- Czyli że każdy z nas musi zaliczyć te sześć flag? Ma jakieś znaczenie, kto pierwszy dotknie daną flagę? - zapytał Dan, spoglądając na mapę.
- Tak, aby zaliczyć zadanie, trzeba zaliczyć wszystkie pola. Nie ma znaczenia, kto pierwszy dotknie jaką flagę, liczy się czas, w jakim wykonacie całe zadanie.
Białowłosy pokiwał głową. Przez chwilę milczał, rozglądając się dookoła, analizując otoczenie oraz potencjalne zagrożenie ze strony wrogów. W pobliskich krzakach zobaczył parę ślepi, aczkolwiek Dan doszedł do tego, że bariera, która go otacza, na razie odstrasza potencjalne zagrożenia. Do czasu… Gdy sprawdził ATS, zegar pokazał mu, że ma jeszcze 9 minut na przygotowanie się do testu. 9 minut na przygotowanie się na to, że jakieś ścierwo wyskoczy zza najbliższych krzaków i rzuci mu się do gardła…
- Czy na terenie toru, poza miejscami z flagami, znajdują się jeszcze jakieś inne zagrażające nam stworzenia? - zapytał Dan, nie spuszczając wzroku z dostrzeżonej istoty.
- Tak, nie są to jednak inni kandydaci. Każdy z was ma oddzielną arenę do testu, abyście sobie wzajemnie nie przeszkadali - wyjaśnił kierownik testu. Tymczasem coś zza plecami Dana skoczyło na barierę, jednak magiczny mur odepchnął to coś, zanim Dan zdążył dokładniej przyjrzeć się napastnikowi.
Dan pokiwał głową, udając, że nie przejął się istotą, która czyha na jego życie. Wyglądało na to, że będzie miał sporo zabawy przy tym teście. Ostrożnie wyciągnął swój miecz i dwoma palcami przejechał po błyszczącym ostrzu. Od dłuższego czasu nie miał okazji wykorzystywać swojej broni, dlatego tym bardziej podobała mu się formuła egzaminu.
Kiedy zostały już dwie minuty do rozpoczęcia egzaminu, zaczął rozglądać się za natrętną istotą. Nie miał zamiaru, by przez resztę testu coś siedziało mu ciągle na karku, dlatego zamierzał już na samym początku pozbyć się potwora. Resztę czasu chciał poświęcić na przygotowania do ataku stwora, chcąc jak najszybciej uniknąć go i przeprowadzić błyskawiczny kontratak.
Białowłosy nie marnował reszty czasu na pogaduszki. Postanowił ostatnie minuty poświęcić na szybką rozgrzewkę i koncentrację na niespodzianki przeciwnika. Dla tego narwanego kutasa też miał niespodziankę - Counterattack. Shinso mocniej zapulsowało mu w żyłach, wtłoczyło się w każdy mięsień w jego ciele i zmysły. Reszta otoczenia zdała się w tym momencie spowolnić, a niecierpliwe ścierwo miał równie głęboko w rzyci, co jego apetyt na białowłosych młodzieńców. Bo i tak zamierzał mu wbić pewien miecz wystarczająco boleśnie, żeby maszkarze odechciało się rzucać na niego. Na amen.
Dan był przygotowany na to starcie, bardziej niż stwór, który w tym momencie jakoś nie chciał podskakiwać szermierzowi. Bariera rozpłynęła się i nic - ani Dana, ani maszkarona - nie chroniło przed nimi samymi. Nie broniło to jednak Danowi zapolować na kutafona, którego zresztą już dojrzał.

[MEDIA]http://img14.deviantart.net/45a3/i/2014/128/e/3/ape_lizard_mutation_rawa_by_doppingqnk-d7hlzwp.jpg[/MEDIA]

Łowca spodziewał się, że przeciwnik będzie trochę większy, ale okazało się, że łuskowata gadzina o zgniłozielonych łuskach i długim, giętkim ogonie była wielkości wyrosłego owczarka. Przypominała ona skrzyżowanie małpy i jaszczura, które posiadało długie kończyny przednie i tylne, sierść na grzbiecie, karku i łbie, który był ozdobiony rogatymi wypustkami przypominającymi części samurajskiego hełmu. Potwór wyszczerzył brudne kły, zaświszczał nieprzyjemnie i rzucił się zaciekle na Dana. Na to jednak białowłosy tylko cwanie się uśmiechnął, gładko prześlizgując się o cale od ostrych zanieczyszczonych ziemią, brudem i cholera wie tam czym pazurami - postronny jednak byłby pewien, że Dan od niechcenia chciał dać oponentowi szansy, że ten mógłby dorwać chłopaka. W momencie skrzyżowania trajektorii stwora i szermierza jasna smuga przecięła powietrze, a temu zjawisku towarzyszył skowyt zwierzęcia. Białowłosy odciął pokrace najbliższą łapę. Potwór się skulił, ale w jego oczach Dan dostrzegł niemożebny głód i wściekłość, które to kazały stworzeniu desperacko walczyć dalej. Stwór mimo że kulał, zamierzał dostać Dana za wszelką cenę, nawet za cenę własnego życia.
Niemniej stwór dostał lekcję dobrego wychowania - ze skutkiem śmiertelnym dla niego. Bowiem gdy ponownie doskoczył do chłopaka, chcąc rozerwać mu gardło, Dan ponownie z wdziękiem ominął go, a miecz zatańczył, tnąc na odlew gadzinę, rozrywając mu po drodze - poza skórą i mięśniami - co ważniejsze naczynia i organy. Potwór opadł na łapy, już ledwo się słaniał, z pewnością długo nie pociągnie. Dan mógł go dobić lub olać, skupiając się na wykonaniu zadania.
Nie było czasu na litość. Gdy spojrzał na ATS, białowłosy zorientował się, że walka zajęła mu czternaście sekund. Pozbycie się stwora mogło oszczędzić mu nieco czasu w przyszłości. Teraz bestia bez wątpienia w swoim stanie nie zdoła go w żaden sposób zatrzymać, a dobijanie jej byłoby po prostu marnotrawstwem cennych sekund.
Dan schylił się nisko, wyciągając miecz przed siebie. Przez kilka chwil nieruchomo stał w takim położeniu. Nagle jego białe kimono zafalowało, a spod niego niespodziewanie wyrosły białe niczym śnieg skrzydła.

[MEDIA]http://static.zerochan.net/Tsurumaru.Kuninaga.full.1905967.jpg[/MEDIA]

Zaraz potem wzbił się w powietrze i ruszył ścieżką prowadzącą w prawo.
Szczęśliwie odrobił stracony czas - jeszcze brakowałoby tego, żeby ruszyć po schodach, kiedy miał również swoje asy w rękawie. Dan zdołał też przecisnąć się w korytarzach, które przepuszczały taką sporą rozpiętość skrzydeł. Łowca dotarł do odnogi korytarza, która rozdzielała się na dwa pokoje - w pierwszym coś dudniło, jak walenie młotem o podłoże, a z drugiego wyrastały pnącza ogromnej rośliny.
Na swój pierwszy cel białowłosy obrał sobie drugie pomieszczenie. Lekko zwolnił podlatując w jego kierunku by nie zaplątać się w pnącza, które miał zamiar regularnie przecinać swoim mieczem, w wypadku gdyby zanadto przeszkadzały mu w locie.
Łowca podleciał do drugiego pomieszczenia. Z tego zaś wypełzły liany, które niczym zielone węże wiły się. Pędy zaczęły wić się jeszcze bardziej dziko, a niektóre z nich podniosły się z posadzki w momencie, gdy skrzydła biły powietrze. Co niektóre zarośla zaszarżowały w kierunku Dana. Problemem w tym przypadku nie była ich siła, ale ilość i szybkość, bo o ile poszczególne smagnięcia nie były bolesne, to pnącza przeszkadzały w sterowności. Dan zamachnął się mieczem, niczym maczetą odcinając parę lian, lecz parę innych zaplątały się o ramię, a inne zaczęły dobierać się do skrzydeł, chcąc je oplątać.
Białowłosy nie dawał za wygraną. Z całej siły starał się dostać jak najbliżej flagi, jednak wiedział, że wkrótce pnącza całkowicie zablokują mu możliwość poruszania się. Dlatego miał plan, by pozbyć się ich wszystkich naraz.
Przebijając się przez pnącza, czekał aż zostanie oplątany przez jak największą ilość z nich. Kiedy już praktycznie nie był w stanie się poruszać, zaczął zbierać wokół siebie Shinso.
Inne pnącza już pchały się w kierunku Dana, jednak młodzian zgromadził Shinso w rękach i broni, po czym potężnie zamachnął mieczem. Fala uderzeniowa rozproszyła zielone macki, które pchały się na drogę łowcy, przy okazji utorowała mu drogę do pierwszego “pachołka”, którego to zresztą Dan dotknął. Dotychczas krwistoczerwona flaga zmieniła kolor na niebieski. Młodziak uśmiechnął się do siebie i wyślizgnął się z pomieszczenia, zanim macki go dopadły. Te, które zdążyły go jakkolwiek opleść, straciły swoją ofiarę, gdy ta wyślizgnęła im się i odskoczyła poza ich zasięg. Teraz Dan mógł skierować się do sąsiedniego pomieszczenia, nic z niego bowiem nie wyskakiwało na jego spotkanie. Nie zerkał tam poprzednio, nie wiedział więc czego się spodziewać tym razem, ale mimo to, nie chcąc tracić cennego czasu, ruszył tam bez namysłu.
Oczywiście okazało się, że maszt z flagą jest broniony, tym razem przez…

Trolla. Masywne szare cielsko, przewyższające Dana o dwie głowy i szerokie jak przynajmniej pięciu takich osobników jak skrzydlaty. Pokraka wyglądała na istotę po części stworzoną ze skał. Tors, barki i głowa obleczone były grubą warstwą kamieni i rogowatego naskórka, łeb przyozdobiony był kościstym hełmem ozdobionym niebieską tkaniną, a ramiona pokrywały mu naramienniki zrobione z kości małych zwierzątek. Stwór miał długie ręce, prawie jak u goryla, a w rękach tych dzierżył wielki, prymitywny młot wojenny, którym to uderzał o posadzkę, robiąc w niej spore dziury. Małe oczka wpatrywały się w Dana, a krzywe, żółtawe zęby przypominające ciosane kamienne łupniaki ujrzały światło dzienne. Potwór okrążał maszt, sygnalizując łowcy, że obok niego tak łatwo nie przejdzie.
W normalnych warunkach, Dan z chęcią pobawiłby się z trollem w kotka i myszkę, jednak nie miał teraz na to czasu. Wolał raczej ograniczać się z wykorzystywaniem pełnej mocy swojej broni, na całe szczęście, nie było tu nikogo (nie licząc komisji), kto mógłby ją zobaczyć.
Nie zwalniając nawet na chwilę, kierował się wprost na trolla. Dobył miecza i szepnął:
- Zapłon.
Klinga zalśniła oślepiająco, na tyle, że troll był zmuszony zasłaniać się jednym łapskiem. Będzie mu trudniej walczyć z przeciwnikiem, zwłaszcza wtedy, gdy broń tamtego samym widokiem mogła oślepiać. Troll oddalał się od źródła światła, by… w pewnym momencie poderwać się w kierunku Dana i walić na oślep młotem. Nadaremno jednak, łowca z cwanym uśmieszkiem tylko prześlizgnął się koło maszkarona i korzystając z okazji trącił maszt. Kolejna flaga zaczerwieniała, a troll chciał chyba zablokować wyjście skrzydlatemu. Ciekawe, czy mu się to uda.
Białowłosy nie miał wyboru, jak tylko zaryzykować. Nie chciał, ale musiał. Co prawda średnio podobała mu się perspektywa oberwania wielkim młotem, jednak czas uciekał. Minęła już prawie minuta od rozpoczęcia testu, a pozostały mu do zdobycia jeszcze cztery flagi. A jako, że znalazł się w pierwszej grupie, która przystąpiła do testu, nie miał nawet porównania jak innym poszło. I dlatego musiał dać z siebie wszystko, by później nie skończyć na lodzie.
Zwiększył swoją prędkość do maksimum i pomknął w stronę wyjścia. Ciągle miał na oku wielki młot trolla.
Szczęśliwie podczas prześlizgu troll chybił młotem. Dan zdołał prześlizgnąć się z pomieszczenia, a w jego uszach dudniło od uderzeń bijaka o posadzkę. Troll starał się przez chwilę bić na oślep, a później Dan usłyszał wściekły ryk potwora. Stwór najwyraźniej wkurzył się, że ofiara mu uciekła. Łowca uśmiechnął się chytrze - ta pokraka tak łatwo go nie dorwie. Wyfrunął z korytarza i znalazł się w głównym holu. Tutaj znajdował się trzeci maszt, który wcześniej przeoczył, ale ten w porównaniu z dwoma poprzednimi zdawał się nie być niczym chroniony. Mógł też go zostawić na później, a na teraz zająć się jednym z trzech, które znajdowały się po drugiej stronie areny.
Niechroniona flaga była dla Dana podejrzana, jednak istniała możliwość, że to ta dziwna istota, którą załatwił na początku jej pilnowała. Nie zastanawiając się długo, Dan skierował się w stronę flagi. Po jej odznaczeniu zamierzał ruszyć dalej do drugiej części toru przeszkód.
Nic na niego nie skoczyło. Nikt i nic go nie atakowało. Dan zbliżał się do masztu coraz bardziej i miał zamiar dotknął masztu, gdy nagle… maszt z flagą odskoczył od skrzydlatego. Zdziwiony łowca ponowił próbę dotknięcia masztu, jednak pachołek nie stanął grzecznie w miejscu - znowu odskoczył z jego zasięgu. Czy z tym cholerstwem będzie musiał bawić się w berka?
“Czyli jednak trzeba będzie pobawić się w kotka i myszkę”, pomyślał z irytacją Dan. Mogło to nieco zająć, jednak teraz nie miał innego pomysłu, jak mógłby zneutralizować uciekającą flagę. By załatwić to w miarę szybko, białowłosy starał się zapędzić flagę do kąta pomieszczenia, tak by odciąć jej drogę ucieczki. Maszt uciekał przed skrzydlatym w kierunku kąta. Chyba chciał coś pokombinować, bo uciekał slalomem, co nie okazało się dobrym pomysłem. Dan miał szansę złapać maszt, jeśli tylko przyspieszy ruchy lub zablokuje w jakiś sposób dalsze ruchy upierdliwej “myszce”.
Flaga zaczynała grać mu już na nerwach. Z każdą chwilą jego cenny czas oraz energia uciekała, dlatego zamierzał znowu skorzystać z pomocy Shinso.
I maszt sobie długo nie pouciekał od wkurwienia Dana. Łowca dorwał uciekiniera i rzucił się na niego, jakby chciał go sprać na miejscu. W tym samym momencie maszt znieruchomiał, a jego flaga zmieniła kolor na błękitny. Nie poświęcając mu więcej czasu, białowłosy ruszył w stronę swojego następnego celu. Przy następnym już zaczęły się schody, a dokładniej… pajęczyny.
Sala obtoczona była sporą ilością cienkich żyłek. Trudno będzie się przez to prześlizgnąć ze skrzydłami. Zapewne którymś z nich zahaczy o byle nić. Samego twórcy tej sieci nie dojrzał, ani nie usłyszał. Dan spojrzał na maszt - tam zagęszczenie sieci było o wiele większe niż w pozostałej przestrzeni.
Białowłosy szybko pozbył się skrzydeł, które zniknęły równie szybko jak się pojawiły. Kiedy znalazł się już na ziemi, wyciągnął ponownie miecz i zaczął prędko przebijać się z jego pomocą przez gąszcz sieci. Planował ponownie wykorzystać technikę, która pozbył się w pierwszym pomieszczeniu pnączy, ale dopiero jak znajdzie się odpowiednio blisko flagi. Wydawało mu się, że kątem oka ujrzał, jak poszczególne nici zadrżały… ale niczego poza tym nie usłyszał. Dan postał chwilę w miejscu i upewniwszy się, że nic na niego nie wyskoczy, mógł się zabrać za swoje, jednak dla pewności, pokrył swoje ciało energią shinso, na wypadek, gdyby twórcy sieci nie podobała się ich destrukcja.
Cisza mogła się wydawać niepokojąca, lecz pomimo to łowca postanowił zabrać się za torowanie sobie drogi mieczem - tyle że tu już szło trudniej. Kiedy liany przecinał niemal jak roztopione masło, tutaj sieć lubiła się bardziej przylepiać do ostrza, przez co po kilkunastu cięciach Dan zauważył spadek efektywności cięcia - klinga coraz lepiła się do włókien, przez co raz wyszarpywał broń z nici. Sieć bardziej niż zielska była denerwującym przeciwnikiem.
Zajęty usuwaniem sieci Dan nie zauważył, że przestał być sam w pomieszczeniu. Coś na niego natarło z tyłu. Nie ważyło jakoś więcej od tego gadzinowatego ścierwa, które go zaatakowało zaraz na początku testu. Przeciwnik miał osiem nóg, w odczuciu Dana był jednak większy i bardziej rozstawny od mutanta z początku testu. Magiczna zbroja na szczęście uratowała go od ukąszenia intruza, kły niczym małe sztylety otarły się o uzbrojenie z energii, tworząc iskry.
Istota, która przyczepiła się do jego pleców była problemem, jednak nie takim, z którym nie mógłby sobie poradzić. Dzięki swojej przezorności, białowłosy zdołał uniknąć być może poważnego zranienia. Teraz, kiedy poczwara się ujawniła, wystarczyło zwyczajnie się jej pozbyć, razem z uciążliwą pajęczyną.
Dan zgromadził wokół siebie sporą ilość Shinsho i, podobnie jak w pomieszczeniu z pnączami, wyzwolił go w jednej chwili.
Fala uderzeniowa rozlała się po sali, rozrywając większość pobliskich nici, dalsze jednak zaabsorbowały energię uderzenia. Problem pozostawał jeszcze z ośmionogą pokraką, która wyglądała jak czarna wdowa, tyle że pewnie gdzieś sto razy większa od swego normalnego krewniaka i pewnie gdzieś też tyle razy bardziej agresywnego. Pośrednio fala uderzeniowa zepchnęła pająka z Dana, ale nie zabiła go. Potwór uniósł dwie przednie nogi w akcie postraszenia łowcy.
Maszkara skoczyła prędko w kierunku białowłosego. Szczęśliwie dla tego drugiego - szarża zakończyła się na bloku mieczem, a po chwili Dan odepchnął od siebie stwora.
Łowca przygryzł dolną wargę, jakby na znak irytacji. Pająk z pewnością nie był dla niego zbyt poważnym przeciwnikiem, jednak organizatorzy tego testu zapewne nie z tego powodu go tu umieścili. Kiedy Dan bawił tak się w eksterminacje, jego cenny czas uciekał, a z każdym kolejnym wykorzystaniem Shinsho zaczynał powoli odczuwać efekty zmęczenia. A nie był do końca pewien, czy to był ostatni test jaki musiał przejść tego dnia.
Skierował czubek katany w stronę poczwary. Miał jeszcze spory zapas czasu, dlatego postanowił zrezygnować z mocy i załatwić to w klastyczny sposób. Sięgnął wspomnieniami do bardzo odległych czasów, kiedy wraz ze swoimi braćmi uczył się dopiero sztuki walki mieczem. Wziął głęboki oddech jak wtedy i nie spuszczając wzroku z kreatury, czekał aż ta ponownie zaatakuje. Tym razem nie miał zamiaru parować - tym razem miał zamiar przeciąć ją na pół.
Cel był prosty - pająk musiał się zmienić w kambodżańską przekąskę. Brakowało tylko ognia, żeby było kurwę czymś przypiec. Dan skupił się na ruchach przeciwnika, który miał na niego ruszyć. I ruszył, tyle że pająk poczłapał zbyt szybko jak na zamiar łowcy. Co prawda maszkara zaszarżowała na niego, a Danowi udało się ją zaatakować - tyle że nie było cudów, panie. Ledwo pokaleczył paskudę, prawie że podcinając jej parę odnóży po prawej stronie. Natomiast brzydka kurwa, która chciała sobie wszamać białowłosego za darmo, siłowała się z Danem. W wyniku tego starcia czarny potwór obnażył kły i zaatakował lewy bark chłopaka, choć z pewnością pajęcze “sztylety” skierowane były w szyję - a dokładniej w tętnice. Tym razem zbroja nie zniwelowała całkowicie ataku bestii - chociaż na pewno zmniejszyła jego siłę. Bowiem kły przebiły się przez magiczny pancerz i poharatały bark, rozrywając skórę i dobierając się do mięśni. Mimo że Dan obrócił się i prześlizgnął się pod cielskiem pająka, kalecząc po drodze jego odwłok, chłopak poczuł, jak żyły w barku go palą.
Pająk musiał mu wstrzyknąć jad.
Dan poczerwieniał - i to nie z bólu, który rozdzierał jego ramię. Nie mógł uwierzyć, że dał się zranić tak bezmyślnej kreaturze. Tu nie chodziło tylko o ranę na jego ramieniu. Tu chodziło o ranę na jego honorze.
- Pożałujesz tego - syknął ze złości. Musiał zająć się jadem w ramieniu, ale wpierw musiał zemścić się na pająku. Pociągnął miecz nisko, chcąc spróbować cięcia od spodu. Szarżując na swojego przeciwnika wyszeptał ponuro - Zapłon…
Dan czuł, jak złość pompuje się w jego żyłach. A może w pewnym momencie zamiast krwi miał w żyłach płynną wściekłość - możliwe. W każdym razie chłopak zacisnął dłonie na rękojeści miecza, a jego klinga zmieniła się w energetyczną lancę, która orała boleśniej pająka - zarówno jego ciało, jak i kilka para oczu, bowiem ostrze katany raziło nie tylko ciało przeciwnika. Niemniej pająk był o wiele wytrzymalszy od małego zmutowanego gada z początku testu i nie zamierzał się tak łatwo poddawać.
Teraz Dan nie miał problemów z unikami potwora, bowiem pajęczak albo miotał się po gruncie albo rzucał się z morderczą furią na ślepo, żeby tylko nie zostać znowu trafionym przez szermierza. A Dan z sukcesem przemykał się obok bestii albo nawet efektownie się pod nią prześlizgiwał. To co, mogło go w tym momencie martwić, to to, że lewa ręka zaczęła mu nieprzyjemnie mrowić, a bark palić.
Białowłosy odczuł lekką ulgę, kiedy wyładował się nieco na pająku. Jednak wciąż denerwowało go to, że tamten wciąż żył, a trucizna rozprzestrzeniała się w jego organizmie o wiele szybciej niż mógł to sobie nawet wyobrazić. Jednak teraz nie mógł ustąpić. Był w stanie zaleczyć ranę - choć nie był pewien, czy pomoże to na truciznę - jednak najpierw musiał zabić poczwarę. Gdyby ta zraniła go po raz drugi, nie miałby szans na zwycięstwo.
Korzystając z faktu, że kreatura jest oślepiona, Dan zamachnął się na nią ponownie, by na dobre skrócić jej żywot. I ponownie orał jej ciało, przy okazji prawie że odcinając jedną z nóg. Tyle że stwór nie chciał zdychać za cholerę. Dalej był dość ruchliwy, ale wciąż nie tak szkodliwy, gdy był w pełni widomy. Tymczasem pajęczak przeturlał się na bok i znów rzucił się na Dana - bez większego sukcesu dla potwora.
Poczwara uparcie nie chciała umrzeć, a ten fakt co raz bardziej denerwował białowłosego. Dan nie miał innego wyjścia jak ponownie skorzystać ze swoich mocy. Czas upływał nieubłaganie, a wraz z nim szanse na zdanie testu malały.
Dan posłał energię Shinsho w stronę potwora, naznaczając go. Potem ponownie rzucił się do ataku. Pająk odzyskał zdolność widzenia - ale Dan nie nabył już umiejętności ulitowania się nad biedną inaczej gadziną. W jego ciało musiały wedrzeć jakieś obce siły. Jego mięśnie, naprężone do granic możliwości, poruszyły się szybciej niż wcześniej, ignorując jad płynący w ręce. Dan wrzasnął, zamachując się mieczem na potwora. Tym razem ciął z taką siłą, że przerąbał pająka niemal na pół. Pająk niedługo sobie pomacha nóżkami, póki co jego cielsko drżało… a potem coś w nim chrupnęło; górna część ciała pająka wystrzeliła w kierunku cielska Dana. I jak na złość łowcy wbiła się raz jeszcze w ten sam bark! Cholera jedna… uf, na szczęście jej kły zatrzymały się w magicznej zbroi… i nie puściły. Pająk zdechł, a przy okazji uczepił się Dana; jakby chciał desperacko zabrać go ze sobą do grobu.
Nie tak prosto, matkojebco, hahaha~ ale go teraz zaczął łeb napierdalać. Dan zrzucił z siebie część truchła pajęczaka. Tym razem szczęście mu dopisało - mało brakowało, a pająk przedziurawiłby mu może szyję w pewnym krytycznym miejscu. Co nie zmieniało faktu, że Dan mógł teraz w spokoju się przedrzeć do czwartej flagi. Co prawda z trudami po drodze i chamskimi zawrotami głowami, z paleniem w lewej ręce, ale… uf, zdobył czwartą flagę. Trzeba iść dalej. Dan torował sobie z trudem przez pajęczyny drogę do piątej flagi, a czuł, że jeszcze trochę i lewa ręka mu odpadnie. Z barkiem. Kopnął po drodze jakieś truchło, pewnie resztki posiłku ukatrupionego potwora. Potem dotarł do piątej flagi - jedynym problemem było to, że pajęczak nabałaganił to pomieszczenie resztkami jedzenia, pajęczyną i… resztkami jedzenia. Po drodze Dan wpadł na ścianę, lepiąc się do pajęczyny.
Teraz została ostatnia flaga. Nie spierdoli tego. Nie spierdoli.
Na zegarze była już 4 minuta. Zaskoczyło go to, nie spodziewał się, że maszkaron go tak osłabi.
Ostatnie zadanie na dzisiaj… ostatnie zadanie na dziś…

=...

Nie będzie się tutaj nad sobą użalał. Mimo że Dan nie miał już siły na nic, zamierzał podejść do ostatniej flagi. Czy raczej do zagadki z puzzlami, gdzie miał 15 paneli do ułożenia.
Nad którymi nie myślał za dużo. Nie myślał w ogóle. Dłonie same zdawały się bez udziału myślenia przesuwać poszczególne panele w zbyt szybkim czasie. Co Dana na tyle zaskoczyło, że więcej czasu zajęło mu gapienie się na rezultat rozwiązania zagadki niż samo jej rozwiązanie. Kurtyna się rozwiała, odsłaniając Danowi ostatni maszt do zaliczenia.
Dotrze do niego.
Dotarł do niego.
Zaliczył go.
Dłoń Dana zacisnęła się mocno na maszcie, a zegar w ATSie przestał odliczać czas.

04:09

Oczy białowłosego iskrzyły się ze złości, kiedy spoglądał na swój wynik. Mógłby być tu o wiele wcześniej. Mógł już na starcie wybić się ponad resztę kandydatów… Jednak dał się podejść w tak prosty sposób. Dan nie często się denerwował. Zdrada, obelgi, rany - żadna z tych rzeczy w łatwy sposób nie potrafiła wytrącić go z równowagi. Jednak zawsze tracił kontrolę, gdy odczuwał upokorzenie…
Nim się do końca uspokoił, nagle pomieszczenie wokół niego ponownie jak na początku się rozmyło, a on znalazł się z powrotem w pokoju, do którego wszedł razem z czwórką innych kandydatów na stróży prawa. Odetchnął głęboko, starając się opanować. Chciał już wrzasnąć, by ktoś dał mu to cholerne antidotum, kiedy nagle obok niego niespodziewanie pojawił się rudzielec. Najwyraźniej zaledwie o kilka sekund był gorszy od Dana. Fakt ten jednak bardziej go zirytował niż usatysfakcjonował.
Zwłaszcza że w porównaniu z nim rudzielec, chociaż osiągnął gorszy wynik, prezentował się jak świeży skowronek. Miał tylko parę siniaków i rozliczne zadrapania. Ale nie wyglądał na kogoś, kogo dziabnęło coś jadowitego. A Dan miał wrażenie, że już wolałby, żeby ręka mu odpadła. No i chciało mu się pić, tankować jak słoń, a ten rudy piździelec wyciągnął jak na złość Danowi ze swojego ATSa butelkę z wodą.
- Ale się nabiegałem - orzekł wesoło, napił się wody i rzucił do Dana. - Ojoj, ale ciebie poharatało - ocenił stan łowcy.
- Oberwałem... - Dan oblizał wyschnięte wargi - ...tak mocno, a i tak mam lepszy wynik od ciebie. - To powiedziawszy, białowłosy zaczął rozglądać się po pomieszczeniu. Miał nadzieje, że prędko zjawi się tu ktoś kompetentny, kto zajmie się jego ranami lub czymś do picia. Wolałby chyba wyschnąć jak kwiat na pustyni, niż prosić o cokolwiek irytującego rudzielca.
Rudy uśmiechnął się tylko pobłażliwie i orzekł po chwili z cwanym uśmieszkiem.
- To dopiero pierwszy etap.
Białowłosy nie odpowiedział rudzielcowi. Nie miał szczególnie na to ochoty, a i tak jego uwagę przykuł teraz mały robocik, który wyłonił się niespodziewanie skądś, niosąc ze sobą dwie buteleczki. Jedna z nich zawierała wodę, a druga antidotum. Dan od razu opróżnił oba pojemniki, odczuwając od razu ulgę - fizyczną jak i psychiczną. Potknął się, to prawda, jednak to nie oznaczało jeszcze jego porażki. Miał zamiar przejść te testy i zdobyć tą fuchę.
Po jakimś czasie zaczęło w pomieszczeniu pojawiać się więcej istot. Dan nie na długo był skazany na jedyne towarzystwo irytującego rudzielca. Pojawił się bowiem ifryt, niewiele później pojawiło się kilka stworzeń; Nina dopiero po nich objawiła się w sali. Sądząc po jej minie, najwyraźniej i ona nie była zadowolona z przebiegu testu. Lotki na lewym skrzydle miała osmolone, niektóre nawet popalone, niemniej doznała mniej obrażeń niż sam szermierz. Sala szybko zapełniła się rekrutowanymi, a Danowi wydawało się, że nie wszystkie pozostałe przed testem stwory powróciły z testu.


- Pierwszy test dobiegł końca - Dan usłyszał głos “wojskowego”, lecz samego faceta tym razem nie spotkał. - Pragnę pogratulować tym, którym udało się przejść próbę.


Do sali podleciała czwórka droników, które w powietrzu utworzyły punkty prostokąta. W jego wnętrzu ujawnił się hologram, na którym pojawiły się wyniki z pierwszego testu.


- Prezentuję wyniki z pierwszego testu.


Uwaga uczestników skupiła się na ekranie, zaś Dan zobaczył swój wynik na szczycie listy. Był pierwszy, na czele wszystkich zgromadzonych w tym pomieszczeniu. Zaraz za nim znajdował się Ed Redford, pięć stworów po Edzie uplasowała się Nina.
Nina spojrzała przelotnie na tablicę z wynikami. Po chwili większą uwagę skupiła czyszczeniu rapiera z czarnej i niebieskiej substancji - najprawdopodobniej juchy potworów, które pokaleczyła na teście. Gdy skończyła polerowanie broni, spojrzała na podpalone skrzydło i skrzywiła się na widok stanu, w jaki się ono znajdowało.
Widok swego imienia na czele tabeli nieco ujarzmił gniew Dana. W końcu - skoro mimo takiego fatalnego błędu na teście wciąż był pierwszy, to reszta zawodników z pewnością musiała być zdecydowanie słabsza od niego. Świadomość ta kompletnie uspokoiła go. Nie lubił mieć pod górkę. A teraz wyglądało na to, że jego szanse na dostanie tej roboty były całkiem spore.
Pozostała jeszcze jedna, upierdliwa kwestia którą musiał się zająć.
Białowłosy zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Ignorując otaczającą go rzeczywistość zaczął koncentrować energię Shinso wokół zadanej przez kreaturę rany, która zaczęła się goić.
Kilka minut później nastąpiła kolejna część testu. Białowłosy jak za pierwszym razem został przeniesiony, jednak tym razem arena testowa wydała się nieco bardziej normalna. Był to niewielki pokój, którego większą część zajmował spora maszyna. Wyglądem przypominała ona jedną z tych gier, którą często można było spotkać na różnych festynach lub wesołych miasteczkach. Większą część automatu zajmowała plansza z wywierconymi dziurami. Tuż obok znajdował się spory młot.
Białowłosy uśmiechnął się. Wyglądało na to, że ten test będzie nieco łatwiejszy, a na pewno mniej niebezpieczny niż poprzedni.
Kiedy chwycił młot w ręce, na pionowej tablicy automatu wyświetlił się czas. Wyglądało na to, że test trwać miał pięć minut. A w tej samej chwili nie wiadomo skąd dobył się znajomy głos kierownika testu.
- W porównaniu do poprzedniego, ten test jest dosyć łatwy i sprawdzi waszą zręczność. Jak już widzicie, potrwa on pięć minut, a polegać będzie na “ubiciu” jak największej ilości wirtualnych potworów. Za każde trafienie przyznawany jest wam jeden punkt. Chyba nie tym razem wszystko jest dosyć jasne, a więc test rozpocznie się… teraz!
Wraz z ostatnim słowem mężczyzny, zegar odliczający czas ruszył, a ze swoich nor zaczęły wyskakiwać krety. Białowłosy uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy udało mu się uderzyć pierwszego. Rana ramienia już mu nie dokuczała, a więc mógł w pełni cieszyć się testem. Tu nic nie miało prawa go zaskoczyć.
Poza jednym. Szermierz sprawnie radził sobie z ubijaniem kolejnych poczwar przez większość czasu, jednak w pewnym momencie zobaczył coś… mało powiedzieć, że niepokojącego. Z jednej z dziur, zamiast kreta pojawiła się głowa kogoś, kogo nie widział już od bardzo dawna, a z pewnością nie spodziewał się dostrzec go tutaj. Na dobre dwie sekundy Dan znieruchomiał, kiedy dostrzegł zamiast kreta ciemnowłosą postać z opaską na jednym oku. Może i nie widział go od bardzo dawna, jednak białowłosy nie miał wątpliwości, że ma do czynienia ze swoim bratem - Kanem.
W końcu jednak Dan odzyskał zimną krew i uderzył z całej siły nieoczekiwaną maszkarę, która nie pojawiła się już do końca testu. Mimo to białowłosy wciąż w głowie miał obraz swojego brata. To nie wróżyło nic dobrego.
Kiedy czas minął, na tablicy wyników widniała liczba 68. Dan nie miał porównania z innymi, więc nie do końca wiedział czy ma się cieszyć czy też złościć z wyniku.
Tym razem musiało go spotkać rozczarowanie. Nie był tym razem pierwszy, bo wyprzedził go… Ed Redford o 5 stworków. Potem dwa nic nie mówiące mu imiona typków, których nie widział na poprzedniej tabeli w grupie elitarnej. Po nich odnalazł siebie, Nina była dwie pozycje po nim. Czyli Dan tym razem zajął czwartą pozycję na resztę tutejszej gromady. Pokazała się też klasyfikacja ogólna, w której Dan i Ed gryźli się o pierwsze miejsce, ku zirytowaniu tego pierwszego prowadzili ex equo łeb w łeb. Na to drugie zestawienie Dan słyszał gdzieniegdzie posykiwania i utyskiwania - co niektórzy okazywali, że taka sytuacja im nie pasuje, ale rudzielec chyba tylko bardziej się uradował z reakcji konkurencji, czym dolał oliwy do ognia.
- Muszę przyznać, że nie sądziłem, że będę miał aż tak zaciekłą konkurencję - Ed orzekł to do Dana. Zaklaskał mu po chwili. - Myślałem sobie, że sobie odpuścisz, widziałem już u Ciebie tą rezygnację, ale musiałeś mnie mile rozczarować. - uśmiechnął się… właściwie bardziej jadowicie niż szczerze.
- Irytację - poprawił go Dan. - To określenie bardziej pasuje do mojego poprzedniego nastroju. Ale jak widzisz, już nic mi nie jest, więc możesz być tak miły i sam zrezygnować. Tak będzie dla ciebie lepiej. Jeżeli przyjdzie do bardziej bezpośredniego starcia między nami w czasie tego testu, ja nie będę zamierzał się powstrzymywać. - Białowłosy również uśmiechnął się, jednak sam postarał się nieco bardziej, by wyraz jego twarzy wyglądał naturalnie i szczerze.
- Ależ szanowny kolego, nie musisz oszukiwać samego siebie, ani mnie, ani resztę. Widziałem sam u ciebie REZYGNACJĘ - zaznaczył to słowo, przedrzeźniając minę Dana po skończeniu pierwszego testu. Przybliżył się do Dana i orzekł mu cichszym głosem. - Nie musisz mi rzucać tych nędznych pogróżek. Może jak masz takie jaja, po prostu mnie uderz, a nie bredzisz jak po nażarciu się szaleju - uśmiechnął się wrednie.
- Co tam szepczesz?! - zawołał Dan, zwracając na nich uwagę zebranych. - Nie dosłyszałem dobrze, ale nie zamierzam iść z tobą na żadne układy by pokonać resztę. Nic z tego rudzielcu. Idź do kogoś innego.
Dan dość skutecznie skupił uwagę reszty, w tym też poirytowanych, na ich dwójce. Ed spojrzał lekceważąco na Dana.
- Ty, co tamten fiut ci powiedział? - Odezwał się ifryt, który już zdążył zapisać się w skojarzeniach Danach. Dość często się na niego natykał w testach do służby.
- Że nie potrzebuję jego nędznych pogróżek. Ani nie potrzebuję niczyjej pomocy - odezwał się rudzielec do wszystkich, trzymając ręce w kieszeniach. - A swoje kombinatorstwo to zostaw sobie dla innych patafianów, gogusiu. - to rzucił do Dana.
- Kogo nazywasz patafianem, szmaciarzu?! - warknął ifryt do Eda, bardziej płonąc z gniewu.
- Oj, wybacz, następnym razem postaraj się mówić trochę głośniej, bo z tych szeptów nie mogłem nic wyciągnąć - odezwał się pokojowo Dan, jednak spojrzenie utkwione w rudzielcu świadczyło wręcz o przeciwnych intencjach. Następnie białowłosy już w pełni przybrał łagodną maskę i odwrócił się do Ifryta. - Ależ bez nerwów, on z pewnością nie miał na myśli nikogo z was. Prawda, rudy? Może przestań się już tak złościć i wyjaśnij kogo miałeś na myśli mówiąc o tych “patafianach”.
- Spokojnie, mówiąc “patafiany” nie miałem na myśli kogokolwiek w tym pomieszczeniu - odparł na głos Rudy. - Ja nie złoszczę się. Ja delektuję się złością - uśmiechnął się słodko. - Może powiedziałbym ci coś jeszcze, ale pewnie przekręcisz to na moją niekorzyść, także co pan poradzisz- zrobił pauzę, po czym dodał. - W każdym razie… nie jestem miły i oświadczam, że nie zrezygnuję z testów. To tak na poprawę twojego nastroju, księżniczko.
- Podoba mi się twoja determinacja. W takim razie nie mogę doczekać się kiedy staniemy razem w szranki! A teraz możesz iść delektować się swoją złością gdzieś indziej, zaraz chyba zaczynamy kolejny etap - odpowiedział szermierz.
- Zgodnie z twoim rozkazem, księżniczko - Rudy odparł Danowi, ponownie delektując się po drodze złością (ciekawe, czyjąż) i czekając na kolejny test.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=oVZQhgZumEg[/media]

=***=

Zafara

Ciemno wszędzie, brumi wszędzie, czyli medytacji wspólny seans

Towarzysze z przymusu postanowili (a raczej to R tak postanowiła), że czas spędzą w podziemiach, w których dziewczyna odkryła coś interesującego i niespodziewanie powiązanego ze znajomym gunslingerem Zafary. Nie żeby Zafarze to nader szczególnie pasowało, niemniej perspektywa, że Legion i reszta jej hałastry nie spodziewa się go bytującego w podejrzanych opuszczonych bunkrach, była jakąś tam zachętą. Jednooki od czasu wybycia nie kontaktował się z nimi, zresztą telefon również nie łapał zasięgu, zaś Zafara miał pewność, że nie skontaktują się z powierzchnią przez jakiekolwiek medium. Żadne z nich nie było latarnikami, R wyciągnęła radio, jednak jedyne, co z niego się wydobywało, to szum. Brunetka regulowała pasmo, ale wciąż nic się nie poprawiało. R schowała radio do swego ATSa.
- Pomyśleć, że jesteśmy tylko kilkanaście stóp pod ziemią, a mam wrażenie, że jesteśmy sto razy głębiej. - powiedziała, po czym stworzyła kulę niebieskawego ognia, który nie parzył, ale odganiał nadmiar zbędnej wilgoci, jeśli taka się pojawiała. - No to możemy pomedytować.
Zafara nie zważając na słowa koleżanki, tak czy siak medytował już od kilkunastu minut. R w międzyczasie rozwaliła się na gruncie, niby medytując podobno jakąś starożytną techniką słowiańską, a tak naprawdę drzemała jak leniwy kocur.
Zafara skończył medytować, a R przestała udawać, że śpi; ona faktycznie zasnęła. Choć Zafara teoretycznie miał możliwość uciec z tego towarzystwa, to nie paliło mu się do ucieczki. Stwierdził, że ucieknie dopiero wtedy, gdy zrobi się zbyt niebezpiecznie. Używając super wyczulonego zmysłu shinsoo wykrył stado szczurów uciekające przed czymś w popłochu w głąb korytarzy. Białofutrzasty wykorzystał okazję i ładował wewnętrzne “baterie”, a R spała na zimnym gruncie jak gdyby nigdy nic. Nawet jak obok niej przeszedł robaczek… który po przejściu pewnej odległości od niej zamarł i poległ na miejscu.
Czas minął nader spokojnie, pomijając to, że duch usłyszał, jak metalowa konstrukcja, w której się znajdowali, wibrowała przez jakiś czas i dzwoniła. Duch to czuł, jednak dziewczyna spała jak zabita. Stan ten trwał przez kilka minut, po którym następowała parominutowa cisza, po czym seans się powtarzał. Nie była to jednak robota jakiegokolwiek stworzenia, które wyczuł w podziemnym labiryncie.
Parę godzin później R obudziła się i powstała na nogi z pomocą efektownej sprężynki. Ruszyli wtem na przód i przez najbliższą godzinę szukali tej bramy, jednak bez skutku. Nie szukali jednak w pobliżu strefy “golemowej”, a R szukała w innych miejscach, lecz nie tym. Zafara zauważył, że lepiej byłoby poszukać w tymże miejscu, gdzie wyczuł tajemniczego jegomościa i golema. Uznał też, że lepiej że sam sprawdzi tamto miejsce, bo łatwiej zwieje niż ona. R nie wygląda na zbyt zadowoloną z takiego rozwiązania i niechętnie, aczkolwiek pozwoliła mu zagłębić się w przetrząsaniu tamtego miejsca.
Zafara ruszył w kierunku tajemniczych stworzeń. Korytarz zaczął się rozszerzać i później przedostał się do sporego pomieszczenia, w którym wyczuł więcej shinso niż wcześniej. Sufit nie stał się wyższy, lecz było więcej przestrzeni. Tutaj droga rozdzielała się na trzy korytarze: jeden na lewo, drugi prosto, trzeci w prawo. Więcej shinso płynęło z lewej odnogi, więc tam skierował się Zafara. Do jego uszu dotarło dudnienie, a następnie korytarzem silnie zatrzęsło. Na chwilę poraziło Zafarę i unieruchomiło w miejscu.
Kiedy te nieprzyjemne sensacje minęły, Zafara postanowił jak najszybciej wrócić do towarzyszki. Ta się go spytała zdziwiona:
- Coś się stało?
Zafara zdziwił się reakcji dziewczyny, sama powinna wyczuć wibracje, a zachowywała się tak, jakby wcale tego nie czuła czy nie zauważała.
- To golem? - wskazała na trzęsące się ściany.
-Trzęsienie ziemi. Szczury już uciekły, powinniśmy iść za ich przykładem.- odpowiedział otwierając portal do lasu.
Lecz gdy Zafara wyczarował portal, okazało się... iż ten prowadzi to nikąd.
Co (lub kto) zniszczyło jego drugi portal po drugiej stronie?
Ciemne wspomnienia wydobywały się z jego pamięci.
W jego uszach rozbrzmiewał dziki śmiech Legion.

Dan Amersis

I po wszystkim?

Trzeci test sprawdzał teoretycznie zdolność do rozwiązywania zagadek. Trwał on 40 minut i zawierał 20 zadań. Wszystkie z nich bazowały na dopasowaniu fragmentu układanki, a czym dalej, to zagadki robiły się coraz bardziej zawiłe i abstrakcyjne. Dan od zmęczenia i emocji zaczął się plątać w półmetku. Zawziął się jednak i później zaczął rozwiązywać, ale to coraz bardziej zgadywać, bo mózg ewakuował kwadrans po rozpoczęciu testu. Miał już wszystkiego dość, ale chciał dostać pracę.
Więc myślał i walczył jak szalony.

Uradował się niezmiernie, gdy udało mu się zwieńczyć ten przeklęty sprawdzian i mógł już nic nie robić, tylko czekać na wyniki.
Jednak wyniki te ugodziły w jego dumę podwójnie: Ed Redford wygryzł go z miejsca, które Dana klasyfikowałoby do elitarnego oddziału. Co sprawiło jednakże, iż z Edem będzie miał zapewne mniej styczności. Jednakże plusem tej sytuacji było to, że Ninie też nie tylko nie udało się dostać do elity, ale również - chociaż ona w trzecim teście wypadła lepiej od Dana - klasyfikowała się do dobrego, ale nie elitarnego teamu i została przydzielona do grupy białowłosego szermierza.
Przez jakiś tydzień będzie miał intensywne szkolenie, a później zostaną oddelegowani do poszczególnych dzielnic na patrole.


Po rekrutacji łowca postanowił zadzwonić do jednorękiego podwładnego, lecz ten znajdował się poza zasięgiem sieci i nie zdołał do niego zadzwonić. Każdorazowo jak do niego dzwonił, słyszał słowa automatu: “Abonent poza zasięgiem sieci”, więc zrezygnował z prób dodzwonienia się do Strife’a. Przeszedł się do baru zaspokoić głód, pragnienie i nerwy po rekrutacji.


Dan postanowił zadzwonić do Yina. Do tego przynajmniej nie miał problemu się dodzwonić.
Zaś Yin w tym czasie siedział w Jastrzębiej Górce i odpoczywał po dniu pełnym wrażeń. Jego ciemnozielona latarnia zasygnalizowała Yinowi, że Dan chce się z nim porozumieć.
- Yin? Tu Dan. Dowiedzieliście się czegoś na temat egzaminu na następne piętro? Jeżeli nie masz planów na wieczór, to moglibyśmy pogadać przy kolacji.
- Tak, to ja. Cześć, Dan. Coś tam wiemy, byliśmy też w lesie. Może wpadniesz do Jastrzębiej Górki? Lola ma nieco opuchniętą rękę i wolałbym, żeby odpoczywała i się nie ruszała z miejsca, więc… Rozumiesz. A kolację chętnie postawię, to pogadamy. Jest też z nami Salaam, łowca. Chciałby się podpiąć pod drużynę - streścił sytuację Yin.
Dan umilkł na chwilę, przypominając sobie swoją ostatnią, średnio udaną wizytę w Jastrzębiej Górce. Był pewny, że za tamtą sytuacją stał któryś z jego braci i nie było gwarancji, że i tym razem się tam pojawi. Jednak, skoro i tak ich szukał…
- Dobra, już lecę - odpowiedział Dan, rozłączył się i… odleciał w stronę znajomej knajpy.
- Dobrze - zdążył jeszcze odpowiedzieć Yin. Potem pokrótce przedstawił sytuację Salaamowi i Loli i zamówił sobie kawę miętową.

Mea

Cisza przed burzą? Burza przed ciszą?

Zgromadzenie barbarzyńców nie przejęło się hukiem, poza wróżką. Nie wszyscy jednak w karczmie podzielali ich stanowisko. Stworzenia siedzące bliżej przy oknach teraz bardziej zainteresowały się tym, co działo się na zewnątrz niż na ekranie.
- Ale cedzi! - Mea dosłyszała komentarz jednego z potworów, który ocenił sytuację na zewnątrz. - Nie wyjdziemy stąd dzisiaj. Nie na taką pogodę.
Wróżka podniosła się z miejsca i nie zwracając uwagi na Meę, ta podeszła do okna i lekko rozpychając się, jak tylko mogła wątłymi rękami i jak tylko mogła podnieść się na palcach, zerkała, co się działo na zewnątrz.
- Chłopaki, jest naprawdę źle z pogodą, wiec~
Jej głos został przerwany aplauzem barbarzyńców, którzy nie przestraszyli się tego z zewnątrz. Zawodnicy niebieskiej drużyny zwiedli obronę białych, a niebieski atakujący wykonał widowiskowy rzut do bramki przeciwników. Wynik meczu: 5 do 3 dla niebieskich. Ale Mea nie podzielała postawy facetów, sama poszła w ślady wróżki i postanowiła wyjrzeć, co działo się na zewnątrz.
Okna robiły się biało-błękitne od śniegu padającego jak pociski z karabinu. Mea szybko zorientowała się, że to nie śnieg… tylko zamrożone shinso. Magiczny puch skrzył się jak prąd w zamarzniętym płynie, a wichura wyrywała drzewa i kawałki słabiej zabezpieczonych dachów. Mea wytężyła wzrok i wśród dzikiej zamieci upatrzyła samotną, skrzydlatą, potężną sylwetkę. Głowa wyglądała na głowę drapieżnego ptaka, lecz reszta ciała wyglądała na ludzką, odliczając ogromne, orle skrzydła. Stworzenie nie poddawało się rozszalałej pogodzie. Na pierwszy rzut oka wyglądało to tak, jakby to skrzydlaty psuł aurę, ale Mea szybko dotarła do tego, że wręcz przeciwnie - to stwór walczył z pogodą, minimalizując straty jak tylko mógł. Wyciągnięte ręce w górę manewrowały ogromną kopułą utkaną z shinso, która po chwili zaczęła odpychać potężny pęd powietrza. Kawałki budynków i porywane rośliny oraz kamienie przestały wirować i uderzać, gdzie popadnie. Większość stworów, która miała pecha znajdować sę w tym czasie na zewnątrz, ale miała jednocześnie takie szczęście, że przeżyła ten piekielny huragan, pouciekała do domów, w tym do Jastrzębiej Górki. Do karczmy wlał się kolejny tłum przemarzniętych czy gdzieniegdzie poranionych stworzeń. Gremlin, co do którego Mea miała dziwne, nieokreślone wrażenia, “utopił” się w tuszczy, która wlała się do tawerny. Zrobiło się tłocznie.
Po chwili uszy Mei (i nie tylko jej) przeszył straszliwy huk i w tym samym czasie ekran się wyłączył ku niezadowoleniu zgromadzenia jednookiego jegomościa. Wróżka przedarła się przez wszechobecny tłum do grupy, która najpewniej była jej drużyną.
- I dobrze, że padło, może bardziej zainteresowalibyście się światem niż tym głupim meczem! - prychnęła szatynka.
- Ej, nie obrażaj tego meczu, kobieto! - odwarknął w proteście kretowaty. - Nie jesteś tego godna. - pogroził jej palcem.
- Phi, dobre sobie - wróżka położyła dłonie na biodrach. - Może równie dobrze nie przetrwamy dzisiejszego wieczoru, a ty o sporcie? - pisnęła poirytowana.
- Miałem zamiar obejrzeć mecz, a z planów wyszedł chuj - parsknął jednooki. Białowłosy podsunął temu serwetkę, na którą ten rzucił oko. Jego mina wpierw stężała, a później pojawił się niecny uśmieszek. - Oho… a to interesujące.
Lecz co tak zaintrygowało jednookiego bruneta… tego Mea pewnie szybko się nie dowie.
Tym czasem na Meę łypał... nie, nie gremlin.
Zielony pokurcz, który jakiś czas temu napatoczył się na nią, gdy Mea szła po raz pierwszy do lady. Zerkał wśród tuszczy, a jego nie widziała drużyna barbarzyńców.

Yeon-in

Niepokojące wieści

Yin wraz z Lolą i Salaamem spędzili całkiem przyjemne popołudnie - nawet jak na przeżycia tej trójki. Lola dostała wodę z wapnem i co jakiś czas smarowała sobie ostrożnie rękę, którą nie poruszała w pełni sprawnie.
Yin zainspirowany wieściami Salaama na temat niepokojącego zachowania zwierząt w okolicy, postanowił przetrzepać sieć wzdłuż i wszerz. Niemniej baza operacyjna zajmowała trochę miejsca, więc latarnik nie rozkładał tej bazy w jadalni, gdzie ktoś się ciągle kręcił, tylko przeszedł się do wynajmowanego pokoju wraz z shinsoistką i nowym narybkiem jego drużyny, i tam się rozłożył z magicznym sprzętem.
Salaam miał rację, ale okazało się, że nie tylko koty pouciekały z okolicy. Psy również. Okolica opustoszała ze zwykłych zwierząt, a te, które posiadały mniejsze możliwości ucieczki, zachowywały się nader agresywnie. Konie wierzgały i stawały dęba, odmawiały podejścia co do niektórych miejsc, a były i przypadki, kiedy konie zerwały się i uciekły w siną dal. Lola nie była jedyną poszkodowaną przez pszczoły. Niektóre prace w szklarniach zostały przerwane przez rozszalałe roje owadów.
Co ciekawe, Yin odnalazł jeszcze coś. W niektórych miejscach rośliny powykrzywiały się w nienaturalny sposób. Znalazł zdjęcia drzew, które praktycznie rosły do góry nogami, w kierunku ziemi, choć jeszcze parę tygodni temu rozrastały się w górę jak zwykłe drzewa. Analiza danych wykazała, że tam, gdzie doszło do zniekształcenia tych roślin, stwierdzono wzrost aktywności tektonicznej, a gdzieniegdzie doszło nawet do uskoków.
- To doprawdy dziwne - stwierdził Salaam. - I rankerzy w tym nic niepokojącego nie widzą? - zdziwił się łowca. - Ja się na tym nie znam, ale nawet mnie to się niezbyt podoba. Chyba że te dziwne zjawiska to norma tutaj, a ja tego nie zauważyłem… Tyle że ja siedzę tu już ponad miesiąc i do teraz coś mi na tym piętrze nie gra.
- Em, ja… Ja nic nie wiem - speszyła się Lola. - Ja jeszcze wiele, em, jeszcze wiele rzeczy muszę się nauczyć - wybąkała mniej śmiało dziewczynka.
- Nic się nigdy nie dzieje bez przyczyny - Salaam wyłożył dziecku pierwszą lekcję. - Nawet w Wieży, chociaż zbiera się tutaj sporo tałatajstwa z różnych światów. Powiedział mi to ranker, który uczył zwiadowców. Co najwyżej ktoś te przyczyny może starać się ukryć i z jakiegoś powodu to robi. Tylko jaki ranker i czemu olewałby to, co się dzieje na piętrze?
- Um, a kto jest em, administratorem tego Piętra? - spytała się Lola Salaama.
- Administratorem? Niech pomyślę… Gdzieś to słyszałem, ten gość nazywa się jakoś na M… Mal… niee - mruczał pod nosem Salaam. - Niech to, chyba sobie nie przypomnę na obecną chwilę, ale wiem, że jego imię zaczynało się na M.
- Yin, poszukasz, ummm… no, poszukasz, kto na tym piętrze jest administratorem?
- Najmniejszy problem - odparł Yeon-in i sprawdził informację.[/i]
Administratorem tego Piętra był podobno niejaki Malakiasz i był nim również od niedawna, może od dobre pół roku. Wcześniej był nim niejaki Setzer. Yin znalazł dość ciekawe plotki na temat tych dwóch. Podobno się nie lubili, ich polityka różniła się między sobą dość znacznie, niemniej Lolę mało to interesowało. Nie to co Salaama.
- Tak, to on. To ten gość - wskazał na imię Malakiasz.
- Można mu zgłosić ten problem, chociaż nie jestem pewny czy to dobry pomysł. Skoro zauważyli to wszyscy, to on pewnie też. A skoro to ukrywa, to… Pewnie lepiej się do wiedzy nie przyznawać. Może wydziwiam, ale czasem lepiej być ostrożnym. Wiecie jak dużej siły trzeba, by wstrząsnąć ziemią? Nie znam się za bardzo na geologii…
Lola powiedziała, że nie wie tak dokładniej, ale skoro to rankerzy budowali portale, które były skupiskiem gigantycznych ilości energii, to z pewnością nie mieliby problemu z poruszeniem ziemi. Skoro uwalniając tylko część, cząstkę energii, byli w stanie sparaliżować regularnych lub ich osłabić do nieprzytomności, to z pewnością wiele razy tyle mogli użyć do innych rzeczy. Bywało nawet tak, że ziemia pękała pod ich krokami od ich energii, choć ich krok wyglądał na naturalny, normalny.
- Ciekawe… Z pewnością rankerzy byliby też w stanie osłonić się przed taką energią, inaczej byliby bardzo… krusi, niczym zwykłe szkło. Dajcie mi chwilę…
Yin zaczął przegrzebywać dane, by sprawdzić, jakie obszary nie zostały dotknięte zmianami zachowania i aktywności tektonicznej. Szczególnie interesował go las.
Las Fauna był nader bezpieczny w tej kwestii. Również znaczna większość Piętra była w dobrym stanie i nie dochodziło w tych częściach do anomalii. Nie to co okolice portalu międzypiętrowego…
- Cholera - mruknął Salaam. - To w naszych okolicach też jest źle. Lolu, nie wiesz, co może się stać, jeśli zostanie uszkodzony portal podczas jego pracy?
Dziewczynka pokręciła głową.
- Um, nie znam się na portalach, ja em mogę tylko zgadywać. No... - zacięła się na dłuższą chwilę, myśląc nad zagadnieniem. - Hm, może być duże bum.
- Cholera! - wyrwało się latarnikowi. - Komu może zależeć na zniszczeniu portalu albo jego okolic? Mamy dwie możliwości, z czego tylko jedną możemy, jak sądzę, wybrać. Jeden - zatrzymać tych, co chcą uszkodzić portal. Niewykonalne. Dwa - szybko wykonać test i zbierać się z tego piętra. Chyba że… Chyba że są to bezpodstawne spekulacje i nie ma się czym przejmować - skończył i zaśmiał się nerwowo.
- Um, może ten Malakiasz myśli podobnie. Skoro nie dzieje się nic złego… em, to czym się przejmować na zapas? - spytała Lola Yina.
- Lolu, rankerzy nie są nami. W razie zagrożenia, oni mają większe szanse przeżycia niż my. Nie wiemy, o co tu chodzi i nie wiem, czy powinniśmy się w tym babrać - zauważył Salaam. - Co sądzisz, Yin?
- Sądzę, że możemy na razie czujnie obserwować, lecz się nie mieszać. Dłużej pożyjemy, tak sądzę. Warto szybko zarobić, zakupić sprzętu i znaleźć rankera od testu. Zobaczymy się dzisiaj jeszcze z Danem, zobaczymy co on wie.
- Lepiej bym tego nie ujął - stwierdził Salaam. - I na pewno lepiej byłoby się szybciej zebrać z tego Piętra. Szybciej dojdziemy na szczyt, jeśli się uda - dodał.
- To kiedy udamy się do lasu? - spytała Lola.
- Jutro po pracy? - zasugerował latarnik.
- Um, dobra - zgodziła się Lola. - Ale wezmę ze sobą leki, em, maści i wapno.
- Możemy się udać - Salaam przystał na propozycję.

Yin x Dan

Reunia Dana i drużyny Yina

Białowłosy szermierz przybył do Jastrzębiej Górki, gdzie spotkał Yina, Lolę i Salaama. Oraz spory tłum - wszystkie miejsca były już pozajmowane. Musieli ulokować się w pokoju u Yina, gdzie przesiedzieli do wieczora. Lola podjęła się pójścia na dół i przyniesienia strawy na górę. Co prawda miała niedogodności zdrowotne, ale nie miała problemu ze stworzeniem płyty z shinso, która pełniła rolę wielkiej lewitującej tacy z przekąskami.
- Straszny tłok jest na dole. Um, jakiś mecz oglądają - zraportowała na szybko dziewczynka. Do uszu czwórki regularnych doszedł gwar i wrzaski klienteli, kiedy Lola domykała drzwi od pokoju. Po chwili zapanowała przyjemna cisza.
Regularni jedli, pili i rozmawiali. Panował względny spokój - do czasu...


Lola tego wieczora była podenerwowana. Za oknem pogoda zaczęła się potwornie psuć. Dziewczynka krzyknęła, kiedy straszliwy huk poderwał ją z miejsca. Tak jakby potężna bomba wybuchnęła tuż obok Jastrzębiej Górki. Shinsoistka wtuliła się w Yina ze strachu, a potem się odsunęła, poczerwieniała na twarzy ze wstydu, że przestraszyła się ”głupiego” gromu.
Niemniej okazało się, że to nie był tylko głupi grom.
Salaam zerknął przez okno, miał nietęgą minę.
- Mamy problem - jego głos też wyrażał, że są kłopoty.
Gdy regularni wyjrzeli przez okno, widzieli obraz rodem z jakiejś śnieżnej apokalipsy.

Na zewnątrz prawie co chwilę błyskało i trzaskało. W powietrzu latały drzewa wyrwane z ziemi, kawałki budynków, a nawet pojazdy. Jeden z głazów latających w powietrzu leciał w kierunku okna. Lola krzyknęła, padła na podłogę, czarując po drodze niezniszczalną kopułę z shinso osłaniającą trójkę jej kompanów. Niemniej jeszcze na zewnątrz latający kamień rozbił się na kawałki o energetyczną kopułę, roztaczającą się nad Jastrzębią Górkę. Mimo to Lola nie rozproszyła magicznej bariery.

Dan jak zahipnotyzowany przyglądał się niepokojącej anomalii na zewnątrz. Nie wyglądał na specjalnie przestraszonego dziwną burzą. Przypominał bardziej zirytowanego, gdyż do czasu aż sytuacja się nie uspokoi, nie mógł opuścić mieszkania Yina i wrócić do siebie.
- Tu powinniśmy być bezpieczni - stwierdził spoglądając na kawałki okolicy ciskane przez wiatr na pole siłowe otaczające Jastrzębią Górkę. Przez myśl przeszło mu jednak pytanie, czy nie powinien interweniować. Nie przeszedł jeszcze szkolenia policyjnego i oficjalnie nie został zatwierdzony jako funkcjonariusz, ale jednak z drugiej strony, mógłby w ten sposób udowodnić przełożonym, że należy mu się przydział do elity, mimo, że oznaczałoby to współpracę z tym irytującym Rudzielcem.
Białowłosy podszedł do okna i zaczął uważnie przyglądać się sytuacji na ulicy, równocześnie mówiąc do zebranych.
- I jak tam poszukiwania? Dowiedzieliście się czegoś ciekawego odnośnie testu? Sam niestety nie miałem czasu się w to zagłębić, miałem… inne naglące sprawy - łowca mówił bez ustanku przyglądając się okolicy.
- Aua… - jęknęła Lola, trzymając się za opuchniętą rączkę. Łzy same wycisnęły się jej z oczu, z bólu. - Mm-mieliśmy testem… z-zajmować się… aua… jutro.
- Wiemy tyle, że jak dojdziemy za pszczołami na miejsce, to będziemy wiedzieć, co to za test… Albo równie dobrze łażenie po tym lesie to część testu - mruknął Salaam.
- Um, nie zapytałam się… aua... - Lola syknęła, magiczna bariera przez nią stworzona, nieco osłabła. - jakciposzłowrekrutacji.
- Nie tak dobrze, bym mógł się chwalić, nie tak źle bym mógł narzekać - odparł Dan, odwracając się do reszty. Jego spojrzenie skupiło się przez chwilę na Salaamie. - Jak na początek to całkiem sporo. Być może w policji uda mi się dowiedzieć czegoś więcej.
Dopiero na sam koniec, jego wzrok przeniósł się na dziewczynkę.
- Co się stało i kto ci to zrobił?
- Pszczoły mnie pożądliły, jak plewiłam truskawki - odparła dziewczynka, pociągnęła nosem. Salaam w tym czasie milczał W międzyczasie parę gromów huknęło o magiczną barierę rozciągającą się za oknem.
Zirytowany Yin przyglądał się przyjaznej pogawędce, gdy za oknem szalało piekło. A w ich stronę leciały wielkie kawałki śmierci. Jakoś nie uważał tego za dobry moment na rozmowę. Starał się ocenić odległość do dziwacznej anomalii. I umiejscowić sobie to gdzieś w przestrzeni. Na przykład - czy to nie portal wybuchł?
Portal był kawał drogi od miasteczka, które na razie zamieszkiwali, w tym też od Jastrzębiej Górki. Yin próbował podłączyć się do sieci, lecz nic z tego - internet padł. Niemniej od czego miał pamięć w bazie operacyjnej, z której mógł sobie wygrzebać wcześniej opracowane dane. Trudno było jednak powiedzieć, czy portal miał jakiś wpływ na pogodę. Niemniej przypomniał sobie, że w okolicach miasteczka zaobserwowano niepokojące zachowania zwierząt, anomalie rozwoju roślin czy uskoki i to, że doszło do zmian w tektonice. Nie czytał jednak o tym, żeby zapowiadano taką nawałnicę - bo nie znalazł takich informacji wcześniej w sieci. Nikt nie spodziewał się najwyraźniej tak skrajnego pogorszenia pogody. Bądź - co niektórzy fani teorii spiskowych by wzięli za prawdopodobną - może rankerzy stali za dezinformacją. Albo ktoś włamał się do baz stacji prognozowych. Tylko z drugiej strony - po co kto miałby to robić? Yinowi coś mówiło, że anomalie tektoniczne potęgowały zjawiska te, które teraz oglądali. Tylko… czemu coś takiego przyszło mu na myśl?
Salaam wyglądał na równie zaniepokojonego co Yin. I najwyraźniej też nie uważał tego czasu za dobry do pogawędek, bo orzekł:
- Nie powinniśmy może zejść na dół? Bariera na zewnątrz się utrzymuje, pytanie, czy na długo ona potrzyma i czyim jest dziełem.
- Tak - zgodził się latarnik. - Proponowałbym także oddalenie się od źródła tych anomalii, ale jest na zewnątrz niebezpiecznie. Chodź, Lolu. - Yin podał dziewczynce rękę i pomógł wstać.
Dziewczynka chwyciła rękę Yina zdrową dłonią i powstała na nogi.
- Um, chodź Dan.
Salaam zaś wyszedł z pokoju. Dan jedynie wzruszył ramionami i ruszył za nimi. Nie widział różnicy między siedzeniem w pokoju, a w zapełnionej sali na dole, jednak nie po to tu przybył, by siedzieć teraz samemu.
- Raczej nie jesteśmy w stanie nic z tym zrobić, a tu jesteśmy na pewno bezpieczniejsi niż na zewnątrz, tak więc nie pozostaje nam nic innego tylko czekać aż zarządca piętra zajmie się tą sytuacją - stwierdził bez większego przejęcia Dan. Nie lubił martwić się niepotrzebnie na zapas.
Drużyna zeszła na dół, a gwar nabierał na sile. W tym czasie Dan czuł, że jego miecz na coś zareagował. Miał wrażenie, że się… obudził.
Usłyszał też śmiech… nieprzyjemnie znajomy śmiech, którego miał nadzieję nie usłyszeć, a jednak los najwyraźniej postanowił sobie stoczyć grę z Danem.
- ...nie odmówiłbym sobie na dzisiaj… gąski, po pekińsku - nie wiedząc też czemu, usłyszał też głos Kana dochodzący z jadalni. - Ale najpierw tę gąskę trzeba zarżnąć i wyskubać jej wszystkie piórka - po chwili głos Kana wypełnił się wesołością.
Kurwa, nie teraz, przeszło Danowi przez głowę. Liczył, że okoliczności spotkania z bratem będą dla niego nieco bardziej sprzyjające. Z drugiej jednak strony, nawet Kan nie jest na tyle głupi by rozpocząć walkę w zatłoczonej knajpie.
Niemniej białowłosy położył rękę na rękojeści miecza i zaczął rozglądać się za swoim bratem. Zobaczył tył jego głowy - Kan zdaje się opuszczał karczmę, kierował się do wyjścia.
Zaś Salaam podszeptał do Yina:
- Chyba widzę naszą znajomą ladacznicę. - wskazał dyskretnie na postać Layli, która przebijała się przez tłum do lady.
Dan spojrzał na brata i… kompletnie go zignorował. Białowłosy nie był idiotą, by ruszać w ewidentną pułapkę brata. Pogoda na zewnątrz z pewnością nie sprzyjała lataniu, natomiast Kan mógł być już przygotowany na tą sytuację. Jeżeli jego brat chciał z nim pogadać, to sam musiał do niego przyjść.
Zamiast tego Dan, ciągle trzymając dla bezpieczeństwa jedną rękę na rękojeści miecza, zaczął rozglądać się za wolnym miejscem, gdzie wszyscy mogliby usiąść. Z tym było już trudno, w kwestii krzeseł i stołów było pozajmowane, co niektórzy bardziej zdesperowani zajmowali sobie nawet podłogę pod ścianami budynku. Na zewnątrz zdecydowanie byłoby więcej miejsca, lecz… kto normalny pchałby się w objęcia armageddonu? No chyba że Kan, ale i jego kto tam wiedział… poza Danem.
Nie tylko oni szukali miejsca do posiedzenia. Była też osobniczka otulona czarnym płaszczem, która przyglądała się szatynce z motylimi skrzydłami, oraz ci, którzy przybyli do Jastrzębiej Górki.
- Chyba jednak lepiej było zostać w pokoju - powiedział Dan. Co chwilę rzucał ukradkowe spojrzenie w stronę kierującego się do drzwi Kana.
Kan dokładnie w tym momencie spojrzał na Dana. Uśmiechnął się niecnie, białowłosy usłyszał jego śmiech… dziwne, że nikt inny się tym nie zainteresował, nikt tego nie usłyszał, poza nim. Po czym wyszedł z Jastrzębiej Górki.
- Dan? - Lola trzepnęła zdrową ręką w ramię Dana. - E, śpisz?
- Nic mi nie jest - odpowiedział, nie do końca pewny co się stało. Dopiero potem przypomniał sobie sytuację z wczoraj. Sytuacja nie wyglądała dla niego za dobrze.
Gdy spojrzał na Lolę, zamiast jej twarzy zobaczył twarz Kana, która wysyczała jadowicie:
- Ale jesteś pewny, że nic?
Białowłosy natychmiast cofnął się o krok, zaskoczony. Uszczypnął się w ramię, chcąc przełamać działanie… iluzji? Nie wiedział co się z nim działo, jednak był pewien, że musi być to jedna z umiejętności jego brata.
*Co się dzieje?* Białowłosy zapytał duszę zawartą w swoim mieczu.
Jednak wówczas odkrył, że… nie ma przy sobie miecza. Broń zniknęła wraz z pochwą.
Dan pobladł. Kiedy? Jak? Ciągle przecież miał go przy sobie. Praktycznie przez cały czas trzymał za jego rękojeść. Teraz nie miał już wyjścia. Obawiał się, że spotkanie z bratem może kosztować go wiele, jednak nie mógł pozwolić na to, by tamten zagarnął miecz.
- Gdybym nie wracał… - zaczął, po czym stwierdził, że to i tak nie ma sensu. Znajdował się w jakiejś pieprzonej iluzji. - Yin, jeżeli mnie słyszysz, możesz sprawdzić swoją latarnią zawirowania Shinso wokół mnie?