- Co znaczy, że nie ma paczki? - Noemie czułą jakby ktoś strzelił ja obuchem w twarz. Czy nic podczas tej cholernej misji nie mogłoby pójść dobrze? - Zabrali całą piep… całą skrzynię? Niby jak? Na plecach ją nieśli?
- Całej nie. Ktoś wyjął zawartość. - Soren szybko sprostował, czuć było że też jest zdenerwowany tym śledztwem. - Nasi śledczy już badają gdzie mogli się udać.
- Jedziemy za nimi. Dasz znać do naszej centrali, dobrze? - Belgijka już chciała odłożyć słuchawkę, ale nagle o czymś sobie przypomniała. - Uprzedź swoich ludzi, że do nich jedziemy. Niech nam nie utrudniają.

Coucher odłożyła słuchawkę i westchnęła ciężko. Teraz, zamiast tej herbaty przydałby się jej kieliszek czegoś mocnego. Zwiewają im… za szybko. Wkurzona uderzyła pięścią w ścianę. Musieli ich dogonić… dowiedzieć się czegokolwiek. WYprzedzić ich… toż ta zabawa w kotka i myszkę nie mogła się skończyć dobrze.

- Jedziemy! - Rzuciła do swych towarzyszy ruszając od razu w kierunku auta. Musieli dotrzeć na miejsce i jak najszybciej dowiedzieć się do czego przesiedli się ich uciekinierzy.

Belgijka nie planowała się wlec za lokalnymi władzami i wyprzedziła je na najbliższej prostej. Znała trasę do Dunkierki, a jak nie.. To trąbić o niej będzie każdy znak na drodze. Do portu było jakieś 6 godzin… o jakieś 6 godzin za długo. Byli tak cholernie w tyle… Noemi docisnęła gaz do dechy gdy trasa się wyrównała. Przez te cholerne francuskie miasteczka bardzo nie skróci drogi ale… lepszy rydz niż nic. Trzeba było jak najszybciej dotrzeć na miejsce, wypytać policję… trafić na jakikolwiek cholerny trop!

Woods nie przepadał za jazdą na tylnym siedzeniu. Odnosił niczym niepoparte wrażenie, że takie miejsca zajmują głównie osoby mniej znaczące lub lubiane. Być może męska duma, a może zwykła próżność kazały mu ten fakt poczytać jako afront w stosunku do jego osoby. Dał zająć Hawthorne'owi fotel obok kierowcy tylko dlatego, że kłótnia o to kto gdzie ma siedzieć, byłaby zwyczajnie głupia. Niemniej przez pierwsze godziny jechał z naburmuszoną miną, co jednak niespecjalnie odbiegało od jego standardowego wyglądu.

Nie wdawał się w rozmowy, a myślami był daleko poza pojazdem. Zastanawiał się nad słowami ducha. Na bzdury o jakimś mrocznym panie nie zwracał uwagi. To pewnie tylko figura stylistyczna. Jednak Wainwright wyraźnie zaznaczył, że mordu na nim dokonali Niemcy. Oczywistym było, że im również zależało na ciężkiej wodzie, byli i wciąż są głównymi podejrzanymi. Ale czy to mogło być aż tak proste? Jeśli wierzyć słowom nieboszczyka, szwaby próbowały zdobyć wodę jeszcze w Norwegii, gdzie ten cały Lapointe, zapewne Allier, dwukrotnie ich wykiwał. Ale skoro tak, to jakim sposobem byli w stanie zorganizować na niego zasadzkę w Paryżu w tak krótkim czasie? Czyżby jeszcze podczas wydarzeń norweskich przewidzieli taką możliwość? Skąd wiedzieli, że Francuz uda się właśnie do Paryża i kiedy tam dotrze? I po co w ogóle porwali jego samego? Szkoda, że Wainwright nie wspomniał skąd wie, że to byli Niemcy. Być może tylko się tego domyślał?

Kontrola drogowa podniosła Anglikowi ciśnienie. Trudno było nie pomyśleć o tym co spotkało poprzedni zespół, gdy mundurowy zmusił ich do zatrzymania się. Woods krzyżując ręce na piersi zakamuflował fakt, że jego prawa dłoń sięgnęła za poły marynarki, gdzie na "szelkach" wisiała kabura z jego rewolwerem. Na szczęście ten policjant okazał się ich sojusznikiem, a przy okazji przepustką do nowych informacji.

Na posterunku Brytyjczyk nawet nie usiadł. Stał tylko przy drzwiach trzymając ręce w kieszeniach płaszcza, z kapeluszem wciąż założonym na głowie. Nie znał szczegółów telefonicznej rozmowy Faucher z Sorenem, ale nietrudno było się domyślić czego dotyczyła. Na widok reakcji ich dowódcy, pokręcił z niesmakiem głową. Wydała mu się ona wyjątkowo nieprofesjonalna. Po raz pierwszy Belgijka zrobiła na nim złe wrażenie. Emocje nigdy nie są dobrym doradcą.

Ale co było robić? Rozkaz został wydany, a ponieważ Woods w sumie się z nim zgadzał, raz jeszcze ugryzł się w język i nie powiedział niczego. Zanotował sobie jednak w pamięci, by w przyszłości zwracać większą uwagę na "humory" dowódcy, które kiedyś mogą wpłynąć na jej osąd. Póki co jednak ruszył jej śladem, jak zresztą wszyscy pozostali.

Noemie wysiadła z auta i widząc kręcących się wszędzie policjantów puściła Woodsa przodem. Wypadało zachować jeszcze przez jakiś czas pozory. Przez jakiś czas…. Bo niemal pewna była, że przyjdzie im niebawem ruszyć dalej i co gorsza zmienić kraj, w którym przyjdzie im kontynuować śledztwo. Podążała nieco z tyłu przysłuchując się rozmowie mężczyzn, a dokładniej informacjom przekazywanym przez kapitana Christien Corbin.

Cieszyła się, że mają jakiekolwiek informacje, choć te raczej nie były pocieszające. Ich kuter właśnie znikał pośród licznej floty morskiej wypełniającej okoliczne wody. Na spokojnie zaczekała aż kapitan odejdzie nim odezwała się do swoich podwładnych.
- Chyba przyjdzie nam znów się podzielić. - Rozejrzała się po znajomych twarzach szukając jakichkolwiek oznak protestu. - Cromwell jakbyś mógł wziąć z sobą Croft i wypytać w porcie o nasze zguby. Rzeczy, które przychodzą mi teraz do głowy to: Kto wynajął kuter? Czy podali jakieś miejsce docelowe? Czy łódź była ich? Zajmowała miejsce w porcie, kto to opłacił i kiedy? Kiedy łódź się tu pojawiła? Kto ją przyprowadził? - Mówiła bez pośpiechu pozwalając na to by w każdej chwili inni mogli wtrącić swoje pomysły. - Tyle przychodzi mi do głowy, ale wierzę, że wpadniecie na więcej lepszych pomysłów. Przeniosła wzrok na Olivera. - Jakbyś mógł rozejrzeć się po autach i okolicy. Może chłopcy z policji coś przeoczyli… Mamy chwilę nim wydadzą nam wyniki śledztwa. - Westchnęła ciężko i spojrzała w kierunku portu. - Prawdopodobnie będziemy musieli wynająć jakąś łódź. Cromwell byłoby wspaniale gdybyście się rozeznali jeszcze w tym zakresie będąc w porcie. Popłyniemy do Zeebruge… postaram się by dostarczono nam tam wszystko co niezbędne.

Belgijka odetchnęła i uśmiechnęła się do podwładnych.
- Ale w tym celu muszę nieco podzwonić. Myślę, że spotkamy się przy budce bosmanacie. Za jakąś godzinę? - Rozejrzała się po znajomych twarzach. - Odmaszerować. - Powiedziała cicho i ruszyła w kierunku kręcącego się nieopodal Corbina. - Potrzebuję wykonać telefon do Anglii… czy jest miejsce gdzie byłoby to możliwe?
- Tak, oczywiście. - Kapitan skinął podwładnemu, z którym rozmawiał. - Proszę za mną.

Noemie wskazano pokój z telefonem i na szczęście pozostawiono ją tam samą. Szykowała się długa pogadanka o pogodzie przez telefon z centralą i wolała nie tłumaczyć czemu to było tak istotne. Posługując się szyfrem zgłosiła centrali że muszą wyruszyć w kierunku Niemiec. Podała nazwę portu, w Belgii w którym się zatrzymają i nazwę znajomej knajpy, prosząc by tam podesłano kogoś z nowymi tożsamościami. - Odłożyła słuchawkę. Skoro były burze… istniała niewielka szansa, że kuter, którego szukają zatrzymał się w tym porcie… bardzo niewielka. Westchnęła ciężko i ruszyła z powrotem do Olivera.

Mieli jakiś trop, nie było źle. Z pewnością był o niebo lepszy niż pościg na ślepo do Luksemburga, gdzie ścigani mogli, ale nie musieli przekroczyć granicy. Wiedzieli też, że Allier wciąż był z nimi. To on musiał być tym "osłabionym".

Woods z radością, a raczej jej własnym odpowiednikiem, zauważył, że Faucher odzyskała trzeźwość myślenia. Jej rozkazy były właściwe i dlatego bez słowa przyjął je do wiadomości, ograniczając się jedynie do kiwnięcia głową.

Wraz z młodą zabrał się za ich wykonywanie. Nie sądził, by udało mu się dowiedzieć więcej o wynajmujących łódź ludziach niż to zrobiła francuska policja. Wyglądało na to, że bardzo im się spieszyło. Przyjechali, przenieśli towar i wypłynęli. Jednakże gdyby udało się poznać nazwę jednostki, która zapewne będzie ciągiem liter i cyfr, łatwo możnaby ustalić jej port macierzysty. Trudno było liczyć na to, że ktoś to zapamiętał, ale może chociaż część? Z pewnością trzeba będzie udać się do kapitanatu. Woods co prawda nie wiedział jak dokładnie wygląda procedura, ale nie wyobrażał sobie żeby nawet mały kuter mógł zawinąć do portu bez rejestracji i oczywiście opłaty.

Noemie z uwagą wysłuchała informacji, które udało się uzyskać Woodsowi i Leigh. Mieli informacje, choć wydawały się pisane kijkiem na wodzie. Cała akcja musiała być zaplanowana dużo wcześniej. Łódź jakby nie patrzeć dopłynęła do portu już przemalowana, tutak stała dwa dni czekając. Musiała być w porcie nim miał miejsce napad na Gabrielle i Johna.
- Jedziemy do Zeebrugge. - Belgijka wydała krótkie polecenie i po tym jak pożegnali się z lokalną policją. Poprosiła by sprawdzono donosy o zaginięciach kutrów tego typu i obiecała, że postara się zdzwonić z Sorenem jeszcze tego samego dnia.
Kontynuowała dopiero gdy wyjechała na drogę krajową. - Znam w Zeebrugge pewien lokal. Poprosiłam by dostarczono nam tam nowe tożsamości. Obawiam się, że przyjdzie nam wkroczyć na terytorium Niemiec. - Auto sunęło pewnie po asfalcie. - niestety Evelyn nie ma dla ciebie dokumentów, wrócisz więc z naszymi ludźmi do Anglii i zdasz szczegółowy raport centrali… na wypadek gdyby nam się coś stało. Plan jest taki, że zgarniemy nowe dane i ruszymy do Eemshaven. Jakoś czarno widzę, by to był rzeczywiście matczyny port tamtego kutra, ale nie zawadzi sprawdzić. Jeśli nic tam nie znajdziemy… sprawdzimy najbliższy niemiecki port.