Iva, Barry, Jake, wiem, że jesteście na mnie wściekli bo zepsułem wam wyjazd. Przepraszam. Należą wam się słowa wyjaśniania, ale w sumie nie wiem co napisać. Od dawna czułem jakbym gdzieś dryfował i nie mogę znaleźć brzegu. Próbowałem, ale to co siedzi mi w głowie uczepiło się i wciąga pod powierzchnię a ja nie mam siły już z tym walczyć. Nie chcę się dalej oszukiwać. Zaakceptowałem to, że jestem jednym z tych ludzi, po których nie należy się spodziewać niczego dobrego. Nie pozostawią nic po sobie i zajmują tylko tlen. Nie chcę się już męczyć sam ze sobą, dlatego musiałem to przerwać.
Wybaczcie.

Iva, jeśli to możliwe, proszę by moje ciało skremowano, prochy możesz rozrzucić w miejscu, które uznasz za stosowne. W kuchni, w szafce nad kredensem znajdziesz 1227 dolarów, to powinno pokryć koszty pogrzebu.

Joel

Kiedy Joel skończył pisać list poczuł kojący spokój. Zamieć szalała za oknem, wiatr uderzał wściekle w szyby wyjąc jak potępieniec, ale on już się nie bał. Nienawidził śniegu tak jak zwierzę nienawidzi ognia, lodowata biel wysysała z niego resztki życia jakie mu zostało. Dla niego zima nie była metaforą śmierci, ona była śmiercią, w swej czystej postaci. Przypominała rzeczy, których nie chciał pamiętać, dręczyła, prześladowała, bawiła jak kot z myszą, zanim ten wbije w nią swoje zęby i udusi. Pensjonat „Czysty śnieg” wydawał się leżeć w samym sercu zimy, niczym zbudowany z lodu Mordor, otoczony śnieżnymi kłami. To właśnie tutaj Joel postanowił przerwać swoje krótkie życie. Wszystko co miał do powiedzenia zostawił na kartce, zapisane schludnym pismem. Ręka ani razu mu nie zadrżała. Od spotkań na stołówce wykręcił się bólem głowy i chęcią drzemki. Wiedział, że część osób została na dole próbując łapać zasięg w telefonach. To było mu na rękę, nawet jeśli znajdą go nie dadzą rady sprowadzić pomocy. Wszystko się skończy tu i teraz, już niedługo.

Mężczyzna włączył z powrotem aparat słuchowy. Wcześniej nie chciał by coś go rozpraszało gdy kreślił ostatnie w życiu słowa. Dźwięki stały się wyraźnie, wicher zawodził upiorną pieśń. Joel podszedł do okna i wyjrzał prosto w białą otchłań. Ciężkie płaty śniegu wirowały w powietrzu, uderzały o szybę jakby próbowały wedrzeć się do środka i zamienić przytulny pokój w kolejną zaspę, pod którą nie ma prawa istnieć żadne życie.

Leki leżały na łóżku, kilka opakowań najmocniejszych barbituranów. Rozsypał je, ale nie poczuł nic, serce nie zabiło mu mocniej, za skroniach nie wystąpił pot. To go utwierdziło w przekonaniu, że wszystkie blokady zostały już zdjęte. Natura wyposażyła każdy gatunek w instynkt przetrwania, najsilniejszy z możliwych popędów, ale ludzie potrafili obejść zabezpieczenia, przełamać pierwotny lęk przed nicością i Joel był najlepszym tego przykładem.

Przez jakiś czas z jedną blokad była Iva. Gdy zachorowała przenieśli go do innej rodziny zastępczej co przyjął z ulgą. Wstydził się tego uczucia, ale nie potrafił przyglądać się jej cierpieniu, miał swoje własne demony. Dla Ivy próbował żyć dalej, tyle i aż tyle. Gdyby wtedy podjął pierwszą próbę, mogłoby to osłabić jej własną wolę walki. A tego potrzebowała najbardziej by przetrwać nowotwór. To dzięki niej poznał parę lat później Barrego i Jake’a. Jake też miał swoje blizny i radził sobie w życiu znacznie lepiej niż Joel, stanowiąc wzorzec dla nauczyciela. Dzięki niemu przez jakiś czas wierzył, że może pokonać mrok, zapomnieć, o zimie, świętach, o tym co mu odebrał Frank Garratty, niewydarzony pisarz bez debiutu i niedoszły dzieciobójca. Przeciwieństwo tego oprawcy stanowił Barry Ratcliffe. Nie tylko wydawał powieść i miał prawdziwy talent, ale roztaczał ciepło, które rozpędzało chłód, towarzyszący od dziecka Larsenowi. Ich rozmowy o literaturze, o sztuce i życiu zawsze były inspirujące.
Tworzyły największą z blokad.

Do czasu gdy pewnego dnia nie ujrzał Kate Anderson. Właśnie odebrał zamówienie z baru i się odwracał, gdy stanęła tuż za nim. Zamarł z butelką Heinekena w ręce, jej uśmiech obezwładnił go jak środek paraliżujący. Powiedziała coś do niego a on odpowiedział i zaśmiała się z jego żartu. Odszedł do stolika Ivy doświadczając silnego deja vu. Miał pewność, że zna tą kobietę, choć nigdy wcześniej się nie spotkali. Namacalnie doświadczył istnienia równoległej rzeczywistości, sięgnął po wspomnienie, które do niego nie należało. Do dzisiaj w to wierzył. Kate okazała się żoną architekta Toma Andersona, znajomego Ivy. Stała powodem, dla którego Joel codziennie rano wstawał z łóżka. Katie, jego ostatnia blokada. Miała być tutaj razem z nimi w „Czystym śniegu”. Gdyby tak się stało, pewnie by zrezygnował ze swoich zamiarów. Bez niej śnieżyca za oknem przytłaczała jeszcze bardziej.
Joel przestał stawiać opór.
Połknął pierwszą pigułkę, potem sięgnął po następną.

"They're all the same. Some stupid killer stalking some big-breasted girl
who can't act who is always running up the stairs when she should be
running out the front door. It's insulting."
- Sidney Prescott, “Scream”

— Więcej niż jedno zwierzę to...

Lama. Prezent urodzinowy od Austina zainspirowany swego czasu pół-żartobliwą, pół-poważną odpowiedzią na pytanie dlaczego Nate uplasował Peru tak wysoko na swojej liście celów podróży. Breloczkowy zwierz wymsknął się w końcu przy którymś obrocie z palca, poszybował wraz z pękiem kluczy - domowych i służbowych - i odbił się od kuchennej szafki, by zakończyć brzęczący lot ślizgiem po kafelkach. Chłopak westchnął ciężko, z irytacją odsunął grubą książkę z krzyżówkami i podniósł się z krzesła wciśniętego w kąt kuchni. Korzystając z okazji chwycił też kubek i dopił resztki czwartej już tego dnia kawy w drodze do miejsca, gdzie zaległy klucze, zaledwie dwa-trzy kroki od zlewu.

Nathaniel dzień rozpoczął w parszywym nastroju. Poranki często bywały wyzwaniem, a już zwłaszcza przy zamieci za oknem, która w pierwszych chwilach, zanim jeszcze na dobre wyplątał się spod grubej kołdry i uciszył jazgot budzika, zmyliła go niewielką ilością przepuszczanego światła dziennego. Upewniwszy się jednak że nie, nie nastawił alarmu na złą godzinę, Nate podniósł się do względnego pionu, przeciągając się i rozciągając z jękiem. Widok za oknem do połowy oblepionym śniegiem motywował tylko do jednego - ponownego zakopania się w ciepły kokon pierzyny, by przespać cały dzień. Służba nie drużba jednak i po paru chwilach poczłapał ospale w kierunku łazienki, by rozpocząć poranne ablucje. Uprzednio zamknąwszy okienko w laptopie po obejrzanym wieczorem filmie, ignorując kryjący się pod nim dokument z manuskryptem, drwiący z niego na wpół dokończonym akapitem ociekającym dyletancką grafomanią, który powstał w bólach i mękach. Blokada nie ustępowała.

Prędki prysznic skutecznie przepędził resztki snu i nieco już żywszy Nate zjawił się punkt siódma na dole. Jak zwykle w konsekwentnie trzymanej, ciemnej kolorystyce jakby inspirowanej monochromatyzmem - od zimowych butów, przez dżinsy, na grubym, rozciągniętym swetrze kończąc. Jedynym kolorowym akcentem pozostawał tylko kożuch w czerwono-czarną kratę, który tego dnia wziął ze sobą z przezorności; nigdy nie było wiadomo, kiedy zabraknie drewna na opał lub czy jakaś maszyna na zewnątrz nie dostanie czkawki. Nate miał jednak nadzieję że obędzie się bez tychże “atrakcji”. Próba odpalenia porannego papierosa w uchylonych drzwiach, gdzie wystarczył jeden mroźny podmuch by tuman śniegu okrył front jego sylwetki, dostatecznie zmotywowała go do pozostania w ciepłym wnętrzu. Pierwszy kubek kawy jaki towarzyszył mu przy obchodzie budynku, aby upewnić się że wszystkie okna i drzwi były porządnie zamknięte, wytłumił nieco głód nikotyny, ale nie stłamsił zupełnie obracania obsydianowej obrączki na palcu w nerwowym tiku i pochmurnego grymasu na twarzy.

Dni takie jak ten były najgorsze. Te dni, kiedy pogoda na zewnątrz klaustrofobicznie zamykała wszystkich turystów - ”gości”, jak Nate musiał czasami sobie przypominać, ”turyści” w branżowym żargonie miało pewne konotacje - w czterech ścianach “Czystego Śniegu” i wywracała rutynę dnia codziennego do góry nogami. Po pomocy Angie przy śniadaniu, upływ czasu zwolnił do ślamazarnie pełzającego tempa. Sposobów na zabicie nudy było niewiele, w godzinach pracy czytanie książek czy filmy na dysku laptopa nie wchodziły w grę i Grayson musiał zadowolić się krzyżówkami - boomerskim hobby wedle Austina. Śnieżna zawierucha za oknami gasiła jakąkolwiek energię podsycaną kafeiną, obciążając powieki i wyrywając częste ziewnięcia z gardła. Do tego kontakt z uziemionymi gośćmi był częstszy niż zazwyczaj i zaczynała boleć go żuchwa od przyklejania sztucznego uśmiechu na twarz, niesięgającego piwnych oczu.

Nate przemył kubek i odstawił go do zlewu, gdzie piętrząco rosła wieża z brudnych naczyń. Bezwiednie podrzucił parę razy pęk kluczy, wpatrując się w zadymę za oknem w chwili refleksji. Chwila minęła, klucze wcisnął do kieszeni i odruchowo wydobył smartfona, przeciągając palcem po ekranie. Przez chwilę zapomniał zupełnie o tym, że zasięg i połączenia ze światową siecią w kurorcie były marne w dobry dzień, a przy załamaniu pogody zupełnie umierały. Przypomniał sobie o tym fakcie dopiero gdy otworzył czat na WhatsAppie oznajmiający, że jego ostatnia wiadomość, którą wysłał przed zaśnięciem, nawet nie dotarła do Austina.

Nate westchnął z irytacją po raz kolejny, wygaszając ekran i chowając smartfona do kieszeni. Bez połączenia z internetem i zasięgu z telefonu nie było za wiele pożytku i był bardziej tylko kosztownym akcesorium z nielicznymi funkcjami użytkowymi. Głównie ograniczonymi do pokaźnej biblioteki utworów zawierzonej pamięci oraz po tysiąckroć ogranych gier mobilnych niewymagających internetu jak pasjans, sudoku czy saper. Nate kątem oka zerknął w stronę odłożonych krzyżówek zabijających dotąd nudę, ale piętrzące się naczynia za bardzo zaczynały koleć go w oczy i postawił na produktywność. Kolejnym, nieco bezcelowym odruchem poklepał się po kieszeniach, sprawdzając czy święta trójca - portfel, klucze i telefon - była na swoich miejscach, zanim wyszedł z kuchni w kierunku sali wspólnej. Ze służbowym uśmiechem na twarzy rozpoczął okrążenie, zbierając odstawione naczynia i kordialnie pytając się każdego po kolei, czy życzyli sobie czegoś jeszcze.

A śnieżyca szalała dalej.