- Tak, słusznie - przytaknął Fyodor -[i] Mogę udać się do biskupa dopytać o szczegóły. To może bardzo pomóc w podjęciu decyzji. Bracie Walterze. Proponowałbym przesunąć to spotkanie na jutro. Wolałbym zaufać przeczuciom siostry Anny i ona też aktualnie jest zbyt poruszona by w pełni wykorzystać swe umiejętności, a jutro ja będę po spacerze po Płocku i, przy odrobienie współpracy, po rozmowie z biskupem i będziemy mogli podjąć pełniejsze, bardziej przemyślane decyzje.

Walter przeczesał swoją brodę. Chwilę poruszał szczeką bezgłośnie, jak gdyby delektował się kawałkiem mięsa w ustach, którego przecież nie miał. Franciska zauwżyła, że przy wzmiankach o biskupie stary rycerz odruchowo się napinał, jakby bał się wejścia na jakiś ważki temat. Tymczasem teraz położył na stole klucz.
- Bracie, siostry wszyscy znamy zasady głosowań pod kluczem - zaiste nawet Michal mająca do czynienia z instytucją Kościoła wiedziała, że tak wybiera się papierza. Chodziło o to, że dostojnicy kościelni wierzyli, że gdy przemawia przez nich Bóg, to wszyscy mówią jednym głosem.

- Zatem, czy pozostanie na tę noc w Płocku jest naszą decyzją? Czy na ingerencje złego nasz brak reakcji ma być reakcją wybraną przez Boga?

Francisca szybkim ruchem zabrała klucz zanim na dobre znalazł się na stole.
- Bylibyśmy winni strasznego grzechu zaniedbania, gdyby było tak jak mówisz bracie. Widzę jednak, ze każdy z nas raczej spogląda na nadchodzące godziny, jako na pełne trudów i modli się do Boga o siły.
Mówiąc to sprawnie podeszła do drzwi i otworzyła je zachęcając wzrokiem siostrę Annę do wyjścia. Sama zaś została obok drzwi.
- Szlachetni bracia ruszajcie niezwłocznie w drogę.

Franciska nie była tak szybka jak myślała. Pochwyciła klucz, ale jego drugi koniec nadal spoczywał w dłoni starszego inkwizytora.

Na moment ich oczy się spotkały. Młodzieńczy wigor dziewczyny przeciw doświadczeniu starca. Weismuth zacisnął zęby i w końcu wypuścił klucz.

Spojrzał jedynie na pozostałych ciekaw jakie jest ich podejście do pogwałcenia zwyczaju conclave. Po słowach siostry Anny dodał:
- Dominikanie przygotowali dla was cele. Możecie spać w opactwie. Spotkamy się jutro o świcie.

Michal z szeroko otwartymi oczyma przyglądała się wydarzeniom w ciasnej komnatce.

Walka o władzę, zerwanie conclave bez natchnienia Duchem Świętym... Tego Cyganka nie spodziewała się po Inkwizytorach wybranych przez Pana.

Cicho przesunęła się w kierunku drzwi, opierając się plecami o ciężkie drewno. Pokręciła głową przecząco z uporem odbijającym się na twarzy.

Zatoczyła dłonią wokół wskazując kolejno każdego z zebranych i znacząco wskazała na stół i krzesła.

Spojrzała na Weismutha z zaskoczeniem i głębokim zmartwieniem. Dławiąc rosnące złe przeczucia, zacisnęła na sobie drobne dłonie, prosząc Pana o wskazówki.

Usta Fyodora zacisnęły się w płaską linię i oczy rozszerzyły gdy zobaczył poczynania Franciski. Próbowała przejąć inicjatywę. Na pewno w dobrej wierze tylko czy ta dobra wiara wyrażała zmartwienie losem towarzysza Anny, czy chęcią zdominowania tej grupy i postawienia jej samej szczycie? Jej wcześniejsze słowa gdy próbowała wysłać braci w podróż a sama zostać w Płocku i “wspierać ich modlitwą” świadczyły o tym drugim. Czuł, że czeka go rozmowa z nią.

- Francisko, proszę cię STÓJ - w ostatnim słowie wyraźnie podniósł głos.

- Konklawe ma swe reguły i ma je z pewnych powodów. Choćby po to by brać inkwizytorska pozostała równą sobie bracią bez odstających jednostek. Chciałbym abyśmy zachowali tę formę i reguły- w głosie Fyodora nie było nagany… ale musiał się świadomie postarać aby ją z tamdąd usunąć.

- Nie wychodzimy stąd bez jednomyślnej decyzji. Tego się będziemy trzymać. Jeśli opuścisz konklawe przed tym momentem to kolejną decyzją jaką będzie trzeba podjąć, ale już bez ciebie, będą ewentualne konsekwencje. Jesteśmy młotem bożym. MY jesteśmy silni. JA czy TY zawsze jest słabe.

- Ja głosuję nad przełożeniem spotkania na jutrzejszy świt. Bracia Weismuthcie? - kontynuował dopiero gdy otrzymał odpowiedź - Siostro Anno? Siostro-Której-Imienia-Nie-Poznaliśmy? Siostro Francisko?

Włoski temperament Franciski, który jej wydawał się właściwy w obliczu zagrożenia opisanego przez Waltera zdawał się, zdaniem kobiety słabo współgrać z wrażliwością innych inkwizytorów.

Walter w ostatniej chwili rozmyślił się, chcąc odebrać klucz, którego położenie było dla Ramberti wyrażeniem zgody na zakończenie conclave. Siostra Anna w obliczu otwierającej się, w sensie dosłownym, możliwości sprawdzenia co dzieje się z drogim jej sercu towarzyszem skupiła się na jedzeniu i rozmowie z Walterem. Cyganka kręciła głową, a brat Fyodor zrobił się bardzo zasadniczy. Tak zasadniczy, że podniósł głos. Takiej rzeczy nie robił wobec niej nawet bardzo dobrze znany ksiądz biskup z … tak, ten właśnie. Północne porządki, to było coś, czego Franciska musiała się jeszcze nauczyć, ale uczenie się w jej wieku przychodziło dotychczas z łatwością.

Franciska spojrzała na Fyodora, spuściła wzrok i zamknęła drzwi. Klucz, który przekręciła w zamku powędrował z powrotem na stół, gdzieś w okolice brata Waltera, który miał przed chwilą duże kłopoty, żeby się z nim rozstać. Kobieta wróciła powoli na swoje miejsce i poprawiwszy suknię usiadła przy stole.

- Bracie Fyodorze. Mam wrażenie, że brat mnie opacznie zrozumiał, albo też nie usłyszał, co przed chwilą powiedziałam. Nie zamierzałam stąd wychodzić. Chciałam spędzić czas na głębszym poznaniu i omówieniu wizji siostry Anny oraz … oraz naszej drugiej, drogiej mojemu sercu Inkwizytorki. Wydaje mi się to ważne, aby lepiej rozpoznać jakie zadania leżą przed nami i co mówi do nas Pan.
- Nie zgadzam się również po prostu na przełożenie spotkania na jutro. Zupełnie nie to było moją intencją. Proponowałam, aby każdy z nas podjął pewne słuszne w moim rozumieniu i niecierpiące zwłoki zadania, po których moglibyśmy podjąć bardziej wyważoną i trafniejszą decyzję, aby lepiej realizować postawione nam przez Boga cele. To jednak jak widzę nie jest jasne dla całej naszej piątki.
- Dlatego też, aby nikt z nas nie miał poczucia, że został do czegoś zmuszony powinniśmy może ustalić, co każdy z nas wykona po zakończeniu tego spotkania, ile potrzebuje na to czasu i kiedy w związku z tym możemy spotkać się ponownie. Ja ze swojej strony chciałam poznać bliżej wizje siostry Anny oraz … drugiej siostry i porównać je z wiedzą szlachetnego brata Waltera na temat lokalnej społeczności. Jest to moja propozycja, ale w obecnej sytuacji chciałabym aby obie siostry i brat potwierdziły swoją gotowość do współpracy. Możemy na to poświęcić dzisiejsze popołudnie, do komplety. Jutrzejszy poranek chciałam poświęcić Panu oraz przygotowaniom do drogi, tak aby być w pełni do dyspozycji naszego grona. Chciałabym więc usłyszeć, komu to rozwiązanie pasuje i jeśli tak, to jakie działania planuje podjąć dziś i jutro. Gdy dojdziemy do zgody będziemy wiedzieć kiedy możemy wyznaczyć następne spotkanie. - przez całą tą długą wypowiedź wpatrywała się z ciepłym uśmiechem w oczy brata Fyodora, a kończąc oglądnęła uważnie twarz siostry Anny, zastanawiając się, co aktualnie zaprząta jej myśli. Potem spuściła wzrok i poczekała na reakcję całej reszty. W pamięci zanotowała, że na północy wszystko lubi dziać się powoli. Ostrożność w tej kwestii na pewno nie zawadzi.

Michal modliła się w duchu o dar wiedzy.

Myślała usilnie czy w pismach nie ma jakiejś wskazówki. Król Salomon był tak mądry, rozwiązywał dużo trudniejsze problemy. Starała się skupić, jednak w głowie miała cały czas widok potwora w czarnym habicie.

Odganiała od siebie tę wizję, jednak powracała ona bez ustanku. Oddech przyspieszył jak po biegu. Dziękowała Opatrzności, że ma za plecami drzwi.

Zalało ją poczucie bezradności tak, jak wtedy gdy tabun mnichów w czarnych strojach wpatrywał się w nią, a ona nie mogła wydusić z siebie słowa.

Dopiero wtedy przyszła kolejna wątpliwość. Czy to w tym klasztorze mnisi noszą czarne habity? Czy tu czai się bestia ze snu?

Nie ona tu była od podejmowania decyzji. Ona była jedynie od obserwowania i zbierania wiedzy. A skoro tak, to może przełożenie spotkania do następnego dnia ma sens?