Znaleźliście sie na pokładzie na schodach minał was dosyć barczysty czlowiek. Miał chyba koło czterdzieski i był dobrze ubrany. Nie jak zbir którego byście się spodziewali po sytuacji.


Chwila na pokładzie. Noc byl gwiaździsta. Powialo chłodnym powietrzem.


Abrue stał paląc cygaro, towarzyszyła mu kobieta. Gattisówna rozpoznała ją. Elizabeth Roter. Przewodniczaca organizacji charytatywnej "Dzielnie w Przyszłość". Spotykała ją na bankietach, znajoma Richarda. Osoba z dosyć pokaznym kontem bankowym.

Kolejnego mężczyzny nikt nie znał rownież wyglądał jak osoba z śmietanki towarzystkiej. Trzymał pannę Price w raczej niekomfortowym uścisku i ptrzystawiał jej broń do boku.



- No to jesteśmy wszyscy razem. Panno Gattis. Panie Gattis. - Abrue kiwnął glowią w geście przywitania. - Wolalbym by nasze ściezki doprowadziły nas tutaj razem ale niestety wszystk opotoczylo się zbyt szyko. Nie mogliśmy was odpowiednio przygotować. Nie mogliśmy wytlumaczyc. Będziecie musieli wszystko zobaczyć i zrozumimeć.

- Brutalnośc nie leży w naszej naturze ale niestety nie mamy już czasu, brama musi zostać ustabilizowana i otwarta. Na szczescie nic nie zdazyliście zepsuć. I tak choćmy państwo przod.....


Kustorz nie dokończył z pod pokładu dobiegł głośny krzyk męzczyżny. Pełen zaskoczenia, przerażenia i bólu.
- Statek płonie. Ci glupcy podpali..AAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaargggggggggg. -



Nastepnie kolejny głośny dźwiek, syczenie(?), dziwny jak coś czego nigdy żadne z was nie slyszało. Oprócz Daniela, ktory poczył jak oblewa się zimnym potem. Krew odplynęła mu z twarzy i poczuł jak ogarnia go panika.


Stomp. Stomp. Stomp.



Dym buchnął przez otwór wejściowy pod pokład. Statek się palił. Ale coś tam było pod pokładem.


Wszyscy zamarli i czekali.



Zakrwawiona ręka pojawiła wię w otworze a potem zmasakrowana twarz Oltoro.
- Pom..o..c - zdazył wybełkotac zanim z za niego nie wystrzeliła ciema szponiasta łapa i pociagęła go pod pokład.

Brat Richarda uświadomił sobie nagle, że jego myśli nie należą do niego. Albo może i należą, ale nie wiedzieć czemu brzmią w dziwnej mowie. Rozumiał je jednak. Mówiły mu, że w zęzie coś żyje. I że pożar to coś bardzo rozwścieczył. Ale że nie ma powodu do obaw, bo on sam chyba nie żyje. Przecież nikt go nie słyszy i nie rozumie. To pewnie nic dziwnego skoro mówią w innym języku. A może to znaczy, że umarł w samotności w swoim domu, a jego ciało poczeka tydzień aż z pracy przyjdzie ktoś sprawdzić czemu nie przyszedł? Albo oszalał. Każdy starzejący się samotnik boi się szaleństwa. Głównie dlatego, że trudno zauważyć kiedy się ono dzieje.

Stał więc bezwiednie pośród wrzasków umierającego człowieka i trzasków płonącego okrętu gdy ktoś coś do niego mówił w tej samej dziwnej mowie. Nathalie? Skakać?
Pan Gattis tkwił w miejscu.

Ogień płonął pod pokładem, przez otwarte drzwi wdzierał się do korytarza i ruszył ku kolejnym pomieszczeniom na jachcie. Najwidoczniej coś co kryło się pod pokładem nie lubiło ognia bo w końcu wszystkim obecnym ujawnia się humanoidalna poczwara.

- Przepiękne...- Wyszeptał Abrue i ruszył do stworzenia powoli. - Gof'n ot r'luhhor im ymg' uln

Kustosz zwrócił się do stworzenia i z jego miny można by wywnioskować iż mężczyzna jest pewien że stworzeni musi go rozumień.

Jane wydała okrzyk strachu, nadal była trzymana przez jednego z kultystów.

W tym czasie Jacqueline próbowała ciągnąć swojego woja w stronę trapu. Ten nadal stał jak kołek.

Daniel za to przypomniał sobie. Jak tylko jego oczy spoczęły na stworzeniu rozpoznał je. To samo które porwało Richarda parę dni przed tym jak go uratowali. To samo które wyszło z portalu kiedy wraz z paroma osobami załogi otworzyli bramę na pełnym morzu. To samo co wracało co wracało przez parę dni. Richard nie mógł zamknąć bramy nie miał odpowiedniego rytuału. Mógł jedynie zabezpieczyć drzwi w ostatecznej próbie ale to sprawiło, że stały się niewidzialne dla niewtajemniczonych.
By zamknąć bramę musieli by odprawić rytuał ale kajuta była w ogniu, znaki zatarte. Kiedy Eon pójdzie na dno nie będą mieli już okazji. Brama będzie otwarta. A te stwory będą mogły pojawiać się i znikać już zawsze.

Kajuta płonęła. Potwory istniały. Abreu wspiął się na wyżyny szaleństwa. Tuż za nim w kolejce na szczyt stał Daniel z rewolwerem. A obok niego Samuel, którego zamiar był równie, jeśli nie jeszcze bardziej niedorzeczny. Jedyna trzeźwa na umyśle Nathalie szarpała go za poły grubego jesiennego płaszcza tym tylko brakiem logiki się wykazując, że na siłę starała się uratować coś co przepadło już lata temu. Spojrzał na nią.
- Idź. Odczep z lądu cumy. Obie. - spojrzał na nią ostro przez moment w rysach twarzy dostrzegając żonę Roberta. Po czym warknął gniewnie - Już!

Potrzebował wyciągnąć kotwicę i postawić foka, co samodzielnie był w stanie zrobić, choć obie te rzeczy chwilę mu zajmą. Kto wie. Może w zamieszaniu potwór da mu tę chwilę?

O ile to możliwe czas stanął i przyspieszył jednocześnie. O ile kule wystrzelone przez Daniela wystrzelone zostały szybko to ich lot dłużył się nie miłosiernie.

Jane owszem nie próżnowała i nadepnęła swojemu oprawcy na nogę i jeszcze poprawiła mu łokciem w brzuch. Dzięki temu mogła się oddalić o potrzebne półkroku by nie zostać postrzelona przez towarzysza.

Kustosz trafiony w plecy jęknął i zaczął się osuwać na pokład. Istota zaryczała głośno o ile ten odgłos można było nazwać rykiem. Z popatrzyła w stronę Daniela po czym ruszyła na niego. Marynarz zobaczył to ale był w ciągłym ruchu wiec miał jeszcze parę sekund na reakcje.

Samuel zachwycał się tym co widział na statku w cichym szaleństwie. Czuł, a może tylko wiedział bo było to logiczne, jak płomienie pod pokładem szaleją i obejmując coraz więcej powierzchni. Ogień na wodzie...pomyślał o parostatkach.
I przypomniał sobie że wie co powiedzieć w tym dziwnym języku żeby jacht sam ruszył w stronę otwartego oceanu. Jakby chciał oczywiście.

Jaquline zbiegła na trapie na pomost i zaczęła uwalniać Eona z cum. Jeszcze chwila i statek powinien być wolny.

Samuel pobiegł do dziobu, by wyciągnąć kotwicę i obrócić statek ku morzu. Nie sprawiło mu to żadnego problemu. Eon pomagał mu najwyraźniej. Słuchał go. Zawsze słuchał Gattisów. Słuchał ich wiary i ich pasji. Później wciągnął wielki żagiel dziobowy, który załopotał na leniwym nocnym wietrze. A jeszcze później, gdy uznał, że ma na to nie wiedzieć skąd siłę, zabrał się za stawianie głównego żagla...

I wtedy zorientował się, że w ogóle nie ruszył się z miejsca. Stał gdzie zostawiła go Nathalie i przemawiał monotonnie do Eonu.
- Ilyaa ftaghu stell'bsna ooboshu goka cuaaah ph'syha'h n'ghft, ph'ooboshu kadishtuyar 'ai ph'fm'latgh geb ngluior 'fhalma naathg, gotha ron lw'nafh mg nw hrii.
Wpierw cicho, ale z każdym słowem coraz głośniej. W końcu krzyczał, aż drżały na wantach paski, a cała zaginiona załoga stała we łzach.
A potem stare palce chwyciły za koło sterowe by poprowadzić Eon w ocean.