Lindsay była przerażona i zła, ale nie nią tyle aby nie czuć wewnętrznych rozterek kiedy jeden z dzieciaków zaliczył gonga prosto w łeb z ciężkiego gara. Chwilę walczyła ze swoimi instytucjami... innowacjami czy czymś takim, matczynymi, aby nie ruszyć gówniakowi z pomocą. Jak mogła mieć niby takie myśli skoro nie miała dzieci?! Nie mieściło się to w jej tlenionym łbie, ale teraz nie było i tak na to miejsca. Spojrzała na swojego Misiaczka, aby zaraz ponownie przenieść wzrok na nacierającą dalej grupę.

Nic? Serio? Żadnego lamentu matki? Ojca? Nic?!

To były na serio potwory! Zapiszczała cicho uzmysławiając sobie tę prawdę i pozwalając jej dotrzeć do siebie w pełni. Potrząsnęła szybko głową i ponownie zerknęła na swojego Misia. On też był przerażony. Równie przerażony jak wtedy kiedy razem zarysowali samochód jego starego, ale teraz miało się skończyć nie na darciu pizdy tylko powolnej i bolesnej śmierci.

Chwyciła swojego chłopaka, kiedy ten już i tak sam zaczął się wycofywać z powrotem do środka domku, za rękaw i ciągneła go dodatkowo za sobą. Zamknęli z hukiem drewniane drzwi i Lindsay poczęła rozglądać się za czymś do zabarykadowania ich. Zniosła wiele przypadkowych i drobnych przedmiotów, ale szybko zorientowała się, że o kant chuja to wszystko rozbić i porzuciła swoje zdobycze gdzie stała.

W końcu przypadła do jednej ze ścian obok okna i przylegając do niech ściśle plecami jak ninja z taniego filmu co chwile wyglądała ostrożnie na zewnątrz przez szybę, aby na bieżąco i dokładnie relacjonować postępy wrogów.
- Niech ktoś coś w końcu zrobi! - zawyła rozpaczliwie, patrząc po zebranych.

Wykorzystując zamieszanie i chaos, jaki zapanował przy jadalni, obaj sportowcy przebiegli szybko na drugą stronę ścieżki i wpadli w wysokie krzaki rosnące na tyłach domków nauczycieli. Poczekali chwilę, nasłuchując, jednak wyglądało na to, że nikt ich nie zauważył i nie podjął za nimi pogoni. Weszli na schody i mogli tylko dziękować losowi, że domki uczniów i nauczycieli posiadały drzwi po stronie północnej i zachodniej, dzięki czemu chłopaki mogli wejść do środka nie martwiąc się o to, że zostaną zauważeni.

Przyjęli z ulgą fakt, że drzwi do domku Lambo były otwarte, więc weszli szybko do środka i pochyleni zaczęli przeszukiwać rzeczy nauczyciela. Na pierwszy ogień poszła jego torba, którą zajął się Danny, Marty natomiast przeszukał szafkę nocną stojącą przy łóżku. Dopiero w ostatniej szufladzie na dole natrafił na dwie pary kluczyków do autobusów, które aż ucałował ze szczęścia. Znaleźli, po co tu przyszli, teraz mogli zastanowić się nad dalszym planem.

Przemykając koło okna zauważyli, że banda dzikusów niemal wdarła się już do jadalni i zupełnie nie interesowali się przywiązaną do masztu Kate. Kobieta w dodatku zaczęła poruszać niezdarnie głową, co oznaczało, że odzyskuje przytomność. Musieli szybko się zastanowić, jaką decyzję podjąć. Rozmyślając o tym, przez uchylone drzwi wpadł do środka ostry, dziewczęcy krzyk. Czy to była Claire? Kim? Nie mogli rozstrzygnąć.

Bieg i jednoczesne rozglądanie się o drzewach za żółtymi kropkami było dość uciążliwe. Co jakiś czas musieli zwalniać i omijać dany teren, gdy każde z nich dostrzegało charakterystyczny znak. Zostawili za sobą trzy pułapki, przecięli pole golfowe i znów zniknęli między drzewami. Napastnicy złapali ich trop i ruszyli za nimi, choć wciąż byli dość daleko. Czwórka uczniów dawała z siebie wszystko, a adrenalina zagłuszała strach przed nadciągającą śmiercią.

Drzewa przerzedziły się i już widzieli w oddali spokojną taflę wody, gdy w ułamku sekundy usłyszeli brzęk metalu i Kim przeraźliwie krzyknęła. Prawą nogą nastąpiła na ukryte pod ściółką wnyki, które zacisnęły na jej kostce swoją paszczę, raniąc dziewczynę dotkliwie. Hart padła, krzycząc, a z rany w moment popłynęła struga krwi. Chwila nieuwagi, nieostrożności i Kimberly nie była w stanie kontynuować ucieczki. No chyba, że towarzysze jakoś szybką jej pomogą, gdyż napastnicy wciąż byli dość daleko, zbliżali się jednak szybko. Kim krzyczała, kwiliła, próbując się jakoś oswobodzić. Ból był nie do zniesienia.

Dzikus powarkiwał ciężko pod nosem, rozglądając się po okolicy i krążąc między paprociami. Siekierą rozgarniał krzaki, jakby próbował odnaleźć kroki, bądź jakieś wskazówki, gdzie dalej podążać. Przechadzał się tak z wolna, aż w końcu ruszył obok Vesny. Los chciał, że... nadepnął dziewczynie na nogę. Zdziwiony, rozchylił liście paproci i dojrzał wystraszoną, zwiniętą w embrion Vesnę. Warknął, po czym chwycił Chorwatkę za rękę, podciągając ją do pionu. Ta próbowała się bronić, ale mężczyzna był duży i silny, w mig sobie z nią poradził.

Trzymając ją za szyję tak, że dziewczyna ledwo co mogła złapać powietrze, uniósł siekierę do ciosu, jednak ostatecznie się powstrzymał. Przypatrywał się roztrzęsionej Chorwatce, a ta czuła od niego przeraźliwy smród ludzkiego stolca zmieszany z potem i zepsutym mięsem. Myśliwy warknął i zbliżył jej twarz do swojej, a następnie polizał ją szorstkim językiem po policzku. Jego smród był nie do zniesienia, więc na moment Vesna aż wstrzymała oddech. Odrzucił w krzaki siekierę, a dziewczyna czuła, jak jego dłoń przemieszcza się z jej piersi na krocze. Po chwili mężczyzna cisnął nią w paprocie i rozsupłał kawałek skóry na biodrach służący mu za przepaskę. Oczom Chorwatki ukazała się nabrzmiała, żylasta męskość.

Już wiedziała, co za chwilę się wydarzy, gdy tamten z niemal bezzębnym uśmiechem i pożądaniem w oczach zbliżał się do niej powoli.

Odbiła w prawo, tak jak zadecydowała i trzymała się kilkanaście metrów nieopodal mężczyzny, który zaczął rozgarniać okoliczne paprocie, najpewniej szukając Vesny, w końcu skoro Bay wpadł w pułapkę, to i Chorwatka nie mogła im daleko uciec. Sam obserwowała poczynania dzikusa, gdy ten nagle warknął, pochylił się i szarpnął za coś, a spomiędzy paproci wyskoczyła mizernie wyglądająca przy nim Chorwatka. Mężczyzna chwycił ją za szyję i niemal uniósł nieco nad ziemię.

Zamachnął się siekierą i gdy Parker myślała, że to już koniec, zatrzymał ją nagle w powietrzu, po czym zbliżył swoje paskudne oblicze do twarzy Vesny i polizał ją po policzku. Samantha odruchowo skrzywiła się i niesmak pozostał, gdy widziała, jak tamten przejeżdża dłonią po piersiach i kroczu Vesny. Wcześniej odrzucił siekierę i Samantha zarejestrowała dokładnie, gdzie broń się znajdowała.

Dzikus cisnął Pavicić w krzaki, po czym zdjął skórzaną przepaskę biodrową, a Sam ujrzała tylko jego brudny tyłek. Vesna musiała mieć gorsze widoki, bo zaczęła odczołgiwać się w tył, podczas gdy tamten z wolna zbliżał się do niej. Wyglądało na to, że dzikus najpierw chce się z nią zabawić, a potem dopiero zabić. Co najciekawsze, obserwująca całą scenę Parker znajdowała się za plecami skupionego na Vesnie dzikusa, zaledwie cztery drzewa od miejsca, gdzie rzucił siekierę. Czy jednak był sens ryzykować? Samantha musiała sobie sama odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ Vesna wiele czasu nie miała, nim tamten do niej dopadnie.

Wpadli do jadalni, niczym huragan i zamknęli za sobą drzwi. Ranny Gaudencio, najwyraźniej napędzany adrenaliną, przesunął w pojedynkę stół w miejsce, gdzie stał Ken. Ustawili go pod drzwiami akurat w momencie, gdy ostrze siekiery przebiło się przez drewno. Pierwsze, drugie, trzecie. Mordercy rozwalali drzwi i za chwilę nic z nich już nie zostanie.

Nim zastanowili się, co dalej, po jadalni rozniósł się hałas rozbijanego szkła i trzy szyby we frontowych oknach rozprysły się w drobny mak, a w oknach pojawili się dzikusy próbujący wedrzeć się do środka. Jeden z nich machnął długim nożem, rozcinając Lindsay skórę na ramieniu prawej ręki. Blondynka krzyknęła, próbując zatamować krwawienie i ciskając w napastników czym popadło. Ken chwycił za gaśnicę prochową i wypalił w dwóch dzikusów, którzy zaklinowali się w jednym z okien. Tamci dostali proszkiem, wrzasnęli i odskoczyli w tył, ale na ich miejsce pojawiło się dwóch kolejnych.

W końcu proszek się skończył i trzeba było złapać za olej. Lindsay i Lulu chwyciły za garnki z rączką i chlusnęły rozgrzaną cieczą wprost w dzikusów wdzierających się przez kolejne okna. Tamci przeraźliwie krzyknęli i wycofali się, a dziewczyny widziały, jak ich skóra w mig zrobiła się czerwona i zaczęły tworzyć się na niej pęczniejące bąble. To musiało boleć. Chwilę później dołączył Ken i poczęstowali tak pięcioro dzikusów, gdy drzwi prawie zostały rozniesione na strzępy. Nie było sensu tutaj zostawać, gdyż oznaczało to dla nich pewną śmierć.

Wyskoczyli więc tylnym wyjściem na zewnątrz i jakże się zdziwili, gdy wpadli na grupkę czterech dzikusów, którzy musieli zajść domek od tyłu. Ken dostał kilka cięć w prawą rękę, Lindsay została draśnięta w lewą nogę, a Gaudencio przyjął na plecy maczetę i zwalił się, jak stał. Lulu dostała cios młotkiem w głowę i zatoczyła się oszołomiona za plecy Kena. Sytuacja była bardzo poważna i w zasadzie musieli szybko znaleźć z niej jakieś wyjście, gdyż za chwilę mogło być za późno.

Kaya czaiła się w krzakach, przypatrując sytuacji. Czekając. Dwóch napastników ruszyło w stronę krzyku, reszta przypuściła szturm na jadalnię, w której ukrywała się ta banda zjebów, jak ich dziewczyna uhonorowała. Niby idealna sytuacja, a jednak coś podpowiadało van Ophem, by jeszcze chwilę zostać. Jeszcze poczekać. W końcu dzikusy musiały dostać się do jadalni, gdyż naprędce tylnym wyjściem wypadli z niej Ken z ekipą, jednak - i tutaj Kaya niemal parsknęła śmiechem - wprost na czteroosobową grupkę morderców, którzy najpierw powalili Gaudencio, potem Lulu i ranili Larkinsa oraz Lindsay.

Oboje byli w nieciekawej sytuacji i było pewne, że jeśli nie stanie się jakiś cud, to zginą. Zwłaszcza, gdy z prawej strony, niedaleko miejsca, w którym siedziała, dziewczyna dostrzegła kolejnego z dzikusów, ciągnącego w stronę obozu za nogę jednego z uczniów. Chyba Silvę. Gdy tylko zobaczył, co dzieje się przy domku, porzucił jego ciało i ruszył w tamtym kierunku z uniesioną siekierą, mając chyba zamiar zajść Kena i Lindsay od tyłu, co przypieczętowałoby ich los. Tylko czy Kaya chciała coś z tym zrobić?

Marty zdecydował się z nim iść, co chłopak przyjął z delikatnym uśmiechem. Po pierwsze, zawsze to raźniej we dwóch, a po drugie, jak przyjdzie ginąć, to zawsze jest szansa, że wypadnie akurat na tego drugiego. Tak, Calistri zdecydowanie nie chciał tu zginąć i musiał zrobić wszystko, by do tego nie dopuścić. Widząc, że dzikusy wzięli szturmem jadalnie, razem z Blake'iem przebiegli szybko na drugą stronę ścieżki i ukryli się w krzaczorach. Zdaniem Danny'ego głupotą było wyskakiwanie z domku i darcie japy, a potem konfrontacja, ale Ken nigdy do bystrych nie należał, nie mówiąc już o Lindsay. Dzięki swojemu durnemu planowi pozwoli chłopakom zakraść się do domku Lambo, co było niewątpliwym plusem ich idiotycznego pomysłu.

Domek przeszukiwali szybko i sprawnie. Danny nie zdążył do końca przetrzepać torby nauczyciela, gdy Marty zabrzęczał mu kluczykami pod nosem. Calistri wyszczerzył się w szerokim uśmiechu i niemal wyrwał jedną parę z dłoni Blake'a, po czym wcisnął je do kieszeni spodni. Teraz tylko modlić się, żeby ci neandertale nic nie zrobili z autobusami. Piłkarz ruszył do wyjścia, jednak przechodząc koło okna zobaczył, że przywiązana do masztu nauczycielka zaczyna się ruszać. Co więcej, dzikusom bardziej zależało na dostaniu się do jadalnio-bawialni, przez co zupełnie nie zwracali na nią uwagi.
- Widziałeś to? - Zagadał do Marty'ego, wciąż obserwując wydarzenia na zewnątrz. - Kate poruszyła głową. Budzi się. Teraz mamy najlepszy moment, żeby jej pomóc, skoro tamci za wszelką cenę chcą zajebać Kena i resztę.

W głowie szybko pojawił mu się wymyślony na szybko plan.
- Ja to widzę tak: dobiegamy do Kate, uwalniamy ją i zasuwamy, żeby schować się za pomieszczeniami gospodarczymi, a potem pędem na parking, za autobusy. Jesteśmy szybcy, silni i sprawni, więc jest szansa, że plan się powiedzie, bo będziemy za plecami morderców, nawet jeśli będziemy musieli pomagać Marshall biec, bo po takim ciosie jak dostała, to raczej nie dojdzie do siebie na tyle, żeby szybko przebierać nogami. Powinniśmy sobie poradzić. Wchodzisz w to? Bo nawet jeśli nie, to ja i tak mam zamiar pomóc naszej wychowawczyni, zwłaszcza, że nadarza się idealna okazja na to... - Spojrzał na Blake'a.

Gdy już się dogadali, działali według planu Calistriego. Najpierw zamierzali dostać się do masztu najciszej, jak się dało, przeciąć liny krępujące Kate i zabrać kobietę za pomieszczenia gospodarcze, a potem do autobusów. Tam Danny chciał przyjrzeć się dokładnie maszynom, by ocenić, czy jeszcze nadają się do czegokolwiek. Nie dopuszczał do siebie myśli, że coś pójdzie nie tak, musiał podchodzić do tego pozytywnie. I przeżyć. Dla Muffin i mamy.

Czy można było narzucać wartości ludzkiemu życiu? Obdarzać jedną istotę większym współczynnikiem od drugiej? Czy nie powinno się szanować życia jako takiego, równo dla każdego, bez oceniania kim ta osoba jest, co zrobiła i dlaczego? Lekarze składają przysięgę ochrony życia, co jednak gdy sytuacja wymaga wyeliminowania jednego człowieka, by ocalić drugiego? Czy powinna taką sytuację potraktować w kryteriach mniejszego zła? W jaki sposób policja wybiera kiedy strzelać by zabić, a kiedy by tylko unieruchomić, by zranić?

Pytania mnożyły się w głowie Samanthy gdy w chaosie emocjonalnym próbowała odzyskać spokój by podjąć chłodną decyzję która mogła na zawsze odmienić nie tylko jej życie ale też każdego, kogo dotyczyła. Jakaś mroczna część jej samej, ta sama która nie pozwalała przyznać atakującym statusu człowieka, namawiała w sposób wyraźny do tego by dziewczyna skorzystała z okazji, dotarła do siekiery i przy jej użyciu roztrzaskała głowę napastnika, raz na zawsze kończąc jego parszywe życie i mszcząc się za tych, którym w trakcie swojego istnienia, je odebrał. Inna jej część, ta w której królowało człowieczeństwo i chęć pomocy każdej żyjącej istocie, sprzeciwiała się temu kategorycznie. “Nie zabijaj” brzmiało szóste przykazanie Dekalogu i chociaż Sam do specjalnie wierzących nie należała to jednak ciężko było je tak całkiem zignorować. Ciężko i dlatego że przecież była dzieckiem zastępczyni szeryfa, a co jak co, zabójstwo nie było tylko grzechem ale i poważnym przestępstwem potępianym przez społeczność i wysoce karalnym. Na koniec była też i ta część jej samej, która wrzeszczała nieprzerwanie by Sam po prostu uciekała, by zadbała o sama siebie i nie zawracała sobie głowy Vesną, która nawet gdy ją uratuje to będzie tylko kulą u nogi, przez którą obie mogą zginąć.

Każda z opcji miała swoje za i przeciw, wybór każdej wiązał się z konsekwencjami zarówno prawnymi jak i moralnymi. Każdy z wyborów groził pozostawienie skazy, z którą Sam będzie musiała żyć do końca swoich dni, lub godzin, a może nawet minut. Ta ostatnia myśl przesądziła sprawę. Jeżeli jej postępowanie miałoby ocalić chociaż to jedno życie, to wszystkie podjęte ku temu kroki były usprawiedliwione. Mężczyzna zbliżający się do Ves był mordercą, co do tego Sam nie miała wątpliwości. Niemal na pewno odpowiadał on również za śmierć Bay’a. Jej Bay’a, pierwszego chłopaka któremu udało się przedrzeć przez jej zapory. Chłopaka którego życie bynajmniej nie było usłane różami, a jak już to tymi kolczastymi. Wzbudzenie w sobie gniewu nie było zatem wcale takie znów trudne. Gniew zaś dość łatwo było przeobrazić w furię. Czekała na kogoś takiego jak on przez całe swoje dotychczasowe życie i nie obchodziło jej teraz że ich związek mógł skończyć się dnia jutrzejszego, za tydzień, miesiąc czy rok. Znalazła go, był jej, a oni go zabrali, zakończyli jego życie nie mając ku temu żadnego powodu poza wyraźną chęcią mordu, niszczenia tego co piękne i dobre na tym świecie. Tak jak teraz jeden z nich chciał zniszczyć owe piękno i dobro jakim była Vesna. Samanthe szlag by chyba trafił gdyby go nie powstrzymała, gdyby posłuchała jednego z głosów i uciekła niczym tchórzliwa mysz. Najwyższa pora by pokazała że nie jest myszą, która struchlała kryje się w bezpiecznej norze widząc skradającego się kota.

Krok po kroku, starając się nie narobić hałasu i nie wpaść w żadną z pułapek, ruszyła w kierunku napastnika i Ves. Jej celem była odrzucona przez niego siekiera, jednak gdyby nie udało się jej do niej dotrzeć zamierzała skorzystać z gaśnicy. Jego życie nie miało dla niej już znaczenia bowiem wysiłkiem woli sprowadziła go do roli szkodnika, karalucha którego trzeba było wyeliminować. Zbierała w tym celu całą złość, nienawiść i ból który do tej pory trzymała w sobie, a było tego trochę. Może i nie była silna ale za to zdeterminowana. Gdyby udało się jej dotrzeć do siekiery, nie miała zamiaru korzystać z tępej strony obucha, a z tej ostrej, która miała szansę zadać większe obrażenia, a przy odrobinie szczęścia raz na zawsze pozbawić życia.