Zapach strachu był wszechobecny w ciemności kontenera, w którego ścianach odbijały się tylko przerażone łkania. Gwałtem zamknięci w tym grobowcu z metalu wiedzieli, że błagania były bezcelowe. Nie dało się wyciągnąć ni skrawka litości z tego, co duszy nie posiada. Niektórzy na początku próbowali walczyć lecz po dwóch próbach zrezygnowali, gdy szybko zniechęcano porwanych do oporu, i co najstraszniejsze niekoniecznie siłą broni.

Nikt nie umiał z pewnością powiedzieć ile minęło czasu od porwania. Całkowite zamknięcie nie dawało nawet wejrzenia w porę dnia, a i nie było nawet cienia regularności dodawania nowych osób. Nie śpieszono się z gromadzeniem wszystkich, jakakolwiek miała być to liczba, jednak osoby pojawiające się w środku, aby skontrolować przymuszonych, różniły się między sobą. Nie było dwóch zdań, że "nocna zmiana" powodowała więcej stresu w zgromadzonych. Sama Ann zauważyła, że każdej nocy uaktywnia się w niej instynkt ofiary, pierwotny strach przed drapieżnikiem, co dało dziewczynie to mierne rozumienie pory dnia.

Nerwy Ann były cały czas napięte, a nagłe dotknięcie ramienia przywitała drgnięciem w strachu.
- Tak, tak. - próbowała zdarzenie zatuszować - Mam nadzieję, że szefowa będzie zadowolona, Patty!
- To dobrze… chodźmy więc.- Patty ruszyła przodem ppodążając do drzwi znajdujących się tuż za barem.
Tylko raz obejrzała się za siebie podążając za kobietą.
Przez drzwi weszły na zawijające się wokół kolumny schody znajdujące się w pozbawionej okien klatce schodowej prowadzące zarówno w górę jak i dół. Ruszyły w górę. Ann mogła się jedynie przyglądać pełnej gracji figurze Patty i zastanawiać się ile z tego wdzięku należy do niej, a ile to efekt spożywania wampirzej krwi. Gdy weszły chyba na drugie piętro ruszyły korytarzem wyłożonym pluszowym dywanem do solidnych dębowych drzwi.
Patty zapukała w nie i rzekła głośno.
- Szefowo, jedna z wędrowniczek wśród nocy przybyła.
- Niech wejdzie.- usłyszały obie głośny i stanowczy kobiecy głos.

Gdy Ann weszła i rozejrzała się dookoła to przekonała się o dość ciekawym wystroju wnętrz. Był tu na przykład telewizor z magnetowidem i kolekcja kaset VHS. Kto ich jeszcze używał w dobie Netflixa? Sądząc po tytułach Lucrecia lubiła filmy kostiumowe z epoki średniowiecza/renesansu oraz kino sandałowe bo miała ich sporo. Na uwagę też zwracała zwyczajna kaseta do
a wwnagrywania filmów, na który ktoś coś nagrał i zatytułował za pomocą naklejki “Na pamiątkę od Księcia”. Okna zasłonięte były ciężkimi żaluzjami. Meble ciężkie i obite krwistoczerwonym pluszem. Obrazy nieliczne i oqQo..renesansowe. Sama szefowa siedziała za biurkiem, mahoniowym, a przed nią był kineskopowy ekran komputera. Sprzęt dość retro w obecnych czasach. Sama Lukrecja była oczywiście piękną wampirzycą (jak to Ventrue) aczkolwiek zdecydowanie w tyle za modą. Bo ubierała się jakby na lata 30-te. Ćmiąc papierosa zwróciła się do wchodzącej Ann miłym melodyjnym głosem.

- Witam w moim hotelu, cieszę że tu trafiłaś. Nie lubimy jak goście kręcą się po okolicy bez celu. Tu jesteś bezpieczna i trzymając się zasad Maskarady możesz się pożywić. To miejsce jest schronieniem dla naszego rodzaju podczas podróży. Nie będziemy pytać kim jesteś i w jakim celu podróżujesz. Dopóki będziesz kulturalna, my uszanujemy twoja dyskrecję. Zapewniam bezpieczne schronienie na noc, wygodne zaś za opłatą. Na jak długo przewidujesz swój pobyt w mieście ? - Ann miała wrażenie że słyszy wyuczoną na pamięć formułkę z ust znudzonej recepcjonistki, która jednak talentem maskuje swój brak entuzjazmu.
Bezklanowa nie wiedziała jak się zachować... w obecności takiego Ventrue. To nie było częste dla niej, być pośród wysoko urodzonych...
Lekko skłoniła się.
- Niestety... nie wiem. Pewnie długo będę w Stillwater. - odpowiedziała.
- Pewnie długo? Dlaczego?- zdziwienie kobiety było naturalne, na moment pękła jej maska profesjonalnej uprzejmości i pojawił się nerwowy tik wyginający kącik jej ust. Zaciągnęła się mocniej dymem z papierosa zapominając o wydechu, więc podczas wypowiedzi opary dymu wydobywały się z jej ust niczym zionięcie smoka.- Jaki jest twój interes w Stillwater? Czekasz na kogoś? Na coś? Dyskrecja dyskrecją… ale jeśli coś planujesz na moim terenie, wolę wiedzieć co.
- Nic takiego... Nie mam żadnego celu. Po prostu... mam tu być u Williama Blake'a. - odparła powoli.
- U Will…- Lucrecia zmrużyła oczy przypatrując się podejrzliwie Ann i wskazała dłonią na krzesło przed swoim biurkiem. - Usiądź proszę.
Ann usiadła tam, gdzie chciała Ventrue, czując się spięta.
- Nie chcę robić problemów…
- Ale już robisz, samą obecnością. Kim jesteś? Z jakiego klanu? Co cię łączy z Willem? I kto cię tu przysłał? - zaczęła wypytywać Lucrecia przecząc własnym słowom.
Tyle pytań...
- Nie zrobię problemu z równowagą Klanów w Stillwater... Nie mam żadnego, nigdy nie mialam…
- Mało mnie to obchodzi… lojalność klanowa w tym mieście jest mizerna. Przedstawicieli klanów niewielu, więzi z Rodziną w Nowym Yorku wątłe. - oceniła Lucrecia zaciągając się dymem i rozmyślając głośno. - Więc… jesteś pośledniej krwi. Dziwne. Kto by się taką przejmował? Kto by taką tu posyłał? Musisz mieć jakąś wartość, nieprawdaż?
- Nie wiem czy mam jakąś... W Nowym Jorku coś się zdarzyło, ale więcej nie wiem.
- Cóż… ja się może dowiem. - Lucrecia zamyśliła się na głos i następnie zwróciła do Ann.- A co do reszty moich pytań ? Kto cię tu przysłał i jak masz na imię?
- Nazywam się Ann Paige. Wysłał mnie tu znajomy Williama.
- Nie powiesz mi może… który to znajomy Williama?- zapytała słodkim tonem wampirzyca.
- Jeżeli William powie to będzie lepiej. Ja jestem zbyt nisko, aby zrozumieć co mówić, więc to prawdziwym Spokrewnionym zostawię. Wybacz, pani. - skłoniła głowę przepraszająco.
- Zapewne… masz rację.- odparła po chwili namysłu kobieta. Zaciągnęła się dymem i rzekła swobodnie.- Ja zaś nazywam się Lucrecia Borgia i jestem z tych Borgiów choć pewnie nic ci to nie mówi. Jestem też opiekunką Elizjum, aczkolwiek to miejsce jest parodią prawdziwego Elizjum. Pilnuję też porządku poniekąd, bo mój przybytek to najlepsze miejsce do żerowania. Moje podopieczne spełniają zachcianki klientów wykańczając ich fizycznie, toteż po zabawie możesz wejść i pożywić nieprzytomnym śmiertelnikiem. Uszczknąć jego krwi w całkowitej dyskrecji. To najprostszy i najbardziej bezpieczny sposób zaspokajania apetytu, aczkolwiek trzeba być cierpliwym.
Pokazuj im, że jesteś gorszy i zaraz się ucieszą.
- Znaczy... Tych co w szkołach wspominają? - to, co William mówił - pomagało.
- Musiałaś chodzić do bardzo dobrej szkoły, skoro kojarzysz. W zwykłym collegu raczej o nas nie słyszałaś.- uśmiechnęła się Lucrecia i dodała łaskawie.- Poza moim małym przybytkiem możesz polować z zachowaniem oczywistej dyskrecji. W środku mojego hotelu też, ceny alkoholu są celowo niskie u mnie, podobnie jak miękkich narkotyków… właśnie z tego powodu. Dobrym miejscem do łowów jest też miejscowe kino. Tym bardziej że ty nie wyglądasz na obdarzoną siłą osóbkę. Chyba że się mylę?
- Powiedziałabym, że... zwykłą dla... takich? - przynajmniej na coś przydała się ta kasa na szkołę, jaką dawali rodzice-nuworysze, choć lepiej nie mówić, że się z niej odeszło - To chyba premiery są najbardziej oblegane?
- Też… ale poza nimi zawsze jest tam jakiś tłumek. Stillwater nie ma zbyt wielu rozrywek do zaoferowania. Co do noclegu, to zakładam że Will się po ciebie zjawi, a jeśli nie to jedna z moich podopiecznych zaprowadzi cię do wygodnej trumny ukrytej w podziemiach. Niestety za coś więcej trzeba mi płacić. I tooo… by było chyba wszystko. Joshua o tobie wie?- zapytała na kończąc tą wypowiedź.

- Książę wie, kartę biblioteczną mam. William pewnie podjedzie.
- To nie będziesz musiała płacić za bilety do kina. W moim przybytku to jednak nadal podstawowa usługe są dla ciebie dostępne. - zaśmiała się cicho Lucrecia i dodała.- To tyle jeśli chodzi o moje pytania. Ty masz jakieś do mnie?
- Czy jesteś TĄ Lukrecją? - zapytała z zainteresowaniem - Mój nauczyciel historii opowiadał o różnych rzeczach.
- Powiedzmy, że nie wypada mi zaprzeczyć, a skromność nie pozwala mi potwierdzić.- odparła enigmatycznie i z tajemniczym uśmiechem Lukrecja niemal pławiąc się w niedopowiedzeniach. Całe jej ciało wydawało się rozleniwione i fascynujące w tej chwili. Pewnie taka była w NY, tu przyziemność miasta ją wyraźnie przygniatała.
- Jak wyglądały tamte czasy? - zapytała z zaaferowaniem, starając się pokazać, że naprawdę wierzy.
- Były wspaniałe. Były bale co noc, miałam piękne suknie ozdobione prawdziwymi klejnotami, a nie tymi żałosnymi imitacjami piękna… jakimi są kryształki Swarovskiego.- ostatnie słowa Lukrecja wypowiedziała z wyraźną pogardą. Najwyraźniej ich nie lubiła. - Byłam adorowana i miałam wokół siebie świtę… eech… nie to co tu. Nawet Nowy York nie ma tyle uroku co miasta we Włoszech. Żałuj że się tam nie urodziłaś.
- Chyba do tej pory nie spotkałam żadnego Spokrewnionego z taką historią. - kontynuowała - Tak dawną.
- Nic dziwnego moja droga. Ja byłam blisko Księcia.- wyjaśniła z pobłażliwym uśmiechem Lukrecja. - Tam osób takich jak ja jest więcej. Im bliżej ulicy, tym życiorysy są krótsze.
- Blisko Księcia? - zapytała zaskoczona - Czemu jest to czas przeszły?
Gdzieś znikł cały ten splendor, gdzieś znikło rozleniwienie i władczość. Pojawiła się nerwowość w postaci tików nerwowych. Pojawiło się drżenie kącików ust, zaciskanie palców na papierosie i coś znanego dobrze Ann. Strach w spojrzeniu. Caitifka widziała go często, ale w swoich oczach… rzadziej w innych. Lukrecja była przerażona wspominając… coś.
- Cóż… - przełknęła ślinę po dłuższym milczeniu. - … żyjąc w nocy musisz nauczyć się dobierać sobie nie tylko lojalnych, ale i kompetentnych sojuszników. W innym przypadku ich upadek może zakończyć się i twoim upadkiem.
To było interesujące. Co musiało spotkać Ventrue, aby się tak przed kundlem odsłonił?
- Bo wypaplają komuś, wszystko co o tobie wiedzą?
- Też…- wampirzyca krótko podsumowała tą kwestię.
Zrezygnowała z pytania teraz o Księcia NY. Będzie lepszy czas. Może dostanie wtedy ataku paniki?
- Nie będę dłużej zawracać głowy. Z tego co Książę tego miasta mówił, to moje pojawienie się w Stillwater było zaskoczeniem. - skłoniła głowę.
- Zdecydowanie nikt się tego nie spodziewał.- przyznała Lukrecja, zaciągając się dymem.- A ja zwykle jestem dobrze poinformowana.
Po czym dodała bardzo głośno. - Miracello.
Kobieta weszła do środka i dygnęła lekko. - Tak szefowo?
- Odprowadź miss Paige do pubu i zadbaj o nią. A jak zjawi się William zaproś go do mnie. Powiedz mu, że to zaproszenie to propozycja nie do odrzucenia.
- Tak…i znowu są kłopoty z panem Owensem.- wtrąciła Patty, wywołując grymas irytacji na obliczu Lukrecji.- Powiedz mu, że jeśli zejdę a on będzie w moim lokalu to jego skórą obiję sobie nowy fotel. I… pogadam na ten temat z Joshuą, niech w końcu się zajmie swoim pomiotem.
Ann nie powiedziała nic więcej, jedynie chcąc pójść z Miracellą, jak i Ventrue zdecydowała. Niech się klanowe wampiry ze sobą pogryzą o informacje. Ona się w to mieszać nie chciała.

Patty poczekała aż młoda wampirzyca się ruszy, po czym obie wyszły z komnaty Lukrecji. Kobieta ruszyła przodem, jedynie zerkając przez ramię na Paige, gdy zapytała.
- To jakie są twoje… kaprysy? Jesteś głodna?
Myśli Ann skierowały się ku pamiątce śmierci skrytej pod plastrami i bandażem.
- Nie pogardziłabym.
- Mhmm… poczekaj więc w barze na mnie. - odparła Miracella/Patty z uśmiechem. - Sprawdzę kto obecnie pracuje nad twoim posiłkiem i kiedy skończy.
- Nie ma problemu. Poczekam.
Ann odeszła w kierunku baru, zaskoczona, iż jest traktowana jak ktoś wyższej sfery... niż ona. Czyli I tak to wysoko nie było.

Czas spędziła na obserwowaniu ludzi w barze, bo co innego jej pozostało. Goście bawili się, pili, flirtowali, dyskutowali. Życie pulsowało wokół niej pełnymi barwami, podczas gdy jej pozostawało patrzeć i obserwować otoczenie. Piosenkarka już nie grała, jedynie jej support coś tam brzdękał. Lecz bez mocnej osobowości na scenie wypadał on blado. Czas zaczął się wydłużać, głód narastać. W końcu pojawiła się Patty mówiąc.
- Za jakieś pięć dziesięć minut posiłek będzie gotów. Postaraj się nie wysączyć wszystkiego, dobrze?
- Nie mam nawet zamiaru. - stwierdziła pewnie. Przecież znała Maskaradę...
- Super. Zdarza się bowiem, że goście się zapominają. Posiłek doprawiony jest zawsze mocną dawką alkoholu a i czasem narkotykami. - wyjaśniła ghulica.
- Więc... Bywały tu śmierci z braku krwi?
- Sporadycznie. I zawsze były karane wedle zasady oko za oko.- odparła z kwaśnym uśmiechem Patty.
Czyli Joshua nie koloryzował...
- Powiedz mi, czy widziałaś wcześniej niskiego, łysego jegomościa... - opisała mężczyznę o wzroku drapieżcy.
-Niiieee… nie przypominam sobie nikogo takiego. Aczkolwiek wielu śmiertelników odwiedza ten lokal w drodze z jednego krańca Ameryki do drugiego. - zadumała się Patty.
Ann skinęła głową w zrozumieniu, choć nie poprawiła ta wiadomość nie poprawiła jej samopoczucia. Może jedzenie poprawi...

Musiała chwilę poczekać jeszcze, zabawiana przez Patty ploteczkami na temat miejscowych mieszkańców. Ta na przykład… zdradza męża z jego siostrą. Tamten lubi grać w pokera i dla tej przyjemności spieniężył firmowy fundusz. Sekrety i sekreciki, które obecnie Ann wydawały się trywialne. Jakże zabawne problemy mają śmiertelnicy.
- Wygląda na to, że twój posiłek jest już gotów. Chodź.- rzekła ghulica i ruszyła przodem. Ann zaś za nią. Znowu weszły przez te same drzwi, ale tym razem na inne piętro. Tam już czekała śliczna blondynka stojąc przy drzwiach do pokoju i poprawiając dekolt przy stylowej, ale i wyzywającej sukience.
- Ululany i zadowolony.- stwierdziła cicho. - Nie powinien sprawiać problemu.
Miała rację. W środku, na łóżku leżał lekko otyły acz muskularny mężczyzna chrapiąc cicho. Nagie ciało jedynie na ramieniu było oznaczone tatuażem z wężem owijającym się wokół czaszki. Miał z czterdzieści lat i bliznę na podbrzuszu. Spory kark. Wyglądał na kierowcę ciężarówki.

Ann poczuła jak siedzący w niej wampirzy potwór drgnął niespokojnie. Ten człowiek był jak obietnica sytego posiłku, którym nie sposób było pogardzić. Może i bezklanowa wampirzyca nie szalała z głodu, ale po przebudzeniu odczuwała go wyraźnie. Nauczyła się przez te lata, kontrolować swoje łaknienie krwi, jednak zaspokajanie go zawsze jawiło się jej jak raj na ziemi.
Oddech mężczyzny pachniał alkoholem, może nawet czymś więcej. Nie był to dla Paige pierwszy raz, gdy piła z takiego kontenera, choć wcześniej to nie miało nic wspólnego z luksusami.
Chociaż wewnętrznie chciała rozegrwać gardło ofiary i upić się całą jej krwią, powstrzymała pragnienia z takim cichym, zwierzęcym, jękiem zawodu.



Krew buzowała jej w nieumarłych żyłach, humor dopisywał i świat miał wyjątkowo wyraziste barwy. Nie przeszkadzało więc Ann czekanie przy barze. Nie wiedziała jak długo musiała czekać, ani na co czekała. Jak się wkrótce okazało, czekała na Williama.
Wampir podszedł do niej i rzekł przyjaźnie.
- Gotowa już wracać do domu? Noc się już kończy, więc musimy ruszać od razu.
- Ja gotowa. - Ann spojrzała w stronę, gdzie szło się do Ventrue - Ale chyba Lukrecja będzie chciała cię wykorzystać.
- Z pewnością.- uśmiechnął się krzywo wampir i dodał po chwili.- Ale nie tej nocy. Nie lubię spędzać dni w nieswoim łóżku. Jutro będzie miała okazją… a ty? Dobrze się bawiłaś?
- To lepiej teraz wyjdźmy, bo była dość stanowcza w chęci. - stwierdziła - W drodze pogadamy. William zgodził się z nią i po chwili opuścili budynek.
-... Harry, Harry, Harry.. co mogę powiedzieć, jeśli karty przeczą twoim teoriom. Nie widzę wśród potworów nocy.- zmysłowy kobiecy głos odzywał się w radiu samochodowym .- Choć nie może nie powinieneś konsultować teorii z wyrokami kart. Tak czy siak moi drodzy, na razie ty tyle z mojej strony, producent już mi grozi stryczkiem jeśli nie przerwę. Czas bowiem Jacqueline Bouve i jej wiadomości po północy. Dziś ma coś ostrego dla was, coś o zbiegu… -
William wsiadł pierwszy do samochodu i wyłączył radio zostawiając informacje o zbiegu tajemnicą eteru.

- Więc jak ci się podobają miejscowi krwiopijcy? Dość eklektyczna z nich banda, nieprawdaż? - zaczął rozmowę.
-...tolerancyjna? - zaryzykowała - Nieoczekiwanie dla mnie.
- Wygnanie uczy pokory.- przyznał William ruszając samochodem. - Jesteśmy poobijaną grupką, przegranymi… Nie ma nas też wielu, więc nie ma na kogo patrzeć z góry, gdy samemu jest się na dnie.
Zaśmiał się głośno na koniec.
Co innego jej mówiono cały czas...
- Ilu jeszcze nie znam stąd?
- Zostali tylko Clyde i Garry. Polubisz Garry’ego. To najsympatniejszy czło… Kainita jakiego poznałem. - odparł z uśmiechem William kierując się do swojej siedziby. - Pojedziemy do niego jutro, albo pojutrze. Clyde’a poznasz przy okazji… albo podczas oficjalnego przedstawienia cię Księciu. Ta pompatyczna nazwa skrywa wieczorek brydżowy, na którym wszyscy będą.
- Kto to Clyde? - zapytała o kogoś, kogo imienia nie słyszała.
- Świeżak przemieniony przez Księcia. Załatwia dostawy krwi ze szpitala dla naszej grupki.- wyjaśnił William.
Ann zamyśliła się.
- Czemu Lukrecja nie jest już w NY? - zapytała wprost.
- Była zamieszana w spisek przeciw Księciu. Jej towarzyszy Książę zabił, ją samą jednak oszczędził i zesłał tutaj zastrzegając że jeśli opuści domenę Joshui bez jego zgody… ogłosi ją celem łowów i wyznaczy nawet małą nagrodę na zachętę. - wyjaśnił William i spojrzał na Ann dodając sarkastycznie. - I chyba tylko ona tak naprawdę chce wrócić do Nowego Yorku, Larry po prostu nie ma tylu okazji do walki co miał w Wielkim Jabłku.
- Och... Pewnie nic miłego Książę na tej kasecie jej nie dał... I serio nikt stąd nie chce wrócić?
- Garry z pewnością nie. Nadia i Lukrecja oraz Larry chcą z pewnością opuścić miasto, tyle że… różni je gorliwość w dążeniu do tego celu. - odparł Toreador.- Joshua jest Księciem, a ja lubię to miejsce.
- Joshua nie ma większych ambicji niż Stillwater?
- Nie można być nikim potężniejszym niż książę na swojej domenie, nawet tak małej jak Stillwater. - odparł ze śmiechem William i spojrzał na Ann żartując.- Co niby Joshua miałby zrobić? Wypowiedzieć wojnę Nowemu Yorku i podbić miasto?
- Powiększyć domenę? - wzruszyła ramionami - Bo Stillwater jest... no... mniej interesującym kąskiem?
- Stillwater jest dużą domeną, większość jednak tej domeny do lasy i bezdroża. -wyjaśnił William z uśmiechem.- I parę niebezpiecznych miejsc o których powinnaś wiedzieć. Najbliższe warte uwagi miasto na zachód stąd wymaga pół nocy na dotarcie i siedzi tam kilku anarchów którzy cóż… są twardzi. Hmmm… może kiedyś naślemy na nich Larry’ego?
- Jak wygląda ten dzieciak Księcia? - zapytała ignorując słowa o na puszczaniu Larry’ego. Miała coś innego na myśli.
- Wygadany murzyn o nadmiernym ego. Awans na Kainitę uderzył mu do głowy. Pięćset lat temu przed końcem roku skończyłby z kołkiem w sercu i uciętą głową.- stwierdził sarkastycznie William.

- A czy... Kiedyś widziałeś taką osobę... - w tym miejscu opisała niepokojącego osobnika.
- Eeee… nie… nie kojarzę.- przyznał po namyśle William.- To niepokojące. Powiadomię Joshuę jak dotrzemy do domu. Może jego ghule i pomocnicy coś znajdą.
- Nie jestem pewna czy to Spokrewniony... ale kimkolwiek był... Jego wzrok przypominał mi spojrzenie... drapieżnika? I chyba się ten mężczyzna przemieszczał tak... skokowo? Raz go widziałam w jednym miejscu, za sekundę w innym oddalonym o kilka metrów.
- Mogą być różne tego wyjaśnienia. Miejmy nadzieję, że to wędrowny potwór i następnej nocy będzie już zmartwieniem kogoś innego. - zażartował Toreador, choć spojrzenie jego pozostało poważne. Przez chwilę milczał nim rzekł. - Larry wspomniał ci o piramidzie, co?
Jeżeli William miał tyle lat, na co wskazywały jego słowa, to zaniepokojenie Toreadora nie znaczyło nic dobrego...
- Tak. Wystaje tylko czubek i zjada pielgrzymki badawcze Tremere. - może i Cyril by był zainteresowany?
- Dokładnie… skoro Cyril ci nie o niej nie wspomniał to nie jesteś planowana jako kolejna ofiara. Poza ową świątynią są jeszcze dwa miejsca wokół których lepiej się nie kręcić.- dodał William.
- Jakie miejsca?
- Pierwszym jest oczywiście kopalnia, zarówno stara jak i nowa. Nowa pełna jest kamer i ochroniarzy, więc nie jest to dobre miejsce na łowy. No i choć Lukrecja ma dyrektora kopalni pod swoim obcasem, to on jest tu tylko zarządcą. Prawdziwy władcy siedzą w radzie nadzorczej konsorcjum które tą kopalnię kupiło. Natomiast chodniki starej są niestabilne i mogą się zawalić. Lepiej nie chodzić po kopalni, nie chcesz zostać uwięziona pod kupą kamieni. - zaczął wyjaśniać Toreador.
"Lepiej pod kupą kamieni niż zakopany pod ziemią..." wzdrygnęła się na myśl, która powodowała wspomnienia...
- A jakie jest drugie miejsce? - zapytała kładąc dłoń na ramieniu.
- W latach dwudziestych w okolicy wybudowano prestiżowy szpital psychiatryczny. Później… w okolicy drugiej wojny światowej coś tam się… stało. Nie będę teraz wdawał się w szczegóły, tym bardziej że sam nie rozumiem co tam się stało. W każdym razie była to krwawa noc i… pełna magii. Takie prawdziwej magii… a nie magii krwi Tremere. Ogólnie w nocy ruiny szpitala stają się niebezpieczne, zwłaszcza kiedy księżyc świeci w pełni. Bo wtedy tamtejsze wymiary załamują się do siebie i można wejść do innych obcych miejsc, lub coś może z nich wyjść. Na szczęście budynek otoczony jest barierami i co jakiś przybywa do Stillwater jakiś mag, by upewnić się że wszystko działa zgodnie z ich planem.- zakończył ów długi wywód wymuszonym uśmiechem. Najwyraźniej wspomnienie tamtego miejsca go lekko przerażało.
- Szpitale psychiatryczne mnie nie kręcą, a opuszczone i magiczne - tym bardziej. - odparła, notując w pamięci co unikać - Mam pytanie... Czy posiadasz w domu, z jakiegoś powodu, zbędne bandaże czy opatrunki? Czy trzeba skombinować?
- Mam opatrunki w domowej apteczce. Ale nie wiem po co ci… - zdziwił się wampir.
- Uhm... Wiesz jak to mówią o Bezklanowych. Że Stwórca nie przejął się stanem dzieciaka lub coś się skopało przy Przemianie? Cóż... Jest pewien problem z raną, która się na zasklepi u mnie.
- Acha. Cóż… mam apteczkę w łazience, dobrze wyposażoną. - pocieszył ją William i skręcił w lewo.- Już dojeżdżamy. A przy okazji, umiesz jeździć na motorze?
Ann pokiwała głową. Przynajmniej na coś się przydały umiejętności zbuntowanej nastolatki z nadwyżką kasy.
- Powinienem mieć w szopie jakiś motor, będziesz miała swój własny środek transportu.- wyjaśnił z uśmiechem William, gdy jechali dróżką prowadzącą ku jego posiadłości.
- Nie zniszczę. - obiecała szybko, w wyuczonym instynkcie.
- To nie ma znaczenia. Gdy zepsujesz… Larry naprawi.- wzruszył ramionami Toreador .- Nie jestem Ventrue. Materialne rzeczy mnie nie obchodzą.
Zaparkował wóz przed budynkiem.
- Zostało nam trzy godziny. Zadzwonię do szeryfa, a potem udam się do gabinetu, by popracować. Ty masz.. wolną rękę. - odparł z uśmiechem William wysiadając.
Jakby tylko z Ventrue kundel mógł mieć problem...
- Dzięki. - również wysiadła - Robisz rzeźbę? - zaryzykowała.
- Piszę wiersze… jestem poetą.- przypomniał jej Toreador idąc do drzwi. Pogłaskał przy okazji łaszące się do niego psy.
- Pochodzę po okolicy i wrócę grzecznie. - odparła - Psy nie mają z tym problemu?
- Nie… ale nie oddalaj się za daleko. Niedźwiedzie potrafią rozszarpać niedoświadczonego wampira. A są w tej okolicy.- przestrzegł ją William wchodząc do domu.

Nie zamierzała się oddalać, szczególnie pamiętając tego osobnika, a raczej jego wzrok... Przeszła tylko w granicach posesji, nim znalazła odpowiednio zacienione miejsce pod drzewem. Tak... Czuła się bezpieczniej mogąc skryć się pod taką zasłoną, nawet jeżeli niesamowitości w tym nie było.
Nie wiedziała czy w ogóle raczy zawracać sobie teraz głowę, jednak i tak chciała spróbować. Z pamięci wystukała w komórce nieopisany numer, mający ją skontaktować z nieoficjalną miłością jej nieżycia.
Niestety wyglądało na to że William miał rację używając telefonu stacjonarnego. Komórka nie łapała zasięgu.
Ann mruknęła zirytowana. Będzie musiała jutro złapać zasięg poza lasem. Nie chciała z domu Toreadora dzwonić.
Przynajmniej nauczyła się cenić tajemnice jak prawdziwy wampir...
Pokonana wróciła do środka domu, ciekawa czy William zadzwonił do Księcia. Tego jednak już się nie dowiedziała, bo Toreador zgodnie z zapowiedzią zamknął się w gabinecie by ostatnie godziny nocy spędzić na pracy twórczej.



Ann przemywała dokładnie zakrwawioną skórę i oklejała ją plastrami, choć dobrze wiedziała, iż to nie powstrzyma ran przed ponownym otwarciem. Zorientowała się, iż coś nie tak działa, gdy tylko jako wampirzy dzieciak obserwowała jak każda z ran się zasklepia... prócz tych.
Niektóre z nich mało by się dokładały do upływu krwi, prawie nic, ale ich obecność świadczyła o tym, że nie miano zamiaru zadać szybko śmiertelnego ciosu. Żadna z nich nie spowodowałaby natychmiastowego zgonu.

Nie pamiętała dużo z Przemiany, a wręcz tylko strzępki, nie zawsze takie same jak ostatnio wydawały się jej pewne. Wiedziała, że takich jak ona było wtedy wielu. Każdy miał zapisany ten sam los i z tego co do dziś zdołała się wywiedzieć - pewno wszyscy z nich zginęli nocy, której się wyczołgali z przygotowanych grobów.

Myślała wtedy, że chcą ich zakopać żywcem lub zabić i ukryć ciała.
Ha. Ha.

Miała szanse uciec, tak jej się wtedy wydawało. Wystarczy znaleźć dobry moment, przecież zawsze z kłopotów się wykręciła! Wystarczyło, żeby te potwory, choć na ułamek sekundy rozproszą się, zainteresują kim innym. Mogła, mogła!
Gdy nadarzyła się ta jedna okazja, gdy ślepia kreatur były utkwione w krwawym przedstawieniu... uciekła.
A raczej - uciekała.

Utkwiła dłużej wzrok w otwartej ranie kłutej znaczącej lewy bok, poniżej piersi. Musiało zostać przebite płuco... Czemu po takim czasie Spokrewnionej wciąż wydawało się, że czuje pulsujący ból z tego miejsca? Ta rana sprawiała najwięcej problemów, bo choć wyraźnie poczynała się zamykać, to stanowiła najbardziej krwawiącą z całej kolekcji.
Prychnęła z irytacją nakładając ściśle opatrunki.

Była przekonana, że ból tamtej nocy pamiętała doskonale.
I krew. Tak dużo krwi.
Szybko przestała się aktywnie bronić, choć już wcześniej to i tak było bezcelowe. Nieważne jak próbowała błagać, jak silnie się chroniła - atakujący był zbyt silny, a słowa zdawały się spływać po jego sumieniu, jak po szkle. W końcu już tylko szeptała, ale nie wiedziała nawet co. Przeszła ten moment, w którym istniała jeszcze jasność myśli.
Nie pamiętała napastników, czy też napastnika. Nie pamiętała słów, choć miała wrażenia, że jakieś były. Jedynie nie opuścił jej ból gorszy od agonii, która przerodziła się w końcu w zimno i spokój zwiastujące nadchodzącą ulgę.
Ciągle pamiętała ten wyszydzający śmiech. Słuch zanika ostatni przed śmiercią. Umierasz, twoje życie wypływa z krwią zalewająca płuca.
A po śmierci... było tylko gorzej.

Mimo zapewnień Toreadora, Ann nie umiała się nie denerwować. Co chciał Książę? Czy to działania Cyrila go nakierowały na nią? O którą zbrodnię chodzi? To, co zlecał Tremere grupie? Te z jej początków wampiryzmu (oby nie!)? Te ostatnie, jakim padła ofiarą jej "Koteria"?
Jakiś bullshit wykreowany przez Księcia?
Było coraz gorzej...

- Kto to jest? - zapytała cicho Williama, gdy zatrzymywali się przy nieznajomym. Spięcie wampira jej też się udzielało.
- Ehmm… nazywa się James McElroy. A przynajmniej pod takim nazwiskiem żyje w USA, jest varázsló co da się luźno przetłumaczyć jako “czarownik”.- wyjaśnił wampir otwierając drzwi, by wyjść z samochodu.- Jest sojusznikiem… zazwyczaj.
- Jak Tremere? - zapytała.
- Nie… nie jak Tremere, raczej jak hazardzista grający z diabłem o wysokie stawki.- odparł William i podszedł do mężczyzny witając się serdecznie uściśnięciem dłoni. Tamten odpowiedział uśmiechem i zaczęli cicho rozmawiać. Początkowo rozmowa dotyczyła dupereli, pogody i ostatnich wydarzeń towarzyskich w mieście. Wydawało się Ann że obaj mają wspólną dobrą znajomą o imieniu Tanith, bo Blake dopytywał się co u niej. I był zadowolony z faktu, że wszystko jest w porządku. Że żadne problemy się nie pojawiły.
- Jestem z powodu twojej podopiecznej… mam coś na problemy które się pojawią. - powiedział James przechodząc do powodu dla którego tu czekał.
- A będą jakieś kłopoty? - spytał poważnie Toreador.
- Zawsze są, większe lub mniejsze.- odparł ów czarownik i zerknął na Ann.- A ona niespecjalnie potrafi się bronić, prawda?
Ann nic nie odpowiedziała na to pytanie, czując się niepewnie w otoczeniu tego człowieka. Czemu w ogóle on się nią interesował?
- O czym mówisz? I czemu się mną interesujesz?
- Ja nie. Poproszono mnie o przygotowanie czegoś dla ciebie. Broni. - odparł Jaz wyciągając spod płaszcza coś zawiniętego w gazę. - Więc ją przygotowałem tydzień temu. Trochę mi to zajęło, bo duch którego szukałem mieszka w zbożach takich jak pszenica, żyto. A w najbliższej okolicy sieje się kukurydzę.
- Duch? Żyto? - Ann była szczerze zaskoczona - Kto cię prosił?
- Nie Cyril. - wtrącił Toreador, a James dodał enigmatycznie. - Znajoma… uznała, że nadchodzą ciężkie czasy i każda pomoc się przyda.

- Czy wszyscy magicy są tak niemożliwie tajemniczy bez powodu? - prychnęła z irytacją. William nie musiał mówić, że to nie sprawka Cyrila. Tak bardzo to by się nie starał dla niej.
- Zboczenie zawodowe, że tak powiem.- odparł James śmiejąc się chrapliwie. Co podkreśliło przy okazji jego miękki obcy akcent. Z pewnością nie był szkotem wbrew temu co sugerowało nazwisko. Podsunął zawiniątko. - W środku jest sztylet… cóż, nóż bowie z mieszkającym w środku duchem. Musisz wpierw skropić je swoją krwią, by duch uznał cię za swoją… partnerkę.
Wampirzyca przyjęła zawiniątko z pewnym wahaniem.
- Duch, co? - spojrzała na przedmiot z powątpiewaniem - Będzie straszył w domu Williama? - zerknęła na Toreadora - Może wspomoże to literaturę z horrorem.
- To nie jest taki rodzaj ducha. To duch żniw… karmiło się je krwią by plony były duże, karmiło się je krwią by sierpy były ostre… a czasem i miecze. Ten również sprawi, że ostrze będzie ostre i też karmi się go krwią. Na szczęście posoką przeciwników, dlatego nigdy nie wyciągaj go z pochwy o ile nie planujesz go wbić w kogoś. W innym przypadku… rozdrażniony duch bywa groźny.- wyjaśnił czarownik.
- Groźny? Jak?
- Może zawładnąć twoim ciałem i rzucić cię do ataku. Jemu wszystko jedno czy zginiesz czy nie… byleby się napił krwi. Broń pasuje do twej natury krwio… nocnego drapieżnika, prawda?- zaśmiał się James i dodał. - Póki jednak będzie w pochwie, to nie może nic zrobić. Więc wyciągaj go z pochwy tylko, gdy chcesz zabić.
- Brzmi prosto. - spojrzała przelotnie na Williama - W sumie... Will mówi, że nie jesteś jak Tremere. To czym jesteś?
- Tremere i inni nazywają nas wsiowymi czarownikami. - odparł James wzruszając ramionami.- Paramy się magią… ale nie jesteśmy wybrani przez los i przeznaczenie tak jak prawdziwymi magowie.
- To znaczy, że on nie ma awatara. Z tego co opowiadał mi john Dee to jest jakiś… duch przewodnik którego każdy prawdziwy mag ma. - wyjaśnił Toreador.
- Uhm... Mam nadzieję, że nie taki jak to cholerstwo u nas. - mruknęła - Rozumiem więc, że takich jak ty, nie lubią... eeee... Tremere i inni?
- Nie. Nie jesteśmy lubiani. Ponieważ nasza sztuka wiąże się z większym ryzykiem, ale nie martw się. Ten sztylet jest bezpieczny, pod warunkiem że będziesz trzymała się instrukcji obsługi.- zażartował James i dodał ponuro.- I oby nie zdarzyło ci się go używać, ale… cóż… ciężkie czasy przed nami.
- Odprysk problemów z Nowego Jorku?- zapytał Blake.
- Możliwe, ale sam wiesz że wróżenie to nie moja działka. Lepiej zadzwoń do radia. - dodał żartem James. Musieli się dobrze znać, bo w ich wymianie zdań pełno było niedopowiedzeń.
- Przynajmniej zrozumiemy się na polu bycia ulubionymi wśród swoich... - sarknęła.

- Dobra… to ja już wracam do siebie. Porządki w schowku same się nie zrobią. Nie można do wszystkiego zatrudniać duchów w czasach, gdy każdy zakłada związek zawodowy. - odparł ironicznie James żegnając się z parką Kainitów i zostawiając zawiniątko w rękach Ann, a William dodał do dziewczyny.- To może zrób co radził i zabierajmy się stąd.
A następnie rzekł na pożegnanie czarownikowi. - Trzymaj się zdrowo.
Kobieta powoli rozwinęła zawiniątko.
- Długo się znacie? - zapytała Williama.
- Będzie z osiem lat.- przyznał Kainita, gdy dziewczyna odsłoniła zwyczajny długi nóż w skórzanej pochwie ozdobionej dziurkami. Nie było to mistycznie zdobione cudeńko jakim był pożyczony oręż od Cyrilla. I z pewnością nie było to też tak potężne.
- Wygląda... tanio. - stwierdziła z zawodem, gdy patrzyła na nóż. Westchnęła, wyciągając ostrze z pochwy.
- Cóż.. pewnie był tani zanim…- Ann trudno się było skupić na słowach Williama, gdy dłoń jej drżała a głowę wypełniały szepty i kuszenia. Jakby w jej duszy obok jej własnej Bestii, zamieszkała druga… równie głodna, za to bardziej potężna.
O, nie. Wystarczyła jej jedna głodna krwi obecność.
- Masz. - syknęła, po czym zacięła ostrzem swoją dłoń, aby krew na nie popłynęła.
Poczuła słabość związaną z utratą krwi, która spłynęła po ostrzu, by w nie wniknąć całkowicie. Poczuła też jak ów obcy głos mlaszcze obleśnie w zadowoleniu, a potem była cisza. Teraz tylko wystarczyło schować nóż do pochwy.
- Obleśny ten duch.... - mruknęła chowając ostrze - Nie wiem co to jest.... ale to paskudztwo ma zabijać dobrze. - dodała, zamykając ranę na dłoni.
- Obyśmy się nie musieli przekonywać.- westchnął ciężko Blake patrząc w leśne ostępy w które to zagłębił się James.
- To teraz... Do Gangrela?
- Tak. - odparł z uśmiechem Toreador. Bladym uśmiechem. Wyraźnie to spotkanie go zaniepokoiło.
- Rozmawiałeś wczoraj z Księciem? - zapytała idąc do samochodu.
- Tak. Nie znalazł śladów tego… obcego, którego widziałaś. Nikt inny nie widział. Może to wędrowny potwór, który już opuścił naszą domenę.- ocenił Toreador i uśmiechnął się dodając.- To jedna z zalet tego miasteczka, niewiele nadnaturali jest nim zainteresowanych. Nawet Sabat nas ignoruje. Zazwyczaj.
- Nikogo nie znalazł? Zupełnie? - Ann wyglądała na zaniepokojoną - I co rozumiesz przez "zazwyczaj"?
- Czasami jakaś banda młodych wpada tutaj poszaleć. I zostaje wybita, albo przez wilkołaki albo przez nas. Młode Sabatu są bezmyślną bandą agresywnych drapieżników. To wściekłe psy które się ubija. - wyjaśnił Toreador i wzruszył ramionami. - W Camarilli by przeżyć, musisz słuchać starszych i znać swoje miejsce. W Sabacie… musisz mieć dużo szczęścia i szybko nabrać rozumu i siły.
- Jak wiele razy w nie życiu widziałeś Sabat? Znaczy, robiący wojnę w mieście.
- Wiele razy miałem okazję toczyć boje z psami Sabatu, niemniej w samym Stillwater… raz, dwa razy w roku. Czasem częściej. To zależy od sytuacji w Nowym Jorku, jeśli Sabat planuje jakieś akcje przeciw Camarilli to pomniejsze oddziałki przejeżdżają przez Stillwater… lub niedobitki po konfliktach w Nowym Jorku. - wyjaśnił Blake.
Ann nie pytała dalej. Wystarczył jej aktualny uścisk w żołądku.





William przejechał przez Stillwater i skręcił w boczną uliczkę kierując na jezioro. Podróżowali coraz bardziej zaniedbanym szlakiem w kierunku dość dużej willi nad jeziorem. Cała posesja była co prawda ogrodzona, ale brama do niej była otwarta. A nad bramą wisiał ukwiecony szyld.
“Ośrodek samodoskonalenia duchowego i terapii ziołoleczniczych”. Pod szyldem był nawet numer telefonu, stacjonarnego. Litery nieco się zatarły, wieńce zawieszone na szyldzie były deczko zwiędłe. Budynek zaś, choć imponujący i duży był zdecydowanie zaniedbany… co nie mogło dziwić zważywszy na to, kto go zamieszkiwał. Hippisi żywcem niemal wyrwani z lat sześćdziesiąt włóczyli się po okolicy, radośni i weseli. Leciała muzyka, zarówno hippisowska jak i obecne przeboje popowe, oraz nawet rap czy lżejsze kawałki metalowe. Niemniej przeważała moda z lat sześćdziesiątych i sztuka z tamtych lat.
Caitiffka była wyraźnie zaskoczona.
- To... nieoczekiwane. - szepnęła do Williama.
- Wpływ krwi Garry’ego. Większość z nich piła ją, więc nie tylko siłę z niej czerpią ale też i jego krew wpływa na ich poglądy i myśli. Nie jest to tak mocny efekt jak przy diaboliźmie czy nawet piciu krwi Kainity przez innego Kainitę. Tu efekt jest bardziej subtelny i bardzo rozłożony w czasie. Garry żyje przeszłością, toteż sekta której przewodzi… też. - wyjaśnił Blake wysiadając.
- Czyli... to ghule.
- Nie wiem, być może. Rzecz w tym że Garry nie karmi ich tak regularnie jak ja moje psy. Nie wiem czy to już ghule czy tylko lekko uzależnieni.- odparł z uśmiechem Blake. - Garry polega na swojej charyzmie w trzymaniu tej grupki razem i jest, jak na przywódcę para-religijnej sekty, bardzo tolerancyjny i łagodny. No i nie ma własnego haremu.
- Dla każdego, zaczyna być sprawa seksu tak mdła? - zapytała - Próbowalam raz... Strata czasu.
- Bo jesteś martwa, twoje ciało jest martwe…- wyjaśnił William parkując samochód i wysiadając. - A co za tym idzie… hormony też. Przyjemność z seksu to hormony docierające do mózgu. Wielu młodych wampirów jeszcze potrafi czerpać przyjemność z seksu, ale tylko dlatego że jeszcze pamiętają jaka to przyjemność. Potem wspomnienia zaczynają się zacierać i tak jak jedzenie, seks traci swój smak. Są wśród nas tacy co… jeszcze potrafią, ale potrzebują do tego kogoś z kim łączy ich uczuciowa więź. Bez niej szkoda czasu.
- A ty miałeś kogoś po śmierci?
- Tak… parę razy. - odparł krótko wampir ucinając ten temat. Rzekł bowiem ruszając w kierunku budynku. - Polubisz Garry’ego to równy gość.

Po kilku minutach weszli do budynku, zdewastowanego śladami “artystycznej twórczości” na ścianach i niedbalstwa mieszkańców wszędzie dookoła. To była kiedyś wspaniała posiadłość. Teraz, przeludniona i wypełniona różnymi poduszkami, kocami, świeczkami… wyglądała jak squat i w sumie tym była. Ann i Williama mijali weseli i zdecydowanie naćpani mieszkańcy. Jedna z dziewczyn bezczelnie pocałowała Blake’a w usta, a potem cmoknęła i zaskoczoną Ann… a następnie oddaliła się chwiejnym krokiem. Sądząc po spojrzeniu była tak naćpana, że nie wiadomo nawet czy miała świadomość tego, co właściwie zrobiła.
Ale to było niczym w porównaniu ze spotkaniem oko w oko… z dużym górskim lwem. Dorosła puma po prostu wyszła z jednego z pokoi i przyglądała im się badawczo.
Ann spojrzała oczekująco na Williama.
- Nie przejmuj się. - odparł Toreador.- To część boskiej mocy naszego guru. Wiesz, jest taki cytat w biblii o czasach gdy lew przy jagnięciu legnie. Gdy wrogość między zwierzętami wygaśnie… to oznaka że Garry ma moc. Oznaka dla jego wyznawców.
Po tych słowach minął ignorującą go pumę.
-... co? - Ann odezwała się zdezorientowana.
- Oznaka że jest wybranym przez Jehowę, Buddę czy co tam on wyznaje w tym tygodniu. Doktryna religijna nie jest mocną stroną Garry’ego… - zaśmiał się William poganiając gestem Ann, by ominęła pumę.
Dziewczyna nie protestowała, tylko wciąż zdezorientwana, ominęła wielkiego kota.

Przeszli do salonu, urządzonego jak sala tronowa jakiegoś arabskiego księcia. Były tu kolorowe zasłony w oknach, poduszki rozrzucone po całym pomieszczeniu. Dziesiątki świeczek, zarówno rozpraszających mrok jak i zapachowych. Był też siedzisko… duży i wygodny fotel. Było kilkanaście półprzytomnych osób obu płci i wszelkich ras. Był unoszący się wyraźnie zapach mafichuany. Był wreszcie wampir wgryzający się w szyję nieprzytomnej dziewczyny pojękującej lubieżnie i drżącej w jego objęciach. Nikt na to nie zwracał uwagi, zresztą jak mogliby… wszak wszyscy tu byli zamroczeni od narkotyków wypełniających ich krew.
- Hej Garry…- rzekł na powitanie William. Wampir oderwał się od ofiary i ostrożnie odłożył na poduszki dziewczynę. Opatrzył pospiesznie ślad po ukąszeniu i wstał mówiąc wesoło.
- Heeeej Wiiilll… kooopę dniii… powinieeneś wpadać częścieej chłopie. Nie możeeszsz całe nnoce zamykać się w swojeej pustelni.-
Gangrel nie wyglądał zbyt groźnie, stary okularnik z długimi włosami i zaniedbaną brodą. Podobnie i ubranie miał wymięte. Ot podstarzały hippis podchodzący do nich lekko chwiejnym krokiem. - Żyyycie nie jeest po to by je marnowaaać na … a tyy musisz być ta nowa, tak?
Tymi słowami zwrócił się do Ann, po czym podał dłoń mówiąc. - Garry jestem kwiatuszku, witaj w moooim królestwie.
Ann odwzajemniła gest, trochę wciąż zagubiona w... tym.
- Nieoczekiwane miejsce.
- Moje małe sanktuarium.- przyznał ze śmiechem Gangrel i wzruszył ramionami dodając. - Tutaj każdy jest bezpieczny, człowiek, zwierzę, kainita. Mój mały raj.
- A co z wilkołakami? Dostałeś wieści od nich?- zapytał William.
- Taaa… nie przyjęli zgonu swojego krewniaka zbyt dobrze. Możliwe że pojawi się ktoś od nich, by na miejscu obdgadać sprawę i może przeprowadzić śledztwo. Mówiłem im że to żaden z moich podopiecznych. Nie wszyscy widać uwierzyli. -westchnął cicho Garry.- To smutne, ten brak zaufania. Przecież jesteśmy wzorowymi sąsiadami.
- Lupiny nas nie lubią przecież. - odparła.
- Ale jeszcze bardziej nie lubią wrogów Gai. I te tutejsze walczą z kopalnią i Żmijem… i z rządem który nie dość dba o rezerwat. My jesteśmy mniejszym złem. Zajmą się nami jak tylko rozprawią się z ważniejszymi wrogami. - zaśmiał się chrapliwie Garry. - To mądre z ich strony. Po co marnować siły na nas, skoro ich nie stać na walkę na dwa fronty.
- I nie miałeś z nimi problemów? - zdziwiła się - Tolerują cię bardziej? Nie chcą rozszarpać jak jest pełnia?
- Wilkołaki są po drugiej stronie jeziora i nie zapuszczają się tutaj. Zresztą… No… nie tak łatwo mnie rozszarpać. Twardy jestem. - zaśmiał się Gangrel i zaproponował wesoło.- I tego mogę cię nauczyć, jak będziesz tu wpadała częściej.

- Jak to... nauczyć?
- Jak przyjmować ciosy na klatę bez mrugnięcia okiem. - odparł wampir i napiął cherlawą klatkę piersiową. - Mam do tego talent.
- Dziękuję... - skłoniła się zaskoczona.
- Luzik, my wygnańcy musimy trzymać się razem, zwłaszcza tu w Stiillwater. Bo nikt inny nam nie pomoże.- Garry przyjacielsko klepnął Ann po plecach. Po czym zwrócił się do Williama.
- To co was tu sprowadza?
- Cóż… motor w moim garażu nadaje się do generalnego remontu. Nie używałem go od lat czterdziestych. Masz może coś nowszego w swoim garażu? Ann potrzebuje środka transportu.- wyjaśnił Blake.
- Jeżeli to nie byłby problem. - w spojrzeniu Ann pojawiła się nutka zdziwienia - William już o mnie opowiadał przez telefon?
- Wspomniał że jest nowa Kainitka w mieście i że wpadniecie z delikatną sprawą. Nic więcej.- zadumał się Garry i dodał z uśmiechem.- Każdy kto tu trafia z Nowego Jorku ma za sobą nieciekawą przeszłość o której nie chce opowiadać. Ja to szanuję.
- Och. To dość... nowe tutaj? Znaczy, raczej inni wolą wiedzieć...
- Z pewnością… stare nawyki z miasta. Bawią się w politykę.- zaśmiał się Garry rubasznie i zaprzeczył ruchem głowy. - Nie ja. Ja mam swój mały raj tutaj. Reszta mnie nie obchodzi.
- Pewnie i tak prędzej czy później informacje z miasta od reszty ze Stillwater dotrą.
- Wątpię… podobnie jak mój klan, Kainici ze Stillwater wolą o mnie zapomnieć. Czasem się się Joshua tu zapędzi, czasem William wypełznie ze swojej samotni… reszta? Widuję ich tylko wtedy gdy są wspólne zebrania. - zaśmiał Garry, a Blake wtrącił. - A propo zebrania, wkrótce pewnie nasz Książę zarządzi jedno by oficjalnie przyjąć Ann do naszej rodzinki.
- Ty też uważasz, że jesteś w więzieniu tutaj? - zapytała Gangrela.
- Bardziej na dobrowolnym zesłaniu. Gangrele z Nowego Jorku nie chciały widzieć mojej gęby, ja nie chciałem mieć z nimi nic do czynienia. A w tej sytuacji obie strony są zadowolone.- odparł wesoło wampir.
- Czyli... jesteś zadowolony... - odparła zdezorientowana kolejnym, co lubi tu być - Czemu Gangrele pogardziły tobą?
- Od lat sześćdziesiątych jestem pacyfistą. - odparł Garry wprost i ze śmiechem dodał. - i poza tym kiepsko dogaduję się z własnym klanem, więc postanowili mnie się pozbyć. Uważają że przeze mnie wychodzimy na mięczaków.
Ann spojrzała po obu wampirach.
- Zaskakuje mnie, że prócz Lukrecji i może Larry'ego, nikt bardzo nie przeżywa mieszkania poza NY.
- Bibliotekarka by pewnie chciała wrócić, ale nie przyzna się do tego otwarcie. W końcu pełni tu ważną misję wyznaczoną jej przez starszyznę swojego klanu. - dodał kpiąco Garry i wsunął dłonie w kieszenie dodając. - Poza tym… do tego miejsca można przywyknąć. Nie ma tu tylko zagrożeń co w dużym mieście więc jak się wygodnie usadowisz to czeka spokojne i przyjemne życie po życiu. Nie musisz martwić się absurdalnymi rozkazami starszyzny klanu i młodymi ambitnymi Kainitami czekającymi na okazję, by wbić ci nóż w plecy.
- Chyba nie takie przyświecało założenie Księciu NY.
- A kogo tu obchodzi co przyświeca temu aroganckiemu sadyście. - odparł protekcjonalnie Gangrel, a William wsiniitrącił wyjaśniając. - Dla takich ambitnych postaci jak Lukcrecja to jest to prawdziwe więzienie i zesłanie. Reszta to… w przypadku pozostałych możesz traktować Stillwater jako przechowalnię narzędzi, obecnie niepotrzebnych, ale kiedyś mogą okazać się użyteczne i zostać ponownie wezwani do Nowego Jorku. Lukrecję to z pewnością kiedyś czeka. Gdyby było inaczej, cóż… litość nie należy do zalet księcia Nowego Jorku.
- Nigdy go nie poznałam, choć to nie dziwi. - spojrzała na gangrela - Tutaj chyba najlepiej mnie traktują od... zawsze. Jak wampira.
- Nic nie straciłaś, wierz mi.- zaśmiał się rubasznie Garry. - Elitka Nowego Jorku to banda snobów i podlizuchów. Willy jest lepszy od większości z nich zarówno pod względem urodzenia jak i zasług.
- Przesadzasz. - odparł Blake, a Garry dodał wesoło.- Dziewczyno, mieszkasz z jednym z ojców założycieli tego kraju i narodu.
- Co? - Ann spojrzała na Toreadora.
- Przypłynąłem tu na jednym z pierwszych statków z osadnikami, a to jeszcze nie czyni mnie ojcem założycielem. Wiele osób brało udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Więcej ludzi niż Kainitów.- machnął ręką William speszony wyraźnie. - Ja nie odegrałem aż takiej wielkiej roli.
- Ale jednak! Jesteś bardzo skromny.
- To miłe, że nie powiedziałaś żem stary.- zaśmiał się Toreador wzruszając ramionami i dodał. - Proponuję żebyśmy zrobili tak. Ja z Garrym poszukamy motoru dla ciebie, a ty sobie… pozwiedzaj. Możesz nawet się nakarmić, acz pamiętaj że ludzie tutaj są w mniejszym lub większym stopniu pod wpływem marihuany.

- Gdybym ci powiedziała jakimi ludźmi musiałam się pożywiać w zaułkach Nowego Jorku... - machnęła ręką -Poradzę sobie.
- Nie musisz, też tam mieszkałem. - zaśmiał się Garry. - I w dodatku mam wrażliwy na zapachy nos.
- To musiałeś w przytułkach dla bezdomnych nigdy nie mieszkać. - uśmiechnęła się.
- Żebyś się nie zdziwiła. Gangrele, w czasach gdy tam mieszkałem, nie miały dobrych miejscówek. Mieszkaliśmy w opuszczonych budynkach i magazynach. Może to się już zmieniło, ale za moich czasów żyliśmy na poziomie ulicy. - zaczął wspominać Garry.
- Niezbyt się zmieniło. - stwierdziła - Choć powiem, że wolałam nie mieć żadnego obok... Bywali bardzo nieprzyjemni dla kogoś, kogo uważali za poniżej siebie.
- Czyli nic się nie zmieniło. Nadal piorą się z Brujah przy każdej okazji?- zapytał miejscowy guru.
- Chyba nie przy każdej... choć czasem można się zastanawiać czy lepiej zezłościć Brujah, czy Gangrela. Rany od tych drugich potrafią się bardziej paprać.
- Jeśli masz jeszcze jakieś potrzeby to nie wahaj się pytać i prosić. To jest otwarta na pomoc innym i bardzo przyjazna społeczność. W końcu rozpowszechniamy tu miłość i wzajemną życzliwość… i marychę. Nie należy zapominać o boskim ziółku.- dodał ze śmiechem Gangrel z pewnością nieco pod wpływem substancji wessanych wraz z krwią.
- Dziękuję. - lekko ukłoniła się z przyzwyczajenia.
- Nie ma za co.- Garry poufale objął Toreadora ramieniem.- To my ruszamy do garażu, a ty…- zwrócił się do Williama.- … musisz mi opowiedzieć, jak kochana Lucia przyjęła obecność kolejnej gęby do wykarmienia. Musi być pewnie wkurzona. No chyba że droga Ann to Ventrue, ale w to jakoś wątpię. Bo nie jest wredną suką.
Georgina była w miarę przytomna i miła i najwyraźniej miała jakiś fetysz związany z kąsaniem, bo ochoczo dała się odsączyć z odrobiny krwi i na szyi miała ślady od kłów Garry’ego. I na ramieniu i na ręce.

Posiłek wprawił Ann w dobry nastrój, a świat stał się odrobinę “różowy”. Nie w sensie koloru, a nastroju raczej… choć światło teraz rzeczywiście układało się miękko na wszelkich powierzchniach.





Ann uśmiechała się trochę zbyt radośnie, gdy pozostawiwszy swój posiłek zaleczony (Garry naprawdę nie miał problemów z Maskaradą?) skierowała się dalej od "radosnej rezydencji", aby móc wreszcie skontaktować się z osobą, na której wspomnienie naprawdę głupawo zaczęła się uśmiechać. Wiedziała, że może humor jej rozmówca szybko ustawi na miejscu, ale na razie wybierała numer walcząc z radością.
- O co chodzi. - zimny i beznamiętny głos Cyrilla potwierdził fakt, że dodzwoniła do niego.
Zimny, beznamiętny, bezuczuciowy.... a jednak Ann jak szczeniak mogłaby zacząć merdać ogonem.
- Ja... - głos na sekundę jej się załamał z uderzenia radości - Tutaj nie dzieje się zupełnie nic, nawet jest ciekawiej niż sądziłam, jest szpital, i mag, i Tremere, i Ventrue co chciała być Księżną, i będę na stacji pracować. l piramida, ale nie taka z Wiednia, ale zjada Tremere, i po coś wysłano FBI od Księcia na mnie, no i ta śmierć małego Wilkołaków i... ktoś się interesował mną. Taki niepokojący drapieżnik. I czy Nadia ma serio misję od Fundacji? - tylko fakt, że nie potrzebowała oddechu, sprawił, że ten potok słów nie załamał się w połowie.
- Doskonale wiem o tym… wszystkim. Otrzymujemy raporty. Trzymamy rękę na puls…- Tremere przerwał nagle spokojną wypowiedź, by spytać.- O co chodzi z tym FBI?
- Jutro mają mnie przesłuchać na komendzie. - Ann przetarła oczy - W związku z jakąś zbrodnią. - była blisko powiedzieć "którąś zbrodnią", ale opanowała się.
- A skąd wiesz że to od Księcia ludzie?- zapytał chłodno i beznamiętnie stary wampir.
- William powiedział, że to pionki podstawione przez Księcia…
- Hmm… to niepokojące, ale nic z tym nie możemy zrobić. Odpowiadaj zgodnie z prawdą, acz nie bądź wylewna. Nie muszą dowiedzieć się nic więcej poza to, o co pytali. A potem zdasz mi raport z tego przesłuchania. A co to za niepokojący drapieżnik?- zapytał Cyrill chłodnym tonem.
Radosny humor wyparował na wspomnienie.
- Spotkałam go w drodze do Elysium... Nie wiem czy Spokrewniony... - Ann nie mogła się poszczycić umiejętnością rozpoznawania Nadnaturali ot tak - Niski i łysy mężczyzna, ale jego wzrok... - mimowolnie skuliła się w sobie - To było... jakby spojrzenie... drapieżnika. - głos jej zadrżał - Jakbym kiedyś widziała takie spojrzenie.. tylko nie pamiętam gdzie. . - w głosie caitiffa krył się niezrozumiały strach, którego i on sam nie mógł określić - Ta osoba chyba.. Przemieszczała się... skokowo? Była w jednym miejscu, a za chwilę dalej i znowu... Książę Stillwater twierdzi, że nie znalazł nikogo takiego.
- Opowiedz o nim agentom Księcia, niech pogonią za tym wątkiem. Jeśli to ten który zbił moje pionki w Nowym Jorku, to… hmmm… jeszcze cię nie zabił, więc nie jesteś na jego liście. - stwierdził Tremere głośno rozmyślając.

- A jeżeli zapytaliby o sprawy dotykające działań, które zlecałeś... to też mam otwarcie i szczerze odpowiadać? - zapytała ostrożnie.
Musiała dość długo czekać na odpowiedź.
- Mów szczerze i odpowiadaj precyzyjnie na ich pytania. - odparł w końcu wampir.- Jakoś się wytłumaczę u Księcia, tylko się nie rozgadaj. Na szczęście to nie ty byłaś wtajemniczana w szczegóły. Twoja… wiedza jest mocno ograniczona.
- Będzie jak mówisz. - niby wiedziała, że ograniczanie jej wiedzy miało pomóc jemu samemu, nie caitiffowi, ale nie mogła pozbyć się uczucia, iż było kierowane troską - Czy chcesz bym się zakręciła wokół któregoś z wydarzeń tego miasta lub miejsca?
- Rób co chcesz… ta dziura i tak służy głównie do ubijania nadmiernie ambitnych i głupich czarowników. - zaśmiał się Tremere i dodał ostrzegawczo. - Trzymaj się jedynie z dala od piramidy i… jeśli zabójca przyjdzie po ciebie lub po Williama, to jeśli Blake zginie, włam się do jego gabinetu i poszukaj pamiętnika. Taki staromodny Kainita pewnie go prowadzi, a w nim mogą się kryć brzydkie sekrety wielu starych wampirów.
Cyril zawsze miał plan... nawet na Ostateczną Śmierć Williama. Powinno to zaniepokoić Ann, ale... jakoś nie przejęło.
- Czyli Nadia... Jest czy nie jest na jakiejś misji tutaj? - zapytała wprost.
- Nadia to nie twój problem.- odparł chłodno Tremere ucinając temat. - Nadia to sprawy klanu.
- Oczywiście, oczywiście, sprawy Klanu. - Ann od razu wycofała się, nie chcąc naciskać na coś, co było powyżej niej - Pytam, aby wiedzieć jak się... odnieść... - ostrożnie doprecyzowała i szybko zmieniła temat - Lukrecja była zainteresowana mocno tym, kto mnie tu wysłał.
- Kto? - zapytał Tremere wykazując minimum zainteresowania jej odpowiedzią.
- Przeniosłam na Williama odpowiedź na to pytanie, które ciekawiło Lukrecję Borgia. - dodała cicho.
- Lucrecia Borgia… Borgia… aaa tak…- zadumał się Cyril, a po chwili zaśmiał chrapiliwie. - A więc plotki były prawdziwe. Nie uwędziła się na dachu wieżowca. Ciekawe czemu Książę ją oszczędził. Trzymaj się jej blisko i wyniuchaj co się da. Lukrecja zna sporo sekretów elity i ja też chętnie je poznam.
- Raczej... Jestem w stanie. - uznała Ann, co mogło być interesującą pewnością Bezklanowca, który chciał przysunąć się do Ventrue - Widziałam u niej kasetę VHS od Księcia…
- Zdobądź ją, obejrzyj. Może zawierać cenne informacje. - odparł Cyrill władczo, aczkolwiek po chwili opanował się i dodał spokojniej.- Ale unikaj niepotrzebnego ryzyka. Nie musisz się spieszyć. Trochę tam zostaniesz.
- Jak długo to ma zająć? - zapytała ulegle. Cyril nie potrzebował przy niej być władczym, by zrobiła co kazał, ale czasem to się zdarzało…
- Na razie kilka tygodni. Może dłużej. Się zobaczy.- ocenił Tremere, by po chwili dodać.- I nie dzwoń bez powodu, możliwe że ktoś założył mi podsłuch. Nie wiem tylko kto próbuje podkopać moją pozycję.
- Oddalenie jest ciężkie, ale…
- Otrzymasz fiolkę z krwią co tydzień, mniej więcej. Prześlę ci przez kuriera.- uspokoił ją Cyril.
Coś głęboko w Ann wrzasnęło na nią, chcąc przywrócić zmysły, ale wampirzyca nie słuchała racji nie pochodzących od tego Tremere. Oczami wyobraźni już widziała fiolkę.
- Dziękuję... - dłonie jej zadrżały - Czy... mam unikać wspominania moich... zdolności? - dopytała patrząc na otaczające ją cienie.
Nie myśl o krwi, nie myśl o niej.
- A kogo to obchodzi na tym zadupiu ? - stwierdził ironicznie Tremere i dodał. - Rób jak uważasz. Wyszukaj mi smaczne informacje jak będzie okazja i nie narażaj się bez potrzeby.
- Tu może nie obchodzi, to dziwne miejsce, ale agenci...
- Wątpię by pytali o to akurat.- odparł Cyrill i westchnął.- Nie tylko członkowie twojej koterii zakończyli swój żywot podczas ostatnich nocy.
- Kto jeszcze? - zapytała z zaniepokojeniem - Co się stało w mieście?
- Nie znasz ich. To dość wysoko postawieni członkowie klanu Toreador i Ventrue.- gdzieś z tyłu głowy Ann odzywał się głosik, że Cyrill znowu nie mówi jej wszystkiego. Ale wszak wiedziała, że czyni dla jej dobra.
“Lata egzystencji w klanie nauczyły mnie, że nadmiar wiedzy bywa równie niebezpieczny, co jej niedomiar.”
Czyż tak jej kiedyś nie powiedział?

“- Krew co wiąże myśli, serce, krew wampira w tobie krąży. Krew potężna, krew czarowna, jej siła niewolniczą miłością ciąży, krew tumani krew uwodzi niczym mocna morfina. Krew miłości kajdanami twoją myśli wciąż zapina. Pantofelku… co jeszcze mam dodać? Nie… księżniczka nie musi wiedzieć nic więcej… nie musi myśleć. Tak, wypoleruję cię dziś. Tą nową pastą.”

Pierwszy raz złość wręcz kipiała w caitiffce, gdy bez pozwolenia kogokolwiek wparowała do gabinetu Cyrila, w którym wcześniej się już pojawiała. Była zła... Jak on mógł? Co on sobie myślał?! Czemu wcześniej ukrył powód, dla którego wybrał właśnie taki sposób zabezpieczenia?!
Nie mogła tego tak zostawić...

Przed Cyrillem stałą karafka pełna wiekowego koniaku. Jeszcze z czasów napoleońskich, co sam zresztą powtarzał każdemu kto pierwszy raz odwiedzał go w jego gabinecie. Karafka była ze rżniętego szkła i miała pewnie dwieście lat. Dwa kieliszki obok niej też. I karafkę i jej zawartość wampir bardzo cenił, choć sam już nie był w stanie rozkoszować się jej zawartością. Oczywiście mógł ją poczuć przez upitego śmiertelnika, ale nie poczułby wtedy smaku samego napitku. Zresztą “posiłki” Cyrilla musiały być czyste. Żadnego alkoholu, żadnych narkotyków, żadnych nieczystości. To że nie był Ventrue nie oznaczało, że powinien pożywiać się byle czym.
Miał też inny kielich wypełniony trunkiem który tolerował i z którego siedząc na swoim kamiennym tronie przed dębowym biurkiem rozmyślając nad arcyważnymi (dla niego) sprawami.

Bądź co bądź był zbyt ważną personą by osobiście ganiać za ofiarami. Za daleko zaszedł by bawić w takie rzeczy. Zimny i spokojny jedynie przelotnie spojrzał na wkraczającą do jego domu i gabinetu Ann. Wchodzącą tu bez jego przyzwolenia, by tu przyjść. Nie po to wszak wymyślono telefony, by coś takiego się zdarzało, prawda?
Więc nic dziwnego, że cień irytacji przemknął po jego kamiennym obliczu o barwie alabastru.
Sam sposób w jaki Cyril się prezentował okazał się idealnym środkiem zapalnym dla jej własnej złości. Ann szybkim, stanowczym krokiem podeszła do biurka wampira i oparła dłonie na blacie.
- Myślałeś, że możesz tak grać nieskończenie, kurwi synu?! - w głosie caitiffki skrywała się agresja Bestii - To dla zapewnienia, że nie będziesz praw łamać?! Tylko formalność? FORMALNOŚĆ?!
- Siadaj na tyłku.- warknął gniewnie Cyrill, tylko ledwo podnosząc głos. To wystarczyło, nogi dziewczyny się ugięły i upadła pośladkami na podłogę niczym wierny pies.
- Chcesz rozmawiać, to zachowuj się cywilizowanie. Nie będzie mi tu byle nowicjuszka urządzać scen.- dodał zimno i spoglądając z góry na Ann spytał władczo. - Cóż takiego się stało iż zachowujesz się tak… plebejsko?
Nagłe ugięcie nóg było zaskakujące dla Ann, ale nie spuściło z niej całej złości i choć teraz patrzyła z dołu na górującego nad nią Tremere wysyczała odpowiedź:
- Plebejsko? To boli śliską żmiję tak bardzo? - uniosła się na dłoniach, zamierzając wstać - Sądziłeś, że nigdy nie dowiem się, że wyplułeś kłamstwo, mówiąc o swojej krwi?
- Kłamstwo? Doprawdy?- odparł Cyrill upijając krew z kielicha i przyglądając się jak Ann walczy z niewidzialnymi okowami przykuwającymi ją do podłogi. - Powiedziałem, że moja krew w twoich żyłach jest gwarancją, że nie będziesz łamać praw. I to była prawda. Powiedziałem, że to formalność i to też była prawda. Byłaś znajdą z podejrzanymi mocami… skoro wiesz o tym jak działa wampirza krew, wiesz także co się najczęściej robi z takimi kundlami jak ty. Może mnie oświecisz łaskawie w tej kwestii?
- Nie zgrywaj teraz dobroczyńcy. - warknęła, po chwili tej bezsensownej walki, poddając się i zostając na podłodze - Odeszłabym z miasta bez oporów, gdybyś nie wyleciał nagle z ofertą opieki.
- Mylisz się. Zostałabyś zabita. Tak kończą bezklanowe i bezpańskie wampiry. Tak powinnaś ty skończyć. - stwierdził spokojnie Cyrill dopijając krew w kielichu. - Zwłaszcza takie pozostałości furii Sabatu. Powinienem cię zabić, gdy cię spotkałem. Ale nie uczyniłem tego. Nie poinformowałem siepaczy Księcia, by zakończyli twój żywot krwawo i boleśnie. Zamiast tego wstawiłem się u Księcia za ciebie. Powiedziałem, że możesz być przydatną osobą dla naszej społeczności.
Założył nogę na nogę i mówił dalej. - Zaoferowałem się zostać twoim mentorem, co oznacza, że twoja wpadka byłaby moją wpadką. Twoje błędy owocowałyby karą nie tylko dla ciebie, ale i dla mnie. Dlatego wolałem się zabezpieczyć. Krew była formalnością, bo gdybyś jej nie przyjęła… to dałbym cynk Pięknej i Bestii. I oni usunęliby cię z tego padołu. Krew była zabezpieczeniem dla mnie, że nie wytniesz jakiegoś głupiego numeru. Nowicjusze klanowi potrafią spaprać sprawę, a ja miałbym zaufać jakiemuś bezklanowcowi, który nie miał pojęcia o świecie mroku?
- I powiedz mi jeszcze, że to wszystko zrobiłeś znalawszy swoją człowieczą naturę na pchlim targu. - parsknęła - Twoje mentorowanie zapomniało nawet wyjaśnić wielu kwestii nieżycia, jak potęgi krwi. Co by też zrobił Książę, gdyby teraz się dowiedział o twoich kłamstwach?
- Nic. Więzy krwi są powszechnie praktykowane w społecznościach Tremere. To odwieczna tradycja klanu.- odparł ironicznie Cyrill odstawiając pusty kielich na biurko. - Oczywiście, zakładając, że miałabyś okazję z nim porozmawiać. A w to wątpię. Ja… bywam wyrozumiały mała caitifko i mogę przymknąć oko na twoje chamskie zachowanie. Książę z wyrozumiałości nie słynie… ani z człowieczeństwa. A i ty powinnaś porzucić takie mrzonki jeśli chcesz pożyć dłużej niż kilka dziesięcioleci.
Spojrzał na nią zimnym przeszywającym spojrzeniem. - Powiedziałem ci wszystko to, co potrzebowałaś wiedzieć. Nie mniej, nie więcej. Lata egzystencji w klanie nauczyły mnie, że nadmiar wiedzy bywa równie niebezpieczny, co jej niedomiar.
Wstał i odsunął szufladę biurka wyjmując z niego długie i posrebrzane ostrze. Sztylet który on określał mianem puginału.
On był tak spokojny... Zachowywał się jakby już wygrał....
- I co teraz? Sądzisz, że przejdę z tym do porządku? Po co to w ogóle zrobiłeś ze mną? Po co ciągle dajesz krew? - zapytała, wyraźnie nie wiedząc, co robi ciągłe karmienie vitae.
- Postawiłem się Księciu ryzykując swoją skórę, by ocalić twoje nieżycie. I nadal je ryzykuję, a ryzyka nie lubię. Oczekuję całkowitej i niewzruszonej lojalności. Moja vitae w tobie tę lojalność mi zapewnia, ale… - przesunął dłoń nad kielich i naciął nadgarstek. Krew spłynęła do kielicha szerokim strumieniem, wypełniając go po chwili. -... skoro cię to oburza, to masz okazję się postawić caitfiko.
Przysunął kielich ku Ann, tak by mogła sięgnąć ku niemu.
- Wylej, wypij, zignoruj… zrób co chcesz. Jeśli nie chcesz… znajdę kogoś innego. Nie zmarnuje się. - rzekł przyglądając się Ann. - No… i co ty teraz zrobisz?
Dosłownie w pierwszym ułamku sekundy Ann chciała odrzucić krew. Nie jest niczyim niewolnikiem! Odejdzie!
Caitiffka wyraźnie walczyła ze sobą. Drżała w walce z ciałem, jednocześnie nie chcąc i chcąc odrzucić ten dar. Ociężale wystawiła dłoń do kielicha, przesuwając palcami po jego krawędziach.
Nie mogła!
- Czemu... - przysunęła do siebie kielich - Czemu... zechciałeś mnie oszczędzić...? - ciężko wydyszała słowa, obserwując czerwoną zawartość zdobionego kielicha zaciskając na nim palce.
- Bo uznałem, że masz potencjał do bycia użyteczną dla mnie. I za cenę twojej lojalności postanowiłem cię ocalić przed śmiercią. Masz rację, to nie miało nic wspólnego z sentymentalnym człowieczeństwem. Jesteś moją inwestycją. - odparł spokojnie Kainita. - Ale nie czuj się z tego powodu źle. Nie jesteś już człowiekiem, ja nim nie jestem od wieków. W naszym społeczeństwie wszystko to interesy.
Ann patrzyła jak zahipnotyzowana w zgromadzoną krew, ostatkami sił prowadząc przegraną walkę.
- Znałeś wynik... - spojrzała z miłością na krew - Nie krzywdź mnie... - po tych słowach zaczęła z wyraźnym zapałem wypijać zawartość kielicha.
- Oczywiście, że znałem. Wspomniałem przecież, że nie lubię ryzyka. Wolę szachy, tam każdy ruch jest skalkulowany i nie ma miejsca na przypadek. - odparł Tremere uśmiechając się kwaśno. - No i skąd pomysł, że planuję cię skrzywdzić? Za dużo w ciebie zainwestowałem, by zmarnować to nieprzemyślanym działaniem.
Chwiejnie wstała i ruszyła do Cyrila, pozbawiona nawet cienia złości na niego, po drodze stawiając pusty kielich na biurku.
- Różne rzeczy... mówili... - ociężale składała słowa, porażona siłą vitae Tremere - Będę służyć... - usiadła na podłodze przy wampirze - Zawsze... Bo to interes... Dla mnie też.
- Dobrze. A następnym razem jak zbierze ci się znów na żale, to proszę odpuścić sobie tę całą dramę. - odparł spokojnie Tremere opatrując ranę i siadając z powrotem na tronie. - Nie ma co urządzać pokazów tego typu. Zawsze chętnie rozwieję twoje wątpliwości.
- Nie będę więcej... - wyglądało, że Ann odczuwa jakąś radość z tej fałszywej miłości - Wybacz mi… - szepnęła kładąc głowę mu na kolanach.
- Wybaczam z uwagi na twoje niedoświadczenie. Dopiero wszak uczysz się reguł Maskarady i życia wśród Kainitów. - odparł łaskawie Cyrill i pytając.- Masz jeszcze jakieś pytania, wątpliwości?
Ann chwilę zbierała słowa, by w końcu wyszeptać wtulając głowę w nogi Tremere, gdy jego krew płynęła w żyłach kobiety.
- Jak mogę ci się przysłużyć, dobry panie?
- W tej chwili niczym, ale nie martw się. Przyjdzie ci czas się wykazać. Prędzej czy później. - czule pogłaskał po głowie młodą wampirzycę.

Rozmowa zakończyła krótką mętną wypowiedzią Cyrilla na zadane przez Ann pytanie. Krew miała się zjawić wkrótce. Mogło to oznaczać, że będzie następnej nocy. Mogło oznaczać, że wampirzycy przyjdzie czekać dłużej na przesyłkę.
Tymczasem do Ann podchodzili Garry z Williamem prowadząc… eee.. tooo…

[media]http://i.ibb.co/mNZWZDj/3c5f223e-cb1e-4292-8f06-a444006ba36c.jpg [/media]

Był to stary i zaniedbany motor japońskiej produkcji z flakami na obu oponach. Jeśli to miał być ten sprawny motor, to jak wyglądała ruina w garażu Blake’a.
- Opony się napompuje, silnik jest na chodzie, hamulce w miarę sprawne.- ocenił Garry przyglądając się temu obrazowi nędzy i rozpaczy. A tymczasem Toreador dodał. - Dukes go odnowi, w każdym razie jest na chodzie. Pomijając brak świateł oczywiście.
- To twój w garażu jest w częściach, czy z czasu twojej Przemiany, Will? - Ann była trochę rozbawiona, ale jednocześnie zadowolona.
- Mój bardziej nadawał się do muzeum niż na drogę. Ten ma flaki, mój miał jedynie resztki opon.- wyjaśnił Toreador i dodał. - Przejedź się jak tylko służka Garry’ego…- Gangrel znacząco chrząknął.- …to jest oddawana wyznawczyni i duchowa córka… przyniesie pompkę.
- A ma paliwo? - zapytała. Ciekawe czy o tym zapomnieli.
- Nalaliśmy. To stary solidny silnik. - Garry poklepał czule maszynę.
- Z czasów gdy ekologia znaczyła mniej niż trwałość. Ten motor może pojechać nawet na oleju do smażenia i zatruć pół lasu spalinami.- stwierdził ironicznie Toreador.
- Trochę przesadza, ale rzeczywiście ten motor pojedzie na każdym paliwie. I sprawdziliśmy, silnik działa i sprzęgło też. - dodał Garry.
- Zaryzykuję te w miarę sprawne hamulce. - stwierdziła - Upadek nie byłby chyba gorszy od wyskoczenia z jadącej ciężarówki.
- Jeśli nie będziesz jechała za szybko.- odparł Garry, a William dodał. - Po prostu jak najszybciej oddaj go Larry’emu do przeglądu. Na mój rachunek.
Tymczasem ukwiecona hipiska przyniosła pompkę do roweru, trzymając ją jak cenne trofeum i z uśmiechem oddała ją Garry’emu który zabrał się za pompowanie pierwszego z kół.
- Mógłbyś mnie dziś jeszcze podwieźć do Elysium? - zapytała Williama - Chcę spotkać się z Lukrecją, a dopiero będę poprawiała wygląd motoru... Wolę by Ventrue nie musiał nawet o tym od ghuli słyszeć...
- Dobrze… nie ma sprawy.- odparł ciepło Toreador i rzekł. - Załadujemy motor na mój samochód, jak tylko Garry napompuje opony.
- Dziękuję. - Ann skłoniła się. William był... niepokojąco miły. Caitiffka wiedziała, że ktoś tak stary nie może być uroczy, bez żadnych planów.
Tymczasem Garry napompował drugie koło. A William mówił.- Więc… zostawię cię w mieście z motorem. Zdołasz sama wrócić do domu? Jeśli nie to Lukrecja cię przenocuje w dzień.
- Najwyżej zostanę, lepiej nie kluczyć nocami przez las na pierwszy raz. O której jutro ma być to FBI?
- Pewnie koło dwudziestej, dam znać Joshui żeby cię od niej zabrał.- odparł z uśmiechem William.- Motor zostawić w mieście, czy może wolisz bym podrzucił Larry’emu?
- Jeżeli nie będzie to ten moment, w którym cierpliwość starszego Toreadora do kundla się wyczerpie... to nie sprzeciwiłabym się temu transportowi do Larry'ego. - odparła gładko.
- Kawałek drogi nadłożę co najwyżej. A i tak w końcu Dukes powinien zrobić przegląd generalny i zamontować światła w tym jednośladzie. - odparł spokojnie William. - Więc po prostu załatwimy rzecz od razu.
Ponownie skłoniła głowę z wdzięcznością.
- Lukrecja będzie pewnie narzekać, że wczoraj odeszłeś nie dając jej szansy na zaspokojenie ciekawości.
- Lukrecja nie ma nic lepszego do roboty niż knuć i narzekać.- odparł Blake i zwrócił się do Garry’ego który napompował już opony.- Dzięki za motor, załadujemy go do mojego wozu…-
Po czym wziął motor jakby był lekki niczym piórko. Co świadczyło o sile, o dużej sile. Nadnaturalnej sile, bo przy całej swojej urodzie Blake był… efemerycznym chucherkiem.
- Zdziwiliby się ci, co uznaliby cię za dobrą ofiarę nocnej kradzieży. - stwierdziła lekko, gdy po pożegnaniu z Gangrelem szła za Toreadorem.
- Cóż… urodziłem się w niebezpiecznych czasach, zanim przebudziłem się do nocnego życia. Trzeba było wtedy umieć walczyć. - odparł Toreador niosąc motor i westchnął. - A choć minęło tyle dziesięcioleci i uważamy się za bardziej cywilizowanych to nadal zarówno ludzie jak i Kainici często używają siłowych sposobów do rozwiązywania sporów.
Załadował motocykl na tył forda i zapiął go pasami, po czym wsiadł na miejsce kierowcy.
Zanim wsiadła caitiffka.
- Więc od początku musiałeś się walką parać?
- Noblesse oblige.- wyjaśnił z uśmiechem Toreador, co znająca francuski Ann zrozumiała. “Szlachectwo zobowiązuje”.
- Ventrue na pewno by przyklasnęli temu. Czyli twoje umiejętności poza literaturą to był fechtunek?
- Byłem dworzaninem, więc musiałem mieć obycie z rycerskim rzemiosłem. Acz muszę przyznać, że nie szło mi za dobrze w rycerskiej sztuce. Lepiej władam piórem. - samochód ruszył i powoli zaczęli opuszczać siedzibę Garry’ego.
Dziewczyna siedziała chwilę w ciszy.
- Wybacz, jeżeli nie powinnam pytać, ale zastanawiam się... Jak odbywa się takie... zaplanowane Przeistoczenie? Zakładam, że to głównie tyczy się tych wysoko urodzonych Klanów? Śmiertelnik jest powiadamiany wcześniej? To zawsze jest z zaskoczenia? Twoje było, hmm, spokojne?
- Tak. Zazwyczaj śmiertelnik jest przygotowany do tego przejścia. Uczony o Maskaradzie i społeczności Kainitów kilka miesięcy przed przeistoczeniem. Tak przynajmniej robi się to u nas, Toreadorów. Podobnie jest u Ventrue. Co do innych klanów… - zadumał się William.-... to różnie bywa. U Gangreli i u Malkavianów bywa… czasem przypadkowe.
- Dają wybór? - zaciekawiła się.
- Toreadory? Tak, dają. - przyznał enigmatycznie William.
- Ciekawe co w razie odmowy.. choć wy chyba macie moce na to. - zastanowiła się - A jak było z tobą?
- Uwiodła mnie perspektywa wieczności z moją miłością. A potem… okazało się że wieczność to bardzo bardzo długo. - westchnął smętnie Kainita. - I wiele może się zdarzyć w tym czasie.
- Wiesz, słyszałam o tobie w szkole, czytałam twoje dzieło.
- Nie… to nie ja. - zaśmiał się William i dodał. - Możliwe że to ktoś z mojego rodu. Miałem starszego brata i… cóż… nie śledziłem potem losów mojej rodziny.
- Och. - Ann wyglądała na zawiedzioną - A jak poznałeś swojego Stwórcę? - zapytała szczerze zainteresowana.
- On znalazł mnie. Zresztą wtedy Kainici byli na dworze królewskim wieloma ważnymi personami. - wyjaśnił William z uśmiechem. - Tak zresztą bywa w przypadku takich oficjalnych przemian. Zwykle to twórca wybiera swojego potomka, a nie na odwrót.
- Czyli w ten sposób przeprowadzona Przemiana jest... przyjemna?
- Lepsza niż seks. - wyjaśnił krótko Toreador. - Widziałaś jak Garry się pożywiał prawda? Dla śmiertelników, takie oddawanie się nam jest bardzo przyjemne. Cóż… zazwyczaj.
- To rozumiem już czemu tak wiotczeją. - Ann zadawała te pytania jak zwykły wampirzy pisklak... Choć nawet najwyraźniej nie była już zawstydzona zdobywaniem wiedzy skąd mogła.
- Nic więc dziwnego, że Garry jest guru tej sekty. Zresztą są oni tak naćpani, że wątpię by “wyznawcy” potrafili zrozumieć w jakiej się znaleźli sytuacji. - zaśmiał się Blake. - Garry jest najbardziej sympatycznym Gangrelem jakiego można spotkać.
Równie dziwnym co reszta Stillwater...





Znowu znalazła się w miasteczku. Wysiadła przed przybytkiem należącym do Lukrecji, jasnym i radosnym w przeciwieństwie do właścicielki.
- To do jutrzejszej nocy. Spotkamy się na posterunku.- rzekł przyjaźnie Blake na pożegnanie.
Ann pożegnała Williama i weszła do przybytku. Musiała porozmawiać z Ventrue, zawiązać kontakty... dla Cyrila. I siebie.
Pąsowa Róża była taka sama jak wczoraj. Tylko nie było wczorajszej piosenkarki. Dużo ludzi, dużo zapachów nęcących żoładek. Pot, zapach pobudzenia, alkoholu, ekscytacji. Dobrze że była najedzona. Źle, że deczka naćpała się przy okazji. Oczywiście nie widziała tu Lukrecji, wiedziała że Ventrue prawdopodobnie siedzi w swoim gabinecie. Za to widziała jej pomocnice i ghulice zajmujące się klientami.
Przesunęła się w poszukiwaniu Miracelli, a gdy ją wypatrzyła, zagadała od razu.
- Chciałbym się zobaczyć z panią Lukrecją.
- Eemm… mogę wiedzieć w jakim celu? - zapytała Miracella uśmiechając się niepewnie. - Pani Lukrecja bywa zajęta.
- To całkiem zrozumiałe. - bywa zajęta knuciem i marzeniami o Nowym Yorku... - Ale sądzę, że mogę trochę przydać się w kwestii informacji. Powiedz jej, że w wielkim mieście przypomniano sobie o miasteczku. I o tym chcę rozmawiać.
- Usiądź i poczekaj tutaj. Wrócę z odpowiedzią mej pani. - odparła Miracella i ruszyła na górę zostawiając Ann samą.

Gdy tak siedziała ktoś do niej podszedł i przysiadł się. Czarnoskóry mężczyzna w ciemnym garniturze uśmiechnął się i dodał.
- Nowa tutaj, prawda?
Uśmiechnął się jeszcze szerzej odsłaniając wampirze kły.
- Jestem tu trzecią noc dopiero. - przyznała - Ann Paige. - przedstawiła się lekko skłaniając głowę.
- Jestem Clyde, jakbyś chciała przewodnika po okolicy to wierz mi, nikt nie nadaje się do tego bardziej ode mnie. A jakbyś chciała coś na ząb… to jestem też miejscowym dostawcą. 0, A, B… Rh+ lub nie. Każdą załatwić potrafię….- rzekł poufale się nachylając i pusząc się niczym indor..
Widać, czemu działał Ventrue na nerwy...
- Jesteś Potomkiem Księcia, prawda? - nie musiała pytać, ale chciała reakcję zobaczyć.
- To widać? - odparł z uśmiechem wampir zupełnie nie zaskoczony jej słowami. Zdecydowanie był narcyzem. Był też z pewnością niedoświadczony. Młodszy od niej stażem.
Po co go Joshua wybrał?
- Musiałeś naprawdę się odznaczyć w oczach Księcia, że Cię Przemienił.
- Cóż… nie chcę się chwalić…- skłamał, bo cała jego postać mówiła Ann, że chce się puszyć.
Ale nie miał okazji.
- Ann… Lukrecja już czeka.- zjawiła się bowiem Miracella. A mając doświadczenia z dwoma Ventrue w przeszłości caitifka wiedziała, że członkowie tego klanu nie lubią czekać.
Dziewczyna wstała z siedzenia.
- Wybacz, ale muszę opuścić teraz, będziemy mieli czas. Jutro wszyscy się zbieramy w końcu. - skłoniła głowę i szybko ruszyła do Lukrecji.





Wampirzyca przebywała w swoim gabinecie, oczywiście nadzorując swoje interesy poprzez kamery… lub z nudy grając w pasjansa. Ann nie mogła bowiem dostrzec tego co jest teraz na monitorze komputera Lukrecji. Ventrue oderwała od niego spojrzenie, by skupić się na wchodzącej do środka Ann.
- O czym to chcesz rozmawiać?- spytała gospodyni gestem dłoni wskazując jej fotel przed swoim biurkiem.
Ann usiadła na wskazanym fotelu, wcześniej skłoniwszy się z szacunkiem.
- Pewnie wiesz pani, że jutro pojawią się w Stillwater ludzie z FBI od Księcia Nowego Jorku. - powiedziała badając reakcję Lukrecji - Chcę prosić cię o rady... Znasz lepiej Księcia, więc miałabyś lepsze spojrzenie, co powinnam robić a czego na pewno nie, będąc przesłuchiwania przez takie osoby.
Lukrecja uśmiechnęła się kwaśno słysząc te słowa. Przyjrzała Ann badawczo i rzekła po chwili.
- To zależy od tego… po co tu przyjeżdżają. I w jakim celu cię przesłuchują.
- Mają mnie przesłuchać odnośnie jakiejś zbrodni... Nie znam szczegółów, ale mogę założyć, że ma to do czynienia z zabójstwami, które uderzyły w ważnych Spokrewnionych, jak i moja Koteria padła ich ofiarą. A sposób zabicia był... prawie rytualny, brutalny?
- Brzmi jak Sabat. Tzimisce najpewniej… - westchnęła Lukrecja i wzruszyła ramionami.- Albo któryś z Tremere eksperymentuje z magią krwi w sposób… cóż… niedozwolony. Pod przykrywką “morderstwa”.
- Skoro też jakieś ważne persony to musiało dopaść, to ktoś był niewybredny w wyborze. Członkowie mojej Koterii może nie byli jak ja, bez Klanu, ale dotykali co najwyżej średniego szczebla. - skrzywiła się - Widziałam to, co z nich zostało. Miejsce wyglądało jak rzeźnia, ktoś nie dbał o wampirzą krew... - opisała po tym wygląd miejsca, jak poćwiartowane szczątki tworzyły "figurę".
- Brzmi jak Tzimisce i ich zamiłowanie do turpizmu.- przyznała sarkastycznie Lukrecja uśmiechając się pod nosem. - Z drugiej strony wszyscy znają poczucie estetyki Tzimisce, więc nie można wykluczyć innych. Ale to oznacza kogoś dobrze obeznanego w wampirzych obyczajach. Żaden młodzik by na to nie wpadł.
- Jako, że wysłano tych osobników po mnie, aby mnie przesłuchać, zakładam że w tej sprawie... czego kategorycznie powinnam nie robić, jako że wydarzenia z przesłuchania na pewno do Księcia dotrą? - zapytała z obawą.
- Skoro ich tu wysyła, to z pewnością otrzyma od nich raport.- wzruszyła ramionami Lukrecja zapalając niemal odruchowo papierosa zapalniczką.

- Więc... Jakie moje zachowanie przy... kategorycznie nie było tym, co spodobałoby się Księciu? Unikałam zawsze - o ile już spotkałam - osób z wyższej półki, więc w sumie nie wiem czego unikać, jeżeli chcę trochę poistnieć…
- Nie zobaczysz Księcia. Nie powąchasz nawet jego śmieci. Zobaczysz pomagierów i zrobisz co ci każą. Żadna filozofia.- stwierdziła Lukrecja po namyśle.
Czyli w sumie nic zaskakującego. Niemniej Ann wciąż czuła się niepewnie.
- Poza krążącymi opowieściami, czasem sobie przeczącymi... jaki on jest, pani Borgio? - zapytała.
- Cóż… zimny i o nienagannych manierach, sadystyczny socjopata. - stwierdziła krótko Lukrecja wzdrygając się na samo wspomnienie.
- Słyszałam plotkę, że lubi, em, spektakle jak w Starożytnym Rzymie organizowano…
- Nie słyszałaś więc innej… że był w Kartaginie i uciekł z niej przed upadkiem miasta. Nie wiesz pewnie co się działo w utopii Brujah i może lepiej dla ciebie, żebyś nie wiedziała. - zaśmiała się ironicznie Lukrecja. A następnie skinęła głową. - I tak, to prawda. Lubi spektakularne egzekucje. Kainici je zapamiętują lepiej niż kolejne dekapitacje.
- Nie wiem też jak on się nazywa…
- Nikt obecnie nie wie. Śmiertelnicy znają go pod nazwiskiem Le Grandè, obecnie określany imieniem Dominic. Lecz Kainici zwracają się do niego tytułem: Książę.- wyjaśniła Lukrecja wzruszając ramionami. - Nigdy zaś imieniem czy nazwiskiem. Te dotyczą raczej konsorcjum Grandè Export-Import, firmy której Książę zawdzięcza osobiste bogactwo. Obecnie jest w niej tylko głównym udziałowcem.
Postanowiła zaryzykować:
- Wybacz za bezczelność, ale... Czy to oznaka wielkości ego, czy paranoja Księcia?
- Hmmm... pewnie oznaka obu. - stwierdziła wampirzyca dodając z uśmiechem.- Zdrowa paranoja i mania prześladowcza to oznaka, że długo utrzymujesz się na szczycie.
- Dziękuję za pomoc. - uśmiechnęła się - Znalazłam się w Stillwater, aby nie wystawiać się przed szereg, jakby zabójca zorientował się, że kogoś ominął z Koterii, kto akurat na miejscu nie był. - wytłumaczyła - Kiepsko wygląda, ale co poradzić…
- Cóż… lepiej trzymaj się blisko Williama więc. Umie sobie radzić w walce.- odparła wampirzyca wypuszczając odruchowo dym papierosowy z ust. - I nie wydaje mi się bym ci w czymś pomogła.

- Sama pomoc w powiększeniu informacji, a nie trzeba geniusza by wiedzieć, ze Bezklanowiec z podstawami ma cienko. -westchnęła - Jak jutro zakończą przesłuchanie, to będę mogła mniej lub więcej przekazać.
- Przykładasz do tego zbyt wielką wagę. Gdybyś naprawdę miała znaczenie i twoje zeznania też, to zawieźli by cię do Nowego Jorku i przesłuchiwał ktoś bardziej znaczący niż śmiertelni sługusi Księcia.- dodała sarkastycznie Ventrue.
- A jeżeli ktoś, jak ja ma związek z innym wampirem, który to znaczenie posiada? - zapytała po namyśle.
- To już jego problem. Nie twój.- odparła Lukrecja wzruszając ramionami.- Tutaj lądują ci o których Nowy Jork chce zapomnieć. Czas być samolubną.
- Les misérables de L'eau Calme. - westchnęła Ann używszy płynnego francuskiego bez śladu akcentu, tak płynnie jak mówiła po angielsku.
Lukrecję zatkało wyraźnie na moment. Po chwili się pozbierała i odparła ironicznie po włosku z wyraźnym włoskim akcentem.
- In questi tempi qualcuno conosce alcune lingue.
- Może i więcej niż jeden czy dwa. - Ann nie była w stanie się nie uśmiechnąć - Masz bardzo... ciężko brzmiący akcent.
- Stary… bo renesansowy. - stwierdziła uprzejmie Lukrecja.
- Bardziej znam łacinę, włoski tyle o ile, więc na tym bazuję.
- Och… dobrze… wiedzieć.- odparła Ventrue po chwili. Chrząknęła i dodała nieco skonfundowana. - To o czym rozmawiałyśmy?
- O Księciu i jego zamiłowaniu do widowisk rodem z Koleseum. - odparła - Między innymi.

- A tak… - wzdrygnęła się nagle i dodała.- …Książę lubi robić z egzekucji widowiska. Tradycyjne ścinanie głowy, nie jest w jego guście. Ale ty się nie musisz martwić. Nie masz wyrobionego imienia, by twoja śmierć warta była przedstawienia. Pewnie Bestia cię rozerwie.
- To... byłoby lepsze niż przedstawienie Księcia? Ten sam koniec... - mruknęła.
- Brutalny, ale rzeczywiście szybki koniec.- przyznała Lukrecja i uśmiechnęła się ciepło. - Ale tu cię on nie czeka.To nie jest jego dziedzina, a i generalnie nie obchodzi go co tu się dzieje.
- Ty, pani, widziałaś jak kiedyś Piękną i Bestię? Ja tylko znam historie, jedna bardziej szalona od drugiej…
- O tak. Znam ich dobrze. - stwierdziła sarkastycznie. - Piękna to czarnowłosa lolitka, a Bestia to rudy anemiczny chudzielec. Oboje wydają się niegroźni, ale wierz mi… jeśli wejdziesz im w drogę to już jesteś martwa.
- Oni tylko na rozkaz Księcia mordują czy... to nie ma znaczenia?
- Na szczęście nie czerpią przyjemności z zabijania. A przynajmniej ona nie. Po prostu wykonują polecenia księcia z bezlitosną skutecznością. Niemniej jeśli staniesz na drodze do ich celu, to zostaniesz usunięta bez mrugnięcia okiem. - wyjaśniła Lukrecja i przyjrzała się oczom Ann. - Jeśli będziesz pomiędzy nimi a twoim.. patronem. Zginiecie oboje.
"Więc po prostu zginę... bo w razie potrzeby będę pomiędzy."
- Zapamiętam. - dodała, chcąc odsunąć się od kwestii Cyrila - Jakie Klany reprezentują?
- Ventrue i Gangrel, aczkolwiek nie podlegają swoim primogenom w mieście tylko bezpośrednio Księciu. - wyjaśniła Lukrecja.
- Dowiedziałam się - zaczęła ostrożnie - że twoja obecność pani, to bardziej plotka w Nowym Jorku, nie pewna informacja... Jakby nie każdy mógł uwierzyć?
- Czyżby?... - zdziwiła się autentycznie Lukrecja. - … Aż tak o mnie zapomniano? Przecież… co prawda działam delikatnie, ale…- teraz Ventrue zaczęła mówić do siebie rozważając słowa Ann i zapominając na moment o obecności caitifki.
A ona nie miała zamiaru przeszkadzać Ventrue, jedynie milcząc grzecznie i pozwalając wampirzycy się wygadać do siebie.
- Cóż… to tylko świadczy o ich niekompetencji. - wampirzyca nie próbowała wyjaśnić jakich ich ma ona na myśli. Bardziej przekonując siebie niż kogokolwiek innego. Spojrzała na Ann i uśmiechnęła się nieco sztucznie pytając. - Jakie jeszcze ploteczki przynosisz z Nowego Jorku?
Ann przechyliła głowę zaciekawiona.
- Może i mam coś... ale czy też powinnam się temu w przyszłości bardziej przysłuchiwać?
- A co innego masz do roboty? Oglądać seriale z Williamem? Słuchać jego poezji? Sama nie wiem co gorsze. - zaśmiała się Lukrecja. - Plotki z dużego miasta, to jedyne co nam pozostało.
- Już wcześniej słyszałam to, ale ty także mi powiedziałaś pani, że trzeba tu być samolubnym. - powiedziała spokojnie - Więc powiedzmy, że mogę spróbować być teraz. A informacje... - wzruszyła ramionami - Rozumiesz, pani.
- Nie. Nie rozumiem. Oświeć mnie. - mruknęła Lukrecja uśmiechając się bezczelnie.
Ann nie wyglądała na zniechęconą.

- Informacji nie rozdaje się za darmo. Nawet kundel musi to w końcu zrozumieć. - oparła się plecami na krześle - Przekażę informacje... ale chcę w otrzymać coś w zamian dla siebie.
- Bylebyś nie przeceniała ich wartości.- zaśmiała się Lukrecja.- Plotki nie są wiele warte.
- A ile jest warty kundel? - wzruszyła ramionami - Nie planuję przejąć kontroli nad Camarillą, a głównie nadrobić bolesne braki w zrozumieniu, które w Klanach dostaniesz od Stwórcy nawet pierwszego dnia oraz zaspokoić własną ciekawość.
- Nie przeceniaj roli Stwórcy w edukacji. Mój wygadany nie był. - odparła z uśmiechem Lukrecja i wzruszyła ramionami pytając.- A co cię teraz tak ciekawi?
- Ale chyba nie zostałaś pozbawiona zrozumienia, że od teraz żywisz się krwią, nie zwykłym jedzeniem? - zastanowiła się - Ciężko na szybko całość opisać. Czy mogłabyś mi wytłumaczyć o co chodzi z tym, że każdy ma inną Moc? To ustalenia Klanowe? - wzruszyła ramionami - Jak się tworzy ghule? Czemu jest podział wampirów na dwie grupy? Nie mówiąc o okołopowiązanych sprawach.
- Co do mocy to nie są to żadne… ustalenia klanowe a bardziej prawa autorskie. Teoretycznie każdy wampir może nauczyć się korzystać z każdej mocy… teoretycznie. Ale każdy klan pilnie strzeże swoich sekretów i niechętnie dzieli się nimi z innymi. Jednym wychodzi to lepiej, drugim gorzej. Niektóre moce są dość powszechnie używane i żaden klan nie może rościć sobie do nich praw, bo kilka klanów dzieli między sobą wiedzę o nich. Inne… jak magia krwi, są dość ekskluzywne, na tyle że na przykład Tremere z furią ścigają każdego kto nie będąc członkiem ich klanu korzysta z tej ścieżki.- stwierdziła ironicznie Lukrecja.
- To bezklanowi... jakie powinni mieć? - zapytała.
- Nie powinni mieć żadnych, ale mają…- stwierdziła wampirzyca i spojrzała na Ann mówiąc. - Ponieważ to bujda. Nie ma bezklanowców. Z pewnością jakieś moce przebudziły się w twojej krwi i one mówią jakiego klanu był twój ojciec czy twoja matka. Ale jak każdy bękart, nie jesteś uznawana przez swoją rodzinę.
- Raz spotkałam jednego... Mówił, że nie da się ustalić z jego mocy kto mógł go stworzyć.
- Niektóre moce, jak mówiłam nie są charakterystyczne i mogą wskazywać na różne klany. Jak prezencja… potęga charyzmy, którą dzielimy z Toreadorami. Inne są, jak wspomniałam specyficzne, jak Thaumaturgia Tremere. - wyjaśniła wampirzyca.
- I tych specjalnych się nie nauczy kundel?
- Każdych teoretycznie można się nauczyć. - przypomniała swoją wypowiedź Lukrecja.- Teoretycznie.
- Cóż... Ja tylko ukrywam się... głównie. Nie zawsze działa na każdego...
- Na nosferatu nie wyglądasz. - wzruszyła ramionami Lukrecja i znów zaciągnęła się dymem. - Pewnie jakiś assasyn upił się krwią i cię dopadł w ciemnym zakątku.
- Niestety nie... Chyba, że są w Sabacie. - zrobiła się jakby mniejsza na wspomnienia.
Brew Ventrue zadrżała nerwowo, gdy mówiła. - No to dobrze, że tu trafiłaś. Nawet jeśli Książę zaakceptował pomiot Sabatu, to wielu Kainitów, zwłaszcza tych młodszych… niekoniecznie. Dla nich zawsze będziesz piątą kolumną. Ukrytą agentką Sabatu. Być może nawet naprawdę nią jesteś, nie zdając sobie z tego sprawy.
- Piątą kolumną? - zapytała z niezrozumieniem.
- To wojenne określenie. W czasie wojny… tak się mówiło na agentów obcej armii działającej za liniami wroga i sabotującymi… cóż… najczęściej obiekty wojskowe. - wyjaśniła wampirzyca.
- Jak zrozumiałam, to co się ze mną stało to było... sabatowe. Przemiana wielu porwanych śmiertelnych na raz dla celu wojennego. Gdybym nie wyrwała się temu po przebudzeniu... to bym pewnie szybko zginęła drugi raz. Dopiero w Nowym Jorku dowiedziałam się, że to musiał być Sabat. Wcześniej nawet nie wiedziałam czym on jest.
- Im mniej wiesz o Sabacie tym lepiej śpisz za dnia. Wierz mi.- stwierdziła spokojnym tonem Ventrue.

- Wystarczy mi to, co widziałam... - skrzywiła się - William mówił mi, że Przemiana jest... przyjemna? Chodzi tylko o ugryzienie, tak? - zapytała próbując to sobie ułożyć.
- Nie potrzebujesz tej wiedzy. Przemiana to coś więcej niż ukąszenie, ale i tobie… nikomu nie wolno przemieniać bez zgody księcia.- odparła wampirzyca.
Ann była wyraźnie zaskoczona odpowiedzią i dopiero po chwili zrozumiała nieporozumienie.
- Nie, nie, nie pytam, bo chcę kogoś Przemienić. - zaprzeczyła kręcąc głową - Pytam z ciekawości. Tak, sama powinnam wiedzieć z doświadczenia, ale moje doświadczenie mówi, że trzeba być zwykłym psychopatą, aby komukolwiek to zrobić, co nie ma sensu w połączeniu z informacjami o chętnych na to…
- Przemiana jest… wyjątkowa pod wieloma względami. - odparła enigmatycznie Lukrecja.
Cóż, nie tylko Cyril jest zamkniętą księgą na niektóre tematy.
- Ehm... Jasne. Tylko czemu, jeżeli to w gestii Księcia jest danie przyzwolenia na Stworzenie Potomka... jest jakiś problem z nowym Potomkiem Joshui? Przecież on tu jest Księciem... - zapytała niewinnie.

- Cóż… To nie Nowy Jork. - odparła z szubrawczym byskiem w oku. - Władza nie wywodzi się z dokumentów czy obyczaju, władza pochodzi z mocy do zaprowadzenia swoich porządków. Z siły tego kto ją sprawuje, a Joshua… cóż… nie ma dość sił, by móc sobie władać jak mu się podoba. Jest nas tu niewielu i mamy duże wpływy. Ja, William, Larry nawet… Joshua jako Książę może robić co chce, ale że chce utrzymać swoją władzę to musi liczyć się ze zdaniem podwładnych.
- Larry nie wydawał się być pewny w obecności Księcia, trochę jakby ustępował miejsca, więc chyba Joshua taki słaby nie jest? - zaciekawiła się.
- Potęga to nie tylko zwykła siła fizyczna. Gdyby tak było to domenami rządziłyby osiłki z Brujah. - stwierdziła lekceważącym tonem Lukrecja. - A jak się przekonasz prędzej czy później, jeśli nawet nie rządzimy to i tak, my Ventrue mamy ostatnie słowo w wielu domenach.
I tupet rozpieszczonych bachorków...
- Rozumiem więc, że nowy Potomek naprawdę cię rozdrażnił... ponoć chciałaś pani, byś sama mogła kogoś przemienić?
- Och… wprost przeciwnie. Zyskałam dzięki niemu argument za powiększeniem Ventrue, bo teraz jest aż trzech Brujah w Domenie, podczas gdy inne klany składają się z pojedynczych przedstawicieli.- zaśmiała się Ventrue, zaciągnęła dymem. - Poznałaś już Clyde’a? Potrafił być irytujący jako ghul i przemiana nie pozbawiła go tej wady. Szkoda że jest użyteczny. Choć pewnie tylko ten atut, sprawił że stał się jednym z nas.
- Tak, na dole mnie zaczepił. Jest... - zastanowiła się nad słowem - Ekstrawertykiem z ego do sufitu, który chyba nie rozumie, że komuś nim oczy wydłubuje?
- Na jego szczęście przebudził się w Stillwater. W Nowym Jorku byłby już martwy…- stwierdziła sarkastycznie Lukrecja.

- A skoro powiedziałaś o ghulach to mam pytanie... Czym one w sumie są? Czemu służą wampirom? To czasem wygląda stratnie dla nich…
- Z tego samego powodu… który zmusza do służby Kainitów. - uśmiechnęła się Lukrecja uniosła dłoń, by po chwili wbić w nią kły. Popłynął rubinowy płyn… wampirza posoka o słodkim nęcacym zapachu.
Bezklanowa bała się, że to usłyszy. Nie, nie chciała dopuścić do siebie tego, nie była niczyim ghulem! To nie tak działa na wampiry!
- Uhm... - odwróciła wzrok od krwi, aby choć wizualnie nie nęciła - Tylko ludzie mogą być ghulami? Lupiny nie, prawda? Czy inne Nadnaturale…
- Nie wiem.- przyznała wprost Lukrecja wycierając dłoń jedwabną chusteczką. - Nie widziałam żadnego nadnaturala uzależnionego od naszej krwi. Po prawdzie niewiele nadnaturali widziałam w swoim życiu. To wilkołaki żyją w świecie duchów i tego całego mistyczymu, Tremerebabrają się w nadnaturalnych sprawach. Ja nie.
- Wampiry nie mogą być ghulami, więc to jedno do skreślenia.
- To zależy od definicji jaką przyjmiesz. Ghule są uzależnione od naszej krwi jak narkomani. My jesteśmy uzależnieni od krwi…- odparła melancholijnie Lukrecja.
- Ale w tej definicji to jakby mówić, że tak jak wampiry od krwi, tak ghule od powietrza.
Lukrecja zaśmiała się głośno i skinęła głową zgadzając się z Ann.
Nie, nie myśl nad tym mocniej, masz już wystarczająco problemów...

- Nie wiem ile dotarło do pani z Nowego Jorku, ale te zabójstwa dotyczą bynajmniej nie tylko przypadkowych. Ofiarą padli jacyś z Klanów Ventrue i Toreador, o wiele za wysoko dla mnie do znania. Zatrzęsło się całe miasto, jego wyższy pułap. - zmieniła temat, dając Ventrue obiecane strzępy wiedzy.
- Interesujące… - zaciekawiła się Lukrecja przyglądając się Ann. - Co o tym wiesz? Bo powinnaś się domyślić co to oznacza dla nas.
- Że Nowy Jork zmniejszył populację i jego Książę może być zainteresowany zamkniętymi tu?
- Dokładnie. W mieście zwolniło się parę… miejsc. - odparła z uśmiechem Lukrecja.
- Mam wrażenie, że innym osobom wybito ich... inwestycje.
- Cóż… fortuna kołem się to…- nagle zadzwonił telefon, odrywając Lukrecję od rozmowy. Ventrue odebrała i przez chwilę słuchała głosu z komórki. Oderwała ją na moment od ucha i z uśmiechem zwróciła się do Ann. - Na tę noc musimy zakończyć naszą konwersację.
- Oczywiście. - wstała i skłoniła się - Zostaję dziś na dzień.
- Powiadom moje pracownice o tym, wskażą ci pokój na dzień gdy już będziesz gotowa. - odparła Lukrecja z ciepłym uśmiechem.
- À bientôt, maîtresse.
- Ehmm…- skinęła głową wampirzyca zaledwie domyślając co znaczyły słowa Ann.- Do widzenia.





Kim w ogóle się stała?

Zamknęła oczy czując gorzki smak niechęci do siebie. Oczywiście wiedziała, że swoje uległe zachowanie dostosowała do sytuacji, w jaką ją wpędziła śmierć. Za życia takie podejśce byłoby to nie do pomyślenia... przynajmniej nie w jego drugiej połowie. W sumie takiego się po niej spodziewano, czemu zadała cios, porzucając złotą klatkę gotową na jej wejście w dorosłość i wszystkie związane z nią wygody.
Nie chciała żyć wedle narzuconego schematu. Sama próbowała walczyć o swój schemat.

Początek był ciężki. Bez wszystkiego, co oferowało jej urodzenie, bez pieniędzy, bez stałego dachu nad głową... ale zaczęła o własnych siłach wychodzić na prostą. I nigdy nikogo nie prosiła o pomoc, nie wróciła do rodziny błagając o możliwość powrotu. Sama pięła się w górę, od dna i chrzanić tych, którzy chcieli ją zatrzymać na drodze!
Tylko wtedy pojawiło się zbyt silne zagrożenie...

Ann wbiła paznokcie w dłoń, czując wzbierającą bezsilną złość w klatce piersiowej.

"Nie dbam o to. I ty nie powinnaś. Ktokolwiek cię przemienił, pewnie już nie chodzi po tym świecie."

Tej rady Cyrila nie zamierzała wprowadzić w życie. Nie umiała zapomnieć dnia porwania oraz swojej śmierci. Mogła wyprzeć z pamięci wiele wydarzeń, ale nie zapomniała bólu, o którym przypominały jej wciąż widoczne rany... a ból był nierozerwalnie połączony z tym, przez kogo teraz znajduje się ponownie na końcu łańcucha pokarmowego.

A nawet i czasem pod nim.

"Z tego samego powodu… który zmusza do służby Kainitów."

Nie chciała przyznać głośno tego, co próbowało się przebić do jej świadomości. Od ghula dzieliło ją... podejście?
Ile z jej chęci partycypowania w interesach Cyrila to była siła jego krwi, a ile jej własna wola? Czasem myślenie o tym było takie trudne... Niemniej ta służba zapewniała jej pewną protekcję i szansę. Czy żywe kundle nie kończą ostatecznie na sznurze innego wampira? Nawet jeżeli któryś Klan ich przyjmie to tylko z rozbawienia lub planu Starszych.
Nie różniło to się wiele od standardowej drogi powstania. Po prostu kundle miały dłuższą i cięższą drogę, bo najpierw musiały przecierpieć swoje.

I być w tym sprytne, aby ich nie pożarło społeczeństwo Kainitów.