“Krzycz o wolności, miłości i pokoju
Chociaż słowa nie zmienią tego gnoju”
- DeKolt, “Być Zawsze Sobą”

— Czy ty nienawidzisz snu?

Maks wzruszył tylko wieloznacznie ramionami w ramach odpowiedzi, pytanie uznając za mocno retoryczne. Tymon Kaplan był jedną z dwóch osób na świecie intymnie zaznajomionych z prawie całą zawartością jego przysłowiowego bagażu - od niezdrowych nawyków, przez liczne dziwactwa i szereg praktykowanych mechanizmów obronnych, aż po całą resztę, w postaci licznych wad, sporadycznych zalet i neutralnych aspektów, składających się na jego osobowość. Zastanie Gajewskiego na balkonie o trzeciej nad ranem nie spotkało się zatem ze zdziwieniem czy zaskoczeniem, a wymijające wzruszenie ramion nie zostało odebrane jako afront. Tymon po prostu bez słowa dołączył do niego, wspierając się o barierkę. Maks spojrzał się w jego stronę z cieniem wymuszonego uśmiechu, który zaraz przeszedł w znacząco-krytyczne spojrzenie na widok byle jak narzuconej i rozpiętej bluzy nijak nie oferującej ochrony przed zimnym, nocnym powietrzem, pogłębione tylko gdy Kaplan wyłowił z kieszeni i odpalił resztki skręta z poprzedniego wieczoru.

— Zdrowsze od twoich — Tymon rzucił lekkim tonem, wymownie zerkając na pety w doniczce pamiętającej lepsze czasy i służącej za prowizoryczną popielniczkę, gdy zauważył dezaprobatę na bladej twarzy chłopaka upstrzonej piegowatymi konstelacjami.

— Ta, jasne… — Maks prychnął w odpowiedzi, marszcząc nos gdy ziemisty zapach wdarł się nachalnie do nozdrzy.

— Co, Oliwka chrapała za głośno i nie mogłeś zasnąć?

— Nie, ty się wierciłeś. Ona przecież nie chrapie.

Tymon parsknął tylko w odpowiedzi, pozwalając nieskrępowanej ciszy ponownie spowić balkon. Maks praktycznie od zawsze preferował późne godziny, gdy świat zasypiał i zostawiał go w spokoju, prowadząc mocno nocny tryb życia. Rytm dobowy w jego przypadku nie był już tyle rozstrojony, co właściwie nieistniejący, dzięki epizodom depresyjnym i cyklicznym napadom bezsenności, zazwyczaj wywoływanym przez nadmierne myślenie i paraliż analityczny. Powody braku snu tej nocy nie były zatem tak prozaiczne jak chrapanie Oliwii czy wiercenie się Tymona - chociaż nadal miewał problemy z zaśnięciem i przespaniem całej nocy gdy nocował z partnerami, to już od dawna nie sprawiały mu takich problemów. Nie, powodem była przeszłość.

Przeszłość, która nie wróciła w postaci wspomnień okrutnie wywleczonych przez niezapominającą niczego pamięć czy sennych koszmarów uszytych przez podświadomość, a w formie namacalnego zagrożenia. Chociaż Maksymilian za początek swojego życia uznawał osiągnięcie pełnoletności, odgradzając się jak tylko najlepiej potrafił od pierwszych osiemnastu lat, to wiedział lepiej i nie łudził się, że był w stanie zupełnie wymazać całość dawnych czasów. Zmiana nazwiska oraz kompletne odcięcie się od ojca-potwora nie uchroniły go przed wizytą ludzi Strażyca i byciem obarczonym przez nich obowiązkiem spłaty ojcowskich długów. Zupełnie jakby okrutny los postanowił, że zestaw traum i urazów nie starczył mu za dziedzictwo.

Gajewski nie był pewien co do kompletnego wymiaru “współpracy”, tego jak miała się potoczyć i co przyjdzie mu robić w ramach spłaty zadłużenia, ale nie mógł odmówić. Odmówiłby, gdyby odmowa nie wiązała się z zagrożeniem zdrowia lub życia najbliższych mu osób. Był za dobrze zaznajomiony z praktykami panującymi w półświatku, by łudzić się że Strażyc po prostu odpuściłby dług. Nie, jeśli postanowił windykować Maksa praktycznie pewnym było, że wymusiłby na nim kooperację w ten czy inny sposób, najpewniej grożąc jego wybranej rodzinie - Tymonowi i Oliwii w pierwszej kolejności, a zaraz po nich Mikiemu i Wiktorii. Na to nie mógł pozwolić i był gotów zrobić wiele, by uchronić ich od krzywdy.

Ciężkie myśli, mnożące się w nieskończonej pętli, osiadały opresyjnie na umyśle chłopaka, zabijając sen i w końcu wyrwały z gardła zmęczone westchnienie. Kątem oka zauważył czujne spojrzenie Tymona zabarwione zmartwieniem, który zaraz też objął go wolną ręką i przyciągnął ku sobie. Maks zazgrzytał zębami, opierając głowę o jego ramię, gdy ten czule pokrzepiający gest, jasno telegrafowany i mający być pokrzepieniem, spotkał się z mimowolnym napięciem mięśni. Maks doskonale wiedział że nie musiał obawiać się niczego ze strony Kaplana, ale głęboko zakorzenione odruchy ostawały się logice i ciężko było je kompletnie wyplewić, nawet po tylu latach.

— Wiesz, że jak coś cię gryzie, to możesz mi powiedzieć.

— Wiem, wiem — odparł Maks, wzdychając po raz kolejny. — Ale nic się nie dzieje, wszystko okej. To po prostu… ja będący mną.

— Ej, rozmawialiśmy o tym! — Tymon szturchnął go, pozornie karcącym tonem. — Bez takich tekstów.

Maks mruknął tylko niezobowiązująco w odpowiedzi i potoczył ramionami, wracając do przesuwania piwnego spojrzenia po blokowisku i pochmurnym nocnym niebie, pogrążony we własnych myślach. Ufał swojej rodzinie i wiedział, że mógł im się zwierzyć z czegokolwiek nie obawiając się negatywnych reakcji. Z jakiegoś niezrozumiałego dla niego powodu, mającego pozostać nieodgadnioną zagadką po wsze wieki, cała czwórka punkrockerów nie tylko tolerowała jego osobę, a wręcz ceniła i chciała jego obecności w swoim życiu. Obawy jednak krążyły na obrzeżach myśli, szepcząc że nie mógł obarczać ich swoimi własnymi problemami, że przyspieszyłoby to tylko nieuchronne zrozumienie, jak bardzo nie zasługiwał na choćby krztynę ich uwagi, jak rozległe były uszczerbki na jego psychice i jak nienaprawialny tak naprawdę był… Maks wiedział, dokąd zmierza ten ciąg myślowy, ale nie był w stanie zupełnie go zatrzymać. Ponury nastrój wywołany przez problem długu skutecznie napędzał myśli, które zazębiały się jedna o drugą, pobudzały kolejne i łączyły w jakże dobrze mu znane błędne koło, z którego nie było ucieczki.

— Nie, dobra, starczy tych pomyślunków — zawyrokował stanowczo Tymon, wrzucając wypalonego skręta do doniczki. — Serio, Maks. Słyszę obroty trybików pod tą twoją ładniusią kopułą.

Maksymilian nie zaprotestował w żaden sposób, gdy Kaplan osadził dłonie na jego kościstych ramionach i obrócił go zdecydowanym gestem w stronę uchylonych drzwi do mieszkania, gotów holować go do sypialni.

— Nie ma co marznąć, idziemy do łóżka — oznajmił, kierując nim do ciepłego wnętrza.

— Osman, ty romantyku — Maks parsknął pod nosem.

— Zaczniemy liczyć barany i zaraz zaśniesz, zobaczysz.

— Proste zadanie, mogę nawet zacząć już teraz — odparł chłopak, unosząc dłoń i stuknął wymownie palcem o wierzch dłoni zaciśniętej na ramieniu. — Jeden baran.

— Twój cięty dowcip nie zna granic — Tymon ripostował pozornie suchym tonem, w którym kryła się jednak czuła nuta rozbawienia.

Z Kaplanem wczepionym w ramiona i stanowczo narzucającym kierunek, Maks nie miał innego wyboru jak tylko posłusznie podreptać w stronę sypialni, stąpając lekkimi krokami by nie obudzić przypadkiem chrapiącej Oliwii. Nie łudził się by sen miał nadejść prędko lub łatwo, zbyt dobrze znał samego siebie. Błędne koło musiało po prostu przetoczyć się wyczerpująco przez jego umysł, a jedyne co on mógł zrobić, to starać się jak najbardziej zminimalizować wyrządzone przezeń szkody.

Nihil novi.

Kafejka internetowa wciśnięta przy Sławkowskiej ostawała się już nie tylko postępującej gentryfikacji i komercjalizacji okolicy, skutkującej w natłoku biznesów o szeroko pojętym profilu turystyczno-rozrywkowym, ale i postępowi jako takiemu. Gnająca jak szalona cyfryzacja społeczeństwa i powszechny dostęp do światowej sieci powinna oznaczać koniec takich lokalów czy wymusić przebranżowienie, ale “Shadow Den” zdawało się nie być tego świadome, dumnie i uparcie trwając na swoim miejscu jakby żywcem wyrwano je z minionej epoki. Dochód ze świadczonych tutaj usług nie miał prawa pokrywać choćby części kosztów operacyjnych, zapewne mocno zawyżonych przez centralną lokalizację, nie wspominając już o generowaniu jakichkolwiek zysków. Maks nieraz zastanawiał się jakim cudem ten anachronizm unikał bankructwa i skąd właściwie było go stać na całodobową działalność. Teoretyzował że kafejka była tylko frontem, służącym zapewne za pralnię brudnych pieniędzy, ale wbrew swojej nadpobudliwej ciekawości, nigdy nie zgłębiał tego tematu. Z czysto utylitarnych pobudek - “Shadow Den” spełniało swoją funkcję w jego życiu.

Jak przy każdych odwiedzinach w kafejce, tak i tym razem Maks pozował na studenta prowadzącego risercz. Rola przychodziła mu stosunkowo łatwo, z bladą cerą i podkrążonymi lekko oczami - efekty chwiejnego cyklu dobowego - na pierwszy rzut z pewnością sprawiał wrażenie przykładnego ucznia z jednej z krakowskich uczelni, zakuwającego z dala od tłocznego i głośnego akademika. Przynajmniej miał nadzieję, że sprawiał takie wrażenie, dla pewności zawsze przynosząc ze sobą parę książek naukowych i gruby zeszyt, w którym od czasu do czasu coś notował - zazwyczaj losowe myśli, teksty piosenek lub cytaty z ostatnio pochłoniętych mediów - by utrzymać grę pozorów. Szczęśliwie trzymanie pokerowej miny przychodziło mu niezwykle łatwo, inaczej na pewno spaliłby swoją przykrywkę po przeczytaniu najnowszej wiadomości od Strażyca.

Maks nigdy nie miał wątpliwości co do tego, że agencja detektywistyczna była tylko frontem dla zorganizowanej działalności przestępczej należącym do któregoś z ugrupowań krakowskiego półświatka, biorąc pod uwagę fakt że jego ojciec-recydywista był im winny nie lada kwotę. Pytaniem otwartym pozostawało tylko, jak wpływową i wysoką pozycję zajmował jej właściciel. Gajewski śmiał przeprowadzić zaledwie pobieżne rozpoznanie, nawet pomimo łatwości z jaką zdołał wyśledzić Kornela w sieci i praktycznie nieistniejących zabezpieczeń, które mogły zapewnić mu anonimowość, jak zwykle preferując postawić na ostrożność. Co mogło być kłopotliwe przy tym zleceniu, biorąc pod uwagę treść wiadomości na ekranie.

“‘Zabezpiecz’,” chłopak prychnął w myślach. “Niby jak?”

O ile Maksymilian był w stanie prześledzić historię pożądanego przez Strażyca obrazu, to miał szczerą nadzieję że mężczyzna nie oczekiwał od niego jakiegokolwiek działania poza wirtualem. Wzmianka o innych osobach szukających dzieła sztuki wzbudzała w nim spory niepokój, bowiem taka rywalizacja znacznie podnosiła ryzyko i prawdopodobieństwo komplikacji. Maks westchnął pod nosem i w imię dokładności przeczytał wiadomość jeszcze raz, zawierzając jej szczegóły pamięci, w nie do końca kontrolowanym, nerwowym tiku obracając w palcach rzemień skórzanej bransolety na kościstym nadgarstku, którą dostał od “GejAgendy” jako prezent urodzinowy i symbol przynależności do kapeli jednako. Miał poważne zastrzeżenia co do strażycowego zlecenia, ale nie miały one znaczenia. Nie miał innego wyboru, jak wykonać wydane mu polecenia.

Maks zamknął okienko z wiadomością, uznając adnotację “przeczytano” za wystarczającą odpowiedź, i już miał zacząć pakować torbę i zbierać się do wyjścia, gdy nowa notyfikacja wdarła się na ekran. Niby tylko dwa słowa, ale ich znaczenie rzadko kiedy zwiastowało coś dobrego. “Musimy porozmawiać” było najprędszym sposobem na skręcenie żołądka Maksa w precel i wzbudzenie niepokoju. Z nagle suchym gardłem przeciągnął palcami po klawiaturze, wystukując prędką odpowiedź.

białogłowa: Musimy porozmawiać. Poroniec: W cztery oczy czy mam zadzwonić?

W oczekiwaniu na respons, Maks spakował torbę, starając się opanować nagle rozedrgane nerwy.