Rozmowa z Owenem szybko zweryfikowała plany Huwa. Robin była w szpitalu, a sam policjant chlał w jakiejś spelunie. Detektyw musiał działać i to natychmiast. Dlatego już wkrótce rozstał się z Paulem, a ten na odchodne potwierdził, że przejdzie się do „Jemioły”. Siwy z kolei zamówił taksówkę, której kierowca kazał na siebie trochę poczekać. W Sionn mało kto korzystał z tego typu transportu.
Jeszcze przed przyjazdem auta, Siwy sprawdził w komórce czy znajdzie coś na temat Owena. W istocie natrafił wzmianki z kilku jego interwencji. Jedna rzecz niezbyt się zgadzała. Gryffith mówił, że w Ynseval pracował w odpowiedniku drogówki. Tymczasem artykuły sugerowały, że wcześniej zajmował się przestępczością. Miał on działać w South Wales Police przy zasadzkach na złodziei, dilerów oraz innych bandytów. Wydawało się oczywiste, że to tam również poznali się z Thonym. Potem Huw znalazł coś jeszcze. Był to tekst, który mówił o Owenie G. Mężczyzna dostał załamania po tym jak pijany kierowca potrącił śmiertelnie dwie jego córki. Po całym incydencie ojciec rzucił się na sprawcę i prawie zatłukł go na śmierć. Lwyd nie mógł jednak znaleźć informacji o tym, jak sprawa ostatecznie się zakończyła.
Po dwudziestu minutach spod domu Connora zabrał go milczący, grubszy facet. Droga na miejsce niemało się dłużyła: drogi były śliskie, a zdradliwych zakrętów nie brakowało. Huw słuchał bębnienia deszczu o szyby, patrzył w ciemność za oknem i rozmyślał co właściwie zaszło. Gryffith był trudny w obyciu, ale zdawał się raczej twardo stąpać po ziemi. Dlaczego zatem nagle dostał takiego załamania? Thony zapewne mógłby rzucić na sytuację jakieś światło, ale on z kolei cenił prywatność kolegi. Poza tym stan Owena wskazywał, że pewne sprawy mogły wkrótce wyjaśnić się same.
Wreszcie taksówka dotarła pod zespół kilku odrapanych, przemysłowych budynków. Skąpane w świetle księżyca budowle tworzyły grupę brzydkich brył. Z lśniących od deszczu dachów wystrzeliwało w niebo kilkanaście dużych kominów.
Dla pracowników tutejszego zakładu urządzono niewielki pasaż, w którym mogli zajść do sklepu lub się napić. Obok niego stało również kilka innych obiektów, zapewne tymczasowych mieszkań robotniczych. Nie licząc pobliskiej stróżówki, teren otaczały dzikie pola oraz niewielkie gaje. W ten sposób okolica fabryki wyglądała dość osobliwie, jakby została wrzucona siłą w ramiona górskich masywów.
Lwyd zmierzył bezpośrednio do niewielkiego budynku przykrytego blachą falistą. Ze środka dochodziły odgłosy rozmów oraz bluesowej muzyki.
Odrapane drzwi skrzypnęły donośnie i detektyw wkroczył do środka. Od razu jego nozdrza zaatakował smród taniego tytoniu oraz przepoconych ciał.

Wewnątrz nie wyglądało to jednak tak źle, jak mógł się tego spodziewać. Ściany powywieszane były wszędzie kolorowymi plakatami, a oprócz stolików znalazła się nawet obita materiałem kanapa. Na środku pomieszczenia stał stół bilardowy, obok którego kołowało kilku mężczyzn o aparycji prostaczków. Kłócili się właśnie o zasady i donośnie przeklinali. Gdzieś w rogu siedziała zblazowana kobieta, której strój jasno sugerował najstarszy zawód świata. Zawartość w jej popielniczce wskazywała, że musiała odpalać jeden papieros od drugiego. Sam kontuar rozświetlało kilka neonów, toteż wytatuowana barmanka za nim mieniła się odcieniami oranżu oraz niebieskiego. Spojrzała bez wyrazu na Huwa, po czym wróciła do przeglądania komórki. Obok lady kręciło się kilku mętów w różnym stopniu upodlenia.
Owen też tu był. Zdawał się kompletnie ignorować wejście detektywa, zamiast tego mglistym wzrokiem oglądał partię bilarda. Otaczały go puste butelki oraz kilka kieliszków.

---

Powrót do rzeczywistości był kłopotliwy. Żadnego z ostatnich snów Robin nie można było nazwać zwykłym, ale ten ostatni szczególnie dawał jej do myślenia. Wyglądało to bowiem tak, jakby faktycznie spacerowała korytarzami szpitala.
Carmichell z trudem podniosła się z łóżka, ale w głowie wciąż miała helikopter. Zdała sobie sprawę, że ktoś ubrał ją w luźną koszulę i takie też spodnie. Powoli obróciła się, oglądając najbliższą przestrzeń i niejasno przypominając sobie, że pomieszczenie wyglądało podobnie również we śnie. Spojrzała w lewo, gdzie na metalowym wysięgniku umieszczono jej kroplówkę.

Odpięła swój wenflon z postanowieniem, że najpierw znajdzie Foxy. Kiedy jednak przeszła kilka kroków, w progu pomieszczenia pojawił się lekarz.
Rozmawiała z nim wciąż będąc średnio przytomna, a każde słowo docierało do niej po kilku sekundach. Po pierwsze lekarz kazał się oszczędzać. Twierdził, że do szpitala przywiózł ją Owen Gryffith, ale zaraz potem zniknął, także wszyscy dopiero ustalali co właściwie zaszło. U Robin nie stwierdzono praktycznie żadnych obrażeń, może kilka siniaków. Gdy przyjęto ją na oddział, była natomiast w szoku i praktycznie nie kontaktowała. Dostała trochę witamin oraz leków i to właśnie z ich powodów miała czuć się tak skołowana. Na koniec pracownik szpitala powiedział, że kobieta może się wypisać na własne życzenie, kiedy tylko nabierze sił, niemniej patrząc na jej stan, polecał zostać pod obserwacją.
Robin powiedziała coś, nie pamiętała dokładnie co i wyszła na korytarz. Siadła na szpitalnej ławeczce, aby dać odpocząć błędnikowi. Powoli, choć konsekwentnie wszystko wracało na swoje miejsce, a ona odzyskiwała kontrolę nad swoim ciałem. Najbliższą przestrzeń, czyli korytarz oddziału również rozpoznawała, a zatem teoria połączenia snu z rzeczywistością stawała się coraz bardziej prawdopodobna.
Spojrzała jeszcze raz na telefon. Miała do obdzwonienia przynajmniej trzy osoby: Huwa, Owena oraz Powella. Tego ostatniego i tak mogła wkrótce spotkać, ponieważ zamierzała w pierwszym rzędzie sprawdzić stan suczki. Pozostali musieli chwilę zaczekać.
Szczęściem lekarze mieli pełne ręce roboty, toteż nikt nie zwrócił uwagi na jej wyjście z oddziału. Kilka minut później przemierzała już kolejne oddziały, tylko upewniając się, że jeszcze niedawno je odwiedzała. Nie znalazła co prawda pacjenta, którego sen widziała, ale nie było to konieczne. Każdy zakręt oraz odnoga szpitala mgliście przypominały jej wizytę, jaką odbyła w odmiennym stanie.
Wreszcie dotarła na miejsce i od razu skierowała się do pomieszczenia z boksami. Foxy już na wejściu mało nie wyszła z siebie: suczka drapała o ścianę i głośno zawodziła. To natychmiast przywołało Powella, który pojawił się nagle za plecami Robin.
- Widzę, że masz się lepiej - powiedział, podwijając rękawy swojego kitla. - Słyszałem o twoim wypadku. Cieszę się, że jesteś już na nogach, choć moim zdaniem wyglądasz jak duch.

Robin i Huw legli na swoich posłaniach. Kolejny dzień wyzuł z nich resztki sił, co jednak wcale nie było gwarantem rychłego odpoczynku. I rzeczywiście: jedynie Foxy od razu zasnęła, podczas gdy jej właścicielka przewracała się z boku na bok. Lwydowi nie szło lepiej: ciągle zmieniał swoją pozycję, aby wreszcie położyć się na plecach i spoglądać w biel sufitu. Równie dobrze mógł poczekać na sygnał od swoich kontaktów.
Czuwał więc i stale próbował uspokoić myśli w skołatanej głowie. Po pół godzinie udało mu się trochę rozluźnić, a za następne kilkadziesiąt minut doszedł go miarowy oddech Robin. Przynajmniej tej biedaczce udało się na trochę odpłynąć, choć kto wiedział, co właśnie majaczyło pod jej powiekami…
Przeczucie go nie myliło. Najpierw zadzwonił Paul. Zanim Lwyd odebrał połączenie, zerknął w stronę Carmichell: wymęczona behawiorystka nadal spokojnie leżała, więc powoli przeszedł z telefonem do łazienki.
– Cześć! Gdzie ty właściwie jesteś? – zaczął Goodman. – Jak to? Mogłeś mnie odwiedzić! – zaśmiał się po swojemu. – Okay, do rzeczy. Udało mi się wejść do pokoju tej całej Maddison. Jak? Przecież wiesz, że mistrz nie zdradza swoich sekretów! – Huw po prostu wiedział, że przyjaciel szachrajsko się teraz uśmiechał. – W każdym razie miała u siebie trochę sprzętu ratowniczego i babskich szpargałów. W szufladzie znalazłem też mały notesik. Chyba zapisywała tam na luźno swoje myśli. Jak tak teraz na to patrzę, to chyba z jej głową nie jest najlepiej. Zaraz powinno przyjść ci zdjęcie – Paul zamilkł, dając Huwowi chwilę na zapoznanie się z wiadomością.
Plik, który za chwilę odebrał, przedstawiał mały kajecik. Drobny, pedantyczny charakter pisma zapełniał większość strony. Siwy powiększył obraz i na szybko przeanalizował notatki.

– Babka nadal nie wróciła – podjął znowu Paul. – Myślisz, że powinniśmy interweniować? Może zgłosić to na policję? Sam już nie wiem, ale po tym wszystko co mówiłeś, mam złe przeczucia. Tylko z drugiej strony co powiemy? Na dobrą sprawę sprawę praktycznie jej nie znasz.
Gdy wspólnie się namyślali, Huw spostrzegł, że ma oczekujące połączenie, tym razem od Malcolma. Paul stwierdził, że dopije jeszcze kolejkę i położy się spać, a już jutro ustalą, co robić dalej. Jak tylko się rozłączył, Huw usłyszał przejęty głos barbera. Jak twierdził tamten, niedawno zakończył ze swoimi kolegami wyprawę do miejsca, które wskazał mu detektyw. Był naprawdę podekscytowany i potrzebował parę głębszych oddechów, aby dojść do siebie i w miarę spokojnie opowiedzieć swoją historię…

---

Grupa mężczyzn mozolnie wspinała się skalistym wzniesieniem. Z każdej strony otaczały ich zwarte sosny oraz świerki, tworząc wokół delikatny półmrok. W pobliżu rozlewała się mgła, w związku z czym co chwila ktoś potykał się o wystający korzeń bądź większy kamień.
– To prawie jak w „Blair Witch” – zaśmiał się Lucas. – Jestem wiedźmą i zaraz pożrę ci oczy! – wyskoczył nagle na swojego kolegę po prawej stronie.
Adresat zaczepki nosił gruby sweter i sztruksowe spodnie. Na słowa Lucasa tylko się skrzywił.
– Nie masz pojęcia o czym mówisz! – syknął z udawaną złością. – Nawet nie oglądałeś tego filmu!
– Rany Jeff, właśnie dlatego nie masz dziewczyny. Jesteś zwykłym nerdem – zaśmiał się znowu jego kolega.
Wzajemnie potyczki między dwójką były stałym elementem niemal każdej wyprawy. Pozostałym członkom ekipy, Malcomowi i Mike’owi, wcale zresztą nie przeszkadzały. Głupawe rozmowy pozwalały zabić czas, który spędzali na wyprawach do celu. Tym razem punkt przeznaczenia był bardzo konkretny: Malcolm posiadał współrzędne, które przekazał mu Huw. Ze wskazanego miejsca ktoś miał wysłać wiadomość do poszukiwanego przez Lwyda człowieka.
Trasa nie należała do specjalnie przystępnych. Godzinę temu musieli opuścić asfaltową drogę, zmierzając poprzez piętrzący się, to znów opadający teren. Nie brakowało tu uskoków oraz jarów, a jedyna chwila nieuwagi groziła kalectwem. Jedno było pewne: nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszczał się bez powodu w te rejony. Oczywiście, ich przypadek był inny. Kochali to, co niezdobyte i równie mocno uwielbiali adrenalinę, która towarzyszyła wejściu na zakazany bądź opuszczony teren.
Malcolm co jakiś czas sprawdzał dane od Huwa i porównywał je z gpsem na komórce, a kiedy brakowało zasięgu, robił to samo z papierową mapą. Kilkukrotnie grupa była zmuszona zmieniać marszrutę ze względu na osuwiska lub rozpadliny, które rozsądniej było zwyczajnie ominąć. Wszyscy byli niemało zmęczeni, kiedy pokonali kolejny już odcinek, a ich oczom ukazały się wiekowe zabudowania.

Dla zwykłego zjadacza chleba obecność kolejnych ruin w tym regionie nie była niczym zaskakującym. Walia słynęła z rozrzuconych wszędzie pozostałości po dawnych czasach. Większość ludzi nie zaprzątała sobie nimi głowy i nawet organy państwowe miały czasem problemy z uznaniem ich własności. Dla Lucasa, Malcolma, Jeffa i Mike’a widok był jednak dość zaskakujący. Mieli się za wyjadaczy, jeśli chodziło o lokalną eksplorację, tymczasem to miejsce widzieli po raz pierwszy.
Całość wyglądała na pozostałości po jakiejś fortyfikacji lub zamku. Do ruin prowadził zbutwiały, drewniany most, który przerzucono nad kilkumetrowym wąwozem. Z samej budowli pozostało kilka murków, część schodów oraz fragmenty dwóch ścian. Wszystko było przykryte sporą warstwą mchu, natomiast w wielu miejscach dzikie pnącza oraz korzenie rozsadziły kamienną strukturę.
– Panowie, musimy zwrócić Huwowi honor – stwierdził Malcolm, omiatając wzrokiem okolicę. – Coś podobnego. Mieliśmy względnie blisko taką gratkę, a nic nie wiedzieliśmy!
– Dla mnie to żadne zaskoczenie – skomentował markotnie Jeff. – W drodze tutaj można się połamać przynajmniej tuzin razy – skwitował i ruszył przytomnie pod mostem, aby wynurzyć się za chwilę po stronie ruin.
Jeff obejrzał najbliższą okolicę z miną znawcy. Następnie podszedł do odłupanej cegły i przerzucił ją w dłoni.
– To ma kilka setek lat. Podejrzewam jakiś fort z czasów wojny domowej.
– Mówiłem, że nerd – uśmiechnął się Lucas, ale jego kolega zbył to tylko machnięciem ręki.
Kiedy już wszyscy znaleźli się na terenie ruin, grupa zwyczajowo ustaliła kilka sygnałów na wypadek potencjalnego zagrożenia. Dopiero wtedy rozproszyli się w celu zbadania obiektu. Sprawdzali wszystkie kąty, choć tak naprawdę nie było zbyt wiele do oglądania: czas oszczędził głównie same fundamenty.
Minęło dwadzieścia minut jak Mike zawołał wszystkich do siebie. Już wcześniej jego uwagę przyciągnął teren tuż za ruinami, gdzie grunt stawał się bardziej wyrównany, tworząc coś w rodzaju niewielkiego płaskowyżu. Tam gdzie inni widzieli tylko chwasty i wysokie krzewy, on spodziewał się znaleźć zakamuflowaną część ruin. Choć ostatecznie natrafił na zgoła coś innego, wcale nie był zawiedziony. Z dumą wręcz pokazywał kolegom pokrytą maskującymi siatkami, podłużną konstrukcję z metalu. Wyrastała z ziemi, stojąc na czymś w rodzaju okablowanego podestu.
– To chyba jakaś antena – stwierdził Mike, kiedy wszyscy do niego dołączyli.
Był on najspokojniejszym członkiem grupy, aczkolwiek inaczej sprawa miała się w przypadku elektroniki, która żywo go ekscytowała. Także i teraz z fascynacją patrzył na swoje odkrycie, a jego czoło zrosiły drobne krople potu. Pozostali również zresztą czuli, że są na tropie czegoś większego, więc postanowili zwielokrotnić swoje wysiłki.
Odkrycie następnego tropu wymagało już więcej cierpliwości. Przez najbliższą godzinę czwórka znajdowała głównie kupki gruzu oraz fragmenty stalowych prętów. Krótko mówiąc nic, co mogło tłumaczyć obecność anteny.
Powoli tracili już zapał, gdy tym razem to Malcolm natrafił na coś osobliwego. Dotychczas skupiał się głównie na robieniu zdjęć, które później zamierzał pokazać Huwowi. Podczas kolejnej rundy wokół ruin zauważył, że teren między jednym z murów, a fosą był dziwnie wybrzuszony. Ostrożnie podszedł do miejsca, z którego już za chwilę zgarniał igliwie oraz zaschnięte błoto. Wkrótce jego działania odsłoniły kontur zardzewiałego włazu. Z całą pewnością miał mniej lat niż reszta ruin, lecz kaprysy górskiej pogody dość surowo się z nim rozprawiły.
Wspólnymi siłami mężczyźni otworzyli przejście, które przywitało ich mroczną pustką oraz stęchłym odorem. Lucas wyjął z plecaka podręczną latarkę i zaświecił do środka: słaby blask wyłowił drabinkę, która prowadziła do wąskiego korytarza, a ten z kolei dalej do podziemi.
Wszyscy spojrzeli na Jeffa, który z pewnością już ukuł na ten temat jakąś teorię. Nie mylili się.
– To muszą być lochy albo piwnica na wino – mówił, ciągle spoglądając w dół. – Samą klapę zamontowano tu stosunkowo niedawno. Drabinka też raczej jest dopiero od jakiegoś czasu – zrobił pauzę i namyślił się dłuższą chwilę. – Chyba wiecie, co myślę. Ktoś wykorzystuje te ruiny do własnych celów.
Nie trzeba było mówić nic więcej. Nowe odkrycie jedynie nakręciło grupę, która aż wychodziła z siebie, aby sprawdzić jakie sekrety kryją podziemia. Szybko ustalono dalszy plan: Lucas miał czekać przy wejściu na wypadek, gdyby coś poszło nie tak (rzecz jasna średnio mu to pasowało), natomiast reszta wybierała się do środka.
Mike, Jeff i Malcolm najpierw asekurowali się przy drabinie, a zaraz potem ruszyli gęsiego ciasnym przejściem. Wstępne oględziny wykazały, że zostało ono zbudowane ze zwykłych cegieł, a tam, gdzie ich zabrakło, użyto ociosanych kamieni. Za podłoże robiło zwykłe klepisko, na którym dało się zauważyć zatarte ślady butów.
Wkrótce eksploratorom rzucił się w oczy element nijak nie pasujący do zapomnianego przez czas miejsca. Był to splot kilku przewodów, które od pewnego miejsca biegły wzdłuż ściany tuż pod sklepieniem. Kilka metrów dalej powieszono również rząd żarówek – Malcolm szybko połączył fakty i wymacał włącznik na jednej ze ścian.
– Co do cholery… – mruknął tylko, kiedy w przejściu rozlało się rozedrgane światło.
Ostrożnie przeszli dalej aż do wyłomu, gdzie ich oczom ukazała się znacznie pochylona framuga. Widok ten był spowodowany osunięciem się gruntu. Ktoś niedawno zabezpieczył jednak to miejsce, ustawiając w progu metalowe wsporniki. Mężczyźni po kolei minęli przypory, aby ostatecznie znaleźć się w większym pomieszczeniu.
Dość rozległa komnata obładowana była kilkunastoma drewnianymi stołami z rozmaitym sprzętem: radiostacjami, jednostkami komputerowymi i monitorami. Obok nich leżały mapy oraz dokumentacja w tekturowych teczkach. W rogu pomieszczenia tkwił również pokryty smarem, duży generator, co mogło tłumaczyć obecność elektryczności.
– To jakiś żart? Ten Huw to wszystko wymyślił? – nie dowierzał Jeff, ale Malcolm pokręcił głową.
– Nie sądzę. To jakaś grubsza akcja. Spójrzcie lepiej na to – wskazał przeciwległą stronę pomieszczenia.
Zbliżyli się do ściany, na której wisiały zdjęcia jakichś ludzi oraz setki notatek wokół nich. Pod fotografią każdej z osób przyczepiono karteczki z danymi typu miejsce zamieszkania, praca czy rodzina. Dalej znajdowały się informacje dotyczące tego, gdzie dana osoba na co dzień bywała i jak można było ją znaleźć. Najniżej zaś umieszczono zapiski przypominające dość zagadkowe spisy.
– Hmmm… wypadek samochodowy, pierwszy pocałunek, korytarz – Mike przeczytał jedną z kartek i zmarszczył brwi. – Nic z tego nie rozumiem.
Jeff podszedł następnej „kartoteki” i jakiś czas ją analizował. Nagle jakby coś zrozumiał i przywołał do siebie kolegów.
– Patrzcie, to przecież Addington – wskazał na zdjęcie mężczyzny z podkrążonymi oczami. – No wiecie. Ten facet, którego szukał Huw. Ciekawego co na niego tu mają – spojrzał w dół ku przygotowanej liście. - Ojciec, korytarz, korytarz. Że co?
– Robin Carmichell – Malcolm stanął przy kolejnej tablicy. – Dwadzieścia osiem lat. Zwierzęca behawiorystka. Coś tam, coś tam. Dużo podróżuje. Często z Willem Sandersem. Jej lista: Foxy, korytarz, przyjęcie na uniwersytecie, korytarz – Malcolm poskubał swoją brodę i wąsy. – Może to jakiś szyfr? Albo… wspomnienia? Huw wspomniał coś o kontrolowaniu umysłów. Nie mówię, że to prawda, ale sami widzicie jak to wszystko jest pojebane.
Jeff i Mike spojrzeli na kolegę jak na wariata, ale kontynuowali czytanie kolejnych zapisów. Jeśli teoria o wspomnieniach była właściwa, to zdecydowanie przeważały te mało przyjemne, jeśli nie traumy. Poza tym we wszystkich zapiskach powtarzał się motyw tunelu. Mężczyźni zastanawiali się jednocześnie, czy to o nim stale powtarzał Addington, zanim zaginął gdzieś w okolicy.
– Tylko spójrzcie – powiedział nagle Malcolm. – Jest i Huw Lwyd. Czterdzieści dwa lata. Mieszka w Cardiff. Zalecany sposób kontaktu: telefon lub automatyczna sekretarka.
– Przeczytaj jego listę – wtrącił Jeff.
– Dom dziecka, korytarz, Karen, picie, korytarz, postrzał kolana. Trochę tego jest. Ale cóż to u licha wszystko znaczy?
W czasie gdy Jeff i Malcolm sprawdzali kolejne tablice, Mike, jako najbardziej uzdolniony pod kątem technicznym, próbował uruchomić jeden z komputerów. Niestety, musiał szybko skapitulować. Dotarł bowiem jedynie do ekranu logowania, który przedstawiał dużą grafikę oka z płomieniem w środku. Tuż pod spodem znajdowało się edytowalne pole. Jak techniczny się domyślił, komputer był zabezpieczony jakimś hasłem. Zanim podjął choćby próbę próby ingerencji do systemu, z zewnątrz rozległa się seria szybkich gwizdnięć. Wszyscy bez problemu rozpoznali jeden z ustalonych wcześniej sygnałów, który służył jako alarm.
Dźwięk natychmiast wybawił trójkę w kierunku wyjścia oraz samej drabiny. Emocje członków ekipy zdążyły do tego czasu osiągnąć punkt krytyczny: z jednej strony byli zafascynowani swoimi odkryciami, z drugiej czuli, że przebywanie w tym miejscu wiązało się z istotnym ryzykiem.
Kiedy wszyscy pospiesznie wyszli na powierzchnię i spotkali się z Lucasem, ten znaczącym ruchem ramion wskazał na przestrzeń za sobą.
– Nie panikujcie i zachowujcie się naturalnie… ale mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje – stwierdził, udając że niby to ogląda coś na ziemi.
– Ja tam nic nie widzę – mruknął Jeff, ale w jego głosie czuć było wahanie.
– Po prostu zbierajmy się stąd, dobra?
Pozostali tylko pokiwali głowami, uznając że później opowiedzą Lucasowi o swoim odkryciu. Grupa zamknęła właz, na powrót przykryła go ściółką i ruszyła z powrotem. Najpierw czwórka szła dość powoli, z czasem jednak wszyscy poczuli, że mimowolnie przyspieszają. Dopiero potem zgodnie stwierdzili, że każdy z nich miał wrażenie, jakby rzeczywiście ktoś śledził ich wędrówkę.
Kiedy wrócili na drogę, nikt w dalszym ciągu nie komentował wyprawy. Unikano tego nawet w drodze do Sionn i już na miejscu. Trudno było to jawnie przyznać, ale czuli się tak, jakby ktoś naruszył ich poczucie bezpieczeństwa, choć teoretycznie nikogo przecież nie spotkali.
Dopiero na odchodne powiedzieli Lucasowi czego doświadczyli w podziemiach, a on opowiedział o postaci, którą dostrzegł na odległości pięćdziesięciu metrów. Rozstali się, wyraźnie zasępieni i nieswoi.
Sam Malcolm przesiedział w swoim pokoju dobrą godzinę, nim zadzwonił do Huwa i o wszystkim mu opowiedział. Nie miał pojęcia co nim tak wstrząsnęło. Kiedy zakończył swoją relację, nadal się trząsł.

---

Robin od razu zorientowała się w swojej sytuacji. Zbyt dobrze znała już swoje więzienie, jakim był korytarz i nie miewała już wątpliwości co do natury snu. Początkowo wszystko przebiegało tak jak zawsze: szła długim przejściem wraz ze strażnikiem w długich szatach. Nie próbowała nawet oponować, wola tego miejsca była tym razem wręcz przytłaczająca, mogła więc jedynie powłóczyć nogami do przodu.
Czasem jednak coś zaczęło się zmieniać. W poprzednich snach ściany korytarza były zazwyczaj dość topornie uformowane, jakby przejście miało stanowić jedynie czysto użytkową funkcję. Teraz zaczęły jednak nabierać regularnych kształtów. Ponadto Robin dojrzała na nich dziesiątki napisów. Kiedy jednak tylko próbowała je odczytać, sens zapisków natychmiast gdzieś jej umykał. Niby to potrafiła zlokalizować konkretne litery, lecz próby ułożenia z nich sensownych zdań spełzały na niczym. Wychodził z tego kompletny bełkot, w dodatku słowa ciągle zdawały się zmieniać swój szyk.
Jakiś czas później zaczęła słyszeć niski szum gdzieś wgłębi swojej czaszki. Owy ton przypominał syk gorącej pary, przez co był dość irytujący, lecz to jeszcze nie było najgorsze. Czuła, że gdzieś przed nią znajduje się ktoś więcej. Nie pamiętała, aby w samym korytarzu spotkała wcześniej kogoś innego niż osobliwego towarzysza. A jednak, tym razem miała uczucie, że całkiem blisko czeka na nią jakiś trudny do określenia byt. Fakt, że nie potrafiła objąć go rozumem, wzbudzał u kobiety fizyczną niemal trwogę.
I wtedy właśnie… korytarz nagle się skończył. Tunel prowadził jeszcze kawałek w kierunku niskich schodków oraz drewnianych drzwi, lecz to było już wszystko. Same wrota wyglądały zupełnie normalnie, ale wyglądało na to, że to one wieńczyły powtarzający się przez wiele nocy koszmar.

Carmichell stanęła w miejscu, a właściwie wreszcie na to jej pozwolono. Strażnik przed nią również to uczynił. Czy to on miał otworzyć drzwi? A może oczekiwał, że teraz sama do nich podejdzie i zakończy swoją wyprawę? Nie miała pojęcia, lecz wtem postać w todze powoli odwróciła się w jej kierunku. Było to kolejne zaskoczenie, ponieważ istota nigdy nie objawiała swojego oblicza. W którymś ze snów Robin próbowała chyba nawet zaskoczyć ją i spojrzeć prosto w twarz, ale nieznajomy zawsze znajdował sposób, aby pozostać w ukryciu.
Teraz strażnik stał naprzeciw niej. Powolnym ruchem zaczął zdejmować swój kaptur, spod którego wyłoniły się siwe włosy oraz zmęczona życiem, pobrużdżona twarz. Natychmiast ponała tego człowieka. Winston Blake patrzył na nią bez wyrazu, a jego oblicze było ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała ze snu.
Obudził ją jej własny krzyk. Znów była w „Jemiole”, gdzie wszystko wróciło do pozornego porządku. Sen, podobnie jak poprzednie, tylko wyciągnął z niej energię: czuła się jakby przejechało po niej coś ciężkiego. Jej zachowanie musiało obudzić również Huwa, który spoglądał na nią z kanapy. Patrząc na jego minę chyba również nie miał za sobą regenerującego odpoczynku.
Robin powoli przeniosła zamroczony wzrok na okno. Pierwsze promienie słońca ostrożnie przebijały się przez brudną szybę: nad Sionn wstawał właśnie kolejny świt.

Huw i Robin opuścili pokój, minęli rząd identycznych drzwi i zeszli drewnianymi schodami na parter hotelu. Dopiero teraz, po opuszczeniu względnie bezpiecznego azylu, uświadomili sobie w jakim byli stanie. Choć już w poprzednich dniach doskwierało im zmęczenie, to w hallu Jemioły wszystko spadło na nich z siłą gromu.
Zaczęło się od Lwyda. Poranne światło, które przebijało się przez wąskie okna budynku, nagle stało się dla niego oślepiające. Przez kilka chwil widział przed oczami całą feerię barw, co skutecznie przysłoniło mu pole widzenia. Z kolei Carmichell doznała na tyle silnych zawrotów głowy, że musiała chwycić się framugi drzwi. Z letargu wyrwała ją dopiero Foxy, trącając nogę swojej pani wilgotnym nosem.
Wszystko to nie uszło uwadze personelu. Ciemne, świdrujące oczy przez cały czas obserwowały dwójkę zza kontuaru. Młoda recepcjonistka tylko przestępowała z nogi na nogę i mruczała coś o alkoholikach. Lustrowała osobliwą parę ludzi, aż ci powoli opuścili budynek.
Świeże powietrze trochę przewietrzyło im głowy. Zapowiadał się dość słoneczny dzień, choć w powietrzu czuć było zapowiedź pierwszych mrozów. Obydwoje ruszyli chodnikiem, stopniowo równając chwiejny krok. Poprawa była tylko chwilowa, gdyż percepcja nadal płatała im figle. Wszystko wokół zdawało dziać się w zwolnionym tempie. Można było odnieść wrażenie, że o to życie miasta zostało zatopione w gęstej melasie: auta mozolnie sunęły po wąskich uliczkach, a przechodnie snuli się niczym cienie. Mimo stosunkowo niskiej temperatury powietrze drgało jak podczas upału.

Już samo zebranie myśli przyprawiało o migrenę. Detektyw pamiętał, że jeszcze niedawno rozmawiał z Paulem… ale o czym? Chyba wspominał mu o Pieńku, jednak cała sytuacja była dla niego strasznie mglista. W pewnym momencie musiał sprawdzić telefon, aby upewnić się, że rozmowa w ogóle miała miejsce. Potem spojrzał na towarzyszkę. W jej przypadku wcale nie było lepiej. Kobieta parę razy najwyraźniej chciała coś powiedzieć, gdy nagle gubiła wątek i szła dalej w milczeniu.
Trudno powiedzieć w jaki sposób dotarli pod dom Mike’a. Przypominało to trochę powrót z imprezy, kiedy człowiek nagle materializował się przed drzwiami swojego mieszkania i mocował niezgrabnie z zamkiem. Niby musieli tu jakoś dojść, ale którędy dokładnie szli i co robili po drodze – tego nie byli już pewni.
Mike wynajmował niewielkie mieszkanie w odrapanym, dwukondygnacyjnym budynku. Szybko zdradził się z prowadzenia kawalerskiego trybu życia. Od samego wejścia dało się zauważyć porozrzucane wszędzie ciuchy i pudełka z jedzeniem na wynos. Gospodarz miał na sobie poplamiony t-shirt oraz rozciągnięte szorty, w dłoni zaś trzymał kubek herbaty. Mówił o wiele mniej niż przez telefon, właściwie to ledwo otwierał usta, od razu zapraszając gości do pokoju, który wyglądał na rodzaj składziku.
Wewnątrz zastali mnóstwo tekturowych pudeł oraz elektroniki. Pomieszczenie wypełniały stare monitory, kable, rozmaite złącza, a także kilka wiekowych konsol do gier. Mike po chwili wygrzebał z kąta coś, co przypominało ceglasty telefon komórkowy. Plastikowa bryła opleciona była przewodami, które wyglądały na sklecone zupełnie losowo i bez żadnego ładu. Kiedy jednak wdusił jeden z przycisków, maszynka zaskoczyła, wyświetlając rzędy liczb.
– Ciebie interesuje głównie ten odczyt - wskazał Huwowi kilka cyfr w górnej części wyświetlacza. – Teraz wszystko jest w normie, ale jeśli zostanie ona przekroczona, ekran zacznie szybko migać. A przynajmniej powinien, bo jak już mówiłem, to wszystko prowizorka.
Mike najwyraźniej nie należał do specjalnie towarzyskich ludzi i nie podtrzymywał dalej rozmowy. Dlatego wkrótce Huw i Robin, uzbrojeni o nowy nabytek, opuścili jego mieszkanie, za następny cel obierając dom pani Sparks. Przeszli jednak ledwie kilkaset metrów, jak musieli odpocząć na pobliskiej ławce. Spacer sprawiał im coraz więcej trudu.
Z miejsca, w którym zasiedli, mogli obserwować przygotowania do niedzielnego targu. Kilkunastu sprzedawców oraz lokalnych rzemieślników kręciło się po okolicy: część wyjmowała z aut stelaże i plandeki, inni stawali za zbitymi z desek straganami. Tam też stopniowo pojawiały się różnorakie towary: warzywa i owoce, ubrania, biżuteria czy rękodzieła. Kiedy wokół rozgrywano spiski, a koszmary senne wychodziły na światło dzienne, mieszkańcy miasteczka zdawali się żyć po swojemu.
Z zamyślenia wyrwał ich telefon Robin. To był Owen.
– Cześć. Co jest z wami? Dzwoniłem już parę razy – Carmichell spojrzała szybko na rejestr połączeń i rzeczywiście, ani ona, ani Huw nie zauważyli kilku prób połączenia. – Słuchajcie, nie wiem jak to wszystko zacząć. Przemyślałem kilka spraw i powiem wprost. Jeszcze wczoraj wieczorem chciałem wszystko rzucić w cholerę, jednak ten nowy trop trochę dał mi do myślenia… – mężczyzna zawahał się przez dłuższą chwilę. – Rzadko to mówię, ale czasem trzeba. Jestem wam winny przeprosiny. Połowa policji ma mnie za wariata, a wy byliście jedynymi ludźmi, którzy mnie nie oceniali.
Huw i Robin spojrzeli po sobie, być może nie do końca wierząc w to, co mówił Gryffith. Trudno było powiedzieć co było bardziej nierealne: jego głos, który na głośnomówiącym brzmiał, jakby wydostawał się z wnętrza studni, czy też same słowa mężczyzny.
– W każdym razie nie próżnowałem. Dowiedziałem się paru rzeczy, ale to nie jest rozmowa na telefon. A wy co tam, zasnęliście? – Owen zaakcentował ostatnie zdanie, zaś dwójka uświadomiła sobie, że od jakiegoś czasu nie wiedzieli jak sformułować sensowne zdanie. – Bądźcie w kontakcie, jeszcze dziś was znajdę – skwitował policjant i rozłączył się.
Czuli, że jest źle. Niby byli w stanie wyciągać jakieś wnioski i rozmawiać wspólnie ze sobą, ale kontakt ze światem zewnętrznym był coraz trudniejszy, co tylko udowodnił ostatni telefon. Ostatecznie chyba coś chyba nawet odpowiedzieli Owenowi, ale zaraz i to im umknęło.
Mimo wszystko musieli działać. Robin widziała już co się stało z Blakiem i do czego mogło doprowadzić poddanie się pogrążającemu ich stanowi. Z dużym mozołem wstali więc z ławki i ruszyli dalej.
Pod domem Sparks znaleźli się za mniej więcej pół godziny i podobnie jak wcześniej, nie byli pewni jak trafili na miejsce. Na pukanie oraz nawoływania odpowiedziała im tylko cisza, lecz dom stał otworem, więc obydwoje ostrożnie przystąpili przez próg i weszli do środka.
Carmichell znała to miejsce, zatem ruszyła przodem. Huwowi pozostało dość zagubione spoglądanie na dziesiątki par kocich oczu, które co chwila pojawiały się w ciemności. Foxy najeżyła na ich widok sierść, lecz nie wydała żadnego dźwięku.
Przeprowadzili kilka nierównych walk z kłębami pajęczyn, aby zmierzyć przez sień i wejść wreszcie do salonu: najpierw behawiorystka, a Siwy za nią. Potem wszystko potoczyło się już wyjątkowo szybko.
Robin ujrzała postać w głębokim fotelu, którą prawdopodobnie była Sparks. Tamta okazała się bardziej otyła, niż kiedy widziała ją ostatnio i zdecydowanie dalej posunięta w latach. Jej skóra kompletnie obwisła, natomiast na całym ciele wykwitły plamy wątrobowe. Nogi szpeciła sieć żylaków, jedna z nich przybrała zielonkawy kolor, jakby gniła. Głowa samej kobiety była przekręcona pod nienaturalnym kątem, więc być może doszło do jakiegoś wypadku. Błyszczące oczy zdradzały jednak, że tamta wciąż żyła.
Pod fotelem pływało coś na podobieństwo szlamu, w którym dryfowały różnorakie bibeloty, strony książek oraz kocie zabawki. Tuż obok stał śnieżący telewizor, który nadawał z przerwami niewyraźny obraz. W pewnym momencie Robin wychwyciła na ekranie zarys jakiejś twarzy.
– Nie ufaj jej. Wycofaj się. Uciekaj – dochodził ją miarowy, pozbawiony osobowości głos.
Paradoksalne całe zdarzenie zdało jej się bardziej rzeczywiste od tego, czego doświadczyła po drodze. Jak tylko zdała sobie z tego sprawę, tak nagle wszystko przeminęło. Zniknęła upiorna Sparks, maź oraz odbiornik. Pokój znów wyglądał tak, jak go zapamiętała. Sama gospodyni krzątała się przy rogu pomieszczenia, sypiąc swoim zwierzętom świeżą karmę.
Lwyd stanął obok swojej towarzyszki – miał zdezorientowany wyraz twarzy, ale wynikało to z jego ogólnego samopoczucia. Nie widział zatem tego, co ona. Jeśli on szedłby pierwszy, to również ujrzałby tę samą scenę? Czy wszystko było dziwnym majakiem, a może jednak czymś więcej?
Tymczasem Sparks powoli odwróciła głowę, spoglądając na gości.
– Jesteś – powiedziała do Carmichell, jakby była to najzupełniej normalna rzecz, po czym przeniosła badawczy wzrok na Huwa.

Huw stanął przed dużym budynkiem z białej cegły i spojrzał na jego rozległy front. Przód muzeum był rozległą ścianą pokrytą przez bujne pnącza winorośli. Spod zielonych pędów dało się dostrzec grawerowane litery, które tworzyły jakąś maksymę, lecz Lwyd nie potrafił jej odcyfrować. Samo wejście do budynku tkwiło z kolei w niewielkim portalu. Detektyw podszedł bliżej i otworzył drzwi ze skrzypnięciem godnym nawiedzonego zamczyska.
Wewnątrz znajdowała się podłużna lada z kasą, dwie ławki oraz wejścia do toalet. Starsza kobieta sprzedała detektywowi bilet, następnie wyuczonym tonem objaśniła trasę zwiedzania i wróciła do picia herbaty. Huw minął jakieś przepierzenie i już za chwilę znalazł się we właściwej części obiektu.
Pierwsza sala wypełniona była obrazami morskich statków oraz galer. Wydęte żagle otaczały go z każdej strony, zewsząd widział rozbryzgi morskich fal i potężne sterburty. Styl wszystkich dzieł był raczej spójny, więc domyślił się, że wyszły one spod pędzla tego samego artysty. Seria zamaszystych podpisów zdradziła mu, że autorem tych dzieł był nikt inny jak Blake Winston. Huw szybko przypomniał sobie, że obecnie znajdował się on na oddziale psychiatrycznym. Z jednej strony dawało to więc sugestie co do interpretacji sztuki. Z drugiej Siwy nie dostrzegał na płótnach nic niezwykłego ponad fascynację morzem jako takim.
Następną salę poświęcono eksponatom archeologicznym z okresu, w którym Walia dzieliła się na dwa księstwa: Powys oraz Gwynedd. Lwyd poświęcił kilka chwil na wędrówkę między gablotami z grubego szkła. Wewnątrz znajdowały się gliniane dzbany, podstawowe przyrządy typu grzebienie czy widelce, a także prymitywne, dziecięce zabawki. Słowem nic, czego nie mógłby zobaczyć w innym muzeum.
Kiedy wszedł do kolejnego pomieszczenia, od razu poczuł, że wreszcie łapie jakiś trop. Na środku przepastnej, oświetlonej jarzeniówkami sali stały archiwa z wysuwanymi półkami. Wewnątrz każdego z metalowych regałów umieszczono całe tysiące zalaminowanych fotografii z różnych okresów Sionn oraz okolic. Całość była uszeregowana alfabetycznie, jak indeksy w bibliotece, także znalezienie materiałów o Eisteddfod nie sprawiło mężczyźnie większych problemów.
Materiały z ostatnich dekad były całkiem zwyczajne, nie licząc zmieniającej się mody oraz jakości samych zdjęć. Święto obchodzono podobnie jak w reszcie kraju: wyprawiano kolorowe parady, grano na instrumentach i czytano publicznie poezję. W tej konkretnej okolicy nie były to wymyślnie huczne obchody, niemniej większość scen wyglądała cokolwiek sielankowo: widział uśmiechnięte pary, matki z dziećmi oraz niewiasty w zwiewnych sukniach. Kiedy jednak detektyw sięgał po starsze ryciny, zdecydowanie wyczuwał pewną zmianę tonacji. Im dalej bowiem sięgał w historię Eisteddfod, tym bardziej traciło ono swój koloryt. Zamiast radosnych pląsów, widział na przykład stojących w kręgu, ponurych ludzi, a falbany i koronki zastępowane były przez wyblakłe szaty z krzykliwymi haftami. Kiedy Huw dotarł do odbitek będących rekonstrukcjami z okolic trzynastego wieku, miał prawo poczuć się nieswojo. I nie chodziło tu nawet o ciężar lat czy złą sławę średniowiecza.

Sceny, które teraz obserwował, pełne były postaci w ceremonialnych szatach, które otaczało coś na rodzaj totemów z gałązek i zwierzęcych czaszek. Niejednokrotnie na rycinach przewijały się nagie sylwetki, które pląsały przy buchającym w górę ogniu. Niektórzy ludzie mieli dzikie oczy, z ich ust toczyła się piana, a jeszcze część biegała na czterech kończynach jak zwierzęta. Wszystko to wyglądało bardzo chaotyczne, tym bardziej, że Huw umiarkowanie znał się na historii. Nie potrafił zatem stwierdzić czy szamańskie konotacje tego święta były regułą dla tamtego okresu lub stanowiły jedynie lokalny wyjątek.
Jak na złość w pobliżu nie było nikogo, kogo mógłby o to zapytać, zatem wkrótce postanowił kontynuować wizytę. I tym razem czekały go raczej przeciętne eksponaty jak marnej jakości ikony, malowane niegdyś przez mnichów. Poza tym mnóstwo rękodzieł oraz dziesiątki wygrzebanych z ziemii monet.
Jego uwagę zwróciło dopiero ostatnie pomieszczenie. Wypełniała ją misterna makieta przedstawiająca układ masywów w pobliskim rejonie. W kilkunastu miejscach ustawiono gipsowe miniaturowe odlewy dawnych budowli. Obok stały też tablice z portretami osób, które były w jakiś sposób powiązane z danymi miejscami. W ten sposób Huw poznał historię klasztoru radykalnego opata czy też warowni należącej do potomka samego Henryka VI. To jednak nie te postacie go interesowały.
Ilekroć przechodził obok repliki góry Maddox, coś nie dawało mu spokoju. Obrazek obok zdecydowanie z czymś mu się kojarzył. Przedstawiał dwie osoby: jedna była ubrana w bogato zdobioną suknię, której głęboki fiolet przekłamywało parę złotych ściegów. Starzec miał bielmo na oczach, z kolei długie, krzaczaste brwi nadawały mu karykaturalny wręcz wygląd. Druga postać przypominała wręcz strzęp człowieka. Wysuszony mężczyzna nosił na sobie łachmany i w teatralnym geście wznosił dłonie do góry. Miał obwisłą skórę i głęboko zapadniętą twarz. To właśnie on intrygował detektywa, ale wciąż nie wiedział dlaczego. Sytuację utrudniał fakt, że poza grafikami nie było w tym przypadku dodatkowych informacji.
Dopiero gdy Huw zrobił kolejną rundę wokół sali, nagle go olśniło. Mówiący zagadkami jasnowłosy. Był w jego śnie, podobnie jak Maddison. Wtedy co prawda nie wyglądał jak cień samego siebie, lecz Lwyd nie miał wątpliwości, że była to ta sama osoba.
- Przyznaję, że mnie pan zaskoczył - usłyszał nagle za swoimi plecami i odwrócił się, aby spojrzeć na łykowatego szatyna w okularach.
Mężczyzna w średnim wieku nosił wyblakłą koszulę i płócienne spodnie. Na policzku kustosza odcisnął się jakiś kształt, co zdradzało jego wcześniejszą nieobecność. Facet zwyczajnie spał, bo i co miał robić w pustym muzeum?
- Zazwyczaj turyści nie interesują się naszą kulturą - dodał tamten i uśmiechnął się delikatnie.

---

Robin i Paul podążyli razem. Suczka zmierzała tuż obok swojej pani, czasem zerkając na Goodmana, jakby zgadując kim jest nowy towarzysz. Ten po kilkudziesięciu metrach wskazał gdzieś przed siebie.
- Stacja jest tuż przy mieście, więc można się przejść. Co ty na to?
- Dobry pomysł - odpowiedziała. - Przyda się jej spacer.
Przez chwilę szli w milczeniu.
- Długo się znacie z Huwem?
- Od gówniarza. Co tu dużo kryć, jesteśmy dwoma znajdami z bidula - powiedział Paul, pocierając w zamyśleniu szczeciniastą brodę. - A wy jak się skumaliście? Huw nakreślił mi większość historii, ale zastanawiam się jak to wyglądało. Ludzie przecież nie opowiadają sobie na ulicy swoich snów.
- No… - zaczęła Robin inteligentnie. - To skomplikowane. Psy rzuciły się na ludzi na zawodach, nie Foxy, oczywiście - dodała szybko. - Wylądowaliśmy na jednym drzewie. Potem poszliśmy coś zjeść, i jakoś tak się zgadało… Huw jest dobrym obserwatorem. Zgadaliśmy się… no i wyszło, że śnimy to samo. Jakoś tak.
Paul podniósł wysoko brew.
- Drzewie… - powtórzył tylko. - A to dopiero. Tyle mi na początek wystarczy. Zresztą ja jestem trochę jak żołnierz. Bardziej stawiam na działanie, niż techniczne niuansy, że tak powiem. I chyba dobrze, bo tej historii nie idzie ogarnąć.
Skręcili w kolejną ulicę, gdzie mieścił się niewielki sklep z elektroniką. Goodman poprosił Robin, aby poczekała na zewnątrz, a sam zniknął za szklanymi drzwiami. Kilkanaście minut później wyszedł z małą siateczką i od razu pokazał jej zawartość kobiecie.
- Najtańsza komórka i karta pre-paid, tak jak stary cap chciał. Przyczepimy to do samochodu. Teoretycznie proste, ale ten cały Pieniek zapewne do głupich nie należy - Paul wzruszył ramionami. - Poza tym jego auto stało raczej na widoku. Jakieś sugestie co do naszej akcji szpiegowskiej?
- Jak mówiłam - jeśli Pieniek po prostu stamtąd odszedł, Foxy go znajdzie. Gorzej, jeśli odjechał… wtedy popytamy o samochód.
Paul jedynie skinął głową, po czym dwójka znów podjęła marsz. Wkrótce minęli ostatnie budynki miasteczka, aby wyjść na pagórek prowadzący do skupiska iglastych drzew. Przyjaciel Huwa twierdził, że niedaleko za nimi znajduje się stacja benzynowa.
Resztę drogi spędzili na luźnej rozmowie. Droga prowadziła piaszczystą ścieżką, która lawirowała między wiekowymi sosnami. W powietrzu czuć było rześki zapach żywicy, a gdzieś w oddali szemrał cicho strumyk. Krótka wyprawa wyjątkowo spodobała się Foxy, która sadziła susy między zaroślami i ochoczo merdała ogonem.
Ledwie opuścili ścianę drzew, aby wyjść na bardziej otwarty teren. Przeszli razem polem, które swojego czasu musiały rozkopać jakieś maszyny. Stąd zmierzyli do stojącego samotnie budynku z kilkoma dystrybutorami skrytymi pod blaszaną wiatą. Goodman miał rację co do skrótu: marszruta przez las wiodła prosto do celu, tymczasem standardowa droga do miasta ciągnęła się licznymi zakrętami.

Już z daleka ujrzeli, że przy niewielkim parkingu stoi zielony pick-up. Goodman uśmiechnął się jak drapieżnik, kierując dłoń w kieszeni, gdzie dotychczas ukrywał zakupioną komórkę. Wyglądało na to, że mieli szczęście, bowiem okolica wyglądała na pustą. Nie dostrzegali również kamer, które uchwyciłyby ich działania.
Oczywiście, to nie mogło być aż tak proste. Kiedy znajdowali się już kilkanaście metrów od celu, drzwi od stacji benzynowej otworzyły się nagle, a ze środka wyszedł człowiek o cokolwiek niecodziennej aparycji. Miał na sobie robocze, poplamione ubranie. Nosił długie, siwe włosy, których stan także pozostawiał wiele do życzenia. Najdziwniejsza była jednak jego skóra. Starszy mężczyzna w całości pokryty był dziwnymi skrzepami i zdeformowanymi tkankami, przez co faktycznie pseudonim „Pieniek” pasował do niego jak ulał.
Prawdopodobny Edd poświęcił dwójce tylko przelotne spojrzenie, po czym ruszył w kierunku swojego pojazdu. Paul zatrzymał się w pół kroku i ukradkowo spojrzał na Robin.
- Zakładam, że to oznacza plan B.