Droga pod meczet przebiegła w podejrzanie przyjaznej atmosferze i chociaż przez większość czasu druga wampirzyca wisiała na telefonie to Margaux nie narzekała. Sportowe auto cięło czarny asfalt sprawnie prowadzone ręką milczącego kierowcy przez co widoki za oknem rozmazywały się gubiąc za plecami detale zanim dało się im porządnie przyjrzeć. Nocny ruch sprzyjał prędkości, ulice może nie opustoszały, ale wiele im brakowało do arterii dla kolorowego tłumu. Istniała szansa, że jeśli uda im się namierzyć cel obejdzie się bez zbędnych świadków albo konieczności ich późniejszego usuwania. Cieszyło to byłą policjantkę która nie lubiła przyciągać zbędnej uwagi.

Niestety nie przyciąganie uwagi stawało się niemożliwe kiedy jechało się nową sportową audiolą i miało za towarzystwo kogoś, kto skupiał na sobie ową uwagę samym jedynie byciem. Dało się to odczuć ledwo wysiedli z auta.

Ledwo Alessandra postawiła na chodniku parę wysokich obcasów zaraz znalazło się wokół niej grono zafascynowanych widokiem ludzi zwabionych do niej jak ćmy podążające za blaskiem świecy. Alegoria rozbawiła Ryan, bo w tym wypadku grupka śmiertelników sama nie wiedziała jak blisko spalenia się znajduje. Było też coś przewrotnie fascynującego w obserwowaniu całej sceny, a także przydatnego. Dzięki temu, że uwaga okolicy skupiała się na czym innym, ona i Max bez większych problemów oddalili się niepostrzeżenie na bok.

- Dziękuję że przyjechałeś - powiedziała cicho w ramach przywitania.

- Miałem ci pozwolić samej pakować się w kłopoty? Stary obdarłby mnie żywcem ze skóry gdyby coś ci się stało i to nie jest metafora - prychnął chociaż nie wyglądał na złego. Bardziej zniecierpliwionego. - Powiesz wreszcie dlaczego tu jesteśmy i po nam te graty?

Opierając się pośladkami o maskę wozu partnera Tremere wyciągnęła zza pazuchy zdjęcia i podała mu, pokrótce streszczając o co chodzi. Pokazała podobiznę klienta, wyjaśniła że do rana najlepiej aby był martwy i dlaczego.

Max przyjął to w ciszy i ze zrozumieniem kiwnął krótko głową patrząc jak dwie kobiety zamykają się w czarnym suvie, ale nie skomentował. Potem zabrali swoje graty i zanim reszta postanowiła jednak rozejść się na ustalone pozycje zdążyli podrzucić Johnowi jedną ze szczekaczek.

- Słyszeliście w policji o technologiach wireless? - Skomentował wkładając słuchawkę do ucha i przypinając urządzenie do paska.

- Bierz co jest i nie marudź. Chyba że wolisz komunikować się gołębiami wtedy gadaj z Carlem. Ma ich całkiem sporo i nie wszystkie robią pod siebie co półtorej minuty jeśli tylko usiądą ci na ramieniu. - Margaux wzruszyła ramionami, a na jej twarzy pojawił się krzywy uśmiech.

Przy “paf, paf, paf” przewróciła oczami.

- Uważaj wesołku bo będę zmuszona użyć na tobie środków przymusu bezpośredniego - skomentowała po czym życzyła mu powodzenia i razem z Maxem zaczęli iść w dół uliczki, aby zniknąć po chwili za zakrętem.

***

Długie włóczenie się nocą po ulicach Paryża nie było dla Ryan żadną nowością. Patrolowała je nie raz, była przyzwyczajona do monotonii i rozglądania za potencjalnym niebezpieczeństwem mogącym czaić się w ciemnych zaułkach. Gdyby wciąż żyła cieszyłby ją ten przydział oznaczający spokojną, nudną służbę gdzie nie trzeba chodzić z duszą na ramieniu po podejrzanych, kryminogennych alejkach wyglądających tak obskurnie że i za dnia miało się ciarki, a krok sam przyspieszał.

Dzisiejszej nocy nie spieszyła się nigdzie, sprawiając wrażenie zagubionej spacerowiczki która być może nie może spać, albo chce rozchodząc dręczące duszę problemy. Pogoda po czasie się zepsuła, zaczęło mżyć, lecz detektyw to nie przeszkadzało. W końcu była martwa więc z trupim spokojem wystawiała się na mżawkę i pierwsze krople deszczu. Co innego idąca za nią w oddaleniu grupa mężczyzn. Dwóch z nich widziała pierwszy raz w życiu, trzeciego znała aż za dobrze. Słyszała ich mamrotanie co pewien czas i ciche przekleństwa, zwłaszcza Maxa.

- Margo, śledzą cię. Trzech brzydkich typów. Wyglądają na skrzyżowanie neandertali i korpoludków - usłyszała w słuchawce głos Johna.

Kąciki jej ust uniosły się lekko do góry.
- Cholera… dzwonię na policję. Jeszcze mi zrobią krzywdę - odpowiedziała udając zdenerwowanie. Strach miałby sens gdyby przechadzała się po Barbes.
I nie była potworem uzbrojonym w dwie spluwy.

Czas mijał, a klienta jak nie było tak nie pojawiał się nadal. Kobieta zaczynała się martwić. Powoli nadchodził świt, oni nie mieli żadnego świeżego tropu…

Rozmyślania przerwało jej zamieszanie gdzieś z boku, poszła w tamtym kierunku i wtedy ujrzała scenę domowego piekiełka. Grupa Arabów, z czego jeden trzymał młodego dzieciaka i ewidentnie używał go jako zakładnika. Pozostali aż emanowali mieszanką strachu i gniewu, sytuacja ich również mocno ruszała.

Margaux przeklęła w myślach. Z Arabami zawsze był problem, nie umieli się zasymilować, przenosili swoje dzikie zwyczaje na cywilizowany teren. Wystarczyło sobie przypomnieć nazwisko Shafia.

Ona też się napatrzyła podczas lat służby. A teraz widziała jak dorosły, rosły mężczyzna trzyma za gardło chłopca trochę młodszego niż jej syn…

… a przez słuchawkę doszedł ją równie przerażony głos Jewel.

Cholera, była za daleko!

Wiedziała że nie dobiegnie na czas, zostawało liczyć że Alessa i Bruno dadzą radę.

Widząc co się dzieje postanowiła działać od razu.
- Max do mnie. Servio, Vachel zasuwajcie do parku i pomóżcie reszcie. - powiedziała spokojnie. Nie było miejsca na wątpliwości.

Szybko sięgnęła do kabury po pistolet, wycelowała i przez moment widziała przez długość pistoletu i tłumika swój cel. Bark okryty ubraniem mężczyzny. Nacisnęła za cyngiel i poczuła ten kontrolowany odrzut broni. Ale zamiast charakterystycznego huku wystrzału rozległo się ciche puknięcie. Łatwo je było przegapić zwłaszcza przy takich krzykach jakie miały miejsce w ogrodzie. Mężczyzna trzymający małolata krzyknął z bólu i zaskoczenia. Wyrzucił ramiona do góry jakby chciał ni to objąć nocne, deszczowe niebo czy też wykręcić jakby chciał się podrapać po plecach. A potem upadł na mokry trawnik. Przez ułamek sekundy cała scena zamarła. Zrobiło się absolutnie cicho gdy ci w ogrodzie, nawet uwolniony dzieciak patrzyli zaskoczeni na leżącego mężczyznę. Dopiero w drugiej chwili dostrzegli kobietę w dżinsowej kurtce stojącą z wycelowanym pistoletem jaka stała w otwartej furtce do ogrodu.

Gardło piekło ją, słowa "policja, proszę zachować spokój, wszystko pod kontrolą" same cisnęły się na usta. Margaux nie była już policjantką, ale nawyki zostawały. Stłumiła je i schowała broń do kabury pod kurtką żeby nie straszyć cywili, zignorowała też głos w szczekaczce.

Złapała oddech na uspokojenie i dopiero wtedy ruszyła w ich stronę. A raczej w stronę leżącego mężczyzny z nożem który wypadł mu z ręki.
- Jesteście cali, są inni napastnicy? - spytała głośno.

Jej ruch i głos wyrwał domowników ze stuporu. Kobieta w średnim wieku wyrzuciła ręce do przodu i coś głośno mówiąc skierowała się do dzieciaka. Ten podbiegł do niej i dał się jej utulić. Mężczyzna w podobnym wieku, też ubrany na arabską modłę zrobił krok do przodu ale nie podchodził bliżej. Zaczął coś szybko i gwałtownie mówić po francusku. Że ten postrzelony to chciał porwać tego dzieciaka, że to ex ich córki czy coś w takiego i wynikało, że chyba mu się należało. Margaux zaś z bliska jak stanęła nad powalonym mężczyzną zorientowała się, że niechcący chyba coś chyba odstrzeliła za dużo niż miała zamiar. Bo na plecach w jasnym ubraniu pojawiła się i szybko rosła duża plama krwi. Rana musiała być bardzo poważna, może kula rozerwała tam w środku jakąś aortę przy sercu czy coś takiego. Mężczyzna konał i tylko natychmiastowa pomoc medyczna rokowała jeszcze nadzieję, że przeżyje ten postrzał.

- Merde! - Ryan zaklęła pod nosem czując złość. Nie tak miało być. Klęknęła przy rannym.
- Idźcie do domu, nie wychodźcie póki policja i pogotowie nie przyjadą. Ty - wskazała palcem jednego z dorosłych mężczyzn - Dzwoń po karetkę. Teraz!

Ze swojego telefonu nie mogła zadzwonić, zostałby niepotrzebny ślad. Popatrzyła na rannego i nie myśląc za dużo zdjęła swoją kurtkę żeby choć spróbować zahamować krwawienie. Metaliczny zapach kręcił w nosie i drażnił. Starała się oddychać przez usta.

- Max. Ranny cywili w ogrodzie. Teren zabezpieczony, możesz wejść. Potrzebuję twoich rąk. - wyszeptała przez szczekaczkę.

Zabierając się za próbę uratowania ofiary przypomniała sobie jeszcze o czymś istotnym.
-Hej spryciarzu wiem że mnie słyszysz. Usuń nas z oczu Wielkiego Brata, a potem zabieraj się stąd. Dzwoń na prywatny, łapiemy się po drodze - dokończyła równie cicho. Wybrali w końcu teren najbardziej obstawiony kamerami, co miało swoje plusy. Albo, jak w tej chwili, minusy.

Po załatwieniu wszelkich formalności, zabraniu sprzętu i dostaniu błogosławieństwa “wypierdalać” od Szeryf Aurory, koteria rozbiegła się po korytarzach zmierzających do wyjścia i dalej znikała w ciemnych zaułkach, wnętrzach samochodów lub innych ciasnych kątach. Przed Meduzą została blond lalka w srebrno-złotej sukni oraz detektyw wyglądająca przy niej jak uboga wersja ubogiej krewnej. Trzymała jednak fason który trochę stracił na świeżości kiedy na chodniku przed nimi zaparkowała czarna audiola.
- Niezła fura - musiała to przyznać gdy już gwizdnęła przez zęby.

Stojąca obok de Gast uśmiechnęła się z przyjemnością i poprawiając włosy zaprosiła ciemnowłosą gestem do środka. Uczynny kierowca wysiadł z samochodu i odsunął fotel aby dodatkowy pasażer mógł wejść do tyłu.
- Wzięłam coupe bo nie miałam w planach podrzucania kogokolwiek - wyjaśniła z rozbrajającą szczerością dając znak kto siada z przodu. - Przynajmniej będziemy szybko i nie musisz się chować żeby znajomi nie widzieli że wozisz się jakimś szrotem.

- Jakoś to przeżyję, najwyżej założę kaptur - Ryan parsknęła sadowiąc się z tyłu i zaraz szofer zasunął fotel aby ona się tym nie kłopotała. Rozparła się wygodnie na skórzanej kanapie mając ją całą dla siebie.

- Zostaje jeszcze bagażnik jeśli chcesz. Ciasno, ciemno i przytulnie. Jakbyś znowu była w trumnie - blondynka również zajęła swoje miejsca i nie przestając się uśmiechać poczekała aż Dominik zamknie za nią drzwi, a następnie wróci na fotel kierowcy. Skorzystała z tego czasu aby ułożyć tren sukni bo szkoda aby się pogniótł bez sensu. Włączyła też odtwarzacz i z głośników zaczęła lecieć muzyka.
- Przyjechałaś sama kochanie?

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=n3sYYkZH4nE[/MEDIA]

Detektyw zamrugała, a potem odchrząknęła. Nie wiedziała co ją bardziej rozbawiło: wizja zamknięcia w pudle z tyłu fury czy słodki, prawie dziewczęcy głosik zapraszający do masakry z dużą ilością żyletek w tle tak na pierwsze takty.
- Dzięki… mam na dziś dość ciasnych pudeł, chcę trochę odetchnąć - odpowiedziała pomijając fakt gdzie i w jakich warunkach siedziała zamknięta. - Nie, kumpel mnie podrzucił.

- Kumpel powiadasz. A jakiś ciekawy? Opowiedz o nim - jej rozmówczyni wydawała się nagle żywo zainteresowana akurat tym wątkiem.

- Czy to przesłuchanie? - Ryan skrzywiła się trochę kryjąc za tym zdziwienie.

- Skądże, po prostu jestem ciekawa. - Alessandra szybko machnęła ręką, śmiejąc się perliście.
- Taka moja natura, co poradzisz? Lubię poznawać znajomych moich znajomych, zawsze wychodzi z tego coś ekscytującego.

- Ciekawego pod jakim kątem? - parsknęła.

Odpowiedzią był kolejny śmiech i kręcenie się jasnowłosej głowy na boki. De Gast wyciągnęła telefon i wybierała numer, ale zamiast zadzwonić odwróciła się do tyłu.
- Pod każdym możliwym kochanie. W każdej możliwej konstelacji i formacji. - wymruczała niskim głosem patrząc byłej policjantce głęboko w oczy, a ją przeszył dreszcz gdy smukłe palce Torreador pogłaskały jej kolano.
- Musisz mnie odwiedzić w moim klubie, zielonooka. To okropne zaniedbanie że jeszcze tam nie trafiłaś.

- Oh… hm… - trzeba było Margaux solidnego oddechu aby wziąć się w garść. Potrząsnęła głową dla otrzeźwienia i dopiero wtedy odpowiedziała widząc coś więcej niż dwa hipnotyczne punkty przed sobą.
- Wpadnę, jasne. Ale najpierw załatwmy co mamy załatwić. Inaczej zrobią z nas pariasów którym jak dasz dwie metalowe kulki to jedną połamią, a drugą zgubią. - udawała że jej głos nie ochrypł nagle i bez powodu.

- Oczywiście że najpierw robota, kochanie. Najpierw robota, a potem przyjemności… chociaż najbardziej lubię gdy pierwsze łączy się z drugim - Alessa z niewinną miną wróciła frontem do kierunku jazdy.
- Zajmij się sobą skarbie. Muszę zadzwonić - dodała jeszcze, a potem przystawiła telefon do twarzy i zaraz się rozgadała, zaczynając od:
- Jewel, kochanie…

Droga przez miasto minęła bez żadnych komplikacji. W tak zwanym międzyczasie udało się Alessandrze zamówić potrzebne rzeczy i nim się z Margaux spostrzegły, dotarli na miejsce. Tam wytoczyły się z fury z uśmiechem witając Nosferatu będącego już na miejscu. Zanim miejscowy element zdążył zrobić coś oprócz słownego zaczepiania przejezdnych, na scenę wjechał trzeci wóz. Czarny Mercedes z przyciemnianymi szybami na moment oświetlił scenę mocnym światłem reflektorów odwracając uwagę. Szczególnie kiedy światła zgasły tak jak silnik, a ze środka od strony pasażera wyszedł najpierw wysoki, łysy osiłek z pociągłą twarzą i w skórzanej kurtce. Drugi trochę mniejszy i z krótkimi średniej długości jasnymi włosami wysiadł z tyłu od strony kierowcy. Trzeci, kierowca, wysiadł również - on akurat był niskim, przysadzistym Latynosem w średnim wieku, z wąsem i gangowymi tatuażami na twarzy. Pierwszy miał ponury wyraz twarzy, drugi bezczelnie szczerzył się do blondyny, a trzeci miał minę jakby był lekko zirytowany kiedy rozglądał się po okolicy. Alessandra za to łaskawie nagrodziła ich uśmiechem i ruszyła w ich stronę. Wtedy też pojawiła się ostatnia pasażerka suva. Jej widok najbardziej ucieszył de Gast.
- Idealne wyczucie czasu - pochwaliła przepływając z godnością bliżej fury.

- Dziękuję, jak szefowa zadzwoniła to zrobiliśmy co się dało aby być jak najszybciej. Wzięłam tą sukienkę co szefowa prosiła. I jeszcze jedną czy dwie tak na wszelki wypadek. Są w samochodzie. - Jewel obdarzyła nadchodzącą blondynkę ciepłym uśmiechem i spojrzeniem. I odezwała się w imieniu całego zespołu. Panowie zaś odwrócili się do nich plecami w promieniu kilku kroków przyjmując rolę naturalnego kordonu ochronnego. Rozglądali się po ulicy i domach ale na tych nudnych, miejskich peryferiach, nawet w środku sobotniej nocy, niezbyt na czym było zawiesić oko. Więc w naturalny sposób patrzyli albo na resztę nowych dla siebie samochodów i znajomych szefowej albo na tą grupkę młodzieży siedzących niedaleko na schodach i murkach jednego z domu.

Na wieść, że jej panna wykazała tyle przezorności aby wziąć z garderoby coś ekstra na wszelki wypadek gdyby jednak zmieniła zdanie, na twarzy de Gast pojawiła się mina bardzo zadowolonego z życia kota.
- Pomyślałaś o wszystkim… - westchnęła wdzięcznie, zmniejszając dystans między nimi do minimum. Wtedy też podniosła bladą dłoń i pogłaskała nią policzek dziewczyny czułym gestem który przeszedł niżej na czubek brody, a potem czubki palców zaczęły drażnić jej szyję od żuchwy do złączenia obojczyków.
- Grzeczna dziewczynka, taka rozsądna, taka zaradna i taka piękna - mruczała zbliżając twarz do twarzy celu aż ich usta znalazły się tuż obok siebie.

Przez chwilę z bliska wampirzyca widziała to co właściwie nie powinno być dla niej zaskoczeniem. Jak szczupła, atrakcyjna szatynka cicho sapnęła pod wpływem dotyku jej dłoni na swojej twarzy. I miała już pewność, że Jewel odczuwa tą mieszaninę niecierpliwości, oczekiwania i podniecenia zanim jeszcze ich usta się zetknęły. A gdy to się stało śmiertelniczka z tego natłoku emocji zdradzała swoją chciwą i nawet drapieżną naturę gdy kierowało nią pożądanie i uzależnienie od tego co poza szefową mało kto mógł jej dać w ich klubie. I była gotowa na to już tu i teraz. I pewnie to nakręcało ją do działania gdy tylko dostała od niej telefon. Gdzieś tam jakby zza kadru usłyszały gwizdnięcie z wrażenia, pewnie od tej grupki na schodach i okrzyki zachęty.

- To… Te sukienki są w samochodzie… Jakby szefowa miała ochotę… Się przebrać znaczy… - tancerka przełknęła ślinę i z zarumienionymi od ekscytacji policzkami, starając się jeszcze zachowywać w cywilizowany sposób wskazała na stojące, czarny Mercedes. Z bliska spokrewniona czuła prawe jak aorty śmiertelniczki kuszą ją i wzywają pulsując tuż pod skórą, że nawet palcami można było to wyczuć. A jej ekscytacja stanowiła dodatkową, pikantną przyprawę.

Zaangażowanie zasługiwało na nagrodę, Torreador nie była okrutna jeśli kogoś lubiła, a lubiła swoją małą zabaweczkę. Szczególnie gdy przez skórę parowało z niej podniecenie, rozszerzając jej źrenice do tego stopnia, że można się było w nich przejrzeć jak w lustrze.
- Będziesz musiała mnie zapiąć. Sama sobie z tym nie poradzę, a panowie zajmują za dużo miejsca aby było przy tym wygodnie… a tyle razy mówiłam Servio że powinien zmienić furę - powiedziała poważnie, pchając ją lekko w kierunku wejścia suva.

- No tak, kawał chłopa z niego i reszty… Może jakiś van? W tych turystycznych to nawet są łóżka, całkiem wygodne… Nawet ostatnio taki ciekawy filmik widziałam jak przerabiali zwykłego vana na kampera… No a zapiąć szefową, no pewnie, jasne, z przyjemnością, jakby tylko coś jeszcze było trzeba to ja bardzo chętnie… - Jewel nawijała idąc a potem wchodząc do czarnego suva po czym usiadła głębiej aby zrobić miejsce dla szefowej. Jak przyciemniane szyby odcięły ich od świata zewnętrznego to na Alyssę czekały płonące żądzą, wygłodniałe oczy. Brunetka miała ochotę dokładnie na to samo co ona i gdy zostały same wcale tego nie ukrywała.

- A tu są te sukienki… W torebkach… - powiedziała machinalnie wskazując na przywiezioną garderobę. Chociaż sama nawet nie posłała tam spojrzenia bo blondynka obok przykuwała je jak magnes. Przy takim stężeniu dobrej chęci, woli, zrozumienia, ekscytacji i podniecenia wystarczyła iskra aby dłonie, usta i oczy skrzyżowały się nawzajem. De Gast wiedziała, że na wyrafinowane zabawy nie mają za bardzo czasu i okazji. Wkrótce pewnie Black dojedzie na miejsce i trzeba będzie ruszać i zanurzyć się w ten lokalny folklor parków, placów zabaw i ulic. Ale na razie, na tą chwilę, jeszcze były we dwie odcięte od tego wszystkiego.

Szczytowym momentem tej krótkiej chwili namiętności i wyuzdania były kły wampirzycy wbijające się w szyję swojej chętnej i słodkiej ofiary. Podniecenie dało się spijać nie tylko z ust i skóry ale też krwistymi łykami spływającymi po języku i gardle. Mieszające się tam w środku z wampirzym vitae i rozbudzającym martwe ciało dawką nowej energii. W zamian Jewel dostała to niepowtarzalne doznanie za jakie tak ceniła szefową, że prawie jawnie za nią szalała. Co dało się poznać po stłumionych jękach przyjemności gdy blondynka wysysała krew z jej szyi. Kurczowo złapała ją i przycisnęła do siebie jak najdroższą kochankę. Aż szkoda było przerywać tą ucztę. Głód został zaspokojony. Zmalał do cichego drapania w głębi czaszki jakie już było łatwo zignorować i zająć się czymkolwiek innym niż jego zaspokajaniem. Wampirzyca czuła się spełniona i syta. Zaś jej przyjemnie opakowany i podany posiłek także.

- Oh, jak szefowa coś zrobi… - wymamrotała rozleniwionym tonem Jewel opierając się o kanapę i poddając się efektom gwałtownej przyjemności. Od niechcenia głaskała blondynkę chcąc się jeszcze nacieszyć tą słodką chwilą jak było “tuż po”.

De Gast pozwoliła jej na to, samej również korzystając z okazji aby jeszcze przez moment móc cieszyć dotyk i wzrok uradowaną kochanką której krew krążyła teraz w jej ciele rozgrzewając i dając energię do działania.
- To teraz mnie zapnij kochanie - wyszeptała śmiertelnej prosto do ucha, wskazując niedbałym ruchem dłoni na torbę z ubraniami.

Jewel równie chętnie, choć trochę mniej sprawnie, chwyciła wskazany pakunek i już parę minut później drzwi suva otworzyły się ponownie, wypuszczając Alessandrę w nowej, prostej i praktycznie przezroczystej kreacji z naszytymi gdzieniegdzie drobnymi kryształkami które niczego nie zakrywały. Wyglądała bardziej jak lśniąca warstwa skóry niż suknie, nie miała też trenu, więc łatwiej się chodziło.Co nie znaczy że można było w niej biegać, lecz nie od biegania Alessandra przecież była.

Słysząc że nagle ktoś coś do niej mówi, i nie jest to nikt z jej świty, Alessandra odwróciła głowę w stronę skąd dochodził głos. Podchodziła do nich dwójka z siedzących na schodach dzieciaków. Młodych ludzi nawet, dla blondynki wyglądali na grupkę studenciaków może w jej wieku przed przemianą, a może rok czy dwa starszymi. Wysłuchała co mają do powiedzenia i uraczyła ich rozbawionym uśmiechem, bez żadnego skrępowania oceniając spojrzeniem najpierw dziewczynę, potem chłopaka. Jewel w tym czasie uwiesiła się na jej ramieniu, opierając o nie policzek.
- Spójrz kochanie kto tu do nas zawitał - wampirzyca wymruczała niskim głosem niby do szatynki, chociaż wciąż obserwowała dwójkę obcych. Dała też znak dłonią aby ochrona pozwoliła im podejść jeszcze bliżej.
- Nie bywacie często w nocnych klubach Palais-Bourbon, co? - zapytała i za chwilę zaśmiała się perliście, mrużąc z uciechy błękitne oczy.

- Nie no… Bywamy… Masz nas za wieśniaków? No bywamy… Ostatnio tam kolega robił urodziny to balowaliśmy do białego rana. - młody mężczyzna odparł nieco zmieszanym tonem. Z jednej strony pewnie odebrał pytanie jako przytyk i chyba faktycznie nie bywał zbyt często na nocnych rozrywkach w centrum miasta. A z drugiej nie chciał właśnie wyjść na kogoś takiego.

- A ja nie bywam, no przynajmniej tak często jakbym chciała no a Anthona gdzieś wyciągnąć poza dzielnicę to ciężko a samej to tak głupio tak tam jechać. Bo ja to nie jestem stąd tylko akurat przyjechałam do rodziny. - Robi bez żenady była mniej powściągliwa i zdradzała ekscytację tym niespodziewanym, nocnym spotkaniem. Machnęła głową na sąsiada i kciukiem za siebie na resztę dotychczasowego towarzystwa z którego do tej pory niezbyt się wyróżniała. Oboje z trudem starali się zachować pozory, że ewidentnie nie patrzą na te wszystkie blond cuda skryte za prześwitującą sukienką de Gast jaką chyba brali za jakąś gwiazdę. I nawet Jewel chociaż stała tuż obok to zarabiała tylko ich przelotne spojrzenia ale chyba była do tego przyzwyczajona bo uśmiechała się i sprawiała sympatyczne wrażenie aktorki drugiego planu.

Jakże Alessa żałowała że jest tu w konkretnym niemającym z dobrą zabawą nic wspólnego co tym bardziej ją irytowało! Była sobotnia noc, idealny czas na otwarcie weekendu, czyli najlepszą imprezę w całym tygodniu, a ona co robiła? Stała na poprawnej, mdłej ulicy tak nijakiej że aż czuła dreszcze zażenowania samym faktem znajdowania się na niej. Do tego musiała właśnie spławić dwie małe myszki które same pchają się prosto w jej pazury bo miała robotę. Oczyma wyobraźni widziała już kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt, zastosowań dla dwójki śmiertelników i nie musieliby jechać do niej. W klubie również dało się dobrze wybawić, a przecież ostatnia zabawka panny de Gast… zepsuła się zeszłej nocy.
- Mam was za dwie ptaszyny które wyglądają na znudzone, a które mogłyby korzystać z weekendowego czaru paryskiej nocy w pełni… zamiast wysiadywać schody jak ostatnia para przegrywów - blondynka zdawała się nie zwracać uwagi na ich spojrzenia czemu przeczył fakt, że zostawiła towarzyszkę i sama podeszła do obcych kołysząc biodrami i pozwalając aby drobne kryształki naszyte na materiał posyłały im wesołe błyski.
- Anthony i Robinette… jak uroczo. Podoba mi się - stanęła na tyle blisko żeby móc powoli przespacerować się palcami po ich piersiach, na przemian patrząc im śmiało prosto w oczy.

- A ty? Jak się nazywasz? - Anthon musiał odchrząknąć aby przerwać urok kobiecych palców wędrujących po jego piersi. Pod tymi palcami de Gast czuła żywe, bijące serca i ożywcze, naturalne ciepło jakim zwykle emanowali śmiertelnicy. Coś co ona i większość jej rasy mogli tylko symulować dzięki rumieńcowi życia. Do tego on, pod koszulką miał całkiem przyjemną w dotyku, płaską klatę a ona nie mniej przyjemne krągłości. I coś żadne z nich nie sprawiało wrażenia, że ten dotyk nieznajomej jest dla nich nieprzyjemny. Wręcz przeciwnie. Czuła, że trafiła na podatny grunt i oboje “są na tak” w razie gdyby dostali jakąś nieprzyzwoitą propozycję z jej strony.

- No właśnie, czar paryskiej nocy… Właśnie o to mi chodziło… - Robinette też chyba miała kłopoty z koncentracją ale pewnie chciała powiedzieć cokolwiek aby chociaż zachować pozory, że nie dała się zauroczyć olśniewającej blondynce. Sama na próbę dotknęła ją placami po ramieniu przesuwając się po nim.

Ruch nie spotkał się z negatywną reakcją, wręcz przeciwnie. De Gast bawiła się przednie, zapominając na chwilę po co tak właściwie tu przyjechała. Mruknęła nisko i przygryzła wargę, świdrując Robin spojrzeniem. Coraz mocniej żałowała, że tak bardzo nie ma czasu na zabawę tej nocy… jednak znalazła rozwiązanie zastępcze.
- Kochanie podaj mi torebkę - powiedziała do stojącej za jej plecami Jewel, a sama wróciła do czarującego uśmiechu i spoglądania na oboje śmiertelników z żywym zainteresowaniem.
- Ta noc niedługo się skończy, a mam jeszcze coś ważnego do załatwienia zanim nastanie ranek, ale nic straconego. Jutro też jest noc, czyż nie? - przyjęła niewielką kopertówkę i otworzyła ją. Ze środka wyjęła dwa czarno srebrne kartoniki z logo klubu przedstawiającym popękaną maskę arlekina oraz napisem “Miroir Noir”. Wyciągnęła je na otwartych dłoniach ku pozostałej dwójce.
- Pokażcie to na wejściu i powiedzcie że przysyła was Alessandra. Opiekuję się tym miejscem, a wy jesteście moimi specjalnymi gośćmi. Nie siedźcie dziś za długo, wypocznijcie, bo jutrzejszej nocy nie zapomnicie do końca życia.

- Oh! Anthon zobacz! - znów koleżanka okazała się mniej wstrzemięźliwa od kolegi. I gdy Jewel podeszła z torebką a blondynka się przedstawiła o wyjęła firmowe wizytówki to aż krzyknęła z radosnej ekscytacji jakby dostali bilet do wielkiego świata i w ogóle księżniczka zapraszała ich do swojego zamku na bal.

- Noo… To jutro? No tak, to będziemy. Ale to nie jakieś nudziarstwo pod krawatem i z serwetkami? Bo to nie dla mnie. - młody mężczyzna chrząknął aby znów jakoś zachować pozory, że panuje nad sytuacją, głosem i w ogóle. Ale też oczka mu się śmiały na ten trzymany w dłoni kartonik. I z trudem powstrzymywał pełny uśmiech zwycięzcy jakby dostał kupon z pewnymi wygranymi numerami w totka.

- Nie to porządny klub. Muza, neony, dziewczynki. No i ja też tam pracuję. Tylko dzisiaj mam prywatne występy dla szefowej. - Jewel roześmiała się bo wyszło, że Anthon chyba nigdy nie był w środku ich klubu. I chciała rozwiać jego uwagę pewnie widząc, że szefowa ma na nich ochotę. Albo i na niej też zrobili dobre wrażenie.

- Brzmi super! No właśnie o to mi chodziło! Tylko samej to tak głupio w ciemno jechać! To Alessandra tak? Bardzo ładnie. A będziesz jutro? A ty jak się nazywasz? - Robinette miała minę i uśmiech jakby chciała od ręki przewinąć dobę do jutrzejszego wieczora. Ale skoro się nie dało to chociaż chciała się coś jeszcze od tych dwóch przybyszy z innego świata dowiedzieć.

- Jestem Jewel. - odparła krótko tancerka nie chcąc za bardzo włazić szefowej w paradę.

- Powinnam być od 23:00 jeśli nic mi nie wypadnie, a jeśli wypadnie dadzą mi znak, że jesteście i zajmą się wami odpowiednio do mojego przybycia. Ostatnio mam sporo na głowie i coraz mniej czasu na własne przyjemności - Alessa poskarżyła się trochę robiąc jeszcze krok w ich stronę przez co stanęła tak blisko że prawie stykali się torsami. Nagle jedna z jej dłoni podniosła się i bez ostrzeżenia płynnym ruchem rozpięła rozporek w spodniach chłopaka.
- Dla was jednak znajdę czas, o tak… na pewno znajdę - szepnęła gorąco, wpuszczając palce na krótkie rozpoznanie pod materiał bielizny. Z drugiej strony zajęła uwagę Robi, chwytając za brodę i przysuwając do swojej twarzy aby móc pocałować na próbę.

Gdzieś tam zza pleców blondynka usłyszała stłumione parsknięcie rozbawienia Jewel. Ona może nie byłaby aż tak zaskoczona manewrami szefowej jak oboje młodych tubylców. W końcu nie znała jej od wczorajszej nocy. Ale oni spotykali ją pierwszy raz. W pierwszej chwili oboje koncentrowali się na jej twarzy gdy podeszła bliżej. Potem prawie zgrali z różnego rodzaju “och!” w geście zaskoczenia gdy ta miła pani z klubu w centrum niespodziewanie zaczęła się dobierać do rozporka Anthona. Ten zamrugał oczami jakby nie wierzył, że to się dzieje naprawdę.

- Ale jesteś gorąca! - jęknął wciąż mrugając tymi oczami. Trochę już nie bardzo wiadomo było do czego. Do tego, że czuł już palce obcej kobiety w tym swoim najwrażliwszym miejscu. Ta zaś czuła, że jest tak w połowie drogi. Pewnie mimo, że chciał uchodzić za poważnego i opanowanego to jednak ta cała erotyczna otoczka niezwykłej rozmowy podziałała na niego także jak najbardziej w fizycznie odczuwalny sposób. Czy dlatego, że tuż obok usta Alessy wpiły się w usta Robin. Ta znów okazała mniej skrępowania i pruderii i tylko w pierwszym momencie, gdy jeszcze wpatrywała się w rozporek kolegi była bierna. Ale zaraz oddała pocałunek tak chętnie jakby z taką nadzieją startowała ze swojego murka gdy podchodzili do tej dwójki odstawionych ślicznotek.

- Ohh… To jutro tak? To tak, przyjdę na pewno… - wysapała rozanielona dziewczyna patrząc z bliska rozpalonym spojrzeniem na blondynkę z jaką właśnie skończyła się całować.

- No tak, na pewno będziemy! - Anthon wreszcie przestał udawać chłodnego profesjonalistę i też okazał pełen entuzjazm związany z jutrzejszym spotkaniem.

Skoro wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, de Gast poczuła się usatysfakcjonowana i dała to odczuć ludzkiej parze jeszcze przez parę gorących chwil, nim wreszcie zrobiła krok w tył i ze skrzyżowanymi na piersiach ramionami zaśmiała się figlarnie. Gdzieś z głębi ulicy dobiegł ich ryk silnika, pojawiło się też pojedyncze światło. Jak od motoru.
- Przygotujcie się odpowiednio i do zobaczenia jutro, moje ptaszyny - zakomunikowała odwracając się ale przez ramię dodała - Ah, i nie lubię włosów wchodzących między zęby. Wiecie więc co macie zrobić.

Spacer po parku przerwał błysk, de Gast skrzywiła się odruchowo patrząc w niebo lecz niebo mimo zachmurzenia nie wydawało się zanosić na burze. Brakowało charakterystycznego zapachu ozonu i wyczuwalnego napięcia spadającego na łeb na szyję ciśnienia. Wtedy też pojawił się drugi błysk, między drzewami. Zaraz też tajemnica się rozwiązała gdy na ich alejce pojawił się mężczyzna z aparatem. Przez radio przepłynął wesoły głos Jewel, spokrewniona omiotła obcego od stóp do głów, zastanawiając nad propozycją zrobienia zdjęcia. Co jej szkodziło?
Nie przeszli niestety do ustalania szczegółów bo w uchu zabrzmiał blondynce przerażony głos jej zabaweczki, a następnie już wszyscy usłyszeli krzyk strachu.
Wyglądało że zasadzka się udała, brudas chwycił przynętę. Alessandra rzuciła Jean Marcowi szybkie spojrzenie i kiwnięciem głowy nakazała biec.
Była zła, bardzo zła. Wściekła wręcz. Nie znosiła gdy obcy dotykali JEJ rzeczy.
Mieli też świadka, na dokładkę z aparatem uwieczniającym dowody.
Musiała wciągnąć z sykiem powietrze aby powstrzymać furię. Była ona i Bruno, z czego tylko jej czarnowłosy towarzysz nadawał się do bitki. Ona mogła połamać paznokcie, albo jeszcze przeszkodzić w bezpośrednim starciu. Ale od czego było otoczenie?
- Słyszałeś to? - zwróciła się przejęta do fotografa, łapiąc go za rękę.
Wszyscy słyszeli krzyk z alejki obok, nie trzeba było mieć zmysłów spokrewnionego.
- Tam jest moja przyjaciółka, coś się jej stało - przysunęła się bliżej napierając ciałem na ciało obcego śmiertelnika i owiewając jego twarz gorącym oddechem - Pomóż mi, nie poradzę sobie sama jeśli ją napadnięto.

Ochroniarz z “Noire Mirror” gdy tylko gwałtownie się odwrócił do szefowej, i złapał jej spojrzenie ruszył biegiem przed siebie na ratunek koleżance z pracy. Fotograf był pewnie bardziej zaskoczony tym wszystkim bo w końcu pewnie nie wiedział o grasującym w okolicy krwiożerczej bestii na dwóch nogach. A i Jewel jak spotkał niedawno to pewnie nie musiał ją powiązać z kimkolwiek innym skoro wyglądała na przypadkową, ładną nieznajomą jaką poprosił o uwiecznienie na paru okazyjnych fotkach. Widział jednak plecy odbiegającego ochroniarza a na sobie czuł piersi błagającej o pomoc ślicznotki. Wahał się tylko chwilę.

- Zobaczę co da się zrobić! Nie martw się! - krzyknął już odbiegając i ruszył w ślad za Jean Markiem. Ten zaś jak pruł przez alejkę widział już przed sobą jak ktoś skacze na plecy biegnącej koleżanki i powala ją na ziemię. Jewel musiała widocznie przez chwilę dać radę uciekać ale napastnik w końcu ją dopadł. Śmiertelniczka na wysokich obcasach niezbyt miała szanse w biegu z napędzaną Głodem nieśmiertelną bestią.
Za nimi, z aparatem w lewym ręku szybkim krokiem ruszyła też Alessandra. W prawym trzymała wyjęty z torebki paralizator i zgrzytała zębami na to, co przyszło jej w udziale.

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób - te parę słów nie mogło wyjść Tremere z głowy gdy patrzyła jak przy końcu ulicy zaczyna się migająca dyskoteka świateł nadjeżdżającej karetki. Za plecami jej w oknie za firanką stał chłopak z czerwoną kreską od noża na szyi. Syn kolesia którego właśnie próbowali z Maxem utrzymać przy życiu, a którego postrzeliła moment wcześniej.

Irracjonalna scena, irracjonalna sytuacja i ich dwójka zatopiona w tym szaleństwie aż po uszy. Tyle dobrego że ponury były glina nic nie mówił i tylko patrzył to na bladą brunetkę, to na prowizoryczne opatrunki którymi starali się zatamować krwawienie.

- Czym strzeliłaś? - w pewnej chwili Max zadał krótkie pytanie przerywając ciszę.

Oboje spojrzeli po sobie, detektyw zmrużyła oczy i sapnęła przez nos. W pierwszej chwili poczuła się urażona, w drugiej zrozumiała że kumpel się martwi… tylko zapach krwi świdrujący przez nos do mózgu bardzo utrudniał skupienie.

- Nie swoim - odpowiedziała krótko, starając się oddychać przez usta co niewiele dało. Krew wzywała, mamiła. Wydawała lśnić rubinową poświatą na jej bladych dłoniach i połowie okolicy.

- Mniej roboty. Zajebiście - westchnął dyskretnie i dodał już spokojnym głosem - Skoro nie trzeba mu wyciągać kuli to spadaj za róg.

- Nie mów…

- Idź stąd zanim zaczniesz tego chuja lizać po plecach - Max mruknął wskazując głową na zaułek. Karetka prawie podjechała pod felerną furtkę ogrodu przed którą stanął jeden z domownik aby nawigować ratowników.

Posłuchała, odbiegając z kurtką w garści kilkanaście metrów. Tam złapała oddech i słuchała, bo w szczekaczce dużo się działo. Jeśli dobrze wyłapywała opowieści Bruna i Alessandry ruszyli tropem klienta, a dziewczynie Toreador nic strasznego się nie stało…

Johnny podbiegł do Margoux.
- Czy ty tam strzelałaś do człowieka? Czy mi się przewidziało?

- Rzucasz poważne oskarżenia. Mam nadzieję że masz dowody na ich poparcie - Ryan odpowiedziała mu grobowym tonem. Tylko jej oczy lśniły ironią. Skończyła właśnie zakładać kurtkę, w głębi alejki migały na czerwono-niebiesko światła karetki.

- Nie no spoko. Też nie lubię kebabów. Nigdy żadnego nie zastrzeliłem, ale rozumiem. A nagrania z kamery pozostaną moją tajemnicą - Johny poklepał się po klatce piersiowej, jakby w wewnętrznej kieszeni marynarki miał co najmniej pendrive z nagraniem.
- Mam nadzieję, że dopadli Brudasa. Mniej roboty dla nas.

Tremere na chwilę obróciła głowę w stronę gdzie za winklem uwijali się ratownicy. Sytuacja wyglądała na opanowaną, mogli ruszać co też zrobili.
- Ma szczęście to przeżyje, nie ma to jednego brutala mniej. Już nie są naszym problemem, ani on, ani jego dzieciak - wzruszyła ramionami wracając spojrzeniem do Brujah i uśmiechnęła się krótko.
- Dzięki spryciarzu. Czy dopadli klienta… chyba sami musimy sprawdzić.

-Mhm - John elokwentnie mruknął i przyspieszył kroku.

Kobieta nie zamierzała jednak zachować ciszy.
- Niedługo świta. Od biedy pogadamy z Carlem niech nam załatwi najmniej osrany kawałek kanału i kawałek kartonu. Albo skoro ma swoich małych przyjaciół zna tu wejścia do katakumb. Chyba że ty znasz - rzuciła mu szybkie spojrzenie nie zatrzymując się.

- Nie masz dużych wymagań co do spania. - Podsumował John.

- Ogólnie nie mam dużych wymagań - wzruszyła ramionami - Dlatego tak dobrze się dogadujemy.

Brujah tylko burknął pod nosem coś niezrozumiałego.
Zaraz dołączył do nich Max i we trójkę ruszyli biegiem w stronę parku.

***

Czas ich gonił i nie miał zamiaru zwalniać tempa. Minuta po minucie gubili potoki sekund w mokrym przedświcie szybko nadchodzącego dnia… ale byli coraz bliżej. Szalony pościg Gangrela i Torreadorki przyniósł efekty - mieli punkt zaczepienia i nie szukali na ślepo przez pół miasta. Ale nie było tragedii, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Bruno co prawda mocno oberwał, robił jednak dobrą minę do złej gry i chciał działać mimo poważnego stanu… albo wolał iść gdziekolwiek poza otoczenie wściekłej jak martwa osa blondynki która pobrudziła podczas biegu dół sukni i swoje nogi. Carl za to wydawał się bardziej interesować braćmi mniejszymi niż resztą dwunogów, przynajmniej teoretycznie.

Tak trafili przez rozerwaną siatkę na podziemny parking, a to już wyraźnie zmieniło sytuację.
Pozostawili odkrytą ulice na rzecz podziemnych tuneli… niby zawsze plus.

Idąc po śladach butów i kropli krwi Margaux dość szybko humor kompletnie siadł. Może i klimat się zmienił na tyle, że w suchym wnętrzu lepiej się tropiło niż na mokrym betonie gdzie praktycznie każdy mógł zadeptać ślady zanim ona je zobaczy… ale choćby nieważne jak się nie starać śladów pozostawionych przez ich cel nie szło “zadeptać”.

Trupy łatwiej się zakopywało, albo pakowało do worków, a oni mieli dwa tuż przed sobą. Najwyraźniej klient po dostaniu się na zamknięty teren dopadł dwóch Bogu ducha winnych nocnych stróżów szlachtując ich jak zwierzęta.

- Merde! - Margaux zaklęła na głos i zaciskając pięści. Kolejne zbędne ofiary które trzeba będzie posprzątać szufelką i zmiotką bo rozerwane truchło o wiele wygodniej w tym stanie wlać do wiaderka niż bawić w przenoszenie do worka…

Krew była wszędzie: na podłodze, na ścianach i parę odprysków zahaczyło nawet wysoki sufit. Szpeciła ciemnymi kleksami kolumny, barierki a także stojące w okolicy auta.

- Spodziewali się go - mruknęła wskazując ruchem dłoni na wyciągniętą broń w okolicach dłoni stróżów. Najpewniej narobił hałasu gdy się przeciskał i mając w dupie konwenanse po prostu wziął ich szturmem byle się nażreć.

- Czyli mamy nażartego pod gwizdek klienta opanowanego przez Bestię i coś koło godziny aby go upolować… no świetnie - wyjęła z kabury pod kurtką broń, patrząc na dalszy krwawy trop prowadzący w głąb parkingu.

- O kurwa, ale sieczka - John sięgnął do radia - wezwijcie czyścicieli. Mamy tu dwa trupy dziadków z ochrony. Nasz Brudas nachlał się jak komar na grillu. - Black schylił się po krótkofalówkę jednego z martwych ochroniarzy.

- Zbliża się świt. To nie jest jego normalna kryjówka, bo płot był rozjebany. Gdzieś się schował. Jakiś schowek na szczotki, szyb wentylacyjny? Bagażnik samochodowy? Raczej bym nie ryzykował bagażnika. Jakieś pomysły? Chcesz polizać? - Johny pokazał na plany krwi rozlane po asfalcie.

Detektyw bardzo powoli przekręciła kark i posłała mu ciężkie spojrzenie.
- Świetny pomysł, ale to zaraz. Niesmak zabiję kiedy już skończymy rozmowę - prychnęła krótko kucając przy śladach.
- Masz broń, albo umiesz strzelać? - spytała cicho.

Johny uśmiechnął się.
- Nie lubię gnatów. Hałasują. - Rozglądał się nerwowo. Szukał kamer.
- Musimy uważać. To nie jest park. Widać nas jak na dłoni. Jego też. Samego sprzątania po tej akcji będzie na dwa dni. Dobrze, że ten market nie jest całodobowy. Trzeba ogarnąć dyżurkę ochrony. Zaraz zaczną wywoływać kumpli. Umiesz im wyczyścić wspomnienia? - popatrzył z nadzieją na detektyw. - Znaczy nie tym dwóm. Oni już nic nie zeznają. Ale ktoś tam z nimi gadał od czasu do czasu. Mamy przestane. - skwitował w końcu.

- Przesrane - Ryan poprawiła go odruchowo, wstając z powrotem na nogi i pokręciła głową zaczynając dalszą wędrówkę po śladach rzezi. - Przesrane teoretycznie, nie praktycznie. Mogę wyczyścić im pamięć za pomocą ołowiu jeśli cię to podbuduje mentalnie, ale wolałabym nikogo nie zabijać. Nikogo więcej - poprawiła przechodząc nad drugimi zwłokami.
- Najpierw złapmy klienta, potem zaczniemy sprzątać. Na pewno nie chcesz spluwy? Ma tłumik.

- Jak mu wsadzę tłumik w dupę to go powstrzyma? Wątpię. To pijawa. Gówno mu zrobisz spluwą. - powiedział John ściskając latarkę i świecąc po różnych zakamarkach.

- Czy powstrzyma nie wiem, jednak może mu się spodoba. W każdym razie spowolni go, a potem dobijemy na szybko i fajrant. Skoro jest martwy nie ma za wielu praw które mu trzeba wyrecytować - kobieta mamrotała idąc ostrożnie i powoli ze wzrokiem wbitym w podłogę oraz ślady.

- To pijawka. Nie spodoba mu się. - Stwierdził po namyśle Brytyjczyk.

-Mówisz z autopsji? - Margaux uśmiechnęła się pod nosem - Sprawdźmy to.

- Nie znasz wielu Brujah, co?

- Staram się nie ulegać magii stereotypów… chyba że to Arab grożący dziecku, wtedy rozumiesz. Strzał ostrzegawczy od razu idzie w bebechy - westchnęła - Każdy jest na swój sposób wyjątkowy, John. Znam ciebie, pomagasz mi i reszcie. Jesteś Brujah na miarę naszych możliwości, odpowiadającym żywotnym potrzebom całej naszej koterii… pilnuj mi pleców, dobrze? - wskazała ruchem głowy na krwawe ślady na podłodze korytarza którym zmierzali.

Powiedzieć że nie wyglądało zachęcająco, to jak nie powiedzieć nic.

Biegła.

Już samo to przyprawiało ją o wściekłość. Nie godziło się aby ktoś z jej pozycją ganiał po nocy za jakimś przeklętym idiotą, nieważne jak bardzo Aurora chciała otrzymać jego głowę na srebrnej tacy. Nie godziło się, de Gast wiedziała już, że przyjdzie jej następnej nocy spędzić sporo czasu na doprowadzenie się do porządku. Bycie martwym miało wiele plusów, niestety minusy również się zdarzały. Choćby większy problem w pielęgnacji skóry, a nie mogła mieć nóg jak pieprzona kura domowa albo kasjerka z osiedlowego sklepu.
Alessandrę się woziło odpowiednio reprezentatywną furą, otwierało przed nią drzwi i zamykało gdy już wsiadła do środka. Ona nie uganiała się po obrzydliwie nijakiej ulicy gdy kapuśniaczek siąpił z góry podkręcając irytację do poziomu który zwykle wolała omijać dla zdrowia i szczęśliwości swojej oraz najbliższej okolicy.
Niestety nie pozostawało robić nic innego tylko dobrą minę do złej gry. Choćby dlatego, że znowu trafili na zbędnych świadków i znów w liczbie dwóch. Jean Marc był daleko, Servio tak samo. Poza tym bagażnik ich samochodu miał określoną pojemność i liczbę zwłok jakie dał radę przewieźć z zamkniętą klapą.
Para śmiertelników pewnie nie na co dzień widywała obrazki z rodzaju dwójki obcych bananów popylających pieszo, a nawet na bosaka i z krwią na ciuchach, po ich zapyziałej uliczce.
- Spokojnie, on tylko wygląda na zboczeńca. - Torreador uśmiechnęła się czarująco, obejmując na moment ramię Gangrela aby pokazać że między nimi nie ma niczego co należałoby zgłaszać na policję, albo w ogóle się interesować.
- I nie jest z tobą tak źle, nie przesadzaj - popatrzyła na Bruno puszczając mu psotne oczko zanim ponownie spojrzała na parkę śmiertelników i westchnęła - Daliśmy się wciągnąć w kręcenie krótkometrażowego filmu, wiecie jak jest. Przegrasz zakład to musisz się trochę namęczyć aby nie wyjść na goło… słownego - zrobiła minimalną przerwę wzruszając ramionami, a mokra sukienka zamigotała setkami równie mokrych kryształków.

- Aa… Filmik tak? I zakład. No tak, tak… A o co poszło? - wyjaśnienia dwójki wampirów chyba nieco rozjaśniły sytuację dwójce lokalnych śmiertelników. Zwłaszcza uwaga o zboczeńcu im przypadła do gustu. Mężczyzna uśmiechnął się jakby go to rozbawiło a kobiecie chyba ulżyło, że to nie chodzi o żadne ekscesy i jakieś gonitwy z gwałtem, pobiciem i morderstwem w tle.

- No ale tak na wszelki wypadek jakbyście chcieli się odświeżyć to zapraszamy. Możecie poczekać na taksówkę czy co. - dziewczyna chociaż uspokoiło ją te wyjaśnienie blondynki to chyba nadal Bruno wydawał jej się bardziej podejrzany niż bosonoga, mokra blondynka. Wskazała kciukiem na drzwi do kamienicy przed jaką stali.

De Gast zrobiła smutną minę gdy tak spojrzała z wyraźną pretensją na towarzysza. Lepiej numer by wyglądał gdyby nadal miał na sobie garnitur od Armaniego w zestawieniu z jej suknią od Diora, ale i to dało się obejść albo przeskoczyć.
- Wszystko przez ostatnie Prix de Diane - zaczęła tonem skargi i pretensji żywszej z pewnością niż para chodzących trupów w przebraniu - Postawiliśmy na złego konia, bo KTOŚ miał dobre przeczucie - prychnęła Gangrelowi w ucho, a potem wróciła do dwójki miejscowych - Wyszło jak wyszło i tak oto znaleźliśmy się tutaj, w punkcie wyjścia. Dzięki za troskę, jesteście uroczy. Nic nam nie będzie, zaraz dołączy reszta i idziemy dalej. Niestety mamy wyglądać jak siedem nieszczęść żeby pasowało do tego co już nagrane - na końcu skrzywiła się wręcz artystycznie.

- Chodzicie na Prix de Diane? - gospodarz uniósł brwi ze zdziwienia. Jeszcze raz ich sobie dokładnie obejrzał z góry na dół jakby chciał sobie dopasować w głowie wygląd obojga do usłyszanej właśnie informacji.

- No bywa. Jak zakład to zakład. I jak wszystko w porządku no to nie będziemy wam zawracać głowy. Udanej zabawy. - dziewczyna trzepnęła partnera w ramię i dała mu tak znać, że czas zwijać żagle do rodzimej przystani.

- No pewnie. To jakby coś było potrzeba to wbijajcie. No i dobranoc. - mężczyzna wskazał na drzwi do jakich już oboje się zbierali. Po czym faktycznie tam ruszyli.

Na resztę koterii nie trzeba było długo czekać, choć dla Alessy i tak za długo już mokła.

Ta noc jednak nie była tak do końca skazana na całkowite skreślenie jako dopust boży i droga przez ciernie, czy co tam zwykle księża grzmieli z ambony. Wystarczyło że na horyzoncie Torreador pojawiła się ślicznotka o niebieskich oczach, trochę sponiewierana, ale cała i jeszcze z głową na karku. Widząc ją de Gast rozłożyła zapraszająco ramiona i posłała jej zadowolony uśmiech.
- Moja kochana… pamiętałaś o wszystkim - rozczulona spojrzała przelotnie na parę butów pozostawionych w parku, a trzymanych przez zabaweczkę.

- Oj, starałam się no i tak się bałam, że ten potwór coś szefowej zrobi! - brunetka wtuliła się w blondynkę jak siostra w dawno nie widzianą siostrę o jaką się bardzo martwiła. ~ I powiedziałam Jean Marcowi o tym fotografie. Powiedział, że się zajmie. Ale dlatego przyjedzie trochę później. ~ skorzystała z okazji i szepnęła jej do ucha co wyszło z tego ostatniego polecenia szefowej nim ta rzuciła się biegiem w pogoń za krwawym rzeźnikiem.

Blondynka skwitowała te wiadomości zadowolonym pomrukiem i krótkim pocałunkiem.
- Dobra dziewczynka… i jeszcze ugadałaś Musette, kochana dziewczynka - objęła ją mocniej, kładąc brodę na ramieniu i gładząc po plecach. - Dostaniesz nagrodę, zasłużyłaś na nią. Ale teraz kochanie trzymaj się z tyłu i jeśli będzie działo się cokolwiek niedobrego uciekaj i znajdź Jean Marca - wyprostowała się, chwytając ją za brodę - Rozumiesz?

- Dobrze. Tak zrobię. Ale szefowa to nie zamierza chyba więcej biegać za tym potworem sama? Bo teraz to są już inni i w ogóle. - tancerka chętnie przyjęła te komplementy, pochwały i w słowie i uczynku. Dalej zdradzając, że bardzo lubi swoją szefową. Zwłaszcza w takich bliskich momentach. Jednak też i przemawiała przez nią obawa względem niej. Ten rzeźnik z parku przez chwilę o mało jej nie dorwał no a potem widziała co zrobił z Bruno. I to pomimo tego, że Jean Marc cały czas do niego strzelał. No ale wtedy byli tylko we trójkę a teraz już zdążyła się zebrać większość ich wcześniej rozproszonej na sektory grupy.

- I tu są te buty szefowej. - dodała jakby przypomniała sobie, że cały czas trzyma szpilki blondynki jakie zabrała z parku.

- Oczywiście że nie zamierzam - zgodziła się biorąc buty i z wyraźną ulgą założyła je na nogi. Wzięła brunetkę pod ramię, wskazując na resztę grupy z Margaux na czele, która niczym dobry pies gończy prawie z nosem przy ziemi podjęła trop.

Nie uszli daleko gdy przed nimi pojawił się płot hipermarketu. Niby nic niecodziennego, gdyby nie rozerwana siatka pod którą ledwo podeszli, a z mroku podziemnego parkingu trąciło juchą.
De Gast wydęła pełne usta pokazując irytację, sięgnęła też po telefon.
- Jewel kochanie - wcisnęła aparat służce - Bądź tak kochana i zamów nam ekipę sprzątającą i jakąś trumnę na kołach żebyśmy przejechali w spokoju do dziury Musette. Na wannę z hydromasażem pewnie nie ma tam co liczyć - westchnęła, pochylając głowę nad ich ciężkim losem.

- A może ma takie wanny skoro ma salon masażu? - rzuciła wesoło Jewel odbierając z powrotem telefon szefowej od szefowej. Po czym odeszła trochę na bok gdy wybierała numer a potem zaczęła rozmowę. Rozmowa nie trwała długo a pozostali zgromadzeni przed rozerwaną siatką bramy do podziemnego parkingu mieli chwilę aby się zastanowić co dalej. Wyglądało na to, że większość jest skłonna iść krwawym śladem przez tą dziurę w głąb parkingu.

- Pogadałam z nimi. Powiedziałam gdzie jesteśmy. Powiedzieli, że już tu jadą. Będą gdzieś za 10, 15 minut. - zameldowała szczupła brunetka reszcie a szefowej oddała jej telefon. Odwrócili głowy bo na naziemną część parkingu, zza rogu hipermarketu wyjechała niska mydelniczka a za nią większa, ciemna kanciasta bryła. Oba wozy ślepiły światłami ale panna de Gast rozpoznała znajome kształty swoich fur. Po chwili i od Audi, i od Mercedesa trzasnęły drzwi i wyszli jej klubowi ochroniarze.

Alessandra podeszła do tego najwyższego i łysego, szczerząc się do niego przez półmrok.
- Dziękuję Jean Marc - powiedziała kładąc mu dłoń na policzku. Za plecami pozostali ustalali coś między sobą i zbierali aby iść dalej lub gadali ze zwierzętami. Albo szczurami.
- Dobrze że jesteś cały. Niech chłopaki obstawią wyjścia, ale bez brawury. Mają nas informować jeśli zobaczą brudasa, a nie kłaść kark pod jego szpony. Ty idziesz ze mną za Margo, wyciągnij broń. Jewel zostanie w samochodzie i poczeka na sprzątaczki. Niech po wszystkich Servio zutylizuje fotografa tam gdzie moją wczorajszą zabawkę, albo gdzie tam chce. Ma zniknąć. A teraz chodź, im szybciej to załatwimy tym szybciej opuścimy ten prostacki rynsztok.