- Lepiej ominąć to wszystko - powiedział Sadrax i wytyczył całkiem spory krąg na solidnej skale. Sam pomysł wyszedł od starodawnych druidów dostarczających menhiry do swoich świętych kręgów drogą lotniczą, a starożytni magowie, tacy jak sławny James Blish, nawet tworzyli cała Latające Miasta, ale Sadraxowi potrzebne było coś pomiędzy.
- Jak mówiłem, lepiej ominąć to wszystko - powtórzył - Albo przynajmniej sporą część tego. Górą - wyjaśnił.
- Jak się zmęczę to wylądujemy. Może nie całą trasę przelecimy, ale z góry lepsze widoki po drodze i łatwiej nawigować, więc się nie zgubimy - dodał.

- Konno to byle chłystek może jechać. Ja, proponuję byśmy się tam wybrali innym środkiem transportu. Autem! Autem!* - zakrzyknął i solidny krąg skały, zgodnie z rozkazem i otrzymywany wolą Sadraxa oderwał się ze zgrzytem od skały macierzystej i uniósł się odrobinę do góry.

Sadrax rozsiadł się w pozycji kwiatu lotosu i czekał na resztę pasażerów. O ile byli odważni. Może nekromancja i magia ogólna były powolne i miały pewne minusy w czasie walki. Ale w innych sprawach ułatwiały życie. Nie żeby pomyślał, że podróż będzie bezproblemowa. Dawno temu czytał w pewnym almanachu, że niezależnie od długości podróży i odległości do pokonania, zawsze jest dokładnie jedno wydarzenie z Tabeli Wydarzeń Losowych. I dlatego należy brać ze sobą solidną lagę nawet idąc do wychodka.




-------------
* (łac. do góry! do góry!)

Drow z rozbawieniem przyglądał się zamieszaniu związanemu z wybraniem drogi. Nie był u siebie, więc nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Bezpieczeństwo trasy było dla niego sprawą drugorzędną. Chciał jak najszybciej pozbyć się towarzystwa parszywych powierzchniowców.
-Jak na latającej skale będzie szybciej to jestem za. - zwięźle skomentował.

Załadowanie koni trwało chwilę. Gorteks wbił kilka haków w podłoże i było do czego przywiązać spłoszone wierzchowce. Skała zaczęła się wznosić, mniejsze i większe kamienie odpadały i z chrobotem toczyły się na boki. Konie zaczęły rżeć i szarpać linki.

Parę godzin później.
- Piękny widok - powiedział Gadaran.
Faktycznie roztaczająca się poniżej panorama zaiste była piękna. Strome brzegi wyschniętej rzeki przepływały poniżej.
- Nie da się ukryć - przyznał Gortex, zapiął rozporek, wrócił na środek latającej skały i zaczął grzebać w swoim bagażu. Rozstawił mała kuchenkę krasnoludzkę i w niewielkim czajniku zaczął gotować wodę z bukłaka. Czas i skała płynęły dostojnie, krasnolud zaś spokojnie, wystudiowany ruchami rozstawił kubeczki, wsypał garść ziół do niewielkiej ilości wody i poczekał aż się zaparzą. Zdążył wypalić fajkę zanim uznał, że wystarczy. Rozlał płyn do kubeczków i z wyjętej za pazuchy manierki wlał po parę kropli przezroczystego płynu.
- No bierzcie, póki gorące. Panie czarodziej, możesz pan chlapnąć? - podał kubeczek magowi.
- Nie rozpieszczasz z tym dodatkiem - powiedział Hellborn wskazując manierkę za pazuchą krasnoluda.
- Wystarczy - mruknął strzelec.
Sadrax wziął kubeczek i wypił bez słowa.
Gdzieś z pod spodu skały rozległ się huk i trzask. Wąski pęknięcie przebiegło pod stopami podróżników.
Diabeł z szacunkiem pokiwał głową i wychylił swój kubeczek zanim będzie za późno. Krasnolud wyrwał mu kubek z rąk i rzucił się zbierać do plecaka dobytek.

- Ktoś nam przypieprzył od dołu - krzyknął Ithariell.
- Też wyczułem drgnięcie pola magicznego - zawołał Galdaran.
Malaka’feain dopadł krawędzi i wyjrzał z jednej strony, potem z drugiej.
- Jest! Na skarpie z prawej. Uwaga, zaraz poprawi - przykucnął łapiąc się skały.
Kolejna eksplozja wstrząsnęła skałą, pęknięcie pogłębiło się.
- Skała się rozpada - warknął Sadrax - Musimy lądować.

Victoria trzymała uzdy szarpiących się koni.
- Może któryś pomoże? Sama ich długo nie utrzymam.
Rosłe rumaki z cesarskiej stajni jakby nie miały o tym pojęcia. Wyglądało, że prędzej puszczą uzdy niż paladynka.

Wokoło zamigotała poświata i skałę otoczyło pole ochronne. Elfi mag bojowy stał z szeroko rozpostartymi ramionami. Energia statyczna podnosiła jego włosy niczym aureolę.
Drow zobaczył, że wrogi szaman, bo inaczej nazwać nie można było osobnika ubranego w skóry i okoliczna roślinność,nie był ich jedynym problemem. Z każdego zagłębienia wypełzały gromady obdartusów o cętkowanej skórze i psich łbach. Jeden stanął na skale i wycelował z łuku. Drow zaśmiał się wiedząc, że to bezsensowny gest. Na tą odległość szanse trafienia były minimalne, a i siła przebicia strzały była znikoma. Prawie, że słyszał brzdęk cięciwy. Starzała po płaskim torze zmierzała na jego spotkanie. Gdy zetknęła się z polem ochronnym, z miejsca trafienie rozbiegły się na wszystkie strony błyskawice magicznych wyładowań.

Skała coraz bardziej się przechylała, kawały skał zaczęły odpadać od krawędzi. Gdyby nie pole Ithariella skała by się rozpadła na połowy.
- Trzymać się! - krzyknął Sardax.
- Trzymać, kurwa konie! - wrzasnęła cesarzówna.
- Gdzie jest, kurwa kubeczek! - Gortax gorączkowo rozglądał się po ziemi szukając zguby.

Skałą szarpnęło, gdy staranowała pierwszą skałą, kolejne szarpnięcia oznaczały kolejne skały, aż w końcu zaczęli szorować po podłożu. Ledwo dali radę wlecieć nad brzeg wyschniętej rzeki.

Opiszcie ładnie jak znieśliście katastrofę
Ma być malowniczo i epicko.

Gdy opadł pył, a rumor toczących się głazów ucichł usłyszeli okrzyk bojowy co najmniej setki gnolli.

Standardowo opiszcie jak się gotujecie do walki. Rozdajcie kości. Dostaniecie pięć. No chyba, że lichy lub nietrafiony opis będzie to Wam zabiorę jedną czy dwie :P.

Powszechnie wiadomo, że tuż przed śmiercią* zmysły stają się niezwykle wyczulone. Ogólnie uważa się, że mają pomóc właścicielowi wykryć
jakiekolwiek możliwe wyjście z trudnej sytuacji, inne niż to najbardziej oczywiste.
To nieprawda. Fenomen ten jest klasycznym przykładem aktywności zastępczej. Zmysły rozpaczliwie koncentrują się na czymkolwiek z wyjątkiem
kluczowego problemu. W przypadku Sadraxa była to rozległa powierzchnia
wyschniętego dna rzeki leżąca co prawda dosyć daleko pod nim ale zbliżająca się szybko. Cichy do tej pory powiew powietrza przyspieszał i zaczynał gwizdać w uszach. Mózg czarodzieja analizował zarówno ów dźwięk jak i samo powietrze, ze szczególnym uwzględnieniem braku zaczepów i spadochronu. Miał także ważniejszy problem. Musiał dokonać wyboru.

***

Katastrofy lotnicze zwykle mają, nomen omen, katastrofalne skutki. Chyba że na pokładzie jest czarodziej. Od niepamiętnych czasów wygrywający wszystkie konkursy na najpotrzebniejszy, jeden z pierwszych których uczą się adepci magii (oraz złodzieje), główny powód siwych włosów wszystkich, którzy próbują zabić poszukiwaczy przygód zrzucając ich z dużych wysokości... feather fall. Nawet początkujący potrafił ocalić pięć osób jednym słowem, a co dopiero mistrz magii jakim był Sadrax. Dlatego niedługo przed zderzeniem użył go tak by uratować tych co sami mieli z tym problem, rozwiązując w końcu dylemat, czy bardziej przydadzą mu się żywi czy niemartwi.

***

- Jaka piękna katastrofa - westchnął Sadrax, gdy już wylądowali. Dzięki nie-tak-znowu-dawno wykonywanemu rytuałowi nie musiał martwić sie, że nie zdąży wziąć udziału w tej walce. Stojące na perymetrze duchy dawno zmarłych ofiar smoka nie mogły doznać obrażeń od upadku, więc dostały po prostu nowy rozkaz. Zmarszczenie brwi, drobny ruch rękoma, skupiona wola, bezgłośne przesłanie polecenia kogo atakować... Może gnolle to nie smoki ale powinny dać głodnym duszom trochę ukojenia. Oraz sporo krwi.
A może uda się i wywabić tego czarodzieja bawiącego się w artylerię przeciwlotniczą.

3/2

---------------------
* Nie żeby Sadrax się nie zabezpieczył. W razie śmierci zamieni się po prostu w licza. Nie pozwoli przecież by tak trywialna rzecz jak śmierć powstrzymała go przed korzystaniem z uroków życia.