Frank podążył wzrokiem za spojrzeniem Richarda i roześmiał się tak rubasznie, że przez krótką chwilę skupił na sobie spojrzenia gości restauracji. Wzniósł palec dając znać, by zaczekali i podniósł się po niedokończone jedzenie, szklankę coli oraz kurtkę. Zamoczył zimną już frytkę w ketchupie, a następnie wskazał nią na wystraszoną, oświetloną na wszelkie sposoby kobietę. Czerwona, gęsta kropla pacnęła cicho o stolik, lecz Cross nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

- To jest Adela Walker. Pani Tesla. Bardzo sympatyczna, troskliwa kobiecina. Jest właścicielką elektrowni wodnej przy wodospadzie Wahkan... to znaczy na zachód od miasta. Biedaczka cierpi na ostry przypadek nyktofobii.

Przeniósł ziemniaczany wskaźnik na właściciela potworka, lecz Alex wiedziała, że to nie wszystko. Było coś, czego właściciel "Bliżej Natury" nie mówił o kobiecie.

- Wilhelm MacNab i Zgrzyt, nasz zegarmistrz z psem. Ma swój zakład niedaleko. Jeśli chcielibyście skorzystać, to wystarczy wyjść i przy "Loli" skręcić w Złotą. "Watchex" jest naprzeciw posterunku. Sprawdzajcie swoje zegarki, bo te ustrojstwa lubią się psuć, a taniej naprawić niż kupować nowy - ostrzegł ich i wsunął trzymaną, wyginającą się pałeczkę do ust, by po pociągnięciu łyka ciemnego napoju sięgnąć po kolejną.

- Tamten facet, z którym siedzi Wódz to John Isleman, zawodowy sąsiad MacNaba. Prowadzi sklep wielobranżowy na skrzyżowaniu Złotej i Zachodniej. No i mój sąsiad.

Miękki wskaźnik zatrzymał się na milczącym Indianinie.

- Wódz nie mieszka w Lake Hills tylko w obozie, gdzieś w połowie drogi między miastem a Canoe Lake przy przewężeniu pomiędzy torami kolejowymi a D01. Czasem widać jego ognisko i słychać śpiewy, ale spokojnie, nie są głośne z tej odległości. To mało kłopotliwa osoba, nie będzie sprawiał problemów. Nigdy w nocy nie wyszedł z obozu. Ci dwaj staruszkowie za mną to Płonące Bydlaki.

Nagle mężczyźni zwrócili się ku nim słysząc znajomą im nazwę. Pierwszy, jeszcze przed chwilą siedzący tyłem miał długie, siwe włosy i wąsy w końską podkowę. Był szczuplejszy od swego wychylającego się towarzysza. Ten z kolei włosy miał podobnej długości oraz barwy, lecz pozbawiony był chusty obszytej skórzanym pasem w dolnej jej części. Posiadał za to długą, zaplecioną w dwa warkoczyki brodę.

Podstarzali rockmani jak na komendę wywalili jęzory, wznieśli w górę dwie dłonie z wyprostowanymi palcami małym oraz wskazującym i zagrowlowali. Następnie odwrócili się do siebie ponownie przy akompaniamencie głośnego śmiechu.

- Wąsaty to Brian Anderson, brodaty - Bruce Burton. Jedni z pacjentów Larch Peak Lodge, ale całkowicie niegroźni. W latach 80. dawali wspaniałe koncerty w swojej Arenie. Jakbyście chcieli zobaczyć to miejsce, to 319 na południe i odbijcie w C20. Piękne czasy. Sam chadzałem na ich koncerty, a zjeżdżało się pełno ludzi nie tylko z Larch Hills. Ich pokazy pirotechniczne były cholernie widowiskowe, a oni sami grali w płonących kombinezonach. To było coś. Ich kapela powstała... Hmmm... Bydlaki! Kiedy zaczęliście muzykować?

Brian ponownie obrócił się w ich stronę i odparł bez wahania.
- To była piękna jesień. Wrzesień 1979, tego się nie zapomin...

- Co ty pieprzysz! Śniegu było po czapkę! Zaczęliśmy w styczniu 1980!

- Nie mów, że pieprzę!

- Bo pieprzysz! Nie pamiętasz jak się wygrzmociłeś na lodzie?

- Ja? To ty i to było w '82. Nie pamiętasz jak wyrżnąłeś brodatą mordą w pień, bo nie zauważyłeś korzenia przykrytego liśćmi?

- Ja? To twój wąsaty ryj wyrżnął w drzewo i to było w '76.

Anderson opadł ponownie na siedzenie. Kłótnia rozgorzała w najlepsze, zaś Frank podrapał się po lewej brwi.

- No, w każdym razie coś koło tego. Grali dziesięć lat. Kiedyś miałem wszystkie ich płyty, ale okazało się, że są jedynymi egzemplarzami w Lake Hills i oddałem je do muzeum. Kawał pięknej historii. Upierają się, że są bliźniakami - roześmiał się ponownie Cross.

- Pat Haldridge to drwal. Jeden z nielicznych w naszej społeczności. Większość woli pracować w Carbon Hills. Praca ciężka, pod ziemią przy wydobywaniu węgla, ale lepiej płatna. No i nasza urocza Dawn Carter. Zdaję sobie sprawę z tego, że mogą wyglądać nieco dziwnie, ale każdy tu zyskuje przy bliższym poznaniu. Nawet MacNab - dodał nieco ciszej.

Najwyraźniej postanowił to udowodnić, gdyż zwrócił się w kierunku zegarmistrza.

- Jak mija dzień, panie Wilhelmie?

MacNab skierował głowę na niego bardzo powoli z miną tak posępną, że wpędziłaby w depresję dementora z Harry'ego Pottera.
- Wszyscy umrzemy. I dobrze.

Wrócił do kawy, a Frank przez chwilę trwał w niezmienionej pozycji. Alex widziała, że nie do końca wiedział jak wybrnąć, więc chwycił kilka frytek, by zająć usta przeżuwaniem.

- Włącz kokoska! - wydarł się Brian.

- W dupie mam twojego kokoska! Nienawidzę tej piosenki!

- Ale ja ją lubię!

Właściciel "Bliżej Natury" pociągnął colę ze szklanki, zaś Dawn sięgnęła pod ladę. Z głośników popłynęła nowa muzyka...

... z głosami Płonących Bydlaków. Obaj zamilkli na dłuższą chwilę. Ciszę przerwał Bruce.

- Patrz, niby taka młoda, a jak się na muzyce zna!

- Ano. To co mówią o dzisiejszej młodzieży jest przesadzone.

Frank nie skomentował.

Alex miała na celu zbadanie reakcji Richarda, a ta najwyraźniej jej się spodobała. Uśmiechnęła się szerzej, wyraźnie z siebie zadowolona. Jakby ktoś jej nie znał, mógłby nawet pomyśleć, że jest dumna ze swoich udanych manipulacji i wręcz się nimi szczyci. Jej postawa była na tyle pewna siebie, że potrafiła momentami przytłoczyć, jednak w ostatecznym rozrachunku, była osobą ciepłą i przyjazną. Mimo wszystko dla niektórych mogła robić wrażenie fałszywej i wrednej, tak jakby kolor włosów do czegoś miał zobowiązywać.

- W sumie pomysł niegłupi. - stwierdziła kobieta wyjmując smartphone'a i kładąc go na blat stołu - Oj no naprawdę, jak przyjemnie być tą leniwą stroną znajomości... - zamruczała z satysfakcją zbliżając nos do parującej kawy, aby ocenić jej aromat, po czym zaczęła dyktować numer. Nie spieszyła się, aby chłopak zdążył, w końcu nie chciała zaniżać jego poczucia własnej wartości będąc wredną, rudą małpą i dyktując szybciej niż ten byłby w stanie sięgnąć po telefon. Nie, chciała być miła i taka też była.
- Puścisz sygnał? - niby spytała, ale dała do zrozumienia, że to sugestia w trybie rozkazującym. Ze względu na uroczy i kokieteryjny ton głosu poetki, brzmiało to jednak na tyle łagodnie, że nie odpychało swoją bezpośredniością.

Kiedy Frank podszedł do nich, postawa Alex była wyprostowana. Przechyliła lekko łepek i spojrzała wymownie na mężczyznę, jakby chciała go opierdolić spojrzeniem za jego zachowanie. W jej spojrzeniu było coś, co sprawiało, że wydawała się być ponad każdym i trzeba jej się tłumaczyć, całować po rękach a następnie przepraszać.

- Cóż za przyjemna niespodzianka - słowa panny Greanleaf nie pasowały do jej poprzedniego spojrzenia, a pojawiający się na twarzy uśmiech wręcz przeczył, jakoby próbowała kogokolwiek zdominować i wcisnąć pod buta. - Kawę zamówiłam dla pana - podsunęła filiżankę z parującym, czarnym płynem w okolicę zimnych frytek, nie ustępując wzrokiem twarzy Franka i jego reakcji. - Alex Greanleaf.
Richard ujął istotę sprawy na tyle konkretnie, że kobieta nie miała już nic do dodania. Wyjaśnienie ich obecności tutaj było wystarczające.


Obserwowała uważnie próbę, jakiej podjął się Frank, aby przedstawić im zbiorowisko świrów jako normalną społeczność żyjącą w symbiozie i zgodzie z naturą oraz otoczeniem ludzkim. Byłaby nieuprzejma, gdyby stwierdziła na głos, że zdecydowanie mu się to nie udało, ale zmieszanie na twarzy mężczyzny oraz lekka konsternacja wystarczyły jej zdecydowanie i choć nie planowała go zawstydzać, nie potrafiła powstrzymać się od niektórych, kąśliwych komentarzy.

Zaczęło się od nietypowej pani, która zdawała się cierpieć na paranoję, albo stek innych dolegliwości.
- Nyktofobia? - zaciekawiła się rudowłosa unosząc brwi - Tylko tyle? Wygląda, jakby takich fobii miała cały zestaw - Alex nie zdążyła ugryźć się w język - Trauma powodująca ten stan jest świeża, stąd? - zaciekawiła się schodząc z tonu, aby zabrzmieć bardziej troskliwie niż złośliwie.

Nie do każdej osoby dała komentarz, choć każda z nich niemal się o niego prosiła. Z ledwością udało jej się powstrzymać, aby nie wyjść na złośliwą jędzę, dlatego dalsze przedstawianie puściła mimo uszu. Nawet już przemilczała zachowanie brodatych rockmanów, którzy nie przypadli jej do gustu. Byli zbyt głośni i krzykliwi, a ona dostawała czasami migreny od hałasów. Potrzebowała środowiska bardziej stonowanego.

Najbardziej poetce podobała się jednak wymiana zdań Franka z zegarmistrzem. Aż pokiwała głową z uznaniem, słysząc w odpowiedzi:
- Wszyscy umrzemy. I dobrze.

- Optymista - rzuciła z sarkazmem rudowłosa, kiwając głową i patrząc po minach Franka i Richarda - Lubię takich.

- Będziemy się zbierać? - spytała z czystej ciekawości, dbając o to by nie zapomnieć żadnej ze swoich rzeczy. Po tej nieudanej próbie sądziła, że Frank będzie wolał szybko się stąd wyrwać.

... a ona wpatrywała się w niego. Odnotowywała wszystkie dostrzegalne szczegóły. I czuła wyrastający ze strachu wkurw. Oparła się plecami o drzwi do kibla i raptownie, odruchowo włączyła latarkę podarowaną ją przez dziwaczną staruszkę.
Omiotła promieniem wokół siebie i skierowała go wprost na zamarłego kolesia.

Mężczyzna krzyknął boleśnie zasłaniając oczy przedramieniem. Cofnął się o dwa kroki i spod ręki usiłował spojrzeć w kierunku źródła blasku.

- Co pani, do cholery, wyczynia?! Po za tym... to męska toaleta! - powiedział podniesionym z oburzenia głosem.

Dopiero w teraz, gdy nierzeczywista scena oddaliła się dostrzegła szczegóły takie jak brunatna, ocieplana kurtka z futrzanym kołnierzem oraz czapka z daszkiem czerwona z przodu, granatowa z tyłu. Zza osłony wychylała się nieśmiało zbyt gładko ogolona twarz. Liczne czerwone punkty świadczyły o zacięciach.

- Człowieku co Ty do kurwy nędzy robisz w tych ciemnicach?! – warknęła kontratakując – Szukam damskiego kibla, ale przez ten pieprzony brak cywilizacji na tym zadupiu wlazłam tutaj. Pan jest Frank Cross? Skoro już jestem w męskiej bardasze to może się to na co i przyda. Więc jak? Jesteś Cross czy nie? – Felicia uniosła ponowie snop dopiero co opuszczonego nieco światła.

~ Kilku lat - powtórzyła w myślach Greanleaf, a na jej twarzy wykwitł lekki uśmiech zrozumienia. Nie miała zamiaru się sprzeczać ani drwić, po prostu tym razem darowała to sobie. Miała własne myśli na ten temat i własną opinię, póki co jednak nie miała żadnych podstaw by nie wierzyć w to, co mówi Frank, nawet jeśli wydawało jej się to naciąganą półprawdą. Z zaciekawieniem obserwowała jak pije i dosładza kawę, zastanawiając się czy robi to z grzeczności czy naprawdę ma na nią ochotę. Przed tym czarnym naparem ją ostrzegano, choć zbagatelizowała słowa ów mężczyzny, to mimo wszystko poczuła silną potrzebę małych "testów polowych".

- Wszystko Pan tak słodzi, czy tylko kawę tego pochodzenia? - zażartowała z lekkim pomrukiem w głosie obserwując Crossa i czasami zerkając na Richarda, jeśli tylko zauważyła jego spojrzenie na sobie.

Była zaskoczona tym, że jest jeszcze ktoś prócz nich, a jeszcze bardziej gdy okazało się, że ta osoba również trafiła do tego przybytku. Widać nikt nie miał ochoty sterczeć jak parasol przed domkiem i wolał udać się na obiad, albo pozwiedzać, właściwie to cholera wie co ich tutaj przyciągnęło, prócz zwykłej kartki z nazwą miejsca pobytu poszukiwanego. Patrząc na leżące na stole kluczyki, Alex zuchwale zgarnęła ten z ósemką, triumfalnie podnosząc go do góry i nakładając metalowe kółeczko na swój wskazujący palec.

Kiedy wytatuowana dziewczyna podeszła do ich stolika, poetka przedstawiła się z lekkim uśmiechem. Nie oceniała nowo poznanej osoby, właściwie to nie wiedziała nic o niej, choć w myślach zgadywała czym mogłaby się zajmować. Może była muzykiem? To by mogło pasować. Ciekawe czy te tatuaże coś oznaczają? Alex była gotowa by udać się w drogę do domków. Szkoda tylko, że musieli iść "z buta", jednak zaproponowała nowej kobiecie, że mogą iść wszyscy razem - tak zawsze raźniej.

Czy w tym miejscu cokolwiek działo się normalnie?!

Najpierw cholerna knajpa z dziwacznym kiblem, potem chatki sponsorowane przez Wuja Sama na głębokim zadupiu i pieprzone łono natury.
Gdy Felicia kładła się spać, wszystsko ją świerzbiło.

Przewracała się zirytowana i solidnie wkurzona na Reece’a, że się uparł jak głupi osioł w ogóle tu przyjeżdżać. Dziewczyna nie mogła pojąć jak gnieżdżenie się w Wypizdowie Dolnym mogło mu jakoś pomóc się ogarnąć.

A teraz jeszcze to.

Jakiś wioskowy tępy chujek z w środku lasu bawi się w wielkiego mordercę.
Dziewczyna zmrużyła oczy, chcąc dojrzeć w słabym oświetleniu, czy chujek to nie jeden z dziwolągów spotkanych w knajpie. A może to ten oszołom z kibla?
Sam akt morderstwa czy truchło zabitego nie zrobiły na niej większego wrażenia. Na pewno jednak nie zamierzała zostać jego kolejną zdobyczą. Zdobyczą bo Felicia nie myślała o sobie jako ofierze.

Przekrzywiła głowę na dźwięk słów zabójcy. Co innego zwróciło jej uwagę, gdy słuchała pieprzenia o kasku.

Między nimi a opiekuńczym drwalem były ledwo cztery metry odległości.
Jakim cudem znaleźli się tak blisko? Lunatykowali? Czy może Cross dosypywał czegoś do zapasów w chatkach? A może to ta terapia-srapia Browna? Przestraszyć ich by docenili ‘drugą szansę’?

Ale... jeśli tak to gdzie był Reece?

Rozkminy wytatuowanej dziewczyny przerwał wymoczkowaty goguś.

- Rozbiegniemy się i wykosi nas pojedynczo – warknęła mu w odpowiedzi, spinając się cała – Rewolwer to pewnie podpucha.

Powoli wycofywała się nie odwracając się plecami do napastnika.

W drodze na miejsce Alex uważnie obserwowała okolicę oraz trasę, którą jechali. Była wzrokowcem, więc zdecydowanie łatwiej zapamiętywało jej się szczegóły, kiedy je widziała, niż kiedy ktoś jej je opisywał. Zazwyczaj raz przebyta trasa zostawała w głowie, choć dokładny jej zarys, wręcz idealny, powstałby dopiero za trzecim razem. Nie mniej jednak kobieta chłonęła jak najwięcej szczegółów z tej podróży. Zamyślona patrzyła przez brudną szybę samochodu.

Domki bardzo jej się spodobały. Liczyła dokładnie na coś takie. Małe odizolowanie od lokalnej społeczności pasowało jej jeszcze bardziej. Lubiła ciszę i spokój, więc tego chciała się trzymać. W takich warunkach najlepiej się pisało, co prawda drobne problemy z emocjami oraz melancholia i samotność zdecydowanie były pomocne.

Zwrot "młodzieży" sprawił, że Alex uniosła brwi. Nie bardzo rozumiała jak można zwracać się w ten sposób do, bądź co bądź, dorosłych już ludzi. Spojrzała po twarzach pozostałych, ale zdawały się być bardziej obojętne. Nim poszła do swojego domku, szturchnęła Richarda łokciem.

- Który twój domek? - utkwiła w niego spojrzenie, szepcąc konspiracyjnie, jakby to była jakaś wielka tajemnica. Poetka wolała jednak wiedzieć, gdzie ewentualnie udać się po pomoc, albowiem Felicia zdawało się, że będzie miała ich w dupie, a problemy typu "pająk na ścianie", wręcz wyśmieje. Lepiej więc było zabezpieczyć się jakimś mężczyzną. Zdecydowanie.


Problem pojawił się dość szybko, choć okoliczności nie były do końca jasne. Rudowłosa nie zastanawiała się, kiedy się tutaj znaleźli. Cała sytuacja zdawała się być realna i przerażająca. Od razu skojarzyła tego mężczyznę z knajpy. Ładny i schludny ubiór, ale zniszczone i brudne, silne dłonie. Odruchowo właśnie na nie Alex spojrzała, a dostrzegając weń siekierę, cofnęła się o krok.


- W pracy drwala zawsze należy pamiętać o kasku... - odezwał się złowróżebnym wielogłosem.

- Kask to anioł stróż pilarza. - odpowiedziała głucho Alex, która poczuła się jakby ktoś ją zahipnotyzował. Nie wiedziała czemu to powiedziała, ani jaki to mogłoby mieć sens. Słyszała kiedyś takie słowa, a one samo opuściły jej gardło.

Słyszała co mówi reszta, ale nie potrafiła wyłapać sensu ich słów. Zdawało się to być bardziej odrealnione, niż to co powiedział drwal. Alex postąpiła kolejny krok w tył i chwyciła Richarda za dłoń. Jej delikatna ręka była zimna i zacisnęła się mocno, jakby dając do zrozumienia, że nie chce się rozdzielać.

- Nie chcę zostać sama... - szepnęła ledwo wydobywając słowa z ust. Czuła, że jej mowa jest jakby pusta i pozbawiona intonacji. Nie rozumiała tej kolei rzeczy. Zaczęła zazdrościć tej chorej kobiecie w knajpie, że miała latarkę, a temu niezbyt przystojnemu mężczyźnie, psa. Pewnie sam wygląd zwierzaka sprawiłby, że drwal by uciekł... Albo posikał się ze śmiechu.

- Na trzy - mruknęła spokojnie, szykując się do biegu i wciąż nie puszczając Richarda - Raz... - zaczęła patrząc na reakcję drwala i na to czy mają czas na takie zabawy. - Dwa... - mówiła na tyle cicho, by nikt poza ich trójką nie był w stanie tego usłyszeć. Jeśli nie miałaby czasu doliczyć do końca, pewnie zwiałaby od razu - Trzy!

Czas rozpocząć łowy
Mknie żwawo zwierzyna
O ucieczce nie ma mowy
Skończy jako padlina.