Gdyby Darylla ktoś nazwał złodziejem, chłopak nie wiedział jak ma się zachować. Gdyby nazwano go mordercą było by tak samo.
Albo jeszcze gorzej.
Kiedy jako dzieciak coś przeskrobał, potrafił zełgać matce w żywe oczy, zapierać się i zaprzeczać prawdzie. O wiele łatwiej bronić się gdy ma się coś na sumieniu nic zostać o coś niewinne posądzonym. Młody Singelton nie mógł znieść spojrzeń kolegów i koleżanek, dlatego ze szkoły urwał się wcześniej. Nie sądził, że tutaj, w motelu, jego bezpiecznym azylu, znów przyjdzie mu się zmierzyć z tym nieznośnym uczuciem, gdy ktoś przygląda mu się z nieskrywaną podejrzliwością. Tym razem to nie koleżanki Pauliny i kumple Bryana uczynili sobie z niego tarczę, zrobił to gliniarz co tylko potęgowało w nim narastający niepokój. Wiedział, że powinien Jackowi Fallsowi popatrzeć prosto w oczy, wytrzymać jego spojrzenie i szczerze, bez wykrętów wyjaśnić co robił ubiegłej nocy gdy zamordowano Mary McBride.
Zamiast tego zaczerwienił się i stracił na chwilę oddech. Na pytanie policjanta pokręcił tylko przecząco głową, nie wydając z siebie najmniejszego dźwięku. Zachowywał się jak człowiek, który ma coś do ukrycia, w głowie zaczęły roić paranoiczne myśli, że za chwilę trafi do pokoju przesłuchań na komisariacie w Twin Oaks a szeryf Hale spróbuje zmusić go by przyznał się do popełnienia zbrodni. I nawet jeśli niczego mu nie udowodni, łatwo sobie wyobrazić reakcję ludzi, na to, że syn Singeltonów przesłuchiwany został przez policję w sprawie morderstwa swojej koleżanki. Już to czyniło go w oczach mieszkańców winnym. W takim małym miasteczku plotki rozchodzą się lotem błyskawicy i jest to zabawa w głuchy telefon. Każdy kolejny plotkarz w łańcuchu dodaje coś od siebie, rodzi się historia wyssana z palca, przyjmowana przez wszystkich za pewnik. Nie chciał nawet myśleć czym to się może skończyć dla jego rodziny, dla mamy i Wikvayi. Kto będzie się stołował w pensjonacie prowadzonym przez matkę mordercy? Kto potraktuje z szacunkiem siostrę psychopaty, który zaszlachtował nożem piętnastoletnią dziewczynę?

Zanim Singelton wyszedł ze szkoły podsłuchał rozmowę z której wynikało, że zabójca został już przez gliniarzy ujęty. Pytania Jacka Fallsa temu przeczyły, wciąż szukali sprawcy a jeśli Bart Spineli miał rację i zrobił to przyjezdny, mógł już dawno uciec do innego stanu. Będą mijały kolejne dni a plotki i domysły się nie skończą. Jeśli zwyrodnialca nie złapią, Daryll już zawsze pozostanie w cieniu podejrzeń. Swoje życie zamierzał związać z Twin Oaks, z pensjonatem mamy, nie myślał o studiach, i tak nie dostanie stypendium, tutaj się urodził i tutaj umrze. Ale jak ma dzielić przestrzeń z mieszkańcami patrzącymi na niego jak na wykolejeńca? Dzisiaj nie dał rady wytrzymać paru godzin w szkole, to jak wytrzyma rok, dwa lata, dekadę? Pamięć o tej zbrodni pozostanie w ludziach a on na zawsze stanie częścią tej strasznej historii. Dlatego kiedy policjant wspomniał, że zabójca pokradł się do domu Mc’Brideów od strony lasu Darylla coś tknęło. Śledczy z pewnością dokładnie przeszukali całą okolicę, możliwe że sprowadzili nawet psy tropiące, ale czy znali tak dobrze te tereny jak on sam? Mogli przecież coś przeoczyć. Gdyby młody Singelton przyczynił się do rozwiązania sprawy, pomógł naprowadzić policję na jakiś ślad, skończyłyby się w końcu głupie domysły.
Święty spokój, tylko tego teraz pragnął.

Gdy prowadził Jacka Fallsa na recepcję, dojrzewała w nim myśl, że powinien to zrobić. Udać się pod dom McBride’ów, a stamtąd dalej do lasu, próbując zorientować się jaką trasę mogł obrać morderca przychodząc a następnie uciekając z miejsca zbrodni. A przy okazji poszukać tych turystów. Wyglądali na letniaków, mieszkali w Chicago, nie mieli bladego pojęcia o górach choć pewnie wydawało im się inaczej. Miał pewność, że zgubili się i noc spędzili pod gołym niebem. Nie oni pierwsi i ostatni. Nawet jeśli nie znajdzie żadnych podejrzanych śladów zostawionych przez zwyrola, przynajmniej pomoże tej parce z Illinois wrócić z powrotem do motelu.
Chłopak wyciągnął księgę meldunkową a potem położył ją na blat, tuż przed nosem policjanta. Przypomniał sobie scenę z „Psychozy”, gdy prywatny detektyw szukał Marion Crane. Naprawdę czuł się teraz trochę jak Norman Bates, taką ksywkę nosił odkąd poszedł do liceum. Ale w odróżnieniu od Normana, Daryll nikogo nie zadźgał nożem i nie trzymał trupa matki w piwnicy.
- Na pewno się zgubili w lasach proszę pana – powiedział tak cicho, że nie był pewien czy Falls go usłyszał – To się czasem zdarza. Rozejrzę się tam dzisiaj i spróbuję ich poszukać.
Była to dobra wymówka i alibi by noc i część kolejnego dnia spędzić w dziczy. Wymówka nie tylko dla policji, ale też dla mamy. Chciał pomóc tym turystom, ale jeszcze bardziej chciał żeby morderca Mary McBride został schwytany. Mary okazała mu tyle sympatii. Tylko w ten sposób mógł się swojej tragicznie zmarłej koleżance odwdzięczyć.

Anastasia udała się do miasta na piechotę. Nie było to daleko, ledwie 15 minut pieszo. Lubiła spacerować, świeże powietrze pozwalało jej lepiej skupić się na myślach, a nie dało się ukryć, że miała się nad czym zastanawiać. Pech chciał, że u ojca w gabinecie nie znalazła żadnych poszlak, które mogłaby nagiąć do historyjki, nieco ją niepokoił. Musiała samodzielnie coś wymyślić, aby nie przyjść na spotkanie “z pustymi rękami”.

Panna Bianco wybrała drogę nieco okrężną, dłuższą o około 7 minut, tylko po to, żeby minąć dom Mary. Z jednej strony ciekawiło ją, jak mogło do tego dojść, z drugiej jednak nieco przerażało. W myślach jednak miała, że morderca musiał być jakimś przejezdnym i pewnie już jest wiele kilometrów za Twin Oaks, zmierzając do kolejnego, niewielkiego miasteczka w celu zaspokojenia swoich chorych żądz. Poczuła dreszcz zimna, kiedy wyobraziła sobie to w głowie.

Nastolatka bała się. Nie wiedziała czego, ale czuła to wewnątrz. Spotkanie dodatkowo nie ułatwiało jej tego wszystkiego. Nie chciała, ale przecież musiała. Nadwyrężając drogi minęła nawet Hostel Singeltonów. Przystanęła na chwilę, zastanawiając się czy nie sprzedać historyjki o tym, że morderca prawdopodobnie zatrzymał się właśnie tutaj. Szybko jednak zrezygnowała, nie chciała robić innym kłopotu, rozsiewać niepotrzebnych plotek. Musiała mieć w rękawie coś konkretnego, ale na tyle niepowiązanego, aby Paulina nie dopowiedziała sobie nazwisk.

Anastasia przyspieszyła kroku na ostatniej prostej spojrzała na zegarek, ale miała jeszcze czas. Szła bardzo szybko, bała się spóźnić. Kontakty z innymi ludźmi okropnie ją denerwowały. Odkąd zakluczyła drzwi czuła, jak ją mdli. Miała nadzieję, że nie zwymiotuje.

Kiedy dotarła na miejsce, była zaledwie 4 minuty wcześniej. Niezbyt wiele, ale jednak przed czasem. Najpierw zajrzała do środka i przywitała się z Panią Emmą, córką właścicielki. Jej matka była już starszą osobą, więc większość pracy brała na siebie właśnie ona. Była uprzejma, jednak zmęczona życiem i widać było, że coś spędza jej sen z powiek. Ana słyszała, że to choroba matki Emmy; a przynajmniej tak twierdził jej ojciec.

Po przywitaniu się, nastolatka usiadła na zewnątrz przy małym, okrągłym stoliku. Nic nie zamawiała, bo szkoda jej było kieszonkowego. Nie spała na pieniądzach, dlatego wolała darować sobie przyjemności na mieście, oszczędzić rodzicom kłopotów. Poprawiła zgrabnie okulary, wyprostowała się i czekała na krucjatę cheerleaderek.

Pod kawiarnię podjechały w końcu dwa auta, i cały tabun piękniś zaczął się z nich wysypywać, wśród chichotów, pisków, i wesołych śmiechów. Były nawet buziaczki dla kierowców, i ogólne ochy i achy… trwało to wszystko przez dobre kilkanaście sekund.

Paulina, Jessica, i trzy kolejne dziewczyny w końcu skończyły pożegnania i robienie sporego zamieszania, ruszając prosto do Anastasji.

<od lewej: Cassidy, lat16, cheerledearka. Rebecca, lat 17, pływaczka. Tammy, lat17, cheerledearka>

- Ja bym chciała cappuccino…
- Ciekawe czy mają już coś z dynią!
- O tak! Pumpkin late!!

Obsługa sprawnie przyjęła zamówienie i po chwili już dziewczyny miały to, czego w tym momencie chciały.
- Mów, co wie twój staruszek - Paulina nie lubiła owijać w bawełnę i od razu przechodziła do sprawy. - Czy to ten młody zwyrol? Co wiedzą pismaki? Dawaj, dziewczyno. Dawaj, co masz.

Ana zrobiła wielkie oczy, choć przez okulary nie było to aż tak zauważalne. Szkła wyraźnie i tak je powiększały.

- Emm, nie - zająknęła się. Nie lubiła gadać z ludźmi, tym bardziej tak urodziwymi jak Paulina. Ale musiała. Jeśli teraz się przemęczy, w szkole dadzą jej spokoj, jeśli nie… Będzie musiała codziennie znosić to, co teraz
- To znaczy tak, powiem, ale… to świeża sprawa, nie mówią wiele jeszcze dziennikarzom, żeby się nie rozniosło - Ana próbowała tłumaczyć, ale miała wrażenie, że tylko wkurza tym Paulinę.
- Ktoś się włamał przez okno jej sypialni po cichu. Wysoka postać ubrana na czarno, ponoć ktoś go widział, jak wychodzi. Uciekł gdzieś na tyłach domu. Emmm… - Bianco zastanawiała się, co jeszcze może powiedzieć - Nożem to zrobił. Takim do krojenia mięsa, dużym. Był w rękawiczkach więc nie zostawił śladów. Raczej mężczyzna bo rozmiar buta 42 lub 43 tak około. Sprawcy nie znaleźli, ale zakładają, że wyjechał już. Tata coś pisał o kradzieży jakichś rzeczy z pokoju, ale postawił przy tym zdaniu znak zapytania więc to pewnie spekulacje - szatynka poprawiła okulary przyciskając je do nosa. Cały czas mówiła dość cicho, nieśmiało, drżącym głosem. Dopiero teraz podniosła wzrok. Wyschło jej w gardle od tego mówienia. Miała nadzieję, że takie pierdoły wystarczą Paulinie szukającej sensacji i pójdzie sprawdzać rozmiary obuwia kolegów ze szkoły.

Jessica przestała pić swoje pumpkin-late, słysząc co opowiadała okularnica. Zrobiła się również o wiele bledsza niż przed chwilą, a i oddychała głęboko. Drżącą dłonią pochwyciła się nawet stolika, przy którym siedziała, po czym na chwilę przymknęła oczy. Próbowała jakoś się uspokoić.
- To… straszne… - Wyszeptała w końcu.
- Ano - odparła jedynie Anastasia.
- Straszne. Jakiś zbok. Paskudny zbok. Ale przynajmniej to nie ten cudak. Nie, jak mu tam, ten Deryll. Dobrze się spisałaś, Anno. Anno, tak? Zresztą, nieważne - machnęła ręką. - Jakby twój ojczulek czegoś dowiedział się więcej, to od razu dawaj z tym do mnie, lub do którejś z dziewczyn, na przykład do Jess. Jej stary to gliniarz. Jak będziemy wiedziały to, co dotyczy Mary od szeryfa i prasy, to będziemy wiedziały wszystko. Chcesz jakieś ciastko albo kawę? - zwróciła się z pytaniem do Anastasii. - Zaraz ci coś zamówimy.

- Nie, nie, nie trzeba, dzięki - odpowiedziała szybko Bianco. Nie wierzyła, że takie dziewczyny naprawdę chcą być dla niej miłe. Gdyby się zgodziła, pewnie by ją wyśmiały, a nawet jeśli nie, to by potem mówiły, że coś im wisi za to. Ana nie wierzyła w bezinteresowność, te dziewczyny miały wszystko aby trząść światem, nie potrzebowały być miłymi. - Przykro mi, że… Że tak się stało. Mary była dobrą osobą i śliczną dziewczyną. - dodała uprzejmie, choć nie dało się ukryć, że naprawdę tak myślała. Aby nie prowokować niezręcznej sytuacji, wstała z krzesła.
- Pójdę już, odwiedzę ojca w redakcji - zmusiła się do grzecznego uśmiechu, biorąc plecaczek i zarzucając go na grzbiet. Chwile jeszcze stała, aby uzyskać zgodę Pszczółek. Stres wciąż nie minął.
- Leć, leć - zaśmiała się Paulina. - I pamiętaj. Wszystko czego dowiesz się od ojczulka, od razu przynosisz do mnie. A jak się okaże, że nas okłamujesz, albo zapomnisz o naszym układzie, bardzo, ale to bardzo mocno, tego pożałujesz. Ka-pe-wu?

Wiedziała! Po prostu wiedziała, że tak będzie. Ładni ludzie nie muszą być mili. Nie opłaca im się. Po co, skoro są ładni. Choć miała szczerą nadzieję, że to będzie pierwszy i ostatni raz, po czym dadzą jej spokój, to czuła... Czuła, że nigdy go już nie odzyska.
- Jasne. Choć dziennikarskie informacje to w większości spekulacje, a nie fakty. To jednak policja najwięcej wie - Ana nie wiedziała, czemu to powiedziała, ale na szczęście ugryzła się w język, zanim powiedziała więcej. Chciała już wspomnieć, że skoro psiapsi jest córeczką gliny, to niech ją tak gnębi, bo to ona powinna wiedzieć. Bianco westchnęła ciężko. Opuściła głowę z pokorą i nieco bardziej poddenerwowana zaczęła iść w stronę redakcji.

Gdy tylko skręciła w najbliższą przecznicę, od razu zmieniła kierunek. Mogła niby wrócić do domu, ale nie wiedziała po co. Ojciec pewnie długo nie wróci, matka siedziała gdzieś u sąsiadki na plotkach i piekła dyniowy placek, jabłecznik, piła kawę i nie myślała o powrocie do domu. Ana wolałaby dziś móc z kimś posiedzieć, ale nie miała z kim.

Kroki skierowała do biblioteki, jedynego miejsca, w którym czuła względny spokój. Skupienie się na czytaniu i wyszukiwaniu informacji pomagało jej wewnętrznie się opanować. Była dziś spięta, zdenerwowana i nie umiała pozbyć się tego nieznośnego uczucia. Musiała czymś się zająć, dlatego pomyślała, że przeszuka sobie stare, archiwalne artykuły na temat morderstw w Twin Oaks i okolicy. Może nawet znajdzie coś w archiwum w komputerze? A może coś innego przy okazji rzuci jej się w oczy, jakieś zaginięcia, dziwne i niewyjaśnione sprawy kryminalne.

Zerknęła na zegarek upewniając się, że wróci do domu nim się ściemni.

Wieczni opozycjoniści, niepokorne dusze, młodzi buntownicy… Hasła nie mogły wybrzmieć w zamkniętej przestrzeni gabinetu Dyrektora Boscha, ani nie znalazły nawet swojego odbicia w lustrze zawieszonym w holu domu pogrzebowego, gdzie tego przedpołudnia dzieciaki z dobrych rodzin na swój sposób odreagowywały stres niepomierny do ich możliwości. Zioło było wspaniałym remedium na wiele bolączek, w tym również na tą dotyczącą przemijania. Nikt chyba nie mógł o tym wiedzieć lepiej niż Bart Spineli – syn jedynego w mieście grabarza. Wi siedziała na podłodze poczekalni zakładu jego ojca otoczona przyjaciółmi, dokładnie licząc kiedy ma powiedzieć zabawie dość żeby móc jeszcze utrzymać swoją pozycję w społeczeństwie Twin Oaks. Ograniczenia nie wykluczały jednak dobrej zabawy. Była wyluzowana, a rozmowy toczyły się powoli i uparcie nie wracały do historii, która zbliżyła ich do siebie w tamtej chwili. Może poza tym… kiedy komuś wyrwała się uwaga o przyszłych losach zmasakrowanego dziewczęcego ciała, które było jeszcze wczoraj ich koleżanką. Vi zbladła, ale nie pozostała bierna… spokojnie opowiedziała towarzystwu o zwyczajach pogrzebowych wędrownych plemion Indian Wielkiej Równiny. Swoimi słowami znacząc obcy im los tragicznie wyrwanej ze świata młodej duszy. Singeltonówna była społecznikiem, w każdym tego słowa znaczeniu. Zawsze oddawała światu więcej niż od niego dostawała. Przewodziła grupie choćby trzeba było mierzyć się z przeważającą siłą przeciwności losu. Jak na przykład upadek i następujący po nim atak rozpaczy mamy Mary…

Sytuacja spod domu Państwa Mc’ Bridge wprawiła Wikvaya’e, zupełnie tak samo jak inne dzieciaki, w prawdziwy szok i zakłopotanie. Chciała pomóc Tarze. Mogła pomóc, ale zamiast tego sama zaczęła płakać. Obojętność szkolnego audytorium kilka godzin wcześniej wprawiała ją w niedowierzanie. Jednak obecna erupcja niepohamowanych emocji sprawiła, że nie umiała zapanować nad współodczuwaniem jej potwornej straty.

Frank Cyning, był absolwentem ich liceum, w którym, do zeszłego roku szkolnego, pełnił rolę głównego fotografa. Zamiast kontynuować naukę na studiach postanowił zostać w Twin Oaks i założyć własny zakład fotograficzny polując jednocześnie na medialne ujęcia, które mógłby sprzedać. Plotki mówiły o tym, że nie wyjechał, bo chciał udowodnić Wikvaya'i, że potrafiłby utrzymać rodzinę, więc warto się w końcu z nim umówić. Że była to sprawa honorowa odnosząca się do zwyczajów kultury plemiennej rodziny Wi.

Do tej pory jedynie się przyjaźnili, więc, gdy chłopak stojąc obok dostrzegł jej łzy, przytulił ją mocno do siebie. Kiedy uspokoiła się na tyle żeby móc podjąć samodzielną decyzję co dalej, zaproponował, że on odprowadzi Panią Mc'Bridge do domu, a Wikvaya będzie mogła mu pomóc zachowując dystans od obezwładniających ją emocji. Miało to również wiele wspólnego z tym, że młody fotograf nie uczestniczył, w przeciwieństwie do Indianki, w pierwszej części spotkania w zakładzie pogrzebowym. Dało się jeszcze wyczuć, że młodzież oddawała się komisyjnemu sprawdzaniu jakość lokalnego rynku marihuany paląc wspólnie zioło.

Singelton świadoma tego wszystkiego zgodziła się na propozycję i razem z Frankiem podeszli do żałobniczki. Młody mężczyzna, delikatnie spróbował unieść ją z błota, w którym się nurzała. Wi, zaczęła zbierać na tacę skorupy potłuczonych naczyń.

- Pani Mc'Bridge, pomożemy Pani wejść do domu. Proszę nam pozwolić sobie pomóc. Zrobię nową herbatę - odezwała się Singeltonówna do zrozpaczonej kobiety.

Matka Mary niezbyt szybko zareagowała na jej słowa, ale po chwili chyba do niej dotarło, że ktoś się nad nią pochyla. Spojrzała przytomniej, z wdzięcznością, załzawionymi oczami. Pozwoliła poprowadzić się do domu. Ludziom na zewnątrz wyraźnie ulżyło. Mogli dalej oddawać się emocjom bez tych prawdziwych, szczerych i ciężkich w odbiorze, jakimi była bez wątpienia rozpacz pani Mac'Bridge.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję - powtarzała kobiecina, raz za razem, gdy Wi znalazła się w środku skromnie urządzonego domu.

Tymczasem Bart nic nie robiąc sobie z kałuż na pełnej dziur ulicy, uparcie starał wdrapać się… Chyba, myślał, że na tęczę. Gdy zobaczył, że Squaw, jak sobie nazywał po swojemu koleżankę, a przyznać trzeba uczciwie, że prawie każdego jakoś przezywał obrazem zrodzonym w maślanym umyśle, wchodziła do domu Mac’Bridge, to czym prędzej szybkim truchtem dołączył do orszaku nim zamknęły się frontowe drzwi. Cichutko stanął w kącie.
Rozejrzał się po przedpokoju oczami wodząc po ścianach i otwierających się wejściach do pomieszczeń bez drzwi.

-Więc tak żyła Mary! - szepnął niemal niedosłyszalnie z powagą stając twarzą w twarz ze starym drewnianym zegarem stojącym w rogu, którego wahadło miarowo i hipnotyzująco bujało się, w lewo i prawo, lewo i prawo. Tik-Tak, Tik-Tak. Zasłuchał się Spineli mrużąc oczy jakby starał się zrozumieć co przez to chciał mu antyczny czasomierz powiedzieć?
Na tarczy za kilka minut dochodziła pełna godzina.

Wi, w tym czasie odniosła tacę do kuchni. Z szafki wydobyła filiżanki i z pozostawionych na blacie artykułów zaparzyła świeżą herbatę, którą podała wszystkim obecnym w salonie domu ofiary nocnego mordu. Nawet Bart dostał swój napój, musząc skupić się przez moment na tym, że koleżanka otworzyła jego dłonie i wsunęła w nie śmieszną, powykręcaną, porcelanową zastawę. Wzrokiem mógł zacząć już szukać Pani Imbryk, która przecież zawsze występowała w komplecie z tym ciepłym przedmiotem trzymanym przez niego w ręku. Dziewczyna widząc jego opóźnione reakcje miała ochotę trzasnąć go w twarz na oprzytomnienie, ale zamiast tego zacisnęła mocno palce na jego prawicy przypominając mu, że czas otrzeźwieć. Chociaż trochę. Cała scena trwała sekundy, ale uczennica już zdążyła wyczuć na swoim ramieniu zazdrosny wzrok drugiego kumpla. Ten nie potrzebował ukierunkowania. Wiedział co ma robić. Siedział obok Tary Mc’Bridge i cicho starając się uspokoić jej splątane uczucia. Wi zajęła miejsce naprzeciw Franka i Tary.

- Pani Mc’Bridge, bardzo nam przykro. Mary była naszą koleżanką. Spędzaliśmy z nią czas. Ona... wielokrotnie mi pomagała i tęsknię za nią. Dlatego tu jestem. Ja i oni wszyscy też. Pani córka była dumą naszego liceum, tak samo jak, była Państwa dumą. Nie możemy mówić, że wiemy co Pani czuje. Jednak wiemy, że stała się potworna niesprawiedliwość i nie rozumiemy jak do tego doszło… Jak ktoś tak kochany jak ona mógł tak nagle od nas odejść... Jesteśmy tu dla niej, ale też dla Pani. Proszę z nami porozmawiać. Jeśli Pani chce mówić to my chcemy słuchać. Możemy też opowiadać, ale nie chcemy Pani, ani siebie ranić.

Indianka brzmiała jak osoba dużo od niej starsza i zdecydowanie mniej uwalona towarem niż powinna się czuć licealistka po niedawnym paleniu. Prawdą było, że marihuana była opcją dużo lżejszą od tego czym zazwyczaj się odurzała i już w zakładzie Spinelich kontrolowała ilość środka psychoaktywnego wchłanianego przez jej organizm. Nie doprowadziła się więc do stanu Barta, ale nie była czysta jak Frank. Powoli piła herbatę żałując trochę, że zajęła miejsce tak daleko od wszystkich innych, bo na jej słowa mogły jednak paść odpowiedzi, których nie była pewna, czy chce słuchać.

Po chwili, ktoś niespodziewanie klapnął na sofie obok V jak słoń. To Bart, uważając jedynie na to, aby nie uronić ani kropelki z filiżanki, umościł się wygodnie kilkoma ruchami jak kura na grzędzie. Potem podniósł do ust brzeg naczynia i zmrużonymi oczami strzelał co chwila na boki obserwując wszystkich. Widocznie starał się, jak tylko mógł, zachowywać w sposób najbardziej przypominający normalność. Posiorbnął herbaty przeciągle, acz cichutko. Dziewczyna odruchowo uśmiechnęła się do ćpuna kącikiem ust. Był jaki był, ale był kumplem i do tego nie wpierdzielał się tam gdzie mógł komuś zaszkodzić. Znali się od dzieciaka, nawet się lubili choć trzymali do siebie dystans. Może jednak nie każdy kochał tłok, a co ważniejsze nie każdy musiał jak Singelton udawać, że dobrze się w nim czuje. Czekali na reakcję Tary utrzymując pozory dobrego wychowania. Nikt nikogo nie sztorcował, nie pouczał czy czegoś od niego oczekiwał.

Pani Mac'Bridge zamrugała powiekami. Po twarzy znów popłynęły jej łzy. Powoli, niczym strumyczki, znajdowały drogę w kilku zmarszczkach na twarzy. Matka Mary nie była jeszcze zbyt stara. Miała może nieco powyżej czterdziestki, a może nieco poniżej. Ale, z tego co się orientowali, ciężko pracowała zarówno w domu, jak i w miejscowej pralni i trudy życia wyżłobiły na niej swoje ślady. Widać było, że życzliwe słow Wi przemawiają do niej, burzą tamy w jej sercu i w duszy.

- Ja… ja … dziękuję. Dziękuję.

Powtarzała to słowo, jak mantrę. Mieli wrażenie że rejestruje ich obecność tak jakoś na poziomie nie do końca realnym. Coś działo się w jej głowie. Coś strasznie smutnego i przytłaczającego. Ten cały żal, ta cała atmosfera miejsca, działała na nich dość dołująco. I nawet dobre zioło, te cząsteczki boskiego THC krążące w ich ciałach, nie zmniejszały poczucia klaustrofobicznej, przytłaczającej aury cierpienia spływającej na nich, gdzieś z góry, z piętra, na którym znajdowały się też sypialnie.

Zegar tykał TIK - TAK - TIK - TAK w bardzo leniwym, wręcz zwolnionym tempie odmierzając kolejne fragmenty nic nie znaczącego czasu.
Spineli czuł jak do oczu napływają mu łzy a nos zatyka się utrudniając oddychanie. Takie ogólne współczucie, które towarzyszy każdemu normalnemu człowiekowi w przypadku tego typu tragedii, nabierało w tej chwili zupełnie innego wymiaru. Najpewniej zastanawiał się - co czułby gdyby to jego siostrę ktoś w tak okrutny sposób wyrwał z jego życia? Pewnie zdał sobie sprawę, jak bardzo tą durną małolatę kocha, bo wyglądał jakby musiał jej o tym dzisiaj powiedzieć. I to koniecznie.
Z drugiej strony naćpany po uszy chłopak musiał zdawać sobie sprawę z tego, że siedział na krawędzi rozsądku i zaraz może spaść w otchłań nieskończonej spirali lęku. To uczucie, gdy z ciemnego zakamarku umysłu zaczyna wyczołgiwać się najbardziej racjonalny strach… którego celem jest paraliż całego ciebie w dołującej fazie przerażenia.

Chwilową ciszę przerwało głośne „KUKU! KUKU!” a Bart aż podskoczył rozlewając resztkę herbatki na siebie i siedząca obok koleżankę.

-Przepraszam! Przepraszam! - rzucał bez przekonania. Wstając i wiedząc już, że musi jak najszybciej ewakuować się z tego domu, aby nie dać pokonać się lękom.

Jego przeciwieństwem była Wi, która, co prawda, odruchowo, cicho syknęła, gdy ciepły płyn przesiąknął przez tkaninę i spłynął po jej skórze, ale nawet nie wstała.

- Czy mogę skorzystać z łazienki? - zapytała panią domu patrząc bez złości na swoją poplamioną, ręcznie haftowaną bluzkę. Nie wiedziała skąd, ale w jej głowie pojawiła się nagła, niepokojącą myśl, że będzie musiała zobaczyć miejsce zbrodni.

Bart wstrzymany na moment głosem Squaw popatrzył w dół. Prosto na swoje wycieruchy jeszcze parujące z mokrej plamy w kroczu, która wyglądała jakby właśnie wysikał się w spodnie. Odstawił filiżankę na stolik. Sięgnął po serwetkę dla siebie i dziewczyny obok.

Chciał chyba coś jeszcze powiedzieć, ale wszystko co przychodziło mu do głowy, wiedział, że wypowiedziane na głos zabrzmi bez sensu.

- Do widzenia pani Mc’Bride. - skinął głową gospodyni i wyszedł. Starał się iść szybko, choć miał wrażenie, że całą wieczność zajmuje mu zniknięcie wszystkim z oczu.

Cała sytuacja była dziwna. Całkowicie niecodzienna. Jak i wydarzenia, które do niej doprowadziły. Wikvaya będąc w pobliżu domu Mary podświadomie szukała rozwiązania zagadki jej wstrząsającej śmierci. Najpierw obserwowała ludzi w poszukiwaniu mordercy. Później weszła do wnętrza, ewidentnie po to żeby posłuchać o wydarzeniach minionej nocy i poranka lub po to żeby przekonać się na własne oczy, że to wszystko faktycznie miało miejsce. Tak czy inaczej w poszukiwaniu łazienki postanowiła przekraść się do miejsca zbrodni i spróbować wyjaśnić samej sobie co właściwie mogło tam zajść.


Lekko otumaniony umysł rdzennej amerykanki podpowiadał jej różne możliwe scenariusze. Te dotyczące chwil najbliższych i te dotyczące późniejszego popołudnia, a nawet wieczora. Zaczęła zastanawiać się czy… ktoś w domu zauważyłby w ogóle, że nie wróciła na noc? W sumie było już po sezonie. Całe miasteczko żyło morderstwem w domu Mc’Bridge. Daryll miał pozwolenie na robienie wszystkiego co chce… A ona? Robiła to co było trzeba. Zawsze to co powinna.

Tym razem też tak było. Mimo absolutnie każdej emocji i myśli V wychodząc z domu na obrzeżach lasu uprzejmie uśmiechnęła się do Tary i podziękowała za poświęcony im czas. Pierdolone – tak wypada. Frank wyszedł za nią, bo chciał.

Razem zebrali swoją grupę i poszli do centrum na obiad – trzydaniowy, deser, drugi deser, podwieczorek i kawę. Chyba dalej ich trzymało to od czego zaczęli wolny dzień. Po jedzeniu, a właściwie wczesnym wieczorem Wi, przekonana przez grupę, której opowiedziała o swoich wrażeniach z oglądu pokoju Mary oraz wątpliwościach związanych z dziwnym gościem w kapturze, wróciła do „Niedźwiedzia i Sowy” odprowadzana przez Gerdę, Toma i Franka. Wszyscy zdeklarowali się zostać u Singeltonów na noc, ale tylko Frank nie musiał pytać rodziców o zgodę. W efekcie Wi zaległa w salonie pensjonatu razem tylko z jednym kumplem. Siedzieli przed kominkiem snując plany i prowadząc niezliczone dyskusje światopoglądowe.

Wikvaya lubiła Franka, ale ponad wszystko, po tym co widziała, nie chciała zostać dzisiaj sama.

Bryan schował do kieszeni pięć dolców. Wiewiór leżał zasmarkany i zakrwawiony, ale pięść nadal swędziała szkolnego prześladowcę. Nie był zadowolony. Zarobił sporo hajsu, ale to nie ruda łamaga była jego celem na dziś.
- Jebany SIMPLETON - mruknął pod nosem. Przekręcenie nazwiska Darylla było jednym z najbardziej wyszukanych żartów, na jaki wpadł umysł Chase’a juniora. - Przyfarcił dzisiaj…
Splunął siarczyście. To właśnie leśnego włóczęgę chciał dzisiaj sprać. Na sali gimnastycznej nasłuchał się wystarczająco dużo. Wyglądało na to, że dzikus był głównym podejrzanym.
- Te… A w sumie nie wiadomo czy to on, nie? - wtrącił Tedd nieśmiało. Zupełnie tak jakby wpół zdania uświadomił sobie, że wygaduje bzdury.
- Jak nie on to i tak słusznie oberwie. Za to, że jest pierdolonym dziwadłem, nie? Nie pierdol, tylko bierz swoją działkę za dzisiaj, byczku.

Podzielił się z Teddem po równo. Lubił gościa. Jak kroił frajerów sam, to nie miał takiej frajdy. Kiedyś usłyszał, że wszystko jest lepsze, kiedy robi się to w towarzystwie przyjaciół. Ktokolwiek to powiedział, miał cholerną rację! Raz zbierał działkę za ochronę w pojedynkę i tak nastraszył leszcza, że gość popuścił w spodnie. Do dzisiaj żałował, że nie było wtedy Tedda, bo mogliby się pośmiać razem. Nakręcaliby się nawzajem w wyśmiewaniu frajerów i innych nerdów. A samemu smutno… Wtedy zostaje już tylko patrzeć czy równo puchnie. A gdzie zabawa?

- Wiesz. Mój stary mówi, że rudzi nie mają duszy - powiedział Tedd zapalając papierosa. - Myślisz, że to prawda? I mówi, że Indiańce mówią, że jak spojrzą na kogoś, ci rudzi, to mogą zabrać mu duszę, czy coś takiego. Myślisz, że Wiewiór mógłby komuś zabrać cokolwiek. Mi się nie wydaje, co byku. On jest frajer, a to raczej frajerom się zabiera.
- Mordo, a czy dzik nie sra w lesie? - zarechotał Bryan. - On nawet smarów nie potrafi utrzymać w nosie. Co dopiero duszę czy pieniądze.

Osiłek poprawił sportową kurtkę i zerknął po raz ostatni w stronę wsiadającego na rower Wiewióra. “Naprawdę, Mary? Takich frajerów chciałaś brać w obronę?” - zastanowił się. Nie rozumiał czemu dziewczyna nie wolała towarzystwa takich bysiorów jak on czy Tedd, tylko trzymała się z nerdami. Absurd. Z rozmyślań wyrwał go kumpel.

- A ty, jak już jesteśmy przy Indiańcach. Wiesz, mój stary kiedyś opowiadał jednemu takiemu, w barze, że ten miał Indiankę i że ona ma w poprzek, no wiesz co. Tam na dole. Myślisz, że Wi ma w poprzek?
Tedd zamyślił się przez chwilę nad swoimi myślami.
- Ty, Bryan. A może pójdziemy do "Niedźwiedzia i sowy" i wybijemy kilka szyb. Niech się, pół-czerwone kurwy, nauczą, że z nami nie można zadzierać. Co ty na to, byku?

Chase na moment się zawiesił. Już normalnie (jak to u nastolatka) hormony buzowały… A na dianabolu dostawał świra na punkcie lasek. Kilkunastokrotne przebicie zwyczajowych zasobów testosteronu sprawiało, że niemal co chwila fantazjował o seksie. Teraz przez słowa Tedda zaczął intensywnie myśleć o nagiej Wikvayi. Dobrze, że nie rozstawał się z szerokimi dresami, to przynajmniej nie było nic widać.
- No to chodź, mordo - ocknął się wreszcie. - Idziemy dołożyć tym czerwonym kurwiszonom.
Bryana denerwowali wszyscy odmieńcy. Indian też nie lubił.