Przybliżyłeś się do okna i zanim jeszcze twój kompan zapalił światło w gabinecie to już wytężyłeś wzrok starając się dostrzec jakiekolwiek szczegóły, bądź ruch.
Spostrzegawczość (25%), rzut: 58
Nie dostrzegłeś jednak na zewnątrz niczego nadzwyczajnego. Przynajmniej jak na widok delikatnie makabrycznego sąsiedztwa. Pod wpływem ostatnich słów Ryana stanowczo wykluczyłeś możliwość przyjścia jakiegoś trupa z cmentarza. Po chwili Ryan zapalił światło. Spostrzegłeś natychmiast, że w odróżnieniu od pozostałej części domu okna w gabinecie były lichej jakości, a ponadto były otwierane do góry zamiast na zewnątrz i na boki. W każdym razie wyglądało na to, że każde z nich było zamknięte. Twoja dotychczasowa pewność została podłamana. Aktualnie jednak spojrzałeś na odkrycie Ryana - jakbyś chciał powrócić do tematu okien to opisz dokładnie jak je sprawdzasz i czy przy świetle, czy w półmroku. Jest również dodatkowy problem z oknami - te na równoległych sobie ścianach od strony północnej i południowej są zastawione regałami z książkami. Są to regały jednostronne to znaczy z jednej strony są półki wypchane książkami, a z drugiej strony dykta. Dykty nie mają żadnych ubytków, a pomiędzy nimi a ścianami (i oknami) jest straszna ciasnota i żaden człowiek nie mógłby tamtędy wejść do środka - jakbyś poświecił przy ścianie to zobaczyłbyś, że te okna są zamknięte na haczyk. Ogólnie zamknięcie tych okien stanowi haczyk zakładany na metalowe oczko doczepione do drewnianego parapetu (albo elementu futryny okna? Trochę to dziwnie wygląda, bo zasadniczo futryny okien jak i okna są pionowe, a tutaj jakby tworzyły na dole literę L).

Johnny (Gadanina 40%), rzut: 61
- Doktór Flanaghan? Akurat jest tu taki jeden. Może i go zapytam rano, a teraz zamknij mordę i idź spać. - powiedział. Wyczułeś, że dalsze próby dyskusji z postacią po drugiej stronie wzmocnionych drzwi skończy się dla ciebie źle. Oczywiście mógłbyś zaryzykować walkę wręcz, ale raczej nie miałbyś szans opuścić okolicy żywym. W rezultacie pozostało ci spędzić noc w celi. Nawet w przypadku wyrwania krat z okien (trochę prowizorycznie zrobionych) to i tak niemożliwym byłoby odzyskanie twoich pakunków, a w tym drogocennej przesyłki... chyba, że wyczekałbyś moment jakby policjant sobie gdzieś poszedł, ale czy warto? Rano zostaniesz wypuszczony... przynajmniej jeżeli Flanaghan pamięta cię, ale jak mógłby zapomnieć czarnego osiłka muzyka z Nowego Orleanu? Prawdopodobnie w całej Nowej Anglii nie ma takiego drugiego niż ty. A nawet jeżeli nie pozna to wiele nie ryzykujesz - najwyżej kilka dni odsiadki za włóczęgostwo. Klan nie był popularny w tych okolicach. Tymczasem twój towarzysz w celi przez moment przestał kiwać się do przodu i do tyłu i powtórzył ostatnie słowo policjanta ledwie słyszalnym szeptem:
- Spać. Spać. Spać. - spojrzał na ciebie oczami z masą popękanych naczynek tworzących dość koszmarny efekt - On przychodzi w nocy. Czerwone oczy. Zawsze patrzą.

1920 rok, letnia noc, gabinet posiadłości Ryana Flanaghana

Na zewnątrz nikogo nie mogę dostrzec. Widać jest zbyt ciemno, aby kogoś zauważyć, albo ktoś bardzo dobrze się maskuje, oczywiście o ile w ogóle ktoś tam jest. Pewność w głosie Ryana była jednoznaczna. Wrogów nie powinien mieć, albo zwyczajnie nie jest ich świadomy. W końcu jest lekarzem, nie każdego uda mu się uratować, a jak wiadomo bliscy często szukają winnych śmierci, nie koniecznie zawsze tam gdzie trzeba, medycyna często jest bezradna. Spojrzałem na Ryana, który próbuje odpalić lampę.

Ciekawe, czy jest świadom mściwości ludzi w żałobie. Lepiej nie będę się dopytywał o powodzenie jego ostatnich zabiegów, to nie na miejscu.

Światło zapalonej lampy oślepiło mnie do tego stopnia, że musiałem zasłonić zaspane oczy dłonią. Chwilę potrwało nim zdążyłem się przyzwyczaić do ostrego oświetlenia.

No... teraz jeżeli ktoś się czai za oknem w krzakach, to na pewno już go nie zauważymy, a on widzi każdy nasz ruch. Takie oszklenie... bo modne... ale jakie niepraktyczne...

Kiedy mogłem już odsłonić oczy i spojrzeć w stronę przyjaciela, ten trzymał w jednym ręku lampę, którą oświetlał książkę trzymaną w drugim ręku. Podszedłem bliżej, aby przyjrzeć się jej dokładniej. Nosiła tytuł Anne of Green Gables, autor L.M. Montgomery. Pamiętam tę książkę. Czytałem ją jeszcze jako nastolatek, niedługo po wydaniu. Posiadał ją Mark, bogaty kolega ze szkoły, który dostał ją na swoje urodziny i pozwolił mi ją później przeczytać. Nie przypadła mi ona do gustu, a kontakt z Markiem urwał się zaraz po szkole, tak jak większość szkolnych znajomości. Jednym z nielicznych, z którym utrzymuję kontakt jest właśnie Ryan.

Flanaghan trzymając książkę, patrzał w stronę regału przy biurku, gdzie także skierowałem wzrok. Była w nim pusta przestrzeń z przewróconym tomiszczem, którego tytuły nie mogłem dostrzec z tej pozycji. Patrząc po reszcie półek wypełnianych po brzegi oraz stosami książek na podłodze i biurku, wydaje się niemożliwe, aby ta przestrzeń celowo była pusta.

Czyżby jednak złodziej?

- Sam wziąłeś kilka książek do czytania, czy ktoś cię okradł z kilku egzemplarzy?

1920 rok, letnia noc, gabinet posiadłości Ryana Flanaghana

Odebrałem podawaną butelkę brandy od roztrzęsionego przyjaciela. I wcale się nie dziwiłem jego zachowaniu. Ktoś wdarł się do jego posiadłości, nie zostawiając żadnych śladów, następnie ukradł klika książek, z czego wydaje się mało znaczących, narobił hałasu i w momencie uciekł niezauważenie, także nie zostawiając po sobie żadnych śladów. Miał taką czelność, że zamknął za sobą okno, czy drzwi, którędykolwiek w ogóle miałby to zrobić.

Podniosłem wcześniej ofiarowaną butelkę i wychyliłem duszkiem kilka łyków. Dobry rocznik. Pomyślałem ocierając usta o rękaw piżamy, czując jak napój przyjemnie rozgrzewa moje ciało.

- Nie wierzę, abym zdołał w tych okolicznościach zmrużyć oko - powiedział wyrwany z zamyślenia Ryan - Proponuję wywietrzyć bibliotekę i przenieść się na ten czas do kuchni. Rozpalę w piecu, wypijemy kilka szklanek brandy i jeśli nic się nie wydarzy, spróbujemy przespać się choć parę godzin.

Kiwnąłem mu potakująco, mimo mojego zmęczenia.

Jeżeli będzie taka potrzeba to mogę posiedzieć cała noc, chociaż wolałbym przespać się choć chwilę przed wykładami.

Kierując się w stronę drzwi wyciągnąłem rękę celem przekazania z powrotem butelki z trunkiem, lecz w tedy przyszła mi do głowy przerażająca myśl, która mnie zamurowała. Stanąłem jak wyryty z ręką zatrzymaną w połowie drogi. Była to myśl bardziej przerażająca niż to, że w gabinecie śmierdzi trupem, także bardziej przerażające niż to, że ktoś właśnie włamał się do domu niezauważenie, a następnie w taki sam sposób wyszedł. Z lekkim przerażeniem spojrzałem w oczy przyjaciela.

- A może on ciągle jest w domu? - powiedziałem po chwili ponownie ściskające mocniej trzymana w ręku broń - Nie sprawdziliśmy piętra, a na parterze nie ma żadnych oznak włamania. Na górze możemy wykluczyć jedynie swoje sypialnie, a kiedy sprawdzaliśmy kuchnie on mógł bez problemu przełknąć się w ciemnościach na górę. Albo mógł tamtędy wyjść, albo siedzi na nas zaczajony.

Piątek 12:03, 16 lipca 1920, Arkham, Uniwersytet Miscatonic

Dzisiejszy poranek był ciężki do przeżycia. Emocjonująca, nieprzespana noc, a w dodatku lekki zawrót głowy po wypiciu połowy butelki brandy dawał mi się we znaki podczas pierwszych zajęć. Dobrze, że jako pierwsze miałem zajęcia z drugoklasistami. Ze względu na zmęczenie nie trudziłem się nad programem i wykorzystałem fakt, że posiadają częściową wiedzę. Kazałem podzielić się im samodzielnie w trzy osobowe grupy, a następnie zadałem im, aby wspólnie opracowali projekt małego mieszkania w dowolnym stylu wschodnioazjatyckim.

Miałem godzinę z głowy, oczywiście nikt nie zdarzył, więc dałem termin do kolejnych zajęć, później będę się martwił ewentualnym sprawdzaniem ich prac. Sam popijałem mocną czarną herbatę z cukrem udając, że rysuję i myślę nad jakimś projektem. Pierwsze zajęcia ciągnęły mi się bardzo długo, ale na drugie musiałem się już przygotować. Jeżeli do "elity" profesorskiej doszłyby słuchy, że zamiast wykładać, to cały dzień dawałem projekty, to dostaliby kolejny pretekst, aby pójść do dziekana ze skargą, aby usunąć moje zajęcia z listy przedmiotów, a na to pozwolić nie mogłem, a poza tym były to zajęcia z pierwszakami, którzy nie byli gotowi na tworzenie projektów.

Na szczecie na drugiej godzinie udało mi się już dojść prawie do siebie. Podczas przerwy poszedłem zrobić sobie drugą herbatę, tym razem zieloną oraz odświeżyłem materiały, które przygotowałem na zajęcia dzień wcześniej. Wykłady nie wyróżniłyby się niczym nadzwyczajnym, poza jednym faktem. Przyszła na nie dziewczyna, na którą wcześniej nie zwróciłem większej uwagi, co jest dość dziwne, że jej nie zauważyłam, bo jest jedyną kobietą w grupie. Lecz dzisiaj nie dało jej się nie zauważyć, mimo tego, że siedziała ukryta w kącie sali. Mój wykład dzięki niej, nie był jak zazwyczaj monologiem z mojej strony, a stał się rozmową. Zadawała wiele celnych pytań do tekstów, które podawałem i widać było pasję w jej głosie. Wszystko skrupulatnie notowała.

Będę musiał bardziej przyjrzeć się tej dziewczynie. Może jest w niej potencjał na coś większego. Wielu mimo chęci nie ma smykałki do architektury azjatyckiej.

Dzięki miłej dziewczynie o ładnej buzi oraz ładnym, zaokrąglonym ciele czas zleciał mi szybciej. Potrafiła mnie nawet zaskoczyć kilkoma zdaniami po japońsku, które co fakt nie składała w pełni poprawnie, ale jednak byłem w szoku, że w ogóle to potrafi. Nawet żałowałem, że wykłady się skończyły. Już dawno nie rozmawiało mi się w ten sposób.

Japoński, architektura, może byłby to dobry materiał na asystentkę?

- Przepraszam, Panno... - zawołałem kiedy wychodziła z sali, lecz zrobiłem pauze, ponieważ nie miałem pojęcia jak może się nazywać.

- Abigail Brown, doktorze Davis - dziewczyna odpowiedziała niemal natychmiast.

- Dokładnie, Panno Brawn, bardzo podobały mi się dzisiejsze uwagi, które panna zadawała - mówiłem do niej szukając czegoś w pliku dokumentów leżących na biurku. - Jeżeli byłaby panna zainteresowana to mógłbym zadać dodatkową pracę. Mogłoby mieć to wpływ na podwyższenie oceny na koniec semestru, ale oczywiście nic na siłę, ale jeżeli podejmie panna zadanie oczekuję największego zaangażowania.

- Oczywiście, z wielką chęcią - powiedziała opuszczając głowę, a na jej młodych policzkach pojawił się rumieniec.

- Proszę to wziąć - wyjąłem kawałek złożonego, delikatnego papieru, który podałem dziewcznie. - Proszę to otworzyć... ale ostrożnie, to delikatny materiał. Jak może panna zauważyć - mówiłem dalej wskazując, aby rozłożyła plan na stole - jest to projekt jednopoziomowego budynku mieszkalnego w tradycyjnym stylu dalekowschodnim, a w zasadzie kilku stylach, w dodatku dostosowany do nowoczesnego stylu amerykańskiego. Proszę o weryfikację jakie style azjatyckie zastosowano w tym mieszkaniu, w których miejsach oraz jakie zastosowano unowocześnienia amerykańskie. Dajmy czas na czwartkowe... nie, piątkowe zajęcia, chciałbym szczegółowy opis.

- Dziękuję doktorze, oczywiście będę gotowa - mówiła dalej nieśmiało składając plan, lecz musiałem jej z tym trochę pomóc.

- To wszystko, może Panna odejść - dygnęła delikatnie w moja stronę i wyszła z sali.

Nie ma możliwości, aby udało jej się to dobrze opisać. Sam w końcu tworzyłem ten projekt, bardziej w celach rozrywkowych niż na poważnie i jest bardzo niestandardowy, ale znalazł się na niego klient. Zobaczymy ile jest warta jej wiedzą, ile z tego uda jej się rozgryźć.

Trzecie zajęcia także przeleciały szybko, nic szczególnego się na nich nie wydarzyło. Dzień pracy dobiegał końca. Mimo tego, że dzisiaj nie byłem planowany na prace przy budowie to postanowiłem, że się tam wybiorę. Może uda mi się złapać tłumacza i chwilę z nim porozmawiać. Rozmowy z nim pozwalają ćwiczyć mi język, a rzadko kiedy jest możliwość porozmawiania z kimś po japońsku, a tym bardziej poprawnie, a na dzisiaj nie miałem żadnych innych planów.

Kiedy dostałem zlecenie jako tłumacz, przy budowie nowej rezydencji w stylu japońskim bardzo się ucieszyłem. Dodatkowe pieniądze zawsze się przydadzą, a zapoznanie się ze sławnym architektem Chikao Yoshida także miało być dla mnie ciekawym wydarzeniem. Niestesty tak się nie stało. Nasze zapoznanie przebiegło nie tak jak bym tego chciał. Zapoznał nas jeden z pracowników roboczych i już wiedziałem, że nasze relacje nie będą takie jak powinny. Japończycy bardzo przywiązują uwagę do etykiety i zachowań biznesowych, więc nasze spotkanie powinno być w biurze, nie na budowie i przy kimś z kierownictwa, a nie z robotników. Z początku ciężko nam było się dogadać, a japoński architekt podchodził do mnie z dużym dystansem.

Znałem wiele zwyczajów japońskich, ale niestety nie na taką sytuację, więc udałem się do biblioteki w poszukiwaniu informacji. Na szczęście znalazłem to, czego szukałem i na kolejnym spotkaniu zacząłem od standardowego oficjalnego przywitania biznesowego, a następnie kilku oficjalnych zwrotach wyjaśniających wcześniejszą sytuację, co pozwoliło naprawić nasze relacje. Jak później się okazało, nie wszystko zrobiłem zgodnie jak powinienem, ale Chiako powiedział mi, że sam fakt, że próbowałem wiele dla niego znaczył. Od tamtej pory udało nam się nawet kilka razy pójść wieczorem na drinka, jak prace nad budową skończyły się wcześniej. Głównie wymieniamy się doświadczeniami, kulturą, a ja przy okazji szlifuje język. Czasem porozmawiamy o sprawach prywatnych, ale nigdy nie zagłębiamy się w nie za bardzo. Po dłuższej chwili mogę stwierdzić, że Yoshida jest miłym człowiekiem, z którym można dobrze porozmawiać.

- Panie Tafiss, proszę ze mną. Tam pan Chikao potrzebuje tłumacza - opuszczając Uniwesystet zaczepił mnie pracownik Henry z budowy.

Henry od początku wywarł na mnie dobre wrażenie, widziałem go przy pracy i widać było, że zna się na tym co robi. Jest to zawodowiec w swoim fachu, czasem ciężko jest się z nim porozumieć, ale kiedy już przekażesz mu czego potrzebujesz, to wykona to perfekcyjnie. Dodatkowo świetnie wymierzał kąty bez użycia żadnych narzędzi.

Na resztę ekipy budowlanej także nie można było narzekać. Nie wdawałem się z nimi w większe dyskusje, nie było na to czasu, głównie było to tłumaczenie między nimi, a architektem, ale kilka luźnych słów także z nimi zamieniłem. W większości byli to ludzie z Arkham, niektórzy pochodzili z Bostonu. Ci drudzy w tygodniu nocowali w lokalach pracowniczych niedaleko placu budowy, a na weekend zjeżdżali do swoich rodzin.

Najbardziej byłem oniemialy, kiedy zobaczyłem Boba przy pracy. Do tej pory nie wiem jak on to robi, ale potrafi bez przyrządów odmierzyć każdą odległość co do połowy cala, czy to w pionie, czy poziomie.

Reszta mimo, że nie miała większych talentów, jak wcześniej dwaj wspomniani panowie, także wykazywali się fachową robotą. Jedyną przeszkodą, jaka była dla całości to przestawienie się na innu rodzaj architektury, niż ten przy którym do tej pory pracowali. Gdyby nie kulturowe przeszkody, chyba nie byłoby potrzeby poprawiania żadnej wykonanej pracy, bo ta była wykonywana na najwyższym poziomie.

Michael oraz jego dwaj synowie James i John głównie zajmowali się obróbka drewna i składaniem go w całość. Rolą Davida oraz jego pomocnika Josepha było wykończenie podłóg, ścian i sufitów. Poza nimi w ekipie byli jeszcze Charles, Thomas, Richard i drugi David. Cała czwórka zajmowała sięmniejszymi robotami, ale mieli częściowe pojęcie o wszystkim, więc jeżeli komuś była potrzebna pomoc lub zachorował, to mogli go w każdej chwili zastąpić.

Ze stałej ekipy to byli wszyscy, ale od czasu do czasu pojawiał się ktoś, kto był wyznaczony do konkretnego zadania. Robił swoje i na kolejny dzień znikał. Nie udało mi się zapamiętać imion tych osób.

Wracając do Henrego, nie za bardzo zrozumiałem co miał na myśli wypowiadając te słowa.

- Przepraszam, ale mógłby Pan powiedzieć trochę więcej, bo nie do końca rozumiem jaka jest sytuacja - powiedziałem po chwili zastanowienia.

- Pan Chikao tam jest na komisariacie, na Wolfsburg. Potrzebuje tłumacza.

- Co się stało, czemu pan Yoshida trafił na komisariat? - zmartwiłem się, że mogło stać się coś strasznego.

- Wiem tyle, coś skradziono na budowie. Powiedzieli o tym Panu Chikao. Ktoś zapomniał, ze Pan panie Taffis ma wolne, a Pan Chikao po naszemu nie umie. Chce bardzo rozmawiać z policją, a nie może.

Druga kradzież na tym samym osiedlu w ciągu jednej nocy?

- Davis, nazywam się Davis, nie Taffis - poprawiłem grzecznie Henrego, gdy ten drugi raz przekręcił moje nazwisko - Dobrze, miałem się przejść, ale złapie taksówkę, aby Pan Chikao nie musiał długo czekać. Jedzie Pan ze mną na komisariat, czy kieruje się Pan w stronę budowy? - zapytałem robotnika.

- Przyjechałem tu samochodem, podwiozę Pana do pana Chikao, a później pojadę na budowę. Lepiej się nie pchać tam, gdzie się nie jest potrzebny. Na budowie praca czeka, to bym już robił.

- Chętnie skorzystam, zatem w drogę. Niech Pan prowadzi do samochodu.

Ciekawe co mogło zginąć na budowie? Czy to może mieć coś wspólnego z wczorajszym włamaniem do Ryana? Były inne włamania? Właśnie, ciekawe czy Ryan już zgłosił się na komisariat, jak będę na miejscu to przy okazji podpytam się, czy już coś wiadomo na ten temat.

James będzie chciał jak najszybciej trafić na komisariat, jeżeli Henry będzie jechał zbyt wolno to będzie go popędzał. Jeżeli będzie potrzeba to zaoferuje, że ewentualny mandat jaki mógłby dostać Henry za zbyt dużą prędkość, opłaci James.