Słońce szarżowało na Yusufa, ale się nie ugiął. Miał siłę własnej konwikcji, wiedział że postępuje słusznie. Pewnie umrze. Ale kupi dość czasu by Antigen dokończył zadanie. A jeśli nie on, to Camarilla.

Ruchem szybkim jak mgnienie oka przejechał dłonią po ostrzu. Jego barwa zmieniła się już z eleganckiej stali w głęboki czarno-czerwony, toksyczny kolor. Samo patrzenie na nie sugerowało że jest to narzędzie które niosło śmierć, brutalną i bezpardonową. I która poniesie tej śmierci o wiele więcej. W rękach jego, lub Mitry.

Ugiął delikatnie kolana i ułożył miecz u swojego boku, z czubkiem biegnącym za jego plecy i tworzącym z podłożem kąt 45 stopni. “Nebenhut” usłyszał w swojej głowie. Nie wiedział czy był to głos jego, De Worde, Mantikory, a może wszystkich naraz. Wiedział tylko że znał tą postawę i wiedział jak w niej walczyć.

Całość trwała mniej niż sekundę. Mitra był blisko.

- Zabij mnie, a Camden zginie. - powiedział Sędzia i złożył się do ciosu.

Utamukeeus bez słowa skinął głową. Rozkaz to rozkaz. Zabrał ze sobą krótkofalówkę i rozstawił oddanych mu komandosów w odpowiednim szyku. Ruszył pod wejście, nie wiedząc co zobaczy w środku. Yusuf już tam był. Czy zdoła się ponownie oprzeć Wodzowi Słońce? Już miał wchodzić do środka, gdy usłyszał krzyki Spoona za plecami. Trzeba było mu przyznać - Spoon wiedział jak zrobić wejście. Nigdy za wcześnie, ani za późno - dokładnie w tym momencie, kiedy trzeba było nadać scenie odpowiedniej dramaturgii.

Traper nacisnął przycisk odpowiadający za nadawanie.
- Potwierdzam, to Spoon, jeden z Heroldów. Wygląda na to, że oparł się wołaniu Mitry, ale może udawać. Jest ekstremalnie niebezpieczny, krew jego klanu może sprawić, że będzie nadludzko silny i szybki. Podobno trzymacie jego kochankę, Brusillę - jeśli będzie czegoś próbował to zaszantażujcie go nią. To jedyna osoba, dla której może się opanować, ale dla której też stracił kompletnie... "głowę". My wchodzimy do środka.

Navaho dał znać swojemu oddziałowi, że wchodzą do świątyni. Gdyby mógł, pewnie by się teraz pocił.
- Zwykłe kule niewiele robią "blankom". Używajcie najostrzejszej amunicji, najlepiej zapalającej, oraz granatów. Wszyscy oprócz tego Turka, którego widzieliśmy wcześniej, stanowią zagrożenie. Strzelać bez rozkazu.

Ludzie Diaz celowali w Spoona. Wampirowi nie robiło to wielkiej różnicy. Czuł, że jest w stanie dobiec do oficer zanim trafi go choć jedna kula. Tak czy inaczej stali w chwilowym impasie.

***

Utamukeus wszedł pierwszy do “świątyni”. Patrzył przede wszystkim pod nogi. Ciało chudego mężczyzny w marynarce. Qwerty? Dalej ciało łysej kobiety z kołkiem w sercu. A na końcu dwaj mężczyźni. Jeden spowity w blasku słońca dzierżył ogromny miecz. Drugi klęczał przed nim. Wznosił przed siebie kikuty obu rąk. Navaho w klęczącym rozpoznał Yusufa.

- Kara została wymierzona - przemówił głos pełen potęgi i przebił ciało sędziego jego własnym mieczem.

Utamkeeus przeszkolony ruszył do przodu i wymierzył. Chciał krzyknąć ognia, lecz głos mu zamarł, gdy zorientował się, że komandosi za jego plecami ustawiają się nie w pozycjach bojowych, lecz w pozycji na baczność, niczym wojsko czekające na przegląd generała.

Utamkeeus czuł, że sam zaraz również padnie na kolana błagając swego boga o łaskę. Trzymał się tylko dzięki niezwykłej wytrzymałości. Tej, w której tak wielką wagę pokładał de Worde.

Yusuf padł na plecy w letargu. Jego ciało nie mogło znieść więcej ran. Potrzebował ogromnych ilości krwi, żeby powrócić. Indianin nie poświęcił mu więcej uwagi. Utamkeeus niczym wytrawny zwiadowca dojrzał to co istotne. Mitra sam stracił dłoń. Miał też sporo ran, które widać było przez popruty garnitur i koszulę. Gdyby nie przytłaczający blask słońca, to nie byłoby w nim nic z ich władcy. Ogromny kompozytowy claymore ciągnął za sobą, jakby opadał z sił.

***

- Dajcie mi więcej ludzi - powiedziała w końcu do mikrofonu Diaz, jakby ignorując Spoona.

Jakby na tę komendę ze świątyni zaczęli wychodzić ludzie. Kapral Lang i jego oddział szedł i… otworzył ogień w ludzi Diaz. Spoon zauważył jak jeden z pocisków trafił kobietę w hełm i najwyraźniej nic jej nie zrobił. Tymczasem stojący najbliżej niego komandos dostał w twarz. Spoon oglądał wszystko jak na filmie w zwolnionym tempie. Sięgnął po broń zabitego, jeszcze zanim ten padł na ziemię. Na horyzoncie pojawiły się helikoptery, które kołowały nad sceną oświetlając wszystko, a w największym stopniu rzęsiste krople deszczu. Z jednego z helikopterów na linach zjeżdżał kolejny oddział Antigenu. Mimowolnie Spoon znalazł się w centrum tego chaosu.

***

- Sugeruję odwrót - Cath usłyszała w krótkofalówce. Wszystko wskazywało na to, że Mitra powstał i właśnie załatwia sprawę Antigenu.

- Jest! - powiedział Tony nadbiegajac z drugiej strony dachu budynku. Faktycznie na ulicy parkowała Chun-Hei na swoim motocyklu, a za nią jechały cztery busy z ludźmi Arwyn. Zresztą kilkanaście sekund później sama Chun Hei wbiegła po ścianie i po chwili stała już przy Cath. Bez ceregieli zabrała lornetką noktowizyjną z dłoni Ventrue i zapytała:
- Jak wygląda sytuacja?

Cytat:

“When it comes time to die, be not like those whose hearts are filled with the fear of death, so when their time comes, they weep and pray for a little more time to live their lives over again in a different way. Sing your death song, and die like a hero going home.” – Chief Aupumut in 1725, Mohican.

Zawahał się. Wciąż mógł zmienić decyzję i kontynuować swój pierwotny plan - Wódz Słońce Mitra powrócił, by na nowo zaprowadzić porządek w Londynie. Ale czy to byłby porządek, jaki by chciał? Czy znalazło by się w nim miejsce dla Sylwii? Dla Najimy i Cienkokrwistych? Dla niego i Hok'ee?

Czy to był ten sam silny Mitra, którego pamiętał? Teraz na takiego nie wyglądał, a przecież przeciwstawił mu się zaledwie sam jeden Yusuf. Mitra którego pamiętał, samodzielnie rozprawiał się z całymi oddziałami.

Navaho w końcu zareagował. Złapał za granat jednego z komandosów, odbezpieczył go i rzucił w stronę Mitry. Miał jeszcze kilka sekund przed wybuchem, by nadać do Diaz:
- Wysadź świątynię w powietrze, pogrzeb nas. Nie pozwól mu wyjść na zew... - wiadomość urwał huk granatu rozbłyskowego.

Oficjalnie stał się teraz wrogiem Wodza Słońce Mitry.

Diaz odebrała sygnał. Wewnątrz było coś wielkiego. Coś, co musiała wysadzić. Ale czy mogła poświęcić życie własnych ludzi? Nie tak ją szkolono. Nikogo nie zostawiamy. Ułamek sekundy zawahała się w czasie ładowania granatnika.

***

Granat leciał prosto pod stopy boga-słońce. Patrzył na niego nie do końca rozumiejąc. Komandosi z ETCU natomiast zareagowali natychmiast odwracając wzrok. Lata szkoleń przebuiły się przez woal prezencji roztaczany przez starożytnego wampira. Huk i błysk spowodował, że Navaho na moment myślał, że umarł.

W granatach Antigenu było coś jeszcze. Ich fosforowy rozbłysk był inny. Ktoś zaprojektował je tak, żeby imitowały słońce. Ciało wampira reagowało na nie głęboko zakorzenionym strachem. Ale nie ciało Navaho. On wiedział czego się może spodziewać. I wybuch słońca tuż u stóp boga-Słońca nie zrobił na nim wrażenia.

Otrząsnął się, odzyskując panowanie nad swoimi zmysłami, po to, żeby ujrzeć jego blask. Mitra patrzył na niego. Patrzył niczym rodzic, którego zawiodło jego dziecko. Patrzył, bo musiał wymierzyć karę. Z łatwością wzniósł miecz do ciosu.

Navaho spróbował go sparować swoim karabinem, tak, jak zrobiłby to w czasach przed II wojną. I mu się udało, choć poczuł w ramionach siłę, jaką dysponował Mitra. Zresztą kompozytowy miecz ze stali domieszkowanej tytanem wbił się z łatwością w komorę karabinu, a pociągniecie rękojeści do tyłu wyrwało broń z dłoni Indianina.

Nie dał się zbić z tropu. Przetoczył się i dobył broni krótkiej, którą strzelił kilka razy w klatkę Mitry. Pociski przebiły tani garnitur i weszły jak w masło. Kolejny wycelował w głowę.

Mitra nie spieszył się. Szedł w stronę Indianina ciągnąc za sobą ostrze Yusufa. Navaho zaś wiedział, że jeżeli znajdzie się w zwarciu z Bogiem, to oznacza jego koniec. Opróżnił magazynek pistoletu ostatnią kulę posyłając w sam środek czoła Mitry. Pocisk zostawił dziurę w czaszce. Bóg opadł na kolano.

Były wojskowy jednak nie miał czasu, żeby się cieszyć zwycięstwem. Zwolnił magazynek, który wypadł z trzaskiem na kamienną posadzkę tysiącletniej świątyni. Sięgnął po zapasowy i załadował go z szybkością, jakiej nie powstydziłby się Spoon.

Mitra odwrócił się do sparaliżowanego dotąd oddziału Antigenu.
- Zabić go.

Świątynię rozświetliły serie z karabinów. Navaho czuł jak kolejne pociski wbijają się w jego ciało. Pierwszych praktycznie nie czuł. Ale sześć karabinów strzelało do niego ogniem ciągłym. Wytrzymałby bez problemu dziesięć, może dwadzieścia trafień. Ale nikt z nich nie miał zamiaru przestać po dziesięciu nabojach…

Łuski spadały przy wojskowych butach komandosów, a kilka metrów od nich kolejne pociski odrywały kawałki ciała indianina zmieniając je w krwawą miazgę. Ból był nie do wytrzymania. Ciało opadło, choć nie wypłynęła z niego żadna kropla krwi.

***

Diaz była gotowa. Miała wycelowany granatnik w wejście świątyni. I wtedy wyszli ze środka jej ludzie. Ludzie, którzy zaczęli strzelać do innych jej ludzi. A za nimi pojawił się facet w tanim garniturze, bez ręki z czymś co wyglądało jak długa deska.

- Koleś ma miecz? No chyba kurwa żart. Strzelać w nulla.

Wydała rozkaz i uniosła granatnik. Ten rozkaz ją zdradził. Była ubrana jak wszyscy. Wyposażona jak wszyscy. Nie miała żadnych insygniów. Ale wydała rozkaz. To wystarczyło Spoonowi. Biegł tak szybko, że deszcz rozbijał sie o niego. Przy uderzeniu w Diaz usłyszał jak coś jej chrupnęło. Drobne złamanie. Był już kilkanaście metrów dalej, gdy wypuszczony z rąk komandoski granatnik upadł w błoto. Egzekutor ocalił boga-słońce. Ale co ważne, miał oficera, więc miał szansę odzyskać Brusillę.

***

Helikoptery latały nad Mitrą i “jego ludźmi” z Antigenu. Coś powstrzymywało ich od ataku. Brujah wycofali się czekając na rozwój sytuacji. Minęły może trzy minuty. Spoon wraz z Diaz byli już przy Cath i Tonym. W tym czasie przyjechała również Arwyn. Wysiadła z auta i praktycznie z miejsca wskoczyła na dach na którym czekali Heroldzi.

Niska wojowniczka zacisnęła dłoń mocniej na swoim gladiusie gdy ujrzała Boga-Słońce na placu. W deszczu. Otoczonego gwardią Antigenu. Oświetlonego reflektorami ze śmigłowców.

Cath wystarczył jedynie rzut okiem. Gwenllian Arwyn bała się. Ona naprawdę bała się konfrontacji z Mitrą. Wampirzyca, która miała dwa tysiące lat czuła strach.

- Macie jakiś plan? - zapytała w końcu.