To zawsze działało tak samo. Ten moment… magiczny moment wyrwania się z letargu. Człowiek nie znał tego uczucia. Nie mógł znać. Było to małe zmartwychwstanie. Najbliżej tego uczucia są ci, którzy się topili. Ci, którzy byli na skraju śmierci, którzy opadali w nicość. I nagle dostawali upragniony haust powietrza. Odzyskane życie. Kolejna szansa. Tyle tylko, że dodatkowo okraszona metalicznym posmakiem tej cudownej ambrozji jaką była krew.

Krew spływała wewnątrz gardła, a jej moc napełniała ciało. Mózg znów funkcjonował. Zmysły włączały się po kolei. Pierwszym był smak, pobudzony ludzką krwią. Krwią pełną nadprzyrodzonej mocy. Krwią rytualną.

Potem przychodził węch. Zapach odebranej krwi odsuwał się. Odchodził od ust. Podążał dalej, pozostawiając uczucie pustki. Tęsknoty. Uczucie głodu porównywalne jedynie z głodem narkomana. Chęć podążania za zapachem krwi przyszła szybciej niż kolejny zmysł.

Dotyk. Tak niedoceniany, a jednocześnie tak ważny zmysł. Wyczuwał temperaturę. Chłodny metaliczny blat pod plecami. Pasy na kostkach i nadgarstkach. Pas na biodrach. Wszystko by uniemożliwić poderwanie się i pościg za upragnioną krwią. Więzy stawiały opór. Ale co może powstrzymać wampira?

Słuch przyszedł w tej samej chwili. Słychać było monotonną modlitwę powtarzaną kilkukrotnie. W obcym języku. Niski męski głos. Intonacja pieśni w tym samym języku. Coś znajomego, tak jak znajoma bywała piosenka w radioodbiorniku. A jednak nie sposób przypomnieć sobie ani wykonawcy, ani tytułu utworu. Ale jednak brzmi znajomo. Uspokaja. Wzbudza pozytywne emocje.

Ostatni przyszedł wzrok. Wraz z bólem. Pod sufitem wisiała ogromna lampa. Świeciła w dół. Na metalowe stoły i zimne ciała na nich. Światło niczym ogromny reflektor. Doprowadzało do zawrotu głowy wszystkich wybudzonych. Odwracało uwagę.

W końcu modlitwy ustały.
Na środku pomieszczenia stał wysoki czarnoskóry mężczyzna, w powłóczystej czerwonej szacie ze złotymi zdobieniami. Zdobienia przedstawiały przede wszystkim powtarzalny symbol ośmioramiennego słońca wzbudzając obszary mózgu odpowiedzialne za wspomnienia.

W dłoni trzymał on gliniane naczynie. Stare. Teraz już puste, ale jeszcze chwile temu każdy z trupów otrzymał z niego swoją dawkę krwi. Zbyt mało, żeby kogokolwiek nasycić, ale dość, by każdego przywrócić do życia.

Czarnoskóry kapłan bez słowa odstawił naczynie na czymś co sprawiało wrażenie popękanej części kolumny. Podszedł do pasów Tonego i zaczął je powoli odpinać uwalniając jego nagie ciało.

Qwerty stał na zielonym wzgórzu. Długa, nieskoszona trawa zarastała ogród. Było jasno jak w dzień i rzeczywiście na niebie widniała złota tarcza słońca. Mimo to wampir nie palił się. Jak to możliwe? Czyżby niepostrzeżenie osiągnął Golcondę? A może stał się na powrót człowiekiem? To wszystko zdawało się jednak mało prawdopodobne. Uiop podparł dłoń o biodro i zerknął raz jeszcze na roziskrzony owal. Słońce? Hmm… Może to było po prostu żółtko jaja? Wielkiego i lewitującego w przestworzach? Hipoteza wydawała się kusząca, lecz i z niej zrezygnował. Kiedy zmrużył oczy, dostrzegł, że kula wcale nie była do końca kulą. Posiadała osiem ramion. Prawie miała twarz oraz imię. Mi… Mitra? Qwerty podniósł dłoń, chcąc dotknąć blasku. Wspomnienia grały na skraju jego podświadomości, jednak wciąż były niedostępne. Smutek.

Kiedy zamrugał, złota plama nie była już słońcem, a ogromnym, przeraźliwie intensywnym reflektorem. Wiązka promieni biła po oczach. Qwerty czuł chłód oraz bliskość ciał innych Spokrewnionych. Wnet jednak powrócił na swoje zielone wzgórze. Czuł się na nim bezpieczniej.

Stał tutaj dom.

Qwerty opuścił na niego wzrok. Ściany wiły się i przemieszczały. Z każdym mrugnięciem rezydencja wypaczała się coraz bardziej. W pewnym momencie Uiop odniósł wrażenie, że pęknie na pół i wyleją się z niej wszystkie meble. Wtem jednak powróciła do wyjściowego stanu. Od nowa zaczęła wykręcać się i przekształcać z podobną, niespieszną dynamiką.

Wnet drzwi otworzyły się i wybiegły z niej różnorakie cienie. Miały wyciągnięte w jego stronę dłonie. Zdawały się całkiem przyjazne.
- Qwerty, Qwerty! – powtarzały. – Uiop Qwerty! Qwerty Uiop!
- Qwerty! Uiop! – krzyczały nadal. – Witaj z powrotem! Z powrotem w pajęczynie. W pajęczynie z powrotem!
- Uiop-Uiop. Uiop-Uiop. Długo cię nie było. Ale już jesteś z powrotem. Tęskniliśmy! Uiop!
- Sieć szaleństwa nie była taka sama bez ciebie, Qwerty! – rzucił jeszcze inny cień.
Jego imię i nazwisko z jakiegoś powodu zdawało się śmieszyć Malkavian.

Cieniste postacie chwyciły się za ręce i zaczęły tańczyć dookoła Uiopa. Ten natomiast podniósł dłoń i pomasował skroń. Rozbolała go nieco głowa.
- Ja… ja chyba byłem w torporze… - mruknął. – Tęskniłem za wami, bracia i siostry. Chyba. Nie pamiętam.
- Qwerty!
- Malkavian to najlepszy klan w całym wszechświecie! – ktoś niespodziewanie zapiał niczym kibic w trakcie meczu ulubionej drużyny. – W całym wszechświecie! I okolicach!
- Uiop! – zaskandowano.
- Oraz we wszystkich równoległych rzeczywistościach!
- Qwerty!
- I w naszych snach!
- Uiop!
- Oraz koszmarach... – szepnął nieco skonfundowany Kainita.
- Tańczmy-tańczmy! Tańczmy-tańczmy!

Qwerty wstąpił do kółka, chwytając ręce dwóch kolejnych cieni. Dołączył do grupy. Sieć rozrastała i kiedy Malkavian przymrużył oczy, prawie był w stanie dojrzeć kolejnych Spokrewnionych. Pajęczyna rozciągała się i obejmowała cały świat, a przynajmniej docierała tak daleko jak zasięgi klanu. Qwerty przeczuwał jednak, że kiedy tylko przebudzi się, poczucie tej wspólnoty zostanie zepchnięte głęboko do jego podświadomości. Może nawet nie będzie o niej pamiętał. Gromada tańczyła dookoła własnej osi, ale również kierowała się w stronę domu. W pewnym momencie Qwerty przekroczył jego próg, nie puszczając dłoni braci i sióstr…

Szkarłatna krew zalała wszystkie kondygnacje budynku. Ściany i sufit zaczęły nią ociekać, barwiąc wszystko tym jednym kolorem. Uiop obracał się dookoła własnej osi, czując coraz większą fascynację. W tle zagrzmiał donośny ryk Bestii.
Malkavian budził się.
Otworzył oczy.

Powrócił.

Qwerty oblizał wargi. Vitae zaczęła wsiąkać w jego ciało. Rozejrzał się dookoła. Ujrzał, że czarnoskóry ruszył napoić kolejną osobę leżącą na metalowych stołach.
- Nie… ćśś… Wróć tu… daj mi więcej… Nie potrzebujesz karmić nikogo więcej… Starczę ci tylko ja… Tylko daj mi… więcej…
Poruszył się w malignie. To była tortura. Jeden kielich na szóstkę Spokrewnionych? Bestia nie akceptowała takich głodowych porcji. Spróbował się wyswobodzić z więzów, ale był na to za słaby. Posiadał niezwykle atrakcyjne, proporcjonalne ciało. Był przystojnym mężczyzną, który zwracał uwagę swoim pięknem. To chyba nijak nie liczyło się dla czarnoskórego, bo ten najwyraźniej nie pragnął go dodatkowo odżywić. W jakim języku śpiewał? Malkavian starał się to ustalić. Może gdyby sam w nim przemówił, nieznajomy skłoniłby się ku jego prośbom? Qwerty rozpoznał łacinę. Co nie do końca pomogło, bo nie umiał mówić w tym języku.

Uiop rozejrzał się dookoła. Chciał spostrzec, czy w otoczeniu były jakieś inne osoby. Pragnął napotkać żywych ludzi. Qwerty miał nadzieję usłyszeć również jakieś głosy czy cokolwiek dobiegającego z sąsiednich pomieszczeń. O ile tu jakieś były. Każda, nawet najmniejsza przesłanka, że wkrótce zaspokoi Głód, ucieszyłaby go niezmiernie…

Wszyscy byli wybudzeni. Ich ciała znów posiadały w sobie cząstkę vitae. Tę małą iskierkę, która rozpala płomień. Mieli w sobie życiodajną i magiczną siłę.

Gdy ubrany w czerwoną togę Murzyn podchodził do kolejnych osób odpinając ich pasy zdawał się zachowywać zimny profesjonalizm.Z kilkoma wyjątkami. Spoon, do którego podszedł z wyraźną ostrożnością, jakby spodziewając się ataku. Yusuf przy którym zatrzymał się nieco dłużej. Choć jego mimika tego nie pokazywała, to w oczach i w postawie ciała miał coś takiego, co kazało wszystkim pomyśleć, że właśnie tego wampira otacza wyjątkowym szacunkiem.

Widocznie tak precyzyjne rozpoznanie rytuału zrobiło na nim wrażenie.

Tony, który na zbliżającą się dłoń odpowiedział sykiem również zmusił kapłana do cofnięcia się.

Gdy wszyscy byli wolni kapłan przeniósł się na kraniec pokoju. Ignorował ich pytania. Ignorował to co mówili między sobą. On miał swoje zadanie, które musiał wypełnić.

Znów do ręki wziął kielich. Był on już pusty, ale mężczyzna w czerwonej szacie i tak wycierał jego wnętrze jedwabną chustką. Czekał, aż wszyscy oswoją się ze swoimi ciałami. Człowiek, który śpi całą dobę ma w pierwszej chwili problem z kontrolą swojego ciała. Jest to dość powszechne. Z wampirami jest inaczej. Jedne natychmiast dochodzą do siebie dzięki nieludzkiej bestii, która napędza je niczym węgiel wrzucony do pieca. Inne, choć ich dłonie potrafią normalnie wyginać stalowe pręty w kilka minut po wybudzeniu nie są w stanie zerwać prostych więzów.

Sir Qwerty widział jak kielich pulsował czerwono-fioletową aurą przeplataną na przemian czarnymi i srebrnymi żyłami.

Kapłan podszedł jeszcze na moment do Yusufa i szepnął:
- Wybacz panie, jedynie taką imitację Mitreum byliśmy w stanie przygotować.

Rzeczywiście w pomieszczeniu pod ścianami był… gruz. Różnej wielkości kawałki ścian. Niektóre pokryte jakimiś rysunkami. Inne gładkie. Najmniejsze mieściłyby się w dłoni. Największy był wielkości pełnowymiarowych drzwi i opierał się w rogu. Wszystkie te elementy zupełnie nie pasowały do surowych szarych ścian pomieszczenia i wielkiej lampy na środku.

W końcu wysoki kapłan w czerwonej szacie otworzył szerokie dwuskrzydłowe drzwi prowadzące do kolejnego pomieszczenia. Sam nie czekając na pozostałych poszedł w jego głąb.

Pomieszczenie to nie miało już znamion sali operacyjnej. Było częściowo spowite mrokiem. W rogach pomieszczenia znajdowały się małe lampki, które świeciły przede wszystkim na sufit.

Samo pomieszczenie było kompletnie pozbawione mebli. Było na planie kwadratu o wymiarach jakichś pięć na pięć metrów. Na środku, na podłodze leżeli i siedzieli ludzie.

Z lewej strony dwie osoby w grubych brązowych płaszczach. Ciężko było określić ich płeć. Spały, lub leżały nieprzytomne. Tylko one nie były w więzach.

Na środku pomieszczenia siedzieli związani plecami do siebie dwaj mężczyźni. Obaj identycznie ubrani. W błękitne robocze kombinezony i trampki. Obydwaj byli zakneblowani. Ten siedzący twarzą do drzwi otworzył szeroko oczy widząc przed sobą grupę sześciorga nagich osób na tle pomieszczenia oświetlonego ogromną lampą.

Podobnie dziewczyna z prawej strony. Również ona miała związane ręce za plecami i nogi w kostkach. O jej plecy opierała się druga przygotowana w taki sam sposób dziewczyna. Obie były ubrane elegancko. Jedna miała nawet na nodze but na obcasie. Tylko jeden, co mogło świadczyć, że nie do końca znalazła się w tym miejscu jako wolontariusz. Na grupę wampirów patrzyła dziewczyna o krótko obciętych rudych włosach. Za jej plecami widać było burzę blond loków. Obydwie pojękiwała, gdy kapłan obszedł je i stanął z drugiej strony pomieszczenia. Rozłożył dłonie w geście szczodrego gospodarza. W jednej z dłoni nadal dzierżył kielich.

- Zapraszam na kolację. Wiem, że musicie się nasycić, nalegam jednak, żebyście nie zabijali tych ludzi. Będzie to… - chwilę szukał odpowiedniego słowa - niepotrzebny kłopot.

- Po wszystkim w kolejnym pomieszczeniu możecie się obmyć. Tam będę na was czekać. Smacznego.

Mówił po angielsku. Niczym wykształcony człowiek. A jednak w jego głosie było coś, co niemal wszyscy poza Navaho rozpoznali jako akcent “z jakiejś kolonii”. Gdy zamknęły się za nimi drzwi pozostali sami z szóstką ludzi.