Eliona, podobnie jak inne elfy, nie musiała spać tyle, co zwykli śmiertelnicy, ale zawsze lubiła sobie poleżeć, a tego typu nieprzyjemne rzeczy jak wstawanie z łóżka zwykle wolała odłożyć na później.
Warta w środku nocy miała oczywiście negatywny wpływ na ilość spędzonych w łóżku godzin, więc elfka szybko się umyła, po czym zanurkowała pod koc, wnet pogrążając się w sennych marzeniach.

Niezbyt chętnie wstała, gdy Sardar zbudził ją na wartę, ale nie pisnęła ani słowa. Cicho 'pożyczyła mu' spokojnych snów, a potem zabrała się za pełnienie obowiązków wartownika, w czym dzielnie wspierał ją Vares (co gwarantowało, że wartowniczka nie zaśnie).

Czas płynął powoli i wszystko wskazywało na to, iż do końca warty jedyną rzeczą, jaką trzeba będzie zrobić, będzie dorzucanie gałęzi do ognia, gdy nagle dumania Eliony przerwał cichutki pisk Varesa. Całkiem uzasadniony...


Sylwetka, jaka wynurzyła się z wody, z pewnością nie była nimfą czy rusałką. Ani też topielicą z opowieści Karla. Mimo wszystko jej widok nie napawał radością.

Widmowa sylwetka mimo zamkniętych oczu bez wahania zwróciła się ku Elionie, a potem gestem przywołała ją do siebie.

Od ucieczki Eliony z domu minęło sporo czasu. Razem z Varesem zdążyła przeżyć kilka przygód i wbrew pozorom czegoś ją to nauczyło. Między innymi tego, by nigdy nie ufać nieznajomej kobiecie, zwłaszcza gdy wynurza się bez uprzedzenia z wody. Teraz nadarzyła się idealna okazja, by z tej wiedzy skorzystać.
- Mam na imię Eliona - odparła, starając się zachować spokój.
Trudno było powiedzieć, czy widmowa niewiasta miała w dużym poważaniu normy towarzyskie, czy też była głucha jak pień, w każdym razie nie zareagowała tak, jak by sobie tego Eliona życzyła . Zamiast więc zrewanżować się podaniem swego imienia, lub choćby podać wizytówkę, powtórzyła gest, po czym zrobiła kilka kroków w stronę niedalekich krzewów i zatrzymała się, jakby czekając, by elfka do nie dołączyła.
- A ty gdzie się wybierasz? Dobrych manier szukasz? - odparła wyraźnie oburzona elfka. - Jeśli myślisz, że za tobą pójdę to się mylisz - dodała odwracając się tyłem do nieznajomej.
Nie minęła długa chwila, gdy dziewczyna poczuła bardzo zimne dotknięcie, a po sekundzie zjawa pojawiła się przed oczami elfki - najwyraźniej widmowa kobieta skróciła sobie drogę, przenikając przez Elionę. Nim jednak ta zdążyła dać wyraz swemu oburzeniu zjawa pokazała kierunek, w jakim według niej elfka powinna się udać.
Eliona zrobiła zdziwiona mine.
- Widziałeś to Vares? Jak ona to zrobiła? I dlaczego nic nie mówi? Może nie potrafi? Ja bym nie mogła tak milczeć.
Vares jedynie głęboko westchnął na słowa elfki, uważnie wpatrując się w miejsce które wskazała zjawa.
- Myślisz, że powinniśmy tam iść? - zapytała przyjaciela, po czym nie czekając na jego odpowiedź ruszyła w kierunku wybranym przez nieznajoma. Może nie w linii prostej, bo w przeciwieństwie do ducha elfka nie potrafiła przenikać przez zarośla, ale ogólny kierunek się zgadzał.
Po paru minutach zjawa zatrzymała się i Eliona ujrzała cel swej wędrówki - ledwo przysypane ziemią zwłoki - zapewne kobiety.
Widok martwego ciała przeraził Elione zdecydowanie bardziej niż unosząca się w powietrzu zjawa.
- Czy to... ty? - zapytała drżącym głosem.
Zjawa przeniosła wzrok z leżącego ciała na Elionę i ledwo dostrzegalnie skinęła głową.
- Co ci się stało? Ktoś cię skrzywdził? - dociekała, wyraźnie przejęta elfka.
Zjawa po raz kolejny skinęła głową, a potem rozłożyła bezradnie ręce.
- Nie jesteś zbyt pomocna - mruknęła pod nosem Eliona. Jednak sytuacja była na tyle ważna, że postanowiła kontynuować. - Jak możemy ci pomóc?
Na nieruchomym na pozór obliczu zjawy pojawiło się rozczarowanie, zapewne spowodowane brakiem domyślności, jaki zaprezentowała elfka.
- Nie rób takiej miny - odparła elfka karcącym głosem. - Pojawiasz się niewiadomo skąd, milczysz i oczekujesz że wszystko zrozumiem. Akurat w milczeniu nie jestem ekspertem, Vares może potwierdzić prawda? Wzrok dziewczyny powędrował na nietoperza, który podobnie jak zjawa wpatrywał się w nią bez słowa.
- No pięknie Vares! Ty z nią pogadaj, skoro się tak świetnie rozumiecie - oznajmiła obrażona Eliona.
Vares odpłacił się jej milczącym spojrzeniem, ale elfka miała wrażenie, że jest z niej równie niezadowolony, jak zjawa.
- Vares! Przestań się tak na mnie patrzeć! To nie moja wina….i na szczęście nie twoja. Ale czyjaś na pewno! I co ja mam teraz zrobić? Poczciwy Anfeus zawsze powtarzał, że pogrzeb jest niezbędny dla spokoju zmarłego... czy o to prosisz?
Widmo skinęło głową, ale widać było, że nie do końca jest zadowolona.
- Dalej niezadowolona? Dlaczego to mnie musi zawsze dopadać pech? Nie wiem czego ode mnie chcesz ale zaraz się dowiem - odparła wzburzona Eliona i zwróciła się do przyjaciela: - Vares pilnuj ją... to znaczy je... a ja pójdę po Karla. W końcu on się dobrze dogaduje z kobietami.
Vares pisnął, co mogło równie dobrze oznaczać potwierdzenie, jak i niezadowolenie, ale pozostał na miejscu, gdy elfka ruszyła w stronę ogniska.

Wyrwany ze snu Karl ni słowem nie skomentował poczynań dziewczyny, ale wystarczył sam wyraz jego twarzy by elfka zrozumiała jego (negatywne) zdanie na temat (typowo elionowskich) nocnych poczynań, jakie stanowiło tak pozostawienie obozowiska bez opieki, jak rozmówka czy wędrówka z duchem.
Zapewne wojownik nie oceniał aż tak wysoko swych możliwości i umiejętności postępowanie z kobietami, bowiem postanowił zasięgnąć opinii innych uczestników wędrówki.
Co oznaczało (dla niektórych) przedwczesną pobudkę, lecz Karl nie zamierzał się przejmować takimi drobiazgami jak cudzy sen. A gdy już wszyscy łaskawie otworzyli oczęta Karl w skrócie przedstawił sytuację.

- Chodzi nie tylko o to, by urządzić pogrzeb - powiedział na zakończenie. - Ta pani-duch ma jeszcze jakąś prośbę, lecz, jako że jest nieco małomówna, nie potrafi jej wyrazić w odpowiedni sposób. Zapraszam więc do dialogu. Ponoć mądre z was dziewczyny - zakończył, spoglądając na Ghalyię i Saxę

Po chwili cała grupka znalazła się przy zwłokach. I parę kroków od stojącej nieopodal zjawy, która niewidzącymi oczami wpatrywała się w nowo przybyłych.
- Poświęć mi tu, proszę. - Kapłanka uklękła przy ciele. Zaczęła przyglądać się zwłokom szukając śladów, które mogłyby pomóc w określeniu przyczyny zgonu.
Zwłoki były niepierwszej świeżości, ale i tak na ciele nie było widać żadnych śladów przemocy - żadnych ciosów nożem czy innymi ostrymi narzędziami. Za to chusta na szyi sugerowała sposób, w jaki kobieta została pozbawiona życia.
- Mieszczucha - stwierdziła Saxa oceniając strój nieboszczki. - I to jeszcze taka lepiej sytuowana... no to można zwiększyć listę podejrzanych do oprychów wynajętych by porwać pannę dla okupu albo wymusić na jej rodzinie pewne decyzje biznesowe.
- Oprychy raczej nie bawią się w takie subtelności. - Ghalyia wskazała na chustę.
- Zwykle nóż pod żebro - przytaknął Karl.
- Może to oprych z wyższych sfer? Zieeeeewwww…- dodała Saxa i ziewnęła przeciągle.
- Z pewnością…- Przytaknęła bez przekonania kapłanka.
Sprawdziła czy zmarła na przy sobie coś co mogłoby pomóc ją zidentyfikować. Niestety okazało się, że zabójca ograbił swą ofiarę z wszystkiego, a jedynymi rzeczami, jakie zostawił, były suknia i chusta - obie (na wygląd) dość drogie, ale równocześnie niezbyt się różniące od setek podobnych.
- Moment, a ona chce żeby ją pochować Tutaj czy oddać rodzinie? - spytała się Saxa czując że zwrócenie ciała rodzinie mogło się wiązać z jakąś nagrodą finansową.
W odpowiedzi zjawa pokazała miejsce, gdzie spoczywały zwłoki.
- Wykopcie dół - poleciła Ghalyia. - Pochówku dokonamy tutaj, a w świetle, jakie zsyła nam Aure, rozejrzymy się za jakimiś śladami.
- Po tylu dniach nie zostaną żadne ślady - powiedział Sardar, chwytając za łopatę. Karl tylko skinął głową, po czym poszedł w jego ślady i zaczął kopać grób.
- Może by trzeba jej imię i nazwisko jakoś umieścić - powiedział po chwili.
- Trzeba. - Kapłanka przyznała rację mężczyźnie. - Niestety nie znamy go.
- Może jakoś nam powie? Przecież reaguje na pytania - odparł Karl.
- Masz rację. Ona reaguje na pytania. - Ghalyia uśmiechnęła się lekko do Karla. - Pani, czy zechcesz zdradzić nam swe imię? - Zwróciła się do zjawy .
Zjawa skinęła głową.
- Napiszę na piasku litery. A ty wskażesz po kolei, tak jakbyś sama pisała. - Asketill spojrzała pytająco na ducha.
Zjawa ponownie skinęła głową.

Zaproponowany przez kapłankę sposób komunikacji nie należał z pewnością do najszybszych, ale okazał się skuteczny.

Okazało się, że za życia zjawa nazywała się Elly Lahann i była jedyną córką kupca Zaidasa z Crosshade. Niedawno poślubiła Photisa Lahanna i była w podróży poślubnej (połączonej z interesami). Jechali do Avalon.

Niestety nie wie, kto ją zabił. Położyli się z mężem spać, a rankiem już nie żyła. Co się stało z Photisem, tego nie wie, ale boi się, że też spotkało go jakieś nieszczęście.

- To dziwne że podczas podróży z mężem nagle zniknęła i nikt jej nie szukał….myślicie że to on znudził się żonką i chciała zagarnąć jej majątek a potem kolejny raz się ożenić? - Każda kolejna wypowiadania przez Saxe teoria była coraz bardziej zagmatwana i śmiała w poszukiwaniu mordercy.

- Spokojnie, nie popadajmy w przesadę. - Ghalyia starała się przystosować towarzyszkę podróży.

- Czyli Elly... - Kapłanka zwróciła się ponownie do zjawy. - Chcesz żebyśmy pogrzebali twe ciało tu nad tym jeziorem? Czy wiesz co może zapewnić spokój twojemu duchowi?

Zjawa przez moment przyglądała się kapłance, po czym pochyliła się nad literami.

- ZNAJDŹCIE ZABÓJCĘ - pokazała po kolei litery.

- Postaramy się - powiedziała łagodnie Ghalyia. - Czy mam coś przekazać twojej rodzinie?

- ZAWIADOMCIE MEGO OJCA ŻE ZGINĘŁAM.

- No! To rozumiem! Nie można było tak od razu? - odparła Eliona, wywołując zaskoczony pisk Varesa i wzruszenie ramion Karla.

- No to co teraz? - zapytała przyglądając się pozostałym.

Karl i Sardar dokończyli kopania grobu, a gdy resztki Elly Lahann spoczęły pół metra pod ziemią, Ghalyia odmówiła krótką modlitwę, polecając nieszczęsną duszę Pani Xiris.

Resztka nocy minęła spokojnie - ni żywe, ni nieżywe istoty nie zakłóciły spokoju tych, którym udało się zasnąć.


Ranek wstał chłodny i pochmurny, ze słońcem nieśmiało wyglądającym zza ciemnych chmur. Warunki, chwilowo przynajmniej, do podróży były dobre, lecz trudno było powiedzieć, co będzie dalej - słońce, czy deszcz.
Na dwoje, jak powiadają, babka wróżyła.

Thorg jednak tym razem sprzyja podróżnikom.
Mały deszczyk przeczekali pod rozłożystą jodłą, a potem w towarzystwie uroczej tęczy, ruszyli dalej przez las.
Powiadają niektórzy, że na końcu tęczy zakopany jest garniec złota, ale nie tego tym razem szukali.

Droga była dziwnie pusta - jeden żak, młode małżeństwo, podążające w stronę Thageryn, kupiec z obładowanym garnkami osiołkiem, dwóch dość podejrzanie wyglądających "dżentelmenów", a później młoda panienka, która na widok piątki podróżnych z gracją spłoszonej łani skoczyła w las.


Do gospody dotarli pod wieczór.


"Złoty drozd" na pierwszy przynajmniej rzut oka nie miał nic wspólnego ani z pierwszą, ani z drugą częścią swej nazwy.
Nad wejściem wisiała pojedyncza lampa, okna ponuro wyglądającego budynku były nieoświetlone, a miast drozdów w okolicy krążyło stadko kuzynów Varesa, które ostatecznie definiowały to miejsce jako mało przyjemne.

- Uff Nareszcie, jakieś w miarę cywilizowane miejsce. - Powiedziała Saxa przeciągając się leniwie na wozie. Po czym zwinnie zeskoczyła z niego na ziemię.
- Wejdę zobaczyć jak stoją z pokojami jak zwykle dwie dwójki i jedynka? - Zapytała a kiedy nikt nie zaprotestował ruszyła do wejścia do drzwi. Płynnym ruchem otworzyła drzwi i przekraczając prób obrzuciła wnętrze badawczym spojrzeniem. W końcu kto przebywa aktualnie w przybytku jest tak samo ważne jak jakość jedzenia i trunków.