Daryll przy dotknięciu ramienia siostry mógł wręcz wyczuć jak jej oszalałe ze strachu serce spowalnia swój rytm i przestaje pompować w tętnice nadmiarową krew. Dziewczyna spojrzała na brata, a z kącików oczu pociekły jej łzy. Nie chciała żeby to widział, więc szybko obróciła głowę w stronę Macruma. Wtedy poczuła uporczywy ból głowy, wynikających najprawdopodobniej z nagłych zmian ciśnienia i opadającego szoku. Przymknęła oczy żeby chociaż na chwilę, odrobinę, odgrodzić się od mrożącej krew w żyłach sytuacji i skinęła bratu głową. Czuła się za słaba, żeby mówić i cieszyła się, że nie jest w stanie go o tym poinformować. Opierając się o burtę samochodu po raz kolejny zajrzała do środka pojazdu. Tym razem już niczego nie szukała, jedynie sprawdzała stan poszkodowanego. Na ile potrafiła obejrzała go dokładnie, lekko zmacała jego sylwetkę szukając nienaturalnych wybrzuszeń lub wgłębień i dopiero, gdy miała pewność, że Anton nie ma uszkodzeń mechanicznych na linii kręgosłupa postanowiła unieść mu głowę żeby sprawdzić czy oddycha. W czasie, kiedy Wii upewniała się, czy kierowca żyje, Hale dokuśtykał do parkingu i skierował się w stronę samochodu Gunna.

To jednak nie był koniec.

Kiedy zbiegły więzień zabierał się do wybicia szyby właściciel auta pojawił się w wejściu do pensjonatu. Ich gość miał w rękach broń i mierzył z niej do szeryfa. Coś krzyczał, ale odległość ponad stu metrów, jaka oddzielała rodzeństwo od tej sceny, klakson oraz wycie syren, które chyba zbliżało się do miejsca wypadku, zagłuszały słowa.

Padł strzał. Potem drugi.

Odruchowo spojrzeli w kierunku parkingu. Gunn leżał w wejściu, a Hale w pośpiechu wchodził do jego samochodu. Koszmar jeszcze się nie skończył. A ex-szeryf działał jak wściekłe, agresywne zwierzę.

Daryll zamarł w bezruchu, patrząc z niedowierzaniem w kierunku parkingu.

- Zastrzelił Gunna – powiedział cicho przez zaciśnięte gardło. W napięciu obserwował dalszy rozwój straszliwych wypadków. W końcu zmusił się by spojrzeć na Wikvayę. Wzrok zatrzymał dłużej na jej bluzce szukając plam krwi, ale wyglądało na to, że opatrunek zrobiony przez Davida Macruma był solidny. Tylko jak długo wytrzyma? Próbował nie ulegać panice, pozostać skupiony, choć serce waliło mu jak oszalałe a adrenalina przelewała przez ciało. W pośpiechu zaczął przeszukiwać wnętrze auta rozglądając się za apteczką samochodową. Zwrócił się do siostry.

- Wii, musimy stąd iść, ukryć się. Jeśli auto Gunna nie odpali, Hale może tu wrócić. Pomogę ci wyjść, złap mnie za szyję. Damy radę siostrzyczko.
Skupiona na poszkodowanym w wypadku Antonie Wikvaya rejestrowała tylko pojedyncze obrazy i dźwięki, które pojawiały się wokół nich. Ze wszystkich sił starała się działać rozsądnie. Myśleć nad tym co potrafi zrobić i jakie decyzje powinna podjąć. Stary Macrum żył. Miał jednak uraz głowy, to było pewne. Jęknął coś cicho. Daryll był cały i nie zamierzał jej za nic zostawiać. Miał jednak rację, że musieli się ukryć… chociaż niekoniecznie uciekać:

- Daryll, pod samochód. - Zdecydowała szybko dziewczyna analizując najbliższe otoczenie.

Wypadek, któremu ulegli, był owszem podobny do tego, który miał miejsce kilka dni wcześniej, ale Wi prowadziła wtedy nisko zawieszone, lekkie auto, a stary Macrum jeżdził starym, solidnym Fordem Rangerem F-150, którego tył po uderzeniu w skarpę, wrócił na właściwe sobie miejsce na ziemi. Dzięki konstrukcji auta zbudowanego na stalowej ramie oraz ukształtowaniu terenu pozostawiającym im znaczną ilość miejsca poniżej linii wzroku nic poza ewentualnymi poparzeniami od cieknącej chłodnicy nie powinno się im stać. Raz, że ciężko ich będzie stamtąd wyciągnąć. Dwa, jeszcze trudniej będzie ich trafić przebijając się przez kilka warstw zardzewiałej, ale całkiem solidnej metalowej struktury. No i syreny policyjne również były coraz bliżej.
Daryll pokręcił głową. Złapał siostrę zdecydowanie za rękę, spojrzał jej w oczy. Kryła się w nich nadludzka determinacja.

- To gliniarz. Znajdzie nas, a ja…a ja nie dam rady nas obronić – odpowiedział niemal rozpaczliwie - Dopóki próbuje odpalić auto, mamy przewagę. Jest ranny, ledwo chodzi, nie dogoni nas. Jeśli będzie trzeba ukryjemy się w lesie.
Wii mogła poczuć jak brat, niemal siłą wyciąga ją z samochodu, choć tak by nie zrobić jej krzywdy. Założył jej rękę na szyję by mogła się na nim wesprzeć. To różniło ich od Hale’a, oni mieli siebie, a on był zupełnie sam.

- Mam tylko Ciebie. Ufam Ci. - odpowiedziała krótko Indianka próbując całą swoją wewnętrzną siłę przekuć w fizyczne zdolności, które wraz z każdym kolejnym nadszarpnięciem rany, znacząco się zmniejszały. Wsparła się więc na bracie i pozwoliła mu prowadzić. Wiedziała przecież, że las to jego teren. Do tego 100 metrów to odpowiednio dużo żeby 9mm pistolet nie osiągnął skutecznego zasięgu ognia oraz wystarczająco mało, żeby jeden błąd kosztował ich oboje życia.

Hale odpalił silnik samochodu Gunna i ruszył w stronę wyjazdu z parkingu, prosto w kierunku rozbitego samochodu, w którym jeszcze przed chwilą byli. Jechał nabierając prędkości, gdy leżący w wejściu do pensjonatu Gunn obrócił się na brzuch i zaczął strzelać. Kule trafiały w uciekające auto, ale nie wszystkie. Jedna z nich rozbiła szybę w Fordzie Macruma. Wóz, którym uciekał Hale wpadł w niekontrolowany poślizg i pędził prosto na nich.

W sumie mieli najwyżej 15 sekund od momentu, w którym Daryll wyciągnął siostrę z Forda, jednocześnie decydując o porzuceniu nieprzytomnego Antona Macruma, do chwili, gdy miało nastąpić kolejne przecięcie się ich ścieżek z Halem. Szanse, nawet w najmniejszym stopniu, nie wydawały się wyrównane. Były szeryf był uzbrojony, agresywny i nie panował nad pojazdem sunącym wprost na nich – uciekających do prostopadle ustawionej względem rowu zasłony z lasu. Jedyną równą dla przeciwników przeszkodą mogła się okazać skarpa, oddzielająca rów od zalesionej przestrzeni. Nawet dobrym terenowym samochodem nie było łatwo pod taką podjechać, a co dopiero rozpędzonym widmem bez sterowności. Poza tym Daryll znał swoje możliwości i wierzył w swoje fizyczne atuty oraz wytrzymałość. Niedawno miał możliwość je sprawdzić na nieprzytomnym, odnalezionym w dziczy turyście, którego holował aż pod pensjonat. Tym razem sytuacja wydawała się odrobinę łatwiejsza, bo Wi była od nich obu lżejsza, a do tego ciągle przytomna i zdeterminowana walczyć. Tym bardziej, że układając pierwotny plan schronienia się przed kolejną napaścią Glena Hela nie wzięła pod uwagę tego co obecnie było oczywiste – staranowania wozu Macruma. Daryll miał rację – musieli uciekać. Z całych sił biec przed siebie, choć odległość do bezpiecznej bariery wydawała się duża, a czasu zostawało coraz mniej to nie poddawali się.

- Jeśli nie zdążymy schować się za drzewami, to spróbujmy odskoczyć. Powiedz mi tylko kiedy… i mnie nie puszczaj. – Wikvaya zwróciła się do brata czując, że sama nie da rady skupić się na ucieczce i obserwacji mechanicznego zagrożenia, które nieubłaganie się do nich zbliżało.

Wszystko teraz zależało od Darylla, ale Wi, nie wątpiła w niego ani przez chwilę.

Znalezisko w gabinecie sprawiło, że Ann na chwilę przystanęła w zamyśleniu. Czyli ten Jack Gunn, to był ktoś, kto był, być może, świadkiem tego zajścia? Niby mógłby to być sam Billy, ale z tego co Ann zdążyła się dowiedzieć, syn Macrumów był nieco zacofany umysłowo, zaś Jack zdawał się być raczej osobą bardzo ogarniętą, myślącą i w sumie, nie był chyba jakiś dziwny w swych zachowaniach. Co prawda prowadzenie śledztwa na temat własnej śmierci byłoby dziwne i wręcz niedorzeczne, więc kto jeszcze mógł to być?

Gdy matka wróciła do domu, Anastasia odruchowo schowała dyktafon do kieszeni. Ojcu na pewno się teraz nie przyda, a jej być może. Myślała nad tym, czy jeśli dowiedziałaby się czegokolwiek na temat tożsamości Jacka Gunna i jego związkiem z dawną sprawą, to czy to by jej w czymś pomogło?

* * *

Rozmowa przez telefon nie trwała długo, z powodu niespodziewanego incydentu. Ana nawet nie zdążyła się zastanowić nad tym, czego Mark mógł od niej chcieć. W sumie, po co dzwonił akurat do niej? Pamiętał o jej istnieniu? Nie było to teraz nawet istotne. Kiedy jej własna matka ukazała się jej pod postacią wilka, omal nogi jej się nie ugięły. Serce poczuła aż pod gardłem, a jej reakcja była natychmiastowa - uciekaj!

Ana rozumiała, że to brak światła wpływa na postać wilka, jego słabość czy też samo istnienie. Teraz też dopiero uświadomiła sobie, że jeśli tak to działa, jej ojciec faktycznie mógł zabić matkę Barta, Hale mógł kogoś zabić, a nawet tata Mary mógł zabić własną córkę! Czy to była klątwa? Nawet się na tym nie znała, ale jak pokonać coś, co może opętać każdego i być każdym? Czy jeśli prawda o Billy wyszłaby na jaw, koszmar dobiegłby końca? Jak w filmach?

Brak czystej drogi do wyjścia głównego oraz to, że i tak było zamknięte na zamek sprawiło, że Ana pobiegła schodami na górę i zamknęła się w swoim własnym pokoju. Przekręciła klucz, oparła się o drzwi i dyszała ciężko. Nie potrafiła przebiec długich dystansów, miała wrażenie, że się dusi. W takich sytuacjach zawsze szukała kryjówki, a teraz nie miała dużego wyboru i musiała działać szybko. Chwyciła więc aparat fotograficzny leżący na pościelonym łózku, otworzyła okno i wyszła na dach, potem okno przymknęła. Na zewnątrz przynajmniej było widno, wilk chyba nie dałby rady jej stąd zdjąć, a do środka nie miała zamiaru wracać. Schowała się za winklem i przykucnęła na dachu. Zawiesiła aparat smyczką na szyi i łapała ciężkie oddechy, wyciszając je poprzez zakrycie ust dłonią. Musiała jeszcze tylko pomyśleć jak zejść z dachu, bo do środka na pewno nie wróci. Może poczeka na jakiegoś przechodnia i ten podstawi jej drabinę, która była w ogródku? W głowie obliczała wysokość i zastanawiała się, czy wilk mógłby tu po nią wyjść, czy mógł opętać jej matkę i sterować nią nawet za dnia? Wątpiła. Ale nie wiedziała.

To jakiś niekończący się koszmar, pomyślał Daryll najpierw przyglądając się jak samochód Gunna wbija się w forda pana Macruma a potem ciężko ranny szeryf, wbrew wszelkim prawom biologii i fizyki wytacza się z wraku. Od kurczowego ściskania rękojeści siekiery chłopakowi zrobiły się odciski i pęcherze na dłoni, ale nie czuł bólu, co najwyżej strach i zwierzęcą determinację by przetrwać ten horror, ochronić siebie i siostrę przed mordercą w mundurze. O ile dźwięk zbliżających się syren przynosił nadzieję i ulgę, tak obłąkańczy śmiech Hale’a szokował i przerażał, Singelton miał wrażenie, jakby trafił w sam środek starego filmu o Frankensteinie, policjant zachowywał się jak znienawidzone, wzgardzone przez świat monstrum, które próbuje uciec przed ludzką podłością i uprzedzeniami. Daryll chętnie by dołączył do rozjuszonego tłumu wieśniaków z widłami (lub gliniarzy z giwerami), sekundy dzieliły go by rzucił się za potworem w pogoń i obezwładnił ciosem siekiery, ale wtedy usłyszał krzyk pana Antona, z jego samochodu wydobywały się płomienie. Rachunek był prosty. Glen Hale tak czy inaczej za chwilę zostanie złapany, w takim stanie nie da rady uciec mundurowym, jeśli jednak nikt nie pomoże Macrumowi, staruszek spłonie żywcem. Daryll przełykając ślinę, spojrzał na siostrę.

- Nie możemy go zostawić Wii…Zostań tu, zaczekaj na gliniarzy - poprosił.

Wikvaya przez kolejne sekwencje makabrycznych scen rozgrywających się na tle ich rodzinnego zajazdu tkwiła w stanie ciężkiego szoku. Przez paniczną wspinaczkę po skarpie ciało poszkodowanej dziewczyny zostało ograbione z resztek ostatnich sił i najmniejszych nawet śladów adrenalinowego kopa, który jeszcze chwilę temu pchał rodzeństwo między pobliskie drzewa. Gdy okrwawiony Hale wyszedł z auta i ruszył w ich stronę V opadła na kolana kuląc się za swoim bratem pewnie stojącym na nogach i zdeterminowanym zrobić wszystko by ich obronić. Przylgnęła do zasłaniającej ją sylwetki Darylla, orientując się, że Szeryf porzucił ich dwójkę jako swój cel dopiero kiedy obłąkańczy śmiech oddalił się od nich na tyle, że w głosie młodego Singeltona usłyszała przede wszystkim troskę o jej stan. Wiedzieli oboje, że w razie niebezpieczeństwa V nie ucieknie przed wybuchem, ani nawet nie odsunie się poza zasięg buchających płomieni wystarczająco szybko żeby nie narobić sobie kolejnych szkód... a Daryllowi następnych zmartwień.

- Nie możemy. Idź i bądź ostrożny. - Odpowiedziała mu krótko siostra wpatrując się jak zaczarowana w tańczącą mechaniczną pożogę na dnie rowu, na którą zwrócił jej uwagę brat.

Daryll skinął siostrze po tym niczym czarna pantera wyskoczył zza drzew i ruszył w kierunku roztrzaskanych aut. W jednej ręku ściskał rączkę siekiery, drugą osłonił twarz przed żarem i płomieniami. Próbował zbliżyć się do przednich drzwi forda by otworzyć je i wyciągnąć starszego mężczyznę z płonącej pułapki. Im młody Singelton był bliżej wraków tym V mocniej zaklinała przeznaczenie żeby nie stało się nic złego. Płomienie dopiero zaczynały płonąć gdzieś pod maską samochodu Gunna, ale Darryl z cała pewnością czuł ich żar, czuł zapach rozgrzanego metalu i krwi. Wii całą swoją uwagę skupiła na przestrzeni wokół brata, żeby móc go ostrzec w razie zagrożenia.

Pierwsze co dostrzegł samozwańczy ratownik to to, że Anton Macrum był tam. Jęczał więc żył. Obłąkańczy śmiech szeryfa oddalał się, znikał w lesie. Stary mężczyzna spojrzał błagalnie na Daryla. Jego oczy były pełne bólu a z ust wylewała mu się krew. Chłopak bez zawahania dopadł do drzwi forda. Zaciągnął bluzę na dłoń a potem chwycił za klamkę i pociągnął z całej siły. Adrenalina wrzała mu w tętnicach niczym olej silnikowy pod maską rozbitego auta.

Wii w tym samym czasie obserwowała rów czując nagle, że nie jest sama. Ktoś stał koło niej. Wyraźnie to … wyczuwała, bo kiedy spojrzała w bok, nikogo przy niej nie było. Poza krzakiem, który w nocy mógłby przypominać zgarbionego człowieka. Nastolatka obejrzała się jeszcze raz, ale nikogo nie dostrzegła. Mimo to podciągnęła się z kolan, wyprostowała i instynktownie zaczęła odsuwać się od krzaka. Od tamtej chwili nie będąc pewną niczego co wyczuwa dzieliła już swoją uwagę na to co działo się wokół niej i w pobliżu jej brata. Jeśli cokolwiek by się zmieniło, postanowiła krzyknąć, chociaż jeszcze nie był na to czas. Za to moment był odpowiedni na przygotowanie się do ucieczki. Była przekonana, że jedyny słuszny kierunek jaki może wybrać to ten zbliżający ją do Darylla. Gdyby nastąpiła chwila wyboru była pewna, że bez drugiego zastanowienia, po prostu sturlałaby się po skarpie w dół, na prawo od brata.