W drodze do Doliny Czarodzieja Cadoc zatrzymał darowanego w Edoras konia przy niewielkim rozdrożu parę stajań za wartkim, acz wciąż jeszcze przejezdnym brodem na Isenie. I choć zostawili go już za sobą jakiś czas temu, rzeka nadal towarzyszyła im w podróży na północ. Odległy szum umilał podróż i na swój sposób uwodził. Może i dlatego zatrzymawszy się niespodziewanie Cadoc odwrócił konia w stronę Eiliandis i wskazał na wąski, ledwie widoczny szlak pnący się wyżej ku górskim stokom.
- To… nie jest prosta droga do Isengardu. Ale pomyślałem sobie. Że chcę ci ją pokazać. Jeśli i ty chcesz.
Skinął głową na odległe szczyty.
- Nie wiedzie na Thirhyrne… ani inne skaliste turnie. Ale jeśli zostawimy konie pod Wielkim Siodłem możemy wspiąć się na północne hale. A tam… - Powiódł spojrzeniem za wskazanym kierunkiem i uśmiechnął się mimowolnie. - Co duch gór da…

Eiliandis z pewną tęsknotą opuszczała ziemię Władców Koni. To miał być jej nowy dom. Przynajmniej takie miała postanowienie gdy wyjeżdżała z rodzinnego Gondoru.
Z drugiej strony cieszyła się na wspólną podróż z Cadociem do Isengardu.
Tym bardziej z pełnym entuzjazmem przyjęła propozycję wspięcia się na wskazany szczyt.

W Dunlandczyka w pierwszym odruchu jej entuzjazm tchnął nutę podejrzliwości. Przyjrzał się jej na moment trochę jakby speszony, ale zaraz uznał w duchu, że przemawia przez niego skrytość ludu gór i uśmiechnął się krzywo do swojej przywary. Po czym pokierował ich mniej uczęszczanym górskim szlakiem ku wysoczyznom. Konie wbrew jeźdźcom powiodły tęsknym spojrzeniem za równym gościńcem, ale dały się poprowadzić po kamieniach. A droga wiodła w górę i w górę….

***

- Ilu braci wygląda Twojego powrotu Eiliandis? - zapytał gdy wieczorem zasiedli przy ognisku.
- Dwóch. Nie wyglądają mego powrotu jednak. Pogodzili się z moim wyjazdem - odpowiedziała wpatrując się w ogień.
Dunlandczyk pokiwał głową obracając nadziane na kij kawałki koziego mięsa. Rzucił ukradkowe spojrzenie Gondoryjce ciekaw czy temat uważa za zamknięty, czy raczej myślami jest zupełnie w innym miejscu. I ciekaw czy powie coś więcej.

Córka Eadwearda milczała przez chwilę podziwiając taniec płomieni w tak wesołych trzasków z ogniska.
- Moja rodzina od pokoleń służy wiernie Gondorowi. Jedni tarczą i mieczem, jak moi bracia i ojciec, inni są wiedzą i umiejętnościami. A częste podróże są w nią niezmiennie wpisane. Dlatego nikt nie zdziwił się, gdy oznajmiłam, że wjeżdżam - ton Gondoryjki był poważny. Zwłaszcza gdy mówiła o służbie. - Rodzina udzieliła mi wsparcia. Gdy znajdę miejsce, które domem nazwać będę mogła z pewnością radzi będą mnie tam odwiedzić. Teraz listy nam wystarczają.

Musiał przyznać przed sobą Cadoc, że zadziwiła go ta odpowiedź. Podrapał się wolną ręką po zaroście w zamyśleniu.
- Na cóż. Spodziewałem się waśni jakiejś. A bracia Twoi jawią się zupełnie przyzwoicie w takim świetle. Na cóż więc domu szukać po odległych krajach?

- Waśni?- Uzdrowicielka była z początku nieco zaskoczona słowami Rogacza. Po chwili zastanawiam musiała przyznać mu rację. - Waśnie to jednak nader częsty powód opuszczania domu. Tak samo dobry jak chęć poznania innych miejsc. Zobaczenia jak żyje się gdzie indziej. A Ty z jakiego powodu swój dom opuściłeś?

- Opuściłem? - zapytał i uśmiechnął się do płomieni - Nieee… Ot z wizytą przyjacielską u sąsiada jestem. Można powiedzieć, że też nie bez wsparcia brata.
- A czy on oczekuje twego powrotu? - Eiliandis odwróciła głowę w stronę mężczyzny. *

- Nie wydaje mi się. Raczej uważa, że resztę życia spędzę zamiatając schody w Isengardzie.
Odstawił kij znad płomieni oceniając wypieczenie mięsa i zsunął kawałki na dwa oddzielne placki pszenne z domu Cepy z Edoras. Podał jeden z nich Eiliandis.

Uzdrowicielka podziękowała skinieniem głowy. Po takiej podróży i na świeżym powietrzu posiłek, nawet tak prosty, był niczym królewska uczta.
- To musi być jakaś obelga, to zamiatanie schodów? - Dodała po chwili.

- Pewnie dla Nechtana tym właśnie jest - przyznał bez zmieszania Rogacz zabierając się za swoją kolację, ale po chwili dodał tonem wskazującym na jakąś zadumę, czy wspomnienia. Placek też na chwilą zawisł bez ruchu w jego dłoniach - I dla mnie też długo była. Trochę musiałem tych stopni zamieść, żeby… spojrzeć inaczej. Z innej wysokości.
Wgryzł się w wieczerzę i wskazał dłonią pogrążony w mroku kierunek.
- Pięć dni pieszej drogi. Ze dwie niebezpieczne przełęcze. I byłabyś Eiliandis w moim domu. Ale myślę, że oboje jeszcze chętnie zabawimy w kraju słomianowłosych jeźdźców.
- Oboje tego chcemy. Bez względu na powody - uśmiechnęła się by jakoś rozładować ciężką atmosferę, którą wytwarzy pytania o powody opuszczenia domu. - Myślę, że na tej ziemi *możemy oboje dobrze się poczuć.

Cadoc odwzajemnił uśmiech choć bez jakiegoś skrępowania niezręcznością i przez chwilę oboje pogrążyli się w kolacji.
- Co w takim razie sprawia, że podróżując po nieznanych i odległych ziemiach, czujesz się dobrze?
Znać było, że nie przemawia przez Dunlandczyka żaden podtekst a najzwyczajniejsza ciekawość.
- Odpowiednie towarzystwo - odparła Gondoryjka. - Węglik ma swoje zalety i jest wiernym towarzyszem, - mówiąc to skierowała wzrok na swojego wierzchowca. - Nie zastąpi jednak człowieka - tu przeniosła wzrok na mężczyznę, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, z tego rodzaju jakim niewiasty obdarzają mężów gdy są ich sercu mili.

Na co mężczyzna z opóźnieniem niejakim, jakiego wymagało zrozumienie przekazu, kaszlnął i jakoś tak nerwowo próbował kijem żar w ognisku poprawić. Niezadowolony jednak z efektów wstał i jął dokładać do ognia uzbieranego wcześniej chrustu. A także skrupulatnie dorzucać odpalone końcówki pozostawione wokół kręgu paleniska. Gdy ogień znów roztańczył się na dobre, Cadoc zatrzymał się przy nim i usiadł. Tym razem tuż obok Eiliandis. Coś w niej go pociągało. Coś co było mu tak diablo obce i nieznane.
Patrzył więc przez moment w tak wymowny żar i wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, tylko nie za bardzo wiedział co. Mruknąwszy więc po chwili wstał ponownie i wskazał ciemności.
- Pójdę jeszcze po opał.
- Nie trzeba - odezwała się cicho Eiliandis, a wraz z jej słowami w powietrzu zawisła niema prośba. - Drwa jeszcze dużo jest.
Miała rację. Tak było. Przez chwilę czuł się jak wilk w potrzasku ponownie siadając. Z każdym jednak oddechem ogarniał go przyjemny spokój. Spokój, którego Eiliandis była jakże miłą autorką.

Rześki poranek umilony dodatkowo koncertem ptaków był doskonałym preludium do dalszej wspinaczki. Nie była to łatwa droga. Eiliandis nieraz musiała skorzystać w niej z mocnej dłoni Cadoca.
Trudy te nie zniechęciły jednak kobiety. Nagroda jaką za nie otrzymała osłodziła je wszystkie.
Gdy dolina przykryta jeszcze białą chmurą mgły odsłaniała przed wydawcami swoje tajemnice - odradzające się życie. Tu jakaś roślina nieśmiało wypuszczała pierwsze pąki, tam inna już w pełni rozwinięta cieszyła się słońcem, które nieśmiało przebijało się ustępujące mgły. Wśród tego wszystkiego uzdrowicielka wypatrzyła jedną roślinę. Być może przeoczyłaby ją, ale jakimś zrządzeniem losu poruszone przez umykające przed ludźmi zwierzę przyciągnęło uwagę Gondoryjki.
W pierwszej chwili kobieta nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. Dlatego klęknęła koło rośliny by przyjrzeć się jej z bliska.
To było to. W tej dolinie natrafili na bardzo rzadkie ziele, którego właściwości nie sposób było nie docenić.

Następny dzień i Rogaczowi przyniósł uśmiech fortuny. Podczas gdy Eiliandis znalazła uroczysko gdzie skryte wśród gęstwy rosło drobne, ale nawet wśród jego ludu znane Kwiecie Królowej, on na pobliskiej hali wytropił stado odpoczywających górskich kozłów. Zwierzęta nie zwietrzyły go i mógł podejść całkiem blisko, by wybrać dobre miejsce na zastawienie paści. A warto było bo większość nadal miała długie mocne futro z zimowym puchem, które z pewnością będzie mógł wymienić korzystnie na nizinach. A… Zdał sobie sprawę, że podróżując z Gondoryjką bardzo by nie chciał musieć liczyć na jej trzos. Tym bardziej, że jego własny pobrzmiewał raczej z rzadka i pojedynczo…

Gdy był gotowy spłoszył stado. Zaalarmowane obecnością obcego ruszyło z łoskotem kamieni w kierunku doliny. Prosto w zastawione wnyki. Pierwsze osobniki utknęły w paściach. Kolejne powpadały na nie i w chaosie i popłochu umknęły. Spośród złapanych Rogacz uwolnił najstarszego i jedną z kozic. Pozostałą trójkę zabił.

Pod wieczór byli gotowi by zejść do Doliny Czarodzieja. Eiliandis z woreczkiem ziół. On ze skórami i tobołkiem koziego mięsa. Czekała ich, jak przypuszczał, audiencja. Saruman bowiem choć strzegł sekretów wieży przed obcymi, którym wiele swobody wewnątrz murów nie dawał, chętnie wysłuchiwał wieści ze świata.

Cadoc i Eiliandis zawitali do Edoras po kilku tygodniach spędzonych w Isengardzie. Miejsce niegdyś zwane Angrenost przez budowniczych, czyli przodków córki Eadwearda tysiące lat temu, otoczone była imponująco wysokim na sto stóp murem z jedyną bramą wiodącą do domeny Sarumana Białego. Ze środka perfekcyjnego kręgu, który wytyczała kamienna bariera, porośniętego morzem zieleni starych drzew i majestatycznych ogrodów, wyrastała ku niebu wysoka na kilkaset stóp czarna Wieża Orthanc, której świetności kunsztu wykonania mogła pozazdrościć każda budowla wykonana w trzeciej erze.

Domena Czarodzieja była zaiste tajemnicza. Eiliandis zastanawiała się, czy gdyby nie obecność towarzyszącego jej Cadoca, byłaby w ogóle wpuszczona przez próg niemożliwej do zdobycia dla żadnej armii bramy starożytnej twierdzy. Zaiste tajemnicze panowały tam zwyczaje. Na wjazd musieli czekać do zachodu słońca, kwaterę otrzymali w południowej strukturze muru, który wewnątrz kompleksu pełen był setek okien, okienek i drzwi. W ciągu dnia Eiliandis miała dostęp do ogrodów i biblioteki zapierającej uczonym dech w piersiach liczbą woluminów, pergaminów i zwojów. Niemniej i tak odczuwała dyskretną obecność straży niespuszczającej ze wzroku przyjezdnych. Rogacz zdawał się być przyzwyczajonym do tajemniczych zasad w twierdzy. Zaś na noc pokoje zamykano na klucz.

Sarumana Białego Gondoryjka poznała i po uprzejmym, acz grzecznie chłodnym spotkaniu z włodarzem, nie widziała go później ani razu. Czarodziej pytał wtedy o zdrowie namiestnika i jego rodziny, o wieści z Gondoru i podróż przez ziemie Rohanu oraz przygody. Zdawał się być pochłoniętym ważnymi sprawami w Isengardzie i jego naturalna ciekawość świata poza murami twierdzy zdawał się być przekonująco zrozumiałą. Eiliandis została zapewniona, że w przyszłości ona i jej wieści o świecie będą mile widziana w Isengardzie, który nie stał otworem każdemu wędrowcy, czego Saruman nie ukrywał.
Cadoc, tuż przed ich wyjazdem, był w wieży sam na spotkaniu z gospodarzem jeszcze jeden raz.

Dolina Czarodzieja u stóp Gór Mglistych była jak zaczarowana. Stary las za murem Isengardu tętnił życiem. Wspaniałe okazy byków, liczne łanie z młodymi przemierzały knieje, niezliczone ptactwo nuciło wesoło od rana do nocy, zające i wiewiórki biegały, skakały niemal niewzruszone obecnością ludzi. Kojące poczucie bezpieczeństwa na łonie budzącej się przyrody kwitnieniem wiosny i harmonijny spokój wiszący w dolinie, był wręcz idealnym miejscem do odpoczynku po forsowanych trudach wypraw w Białe Góry.

Do Edoras ruszyli z być może wielu powodów, lecz dwa z nich były najkonkretniejsze. Cadoc winien zwrócić konia, zaś Eiliandis czuła, że jej umiejętności niewiele się przydadzą w Isengardzie. Twierdza wybudowana z myślą o zakwaterowaniu tysięcy, obecnie, mimo jak słyszała od towarzysza, że się z każdym rokiem rozrasta, to liczba mieszkańców liczona być mogła w zaledwie setkach. Poddani czarodzieja byli w głównej mierze rzemieślnikami wraz z rodzinami, niesamowicie pracowitymi i zdeterminowanymi w lojalnej służbie Sarumanowi.

U Cepy, drugiego dnia pobytu w Edoras, odwiedził ich rządca. Stary wojownik w imieniu króla i królowej zaprosił na obiad do Złotego Grodu. Jakkolwiek dziwnie to brzmiało, ku ich zdziwieniu takie wprowadził król Thengel obyczaje. Zwykł jadać z wysokim i niskim stanem, z poddanymi i przybyszami z obcych krain. A mimo, że już kilka ładnych lat odkąd przybył z Gondoru, aby objąć tron po niesławnym ojcu, to nadal nikomu do końca to normalnym nie było, ot czysto ze względu na miejsce obiadu i status gospodarza.

Gleowyn do stolicy wróciła pierwszy raz tej wiosny po wielu, wielu latach. Mimo to, nie czuła się w Edoras obco. Pamiętała kamienną, wijącą się zygzakiem kamienną drogę po wzgórzu, wokół której stały szpalerem zabudowania. W kamiennym korycie wzdłuż prawego pobocza snuł się potok spływający z góry, gdzie tryskał z pyska kamiennej rzeźby konia u stóp zbocza Meduseld. Pamiętała z dzieciństwa złoty dach i złote kolumny siedziby króla. To był jej dom. Służba na dworze komnaty dzieliła w alkowach wraz z rodzinami zbrojnych. Zatem z ojcem, jako jednym z ulubionych minstreli starego króla Fengela, matką - wojowniczką królewskiego eoredu, mała Gleowyn z bratem po dwakroć mogli nazywać Złoty Dwór swoim domem. Mgłę zasnuwającą wspomnienia rozwiewał rześki wiatr Edoras z każdym krokiem, za każdym zakrętem i mijanym budynkiem. O ile pamiętała oczyma z dzieciństwa tak wiele z miejsc w stolicy, to było zupełnie zgoła inaczej w przypadku zamieszkujących ją Eorlingów. Czasami zastanawiała się czy nadal pamięta twarze rodziców… A co co dopiero obcych ludzi.

Z tłumu przechodniów wyłonił się stary, acz dziarsko trzymający się Eorling. Jak poznał w niej córkę Gleomera? Po tylu latach? Heafod, Strażnik Meduseld i majordom królewski zarazem, zaprosił dziewczynę na obiad z Thengelem i królową Morwen do Złotej Sali.

Zwinnoręki dotarł do Edoras, kiedy wiosna w pełni zagościła w Rohanie. Oddział Rohhirimów patrolujących rubieże Rohanu rozkazał mu maszerować wprost do Złotego Grodu, aby tam, króla prosić o pozwolenie na pobyt w granicach ziem Władców Koni. Bez onego glejtu być zatrzymanym miało wiązać się z nieprzyjemnymi konsekwencjami, a list wystawiony przez dowódcę patrolu miał czas ważności ograniczony. Ot tyle, aby do stolicy się dostać czasu po drodze nie mitrężąc. Kraina, zwana Woldem, dziką i opuszczoną zdawała się być. Nieliczne stada pasły się bez pasterzy dla niewprawnego oka obserwatora, którym Leśny Człowiek nie był. Bezmiar otwartej przestrzeni traw upstrzonej głazami i wzgórkami, niemal wolny lasów, których pni nie byłby w stanie samemu zliczyć, gdyby tylko rachować do liczb wielkich potrafił, był przeciwieństwem Mrocznej Puszczy, gdzie promienie słońca niechętnie przebijały się przez niedostępne korony wiekowych drzew. Im głębiej wędrował we wskazanym kierunku tym więcej domostw i farm widział, gdzie przy każdej, choć kilka koni się pasło, a gdzie wielkie stadniny były to dziesiątki, a i setki nawet. Mieszkańcy tych ziem władali mową wspólną, choć język własny posiadali zupełnie mu obcy. Zabudowania zaś wielce przypominały mu te rodzinne. Gościnni byli, choć w swej życzliwości ostrożni. Pracą odwdzięczał się za wikt i dach nad głową w podróży, co doceniał, gdyż wiosna często gęstym deszczem podlewała trawy ku uciesze miejscowych.

Tak wielkiego skupiska ludzi, jakim było Edoras, Zwinnoręki w swym życiu nie uświadczył. Niemnie słyszał o Mieście Toft na południu przy Mrocznej Puszczy, które szerokim łukiem ominął ze względu na niechlubną sławę tamtego miejsca. Coraz liczniejsze karawany śmiałków przybywających z północy przynosiły wieści o Dale i o mieście, które było zbudowane na jeziorze i takim, które zamieszkane przez same krasnoludy wydrążono w górze. Z pewnością nie było przesady w tych opowieściach, gdyż on sam był teraz naocznym świadkiem tego, jak wygląda życie poza wsią, osadą, małym grodem.

Pokonawszy ostatnie schody, kiedy wreszcie stanął przed wrotami Wspólnego Domu o złotym dachu zwanym Meduseld stwierdził, że nie mogła się z nią równać żadna budowla z Doliny Anduiny, a rozmachem i bogactwem to przewyższała nawet wspaniałą Wuduseld…

Straż wysłuchała przyczyny wizyty i sprawdziła list, który otrzymał na granicy od Eorlinga o imieniu Hama. Następnie zbrojni kazali wrócić za kilka godzin. Audiencja dla cudzoziemców miała się odbyć tego dnia podczas królewskiego obiadu, w którym i on miał wziąć udział, jeśli taka będzie wola króla Thengela.
Spytawszy później w miejscowej karczmie o zwyczaje obiadów z królem, został zapewnionym, że nie jest rzadkością, nawet dla cudzoziemców, aby na dworze jadać. No, o ile nie są tacy obcy wyjętymi spod prawa szemranym sortem, jakiego wszak nie brakuje pośród włóczęg, a którym to przybłędom i powsinogom w królestwie miejsca rzecz jasna nie ma, a do co dopiero przy biesiadnym stole Złotej Sali. Król Thengel i królowa Morwen byli jednak, jak dotąd, wybornymi sędziami charakterów.

Łyżka po raz kolejny zazgrzytała o dno drewnianej miski, zwiastując niechybny koniec wieczerzy. Zwinnoręki wsunął do ust ostatni kęs pszennego placka, po czym z westchnieniem odchylił się na ławie, wspierając plecy o ścianę i wyciągając nogi daleko przed siebie. Skrzywił się przy tym mimowolnie, czując jak buntują się obolałe mięśnie łydek.
Nogi pewnie niedługo dojdą do siebie – pomyślał – gorzej z butami.
Tygodnie podróży łodzią, a potem marsz przez skaliste i porośnięte ostrą trawą ziemie Rohanu odbiły się na stanie jego obuwia; skóra sczerniała i popękała, rzemienie rwały się w rękach – rzemiosło szewskie było mu niestety obce. Przynajmniej umiejętność rzezania w drewnie na coś się przydała – wieśniakom, do których zachodził z prośbą o gościnę, mógł się odwdzięczyć nie tylko pomocą w obejściu, ale i zrobionymi przez siebie drobnymi przedmiotami i zabawkami dla dzieciaków, wyrzeźbionymi ze znalezionych kawałków drewna. Niektórzy płacili mu nawet drobnymi monetami, dzięki czemu stać go było teraz na prosty ale sycący posiłek w gospodzie, a może i na nocleg.

Jednak inna rzecz zaprzątała mu teraz głowę. Jutro ma stanąć przed władcą tej krainy. Jak się zachować? Jak gadać do króla?

Dumając nad tym, popatrywał na innych gości, zgromadzonych przy długich stołach okalających palenisko: kilku mężczyzn, sądząc ze stroju – rolników albo drobnych rzemieślników, dalej jakieś dostatniej ubrane towarzystwo, w tym jedna lub dwie niewiasty. Resztę widoku zasłaniała mu grupa wojów, którzy obstąpiwszy stół, obserwowali dwójkę graczy naprzemiennie przesuwających na ponacinanej w krzyżujące się linie desce drewniane figury. Kibicujący żywo reagowali na poczynania grających, klepiąc się nawzajem po plecach, donośnie komentując i robiąc zakłady.

Zebrawszy się w sobie, wysunął się z cienia i gestem zaprosił do siebie oberżystę. Potężnie zbudowany mężczyzna zadziwiająco zwinnie przecisnął się między stołami i usiadł obok na ławie. Drewno stęknęło.
– Za młodu pewno był wojem – pomyślał chłopak, spoglądając na żylaste ramiona oberżysty i pięści wielkie jak bochny. Prawa pokryta była bliznami, brakło jej dwóch palców.

– Panie... gospodarzu... – zaczął, z wolna dobierając słowa. – Chciałbym zapłacić za wieczerzę i zapytać o nocleg – powiedział, wykładając na stół kilka drobnych monet.
– Proszę też o radę... Jutro mam stawić się przed waszym władcą... Nie znam tutejszych obyczajów. Czy możesz mi powiedzieć, jakimi słowy wypada go powitać? Jak widzą mu się cudzoziemcy?

Oberżysta zawiesił na nim bystre spojrzenie.
– Chłopcze... jak cię zowią?
– Zwinnoręki.
– Zwinnoręki, powiadasz... oby nie z powodu rąk zwinnych przy cudzych mieszkach, bo dla takich nasz władca miejsca przy stole nie ma... He, dworuję sobie z ciebie – dodał, widząc jak chłopak zmienia się na twarzy.
– Nasz władca toleruje cudzoziemców. Ba, niektórych nawet obdarza zaufaniem i łaskami. Pozdrów go słowami "Westu Thengel hal!". I pamiętaj, gdy król lub królowa cię o co zapyta, prawdę powiadaj i nic nie ukrywaj, by cię za fałszywego nie wzięli.
– A, i to ci powiem: z tym nie wejdziesz do Dworu. – oberżysta wskazał na oparte o ścianę topór i łuk – Broń pozostaw u mnie, przechowam je bezpiecznie.

Dalsze jego słowa zagłuszył harmider dobiegający od stołu graczy. Widać rozgrywka się zakończyła – stronnicy zwycięzcy okładali go radośnie po plecach, pokrzykując i śmiejąc w głos. Przegrany, z ustami wykrzywionymi ponurym grymasem, wstał z wolna, po czym niespodziewanie trzepnął pięścią w deskę, aż figury rozprysnęły się wokoło. W ciszy, która nagle zapadła, słychać było tylko stukot kawałków drewna toczących się po klepisku. Krewki gracz znieruchomiał na widok oberżysty dźwigającego się powoli z ławy, po czym, szarpnięty za ramiona przez dwóch towarzyszy, machnął niewyraźnie ręką i wycofał w stronę drzwi. Oberżysta przez chwilę jeszcze toczył wokoło groźnym spojrzeniem, po czym ciężkim krokiem podążył na drugi koniec halli. Po drodze złapał za ramię usługującą dziewczynę i machnięciem ręki wskazał walające się na podłodze przedmioty. Dziewka niechętnie ruszyła wykonać polecenie, a mijając stół graczy nie omieszkała trzepnąć jednego z wojów ścierką, co pozostali skwitowali gromkim rechotem. Napięcie opadło.
Zwinnoręki schylił się pod stół i podniósł jedną z figur, która potoczyła sie do jego stóp. Przez chwilę obracał w dłoni topornie wystruganą podobiznę wojownika w spiczastym hełmie (zrobiłbym to lepiej – pomyślał) po czym podał ja klęczącej obok dziewczynie. Ta podziękowała wdzięcznym skinieniem głowy i słowami, których chłopak niestety nie dosłyszał – prostując się niezgrabnie wyrżnął głową o kant stołu z trzaskiem, który dał się słyszeć w całej halli.
Czując jak palą go policzki a w głowie pulsuje tępy ból, niezgrabnie zgarnął swoje rzeczy i chyłkiem opuścił gospodę.

Córka Gléomera dotarła do stolicy przed południem. Ostatnią noc spędziła w gościnie u farmerów, w pobliskim gospodarstwie. To od gospodarza dowiedziała się o ostatnich kłopotach, o Koniożercy, strasznym trollu, którego ubiła drużyna bohaterów wraz z oddziałem najemników Ulfura i grupą Dunlendingów. To musiała być widowiskowa potyczka, warta pieśni. Szkoda, że Ulfurowi, który poległ, zabity przez bestię, nie będzie dane jej zaśpiewać. Jakże żałowała, że ociągała się z wyjazdem do Edoras. Pogodna natura nie pozwoliła jej jednak długo się umartwiać. Może uda jej się znaleźć kogoś, kto naocznie widział walkę i wszystko jej opowie. Wtedy mogłaby ułożyć swoją balladę.

Skalda Ulfura pamiętała jak przez mgłę. Kiedy ostatni raz go widziała, była dzieckiem zaledwie. Rywalizował z ojcem, ale tak po przyjacielsku. Oboje wszak byli bardzo utalentowani. Lubiła słuchać jego ciepłego, dźwięcznego, głosu. Teraz czuła głęboki żal po jego śmierci. Obiecała sobie, że uczci jego pamięć układając pieśń na jego cześć.

Razem z Księciuniem zatrzymała się w tutejszej gospodzie, Złoty Dwór nie był już jej domem, choć w jej sercu nadal takim pozostał. Już sam widok Meduseld, przywołał miłe wspomnienia. Czasy kiedy była bardzo szczęśliwa, z rodzicami i bratem. Miała nadzieję, że Gárulf również zawitał do stolicy i może usłyszy jakieś wieści o nim. Musi koniecznie wypytać karczmarza. Ale z tym postanowiła wstrzymać się do wieczora. Wpierw musiała zająć się Jego Książęcą Mością. Po długiej podróży wymagał wyszczotkowania i odpowiedniej opieki. Jej przepiękny, gniady ogier był bardzo kapryśny i rozpieszczony, ale Gléowyn darzyła go ogromnym uczuciem i zawsze najpierw zaspokajała jego potrzeby.

Kiedy skończyła zabiegi pielęgnacyjne Księciunia, umyła się i zjadła szybki posiłek. Następnie zabrała się do oporządzania swojego ekwipunku i odzienia. Nie zabrała ze sobą wiele, ot kilka przedmiotów potrzebnych w drodze, ubranie na zmianę, zbroję, tarczę, łuk i dwa swoje największe skarby, miecz po matce i lutnię po ojcu. Szczególnie instrument był dla niej ważny. Prosta lutnia, nosząca ślady użytkowania, ale bardzo zadbana. Dotknęła pieszczotliwie strun, wydobywając z nich cichy, przyjemny dla ucha dźwięk. To na niej uczyła się grać. Spędziła przy niej razem z ojcem wiele godzin. Tyle ciepłych wspomnień.

Gdy skończyła, stanęła przed lustrem. Bardzo się zmieniła od czasu, kiedy ostatni raz była w Edoras. Nie była już tą zasmarkaną, wątłą dziewczynką z wiecznie potarganymi włosami. Z lustra patrzyła na Gléowyn wysoka, czerstwa dziewczyna o długich, pszenicznych włosach, jasnych, błękitnych oczach, w których błyskały radosne iskierki i z delikatnie zadartym noskiem, który nadawał jej lekko łobuzerskiego wyglądu. Uśmiechnęła się do swojego odbicia. Zaplotła warkocze na kilku pasmach włosów i jeszcze raz obmyła twarz. Ogarnęło ją miłe uczucie ekscytacji, na myśl o przejściu się kamienną drogą, wzdłóż zbocza i odwiedzeniu wszystkich zakamarków stolicy, które pamiętała z dzieciństwa. Wybiegając z pokoju, zabrała ze sobą swoją lutnię i radośnie zbiegając po schodach, wybiegła na podwórzec gospody.

Przechadzając się pomiędzy domami, przeskakując po kamieniach nad brzegiem strumienia, wsłuchiwała się w odgłosy Edoras. Szum wody w potoku, stukot końskich kopyt, bicie kowalskiego młota, głosy mieszkańców, wszystko to miało swój rytm, było dla dziewczyny muzyką, która grała jej w sercu. Sięgnęła po instrument i usiadłszy na przybrzeżnym kamieniu, poczęła grać i zaintonowała starą pieśń.

Kochasz ty dom, rodzinny dom,
Co w letnią noc, skroś srebrnej mgły,
Szumem swych lip wtórzy twym snom,
A ciszą swą koi twe łzy?

Kochasz ty dom, ten stary dach,
Co prawi baśń o dawnych dniach,
Omszałych wrót rodzinny próg,
Co wita cię z cierniowych dróg?

Kochasz ty dom, rzeżwiącą woń
Skoszonych traw i płowych zbóż,
Wilgotnych olch i dzikich róż,
Co głogom kwiat wplatają w skroń?

Kochasz ty dom, ten ciemny bór,
Co szumów swych potężny śpiew
I duchów jęk, i wichrów chór
Przelewa w twą kipiącą krew?

Kochasz ty dom, rodzinny dom,
Co wpośród burz, w zwątpienia dnie,
Gdy w duszę ci uderzy grom,
Wspomnieniem swym ocala cię?

O. jeśli kochasz, jeśli chcesz
Żyć pod tym dachem, chleb jeść zbóż,
Sercem ojczystych progów strzeż,
Serce w ojczystych ścianach złóż!...

Jej czysty, piękny głos niósł się po okolicy i zgromadził wokół niej spory tłumek. Głównie roześmianych dzieciaków i kobiet, ale także kilku mężczyzn, którzy oderwali się od swoich prac i w zadumie słuchali słów wyśpiewanych przez skaldkę. Wtedy to podszedł do niej Heafod, Strażnik Meduseld z zaproszeniem do domu króla. Gléowyn była zaskoczona, zarówno tym, że stary majordomus ją pamiętał, ale głównie samym zaproszeniem. Zasiąść do stołu z samym królem i królową, to był prawdziwy zaszczyt. Córka Gléomera była bardzo ciekawa nowego władcy Rohanu. Pamiętała starego króla, Fengela i nie były to najlepsze wspomnienia. Zawsze się go bardzo bała. O królu Thengelu słyszała wiele dobrego, ale nie było jej dane poznać go osobiście. To też od razu zgodziła się na spotkanie, zresztą i tak nie ośmieliłaby się odmówić.

Pieśń o domu autorstwa Marii Konopnickiej

Trzymająca się nieco z tyłu, złotowłosa skaldka, zbliżyła się do młodzieńca oglądającego rzeźbioną kolumnę.
- Piękna robota, prawda? - Zagadnęła melodyjnym głosem. - Kiedy byłam dzieckiem, często bawiłam się tutaj, wyobrażając sobie, że kolumny to drzewa, a ja jestem w magicznym lesie. - Pogłaskała z czułością misterne rzeźbienia. - Na imię mam Gléowyn. - Obdarzyła cudzoziemca ciepłym, serdecznym uśmiechem.

Chłopak oderwał dłonie od rzeźbionego drewna, którego dotyk dawał ukojenie napięcia narastającego w nim wraz z przedłużającym się oczekiwaniem na rozpoczęcie audiencji i gwałtownie odwrócił. Przez dłuższą chwilę milczał speszony, uciekając wzrokiem w bok, jednak uśmiech na twarzy stojącej przed nim młodej kobiety pomógł przełamać zakłopotanie.
Zacinając się i powoli składając zdania, odpowiedział:
- Tak... są piękne. Pięknie rzeźbione. Dostojne jak drzewa. Ale w lesie, gdzie mieszkam... mieszkałem... drzewa są inne. Nie tak strzeliste. Grube, krzywe pnie. Poskręcane konary. Poplątane korzenie. Długie, zielone brody mchów. Tu nie widziałem takich drzew. Nie spotkałem lasów w tym kraju. Tylko trawy i skały. - Przerwał i zaskoczenie odmalowało się na jego twarzy.
- Bawiłaś się w domu... króla, pani? Mieszkałaś tu?
Przypomniawszy sobie, że sam się dotąd nie przedstawił, zakłopotany, dodał:
- Zwą mnie Zwinnoręki. Przybyłem z daleka.

- Zwinnoręki… - Powtórzyła za młodym mężczyzną dla utrwalenia sobie w pamięci. - Miło mi cię poznać. - Mimo, że zauważyła zakłopotanie rozmówcy, postanowiła się z tym nie zdradzać, by jeszcze bardziej nie zawstydzać cudzoziemca. Nadal uśmiechała się do niego przyjaźnie. Kiedy wspomniał o lesie, oczy jej rozbłysły zainteresowaniem. - Wychowałam się na Złotym Dworze. Moi rodzice służyli poprzedniemu królowi, Fengelowi. Choć przyznaję, że upłynęło dużo czasu, odkąd odwiedzałam Meduseld. - Mówiła pogodnym tonem, choć kiedy wspomniała o rodzicach, przez jej twarz, przez krótką chwilę, przemknął cień smutku. - Na równinach Rohanu, jak słusznie zauważyłeś, nie mamy za wiele drzew, o lasach nie wspomnę. Prawdę mówiąc, nigdy nie widziałam żadnego lasu, choć słyszałam opowieści. Chciałabym je zobaczyć, poczuć ich zapach, usłyszeć ich muzykę. Opowiesz mi o swoim domu?

- Dom... Nie wiem, czy go jeszcze mam. - zamilkł, odwracając twarz do cienia; widać było tylko jak drgają mięśnie zaciśniętych szczęk. Po chwili jednak zaczął mówić, ku własnemu zdziwieniu z każdym zdaniem coraz śmielej i płynniej.
- Spróbuję ci, pani, opowiedzieć o lesie, z którego pochodzę. Jest wielki. Niezmierzony. Groźny. Są w nim drzewa tak potężne, że kilku ludzi trzeba, by objąć ich pnie. Konary splatają się ze sobą, tworzą sklepienia, korytarze i tunele, w których nieustannie zalega mrok. Ścieżki wiją się i znikają. Niektóre prowadzą donikąd, inne do leż wielkich pająków. Wiatr nie porusza tam ani listka, ale wcale nie jest cicho. Zwie się ten las Mroczną Puszczą. Ale słyszałem stare pieśni, które prawią, że nie zawsze taki był. Że za dawnych dni drzewa były smukłe i wyniosłe, jak kolumny w domu twego króla. Blask słońca igrał pośród liści, a w nocy gwiazdy świeciły nad polanami, gdzie ucztowali poddani króla elfów. A potem w puszczy zamieszkało zło. Zeszło z gór i jakoby robactwo rozlazło po lesie. Zatruło drzewa i ziemię. Mówią, że tak już było, gdy moi przodkowie pobudowali pierwsze siedliszcze, na leśnej polanie, nad brzegami Ciemnej Wody. Moi współplemieńcy zmagają się z puszczą, która chce zagarnąć nasze osady. - Urwał, a po chwili dodał cicho - Zagarnęła moich rodziców.
Ponownie odwrócił twarz do światła i spojrzał na swoją rozmówczynię, uśmiechając się smutno.
- Przepraszam cię, pani Gléowyn. To nie była opowieść o magicznym lesie.

Dziewczyna słuchała z zaciekawieniem opowieści młodzieńca. Kiedy skończył, spojrzała na niego ze współczuciem.
- Przykro mi z powodu twojej straty. Przepraszam… nie było moim zamiarem przywodzić smutnych wspomnień. Ja… - Odruchowo ujeła jego dłoń w swoją w geście pocieszenia. - Rozumiem twój ból. Ja straciłam rodziców, kiedy byłam dzieckiem... - Głos jej lekko zadrżał. Również odpowiedziała mu smutnym uśmiechem. Wtedy też spostrzegła, że trzyma go za rękę. Zmieszała się i cofnęła swoją dłoń. Na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Żeby jakoś zamaskować swoje zawstydzenie, szybko zmieniła temat. - Twój opis Mrocznej Puszczy bardzo mi się podobał, dziękuję.
Zwinnoręki rad był zmienić temat rozmowy, który, jak spostrzegł, obojgu podsuwał złe wspomnienia. Gest towarzyszki, o dziwo, nie spłoszył go, a nawet jakby dodał pewności siebie.
- Może opowiesz mi coś o obyczajach tego domu? Czy wasz król często ugaszcza obcych pod swoim dachem? Dziś chyba jest tu więcej gości z innych krain - wskazał na stojącą w pobliżu trójkę. - A tego męża i tę kobietę widziałem chyba wczoraj w karczmie.

Gléowyn podążyła wzrokiem za wskazującym gestem młodzieńca i przyjrzała się uważnie osobom, o których mówił.
- Zwyczaj biesiadowania z poddanymi jak i przybyszami, wprowadził na Złotym Dworze król Thengel. Nasz władca przez lata mieszkał w Gondorze, być może właśnie dlatego jest tak otwarty na cudzoziemców. Zupełnie przeciwnie od swojego ojca, zmarłego króla Fengela. Osobiście uważam, że to bardzo korzystna zmiana. - Znów uśmiechnęła się do Zwinnorękiego ciepło. Widać było, że ten temat nieco ją rozpogodził.- Mój lud ceni sobie szczerość, uczciwość i honor, podobnie jak nasz władca. Jeżeli zostaniesz o coś zapytany podczas posiłku, odpowiadaj szczerze. Król Thengel ma przenikliwy umysł, jeżeli spróbujesz go oszukać, od razu cię przejrzy. - Odwróciła twarz na powrót do towarzysza i obdarzyła go życzliwym spojrzeniem. - Wyglądasz na osobę uczciwą, o szlachetnym sercu. Nie masz się czego obawiać. - Znów powędrowała wzrokiem do trójki cudzoziemców. - Ciemnowłosą kobietę i towarzyszącego jej mężczyznę również widziałam w gospodzie. Zgaduję, że to muszą być pani Eliandis Eadweardiel z Gondoru i Cadoc Rogacz, natomiast elfka, to najprawdopodobniej pani Yáraldiel. Cała trójka nie tak niedawno temu, razem z dwójką innych śmiałków, których tutaj nie widzę oraz kompanią skalda Ulfura, pokonała bestię w Przeklętym Wąwozie, w Górach Białych. Może zdążyłeś już usłyszęć tą historię? O trollu, Koniożercy, który zabijał farmerów i porywał konie? Oddali jego Królewskiej Mości wielką przysługę, nic więc dziwnego, że zostali zaproszeni, by z nim obiadować. Mam nadzieję, że uda mi się zamienić z nimi choć kilka słów, chciałbym usłyszeć tą opowieść z ust osób, które w niej uczestniczyły. - Oczy jej roziskrzyły się z ekscytacji. - Pragnę napisać o tym balladę.