Hrabia Maurycy Zamoyski
Hrabia czuł lekki niepokój opuszczając Londyn. Cel, który sobie założył nie został zrealizowany. Alexis żył, a to już samo w sobie stanowiło niebezpieczeństwo. Intuicja go zawiodła na całej linii. Nie spotkał szalonego okultysty, a jedynym efektem jaki osiągnął było cierpienie niewinnego człowieka.
Hrabia musiał sam przed sobą przyznać, że co co spotkało go w piekielnym pociągu, mocno zachwiało jego oglądem i oceną świata.

Z ponurą miną stał wśród tłumu pasażerów, czekających tak, jak on na podstawienie składu. Jedynym pocieszeniem w tej całej sytuacji był fakt, że podróż odbędzie w wygodnych i luksusowych warunkach. Orient Express już od wielu lat miał wyrobioną markę przedsiębiorstwa, które w najmniejszych detalach dbało o komfort i zaspokajanie najbardziej wyszukanych zachcianek swoich pasażerów.

- Przepraszam pana, czy Orent Ekspress to odchodzi z tego peronu? - zapytał hrabiego około trzydziestoletni mężczyzna w szerokim berecie i palcie z futrzanym kołnierzem.
- Tak - odparł Zamoyski - Lada chwila powinni podstawić skład.
Jeden rzut oka wystarczył polskiemu szlachcicowi, żeby stwierdzić, że ma do czynienia z człowiekiem z niższej klasy. W miarę nowy płaszcz skrywał znoszoną marynarkę, a zadarte noski butów dobitnie obnażały materialny status mężczyzny. Ów jegomość zdecydowanie nie pasował do reszty pasażerów czekających na peronie.
- Widzi pan, to moja pierwsza podróż tym cudownym pociągiem - zagadnął mężczyzna - Firma wysyła mnie w delegacje.
W jego głosie słychać było nieskrywaną dumę i radość.
- Dla pana to zapewne nie pierwszyzna, prawda?
Hrabia niezobowiązująco kiwnął głową i wychylił się, aby sprawdzić czy nie nadjeżdża pociąg, który wybawi go od natręta.
- Ehh… przepraszam. Gdzie moje maniery? Zapomniałem się z wrażenia przedstawić. - mężczyzna ściągnął poprzecieraną skórzaną rękawiczkę i sięgnął do kieszeni płaszcza - Humphrey Enderly, agent ubezpieczeniowy z firmy Watson&Weideman - przedstawił się wręczając hrabiemu bilet wizytowy.
Zamoyski zapewne schowałby bilet do kieszeni i za chwilę o nim zapomniał zapomniał, gdyby nie jeden mały detal.
W tym nie mogło być przypadku. Chowając swoją dumę i klasowe uprzedzenia, Zamoyski postanowił zawrzeć bliższą znajomość z panem Enderlym.

- Dajmy już spokój ubezpieczeniom - powiedział Zamoyski opierając się na kwiecistej sofie i zaciągając się wybornym cygarem - Czy uczyni mi pan tę przyjemność i napije się pan ze mną jeszcze jedną szklaneczkę brandy?
Enderly lekko się zaczerwinił i spuścił wzrok.
- Wie pan, panie hrabio… nie powinienem. W końcu jestem przecież w pracy. - mężczyzna nerwowo podrapał się po brodzie i dodał po chwili - Jednak ta brandy jest tak wyśmienita, a i pana towarzystwo również miłe, więc nie odmówię sobie tej małej przyjemności.
Hrabia gestem dłoni przywołał kelnera, który zjawił się niemal natychmiast.
- Poprosimy o jeszcze jedną brandy.

Już po chwili na niewielkim stoliku stojącym przed sofą znalazła się karafka i dwa kieliszki z grawerowanym logo kompanii kolejowej, będącej właścicielem Orient Expressu.
- Szczerze mówiąc - zaczął hrabia, upijając niewielki łyk z kieliszka - Bardziej od ubezpieczeń, zainteresował mnie znak umieszczony na pańskiej wizytówce.
Enderly znieruchomiał. W dłoni trzymał kieliszek, który zatrzymał się w połowie drogi do jego ust. Następnie rozejrzał się nerwowo po wagonie i nachylając się w kierunku hrabiego szepnął:
- O tych sprawach lepiej nie mówić publicznie.
- A dlaczegóż to? - spytał zaintrygowany Zamoyski.
- To niebezpieczne sprawy. Trzeba uważać, co i komu się mówi. Znak na wizytówkach to rodzaj pieczęci, talizmanu, zabezpieczenia.
Zamoyski zauważył, jak oczy Enderly’ego stał się nagle błyszczące i rozbiegane. Gdyby nie pytanie o dziwny symbol pomyślałby, że to alkohol tak zadziałał na młodego agenta ubezpieczeniowego.
- Wie pan, panie hrabio. Intuicja mi podpowiadała, że znajdę z panem wspólny język. Nie przypuszczałem, że będziemy mówić o takich sprawach. Widać jednak, że pokrewne dusze zawsze się odnajdą.
Zamoyski uśmiechnął się tajemniczo i rzekł:
- Proszę opowiedzieć mi więcej o tym symbolu.
- Dobrze - odparł Enderly - Musi pan jednak wiedzieć, że to co panu powiem może zabrzmieć jak słowa szaleńca, jak bajania dla spragnionych wrażeń dam. Niestety ta zdawałaby się fantasmagoria jest niestety prawdą, a świat w którym żyjemy nie jest tym czym się być zdaje. Intuicja mówi mi jednak, że pan już zajrzał za kurtynę. Tylko nie jest pan pewny, co dokładnie ujrzał.
Hrabia potaknął niezobowiązująco głową i upił kolejny łyk brandy.
- Ja pierwszy raz zajrzałem za kurtynę, jakieś osiem miesięcy temu. To było na kilka tygodni przed tragiczną śmiercią mego brata. Niech Bóg ma go w swej opiece. W nocy nawiedził mnie przerażający i tajemniczy sen. Śniłem o olbrzymim podwodnym mieście. Strzeliste kamienne budowle, potężne rzeźbione kolumny i ozdobione dziwnymi reliefami portyki, wszystko skryte przez nieprzeniknioną oceaniczną głębię. Miasto prastare, dzieło zapomnianej cywilizacji i gdzieś tam w najbardziej mrocznym zakątku tego miasta leżał on. Przerażający swym majestatem śpiący bóg, nieumarły, wszak śmierć nie ma nad nim władzy. W tym śnie pływałem swobodnie po podwodnym mieście, podziwiając jego piękno i porażający majestat. A w uszach szumiała mi dziwna, pradawna pieśń. Tajemniczy szept , który wwiercał mi się w głowę i drażnił me nerwy niczym mikroskopijne wiettło. Każdy kolejny dźwięk, każde kolejne słowo pobudzało me zmysły i umysł.

Świat się kołysał. Leniwie, monotonnie. Lewo, prawo. Lewo, prawo. Wokół rozbrzmiewał tylko upiorny szum błoniastych skrzydeł i dudnienie oceanicznej głębiny.
Mrok i pustka pochłaniały wszystko, a lodowaty chłód pętał ciało. Ciało, które z każdym uderzeniem oceanicznych, zapadało się i rozpływało w bezdennej, piekielnej czeluści.

Rita Carter, Pauline MacMoor, George Carter, Franz Von Meran, Eleonor Howard

Paryż olśniewał zarówno w nocy, jak i za dnia. Wystarczyło kilka chwil, kilka kroków jego ulicami, by człowiek poczuł, że oddycha zupełnie innym powietrzem. Powietrzem w którym unosił się jakiś hipnotyczny, żeby nie rzec narkotyczny zapach dekadencji, poezji i niemal namacalnej mistyki.
Miasto nazywane współczesną stolicą świata, zdawało się nigdy nie zasypiać. Piątka przyjaciół przekonała się o tym już poprzedniej nocy, gdy z butelką szampana w dłoni wracali chwiejnym krokiem do domu Eleonory. Blask lamp i reklamowych neonów sprawiał, że noc wyglądała doprawdy bajecznie, a urokliwe uliczki zwodziły mirażem romantycznego romansu.
Nocna przechadzka, choć na chwilę pozwoliła wszystkim zapomnieć o tym, co wydarzyło się zaledwie kilkadziesiąt godzin temu, jak i o prawdziwym powodzie ich wizyty w tym olśniewającym mieście.

Świeżo pieczone croissanty, jak i kawa postawiły wszystkich na nogi, choć trudno było to nazwać normalnym śniadaniem. W końcu, jacy normalnie ludzie mogą sobie pozwolić na śniadanie o godzinie czternastej.
Trudno było jednak po całonocnej eskapadzie, zrywać się z łóżka skoro świt.

To był ich pierwszy dzień w Paryżu, a wspólny posiłek stał się swego rodzaju ich osobistym rytuałem. To właśnie w trakcie takich spotkań omawiali zdobyte informacje, dzielili się obawami i planowali kolejne kroki w tej jakże trudnej i niebezpiecznej sprawie.

Nie inaczej było i tym razem. Franz tradycyjnie zaczął dzień od przejrzenia prasy.
Nagłówki wszystkich gazet krzyczały:

"Szykuje się nowa wojna światowa"
"Świat znowu na krawędzi zagłady"
"Przeszłość nic nas nie nauczyła. Kolejna wojna za progiem."

Te dramatyczne tytuły dotyczyły wydarzeń, jakie miały miejsce w Zagłębiu Ruhry. Wobec braku spłat wojennych kontrybucji przez Niemcy, Francja w porozumieniu z Belgią podjęły decyzję o wysłaniu wojsk i okupacji terenów zagłębia Ruhry. W odpowiedzi rząd Republik Weimarskiej skłonił robotników, by zorganizowali strajk powszechny, mający być wyrazem sprzeciwu wobec okupacji.
Sytuacja z każdym dniem stawała się coraz bardziej napięta. Gazety pisały o zamieszkach i o możliwości wybuchu kolejnej wojny. Wystarczyłby bowiem niewielka iskra, by zaogniona sytuacja polityczna przerodziła się w krwawy konflikt zbrojny.

Franz ze zmartwioną miną odłożył gazetę i rzekł:
- Czas, abyśmy zajęli się tym po co tutaj przyjechaliśmy.
Zapadła wymowna cisza. Nikt nie chciał wracać do tej tragicznej i niebezpiecznej sprawy. Frywolny nastrój zeszłej nocy prysł w jednej chwili. Ciążył jednak na nich obowiązek moralny wobec profesora Smitha. Poza tym zabrnęli już tak daleko, że trudno byłoby aby w tym momencie się wycofali.
- Myślę, że powinniśmy zacząć poszukiwania od Biblioteki Narodowej - zaproponowała niespodziewanie dla wszystkich Paulina.
- Doskonała myśl - podchwycił George - Z chęcią ci pomogę w przeglądaniu zakurzonych tomów.
- Ja również z chęcią bym wam pomogła, ale chciałbym odwiedzić siedzibę pewnej organizacji do której należał mój ojciec. Myślę, że i tam będziemy mogli znaleźć przydatne informacje. Mam nadzieję Franz, że nie odmówisz mi swego towarzystwa.
- Jakże bym mógł odmówić tak uroczej prośbie, moja droga Eleonor.
- A co z tobą Rita? - spytał George.
- Ja.. - odparła zaskoczona panna Carter - Jakoś niezbyt widzi mi się spędzić całe popołudnie w zatęchłej bibliotece. Jeżeli nie masz nic przeciwko temu Eleonor, to chciałabym towarzyszyć tobie i Franzowi w czasie wizyty w tej tajemniczej organizacji do której należał twój papa.
- Zatem ustalone - zakomunikował Franz wstając z miejsca - Ruszajmy, więc czym prędzej i tak straciliśmy już dość czasu.

Rita Carter, Franz Von Meran, Eleonor Howard
Paryska siedziba Zakonu mieściła się w niewielkiej willi na obrzeżach miasta. Taksówkarz, który zawiózł trójkę przyjaciół na miejsce, przez całą drogę dziwnie im się przypatrywał. Nie odważył się jednak na jakiekolwiek słowo komentarza, choć widać było, że dużo wysiłku go to kosztowało.
Gdy samochód zatrzymał się przed bramą, ponurym tonem oznajmił tylko:
- Pięć franków i dwadzieścia centymów.
Franz uiścił opłatę, po czym pomógł obu damą wyjść z taksówki
Przyjaciele nie zdążyli podejść do ozdobnej bramy strzegącej wejścia na teren posesji, gdy przywitał ich ubrany w czarną liberię lokaj.
- Bonjour! W czym mogę państwu pomóc? Zgubili państwo drogę? - zapytał po francusku.
- Bonjour! Myślę, że dobrze trafiliśmy. Chciałabym porozmawiać z kimś z członków Zakonu. - odparła Eleonor.
Mina lokaja nie zmieniła się ani odrobinę i ze stoickim spokojem zapytał:
- A czy jest pani umówiona?
- Niestety nie było na to czasu. Proszę jednak przekazać komu trzeba, że pod bramą czeka lady Eleonor MacGregor Mathers. - przedstawiła się używając nazwiska ojca.
- Proszę łaskawie tutaj zaczekać - odparł lokaj i obróciwszy się na pięcie ruszył w stronę domu.
- Jasne, że zaczekamy. W końcu, cóż innego nam pozostało - skomentował sytuację Franz - Dobrze, że mróz trochę zelżał to jest szanse, że sobie tyłków nie poodmrażamy.
- Franz! Bądź grzeczny, jak przystało na dżentelmena - skarciła przyjaciela Rita dając mu lekkiego kuksańca w bok.

Po kilku minutach lokaj ponownie pojawił się u bramy.
- Proszę za mną - powiedział wpuszczając całą trójkę na teren posesji.
Śnieg chrzęścił pod nutami, gdy przyjaciele szli ścieżką prowadzącą do drzwi. Siedziba Zakonu mieściła się w niewielkim, ale gustownie zaprojektowanym i ozdobionym dworku. Nad wejściem w ozdobnym frontonie umieszczono wyrzeźbione okultystyczne symbole oraz łacińską nazwę organizacji.

"Ordo Hermeticus Aurorae Aureae"

Lokaj zaprowadził ich do saloniku, którego wystrój i meble pamiętały zapewne czasy Ludwika XVI-tego. Jedynie elektryczne lampy i żyrandol psuły wrażenie, że przenieśli się do zamierzchłej epoki.
- Witamy sławną córkę, naszego słynnego nauczyciela - przywitała ich lekko chrypiącym głosem kobieta, która właśnie wkroczyła do salonu.
Trzydziestolatka ubrana w kwiecistą, powłóczystą suknię bez skrępowania położyła się na sofie.
- Państwo wybaczą, ale mam dzisiaj straszną migrenę - wyjaśniła zaciągając się dymem z fajki o długim i smukły cybuchu.
Już po chwili pomieszczenie wypełniło się charakterystycznym zapachem opium.
- Cóż sprowadza sławną córkę naszego słynnego nauczyciela w nasze progi? - spytała odchylając głowę do tyłu i delektując się narkotycznym dymem.
- Chciałabym skorzystać z biblioteki Zakonu. Mam nadzieję, że nie odmówicie mi tej prośby ze względu na pamięć o moim ojcu i jego wkład w waszą organizację.
- Wkład rzeczywiście miał duży - odparła gospodyni w zagadkowy sposób - Biblioteka jednak nie należała do niego. A czegóż poszukujesz młoda damo?
- Informacji o pewnym przedmiocie, który kiedyś należał do mego ojca. Być może tutaj znajdę jakieś informację na jego temat.
- Być może, być może…. - rzuciła lekceważąco kobieta ponownie zaciagając się dymem.
- Czy zatem możesz pani polecić lokajowi, aby zaprowadził mnie do biblioteki?
- Osobiście nie mam nic przeciwko temu. Niestety nie do mnie należy taka decyzja. Moje światełko wyjechało rano do Paryża i jeszcze nie wróciło. Wybacz zatem, ale z przykrością muszę odmówić twojej prośbie.
- A kiedy można spodziewać się powrotu twojego “światełka”? - zapytała zagryzając wargi i powstrzymując wybuch gniewu Eleonor.
- Allan jest jak kot. Chodzi własnymi ścieżkami. Myślę jednak, że wieczorem powinien już być. Przyjedźcie tuż przed północą, a zastaniecie go na pewno. Będziecie mogli spotkać się z nim, jak i innymi członkami naszej społeczności. Dzisiaj mamy małe świętą i przybędą wszyscy znaczący członkowie. A teraz wybaczcie, ale muszę już was opuścić. Ta migrena jest po prostu nie do zniesienia. Pierre was odprowadzi do bramy.
Kobieta wstała i chwiejnym krokiem ruszyła do drzwi. Przechodząc jednak obok Rity zatrzymała się i nagle i bezceremonialnie złapała ją za brodę.
- Śniłam o tobie moja droga. Strzeż się blondynów o niebieskich oczach, bo taki przyniesie ci zgubę. Słuchaj się dobrej rady, cioteczki Mojry.

Pauline MacMoor, George Carter
- Po raz kolejny powtarzam, że nie ma takiej możliwości - tłumaczył po francusku stary bibliotekarz - Jesteście cudzoziemcami i musicie mieć zgodę ambasadora. Bez tego nie mogę was nawet wpuścić, abyście sobie regały pooglądali.
Biurokracja w Narodowej Bibliotece okazała się o wiele gorsza niż ta panująca w British Museum. Pilnujący porządku bibliotekarz nie chciał słyszeć żadnych tłumaczeń i był całkowicie odporny na prośby i wdzięki Pauliny.
- Dobrze - rzekł w końcu George - Poczekaj tu moja droga, a ja spróbuję coś załatwić.
- Nie coś, tylko zaświadczenia od ambasadora - dodał wyjątkowo nadgorliwy bibliotekarz.
George obrzucił go wzgardliwym spojrzeniem i ruszył do wyjścia.
- Postaram się wrócić, jak najprędzej -rzucił jeszcze na odchodne do Pauliny.

Panna MacMoor nie mając innego wyjścia również postanowiła opuścić bibliotekę. Udała się do niewielkiej kawiarenki mieszczącej się w tym samym budynku. Zamówiła kawę oraz jakiś jabłecznik, który polecał kelner.
Zła i zajęta ciastkiem nie zauważyła, że już od jakiegoś czasu przyglądał się jej jakiś młody mężczyzna.
- Mademoiselle, proszę o wybaczenie, ale przypadkowo usłyszałem o pani kłopotach. Czy mogę usiąść?

Paulina z lekko zdziwioną miną spojrzała na wysokiego, bruneta, który do niej zagadał. W milczeniu przytaknęła głową i czekała na dalszy rozwój sytuacji.
- Nazywam się Remi Vangeim. Jestem studentem literaturę na Sorbonie i z chęcią pani pomogę. Pan Daviau to bardzo miły człowiek, ale niestety niezwykle skrupulatny i z żelazną surowością przestrzegający przepisów.
- Ja to doskonale rozumie. W końcu Dura lex, sed lex.
- Zgadza się, ale myślę, że z moją pomocą będzie mogła pani znaleźć to czego pani szuka. Pani przyjaciel być może załatwi stosowne dokumenty, ale może to potrwać. Ja natomiast za drobną opłatą wprowadzę panią do biblioteki już teraz.
Myśl o romansie z młodym francuzem prysnęła, jak bańka mydlana. Biedny student po prostu zwietrzył okazję do łatwego zarobku i nie w głowie mu były amory.
- Zgoda - odparła niemal natychmiast Paulina. Trzeba było korzystać z okazji, jeśli się nadarzały. Zanim George coś załatwi, ona faktycznie będzie mogła już czegoś poszukać.

Z pomocą Vangeima, Paulina nie tylko weszła na teren biblioteki Narodowej, ale i uzyskała niemal natychmiastowy dostęp do potrzebnych danych.
W spisie powszechnym szlachty francuskiej, Paulina znalazła nazwisko Fenalik.

Jak się okazało hrabia François Marie Fenalik był francuskim szlachcicem urodzonym w Niemczech. Spis poza faktem, że mieszkał w Paryżu dostarczył też jednej skromnej informacji. W roku 1789 hrabia został aresztowany i pozbawiony wszelkich praw i tytułów.
- I co teraz? - zapytała skonfundowana Paulina.
- Zależy, co pani chce się jeszcze dowiedzieć. - odparł ze spokojem Vangeim.
- Muszę wiedzieć, co stało się z jego majątkiem.
- Prawdopodobnie został skonfiskowany. To były czasy rewolucji, tak wtedy robiono.
- Rozumiem, ale czy można sprawdzić, co konkretnie stało się z jego majątkiem i rzeczami osobistymi i w czyje ręce trafiły.
- Można, ale to będzie trudne i może nie przynieść odpowiedzi, których pani oczekuje. W bibliotece są dokumenty z czasów rewolucji, ale panuje w nich ogromnych chaos. Takie to były czasy. Wie pani gilotyny, rozruchy na ulicach, takie sprawy.

Nagle z drugiego końca sali dało się słyszeć głos George’a/
- Mam! Mam! Udało mi się zdobyć to pozwolenie!
Paulina ruszyła w kierunku przyjaciela i dokładnie w tym momencie usłyszała spokojny, ale jakże zimny głos pana Daviau.
- Cieszę się razem z panem, ale niestety dzisiaj już zamykamy. Będziecie musieli państwo przyjść w poniedziałek. Zapraszam od godziny dziewiątej. A teraz proszę państwa o opuszczenie sali, gdyż muszę jeszcze wszystko sprawdzić i pozamykać.

Pierwsza noc w Paryżu okazała się bardzo ciekawym doświadczeniem. Ciężko było zapomnieć całkowicie o wydarzeniach, jakich Rita doświadczyła całkiem niedawno. Głównie ze względu na ich niewytłumaczalną naturę, nadnaturalny charakter oraz strach, którego ziarno zasiały w sercu nie tylko panny Carter, ale również jej przyjaciół. Widziała dobrze, że żadne z nich nie było już takie same, jak przed spotkaniem z koszmarną lokomotywą i armią żywych trupów. Jednak Paryż, jego atmosfera, dekadencja, piękne światła, a przede wszystkim paryżanie, tak zupełnie inni od londyńczyków - wszystko to pozwoliło Ricie na jedną noc kompletnie zapomnieć o Sedefkar Simulacrum, o kultystach, o innych wymiarach i wszystkim tym, co było nie z tego świata.
Zatopiła się w urokach stolicy miłości i szybko też dała się ponieść chwili. Podczas spaceru po jednej z dzielnic paryskiej bohemy, napotkała wzrok wysokiego bruneta. Ich spojrzenia na krótko się skrzyżowały. Posłała więc mu zadziorny uśmiech.
- Victor Lyle - przedstawił się, dołączając na moment do grupy przyjaciół, choć wzrok jego nie odrywał się od Rity.
- Rita Carter - odparła, a później przedstawiła resztę ferajny.
Po krótkiej rozmowe wstępnej, panna Carter postanowiła odłączyć się od przyjaciół i przespacerować się z ciemnowłosym anglikiem. Rita bowiem była jak kot, często chadzała własnymi ścieżkami, których cel sama sobie dyktowała. Tym razem celem był pan Lyle, w którego spojrzeniu ciemnych oczu mogła się zatopić na zawsze - a przynajmniej na jedną noc.
- Spróbuję was odnaleźć później - powiedziała radosnym tonem, popalając papierosa i posyłając im serdeczny uśmiech. - Lecz nic nie obiecuję. Au revoir!

[MEDIA]http://blackgirlnerds.com/wp-content/uploads/2016/05/PennyDreadful_303_1635.R.jpg[/MEDIA]

Spacerowali długo, a czas nie miał dla nich większego znaczenia. Wstąpili nawet do jakiegoś lokalu, którego Rita kompletnie nie pamięta, wszak nie skupiała się za bardzo na nazwach miejsc, które zwiedzała. Wypili tam butelkę dobrego, czerwonego wina, po czym wrócili do dalszych spacerów. Victor Lyle okazał się być miłośnikiem historii starożytnej, to też wraz z Ritą mieli mnóstwo wspólnych tematów. Poza tym przebywał w Paryżu w odwiedzinach u swojej siostry, która właśnie urodziła trzeciego syna. Ponadto Rita dowiedziała się, że był wdowcem, a jego żona zmarła około pięć lat temu.
Wspólna noc zakończyła się na pojedynczym, lecz bardzo przyjemnym pocałunku tuż przed posiadłością Eleonor. Victor bowiem całkiem dobrze znał Paryż, a Rita pewna była jedynie adresu, pod którym znajdował się dom ojca jej przyjaciółki.
- Do zobaczenia w niedzielę, panno Carter - powiedział na pożegnanie Victor.
- Au revoir, panie Lyle! Niech pan uważa na siebie - pożegnała go Rita i w dobrym humorze wróciła do posiadłości ojca Eleonor.

~ * ~

Kolejny dzień okazał się również pełen wrażeń, choć już nie tak przyjemnych, jak pierwszej nocy.
Po śniadaniu, które Rita zjadła w towarzystwie reszty przyjaciół - co było już swoistą tradycją - wszyscy zaczęli snuć plany co do dalszego śledztwa. Rita jednak nadal była pod działaniem paryskiego uroku i ciężko jej było przestawić się z powrotem na myślenie o tych wszystkich mrocznych rzeczach.
Ostatecznie stwierdziła, że będzie towarzyszyć Franzowi i Eleonor w wyprawie do tajemniczej organizacji, do której tak bardzo chciała wybrać się jej przyjaciółka.
Eleonor nigdy za wiele jej nie mówiła na temat jej niezwykłych umiejętności. Rita pamiętała, że kiedy się poznały, Eleonor coś wspominała, że rozmawia z duchami, lecz siedemnastoletnia wtedy Rita uznała to za głupie żarty i zbyła przyjaciółkę krótkim śmiechem. Teraz jednak trochę tego żałowała i zaplanowała sobie, by pewnego wieczora usiąść wraz z Eleonor, tylko we dwie, i porozmawiać na tematy, na które do tej pory nie rozmawiały.

Po opuszczeniu siedziby Hermetycznego Zakonu, Rita czuła się nieswojo. Tajemnicze słowa kobiety wciąż rozbrzmiewały echem w jej głowie. "Strzeż się blondynów o niebieskich oczach..." Słowa te nie dawały jej spokoju. Wiedziała, że jedyną osobą, z którą mogła o tym porozmawiać, była Eleonor.
Dlatego też, kiedy tylko nadarzyła się okazja, Rita wzięła swoją przyjaciółkę na osobność i opowiedziała o tym, co kobieta wyszeptała jej przed opuszczeniem siedziby Zakonu.
- Co o tym myślisz? - spytała w końcu, spoglądając pytająco na Eleonor. - Kiedyś takie słowa wydałyby mi się absurdem, teraz jednak nie mam co do tego pewności.

~ * ~

Wieczorna wizyta w tym samym miejscu nie poprawiła nastroju Rity. Wręcz przeciwnie. Allan Bennet nie przypadł jej do gustu wcale. Do tego te oskarżenia wobec Eleonor i świadomość, że nijak nie mogła pomóc swojej przyjaciółce sprawiły, że już nigdy nie zamierzała wrócić do tego miejsca.
Kiedy wrócili do posiadłości ojca Eleonor, Rita od razu udała się wziąć relaksującą kąpiel. Plany na niedzielne popołudnie miała. Zamierzała zjeść obiad w towarzystwie Victora i zapewne spędzić resztę tego dnia razem z nim. Natomiast co do sobotniej nocy...

Rita zapukała trzykrotnie w drzwi do pokoju Eleonor.
- El, to ja, Rita. Mogę wejść? - spytała, a gdy uzyskała twierdzącą odpowiedź, otworzyła drzwi i wsunęła się do środka.
Zamknąwszy za sobą drzwi spojrzała na przyjaciółkę.
- Powiedz mi... Powiedz mi wszystko - zaczęła i podeszła bliżej, po czym chwyciła ją delikatnie za dłonie i spojrzała głęboko w jej oczy. - Zupełnie jak wtedy, kiedy byłyśmy głupimi nastolatkami. Tym razem obiecuję, że uwierzę w każde twoje słowo.
I usiadła na wygodnym fotelu, ubrana w długi jedwabny szlafrok w kolorze czarnym i zapaliła papierosa, wsłuchując się w słowa przyjaciółki.

[MEDIA]http://68.media.tumblr.com/e41f0a3ec3bb369f9d6a810a24592c82/tumblr_oflz7bMxul1uep9lxo1_500.gif[/MEDIA]

Lady Howard obdarzyła przyjaciółkę ciepłym uśmiechem, ale w jej oczach kryła się niepewność. Ona nigdy nie lekceważyła podobnych słów. Ktoś jej kiedyś powiedział, że losowi nie da się uciec, że jest jak wszechogarniająca mgła, zbyt rzadka by ją pochwycić, a jednocześnie zbyt gęsta by się z niej wyswobodzić. Tak było z przepowiedniami, tak było z podobnymi słowami jakie okropna kobieta wypowiedziała w kierunku Rity. Miała nadzieję uniknąć tematu, zignorować go, pozwolić przyjaciółce żyć w słodkiej niewiedzy i dać jej to wrażenie, kontrolowania własnego życia, które ona, Eleonor, już dawno porzuciła.
Z pomiędzy rozchylonych warg, muśniętych wiśniową szminką uleciało westchnięcie.
- Myślę, że.. - zaczęła, ale przerwała, a jej spojrzenie an chwilę uciekło ku Franzowi. Nie może tego zrobić przyjaciółce, wystarczy, że profesor Smith wciągnął ich w metafizyczny świat i nie dał i tak naprawdę wyboru.
- ...myślę, że nie powinnaś się przejmować - uśmiechnęła się ciepło, zaraz znikając w taksówce, która miała ich zabrać z powrotem do jej posiadłości.

Gdy wzrok Eleonor skrzyżował się ze oczami Bafometa z witrażu, poczuła ona nagle kujący ból w obu skroniach.
- Otwórz swe serce na sąd - usłyszała głos Benneta.
Jej ciało przeszedł zimny dreszcz, choć wokół do sufitu strzelały płomienie.
Oddychała szybko, głęboko, jakby bała się, że zabraknie jej powietrza. Uniosła dłonie o smukłych palcach do skroni, a twarz wykrzywił grymas skrywanego bólu. Nie wiedziała czego okultysta od niej oczekuje, jak miała się otworzyć na sąd, ale nie miała zamiaru walczyć z rytuałem. Mówiła prawdę i nie bała się być osadzoną.
Ból w skroniach nie ustępował. Płomienie nadal strzelały pod sufit, ale jedynie dawały mocne ciepło. Eleonor czuła dziwny niepokój. Nie wiedziała co ją czeka. Spojrzenie z witrażu zdawało się ją przewiercać na wylot. Przez ułamek sekundy zdawało jej się, że kozi pysk Bafometa zmienia się w twarz Benneta.

Po wydarzeniach z siedziby Hermetycznego Zakonu Białego Brzasku, Eleonor, jedyne na co miała ochotę to kąpiel. Ciepła kąpiel, w wannie pełnej piany, pachnącej kwiatami magnolii. Dlatego gdy tylko Dominuque przygotowała jej kąpiel, pospiesznie ściągnęła z siebie cichy, na których wciąż czuła zapach Benetta, a chciała się go z siebie pozbyć, z włosów, z ubrania, z myśli.
Zanurzyła się w wodzie, nabierając powietrza, nim również i jej głowa znalazła się pod wodą. Nie otwierała oczu, wyciszała się, myślami błądząc w przyjemniejsze rejony, gdzie wciąż świeciły się światła, grała muzyka, a śmiechy odbijały się echem od ścian. Gdy zabrakło jej powietrza wynurzyła się, zaczesując palcami ciemne włosy za uszy. Odprezyła się w wannie, przymykając oczy, a błogi uśmiech wykwitł na jej wargach, gdy chwila spokoju przedłużała się.
Franz rozmawiał na dole z kimś z Anglii, jak się domyśliła dzwonił do swojej matki, Paulina przeglądała jakieś książki, a może już udała się na spoczynek, nie byłą pewna. Rita najprawdopodobniej odpalała kolejnego papierosa, gdziekolwiek by nie była a George.. on pewnie nalewał sobie burbona. Tego wieczora byli bezpieczni i mogli odetchnąć spokojnie, tak jak teraz robiła to zupełnie rozluźniona pani domu. Jeden wieczór spokoju, to nie była wygórowana prośba, prawda?

Siedziała przed gustowną toaletką, spoglądając w wypolerowane lustro, kiedy to Rita ją nawiedziła. Jej prośba była.. bezpośrednia, ale czego w zasadzie mogła spodziewać się po angielce? Czy za to właśnie nie polubiła Rity, za beztroskę, lekkie stąpanie po ziemi i całkowitą ignorancję pewnych spraw, które mogłyby zaburzyć lekkość jej ducha?
Eleonor posłała uśmiech przyjaciółce i przez dłuższą chwilę nie mówiła nic, obserwując dym, tlący się z końcówki papierosa Rity zamyślona.
- Nie ma o czym mówić - powiedziała bez cienia wahania w głosie.
- Ale może powinnyśmy zaplanować kolejne kroki? Franz próbował się czegoś dowiedzieć, ale niestety nie wiem jak się zabrać za dalsze poszukiwania, jedyne co mi przychodzi do głowy to poszukać w archiwach miejskich tytułu nadania ziemi dla naszego tajemniczego francuza i casanovy, takie dane raczej nie zostały wykreślone z rejestrów. Znalezienie jego posiadłości może być kluczowe - powiedziała wcierając w nadgarstki i dłonie olejek pachnący intensywnie magnolią.
- Poza tym, gazety i rubryki towarzyskie. Jeśli był takim bawidamkiem, jak opowiedział nam Benett to na pewno będą o nim jakieś wzmianki. Podejrzewam, że zejdzie nam an tym cały dzień, dlatego lepiej byś poszła spać. - nie chciała by to zabrzmiało chłodno, ale najwyraźniej po przeżyciach z dzisiejszego dnia wcale nie miała ochoty na zwierzenia, czy publiczne wylewanie łez. Cały spokój jaki odzyskała podczas kąpieli został zaburzony przez przybycie przyjaciółki. Nie mogła jej winić, toteż tego nie robiła, ale ostatnim na co miała ochotę dzisiejszego wieczora to uzewnętrznianie się dlatego gdy tylko Rita opuściła jej pokój, po uprzednich zapewnieniach Eleonor, ze ta czuje się wyśmienicie i jest najzwyczajniej w świecie zmęczona, Lady Howard położyła się spać, acz długo nie mogła zasnąć przewracając się z boku na bok.

Katzenjammer! Kociokwik!
Tylko dało się opisać to, co działo się w głowach ludzi opuszczających posiadłość należącą do okultystycznego zakonu.
I choć żadne z nich nie chciało tego mówić na głos, to wszystko, co się tam wydarzyło odcisnęło niezwykle trwałe piętno na ich duszach.

Wyparcie!
Wszyscy starali się wymazać z pamięci bolesne i niezwykle niejasne wspomnienia. Tak było łatwiej i mniej boleśnie. Po co zadawać nieprzyjemne pytania? Przecież z góry można było założyć, że nic dobrego to nie przyniesie.
Skrywana niechęć i złość wobec Eleonor rosła w ciszy, niczym niewidoczny nowotwór.

Radosne dźwięki trąbki obwieściły nadejście niedzielnego poranka. Tradycyjne już śniadanie pozwoliło na dość szybkie podzielenie się planami na budzący się właśnie dzień. Wszyscy zgodnie postanowili, że ten dzień poświęcą na chwilę odpoczynku i relaksu. Z racji, że większość instytucji była tego dnia zamknięta to ich śledztwo i tak musiało poczekać do poniedziałku.

Pogoda za oknem powoli stawała się coraz bardziej znośna. Zwały śniegu nadal, co prawda zalegały na ulicach i chodnikach, ale siarczysty mróz zaczął w końcu odpuszczać. Każdy z członków ich nieformalnej grupy śledczej chciał spędzić trochę czas w samotności. Dlatego też tuż po śniadaniu każdy z przyjaciół zamówił taksówkę i ruszył załatwiać swoje sprawy.

Franz von Meran
Ku uciesze Franza kierowca taksówki okazał się mało rozmowny. Dzięki temu von Meran mógł w spokoju przemyśleć kilka spraw. Ostatnie dwa tygodnie obfitowały w wydarzenia, które choć samemu trudno było mu to przyznać, zachwiały jego zdawało się stabilnym światopoglądem.
Od momentu, gdy udało im się opuścić piekielny pociąg, nie rozstawał się z rewolwerem. Dawał on mu pewną siły i dość mocną gwarancję bezpieczeństwa.
Wspomnienie wizyty w siedzibie okultystycznego zakonu, kuło go niczym było niczym drzazga pod paznokciem.
Choć nie przełknął ani jednej kropli wina, jakim poczęstował ich gospodarz, miał długą i bolesną lukę w pamięci. Wytłumaczeniem mogły być narkotyczne opary, którymi wypełniały pokoje i korytarze w siedzibie zakonu. Było jednak jeszcze inne o wiele bardziej przerażające wytłumaczenie, przed którym von Meran mocno się wzdragał. Jeżeli bowiem prawdą było, że Allan Bennett, alias Ananda Metteyya posiadał magiczne zdolności, to stał się on dla nich niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem, o ile nawet nie wrogiem.
Wszystkie zdobyte do tej pory informacje oddali niemal całkowicie za darmo. A można było mieć niemal stuprocentową pewność, że Bennett uruchomi wszystkie swoje kontakty, aby dowiedzieć się jeszcze więcej i zdobyć upiorny artefakt.

Za oknem wolno płynął paryski, zimowy pejzaż. Barwne witryny sklepów podświetlone licznymi neonami kusiły i zachęcały do wejścia do środka.
- Jesteśmy na miejscu, proszę pana - poinformował taksówkarz zatrzymując się przed dwupiętrową secesyjną kamienicą.
Franz wcisnął w wyciągniętą dłoń kierowcy dwufrankowy banknot i wysiadł. Gdy zatrzaskiwał drzwi samochodu w szybie ujrzał odbicie
niezwykle urodziwej kobiety. W jej oczach tańczyły tajemnicze ognie, a czerwień jej ust niemal całkowicie hipnotyzowała wszelkie zmysły. Franz nie mógł oderwać wzroku od tego niemalże cudownego obrazu. Jednocześnie bał się odwrócić, by bezpośrednio spojrzeć w oczy tej istnej bogini.
Gdzieś instynktownie czuł, że gdy tylko się odwróci to ona zniknie, niczym mgła na wietrze. Odgłos uruchamianego silnika taksówki wyrwał go z zamyślenia. Franz odwrócił się i…

I w tym momencie na jego rozpalony umysł spadł bolesny grad wspomnień.
W jednej sekundzie przed jego oczami przeleciał ciąg, zmieniających się obrazów z których każdy niósł ze sobą bolesny ładunek emocji i uczuć.

Von Meran sam nie wiedział ile tak stał na zaśnieżonym chodniku.
- Oj przepraszam pana - powiedział po francusku młody chłopak obładowany torbami - Przez te sprawunki, nie zauważyłem. Proszę o wybaczenie.
- Nic się nie stało. Proszę się nie martwić. - odparł ciągle zamyślony Franz.
Młody chłopak odszedł w stronę zbliżające się właśnie do krawężnika samochodu.
Von Meran przetarł twarz dłonią i wolno ruszył w kierunku drzwi kamienicy.

- Dzień dobry - Franz uchylił kapelusza przed starym lokajem, który otworzył mu drzwi - Nazywam się Franz von Meran. Jestem umówiony z hrabiną d’Aboville
- Zapraszam, pani już czeka w salonie.

Przy przepięknie rzeźbionym, marmurowym kominku siedziała kobieta w długiej sukni. Franz nie miał żadnych wątpliwości, że ten strój to dla niej codzienność, a nie kurtuazyjny gest wobec gościa.
- Niech pan spocznie, panie von Meran - rzekł cichym, lekko zachrypniętym głosem - Proszę o wybaczenie, ale nie jestem w pełni zdrowa. Dlatego też nasze spotkanie nie potrwa zbyt długo.
Franz usiadł i potaknął głową na słowa hrabiny.
- Ponoć ma pan do mnie jakieś pytania. Słucham zatem. Pańska matka wspomniała tylko, że dotyczą one bardzo zamierzchłych czasów.
- Zgadza się, pani hrabino. Moje pytanie dotyczy osoby, która żyła jeszcze przed Wielką Rewolucji…

- Zdecydowanie mnie przeceniasz, młodzieńcze - odparła hrabina sięgając po kieliszek białego wina - Na pewno niejeden nazwałby mnie starą jędzę, ale aż tak wiekowa to ja nie jestem.
Franz uśmiechnął się.
- Niejedna osoba w panie wieku mogłaby pozazdrościć humory, bystrego umysłu i sprawności fizycznej.
- Z tą sprawnością, to bym nie przesadzała. Bez mojego Huberta nie mogłabym się nawet podnieść z łóżka. Dość jednak tej kurtuazji. Czas ucieka. O kogo chcesz mnie zapytać młodzieńcze?
- Interesuje mnie postać niejakiego hrabiego Fenalika - odparł szybko Franz.
Hrabina uśmiechnęła się szeroko i upiła kolejny łyk wina.
- Twoja matka nie wspominała, że jesteś okultystą i libertynem.
- Ja nie…
- Nie zaprzeczaj, mój kochany. Tylko ktoś o takich zainteresowaniach może się interesować życiem tego bezwstydnika. Muszę ci powiedzieć, że gdy usłyszałam od twojej matki nazwisko Fenalik, moje serce zabiło mocniej. W mojej pamięci ożyły sceny z młodzieńczych lat. I tak naprawdę tylko dlatego zgodziłam się na spotkanie z tobą.
- Czyli gdyby interesowało mnie inne nazwisko, nie dostąpiłbym zaszczytu spotkania się z hrabiną?
- Zgadza się, mój drogi. Hrabia Fenalik, to postać legendarna w pewnych paryskich kręgach. Współcześni mu zrobili wiele, aby zatrzeć po nim wszelki ślad. Na szczęście dla zbyt wielu osób hrabia Fenalik był ważny, aby historia całkowicie o nim zapomniała. Hrabia Fenalik przybył do Paryża z Saksonii. Już wtedy mówiło się, że z rodzinnych stron ucieka przed licznymi zazdrosnymi mężami i chcących obłożyć go ekskomuniką księżami. Dla paryskiej śmietanki od razu stał się bardzo interesującą i pożądaną w towarzystwie osobą. W momencie przyjazdu do miasta. ponoć nie miał ani grosza, gdyż cały majątek pozostawił w Saksonii. dzięki jednak swojemu usposobieniu, wdziękowi i czarowi w szybkim czasie zdobył niemałą fortunę. Kobiety lgnęły do niego, jak muchy do miodu. A gdy okazało się, że jest członkiem loży i nader sprawnym okultystom stał się w oka mgnieniu ulubieńcem nie tylko największych rodów, ale i samej królowej. Ilość plotek jakie otaczały ich znajomość nie mieści się wręcz w głowie. Trudno powiedzieć, co z tego może być prawdą, a co tylko wymysłem zazdrosnych i zawistnych ludzi. Jednego jestem jednak pewna. Hrabia Fenalik prowadził liczne seanse okultystyczne połączone z lubieżnymi orgiami. W wielu pamiętnikach znalazłam relacje uczestników tego typu spotkań. Królowa jak mówią bardzo hojnie wynagradzała Fenalika za te seans. Stała się jednak ponoć bardzo zazdrosna i właśnie, to stało się prawdopodobnie przyczyną tragicznego końca życia hrabiego. Fenalik był wolnomyślicielem, rozpustnikiem i hulaką. Nawet największe pieniądze nie mogły go przekonać do wierności jednej kobiecie, nawet samej królowej. Zazdrosna kobieta potrafi być nie tylko okrutna, ale przede wszystkim niezwykle zdeterminowana. Królowa nie mogła znieść myśli, że jej faworyt zabawia się z innymi. Dlatego też zawiązała spisek, który doprowadził do końca Fenalika. Hrabia został oskarżony o uprawianie czarów i niemoralne prowadzenie się. Spadła na niego ekskomunika, jego majątek uległ konfiskacie, a jego samego wtrącono do więzienia. Niewiele wiadomo, co się wydarzyło potem. Jedni twierdzą, że uciekł z więzienia i schronił się w Anglii. Inni, że już pierwszego dnia został zabity przez jednego ze współwięźniów. Jak mówią był to ponoć mąż jednej z jego licznych kochanek. A jeszcze inna wersja mówi, że po krótkim pobycie w Bastylii skierowano go do przytułka dla psychicznie chorych. Najciekawsze jest to, że nigdzie nie można znaleźć dowodów na jego śmierć. To jest powodem kolejnych plotek wśród paryskich okultystów.. Wielu twierdzi, że hrabia Fenalik był w posiadaniu formuły na nieśmiertelność i że dzięki temu żyje po dziś dzień. Jeden mój znajomy przysięga, że widział go w paryskich katakumbach. Jak twierdzi hrabia miał, co prawda formułę na nieśmiertelność, ale nie na wieczną młodość. Dlatego też dzisiaj jego wygląd nie przysporzyłby mu już żadnej kochanki. Stąd też ukrywa się on przed wzrokiem ludzi w podziemnych korytarzach.

Franz z zapartym tchem słuchał opowieści hrabiny. Gdy ta przerwała był mocno zawiedziony, że to już koniec.
- Bardzo dziękuję za tę opowieść - rzekł Franz - Mam tylko jeszcze jedno pytanie.
- Słucham mój drogi.
- Hrabia Fenalik, jak mi wiadomo miał posiadłość pod Paryżem. Czy wie hrabina, gdzie dokładnie?
- Mój drogi - odparła z uśmiechem hrabina - Ta informacja jest poszukiwana przez wielu podobnych tobie. Mnie także swego czasu zajmowały te poszukiwania. Niestety jedyna pewna informacja jaką udało mi się zdobyć to fakt, że w willa hrabiego Fenalika została spalona, jako przeklęta i szatańska.
- Rozumiem. Jeszcze raz dziękuję za spotkanie i cenne i interesujące informacje.
- Ależ nie ma za co, mój drogi. Nawet nie wiesz, jak wielką przyjemność sprawiłeś starej kobiecie ożywiając jej wspomnienia.
Franz nie pytał już, co hrabina miała dokładnie na myśli.

Po spotkaniu z hrabiną Franz wrócił do domu Eleonory. Dzięki matce miał jeszcze umówione spotkanie z dziennikarzem z “Le Figaro”, ale to miało się odbyć dopiero jutro.

Pauline MacMoor
Paulina także potrzebowała przewietrzyć swe myśli. Ilość stresu i złych wspomnień już dawno przekroczyła stany alarmowe. Dlatego też panna MacMoor wybrała się na długi spacer ulicami zimowego Paryża. Stolica Francji bez wątpienia zasługiwała na miano stolicy świata, jakim określali to miasto poeci i literaci. Gdzie by nie skierować wzorku czekał na człowieka urokliwy zakątek, przepiękna kamienica lub kuszący swą bogatą i kolorową wystawą sklep. Dodatkowo okrywający wszystko biały puch podkreślał bajkowość tego miejsca i jego czar.
Paulina chcą uspokoić swą rozdygotaną duszę zapragnęła poobcować z wielką sztuką. Sztuki nie brakowała oczywiście na ulicach Paryża, gdyż nawet mimo mrozu można było co krok natknąć się na malarza oferującego swoje dzieła. I choć wielu z nich posiadało niewątpliwy talent, a ich obrazy miały swój urok, to jednak Paulina w tym momencie łaknęła czegoś więcej. Chciała przyjrzeć się dziełom wielkich mistrzów, obrazom, które przetrwały wieki i zachwycały od lat.

Dlatego też, gdy w swej wędrówce dotarła do placu Zgody, niemal instynktownie skręciła w stronę ogrodów Tuileries.
O tej porze roku było to miejsce niezwykłe i bardzo malownicze. Spod grubej warstwy śnieżnego puchu wystawały tylko fragmenty parkowych rzeźb, które wyglądały jakby wstydziły się swej nagości. W centralnej części parku, korzystając z panujących warunków przygotowano lodową ślizgawkę. Paulina przez kilka minut z lubością obserwowała bawiących się na lodzie dzieci i dorosłych. Ich beztroska koiła jej nerwy i czający się na dnie serca niepokój. Ich radosny śmiech był niczym leczniczy balsam na jej poranione lękiem serce. Takiego właśnie wytchnienia potrzebowała, by odgonić złe myśli i wspomnienia.

Gdy mróz zaczął jej doskwierać, Paulina ruszyła żwawszym krokiem w stronę pałacu królewskiego, gdzie obecnie mieściło się muzeum sztuki.

Ciepło barokowych wnętrz Luwru sprawiło, że Paulina całkowicie zapomniała o tym dlaczego właściwie znalazła się w Paryżu.
Z całkowitą beztroską wędrowała przez długie korytarze i sale pałacu, co kilka chwil zatrzymując się przy jakimś obrazie i podziwiając mistrzowskie pociągnięcia pędzla dawnych mistrzów. Da Vinci, mistrzowie flamandzcy, Rembrandt, Rafael, Tycjan, Rubens i Bosch. Każdy inny, a wszyscy genialni w ukazywaniu piękna.
Czas płynął zupełnie niezauważenie. Błogostan zapanował w sercu panny MacMoor. Nie chciała, aby to uczucie się skończyło. Nadal, więc krążyła po pałacowych salach odkrywając mało znanych malarzy i ich obrazy.

Nagle jej uwagę przykuła nienaturalna cisza. Oderwała wzrok od przepięknego nocnego pejzażu i rozejrzała się po sali. Ku swemu zdziwieniu spostrzegła, że w sali znajduje się całkowicie sama. Jeszcze dosłownie przed chwilą towarzyszył jej gwar rozmów innych zwiedzający, a teraz wszyscy gdzieś zniknęli.
Serce zabiło jej mocniej.
I w tym momencie jej wzrok przyciągnął pewien obraz.
Tak naprawdę był to raczej szkic wykonany sepią. Ktoś jednak postanowił oprawić go w niezwykle ozdobną ramę. W ten sposób nadając mu jakieś niezwykle ważnej rangi.
Ze szkicu w stronę Paulin spoglądał mężczyzna o ostrych rysach twarzy i mocno podkrążonych oczach. Biła od niego jakaś niezwykła duma i pewność siebie, jakiś dziwny majestat. Paulina miała uczucie, jakby mężczyzna dosłownie śledził ją wzrokiem.
Wolno zbliżyła się do portretu. Tabliczka pod nim głosiła:
“Portret nieznanego szlachcica” - szkic znaleziony w prywatnych pokojach Marii Antoniny. Autor nieznany, poł. XVIII wieku.”

Za plecami Pauliny rozległ się lodowaty i przenikliwy śmiech. Panna MacMoor odwróciła się, ale nadal w sali była sama. Nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu, że ten śmiech wymierzony był w jej osobę, że ktoś z niej szydził, że ktoś chciał jej pokazać, jak małą i nic nieznaczącą jest osobą.
Ciarki przebiegły po jej plecach, a napastliwe spojrzenie nieznanego szlachcica zdawało się przewiercać ją na wylot.
Nastrój beztroski prysł, jak bańka mydlana. Paulina zapragnęła uciec, jak najdalej. Niemal biegła przez pałacowe korytarze w stronę wyjścia, a upiorny śmiech dudnił jej w uszach przeraźliwym echem.

Rita Carter
Przypadkowe spotkanie z Wiktorem okazało się dla panny istnym zbawieniem. Dzięki niemu zapomniała całkowicie o wszelkich nieprzyjemnych wspomnieniach. Victor Lyle okazał się nie tylko miłośnikiem historii, znawcą Paryża i francuskich win, doskonałym rozmówcą, ale przede wszystkim bratnią duszą dla Rity. Poznała go zaledwie wczoraj, a już czuła się przy nim swobodnie i bezpiecznie.

- Mam dla ciebie niespodziankę - powiedział Wiktor, gdy wychodzili z niewielkiej knajpki w dziewiątej dzielnicy, niedaleko gmachu Opery Narodowej.
- Pozwól, że zgadnę - odparła Rita przykładając palec do ust Wiktora - Kupiłeś bilety na dzisiejsze przedstawienie w operze.
- Blisko - odpowiedział Lyle odsuwając palec Rity i delikatnie muskając go ustami - choć niezupełnie. Faktycznie chcę cię dziś, gdzieś zaprosić, ale to miejsce niestety jest dość dalekie od wysokiej sztuki. Jednak i ze sztuką ma coś nie coś wspólnego.
- Brzmi tajemniczo i ekscytująco.
- Czym mam rozumieć, że się zgadzasz?
- Tak w ciemno?
- Jak niespodzianka, to niespodzianka, prawda?
- Myślisz, sir Wiktorze, że już zasłużyłeś sobie na aż tak duże moje zaufanie?
- Myślę, że tak - odparł Wiktor z szelmowskim uśmiechem.

Tego Rita nie mogła się spodziewać. Wiktor przyjechał po nią wieczorem i zabrał w miejsce naprawdę niezwykłe. Była to podrzędna sala bokserska, gdzie tego wieczoru odbywały się na wpół legalne walki.
- Tego się faktycznie nie spodziewałam - powiedziała Rita, próbując przekrzyczeć skandujący tłum.
- To dopiero połowa mojej niespodzianki - odparł Wiktor puszczając jej oko.
- Po walce zabierzesz mnie do rzeźni? - spytała prowokacyjnie.
- Oj, nie bądź złośliwa. Powiedziałem ci popołudniu, że miejsce do którego cię zabiorę ma coś wspólnego ze sztuką.
- To ma coś wspólnego ze sztuką? - spytała zdziwiona Rita dłonią robiąc gest pokazujący rozwrzeszczaną publiczność, ring i walczących na nim mężczyzn.

- Tak moja, droga. Pozory czasem mylą. Zaraz do ringu wejdzie mój przyjaciel. Wybitny literat o którym, zapewniam cię już niedługo usłyszy cały świat.

- Moja droga, pozwól, że ci przedstawię. Mój serdeczny przyjaciel, Ernest Hemingway.
Rita spojrzała na przebranego w garnitur i krawat młodego mężczyznę. Nie był zupełnie podobny do krwiożerczej bestii, którą zaledwie kilka minut temu widziała na ringu.
- To naprawdę pan? - spytała nie kryjąc zdziwienia - Zupełnie inny człowiek niż ten, który walczył na ringu.
- Ależ madame - rzekł z szerokim uśmiechem Hemingway - Każdy człowiek kryje niejedno oblicze. Ja po prostu jestem szczery i jej otwarcie pokazuje.
- Muszę przyznać, że bardzo mi się to podoba.
- Pozwolicie, że zaproszę was na kieliszek wina i odrobinę poezji. Niedaleko stąd mój kolega ma wieczór autorski. Przy okazji poznacie moją żonę.

Ten wieczoru na długo zapadnie Ricie w pamięć. Nie tylko z powodu emocjonującej walki bokserskiej, nie tylko z powodu spotkania całej artystycznej society Paryż z Pablem Picasso, Georgem Braque’iem i słynną Gertrudą Stein na czele. Panna Carter długo nie zapomni tego wieczoru z powodu występu błękitnookiego poety, który z wielką emfazą recytował swoje wiersze.

“Z pocałunkiem pożegnania,
Kiedy nadszedł czas rozstania,
Dziś już wyznać się nie wzbraniam:
Miałaś rację - teraz wiem -
Życie moje było snem,
Cóż, nadzieja uszła w cień!
A czy nocą, czyli w dzień,
Czy na jawie, czy w marzeniu -
Jednak utonęła w cieniu.
To, co widzisz, co się zda -
Jak sen we śnie jeno trwa.
Nad strumieniem, w którym fala
Z głuchym rykiem się przewala,
Stoję zaciskając w dłoni
Złoty piasek... Fala goni,
A przez palce moje, ach,
Przesypuje mi się piach -
A ja w łzach, ja tonę w łzach...
Gdybym ziarnka, choć nie wszystkie,
Mocnym zawrzeć mógł uściskiem,
Boże, gdybym z grzmiącej fali
Jedno ziarnko choć ocalił!...
Ach, czyż wszystko, co się zda,
Jak sen we śnie jeno trwa?”*

Słowa poety wciąż odbijały się echem w jej myślach. Słowa poety oraz upiorne ostrzeżenie, jakim uraczyła ją partnerka Bennetta:
“Strzeż się blondynów o niebieskich oczach, bo taki przyniesie ci zgubę. Słuchaj się dobrej rady, cioteczki Mojry.”
Czy ten młody poeta był tym, którego miała się wystrzegać?

Eleonor Howard
Eleonor i George jako jedyni stwierdzili, że śledztwo, bezpieczeństwo profesora Smitha i odnalezienie posągu jest ważniejsze niż odpoczynek.
Lekko zmartwiona, że Rita nie chciała jej towarzyszyć z ulgą przyjęła propozycję George’a, aby udać się do magistratu. Po raz kolejny wielkie wpływy Cartera dały o sobie znać. Bez nich mogliby zapomnieć o zdobyciu jakichkolwiek informacji w dzień wolny od pracy. A tak, wystarczył jeden telefon i George był już umówiony na obiad z burmistrzem Paryża.
Adrienne Favager i jego żona Teresa z wielką radością przywitali niespodziewanych gości. Eleonor lekko się zdziwiła, że burmistrz stolicy świata mieszka w podmiejskiej willi.
- Muszę się pani przyznać - wyjaśnił Adrienne - Urodziłem się w niewielkiej wsi w Bretanii. Mimo, że w Paryżu mieszkam od niemal dwudziestu lat, to nade wszystko cenię sobie cenię spokój jaki panuje na wsi. Moja żona kpi ze mnie nieustannie, że z takim podejściem zajmuje takie właśnie stanowisko.
- Sam mówisz, że to przypadek cię tam umieścił - wtrąciła Teresa Favager wnosząc aromatyczną potrawkę z królika na stół.
- Zgadza. - potwierdził gospodarz - Muszą pani wiedzieć, że jestem człowiekiem bardzo przesądnym i wierzę w przeznaczenie. Nie raz sam sobie mówię. Ty Adrienne powinieneś się urodzić w starożytnej Grecji, bądź Rzymie. Przed fatum żaden z nas nie ucieknie. Gdzieś tam - burmistrz Paryża wzniósł rękę do góry - zapisane są nasze losy, a my niczym aktorzy możemy tylko odgrywać przypisaną nam rolę. Zgodzi się pani ze mną?
- Błagam Adrienne - powiedziała Teresa widząc zakłopotaną minę Eleonor - Daj spokój z tymi swoimi absurdalnymi teoriami. Nie zanudzaj tym naszych szanownych gości.
Pan Favager pochylił pokornie głowę i upił łyk czerwonego wina z kieliszka.
- Masz rację moja droga. Lepiej powiedz drogi George’u, co cię sprowadza w moje skromne progi. Tylko nie mów, że się za mną stęskniłeś, bo w to nie uwierzę. Od lat nie odwiedziłeś mnie bezinteresownie.
- Niestety masz rację, mój przyjacielu - potwierdził George’a przełykając kolejny kęs potrawki - I tym razem także przybywam do ciebie z prośbą. Wraz z moją przyjaciółką poszukujemy pewnych informacji. śmiem przypuszczać, że znajdę jej w twoim miejskim archiwum/ Gdyby nie to, że czas nas nagli, nie zawracałbym ci głowy i skorzystał z formalnych dróg. Niestety..
- Nie musisz mówić więcej - przerwał gospodarz unosząc dłoń w górę - Pozwól tylko, że zjemy w spokoju obiad, dobrze. Zaraz po obiedzie…
- I po deserze - dodała żona burmistrza Paryża.
- I po deserze, pojedziemy do magistratu i poszukamy tego, co was interesuje.

Gospodarze byli tak mili i uprzejmi, że spotkanie znacznie się przeciągnęło. Eleonor i George nie tylko zjedli obiad i deser przygotowany osobiście przez panią Favager, ale także skosztowali kilku rarytasów z piwniczki gospodarza.
- Naprawdę chcecie jeszcze dzisiaj przeglądać archiwum? - upewnił się pan Favager.
- Jeśli tylko nie masz nic przeciwko temu, to tak - odparł George.
- Ja? Ależ skąd! Martwię się tylko o was. Jeżeli jednak jesteś pewien, to zawiozę was do ratusza i pozwolę zostać tam, choćby do białego rana.

Następne godziny Eleonor i George spędzili na przeszukiwaniu zakurzonych ksiąg meldunkowych, spisów inwentarza i innych dokumentów, gdzie mogli trafić choćby na najdrobniejszą wzmiankę o hrabim Fenaliku.

Pierwsze promienie słońca nieśmiało przebijały się przez gęste, śnieżne chmury, gdy Eleonor w końcu trafiła na to, czego szukali od kilku godzin.

Eleonor prześledziła wzrokiem pochyłe pismo i podekscytowana podała je George’owi.
Carter również przeczytał raport i chowając go do teczki rzekł z uśmiechem:
- W końcu jakiś konkretny trop.

Poniedziałek 15 stycznia 1923 r.
Poniedziałkowy ranek przyniósł długo wyczekiwane ocieplenie. Niemalże arktyczny mróz odpuścił i rtęć w termometrach zatrzymała się na jakże sympatycznych “minus dwóch” stopniach. Wyzierające zza chmur słońce zwiastowało bardzo pogodny dzień.

W czasie wspólnego śniadania Eleonor i George podzielili się z resztą przyjaciół swoim odkryciem. Raport kapitana Malona wędrował z rąk do rąk. Archiwalne pismo potwierdzało wszystkie zdobyte wcześniej informacje i odkrywało nowe tropy w ich śledztwie.
- To znalezisko na pewno przybliża nas do odkrycia historii tajemniczego hrabiego Fenalika, ale to jeszcze nie jest pełny jej obraz - podsumował Franz - Dlatego też myślę, że zgodnie ze wcześniejszymi ustaleniami, dzisiaj także będziemy kontynuować poszukiwania.
Gdy skończył służąca przyniosła poranną prasę.

Franz szybko przejrzał nagłówki artykułów. Sytuacja polityczna w zagłębiu Ruhry zaogniała się. Coraz liczniejsze i głośniejsze były protesty przeciwko francuskiej okupacji. Wojsko francuskie zmuszone było otworzyć ogień do protestujących. Jak informował tytuł jednego z artykułów, w wyniku ostrzału zginął siedemnastolatek. Francuscy socjaliście zapowiedzieli na dzisiejsze popołudnie protesty w stolicy Francji.
Były to ważne i niewątpliwie niepokojące wieści. Coś innego jednak przykuło uwagę von Merana o wiele mocniej.

“Szaleniec na wolności”
Wczoraj w godzinach nocnych uciekł ze szpitala psychiatrycznego w Calais, starszy mężczyzna. Na oddział trafił on dzień wcześniej z podejrzeniem wstrząsu pourazowego. Mężczyzna ów przybył do Calais na pokładzie promu, który płynął z Dover. Był on prawdopodobnie pasażerem Orient Expressu. Na pokładzie promu doszło do niewyjaśnionego wypadku w wyniku, którego starszy mężczyzna wypadł za burtę i spędził kilka minut w lodowatej wodzie. Po wyłowieniu go, dostał on napadu niepohamowanej paniki, co zmusiło załogę do związania go i zamknięcia w izolatce. Po dobiciu do brzegu załoga przekazała mężczyznę pod opiekę lekarzy ze szpitala w Calais.
Ordynator tamtejszego szpitala psychiatrycznego w rozmowie z naszym reporterem stwierdził:
“Ten starszy dżentelemen doznał najwyraźniej poważnego szoku w wyniku wypadku jakiego doznał.Niestety przebywał na naszym oddziale zbyt krótko, abyśmy mogli wydać pełną diagnozę”
Żandarmeria prosi wszystkich mogących wiedzieć coś na temat losów uciekiniera o kontakt z najbliższym posterunkiem. Mężczyzna może zachowywać się agresywnie, dlatego też należy zachować szczególną ostrożność w kontaktach z nim.”

Poniżej artykułu umieszczono opis wyglądu mężczyzny. Ku przerażeniu wszystkich pasował on niemal idealnie do wyglądu hrabiego Zamoyskiego.

Późnym wieczorem przyjaciele ponownie zebrali się przy wspólnym stole. Wielogodzinne poszukiwania, przetrząsanie zakurzonych rejestrów i ksiąg przyniosły kolejne odkrycia. Dzięki zaangażowaniu wszystkich członków grupy, historia hrabiego Fenalika stawała się coraz bardziej jasna i pozbawiona białych plam.

Franz von Meran dzięki rozmowie z Pierrem Salvagem odkrył, że większość rzeczy z willi hrabiego Fenalika spłonęła w pożarze wywołanym przez żołnierzy. Z pożogi ocalało jedynie kilka obrazów i kufer podróżny. Tak przynajmniej można było wywnioskować na podstawie oficjalnych dokumentów, które ocalały sprzed wieków.
Z dokumentów tych wynikało także, że hrabia nie miał potomstwa i ród Fenalików skończył się na nim. Co ciekawe potwierdziły się też słowa hrabiny d’Aboville. Mimo usilnych starań nie udało mu się odszukać aktu zgonu Fenalika, ani miejsca, gdzie mogły zostać pochowanego jego doczesne szczątki.
Owocna okazała się też wizyta u kilku paryskich domach aukcyjnych. Co prawda początkowo wydawało się, że nigdy nie sprzedano przedmiotu o nazwie Sedefkar Simulacrum, ale dzieki temu, że Franz podał przybliżony opis, to jeden z właścicieli przypomniał sobie pewną transakcję. Jakiś czas temu sprzedał manekin fryzjerski bardzo zbliżony wyglądem do podanego opisu. Manekin powędrował do Mediolanu i został zakupiony przez kogoś z członków “Teatro alla Scala”


Paulina z Ritą dzięki wydatnej pomocy poznanego wcześniej studenta odnalazły dziennik Mademoiselle De Brienne. Znajdował się w opłakanym stanie. Wilgoć i pleśń sprawiły, że większość stron dziennika nie sposób było odczytać. Na szczęście los sprzyjał im tym razem, gdy te które ocalały dotyczyły w znacznym stopniu interesującego ich okresu. Mademoiselle De Brienne ze szczegółami opisywała liczne orgie z udziałem hrabiego Fenalika oraz seanse na których wywoływał on duchy. Na jednej z kart dziennika opisane zostało aresztowanie hrabiego po tym, jak popadł w konflikt z królową. Mademoiselle De Brienne pisze, że był to dzień okropny dla wielu kobiet w Paryżu. Ich ulubieniec trafił do Bastylii i zaszło cudowne słońce rozkoszy i perwersji.
Poza dziennikiem odnaleźli także szkic willi i jej dość mocnozniszczone plany

Eleonor i George udali się do Bibliothèque de l’Arsenal, gdzie znajdowały się niemal całe archiwum więzienia w Bastylii. Kilkugodzinne przetrząsanie dokumentów doprowadziło ich do kolejnego tropu.
Podążając śladem kapitana Malona, Eleonor i George trafili na raport lekarski dotyczący hrabiego Fenalika.


Fragment dziennika doktora Luciena Rigualta
Wczorajszej nocy zostałem poproszony przez członków Straży Królewskiej o wydanie szybkiej opinii medycznej. Król wydał rozkaz aresztowania, znanego w całym Paryżu bawidamka i szarlatana hrabiego Fenalika.
Badanie przeprowadziłem w celi w Bastylii, gdzie umieszczono tego nieszczęśnika. Właściwie moja opinia była li tylko formalnością. Nawet najprostszemu chłopu wystarczyłby rzut oka, aby stwierdzić, że hrabia Fenalik postradał zmysły. Gdy wszedłem do jego celi, siedział on skulony w jednym rogu. Ust ciekła mu gęsta ślina, a oczy miał mętne i rozbiegane. Nie potrafił odpowiedzieć logicznie na żadne moje pytanie. Bełkotał coś tylko o tym, że nadchodzi jego wielki pan, władca jedyny i prawdziwy i że wkrótce wszyscy padniemy przed nim na kolana. To wystarczyło mi, aby napisać raport, który został przedłożony Jego Królewskiej Mości. Sugerowałem w nim, aby Jego Wysokość ulitował się nad tym nieszczęśnikiem i umieścił go w przytułku dla obłąkanych w Charenton.
Ponoć Król przystał na moją prośbę i hrabia został umieszczony w tym zakładzie. Jednak z uwagi na swoją agresywność wobec lekarzy i innych chorych, został zamknięty w jednej z piwnic. "

Wszyscy byli mocno zmęczeni, ale było to zmęczenie pełne satysfakcji. Jako zespół wykonali kawał dobrej roboty. Mając taki zbiór informacji mogli spokojnie planować kolejne kroki.

Obróciła filiżanką, z chińskiej porcelany, na spodku, zapatrzona w złocisty płyn wewnątrz niej. Ktoś rozmawiał, ktoś o czymś mówił, ale Eleonor wydawała się być myślami gdzieś bardzo daleko, w zupełnie innym świecie. Była wdzięczna Georgowi, że postanowił jej towarzyszyć i pomóc w poszukiwaniach. Była Księżna Norfolk czuła gorący oddech czasu, na karku, którego oni mieli coraz mniej i wydawało się, że nikt z jej przyjaciół tego nie rozumie.
Łyżeczka cicho uderzyła o ścianki filiżanki, gdy Eleonor gwałtownie zamieszała płynem. Uniosła spojrzenie modrych oczu na przyjaciół, unikając wzroku Rity.

Poprzedniego wieczora nie powinna była odprawić jej z kwitkiem, ale spirytystka miała wrażenie, że jeśli powie, to wszystko na głos, nie będzie mogła sobie dłużej wmawiać, ze to tylko koszmar senny. Odsuwała od siebie te myśli, wiedząc, ze ucieczka nie jest rozwiązaniem. Łaknęła jednak normalności, choć dnia, choć chwili, choć jednego oddechu.

Przymknęła na chwilę oczy, unosząc do twarzy dłoń, wystudiowanym ruchem poprawiając, pukle ciemnych włosów, spiętych w luźny kok.
- Nie możemy opuścić jeszcze Francji - powiedziała z pełną świadomością swoich słów. Jej, przenikliwe spojrzenie, spoczęło na osobie Pauliny.
- Chyba zapomniałaś po co tu jesteśmy... Nie mamy znaleźć informacji, zebrać ich w jedną spójną całość i przedstawić komuś, to nie jest jeden z Twoich wykładów. - mruknęła z jakiegoś powodu podirytowana - Mamy znaleźć wszystkie części. Nie możemy wyjechać, kiedy nawet nie wiemy gdzie może być pierwsza z nich.
Uniosła do ust filiżankę, upijając, ciepłego napoju. Herbata rozgrzewała od środka i przypominała ojca, zawsze pijał taką, do śniadania.
- Myślę, że odszukanie adresu jego posiadłości nie będzie problemem. Odszukanie odpowiedniej parceli, pojechanie autem, popytanie.. Mogłabym się tym zająć, jeśli ktoś zechciałby mi towarzyszyć. - stwierdziła prześlizgując się spojrzeniem po towarzyszących, kobiecie, przy śniadaniu osobach. Nie myślała o nikim konkretnym, ale znów wydawało się, że na Ritę spojrzała wyjątkowo przelotnie.