Spoon jako pierwszy wbił między worki i rozszarpując je rozrzucał ubrania. Nie zważał na nic. Tylko gdy coś czarnego wpadło mu w ręce, to zatrzymywał się na moment. Ale tylko na moment.

Qwerty podszedł do tego bardziej ambicjonalnie. Postawił sobie cel. Wymyślił sobie przeciwnika i zaczął szukać. Cóż, ów pojedynek na ubrania z pewnością w swym mniemaniu wygrał. Choć nie umiał ani ocenić wartości znalezionych ubrań. Porównując się z Katheriną brakło mu również wiedzy z zakresu etykiety. Jednak diadem z tworzywa sztucznego zdobiący jego głowę był oszałamiający.

Yusuf ubrał się z pasującym do siebie wojskowym sznytem, ze sprawnością oficera poprawiając guziki.

Katherine z uśmiechem pozwoliła Qwertemu cieszyć się jego własnym zwycięstwem samemu łącząc rozkloszowaną sukienkę ze skórzaną kurtką. Elegancja w każdym calu, poza pończochami których jej wyraźnie brakowało.

Włoch również postawił na szyk i elegancję, podczas gdy Indianin wybrał przede wszystkim kwestie użytkowe.

Byli gotowi i ruszyli na spotkanie przeznaczenia.

Spoon wpadł do pomieszczenia jako pierwszy. Otworzył drzwi z hukiem.
Zmierzyły go trzy uważne spojrzenia.
Pomieszczenie było sporej wielkości biurem. Naprzeciw drzwi znajdowało się szerokie biurko zasypane dokumentami. Za nim siedział mężczyzna o ciemnej skórze o długich włosach.

Był ubrany w schludny garnitur, choć nieco odbiegający zarówno od tego co wampiry pamiętały jako modne jak i od tego, co znaleźli we workach.
Miał za sobą wysoki fotel obity brązową skórą. Obok fotela stała szeroka szafa na książki. Wypchana po brzegi różnymi woluminami. Widać było nawet delikatne wygięcie pojedynczych półek, na których latami było układane więcej niż powinno być.
Na lewo od biurka było widać wysokie ale wąskie okno. Byli na piętrze, a na zewnątrz paliła się jakaś lampa. Przed oknem z rękoma w kieszeni stał mężczyzna ubrany w coś podobnego do kombinezonu roboczego. Spodnie z niebieskiego dżinsu i identyczna lekka kurtka. Odwrócił się na widok Spoona a jego oczy się zwęziły. On całą swoją postawą pokazywał, że nie jest tym, który na życie zarabiał długimi dyskusjami. On był tu, żeby w razie potrzeby uspokoić takich jak Spoon.

Mężczyźni przez moment mierzyli się wzrokiem.
Na skórzanej kanapie siedział zaś nieporuszony Murzyn, którego już poznali. Obok niego w sportowej torbie leżał ceremonialny kielich.
Ciemnoskóry wstał zza biurka. W tym czasie do pomieszczenia wchodziły kolejne wampiry. Poza miejscem na kanapie. Rozłożył on dłonie w powitalnym geście. Uśmiechnął się serdecznie.

- Cieszę się, że Was widzę. Nazywam się Darius Shirazi. Jestem kronikarzem kultu Mitry i to mnie przypadł zaszczyt powitania was w Londynie ponownie. Mamy październik 2012 roku. Poznaliście już pana Adelonio da Silvę, jest on naszym kapłanem. Uczniem samego Patre Tomasa. Mikey Wheeler zaś jest - wskazał kolejno na mężczyznę pod oknem. - Zajmuje się różnymi sprawami organizacyjnymi.

W tym momencie na moment zamilkł, żeby każdy z zebranych mógł przetrawić informacje. Wszak ostatnie lata jakie pamiętali to schyłek lat trzydziestych i początek lat czterdziestych poprzedniego wieku. A teraz? Teraz była nie tylko inna dekada. Inny wiek. Inne tysiąclecie.
- Myślę, że przed dalszymi pytaniami powinniście zapoznać się z tym. - Shirazi wyciągnął przed siebie kopertę, która była zamknięta pieczęcią z wosku, a w pieczęci był wyciśnięty symbol ośmioramiennego słońca.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=qpQSjf-0Lc8&ab_channel=BillieEilishVEVO[/media]

Qwerty czuł się… dziwnie. Jak gdyby zachorował. Albo wpadł z powrotem w jakiś stan z pogranicza snu i świadomości. Milczał, idąc coraz wolniej. Wnet znalazł się na samym końcu. Szedł za innymi, aż weszli do pokoju, w którym czekała na nich trójka mężczyzn. Mimo że mijały sekundy… potem minuty… a te minuty zlepiały się w większe cząstki i dalej trwały… to on wciąż czuł na ramieniu dotyk Catherine. A płatek jego ucha wciąż płonął od momentu, w którym jej wargi go musnęły. Poczuł się dziwnie rozchwiany, mimo że wampirzyca nie powiedziała nic specjalnego. Wspomniała jedynie o kolczykach. Głupia! Nie widziała, że nie miał przedziurawionych uszu? Oczywiście, że chciał je założyć, ale nie mógł. Może właśnie tego była świadoma i na tym polegała jej złośliwość. Brylanciki były wspaniałe, niby na wyciągnięcie dłoni… a wciąż niedostępne.
Piękne, ale nie mógł po nie sięgnąć.
Nawet nie zauważył, że w trakcie tej myśli wyciągnął rękę w stronę Catherine, jak gdyby również ją pragnął dotknąć. Szybko jednak opuścił dłoń.

Co w niego wstąpiło? Wampiry nie kochały, jednak nawet jako człowiek Qwerty nie był zdolny do miłości. Czy Montague użyła na nim Prezencji? To by pasowało do nikczemnej Ventrue, pragnącej pokazać mu gdzie jego miejsce. Blondynka bez wątpienia przypominała osobę, która nie miałaby nic przeciwko zdominowaniu go jego własnymi emocjami. A jednak Uiop nie odniósł wrażenia, że użyła na nim swojej mocy. Może po prostu aż taka dobra była w korzystaniu z niej. Albo… rzeczywiście nie miała względem niego złych intencji, a przynajmniej nie w tym akurat momencie.
Czy to możliwe, że mieli za sobą jakąś przeszłość? Czyżby jego nieżywe ciało pamiętało ją lepiej niż jego umysł? Qwerty również to pragnął wykluczyć. Myśl, że w swojej pradawnej przeszłości mógłby chociażby polubić kogoś z Wysokiego Klanu przepełniała go przerażeniem. Wyjątkiem był Mitra.
Ale on w każdym możliwym sensie był wyjątkiem.

Gdyby tylko mógł zapytać Catherine, czy ona również poczuła coś podobnego. Ale nie mógł, bo i tak by mu skłamała. Piękne kobiety jedynie kłamały, a kiedy były Spokrewnionymi, to miały to praktycznie w kontrakcie. Qwerty zerknął na jej usta. Gdyby tylko mógł wziąć szminkę albo czarną konturówkę. Podejść i namalować taki ich kształt, przy którym mogłyby mówić prawdę i tylko prawdę. Jednak było to niemożliwe. Musiał się z tym pogodzić i czym prędzej zapomnieć o tym momencie w przebieralni.
Zapomnieć. Ha!
Najwyraźniej jeszcze mało mu było niepamięci.
Może nie było w tym nic aż tak głupiego. Podobno ignorancja była błogosławieństwem, natomiast teraz w szóstkę kąpali się w jej jeziorze.

Mężczyźni – dla odmiany – nie wywołali na nim żadnego wrażenia. W ogóle ich nie pamiętał, choć wspomnienie Patre Tomasa pobudziło niektóre nieświęte neurony w jego mózgu.
- Czy możemy poprosić o jakiś dowód, że jesteście państwo osobami, za które się podajecie? – zapytał. – Ja mogę powiedzieć, że byłem nawet kochankiem Mitry i będzie wiadomo, że to kłamstwo. Ale słowa jako słowa zostaną wypowiedziane, choćby fałszywe. Wasze nazwiska nic mi nie mówią. Równie dobrze możecie być wrogami Mitry, którzy nas przechwycili i spróbują wykorzystać do swoich celów. Kto wie, czyja krew była w tym kielichu, za pomocą którego nas obudziliście. Może spróbowaliście związać nas Więzami Krwi z jakimś Kainitą, którego nie chciałbym ujrzeć na oczy. A co dopiero czcić.
Qwerty normalnie nie grałby w otwarte karty. Na pewno nie tak prędko. Ale już był podwójnie zirytowany Catherine, jak i nieudaną próbą zwędzenia torby z kielichem, zanim tak właściwie się jej podjął.

Zamilkł na czas, gdy Whiliam czytał list. To była najpewniej najdziwniejsza osoba w tej pozycji. Wydawałoby się, że Brujah nie miał wystarczająco spokojnego temperamentu, żeby przeczytać tak długi list na głos. Najwyraźniej to był chłopak do tańca i do różańca. Można z nim było zarówno mordować dziewice, jak i pochylać się nad długimi wypocinami jakiegoś kolejnego szaleńca. Interesujące.

Ten list był głupi.
Bardzo głupi.
- Przepraszam, Spoon, ale możesz powtórzyć? – zapytał Qwerty. – I będę prosić cię o to co chwilę, bo jak można na prawie samym początku wspomnieć, że M-mitra nie ż-żyje, a potem liczyć na to, że będziemy potrafili się skoncentrować?
Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, chociaż głos zadrżał, a z oczu poleciał barwny strumień krwawych łez.

Qwerty hiperwentylował, chociaż nie musiał oddychać. Zabawne, co nie? Nawet po śmierci niektóre odruchy wciąż próbowały utrzymać jego organizm w stanie biologicznej równowagi. Skrzyżował ramiona. Czuł, że się rozpadał bez świadomości, że gdzieś w mroku nocy znajdował się Mitra.
- Ja nigdy nie byłem lojalny kultowi. Zawsze liczył się dla mnie tylko Ojciec. Nie był moim prawdziwym Ojcem, ale właśnie tak o nim myślałem – powiedział Qwerty. – Potrzebowałem kogoś, kto by mnie wsparł w życiu, zwłaszcza że od moich Matek, Trzech Wiedźm, mogłem oczekiwać jedynie cierpień. Nie pamiętam samych wydarzeń, ale zaskarbił sobie moją lojalność. Ale teraz go nie ma. Jesteście tylko wy.

Qwerty zrobił znaczącą przerwę, aby do nich dotarło, jak marnym byli zastępstwem za Mitrę. Sam Malkavian natomiast miał ochotę uciec do łazienki i rozpłakać się w niej na dobre, niczym młoda dziewczyna wystawiona na balu maturalnym.
- Może to była właśnie moja rola na jego dworze. Miałem spoglądać na najbliższe osoby, które go otaczały i znajdować zdrajców. Bez wątpienia to tylko i wyłącznie moja wina, że teraz go brak. Bo głupio wziąłem udział w tym rytuale i go pozostawiłem. Może gdyby moja decyzja była inna… to wciąż byłby z nami. Może… może w takim razie to ja go zabiłem.
Szeptał, ale w jakiś sposób jego słowa zdawały się głośne niczym uderzenia dzwonów.
- Ja… ja potrzebuję jakiegoś sensu. Dowodu, że ci ludzie naprawdę nie są już przyjaciółmi Mitry. Dowodu, że to wy nie jesteście zdrajcami… a więc nadal przyjaciółmi. Ja… ja… jestem być może nieco za mocno emocjonalnie zaangażowany, ale nie pomaga to, że tak naprawdę wy jeszcze nic nie przedstawiliście nam. Bądźmy poważni, panowie. Ten list mógł zostać równie dobrze spreparowany. Czy Pater Słońca naprawdę użyłby słowa "emerytura"?

Im również chciał pomalować usta. Tak jak Catherine. Żeby mówili prawdę. I tylko prawdę. Jak w sądzie. Ostatecznym.

Mickey Wheeler wyszczerzył zęby. Jego uśmiech miał w sobie coś zwierzęcego.
- Przecież mogliśmy zostawić wasze truchła na placu i poczekać do rana.
Shirazi natomiast wykonał gest dłonią, który miał uspokoić mężczyznę.
- No, to skoro oficjalne zapoznanie mamy za sobą a ja wpiszę was do kroniki jako bezimiennych Heroldów to przejdźmy do odpowiedzi na wasze pytania. Tak naprawdę wiem niewiele więcej niż wy.
Opadł na swój fotel.
- Adelonio jest uczniem Pater Thomasa. - Powiedział powoli, jakby to miało odpowiadać na wszystkie ptyania. - Mitra zginał w bombardowaniu magazynu amunicji. Dlaczego był tam akurat wtedy? Cóż, jego Seneszel Valerius nigdy na to pytanie nie odpowiedział. Jego potomek, Ann Bowsley i drugi seneszel Mitry została Księżną. Związała Londyn z Camarillą. Nie mamy dowodów na ich udział. Ale przemyślcie to, zanim zaczniecie się doszukiwać winnych wśród nas. Ja jestem zwykłym Kronikarzem. Cóż stało się po śmierci Mitry ze mną? Nic. Nadal jestem Kronikarzem. Czy mogłem zyskać na jego śmierci? Nie. Jedyne co dostałem to rozpacz. Rozpacz w czasie gdy świat ogarnęła wojna.
Na moment Shirazi odwrócił się w stronę Adelonio, jakby szukał w nim wsparcia. Jednak po chwili spojrzał znów w twarze Heroldów.
- Kult Mitry nie jest i nigdy nie był na rękę Camarilii. A Księżna Anna lubuje się w krwawych łowach. Mawiają, że Londyn jest najbardziej diabolistom miastem na świecie. Ponoć w najbliższym czasie ma się odbyć bal u księżnej, na którym zostaną ogłoszone Krwawe Łowy na Gwen Adryn. Najstarszą Brujah w mieście. Chyba nie powinno więc dziwić, że stare i doświadczone wampiry, które nie do końca wpasowują się w wizję rządów Anny Bowsley opuściły miasto. Może słowo “emerytura” zostało tu niewłaściwie dobrane. Tak czy inaczej myślę, że Pater Thomas chciałby przeorganizować struktury i wymierzyć sprawiedliwość winnym uderzając spoza miasta.
Darius podrapał się po podbródku i sięgnął do dokumentów w szafce biurka.
- W czasie remontu na Bankstreet odkryto przedwojenne mitreum. Zasypane w czasie wojny. British Museum przejęło je jako teren wykopalisk. A dzięki moim kontaktom w muzeum udało się zabezpieczyć sześć znalezionych na miejscu sarkofagów, które prawnie powinny należeć do rządu Wielkiej Brytanii. Nie jesteście niczyją własnością, ale Patre Thomas wierzy, że jesteście wielka szansą dla naszego kultu. Ja wierzę, że nam pomożecie.