Jedną z trojga wędrowców była Ruth. Kobieta ta wyglądała na około dwadzieścia lat, miała szczupłą sylwetkę i była dość przyzwoitego wzrostu jak dla przedstawicielki płci pięknej u rasy ludzkiej. Miała raczej krótkie, sięgające nieomal do ramion, rude włosy - nie w odcieniu miedzianego czy lisiego, ale w wyraźnym ciemnoczerwonym.

Ruth była naprawdę ładna, o łagodnych rysach twarzy i szarych oczach. Nosiła czarną obrożę na szyi, do której umocowany był tajemniczy medalik.

Większość jej stroju była czarna, począwszy od skórzanej kamizelki, która posiadała jedynie kilka drobnych akcentów czerwieni.

Kamizelka była dobrze dopasowana i podkreślała sylwetkę Ruth - szczupłą ale w pełni kobiecą. Wiązana z przodu czarnym sznurkiem, zostawiała całkiem sporo odkrytego dekoltu oraz nie zakrywała brzucha sięgając Ruth nieomal do wysokości pępka.
Na plecach kobieta nosiła skromny i zasłużony plecak. Większe zainteresowanie zazwyczaj budził jednak jej tatuaż - na dole pleców, po środku, miała wytatuowanego coś zielonego. Niestety, a może właśnie z wyboru, nieomal cały skryty była pod rzeczoną kamizelką - dawało się tylko dostrzec, że Ruth ma jakiś tatuaż.

Niżej kobieta ubrana była w czarną skórzaną spódnicę.

Spódnica była raczej krótka, sięgająca nieomal do połowy ud. Dobrze się trzymała opinając biodra i pupę Ruth, a przytrzymywał ją dodatkowo czarny pasek. Do paska zaś, przy prawym boku kobieta miała przymocowany brązowy pokrowiec ze sztyletem.

Na końcu długich nóg, Ruth nosiła buty.

Wysokie, sięgające jej prawie do kolan, wykonane z brązowej skóry, z lekkim obcasem. Dość dobrze dopełniały całego stroju.

* * *

Ruth była pogodna i miała wesołe usposobienie, a co ważniejsze nie marudziła mimo długiego marszu. Ona już dawno się zgubiła w tym nieznanym jej lesie, ale mimo świadomości tego, wolała nic na ten temat nie mówić. W pełni zdawała się na swoich kompanów, wierząc że oni znają drogę - a przynajmniej jedno z nich, którekolwiek by to nie było. Ufała im obojgu.

- Co do...? - wyrwało się cicho z ust zaskoczonej rudowłosej.
Ruth nie spodziewała się, że w lesie można na kogoś wpaść. W mieście nie dała by się zaskoczyć, ale znajdowali się pośrodku niczego, przez co ona sama koncentrowała się na tym aby nie wdepnąć w błoto lub nie potknąć się o korzeń - nie rozglądała się w obawie o napad. W efekcie, w pierwszej sekundzie stała w miejscu z szeroko otwartymi oczami.

Dopiero gdy Rhône zareagował, zorientowała się w sytuacji. Jeden goblin padł od razu, drugi został zraniony - to oznaczało, że mają duże szanse i Ruth poczuła, że jej bojowe morale wzrosło. Jemu poszło dobrze, ale mimo wszystko złodziejka nie była typem osoby która w czasie walki stoi w pierwszej linii. Gdy jeden z goblinów ją zaatakował, natychmiast zaczęła się odpowiednio cofać. Jednocześnie wygięła się do tyłu i w lewo, aby uniknąć wymierzonego w nią ciosu włócznią. Dzięki temu broń zielonoskórego przeszyła tylko powietrze, w miejscu w którym przed chwilą znajdował się jej brzuch. Gobliny może i były mniejsze od nich, a temu z którym walczyła sterczała strzała z klaty, ale to nie czyniło ich włóczni mniej śmiercionośnymi.
Ruth była bardzo sprawna, toteż podczas szybkiego odwrotu i uniku, bez większego trudu dobyła swojego sztyletu. Czym prędzej przeszła do kontrnatarcia, dobiegając z boku do przeciwnika, na tyle blisko żeby sięgnąć go ostrzem. Zgięta w pół, z wyciągniętą do przodu ręką, przeciągnęła ostrzem po korpusie goblina - niezbyt głęboko, ale wystarczająco aby poleciała mu krew.
Gdy ruda była gotowa do ponownego ataku, goblin z którym walczyła padł na leśną ściółkę i już nie wstawał. Nie sądziła, że cios jaki zadała był poważny, ale najwidoczniej okazał się być wystarczający.
Ruth spojrzała jak radzi sobie reszta towarzystwa.