- Hai, haaai… - Miyako starała się zachować pozory obojętności. Nie było czasu na tuszowanie „tatuażu”, więc liczyła, że podpici klienci nie zwrócą na niego uwagi. Zresztą, co się ona martwiła opinią jakiś podchmielonych facetów, gdy nawiedzały ją wizje rodem z jakiegoś sci-fi anime?
Poprawiła szminkę, by idealnie podkreślała jej dziewczęco skrojone usta, po czym klepnęła się w pośladek, puszczając oczko do swojego odbicia.
Ruszyła korytarzykiem, mijając pary drzwi, aż dotarła do tych, które były jej destynacją. Przesunęła wejście, wchodząc do środka, ubrana tylko w swój „wojowniczy” mundurek i tajemniczy uśmiech.
Sailor Merkury… nudna i cicha kujonka. Kto by chciał oglądać jej striptiz?
Co innego Wenus… albo Mars. To były kobiety z klasą. Piękne i ponętne.
Wchodząc po stopniach na kolorowo podświetlony podest z rurą, tancerka przełączyła się w tryb „przetrwania”, przemieniając się w ucieleśnienie chuci zebranych w pomieszczeniu osób, oplatając się wokół metalowego słupa, niczym wykuty z białego marmuru dusiciel, by powolnym obrotowym ruchem zataczać okręgi nad głowami widowni, prezentując widoki, za jakie przyszło im zapłacić dzisiejszego wieczoru. Grono nie było wielkie - tylko trzy osoby przy vipowskim stoliku, nad którym mieściła się “jej” scena. Ciekawe towarzystwo - jeden gaijin, jedna kobieta i w sumie tylko jeden facet wyglądał jak typowy klient. Wszyscy umilkli, wpatrując się w Sailor Mercury.

[media]https://media.giphy.com/media/vpyW5E62sM4Tu/giphy.gif[/media]

Było na co popatrzeć.
Trzy pary oczy zaczęły wpatrywać się w dziewczynę, a Alice na chwilę zapomniał o tym co jeszcze przed przyjściem zgrabnej, urodziwej Japonki zauważył (z powrotem!) na swojej dłoni. Toshi powiedział coś, ale Szkot nie dosłyszał co to było. Kiwnął tylko głową nawet nie odwracając się i nie odrywając wzroku.
Miyako wraz z przyciemnieniem świateł, popłynęła w rytm muzyki, wspinając się i opadając, zamierając w pozycjach od których nie tylko robiło się obserwatorom gorąco, ale i niewygodnie w pewnych partiach ciała. Starannie przeciągane chwile z pozbywaniem się i tak kusego stroju, były prawdziwą torturą, ale jakże słodką i satysfakcjonującą, gdy już mogli swobodnie celebrować nagość kobiety.
- Reszta jest milczeniem - Szkotowi wyrwało się na głos po angielsku, gdy dziewczyna w końcu całkowicie odkryła się przed nimi. Choć chłonął widok zgrabnego ciała z zainteresowaniem właściwym mężczyznom, pasją i potrzebą poprawiania się na siedzeniu, to nie było w jego wzroku lubieżnej zachłanności. Od kiedy tancerka pojawiła się w ich loży patrzył na nią z iście dziecięcą fascynacją pozbawioną maniery zamykającej się w słowach: “chcę i mogę to mieć”, tak częstej wśród mężczyzn w takich sytuacjach. Im dłużej trwał występ i im więcej części garderoby lądowało na podłodze, tym bardziej to się zmieniało. Gaijin nie był odporny na wdzięki Japonki i widać to było jak na dłoni.
To, że względem swojej orientacji nie wylądował w tym klubie przypadkiem, przejawiało się dużym skupieniem na pewnych smakowitych dla przewodniego zmysłu rejonach. Po piersiach, brzuchu, łonie i smukłych udach prześlizgiwał się wzrokiem nader często, jednak niewiele mniej uwagi poświęcał miejscom na których przynajmniej teoretycznie normalny klient się zwykle nie skupiał.
Ramiona, dłonie, układ stóp dziewczyny w jej tańcu, usta... Kilkakrotnie spojrzał jej w oczy. Na tyle długo by to co się w nich kryło przyjąć jako dopełnienie tego nagiego, tanecznego spektaklu bez którego jakby nie miał on w oczach gaijina sensu, lecz na tyle krótko aby nie było to uznane za niegrzeczne. W Europie patrzenie sobie w oczy było oznaką szczerości i zainteresowania drugą osobą, ale tu w Tokio był to spory nietakt. Alice wiedział o tym i nie przesadzał w tym względzie, grzecznie odwracając wzrok na bardziej eksponowane części nagiego ciała, gdy tancerka pochwycała jego spojrzenie.

Przez cały występ był też lekko rozkojarzony i zerkał na swoją dłoń, na której widoczne były metalicznie połyskujące uszka.
Jakby zgrabne ciało pięknej Japonki rywalizowało w jego mózgu z wewnętrzną częścią jego łapy. W pewnym momencie drgnął po kolejnym oderwaniu się od piersi i prześlizgnięciu się po ramionach i dłoniach dziewczyny.
Jakby zdębiał spoglądając na jej rękę i na swoją, którą uniósł wyżej, przed swoją twarz jakby prosił o datek.
Desperacko próbował zrozumieć już nie tylko skąd u diabła ponownie wzięły się na skórze te pieprzone królicze uszka, ale i czemu ich bliźniaki są na dłoni tancerki.
To, że dziewczyna była w pełni naga, nie oznaczało, że jej występ chylił się ku końcowi. O nie… można ująć, że teraz dopiero się zaczynał. Widownia jaka przypadła jej w udziale, była grzeczna i kulturalna. Nikt nie skandował lubieżnych haseł, nikt się przed nią nie masturbował, nikt nie wylewał na nią litrów alkoholu, uznając to za seksowne i przyjemne. Dla takich nocy jak ta, tkwiła w tej pracy. Nie tylko dla pieniędzy, jak mogłoby myśleć większość ludzi.
Czuła się specjalna.
Wyjątkowa i… jedyna.
Nie była jedną z miliona stojących na przejściu dla pieszych lub na stacji metra. Nie była tylko cyferką w dzienniku, metalową tabliczką, z wyrytym nazwiskiem, na drzwiach. Nie była czwartymi skrzypcami, w piątym rzędzie po prawej.
Wszystkie oczy zwrócone były na nią. Widzieli ją. Byli świadomi istnienia. Może nawet… zapamiętają i będą wspominać, jako ostatni świadkowie jej cichej egzystencji.

Yamasaki zlękła się na chwilę, gdy gaijin wyciągnął przed siebie rękę. Bała się, że będzie chciał ją dotknąć, a wtedy nie powstrzymałaby się od siarczystego kopnięcia go w twarz. Nie chciała tego robić, wiedziała, że błąd tkwił w jej rozumowaniu, a jednak nie była w stanie w większości czasu panować nad swoimi odruchami i lękiem.
Na szczęście obcy klient, okazał się dobrze poinformowanym w kwestii kultury i polityki nie tylko jej kraju, ale i klubu.
Uśmiechnęła się do niego łagodnie, gdy zaczepiona nogami, zwisała głową w dół, wijąc się jak wstęga wodospadu targana silnym wiatrem.
Blondyna wyraźnie coś gryzło. Nie była jednak pewna, co konkretnie. Czy miał wyrzuty sumienia, że tu siedział? Poczuł się chory? Nabrał obrzydzenia…
Miyako spojrzała na dłoń, wyciągniętą w żebraczym geście, dostrzegając świetlisty tatuaż. Ten sam z rana. Ten sam, którego ona miała. Może to była jakaś choroba?

Lekko drżącą dłonią ze stygmatami Playboya, sięgnął po szklaneczkę whisky. Jego wzrok i zachowanie dalekie było od znamionowania szoku, ale w oczach miał czyste WTF jakby wymalowane markerem. Jako mężczyzna nie potrafił oderwać spojrzenia od krągłości wywołujących poczucie srogiego gorąca tu i ówdzie, ale złapał się na tym, że coraz bardziej skupia się na szukaniem wzrokiem dłoni tańczącej Japonki.
Nie była to może jedna z tych krępujących i dziwnych sytuacji, ale na pewno nie było to też przyjemne uczucie, gdy ów “tatuażyk” wyprał ją w spojrzeniu klienta i ponownie stała się nic nie znaczącą, anonimową dziewczyną. Tanaka jednak dokończyła swój występ, choć z gorzkim uczuciem w ustach. A gdy pokłoniła się przed trójką siedzących, wyszła nago z pomieszczenia, czekając na kolejne wytyczne managera.


Połączeniem dyskretnego gestu i spojrzenia Szkot poprosił do siebie kelnerkę przechodzącą koło ich loży. Nie włączał się w komentarze Asuki i Toshiego. Kiwając jedynie głową na ich słowa z lekkim uśmiechem.
Sam występ był…
Alice bywał w night klubach w Glasgow, ale to było nie do porównania. Japończycy faktycznie zatracali się w tym co robili aby dążyć do perfekcji. Taniec wstrząsnął nim jednak nie tylko poprzez niesamowitą ekspresję tancerki ale i… znów zerknął na dłoń.
- Czy można zamówić taniec prywatny dla jednej osoby? - spytał kelnerki gdy podeszła. - W odosobnionym miejscu… Oczywiście z wszelkimi zasadami i… panującymi tu… i… - zaczął się gubić próbując wskazać, że nie chce być opacznie zrozumiany.
- Oczywiście, cena jest stała w przypadku małych grup, czyli 1 do 5 osób - dziewczyna odpowiedziała z uprzejmym uśmiechem.
- No chyba nas nie zostawisz? - Alice usłyszał tuż obok pretensję Asuki. Jednak wzrok Toshiego powiedział mu coś innego. Czyżby znów próbował zejść się z Asuką? A może byli z rodzaju tych “byłych”, którzy czasem ze sobą sypiali, gdy nie mieli nikogo innego na oku? Tak czy siak wzrok Japończyka powiedział Szkotowi, że ten nie obraziłby się, gdyby kumpel ich zostawił.

Bluzg rzucany w myślach był wyjątkowo szpetny.
To nie było tak, że Alice nie interesował się Asuką, nawet wręcz przeciwnie, a pewnie i dla Soby Natsuko byłoby wisienką na torcie jej kresu życia, gdyby jej prawnuczka i ukochany gajin-przyszywany-wnuczek, mieli się ku sobie.
Alice klasycznie nie potrafił się za dziewczynę zabrać w przypadku ich zagamtwanych friendzone relacji. Gdy zobaczył wymowną minę Toshiro poczuł jak szpikulec zazdrości wpełza mu do ucha ryjąc w głowie bruzdy. Byłaby to nawet ciekawa forma pewnej niewypowiedzianej deklaracji, gdyby zdecydował się z nimi zostać, ale tylko wtedy gdy Asuka była świadoma tego co kombinuje Toshi i wiedzy o tym Alice’a. W przeciwnym przypadku zaskarbiłby sobie tylko zadrę niechęci u kumpla nie ugrywając nic u dziewczyny.
Życie potrafiło być totalnie skomplikowane, a dokładając do tego japońską mentalność…
- Asu… - Szkot położył dłoń na ręce dziewczyny. - Ja bym wolał posiedzieć z Tobą - powiedział miękko, lecz zaraz się poprawił zerkając na Toshiego: - Z wami. Niż mieć piętnaście tańców tej dziewczyny.
Wystawił dłoń z ‘’uszkami’ przed oczy Asuki.
- Dziś rano mi się to pojawiło zupełnie nie wiem skąd. Znikąd. Nie wiem o co chodzi. Ona ma na dłoni to samo i speszyła się lekko gdy zacząłem na to patrzeć. Pogadać z nią chcę o tym, a private lap dance, to chyba najlepszy moment - dodał orientując się, że po tak ekspresyjnym występie nie jest to jedyny powód. I że chyba zbyt zabrnął starając się przed nią tłumaczyć. - Piętnaście minut max i wracam.
Toshi uśmiechnął się krzywo.
- Może bawiliście się w tym samym klubie to te wejściowe pieczątki na ultrafiolet - podsunął.
- Jak chcesz możemy ją znów zamówić w trójkę - zaproponowała tymczasem Asuka, nieświadoma ani manipulacji Alice’a, ani umizgów byłego chłopaka - Wiesz, jakby to jakaś yakuza czy coś... naprawdę nie pamiętasz, gdzie ci to mogli zrobić? Wygląda jak jakiś ekskluzywny tatuaż, a nie pieczątka klubowa.

Rozumowanie Toshiro i Asuki nie było pozbawione sensu i nawet Alice by je przyjął z ulgą. Problem w tym, że klubowe pieczątki nie pojawiały się i znikały nagle bez powodu. Tym bardziej, że Szkot nie był ostatnio w klubie w którym by go ‘znakowano’.
- Ok, możemy w trójkę. - Skinął głową. - Tylko niech to będzie private lap dance. Tak łatwiej będzie porozmawiać. - Alice próbował oszukiwać sam siebie, że idzie mu tylko o zagadnięcie tancerki i to skąd królicze uszy mogły się wziąć na jego dłoni.
Z marnym skutkiem.
- Jeżeli ta śliczna dziewczyna, która tańczyła tu przed chwilą zechce uczynić mi przyjemność jeszcze jednym tańcem. Prywatnym. Będę szczęśliwy - rzekł nieco głośniej do kelnerki.
- Bardzo mi przykro, ale ta tancerka nie oferuje innych opcji tańca. Jeśli więc chciałby pan bardziej prywatnie, mogę zaproponować Star, która powinna być teraz wolna. - Dziewczyna spojrzała znacząco na Szkota, który wydawał się coraz bardziej zakłopotany.
- Ależ nie musi być żadna ‘inna opcja’. - Uniósł dłonie jakby w obronnym geście. Lub symbolizującym coś w stylu “ja mam rączki tutaj”. - Po prostu chciałem z nią przy okazji porozmawiać. Stąd to ‘bardziej prywatnie’.
- Rozmawiać? - Teraz to dziewczyna z obsługi wydawała się zakłopotana. - Niektóre dziewczyny zgadzają się po pokazie wypić z klientem drinka, ale... ja nie wiem czy Mi... Sailor Mercury się zgodzi. Poproszę, by spojrzała na państwa przychylniejszym okiem. Rozumiem, że mam ją wezwać? Czy życzą sobie państwo coś jeszcze?
- Jeżeli chodzi o mnie to nie. Dziękuję. - Szkot kiwnął głową z uśmiechem.

Yamasaki nie zdążyła nawet porządnie się ubrać, gdy manager znów ją wywołał.
- Goście z trójki chcą powtórkę. Musiałaś się im spodobać - powiedział Japończyk z wyraźną nadwagą i lśniącymi od żelu włosami na sztorc. - Powinnaś pozwolić zaprosić się im na drinka potem.
Dziewczyna popatrzyła na faceta, jakby właśnie zleciał z konia. Nie skomentowała jednak jego zachowania, odwracając się do lustra, by poprawić makijaż.
- Znowu Merkury? - spytała od niechcenia, przygotowując się mentalnie do kolejnego występu.
- Tak. Nie mówili, że chcą czegoś nowego. Choć ponoć bardziej chodziło im o ciebie, jako ciebie. Szef będzie zadowolony.
- Jasne… zaraz będę gotowa. - Miyako skończyła nanosić poprawki, po czym odebrała świeżą parę bielizny imitującej strój czarodziejki. Ubrawszy się, rozczesała perukę, poprawiła jędrny biuścik i ruszyła na ponowny podbój parkietu w prywatnej salce numer san.
Z niewiadomego powodu, bardzo nie chciała przekraczać progu pokoiku, bojąc się, że klienci się na nią rzucą. Nie chciała mieć z nimi nic do czynienia, ale skoro płacili i godzili się na warunki jej umowy, nie mogła odmówić.
Jeszcze chwilę mobilizowała się przed przesuwanymi drzwiczkami, po czym zaciskając pięści tupnęła obutą w szpilkę nogą i… weszła.

Na jej widok Szkot rozpromienił się i już chciał wstać w celu zaproszenia dziewczyny do stolika, ale coś w jej ruchach wstrzymało go. Po rozmowie z kelnerką i powiedzeniu jej iż chodzi mu głównie o rozmowę, myślał że tancerka przyjdzie tylko po to. Coś w jej ruchach i mowie ciała wskazywało jednak, że chciała wpierw zrobić kolejny występ, na co w oczach Alice’a błysnęło coś jakby uznanie. Powiedzieli jej iż klient chce porozmawiać, a ona z tym charakterystycznym etosem pracy wyglądała jakby wpierw miała zamiar zatańczyć. Lindsay nie bardzo wierzył, że pracującym w takich miejscach dziewczynom sprawia przyjemność tańczenia nago przed obcymi.
I to często gaijinami.
Wspomniał jej zawód gdy poprzednio po zauważeniu króliczych uszu mimowolnie to ich szukał wzrokiem i to na nich się skupiał. Jeżeli Japonka bez specjalnej przyjemności tańczyła dla klientów to jedyną przyjemność jaką w tym mogła znajdować, było poczucie spełnienia w tym co robi w oczach gości.

Choć klienci i tancerka byli ci sami… to występ był inny i równie elektryzujący co pierwszy. Yamasaki postarała się, by zebrani przy stoliku nie nudzili się prezentem, który już dawno temu rozpakowali. Wedle żywiołu wojowniczki, była wodą, lecz nie cichą i spokojną, a rozszalałą i porywającą jak fala tsunami, gdy przybierała pozycje przeczące nie tylko prawom fizyki, ale i budowy ludzkiego ciała.
Początkowy lęk i bunt, kruszał w kobiecym sercu, z każdym zataczanym obrotem, nad głową wpatrzonego w nią blondyna. Tym razem nie szukał wzrokiem króliczych uszu czekając na koniec tańca, aby z nią o nich porozmawiać.
I chłonął tak jak poprzednio widok starając się jednocześnie okazywać jak bardzo mu się podoba i nie przesadzić w tym.
Aktorem był niezłym, ale biorąc pod uwagę talent Japonki, wcale go tu nie potrzebował.
To było miłe… znowu być widzialną, choćby na ten krótki czas kilku-kilkunastu piosenek. Dla niego się więc postarała, by miał miłe wspomnienia po powrocie do domu. Do kraju z którego przybył.
Ciekawe skąd pochodził. Nie wyglądał jak Amerykanin… za chudy i mało opalony, do Rosjanina też nie pasował… za mało złota. Może Australijczyk? Taki trochę nijaki… zupełnie jak ci wyspiarze, którzy mieli najbliższe loty, właśnie do Japonii… Skądkolwiek był, chłonął występ nie tylko uważnie, ale z wielkim zainteresowaniem wymalowanym na twarzy.

Jej czas ponownie się skończył. Lekko zziajana Miyako, leżała na plecach, na zgiętych nogach, obejmując udami metalową rurę. Głowa lekko zwisała jej z brzegu podestu, a sama jej nosicielka, spoglądała czarnymi oczami na gaijina. Na różowych ustach błądził cień uśmiechu, zupełnie jakby dziewczyna nie nawykła do tego typu okazywania emocji. Figlarne piersi unosiły się w przyśpieszonym oddechu, zdradzając, że ich „czarodziejka” zmęczyła się lekko występem.
Zanim jej bezruch, zaczął być odczuwalny jako krępujący, podniosła się, odwracając nagimi plecami do widowni.
Dotknęła dłonią szyję, zdradzając pewne zakłopotanie sytuacją. Słowa managera, odbijały się w jej umyśle, wywierając na niej niejaką presję. Przygryzła dolną wargę, odwracając się w zamyśleniu do trójki siedzących, oraz czającej się w mroku kelnerki. Machnęła na nią ręką, by ją przywołać i zamówić drinki na koszt firmy… czyli potrącony z jej wypłaty.
Alice cieszył się, że nie ubrał dziś garnituru, bo gdyby obok leżała rzucona marynarka, pewnie zaofrerował by ją dziewczynie widocznie skrepowanej nagością po występie, podczas gdy w trakcie nią tak wdzięcznie epatowała. Tylko, że jak byłoby to odebrane to inna historia.
- Arigato - odezwał się z dosyć dziwnym akcentem, lecz lekko przypominającym brytyjski. - Bardzo cieszę się, że zechciałaś do nas wrócić - kontynuował po japońsku. - To było naprawdę piękne i… chciałem przeprosić. Jestem Alice. - Lekko skinął głową i odruchowo ruszył ręką jakby chciał wysunąć ją na przywitanie, lecz w porę stłumił odruch. Japończycy wszak nawet wśród przyjaciół kontakt fizyczny uznawali za niewłaściwy. Zręcznie przeniósł rękę na szklankę whisky, choć samego gestu tym w pełni nie ukrył.
Tancerka spięła się machinalnie, gdy tylko dostrzegła sunącą w jej kierunku dłoń. Wyglądało na to, że zaraz miała zacząć krzyczeć, ale… tylko odetchnęła, jakby sama nie była do końca pewna, czy jej strach się jej tylko nie zdawał.
- Yamasaki desu. Hajimemashite. - Kobieta skinęła głową, rozkładając się jak kotka na boku, podpierając głowę na ręce, a drugą gładząc się po biodrze.
Sytuacja nie tylko była dziwna… ale i komiczna, gość wyglądał jakby chciał z nią rozmawiać.
- Wzajemnie Yamasaki. - Szkot uśmiechnął się, choć teraz już musiał grać. Poza jaką dziewczyna przyjęła zdecydowanie nie pomagała mu w koncentracji. Odruchowo poprawił się na kanapie. - To Asuka i Toshiro. - Wskazał przyjaciół. - Nawet gdybym bardzo się starał, to chyba nie potrafiłbym stwierdzić czy chciałem jeszcze raz zobaczyć Twój piękny taniec, czy upewnić się, że nie obraziłaś się. Wybacz, że mniej skupiałem się na Twoim występie poprzednio… - urwał zakłopotany.
- Ah… nic nie szkodzi, nic nie szkodzi - zaszczebiotała lekko zażenowana, że mężczyzna ją przeprasza. - Jestem tu dla ciebie, a nie ty dla mnie. Skąd pochodzisz? Bardzo ładnie mówisz po nihongo.
- Cóż… odniosłem wrażenie, że to akurat jest nie do końca jednoznaczne - odpowiedział jej na kwestię ‘kto tu jest dla kogo’ wspominając jak zatracała się w tańcu chłonąc podziw klientów. - Urodziłem się tu w Tokio, ale większość życia spędziłem w Szkocji. I wiem, że moja wymowa jest ładna jedynie jak na przeciętnego gaikokujina. - Roześmiał się.
Nie zaśmiała się, a jej jedyną reakcją był nikły cień uśmiechu na wargach.
- Europa… chciałabym odwiedzić Polskę i posłuchać koncertu Chopina - wyznała po chwili namysłu.
- Choćby w ramach rewanżu byłbym szczęśliwy móc to zorganizować. Obawiam się jednak, że on nie żyje - Alice odpowiedział żartem starając się lekko rozładować atmosferę.
Znowu cisza i lekko kamienny wyraz twarzy. W oczach jednak nie kryło się zdegustowanie, a rozbawienie. Można ująć, że śmiała się w duchu, a nie na zewnątrz.
- Wiem, wiem… kompozytor dawno odszedł, ale jego muzyka jest wciąż żywa - odparła polubownie, odrywając dłoń od uda i zaplatając kosmyk niebieskich włosów na palec. Alice starał się nie reagować na ten ruch, jak i na to, że dziewczyna miała niebieską perukę. Dzisiejszego dnia niebieski kojarzył mu się...
- Miło słyszeć, że ktoś lubi muzykę tego typu. W czasach popjazgotu - odpowiedział starając się przestać myśleć o kolorach. - Lubię muzykę filmową. Ona łączy nowe z tym co komponowali dawniej.
- Hancu Cimerru jest fajny - Yamasaki mało nie połamała sobie języka na amerykańskim imieniu i nazwisku. - Nagrał na przykład Incepcję, albo Anioły i demony - dodała, by naprowadzić blondyna na właściwego kompozytora. Chyba chodziło jej o Hansa Zimmera.
- Tak, piękna muzyka… - Alice jakby zamyślił się nad czymś. - Jak chodzisz do klubów, to wybierasz te z jaką muzyką? - spytał desperacko próbując naprowadzić rozmowę na interesujący go temat. Z jednej strony rozmowa z piękną nagą dziewczyną i okazja do dyskretnego prześlizgiwania się wzrokiem po rejonach jej ciała budzących ciepłotę zdecydowanie wyższą niż 36,6… sprawiała mu przyjemność. Z drugiej czuł skrępowanie wobec przysłuchujących się przyjaciół i wciąż miał przed oczyma te cholerne uszka na dłoni.
Nawet gdy teoretycznie sutki były zdecydowanie milszym widokiem.
Kobieta potrząsnęła głową, jakby się z czymś nie zgadzała.
- Nie chodzę do klubów. Ten jest wyjątkiem, bo w nim pracuje, a dlaczego pytasz? Nie umówię się z tobą, jeśli do tego dążysz. - Uniosła się nieznacznie, jakby chciała zakończyć rozmowę, zanim stanie się niemiła dla nich obojga.

Milczał przez krótką chwilę.
- Yamasaki, nie chodzi mi o to… - Spojrzał jej na chwilę w oczy, lecz jak to względem Japończyków zaraz go odwrócił. - Jesteś piękną dziewczyną ale… Ja po prostu nie rozumiem. - Spojrzał tym razem bezradnie. - Dziś pojawiło mi się to - wysunął rękę z tatuażem - nie byłem w żadnym klubie gdzie by robili takie stemple, Ty masz taki sam. Pojawił się znikąd, czasem znika. Pomyślałem, że wiesz co to może być.
Miya popatrzyła na rękę mężczyzny, a później na swoją własną. Długo milczała, ważąc słowa. W końcu odezwała się cicho i przepraszająco.
- Nie wiem skąd go masz. U mnie też się dzisiaj pojawił. Rano… i znikł na większość dnia, aż do teraz. Może to jakaś choroba? Nie tylko u ciebie widziałam to znamię… może to przez Fukushimę? Mam nadzieję, że nie pijesz wody z kranu… - mruknęła, siadając i spuszczając nogi na ziemię.
- Nie piję - uśmiechnął się. - Cóż, mam nadzieję, że nie będzie trzeba tego odcinać razem z ręką. - Skupił się na chwilę na dłoni nim przeniósł spojrzenie na dziewczynę. - Lubię ją. Mogę mieć prośbę Yamasaki? Nie chodzi mi o podrywanie Cię, ale… - Wyjął z kieszeni portfel, a z niego wizytówkę. - Gdyby coś się z tym działo - kiwnął głową w kierunku jej dłoni - mogę liczyć na kontakt? Trochę mnie to męczy. Nie co dzień pojawiają mi się na ciele stygmaty playboya.
Dziewczyna rozejrzała się niepewnie, jakby obawiała się, że zaraz napadnie ich ochrona.
- To nieodpowiednie… - odparła, biorąc szybko wizytówkę… tylko, że za bardzo nie miała gdzie jej schować. Wzruszyła ramionami, zsuwając się stopami na podłogę. - Napisze do ciebie, jeśli to takie dla ciebie ważne… ale, nie przejmuj się tak. Jesteś w Japonii… tu wszystko jest troszkę dziwne. - Mrugnęła do niego, choć uśmiechu wciąż nie uraczył. - Powinnam wrócić do pracy. Miło było dla was zatańczyć. Życzę owocnej zabawy.
- Dziękuję Yamasaki - kiwnął głową i wstał widząc, że zbiera się do odejścia. - I jeszcze raz dziękuję za piękny występ.
Usłyszał jak się śmieje oraz zobaczył jak macha mu ręką, znikając po chwili za zasuwanymi drzwiami.

- No no... - podsumował sprawę Toschi.
- Jestem zazdrosna! - poskarżyła się Asuka. Wydawało się to z jej strony żartem, ale czy na pewno?
Szkot aż zachłysnął się pitą whisky.
- O co? Chyba nie jej pracę? - rzucił zdziwiony, udając że nie widzi w tym pewnej dwuznaczności.
- O to. - Japonka poklepała się po brzuchu. Choć była szczupłej budowy, najwyraźniej uważała, że ma jakieś braki względem ciała striptizerki. - Muszę chyba też zacząć chodzić na jakiś pool dance.
- Znam przyjemniejsze sposoby na utrzymanie zgrabnej sylwetki - podrzucił Toshi i oboje zaczęli chichotać jak nastolatki.
- Nie sądzę by czegokolwiek Ci brakowało - obrzucił wzrokiem jej sylwetkę - ale racja - przytaknął Toshiemu ze śmiechem - zdecydowanie utrzymywanie zgrabnej sylwetki w przyjemniejsze sposoby, jest okey.
Teraz roześmiali się całą trójką.

Jako że słono zapłacili za wejściówkę i stolik vip, resztę wieczoru spędzili w klubie gogo, przyglądając się innym, publicznym występom. Aż wreszcie przyszła pora, że cała trójka zaczęła zamulać. Asuka nawet przysnęła, odtrącając przy tym ramię Toschiego i kuląc się w kącie loży. Nie było więc sensu przeciągać spotkania.
Przyjaciele pożegnali się na przystanku autobusowym, gdzie ich drogi się rozchodziły. Może nie był to środek nocy, ale na tyle późno by Alice chciał wezwać dwa samochody z aplikacji Uber. Z pieniędzmi niespecjalnie się liczył, bo choć daleko mu było do krezusa, to miał ich pod dostatkiem. Chciał nawet oddać Isie i dzieciom konto bankowe gdy od nich odchodził, ale ona nie chciała ich przyjąć.
Wiedziała skąd są te pieniądze i jak zostały ‘zarobione’, nie chciała nawet domu w Glasgow za których część został kupiony. W efekcie Szkot mógłby żyć jedynie z odsetek z lokat i kasy wpadającej mu z wynajmu domu w Szkocji, a pracował jedynie po to by słać pieniądze do USA dla niej i Chrisa i Lisy, o których wiedziała, że nie są ‘zbrukane’. No i dla utrzymania się w aktorskiej formie.
Na pomysł zarówno Toshi jak i Asuka jednak żywo zaprotestowali. Ona uparła się wracać autobusem, a on uniósł się dumą. Względem kumpla Szkot nie protestował akceptując odmowę jak i jej powody i starając się jedynie aby ten nie odebrał źle samej propozycji.
Względem jednak niej...
- Asuka, przecież ja sam do Edogawy do domu jadę. - Zrobił strapioną minę. - No jak to by wyglądało, że jadę w pobliże uberem, a ty zmęczona tłuczesz się autobusem.
- Jakbyś był gaijinem bez ogłady - odparła z uśmiechem. Nocne powietrze nieco ją rozbudziło, choć dalej wyglądała na zmęczoną, więc nawet nie walczyła. - No dobra... ale jak ty płacisz, to ja zapraszam na obiad jutro czy tam jak ci będzie pasowało.
- Hai!

Gdy wysiedli odprawił samochód, zdziwionej lekko Asuce wyjaśniając, że ma ochotę na spacer powrotny do domu. Potrzebował pomyśleć, o tym co się dziś wydarzyło, a mieszkanie wynajmował też w Edogawie, ze 40 minut piechotą po drugiej stronie parku Shinozaki.
W trakcie powrotu rozmyślał o tym dziwnym tatuażu, dziewczynie posiadającej identyczny, oraz tym dziwnym uczuciu po przebudzeniu. W jednym zakamarku wyćwiczonymi ruchami zrobił sobie kreskę amfy na karcie kredytowej, co ‘zakąsił’ kolorową pastylką.

Do domu dotarł pełen wątpliwości i nie mądrzejszy nic a nic, ale już lekko naćpany.
Zamówiona prostytutka zadzwoniła z kwadrans później.

Alice usnął dopiero późno w nocy.

Yamasaki resztę nocy spędziła we względnym spokoju… zatańczyła jeszcze trzy prywatne tańce i dwa publiczne, bo jakiś klient stwierdził, że się niedługo żeni i stawia wszystkim kolejkę. Żaden mężczyzna jej nie zaczepiał, czego nie można było powiedzieć o innych tancerkach, które plotkowały na zapleczu o dziwnym gaijinie i jego nietypowym zleceniu dla naczelnej iron maiden tego klubu.

-Oooi! Miyako chaaan… - niziutka Japoneczka o przesadnie nadmuchanych piersiach, została wytypowana z grona jej podobnych, by wybadała teren u siedzącej i aktualnie nudzącej się skrzypaczki.
- O co chodzi Rola? - Wywołana odezwała się obojętnym tonem głosu, siorbiąc przez rurkę mleko sojowe o smaku kawy.
Siedziała na puchatej, różowej kanapie w czarnej, sportowej bieliźnie i z przykrytymi, białym kocykiem, nogami.
- Słyszałam, że miałaś branie… - zaczęła dwuznacznie, nieco starsza od niej koleżanka, siadając na poręczy mebla.
- Źle słyszałaś… - Czarnooka ponownie zasiorbała, by z niezadowoleniem stwierdzić, że skończył jej się napój.
- No… ale dwa razy dla niego tańczyłaś i jeszcze… no wiesz, dał ci wizytówkę. O czym rozmawialiście? - niezrażona oziębłością towarzyszki Rola, próbowała wyciągnąć jakieś pikantne smaczki na pożywkę do dalszego plotkowania. - Umówisz się z nim na randkę?
Yamasaki westchnęła, wstając z kanapy, by wyrzucić pusty kartonik do specjalnego kosza na śmieci.
- Rozmawialiśmy o muzyce klasycznej i nie, nie umówię się z nim, bo wyrzuciłam jego numer. - Kobieta związała włosy w kucyk, przeglądając się w lustrze. -Zbieram się do domu.

W Tokio nigdy nie gasły światła.
Nigdy.
Stolica Kraju Kwitnącej Wiśni była skazana na tysiące neonów i miliony ludzi, przemieszczających się z miejsca do miejsca o każdej porze dnia i nocy.
Tak było i teraz, gdy Miyako wracała do domu. Było grubo po czwartej rano.
Taksówki jeździły w te i wewte, znalazło się też kilka prywatnych samochodów i kilku rowerzystów.
Skrzypaczka szła nieśpiesznie do metra, które niedługo miało zostać otwarte. Kilku ludzi szło razem z nią. Śpieszyli się do pracy… paru jednak, tak jak ona, wracali po nocnej zmianie do domu.
Nagle z pobliskiego baru karaoke wyszła czwórka osób.
Dwie dziewczyny i dwóch mężczyzn, w tym tylko jeden był Japończykiem i to zalanym po uszy. Traf chciał, że nippończyk postanowił wsiąść na swoją deskorolkę i odjechać. Raz wylądował na słupie, drugi spadł z krawężnika… Tancerka nie wiedziała, czy nie zmienić drogi na jakąś bardziej okrężniejszą, bo nie chciała zostać rozjechana. Na szczęście dla niej chłopak za trzecim razem przypomniał sobie jak się jeździ i drąc się na całe gardło, poszusował przez środek dwupasmowej ulicy, wrzeszcząc coś w stylu „kulufaa tufoja machi”, co ucieszyło mocno trójkę gaijinów, którzy zawiwatowali i odeszli w przeciwległym kierunku rozmawiając chyba po… rosyjsku?
Odczekawszy kilka minut na ławce, w końcu bramki do podziemi przywitały się miłym, kobiecym głosem i Yamasaki zeskanowała swoją kartę, po czym zeszła schodami w dół, głęboko do metra.

-Aaa… nezumi… nezuuumi! - Jakiś mocno zmęczony biurokrata, mało nie wypuścił swojej teczki z ręki, gdy chudy i spanikowany szczurek przebiegł mu drogę, chowając się pod automatem z gorącymi napojami.
Kilku przechodniów podzieliło zdenerwowanie, większość jednak wesoło się uśmiechała. Dziewczyna kupiła sobie kawę, którą szybko wypiła w nadziei, że ta ją trochę rozbudzi, po czym weszła do całkowicie pustego, różowego wagonu, przeznaczonego tylko i wyłącznie dla kobiet.
Przyjemny, ciepły i uspokajający głos z głośników informował, na wpół drzemiącą Miyę o kolejnych przystankach. Przedział powoli się zapełniał, ale nie miało to większego znaczenia… była już prawie u siebie.

- Tadaimaaa. - Kobieta zawołała sennie od progu, zdejmując buty i odkładając je na szafkę, a następnie wsunęła na stopy pluszowe klapki w Sylveony, które dostała od Nany na urodziny.

[media]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/10/f1/67/10f167c8d27d42525cdaf4aefac9b7a8.jpg[/media]

Współlokatorki nie było już w domu. Albo wyszła w nocy do „pracy”, albo zebrała się już na uczelnie. Może to i lepiej, gdyż Yamasaki nie miała siły iść zrobić siku czy umyć zębów, a co dopiero z nią teraz plotkować lub się obściskiwać. Rozebrawszy się do naga, rzuciła się na pościelony pojedynczy futon, rozłożony w dużym pokoju, który był i kuchnią i korytarzem i jadalnią i… sypialnią Miyi.
Zanim zasnęła, wysłała krótkiego smsa na numer z wizytówki, którą trzymała skitraną przez ten cały czas za stanikiem.

”Zniknął o w pół do pierwszej. Góra.”

Faktycznie samo kanji Yama mogło oznaczać górę, ale nie w tym wypadku.

Akutagawa leżał na podłodze ciężko oddychając. Po czole spływała mu powoli kropelka zimnego potu. Perspektywa zawału przeraziła go, nawet jeśli była to absurdalna myśl i szybko ją od siebie oddalił. Później jednak nadeszła kolejna, równie dziwna, a przy tym dużo bardziej intensywna. Miał ochotę zerwać się na równe nogi i pobiec do pokoju swojego synka. Podniósł głowę i spojrzał na swoje mieszkanie, oprzytamniając nieco. Przecież nie było tu takiego pokoju. Nie miał też dzieci, przynajmniej z tego, co mu było wiadomo. Nie podejrzewał się nawet do tej pory o posiadanie tego typu... instynktów rodzicielskich. Cóż więc to znaczyło u licha? Kolejny nienormalny sen? Tak dziwny i realistyczny zarazem... Na dodatek już drugi w ciągu zaledwie jednej doby... Do głowy przyszła mu kolejna po zawale diagnoza. Bardziej prawdopodobna, za to wcale nie weselsza. Odbija mu. I choć próbował przeciwstawić jej podobne argumenty jak zawałowi, to przecież nie mógł być pewien, że z jego głową jest wszystko w porządku. Właściwie... wiele wskazywało, że zdecydowanie nie jest...

Saito dał sobie jeszcze chwilę na ochłonięcie, po czym powoli wstał i poszedł do kuchni. Nalał sobie wody do szklanki, wrzucił do niej trzy kostki lodu i przyłożył do swojej skroni. Chłód szybko przywrócił mu trzeźwość osądów. "Nie ma co panikować. Dwa sny, to nic takiego. Czytam dużo głupot, mało sypiam. Mózg nie ma co robić z informacjami. Wystarczy, że trochę odpocznę. Prześpię z osiem godzin...". Popijając wodę pomyślał też, że przydałoby mu się trochę ruchu. Mógłby wieczorem pójść pobiegać. Albo lepiej na ściankę. Trochę zaniedbał to ostatnie a przecież tak lubił się wspinać. Tak, to dobry plan.

Dopił wodę do końca, gdy dostrzegł migającą lampkę automatycznej sekretarki. Odstawił szklankę i wcisnął przycisk.

- Porozmawiać... o czym? - zapytał na głos, jakby oczekiwał, że nagrany na taśmie rozmówca zechce powtórzyć ostatnie zdanie. Wiadomość od Hisashiego zaskoczyła go. Owszem, kiedyś w rozmowie Akutagawa wspomniał mu nawet o tym co robi poza recenzowaniem różnych rzeczy, ale nic nie wskazywało na to, by ich współpraca miała kiedykolwiek wyjść poza ten zakres. A już pomysł zrobienia z którejś z jego historii mangi wydawał się kompletnie z kosmosu. Nie tyle mu się nawet nie podobał, co nigdy nie przyszło mu do głowy coś takiego. Lubił mangę, przynajmniej tę małą jej część, którą uważał za wartościową, ale sam bardziej chyba wierzył w samo słowo pisane. W miarę możliwości starał się nawet, by jego nowele pozbawione były ilustracji. Tak, aby jak najwięcej pozostawić wyobraźni czytelnika.

Mimo wszystko nie odrzucał tego konceptu. Po prostu... w tej chwili nie miał kompletnie pojęcia co o tym myśleć. Było to dziwne i w jakiś sposób nie pasujące do tego, co robił dotychczas i jak myślał o swojej twórczości, a jednocześnie... intrygujące. Przynajmniej na tyle, by pójść tam i wysłuchać, co redaktor naczelny ma mu do powiedzenia. Tym bardziej, że Hisashi Sasaki nie cierpiał na nadmiar wolnego czasu. Jeśli więc ma chwilę, by spotkać się z nim osobiście, to może się kroić coś poważnego.

Popatrzył na wiszący na ścianie zegar. Miał jeszcze ponad trzy godziny. Dość by się wykąpać, ubrać i zrobić mały spacer po parku, skoro na inną aktywność fizyczną nie wystarczy mu już czasu.

Nie przewidział jednego, że chwila słabości może dopaść go także na świeżym powietrzu. Akurat wpatrywał się w migoczące pomiędzy gałęziami drzewa promienie zachodzącego słońca, gdy w jego umyśle pojawiła się kolejna wizja.

Widok, który miał teraz przed oczami to też było drzewo i grające pomiędzy liśćmi promienie światła. Lecz drzewo było inne i znajdowało się na wyświetlaczu, umieszczonym w zimnym, pomieszczeniu o metalicznych, połyskujących błękitem obłych ścianach.

- Już czas, Mofuputsi. Transfer duszy Księżniczki został zakończony. Teraz twoja kolej. - powiedział ten sam niebieskoskóry mężczyzna, co w ostatniej wizji.
- Moja? Przecież to ty jesteś najwyższy rangą wśród nas.
- I ja decyduję. - odparł twardo mężczyzna - Teraz ty.
- Ale...
- Proszę Mofuputsi. Zrób to dla mnie. Nie walcz ze mną tym razem.
- Zgodzę się, jeśli ty będziesz następny.
- Wiesz, że nie mogę...
- To jest mój warunek, Motsamaisi. Inaczej możesz mnie sądzić za odmowę wykonania rozkazu.
- Uparta! - warknął mężczyzna - Niech będzie. A teraz chodź.

<wspomnienie wysłane="" na="" pw,="" potem="" krakov="" wkleisz="" je="" do="" posta="" ze="" znacznikiem="" “spoiler2”=""> Saito zatoczył się i aż musiał się wesprzeć na pniu drzewa.
- Wszystko dobrze? Pan jest pijany? - zainteresowała się jakaś staruszka, która akurat szła tą samą alejką.
- “W ogóle nie jest dobrze…” - chciał warknąć w pierwszej chwili, ale zdążył ugryźć się w język.
- Wszystko w porządku, dziękuję - odparł jednak. - Po prostu zrobiło mi się słabo…
Kobieta nie wyglądała na przekonaną, ale pokiwała głową i poszła w swoją stronę. Akutagawa wcale się jej nie dziwił. Sam siebie już nawet nie próbował przekonać, że jego problem wart jest zbagatelizowania. Trzeci taki incydent jednego dnia świadczył o tym, że jest z nim źle. I na przekór temu, że zwykle szerokim łukiem starał się omijać służbę zdrowia, tym razem wybierze się do lekarza. I to jutro, z samego rana.

W końcu Akutagawa otrząsnął się z kolejnej wizji i ruszył w kierunku stacji. Niestety, pociąg, którym miał jechać, już mu uciekł, toteż mężczyzna dotarł na miejsce spotkania spóźniony o prawie pół godziny.
Urocza kelnerka poprowadziła go do prywatnego stolika, gdzie czekali na niego już dwaj mężczyźni. Jednym z nich był Hisashi - redaktor Shonen Jumpa, drugi... był obcy, a jednocześnie... wydawał się znajomy. Co więcej, oczy mężczyzny mówiły Saito, że i jego odczucia są podobne.
- O, udało ci się do nas dotrzeć Akutagawa-san. - ucieszył się na widok nowo przybyłego Japończyka Hisashi Sasaki - Poznajcie się. Saito Akutagawa-san, nasz recenzent i niemniej uzdolniony eseista. A to jest mój drogi przyjaciel Shunsuke Sonoroki - prawdziwy specjalista jeśli chodzi o rysunek mangowy od konwencji shojio po shonen.
Shunsuke skłonił się w milczeniu, zerkając na przybyłego z kamienną twarzą. Wydawał się marionetką prowadzoną palcami niedoświadczonego artysty.
Saito skłonił się mocniej, niż nakazywała to zwykła grzeczność.
- Najmocniej przepraszam za spóźnienie. Miałem małą… przygodę po drodze. - Spojrzał na nieznanego sobie mężczyznę i skłonił się raz jeszcze - Miło mi pana poznać Sonoroki-san.
Shunsuke nieco zakłopotany spojrzał na Hisashiego oczekując, że on poprowadzi całą rozmowę. Nie było wszak sensu ponownie się kłaniać, a i sam artysta nie chciał spędzić całego spotkaniu na grzecznościowym kiwaniu głowami.
- Akutagawa-san, cieszę się, że znalazłeś czas. I że zainteresowało cię nasze spotkanie. Zamów coś sobie proszę. Ja stawiam My już pozwoliliśmy sobie zamówić tutejsze przysmaki. Jakby co polecam ośmiornicę... - paplał naczelny, na którego wypite sake wyraźnie zaczynało działać. Następnie zwrócił się do Shunsuke - Masz może przy sobie jakieś swoje prace? Ja mam kilka na komórce, ale wiadomo, że to nie to samo. A chciałbym żeby Akutagawa-san wiedział jak bardzo uzdolnionym rysownikiem jesteś.
- Wolałbym żebyś opowiedział co właściwie chcesz przedstawić poprzez mangę.- wtrącił krótko Sonoroki starając z siebie wykrzesać choć minimum entuzjazmu. Jednocześnie przyglądał się nowoprzybyłemu mężczyźnie. Skąd oni się mogli znać? Miał to paskudne uczucie, że powinien wiedzieć, pamiętać... a jednak nie umiał sobie przypomnieć. Może to ktoś z dzieciństwa? Ale Akutagawa? W ogóle nie kojarzył tego nazwiska...
- Sonoroki- san to nieuprzejme tak od razu przechodzić do sprawy. - upomniał go redaktor z uśmiechem - Daj panu Akutagawie chociaż złożyć zamówienie.
Po ostatnich wydarzeniach Saito nie mógł się pochwalić wilczym apetytem. Idąc za radą Hisashiego zamówił jednak ośmiornicę, prosząc przy tym, by porcja była możliwie jak najmniejsza.

Uprzejmość uprzejmością, ale Saito również miał nadzieję, że jak najszybciej przejdą do sedna. Im szybciej dowie się co też naczelny wymyślił, tym szybciej wróci do domu i się położy. No i tym mniejsze ryzyko, że dostanie za chwilę kolejnego ataku i wpadnie twarzą z miskę z ośmiornicą, czy też zrobi coś równie upokarzającego w tej sytuacji. Niestety oceniając swój obecny stan nie mógł takiej ewentualności wykluczyć.

Czekając na realizację zamówienia i na to, że Hisashi powie, co ma powiedzieć, przyglądał się dyskretnie Sonorokiemu. Jego twarz wydawała się znajoma, ale w żaden sposób nie mógł jej powiązać z żadnym konkretnym wydarzeniem czy miejscem. Może po prostu był bardzo podobny do kogoś, kogo Akutagawa znał? A może poznał go na jakiejś imprezie jako jednego z dziesiątków ludzi i ledwie zarejestrował jego osobę? Dziwne. Uważał, że ma całkiem niezłą pamięć i zwykle bezbłędnie łączył zapamiętane wizerunki z nazwiskami.

</wspomnienie>