- To jakiś symbol słońca? - Leokadia zagadała do osób które przyglądały się symbolowi na skale. - Mówi o tym, że dalej jest upalnie niczym na Saharze? Ciekawe prawda? Roślinność niby się nie zmienia a aż paruje stamtąd. - Wskazała przy tym za kamień.
- Kiedyś widziałem coś podobnego - przyznał się Claude-Henri - ale choćbyś złotem sypnęła, to sobie nie przypomnę. A poza tym... przypomina mi to kreskówki i ludziki, szybko przebierające nogami.
Paruje? Spojrzał we wskazanym kierunku i pokręcił głową.
- Nie widzę żadnego parowania. Dlaczego mówisz o parowaniu?
- Wygląda spokojnie, ale mam do tego kiepskie przeczucia - mruknął pod nosem Erick, z lufą przed nosem przeczesując perymetr. Niby odprężony przeżuwał źdźbło trawy, jednak ani na moment nie tracił uwagi.
- Jakie rozkazy, szefie? - rzucił już głośnie Flanigan w stronę Arthura.
- Rozdzielić się i przeczesać najbliższą okolicę, może znajdziemy coś więcej niż jeden znak - wydał polecenie Arthur i powoli ruszył w kierunku symbolu.
- Wygląda jak... Symbol ochrony przed złem - odezwała się Henriette, która przykucnęła przy znalezionym znaku i delikatnie zaczęła go dotykać opuszkami palców. W wyniku jej działań nic się nie wydarzyło. - Nie pamiętam tylko, z której mitologii to było - w zamyśleniu przygryzła wargę.
- Albo nie jesteś zła, albo symbol ma inne znaczenie - rzucił żartobliwym tonem Kanadyjczyk. - Ciekawe, co miałby chronić - dodał tonem znacznie już poważniejszym.
- Hmmm. Nie widzisz? To może powinnam odpocząć. - Lela przetarła oczy. Po tym przycupnęła tam gdzie stała, bo skoro zastanawiali się nad symbolem to warto było korzystać z chwili by faktycznie choć trochę nabrać sił.
- Jak na mój gust to rodzaj starej swastyki, takiej o wiele starszej niż nazistowska. - Arthur pochylił się nad znakiem i zaczął go szkicować w swoim notesie. W szkole oficerskiej przerabiał zajęcia z różnych symboli militarnych i ich początków. Arthur orientował się, że swastyka była spotykana w różnej formie, w różnych czasach na całym świecie. - Faktycznie może to być symbol słońca, ale jeśli mnie pamięć nie myli to u Słowian był to też symbol płodności i magii. Może trzeba odprawić w tym miejscu namiętny seks by pojawiła się jakaś tajemnicza magia? Ktoś na ochotnika? - Higginson mrugnął zaczepnie okiem do pochylonej już nad znakiem Henrietty.
- Nazistowska była o połowę uboższa... - z namysłem powiedział Claude-Henri. - I zdecydowanie nie tak zaokrąglona tu i tam... Na magii się nie znam, ale druga część brzmi ciekawie - dodał z wyraźną kpiną w głosie. - Akurat osiem...

Erick pokręcił głową, przysłuchując się rozmowie. Na propozycję swojego przełożonego tylko westchnął cicho, po czym wrócił do wykonywania wydanego wcześniej rozkazu. Minął znak i zaczął powoli oraz uważnie rozglądać się za kolejnymi znaleziskami.
Panna de Vauban uniosła głowę w kierunku Arthura i uśmiechnęła się zadziornie.
- Swastyki mają różne znaczenia... Czystości ducha, świętego ognia, siły ducha, niszczyciela zła... - zaczęła wymieniać Henriette. - Nazistowskiej swastyce najbliżej do tej symbolizującej słońce... Czy może to była droga przodków? - sama nie była pewna. Wyprostowała się i podeszła do dowódcy. - Jestem otwarta na propozycje - powiedziała patrząc mu prosto w oczy.

Najstarszy członek w tej drużynie, Flanigan zupełnie nie zwracał uwagi na toczącą się rozmowę na temat, który ostatnio często musiał wysłuchiwać. Zamiast do niego dołączyć, najzwyczajniej rozglądał się dalej. Przestąpił kilka metrów dalej i między krzewami coś zwróciło jego uwagę. Odszedł około 20 metrów od grupy. Zachowując ostrożność odsunął gałęzie i dostrzegł podobny kamień z tym samym symbolem co ten, nad którym dyskutowali cywile i jego dowódca.

Claude-Henri uśmiechnął się lekko, ciekaw, jak Arthur zareaguje na ewidentną prowokację. A nuż zechce się poświęcić? Chociaż, prawdę mówiąc, o poświęcaniu się raczej nie powinno być mowy.
Czekając na ewentualną odpowiedź odszedł trochę na bok by sprawdzić, czy faktycznie w okolicy znajdują się kolejne symbole.

Arthur spojrzał na dziewczynę i podniósł do góry prawą brew. Starał się rozpoznać czy kobieta żartuje, czy mówi całkiem szczerze. Jej reakcja była ciekawa, całkiem obiecująca i w gruncie rzeczy imponująca. Cóż palnęło się głupstwo, można i drugie. Arthur złapał ręką tył głowy kobiety i wplótł palce między blond włosy. Pochylił się nad twarzą i spojrzał w jej oczy jasno niebieskimi ślepiami. Prawy kącik ust podniósł się ukazując dziurki w policzkach przy słodkim szelmowskim uśmieszku, a następnie musnął usta reporterki. Pocałował ją delikatnie w górną wargę, a ręką zjechał z włosów do talii przytulając kobietę bliżej siebie. Drugim pocałunkiem złapał za dolną wargę i powoli przeciągnął po niej ustami delikatnie ciągnąć ją w swoim kierunku. Przy kolejnym łapczywym pocałunku wślizgnął się językiem między usta i zaczepiał czubek jej języka zachęcając do wspólnego wirowania. Drugą wolną ręka złapał za swoją czapkę rozpuszczając blond długie włosy w energicznym wymachu. Kanonada pięknych i lśniących włosów wystrzeliła w górę tańcząc w promieniach słońca i opadając na ramię zasłaniając oboje w długim pocałunku. Higginson pomachał reszcie towarzyszy czapeczką trzymaną w ręce dając im znać, że wszystko ma tu pod kontrolą i mogą się udać na dalszy i dłuższy spacer.

Kapral Flanigan przesunął lufą, jakby skanując dziwny symbol. Mężczyzna zdawał się nie rozpoznawać znaku. Wyglądał na zdezorientowanego, nie wiedząc, jak interpretować kolejne znalezisko. Przeszkolenie jednak przejęło inicjatywę i Erick odwrócił się natychmiast.
- Sir! Znalazłem kolejny… - Legionista odezwał się głośno, jednak nie dokończył, widząc, jak jego przełożony dobierał się na oczach wszystkich do panny Henriette. - No kurwa bez jaj - mruknął zamiast tego Erick.
Widząc oddalającego się od grupy Claude-Henri, Flanigan uniósł rękę i zawołał do niego - Hej! Chcesz rzucić okiem?

Henrietta była bardzo, bardzo zaskoczona reakcją Legionisty. Na tyle, że nie zrobiła zupełnie nic gdy ten ją całował. Ale kiedy się ocknęła i zorientowała w tym, co się z nią działo... Objęła jego szyję ramionami i odwzajemniła pocałunek. Po tym odsunęła twarz od Arthura i uśmiechnęła się radośnie.
- Po powrocie w pana namiocie? - szepnęła mu do ucha. Widać sugestie panny de Vauban rzucane w trakcie drogi nie były tylko pustymi słowami.
- Oczywiście - Arthur uśmiechnął się szarmancko i czujnie rozejrzał się po okolicy. To był ten moment w nowelkach kiedy główny bohater musiał “dożyć” do powrotu, a został wciągnięty w inny świat, szereg popieprzonych akcji bez chwili wytchnienia lub ginął i musiał wypełnić tajemnicze misje po śmierci. Byle przeżyć, byle przeżyć powtarzał sobie w myślach po cichu.
- Rozejrzyjmy się po okolicy, może też coś jeszcze znajdziemy - Arthur pocałował dziewczynę w policzek i zaczął symulować rozglądanie się po okolicy. Erick wydawał się zostać archeologiem i badać symbole. Może w końcu chłopak przestanie myśleć tyle o romansach, ale nie już zarzuca sieci na Clauda.
Tymczasem Erick zażenowany zachowaniem swojego przełożonego kontynuował poszukiwania.
- Ja też mam tu jeszcze jeden znaczek - odezwał się Rainbow, który udał się w przeciwnym kierunku niż Flanigan. Sądząc po ułożeniu trzech kamieni z nowymi symbolami swastyki można można było określić, że tworzyły one kąt rozwarty.
Arthur spojrzał jeszcze raz na reporterkę kiwając z zadowolenia minimalnie głową. Odprowadził ją wzrokiem, a następnie powoli ruszył w kierunku ścieżki, której jeszcze nikt nie wybrał, aby ludzie nie gadali, że nic nie zrobił lub że tylko romansuje jak Erick. Ścieżka wyglądała dosyć bezpiecznie i pozwalała mu zasymulować rozglądanie się za symbolami. Oddalając się w głąb tylko sobie widocznej ścieżki powtarzał w myślach mantrę. Byle przeżyć do powrotu…
Alexis przez chwilę bez najmniejszego skrępowania przyglądała się obściskującej parze. Najpierw jej uwagę odwrócił Erick, potem spojrzała w stronę Rainbowa. Co prawda nie widziała żadnego parowania, ale czuła, że nie trafiła tu przypadkiem. Przeszła obok Ericka i Claude, mniej więcej na podobną odległość, na jaką były rozstawione poprzednie symbole i zaczęła dokładnie oglądać rośliny i kamienie w poszukiwaniu kolejnego symbolu.
- Albo jest ich kilka, na przykład osiem - powiedział Claude-Henri - albo z tych trzech środkowy jest najważniejszy.
Jeśli osiem położonych na okręgu, to mogły tworzyć ochronny krąg, pomyślał.
Alex kiwnęła głową na słowa Claude, nie podnosząc jednak wzroku z ziemi.
- To samo pomyślałam. To może nie być przypadek, że jest osiem odnóg na znaku. A symbole na kamieniach wydają się być… Ja wiem… Pod podobnym kątem.

Leokadia była nieco zaskoczona rozgrywająca się na ich oczach sceną. Uniosła brwi i chwilę przyglądała się parze. W końcu zaczęła rozglądać się wokoło siebie. Wydawało jej się, że grupa zaczęła się rozpraszać. Ten tu, tamten tam… Sama więc postanowiła zaprzestać odpoczynku i podejść bliżej w jej oczach “parującego” miejsca.
Z pozoru wyglądało to jak stroma skała, która ciągnęła się wysoko w górę, na jakieś 10 metrów co najmniej.

- Chorąży... - dało się słyszeć słowa Henrietty. Kobieta rozglądała się wokoło siebie, wyraźnie szukając Legionisty, który... - On zniknął! - dodała głośno blondynka. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie. Na te słowa wszyscy Legioniści zwrócili uwagę na panne de Vauban.
- Był tu i zniknął - powiedziała z przejęciem Henrietta do stojącego najbliżej niej Marokańczyka i palcem wskazała na miejsce nieopodal tego, któremu przyglądała się Leokadia.
- Chorąży? - krzyknął Dada Bello rozglądając się. Nie wyglądał na zaniepokojonego. Podszedł do ściany i ją obmacał. Była zdecydowanie materialną ścianą.
- Cholera, może to ten symbol sprawił? Że zniknął? - zaniepokoiła się Henrietta i wróciła do oglądania symbolu na kamieniu. Podotykała go, ale nic to nie dało.

Okrzyki kobiety przyciągnęły uwagę Alexis i oderwały ją od szukania kolejnych znaków. Co do…
- Zdaje się, że… - Chrząknęła. - Rytuał podziałał - powiedziała zaskoczonym głosem. - I podejrzewam, że sam chorąży się tego nie spodziewał. - To dodała już ciszej, pod nosem.
- Może poszedł... w krzaki? - Claude-Henri spojrzał na Henriettę, a potem przeniósł wzrok na Leokadię. - Nie widziałyście, dokąd poszedł?

- Niech mnie… - mruknął Erick, zrywając się do biegu. Tak szybko jak mógł, dotarł do miejsca, o którym wspominała Henrietta. Pobieżnie obejrzał ścianę, wyglądając na zdezorientowanego. - Niech się pani uspokoi i opowie jeszcze raz. Chorąży Higginson… zniknął w tej ścianie?

- Jeśli to efekt rytuału - Claude-Henri też podszedł bliżej, tyle że nieco wolniej, niż Erick - to może trzeba by go powtórzyć? - zasugerował, nie odrywając wzroku (pewnie przypadkiem) od Leli.
- Może wyparował? - zażartowała dziewczyna. - Co może powodować taki efekt? Ciepłe źródła? Bagna? - Leokadia odwróciła się. Złapała wzrok Claudie-Herniego i wtedy dopiero zrozumiała to, co mężczyzna mówił. - Powtórzyć rytuał? Ty i ja?
- No chyba aż taki straszny ten eksperyment nie będzie... - Trudno było ocenić, czy mężczyzna mówi serio, czy żartuje, chociaż minę miał poważną.
- Jak chcesz buziaka to musisz się o niego bardziej postarać - odparła Lela i puściła do niego oczko.
- Zapraszam zatem na romantyczny spacer w stronę tych oparów. - Claude-Henri uśmiechnął się mile i wyciągnął rękę w stronę dziewczyny.
Odwzajemniła uśmiech i chwyciła rękę Henriego.
- Jak teraz znikniemy w krzakach to dopiero będą plotkować - szepnęła żartobliwie. Uczyniła też pierwszy krok naprzód, w stronę, gdzie widziała parowanie. Ostrożnie patrząc po czym stąpa.
Claude-Henri szedł obok niej, usiłując wypatrzyć coś szczególnego. Na przykład ślady, jakie mógł pozostawić Arthur. I takie były na ziemi obok skały, ale urywały się jakby faktycznie Legionista "wyparował".
- No stał tu jak się odwróciłam, ale gdy wróciłam spojrzeniem to już go nie było - wyjaśniła Henrietta, patrząc na Ericka. Leokadia widziała, że obraz wyraźnie jej faluje przy tej ścianie. Przetarła oczy lecz nadal to zjawisko nie ustępowało, a może nawet się odrobinę nasilało... Po minach pozostałych mogła założyć, że tylko ona tego uświadcza.
- Krzyków żadnych nie było, to może go nic nie zeżarło... - wtrącił Rainbow, ale nie miał najbardziej optymistycznej miny w tym momencie.
- Wlazł sobie w to parowanie i się rozpłynął w powietrzu? - Trudno było ocenić, czy Claude-Henri pyta, czy w taki nietypowy sposób stwierdza fakty. - Tu zostawił ostatni odcisk buta, potem wszedł w skałę i go wcięło, jak w kiepskim horrorze. Może trzeba powiedzieć "Sezamie, otwórz się"? A może ty spróbujesz, skoro widzisz to całe parowanie? - Spojrzał na Leokadię. - Na wszelki wypadek będę cię trzymać za rękę - zaproponował.
- Szeregowy - zawołał Erick do czarnoskórego Legionisty. Po spojrzeniu kaprala widać było, że coś kombinował. - Mamy jakieś ładunki wybuchowe ze sobą? - zapytał, zerkając w stronę wywołanego Rainbowa.
- Mam, a co? - odezwał się Dada.
- Bez jaj, chcecie wysadzać litą skałę? - Rainbow pokręcił głową.
- Eh, nie będziemy wysadzać niczego. - Bello zapewnił, że jeszcze nie bierze tego pod uwagę. - Znając chorążego to coś właśnie odpier... Coś wymyślił i podzieli się jak wróci. - Wiara Dady w przełożonego była niezachwiana.
- Może lepiej by było nie wysadzać - zasugerował Claude-Henri. - Diabli wiedzą, jak to wszystko działa, ta pułapka czy co to tam jest. Skoro sam wlazł, to może i wylezie na własną rękę. A co, jeśli to jest jak most? Wysadzisz, zawali się i już nikt nie przejdzie w żadną stronę?
- Coś widzisz tam? - Henrietta podeszła do Leokadii. - Może to jakaś magia tego miejsca? - zasugerowała.
Alexis za to im dłużej przyglądała się kawałkowi skały, który stał się głównym tematem rozmów wszystkich podróżników, miała coraz większe wrażenie, że jest z nią coś nie tak. Co prawda nie wyglądała ona jakoś inaczej, ale przyciągało ją to jak i te kamienie ze spiralnymi znakami, które jako pierwsza zauważyła.
- Parowanie czy falowanie. Trudno to jednoznacznie nazwać. Ale jest tu wyraźnie przy tej ścianie. - Leokadia ruszyła do ściany z wyciągnięta przed siebie ręką.
- Magia? - Claude-Henri spojrzał na Henriettę. - Stale zapominam, że w tym świecie jest magia... Magiczne przejście? Otworzyło się dzięki temu, że wy...? - Nie dokończył, ale i tak było wiadomo, co ma na myśli.

Zachowanie kaprala Flanigana zdradzało rosnące zniecierpliwienie. Zerkał na prawo i lewo, jakby spodziewał się, że wpadli w pułapkę. W pewnym momencie zawiesił spojrzenie na Alexis, która w milczeniu przyglądała się symbolowi. Żołnierz zamyślił się na moment, po czym podszedł do niej.
- Rozumiesz coś z tego? - zapytał z nadzieją.

Leokadia po dotknięciu skały poczuła mrowienie pod palcami, ale czuła że była tam ściana, choć w dotyku nie była chropowata jak można było wywnioskować po wyglądzie kamienia, tylko gładka.
- Interesujące! - wyrwało się z ust Leokadii. Dziewczyna zaczęła przesuwać dłonią po skale najpierw w różnych kierunkach a później ku środkowi “falowania”. Wrażenie było takie samo na całej powierzchni badanej skały.
- Co jest interesujące? Może trzeba narysować taki wzór, tę niby swastykę? - zasugerował Claude-Henri, przyglądając się poczynaniom dziewczyny.
- Wygląda jak chropowata skała, a jest gładkie jak ekran. Może to jakaś iluzja? Dotknij sam. - Tymczasem Leokadia zabrała rękę, za która trzymał ją Henri i kucnęła przy ścianie, aby zbadać dotykiem podłoże i łączenie skały z podłożem.
- Może używają jakiś zaawansowanych technologii. I dzięki temu zakłócają działanie naszego sprzętu, który przydałby się by to zbadać. - Lela spojrzała na Henriego. - Czujesz?
Claude-Henri, po trwającej trzy uderzenia serca chwili, potrzebnej na zastanowienie się, dotknął ściany by sprawdzić jej gładkość. Dla mężczyzny ściana była w dotyku taka jak wydawała się być z wyglądu, chropowata i zimna jak to kamień, miejscami z nieprzyjemnymi w dotyku porostami.
- Powinienem rzucić znanym cytatem "gładka jak tyłeczek elfiej panny" - powiedział po chwili - ale ja czuję tylko chropowatą skałę. Widać nie jestem godzien doświadczać dobrodziejstwa magii, czy co też tutaj działa. Uważaj więc, bo jeśli i ty tam gdzieś pójdziesz - głową wskazał ścianę - śladami Arthura, to nie uda mi się ruszyć za tobą.
- Ciekawe. Dlaczego ja widzę i czuję coś innego? Może Arthur też widział coś innego? Spróbowałabym czymś w to rzucić i zobaczyć czy przeleci. - Dziewczyna rozejrzałą się w około siebie szukając czegoś typu kamień czy gałązka… Chciała aby było to coś z tego świata. Gdy znalazła odpowiedni przedmiot delikatnie rzuciła go w stronę ściany, dokładnie tak jakby chciała przerzucić przez otwarte okno.
Kamień zapewne 'widział' to samo, co Claude-Henri, bowiem najnormalniej na świecie odbił się od ściany.

Alexis nie wiedziała co o tym sądzić. Koleś zniknął w ścianie, w której Leokadia najwyraźniej widziała jakieś dziwne rzeczy. Ona nie widziała w niej absolutnie niczego ciekawego. Czy była to kwestia udanego rytuału, czy nie, kłuła ją zazdrość. Przecież czuła, że coś ją tu ciągnie. Dlaczego to Arthurowi trafiło się zniknięcie? Westchnęła cicho, patrząc jak wszyscy załamują się nad losem swojego przełożonego, panikują, albo badają ścianę. Ona nie zamierzała czekać, aż reszta wymyśli co będą robić. Magia tego świata stała się niemalże na ich oczach, a ona nie wzięła w niej udziału. Nie miała najmniejszego zamiaru spokojnie na to przystać. Odetchnęła głębiej i ruszyła, żeby zbadać wszystkie znaki. Wszystkie, łącznie z tymi nieodkrytymi. Ruszyła, by dotknąć każdego z kamieni, ścian dookoła nich i dalej, szukając kolejnych znaków.

GATE-1

Jak bardzo rozsądne to miało by nie być, Higginson zdecydował się na samotną wędrówkę ścieżką. Dla mężczyzny ryzyko było drugim imieniem (nie licząc tego nadanego mu przez matkę), więc nie miał wątpliwości. Z karabinem w dłoni szedł marszem, rozglądając się na boki. Ścieżka była istnym korytarzem w gąszczu tak gęstej roślinności jakiej nie uświadczył nawet w tropikach. Byłu tu jedna cicho i nawet śpiewu ptaków nie mógł uświadczyć. Panowała wręcz grobowa cisza.
Widział jednak koniec, do którego nieuchronnie się zbliżał. Już w połowie drogi serce zabiło mu szybcie, gdy adrenalina mu poskoczyła z ekscytacji na to co też mogło się tam znajdować. Szedł, ale nie wiedział ile czasu minęło. Może minuta a może kwadrans. Oglądając się za siebie ledwo widział przejście, którym się tu dostał. Coś ruszało się przy nim, ale musieli to być jego ludzie.
Przyśpieszył kroku, aż w końcu stanął na końcu tunelu.

GATE-2

Wszyscy, bardziej lub mniej, zdawali sobie sprawę z tego, że ten świat był pełen niesamowitości, ale też mógł być śmiertelnie niebezpieczny. Niemiec był zdeterminowany i wyglądało na to, że nic nie jest w stanie cofnąć jego decyzji. Wolff próbował przemówić mu do rozsądku, ale próżne to były starania. Legioniści tylko czekali w milczeniu, z czego Mayers już zaczął wyciągać linę ze swojego plecaka, co było zwiastunem tego co miało wydarzyć się w najbliższych kilku chwilach. Czy Mikhail dobrze robił? Tego miał się wkrótce dowiedzieć na własnej skórze.

Mayers jeszcze tylko spojrzał na dowódcę, szukając u niego potwierdzenia, a gdy Jung skinął głową, Dave przystąpił do dzieła. Legionista dokładnie obwiązał liną biodra psychologa, tworząc prowizoryczną uprząż. Więzy były na tyle mocne, że prawdopodobnie wypadnięcie w przepaść po drugiej stronie, mogły dać Küchlerowi szanse na przeżycie.
- Gotowe - powiedział Jung. Dwaj legioniści stanęli przy lewej stronie portalu, tak by nogami zaprzeć się na ścianie. Razem trzymali drugi koniec liny przywiązanej do Niemca.
Normand ze skrzyżowanymi na piersi rękami tylko kręcił głową na to szaleństwo.
- Policzymy do piętnastu i cię wciągamy z powrotem - oznajmił Chińczyk.

Mikail czuł ekscytację. Stanął naprzeciw tafli energii i już tylko od niego zależało kiedy zrobi pierwszy krok. Energia bijąca z portalu w jakiś dziwny sposób go uspokajała, jak przyjaciel który poklepije po ramieniu i mówi, że wszystko będzie dobrze. Psycholog wziął głęboki oddech, jakby miał wskoczyć do wody i z uśmiechem na twarzy, zrobił krok przed siebie, a energia pochłonęła go niczym ciepły koc w zimowy wieczór.

GATE-1

Dowódca przepadł. Drugi w kolejności do dowodzenia Dada Bello zapewniał Ericka, że może zapomnieć o używaniu ładunków wybuchowych, gdyż są one przeznaczone tylko na konkretne sytuacje.
- Nie, to nie jest nadzwyczajna sytuacja - czarnoskóry uprzedził pytanie niższego rangą Legionisty.

Henrietta towarzyszyła Leokadii i Claude-Henriemu przy ścianie. Tylko ich trójka pozostał przy niej. Dziewczyna o kolorowych włosach była przekonana, że to co sama widzi i czuje nie jest jakąś halucynacją i stwierdzenia Kanadyjczyka jedynie mogły ją irytować, ale na pewno nie umniejszały jej pewności co do własnych obserwacji. Wręcz przez to czuła większe zdeterminowanie.
Reporterka spoglądała na nią sceptycznie, ale widać, że przynajmniej starała się uwierzyć Zawadzkiej. Ale to tylko bardziej irytowało Lelę.
W pewnej chwili dziewczyna zamknęła oczy napierając mocniej na ową gładką powłokę, którą czuła pod dłońmi w miejsce falującej chropowatej skalnej ściany. Nagle poczuła jak się przeszkoda jej ulega, a ona sama przewraca się.
Upadła na miękką trawę. Rozejrząła się szybko i dostrzegła, że znalazła się w leśnym korytarzu. Za sobą wyraźnie widziała bladą poświatę czegoś co wyglądało jak powłoka bańki mydlanej. Dosłownie widziała strugi energii które poruszały się niczym mydliny we wspomnianej bańce. A za nią... Henriego i Henriettę, którzy patrzyli na siebie w zdumieniu.

GATE-1

Starszy chorąży Higginson oparł się plecami o leśną ścianę i oparł karabin na swojej piersi. Wielka chwila była przed nim. Znalazł się na końcu korytarza. Teraz już tylko musiał wyjrzeć i rozejrzeć się. Po głowie chodzily mu różne wizje, jedne bardziej lubieżne od innych.
W końu zrobił ten ruch. W pełnej gotowości wychylił się by rozejrześ się w koło.

Jego oczom ukazała się bardzo duża, okrągła polana otoczona takim samym lasem jak ten przez, który się przedarł. Na niej znajdowały się liczne małe wzgórki, a przy każdym stał kamień z jakimiś zapisami. W głowie pojawiło mu się skojarzenie z mogiłami. Na środku tego miejsca stał biały jak kreda wysoki budynek. Mauzoleum, a może tylko wielka kaplica o wrotach wysokich na cztery metry i równie szerokich. Znajdowały się na niej te same znaki co na kamieniach wcześniej.

GATE-1

Zirytowana panna Sorel, szła w towarzystwie Legionisty Flanigana. Milczeli, skupieni na wpatrywaniu się pod nogi, w poszukiwaniu kamieni z zauważonymi już symbolami. Alexis bezbłędnie wynajdowała każdy z nich. Szli tak wzdłóż skalnej ściany, oddalając się coraz bardziej od grupy. Erick zerkał za siebie, ale nie mógł przecież zostawić dziewczyny samej sobie. Szczególnie, że ta wyglądała jakby szukała czegoś konkretnego.

Sorel przyklękała przy każdym ze znalezionych kamieni i dotykała go. Z każdym kolejnym miała wrażenie, że mrowienie w jej palcach staje się silniejsze i przechodzi z samych opuszek aż na całą dłoń.
Szla dalej i znajdowała kolejny kamień.
W pewnej chwili spojrzała gdzieś w bok, czując, że jest tam coś ciekawego. Zboczyła tymsamym z dotychczasowej ścieżki. Kucnęła i zaczęła odgarniać liście trawy. Po chwili znalazła coś pięknego. Błyszczało w promieniach słońca i aż prosiło się by wziąć do ręki. To świecidełko zdawało się mieć własną aurę, jakby kryło w sobie jakąś tajemniczą energię.

GATE-2

Upadł na coś twardego i coś innego wbijało mu się w żebra. W ustach czuł posmak kurzu. Do jego nozdrzy uderzyła znajoma stęchła woń starych książek. W głowie kręciło mu się tak, jakby dopiero co zszedł z karuzeli. Początkowo nic nie widział, ale zaczął mrugać oczami i przecierać twarz rękawami. Usiadł w miejscu gdzie do tej pory leżał wyłożony jak długi. W końcu zaczął odzyskiwać ostrość widzenia.

Jego oczom ukazały się niezliczone rzędy wysokich drewnianych półek, które uginały się od mnogości ksiąg jakie na nich spoczywały. Mikail znajdował się w ogromnym pomieszczeniu przypominającym halę, w którym na czterech piętrach znajdowała się przeogromna kolekcja woluminów. Każdy, a przynajmniej te które były najbliżej niego, zdawał się być obłożony w skórę, dodatkowo wzmocnioną metalowymi okuciami. Na każdym poziomie raz na kilka rzędów półek, stała wygodna sofa w kolonialnym stylu, obszyta brązowym aksamitem. Gdy Niemiec odwrócił się za siebie dostrzegł portal i wystającą z niego linę, która biegł do niego, obwiązując go. Na tą chwilę była luźno puszczona. Wyglądało na to że Mikail znajdował się na jednym końcu długiej na nie wiadomo ile metrów budowli. W oddali widział, że biegnący środkiem wszystkich czterech poziomów korytarz sięgający aż do sufitu ostatniego piętra skręcał w prawo. Na każdy z poziomów co kilkadziesiąt metrów prowadziły drewniane schody. Na razie wyglądało na to że pomieszczenie nie miało w sobie żadnej żywej istoty poza nim. No może nie licząc jednej białej sowy, która przelatywała z piętra trzeciego na czwarte. Niemiec zdał sobie sprawę, że już od jakiegoś czasu ściska na czymś swoją dłoń.

Wtem silne szarpnięcie wytrąciło go z równowagi.

GATE-1

To co zobaczyli Claude-Henrie i Henrietta zdumiało ich. Na własnych oczach zobaczyli jak Leokadia wpada w litą skałę. Oboje skoczyli ku niej, ale tylko boleśnie odbili się od ściany. Reporterka zaniemówiła i tylko rozcierając sobie podrapane na skale dłonie, wbiła spojrzenie w Kanadyjczyka, który rozmasowywał sobie bok, którym rzucił się za Zawadzką.

GATE 2

- No i co? - zapytał Jung. Küchler znów leżał wyłożony na plecach ziemi, tym razem już na chłodnym kamieniu, a nie drewnianej podłodze. Normand i reszta przyglądali mu się uważnie z góry, niczym ekipa chirurgów nad pacjentem w trakcie operacji.
Wąska stróżka krwi pokapywała Niemcowi z nosa. A gdy ten chciał wytrzeć twarz rękawem, zwrócił uwagę na to co trzymał w ręku. Było to nic innego jak kruche ciastko z czymś co wyglądało jak kawałki czekolady.

Leśny korytarz przed którym się znalazła zapierał dech w piersiach. Wyglądał niczym tunel wśród zielonej roślinności wydrążony przez gigantycznego kreta. Był pusty. Nie było widać na ścieżce Arthura. Ani (całe szczęście?) nikogo innego. A może, był już tak daleko, że już nie było go widać? Bowiem, ciężko było dostrzec koniec tego tunelu. Lela podniosła się powoli otrzepując kolana na które upadła. Odwróciła się. Strugi energii mydlanej bańki do której wpadła były równie piękne i ekscytujące. A za nimi Henri i Henrietta.

- Henri! - zawołała głośno Leokadia i dosłownie w tym samym momencie co mężczyzna udeżył pięścią w skałę, ona dotknęła bańkowej powłoki. - Henri! Tu jestem!
Obserwowała przez chwilę wymianę zdań między pozostałą z tamtej strony dwójką. Nie słyszała ich, a więc oni zapewne nie słyszeli jej. Henri znów uderzył pięścią w skałę. Wyraźnie coś krzyczał. Był zły?
- Henri! No tu jestem, w tej skale! Już do ciebie wracam - po tych słowach naparła całym ciałem na bańkę mydlaną próbując przecisnąć się przez nią jak przez wąską szparę.

To było na nic.
Czy Arthur też nie potrafił wrócić i poszedł ścieżką?

Leokadia odwróciła się by jeszcze raz spojrzeć w stronę tunelu. Wyglądał kusząco. Owszem. Zrobiła nawet pierwszy krok w jego stronę. Ale nie… o nie. Leokadia była ciekawa, że o zgrozo. No, poszła by! Natura jednak nie poskąpiła jej pewnej dozy rozsądku. Nie powinna, jeśli nie musi, zapuszczać się sama samiutka w nieznany świat. Po to mają drużynę by trzymać się razem. Razem mają więcej siły, szans na przetrwanie i eksplorację nowego. Stała tak przez chwilę rozważając ruszenie do przodu, gdy jej uwagę przykuł ruch za jej plecami. To jeden z Legionistów podszedł bliżej. A później Henri zaczął odchodzić od ściany.

- Henri! Zaczekaj! Gdzie idziesz! - Lela przywarła na powrót do gładkiej powierzchni bańki mydlanej. Poczuła paniczną chęć przedostania się na powrót na drugą stronę. Jej rycerz na białym koniu uciekał. Ale ściana nie ustępowała. - No dalej! Sezamie otwórz się! Cholera jasna… Gdzie wy idziecie, ja tu jestem! Nie zostawiajcie mnie samej! - Panika przeszła w złość. Lela uderzyła piąstkami w ścianę, bo przecież to ta ściana była wszystkiemu winna. Złość po chwili przerodziła się w smutek. Dziewczyna oparła czoło o barierę. Uspokoiła oddech wyciszając przy tym emocje. Znów zaczęła chłodno analizować.

Zamknęła oczy. Skupiła się na gładkiej powłoce, na której trzymała dłonie. Po chwili, łagodnie i stanowczo zaczęła na nią napierać.