Obca

 

Kerm

Pierwsze spotkanie

Thyria od rana chodziła po wiosce z głową w chmurach. Dwa razy wpadła na kogoś rzucając krótkie ‘’przepraszam’’. Zawsze wiedziała, że ten dzień kiedyś nastąpi, jednak nie przypuszczała że ogarnie ją wówczas silny lęk i wątpliwości. Jedyne czego teraz pragnęła, to rozkoszować się porankiem, który zamierzała spędzić tak, jakby miał to być ostatni dzień jej życia. Wiosna tego roku była piękna jednak bardzo kapryśna. Świat rozkwitał zielenią, a w powietrzu można było wyczuć atmosferę oczekiwania. Thyria instynktownie wybrała się nad rzekę. Znała tę drogę na pamięć i nawet z zamkniętymi oczami mogłaby tam trafić.
Tego dnia słońce świeciło niezwykle jasno i odbijało się srebrzystym blaskiem od tafli wody. Pod bezchmurnym niebem wszystko wydawało się idealnie spokojne, niebudzące strachu. W przeciwieństwie do myśli dziewczyny. Podeszła do brzegu rzeki i wybrała 3 odpowiednie kamienie: na tyle płaskie, by swą szeroką powierzchnią mogły przeciąć powierzchnię wody, nie tonąc od razu na dnie. Przez chwilę stała tak, przyglądając się połyskującej wodzie i wirom utworzonym przez nurkujące kamienie. Jej dłonie sprawnie wykonując wyuczone ruchy, związały jej włosy rzemykiem w luźny węzeł. Niewiele gorzej poradziła sobie z rozebraniem się do naga. Ubranie porzuciła w miejscu, w którym stała.
Jeżeli ktoś do tej pory uważał, że Thyria jest jeszcze dziewczynką, teraz bez wątpienia stwierdziłby, że jest już prawdziwą kobietą. Co więcej, jej aksamitnie gładka skóra, kształtne, jędrne piersi, krągłe biodra i pełne pośladki sprawiały, że Thyria wyrosła na wyjątkowo piękną kobietą.
Woda była wyjątkowo ciepła jak na tę porę roku, dlatego dziewczyna bez zastanowienia zanurzyła się niej po szyję. Starała się nie zamoczyć włosów. Jej ojciec uważał kąpiele w rzece za stratę czasu. Tym bardziej w tym dniu nie chciała go denerwować.
Dziś czas mógłby stanąć w miejscu. Thyria leżąc na plecach, dryfowała bezwładnie wpatrując się w krążące w górze ptaki. W jej wzroku można było dostrzec żal wymieszany z tęsknotą. Westchnęła głęboko i energicznie podniosła się, jakby wybudziła się z letargu. Spojrzałą na swoje dłonie. Czas zdecydowanie się nie zatrzymał, może nawet przyspieszył.
Szybko dopłynęła do brzegu. Wyszła z wody i niedbale osuszyła ciało. Wiedziała, że jest już spóźniona dlatego w pośpiechu ubrałą się i pobiegła w stronę wioski, znajdującej się w niewielkim oddaleniu od rzeki.
- Ojciec o ciebie pytał - rzuciła surowo matka - I jak ty wyglądasz?! - dodała karcąco. Po czym zwróciła się do kobiety stojącej obok:
- Zabierz ją i doprowadź do porządku, Thorgrim nie może się o tym dowiedzieć. A ty młoda panno - jej wzrok powędrował na córkę - Pamiętaj, trzymaj głowę wysoko i z odwagą patrz mu w oczy, w końcu jesteś moją córką - głos Halldis brzmiał już łagodniej.
Thyria szanowała tradycje, jednak teraz jej myśli nie krążyły wokół stroju czy stosownego upięcia włosów. Zastanawiała się co wie na temat Bjorna. Tak naprawdę wcale go nie znała. Spotkali się kilka razy. Nawet nie pamięta gdzie i kiedy. Wymienili kilka słów, uprzejmości nie wartych zapamiętania. Miała do niego neutralny stosunek. A przecież miał on wkrótce zostać jej mężem. Czy to wystarczy, żeby stworzyć z nim trwały związek? Jak każda dziewczyna marzyła o wielkiej miłości, jednak chowała te myśli głęboko w sercu. Należały tylko do niej.
Tego dnia Thyria miała tysiące wątpliwości, poza jednym. Wiedziała, że nie ucieknie i stawi czoła przeznaczeniu. Jakikolwiek okaże się być Bjorn, nie zawiedzie swojej rodziny i ojca.

Zgromadzenia zawsze wzbudzały wielkie zainteresowanie i emocje. Thyria zawsze chętnie towarzyszyła ojcu podczas jego wyjazdów do pobliskich osad. Również tym razem frekwencja nie zawiodła i do Oseberg przybyli wodzowie mieszkających w okolicy klanów oraz wybrani delegaci. Podczas spotkania, w bezpośrednich głosowaniach podejmowano decyzje natury społeczno-prawnej. Jednak dla Thyrii miała zapaść ostateczna decyzja determinująca jej całe przyszłe życie. Od dłuższego czasu wypatrywała Bjorna w tłumie a gdy się w końcu pojawił, spojrzała na niego i poczuła, że to co w niej narasta jest jej całkowicie obce. Jakby coś zaciskało jej przeponę, uniemożliwiając swobodne oddychanie. Z trudem próbowała nie spuszczać wzroku, w którym dostrzec można było więcej strachu niż odwagi.
Thyrii trudno było nie zauważyć. Nie ze względu jednak na urodę, której zarzucić nic nie można było, ale na strój - najbardziej chyba szykowny ze wszystkich obecnych na zjeździe kobiet.
Nie szata zdobi człowieka, ale w tym przypadku trzeba było przyznać, że dziewczyna wyglądała wspaniale. Ale rodziło się pytanie, co się kryje pod tym odświętnym odzieniem... chociaż żadne plotki nie sugerowały, by dziewczyna miała jakieś wady. Zresztą Bjorn był pewien, że matka nie wzięłaby pod uwagę jakiejś felernej dziewczyny.
Przyglądał jej się przez chwilę, może nawet zbyt długą, jakby tego dopuszczały dobre obyczaje. Co go niezbyt obchodziło - w końcu była to jego przyszła narzeczona. Która jakoś nie wyglądała na zachwyconą jego widokiem.
Thyria próbowała zastosować się do zaleceń matki, jednak Bjorn peszył ją swoim intensywnym spojrzeniem. Musiała radzić sobie sama. Spojrzała na niego uśmiechając się ledwo dostrzegalnie i nieco wymuszenie.
Bjorn odpowiedział na uśmiech. Uśmiech był lekki i szybko zniknął. Ale był.
A potem mężczyzna przestał na nią patrzeć.
W jego krótkim uśmiechu, zauważyła że Bjorn również odczuwa pewien dyskomfort. Całe spotkanie wydało jej się nienaturalne, w pewien sposób groteskowe i odebrało całą powagę sytuacji. Tym razem Thyria uśmiechnęła się szeroko, tak aby zauważył, że w tym momencie czuje to samo co on.
Spojrzenie pomknęło w próżnię, bowiem jej przyszły narzeczony patrzył już w inną stronę.
Początkowo Thyria próbowała odwrócić wzrok ale nie mogła i uparcie się w niego wpatrywała. Dopiero po chwili odzyskała kontrolę, jednak co jakiś czas ukradkiem zerkała na Bjorna, który w końcu ponownie na nią spojrzał. I tym razem na dłużej zatrzymał wzrok na jej twarzy, a jego uśmiech wyglądał na... dodający otuchy.
Gdy ponownie jej błękitne oczy spotkały się z jego życzliwym wzrokiem, dziewczyna zarumieniła się a uczucie ucisku odeszło na dobre.

* * *

- Boisz się? - spytał cicho Bjorn, przyglądając się siedzącej obok niego dziewczynie.
- Ciebie? Nie…- odpowiedziała łagodnie.
- A ty? boisz się?
- Ja? Czego? - zdziwił się Bjorn.
- Że okaże się być zołzą - powiedziała z uśmiechem.
Bjorn roześmiał się.
- Nawet z zołzami można sobie dać radę - odparł. - A jesteś?
- Pewność siebie godna prawdziwego mężczyzny. Zdradzę ci jednak pewien sekret.
Dziewczyna zbliżyła się. Bjorn mógł wyczuć jej drżące delikatne ciało. Nachyliła się, jej włosy delikatnym ruchem przemknęły po jego twarzy a ona wyszeptała mu do ucha:
- Nie jestem zołzą
- Też coś ci powiem w sekrecie - zrewanżował się Bjorn. Podobnie jak przedtem Thyria szepnął jej do ucha: - To może się dogadamy.
Thyria odwróciła się gwałtownie i w jednej chwili jej twarz znalazła się naprzeciw jego. Czuła jak jej policzki zalewają się rumieńcem dlatego instynktownie odskoczyła.
Bjorn stłumił uśmiech, nie chcąc peszyć dziewczyny, po czym delikatnie dotknął jej dłoni.
- Wszak nic ci nie zrobię - powiedział cicho.
- Przecież wiem - odparła lekko zmieszana i dodała: - I wcale się ciebie nie boję.
Bjorn nie zaprzeczył, trudno jednak było orzec, czy jej wierzy, czy robi to z uprzejmości.
Dziewczyna spoważniała. Przysunęła się nieznacznie i powiedziała półgłosem:
- Postaram się być dla ciebie dobrą żoną. Daj mi tylko trochę czasu.
- Jestem przekonany - równie cicho odparł Bjorn - że nie będzie nam z sobą źle. Dojdziemy jakoś do porozumienia.



Przeżyli i zrękowiny, i ślub jak i pierwsze dni i tygodnie wspólnego życia.
Powoli dopasowywali się do siebie, dogadywali coraz lepiej, docierali w różnych dziedzinach życia codziennego.
Dochodzili do porozumienia. Zdecydowanie dochodzili.

Ale wspólne, udane życie rodzinne nie oznaczało bynajmniej, że mieli się zamknąć w czterech ścianach własnej chaty i cieszyć się tylko i wyłącznie sobą.
Radość z udanego małżeństwa nieść można było i w świat.
Dlatego też żadne z nich nie miało nic przeciwko temu, by jechać na górę Hekla, po drodze odwiedzając różnych krewnych i znajomych.

Nie wszyscy jednak, najwyraźniej, cieszyli się na ich widok. O ile Eydis wydawała się zadowolona z przybycia gości, o tyle kuzynka gospodyni miała dość kwaśną minę. Bała się, że będzie miała więcej pracy, czy może goście zajęli jej izbę?
Tę kwestię Bjorn postanowił odłożyć jednak na później, albo wręcz pozostawić to w rękach Thyrii, która lepiej się nadawała do rozmowy z własną krewną. Na razie trzeba było podziękować za gościnę, rozpakować skromny dobytek, wręczyć podarki, a potem rozejrzeć się po osadzie.

 

Efcia

Sol ponownie zdołała umknąć przed ostrymi kłami Skölliego, który od niepamiętnych czasów usiłował ją pożreć. Udając się na spoczynek ustąpiła miejsca swemu bratu pogrążając tym samym świat w ciemnościach.
Mani, dostojnie wpłynął na nieboskłon obdarzając ludzkość swym bladym blaskiem. Szybko jednak swe lico skrył przed ludzkim wzrokiem za gęstymi chmurami. A Skaldi niespodziewanie okryła świat swym białym płaszczem.
Pogrążona w mroku osada układała się do spoczynku. Gdzie nigdzie psy ujadały odpowiadając na zew swych wilczych braci. Najgłośniej ujadał pies kowala nie dając zasnąć tak domownikom jak i sąsiadom.
Zwierzę było wyjątkowo niespokojne, jakby samego Fenrisa lub Garma wyczuło.
Sindri wychodził kilkukrotnie by uspokoić psa i rozejrzeć się po obejściu.

Tej noc Thyria i Bjorn nie spali zbyt dobrze w gościnnych progach Eydis. Raz, że wszystkie psy urządziły sobie do spółki z wilkami chyba jakieś zawody w wyciu do ukrytego za chmurami Maniego. Dwa, że i po domu i obejściu ktoś się kręcił. Wyraźnie słyszeli męski głos i starający się to uciszyć i uspokoić kobiecy.
Mógł to być i sam gospodarz. Młodzi małżonkowie zdołali się już przekonać, że chociaż Stigr leżał bezwładny w loży, to od czasu do czasu coś w niego występowało i odzyskiwał część władz umysłowych. Przeżywał wtedy dawno wygrane bitwy, w których zapewne brał udział.

W zimowej chacie Grimm panował spokój. Stara zapadała w sen, o ile tak można to nazwać i spokojnie przeleżała do świtu dając młodej wieszczce i wojownikowi trochę spokoju.

Bladym świtem sędziwa kobieta zerwała się z posłania i tak jak stała wybiegła na dwór.
- Kari!! Kari! - Nawoływała przy tym.
Była przy tym tak żwawa jakby nie miała na karku tych swoich kilkudziesięciu lat. Nie uszła daleko, bo zderzyła się z nadchodzącym od strony swojej chaty.
Z boku mogło to nawet zabawnie wyglądać, gdy drobna, stara kobita wpadła na potężnego kowala. Dla samej Grimmy nie było to ni zabawne ni przyjemne. I tylko refleks Sindria uratował starą Wieszczkę przed bolesnym upadkiem.
-Kari?- Stara kobieta spojrzała pytająco na kowala gdy tylko ten postawił ją na ziemi.
- Ona… - Ugrzęzło w gardle mężczyzny.

Niedługo później cała osada wiedziała, że ciężarna żona kowala zniknęła w nocy z domu. A na świeżej śnieżnej pokrywie nie było żadnych śladów.

 

__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny

Obca

 

Marrrt

 

__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin

Kerm

 

abishai

Rano Ulf zaklął pod nosem, czując... irytację, gniew może.
- Niewiasty.- - mruknął pod nosem. Mężczyzna żył na tyle długo by mieć sporo doświadczeń z kobietami. I będąc prostym wojakiem uważał, że niewiasty zawsze wszystko komplikują. Za dużo myślą, za dużo czują. Za bardzo się przejmują wszystkim.

Wojownik nie rozumiał kobiet. Nie próbował zrozumieć. Były takie nielogiczne. Robiły dziwne rzeczy. Z mężczyznami było prosto. Postępowali sensowne i przewidywanie. Mężczyźni woleli proste rozwiązania i parli prosto do celu nie zważając na przeszkody.

Tak jak teraz...

Ulf zakomunikował Kadlin krótko.
- Pójdę ją poszukać do lasu.
I tak też uczynił ruszając wprost z chaty w las nie zważając na śnieg. Był wszak wojownikiem zaprawionym w boju i podróżach. Człowiekiem, któremu nie straszne były ni wilki ni śnieżyce.
W przeciwieństwie do Kari, mógł sobie poradzić w lesie. I Kadlin nie musiała się martwić o jego zdrowie.
- Wrócę jak ją znajdę... lub jutro. – dodał na koniec. Ulf nie bardzo wiedział, gdzie może udać się Kari, ale uznał że najbardziej sensownym wyborem byłoby udać się wzdłuż wybrzeża do najbliższej osady. Tyle że niewiasty niekoniecznie postępują rozsądnie.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Efcia

Ulf, nie zaczepiany przez nikogo wyszedł z osady. Zostało to dostrzeżone i odnotowane. Bo każdy kto ma oczy by widzieć i rozum by myśleć mógł skojarzyć proste fakty.
Ledwo co obcy pojawił się w osadzie Kari zniknęła, a teraz i ten przybysz dochodzi.
Niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Tych uwag Ulf słyszeć jednak nie mógł. Zresztą, nawet gdyby został nie usłyszałby ich. Szeptane po cichu, rozprzestrzeniały się szybko.

Śladów na szybko topniejącym śniegu nie było żadnych. Nawet ścieżka w kierunku wybrzeża była ich pozbawiona. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ śnieg spadł w nocy, a mało kto wtedy włóczy się po okolicy.
Berserker mógł dostrzec budzącą się do życia przyrodę, gdyby tylko chciał i gdyby tylko stanowiło to przedmiot jego zainteresowania.

Droga, która wybrał okazała się całkiem pusta, nie licząc małego stada saren, które wyszły ze swoich zimowych leży by powitać zbliżającego się Njorda. Kilka sztuk pasło się na niewielkim wzniesieniu, po którym wspinała się nieużywana droga.
Poruszający się bardzo cicho wojownik mógł zbliżyć się do stada na odległość strzału i gdyby to były łowy, mógłby przynieść do domu naprawdę okazałą sztukę. Nieświadome niczego sarny stały na tak na drodze jak i jej obrzeżach i skubały zielone pędy, które dopiero co odbiły od ziemi.
Dopiero gdy Ulf był bardzo blisko, co w przypadku spotkania z prawdziwym drapieżnikiem okazałoby się zgubne dla co najmniej jednego członka stada, zwierzęta pierzchły w popłochu.
Wojownik pokonał wzniesienie jak i dalszy kawałek monotonne drogi nie napotkawszy ni żywej duszy. Rozum podpowiadał berserkerowi, że ciężarna kobieta nie mogła sama tak daleko zajść.
Krótkie rozważania na temat tego gdzie białogłowa skryć się mogła przerwało ostrzegawcze powarkiwanie. Chwilę zajęło Ulfowi wyszukanie w gęstym pokryciu leśnym niewielkiego drapieżnika, który na widok większego osobnika wycofał się dość niechętnie pokazując przy tym zęby. Łupy, które lis chciał bronić, z początku wydały się wojownikowi mało interesujące. Ot kilka krwawych strzępów. A wśród nich ogryziony prawie do kości ludzi palec.



- Chodź, pokażę Ci gdzie Sindri mieszka. - Niespodziewanie zaproponowała Sigrun doganiając młodego wojownika. - On na pewno szykuje się już na poszukiwanie żony. Biedna Kari - tu kuzynka załamała ręce i z troską w głosie zaczęła opisywać życie zaginionej co i rusz podkreślając jakie to Kari miała ciężkie życie i jak jej się poszczęściło gdy wyszła za kowala. Trajkotała całą drogę. Ale wyglądała na szczerze zatroskaną, nawet bardziej od Eydis.

Domostwo Sindrina i Kari było czyste i zadbane. Kadlin widziała jak Grimma dyskretnie rozgląda się po izbie i z uznaniem kiwa głową. nowa pani kowalowa potrafiła utrzymać porządek.
Nim jeszcze całą trójką zdążyła na dobre rozpocząć rozmowy z góry doszło ich wołanie dzieci.
Sindri starał się je uciszyć, ale dzieci nie dawały za wygraną w końcu kowal musiał się podnieść.
- Kari się nimi zajmuje - wyjaśnił gospodarz. W jego głosie zabrzmiały niezgrabne przeprosiny.

Na jego szczęście w domostwie pojawiła się Sigrun w towarzystwie jakiegoś młodego człowieka. Szybko przedstawiła wszystkim nieznajomego.
Dzieci kowala znów dały o sobie znać. Rosły mężczyzna ruszył zatem do kuchni by nakarmić swoje pociechy
- Ja się tym zajmę - zaproponowała niespodziewanie Sigrun. - Ty masz tyle teraz na głowie.
Kowal w pierwszej chwili nie wiedział chyba co powiedzieć, ale dziewczyna nie czekała pozwolenie z jego strony i zajęła się dziećmi. Co chyba było bardzo gospodarzowi na rękę. Mógł w końcu w spokoju odpowiedzieć na pytania.
Za wiele to to nie wniosło. Z opisu kowala jego relacje z żoną były jak najbardziej poprawne.
Do rozmowy znów włączyła się Sigrun, która zdołała jakoś zapanować na dziećmi.
- A może poszła po wodę i gorzej się poczuła. Przecież rozwiązanie już niebawem - stwierdziła dziewczyna.
- Jak niebawem? - Kowal oburzył się prawie, ale szybko się opanował. - Kari ma jeszcze sporo czasu. A po wodę nie musiała chodzić. Sam bym przyniósł gdyby poprosiła.
- A prosiła? - Kuzynka Eydis zadała to pytanie z lekkim wyrzutem. Kowal zaprzeczył ruchem głowy.
- A widzisz. Poza tym słyszałam jak kilka dni temu pokłóciła się z bratową o pieniądze. To było właśnie przy strumieniu.
Nie pytana przez nikogo Sigrun z detalami opowiedziała jak to kowalowa żona z bratową się spotkała. Jak Agot pieniądze chciała pożyczyć. Jak Kari jej odmówiła. Ze szczegółami przytoczyła wszystkie epitety jakimi żona Dagfinna krewną obdarzyła. Sindri aż się cały czerwony zrobił gdy usłyszał, że żona zdradzać to mogła.

Kowalowy dom okazała się nawet pełny gdy Geir doń przybył. Kapłan zdążyła nawet wysłuchać części przepełnionej plotkami relacji Sigrun. Sama opowiadająca oczywiście solennie zapewniała, że nie wierzy w ani jedno słowo, które padło z ust zawistnej Agot.
Wybuchowi, którego można było się po Sindrinie spodziewać zapobiegło pojawienie się tak kapłana jak i dzieci. Te ostatnie głośno domagały się uwagi, jaką zapewne wcześniej obarzała ich młoda macocha. I tu znów Sigrun zaproponowała swą pomoc. Kowal tę ponownie przyjął. Sam mógł wtedy wybrać się na poszukiwanie żony.
Nie oponował też gdy kapłan oznajmił, że chce po domostwie się rozejrzeć. Niestety ni przy oknie, nie przy łożnicy żadnych śladów Geir nie znalazł. I może nic by nie wskórał, gdy nie młodszy syn kowala, który wpadł do domu jak burza, bo czegoś zapomniał. Musiał zauważyć starszego mężczyzny, gdyż wbiegł w niego i upuścił to po co się wrócił. Czarne pióro.

 

__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny

Obca

- Sigrun. - Zwróciła się do dziewczyny młoda wieszczka. - Powtarzanie plotek nie pomaga. Teraz najważniejsza jest Kari i by ją szybko znaleźć całą i zdrową.
Zwróciła się do dzieci kowala.
- Wy! Któreś z was może obudziło się w nocy? - Zapytała mierząc dzieciaki tym swoim wzrokiem jaki tylko wieszczki umiały.
Efekt był taki, że młodsze z dzieci rozpłakało się głośno.
- Straszenie dzieci też nie. - Odparła Sigrun podchodząc do wystraszonego malucha.
Zaczęła go uspokoić.
- Teraz nie dowiesz się niczego. - Dodała lekko złośliwie.
- Nie. Od tego na pewno nie. - Popatrzyła wymownie na drugie z dzieci ignorując jawną złośliwość dziewczyny, choć nie miała zamiaru jej tego zapominać.
- A czy może mama coś mówiła wieczorem? - Bjorn włączył się do próby wyciągnięcia z dzieci jakichś informacji.
- Opowiedziała nam historię na dobranoc - Odpowiedział starszy z chłopców wyraźnie wystraszony.
- Opowiesz o czym była ta historia? - Dopytała Kadlin, dodatkowo obdarzyła Bjorna zainteresowanym spojrzeniem.
- O wyprawie Thora i Lokiego do Utgardalokiego.- Odparło szybko dziecko.
- Mhmmmm, to dobra historia. - “ I długa…” Pomyślała Kadlin, “...nie tutaj nic się złego nie wydarzyło ...nie w rodzinie...to coś z zewnątrz…”
- A potem zasnęliście i żadne z was się w nocy nie obudziło? - upewnił się Bjorn.

Chłopak potwierdził energicznym ruchem głowy.
Kapłan, który stanął na drodze młodszego z chłopców i bardziej niż rozmową zdawał się zainteresowany samą izbą, kucnął teraz przed nim i spoglądając poważnie acz spokojnie w wystraszone oczy wskazał na pióro.
- Mam podobne. Dziś rano znalazłeś? Czy wczoraj?
- Te dzisiaj - chłopcu aż się oczy zaświeciły i jakby zapomniał o całym niemiłym zdarzeniu sprzed chwili. - Tam za domem. - Wskazał ręką.
Geir spojrzał znacząco w stronę Kadlin, jakby było w tej odpowiedzi coś ważnego, po czym znów skierował uwagę na chłopca kiwając głową.
- Masz dobre oko, Rune. Krucze pióro ciężko dostrzec. Zaprowadzisz nas i pokażesz gdzie leżało?
Zadowolony z siebie malec ochoczo pokiwał głową. Chwycił kapłana za rękaw szaty i zaprowadził za dom. Tuż pod okno izby, w której sypiał kowal z żoną.
Na wydeptanej przez domowe ptactwo ziemi ciężko było w pierwszej chwili dostrzec ślady czegoś większego. Ale były tam. Sporych rozmiarów ptak musiał tam wylądować i przejść kilka kroków pod ścianę domu.
Ślady prowadziły tylko w tę stronę i niestety były już częściowo zadeptane przez ludzi.
Kapłan przeszedł wzdłuż linii śladów i zajrzał do okna gdzie jak na dłoni widać było posłanie, potem spojrzał na dach chałupy, na niebo i znów na chłopca.
- To pióro Rune, być może pomoże nam odnaleźć Kari. Musisz je jednak oddać na teraz Kadlin, dobrze?
O dziwo kapłan sam nie wydawał się kwapić, by przejąć znalezisko.
Kowalowy syn zawahał się. Widać było jak toczy wewnętrzny spór. Jak rozważa wszystkie możliwość.
- Ale odda mi je, prawda? - Wyszeptał w końcu z pewną dozą nieufności spoglądając w stronę młodej wieszczki. - Kari mówiła, że to dar od kruków Odyna. Szczęście dający. Dałem jej jedno takie kilka dni temu, bo była smutna. Płakała.
- Tak oddam ci, masz moje słowo. - Powiedziała Kadlin już łagodniej do młodszego dziecka.
Rune kiwnął niepewnie głową i ostrożnie podał pióro.

Kapłan patrzył jak pióro zmienia właściciela po czym podszedł do wieszczki i nachylił się do niej.
- Pokaż to pióro Unie. Tylko nie sama. Weź UIfa, albo… - wyjrzał za ramię dziewczyny - Gość Eydis również zdaje się chętny pomóc. Możesz też zapytać o nie kamienie, ale… nie wiem co się może stać. Uważaj.
Kadlin przytaknęła choć dodała równie cicho.
- Wypadało by i mężczyzn posłać na spacer po okolicach może znajdą ją pierwsi.
Skinął głową po czym znów skierował się do malca.
- Słusznie postąpiłeś. Kruki to mądre zwierzęta. A każde z ich piór skrywa cząstkę tej mądrości. Ta tutaj - wskazał na czarne lotki. - może pomóc Kari. Od dawna je znajdujesz koło domu?
- Od jakiegoś czasu. - Opowiedział Rune po krótkim namyśle.
Kapłan zmarszczył brwi nad tą odpowiedzią, ale ostatecznie nie ciągnął tematu. Rachuba czasu chłopca nie pracowała tak jak jego. Pewnie mógłby jeszcze nieco uściślić ten czas, ale aż tak nie było mu to potrzebne.
- Dobrze. Słuchaj ojca. I brata - po czym zwrócił się do kowala - Sindri. Czy Kari gnębiły jakie sny ostatnimi czasy? Nie budziła się nocą zlana potem?
Kowal zamyślił się na chwilę, drapiąc się przy tym swoją wielką ręką po łysinie.
- Od dwóch, może trzech nocy - odpowiedział.
- To wtedy Agot ją...- wtrąciła się Sigrun, a kowal posłał jej takie spojrzenie, że kuzynka Eydis aż się cofnęła.
Być może w tym kryła się część rozwiązania, ale w obecności kowala Bjorn nie chciał wypytywać. Był pewien, że ledwo znajdą się z dala od Sidriego Sigrun podzieli się wszystkimi informacjami, jakie posiada.

Kadlin podeszła do wojownika.
- Jeśli chcesz pomóc chodź, sprawdzimy czy oprócz śladów brakuje też zapachu. - Jak to ona nie czekała czy krewny Eydis za nią podąży czy nie. Na dworze przywołała wilczycę. Pokazała jej pióro, a ta najpierw je skubnęła. Dopiero po zganieniu przez wieszczkę powąchała pióro. - Szukaj. Una.
Bjorn co prawda dałby do powąchania jakieś rzeczy Kari, ale miał nadzieję, że Kadlin wiedziała, co robi. Ale jeśli zaginiona żona kowala miałaby się zmienić w kruka i odlecieć, to szanse odszukania jej były raczej niewielkie.
Wilczyca obwachala to co młoda wieszczka w ręku trzymała, raz kichnęła i usiadła wypełniając swoje ślepia w Kadlin, zupełnie jakby oczekiwała, że ta powie jej co ma robić.
- Ecj to ci nie wystarczy? No dobrze… - Powiedziała Kadlin i wróciła na chwilę do chaty po czym wyszła z jedną jej kiecą. - Teraz Una. Szukaj.

 

abishai

Znalezisko zaniepokoiło Ulfa... co prawda widział już szczątki ludzkie i te nie robiły na nim wrażenie. Ale obecność świeżego palca niósł ze sobą niepokojące następstwa. Czyj bowiem mógł to być palec? Kto zaginął ostatnio? Kto mógł być łatwym celem dla wygłodniałej sfory wilków?
Odpowiedź była jedna i nie podobało się to Ulfowi.
Niewielkim pocieszeniem był fakt, że to nie musiał być kobiecy palec... bo tylko trochę mięsa i kość pozostały. Za mało by ocenić do kogo należał niestety.
Dalsze poszukiwania przyniosły Ulfowi kolejny sukces.
Znalazł bowiem wygasłe już ognisko... wraz ze śladami walki dookoła niego. Kto walczył, z czym walczył. Tego Ulf nie zdołał stwierdzić.

Przez chwilę przyglądał się znaleziskom zastanawiając się czy chce wrócić z tym do wioski. Czy to wystarczy? Po dłuższym rozmyślaniu uznał, że nie... że to za mało. Że musi znaleźć więcej śladów, że musi znaleźć odpowiedzi w miejsce domysłów. Ruszył więc dalej na samotne poszukiwania. Miał wszak jeszcze trochę czasu na powrót.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.