Jacqie poprowadziła kaprala w miejsce, gdzie, nie musiał tego wiedzieć, niedawno oddawała się przyjemności opróżniania pęcherza. Kiedy znalazła się mniej więcej w tym samym miejscu co ostatnio odwróciła się i spojrzała uważnie na Ericka. Oceniała go, upewniała się czy rzeczywiście podjęła najlepszą decyzję, ale bazując na danych jakie posiadała nie mogła postąpić inaczej.
- Dobra.. To teraz tak.. - przygryzła wargę, zastanawiając się jak mu to dobrze wytłumaczyć - Umówmy się, że nie będziesz strzelał, krzyczał, ani robił nic pochopnego, zanim nie wysłuchasz mnie do końca, kapralu. Mogę liczyć na taką kurtuazję z twojej strony?
Legionista złapał karabin w obie ręce i z połowie wypalonym cygarem w zębach, przekrzywił głowę, odwzajemniając spojrzenie. Dopiero teraz miał okazję na spokojnie zbadać wzrokiem walory jej urody, kiedy wokół nie maszerowała cała gromada ludzi i otaczała ich przyjemna cisza.
- O co tu kurwa… - “chodzi?” zdawał się chcieć zapytać, wyciągając cygaro z ust, ale urwał w pół słowa. Najwidoczniej szybko zrozumiał, że białowłosa nie podzieli się z nim informacjami, dopóki ten nie będzie postępował według jej zaleceń. Co prawda nie było to w smak kaprala, ale jeszcze nie dostrzegał w tym zagrożenia. Co najwyżej podsycała jego ciekawość.
- Ehh… Dziwna z ciebie laska, ale dobra, niech będzie - mruknął i strzepnął z cygara grubą warstwę popiołu, którą zaraz przydeptał wojskowym buciorem.
- Swoją drogą jak ci na imię?
Uśmiechnęła się. Pierwszy raz widział by to robiła. Wówczas jej twarz nabierała nowych rys, łagodniejszych, trochę bardziej przyjaznych.
- Jacqueline Summer, albo po prostu Jacqie - wyciągnęła do niego dłoń w geście przywitania się.
- Kapral Erick Flanigan - odwzajemnił gest, dając jej męski, ale nie przesadnie silny uścisk.
Kiedy wszelakie wymogi etykiety zostały dopełnione Jacqie przeszła do konkretów, a wraz z tym zniknął jej uśmiech z twarzy i powróciła chłodna maska profesjonalizmu.
- Nie spodoba ci się, to co powiem, przestrzegam, by nie było potem pretensji, że nie uprzedzałam - powiedziała to tonem jakby opowiadała mu o tym co jadła na śniadanie. - Spotkałam kogoś, a może coś, ale załóżmy kogoś, gdyż istota należy do rozumnych i myślących, a co najważniejsze, nie stwarza zagrożenia - ostatnie słowa mocno podkreśliła
- Zwierzę, jest bezbronne, niewielkich rozmiarów i musiało uciekać, z tego co do tej pory się dowiedziałam. Wiem, że nie powinniśmy nawiązywać kontaktów z nieznanymi gatunkami, ale to on nawiązał kontakt ze mną... - Dała mu chwilę na przetrawienie informacji, ale nie na tyle długa by mógł spróbować się wypowiedzieć.
- A teraz, to po co tutaj przyszliśmy. Chciałabym abyś go zobaczył, ocenił czy jest jakimkolwiek zagrożeniem wedle własnych kategorii, a potem pomógł mi, a głównie jemu, by Twoi gorącogłowi koledzy nie zastrzelili go na miejscu bądź nie zamknęli w klatce. To pierwszy rozumny gatunek na jaki się natknęliśmy i to bardzo ważne by pokazać, że nie przyszliśmy tu zabijać. - Powiedziała to na jednym wydechu by karplal nie przerwał jej wywodu, a teraz łapiąc oddech patrzyła na niego błękitnymi oczami wyczekując reakcji.
Legionista zamarł na ułamek sekundy, ale już po chwili poprawił uchwyt na karabinie i zaczął miotać zaalarmowanym spojrzeniem na prawo i lewo. Cofnął lewą stopę, opierając na niej swój ciężar i poruszył prawym barkiem.
- Chcesz powiedzieć, że spotkałaś tu obcego? - zapytał właściwie retorycznie, bo nie wyglądało, by nie uwierzył jej za pierwszym razem. - Gdzie on jest i czy był uzbrojony? - dodał po chwili. Ton żołnierza spoważniał jak na pogrzebie.
Jacqie roześmiała się, bardzo przyjemnym dla ucha śmiechem. Rozbawił ją, choć on oczywiście nie mógł znać powodu jej wesołości. Nie chcąc być źle odebraną opanowała się zaraz i odchrząknęła
- Przepraszam -dodała by nie czuł się urażony jej śmiechem - Nie jest uzbrojony, nie jest nawet w stanie nosić broni. Jest... kotem, takim jak nasze ziemskie domowe kocury, ma tylko inne umaszczenie i skrzydła - po chwili rozbawienia znów była chłodna i całkowicie poważna.
Erick musiał nie wytrzymać i uniósł gwałtownie karabin, mierząc nim gdzieś na lewo, jakby coś z tamtej strony usłyszał.
- Kot… ze skrzydłami? - zapytał skołowany, krzywiąc się przy tym. Wbrew powszechnej ekscytacji części cywilnej, ale także wojskowej wyprawy, Flanigan był radykalnym Ziemianinem. To jest, wciąż z trudem przychodziło mu zaakceptowanie dziwnych dla niego istot ze świata zza Wrót.
- Czekaj… - bąknął, jakby nagle go oświeciło. Opuścił karabin i ponownie spojrzał na Jacqie w zaskoczeniu. - Rozmawiałaś z nim? Jak? Czego chciał?
Platynowłosa zmarszczyła brwi.
- Boi się, jest tutaj sam, oddzielił się od swojego.. Stada, rodziny, nie wiem jak to nazwać. Musiał uciekać bo zostali przez kogoś zaatakowani. Sądzę, że te informacje mogą pomóc także i nam. Dlatego uważam, że ważne jest byśmy mu pomogli… nawet nieoficjalnie - nieśmiało zaproponowała, z lekkim wzruszeniem ramion, by dać znać Erickowi, że jej chyba nie robiło różnicy czy powie innym czy postanowi zrobić coś innego. - Jeśli opuścisz broń, myślę, że wyjdzie ze swojej kryjówki, a ty, panie kapralu, sam będziesz mógł z nim… porozmawiać.
Obywatel RPA (jak twierdziły jego papiery) powoli wypuścił powietrze. Następnie odszedł krok na bok, plecami do białowłosej i opuścił rękę z karabinem, zwieszając go wzdłuż ciała. Przytknął trzy palce wolnej dłoni do kąciku oczu, w pozostałych dwóch trzymając cygaro i zwiesił głowę.
- Gadający kot… skrzydlaty, gadający kot…. Z czym ja kurwa pójdę do chorążego… - zaczął mruczeć do siebie pod nosem. Następnie zamilkł na moment, jakby chciał przetrzymać ligniwstkę w napięciu.
- Dobra, wołaj tego sierściucha. Chcę go zobaczyć na własne oczy - odezwał się w końcu.
Białowłosa przytaknęła i przykucnęła rozglądając się dookoła.
- Słyszałeś mały, pan wojownik nic Ci nie zrobi.. Wyjdź, proszę - zwróciła się w kierunku gęstwiny liści i gałęzi. Czekała.
Odpowiedziała jej leśna cisza i kojący odgłos szumiących na wietrze liści. Po dziwnym kocie nie było nawet śladu. Do myśli Jacqie wkradło się zwątpienie czy nie pomyliła miejsca spotkania, albo zwyczajnie dziwny obcy zmienił zdanie i czmychnął kiedy jej nie było.
Natomiast w przypadku Ericka jego dziwne przeczucie, nie odstępujące go od wyruszenia w trasę, teraz tak jakby się nasiliło. Ale choć usilnie wytężał wzrok rozglądając się, to nie był w stanie dostrzec żywej duszy poza nim i towarzyszką.
~ Kto ty? ~ Legionista usłyszał nagle obce myśli w swojej głowie.
Reakcja żołnierza była do przewidzenia. Zerwał się i w ułamku sekundy uniósł karabin, kolbę dociskając do ramienia i z okiem na przyrządach celowniczych. Na lekko ugiętych kolanach zaczął szybkimi ruchami przesuwać lufą wokół swojej osi, mierząc w każde drzewo czy inny element flory. Cały spięty wyglądał jak pies gotujący się do walki.
- Gdzie jesteś?! - zawołał, próbując odnaleźć źródło “głosu”. - Słyszałem… słyszałem cię wyraźnie. Musisz być blisko. Pokaż się w tej chwili.
Białowłosa zmrużyła oczy przaglądając się nerwowej reakcji Ericka.
- Jeśli go słyszałeś.. To nie chce Cię martwić, ale no.. to było w Twojej głowie, kapralu. Telepatia - stwierdziła ze stoickim spokojem.
~ Niemądry wojownik ~ tym razem to Jacquie "usłyszała" kotowatego.
- C-co? - Erick zatrzymał się na moment, odwracając twarz w stronę lingwistki. - O czym ty mówisz, przecież słyszałem go dobrze.
Jacqie popukała się palcem w skroń.
- O właśnie, tutaj, go słyszałeś. Używa telepatii do porozumiewania się, co jest dość fascynujące, obchodzi to jakiekolwiek bariery językowe, choć wciąż nie rozumiem, jak to się dzieje, że rozumie naszą mowę, ale to temat na później - stwierdziła z nutą zastanowienia w głosie.
- i tak, niemądry wojownik. - uśmiechnęła się blado - ale możesz już wyjść, on nic nie zrobi, prawda, panie wojowniku? - tutaj oderwałą wzrok od zarośli, a chłodne spojrzenie osiadło na postaci kaprala.
~ Ja mądry, ja mówić. Mistrz taki stworzył ~ oboje usłyszeli w swoich głowach, co prawie brzmiało jak przechwałka. ~ On nie złapie do klatki? ~
Przez dobre kilkanaście sekund Legionista bił się ze swoimi myślami. Jakby musiał sobie pozwolić na uwierzenie w to, czego się właśnie dowiedział. Umysł, przez lata działający w silnym stresie, zamknięty tylko na to, co dla powszechnego Ziemianina znane i logiczne, stawiał silny opór. Między innymi dlatego, że zgoda wymagała zmianę zachowania. Taktyki wyrytej w fałdach jego mózgu. Postrzegania świata.
- Wyłaź, nie zrobię ci krzywdy - mruknął, opuszczając karabin w jednej ręce, robiąc przy tym głęboki wydech. - Muszę tylko wiedzieć, że nie stanowisz zagrożenia dla moich ludzi - dodał i zawiesił spojrzenie na Jacqie. Zwykle pewny siebie, lekko wycofany ale kontrolujący sytuację Legionista, jakim go do tej pory poznała, wyglądał na zagubionego, ale mimo to starał się zachowywać pozory.
~ Ja potrafi groźny ~ usłyszeli w odpowiedzi. ~ Ale nie móc pokazać. Bać się ~
- Pan wojownik pytał czy chcesz nam zrobić krzywdę, bo on się boi, że może chcesz - powiedziała w kierunku krzaków, próbując dojrzeć niebieskawą bestyjkę.
Erick pokręcił tylko głową, lekko zirytowany.
- Daję słowo Legionisty, że nie odstrzelę cię, jeśli nie będziesz próbował czegoś głupiego - zapewnił mężczyzna.
~ Legionista? Bezimienni? ~ myśl zdawała się zdradzać zdziwienie. ~ Ty nie robić obrazu światłem! ~ dodał nieznajomy z nagłym oburzeniem.
Kapral Flanigan zmarszczył czoło, przygryzając mocniej cygaro.
- Nie wiem o jakich Bezimiennych myślisz. Jestem żołnierzem Legii Cudzoziemskiej, to jest najlepszej jednostki militarnej po naszej stronie Wrót. Honor mamy wpisany w nasz kodeks, więc kiedy Legionista daje ci słowo, możesz być pewny, że prędzej zginie, niż je dobrowolnie złamie - odparł z niejaką dumą.
Lingwistka jedynie słuchała wymiany zdań pomiędzy kotem a Erickiem, wciąż rozglądając się za tym pierwszym.
~ Wrót? ~ usłyszał powtórzenie w myślach. Jacquie nie dane było tego usłyszeć. ~ Ty, ona, nie stąd. Wy z jakiej krainy? ~ zapytanie w głowie usłyszał tylko Erick.
Legionista przyjrzał się wypalonemu w dwóch trzecich cygaru i wypuścił powoli z ust kłąb dymu.
- Słuchaj, kolego, nie bawimy się teraz w wywiad. Chcesz z nami porozmawiać, to wyłaź z ukrycia. Jak nie, to siedź tam, gdzie siedzisz, a my się stąd zwijamy - odpowiedział kapral, udając znudzonego.
~ Ja się pokazać. Wy mówi, która kraina są ~ kotowaty tą myśl przekazał do obojga.
Wnet usłyszeli za sobą miauknięcie. Po odwróceniu się do źródła odgłosu Jacquie i Erick zobaczyli siedzącego pod krzakiem kota o futrze w granatowe prążki. Oczy niebieskie niczym niebo jakie dzisiejszego dnia mieli, wpatrywały się w twarz Ericka. Zwierzak znajdował się pięć metrów od nich i powoli wyszedł spod krzaka ukazując się w pełnej krasie. Rozmiaru był zwykłego kota jakich wszędzie pełno. Jednak ten był wyjątkowy nie tylko z powodu koloru futra, ale przede wszystkim przez posiadanie dodatkowej pary kończyn - skrzydeł w kształcie podobnym do sowich.
~ Ja wyjść ~ usłyszeli w myślach. ~ Wy pomóc? ~

Erick rozdziawił usta, przyglądając się stworzeniu, przez co o mało nie wypuścił cygara. Nigdy jeszcze nie widział na żywo istoty rozumnej po tej stronie Wrót. Nie mówiąc już o tym, że nigdy nie widział prawdziwego kota ze skrzydłami, który dodatkowo posługiwał się telepatią.
- Osz kurwa… - szepnął kapral, kiedy wreszcie odzyskał zdolność mowy. Następnie poprawił uchwyt na rączce karabinu, jednak broń cały czas miał opuszczoną i skierowaną do ziemi. Szybko opanował swoje zaskoczenie, przybierając postawę profesjonalisty.
- To z jakiej jesteśmy krainy nie ma znaczenia. Ważne jest, że nie chcemy, by wasze… wojska robiły wypady na nasze ziemie. Jednak dopóki nie dowiemy się, jak zamykać te cholerne Wrota, możesz spokojnie nazywać nas sąsiadem, który szuka pokoju. A teraz… - mężczyzna urwał, zerkając w stronę Jacqie.
- Moja przyjaciółka wspominała, że wpadłeś w jakieś tarapaty. Zanim podejmę jakąkolwiek decyzję, chcę usłyszeć, w co się wpakowałeś. I jak w ogóle mam się do ciebie zwracać?
Po tym jak kapral użył słowa przyjaciółka do opisu Jacqie, ta nieznacznie uniosła brew, ale postanowiła nie komentować.
Kotowaty przekrzywił główkę słuchając wypowiedzi wojskowego. Zupełnie nie zwracał uwagi na to co trzymał w ręku, a uwagę w pełni skupioną miał na wpatrywaniu się w twarz mężczyzny.
~ Ja imię Procyon ~ usłyszeli w głowach. ~ Mistrz je dać ~
- Procyon - powtórzyła za kotowatym, z bladym uśmiechem na wargach - Ja jestem Jaqcueline albo Jacqie, jeśli tak będzie Ci łatwiej, a pan wojownik to Erick. - białowłosa kątem oka spojrzała na kaprala upewniając się, że w jego postawie nic się nie zmieniło - A kim jest mistrz? - w końcu nadszedł czas na zadanie tego pytania.
Flanigan skinął głową, po tym jak ligniwstka go przedstawiła i przyklęknął na jedno kolano, jakby chciał się lepiej przyjrzeć stworzeniu.
Procyon usiadł i popatrzył po nich, zastanawiając się nad czymś intensywnie.
~ Mistrz potężny czarodziej. Mądry. Ale zostać zaatakowany. On walczyć, ale wróg silny. My uciekać. Ale magia się spaczyć i się zgubić ~ kotowaty westchnął ciężko. ~ Nie wiedzieć gdzie Mistrz. Nie wiedzieć gdzie być. Zgubiony ~ Erick i Jacqie poczuli smutek jaki ogarniał istotkę.
- Czarodziej… Magia… - mruknął pod nosem Erick, kręcąc głową. Chcąc nie chcąc zderzał się z “fantastyką”, za którą nie przepadał przez całe życie.
[i[- Kto zaatakował twojego mistrza? -[/i] zapytał kapral z wyraźną niechęcią.
~ Wrogi. Sługi Nieumarłej Pani ~ oczy kotowatego aż zabłysły. ~ Znaleźli dom Mistrza i chcieli zabić. Ja bać sam ~
- Nieumarła Pani? Czy ona wygląda podobnie do mnie i do Ericka? Możesz ją opisać? - Jacqueline zapytała z zafrasowaniem malującym się na twarzy.

Kapral uniósł brew, słuchając wyjaśnień kota. Jako iż Jacqie wyjęła jego pytanie z ust, nie odezwał się, tylko “nasłuchiwał” dalej.
~ Ja nie widział. Ja spać kiedy się zaczęło. Mistrz tak mówić, kiedy kazać uciekać nam ~ Procyon pokręcił łebkiem.
Erick wstał, ocierając kolano i łypnął na Procyona.
- No dobrze, podsumujmy… Twój mistrz, który jest czarodziejem, został zaatakowany we własnym domu przez kogoś, kogo nazywasz sługami Nieumarłej Pani. Teraz błąkasz się po okolicy, bo nie możesz go odszukać - kapral odwrócił spojrzenie od kotowatego, zawieszając je na trzymanym w palcach niemal dopalonym cygarze i przycichł, zamyślony. Zadziwiająco szybko przeszedł z nieprawdopodobnych i surrealistycznych faktów, jakim było istnienie gadającego kota oraz czarodzieja do myślenia przyczynowo-skutkowego i logicznych wniosków.
- Czy twój właściciel miał jakiś przyjaciół? Ktoś, u kogo mógłby szukać schronienia? - zapytał Flanigan, wyrwany z zadumy.
~ Ja wierzyć, Mistrz znaleźć. A jak nie... Niewiem ~ kotowaty smętnie zwiesił skrzydła po bokach swojego drobnego ciałka. ~ Moge ja zostać z wy? ~ z nadzieją w spojrzeniu patrzył to na Jacqie, to na Ericka.
Kobieta zaś popatrywała na kota, to na legionistę.
- Jak myślisz, panie kapralu? Gdybym zaproponowała, że wezmę opiekę nad nim na siebie, górą wyrazi zgodę? To przecież misja naukowa, a od niego możemy się sporo nauczyć. - zakończyła swoją propozycję rozsądnym argumentem.

Legionista przygryzł wargę, nad czymś się zastanawiając. Wreszcie ruszył z miejsca, podchodząc do białowłosej. Delikatnie złapał ją za ramię, odciągając na parę kroków i stanął plecami do Procyona.
- Posłuchaj, panno Summer… - zaczął, ściszając głos. -To nie jest przydrożne zwierzątko, które możesz sobie ot tak przygarnąć. Po pierwsze jest istotą rozumną, a więc może coś kombinować i kolaborować z wrogiem. Po drugie sam przyznał się, że ma właściciela. Pomyślałaś o tym, co się stanie, jak zacznie szukać swojego pupila? Nie wiemy, kim ten cały… czarodziej jest i czy mamy ochotę go poznać. Zwłaszcza, że z relacji skrzydlatego jakieś gówno już się za nim ciągnie - żołnierz obsypał lingwistkę własnymi spostrzeżeniami, wpatrując się uparcie w jej oczy.
- Może to niepotrzebnie narażać misję - mruknął z wyrzutem. - Jednak… dobrze wiedziałaś, że nie będę mógł cię powstrzymać przed podjęciem innej decyzji. Dlatego mnie tu ściągnęłaś, prawda? - westchnął i pokręcił głową. - Ten kot… cóż, nie mogę udowodnić, że stanowi bezpośrednie zagrożenie. Eluard pewnie chciałby go zbadać i nawet major McClesfield nie miałby na to wpływu - kapral skrzywił się na ostatnie słowa i zerknął za siebie.
- Zrobisz, jak będziesz uważała. Porady z góry będziesz się mogła doszukiwać dopiero w Bazie Jeden po tym, jak wyślemy raport z przeprawy - dodał na koniec.
- Jeśli coś kombinuje, to lepiej mieć go na oku, niż nie wiedzieć gdzie jest dokładnie, prawda? Ani Ty, ani ja panie kapralu, nie byliśmy w stanie wypatrzeć go w krzakach, a dam sobie rękę uciąć, że tak czy siak pójdzie za nami - wyjaśniła Erickowi odwzajemniając jego spojrzenie.
- Jesteś bystrzejszy niż Twój wyraz twarzy sugeruje - dodała po chwili przyglądania się mężczyźnie, bez cienia rozbawienia w głosie.
Żołnierz przekrzywił głowę, przyglądając się tęczówkom kobiety.
- Ty z kolei nie wyglądałaś na księżniczkę Disneya - odpowiedział na “komplement”, po czym wetknął resztkę cygara w zęby i odwrócił się z powrotem do Procyona.

Pokręciła głową na komentarz Ericka, po czym wysunęła się na przód i przyklękła, by choć częściowo zrównać się poziomem ze skrzydlatym kotem.
- Możesz zostać z nami jeśli tylko chcesz - blady, podszyty smutkiem uśmiech wykwitł na wargach białowłosej.
Kotowaty machnął skrzydłami i wzbił się w powietrze. Zatrzymał utrzymując wysokość na poziomie oczu ludzi.
~ Cieszy się. Będzie grzeczny ~ usłyszeli w swoich myślach, a po minie na kociej mordce było dosłownie widać, jak Procyon uśmiecha się rozradowany, że zgodzili się zabrać go ze sobą.
- Ja myślę - mruknął Erick, komentując odpowiedź skrzydlatego. Nie ukrywał, że zabranie ze sobą Procyona było mu nie w smak. - Będę miał na ciebie oko. Spróbujesz coś śmiesznego, lądujesz na tych skrzydełkach do piachu. Jasne? - łypnął na sierściucha z niechęcią.
- Panno Summers, odpowiadasz za niego - dodał z nutką irytacji.
- Taki mam zamiar panie kapralu. - Stwierdziła spoglądając na legionistę z ukosa. Poklepała swoje ramię odwracając wzrok na ich nowego towarzysza, by zachęcić go, aby sobie na nim klapnął. Nie było powodów by ukrywać zwierzaka i tak się o nim dowiedzą. Ukrycie go mogłoby być uznane za działanie na szkodę misji, otwarte podejście było w tej chwili rozsądniejsze.

- W takim razie wracamy - skwitował Legionista i upuścił wypalone cygaro, które następnie rozdeptał butem.
Kotowaty gładko opadł na leśną ściółkę. Złożył skrzydła tak, że przyległy mu ściśle do grzbietu i przyglądał się wyczekująco ludziom. Wyraźnie zamierzał czekać, aż oni ruszą przodem na polanę.
Zarośla były gęste i stawały ścianą zieleni przed dwójką Ziemian. Byli jednak na tyle blisko od miejsca postoju, że bez problemu mogli do niego wrócić. Nim jednak wyłonili się zza drzew, Erick odezwał się do Jacqie, posyłając jej wrogie spojrzenie.
- Nigdy więcej nie stawiaj mnie pod ścianą. Nie lubię, kiedy się mnie wykorzystuje do swoich celów, o ile nie jest to rozkaz od wyższego stopniem.
Nie wydawało się by słowa mężczyzny jakkolwiek wpłynęły na kobietę, spłynęły po niej jak kropla po lodowej bryle.
- Nie bądź takim egocentrykiem - powiedziała ze spokojem w głosie spoglądając na kaprala zimnymi oczami - Nie wykorzystałam Cię. Chciałam racjonalnej opinii, kogoś, kogo ego nie jest większe od niego samego, a jego gwiazdki czy belki na pagonach nie przysłaniają mu zdrowego rozsądku. - wyjaśniła, nie mogąc jednak wzruszyć ramionami z powodu pasażera, jedynie uniosła prawą brew - Sugerujesz, że źle wybrałam?
- Sugeruję, że wiedziałaś, iż zabierzemy go ze sobą bez względu na moją opinię - odparł Erick, kiwnąwszy głową na Procyona. - Potrzebowałaś jednak kogoś, kto za ciebie poręczy. Nie mam racji? - zapytał, zatrzymując się i odwracając w stronę kobiety.
- Potrzebowałam opinii legionisty, co by inne mięśniaki nie dostały piany na pysku, jeśli uważasz, że moja opinia jest błędna i postąpiłam niewłaściwie, nie krępuj się, powiedz co innego powinnam zrobić w takiej sytuacji, panie kapralu? - zapytała zatrzymując się i bez strachu spoglądając prosto w oczy Flanigana.

- Uważam, że nawiązanie kontaktu z obcym, a do tego obiecanie mu ochrony było nierozsądne. W normalnej sytuacji kazałbym ci zostawić skrzydlatego tutaj, a najlepiej upewnić się, że do nikogo o nas nie doniesie. To właśnie powinnaś zrobić w tej sytuacji. - kapral poprawił uchwyt na karabinie i zmarszczył lekko nos, zerkając na kotowatego.
- Skąd pomysł, że obiecałam mu cokolwiek?- prawa brew białowłosej powędrowała jeszcze wyżej -Twoja teoria odpadłaby w pierwszej fazie badań. Jest niewłaściwa. Poza tym… - zaczęła odwracając spojrzenie od mężczyzny, z ukosa spoglądając na kociaka -...Mogłeś powiedzieć nie. Mogłeś się nie zgodzić. Mogłeś zawołać dowódcę. Być może nie mogłeś kazać mi czegoś zrobić, jako, że mimo wszystko nie jesteś moim przełożonym, ale nie musiałeś działać wedle moich założeń. Jesteś wolnym człowiekiem panie kapralu i w kontaktach z cywilami, wcale nie musisz spełniać ich zachcianek. Problem polega jednak na tym, że tak naprawdę, sam jesteś ciekaw i chciałeś wiedzieć. Jesteś człowiekiem, pogódź się z tym i to lepiej szybciej niż później kapralu.
- Oboje już wiemy, że to inteligentne stworzenie. Rozumne istoty z kolei unikają zagrożeń. Nie poszedłby z tobą, gdybyś mu nie zapewniła bezpieczeństwa, a więc musiałaś mu coś obiecać - odpowiedział na pytanie.
- Dostałem konkretne wytyczne na odprawie. Nie mogę wam wchodzić w drogę ani przeszkadzać w badaniach. To jest, poza bezpośrednim zagrożeniem. Jeśli bym to zrobił, mogłabyś wnieść na mnie skargę, a ja nie mam ochoty użerać się z urzędnikami - Erick westchnął, kręcąc głową. - Poza tym tak szczerze… posłuchałabyś mojej rady? Ja tak nawet nie sądziłem, dlatego zachowałem milczenie. A jedyne, czego jestem ciekaw, to sił oraz umiejscowienia jego pobratymców.
-Cóż.. Na te i inne pytanie, chyba nie poznasz teraz odpowiedzi- blady uśmiech pojawił się na jej wargach, jakby przypomniało jej się coś w miarę miłego - Ale zakładanie, że ktoś nie wysłucha rady, nawet w momencie kiedy o nią prosi, jest niesprawiedliwe, nie sądzisz?
- Dlatego zostałem Legionistą a nie psychologiem - mruknął, po czym splunął w bok.
- Kiedy robi się wyjątki w łańcuchu dowodzenia, zawsze powstaje burdel. No ale… nie mi to oceniać. Ja tu jestem tylko od strzelania do uzbrojonych małp czy innych elfów. Ty rób swoje, ale rób to rozsądnie. A zwłaszcza nie ufaj komuś, kto może ci wchodzić do głowy.
-Czyli psychologów i psychiatrów też nie lubisz - tak, to chyba był żart w wydaniu panny Summer.
Erick przekrzywił lekko głowę, gromiąc kobietę wzrokiem. Ostatecznie jednak wykrzywił usta w lekkim uśmiechu.
- Niech mnie diabli, że nie przepadam za gnojkami. Ale ty nie jesteś jednym z nich, co, panno Summer?

Pokręciła przecząco głową, mimowolnie dotykając cieniutkiej bransoletki oplatającej jej prawy nadgarstek.
- Moja dziedzina jest o wiele bardziej ulotna. Język i słowa. Staram się trzymać z dala od ludzkich głów, za dużo bagna. Każdemu normalnemu człowiekowi powinien wystarczyć jeden umysł do ogarnięcia - własny - dodała z bladym uśmiechem spoglądając ponad ramieniem Ericka na krzaki, za którymi była polana, skąd docierały przytłumione zielenią głosy.
- Jak dla mnie w porządku - mężczyzna kiwnął głową, jakby akceptując jej wypowiedź. Przeciągnął palcami po nosie i podrapał się po policzku.
- To jak, obiecałaś mu coś w końcu czy nie? - zapytał po chwili przerwy.
Kobieta zaśmiała się, zaskakująco przyjemnym dla ucha śmiechem, zupełnie nie pasującym do niej.
- Że go nie oszukam - wyznała, kiedy w końcu przestała się śmiać.
- Zobaczymy, jak z tym będzie, kiedy wasi zamkną go w klatce na badania, a potem zrobią autopsję - kapral mruknął z uśmiechem, jakby taka wizja wcale mu nie przeszkadzała.
- Jako istota rozumna, zdolna do komunikacji i rozumiejąca naszą mowę, przejmę nad nią opiekę, jako nad obiektem interesującym z powodów lingwistycznych, które być może pomogą opracować tutejszy język. Co zapewne pomoże w późniejszych kontaktach z tubylcami. Mi autopsja nic nie pomoże, ciężko rozmawiać z czymś, co nie może już nic powiedzieć kapralu. - po chwili rozluźnienia zimna maska profesjonalizmu znów powróciła na oblicze kobiety.
- To jest, o ile zlecą ci prowadzenie badań nad tym obiektem, prawda? Nawet wy, cywile, macie swoich przełożonych. Chyba, że naprawdę dostaliście wolną rękę, co w pewien sposób mnie przeraża - Erick uniósł głowę i rozejrzał się po okolicy, jakby upewniał się, że nikt ich nie obserwuje.
- Cóż.. dopóki tam nie wrócimy, nie przekonamy się, która z wersji jest bliższa prawdy - jasnowłosa cicho westchnęła pod nosem, wiedząc, że wersja Ericka wcale nie jest taka nieprawdopodobna.
- Racja, nie ma już co gdybać. Wracajmy, zanim grupa badawcza zamieni się w grupę poszukiwawczą - mruknął rozbawiony Flanigan i odwrócił się w stronę polany.
Jacqie jedynie pokiwała głową i podążyła jego śladem.

Nie było wcale źle.
Podczas postoju okazało się, że z niektórymi przynajmniej da się porozmawiać, że nie wszyscy uważają, iż nowy, wspaniały świat trzeba podbić i przerobić na swoją (znaczy ludzką) modę. Wyglądało więc na to, że - przynajmniej przez jakiś czas - można będzie spokojnie pooglądać to wszystko, co znajdowało się po drugiej stronie Wrót.
Pewnym dodatkowym plusem było to, że Wrota, a raczej to, co było dalej, jaskinie, stanowiło dość wąskie gardło, przez które nie można było przerzucić ton sprzętu, dzięki któremu można by w parę dni 'ucywilizować' las Nowego Świata. Konieczność noszenia sprzętu na własnych plecach oraz brak prądu połączony z wyłączaniem się elektroniki z pewnością ograniczało zapędy niektórych 'zdobywców'.
A co będzie dalej, to już zależało od tego, jak się rozwiną kontakty z tubylcami.

Jacqueline wyszła z krzaków z taką miną, jakby we wspomnianych zaroślach znalazła nie diament, a bezwartościowe szkiełko. Czy miało to jakiś związek z towarzyszącym jej Erickiem, czy też jedno z drugim nie miało nic wspólnego - tego Claude-Henri nie wiedział. I był pewien, że się nie dowie, bowiem Jacqueline nie wyglądała na chętną do zwierzeń, a gdyby zadał pytanie, to zapewne zimne spojrzenie zamieniłoby go w lodowy posąg. Lepiej było pozostawić całą sytuację bez pytań i komentarzy.

Odpoczynek, jak wszystko, i dobre, i złe, dobiegł końca, więc Claude-Henri spakował resztki jedzenia (swojego i Leli), przełożył parę rzeczy z plecaka dziewczyny do swojego, sprawdził, czy nie ostał się gdzieś jakiś drobiazg (Ambrose miał całkowitą rację, jeśli chodziło o śmiecenie), i już był gotów do drogi.

Bazę Pierwszą założono w dość dużej odległości od Bazy Zero. Na tyle dużej, że podczas wędrówki można było nie tylko podziwiać widoki, ale i poznać (pobieżnie co prawda) tutejszą florę.
Z fauną były większe kłopoty, bowiem żadne zwierzątko nie raczyło wystawić nosa z zarośli.
Do czasu.

'Tubylcy', być może chcący poznać nowych przybyszów, wysłali komitet powitalny w postaci przerośniętego wilka, będącego w - zapewne - liczniejszym towarzystwie. Tak przynajmniej twierdzili wojskowi, przez których przemawiało doświadczenie płynące z poprzedniego spotkania.
Claude-Henri nie zamierzał zgrywać bohatera... i nie zamierzał mieszać się do działań, jakie podjęła ochrona grupy. Przyglądał się za to zwierzakowi, który był znacznie większy niż te, które znał z rodzinnych stron i zapewne nadawałby się do roli warga. Zastanawiał się, ile takich trzeba by było, by zmieść całą grupę z powierzchni ziemi. I czy były na tyle sprytne, by zaatakować z dwóch stron... Rozejrzał się na wszystkie strony, z karabinem gotowym do strzału.

Były na tyle sprytne, by uciec, gdy zaczęto do nich strzelać, ale nie na tyle przebiegłe, by zrealizować jakiś bardziej przemyślny plan. Może i lepiej, bo wtedy trzeba by targać cały koński ładunek na własnych grzbietach.
Gdy wojacy przestali strzelać Claude-Henri podniósł się, zabezpieczył karabin i otrzepał ubranie.
- Ciekawe spotkanie - powiedział.

Wytresować? Wilka?
To się zdało Claude-Henriemu mało prawdopodobne. Wilk to wilk. Można się z nim, od biedy, zaprzyjaźnić, ale nie da się z niego zrobić posłusznego zwierzątka.
Z tym, że Claude-Henri nie miałby nic przeciwko temu, by mieć takiego przyjaciela i przewodnika po tym świecie. Ale na razie coś takiego można było włożyć do teczki zatytułowanej "Marzenia ściętej głowy".


Baza Jeden, na zewnątrz przynajmniej, wyglądała jak żywcem wzięta z planu filmowego westernu klasy B. Co wcale nie znaczyło, że się Claude-Henriemu nie spodobała. Wprost przeciwnie.
Całe wnętrze, czyli to, co się znajdowało za palisadą, też nieźle wyglądało. Trzy całkiem niezłe chaty, całe stado namiotów, kantyna, prysznice...

Po krótkiej rozmowie z Normandem (nomen omen Wolffem), lekarzem, Claude-Henri wybrał się na poszukiwanie namiotu, w którym mógłby spędzić parę dni, zanim uda mu się wyruszyć na zwiedzanie nowych ziem.

Po wymaganym i regenerującym postoju ekspedycja ruszyła w dalszą drogę. Czekały ich kolejne godziny marszu, a nie mogli już dłużej zwlekać z powodu zbliżającego się wieczora.
Erick zajął swoje standardowe miejsce w kolumnie, nie wypuszczając uchwytu broni z ręki. Rozglądał się uważnie, jakby prześladowany jakimś przeczuciem. Co jakiś czas zerkał również na Jaqueline, jednak ta, nawet jeśli odwzajemniała jego spojrzenie, nie nawiązywała dłuższego kontaktu. Widać było, iż coś ją trapiło. Legionista zakładał, że rozmyślała ciągle o stworzeniu, które spotkała w krzakach. Niewątpliwie wiązała z nim jakieś nadzieje. Zapewne chciała odkryć jego sekrety, poznać lepiej jego gatunek i niespotykane zdolności telepatyczne. Niestety zwierz uciekł i w pojedynkę nie miała możliwości go odnaleźć. O ile sam tego nie będzie chciał.

Flanigan mruknął coś pod nosem i przyśpieszył kroku. Niby przypadkowo zrównał się z maszerującym Arthurem. Przez moment szedł obok niego w milczeniu, jednak w końcu odezwał się przyciszonym głosem.
- Chorąży… chciałbym ci zdać raport z tego, co widziałem na postoju.
- Laseczka niczego sobie, ale szparki nie musisz mi opisywać, kilka w życiu widziałem, wiem o co chodzi. - Poklepał po ramieniu kolegę. Arthur szedł przez dłuższy czas w ciszy żując źdźbło trawy. Był zadowolony z bezkonfliktowego marszu, nikt też nie zgłosił żadnych kontaktów z nieprzyjacielem lub potencjalnym zagrożeniem. Oby tak dalej, spokojny i beztroski marsz, bez zmartwień i smutków, że coś inteligentnego ich szpieguje lub rozsadzi im głowy zaklęciem lub telepatią. - To fajne ma pośladki? - zagaił zaciekawiony.
Erick westchnął na zaczepki przełożonego i pokręcił głową.
- Blondi, nie czas na żarty. Białowłosa nawiązała kontakt z obcym, kiedy siedziała w tych krzakach - odparł kapral i przyjrzał się Arthurowi w oczekiwaniu na jego reakcję.
- Konował, ale wymyśliłeś nazwę na swojego małego! Ha, dobre! Muszę zapamiętać! - Arthur wciąż beztroski i próbujący nie przywoływać gorszych myśli ratował swój spokój głupimi żartami.
- Chorąży Higginson, melduję, że cywil Summer nawiązała kontakt z obcą formą życia tego świata - Erick był nieustępliwy, zasłaniając profesjonalizmem narastającą irytację.
- I kiedy chciała podzielić się takimi wieściami? Gdzie jest ta forma kapralu, załapaliście? Prowadź mnie! To elfka? Krasnoludka? Harpia? Co tak stoisz? Prowadź człowieku! - Arthur odżył chwilowo napędzany myślą, że forma może być atrakcyjna.

- Ciszej - mruknął kapral, unosząc dłoń. - Nie chcemy chyba wprowadzać paniki? - rzucił, ukradkiem rozglądając się na boki.
- I nie, nie była to żadna forma życia, którą moglibyście wyruchać. Chociaż… Nie, kurwa lepiej nie - odparł na pytanie przełożonego, krzywiąc się lekko. Widać było, że Flanigan nie podzielał fascynacji Arthura.
- To był… kot, taki jak u nas. Tylko miał skrzydła, a do tego… porozumiewał się z nami za pomocą, jak to powiedziała Summer, telepatii czy chuj go wie.
Arthur stanął w miejscu i się lekko zawiesił jak komputer. Po chwili odzyskał tok myślenia.
- Chcesz mi powiedzieć, że nawiązała kontakt z latającymi kotami Friggi? Hmmm, powinny być z definicji przyjazne nie? - Wypowiedział swoje przemyślenia trochę na głos. Spojrzał na Konowała z tępym wyrazem twarzy po czym zastanowił się trochę dłużej.
- Dobra, mniejsza o to. Pokaż mi gdzie to było i najlepiej o niczym nie myśl, to nie wyczują naszych myśli!
- Nie wiem, kim są kurwa te całe Friggi i boję się o to zapytać - mruknął Erick, pocierając czoło. - Nie było wrogo nastawione, wręcz przeciwnie. Bało się nas. Z tego, co zdołałem z niego wyciągnąć, jego właściciel, którego nazywał mistrzem, był swego rodzaju… czarodziejem - na ostatnie stwierdzenie Legionista skrzywił się jeszcze bardziej.
Arthur zatrzymał ich obu i spojrzał na przyjaciela po raz pierwszy z wyrazem troski.
- Kot ci powiedział, że ma mistrza, czarodzieja? - Chorąży wiedział, że sam często pierdolił głupoty powiązane z fantastyką czy mangą, ale żeby było to zakaźne?
Erick, złapał towarzysza za rękaw i pociągnął go dalej, nie chcąc zatrzymywać kolumny, a tym bardziej wzbudzać podejrzeń.
- Tak, do cholery, właśnie tak mi powiedział. No… przekazał myślami. Podobno ten cały jego mistrz został zaatakowany przez sługi… jak tej było… Nieumarłej Pani. Wiem, że to brzmi niedorzecznie i sam nie dawałem temu wiary. - Kapral zgromił Arthura spojrzeniem, jakby zirytowany tym, że ten bierze go za idiotę.
- W każdym razie po całym tym ataku kot zgubił swojego mistrza i zabłądził. Znalazła go właśnie nasza lingwistka i nawiązała z nim kontakt. Chciała go zbadać, czy co tam jajogłowi robią, ale obawiała się z nim pokazać na polanie. Dlatego właśnie mnie tam zaciągnęła, bym mógł za nią poręczyć. Problem w tym, że sierściuch spierdolił, jak zrozumiał, że te nasze badania mogą wcale nie być przyjemne.

- Jak przeczytał Twoje napalone myśli to nie dziwie się, że spieprzył. - Arthur przyłożył rękę do czoła kolegi, spojrzał mu w oczy.
- Wiesz, że nie musisz mi sprzedawać bajek i tak zaakceptowałbym twój gust w kobietach, chociaż słaby. - Arthur spojrzał w stronę królowej lodu i się wzdrygnął kiwając lekko na boki głową.
- Dobra… Kotek nawiał, nie było sprawy! Nikt nie zginął i nikt nie zaliczył! Ruszamy w dalszą drogę! Z całej historii jest jeden dobry morał, mamy potwierdzenie, że są tu nieumarli i będę mógł cię wskrzesić jako zombi! Następnym razem złap sierściucha zamiast się obmacywać w krzakach!
Arthur ruszył z powrotem na przód chcąc jeszcze szybciej dostarczyć stadko do celu. Do końca nie wiedział czy to hormony u kaprala spowodowały wizję, czy może stracił kondycje i miał majaki od marszu. Jeśli to co gada było prawdą to… Mało go to obchodziło, nie przybył tu głaskać zwierzaki. Chyba, że nieumarła laska była sexy i kot by do niej zaprowadził.
Erick westchnął przeciągle i przeczesał palcami włosy.
- Odmaszerować, kapralu - powiedział do siebie pod nosem i zwolnił kroku, by zająć swoje poprzednie miejsce w kolumnie.

Po kilku kolejnych godzinach marszu Alexis powoli zaczynała mieć już dość. Była nawet nie tyle zmęczona, a coraz bardziej znużona. Mimo całkiem niezłej orientacji w terenie, nie potrafiła ocenić ile kilometrów mogli przejść tego dnia, zwłaszcza że część drogi prowadziła pod górę. Po przemyśleniu wszystkiego, co przyszło jej do głowy, przyjrzeniu się po kolei wszystkim współ podróżnikom, obserwowaniu mijanej flory, w końcu wlepiła wzrok w drogę przed swoimi nogami i postarała się wpaść w podobny “trans”, w jaki wpadała przy bieganiu - bezmyślne, monotonne stawianie kroku za krokiem. Czas mijał zdecydowanie szybciej podczas wysiłku, kiedy udało się odepchnąć myśli i poświęcić uwagę pracy mięśni. Cała wycieczka szła już w milczeniu, zbyt zmęczona, lub znużona, żeby wymyślać tematy do rozmów. Z odrętwienia wyrwała ją ostra komenda. “Uwaga!”, “Padnij!”. Nie zastanawiając się padła tak, jak stała, jednak wrodzona ciekawość nie pozwoliła jej trwać całkiem nieruchomo. Odnalazła wzrokiem legionistów, którzy wykrzyknęli komendy i zwróciła się w stronę, w którą i oni patrzyli. Jej oczom ukazał się piękny, dorodny wilk o takich rozmiarach, jakich nawet sobie nie wyobrażała. Jedyną myślą jaka zawitała w jej głowie, było wielkie łał. Potężne, godne zwierzę instynktownie wzbudziło w niej podziw, w znacznym stopniu przyjemnie mieszający się ze strachem. Adrenalina podskoczyła, a jej serce zabiło szybciej, mocniej pompując krew do żył. Część uczestników wycieczki miało na twarzach wymalowane przerażenie, u niej jednak dominował zachwyt. Nie to, żeby Alexis była urodzonym, brawurowym samobójcom. Rozsądek wyraźnie mówił, że nie była w żaden sposób zagrożona przez wilka, czy też stado jego kumpli. Seria strzałów oddana w kierunku zwierzęcia i znikło ono w krzakach tak szybko, jak szybko się pojawiło. Czyli tak wyglądają te piękne bestie. Na twarz Alexis powrócił delikatny uśmiech. Byłaby rozczarowana, gdyby pierwszy dzień przebiegł bez żadnych niespodzianek i choćby odrobiny niebezpieczeństwa.

Teraz

Dni mijały leniwie i spokojnie w Bazie Jeden, co niezmiernie cieszyło Normanda. Raz na jakiś czas musiał komuś zszyć mniejszą czy większą rankę, ale na szczęście rzadko kiedy przydarzało się coś poważnego. Tutaj komuś na łeb upadła belka w trakcie budowy palisady, tam ktoś niezbyt wprawnie wbijał gwoździe i rozbił sobie palec. Teraz siedział sobie na ławeczce i leniwie patrzył na niebo, które wydawało mu się nieco bardziej błękitne niż na Ziemi. Tylko jeden raz miał pełne ręce roboty. Przy pierwszym ataku wilków.

***

Miesiąc temu

Podróż z Bazy Zero do Bazy Jeden zajmowała nieco czasu, ale tym razem była to tylko wyprawa po więcej materiałów budowlanych, dlatego z Legionistami nie szedł nikt oprócz niezbędnych cywili, to jest pana Duranda z jego końmi, oraz Normanda zapewniającego obstawę medyczną. Mężczyzna niezwykle się z tego powodu cieszył, bo miał okazję rozprostować nieco kości, a sama trasa szła zdecydowanie szybciej niż kiedy ciągnęli ze sobą jajogłowych. Jakiś tam trening musieli przejść, ale wymagane minimum sprawności fizycznej było… Żałośnie niskie.
Musiał przyznać że był mocno zawiedziony tym jak wyglądało życie po drugiej stronie Wrót. Pomijając brak elektroniki niemal się nie różniło od tego jak wyglądało dawniej. Choćby takie misje w afganistanie. Obudowana baza, regularne warty, żelazna dyscyplina i ciągłe napięcie czy ktoś wyląduje u niego na stole operacyjnym czy nie. Tutaj było podobnie, z tym że jeszcze nikt nie został niebezpiecznie zraniony. Z jednej strony się cieszył się z tego spokoju, ale z drugiej… Liczył na jakichś tubylców jak u skośnookich, elfy, boginie, choćby i zwykłych ludzi, tyle że tutejszych, a tutaj nic.
Cóż, przynajmniej jego matka nie truła mu nad uchem że marnuje swoje życie. To było warte nudy.

Do rzeczywistości przywołał go okrzyk.jednego z żołnierzy.
- Uwaga, padnij!
Legioniści momentalnie opadli na kolana, a Durand i Wolff pacnęli na ziemię. Ten ostatni sprawnym ruchem wyrwał z kabury przy pasie rewolwer, klasycznego Colta Single Action Army i zrzucił z ramion plecak.
Przed nimi stał gigantyczny wilk.

[media]https://howlingforjustice.files.wordpress.com/2010/06/imnaha_alpha_male_aug2009a-high-res.jpg[/media]

Legioniści mierzyli się ze zwierzęciem wzrokiem przez parę sekund, aż w końcu któryś z nich nie wytrzymał i pociągnął za spust. Kulka trafiła idealnie między oczy bestii zabijając ją na miejscu. I był to największy błąd jaki mogli popełnić. Z lasu dookoła nich zaczęło dochodzić niepokojące warczenie. Nie był to dźwięk wydawany przez jedną gardziel, a raczej przez dziesiątki. Spłoszone konie poczęły się rzucać, a po chwili dwa z nich rzuciły się w panice do przodu. Durand poderwał się na nogi, skoczył za zwierzętami i rozpętało się piekło.

Z lasu, z każdej strony, wypadły wilki podobne rozmiarem do tego pierwszego, wyraźnie przewodnika stada. Kły i pazury błyszczały w popołudniowym świetle, a broń Legionistów odzywała się krótkimi, kontrolowanymi seriami.
Wolff również nie próżnował. Podniósł się na klęczki, obrał na cel najbliższego wilka i niczym postać z westernu posłał w jego stronę sześć pocisków. Kaliber .45 jego colta był doskonały do walki z ludźmi, ale nie miał siły stopującej niezbędnej do efektywnego powalenia takiej bestii, dlatego dopiero po szóstym strzale zwierzę padło na ziemię. Normand odblokował bębenek, uniósł broń ku górze momentalnie opróżniając komory z łusek, odczepił od pasa ładownicę, załadował i zatrzasnął broń. Rozejrzał się po otoczeniu.
Kilku legionistów leżało na ziemii, zaciskając dłonie na ranach zadanych przez zwierzęta. Nieco dalej pan Durand klęczał tuląc głowę jednego ze swoich koni do piersi. Zwierze miało rozerwany brzuch i harczało agonalnie. Między ludźmi i przed nimi leżały ciała wilków. Wolff potrząsnął głową. Całość trwała najwyżej kilkanaście sekund.

Lekarz sięgnął po swój plecak oznaczony zielonym krzyżem. Nadeszła pora by zarobić na swoje utrzymanie.
- Kto jest wstanie chodzić, proszę wstać i rozstawić się dookoła. I nie zgrywać mi tutaj twardzieli. Jeśli jesteście ranni siedźcie na dupie, zaraz się wami zajmę. - powiedział szorstko. W ten sposób szybko przeprowadził triage i zabrał się za poważniej rannych.

***

Teraz

Z zamyślenia wyrwało go otworzenie się bram Obozu Jeden. Przyszły świeżynki, a wraz z nimi pan Durand.
- Patrz Bell, twój pan wrócił. No już wstajemy. - Normand poklepał psa po boku i wstał z ławeczki. Zwierzak przeciągnął się i po chwili ustawił się u boku mężczyzny, opierając swoje ciało o jego nogę. Był doskonale wytresowany. Razem ruszyli w kierunku nowego narybku zdecydowanym, sprężystym krokiem. Widać było że Normand musiał nieco czasu spędzić gdzieś w wojsku.
- Witam panie Ambroise, uprzedzam pytanie, Bell był niezwykle grzeczny. - Normand uścisnął prawicę starszego mężczyzny. Zwierzak natychmiast przypadł do swojego pana i począł dookoła niego skakać.
- Dziękuję panie Wolff za zajęcie się tym pchlarzem - odparł pan Durand, czochrając psa za uchem.
- Bell! - zawołała zaraz Claire i dopiero wtedy wyżeł dostał napadu radości skacząc na dziewczynę, która wyciągnęła z kieszeni jakieś smakołyki i nimi poczęstowała zwierzaka.

Uwolniony od psiaka Wolff obrócił się do reszty zgromadzonych, przybrał postawę swobodną z rękoma za plecami i odchrząknął, zwracając w ten sposób na siebie uwagę.
- Dzień dobry, Normand Wolff, wasz lekarz. - rzucił do ogółu po czym po kolei podszedł do każdego przybyłego i uścisnął im dłonie na powitanie.
- Claude-Henri Regnaud - przedstawił się Henri, nie dzieląc się informacjami na temat tego, czym się zajmuje. Skinął lekko głową i odpowiedział uściskiem dłoni. - Mam nadzieję, że pomoc lekarza będzie nam potrzebna jak najrzadziej - dodał z lekkim uśmiechem.
Wolff również się uśmiechnął.
- I ja mam taką nadzieję. Najlepszy dyżur to spokojny dyżur - rzucił i przeszedł do kolejnej osoby. - A pan jest bratem? - spytał Küchlera, podając mu dłoń.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko i ściskając dłoń w powitaniu powiedział.
- Mikail Küchler i nie, nic mi o tym nie wiadomo. Widzę, że pan lekarz jak ja. Tylko moją specjalnością są dusze, a pana ciała, które je goszczą.
- Lubię zajmować się tym co można zmierzyć, policzyć i zaklasyfikować, a jak tutaj położyć jestestwo na wadze? - odparł żartem Wolff i podszedł do kolejnej osoby.
- Słyszałam kiedyś, że komuś mądremu - w tym słowie można wyczuć lekki przekąs - udało się zważyć duszę, ważąc ciało przed i po śmierci. Ale słyszałam też, że to jakaś straszna bzdura i skłaniam się ku tej drugiej wersji. Alexis Sorel - z lekkim, sympatycznym uśmiechem wyciągnęła dłoń w jego stronę. - Ale starczy Alex. Lekarz, czyli wygryziesz sanitariusza. - Zerknęła w stronę wspomnianego. - Może nawet się ucieszy - dodała ciszej.
- Miło panią poznać - odparł, również przywołując na twarz uśmiech. - I zdecydowanie nie wygryzę pana… - rzucił okiem na naszywkę z imieniem wskazanego wojaka. - Flanigana, pierwsze minuty mają zazwyczaj większy wpływ w stanach nagłych niż późniejsze postępowanie, a to on zazwyczaj będzie bliżej gdy coś się dzieje - wyjaśnił krótko, również zniżając przy tym głos i puścił dłoń Alex.
- Lela - przedstawiła się krótko Leokadia. Gdy przyszła jej kolej wyciągnęła dłoń. Plastikowe kolczyki w kształcie marchewek zadyndały przy tym zabawnie, z pewnością nie dodając dziewczynie powagi.
- Jaka jest pana specjalizacja? - zapytała, dodając do tego przyjazny uśmiech.
- Anestezjologia i intensywna terapia - odparł chwytając dłoń kobiety. - Aczkolwiek liznąłem chirurgii na tyle by w razie co zszyć co trzeba zanim pacjent zostanie wysłany na drugą stronę Wrót. - dodał i puścił dłoń Leokadii. Zrobił krok w tył i objął zebranych wzrokiem. - Życzę wszystkim owocnego pobytu, gdybyście mieli jakiekolwiek pytania co do życia po tej stronie to zapraszam, jestem tutaj niemal od początku.
- Skoro przywitania są za nami to państwo wybaczą, ale mam pewną sprawę do załatwienia. - powiedział Mikail - Jakby kto mnie szukał, to będę w centralnej części obozu.
Wolff wzruszył ramionami, wyglądało na to że w tej chwili nikt nie miał do niego żadnych pytań.
- Gdyby się państwu coś urodziło, to zapraszam do lazaretu. Spędzam tam większą część dnia. - Po tych słowach obrócił się na pięcie i ruszył do wspomnianego namiotu.