"Niszczycie życie - grzmią heretycy. Powiadam wam, przelana krew ofiarna to moc świetlista, która osusza grzeszne bagna dusz naszych. Każda jej kropla, to kolejny słoneczny świt nad widnokręgiem. W niej jeno wybawienie nasze."
słowa pontifeksa Behruza w czasie Pharmakoi Wielkich


Cienie długie i smoliste pląsały po ścianach koliby. Kołysząc się i drgając w takt trzasku drwa, co się w trzech niewielkich ogniskach paliły. Chybotały się one i skrzyły nerwowo, jakby doczekać się już nie mogły tego, co rychło nadejść miało. Li chyba tylk one taką niecierpliwościa pałały, bo każden inszy kum, na wieczornicę wolałby się udać, niźli na Otokę, co krwią ludzką ociekać będzie.

Haruk zawczasu drwa w trzy niewielkie stosy ułożył. Otoka znana mu dobrze była, wszak nie raz się na łowy z Minarem i innymi mężami wyprawiał. Tędy wiedział shyta, jak i co przygotować, by roboty innym oszczędzić.

Trzy niewielkie stosy, co w palenisku, kędy zawżdy watra płonie, trójcę bogów po niebiosach wędrujących miały symbolizować. Tym samym zaś znakiem dla wszystkich widocznym, że opieka i błogosławieństwo bóstw nad łowami zapewnione będą. Tędy, czy to za dnia, czy to w noc ciemną myśliwi zdobycz najdą i łacno ją pochwycą.

Tundurmę takoż Haruk we koło rozsypał, by ten święty pył, co aytheru mnogość w sobie zawiera, wianem ochronnym wszyćkich otoczył. Ów krąg też punkt stanowił, kędy się ayther zabiera i znak, aby Pan Pustki łaskawym okiem na swych wiernych wejrzał. Jak bowiem mawiają noktambuliści, tundurmowy pierścień taką mocą jaśnieje, że z niebios go widać i w każdym ze światów blask on daje.

Na Haruka też powinność spadła, by trybut przygotować. Jako shyta nieczuły się stał na wszelkie łzy babskie i lamenty dziecięce.

On to do chaty Nany się udał. Mówić nic nie musiał, bo kędy tylko próg przekroczył, siostra Iraklego, satrapy całego regionu, w krzyk i histerię wpadła. Głos ten piskliwy, ból do granic możliwości wypełniał i rozpaczliwie o pomoc i zmiłowanie prosił.
Urwał się ten lament równie nagle, jak się pojawił. Harukowi nawet powieka nie drgnęła, kędy błyskawicznym ciosem w szyję, Nanę przytomności pozbawił.
Ciekawscy kumowie, co przez lufciki na plac poglądali, ujrzeli jak shyta idzie krokiem pewnym ku kolibie. Na lewym ramieniu nietomną Nanę niósł, a w prawej ręce niemowlę w bety zawinięte, do piersi tulił.

Szloch się cichy ze wszystkich matycznych gardeł dobył, a chwilę po nim szorstkie męskie upomnienie, które niemal w każdej chacie tak samo brzmiało.
- Cichaj gupia. We krwi nasze wybawienie.

W kącie ciemnym oboje stanęli. Taka już stracharska natura, że się przed oczyma ciekawskiemi kryje. Wroniec przyklękła, jak to w zwyczaju miała i nastroszyła się niczem ptaszysko przez deszcz przemoczone. Jeno starzec widział, jak wprawnym ruchem qurboca tłustego rozkroiła. Żertwy błagalne przytem do bogów prastarych i z historii przez Kabalarzy wymazanych, szeptem wznosiła.

Kędy palce jej kościstej dłoni we wciąż parujących wnętrznościach się zanurzyły, ujrzał Animur jak kącik wronich ust unosi się z lekka. Każden stracharz jednaki, rzec by się kciało. Upodobanie we krwi i śmierci w duszę ma wpisane.

- Zamknij powieki, starcze - wyszeptała dysząc mu wprost do ucha.

Słowa nie wyrzekł, jeno lodowate spojrzenie jej posłał i powietrze z ciężki westchnięciem przez nos wypuścił.

Jucha jeszcze ciepła po powieka mu wąskim strumyczkiem spłynęła. Chude palce Wrony krwią go także na skroniach pomazały, czole, dłoniach obu i miejscu, gdzie serce bije.
Wnet ciepło przez całe ciało przeszło, wypełniając tak samo mięśnie, jak i kości do samego szpiku. Szum daleki w uszach mu zagrał. Znał stracharze ten szmer i szelest głęboki i pośród fałd wszechświata ukryty. Każdem razem, kędy implementacji dokonywał, abo inszych stracharskich praktyk, słyszał ten sfer śpiew straszliwy.

Tem razem w dźwiękach tak znajomych, jakiś prastary rytm się krył. Dudnienie zamierzchłe, pośród jednolitego pomruku aytheru i szemrania bytów niematerialnych, ukryte zmyślnie. Wybrzmiewało ono wraz ze sfer świergotem i niepokojące struny w sercu poruszało, niczem ribaldo zręczny.

Wroniec także coś szeptała i mamrotała pod nosem. Głos jej choć bliski, niezrozumiałym się jawił, jakby dziołcha w obcej mowie coś gadała. Przytem wszystkie jej palce po całym jego ciele wędrowały, jakby łaskotki wybrać mu chciała. Wprzódy głowę mu obmacała i pod opuszkami jęła rysować się mapa, guzów wszelkich i blizn, jakimi czerep miał poznaczony.
Kędy kciukami mu powieki zakryła i słowa dźwięczne z ust jej popłynęła, dreszcz go przebiegł i mrowienie nieprzyjemne na karku odczuł, jakby wiatr mroźny go owiał z siła wielką.
Jeźliby okoliczności insze tego macania były, pewnikiem radość ogromną wiekowemu ciału, by przyniosły. Teraz z każdym kolejnym muśnięciem, z każdą pieszczotą nieumyślną, każdym skóry zetknięciem, coraz większy niepokój w jego duszy rósł.

Czy nie na za wiele pozwolił tej młódce?

Przyodziany był należycie do torukowej słoty, a zdało mu się, że naguśki przed nią stoi i bezbronny. W całym swem życiu długim, jeno matka z taką dociekliwością i gorliwością mu się przyglądała.

W całym tym obcowaniu wzajemnym, czaiło się coś bezwstydnego, zakazanego i obscenicznego. Kto wszak zrozumiałby i pojął ich obmierzłe, we krwi utytłane, pieszczoty i umizgi?

Nijak wyjaśnić by nie zdołał, czemuż to młodka w wronie pióra przyodziana, pocałunek na jego czole, co krwią umazana było, składa. Jak się przed kumami usprawiedliwić, że językiem ona tę juchę zlizuje i z nieukrywaną rozkoszą smakuje?

Słów jemu, a cierpliwości im nie starczy, by to pojąć i rozgrzeszyć.

Mrok na szczęście ich grubym płaszczem okrywał i wszyćko, co się w kącie koliby wydarzyło, jeno im znane pozostanie.

Stanęli wszyscy kołem. Trzy stosy pomiędzy nimi z wolno się tliły, blask słabowity dając, co ledwo z mroku ich twarze wydobywał. Wichry torukowe zawodziły upiornie, a deszczowe pęta bez ustanku ziemię chlastały, jak pan raba niepokornego.
Aaron strunami vandelu szarpnął i wiatr wnet zagłuszył. Ledwo dwa takty zagrać zdołał, a już Wroniec w tamburyn biła. Palce jej membrane delikatnie muskały, a dźwięk któren kolibę wypełniał grzmiał, jakoby stado koni gnało. Dłoń elbena w mig niżej na gryfie zjechała i gdy po raz kolejny w struny uderzył, akordy wygrywane siły i wyrazistości nabrały, niczym ciepłe powiewy, co Hajot zapowiadają. Ayther, co wewnątrz kręgu się zbierał, falować zaczął na podobieństwo powietrza rozgrzanego, co się nad ogniskiem unosi.

Animur krok ku palenisku watry zrobił, przytem ręce swe szeroko rozłożył i głowę ku górze wniósł. Ust otworzyć nie zdołała, bo Haruk go w tem ubiegł. Przepotężny ryk się z jego piersi dobył i w całym siole, aż się wszystko zatrzęsło. Skowycie tym zaklęta siła wielka i duch zdobyczy wszystkich, które z ręki shyty padły. Wołały one poprzez światy znak dając, że oto wielki łowczy znowuż na łów rusza. Z ust harukowych, szeroko rozwartych jęki zwierząt konających się wydobywały na poły z krzykami tropicieli wymieszane. Prastary one psalm łowiecki tworzyły, któren perfekcyjnie wpłatały się tak dźwięki vandelu, jak i rytm przez tamburyn wygrywany.

Płuca Haruk miał mocarne i ryk jego nie ustawał i zdało się, że trwać on może wiecznie. Każden jednak swoją wytrzymałość i granice ma. Kędy głos jego cichł i ostatnie hausty ze swych trzewi wyrzucał, z zewnątrz wrzask innego łowcy dobiegł. Nie szło rozpoznać, czyj to głos. Czy to Yaghnyl, brat Haruka go wspomóc postanowił? Czy też inszy mąż, co obojętny na taki zew bojowy, pozostać nie mógł?
Ktokolwiek pierwszy z nich by nie był, już wkrótce każden chłop, co w osadzie był do chóru się dołączył. I niósł się chorał łowiecki i grzmiały jego echa pośród borów i światów ościennych.


- Kędy jasny blask cię opuści - zaintonował Animur kantyk kabalarski, co zwyczajowo w czasie Otoki i inszych ofiar krwią spływających jest śpiewany.
- W Pustkę wrzeszcz z całych sił - do śpiewu dołączyły się reszta, co w kolibie stała.

- Krzycz, aż płuca ogniem zapłoną
Jękiem światu znać daj, żeś jest
W nicości otucha twa

W Pustkę wrzeszcz z całych sił - zawtórowała gromada cała, by modlitwa w bezkresne kaytulowe otchłanie popłynęła.

- Wypełniam Pustkę sobą
Nie jestem sam - kontynuował modły, stary stracharz.

- Każdym oddechem, każdym wdechem
Kawałek po kawałku, rozlewam się w niej
Smakuje gorzko, słodycz mą
Spełnione nienasycenie

Wdech i wydech i z powrotem
Wydech i wdech i znowu
Pełniejszym się staje

Przy tych słowach rozpoczął Animur wraz z innymi krążyć wokół paleniska watry, gdzie trzy stosy się tliły. Za każdym razem, gdy pełne koło obszedł pokłon pustce, co w środku watry ziała, oddawał. Gdy się podnosił garść tundurmy w płomienie sypał i wonność zniewalająca zmysły, pośród zebranych się rozchodziła. Szmer Aeynechen w ich zwoje mózgowe wnikał i ciepłym rozleniwieniem we wszystkie członki się rozlewał.

Tamburyn wtórował im w każdym kroku. Vandelu melodyjne dźwięki niosły słowa modlitwy na aytherowej osnowie, by poprzez fałdy światów, niosła się ona ku temu, którego czcili i wzywali.

- Pustka wypełnia mnie
Nigdy nie będę pełny
Krzyczę - nie jestem sam

Kaytul ze mną i we mnie!

- Kaytul z nami i w nas! - zagrzmiała wspólnym głosem gromada

Stracharz zatrzymał się i spojrzał na wątłe płomienie trzech stosów i popiołową nicość pomiędzy nimi. Po jego lewicy stanął Haruk, a Wrona po prawicy. Shyta w otwartych dłoniach trzymał rytualny nóż. Stracharka w ramionach trzymała śpiące niemowlę. Dziecię otumanione tundurmy wonią odpłynęło duchem do Aeynechen, gdzie nie ma bólu, ni strachu.

Kostropata dłoń zacisnęła się na drewnianej rękojeści. Stalowy chłód przeciął bladą szyjkę. Równiusieńka rozpadlina w dziecięcej cielesności w mgnieniu oka wypełniła się bulgoczącą krwistą lawą, która jęła obficie spływać po pomarszczonych dłoniach starca. Nie drżały one, ani nawet się nie zatrzęsły. Perfekcyjna wprawa stracharza i chłód bijący od każdego jego ruchu, większą grozę budził, niźli rozwarte niemowlęce usta, przez które dusza jego maleńka ku Teynechen popłynęła.

Wrona misę ozdobną z czaszki lewanthusa uczyniona nadstawiła. MIsterne zdobienia tak jej wewnętrzne, jaki i zewnętrzne ścianki pokrywały. Moc aytheru, co we krwi się kryje, miały one wzmacniać. Gdy czara się wypełniła podała ją dziołcha starcowi, któren jako pierwszy krwawy toast wzniósł. Haruk dłonie wyciągnął swe, by jako następny z misy upić. Dokonawszy tego miskę podał stracharce. Oczy mu przy tym migotały, jakby jej bukiet kwiatów polnych wręczał, by w łaski jej wkraść się chciał.

Krwawy toast spełnił tak i guślarz, jak i mykeska, co z klanu przez kobiety rządzonego pochodziła. Jeno elben od obowiązku się uchylił.

Nikt na to uwagi nie zwrócił, gdyż Haruk już matkę niemowlęcia w rękach trzymał. Z woli Animura ofiara Otoki obfitością wielgą krwi spłynąć tego wieczoru miała.

I znowuż perfekcyjnym cięciem stracharz szyję ludzką rozpłatał. Nietomna Nana cichy jeno jęk z siebie wydała i już nieprzebrane strumienie rubinowe po dłoniach Animura do czary spłynęły. Krwi mnogość nieprzebrana z truchła kobiety wypływała, aż Rune musiała po kolejną czarę sięgnąć. Kiedy ta się napełniła, wziął ją Haruk, by kumom zanieść, coby i oni mogli rytualny toast wznieść i bym moc Otoki i w nich była.

W tym czasie Animur dłonią kostropatą w krwi ludzkiej skąpaną, twarz każdemu naznaczył.

Kędy każdy kum, co w Rubieżanach mieszkał usta we krwi trybutowej zamoczył, stanął Haruk na środku placu i powietrza mroźnego w płuca swe zaczerpnął. Stał samotnie pośrodku osady, a rwące deszczu strumienie spływały po całym jego ciele. Wzniósł shyta dłonie swe ku niebiosom płaczącym i zaryczał, niczym jurny buhaj, co spełnienia żąda.

Błysk strzelisty rozdarł okryty mrokiem świat na dwoje, jakby sam Pan Pustki znakiem tym łowy rozpoczął.

Dogasły trzy stosy, co w kolibie się tliły. Noc już w pełni rozkwitła i gromada w końcu do snu się kładła. Jeno myśliwi, których Kaytul powołał, do drogi się sposobili. Haruk już przy opłotach osady stał. Dwa psy, czarne niczem bagno najgłębsze, u jego stóp warowały. Za plecami jego gymrok o ślepiach rubinowych stał i pyskiem w kły ostre uzbrojonym z nudów w rozmokłej ziemi rył. Poklepał go shyta po szerokim karku i cierpliwie czekał, aż reszta myśliwych do niego dołączy.

Morra skończyła z resztą rytuał i postanowiła oddalić się z izby niezauważona, przynajmniej taki miała plan. Nikt jej nie zatrzymywał więc wydawało jej się że się udało. Zanim udała się jednak na miejsce zbiórki miała jedną rzecz do załatwienia podczas ostatniej wizyty u matrony ta powiedziała jej coś ciekawego i pomocnego. A w swych jukach powinna znaleźć prawie wszystko by wykorzystać jej wiedzę poza jedną rzeczą.

Było idealne jak po rytuale cała wioska wydawała się wymarła wszyscy przebywali w domach nikt nie wychodził na zewnątrz, cicha, spokój, aż licho kusi. Udała się na plac gdzie dyny stały i podeszła do Nurbeka.
- No, no, nie powiem że to najwygodniejsza pozycja do czekania aż sytuacja się rozwiąże. - Powiedziała tuż przy jego uchu kiedy zakradła się do człowieka. Ten wzdrygnął się zaskoczony ale drewno trzymało w miejscu.
- Masz,... - Powiedziała podstawiając mu pod usta kawałek bułki wyniesionej z domu, mężczyzna łypnął na jedzenie a potem na nią z nieufnością w oczach. - … no już, nie doszukuj się pan podstępu, odtruwanie kumów nie jest w tradycji Czarcich Jagód, a kto wie kiedy ci jedzenia i wody podadzą.

To musiało przekonać mężczyznę i zjadł co mu Morra dała a potem popił z jej menażki. Kiedy to oporządzenie niczym zwierzęcia się skończyło kobieta do meritum jej przybycia przeszła. - No to teraz wybacz Nurbeku, ale potrzebuje od ciebie czegoś nie bój się. Potraktuj to jako twój wkład w odnalezieniu syna. - kobieta nożyk zza pasa wyjęła jak i kieł zwierza, wydłubany w środku z dowiązanym korkiem.
Nożyk do szyi przycisnęła a kiedy strużka ciemnej juchy popłynęła przyłożyła zab zbierając w niego krew. Trochę mdło się jej zrobiło bo smak juchy ofiary jej się przypomniała a sama nie była amatorem tego metalicznego smaku. Kiel zakorkowany a mykes jeszcze papkę na miejsce nacięcia położyła by choroba nie wdała tamtędy. Wysłuchała ojca przeklętego dzieciaka ale musiała iść na miejsce spotkania.

Kryjąc się w cieniach z daleka widziała Aranaetha i Haruka z swoimi psami i gymrokiem. Zwróciła też uwagę na rzeczy jakie czekały na nią przy bramie. Podchodząc do bramy kiwnęła głową obu mężczyzną i założyła zostawiony przez siostry ekwipunek. Gotowa zwróciła się do obecnych tych co byli i tych co zadreptali do nich w końcu.

- Słyszałam o pustelni ale tereny naszych moczar wielkie a żadne z nas nie wie gdzie chłopak czy to swoją wolą gnany czy sia nieznaną się udał. Skoro Haruk psy przyprowadził proponuje użyć je i teraz by świeży trop mogły złapać i zobaczyć w którą stronę nas prowadzić zaczną. Jeśli jednak okaże się że chłopak i przez nie do znalezienia się nie nadaje to dopiero wtedy zgadywać na oślep i szczęście się zdawać. - rzekła mocując maczetę do pasa.

Dokąd powinniśmy pójść?
My, którzy przemierzamy tonącą ziemię w poszukiwaniu prawdziwych wersji samych siebie.

Skórę miał szorstką i twardą niczym kora drzewa i tylko ciepło od niej bijące znać dawało, że to ciało żywe jest a nie skamienielina zdrewniała. Dookoła półmrok i cisza. Dookoła bagienny zapach lepkiej krwi, która połączyła ich silniej niż pępowina łączyć mogła dziecko z łonem matki. Pod opuszkami jej palców kształt Animurowy - niespokojny, niechętny jej dotykowi.

Zatańczyły lodowate, aytherowe pasma, gdy kciukami powieki starca zakryła, owinęły się, owiały Wronę jak wicher wschodni, co deszcze i chmury burzowe przynosi. I nagle zewsząd szmer sfer zakazanych, co pomiędzy fałdami wszechświata się kryją. Byty z wiotkich pasm aytheru, gdzieś ponad jej głową krążyć poczęły na padlinożerców podobieństwo, co śmierci jeno wyczekują, by głód swój zaspokoić; co za juchą jeno węszą, by pragnienie ugasić. Nic nie pozostało z blasku watry i trzech stosów, co je Haruk z pieczołowitością ustawił. Tylko mrok. Tylko ciemność. Jakby cały świat w bezgwiezdnej nocy utonął. Bardziej umysłem niż ślepymi, bezradnymi oczami pojęła, że byty szybujące ponad nią wolno jak dziecięce latawce, to duchy Animurowych ofiar i implementacji wszelakich, których przez dziesiątki lat na sobie dokonał. Czuła mnogość śmierci, którą starzec widział i własnymi rękami zadał. Niemal czuła zapach przelanej krwi i ciepło uciekające z umierających ciał. Śmiercicha siostrą mu była i nawet teraz przy jego boku czuwała, jako pupil wierny.

Aytheru pasma, cieniutkie niczem nitki pajęcze, całe ciało oraz ducha starca oplatały. Mapa to była tajemna i księga żywota, jak te, co preceptorzy dla władców potężnych ongiś sporządzali. Odetchnęła głęboko, odchyliła głowę, zatraciła się głębiej. Z jej ust ni to jęk, ni to westchnienie się wydarło. Mogła tak samo: nić po nici bieg życia starca prześledzić. Każdą rankę, draśnięcie najdrobniejsze czy guza na czole poznać. Nagle mnogość historii się jej objawiła, umysłem niemożliwa do objęcia. Jeno przebłyski, jeno strzępy niewyraźnym szkicem, szarpanymi liniami szkic Animurowej esencji kreślące. Czuła jego niedomagające serce. Czuła wielki ból, jaki kości mu sprawiały od kiedy zmiany w siebie przyjął. Czuła wrażliwość jego na aytheru przepływy, które niczym starcze dolegliwość członki mu wykręcały. Czuła jak mocno rzepka w jego prawym kolanie nadwyrężona została i wiedziała, że przy pierwszym wysiłku strzelić może. Czuła oko jego, w którym supeł z grubych sznurów aytheru sięgających Aeynechen i Teynechen splątany by nierozerwalnie. A pomiędzy tym powidoki obrazów, okruchy wrażeń, strzępy emocji. Pomiędzy tym…

…zachwyt. Zatracenie.
Głębiej. Mocniej. Do końca samego.

Gdy wtem ptasie serce zadygotało, zamarło w przerażeniu nagłym jak strzałą przeszyte. Bojaźń rozrosła się w niej na podobieństwo drzewa korzeni, zalała ją całą jak rzeka wezbrana. Posmakiem żółci osiadła na języku i Wrona poznała smak tego strachu. Czuła go przecież niedawno. Czuła go dwukrotnie. Grunt uciekł spod jej stóp, gdy łapy - brudne i błotniste - w dół ją ciągnąć zaczęły brutalnie. Otworzyła usta do krzyku, ale breja cuchnąca wlała się w nią, wypełniła płuca. Nie mogła wrzasnąć, pomocy wezwać. Nie mogła się poruszyć, choć szamotać się próbowała. Ludzkie serce paniką biło tak mocno jakby wybuchnąć jej w piersi miało. Ptasie serce wciąż jak martwe, wciąż sparaliżowane grozą, która echem obłędu się odbijała od ścian jej umysłu.

Oczu wiele się w nią wpatrywało jak trupojazdy na zewłok świeży. Wszystkie w mroku gęstym skryte, który poza zmysły i poza światy się rozciągał. Każde spojrzenie, każde poruszenie oczu czuła na sobie tak, jakby ją ktoś za ciało mocno łapał, palce w nią wpychał, rozszarpać chciał w nienasyconej zachłanności. Opadała. Z każdym powiek mrugnięciem zapadała się głębiej w tą czeluść bagienną, w szlam smolisty, który dna zdawał się nie mieć.

- Sza… cicho… sza… - zaszeleściło jej w uszach głosów wiele, każdy z nich wszawy, niechlujny, ociekający plugawą lubieżnością. I wiedziała, >wiedziała<, że jej życie na szali położone zostało. Przed jej twarzą twarz bez lica żadnego się pojawiła. Tak blisko, że jeno oddech je dzielił. Ziąb konania samotnego od tego oblicza wionął i brukał każdą cząstkę Wroniego ciała. Na śmierć ją skazali. Na samotną agonię.

Umrze. Zginie. Zdechnie.
Skona.
Wiedziała.

Spoczął palec cienisty na ustach, których nie było.

- Sza… cicho… sza… - znowuż zewsząd zaszumiało, gdy palec z mroku i popiołów utkany po jej szyi jak nóż się przesunął.

Niezliczone godziny w tej otchłani tkwiła i jedyne co jej towarzyszyło to cicheńki, ledwie słyszalny pogłos wybrzmiewający w każdym zakamarku jej zbrukanej duszy, wypełniający sklepienie czaszki muszym bzyczeniem:

- Sza… cicho… sza…

Było tak jakby kurtyna czernista nagle się uniosła i Animura twarz zmarszczkami poznaczoną, którą delikatny uśmiech zdobił w końcu zobaczyła. Jego oczy w słabym blasku trzech stosów ofiarnych błyszczały ciekawością ogromną, głodem wiedzy ze wstydem i głęboko skrywanym lękiem wymieszanym. Wciąż trzymała dłonie na starca skroniach, ale wszystkie aytheru nici na powrót niewidocznymi się stały.

Po wszystkim było.
Po wszystkim.

Wrona załkała cicho, odskoczyła od starca jak od żywego płomienia. Zdarła z głowy skórzany czepiec, wypadła z koliby na deszcz, jakby zmyć z siebie chciała wspomnienie złe, zbrukania poczucie, które wgryzło się w nią jak zęby wściekłego gymroka.

Podczas Otoki wszystko odbijało się we Wronich oczach jak w bliźniaczych taflach czarnych, nocnych jezior. Głodna była wszystkiego. Spragniona wszystkiego. Wypełnić chciała się czymś innym niż to, co smoliste znamię na niej odcisnęło. Odbitym ogniem płonęły jej źrenice, na bladych policzkach rumieniec się rozlał, dłonie niestrudzenie rytm Otoki wygrywały i obydwa serca do niego biły.

I tylko raz ich rytm się zaburzył - gdy ofiara niesprawiedliwie wybrana została złożona, gdy ostrze w chudej szyjce się zagłębiło, gdy nóż Animura dziecięce gardło niemal rozpołowił.

Dokładnie tą samą linią, którą palec cienisty na jej skórze nakreślił.

Zaburzył się rytm, serca zamarły na wspomnienie tamtego strachu i tamtej ciemności, zapomniały się nawet w obliczu miękkich nut rabowego vandelu, nawet w obliczu ognia ofiarnego i ryku, co się z Harukowej piersi wyrwał i inne za sobą pociągnął. Jakby nagle lodowe obręcze wokół nich się zacisnęły. I dopiero oczy Haruka błyszczące nad misą pełną krwi, którą niczym kwiaty w jej ręce składał, dopiero muśnięcie jego palców, dopiero smak ludzkiej juchy usta jej wypełniający zakotwiczył ponownie w samej sobie, odetchnąć swobodnie pozwolił. Uśmiechnęła się potem do shyty ustami od krwi szkarłatnymi, uśmiechem jasnym jak letni dzień, obietnicę mu milczącą składając.

Nie powiedziała mu nic, z tego co ujrzała i poczuła po drugiej stronie czerni. Patrzyła na pomarszczoną twarz starca, na jego wciąż zabarwione szkarłatem siwe włosy i zmilczała.

- Thaysaloo. Nie mogę - powiedziała tylko i molsulskie słowo spłynęło z jej ust bez namysłu, bez wahania. Jak inaczej mogłaby wytłumaczyć ten zakaz, tą groźbę śmierci, która zawieszona została nad jej głową. Więc thaysaloo. Jednocześnie tabu i więź. Niezachwiana wiara, że słowa mają moc, że sny i proroctwa wypowiedziane w Oeynechen stanowią fundament ich ziszczenia się. Z mlekiem matki wyssała wiedzę, że nie opowiada się złych snów i proroctw klęski. Nie mówi się złego. Opuszcza się zasłonę pomiędzy słowa, którą równoważy więź - braterstwo krwi, rodzaj przysięgi - łącząca dwie dusze i splatająca osobiste nici aytheru pomiędzy dwoma Molsuli. Thaysaloo, które w ustach Animura brzmiało obelgą najgorszą.

Nie powiedziała mu nic, czego powiedzieć nie mogła.

Nie powiedziała mu, że cień, który jego ruchy podczas ciałopalenia przedrzeźniał manifestacją zjaw wcześniej przez nich widzianych był. Że choć ich natura jej pojmowaniu się wymykała, nie potrafiła strząsnąć z siebie świadomości, że ich początki daleko w przeszłość sięgają. Nie powiedziała, że tancerze, co dookoła płomieni orgiastycznie pląsali powiązani byli z cieniami uwięzionymi w słojach, co po piaskowych wydmach kroczyli jak we śnie. Że z Baydurem się to wszystko łączyło - ale czy na zasadzie powtarzającej opowieści czy bardziej namacalnej relacji, tego określić już nie potrafiła.

Nie powiedziała. Zatrzymała dla siebie. Zbyt przestraszona i niechętna, by własne życie na szali kłaść tylko dla zaspokojenia starczej ciekawości.

Podbiegła do Haruka lekkim, tanecznym krokiem, jakby żadna zgryzota ciężarem na jej barkach nie zalegała. Smutki i strachy w kąt serc zagoniła jak zwierzęta do zagrody. Otarła się o niego jak kot, przylgnęła na moment do jego boku i twarz niemal jaśniała jej czysto dziewczęcym afektem. Szczerym, pulsującym z obydwu serc, nieskrępowanym całkowicie i w tym nieskrępowaniu jakoś całkowicie niewinnym. Na tyle, na ile Wronie żarłoczne pragnienia niewinne być potrafiły.

Wbiła w ziemię krótką, ozdobioną piórami i kościanymi ozdobami włócznię, poprawiła paski wypchanego plecaka. Kucnęła przed zwierzakami, żeby każdemu w ślepia popatrzeć. Ogarom dłoń dała do obwąchania, zanurzyła palce w czarnej sierści, przeczesała ją czule, przytuliła na moment policzek do psich pysków.

- Nie smarka w pustelni szukałabym, Kamieniu - powiedziała, zadzierając głowę ku guślarzowi, który tak różny był od niej, jak dzień od nocy się różni. - Ale śladu za tym, co Baktygula zabiło. To on tam gościem był, nie młody. Poszłabym do uschniętego drzewa - zadeklarowała, marszcząc ciemne brwi. Teraz, gdy popielną barwiczkę i krew ofiarną z twarzy zmyła, młodszą się zdawała, mniej obcą, łagodniejszą jakoś. Inaczej zdawało się, że patrzy. Inaczej na pewno na Animura patrzyła. - Gdy trykwetr związaliśmy ziemię jałową widziałam, wody pozbawioną. I wnętrze chaty. Może to nic. Może coś. Ale za tym tropem bym się udała. Jeśli nie, zaufałabym psim sercom. - Podrapała pieszczotliwie jednego z ogarów za uchem, uśmiechnęła się do ciemnych, zwierzęcych oczu, pyska pełnego jasnych kłów. - Choć one ku innemu rozwiązaniu nas poprowadzą.