Camille tylko wzruszyła ramionami.
- Nie sądzę. I oni mają swoje zasady. Wiesz, system wartości. Poza tym są w to wmieszane niemałe pieniądze. Nie przekupimy ich skradzionym amuletem. - Pokręciła głową i obejrzała się w kierunku, gdzie znajdowała się posiadłość Burrow. - Powinnyśmy się pospieszyć. Mamy coraz mniej czasu.

Kobiety zostawiły śpiących bandytów, z których jeden zaczął pochrapywać cichutko. Sprawdziwszy ekwipunek i chowając broszę, ruszyły w stronę Dostawczej.

Park nie był specjalnie rozległy, spacer też nie trwał zbyt długo. Deszcz zaczął powoli słabnąć, by w końcu całkowicie zniknąć. Kiedy szum kropel ustal, kobiety usłyszały charakterystyczny syk uciekającej z siłowników pary oraz głośny, metaliczny stukot. Daleko z prawej strony, pewnie z okolic posterunku straży, widać było olbrzymią postać, na długaśnych nogach. Po chwili dezorientacji został rozpoznany jako "wysoki chłoptaś", elitarna jednostka straży.

Chłoptasie stali na długich, mechanicznych szczudłach zasilanych wielorybim tranem, co oczywiście opracował znany technolog, Sokołow. Strażnik trzymał w ręku kuszę z bełtami, które nieco jarzyły się niebieskim blaskiem w ciemnościach nocy. Pod jego nogami plątała się dwójka innych strażników, którzy w jego otoczeniu wyglądali na karły. Rozmawiali o czymś, sądząc zapewne że obecność chłoptasia zapewni wystarczające bezpieczeństwo. Może i by tak było, był to doprawdy groźny i przejmujący widok, który skruszył niejedno bandyckie serce. Ale sam chłoptaś patrzył w chmury i palił papierosa.

Scena miała miejsce jakieś pięćdziesiąt metrów od kobiet. Naprzeciwko nich na tle ciemnego nieba majaczyła jeszcze ciemniejsza kamienica, oświetlona częściowo przez latarnię na jej lewym skraju. Ta po prawej nie działała. W domu Jenny, przynajmniej od frontu, nie widać było żadnego światła w oknie.

Dziewczyny skryte były za kamienicą pod numerem ósmym, tuż obok nich jasnym światłem promieniała latarnia uliczna.

Kobiety stały przez chwilę wyglądając zza rogu budynku. Camille zdawała sobie sprawę, że nie mogą zwyczajnie przebiec przez ulicę. Od razu zostałyby zauważone, a to zupełnie pokrzyżowałoby im plany.
W końcu dziś miały się tylko rozejrzeć. Kobieta schowała się za budynkiem i oparła plecami o chłodny mur.
- Nie przejdziemy na drugą stronę niezauważone - podjęła w końcu. - Przynajmniej ja... - sprostowała, nie będąc do końca pewna mocy towarzyszki. - Wyłączenie tych dwóch latarni - mówiła, wskazując na lampę nad ich głową i tę po przeciwnej stronie ulicy - może wzbudzić zbyt wiele podejrzeń, a w końcu nie chcemy zwracać niczyjej uwagi. Poza tym chyba żadna z nas za bardzo się na tym nie zna... - Spojrzała badawczo na skrzynkę latarni ulicznej i westchnęła tylko. - Warto byłoby w jakiś sposób odwrócić ich uwagę. Masz jakieś propozycje? - zapytała na koniec, błądząc już oczami w poszukiwaniu jakiegoś trzeciego wyjścia.

- Możemy przejść na drugą stronę trochę dalej od nich i obejść tamten budynek - zaproponowała Camille, wskazując na gabinet dentystyczny po przeciwnej stronie ulicy. - Z tym że, jeśli dobrze pamiętam mapę pokazywaną nam przez Geoffrey'a, będziemy musiały minąć magazyn, a tam możemy natknąć się na płaczków. Z pewnością nie jest to najbezpieczniejsze wyjście...

Przez chwilę milczała, oceniając odległość.
- A gdyby tak stłuc tamtą latarnię za nimi? Będziemy miały dość czasu, by przebiec na drugą stronę.

Camille włożyła bełt w wyżłobienie kuszy, przykucnęła, by lepiej ustabilizować broń, wycelowała i strzeliła.
Kobiety usłyszały charakterystyczny, cichy szczęk metalu, a zaraz po nim odgłos zwolnionej cięciwy i pocisk poleciał wprost, w stojącą kilka metrów za mężczyznami latarnię.

• Strzał w lampę uliczną za strażnikami - Dokładność: +1.

Camille załadowała strzałkę bez środka usypiającego, wycelowała i wystrzeliła. Nie był to z pewnością łatwy strzał, latarnia była daleko i na dodatek trzeba było trafić w szklany klosz.

• Camille strzał, ułatwienie za wysiłek i za dokładność; rzut: 13 - zdane

Bełt pomknął cicho, słychać było jedynie zwalnianą cięciwę - lecz żeby usłyszeli to strażnicy, zagłuszani dodatkowo przez pracujące tłoki chłoptasia, musieliby mieć słuch kota. A nie mieli.

Szkło posypało się na ziemię, lampa na chwilę rozbłysła miniaturową kulą ognia, zanim jakiś mechanizm zablokował wypływ gazu. Strażnik na mechanicznych szczudłach trzeźwo rozejrzał się dookoła, natomiast jeden z wartowników na dole przewrócił się przestraszony, drugi natomiast szarpał się z pistoletem w kaburze. Coś tam mówili podniesionymi głosami, jednak nasze bohaterki wykorzystały moment nieuwagi, żeby przebiec na drugą stronę ulicy (czekając aż chłoptaś zwróci się w stronę swoich kumpli).

Dziewczyny mogłyby wbiec w alejkę pomiędzy posiadłością Barrow a drugim budynkiem, jednak w oknach stróżówki płonęło światło, trzeźwo postanowiły więc zajść budynek pod numerem 5 od lewej strony. Tam nikt nie powinien ich już dostrzec, szczególnie o tej porze, i na spokojnie będą mogły zaplanować dalszą drogę.

Camille i Nelleke stanęły obok niewielkich drewnianych drzwi, które zapewne były drogą, którą dostawy wkraczały na drogę do sklepowych półek sklepu spożywczego.

• Otrzymujecie po 1 PD za ciekawą akcję, przypominam, że 4 PD to rozwinięcie, a za 1 PD można odrzucić wtrącenie MG albo przerzucić rzut kością

Trzymając się blisko ściany sklepu, Camille ostrożnie zbliżała się na jego tyły. Jeżeli w sąsiednim budynku faktycznie byli płaczkowie, dużo lepiej byłoby, gdyby kobiety dowiedziały się o ich obecności pierwsze.
W takich okolicznościach należało zachować szczególne środki ostrożności, bowiem zarażenie się chorobą w zasadzie oznaczało śmierć. Długą, bolesną i... przykrą.