Blask wybuchu zdawał się rozświetlić wszystko. Absolutnie wszystko. Jakby zyskali brakujące fragmenty układanki. Richard w pewnym momencie rozpłynął się w niebycie. Był pewny, że wybuch go zabił i dlatego zyskał tę nadnaturalną świadomość. Nie było innego wyjaśnienia. Miał tylko nadzieję, że w tym błogim morzu informacji nie przepływa duch Eloiz. Chciał, żeby jego mała siostrzyczka przeżyła. Chciał, żeby przeżyła Manuel. Zasługiwała na to. Jednak to była hekatomba. Widział jak wkoło niego padały dziesiątki ludzi. Przed samym wybuchem walczył o to, żeby nie poślizgnąc się na kałuży z krwi i wnętrzności. Wiele osób poniosło ofiarę tego dnia. I co dalej? Jego to nie obchodziło. Był martwy i poznawał zależności między zdarzeniami jakie miały miejsce.

I wtedy poczuł szarpnięcie i ból. Martwy nie powinien czuć bólu.

Otworzył oczy. Przetarł twarz. Musiał wyglądać jak demon. Jego twarz i ubranie było zlepkiem krwi, wnętrzności i kurzu. Przy wstawaniu czuł ból w niemal całym ciele. Nadal miał przy sobie pistolety, których nie wyjął z kabur, ale jego ostrze musiało leżeć gdzieś wśród zabitych.

Nie chciał go szukać. Nie miał ochoty grzebać w tej masie. Chciał odnaleźć siostrę. I Manuel.

Snuł się niczym zjawa na polu bitwy. W końcu przyklęknął i podniósł coś, co nadawało się do zabijania. Chyba był to jakiś kordelas z hakiem do rozbrajania przeciwnika. Piracka broń. Szlachcic nie wiedział nawet jak nazywano takie ostrza. Przy okazji pochwycił też odłmek tajemniczego metalu, który jeszcze chwilę temu był niezniszczalnym monumentem.

Minęła dłuższa chwila aż zauważył swoją siostrę. Rzucił się biegiem w jej stronę odzyskując w sobie siły. Pochwycił ją, przycisnął do siebie i poczuł jak kurz z jego twarzy spływa wraz z krwią i łzami. To było zwycięstwo! Eloiz żyła! W tym momencie nie miało znaczenia kto z kim przeciw komu knuł. W końcu emocje się uspokajały. Jego serce na moment niemal stanęło gdy zauważył, że nie ma nigdzie Manuel. Kobiety, którą uratował w Latającym Mieście. Kobiety której życie wybrał zamiast przyjaciela Jacoba. Teraz pamiętał to dokładnie. Widział jego twarz tam, w wirze nieświadomości. A może nadświadomości. Historyk był jedną z kluczowych postaci. Jego wiedza mogło im wszystkim się przysłużyć. A jednak wybrał Manuel. Dziewczynę, która… coś dla niego znaczyła. Wśród osób stojących o własnych siłach dojrzał Jacoba. Cóż za pech, że akurat on przeżył.

Teraz dzielili wspomnienia. Wiedział, że Cooper też tam był. Też widział ten strumień obrazów. Widział rozmowy, w których nie brał udziału. Tak jak Richard widział te, z udziałem Jacoba. To w żaden sposób nie załatwiało sprawy między tą dwójką. Jednak trzeba było ją jeszcze odłożyć.

Denis najszybciej zainteresował się Shagreenem. Richard chwycił dłoń Eloiz i pociągnął ją za sobą w stronę Walkera Barensa i jego rodzeństwa. Czy to było nieodpowiedzialne? Tak. Czy miał inne wyjście? Nie. Przecież nie zostawi małej samej na polu po bitwie.

Szlachcic lustrował pole bitwy. Cały czas nerwowo szukał Manuel… gdy zbliżył się do Denisa i trójki Barensów.

Jak bardzo musieli go zniszczyć, żeby pragnął ich śmierci nawet teraz? Jak bardzo rodzeństwo musiało się nienawidzić? La Croix ścisnał mocniej dłoń Eloiz.
- Walker… ich trzeba osądzić. Upublicznić to co zrobili. Nie czyń z nich męczenników - powiedział w końcu La Croix.

Wiedział, że Shagreen ma w dużej mierze rację. Wiedział, że niegodziwość i zepsucie Barnesów są modelowym przykładem degrengolady arystokracji. Wiedział, że ryzykuje życie, stając naprzeciw tego indywiduum ze swoistym kodeksem zachowań... To, co widział niedawno na własne oczy i odczuł wszystkimi zmysłami uświadomiło mu jednak, że są rzeczy ważniejsze niż zemsta. I chociaż w ciągu ostatnich miesięcy Denis kilkukrotnie pokazał swoje mroczniejsze oblicze, kiedy pragnienie pomsty za osobiste krzywdy niemal zatryumfowało, to szlachetność wyszła ostatecznie zwycięsko z tych prób.

Popatrzył w oczy Przywódcy Zarażonych, drgnął wyraźnie, kiedy demonstracyjnym ruchem przypinał plakietę z nazwiskiem Castelari w miejscu serca.

- Więc musisz i mnie zabić, a także pamięć o swoim przyjacielu! - wskazał na plakietę. - Są ważniejsze sprawy! Gascon właśnie umiera! A my jako ocaleli z rzezi musimy strzec teraz tajemnicy. Widziałeś przeklętych? Widziałeś, co stanie się ze światem, kiedy wiara w zapomniane kulty wzrośnie? Przybywając na wyspę, zgodziłeś się na panujące tu zasady. Osobiste sprawy przestają mieć znaczenie! Chcesz zagłady wszystkich archipelagów łączne z Andromedą? Czy zupełnie nie obchodzi cię los innych? Wiem, że to ogromne poświęcenie, lecz kto jeśli nie ty Walkerze może się na nie zdobyć?
Ja zrezygnuję nawet z sensu mojego życia, czyli bycia lurkerem, jeśli w przyszłości ocali to kolejne pokolenie mieszkańców Oriona…

- Lurker ma rację - powiedział podchodzący z boku do całej sceny Richard. Ostrze wbił w przesiąkniętą posoką ziemię i niemal bez udziału woli sięgnął po pistolet.
- Teraz masz możliwość stania się legendą. Ostatnim honorowym człowiekiem z rodu Barens. Pamięć o tobie będzie dla innych nadzieją. W podręcznikach do historii ucieczka z wyspy Zarażonych będzie opisana jako triumf dobra nad korupcją Doktorów, którzy upychają tam więźniów politycznych. Bo udowodniłeś winy swego rodzeństwa. Bo doprowadziłeś ich przed sąd. Nie wiem jaki był twój ojciec, ale mój często mówił mi, że to na mnie spoczywa obowiązek dbania o honor rodziny. Są inni. Starszy brat, który będzie zarządzać. Dziedziczyć. Młodszy brat, który poświęcił życie służbie panu. Siostra, która jest ledwie podlotkiem. Ale często mawiał: “Richardzie, to ty strzeżesz ich honoru. To ty musisz powiedzieć im “dość!”, gdy posuną się za daleko.”. A kim ty byłbyś w oczach ojca? Bratobójcą? Jak zostaniesz zapamiętany? “W imię osobistej zemsty wyrwał się z więzienia, żeby zamordować swoje rodzeństwo?”. To że ich zabijesz stając się samemu bestią niczego nie wyjaśni ludziom. To nie przywróci życia tamtym szlachcicom. Nie cofniesz czasu! Za to możesz się stać bestią, która z twego rodzeństwa uczyni męczenników. Miast ich ukarać zapewnisz im największą nobilitację.

Richard patrzył na całe to zdarzenie mierząc z pistoletu nisko. Trochę powyżej kolana Walkera. Być może adresat słów nawet nie zauważył tego gestu skupiając się na osobie Lurkera i rodzeństwa. Jednak La Croix nie chciał pozwolić sobie na stratę Denisa. Chłopak wiele przeszedł odkąd się poznali i niczym hartowana stal wychodził z ognia bitwy mocniejszy niż kiedykolwiek.

W opozycji do Denisa miał Coopera. Historyka, który właśnie organizował podpisy pod jakimiś dokumentami. Bystre i zarazem ulepszone wszczepem oko szlachcica widziało dość dobrze cóż próbuje zrealizować Starr. Szlachcica przeszedł zimny dreszcz na myśl o dalekosiężnych planach jakie ów intrygant mógł powziąć. Zwłaszcza, że w świetle wydarzeń przed bitwą mogli wzajemnie określić się wieloma słowami, lecz próżno byłoby tam szukać jakichkolwiek synonimów słowa “przyjaciel”.

Richard próbował się też rozejrzeć po polu bitwy, ale ciężko było to zrealizować nie tracąc z oczu Walkera Barensa. Toteż ograniczył się do minimum, czyli ich najbliższego sąsiedztwa i Eloizy. Głupio byłoby przejść przez to wszystko i poczuć ostrze noża wbite między łopatki.

Arcon zdziwił się, że tylu Krzyżowców ocalało z rzezi. Może mieli ukryte posiłki? Cóż... teraz było mu prawie wszystko obojętne. Black Cross nie było wrogiem, jedynie strażnikami tajemnicy. Nie pochwalał ich metod, lecz widocznie tylko tak mogli skutecznie strzec sekretu i zapobiec ostatecznej katastrofie. Jego zmarły ojciec być może wiedział za dużo? Lurker nie miał jednak pewności, czy Black Cross odpowiadali jako organizacja za jego przedwczesny zgon. Pewną ofiarą był natomiast Enzo, który nie słuchając ostrzeżeń nurkował na Quard i mając buntowniczą naturę przypłacił życiem swoją niezwykłą odwagę i upór.

Później przemówił Cooper, zalewając obecnych potokiem słów. Denis jeszcze bardziej zaczął odczuwać warunki pogodowe. Poczuł się zmarznięty i zmęczony, organizm powoli wytracał swoje wcześniejsze pobudzenie. Czy Jacob miał go za uparte dziecko? Po tym wszystkim, co przeszli jako drużyna? Przecież poławiacz potrafił kojarzyć fakty, nie brakowało mu rozumu. Mimo braków w wiedzy o mitologii potrafił łączyć fakty, namacalnie zetknął się też z groźnym, prastarym kultem. Pojął zadania Krzyżowców i rolę jaką spełniał Eliasz. Pozostawało pogodzić się z obecną sytuacją, gdyż nie mieli żadnych atutów w rękach. Chcieli jedynie świętego spokoju. A ten samochwał ponownie poświęcał tyradę na to, co można było streścić w kilku zdaniach. Pozytywnym aspektem było to, że skupiał na sobie uwagę tworzących krąg.

Denis w milczeniu słuchał słów na swój temat. Nie zawahał się ich skomentować, dopóki miał jeszcze ku temu okazję:

- Prędzej zaniecham uprawiana swego zawodu i życiowej pasji, niż będę współpracował z Black Cross. Myśl o tym napawa mnie niewymownym wstrętem. Zrzeknę się też miana rodowego lurkera rodziny La Croix, które dotychczas piastowałem z godnością. W zasadzie umarłem już dla świata jak Castelari... Mogę zostać na lodowej wyspie do końca swoich dni jako gwarant umowy, jeśli tylko ocali to mojego patrona i jego współtowarzyszy - spojrzał na Sir Richarda, Eloizę i Malfoya...