Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Inne > Archiwum sesji z działu Inne
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 18-08-2014, 23:03   #1
 
Koinu's Avatar
 
Reputacja: 1 Koinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputację
[Autorski/Storytelling] -Zerwana Zasłona [+18]

2014 rok, 15. kwietnia, 09:00 rano

Ostatni tydzień w Namowicach był bardzo słoneczny, ciepły i przyjemny. Niewiele zapowiadało, że miałoby to się zmienić. Emilia Porzeczka biegała po całym rynku i próbowała dopiąć wszystko na ostatni guzik, bowiem była organizatorką corocznego (obecnie to już trzecia edycja), jakże udanego festiwalu kultury w Namowicach. Pani Emilia niezmiernie cieszyła się na tę okazję. Mimo korzyści finansowych, otrzymywała też uśmiechy ludzi, znudzonych życiem w tej małej mieścinie.
Jednak tego roku była zestresowana bardziej niż zazwyczaj. A to dlatego, że od ok. miesiąca w mieście zaczęły dziać się niezwykle dziwne rzeczy. A to dziecko zaatakowane przez (był naoczny świadek, podobno) krwiożerczego nietoperza-wampira (jakby takie gatunki żyły w Polsce… z resztą te biedne nietoperze i tak boją się ludzi bardziej, niż ludzie ich, poza tym żywią się tylko krwią dużej zwierzyny, absurd!), przywidzenia wielu osób, białe myszki i dziwne choróbska. Kto to widział? Ludzie mówili różne rzeczy. Że to koniec świata (kolejny), że ta dziwna turystka, co się jej pomidory (jak śmiała!?) nie podobały, na pewno na miasto klątwę rzuciła. A może to wynik pandemii powodującej psychozy?
Cóż za brednie! Emilia Porzeczka, z racji tego, że była zawsze roztropną kobietą, wiedziała, że ludzie mówią różne głupstwa, ale na litość boską, mamy dwudziesty pierwszy wiek! Lepiej, żeby przestali myśleć o bzdurach, a zajęli się lepiej przeciekawym festiwalem kultury, który przynajmniej wprawi każdego w dobry nastrój a i dostarczy wiedzy opartej na dowodach i badaniach, a nie na...brr… zabobonach!
Złośliwe kobiety, pewnie te największe zazdrośnice, mówiły między sobą, że Emilia nie ma choćby krzty gustu. Kto inny dobrałby tę białą, pasiastą spódnicę za kolano do tego żakietu bez wyrazu? Tylko Emilia!
Mężczyźni za to postrzegali ją jako sympatyczną, aczkolwiek niezbyt rozrywkową kobietę żyjącą we własnym świecie.
Emilia jednak wiedziała, że nie jest zwyczajną, szarą myszką.
Rynek oświetlały poranne promienie słoneczne. Pracownicy rozstawiali stoiska z tradycyjnym jadłem, którego intensywny, przyjemny zapach miał zachęcać przechodniów. Oczywiście nie zabrakło też informatorów przepełnionych ciekawostkami o mieście, jego historii i o pałacu na obrzeżach miasta. Emilia w brązowych włosach spiętych w kuc, poprawiając ciągle swoje okulary i nerwowo poprawiając spódniczkę dyrygowała całym tym wydarzeniem i, mimo wszelkich sympatii, bądź antypatii, trzeba było przyznać, że bardzo dobrze jej to szło.

Uliczką nieopodal targu szła gruba starszych pań, niektóre szły tylko z koleżankami, inne ciągnęły ze sobą niechętne wnuki, które zapewne wolałyby sobie jeszcze trochę pospać, bądź pograć w najnowszą grę. Kierowały się do kościoła, a ksiądz miał już przygotowaną mowę na temat ostatnich wydarzeń, miał zamiar zmotywować wiernych, aby więcej tak nie grzeszyli i głosili słowo boże, aby poprzez to sprowadzić na to miasto łaskę Boga.

Zwykli ludzie reagowali różnie. Albo się tym w ogóle nie przejmowali, albo wręcz przeciwnie, histeryzowali, podejrzewając o wszystko tajemniczych, cichych morderców, mroczne organizacje, polski rząd i wiele, wiele innych. Jednak tak się złożyło dziwnym trafem, że ostatnimi czasy do miasta napłynęło wiele osób posiadających dar magiczny (oczywiście społeczeństwo tego świadome być nie mogło). I ci wspomniani czarodzieje (czy jak tam chcecie ich zwać), wiedzieli, że coś w tym mieście się święci (albo zaklina, innymi słowy). Wszyscy, czy to z wcześniejszą konsultacją z im podobnymi, czy też sami, potrafili odczuć dziwne ruchy magii w “powietrzu”. Mniej więcej od miesiąca można było to wyczuć.
 
Koinu jest offline  
Stary 19-08-2014, 00:05   #2
 
Vivianne's Avatar
 
Reputacja: 1 Vivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputację
Amélie nie była rannym ptaszkiem. Trzykrotnie wyłączała budzik, który próbował postawić ją na nogi równiutko, co 12 minut. Po czwartej drzemce postanowiła w końcu wygramolić się spod ciepłej kołdry, pod którą chowała się przed światem. Jej zachowanie wywołało oburzenie czarnej kotki śpiącej na brzegu łóżka. Zniesmaczony postępowaniem właścicielki zwierzak miauknął z dezaprobatą, po czym odwrócił się ogonem pokazując tym samym, co o niej myśli i smacznie zasnął.

Ziewnęła przeciągle i spojrzała na wiszący na ścianie stary zegar, dochodziła dziewiąta. Gdyby nie to, że festiwal organizowany przez Panią Porzeczkę był jedyną atrakcją w tym miasteczku na pewno nie wstałaby tak wcześnie w dzień wolny od pracy, a tak, głupio było przespać kulturalne wydarzenie roku. W takich momentach brakowało jej Francji. Tęskniła za tętniącymi życiem uliczkami Paryża, które tak dobrze znała, i z którymi wiązało się wiele wspomnień.
Namowice nie były może najciekawszym miejscem na świecie, wiedziała jednak, że aktualnie jest to jej miejsce. Przecież nic nie dzieje się przypadkiem.

Poranna toaleta i wypicie mocnej, gorzkiej kawy zajęło jej niespełna piętnaście minut. Kolejny kwadrans poświęciła na ubranie się i delikatny makijaż, po czym zarzucając na ramię sporą, skórzaną torbę z frędzelkami wyszła z mieszkania.
Kilkanaście minut przed dziesiątą na rynku, który powoli zaczynał zapełniać się odświętnie ubranymi mieszkańcami miasteczka pojawiła się Amelia. Wysoka, szczupła kobieta z rozwianymi włosami wyglądająca trochę jak hipiska wyróżniała się na tle innych. Ubrana była w długą, zieloną sukienkę w kolorowe kwiaty, za duży brązowy sweter i nieco zużyte, krótkie sztyblety.

Usiadła po turecku na jednej z ławek na skraju rynku i jedząc jabłko obserwowała ludzi. Coś wisi w powietrzu. Czuła to od dawna, ale teraz, to przeczucie wydawało się silniejsze niż zwykle.
 
__________________
"You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one"
Vivianne jest offline  
Stary 19-08-2014, 01:31   #3
MTM
 
MTM's Avatar
 
Reputacja: 1 MTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputację
Od momentu przyjazdu do Namowic, Wadim "zadomowił" się w ogródku księdza proboszcza Zbigniewa Ratajczaka. Z racji na wiek i sprawność fizyczną duchownego, ten mały zakątek agrokultury znacznie podupadł na zdrowiu od momentu, kiedy współpracujący z plebanią miejscowy ogrodnik wyjechał za chlebem do większego miasta.
Młody Grossmann w podzięce za ciepłe przyjęcie i gościnę z chęcią zaoferował swoją pomoc. Niemal na równym stopniu uwielbiał utrzymywać kontakt z naturą co z ludźmi dobrej woli. Toteż dopóki boże roślinki znajdowały się pod opieką czarodzieja, niewielki pokoik na poddaszu stał dla niego otworem.

Swój mały kącik był wszystkim, czego tu potrzebował.
W klitce miał do dyspozycji łóżko z wyjątkowo twardym materacem, zgarbioną i zakurzoną szafę oraz niewielkie biurko z lampką i wysłużonym krzesłem. Posłanie znajdowało się pod jedynym w tym pokoju oknem, natomiast resztę mebli ustawiono pod pozostałymi wolnymi ścianami. Warto jeszcze wspomnieć o krucyfiksie, który spoczywał tuż nad drzwiami. Poza tymi gratami nawet wprawny obserwator nie dostrzegłby tu nic więcej. Natomiast rzeczy prywatne lokatora były chwilowo niewarte wspomnienia.

Wadima nie było w pokoju, jednak gdyby przyklęknąć na łóżku i przechylić się w stronę okna, można by było zobaczyć go na zewnątrz, jak pochylony krząta się między grządkami.
Miał na sobie umorusane ogrodniczki i biały, zabrudzony oraz mokry podkoszulek. Poza tym poruszał się w skórzanych, czarnych buciorach, które pod wpływem żyznej gleby zmieniły swój kolor na brązowy.

W pewnym momencie mężczyzna wyprostował się i otarł wierzchem dłoni pot z czoła, czyniąc tym samym brudną zmazę na skórze. Spojrzał w niebo, jak gdyby nad czymś się zastanawiając, po czym zostawił grządki same sobie i ruszył w stronę plebanii.
Pod ścianą stał taboret, a na nim misa wypełniona wodą. Wadim przepłukał w niej ręce i twarz, szukając w lustrze cieczy swojego odbicia, którego ostatecznie nie odnalazł.

Po tych zabiegach higienicznych, Grossmann skierował się tym razem do furtki. Miał jeszcze dzisiaj coś do zrobienia. Umówił się z pewnym człowiekiem, iż pomoże mu rozładować skrzynki z warzywami na festiwal. Ów mężczyzna był podobno znajomym proboszcza, toteż znalazła się okazja, by ponownie odwdzięczyć się za ofiarowany przez księdza azyl.

Nie czekając już dłużej, zatrzasnął za sobą drewniane drzwiczki i wsuwając dłonie do obszernych kieszeni ruszył raźnym krokiem na rynek, pogwizdując przy tym wesoło.

Był ciekaw, co też nowego dzieje się w tej zacisznej mieścinie, która ostatnimi czasy przeżywała jakiś niepokojący okres.
 
__________________
"Pulvis et umbra sumus"
MTM jest offline  
Stary 20-08-2014, 16:25   #4
 
Irethyo's Avatar
 
Reputacja: 1 Irethyo nie jest za bardzo znany
Rosalie mieszkała w Namowicach już od prawie pół roku, lecz nadal nie zdążyła się zadomowić. Tak naprawdę nie czuła się jak u siebie w domu. Wciąż tęskniła za Londynem, za swoim małym mieszkankiem i sklepikiem. Była do niego przywiązana, ale wiedziała, że w Polsce jest potrzebna. Jej jedyny przyjaciel potrzebował pomocy, a ona nie mogła go tak zostawić. Chociaż pojawiały się też jakieś plusy z mieszkania w Polsce. Okolice były całkiem ładne, nie czuła się tak samotnie i przecież miała dach głową. Mimo, że nie był to Londyn, nie było aż tak źle.

Za oknem słońce dopiero wschodziło na horyzoncie. Rosalie wstała bardzo wcześnie (jak zwykle) i od razu poszła zabrać szybki prysznic. Nie lubiła spania do południa ani marnowania swego czasu, więc nie ociągała się ani ze wstawaniem z łóżka, ani z poranną toaletą. Tego dnia w Namowicach odbywał się festyn. Jedyna atrakcja dla miejscowych ludzi, więc kobieta obstawiała, iż na rynku będzie bardzo tłoczno. Nie przepadała za ulicznym gwarem czy chaosem. Wolała zacisze domowe, swój własny kącik, ale postanowiła iść i zobaczyć, co się dzieje w centrum miasteczka. Choć ten jeden raz chciała, aby jej dzień był nieco inny niż większość poprzednich, które spędzała na praktykowaniu nowych zaklęć z jedynej magicznej księgi, którą dostała od dziadków, uczeniu Jerycha, przechadzaniu się po okolicach i odwiedzania miejscowego antykwariatu. Może akurat spotka znajomego właściciela ów sklepiku - pana Grabarczyka, albo Jerycha wraz z Sarą? A może pozna kogoś nowego? Kto wie, co przyniesie ten dzień. Musi spróbować i wyjść do ludzi.

Do rozpoczęcia festynu było jeszcze kilka godzin. Rosalie zabrała się więc za podlewanie swoich roślin w domu i ogródku, a resztę czasu spędziła na przyswajaniu wiedzy ze swej cennej księgi. Ubrana w nieco za duży, granatowy sweter, dopasowane jeansy i trampki wyszła z domku, kierując się w stronę miasteczka. Na ramieniu przepasaną miała czarną torbę, do której włożyła dokumenty i książkę (założyła, że może być nieco nudno, więc w razie czego będzie mogła choć poczytać). Kiedy dotarła już na rynek, zobaczyła dokładnie to, o czym myślała. Sporo rodzin z dziećmi przepychających się wokół dopiero co rozkładających się straganów i sklepików, harmider i chaos, a więc to, co lubiła najmniej. Porozglądała się chwilę, lecz nic specjalnego ją nie zainteresowało na dłużej niż parę minut. Postanowiła pójść do parku na jakiś czas, aby w spokoju poczytać książkę, a może potem na rynku zacznie dziać się coś ciekawego. Tak więc chwilę później brązowowłosa czarodziejka siedziała na jednej z ławek w zacisznym miejscu i zaczytywała w lekturze.
 
Irethyo jest offline  
Stary 21-08-2014, 16:08   #5
 
Gorgmon's Avatar
 
Reputacja: 1 Gorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodze
Ostry, przeciągły dźwięk wybudził Jana ze snu. Zirytowany namacał ręką budzik szukając przycisku wyłącznika, po czym z ziewnięciem zwlókł z łóżka. Niezadowolony przecierał zaspane oczy, nienawidził wstawać tak wcześnie rano, nawet swój sklep otwierał dopiero o jedenastej.Niestety tego dnia odbywał się festiwal, co oznaczało że istnieje spora szansa na znalezienie czegoś ciekawego pośród sklepików i straganów, rozstawionych specjalnie na tę okazji. Jako sprzedawca nie mógł zmarnować okazji do powiększenia oferty antykwariatu, często za śmieszne pieniądze, nawet jeżeli oznacza to konieczność przebywania w tłumie przez większość dnia.

Idąc w kierunku łazienki raz po raz rzesuwał nogą zalegające na podłodze ciuchy i inne drobiazgi, mamrocząc z niezadowoleniem i po raz kolejny obiecując sobie generalne porządki, jak tylko znajdzie odrobinę czasu.
Po porannej toalecie i dwóch filiżankach mocnej, czarnej jak smoła kawy, oraz śniadaniu złożonym z resztek wczorajszej kolacji, Jan przedarł się ponownie przez zagracony pokój i zabrał za podlewanie kwiatków, które hodował na balkonie w ciężkich, masywnych dzbanach.

Gdy w końcu skończyły mu się wymówki, w ponurym nastroju zaczął przygotowywać się do wyjścia. Zrezygnowany zdjął zawieszony nad łóżkiem łańcuszek ze sporych rozmiarów srebrnym krucyfiksem, po czym z pewnym ociąganiem założył go na szyję. Ostatnio w jego spokojnym miasteczku działy się niepokojące rzeczy, coraz częściej wyczuwał też subtelne zawirowania mocy, których natury póki co nie potrafił określić. Obawiał się, że z tego powodu także jego przykrywka, tak misternie tworzona przez lata, może być zagrożona. Irytował się tym bardziej, gdyż mogło to oznaczać przybycie do miasta innych czarodziejów, o ile nie znacznie gorszych istot, więc już jakiś czas temu uznał że lepiej być przygotowanym na każdą ewentualność.

Pomimo ciepłej i ładnej pogody panującej na zewnątrz zdecydował się na swój najlepszy, choć nieco staromodny czarny garnitur w komplecie z ciemno-czerwoną kamizelką. Do ochrony przed słońcem założył kapelusz z szerokim rondem i okrągłe okulary przeciwsłoneczne. Na dłonie wciągnął skórzane rękawiczki, a do kieszeni marynarki włożył niewielki kwiatek, jak zawsze gdy opuszczał mieszkanie. Przed wyjściem zgarnął jeszcze telefon, portfel, i szwajcarski scyzoryk ze stołu, po czym zamknął drzwi budynku, na wszelki wypadek parokrotnie przekręcając kluczyki w zamku, i udał się na festiwal pozdrawiając mijane osoby uprzejmym skinieniem głowy.
 
Gorgmon jest offline  
Stary 22-08-2014, 18:30   #6
 
Arvelus's Avatar
 
Reputacja: 1 Arvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputacjęArvelus ma wspaniałą reputację
Jerycho siedział na dachu najwyższego budynku w Namowicach… siedziby straży pożarnej. Dostał się tu po schodach przeciwpożarowych, z tyłu budynku, umieszczonych zdecydowanie zbyt wysoko aby zwykły człowiek dał rade się do nich dostać nie opuszczając drabinki… ale Jerycho nie był zwykłym człowiekiem. Dostał się na nie biorąc rozpęd, wskakując na śmietnik i odbijając się od ściany. W tym momencie był już na wysokości pozwalającej mu się łatwo złapać barierki, po którek się wspiął i, ostatecznie, dotarł na górę. Teraz leżał na płaskim dachu, a dokładnie na klatce schodowej prowadzącej w dół. Spoglądał w niebo, z rękoma założonymi za głowę i wyszukiwał kształtów w chmurach… jednak szybko zaczął dostrzegać jedynie rozbłyski niekontrolowanej many, które tak często towarzyszyły jego ćwiczeniom. Teraz było już trochę lepiej, nauczył się nad nią panować, jednak wciąż bał się stosować większe jej ilości gdy Rosalie nie było w pobliżu by mogła ją opanować, gdyby działo się coś złego.
Wyciągnął rękę w górę i skumulował ją. Bardzo niewiele. Ledwie naparstek. Obserwował jak tańczy mu między palcami w rytm jego własnych myśli. Uśmiechnął się do siebie. Pół roku temu nie dawał rady nawet ze znacznie prostszymi zadaniami. Teraz nie sprawiało mu to problemu, choć wciąż nie czuł się na siłach by nauczyć się jakiegokolwiek konkretnego zaklęcia. Ostatnie pół roku spędził starając się opanować swój talent. Po to aby nie móc sprowokować żadnego nieszczęścia. Praktyczne zastosowania magii… to temat na później.

Drzwi pod Jerychem się otworzyły. PółPolak je zignorował. Któryś ze strażaków wyszedł na dymka, pokręci się na dachu i sobie pójdzie. Usłyszał jak mężczyzna podskoczył i wylądował na ziemi.
- O! Cześć Jerycho!
- Cześć Michał - przywitał się z kumplem. Poznali się cztery miesiące temu, w podobnej sytuacji. Czarnecki wdrapał się na dach, ale jeszcze nie nauczył się, że na klatce schodowej jest mniej widoczny i akurat był w dołku takim, że nie dostrzegł, że ktoś wszedł na dach. Siedział na krawędzi, wyraźnie przygnębiony. Michał Opat wyszedł wtedy na papierosa i zauważył rosłego półJamajczyka. Z początku nie wiedział jak zareagować, ale w końcu usiadł obok niego. Jerycho nie miał nawet ochoty okazać zaskoczenia. Strażak, bez słowy, zaproponował mu papierosa.
- Dzięki, nie palę - odmówił, a w jego głosie krył się głęboki smutek.
- Twoja strata.
Milczeli przez kilka minut.
- Kobieta? - zapytał Michał.
- Yep.
- Kłótnia?
- Yep.
- Wiesz o co jej chodzi?
Jerycho wykrzywił się w geście “mniej-więcej”, przy czym nacisk był na -mniej-.
- Znam ten ból - położył mu rękę na ramieniu i potrząsł lekko.
- Wszyscy znamy i wcale nam to nie ułatwia.

I tak się poznali, co jakiś czas widywali się na dachu, kilka razy, gdy Michał był już po robocie, żłopnęli sobie po piwku.
- I jak mija dzień? - zapytał Jerycho.
- Nudno i niemrawo. Nic się dziś nie dzieje.
I… w tym momencie zawyły syreny.
- Przeznaczenie nie znosi jak się je prowokuje - zawyrokował Jerycho, gdy Michał brał głęboki - ostatni, wdech wciągając nikotynę w płuca.
- Jebnę ci kiedyś! - odpowiedział zbiegając już w dół.
Jerycho wstał i rozejrzał się po mieście. Dostrzegł dym. To było niedaleko. Ledwie cztery ulice stąd.
Był na miejscu ledwie dwie minuty po straży pożarnej. Nie widział ognia, jedynie czarny dym wlatujący z okna na trzecim piętrze kamienicy. Zastanawiał się, czy powinien wkroczyć do akcji, ale sytuacja wyglądała na opanowaną… i tak, w istocie było. Pożar nie był duży i strażacy szybko sobie z nim poradzili, a Jerycho był zadowolony, że nie musi bawić się w bohatera. Gdy wszyscy byli już bezpieczni, budynek ewakuowany, a on sam był pewny, że jego umiejętności włażenie wszędzie gdzie mu się podoba się nie przydadzą, włożył ręce w kieszenie i odszedł w swoją stronę.

~ * ~

Jerycho szedł przed siebie bez większego celu. Z dala dobiegały go głosy z rynku. Dziś były znacznie bardziej donośne, bo i ludzi było więcej. Mimo, że pogoda była ładna i słońce przygrzewało, to co jakiś czas zrywał się mocniejszy wiatr, który powodował pojawienie się dreszczy na rozgrzanym ciele.
Mężczyznę z zamyśleń brutalnie wyrwał nagły wrzask jakieś kobiety z budynku, obok którego właśnie przechodził. Zanim zdołał w ogóle się zorientować o co chodzi, z trzaskiem otworzyły się drzwi, klamka mocno uderzyła o ścianę, wybiegła z środka kobieta, trzymając córeczkę na rękach, na jej twarzy malowało się prawdziwe przerażenie.
PółPolak momentalnie spiął się, gotów już do walki i dopiero potem dostrzegł, że wcale nie jest atakowany. Kobieta odbiegła od domu i przykucnęła z córką za samochodem. Jerycho, ruchem ramienia, poprawił ułożenie Five&seveNa pod dżinsową kataną i dobiegł do framugi drzwi, wglądając do środka by odnaleźc niebezpieczeństwo które je tak przeraziło. Spodziewał się zobaczyć jakiegoś pijanego w trzy dupy grubasa, albo może włamywacza.
Kobieta próbowała się podnieść, opierając się o samochód, ale tak się trzęsła, że nie mogła ustać i powróciła do poprzedniej pozycji.
- Proszę tam lepiej nie wchodzić…- wydukała z trudem, zakryła dłońmi twarz i zaczęła łkać.
Z wnętrza mieszkania nie słychać było żadnych odgłosów.
- Co się stało? Co panią tak przestraszyło? - zapytał Jerycho wciąż spoglądając wgłąb jednym okiem.
Kobieta dalej się trzęsła, słychać było szczękanie jej zębów. Zaczęła kręcić przecząco głową. Jerycho nie mógł widzieć teraz jej wyrazu twarzy z miejsca, w którym stał. Jej córka zrobiła kilka kroków w stronę Jerycha, ale wciąż była blisko matki, trzymając ją za rękę. Ona nic nie powiedziała, patrzyła się tylko to na Jerycha, to na korytarz prowadzący do wnętrza jej mieszkania.
Jerycho spojrzał na kobietę i znów wgłąb korytarza, potem znów na dziewczynę. W kilku krokach był już przy nich, kucając tak aby kątem oka wciąż widzieć drzwi.
- Co się stało? Włamywacz? Ktoś was skrzywdził? - pytał szybko, na wpół obojętnym tonem.
Matka nie zmieniała swojej pozycji, ani zachowania. Za to jej córka spojrzała rosłemu mężczyźnie prosto w oczy. Jej oczy, czarne jak węgielki, kryły w sobie wiele emocji, które były potężnie tłumione.
-To tylko moja siostrzyczka, proszę, niech pan jej nie robi żadnej krzy…- wypowiedziała monotonny głosem, lecz matka szybko zakryła jej usta, przyciągnęła do siebie, mocno przytuliła a jej oddech przyspieszył się znacznie. Widać, że w przeciwieństwie do córki, ona traciła coraz bardziej nad sobą kontrolę.*


- Proszę się uspokoić. Oddychać powoli i głęboko. Zaraz się pani hiperwentyluje i straci przytomność. Kto wtedy zaopiekuje się pani córką? Hę? - zapytał po czym spojrzał na dziewczynkę - Nikomu nie zrobię krzywdy, obiecuję - Po czym zrobił alogiczną rzecz za którą beształ się w myślach już w momencie robienia. Wbiegł do domu. Na cholerę? Powinien się trzymać z dala, ale nie… nie zrobił z siebie bohatera podczas akcji strażackiej to nie mógł przepuścid drugiej okazji, co nie? Dureń, dureń, dureń! - klął na siebie Jerycho ale zwolnił dopiero przy framudze i ostrożenie wszedł do środka.
Wewnątrz panowała nienaturalna cisza. Jerycho widział przed sobą długi, ciemny korytarz i bardzo słabe światło, dobiegające z jednego pomieszczenia po prawej stronie. Na samym przedzie, na końcu korytarza znajdowały się zamknięte drzwi. Korytarz był pusty, oprócz jednego obrazu wiszącego na ścianie po lewej stronie. Jerycho doszedł do końca korytarza i przyłożył ucho do drzwi, po czym spojrzał przez dziurkę od klucza. Chciał zyskac jak najwięcej informacji przed wejściem do środka.
Niestety przez dziurkę nic nie zdołał zobaczyć, widocznie w pokoju nie było żadnego oświetlenia. Za to kiedy przechodził koło pomieszczenia po prawej stronie, to usłyszał przez ułamek sekundy dźwięk przesuwającego się krzesła. Natychmiast spojrzał w tamtą stronę. Nogi miał już ugięte do ewentualnego uniku.
Jerycho zobaczył kuchnię, panował niewielki bałagan, jak w każdym normalnym domu. Jedno krzesło leżało przewrócone na ziemi. Przy drugim stała niewielkich rozmiarów postać. Jerycho nie zauważył jej od razu, ponieważ w pomieszczeniu panował półmrok, żaluzje były prawie do końca opuszczone i paliła się jedynie mała lampeczka, która nie dawała mocnego światła. Owa postać stała bokiem do Jerycha, miała opuszczoną głowę, była rozmiarów i postury 3-letniej dziewczynki. Trzymała pod pachą starą maskotkę z guzikami zamiast oczu. Mężczyzna nie widział jej twarzy, więc nie mógł sprecyzować, czy to na pewno dziewczynka. Z niewiadomych przyczyn, poczuł dziwny niepokój.
Jerycho przykucną, mocno ściskając palce na prawej framudze.
- Hej - zawołał ją półszeptem. Nie chciał jej przestraszyć - Wszystko w porządku?
-Kim jesteś?- usłyszał wyraźnie dziecięcy, przestraszony głos, który już teraz pozwolił mu stwierdzić, że ma do czynienia z dziewczynką.
- Jestem Jerycho. Jestem przyjacielem mamy. Zaniepokoiłaś ją. Poprosiła mnie abym cię do niej przyprowadził. Czeka na zewnątrz. Dobrze się czujesz?
Dziewczynka wzięła maskotkę w obie dłonie i mocno ścisnęła.
-Mamy?- zapytała drżącym głosem.
- Tak. Martwi się. Podejdziesz do mnie? Wiesz… boję się trochę ciemności i raźniej by mi było. Tylko nie mów nikomu o tym, dobrze?
Kiedy Jerycho mówił do małej, ta go wyraźnie słuchała, uspokajała się. Na ostatnie zdanie wypowiedziane przez meżczyznę cicho się zaśmiała.
-Ja też się czegoś boję. Boję się, że już zawsze będę sama.- po tych słowach dziewczynka powoli odwróciła się w stronę rozmówcy. To, co zobaczył Jerycho, zaparło mu dech w piersiach.


Przyciemniona skóra, twarz zupełnie nie przypominająca twarzy dziecka, brak źrenic i tęczówek. Wydawało się, jakby w niektórych momentach ciało dziewczynki prześwitywało.
-Zaprowadzisz mnie do mamy?- zapytała.
Jerycho otworzył na sekundę oczy szerzej, ale natychmiast opanował swoją mimikę.
O żesz w mordę. Duch? Mała chyba była martwa. Wyrył sobie w pamięci jej wygląd aby móc przedyskutować to z Rosalie.
- Tak. Teraz podejdź tu do mnie, dobrze? - wyciągnął do niej rękę zachęcająco. Czemu nic nie wiedział o duchach?! Skoro istniały to powinien się czegoś o nich dowiedzieć… za dużo czasu poświęcił czystej praktyce. Będzie musiał uzupełnić swoją wiedzę o zjawiskach paranormalnych. Miał tylko nadzieję, że to jest zagubiony duszek dziewczynki, a nie jakiś zły duch…
Na cierpiącej twarzy dziewczynki pojawił się niemrawy uśmiech, wyciągnęła rączkę w stronę dłoni mężczyzny i zaczęła powoli tuptać w jego stronę. Gdy dotknęła Jerycha, on poczuł przenikliwe zimno.
-Ciepło…- szepnęła dziewczynka.
- Choć no mi tutaj - powiedział łagodnie wielki półPolak i objął ją, jak by była jego własną córką. Nie wiedział jak jest po drugiej stronie, ale los pozostania w takim stanie wydawał mu się straszny. Znacznie straszniejszy niż ta ‘odrobina’ chłodu którą teraz odczuwał. Nie ważne, że zdawała się on sięgać samego szpiku i sprawiał wręcz fizyczny ból... znał ból, potrafił sobie z nim radzić.
Dziewczynka milczała. Zdawała się nic nie ważyć. Lecz Jerycho czuł, że ją trzyma, czuł jej obecność, jej cichy oddech. Wtuliła się w niego i tak trwała.
PółJamajczyk powoli wstał i poszedł do wyjścia. Stanął w progu, lękając się czy wyjście na słońce nie wpłynie jakoś na dziewczynkę. Spojrzał na kobietę, teraz już stojącą. Ich spojrzenia się spotkały.
- Podejdź tu - nie powiedział, ale poruszył ustami bardzo powoli, aby było to zrozumiałe i zawołał ją gestem samej dłoni.
Kobieta bardzo powolnym krokiem podeszła do Jerycha, jej usta były ciągle rozchylone, ciągle dotykała palcami swoich ust. Trzymała córkę za sobą.
- Czy “to” tam dalej jest? Nic się panu nie stało?- zapytała, przyglądając się mężczyźnie i spoglądając w puste miejsce nad dłonią Jerycha, na której jeszcze przed sekundą trzymał dziewczynkę. Spojrzał tam i już jej nie zobaczył. Nawet nie poczuł kiedy to się stało, ale jej już tam nie było.
- Chyba poszła. Możemy porozmawiać? W środku?
-W środku? Oszalał pan?- kobieta zaczęła kręcić przecząco głową.
-Nie mam zamiaru tam wracać. Nie teraz! Już zadzwoniłam do księdza- podniosła swój telefon, jakby chciała udowodnić to co powiedziała- Niech poświęci mieszkanie. Ja nie wiem co to było, nie chcę o tym na razie nawet myśleć. Po...pojadę do rodziców i może wrócimy jak to wszystko się uspokoi. Jak się wszystko kurewsko uspokoi!- ostatnie zdanie wykrzyczała, a do jej oczu znów napłynęły łzy, ale tym razem nie zapłakała.
-W każdym razie, nie wiem co pan zrobił, ale dziękuję za pomoc. To niecodzienny widok.
- Spotkałem w środku… dziewczynkę. Koło trzech lat. Z ciemnymi włosami ze szmacianą laleczką z guzikami zamiast oczu. Takich rozmiarów. Mówi to pani coś?
Kobieta próbowała wtrącić swoje zdanie, zanim Jerycho dokończył:
-Ja nie mam innych dzieci, proszę… niech pan posłucha, ja nie mam…- ale kiedy usłyszała o laleczce, zamilkła.
Spojrzała na swoją córkę.
-Kochanie, chcesz sobie pograć?- podała jej swoją komórkę, a dziewczynka odeszła na dwa metry i włączyła swoją ulubioną grę.
-Miała laleczkę?- zdziwiła się kobieta, po czym złapała się za skronie, przymknęła oczy, wzięła głęboki oddech i spojrzała na Jerycha.
-Ale chwileczkę, czy mi się nie mieszka w głowie? Pan też ją widział?- jęknęła zrezygnowana.
-Tak… jak już próbowałam powiedzieć, nie mam więcej dzieci. A ta laleczka… to był prezent, dla starszej siostry Amelii- wskazała na swoją córkę ukradkiem.
-Tak…- przyłożyła dłoń do ust, a z oczu popłynęły w końcu łzy, które zbierały się od dłuższego czasu- Powinna mieć starszą siostrę.
Jercyho usniósł brew na pół sekundy
- Co znaczy “powinna”?
-12 lat temu zaszłam w ciążę. Przygotowałam pokój- kobieta uśmiechnęła się przez łzy- był cały różowy. Anastazja miała przyjść na świat, a ja się bardzo starałam…- tu na chwilę przerwała, jej głos się zdusił w gardle-... żeby, kiedy już przyjdzie do nas, wszystko było idealne. Żeby była szczęśliwa. Ale zachorowałam i jak się kurwa okazało, ta choroba zaszkodziła dziecku. Lekarz powiedział, że płód rozwija się bez 80% czaszki i nie przeżyje dłużej niż godziny po narodzinach.- kobieta wybuchła płaczem, nie mogła już więcej z siebie wydusić, ostatnie słowa wypowiadała w przyspieszonym tempie.*
Jerycho przytulił kobietę i potrzymał chwilę tak aby mogła się uspokoić, bądź wręcz przeciwnie. Wypłakać ile chciała.
Kobieta ponownie wzięła głęboki oddech. Nie uwalniała się z objęcia.
-Nie wiem czemu to wszystko mówię obcemu człowiekowi. Może dlatego, że przed chwilą wpakował się do mieszkania, w którym jakiś potwór przywłaszczył sobie maskotkę mojej nienarodzonej córki?- kobieta uśmiechnęła się. Widocznie w życiu już wystarczająco napłakała się z tego powodu i teraz mogła podejść do tego bardziej z dystansem.
- Dobrze. Więc teraz proszę cię abyś, nie przerywając mi, wysłuchała co mam do powiedzenia i przez minutę nie odpowiadała. Tylko to dokładnie przemyślała. Możesz to dla mnie zrobić?
Kobieta przytaknęła bez słowa. Poprawiła tylko swoją czarną grzywkę. Miała krótkie włosy, nie sięgały dalej niż za ucho kobiety. Spojrzała tylko szybko na córkę, która zahipnotyzowana była teraz komórką mamy. Ponownie spojrzała na Jerycho i czekała na to co ma jej do powiedzenia.
- Uważam, że ta tutaj mała - skinął na dziewczynkę grającą na komórce - ma rację i to rzeczywiście twoja córka była tam w środku. Porozmawiałem z nią przez chwilę. Chciała bym zaprowadził ją do mamy, bała się zostać sama. Znalazłem ją w kuchni. Potem wziąłem na ręce, czując jej dotyk i obecność, oraz przeraźliwy chłód, ale też nie czując jej ciężaru, ale najwyraźniej gdzieś po drodze zniknęła, tak subtelnie, że nie zauważyłem. Ona chyba cierpi. Na pewno marznie. Albo cała nasza trójka ma zupełnie niezależne od siebie, ale dokładnie te same halucynacje. Uważam, że powinniśmy wejść tam spowrotem. Może jeszcze da się z nią porozmawiać.
Kobieta westchnęła głęboko.
-To jakieś szaleństwo. Ale rozumiem, że to moja powinność. Jako matki. To nie jest możliwe, żeby wszystkim nam się przywidziało to samo, nie? Ale czemu podchodzisz do tego, jakby to coś normalnego było? Mówisz o tym tak naturalnie…
Jerycho się uśmiechnął i wypuścił ją z objęć.
- Nie mam doświadczenia z duchami, ale wierzę w ich istnienie. Poza tym dawno temu nauczyłem się zachowywać zimną krew w każdej sytuacji. Poza tym wszystko co tam widziałem to przestraszona dziewczynka, która potrzebuje pomocy. I tak ją właśnie traktuję. Po prostu potrzebuje pomocy innego rodzaju. Masz tu w pobliżu rodzinę, albo znajomych co by mogli tą małą się zaopiekować na kilka godzin? Jak powiedziałem, nie spotkałem się nigdy z czymś takim, nie jestem w stanie zapewnić, że to jest bezpieczne, choć wydaje mi się to mało prawdopodobne.
-Moi rodzice mieszkają pod Poznaniem, to jakieś 40 minut drogi stąd. Mogę ją tam zawieźć, mam samochód. Umówilibyśmy się w tym miejscu, za niecałe dwie godziny? Boże, co ja wyprawiam… uff…
A tak w ogóle, to czemu też się w to pakujesz? Przecież tak na dobrą sprawę ciebie to nie dotyczy. Czemu nam pomagasz?- zapytała kobieta.
- Jerycho jestem. Jerycho Czarnecki. Powiedziałem już. Widziałem tam małą dziewczynkę która potrzebuje pomocy. Przede wszystkim JEJ pomagam, bo nie jestem w stanie sobie wyobrazić jak paskudnym losem jest zawieszenie w takim stanie, zagubienie się w świecie żywych gdy już powinno się go opuścić.
Pokiwała głową ze zrozumieniem.
-Jestem Olga, miło mi. I dziękuję za pomoc nam wszystkim. Mi, Amelii i… Anastazji.
- Nie ma sprawy. Jeśli ufasz mi na tyle, to spędził bym te dwie godziny w twoim mieszkaniu. Być może oboje będziemy na ciebie czekać gdy przyjedziesz.
-J...jak wolisz. Masz, tu jest mój numer, zapisz sobie.- Olga wyciągnęła kartkę i długopis, nabazgroliła cyferki i wręczyła to swojemu wybawcy- Dobrze, nie ma na co czekać. Chodź kochanie, jedziemy do babci- wyciągnęła rękę do córki.
Amelia zatrzymała się na chwilę, spojrzała na Jerycho i powiedziała:
-Dziękuję.- jej szczery uśmiech wyrażał wiele.
-Będę mogła wziąć zabawkę Anci?-
-Kochanie… skąd ty…- zmieszała się kobieta.
-My już się trochę znamy, mamo, nie bój się jej, ona się boi bardziej.- zapewniła mała.
-Dobrze kochanie- pocałowała ją w czoło i przeczesała palcami jej brązowe, długie włosy.
-Do zobaczenia wkrótce.- rzuciła do Jerycha i wsiadła do samochodu, po czym oddaliła się razem z córką.
- Do zobaczenia - pomachał ręką jerycho, po czym odwrócił się do domu. Westchnął głęboko i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.
- W coś ty się wpakował? - zapytał sam siebie bezgłośnie - Jutro rano znajdą cię wyglądającego jak ofiary Samary z Ring’u - zaśmiał się i poszedł do kuchni.
- Anastazja? - zapytał półgłosem - jesteś tu?
Na to pytanie odpowiedziała tylko głucha cisza.
Jerycho uśmeichnął się, wszedł do kuchni i usiadł na ziemi, opierając się o kuchenkę.
Wyciągnął komórkę i wstukał numer Olgi do pamięci, po czym zadzwonił do Cyrusa.
- Tak, Jerycho?
- Wypadło mi coś. Nie czekajcie na mnie.
- Yhhym… coś ważnego?
- Tak. Opowiem później…. - nagle Jerycho stanęła przed oczami scena rodem z oper mydlanych w której Sara jakoś się dowiaduje (najpewniej od jakiejś koleżanki), że półPolak najpierw tuli się do jakiejś całkiem ładnej kobiety a potem znika w jej mieszkaniu na długie godziny. Szansa była mała ale… Jerycho został zmuszony do oglądania zbyt wielu durnych seriali by zignorować taką możliwość.
- Generalnie skomplikowana sytuacja. Jakaś trzylatka, duch, płacząca kobieta, pocieszanie i teraz siedzę u niej w mieszkaniu.
- Wychodzę z założenia, że nie chwalisz się właśnie bratu swojej kobiety, że odwalasz skok w bok.
- Dobre założenie.
- To dobrze. Inaczej musiał bym ci spuścić niesamowity łomot. I jaki duch?
- Opowiem później. Nie mów Sarze, sam jej o tym opowiem. Ale gdyby się dowiedziała z jakiegoś lewego źrodła i źle zinterpretowała… kryj mnie, dobrze?
- Za dużo M jak Miłośc się naoglądałeś.
- Nie moja wina.
- Wiem. Ale i tak za dużo. Tak czy siak, ok. Ale jeśli to jednak skok w bok to zrób sobie zdjęcie ząbków, bo niedługo je stracisz.
- Dobra, dobra. Teraz cześć. Muszę do Rosalie zadzwonić. Może mi coś podpowie.
- Cześć.
Jerycho się rozłączuł, wybrał numer przyjaciółki i zadzwonił.
 

Ostatnio edytowane przez Arvelus : 22-08-2014 o 21:58.
Arvelus jest offline  
Stary 25-08-2014, 15:03   #7
 
Koinu's Avatar
 
Reputacja: 1 Koinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputacjęKoinu ma wspaniałą reputację
Amélie, zrelaksowana, aczkolwiek czujna siedziała na ławce, na skraju rynku, tuż przy małym parku. Wokół zbierali się już ludzie, panował zgiełk. Między turystami i mieszkańcami można było zobaczyć, nieco komiczną, aczkolwiek na swój sposób uroczą postać pani Emilii Porzeczki, która sama chciała wszystko ogarnąć. Nieopodal ławki, na której siedziała Amélie, stało dwoje dorosłych, dystyngowanych ludzi. Pan Andrzej Wauch, miejscowy biznesmen, najprawdopodobniej jedna z najbogatszych osób w okolicy. Każdy dobrze wie, że posiada kilka firm i zapewnia dobry byt swojej niemałej rodzinie. Ubrany był, jak zwykle, w drogi garnitur. Jego rozmówczynią była piękna kobieta w średnim wieku. Długie, opadające aż do pasa, czarne włosy, długa, aż do kostek, krwistoczerwona sukienka. Wiele osób określiłoby ją jako bardzo urodziwą. Jej usta miały niemal identyczny kolor, co suknia. Rozmowa była najwidoczniej o czymś bardzo ważnym, oboje byli poruszeni, ale widać, że bardzo starali się zachować spokój.
-Ten pałac należał do mojej rodziny, będę rozmawiać z panią Porzeczką- odruchowo uśmiechnęła się, chyba na dźwięk wypowiedzianego przez nią nazwiska- i nie mam zamiaru odpuścić. Wie pan, że to dla mnie bardzo ważne.
-Ważne, nieważne. Interes to interes!- niemal wykrzyczał pan Andrzej, stawał sie coraz bardziej poddenerwowany.
-A pan tylko o jedn…- kobieta przerwała wpół zdania, rozejrzała się, a jej wzrok zatrzymał się na Amélie, przyglądała się, jakby nad czymś głęboko myślała, po czym wróciła roztargniona do rozmowy. Dziewczyna siedząca na ławce za to poczuła za plecami jakiś dziwny chłód wyzierający prosto z małego, aktualnie pustego parku.
Dwie starsze kobiety przechodzące obok Amélie mamrotały coś, patrząc się w stronę parku, o tym, że jeszcze niedawno bywał taki wypełniony śmiechami dzieci, a teraz, po ostatnim ataku dziwnego, dzikiego zwierza, prawie nikt tu już nie przychodzi, zwłaszcza po zmierzchu.



Kiedy Wadim dotarł zbliżał się do rynku, mógł już z dala usłyszeć odgłos przelewającej się wody w fontannie przemieszany z szemraniem, oraz okrzykami zachwytu ludzi z targu. Gdy dotarł do celu, zobaczył mężczyznę machającego w jego stronę.
-Jeszcze nie zacząłem się nawet rozkładać, a tu już wuchta wiary!- zaśmiał się głośno- Mógłbyś tylko tu poczekać chwilę? Nie jadłem jeszcze dziś nic od rana, polecę tylko do piekarni po coś dla nas. Za 5 minut jestem.- nie czekając specjalnie na odpowiedź chłopaka, ten poklepał go przyjacielsko po ramieniu i zniknął w tłumie.
Chwilę potem, obok niego, przy stoisku z przeróżnymi, starymi amuletami i posążkami słowiańskimi stanęła rzucająca się w oczy kobieta. Była ubrana bardzo wyzywająco, miała na sobie czarne, skórzane ubrania, które odkrywały bardzo wiele- brzuch, połowę pośladków i większą część piersi, jej włosy, brązowe, średniej długości, opadały luźno na ramiona. Przyglądała się wystawionemu towarowi bardzo dokładnie, jakby czegoś szukała. Marszczyła nerwowo brwi. Siłą rzeczy przykuła wzrok Wadima, przez to nieomal nie zauważył staruszki, która prawie na niego wpadła, ale ostatecznie zatrzymała się na czas, była zgarbiona, nos miała na wysokości jego pasa.
-Ale tu dziś wyjątkowo tłoczno- mruknęła pod nosem- a Arturek pewnie już na mnie czeka…- jej ton głosu skakał, jakby nie mogła go w pełni kontrolować, mówiła drżącym i przeciągłym głosem. Twarz miała bardzo pomarszczoną. Mimo słonecznego, wiosennego dnia, ubrana była w eleganckie futro, a na głowie miała czarno-fioletowy kapelusz z piórkiem. Wadim też przypadkowo zerknął trochę dalej i w pewnym momencie przechodnie odkryli widok na ławki przy małym parku, zobaczył w oddali Amélie siedzącą po turecku na ławce i rozglądającą się wokół siebie.


Kiedy Jan w końcu wygramolił się z domu chwilę zastanawiał się, którą uliczkę powinien wybrać. Ostatecznie wybrał jedną, tę która, jak mu się wydawała, zaprowadzi go najszybciej na teren festiwalu. Ledwo co w nią wszedł, a wpadła na niego młoda kobieta, z zielonym irokezem na głowie, kolczykiem w brwi i ostrym, rockowym makijażem.
-O, dobrze, że pana widzę. Będzie miał pan dziś otwarte? Potrzebuję na jutro fajnego prezentu dla
Elizki, tylko ani słowa jej o tym!- puściła porozumiemawczo oczko. Nie zdawała sobie sprawy, że szła za nią dziewczyna, o której wspominała. Eliza. Mieszkały razem. Była zupełnym jej przeciwieństwem. Długie, brązowe włosy, najwidoczniej nigdy ich nie farbowała, okulary korekcyjne na nosie, zero makijażu, grzeczna, bladoróżowa sukienka za kolano.
-Hej, Kaśka, poczekaj na mnie!
Jan przyjrzał się Elizie z daleka. Przez nieuwagę wdepnęła w kałużę. Jan nie był pewien, czy to tylko przywidzenie, czy faktycznie widział jak coś małego, białego, wyłania się spośród rozbryzgujących się kropli wody i wchodzi pod nogawkę dziewczyny.


Rosalie usiadła w najodleglejszym i najmniej widocznym miejscu małego parku. Wczytywała się w książkę, stwierdziła, że to najciekawsza czynność, którą teraz może tu wykonać. Mimo, że tłumy to nie jej ulubione środowisko, to cały gwar, który zdawał się niknąć gdzieś za drzewami, za stronami książki, wprawiał Rosalie w przyjemny nastrój. Humor miała bardzo dobry, dopóki nie poczuła czegoś dziwnego. Czuła, że gdzieś nad nią, w koronach drzew parku, w którym się znajduje, coś się czaiło, coś sprawiało, że czuje się niepewnie.
W pewnym momencie dziewczyna usłyszała toczący się po ziemi przedmiot. Wychyliła nos spoza książki i zauważyła małą, gumową piłeczkę, która zatrzymała się kilka centymetrów od jej nogi. Kilkanaście metrów dalej mały (około 4-letni) chłopiec, ubrany w niebieskie szelki najwidoczniej czegoś szukał a to pod ławką, a to przy krzaku.
 
Koinu jest offline  
Stary 25-08-2014, 20:23   #8
MTM
 
MTM's Avatar
 
Reputacja: 1 MTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputacjęMTM ma wspaniałą reputację
Wadim przeprosił staruszkę, której mógł przypadkiem wyrządzić krzywdę. Kiedy tylko dostrzegł postać jego znajomej, zręcznie odwrócił wzork od odkrytego ciała kobiety stojącej przy straganie i ruszył w stronę Amélii, już z dala się do niej uśmiechając.

- Jest całkiem niezła - powiedziała, gdy Wadim był na tyle blisko, by ją usłyszeć i skinęła głową na skąpo ubraną kobietę. - Trochę wyzywająca, ale co kto lubi.

Czarodziej ponownie odwrócił wzrok w stronę straganu i lekko się zarumienił. Zaraz też skupił spojrzenie na swojej znajomej.
- Nudzisz się, czy po prostu szukasz tu jakiejś okazji? - mrugnął do niej porozumiewawczo.

W jego głosie można było wyczuć dziwną mieszankę akcentów. Dominujący z nich był akcent wschodni, typowy dla Rosjanina, jednak czasem wkradały się w niego germańskie nuty. Mimo to Wadim dobrze posługiwał się językiem polskim, choć do jego słownika wkradały się ojczyste odpowiedniki.

- Zupełnie nie rozumiem do czego pijesz - uśmiechnęła się lekko. - Choć coś w tym jest, szukam okazji do zrobienia czegoś ciekawego. Ostatnio strasznie tu nudno.

- Rad widzieć cię w jednym kawałku - roześmiał się przyjaźnie i po chwili dołączył do Amélii na ławce.
Zwiesił głowę za oparcie i przez kilka chwil trwał tak, wpatrując się w chmury. Widać było, że mężczyzna czuł się przy niej dość swobodnie.
- Ja tam nie narzekam. Cisza, spokój, kontakt z naturą. Życie jest krasivaya. Czego chcieć więcej? - zagadnął, obracając twarz w stronę wiedźmy.

- Żartujesz? Przecież tu nic się nie dzieje. Ile ta mieścina może mieć mieszkańców? Nie więcej niż 10 tysięcy. Przez tyle lat znam z widzenia już chyba każdego. Nudy - zamilkła na moment. - Choć tych dwoje - skinęła subtelnie w stronę rozmawiające niedaleko nich dwójki ludzi. - Ten gość to miejscowa szycha, kobiety nie kojarzę.

Wadim leniwie opuścił głowę i starając się nie zahaczać spojrzeniem o panią w skąpych ciuchach, rozeznał się, o kim mówiła jego przyjaciółka.
- Zatrzęsienie od tych kobiet… Ciekawe, czego taka paniusia jak ona, może szukać w tej prostej mieścinie? - zamyślił się na chwilę. - Swoją drogą… Masz jakieś plany na wieczór, czy nie pozwolisz, żeby tak prestiżowa impreza cię ominęła? - mężczyzna uśmiechał się przez moment, jakby zastanawiając się, jakież to plany może mieć jego znajoma w tym miejscu.

- Myślę, że wieczorem nie spotka mnie nic lepszego niż udział w tym, hmm, festynie. Chyba, że masz jakąś propozycję nie do odrzucania? - spytała entuzjastycznie. - A ty chyba nie przyszedłeś się tu bawić co? bardzo wyjściowe ubranie.

Grossmann rzucił spojrzeniem po sobie i wzruszył ramionami.
- Scheiße. Myślisz, że by nie przeszło? - parsknął. - A co do wieczornych planów, to miałem zamiar odprawić Litanię do Miłosierdzia Bożego, tam, tuż nad naszym uroczym jeziorkiem. Bywa tam naprawdę pięknie o zachodzie słońca. Dołączysz się? - spojrzał na nią z iskierką nadziei w oczach.

W tym momencie ktoś przeszkodził w rozmowie Amélie i Wadima. Była to około 40-letnia kobieta, z dredami na głowie, w żółtym, workowatym stroju, z biżuterią z korali. Była dosyć niska. Wykonywała bardzo energiczne ruchy, a jej mimika była nad wyraz żywa. Podbiegła do was i prawie przycupnęła na kolana przed wami. Złapała Wadima za dłoń i zaczęła od razu jeździć palcem po niej.
- Czy chcecie państwo, aby wam powróżyć? Dane mi było otrzymać od losu nieprzeciętny dar, potrafię rozwiać mgłę niepewnej przyszłości i zajrzeć tam, gdzie inni nie mają dostępu!- bardzo energicznie gestykulowała, na jej twarzy w jednej chwili malował się obłędny uśmiech, a zaraz potem grobowa powaga.

Wadim skupił wzrok na kobiecie i po chwili roześmiał się dobrodusznie, jakby właśnie opowiedziano mu najlepszy żart, który tylko on zrozumiał.
- Niet, spasiba, złotko, mam już swoją wróżkę - puścił oczko do Amelii. Ponownie wrócił spojrzeniem na "wieszczkę", tym razem mniej przyjaźnie.- Nie masz może innych zajęć na festynie, jak tylko rozpraszanie ludzi dobrej woli w ich przekomarzaniach?

Amelia spojrzała z ukosa na mężczyznę i przewróciła oczami. Nic jednaj nie skomentował.
- Może pani powróży mi a ja spróbuję odwdzięczyć się tym samym? - uśmiechnęła się zachęcająco.

Kobieta zachowywała się, jakby z pełną dokładnością filtrowała to, czego nie chciała usłyszeć od tego, co mogła przyjąć.
- Dobrej woli? - prawie pisnęła ze zdziwienia- Czyli jest pan księdzem? No proszę, nigdy nie widziałam tak otwartego księdza!- podniosła się automatycznie i wzrokiem zaczęła wypatrywać koloratki.
Zaraz potem spojrzała na Amélie.
- Pani jest też wróżką? Jak mogłam nic nie wyczuć? Ależ ze mnie niezdara- zaczęła się śmiać nerwowo, zakrywając przy tym dłonią swoje usta.
- Mi nie trzeba wróżyć, ja wszystko widzę! Z tego co zauważyłam na dłoni szanownego pana, to to, że łączy was coś! Zostaniecie parą! Nie… chwila! Pan jest księdzem… myślał pan o rzuceniu duchowieństwa? Tak! Na pewno targają panem wątpliwości! Oh, okrutne wątpliwości!- złapała się za głowę jakby właśnie miała atak wizji.
W tym samym czasie, kilka metrów dalej, pewien mężczyzna wyciągnął za rękę z tłumu skąpo ubraną kobietę, nad którą wcześniej zastanawiali się Amélie i Wadim. Mężczyzna również był nieskromnie ubrany i również nosił na sobie czarny ubiór ze skóry. Przyciągnął do siebie kobietę, jedną dłonią trzymał ją za pośladki, mocno je ściskając, a drugą obejmował ją w pasie. Wskazał w stronę parku i zaczął szeptać jej coś rozentuzjazmowany do ucha.
Ona natomiast, starając się nieudolnie to ukryć, kiwnęła głową na dwoje czarodziejów siedzących przy parku i stojącą przy nich dziwną kobietę. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, zaczęła coś szeptać do mężczyzny. Chwilę potem ruszyli przed siebie, wchodząc w jedną z uliczek przy rynku, zaczęli się oddalać.

Na słowa kobiety podającej za wróżkę zareagowała głośnym śmiechem, który przez chwilę starała się opanować. Udało się dopiero w momencie, gdy jej wzrok trafił na ludzi ubranych w obcisłe skóry. Kobieta spojrzała na nich dziwnie, tak jakby wcale nie podobało jej się to, że facet trzyma łapy na jej pośladkach. - Dziwni są - stwierdziła nie wiedząc, co więcej może powiedzieć.

- Jesteś w błędzie. Nie jestem kapłanem - stwierdził dobitnie..
Zamiast przyglądać się ludziom w skórzanych strojach, zaczął rozglądać się za człowiekiem, któremu miał pomóc. Co prawda Wadim jadł już dziś śniadanie, ale nie pogardziłby jakąś ciepłą bułką.

Mężczyzna właśnie wracał, z daleka machał ręką do Wadima i przekrzykiwał się przez tłum.
-Przepraszam! Kolegę spotkałem i tak jakoś się przedłużyło… możemy zaczynać?

Wadim odetchnął z ulgą, że wreszcie uwolni się od towarzystwa kobiety w dredach. Nie bał się zostawiać Amelii samej, gdyż dobrze wiedział, że świetnie sobie z nią poradzi.
- No nic, miło było, ale mam parę rzeczy do zrobienia. Dobrze było cię zobaczyć - uśmiechnął się do przyjaciółki. - Miłego dnia. Do svidaniya - powiedział już nieco chłodniej do nawiedzonej.
Wstał i szybkim krokiem ruszył w stronę mężczyzny, raz tylko spoglądając za siebie.
- Oczywiście. Nie ma się co ociągać, bo festyn nam ucieknie - roześmiał się.

- Do zobaczenia - uśmiechnęła się na pożegnanie i wróciła do rozmowy z kobietą o dość ekscentrycznym wyglądzie.

Mężczyzna był wniebowzięty, że ktoś tak po prostu chciał mu pomóc. Najpierw zjedli ciepłe bułki, a potem zabrali się za rozstawianie wszystkiego. W międzyczasie rozmawiali ze sobą, śmiali się. Widocznie bardzo się polubili i dobrze im się razem spędzało czas, nawet nie odczuwali zmęczenia z powodu pracy. W końcu we dwóch zawsze raźniej.
- Wiesz - zaczął mężczyzna- jeśli byś chciał, to mógłbyś czasem przychodzić mi pomóc - po chwili dodał trochę zmieszany- oczywiście nic za darmo! Zawsze dam coś do przekąszenia i sypnę jakiegoś grosza. Ale to jakbyś miał czas, czy coś…

- Kanieszna. Co prawda ogródek księdza proboszcza wymaga sporo pracy, ale nie zajmuje mi to całego dnia. Gdyby trzeba było w czymś pomóc, proszę się nie krępować i mnie wezwać. W końcu nie mam tu stałej posady.

Wadim czuł się dobrze, iż ma jakieś zajęcie. Nie cierpi próżnować, więc poza przeznaczaniem swojego czasu na modlitwy, zawsze jest chętny do jakiejś aktywności.
W końcu jak to mówią, Bóg stworzył człowieka, aby pracował na tej ziemi.

Nadal zastanawiał się nad tym, co go jeszcze dzisiaj czeka. Był ciekaw, czy dane mu będzie ponownie spotkać się z Amélie, tym razem bez niechcianego towarzystwa i jak ona spędzi dzisiejszy dzień.

Poza tym przypomniał sobie dwójkę ludzi w skórzanych strojach. Kim oni byli i dlaczego jego przyjaciółce wydali się wyjątkowi?
Nie pozostało mu nic innego, jak tylko uzbroić się w cierpliwość i korzystać z dobrodziejstw dnia. Rękę dałby sobie uciąć, że coś niezwykłego będzie się działo. I to już niedługo.
 
__________________
"Pulvis et umbra sumus"
MTM jest offline  
Stary 25-08-2014, 20:55   #9
 
Vivianne's Avatar
 
Reputacja: 1 Vivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputacjęVivianne ma wspaniałą reputację
Viv&Satori

Po pożegnaniu znajomego Amelia wróciła co rozmowy z ekscentryczną niewiastą.

- Amelia - wyciągnęła rękę do kobiety - chyba nie miałyśmy okazji się poznać.

Kobieta zachowała się jak podekscytowana nastolatka. Uniosła dłonie do góry i zaczęła popiskiwać. Przeciętny mężczyzna stwierdziłby, że brzmi to jak ultradźwięki delfinów.
- Jak miło z twojej strony! Amelia, cóż za śliczne imię! Jestem Pan! Znaczy się… Milena Pan, miło cię poznać. - Milena wyciągnęła dłoń i z rozmachem uściskała rękę nowo poznanej kobiety.
- A więc… czy on mówił prawdę? - tu zbliżyła się do ucha Amelii i szepnęła - No wiesz… że też widzisz przyszłość.

Kobieta wywarła na niej bardzo pozytywne wrażanie, nie miała zamiaru udawać, że potrafi wywróżyć jej przyszłość z ręki. Poza tym była dziwna. Niby dało się wyczuć jakąś magiczną aurę, ale czy aby na pewno była taka jak ona czy Wadim? Przecież jej rodzina znała chyba wszystkich magicznych mieszkańców miasteczka. Dziwna sprawa.
- Nie, nie potrafię odgadnąć przyszłości - uśmiechnęła się miło - choć nie powiem, że bym nie chciał. - Wywróżysz mi coś? - spytała.

- Oh!- złączyła obie dłonie i oparła na nich twarz, jakby właśnie zobaczyła mężczyznę swoich marzeń.
- Z przenajwiększą przyjemnością! - usiadła obok Amelii, wzięła delikatnie jej dłoń i zaczęła się w nią wpatrywać, gilgotając ją swoim palcem w dłoń.
- Hmm… hmm...oh! - zakryła dłonią usta i uniosła brwi ze zdziwienia - ja… ja… oh…- położyła dłoń na swoim czole, przymknęła oczy i zaczęła osuwać się po ławce, nie traciła przytomności, wciąż oddychała, ale wyglądała jakby przeżyła ciężki szok.

Półfrancuska wstała szybko i podtrzymała kobietę, żeby ta nie osunęła się na ziemię. - Wezwać pomoc?

Milena wyciągnęła przed siebie otwartą dłoń, i pokręciła przecząco głową.
- Nie… nie… ja po prostu… miałam wizję! Nigdy tak mocno nie czułam swojego daru…- poprawiła się i usiadła znów na ławce, wydawałoby się, że ma łzy w oczach. - Ale nie ma powodu do szczęścia… - złapała Amelię za dłoń i spojrzała prosto w oczy. - Musisz na siebie uważać! Nie powinnaś przez najbliższy czas być sama, zwłaszcza w nocy… - kobieta odetchnęła, jakby co najmniej przez godzinę nie mogła złapać powietrza i w końcu jej się udało.- Przepraszam, nic więcej nie wiem…

Obie kobiety usłyszały odgłos szpilek stukających o ziemię, wiedziały, że ktoś zbliża się w ich stronę. Była to owa szykowna kobieta, która jeszcze niedawno rozmawiała z panem Andrzejem.
- Proszę, proszę, proszę… - jej usta w uśmiechu ukształtowały się w czerwone serduszko. - Proszę mi nie mówić, że takie poważne kobiety wierzą w czary i zabobony…- puściła oczko do dwóch zdezorientowanych kobiet. Przyjęła pozycję niczym modelka, opierając rękę na swoim biodrze.

- Po czym wnioskuje pani, że jesteśmy poważnymi kobietami? -Amelia zwróciła się do nieznajomej ignorując na chwilę słowa Mileny.

Kobieta machnęła dłonią, paznokcie miała długie, zadbane, pomalowane na czarno. - Mniejsza o to. - podeszła powolnym krokiem, z pełną gracją, poruszając na boki swoimi pełnymi kształtami. Aż dziw, że potrafiła się tak poruszać w szpilkach, na tak nierównym podłożu. Wyciągnęła rękę na przywitanie.

- Na imię mam Apolonia, przyjaciele mówią na mnie Pola. Miło mi.

- Amélie - przedstawiła się podając kobiecie dłoń bez entuzjazmu. - Co cię tu sprowadza zagadnęła.

- Wygląda na to, że zostanę w tym mieście na dłużej i dobrze byłoby nawiązać jakieś przyjaźnie. - uśmiechnęła się i przywitała z Mileną.
- W każdy razie… czas mnie nagli, więc będę się już zbierać. Miłego festyny, dziewczyny. - zaśmiała się, pożegnała i ruszyła w swoją stronę, opuszczając teren rynku.

- Co za dziwna kobieta… - powiedziała Milena, jakby do siebie.

A jeszcze pół godziny temu młoda czarodziejka sądziła, że to miasteczko już niczym jej nie zaskoczy. - Dziwna - przyznała odprowadzając kobietę wzrokiem. - Jak się czujesz? odprowadzić cię gdzieś. I nie przejmuj się tak tą przepowiednią. To raczej ja powinnam się bać - palnęła chcąc dodać kobiecie otuchy.

Milena się uśmiechnęła, wyglądała na trochę zmęczoną. - Nie, nie trzeba, wiesz… chyba muszę się po prostu trochę przespać. Ja… ja się nigdy nie spodziewałam, że znajdę w tym mieście kogoś tak miłego, bo wiesz… - tu na chwilę przerwała, bo rozmowa kobiety z mężem, stojących nieopodal, zwróciła jej uwagę.

- Eh… patrz, to ta stara wariatka, bawi się w cygankę i wyciąga kasę od ludzi, zajęłaby się czymś pożytecznym! - kobieta mówiła to do męża, ale było wyraźnie wszystko słychać.
- Chodźmy stąd…
Z drugiej zaś strony ludzie wracali z mszy, kilka starszych kobiet spojrzało spode łba na Milenę i zaczęły mówić, że to darmozjad i wiedźma. Nawet nie starały się ukryć, że mówią o niej.

- Ja… - Milenie trudno było wydusić z siebie słowa, łzy jej stanęły w oczach, ale z całych sił starała się je wstrzymać. - Pójdę sama, dziękuję. - wstała i ruszyła pospiesznym krokiem w tłum ludzi.

- Nie przejmuj się nimi - niemal zawołała za nowo poznaną kobietą bo ta oddalała się bardzo szybko.
Nie wiedząc co dalej ze sobą zrobić postanowiła przejść się po rozstawionych na rynku straganach w międzyczasie pisząc do rodziców smsa, że jest już na miejscu.
 
__________________
"You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one"
Vivianne jest offline  
Stary 27-08-2014, 20:42   #10
 
Gorgmon's Avatar
 
Reputacja: 1 Gorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodzeGorgmon jest na bardzo dobrej drodze
Oczywiście że tak - odparł w stronę Kaśki starając się przywołać uśmiech na twarzy, jednak to Eliza przykuła jego uwagę. Chociaż wiedział że cokolwiek się właśnie stało nie jest to jego problem, to z drugiej strony miał świadomość że dalsze ignorowanie problemów miasteczka może być szkodliwe także dla niego. No i musiał przyznać sam przed sobą że był zwyczajnie ciekaw.

- Ładna pogoda, nieprawdaż? - Wypalił aby choć na chwilę dłużej zatrzymać dziewczyny. W tym samym czasie z kieszeni spodni dyskretnie wyciągnął scyzoryk, po czym splótł dłonie za plecami, by po chwili wbić trzymane ostrze pod paznokeć.
- Integens on Tenebris - pomyślał, i w tej samej chwili jego źrenice rozszeżyły się nieco, a on sam poczuł jakby potężna siła cisneła go w lodowate odmęty. Świat, chwilę temu tak piękny, rozmył się nieco i wyblakł, zaś cienie urosły i zaczęły falować mieniąc się wszystkimi odcieniami czerni i szarości.
Powstrzymując grymas bólu na twarzy, Jan zlustrował Elizę wzrokiem szukajac jakichkolwiek śladów nadprzyrodzonych sił, starając się nie być przy tym zbyt natrętny, z nadzieją że nie będzie musiał zanurzyć się głębiej.
Kasia uśmiechnęła się, złapała Elizę za dłoń i spojrzała w niebo.

-Taak, całkiem dziś przyjemnie, gdyby nie ten wiatr.- słowa były bardzo przytłumione, ledwo słyszalne dla Jana.
Kiedy Eliza podeszła bliżej dygnęła i wesoło się przywitała.
Jan przyjrzał jej się dokładnie, chodź starał się zrobić to jak najbardziej subtelnie. Nie musiał długo patrzeć, aby zauważyć wszczepioną pazurami w nogę małą, białą postać. Miała trupią czaszkę i teraz trwała w bezruchu czekając nie wiadomo na co. Mógł oszacować, że mierzyła mniej więcej 2-3 centymetry.
Przyuważył też przez przypadek, że kałuży czaiło się ich znacznie więcej.
Chociaż Jan miał już doświadczenie z podobnymi istotami, to obecność dziewcząt w znacznej mierze wiązała mu ręce. Z drugiej strony nie mógł pozwolić by coś im się stało, a przynajmniej nie teraz, gdy był ostatnią osobą z którą je widziano.

Scyzoryk zręcznym ruchem dłoni powędrował do tylniej kieszeni spodni, jednak ból w krwawiącym wciąż palcu pozwalał mu zakotwiczyć się w krainie cieni przez jakiś czas.
- To przyjemny wietrzyk - powiedział starając się w miarę dokładnie artykułować słowa, wiedział że w obecnym stanie jego wypowiedź moźe brzmieć dosyć bełkotliwie.
Jakby na dowód tego że wiejący wiatr sprawia mu wielką przyjemność, rozpiął górne guziki szarpiąc przez chwilę za koszulę zdrową dłonią, dzięki czemu krzyż ukryty pod ubraniem stał się widoczny dla małych potworków, stanowiąc niemą groźbę.
Następnie pochylił się i próbując złapać potworka uczepionego nogi dziewczyny wyciągnał dłoń w jego stronę. Miał nadzieję że jego aura tym razem na coś się przyda, i podobnie jak miało to miejsce wielokrotnie w przeszłości przyciągnie upiorną istotę w jego stronę.
Stwór na widok krzyża tylko nieznacznie się poruszył, te w kałuży w żaden sposób nie zareagowały.
-Dla kogo przyjemny, dla tego przyjemny.- zaśmiała się Kaśka.
-Lizka, skoczysz po trzy piwka?- zapytała, zbliżyła się do niej i pocałowała w policzek.
-Ale… ale wiesz, że ja nie będę piła.- odpowiedziała cicho Eliza.
-No spoko, więcej dla mnie, to leć!- lekko pchnęła ją i Eliza ruszyła do najbliższego sklepu.

Właśnie w tym momencie Jan próbował ściągnąć z niej białego stwora. Przy nagłym ruchu Elizy i próbach Jana, stwór zleciał na ziemię i zaczął biec w stronę kałuży, z której wcześniej wyszedł. Biegł powoli, miał do niej jeszcze 5 metrów.
-No to… o której mogę do pana wpaść? Zajmę czymś Elizkę i przyjdę do pana.- szepnęła, zakrywając usta dłonią, jakby właśnie zdradzała największą tajemnicę, albo spowiadała się.
- O szesnastej będzie w sam raz - powiedział nieco zirytowany ucieczką potworka, wiedział że w obecnym stanie ma bardzo małe szanse na złapanie go, postanowił jednak spróbować.
- Czyż to nie pani Rosalie? - zapytał udając że wypatruje kogoś w oddali jednocześnie idąc w kierunku uciekającego pokurcza i próbując przydeptać go na tyle, by ten nie mógł uciec.
Kasia spojrzała za siebie w poszukiwaniu wspomnianej przez Jana kobiety. Nikogo tam nie zobaczyła, zmieszana spojrzała spowrotem na Jana i powiedziała:
-Ok, to ja może w takim razie… pójdę już… sobie… ehehe…- wymusiła uśmiech na twarzy i pobiegła truchtem do sklepu za Elizą.

Jan powoli zaczął się już męczyć tym odmiennym, astralnym stanem. Udało mu się w ostatniej chwili przydeptać białego stwora. Inne, siedzące w kałuży nie kwapiły się, aby mu biec na ratunek.
Schylił się i chwycił stworka w rękę mocnym i pewnym chwytem. Następnie przymknął powieki wracając z powrotem do ludzkiego wymiaru, krzywiąc się nieco gdy jego duch powracał do ciała. Uczucie które temu towarzyszyło przypominało przeciskanie się przez wąski przerębel wykuty na powierzchni lodowatego jeziora.
Spojrzał na własną dłoń bardziej wyczuwając niż dostrzegając pochwycone stworzenie. Miał mieszane uczucia co do niego. Skoro nie wykazują strachu przed krzyżem być moze nie są wrogo nastawione. Zanim rozprawi się z nimi na dobre postanowił przeprowadzić ostatni test, i nachyliwszy się nad kałużą pozwolił by krew ze zranionego palca skapywała do wody prosto na upiorne istoty czające się w niej.
Białe stwory poruszyły się jak Jan nachylił się nad kałużą. Wszystkie przygotwały swoje łapki zakończone zaczepnymi pazurkami i jakby na coś czekały w skupieniu.

Nieopodal pojawiła się kontrowersyjna para, mężczyzna i kobieta przyodziani w czarne,skąpe stroje ze skóry. Mężczyzna szedł kilka kroków na przedzie i prowadził za rękę kobietę. Zatrzymał się razem z nią i spojrzał z zaciekawieniem na Jana, na jego twarzy pojawił się uśmiech.
-Witam sąsiada!
- Witam serdecznie - powiedział Jan nieco szorstko, zły że mu przerwano. Szybko schował ranną dłoń do kieszeni, chociaż krew niemal zdążyła już wyschnąć. Małe potworki najwidoczniej będą musiały poczekać do zmroku, obecnie kręci się tu zbyt dużo ludzi, w dodatku takich dziwaków. Udając że otrzepuje bród z dłoni cisnął trzymanego upiora do reszty jego towarzyszy.
- Państwo również udają się na festiwal? - zapytał kurtuazyjnie chociaż zdawał sobie sprawę, że zmarnował tu wystarczająco dużo czasu, więc miał nadzieję że para szybko sobie pójdzie.
Oboje się zbliżyli do Jana, z nieschodzącymi uśmiechami.
-Właśnie z niego wracamy. Kociczka kupiła sobie błyskotkę i jest zadowolona.- klepnął kobietę w tyłek, a ta faktycznie jak kot, przeciągnęła się leniwie.
-Od dłuższej chwili przyglądamy się tak panu i stwierdziliśmy, że jest pan osobą godną zainteresowania. Chcielibyśmy zaprosić pana dziś wieczorem na kawę, bądź opcjonalnie, herbatę. To jak?- zapytał mężczyzna wyczekująco.
-Ah, cóż za maniery. Zapomniałem nas przedstawić. Na imię mi Josh, a to- wskazał na kobietę, która opierała się brodą o jego ramię- moja siostra, Alisha. Niezmiernie nam miło.
- Mi również - odparł chociaż nie brzmiało to w żadnej mierze przekonująco.
- Jan Grabarczyk, do usług - przedstawił się podejrzliwie łypiąc na oboje. Dlaczego mu się przyglądali? Czyżby dostrzegli więcej niż mógłby zwyczajny człowiek? Kim w takim razie byli? To podejrzane, z całą pewnością stanowili zagrożenie dla jego uporządkowanego świata. Czy zatem powinien się ich pozbyć? Myśli pędziły mu jak oszalałe, inne kwestie zeszły na dalszy plan.
- Z przyjemnością przyjdę - powiedział starając się opanować, mimowolnie zrobił jednak krok wstecz, a jego spojrzenie zrobiło się jeszcze bardziej nieprzyjazne - jestem tak zapracowany w sklepie, że nie mam zbyt wiele czasu na towarzyskie spotkania, mała odmiana na pewno się przyda. Gdzie państwo mieszkają jeśli mogę spytać?
Kobieta bez słowa, jedynie z zadowoleniem, wskazała rezolutnie na budynek stojący 30 metrów dalej.
-O, tam.- uzupełnił jej brat.
-A więc z niecierpliwością czekamy na pana wizytę.- rzucił z uśmiechem i ruszył w stronę domu. Kobieta dygnęła, również nie pozbywając się uśmiechu i poszła za Joshem.

Coś czuję że do tej wizyty powinienem się dobrze przygotować - mruknął ponuro gdy tylko para zniknęła z jego pola widzenia, ochota na festiwalowe rozrywki całkowicie z niego wyparowała. Niemniej powinien przynajmniej odwiedzić pobliski sklepik, nie wypada iść w odwiedziny z gołymi rękoma.
No i miał mieć dzisiaj gościa, cudowny uśmiech losu w tym pechowym dniu. Ciekawe co dziewczyna powie na gratis dla najlepszej klientki, na przykład drewniany wisiorek z wzorakami węża i baranka? Złośliwy uśmiech zagościł na jego ustach. W tak niespokojnych czasach warto się nieco wzmocnić. I to w niejeden sposób.
 
Gorgmon jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 17:39.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172