Wracając do siebie, Huw sprawdził najpierw aparat fotograficzny, który zostawił na korytarzu. Sony miał uruchomić się automatycznie, gdyby ktoś obok niego przechodził.
Urządzenie wykonało w sumie cztery zdjęcia. Każde z nich przedstawiało pustą przestrzeń. Huw głowił się nad tym dłuższą chwilę i dokładnie oglądał fotografie. Na żadnej z nich nie dostrzegł jednak niczego podejrzanego.

Connor mógł jeszcze kogoś gościć, choć detektyw nie zauważył dotychczas niczyjej obecności. Bez względu na to, fakty były takie, że aparat uruchomił się samoczynnie lub za późno. Nawet jeśli wina leżała po stronie sprzętu, to dziwił fakt włączenia czujnika na przestrzeni kilku godzin. Gdyby jakimś sposobem sony miał sam zadziałać, zapewne zrobiłby to tylko raz. Na razie Siwemu pozostawały tylko domysły.
Był to dla niego kolejny, dość intensywny wieczór. Szczęśliwie Connor zostawił w aneksie kuchennym wystarczającą ilość kawy, aby przez jeszcze trochę odegnać zmęczenie. Duża czarna postanowiła go na nogi, choć wiedział, że to tylko doraźne rozwiązanie. Senność stale dawała się we znaki, tymczasem musiał cały czas być czujny, nawet podczas odpoczynku.
Z kuchni wziął również trochę talerzy, kubków oraz bibelotów. Następnie ustawił je przy wejściu do swojego pokoju tak, aby zrobiły jak najwięcej hałasu przy ewentualnej próbie wtargnięcia do środka. Broń, rzecz jasna, stale trzymał pod ręką.
Gdy już wszystko załatwił, siadł na łóżku i wybrał numer Thony’ego. Znali się na tyle długo, że nie musiał specjalnie owijać w bawełnę – zapytał wprost o przeszłość Owena. McGregor mruknął coś niechętnie, wyraźnie się wahał, po czym wreszcie odpowiedział:
– Tak szczerze, wiem o co ci chodzi. Ale widzisz, to mój stary znajomy. A ja nie lubię gadania za plecami.
Lwyd nie nalegał, zapytał jedynie czy ta sprawa może rzutować na bezpośrednią współpracę z policjantem. Thony tym razem nie zastanawiał się długo.
– Nie sądzę. Owen może zachowywać się ekscentrycznie, ale jest profesjonalistą, tak jak ty. Zresztą, jego historia nie jest jakąś wielką tajemnicą. To są rzeczy, na które prędzej czy później sam byś się natknął – tu zrobił dłuższą pauzę, a w tle Huw usłyszał szelest papieru. – Słuchaj, skoro już dzwonisz, mam jeszcze dwie sprawy. Prosiłeś o więcej informacji na temat tego Hoddera. Wygląda na to, że jest przeciętnym złamasem, jakich wiele. Na co dzień jeździ dostawczakiem, a jego największym wykroczeniem było palenie trawki. Mam bilingi jego rozmów, jeden numer faktycznie należał do jakiegoś Edda… Andersona. Zaraz ci wyślę jego namiary esem. Dziewczyna Hoddera mieszka w Sionn na Raven Street i jest kelnerką. Myślę, że jej chłoptaś to tylko pionek. Nie przelewało mu się, więc chętnie wziął kasę, żeby kogoś nastraszyć… ah, możesz chwilkę zaczekać?
Przez kilka minut Huw słyszał jak Thony uspokaja swoje dzieci i każe im wyłączyć telewizor. Potem podjął on parę heroicznych prób wysłania młodziaków do łóżka. Było aż dziwnie słuchać odgłosów zwyczajnego życia – bez perspektywy szalejących zwierząt i sennych koszmarów.
– Wybacz, ale wiesz jakie one są – powiedział Thony, gdy znów podniósł słuchawkę do ucha. – To wszystko jeśli chodzi o Hoddera. Ale jest jeszcze coś. Słyszałem plotki, że ktoś rozpytywał o twoją przeszłość w policji. Cholera wie dlaczego, ale miej oczy z tyłu głowy. Chociaż komu ja to mówię, umiesz o siebie zadbać – McGregor rozweselił się, choć zmiana w jego tonie była dość wymuszona.
Wkrótce skończyli rozmawiać i Lwyd zaczął rozmyślać nad dalszym ruchem. Za oknem mocno zmierzchało, a słońce po raz kolejny skryło się za postrzępionymi kształtami okolicznych masywów. Do tego czasu powinien dostać jakiś sygnał od Maddison. Czyżby kobieta nie chciała z nim rozmawiać? Kiedy ludzie stawali przed trudnym do wyjaśnienia wydarzeniem, potrafili wypierać je nawet wbrew logice. We śnie kobieta wszystko negowała, ale czy taka była na jawie? A może w ogóle nie wróciła do swojego hotelu? W świetle ostatnich wydarzeń musiał przecież brać pod uwagę każdą opcję.
Musiał na razie dać temu spokój. Jego praca wymagała ciągłego odsuwania na bok pewnych sprawy, aby skupić się na czymś chwilowo istotniejszym. Dlatego też postanowił napisać teraz do „swojej hakerki”. Symbol płomienia w oku nic mu nie mówił, ale w sieci można było znaleźć wszystko. Szczególnie jeśli schodziło się do czeluści internetu. Nie spodziewał się natychmiastowej odpowiedzi. Roboczo uznana za kobietę Hacwyr czasami kazała na siebie trochę czekać, lecz tylko dlatego, że bardzo pedantycznie podchodziła do swojej pracy. Czasem odnosił wrażenie, że gdyby zapytał ją o pogodę, dostałby metereologiczną analizę z ostatnich kilku lat.
Choć Huw spędzał ten wieczór w pojedynkę, to nie mógł do końca czuć się samotny. Ledwie skończył wystukiwać jedną wiadomość, jak na jego komórce wyświetliło się imię Karen. Jedno licho już wiedziało czego ta kobieta właściwie od niego chciała. Raz go kokietowała, aby kiedy indziej zachowywać się cokolwiek niejednoznacznie.
Myślał o tym chwilę i wreszcie stuknął palcem w symbol zamkniętej koperty.

Strasznie się nudzę i myślę o tym, co ostatnio robiliśmy… Mam nadzieję, że ty również. Szkoda, żeby jakiś inny emeryt zawrócił mi w głowie.

Gdyby znała choć ułamek prawdy o tym, co tutaj się działo. Ale nie było większego sensu tłumaczyć komuś postronnemu tajemnic związnych z Sionn. On sam wciąż tak naprawdę błądził we mgle i być może dopiero kolejny dzień miał przynieść jakieś rozwiązania.
Odłożył komórkę. Zmęczenie dało o sobie znać już na dobre. Lwydowi oczy zamykały się same i kolejna kawa zwyczajnie nie pomagała. Było to silniejsze, niż widmo kolejnego niepokojącego snu, także wkrótce Huw legnął na swoim łóżku i odpłynął na dobre.
Noc przebiegła spokojnie: aparat nie robił więcej zdjęć, nikt też nie naruszył kuchennego sprzętu. Lwyd zwlókł się z posłania około dziesiątej. Z zaskoczeniem stwierdził, że sen tylko trochę mu pomógł. Ponadto w uszach dziwnie mu dzwoniło. Słyszał w głowie niski pisk, podobny do tego, jaki czasem pojawia się przy zmianie ciśnienia. Dźwięk nie był donośny, ale rozpraszający na tyle, że ciężko mu było myśleć o czymkolwiek innym. Wkrótce odgłos zniknął, ale ogólne rozdrażnienie miało towarzyszyć detektywowi jeszcze przez jakiś czas.
Jego pierwszym celem był dzisiaj barber, który jak się wczoraj okazało, należał również do ekipy zwiedzającej opuszczone miejsca. Kiedy Lwyd pierwszy raz go widział, sprawiał wrażenie on nieco wyegzaltowanego hipstera. Wyglądało jednak na to, że mógł naprowadzić Huwa na coś ciekawszego niż najlepsze latte w okolicy.
Wyjście z mieszkania na poranne słońce było niełatwym zadaniem. Huw czuł się zwyczajnie słabo, promienie raziły go w oczy, a każdy dźwięk irytował. Czuł się, jakby do skroni miał przytwierdzone ciężarki i przyłapywał na tym, że zamyka czasem oczy, aby dać im zwyczajnie odpocząć.
Mimo wszystko zmierzał konsekwentnie do celu. Zakład barbera odnalazł dość szybko. Budynek był przytulony do większej czynszówki i został przyozdobiony szyldem, na którym walijski smok przycinał klientowi brodę własnymi pazurami. Jedno trzeba było przyznać: chłopakowi nie brakowało pomysłowości.
Wchodząc do środka, jego oczom ukazał się dość elegancko utrzymany lokal. Główną część pomieszczenia wypełniały charakterystyczne stanowiska z obrotowymi krzesłami. Ściany obito boazerią, na której wisiały repliki zwierzęcych czaszek oraz plakaty z rockowych koncertów. Z głośników leciała jednak spokojna i nijaka muzyka, co było charakterystyczną cechą dla utworów bez licencji.
Nie minęła chwila, jak z drugiego pomieszczenia wyszedł znajomy Huwowi wąsacz. Jednocześnie detektyw zdał sobie sprawę, że nigdy tak naprawdę się nie poznał jego imienia. Młody mężczyzna też chyba miał tego świadomość. Już na wejściu serdecznie uścisnął mu rękę i przywitał jako Malcolm. Potem oparł się plecami o ścianę i splótł na sobie ręce.
– Proszę się nie obrazić, ale górskie powietrze chyba źle panu służy. – skomentował wygląd gościa. – Interesy czy się strzyżemy?

---

To nie była łatwa noc. Robin dzielnie walczyła ze snem, a wino dość skutecznie koiło nerwy. Jeszcze lepiej robił to Will, choć tylko przez telefon. Cały czas zapewniał ją o tym, że będzie dobrze i choć czasem powtarzał to już dość bezwiednie, to jego intencje były szczere.
No i okazał się dobrym informatorem, ale o tym w sumie wiedziała już od dawna, ostatecznie facet był wziętym dziennikarzem. Jakiś czas temu Robin poprosiła go, aby prześledził informację o legendach, które mówiły o szalonym człowieku z gór. Will spisał się co najmniej dobrze.
– Chyba wiem o co mogło chodzić – stwierdził w pewnym momencie. – Kilka wieków temu w Górach Kambryjskich rządził pewien książę. Podania mówią, że był niezłym bydlakiem i terroryzował ludzi. Źle na tym wyszedł, bo mu rozpieprzyli chałupę. I teraz najlepsze. Choć koniec końców rozszarpał go tłum, to był już wtedy w sędziwym wieku. Chodzi o to, że pod koniec życia zaczął głuchnąć i ślepnąc. Nie potrafił się pogodzić ze swoją ułomnością i prawdopodobnie dlatego stał się takim tyranem. Ruiny jego zamku ponoć stoją do dziś. Wpisz sobie w googlach „twierdza na górze Maddox”, łatwo znajdziesz – tu Will nagle westchnął. – Kochanie, wolałbym żebyś tam nie szła… dość mnie nastraszyłaś. Choć czuję, że i tak zrobisz jak zechcesz.
Rozmawiali jeszcze trochę, a mężczyzna przynajmniej kilkakrotnie pytał ją czy na pewno nie potrzebuje pomocy na miejscu. Wyraźnie się martwił, ale dobrze znał granice, które oddzielały luźniejszy związek od tego zacementowanego – kiedy już mieszka się razem i zwierza z większej ilości rzeczy. Obydwoje nadal tkwili jeszcze na etapie randek i może wychodziło to całej sytuacji na lepsze. Robin nie miała teraz wiele czasu na drugą osobę.
Wytrwale czekała do świtu. Do tego czasu alkohol zdążył z niej zejść, a w ustach poczuła suchość. Była cholernie wymęczona, ale nadal nie ryzykowała nawet drzemki. Zamiast tego postanowiła wypocić wlaną w siebie truciznę.
Nad ranem wyszła wciąż lekko chwiejnym krokiem, aby wkrótce odnaleźć otwartą siłownię. Nie licząc dwóch osób z personelu, o tej godzinie nikogo tu nie zastała. Klub był mały i bardzo możliwe, że stanowił jedyne takie miejsce w miasteczku. Rundka na sztucznej bieżni oraz kilku przyrządach pozwoliły jej poczuć się trochę lepiej. Z kolei gorący prysznic już po wszystkim przyjemnie rozluźnił jej mięśnie.
Miała jeszcze trochę czasu i postanowiła poświęcić go na spacer po okolicy. Jednego nie można było odmówić otoczeniu Sionn: gdziekolwiek człowiek by nie ruszył, czekały go spektakularne widoki oraz zadbane szlaki. Jak tylko Robin wyszła poza miasto, otoczyły ją rozmaite dźwięki: hulający wiatr, trel ptaków i bzyczenie owadów.
Wkrótce ujrzała dwa rzędy wysokich drzew, które biegły wzdłuż żwirowej ścieżki. Iglaki poruszały się lekko i skrzypiały w swoim odwiecznym cyklu. Początkowo Robin czuła się całkiem nieźle i raźno podążała wraz z Foxy po kolejnych wzniesieniach. Z czasem ogólnie niewyspanie znów dało o sobie znać. Głowa ją bolała, a każdy krok wiązał się z coraz większym wysiłkiem.
Musiała wreszcie przystanąć i usiąść na wyciosanym kamieniu. Przez chwilę w jej umyśle wykwitła pokusa krótkiej drzemki, ale szybko przywołała się do porządku. Równocześnie zdała sobie sprawę, że jej umysł działał na zwolnionych obrotach. To było trochę jak filmowe kadry: pamiętała określone sceny wędrówki, ale istniały pomiędzy nimi konkretne luki.
Może właśnie dlatego nie była pewna czy ujrzała na ścieżce jakiegoś człowieka lub było to zwykłe przywidzenie. Ta myśl nie dawała jej jednak spokoju. Podniosła się ciężko i powoli podeszła do miejsca, gdzie, jak sądziła, przechodził jakiś mężczyzna. Prawdopodobnie miał on na sobie postrzępiony i zabrudzony płaszcz. Niósł także ze sobą jakiś worek.
Zboczyła lekko z trasy, jednak zostawiła ją na tyle blisko, aby cały czas mieć ścieżkę w zasięgu wzroku. Szła jakiś czas po listowiu, zaś każde trzaśnięcie patyczka słyszała jakby ze wzmocnionym echem. Wkrótce okazało się, że przeczucie jej nie myliło. Na gałęziach pobliskiego drzewa zwisało stare, płócienne ubrane. W miejscu kołnierza ktoś wetknął mięso oraz szczątki małych zwierząt.

Carmichell obeszła dziwne znalezisko. Wyglądało to na dość świeżą robotę. Być może był to kolejny objaw zmęczenia, ale miała teraz bardzo wyraźne wrażenie, że wokół tej osobliwości powietrze lekko falowało. Kilka razy mrużyła oczy i przyglądała się temu z różnych kątów, tymczasem zjawisko wcale nie ustępowało.
Rozejrzała się po okolicy, ale nie była w stanie stwierdzić czy została tutaj sama. Pozostałe drzewa rosły blisko siebie, w pobliżu nie brakowało też małych kotlinek. Z pewnością łatwo można było się tu ukryć.
Następnie spojrzała na Foxy. Pies zawarczał, zjeżył sierść i powoli zaczął się wycofywać.

Informacja oraz nagranie od behawiorystki były co najmniej zastanawiające. Huw prześledził je zaraz po tym, jak opuścił zakład barberski i od razu uznał, że musi ten ewenement zobaczyć na własne oczy. Najpierw postanowił jednak zadbać o pewne środki ostrożności. Ostatnie wydarzenia potwierdziły, że nie mógł czuć się bezpieczny także pod względem zdrowia psychicznego. Zmierzył więc do sklepu, aby stworzyć coś na rodzaj prowizorycznej ochrony dla swojego umysłu. Trudno było powiedzieć czy to mogło zadziałać, ale sytuacja, w której się znalazł, wymagała niecodziennych rozwiązań.
W międzyczasie próbował dodzwonić się do rzekomego Pieńka. Tak jak było to do przewidzenia, nikt jego telefonu nie odebrał, lecz Siwy przynajmniej zarzucił już jakąś przynętę. Pozostawała nadzieja, że facet specjalnie nie przebierał w pomagierach. Ostatecznie przecież Hodderowi było daleko do wirtuoza zbrodni, więc Pieniek może i nie gardził pomocą z anonimowego źródła.
Spojrzał na zegarek. Paul powinien być na miejscu przynajmniej za kilka godzin, więc Huw miał czas prześledzić nowe znalezisko. Do celu było ledwo ponad dwa kilometry, zaś na miejsce prowadziła górska ścieżka, która rozpoczynała się tuż za miastem. Nie była dostosowana do jazdy samochodem, także Lwyd ostatecznie ruszył pieszo.
Po dziesięciu minutach szybko odgadł, że obrał właściwy kierunek. Na sypkiej ziemi koło drogi widział gdzieniegdzie ślady psich łap. Robin oraz jej suczka szły tędy całkiem niedawno.
Trasa okazała była całkiem przyjemna. Wśród wysokich traw mieniły się kolorami lilie, astry, a także zawilce i jaskry. Ponad skalistymi wzniesieniami oraz łąkami kołowały myszołowy, trochę niżej od nich przemykały zwinne kosy. Sam szlak był całkiem zadbany, miejscami ciągnął się wzdłuż niego drewniany płotek, w innym miejscu postawiono obok wyciosaną ławkę.
Tę spokojną okolicę detektyw mógłby nazwać wręcz kojącą, gdyby nie jego ogólny stan. Odnosił bowiem wrażenie, że bolą go mięśnie, o których dotychczas nie wiedział. Mężczyzna był jednak ulepiony z twardej gliny i wytrwale podążał dalej. Wkrótce sprawdził jeszcze raz lokalizację na mapie i postanowił opuścić ścieżkę, aby następnie wejść między drzewa.
Początkowo las wyglądał całkiem zwyczajnie, ale po kilku kolejnych minutach Huw zaczął dostrzegać w okolicy coś osobliwego. Trudno było to konkretnie zdefiniować. Czasem miał wrażenie, że między drzewami szybko przebiegał jakiś cień, kiedy indziej kolory wokół niego nabierały nowego odcienia. Gdy myślał, że wszystko powoli wraca do normy, znów zdawał sobie sprawę, że światło płynące między drzewami pada pod nienaturalnym kątem.

Kiedy wreszcie dostrzegł kukłę, którą znał już z nagrania, wrażenie obcości wręcz go przytłaczało. Barwy wokół niego stale nabierały mocy, to znów ją traciły, a powietrze wibrowało, jakby znalazł się wewnątrz ogromnej membrany.
Młoda sarna przebiegła kilkanaście metrów od niego. Nawet ona wyglądała osobliwie: jej oczy lekko opalizowały i poruszała się tak lekko, że sprawiała wrażenie utkanej z samego wiatru.
Przystanął w miejscu i zaczął analizować co mogło być przyczynkiem osobliwego stanu. Mimo że jego zmysły były bombardowane na różne sposoby, to nadal potrafił logicznie myśleć. W trakcie policyjnej kariery miał do czynienia z ludźmi pod wpływem różnych narkotyków. Kojarzył więc, że po niektórych używkach umysł silniej odbierał każdy bodziec. Huw rozważał przez chwilę, czy w jakiś zagadkowy sposób nie znalazł się pod wpływem czegoś podobnego.
Nie, to raczej nie były dragi. Źródłem zjawisk musiała być podobizna, przed którą właśnie stał. Podobnie jak na filmie od Robin, powietrze wokół kukły falowało, teraz jednak w znacznie większym stopniu. Lwyd słyszał również drobny szmer, podobny trochę do dźwięku, który zarejestrował podczas rozmowy telefonicznej z Paulem. Pomruk był obecnie o wiele cichszy, wręcz przytłumiony.
Wyglądało na to, że osłona na głowie zbytnio mu nie pomagała – im dłużej obserwował kukłę, tym bardziej jego percepcja płatała mu figle. Na moment musiał wręcz spojrzeć gdzieś w bok, miał bowiem wrażenie, że oto trafił na płótno obrazu szalonego artysty. Po chwili z powrotem skierował wzrok na figurę, lecz dziwności tylko się natężały.

---

Incydent w lesie bynajmniej nie pomógł Robin stanąć na nogi. Kiedy jechała z powrotem do Ynseval musiała maksymalnie wytężać zmysły, aby utrzymać uwagę na drodze. W niektórych miejscach mijała przecież skalne urwiska i choćby chwilowa utrata kontroli nad pojazdem była bardzo niebezpieczna.
Na miejsce dotarła na czas. Owen stał już na parkingu i opierał się o policyjną furgonetkę. Obok człapało kilka policyjnych psów: dwa niemieckie owczarki oraz jeden malinois.
Sam policjant wyglądał dość blado i cały czas popijał kawę z dużego termosu. Wyglądało na to, że nie tylko ona źle sypiała.
– Jesteś – skwitował tylko – Nie traćmy czasu i przejdźmy do rzeczy.
I to było tyle. Pozwolił jej zapoznać się ze zwierzakami jedynie na chwilę, potem zapakował je do auta i kazał kobiecie jechać za sobą. Bez żadnych grzeczności ani „pocałuj mnie w dupę”. Facet był specyficzny, ale ostatecznie nie przyjechała tutaj wchodzić z nim w komitywę.
Niebawem wspólnie podążali górskimi serpentynami, które zdawały się ciągnąć bez końca. Krajobraz był monotonny i Robin czuła jeszcze większą senność niż poprzednio. Jedyne urozmaicenie okolicy stanowiły zniszczone baszty oraz fragmenty dawnych warowni, które wyrastały z kilkunastu szczytów. Z tego, co sama się orientowała, każda z tych gór nosiła inną nazwę niż Maddox, więc to nie ich dotyczyła legenda o krwawym baronie. Walia była zwyczajnie usiana ruinami, które milcząco trwały przez kolejne wieki, a tutejsza okolica nie stanowiła wyjątku.
Kiedy czuła już, że dalej tak nie da rady i zaraz zwyczajnie zatrzyma wóz, nagle zadzwonił do niej Huw. Bez zbędnej zwłoki włączyła zestaw głośnomówiący, szczególnie że rozmowa mogła jej dobrze zrobić. Jak się okazało, Lwyd szybko sprawdził przesłane mu współrzędne. Totem, lub czymkolwiek on był, prawdopodobnie nawet teraz zwiększał swoją siłę oddziaływania. Detektyw postanowił coś z tym zrobić.
Niedługo jak skończyła rozmawiać z Huwem, Owen skręcił w prawo i zaparkował furgonetkę. Stali teraz na czymś w rodzaju większego płaskowyżu, który z jednej strony kończył się głęboką przepaścią, a z drugiej swobodnie opadał w dolinę. Po jej przeciwległej stronie górował masyw, którego Robin nie mogła zmierzyć wzrokiem, gdyż wierzchołek znikał gdzieś w pierzastych chmurach. To właśnie w tej okolicy miało dochodzić do największej liczby zaginięć.
Gryffith powoli wysiadł ze swojego wozu i z powrotem otworzył psom drzwi. Robin od razu dostrzegła jak bardzo są czujne i wypatrują czegoś w oddali. Foxy z kolei trzymała się na uboczu.
– Mam średnie obycie z tymi bydlakami – stwierdził policjant, znów otwierając termos. – Na pewno przeszły inny rodzaj tresury, niż ta, którą ty stosujesz. Ale chyba jakoś się dogadacie.
Psy ponownie obwąchały Robin. W policji pracowały zwierzęta, które nieraz uczono, aby słuchały tylko określonych ludzi. Te jednak zdawały się raczej skore do współpracy. Owen puścił je przed siebie i sam skinął na kobietę.
– Zaczniemy od bezpośredniej okolicy drogi. Jeśli nie znajdziemy tu nic alarmującego, ruszymy dalej. Pasuje ci to? – ostatnie pytanie zadał bezzasadnie, ponieważ i tak zmierzył w kierunku doliny, nie czekając na jej reakcję.
Jeszcze przed obniżeniem terenu musieli minąć grupę większych pól, które były osłonięte przez wysokie głazy. Miejscami rosły tu również osamotnione drzewa, w większości jednak ogołocone. Niedaleko płynął strumień: Robin go nie widziała, lecz dochodziło ją ciche szemranie.
Nie minęli nawet kilkuset metrów, jak wszyscy nagle przystanęli. Carmichell od razu zauważyła, że policyjne psy trzymały swoje pyski nisko, a ich ciała zesztywniały.

Na drodze do doliny wyrosła przed nimi zdezelowana rudera, w kilku miejscach grubo już porośnięta zielonością. Budynek dosłownie niszczał w oczach i wyglądał jakby opuszczono go lata temu. Niedaleko wejścia stał wrak zardzewiałego samochodu, lecz obecnie trudno było odgadnąć jego markę.
– Dziwne – mruknął Owen. – Patrolowałem ten teren przynajmniej kilkukrotnie. Pierwszy raz widzę… to.
Robin spojrzała na psy, łącznie z Foxy. Wszystkie intensywnie obserwowały ruinę.

Ludzki umysł ma w zwyczaju wygładzać ostre kontury rzeczywistości. Dzięki tej umiejętności wiele traum zostaje przepracowanych, co z kolei pozwala „iść dalej”. Gdy jednak cały proces zostaje zaburzony, a wspomnienia zaczynają żyć własnym życiem, człowiek staje się zwyczajnie bezradny.
Nikt nie mógł być więc gotowy na to, czego Huw doświadczył w lesie. Nie ulegało również wątpliwości, że miała tu miejsce zewnętrzna ingerencja, która w jakiś sposób namieszała mu w głowie. Czymkolwiek emanowała kukła, mężczyźnie udało się ostatecznie powstrzymać jej działanie. Nie było to jednak łatwe. Już kiedy wracał z powrotem do Sionn, musiał kilka razy zrobić przerwę i wziąć głębszy oddech. Jego skronie zalewał żar, który emanował gdzieś w głąb czaszki. Ból obciążał całą głowę, wypełniał ją gęstą masą, w której myśli zalegały niczym śnięte ryby.
Kiedy podążał znajomą już sobie ścieżką, dostrzegł sunące z oddali, ciężkie chmury, a w powietrzu poczuł specyficzny zapach ozonu. Nie minęło kilka minut jak drobne kropelki, niesione wzmagającym się wiatrem, zaczęły ciąć ogorzałą twarz mężczyzny. Rozbudziło go to trochę, równocześnie poczuł znaczny spadek temperatury. Chłodny wiatr wkradał się zdradliwie w każdy zakamarek ciała, szarpał płaszczem i mierzwił włosy.
Detektyw po raz kolejny sprawdził godzinę. Tam, przy totemie, minęło sporo czasu, choć wcale tego nie odczuł. Dla niego wszystko trwało jedynie dłuższą chwilę. Być może przeleżał nieprzytomny na ziemi, lecz teraz trudno było to zweryfikować.
Nagle jego telefon kilkukrotnie zawibrował. Gdy spojrzał na ekran, zobaczył jednak, że wyświetlony numer był zastrzeżony. Czyżby to Pieniek zechciał z nim porozmawiać? A może to Hodder miał dla niego coś nowego? Siwy natychmiast odebrał, aby usłyszeć męski, nieco zachrypnięty głos.
– Huw Lwyd? – zapytał ktoś, dziwnie intonując swoją mowę. – Mam coś, co może pana zainteresować. Spotkajmy się obok ratusza - rozmówca nie czekał na reakcję detektywa i praktycznie od razu się wyłączył.
Wszystko wydarzyło się tak szybko, że detektyw przez chwilę myślał, czy nie był to aby kolejny majak. Rejestr dotyczący krótkiej rozmowy uparcie tkwił jednak w historii połączeń. Wyglądało zatem na to, że oto dostał kolejny fragment nici Ariadny, która ponownie wiodła do miasteczka.
Nie mógł zbyt długo tego wszystkiego roztrząsać – wkrótce dotarł do centrum, gdzie rozpadało się już na dobre. Ogólne zachmurzenie sprawiło, że w okolicy zapadł nagły zmrok. Lodowaty deszcz uderzał już całymi kaskadami, mocząc Huwa do suchej nitki. Z ulic pierzchli ostatni przechodnie, więc jakąś zaletą sytuacji miał być fakt, że rozmowa mogła się odbyć na osobności.
Najpierw postanowił pozbyć się specyficznego balastu. Przy jednej z ulic zlokalizował swój samochód i otworzył bagażnik. Do bagażnika wrzucił to, co zostało z leśnego dziwadła i wreszcie był gotowy na spotkanie.
Na miejsce przybył kwadrans po rozmowie telefonicznej. Ulewa przysłoniła mu widoczność do tego stopnia, że okoliczne budynki stały się rozmazanymi plamami. Szukanie schronienia nie miało już sensu, więc kilka razy przeszedł się po okolicy. Choć był na otwartej przestrzeni, prawie dało się tutaj zgubić orientację: ściany deszczu chłostały zawzięcie plac, skutecznie ograniczając widoczność. Kiedy Lwyd trzeci raz minął lokalny pomnik, wreszcie ujrzał osobę, która najwidoczniej na niego czekała.

Mężczyzna stał na tle świateł z pobliskiej ulicy. Miał na sobie ciasną kurtkę, sprane dżinsy i wysokie półbuty. Woda ściekała z niego niczym z wodospadu, ale widocznie o to nie dbał. Gdy Huw zbliżył się do nieznajomego, ten skinął mu głową na powitanie.
– Oh, to ty – powiedział najzupełniej spokojnie. – Możemy być obserwowani – dodał enigmatycznie. – Teraz do ciebie podejdę i się przywitam. Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów.
Osobnik od razu ruszył w jego stronę, brodząc przez kałuże na podobieństwo rzecznego promu. Nagle Huw był już w jego objęciach i dopiero wtedy zrozumiał…
Paul roześmiał się gromko i gdyby detektyw nie znał go tak dobrze, mógłby pomyśleć, że deszcz na twarzy przyjaciela mieszał się właśnie ze łzami wzruszenia. Goodman wyszczerzył zęby, jak gdyby znów był podlotkiem z bidula i wyjął komórkę, z której najwidoczniej do niego dzwonił.
– Mam nadzieję, że nie jesteś zły za ten mały wkręt – pomachał znacząco telefonem. – Ale nie mogłem się powstrzymać. Rany, dobrze cię widzieć!

---

Otaczał ją atramentowy, milczący ocean. Próbowała się poruszyć, lecz dotarło do niej, że tkwiła w pozbawionej fizyczności pustce. Sięgnęła do jedynej rzeczy, jaką teraz dysponowała, czyli własnej pamięci. W ostatnich wspomnieniach majaczyła scena rozpadającej się ruiny oraz jej własny upadek na ziemię. Chyba nie czuła wtedy bólu i również teraz nie doświadczała żadnych dolegliwości.
Z otaczającej ją nicości powoli wyłoniły się elementy jakiegoś wnętrza: zabrudzone, podwójne okno, mała szafeczka, kafelki na podłodze, wreszcie metalowe łóżka z kroplówkami obok. Wszystko stopniowo wskakiwało na swoje miejsce, uzupełniając wyrwę w rzeczywistości, która jednak cały czas zdawała się czaić tuż obok. Robin miała wrażenie, że gdyby podeszła do ściany i lekko ją pchnęła, ta upadłaby razem z resztą lichej dekoracji.
Zrobiła kilka kroków do przodu, rozpoznając wreszcie szpitalne wnętrze. Jedno spojrzenie na szczyty gór za oknem wystarczyło, aby zrozumieć, że znajduje się w Sionn. Znała tę placówkę, przyszła tu przecież w sprawie Foxy, na miejscu spotkała także Blake’a Winstona. Obecnie miejsce wyglądało… inaczej. Olejna farba na ścianach płynęła w różne strony, światło jarzeniówek odbywało przedziwny taniec, a szpitalne meble emanowały żywymi kolorami. Czymkolwiek ją naszprycowali, musiało dawać niezłego kopa.

Na łóżkach widziała jakieś postaci. Podeszła do jednej z nich, ale potrafiła dostrzec jedynie utkaną na kształt człowieka powłokę. Zaczepianie pacjenta nie dawało żadnych efektów, minęła więc zasłonę i podeszła do kolejnego łóżka. Chory na którego teraz spoglądała, przypominał ją samą, choć nie mogła mieć co do tego pewności.
Drzwi za jej plecami otworzyły się i do środka weszły dwie postaci w długich kitlach. Szczegółów ich wyglądu także nie potrafiła rozpoznać, ponieważ zamiast twarzy mieli rozmazane smugi, jakie tylko w pewnym stopniu przypominały ludzi. Słowa rozmowy docierały do Robin jakby zza grubej kotary, przez co potrafiła zrozumieć ledwie fragmenty zdań.
– Przywiózł… policjant z Ynseval…
– …obrażenia?
– …więc nie wiem… w szoku.
– …śpi.
Próbowała zwrócić ich uwagę, szturchnąć któregoś z nich, lecz obydwaj kompletnie ją ignorowali. Tylko przez chwilę miała wrażenie, że jeden z lekarzy spojrzał w jej kierunku. Wtedy też jego kolega zadał jakieś pytanie.
– …takiego. Niech… – odpowiedział pierwszy z medyków, po czym obydwaj wyszli na korytarz.