Wendy wzięła wizytówkę i włożyła ją do torebki. Nie powiedziała nic więcej, dopóki nie ruszyły z Islą dalej.
- Może lepiej przyśpieszmy kroku, bo zaraz znowu się przyczepi do nas? Wydawała się lekko stuknięta, a przynajmniej bardzo natrętna. I jeszcze ten brudny pies… - Adams obejrzała się za siebie, choć bardziej odruchowo, niż czegoś oczekując.
- Nie jesteś fanką zwierząt, co? - odpowiedziała jej Mitchell, lecz zgodziła się zwiększyć tempo. - Wydaje mi się, że chciała być po prostu miła, ale będzie jak chcesz.
Obydwie zmierzyły przez spękany bruk, o który zabębniły pierwsze krople deszczu. Drobny opad był zimny i nieprzyjemny, lecz jak się zaraz okazało, do rynku miasteczka pozostał ledwie kawałek. Kobiety przecięły wąską gardziel kolejnej uliczki i wreszcie znalazły się na miejscu.

Centralną część Sionn okalały wysokie budynki, których powierzchnia zeszkliła się teraz pod wpływem deszczu. Światła latarni rzucały poblask na równe fronty oraz sieć krużganków, pod które Wendy oraz Isla zaraz uciekły. Tam, lekko zziajane, oparły się o zdobioną kolumnę. Kilka głębszych wdechów później Mitchell wskazała na plac przed sobą.
- To nie są najlepsze warunki, ale miałam pokazać ci miasto i słowa dotrzymam. Ten największy budynek z dużymi filarami to oczywiście ratusz. Nie będę ci gadała o radzie miasta i tego typu rzeczach, bo to mało ciekawe rzeczy. Po prawej masz kościół.
Adams spojrzała na neogotycki budynek ze strzelającymi w niebo wieżami. Jako osoba siłą rzeczy bywająca w świecie, niejasno przypominała sobie, że w Walii anglikanie „konkurowali” z kongregacjonalistami. Ci pierwsi dominowali w miastach, a drudzy na wsiach. Sionn w pewien sposób łączyło cechy obydwu społeczności, więc było bardzo prawdopodobne, że dochodziło tutaj do spięć.
Przeszły kawałek do miejsca, gdzie znajdowało się niewielkie zadaszenie. Ich kroki przegoniły jakiegoś pijaczka, a ten, złorzecząc pod nosem, odszedł w deszcz. Isla jakby zupełnie go zignorowała, wskazując towarzyszce drewnianą ławkę, która za dnia była prawdopodobnie częścią jakiegoś lokalu. Obydwie siadły, słuchając przez chwilę odgłosów spływającej wody, po czym Isla kontynuowała:
- A tutaj… - wskazała na pogrążony w ciemności pomnik - historia robi się ciekawa.
Wendy spojrzała na statuę, próbując wyłapać w półmroku poszczególne detale. Monument przedstawiał mężczyznę w dublecie oraz płaszczu z futrem. Postać była pozbawiona głowy.
- To taka nasza lokalna legenda. Patrzysz na księcia, który prawdopodobnie rządził na tych ziemiach za czasów Henryka VIII - Isla nie oszczędziła sobie wyuczonego, belferskiego tonu. - Pod koniec życia zaczął tracić wzrok i słuch. Nie potrafił się z tym pogodzić, co w efekcie miało doprowadzić go do szaleństwa. Podobno na jego zamku działy się straszne rzeczy, masowe orgie i różne takie. Historie, których nie powstydziłby się sam de Sade. W każdym razie lud miał go dosyć i wdarł się którejś nocy na zamek. Nie wiem co z nim zrobiono, ale jak widzisz nie były to miłe rzeczy, natomiast z siedziby zostały tylko spalone ruiny. Połowę tego pewnie zmyślono, ale pomnik stoi, aby przypominać, co z człowiekiem potrafi zrobić nienawiść. Jakkolwiek wzniośle by to nie brzmiało.
Obydwie siedziały chwilę w ciszy. W oknach gasły kolejne światła i Wendy miała wrażenie, jakby zostały w tym mieście same. Mimo utrudnionych warunków nie było tak źle: zapach deszczu koił i uspokajał.
- Dość tych mrocznych historii, co? - Isla rozweseliła się nagle i wskazała w inną część placu. - Tam dalej masz z kolei cygalerię. Nie powiedziałaś mi w końcu czy palisz, ale jak nigdy nie byłam fanką tytoniu, tak czasem zgrzeszę. Sama zresztą widziałaś. Tak czy inaczej mają tam świetny towar, w dużym mieście czegoś takiego nie kupisz.

---

Wnioski ze spotkania Robin z kobietami były pozornie proste. Isla sprawiała wrażenie osoby dość towarzyskiej, natomiast Wendy wręcz przeciwnie. A może po prostu nie lubiła zwierząt? Przebywanie z psem, nawet najlepiej zadbanym, oznaczało ciągłe czyszczenie rozmaitych plam czy śladów sierści. Tymczasem kobieta wyglądała na obraz chodzącego pedantyzmu. Właściwie to przypominała postać z jakiegoś magazynu, a nie turystkę, co jeszcze bardziej sugerowało, że Wendy także nie trafiła tutaj przypadkiem.
Carmichell zdobyła najwięcej poszlak zwyczajnie podsłuchując dwójkę. Kiedy wracała do swojego pensjonatu, układała w głowie to, co udało jej się dotychczas dowiedzieć. Jedna rzecz zdawała się być szczególnie ważna: kolejna osoba mówiła o śnie i tunelu.
Kiedy jeszcze raz spojrzała na osiedle, gdzie wcześniej dostrzegła kogoś na dachu, doszła również do wniosku, że nie było ono specjalnie oddalone od „Jemioły”. Niedługo potem znalazła się więc w samym hotelu. Na portierni po raz kolejny odprowadził ją wścibski wzrok, ale była zbyt zmęczona, aby w ogóle zwracać na to uwagę. Na piętrze zauważyła natomiast, że ma nowego sąsiada, który rozprowadził po korytarzu grudki błota oraz suche liście.
Robin rozścieliła łóżko, zjadła kupioną po drodze kanapkę i nakarmiła Foxy. Pies od razu wsunął niemal całą zawartość miski. Nie było w tym nic w tym dziwnego, także dla suczki mijał właśnie całkiem długi dzień. Zwierzę zostało nauczone wielu zdrowych nawyków, także żywieniowych, toteż Foxy zostawiła część karmy na później, a następnie położyła się obok łóżka Robin. Ta również legła jak długa, jeszcze chwilę rozmyślając o rozmowie. Po kwadransie zasnęła, szczęśliwie bez snów, a przynajmniej żadnych nie pamiętała. W nocy obudziła się tylko raz, mając wrażenie, że ktoś odzywał się w jednym z pokoi na piętrze. Ściany w pensjonacie były dosyć cienkie, nie na tyle jednak, aby rozróżnić czy dochodziło ją majaczenie przez sen lub zwykła rozmowa.
Kilka godzin później nastał kolejny dzień. W trakcie jak kobieta oporządzała się, dała staremu odbiornikowi w kącie jeszcze jedną szansę. Po dłuższym strojeniu znalazła regionalną telewizję, w której prezenter z wyjątkowo szpetnym tupecikiem zapowiadał całkiem słoneczny dzień. Dziesięć reklam suplementów diety później nadano lokalne wiadomości. Były one skupione głównie wokół niezidentyfikowanych dźwięków, które rejestrowano w górach. Stwierdzono również zaginięcie jakiegoś turysty, na razie jednak brakowało szczegółowych informacji. Standardowo na koniec przyszła pora na lżejszy temat, czyli nic innego jak zawody, na które Robin właśnie się wybierała. Tym razem zapowiadała je wysoka, uśmiechnięta blondynka. Stała na tle terenu, gdzie przygotowywano trybuny oraz właściwy tor przeszkód.

- Za mną widzicie pole, na którym dzisiaj po południu będzie zmagać się kilkanaście psów oraz ich właścicieli - relacjonowała z zapartym tchem. - Agility, bo tak nazywa się ta dyscyplina, polega na pokierowaniu zwierzęciem w ten sposób, aby ominęło lub przebyło konkretne obiekty. Są wśród tunele, tak zwane rękawy czy palisady. Dla nas, widzów, wyglądać to może jak zabawa, ale stoją za tym godziny ciężkich ćwiczeń. Dziś spojrzymy na to wydarzenie bliżej, tymczasem oddaję głos do studia.

---

Nie minęła chwila i jasnowłosy zniknął w czeluściach korytarza. Pozostała dwójka uznała, że przebywanie w obskurnym pokoju było pozbawione dalszego sensu. Poza tym i oni przeczuwali, że coś zbliża się w ich kierunku. Nie była to już nawet kwestia samych dźwięków. Zagadkową obecność dało się odczuć, choć zdawały się o tym alarmować zmysły, o których Huw i Murphy nie mieli dotychczas pojęcia.
Tunel wyglądał tak, jak zapamiętali go z poprzednich snów. Był monotonny i długi, zdawał się ciągnąć niczym wnętrze kamiennego węża. Maddison szła przodem, nadal przekonana, że wszystko było wytworem jej wyobraźni. Huw, który podążał tuż za nią, był raczej poirytowany spotkaniem z nieznajomym, ale nie miał innego wyboru jak towarzyszyć kobiecie.
W snach zawsze trudno było odmierzyć czas: kolejne minuty mozolnie rozciągały się lub wręcz przeciwnie − bezpowrotnie znikały. Tak działo się również teraz, zaś szarzyzna tunelu tylko potęgowała wrażenie swoistej nieokreśloności. Gdyby pojawił się choć jakiś insekt lub na skale wykwitło nietypowe spękanie. Coś, co pozwoliłoby odróżnić jedną chwilę od drugiej, kolejny krok od poprzedniego… Nic takiego jednak się nie stało, zaś wędrówka zaczęła być wręcz męcząca.

Choć zagadkowy hałas zostawili z tyłu, tak po pewnym czasie doszedł ich inny ton. Przypominał on pisk, który czasem z jakiegoś powodu słyszy się wewnątrz ucha. Ten jednak był wyraźnie spotęgowany i wciąż nabierał mocy. Zwiększyli tempo, lecz świadomość czyjejś obecności tylko nabierała mocy. Obydwoje czuli się niedobrze, nogi zaczęły im się plątać. Ledwo stawiali kolejne kroki, a wizg stał się wręcz przeraźliwym rykiem. Nagle wszystko wokół zawirowało. To było już nie do wytrzymania, zaś każdy krok kosztował mnóstwo wysiłku. Odgłos wibrował między ścianami tak mocno, że stał się niemal fizyczny. Zapierał dech w piersiach, wreszcie zwyczajnie dusił.
I nagle wszystko się skończyło. Huw podskoczył na fotelu swojego samochodu, niemal uderzając o dach auta. Światło poranka powoli wyłaniało się zza budynków miasteczka Ynseval. Być może to właśnie wstające słońce go obudziło, choć trudno było uwierzyć w tak prozaiczne wytłumaczenie.
Jakiś zaopatrzeniowiec wyjeżdżał półciężarówką na ulicę. Ktoś wyprowadzał psa, a lokalny piekarz rozsuwał metalowe rolety na oknach swojego zakładu. Pomyśleć, że jeszcze moment temu detektyw znajdował się w zupełnie innym świecie. Z resztą, głowa nadal go bolała i przez chwilę czuł, że zbiera mu się na wymioty. Poczuł ulgę dopiero, gdy uchylił okno i zaczerpnął świeżego powietrza.
Po dziesięciu minutach sen pozostał ledwie gorzkim wspomnieniem. Wtedy też Lwyd zauważył, że drzwi domu Owena otwierają się. Na ganek wyszedł dość postawny szatyn, ubrany w cienki płaszcz i wyprasowane spodnie. Minął furtkę i od razu skierował się do brązowego audi na chodniku.
Kilkadziesiąt kilometrów od tego miejsca Maddison otworzyła powoli oczy. Przejście między snem a jawą nastąpiło u niej mniej dynamicznie. Nadal jednak z trudem odróżniała powidoki od rzeczywistości. Jeszcze przez kilka minut faktura ścian korytarza nakładała się w jej oczach na otoczenie pokoju. Kiedy wszystko wróciło na swoje miejsce, ostrożnie zwlekła się z łóżka, które również zyskało wreszcie jakąś namacalność. Rozsunęła żaluzje i spojrzała na budzące się do życia Sionn. Żadnych widm, postaci na dachach ani tuneli. Tylko lekka, poranna mgiełka i pojedynczy mieszkańcy, którzy niespiesznie zabierali się do swoich spraw.

Sen mający być regenerujący okazał się wycieńczający. Ciało ciążyło, a ruchy były spowolnione jakby brodziła w smole. Była jak śnięta ryba. Czuła się jak po 48 godzinnym dyżurze, po 2 godzinach snu, gdyby w głębokiej fazie snu została obudzona przez klakson za oknem. Gdy o tym pomyślała chwyciła za klamkę okna i uszczelniła je, by do środka pomieszczenia wpadło trochę świeżego powietrza. Parę dłuższych chwil w żaden sposób nie pomogło na samopoczucie, to też dowlokła się z powrotem do łóżka i usiadła na nim. Po paru kolejnych chwilach doszło do niej, że siedzi naprzeciwko stolika z średniej wielkości lustrem opartym o ścianę. Wyglądała dokładnie tak samo jak się czuła. Włosy mimo wieczornej kuracji rozchodziły się we wszystkich stronach. Opuchnięta twarz, podkrążone oczy, wysuszone i popękane usta. Powieki również nie były po jej stronie, unosząc się ciężko nad źrenicami.

Drugi krok planu regeneracyjnego zakładał ponowną kąpiel. Zebrała ponownie potrzebne rzeczy, przemaszerowała przez korytarz i pod samymi drzwiami musiała chwilę poczekać, aż zwolni pomieszczenie głupio zaczesany dzieciak mający jeszcze trochę do okresu mutacji głosu. W środku ponownie mieszanka zapachów specyfików kąpielowych innych gości uderzyła ją w nozdrza, choć te szybko zostały zneutralizowane przez napływ wody.

Ponowna weryfikacja własnego stanu w lustrze nie przyniosła dobrych wieści. Dalej wyglądała słabo i czuła się podobnie. Mimo wszystko... była na "wakacjach". Miała czas wolny. Nie musiała się niczym przejmować. Na autopilocie ubrała się w cokolwiek, co całkowicie przypadkowo było dokładnie tą samą kompozycją, którą miała na sobie we śnie. Podobnie pozbawiona świadomości uznała, że potrzebuje kawy, by wspiąć się do wystarczającego poziomu ocucenia. Wyszła więc z przybytku i obrała całkowicie losowy kierunek, by po drodze natknąć się na jakąś kawiarnie, usiąść na miejscu i wypić wielki kubek kawy.

Isla i Wendy spędziły na ławce dobrą godzinę. W tym czasie rozmawiały o babskich rzeczach, pracy oraz codziennych sprawach – czyli tak naprawdę o niczym konkretnym. W końcu Wendy poczuła znużenie, na co Mitchell zdecydowanie zapowiedziała, że odprowadzi koleżankę do pensjonatu. Chwilę potem ruszyły skąpanymi w mroku ulicami miasteczka. Dopiero wsłuchując się w odgłos własnych butów, Adams zwróciła uwagę na to, jaka cisza panowała tutaj po zmroku. Była przyzwyczajona do szumu miast oraz hałasu lotnisk, które żyły całą dobę. W Sionn wszystko o tej porze absolutnie zamierało.
Rozstały się pod domem Lysy, gdzie Isla życzyła koleżance spokojnej nocy. Wendy weszła do środka, w półmroku znalazła schody i wspięła się po nich. Przede wszystkim nie chciała budzić sympatycznej właścicielki, zważywszy że osoba w jej wieku zapewne już spała i to od jakiegoś czasu. Wkrótce sama poszła w jej ślady.
Ta noc była dla Wendy wyjątkowo trudna. Pamiętała jedynie przebłyski wypełnione chaosem przypadkowych myśli. Przynajmniej kilka razy budziła się z poczuciem zawrotów głowy. Kiedy te powoli ustępowały, ponownie zasypiała, lecz napięcie jej nie opuszczało. Wciąż przewracała się z boku na bok, trapiona mglistymi obrazami. Wszystko, łącznie z wynajmowanym pokojem, nagle zdało jej się wrogie. Nawet pościel, jeszcze poprzedniej nocy tak przytulna, teraz zesztywniała i była nieprzyjemna w dotyku. Około trzeciej w nocy cała była już zlana potem i zasypiała tylko na chwilę, aby nagle znów się poderwać.
Kiedy wstała rano, wszystko jej się plątało. Jedno wiedziała na pewno. Była zmęczona bardziej, niż kiedy szła spać. Głowa miała jej chyba zaraz eksplodować, a kiedy spojrzała na swoje odbicie w łazience, aż zamarła. Spoglądała na siebie głęboko podkrążonymi oczyma, skóra twarzy była zaś napięta niczym cienka folia.
Z trudem wzięła kąpiel i zrobiła nieporadny jak na swoje standardy makijaż. Potem dosłownie zwlekła się na dół pensjonatu. W kuchni była już Lysa. Chyba podziękowała tamtej za wczorajszy obiad, choć równie dobrze mogła mówić do siebie. Gospodyni nalegała na krótką rozmowę, ale Wendy zbyła ją jakimś mruknięciem i szybko opuściła budynek. Potrzebowała spaceru i przewietrzenia otumanionej głowy.
Jak tylko wyszła na zewnątrz, jej powieki od razu zaatakowało słońce. Waliło z nieba zbyt mocno jak na tę porę roku: dzień był słoneczny, ale przecież nie upalny. Mimo to z trudem otwierała oczy, a wszystko wokół miało prześwietlone kolory. Sama okolica również zdawała się obca i zdecydowanie inaczej ją zapamiętała. Miała wrażenie, że budynki są kartonowe, że stanowią jedynie dekorację na ogromnej scenie.

Przeszła na skraj miasta, tam gdzie posadzono rzędami niewysokie drzewka. Obecnie było tu spokojnie, a w okolicy przechadzało się tylko kilku mieszkańców. I bardzo dobrze. Jak na ogół lubiła ludzi, teraz chciała pobyć sama.
Bez sił siadła na niewielkim, odrapanym murku. Dopiero po kilku minutach poczuła się ciut lepiej, równocześnie dochodząc do wniosku, że to nie mogły być efekty jedynie kiepsko przespanej nocy.
Wtedy właśnie coś kazało jej spojrzeć w stronę przeciwległej rogatki. Na początku myślała, że ma kolejne przywidzenie, lecz z każdą sekundą docierało do niej to, na co właściwie patrzy. Od razu serce zabiło jej szybciej, zaś okolice skroni zapulsowały nagłym bólem.
Spomiędzy dwóch gmachów wyłoniła się postać w szatach o kredowej barwie. Szybko rozpoznała lekko pochyloną sylwetkę – istota z jej własnych snów sunęła wprost chodnikiem. Kobieta nie miała siły uciekać, czuła zresztą, że było to zbyteczne. Mężczyzna (a może i kobieta) kierował się na nią powoli, ale konsekwentnie. Ta myśl była szalona, ale szedł tak płynnie, że być może nawet lewitował tuż na ziemią. Przymknęła oczy, częściowo aby nie patrzeć na niego, a trochę ze zwykłego wycieńczenia.
Kiedy lokalny pijaczek wreszcie stanął przed Wendy, ocucił ją zapach przetrawionego alkoholu. Powoli podniosła głowę, aby spojrzeć na usianą zmarszczkami i zniszczoną życiem twarz. Menelik uśmiechnął się, odsłaniając szereg zniszczonych zębów. W pożółkłej brodzie tkwiła mu resztka peta.
– Pewnie mi szanowna pani nie uwierzy, ale przychodzę w nietypowej sprawie. Zginął mój przyjaciel, stary Ron. Składamy się z kolegami na wieniec – obdartus wyciągnął w jej kierunku usmoloną dłoń.

---

Ratowniczka tak naprawdę nie zdążyła dobrze poznać Sionn. Przybyła tutaj w opłakanym stanie i dopiero teraz miała czas przyjrzeć się dokładniej okolicy. Maddison nadal była zmęczona, ale spacer trochę ją ożywił. W przeszłości niejednokrotnie musiała stać na nogach przez wiele godzin. Kolejna gorsza noc nie była dla niej wcale specjalnym wydarzeniem.
W poszukiwaniu kawy odwiedziła lokale „U Matta” i „Eisteddfod”, a właściwie odbiła się od ich drzwi – obydwa były zamknięte. Zdziwiło ją to trochę, ale postanowiła się nie zniechęcać. Stan rzeczy wyjaśnił się w trzecim knajpce z owcą na szyldzie. Kawiarnię „Lucy” prowadził brunet w średnim wieku o zroszonej piegami twarzy. Nosił sztruksowe spodnie i koszulkę z jakimś klubem rugby. Zaprosił kobietę do środka, choć nie wyglądało na to, aby lokal miał zostać w najbliższym czasie otwarty.

Wnętrze rozświetlało jedynie poranne światło, które wpadało zamglonymi smugami przez okna. Żaden sprzęt nie działał, a wszystkie krzesła stały odwrócone na stolikach. Nawet tablica, na której zapisywano kredą codzienne promocje, stała odwrócona w rogu pomieszczenia. Mężczyzna przedstawił się jako Charlie i pokrótce wyjaśnił sytuację:
– Ostatnio mamy problemy z dostawami prądu. Dziś znów coś nawaliło – podrapał się po głowie i przeszedł za drewniany kontuar. – Nikt nie wie dlaczego tak się dzieje. Kilku przedsiębiorców już grzmiało na władze miasta, ale co tak naprawdę mogą zwykłe szaraczki? Mam o tyle dobrze, że rok temu kupiłem sobie mały generator. Nie jest to zbyt wiele, ale starcza, żeby podawać kawę na wynos w podobnych sytuacjach. To co pani sobie życzy?
W trakcie jak Charlie przygotowywał napój, obydwoje gawędzili jeszcze jakiś czas. Właściciel lekko wypytywał Maddison o jej wrażenia z Sionn. Sam polecił zobaczyć lokalne muzeum, które wielu turystów bagatelizowało jako mało ciekawe miejsce. Twierdził, miasteczko posiadało dość bogatą historię i warto było ją poznać. Na odchodne mężczyzna powiedział coś, co szczególnie zwróciło uwagę Murphy. Przestrzegł on kobietę, aby mimo wszystko nie wchodzić w komitywę ze wszystkimi lokalsami.
– Niektórzy ostatnio zachowują się dość dziwnie – stwierdził, manewrując przy ekspresie. – Jeden z tutejszych, nie pamiętam jak się nazywał, codziennie chodzi na policję. Pal sześć jakby tylko skarżył na sąsiada, co nie? Facet uparcie twierdzi, że już któryś raz znajduje w mieście zwierzęce szczątki z przyczepionymi do nich rzemykami. W każdym razie twierdzi, że to podejrzanie i według niego ktoś powinien się temu przyjrzeć. Mówię pani, im dalej od takich, tym lepiej.
Dziesięć minut później kobieta szła obrzeżami miasta z pracującym kubkiem w ręce. Kawa z każdym łykiem uzupełniała jej wewnętrzne baterie. Po drodze zauważyła, że istotnie wiele zakładów oraz sklepów było zamkniętych. Potwierdzało się więc to, że prąd docierał tylko do części miasta, podczas gdy inni musieli zwyczajnie przeczekać cały incydent.
Była już na skraju Sionn, w pobliżu terenu, które przypominało niewielki park. Przebywała tutaj tylko jedna kobieta oraz rozmawiając z nią, starszy mężczyzna. Kiedy podeszła bliżej, szybko zorientowała się, że rozpoznaje tę pierwszą. Ona i dama w czerni zatrzymały się w lesie, kiedy Maddison dostrzegła podejrzany ruch na drodze. Miało to miejsce w przeddzień przyjazdu tutaj, czyli całkiem niedawno, choć teraz wydawało się dość oddalone w czasie.
Coś było nie tak – oczywiście, bo przecież żaden dzień w Sionn nie mógł przebiec bez popieprzonych incydentów! Jakby noc w lesie, sny z Panem Zagadką czy bycie szpiegowaną dostarczały za mało emocji.
W każdym razie kobieta chwiała się, a stojący nad nią mężczyzna nie wyglądał na osobę, której można zaufać. Przypominał raczej lokalnego pijaczka, próbującego „wysępić” pieniądze.
Przeczucie nie myliło jej. Kobieta (chyba miała na imię Wendy) wkrótce osunęła się na ziemię. Menelik potrząsnął nią, ale nie dało to żadnych efektów. Potem mało subtelnie spojrzał na boki, nachylił się i wyciągnął coś z płaszcza kobiety. Następnie zrobił parę kroków wstecz i ruszył w przeciwnym kierunku.

---

Fragment napisany we współpracy z Kanną.

– Obserwujemy właśnie, że lokalne zawody rozpoczęły się na dobre – trajkotała do kamery reporterka. – Jak widzą państwo, poziom jest zróżnicowany, choć nie brakuje dość osobliwych zachowań zwierząt, co potwierdzają sami uczestnicy. Tymczasem kolejnymi z zawodników mają być: Robin Carmichell oraz suczka rasy toller, Foxy. Czy może to właśnie przyjezdna kobieta odwróci raczej kiepską passę? – dziennikarka wskazała kamerzyście tor, a potem samą behawiorystkę.
Robin nie miała czasu na telewizyjne mizdrzenie. Jeszcze wcześniej przypatrywała się psom pokonującym trasę. Części szło nieźle, ale kiedy patrzyła na inne odniosła wrażenie, że to ich pierwszy kontakt z zawodami. Wydawało się to nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę słowa dr Powella o tym, że psy były championami. Coś rzeczywiście wisiało w powietrzu?
Nie myślała o tym więcej, ich start zbliżał się wielkimi krokami.
Cześć zawodników preferowała komendy słowne, Robin wybierała gesty, jako bardziej naturalny kod dla psowatych. Zwierzęta w stadzie rzadziej komunikowały się głosem, częściej po prostu ustawienie ciała, ogona, uszu było sygnałem dla innego osobnika.
Robin używała dłoni do wskazywania kolejnej przeszkody – psy nie znały kolejności trasy, nie ćwiczyły na torach zawodowych, a kolejność przeszkód była zmieniana. Miała też system gwizdnięć, które sygnalizowały start, zatrzymanie się, zastygnięcie, zawracanie.
W końcu wywołano je na start.

Foxy wskoczyła na pole startowe [1], zastygła, wbijając spojrzenie w swoją panią. Robin ustawiła się obok psa pilnując, żeby nie stawać na drodze między zwierzęciem a przeszkodą.
Rozległ się gwizdek sędziego, Robin wskazała psu pierwszą stacjonatę [2] a potem sama gwizdnęła krótko, dając sygnał do startu. Foxy skoczyła do przodu, przeskoczyła nad stacjonatą, na tyle wysoko, żeby nie zahaczyć o drążek, a na tyle nisko, żeby nie marnować zbędnej energii na skok. Opadając patrzyła już na Robin, która wskazała jej kolejną stacjonatą, a potem kolejną.
Następna była palisada [3], Foxy przebiegła sprawnie górą, ale Robin musiała gwizdnięciem przywołać uwagę psa, kiedy ten zbiegł z przeszkody. Dopiero wtedy suczką spojrzała na panią, która mogła wskazać jej kolejną palisadę z tunelem [4] – kosztowało je to parę sekund.
Pies wskoczył na palisadę, a kiedy jego łapy dotknęły ziemi po pokonaniu przeszkody, Robin znów gwizdnęła, a potem wykonała dłonią ruch nakazujący skręt w lewo i wbiegnięcie do tunelu pod przeszkodą.
Robin ustawiła się tak, żeby złapać wzrok psa wybiegającego z tunelu i wskazała mi kolejną stacjonatę [5].
Potem był slalom [6], ulubiona przeszkoda Foxy – Robin naprowadzając psa zadbała, żeby przy wchodzeniu w przeszkodę pierwsza tyczka znajdowała się po lewej stronie zwierzęcia. Foxy była raczej drobna, oraz bardzo zwinna, więc pokonała slalom błyskawicznie.
Podekscytowana zawodami skoczyła w stronę huśtawki [7], która wskazała jej Robin. To była trudna przeszkoda – rozochocone biegiem zwierzę musi zatrzymać się, na białych polach na obu końcach równoważni. Robin gwizdnęła na stój, potem dała znak na „Go” i znów gwizdnięcie na stop.
Potem tylko naprowadzenie dłonią na pole mety [8], gdzie pies znów musiał znieruchomieć.
Dopiero w tym momencie, kiedy wreszcie mogła skupić się na czymś innym, zdała sobie sprawę, że reporterka cały czas opisywała jej i Foxy występ.
– Proszę państwa! To było doprawdy świetna prezentacja współpracy. Jak widzę, również sędziowie są co do tego zgodni – mówiła pracownica stacji telewizyjnej, podchodząc bliżej jury.
Istotnie, wszyscy zdawali się być pod wrażeniem. Wielu ludzi na trybunach stanęło teraz i zaczęło klaskać. Również uśmiechnięci członkowie komisji szeptali coś między sobą, ciągle kiwając głowami.
– Nie przesadzę chyba, jeśli powiem, że oto mamy silną kandydatkę na zwycięzcę tegorocznych zawodów – zawzięcie komentowała blondynka. – A teraz czas na kolejnego z… a cóż to?!
Wszystko działo się błyskawicznie. Robin zdążył tylko odwrócić głowę, aby ujrzeć jak smukły doberman przeskakuje najbliższe ogrodzenie. Mięśnie zwierzęcia napięły się jak sprężyna, jego wzrok dziwnie wyostrzył. Natychmiast dał susa wprost na reporterkę. W ułamku sekund zwierzę zatopiło zęby w gardle kobiety. Na zieloną trawę polała się krew, a kiedy do pierwszych osób dotarło, co właściwie zaszło, zewsząd rozległy się krzyki. To jednak był dopiero początek, gdyż chaos nastąpił dosłownie w ułamkach sekund. Carmichell pamiętała potem jak doktor Powell szamocze się z jakimś z wyżłem, który zawzięcie kąsał go w nogę. Z każdych ruchem tracił siły i wkrótce nie miał jak się bronić. Kilka osób, nawet tuż obok niej, padło na ziemię, przygniecionych przez psy, które jeszcze przed chwilą wiernie im służyły. Zachowywały się jak oszalałe: atakowały gdzie popadnie, część wyła prosto w niebo.
Stały tak z Foxy, która na całe szczęście nie straciła nad sobą kontroli, lecz jedynie zjeżyła się na całym ciele. Były teraz uwięzione na samym środku zwierzęcego pandemonium. Nie mogły jednak długo pozostać niezauważone. Wciąż będąc na punkcie mety, Robin dostrzegła jak ogarnięty amokiem doberman pędzi właśnie dokładnie w jej kierunku.

---

Kiedy Huw połączył się z „Jemiołą”, telefon odebrała wyraźnie znudzona kobieta. Kazała mu zaczekać, po czym mężczyzna usłyszał odgłosy kroków. Dwie minuty później zblazowany głos poinformował go, że Maddison właśnie wyszła, ale zostanie poinformowana o próbie kontaktu.
Choć krótka rozmowa nie dała spodziewanego efektu, to bynajmniej była bezowocna. Jak się bowiem okazało, kobieta ze snu istniała naprawdę. Co za tym szło, tunel oraz jego odnogi mogły być na swój osobliwy sposób rzeczywiste.
Przyszedł deser: grubo pokrojony sernik „z rosą”, czyli słodkim syropem na wierzchu. Lwyd ledwo zabrał się za ciasto, gdy jego telefon zawibrował. Nie była to jednak Maddison. Dzwonił Paul Goodman – musiał coś mieć, nigdy nie gadał po próżnicy.
– Siema stary pierdzielu! – zaczął dziarsko. – Słuchaj, sprawdziłem tego twojego Olivera. Pewnie chcesz wiedzieć jak to zrobiłem, co?
Nawet gdyby nie chciał, Siwy zdawał sobie sprawę, że Goodman i tak miał zamiar mu powiedzieć. Od najmłodszych lat Byrgler lubił przechwałki i pod tym względem nic się nie zmienił.
Jak sam streścił, zapisał się na wizytę do psychologa, którego odwiedzał Elijah. Przeczytał wcześniej kilka artykułów o niekontrolowanej agresji i gładko sprzedał swoją historię. W międzyczasie dobrze poznał położenie samego gabinetu. To pomogło mu we włamie dzień później. Akcja ta nie należała do najtrudniejszych, bowiem psycholodzy na ogół nie trzymali u siebie nic, co mogłoby zainteresować pospolitych złodziei.
– Gusfield twierdził, że Elijah cierpiał na depresję, która wpływała na jego sen. Po pewnym czasie doszła do tego derealizacja – Paul relacjonował treść przejrzanych akt. – Ten cały Addington mylił rzeczywistość ze snami. Jajogłowy miał to kilka teorii, jednak w notatkach podkreślił kilka razy stratę ojca. To chyba tam upatrywał źródła problemów. Wiesz, jak to terapeuci. Nawet kiedy powiesz, że masz biegunkę, to zaczną ci pieprzyć o trudnym dzieciństwie.
Telefon nagle zamilkł, po czym odezwał się całą kanonadą rozmaitych trzasków. Przez kilka chwil Huw słyszał przerywany i dziwnie zniekształcony głos Paula. Przeszedł kawałek wzdłuż stolików, szukając lepszego zasięgu. Tuż nad jego głową wzleciało do góry stado ptaków, których skrzek jeszcze bardziej zagłuszył telefon. Uwadze Huwa nie uszedł fakt, że zwierzęta zerwały się zupełnie nagle i wyglądały na bardzo pobudzone, na ile w ogóle dało się to ocenić.

Odczekał aż skrzydlate utrapienie odleci i ponownie przyłożył słuchawkę do ucha. Po chwili znów słyszał starego przyjaciela.
– Halo? Coś nam przerwało. Mówiłem, że Oliver określił Elijaha jako bardzo wrażliwą osobę. Ponoć pisał wiersze, ale tylko do szuflady, bo bał się krytyki. Na końcu były zapiski dotyczące jego snów. Powtarzał się tam motyw korytarza i jakiegoś gościa, który prowadził Addingtona. Tutaj profesorek robił dużo przypisów, ale chyba nie uzgodnił sam ze sobą co to mogło oznaczać. Elijah przyszedł raz do niego mocno wystraszony. To chyba była ich ostatnia wizyta, bo potem notatki się kończą. Mówił, że wyjątkowo nie śnił o korytarzu, ale o czymś we wnętrzu góry. Bardzo go to niepokoiło i bełkotał, że to już chyba koniec. To z grubsza tyle. Powiem ci Huw, że czymkolwiek się teraz zajmujesz, to nieźle porąbane i…
Dalszej części tych słów Lwyd już nie usłyszał. Telefon ponownie odmówił współpracy, a zamiast Paula, detektywa doszło coś, co trudno było nazwać zwykłymi zakłóceniami na linii. Połączenie zakończyło się, lecz nie był to koniec osobliwości. Równo z tym właśnie momentem powietrze wezbrało od donośnych dźwięków. Huw potrzebował chwili, aby zorientować się, że był wizg produkowany przez dziesiątki psich gardeł. Zawodzenia, skomlenia oraz oszalałe szczeknięcia niosły się z centrum miasteczka na wszystkie jego strony. Po kilkunastu sekundach dołączyły do nich również ludzkie krzyki.

Kiedy Robin jechała ulicami Ynseval, nie poznawała przyjemnej miejscowości, do której przybyła jeszcze dziś rano. Teraz wszystko wokół opustoszało, a jedyny ruch widziała w oknach budynków. Mieszkańcy odprowadzali ją wzrokiem i nawet w aucie czuła na sobie ich trwożliwe spojrzenia. Wkrótce w okolicy zauważyła także kilka błądzących psów. Zdawały się zachowywać całkiem spokojnie i chyba po prostu szukały swoich właścicieli. Gdy koło nich przejeżdżała, na chwilę podnosiły łby, aby zaraz wrócić do ulicznej włóczęgi.
Po drodze zauważyła coś jeszcze. Wiele wron oraz sikorek leżało martwych lub dogorywających na kostce brukowej. Wyścielały one chodnik tuż pod ścianami budynków, a kilka ciałek było wręcz zmiażdżonych, co świadczyło o sile impetu. Kiedy jednak spojrzała do góry, ujrzała jak inne ptaki spokojnie kołowały nad miastem.
Nawigacja bez problemu zaprowadziła ją do celu. Parking posterunku posiadał z jednej strony rodzaj zadaszenia, które dawało trochę osłony przed słońcem. Mogła więc z czystym sumieniem zostawić Foxy w samochodzie, sama zaś ruszyła prosto do środka budynku.
Stwierdzić, że w środku panował harmider, to jak nie powiedzieć nic. Funkcjonariusze biegali we wszystkie strony, a ci, którzy akurat nie byli w ruchu, rozmawiali ze świadkami. Ci drudzy często byli równie nerwowi, co sami policjanci. Kiedy kobieta czekała na swoją kolej, zdążyła się już nasłuchać, że miasto nie dba o obywateli, a policji brak właściwych procedur, aby ich chronić.
Po jakimś czasie pojawił się Owen. Wyglądał na dwa razy bardziej zmęczonego niż niespełna godzinę temu. Zaprosił Carmichell do swojego gabinetu, gdzie przynajmniej było trochę ciszej. Mężczyzna od razu siadł za biurkiem i okrężnym ruchem dłoni zaczął masować swoje skronie.
– Nie mamy, kurwa, nic – powiedział do siebie i spojrzał przez palce na Robin. – U mnie nie będzie wymyślnych formalości. Jeśli ma pani cokolwiek, co może nas naprowadzić, proszę mi powiedzieć.

---

Szpital w Ynseval okazał się ledwie większą przychodnią. Budynek o kształcie ceglastego kloca był dość wiekowy i odrapany, ale wewnątrz urządzono go całkiem znośnie. W przeciągu dwóch godzin przywieziono tutaj większość poszkodowanych. Huw przez ten czas zdążył jeszcze lepiej pojąć skalę wydarzenia. Ofiary miały pogryzione ramiona oraz nogi, ale były przypadki, kiedy pies ranił okolice szyi czy twarzy. To mogło oznaczać, że przynajmniej część zwierząt atakowała, aby zabić. Zresztą, w dwóch przypadkach tak właśnie się stało. Sam Lwyd mógł nazywać się szczęściarzem: szybko opatrzono jego ranę, po czym sympatyczna pani doktor dała mu zastrzyk i założyła nowy opatrunek.
U wszystkich przeprowadzono badania krwi oraz sprawdzono podstawowe funkcje organizmu (nie obyło się bez uwag, że powinien ograniczyć palenie). Wstępne wyniki nie wykazały jednak niczego alarmującego. Uznano więc, że jeśli sprawcą zamieszania był wirus, nie przechodził on na człowieka.
Późnym popołudniem Lwyd miał zostać wypuszczony ze szpitala. Do tego czasu kazano mu zaczekać w niewielkim, sterylnym pomieszczeniu. Wewnątrz stał tylko wieszak, parę plastikowych krzesełek oraz zbiornik z wodą. Kolorowy plakat na ścianie zachęcał do dokładnego mycia rąk.
Oprócz niego siedziało tu dwóch mężczyzn. Pierwszym był młody człowiek z blond czupryną. Miał na sobie koszulkę polo i sprute dżinsy. Drugiego jegomościa w średnim wieku powoli dopadała siwizna. Posiadał dość elegancką prezencję, którą zaburzała jednak solidnie pokiereszowana ręka. Skoro także wychodził ze szpitala, łatwo było się domyślić, że wypisał się na własne życzenie.
Początkowo siedzieli w milczeniu, ale doświadczenie Siwego podpowiadało mu, że każdą traumę – większą czy mniejszą – ludzie próbują rozładować choćby rozmową. Dziesięć minut później młodszy z mężczyzn wstał, nalał sobie wody do plastikowego kubeczka i upił łyk.
– Mówię wam panowie, dziewczyna mi nie uwierzy jak zobaczy te ślady na plecach. Powie, że znowu na babach byłem – zaśmiał się. – A tak w ogóle, Frank jestem – wyciągnął dłoń do Huwa.
Drugi z mężczyzn tylko skrzywił się i skrzyżował ręce.
– Coś nie tak? - zapytał blondyn.
– To kiepski temat do żartów – zmarszczył brwi tamten i również odwzajemnił uścisk, choć niechętnie. – Doktor Powell.

Pytanie wyraźnie zaskoczyło Paula. Huw wiedział jednak, że przyjaciel nie będzie pytał o szczegóły, a jego decyzja zapadnie tu i teraz. Ktoś inny zacząłby drążyć temat, lecz nie on.
– Mam jeszcze dziś robotę, ale jutro… – głos Goodmana lekko zawibrował w telefonie. – A cholera, niech będzie! I tak przyda mi się urlop. Cokolwiek tam planujesz, nie zaczynaj tego beze mnie – w tym momencie Byrgler już donośnie się roześmiał.
Gadali jeszcze chwilę, uzgadniając szczegóły. Goodman narzekał, że jego stare audi znów nawaliło, więc zamierzał wziąć samolot z samego rana. Tylko raz, okrężną drogą, zapytał czy u Huwa wszystko w porządku, po czym obydwaj się pożegnali.
Lwyd ruszył spod szpitala do swojego samochodu. W międzyczasie uważnie obserwował okolicę. Mieszkańcy ponownie wychodzili na ulice, choć powrót do normalności musiał im jeszcze trochę zająć. Przechodnie oglądali się na wszystkie strony, jakby zza najbliższego rogu miał wyskoczyć podwórkowy burek z pianą na pysku. Dodatkowo, jako że policja miała pełne ręce roboty, stworzono coś na rodzaj straży obywatelskiej. Były to grupki liczące trzy lub cztery osoby, które patrolowały określone części miasteczka. Poza tym panował tu względny spokój.
Kiedy adrenalina zeszła z Huwa na dobre, organizm przypomniał mu, że dość kiepsko spał. Nie było to na tyle dotkliwe, aby przeszkadzać w jeździe, mimo to lekko bolały go mięśnie, a przed oczami tańczyły mroczki. Być może ten stan dziwnego letargu sprawił również, że odległe góry zdały mu się jeszcze bardziej posępne i pozbawione kolorów.

Wcześniej w ich panoramie potrafił wypatrzeć fantazyjną skałę, a gdzie indziej pociągniętą jesiennymi barwami dolinę. Teraz jednak wszystko było takim samym, obojętnym krajobrazem. Zupełnie jakby w okolicy zaszła jakaś nieuchwytna zmiana, którą trudno było mu wytłumaczyć. Z czasem Huw zignorował ten fakt i niebawem ponownie dotarł do Sionn.
Kiedy wjeżdżał między znajome budynki, w głowie miał już kilka pomysłów. Na początek postanowił odwiedzić Irlandczyka.
Mężczyzna nadal leżał na oddziale urazowym i ogólnie czuł się całkiem dobrze. Trudno zresztą było mu narzekać po spożyciu tylu środków przeciwbólowych.
– Oh, jest całkiem nieźle – odpowiedział Connor, zapytany o swój stan. – Tylko trochę stach kimać, żeby nie obudzić się jako morderca. Tak na poważnie, straszne tutaj nudy. A to zawsze sprawia, że mam ochotę wrócić do złych nawyków – znacząco uderzył kantem dłoni w szyję.
Za chwilę na sali pojawiła się tęga oddziałowa, która sprawdziła stan pacjentów i podała im leki. Ze skwaszoną miną nie omieszkała przypomnieć Lwydowi, że godziny odwiedzin są ściśle ograniczone. Dlatego też, jak tylko opuściła pomieszczenie, detektyw przeszedł do rzeczy.
– Czy znam jakichś grotołazów? – Connor podrapał się po głowie i spojrzał sennie na Siwego. – Ah, masz na myśli tych dzieciaków, o których ci mówiłem. Oni po prostu lubią opuszczone miejsca, a że u nas ruin ci dostatek, to mają gdzie latać. Ale myślę, że przy swoim popieprzeniu zajrzeli już do jakiejś jaskini. Na twoim miejscu dałbym sobie z nimi spokój, ale jak tam chcesz – Connor łyknął swoje tabletki i zatopił się w poduszce. – Nie znam ich osobiście, ale jeden ma chyba zakład fryzjerski, czy tam barberski. Nosi fantazyjny wąs, jak ten słynny malarz. Co tam jeszcze… kręci się z takimi modnisiami, że im tylko piórka w dupie brakuje.
Mężczyzna nie musiał nic więcej mówić, rysopis był aż nadto znajomy. Tymczasem Connor zaczął odpływać i lekko bełkotać. Poza tym po korytarzu ponownie przeszła pielęgniarka, której wzrok powinno się sfotografować i wystawić w muzeum jako żywy dowód, że można ciskać gromami z oczu. Huwowi nie pozostało nic innego jak pożegnać się, opuścić oddział, a potem samą placówkę.
Jego kolejnym celem był hotel „Jemioła”, który rzeczywiście był otoczony przez grupę iglastych drzew. Na wejściu przywitała go kolejna niezadowolona twarz. Niewiasta za kontuarem w niewielkim hallu była młoda i wcale niebrzydka, lecz jej urodę skutecznie przełamywał zły grymas. Już od początku wiedział więc, że łatwo nie będzie. Dziś w ogóle miał chyba kiepskie szczęście do kobiet, a przynajmniej tych z Sionn.
Pracownica przyznała, że przyjezdna, której rysopis pasował do postaci ze snu, opuściła hotel dziś rano. Właścicielka ponurej miny nie wiedziała jednak gdzie tamta poszła i na resztę pytań odpowiadała z wyraźnym ociąganiem. Kiedy Huw spytał o numer telefonu Maddison, recepcjonistka stanowczo odmówiła.
– Za kogo pan mnie ma? Nie podaję takich informacji! – wybuchła. – A tak w ogóle to proszę już stąd iść!
Uspokoiła się dopiero, kiedy podał jej wizytówkę z nazwą swojego zawodu. Wciąż wyraźnie niezadowolona, powiedziała, że może i ją przekaże, kiedy Maddison wróci. Huw musiał na tym poprzestać. Potrafił wpłynąć na wielu ludzi, ale czasem trafiał na ścianę, której nie szło sforsować z żadnej strony.
Jak tylko wyszedł z hotelu, jego komórka ponownie zawibrowała. Jak się okazało, Robin nie kazała na siebie długo czekać.

---

Carmichell stała w pustce, którą wypełniał biały opar. Mgła kłębiła się i przybierała fantastyczne kształty. Poza nią kobieta potrafiła dostrzec jedynie spękany bruk pod swoimi nogami.
Wiedziała, że nie jest na jawie. Całkiem klarownie pamiętała ostatnie wydarzenia. Najpierw był incydent w Ynseval, potem rozmowa z Owenem i powrót do Sionn. W swoim pokoju chyba sześć razy uspokajała przez telefon Willa, a następnie swoich rodziców. Umówiła się również z detektywem. Retrospekcja przyszła jej zaskakująco łatwo, a przecież śniący umysł miał zazwyczaj średnie pojęcie o twardych faktach.
W otoczeniu było jednak coś znajomego. Wyczuwała to na jakiś dziwny sposób. Odległe, dawno zatarte wspomnienia wracały do niej z nową mocą.

W międzyczasie dym zaczął wirować, jakby żył własnym życiem. Gęste obłoki uformowały się w kontury jakiegoś pomieszczenia oraz stojących w nim ludzi. Wyglądało to na jakieś przyjęcie lub prywatkę: postacie śmiały się i energicznie gestykulowały.
– Nie chcę! – usłyszała nagle własny głos, choć należał on do młodszej wersji Robin.
Wyziewy ponownie zawirowały, kształtując się w dłoń, która chciwie złapała jej rękaw.
– Mon chaton stupide. Wystarczy, że ja chcę – doszedł ją męski głos.
Nie mogła w to uwierzyć. Przecież to wydarzyło się tak dawno, że ledwie pamiętała całą sytuację. A jednak nadal potrafiła ją realistycznie odtworzyć. Chyba że… to nie była jej świadomość. Ta myśl zaskoczyła nawet ją, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że ten sen jest inny i mimo wszystko posiada swoistą wyrazistość. Przez chwilę miała nawet wrażenie, że nie odgrywał się w jej głowie, ale w prawie fizycznym miejscu, gdzie wystawiano spektakl z jej przeszłości.
Tymczasem widmowa ręka zaczęła powoli zanikać, podobnie jak reszta pomieszczenia. Kobieta zrobiła kilka kroków, lecz wyglądało na to, że znów została sama. Ostrożnie szła dalej, bowiem każdy kierunek był równie dobry. Poczucie czasu stał się dla niej kompletnie obce i mogła tak iść ledwie chwilę, co kilkadziesiąt minut.
W ten sposób wyrosła przed nią brudnoszara skała. Gdy podeszła bliżej, ujrzała również wykute wewnątrz przejście. Poza tym Robin otaczała jedynie nicość, a sama formacja tkwiła na kompletnym pustkowiu. Kiedy obeszła kamień, okazało się, że musiał mieć ledwie kilka metrów szerokości i tyle samo głębokości. A przecież Robin mogła dostrzec, że wydrążone przejście dokądś prowadzi. Pozbawiona innych opcji, zawróciła i zajrzała do środka.
Jej oczom ukazał się tunel, który znała aż zbyt dobrze. Tak jak w poprzednich snach, zdawał się on ciągnąć bez końca. I oczywiście, nie była w nim sama. Postać w kredowych szatach stała tuż obok, jak zwykle ustawiona w ten sposób, że nie mogła dojrzeć jej twarzy. Spojrzała za siebie. Przejście nadal było na swoim miejscu. Mogło to dziwić, ponieważ w poprzednich snach nie miała możliwości opuszczenia tego miejsca. Tym razem rozpoczęła wędrówkę poza nim, ba, wyglądało na to, że mogła nawet wrócić do punktu wyjścia. Pytanie tylko, czy zaryzykowałaby ponowne opuszczenie korytarza? Co tak naprawdę kryło się we mgle?
Nie mogła zweryfikować tego pytania. „Strażnik” ruszył przed siebie, a nogi automatycznie poniosły ją w ślad za nim. To było chyba jeszcze gorsze. Na zewnątrz miała przynajmniej jako taką swobodę poruszania się, a tutaj została bezwolną kukłą.
Nie musiała widzieć co jest na końcu drogi, aby czuć, że powinna unikać tego miejsca. Mogła teraz jedynie skupić całą swoją uwagę oraz wolę, aby jakkolwiek zaburzyć sen. Zabolały ją od tego skronie, ale… odniosła sukces. Jak się okazało, poszło wyjątkowo łatwo.
Leżała w „Jemiole”, a serce biło jej jak oszalałe. Pot lał się z niej strumieniami, w głowie pulsowało. Dopiero kiedy przypomniała sobie o bliskiej obecności Foxy, jej puls lekko zwolnił. Odwróciła się w kierunku psa, który ufnie podniósł swój łeb… i nagle na obliczu tollera zaszła drastyczna zmiana. Z pyska wytrysnęła piana, zęby łapczywie chwyciły powietrze. Wyglądało na to, że szał, który ogarnął tego dnia zwierzęta, wreszcie dopadł i jej suczkę. Dalsze myśli przerwał okropny ból oraz uczucie zrywanej z czaszki skóry. Próbowała krzyczeć, ale krew wypełniła jej usta.
Znów otworzyła oczy. Wokół panował spokój, a Foxy grzecznie spoczywała koło swojej właścicielki. Choć atak okazał się częścią snu, Robin nadal słyszała ryk zwierzęcia w swoich uszach.
Z trudem dźwignęła się i spojrzała na zegarek. Trudno było nazwać ten odpoczynek regenerującym, ale zabrał jej całkiem sporo czasu. Do spotkania z Huwem pozostał ledwie kwadrans.