Torstig wiadomość o tym, że żyje przyjął ze zmartwieniem. Wydawało się również, że wciąż jest w jednym kawałku. Miał uczucie, jakby jego bogowie go odepchnęli, co zdarzyło się już nie pierwszy raz.
- Chuja tam - odpowiedział dobrze poznanymi słowy w miejscowym języku.
- Nigdzie już, za tobą, łobuzico, nie pójdę. Będziemy przeklęci przez twoje głupie zakłady - rozpoczął tyradę jeszcze zanim spróbował podnieść się z ziemi. Formułkę zasłyszał jeszcze w Yarakanie, podczas wizyty w zadymionym przybytku.
Wtem syknął. Poczuł, że jest ranny.
Zaraz potem przypomniał sobie, że to tylko starość. Stary Relhad nie nadążał za upływającym czasem. Wstał, otrzepał się i odpiął tarczę.
- Wisisz mi - zaczął mówić do niedoszłej ofiary lecz nie po to, by skończyć. Uwalił się obok niego przygniatając go tarczą i strasząc ponurym wzrokiem.

Mężczyzna nie miał sił się bronić. Jego mina wyrażała tylko zdziwienie faktem, że w momencie jego wybawiciele zamienili się w katów. Westchnął tylko i ciężko opadł na posadzkę.

- Jestem Nurad ibn Nari al-Inad – przedstawił się dotykając czoła, ust i piersi na znak prawdomówności. – Ten sokolnik to… był mój przyjaciel Ahmad al-Anahurini… Fahimie, przyjmij go na swoje litościwe łono… Nie wiem jak powiedzieć, co tu się stało… Kim jestem i dlaczego…

Rozejrzał się bezradnie po obecnych wokół niego pokrwawionych, zmęczonych obliczach. Nie znalazł pomocy, więc kontynuował niespójnie swoją opowieść. – To miejsce jest przeklęte… Dawniej, jeszcze nim Siedmiu Proroków objawiło ludowi Rusanamani prawdę o Jedynym, było siedliskiem kultu jakiegoś bluźnierczego bożka… Lakhaialabra brzmiało chyba jego miano, nie pomnę. Wielcy świątobliwi mężowie z zakonu Synów Proroków owo miejsce przywrócili władzy Jedynego Boga. Poświęcili kamienie i wznieśli świątynię, a mieszkańców płaskowyżu wyrżnęli w pień i spalili. Poświęcona ziemia pamiętała jednak swojego boga… Miejsce popadło w ruinę, bo nikt nie śmiał tu zamieszkać… Sam meczet zaś… Widzicie, że nie jest taki jak powinien… Te posągi… One pojawiły się same jednej nocy… Tak twierdził mój pradziad, świątobliwy kadi Ahmad. Legenda, którą opowiada się w moim rodzie mówi, że ci, którzy zniszczyli miejsce kultu byli mojej krwi. I te posągi na to wskazują! Co jakiś czas, któryś z moich przodków trafiał tutaj i ginął straszną śmiercią, od której Wy, dzielni mnie ustrzegliście. Za każdym razem, gdy ktoś krwi rodu al-Inad złożony zostaje na ołtarzu, jeden posąg obraca się w pył. Widzicie ile ich zostało? Gdy wszystkie zostaną zniszczone, potworny Lakhaialabra wróci do świata żywych z Otchłani, w którą zepchnęli go moi przodkowie. Widzieliśmy go wszyscy… Fahimie, cóż mnie skłoniło bym przybył w te strony?

- Krew Ahmada jest na mych rękach… Nigdy już nie będą czyste… - Nurad rozpłakał się, a gdy łzy przestały płynąć mu z oczu, dokończył opowieść. – Duchy pojawiły się znikąd… Niby djinni zmaterializowały się obok nas… Ahmada raniły, a mnie bezwolnego, ze spętaną jaźnią, na swych diabelskich rumakach przywiodły do Oka. Jakimś dziwnym sposobem trafiliśmy do świątyni… Nie mogłem uciec… Mogłem tylko patrzyć jak wykrwawiają mnie niczym kozła na ołtarzu, ku uciesze bożka…

Tymczasem Kibria poszła obejrzeć tył świątyni. Tak jak już wcześniej zauważyła, jedno przejście było całkowicie zawalone sporymi fragmentami murów, dzięki czemu nie dało się przejść dalej. Weszła w ciemność prawego portalu. Na podłodze i krętych, wiodących w górę stopniach leżało pełno gruzu i odłamków pochodzących z wyższych partii wieży. Wolno weszła w górę po schodach, na pierwszą kondygnację. Z okolonego wyszczerbionymi resztkami muru podestu roztaczał się piękny widok na skąpane w słońcu, wilgotne i zasnute pasmami rozwiewającej się mgły Pustkowie. Nie było tu nic ciekawego.

Opowieść Nurada była w miarę spójna i logiczna. Cedmon, nie da się ukryć, nawet w to uwierzył, jako że w swym życiu spotkał wiele rzeczy, które zazwyczaj nie przytrafiały się zwykłym śmiertelnikom. I o których często słuchało się w opowieściach snutych przez bardów czy podpitych bywalców tawern.
No ale z opowieści wynikał jeden wniosek - trzeba było zrobić w tył zwrot i wynieść się jak najszybciej z tego przeklętego miejsca.
No ale wcześniej musiał porządnie opatrzyć ranę. Było rzeczą jasną, że blizna zostanie, ale to nie znaczyło, że mógł pozwolić, by się wszystko zaczęło paprać.
Zaczął przetrząsać swoje rzeczy w poszukiwaniu czegoś, co by się nadało na opatrunek.

Torstig docisnął tarczę ze złością, po czym wypuścił ją z rąk.
- Złoto? - Zapytał ofiarę z nadzieją.
Wciąż ciężko oddychał.

Rusanamani spojrzał zbolałym wzrokiem na Torstiga. I nim zdążył odpowiedzieć, Relhad już wiedział jak będą brzmiały słowa rannego mężczyzny.
- Nie mam nic...przy sobie - przyznał z przykrością. - Nie należę do szczególnie bogatych. Na przestrzeni wieków mój ród podupadł. Ale, na łaskawość Fahima, oddam Wam wszystko co posiadam, gdy będziecie w Faghin. Tam mieszkam. Jestem Waszym dłużnikiem i przysięgam na światłość Jedynego, że gotów jestem oddać za Was moje życie, jeśli tylko taka będzie Wasza wola.


Zbierali się z tego przeklętego miejsca, nie znalazłszy nic, co przedstawiałoby jakąkolwiek wartość. Jedyne co zarobili, to potworny ból głowy i rany, w przypadku Cedmona całkiem poważne. Gmanagh siedział na posadzce, zajęty bandażowaniem sobie twarzy. W tym zajęciu pomagała mu Kibria, reszta towarzystwa połaziła chwilę po ruinach, zupełnie ignorując Nurada, a potem wszyscy skierowali się w stronę ścieżki, którą dotarli na płaskowyż.

Przy dobrej pogodzie i w świetle dnia zejście na dół okazało się bardzo proste. Kiedy byli już na dole, stanęli nad ciałem Zahiji, która martwa, z szeroko rozrzuconymi kończynami leżała na nagim, kamienistym gruncie. Nieopodal koczowali przewodnik z Enki, którzy tuż po burzy przyszli zobaczyć co się stało.

Trzeba było podjąć dwie decyzje: co począć z martwą Rusanamanką i gdzie jechać, skoro Saadi ostatecznie pożegnał się ze światem żywych.