Sobota, 16 lipca 1920, Arkham, Hotel Nyarlathotep
Hotel Nyarlathotep


Plan, chociaż ciężko nazwać to planem, mieliśmy z Ryanem opracowany. Ja na komisariat, Ryan prosektorium, a później jak już znowu się spotkamy, to zostawiamy list przed gruzami budynku o zmianie planów dostawy książki, a co wyjdzie pomiędzy to już całkiem inna rzecz.

Flanaghan podrzucił mnie na komisariat, tak jak się umówiliśmy. Odprowadziłem wzrokiem dojeżdżający automobil. Trochę mu zazdrościłem. Jest w posiadaniu domu w dobrej lokalizacji oraz posiada samochód, a mnie było stać jedynie na średniej wielkości mieszkanie. Mam nadzieję, że obecna umowa na uczelni oraz kontrakt tłumacza może pozwoli mi odłożyć nieco więcej grosza. Wtedy może także zainwestuję pieniądze w jakieś auto, bardzo to ułatwia życie.

Odwróciłem się w stronę posterunku i ruszyłem pewnym krokiem. Kto by pomyślał, że w ciągu dwóch dni kolejny raz odwiedzę to miejsce? Miejsce, w którym pracują stróże prawa i posiadam do nich coraz to mniej pokładów zaufania. Pracę, która powinni wykonywać oni, odwalam ją ja razem z doktorem. Z drugiej strony trochę podobała mi się moja nowa rola. Dawała dreszczyku emocji, do na razie niezbyt rozrywkowego życia. Chociaż ostatnie emocje, w hotelu były nieco zbyt mocne. W porównaniu do udzielanych wykładów oraz tłumaczenia między Chikao, a resztą osób, ostatnie wydarzenia jakby dotyczyły całkiem innego człowieka.

Przekroczyłem próg, w drzwiach zadzwonił typowy dzwonek, informujący zasiadających w środku o przybyciu. Po przejściu korytarza, przeszedłem przez kolejne drzwi i zobaczyłem już znana mi postać. Policjant Sean O'Reilly, którego spotkałem na placu budowy. Nie był zbyt rozmowny. Tym razem przywitał mnie już nie tak wesoło jak ostatnio, a bardziej w taki sposób jak mnie pożegnał, czyli niezbyt grzecznie. Zignorowałam jego zachowanie przechodząc od razu do sedna sprawy. Wyjaśniłem, że mam podejrzenie, iż pan Chikao zamieszkujący teraz w hotelu Nyarlathotep może być zagrożony. Krótko przytoczyłem sytuację, która wydarzyła się w holu, jednocześnie pomijając fakt, że wcześniej groziliśmy bronią chłopakowi.

Wytłumaczyłem też, że Cooper interesował się w trakcie pobytu u Flanaghana kradzieżą, która wydarzyła się na placu budowy, mimo tego co usłyszałem, że Kapitan jednoznacznie odsunął go od ten sprawy, więc może chciał działać dalej na własną rękę i mógł trafić na tych dwoje uzbrojonych ludzi, chcąc porozmawiać z Chikao.

Moje słowa przekonały policjanta, aby odwiedzić hotel. Mimo moich wcześniejszych zapewnień dla recepcjonisty, że nie ma co się martwić i policja nie zawita do ich przybytku, tak po wydarzeniach, jakie zaistniały w jego obecności, na które najwyraźniej się zgadzał, nie zamierzałem dotrzymywać obietnicy.

Na szczęście nie musiałem omijać recepcjonisty, chociaż chętnie zobaczyłbym w jaki sposób tłumaczy się przez O'Reillym kim byli ci dwaj napakowani mężczyźni pod bronią. Również chciałbym porozmawiać z tą kobietą, o której wspominał Ryan, ale tym może uda nam się zająć później.

Yoshida wybierał się właśnie na obiad. O'Reilly nalegał, aby od razu zadawać pytania, jednak byłem przekonany, że nic to nie da do momentu, aż usiądziemy i tak rzeczywiście było. Japończycy to spokojny naród, nie lubią być ponaglani, a na wszystko u nich jest swój czas.

Bariera językowa okazała się tym razem czymś bardzo pomocnym. Gdyby policjant rozumiał co mówi Japończyk, zapewne dopytałby się w recepcji, o jakiego policjanta chodzi i wyszłoby na jaw, że Ryan za takowego się podawał, a nawet wystosowaliśmy nieprawdziwe oskarżenia wobec pewnego chłopaka.

Gdy temat Coopera się wyczerpał i niestety nie dowiedzieliśmy się na jego temat nic nowego, postanowiłem powiedzieć projektantowi o Setigramie. Z początku nie był przekonany, miałem problem z wytłumaczeniem o co chodzi, jednak gdy pomyślałem dłuższą chwilę, udało mi się dobrać odpowiednie słowa i Japończyk ożył, zaciekawiając się tematem. To co usłyszałem, tylko utwierdziło mnie w przekonaniu. Mamy do czynienia z jakąś sektą, która ma nadzieję, że stanie się nadczłowiekiem, osiągając życie wieczne. Niedowiary, że w tych czasach ktokolwiek może wierzyć w takie zabobony.

Przy policjancie nie chciałem wyciągać książki, a bardzo chętnie pokazałbym ją Japończykowi. Może jako osoba wierząca, a jeden z przykładów pochodzi chyba z jego religii, to może byłby w stanie coś wyjaśnić. Jednak teraz przy O'Riellym było to nie możliwe, aby nie wzbudzać jego podejrzeń wyjaśniłem, ze zapytam się o tych osiłków i kobietę, o których wspominałem.

- Czy kojarzy Pan kobietę. Elegancko ubraną, możliwe że jakaś biznesmen w otoczeniu dwóch słowiańskich mężczyzn dużej postury? - Cieszyłem się na znajomość języka Japońskiego. Policjant nie miał prawa zrozumieć o czym rozmawiamy.

- Chodzi o gości z hotelu? Większość z nich jest elegancko ubranych, a dotyczy to również kobiet. Natomiast dwóch osiłków jak najbardziej kojarzę. Często przesiadują w lobby. To chyba ochroniarze jednego z gości. Początkowo uważałem ich za ochroniarzy hotelu, ponieważ są w dobrych relacjach z obsługą, ale pewnego razu przechodził właściciel i cała obsługa stała na baczność, a oni nie zwrócili na niego uwagi. Swoją drogą było to bardzo dziwne, bo jacy to ochroniarze skoro nie zwracają uwagi na to kto wchodzi i wychodzi z hotelu? Ale wiele tu dziwnych sytuacji widziałem - Odpowiedział mi Japończyk, co od razu nasunęło mi dodatkowe myśli. Może kobieta wcale nie była z tymi osiłkami, dlatego ostrzegła Ryana.

- Czyli nie jest Pan w stanie powiedzieć, czyimi ochroniarzami oni będą? - Dopytałem się, lecz nie łudziłem się zbytnio, żeby znał na to odpowiedź.

- Nie wiem czyimi ochroniarzami są, a może w ogóle nie są ochroniarzami? Nie wiem.

- Rozumiem. Jeszcze jedno. Skoro nie kojarzy Pan, aby w ich towarzystwie przebywała kobieta, to może nazwisko coś podpowie - Estera Riggins - Zauważyłem, że lekko zamrugał oczami, gdy wspomniałem imię i nazwisko kobiety.

- Estera Riggins... to imię znaczy gwiazda, prawda? Nie znam.

Davis - Psychologia
Rzut: 97 (Porażka)

Nie mam pojęcia, czy to mrugnięcie cokolwiek znaczyło, czy jedynie wydawało mi się to.

- Czy byłaby możliwość, abym zobaczył tą książkę? - Zapytał Japończyk po krótkiej chwili i nawet nie miał pojęcia ile ulgi dał mi tym zdaniem. Miałem zamiar go poprosić, aby zerkął na książkę, a nie chciałem się narzucać, jednak on sam wyszedł z tą propozycją.

- Oczywiście, ale wolałbym, gdzieś w ustronnym miejscu. Nie przy policji, nie do końca ufam, że mogą tutaj pomóc.

James zaproponuje Chikao, aby udać się po posiłki do hotelu i w jego pokoju na osobności zobaczyć książkę. Jak będą w pokoju to przyzna się też, że to jego przyjaciel walił w jego drzwi przez nie wiedzę o kulturze Japońskiej, ale szybko go powstrzymałeś, mieliście poczekać na niego w holu, ale sytuacja nie była bezpieczna (któtko wytłumaczy co się stało). Zanim jednak udadzą się do pokoju, to będzie próbował namawiać policjanta, aby dopytałem się w recepcie o tych dwóch osiłków. To, ze Chicago nic o nich nie wie, to nie znaczy, że nie mogą mieć nic wspólnego z Cooperem. Tak samo chciałby, aby dowiedział się coś o Esterazy Riggis.

Sobota, 16 lipca 1920, Arkham, Posiadłość Flanaghana

Tak jak się spodziewałem. Rozmowa z recepcjonistą nic nie dała, a ten wyparł się wszystkiego co wcześniej się wydarzyło. Nie mając czasu i sił stwierdziłem, że nie ma sensu ciągnąć tego dalej. Jak policjantowi będzie zależało w poszukiwaniu Coopera, może sam będzie naciskał na te sprawy.

Dalej poszedłem z Chicago do jego pokoju, a ten wyglądał identycznie jak go zapamiętałem ostatnim razem. Wszystko ułożone na swoim miejscu, nie odstając z niego nawet na kawałek.

Ucieszyłem się ogromnie, że nie był zły z powodu tego co wydarzyło się z Ryanem. Spodziewałem się ostrzejszej reakcji, ale Japończyk zareagował nadzwyczaj łagodnie, a ja nie ciągnąć dłużej sprawy, przeszedłem do tematu książki zapytałem o jedna sprawę

- W restauracji jak wspomniałem nazwisko Estera Riggins, zamrugał pan. Nie chciałem tego ciągnąć przy policjancie, aby się nie zorientował. To coś oznaczało, czy jedynie mi się zdawało?

***

Gdy zajęliśmy się książką zauważyłem, że Chikao mocno się nią zainteresował. Po chwili wyjaśnił mi kilka kwestii, ale dalej nie mówiło mi to zbyt wiele. Od tych wszystkich dziwnych obrazków zaczęło kręcić mi się w głowie, a moje myśli krążyły gdzieś daleko. Zobaczyłam wychodzącego Ryana z prosektorium, a później jak drugi doktor znęcał się nad ciałem Goodmana, a później pojawiło się dwóch osiłków. Zaraz potem znów mi zawirowało i zobaczyłem przyjaciela jak umieszcza list tam, gdzie to uzgodniliśmym. Z ruin dochodził przeraźliwy dźwięk, a Ryan odszedł w stronę swojego domu, gdzie miał wydeptana ścieżkę. Ktoś tędy chodził cały czas. Czuby to nie był pierwszy raz, gdy ktoś wchodził do domu Flanaghana?

Ocknąłem się w końcu. Co to było? Czyżby zmęczenie dawało się we znaki i mózg plątał mi figle? Przecież nie miałem możliwości tego widzieć, ale było takie realne. Zrobiło mi się słabo, ale na szczęście szybko minęło. Zrobiło się późno, więc podziękowałem Japończyków i odszedłem. Nawet jakbym chciał zostawić mu książę to nie mogłem tego zrobić. Była zbyt cenna w sprawie, w jaką się razem z Ryanem wplątaliśmy. Po wyjściu zrobiło mi się znów słabo. Zacząłem się bać o swoje zdrowie. Niedawno umarł Goodman, a teraz jest słabo mi. Czyżbym się od niego czymś zaraził? Oby nie, na pewno to tylko zmęczenie, ale dla pewności powiem o tym przyjacielowi.

***

Gdy pojawiłem się u Ryana opowiedziałem mu wszystko o czym się dowiedziałem. Włącznie z moimi wizjami, a on odwzajemnił się informacjami, które także uzyskał z prosektorium. Gdy potwierdził fakt, że moja wizja sprzed ruin była prawdziwa, to oznaczało, że druga z prosektorium także mogła był realna. Sam fakt, że doznałem prawdziwej wizji, sprawił że serce zaczęło mi walić, a oddech zamarł. Nie mogłem nabrać powietrza w płuca przez dobrą minutę. Moje myśli w tym czasie wirowały, nie znajdując logicznego wytłumaczenia całej sytuacji. Był to dla mnie tak silny szok, że musiałem się położyć, aby odzyskać siły.

Gdy w końcu się uspokoiłem, przy dużej pomocy Ryana ten do mnie powiedział.

- To są jakieś niepojęte rzeczy, James! Co, jeśli ten ktoś… to coś z uroczyska przyczłapie tutaj za nami? Nie zmrużę tu dzisiaj oka. Wracamy do miasta, znam kilka kamienic, gdzie można wynająć pokoje na noc. Tam pozostawiamy o tym wszystkim. Szybko, zabierajmy nasze rzeczy!

- Nie musimy nic wynajmować. Zawieź nas do mojego mieszkania. Tam możemy się przespać - Dałem propozycje przyjacielowi - Tam powinno być bezpiecznie, dalej od tego miejsca. Nie mamy pojęcia, czy tych dwóch osiłków, czy może jeszcze ktoś inny nie obserwuje nas w okolicy - Mój żołądek znowu się ścisnął na myśl o tym co dzieje się wokół mojej osoby. Takie rzeczy nie trzymały się Jamesa Davisa. Jego życie było uporządkowane jak jego schematy budynków a teraz? Jego życie wygląda jakby ktoś wziął kolorowe kredki i te schematy pomalował. Co się dzieje z moim życiem?

- Nalegam, aby pojechać do mnie - Powtórzyłem moją propozycję - Tam będziemy mogli na spokojnie omówić wszystko co wydarzyło się w przeciągu ostatnich dni, a może jak los da, to nawet uda nam się przespać. Sen by się nam przydał. - Złapałem się za żebra. Dalej bolały po nocnym ekscesie i uderzeniu w stolik. Osłabienie sprawiało, że mocniej je czułem niż przez większość dnia.

Sobota, 16 lipca 1920, Arkham, Posiadłość Flanaghana

Wizyta O'Rellego była bardzo zaskakująca. dziwne było to, że pojawił się akurat w tym momencie, w którym akurat o nim rozmawialiśmy. Ryan mówił, że chciałby powiedzieć wszystko policjantowi, ja jednak byłem innego zdania. Gdy dowie się o książce to zapewne zabierze ją jako dowód, a wolałbym wykorzystać ją na uzyskanie twardych dowodów kto stoi za tym wszystkim.

Plan Flanaghana był bliższy realizacji niż mój, bo funkcjonariusz pojawił się przed nami jak duch. Jego zachowanie ponownie nie było najmilsze, a oskarżanie nas, chociaż nie bezpośrednio, że stoimy za zniknięciem Coopera i to prawdopodobnie go zabiliśmy, było szczytem wszystkiego.

Już miałem mu odpowiedzieć co myślę o takich oskarżeniach, gdy wszedł bez pytania do domu i zaczął mówić co wiadomo o Cooperze, a następnie do moich nozdrzy uderzył ponownie ten dziwny smród. Od razu, gdy tylko poczułem tę woń, moje serce zaczęło walić jak dzwon. Oni tu są, przeczytali kartkę Ryana i wiedzą, że chodzi o nas. Uprzedzili nas. A raczej, O'Relly umożliwił uprzedzenie nas. Gdyby nie on, bylibyśmy właśnie w automobilu w drodze do mojego mieszkania, bezpieczni. Zwykle nie panikowałem, uważałem że Ryan trochę dramatyzuje, ale tym razem czułem się znacznie gorzej niż w ciągu ostatnich dwóch dni.

Policjant zaproponował, abyśmy sprawdzili co się dzieje, czy ktoś znajduje się w domu. Ryan wręcz przeciwnie, wyciągnął broń, co nie umknęło uwadze policjanta, a następnie stwierdził że należy uciekać.

Co za bzdura. To jest właśnie najlepsza szansa na to, aby złapać złodziei. Mamy funkcjonariusza prawa ze sobą, z bronią. I my także mamy broń. To łącznie 3 pistolety. Sięgnąłem do swojej walizki, z której wyciągnąłem swoją sztukę, która załadowałem, jak się okazało trzęsącymi się rękoma.

- Chyba się pan nie dziwi? - Zwróciłem się do policjanta, ściskając w rękach broń tak mocno, aż skóra zrobiła się biała - Ryan, ja uważam, że powinniśmy wykorzystać obecność władzy, posiadanie trzech sztuk broni i złapanie włamywaczy na gorącym uczynku i ich przymknąć. Jednak zanim ruszymy dalej, musi pan wiedzieć Panie O'Rielly, uważamy że to nie są zwykli włamywacze, to może być jakaś większą organizacja, międzynarodowa, a w okolicy działa od co najmniej 10 lat. Musimy być ostrożni.