GATE-1

Zrozpaczony Regnaud mógł już tylko z dystansu przyglądać się jak Karger robi dokładny przegląd tej przeklętej ściany. Kanadyjczyk był przekonany że niczego to nie zmieni, bo przecież sam wszystko dokładnie sprawdził. Panna de Vauban stała przy nim ze skrzyżowanymi rękami na piersi. Blondynka wodziła wzrokiem to na ścianę to po zebranych w jej okolicy osobach.
- Znajdzie się - mruknęła do towarzysza niedoli, uśmiechając się do niego pocieszająco.
Kanadyjczyk skinął głową, ale jego uśmiech był nieco bledszy, chociaż też miał nadzieję, że skała gdzieś przeniosła Lelę, a nie po prostu zjadła.
Tymczasem Legioniści mieli trudny orzech do zgryzienia. Ich zadaniem było zapewniać bezpieczeństwo cywilnej części ekspedycji i jak na razie wszystko wskazywało na to, że mieli z tym cholerny problem.
- Kurwa, kurwa... - Bello powtarzał te słowa w kółko niczym mantrę. Stał w miejscu i tylko przyglądał się podwładnemu.
Rainbow wyciągnął nóż i zaczął nim dłubać w ścianie.
- No ściana jak się patrzy - skomentował, gdy ukruszył nieco kamień. Spojrzał na przełożonego, chowając ostrze do pochwy i już miał odejść, gdy coś na niego wpadło...

Leokadia poczuła jak bariera pod jej palcami ustępuje. Ucieszyła się, ale na wszelki wypadek nie otworzyła oczu, jakby obawiając się, że "czar" pryśnie. Tak jak to miało miejsce za pierwszym razem, poczuła jak spada w przód. Z tą różnicą, że teraz wpadła na jakiś materiał.
- Ah! - usłyszała znajomy głos jednego z przewodników. Dziewczyna otworzyła oczy i zobaczyła, że lądowania na kamiennym podłożu oszczędził jej legionista. Karger leżał na plecach, wgapiając się z zaskoczeniem na Leokadię, która wychodząc ze ściany spadła wprost na niego i teraz leżała na nim, z twarzą na jego piersi. Rainbow otworzył usta by coś powiedzieć, ale chyba onieśmielony sytuacją w której się znalazł, nie odezwał się nawet słowem.

GATE-2

Mayers odciągając psychologa sprawił, że Wolff i Jung mieli czystą drogę do portalu. Mężczyznom nie trzeba było dwa razy powtarzać i szybko doskoczyli do magicznej tafli. Jeszcze tuż przed przejściem na drugą stronę, obaj rzucili spojrzenie za siebie. Widok był nieciekawy. Całe stado sów pofrunęło w pogoni za ich kompanami, jakby otrzymały rozkaz zbombardowania ich za wszelką cenę. Księgi upadały z łoskotem z dużej wysokości, ale żadna nie wyglądała na uszkodzoną. Co innego podłoga, na której lądowały.
I tyle widzieli, bo zaraz Jung wepchnął Normanda w portal.

Dave i Mikail pędząc biegiem, lawirowali między wysokimi półkami. Legionista co chwilę zerkał za siebie i co rusz rzucane przekleństwo oznaczało, że nie jest dobrze. Na razie mieli przewagę nad sowami, ale ciągle oddalali się od portalu. Küchler w tej chwili mógł się poczuć niczym zakładnik odbity przez wojskowych, będący w trakcie ewakuacji, bo Legionista non stop osłaniał mu plecy oraz szarpał nim niczym szmacianą lalką, gdy nagle zmieniali kierunek ucieczki.
Mayers szarpnął psychologa w tył i znaleźli się w bardzo wąskiej alejce, w której jeden musiał iść za drugim by się zmieścili. Tam też zatrzymali się by złapać oddech. Niemiec już dostawał zadyszki, na szczęście po mundurowym nie było widać zmęczenia. Z tego wszystkiego Mikail już stracił orientację w terenie i musiał w pełni polegać na Davie. Słyszeli jak w koło nich upadają ciężkie woluminy.

- Czegoś ty od nich chciał?! - syknął ledwo słyszalnie Mayers przyglądając się psychologowi. Jego spojrzenie spoczęło na medalionie. Legionista sięgnął po niego i nim Mikail mógł zareagować, Dave zerwał mu go z szyi i cisnął za siebie. Po tym popchnął Niemca i uciekali dalej.
W pierwszej chwili wydawało się, że to co zrobił mundurowy udało się. Sowy zrzucały księgi na stertę która szybko zakryła medalion. Ale niedługo się cieszyli, bo kolejne ptaszyska chyba ich zauważyły i podjęły na nowo pościg.
Kilka razy książki upadły naprawdę niebezpiecznie blisko nich, aż... wpadli w portal.

Grupa była w komplecie. Normand i Jung zdążyli zdjąć plecaki kiedy Dave i Mikail wpadli do sali portalu. Niemiec bez sił padł na zimną, kamienną posadzkę dysząc, z trudem łapiąc powietrze. Mayers natomiast stał prosto i zaczął zdejmować plecak.
- Melduję, że wróciliśmy cali - powiedział do dowódcy.
- Co was goniło? - odezwała się osoba, która wyszła z korytarza, dotąd ukrywająca swoją obecność. Claire zbliżyła się do mężczyzn i zasalutowała. - Znaczy... Melduję, że drzwi da się otworzyć od drugiej strony też - powiedziała imitując ton wojskowych.

GATE-1

Sorel udało się odzyskać równowagę, co wymagało od niej pochylenia się lekko w przód i mocnego trzymania się dłonią pnia drzewa. Spojrzała w dół, na stojącego przy niej Flanigana.
Legionista stał w bezruchu jakby sama Meduza uraczyła go swym spojrzeniem. Był naocznym świadkiem jej przemiany i jedynym, bo para znajdowała się dość daleko od pozostałych. Flanigan wpatrywał się w Alexis jakby była jakimś dziwadłem. I nie można było mu mieć chyba tego za złe, bo zaledwie w kilka sekund sylwetka młodej dziewczyny uległa zmianie. Nie chodziło jednak tylko o to, że urosła na wysokość drugiego piętra. Na Ericka z góry spoglądała teraz zupełnie inna twarz.

Ciało Sorel pokrywały łuski połyskujące złoto w promieniach słońca. Jej ręce i nogi zakończone były szponami, a na plecach miała złoty płaszcz, który tworzyła para sporych błoniastych lekko rozchylonych skrzydeł. Między nogami miała jeszcze długi ogon. Wzdłuż kręgosłupa miała kostny grzebień w ciemniejszym kolorze złota. Stała lekko pochylona ku Erickowi podpierając się jedną szponiastą ręką o drzewo. Na jej rogatej głowie malowało się zadowolenie. Erick miał wrażenie, że dziewczyna nie zdaje sobie do końca sprawy co się z nią stało.
Flanigan stał sam na sam ze złotym smokiem, w którego przemieniła się panna Sorel.

Wciąż uśmiechając się serdecznie do legionisty Alex odprowadziła go wzrokiem. Jak tylko zniknął z jej pola widzenia wróciła do eksploracji siebie, swojego ciała i swoich możliwości. Najpierw spróbowała postawić kilka kroków. Zachwiała się, znów przytrzymała jakiegoś drzewa. Rany, jakie chodzenie jest niewygodne. Przeszła jednak w miejsce, w którym drzewa są nieco rzadsze i z powrotem rozłożyła skrzydła. Jakie to przyjemne uczucie… Poruszyła nimi kilkukrotnie. Jeśli chce się wznieść się do góry, musi nabrać powietrza w skrzydła. Poczuć, jak jej ciężar przenosi się z nóg na skrzydła i wtedy odepchnąć od ziemi.
Smoczyca była zafascynowana samą sobą. Wpierw rozłożyła skrzydła zbyt szybko i mocno się zachwiała, bo z jednej strony jej ciało zdawało się podrywać w górę, z drugiej natomiast ciężar skrzydeł ciągnął ją do tyłu i prawie się wyłożyła na łopatki. Coś w środku niej - może medalion, a może jej własny niespokojny duch - zachęcało ją do dalszych prób. Kiedy ostrożnie poznawała swoje ciało zauważyła, że zaczyna się do niego przyzwyczajać, zupełnie jakby włączyła się w niej jakaś pamięć mięśniowa, o której nie miała pojęcia.

Alexis czuła, że idzie jej coraz lepiej. Zaczęła poruszać się zwinniej, a ogon faktycznie okazał się wielką pomocą w utrzymywaniu równowagi. Podskoczyła, próbując odbić się od ziemi jednocześnie robiąc ruch skrzydłami. Starała się nabrać odpowiednią ilość powietrza, by nie machnąć za mocno, ani za słabo. Odbijała się łapami od ziemi, jej ogon zamachiwał się w charakterystyczny sposób, do tego ruch skrzydłami. Na jej pysku widać było zacięcie. Jako dziecko śniła o lataniu, a teraz ma szansę naprawdę latać. Musiała się w końcu wzbić w powietrze. Podczas tego całego podskakiwania zauważyła, że jej ciało choć rozmiar miało pokaźny to wcale nie ważyło wiele. Pierś miała wydatną, ale kiedy brała głęboki wdech nie czuła, by płuca zajmowały całą pojemność klatki piersiowej. Rozgrzewka sprawiła też, że coraz lepsze czucie miała w skrzydłach i pozostałych kończynach. Robiąc bardziej pewne zamachy błoniastych skrzydeł, zaczynała już "podskakiwać" wyłącznie siłą odpychania powietrza, a nie napierania nogami na ziemię.
Start jest ważny, ale to odpowiedni ruch skrzydłami będzie jej gwarancją sukcesu. Miała ochotę spróbować skacząc w jakąś przepaść, ale chyba nawet ona nie była aż tak nieodpowiedzialna, żeby próbować robić coś takiego bez żadnego zabezpieczenia. Zwłaszcza w momencie, kiedy naprawdę ma coś do stracenia. Ona i jej nowe ciało coraz lepiej się ze sobą dogadywały i naprawdę ją to cieszyło.
“No dalej, Alex… Jesteś smokiem. Smoki latają.” mówiła sobie dziewczyna podskakując raz za razem. Czując, że w jej klatce piersiowej jest jeszcze miejsce zaczęła brać głębsze oddechy, jakby miała się przez to stać lżejsza. Spróbowała też odbić się od ziemi, a potem jeszcze zanim opadnie wziąć kolejny zamach skrzydłami, żeby zamiast opaść, wznieść się jeszcze wyżej.
Wznosiła się, powoli i ostrożnie, ale skrupulatnie coraz wyżej i wyżej. Straciła całkiem grunt pod nogami, jak również ogonem. Wyciągnęła głowę i spojrzała ponad wysokimi drzewami. Wszędzie gdzie okiem nie sięgnąć rozciągały się góry i lasy je porastające. Trochę jak Alpy po francuskiej stronie, które Sorel widywała na obrazkach. Zdecydowanie był to teren, który z lotu ptaka szybciej przyszło by zwiedzać.

Alexis wzniosła się naprawdę wysoko, kilka metrów ponad wierzchołkami drzew. Była zadowolona, ale powoli zaczynała czuć jak mięśnie na grzbiecie palą ją niczym ramiona po ciężkim treningu na siłowni. Zmusiło ją to do wylądowania i odpoczynku.

Cholera, musiała dostać ciało smoka, który nie za wiele latał? Będzie musiała ćwiczyć, jeśli chce latać na dłuższe dystanse, a nie miała wątpliwości co do tego, czy chce. Całe szczęście, że ćwiczenia były tym, w czym jest naprawdę niezła. Odnalazła wzrokiem przerzedzenie między drzewami, w którym mogłaby się zmieścić i obniżyła lot. Nie całkiem wprawiona źle wyważyła ciężar lądując i nieco za mocno uderzyła o ziemię, niemal się przewracając i robiąc przy tym sporo hałasu. Wtedy zobaczyła kobietę z aparatem fotograficznym w ręce i niemal natychmiast wyprostowała się z wrodzoną, niemal kocią gracją. Używanie przednich kończyn jako łap nie było naturalne, a jednak okazywało się nadzwyczaj wygodne. Złożyła skrzydła przy sobie, machnęła ogonem i oparła się na przednich łapach. Podejrzewała, że może wyglądać nieco groźnie. Szczerze powiedziawszy, miała nadzieję, że tak wygląda. Co to za smok, który nie wzbudza odrobiny grozy? Spojrzała uważnie, wyczekująco na Henriettę, utrzymując baczny kontakt wzrokowy i czekając na jej reakcję.
Z ust Henrietty uleciało nieme "o mój boże". Blondynka ściskała kurczowo aparat w dłoniach, a cała jej sylwetka wyrażała lęk przed wielkim stworzeniem jakie przed nią wylądowało.
- Czy... - powiedziała coś pod nosem, ale Alex nie dosłyszała bo było to za ciche. Kobieta chyba się żachnęła, że jej nie usłyszała i odchrząknęła. - Naprawdę to ty, Alex? - zapytała i nieco chwiejnym krokiem zbliżyła się nieco do smoka. - Ja... To niesamowite! - dodała trochę urywanym głosem. W ocenie Sorel blondynka bała się, ale była zafascynowana i to drugie zdecydowanie przeważało u reporterki. - Możesz coś powiedzieć? - dopytała zatrzymują się na wyciągnięcie skrzydła Alex.
Alexis podobało się to, że wzbudza w ludziach strach. Jeszcze bardziej podobało jej się to, że wzbudza fascynację. “Ale bezpieczną odległość niech zachowa”, stwierdziła w myślach i zgrabnie wyciągnęła głowę na długiej szyi w stronę kobiety, po czym lekko kłapnęła paszczą. “Jedno pytanie, do cholery…” Przewrócenie oczami będąc przy tym w postaci smoka mogło nie dać pożądanego efektu, więc ostatecznie pokręciła głową, odpowiadając na ostatnie pytanie. A niech sobie zgaduje na które jest odpowiedź. Może przy okazji ogarnie, że smoki, choć są ponad wszelką miarę wspaniałymi istotami, nie umieją jednocześnie kręcić i kiwać głową.
- To nie powiesz jak to się stało... - stwierdziła zawiedzionym tonem Henrietta. - A tam mamy magiczną ścianę. Leokadia przez nią przeszła. Sama widziałam. I wróciła - streściła wydarzenia które nie były udziałem Sorel. - A żebyś ty widziała minę Flanigana! - dodała z rozbawieniem, które zaczęło przeganiać z blondynki strach. - Dada prawie go zdzielił po głowie jak powiedział, że zamieniłaś się w smoka
Alexis uśmiechnęła się, na tyle, na ile pozwoliła jej na to smocza anatomia. Szkoda, że nie widziała tych min. Widziała za to coś bardziej niesamowitego, czym nie mógł się pochwalić żaden człowiek poza nią. Znaczy… Żaden człowiek. Magiczna ściana już była, ale już informacja, że można przez nią przejść to już coś nowego… Ciekawe. Chociaż ona sama już na pewno się w niej nie zmieści. Zastanowiła się przez chwilę. Bardzo chętnie wróciłaby do kontemplacji swojego własnego ciała, ale na dobrą sprawę może to zrobić kiedykolwiek. Albo przy okazji. Z drugiej strony… Mimo całej tej sytuacji przemawiał do niej ten cichy głosik, który z rzadka pojawiał się gdzieś na dnie jej głowy. O ile jeden człowiek nie był dla niej zagrożeniem, o tyle piątka, czy szóstka ludzi… W dodatku przestraszonych ludzi z bronią palną… Tak, głosik akurat mówił całkiem do rzeczy. Byłoby naprawdę strasznie głupim, zginąć akurat wtedy, kiedy została smokiem. O rany. A jak przypadkiem zionie na kogoś ogniem? Musiała sprawdzić, czy potrafi ziać. Tylko… Cholera, las nie wydawał się być do tego najlepszym miejscem. Będzie musiała się wstrzymać, aż nie wyjdą na otwartą przestrzeń i najlepiej… Kiedy będzie mogła znaleźć się dalej od ludzi, niż może wynosić zasięg jej ziewu. Jakie miała w tej chwili opcje? Może albo odlecieć i szukać odpowiedniego miejsca do nauki, jednocześnie rezygnując z opcji zobaczenia min ich wszystkich, czyli odpada. Polecieć tam do nich i zobaczyć sytuację, co wydawało się być kuszącą, ale mało bezpieczną opcją. Mogła też najzwyczajniej w świecie czekać na ciąg dalszy wydarzeń. Ostatecznie zwyciężyła smocza godność i próżność. Usiadła, opierając się przednimi łapami o ziemię i utkwiła wzrok w aparacie Henrietty.

Claude-Henri stał jak wmurowany. Zapewne mógłby pozować do dzieła pod tytułem 'zaskoczenie'. Bo jak można było zareagować na taki widok, na Lelę wylatującą ze skalnej ściany?
Zamknął i ponownie otworzył oczy, lecz to, co widział, jakoś nie chciało zniknąć. A to, zapewne, znaczyło tylko jedno - jakimś cudem Lela wróciła.
Ruszył w stronę wylegującej się na ziemi pary i podał dziewczynie rękę.
- Witamy w domu, madame - powiedział, odkładając słowne i czynne uzewnętrznienie uczuć na chwilę, gdy Lela zmieni pozycję z horyzontalnej na wertykalną.
Leokadia była zaskoczona tym w jaki sposób wylądowała. A choć było to miękkie i przyjemne lądowanie, była również zakłopotana.
- Bardzo przepraszam! Ja nie chciałam... - Pośpiesznie zaczęła się podnosić z Kargera, zresztą z pomocą przyszedł Henri. Z czego skorzystała. Miło było go znów widzieć i słyszeć po tej stronie.
- Bałam się, że mnie zostawicie - odparła marszcząc przy tym czoło. Nie była pewna co ów powitanie miało znaczyć. Czemu Henri nazwał ją “madame”? Może był na nią zły?
Legionista pozbawiony ciężaru w postaci dziewczyny wyskakującej ze ściany, szybko podniósł się do pionu. Nadal Zawadzkiej wydawał się być zakłopotany, ale zaczynał odzyskiwać rezon.
- Nigdy w życiu - zapewnił Claude-Henri. - Miałem zamiar tu czekać do oporu, aż wrócisz. - Spojrzał na Lelę, jakby oceniał, czy jest cała i zdrowa. - Ale paskudny numer nam wywinęłaś. Zobacz, ile siwych włosów mi przybyło. - Przesunął dłonią po głowie.
- Cieszę się, że udało ci się wrócić - dodał, a po chwili namysłu, nie zważając na świadków, przytulił ją.
Leli wydawało się, że w ramionach Henriego jest taka drobna. Mogłaby dosłownie w nich utonąć, nie tylko ciałem ale i myślami. Poczuła się nagle bardzo bezpiecznie. Było to tak miłe, że znów wprawiło ją w zakłopotanie. Odsunęła się o krok, uznając, że chwila ta trwa zbyt długo. Unikając spojrzenia Henriego, zwróciła się do Kargera:
- W środku jest tunel. Wygląda jakby wśród gęstej roślinności przeszedł sporych rozmiarów kret. Nie było tam Arthura. Ale może nie udało mu się wrócić i poszedł dalej tym tunelem. Ja nie szłam. Skupiłam się na tym, czy skoro przeszłam ścianę, to czy potrafię zawrócić, a więc przejść w drugą stronę. No i… właśnie. - Lela urwała wypowiedź.
- Całe szczęście, że to przejście działa w obie strony - stwierdził Claude-Henri. - A skoro tak, to może powinniśmy sprawdzić, czy zdołałabyś kogoś przeprowadzić lub przeciągnąć na tamtą stronę? - Spojrzał najpierw na Lelę, a potem na pozostałych, zupełnie jakby chciał poznać ich opinię.

- Chyba faktycznie musiał pójść dalej - Rainbow pokiwał głową na słowa Leokadii, tłumaczące czemu mogła nie spotkać chorążego. Legionista od razu spojrzał pytająco na Bello. Ten skrzyżował ręce przed sobą i chwilę intensywnie myślał.
- Tak, trzeba spróbować tam wejść - zdecydował Dada. - Higginson może potrzebować wsparcia.
W międzyczasie Rainbow podszedł do połykającej ludzi ściany. Stojąc przed nią rozejrzał się, wyraźnie coś sprawdzając. Kiedy oględziny najwyraźniej dobiegły końca wycelował w nią z karabinu i strzelił. Pierwszy nabój zrykoszetował. Ale dwa kolejne o dziwo przeszły przez ścianę. Co więcej zostawiły w niej coś jakby rozerwanie w zasłonie.
- Wow! Widzicie to! - krzyknął do pozostałych.
- Niesamowite! - odezwała się Henrietta, która najszybciej doskoczyła do Legionisty. Zaraz za nią dołączyli pozostali.
- Nie podchodźcie za blisko - nakazał Dada i sam to zrobił. Podszedł i wsadził koniec lufy w "rozdarcie". Przeszła przez nie. - Ja pierdolę...

Wtedy do grupy dołączył Flanigan. Miał smętną minę przypominającą ucznia, który ma zaraz powiedzieć nauczycielowi, że jego praca domowa została zjedzona przez psa - ale tym razem naprawdę.
- A ciebie gdzie nosi? - rzucił do niego Bello, przez ramię.
- Mam nadzieję, że nie popsułeś tego przejścia - powiedział Claude-Henri, do tej pory w milczeniu przyglądający się działaniom Rainbowa. - Kto próbuje pierwszy?
Ericka, który był zdecydowanie mniej interesujący niż tajemnicze przejście, po prostu zlekceważył.

Jednak Erick nie odezwał się, zaczepiony. Unikał spojrzeń i odwracał swoją uwagę cygarem, którego dym przysłaniał mu twarz. Przeciągając chwilę niepewności, w końcu westchnął i potarł knykciem oko, jakby był zmęczony.
- Alexis zamieniło w smoka - kapral odezwał się niezbyt głośno, ale wyraźnie, jakby komunikował, że nici z grilla, bo zaczął padać deszcz.
- Ale dziwne - skomentowała fioletowowłosa dziewczyna. Postrzegała ścianę jako coś w czym nie da się zrobić dziur. Jak w balonie czy bańce mydlanej. Bo wybuchnie. Zepsuje się. A tu proszę.
- Nawąchałeś się czegoś? - Claude-Henri oderwał wzrok od skały i spojrzał na Ericka. - Jak 'zamieniło'? Ludzie nie zamieniają się w smoki.
Spojrzał za plecy Ericka, jakby tam spodziewał się ujrzeć potwora rodem z bajek i baśni... albo Alex, wyskakującą zza krzaków ze słowami "Ale was nabraliśmy!"
Na te słowa Leokadia odwróciła się by spojrzeć na Ericka. Nie wyglądał jak komik. Pod wpływem też raczej nie.
- Gdzie jest Alex? - zapytała.

- Tam ją zostawiłem - Legionista wskazał kciukiem za siebie. - Nie mam pojęcia, co się odwaliło. Podejrzewam, że miała w tym swój udział ta cholerna błyskotka, którą znalazła i postanowiła użyć bez wcześniejszego przebadania - mruknął poirytowany Erick, odwracając spojrzenie na Claude-Henri.
- Wstrzymujemy poszukiwania chorążego. Smok wielkości stodoły jest większym zagrożeniem dla naszej misji - dodał Flanigan.
- Żyjesz, więc aż takim zagrożeniem nie jest - stwierdził Claude-Henri. - Przynajmniej na razie. A w razie czego możemy schować się tam. - Wskazał na ścianą. - Uciekłeś? Bo nie wyglądałeś na kogoś, kto się spieszy. A tak w ogóle... duży ten smok?
- Wątpię, że możemy schować się tam. Wolałabym nie przechodzić przez zepsutą w tej chwili ścianę. Wiem jak działała zanim była podziurawiona. Teraz może być jak z tosterem. Sprawny robi pyszne grzanki, a popsuty przypieka. Obawiam się, że w takiej wersji może nawet nie chcieć wypuścić chorążego. Teraz równie dobrze można ją spróbować wysadzić. - Leokadia przeniosła wzrok na Ericka. - A próbowała się... eee... odmienić? Jest rozumna?

GATE 2

"Lektura" była wciągająca. Normand poczuł się niczym nastolatek, przeglądając ilustracje, jednocześnie starając się robić to tak, by nikt go nie podejrzał. Obrazy wydawały się być namalowane farbą, a autor tych dzieł niewątpliwie był doskonałym artystą. Kiedy Wolf dotknął palcem malowidła pięknej syreny, wyczuwał pod opuszkami strukturę łusek jej rybiego ogona.

- Świerszczyk, serio? - Normand aż wzdrygnął się słysząc nad sobą głos Claire. - Byliście w bibliotece i wzięliście tylko to? - pokręciła głową i odeszła, podchodząc do portalu. Dziewczyna wyciągnęła rękę w kierunku tafli.
- Odsuń się - nakazał Yung, na co panna Durand zareagowała westchnięciem i odstąpiła.

Czas mijał powoli, ale był skrupulatnie odliczany przez Legionistów. W tym czasie kto czuł potrzebę, zjadł posiłek, napił się i rozłożywszy się na kamiennej podłodze, zwyczajnie odpoczął. Najbardziej zregenerować siły potrzebował Mikail, którego kondycja była najsłabsza w tej drużynie, a podróż przez portal dodatkowo go osłabiła. Szczęściem było, że mieli ze sobą lekarza i specyfiki jakie mu dał, całkiem szybko zaczęły działać. Tak czy inaczej Niemiec czuł potrzebę dać odpocząć swoim oczom, więc leżąc pod ścianą wypoczywał.

GATE 1 - Erick

Liczba osób przy magicznej ścianie zmniejszyła się, kiedy Regnaud i panna Zawadzka zdecydowali się zobaczyć na własne oczy to o czym Legionista opowiadał.
Flanigan pozostał przy mocno niezdecydowanym co do dalszych działań Bello, czekając na rozkaz. Karger w tym czasie zaprzestał ostrzału ściany. Tak jak ostatnio, teraz też ściana zaczęła się zasklepiać z rozdarć i po paru chwilach jej powierzchnia znów była idealną skałą.

- Możemy to rozstrzelać i wtedy da się wejść do środka - fachowo ocenił Rainbow i spojrzał w kierunku Ericka i Dady.
- Serio, dziewczyna zamieniła się w smoka? - dopytał Bello. Erick już ze znudzeniem pokiwał mu głową po raz kolejny.
- Dobra, najpierw zobaczymy co z dziewczyną. Później zajmiemy się chorążym - w ocenie Ericka obecny dowódca bardzo ciężko odnajdywał się w roli wydającego rozkazy.

Mężczyźni już zaczęli przebierać nogami by udać się w las gdzie Erick zostawił Alexis, kiedy ponad koronami rozległ się ryk. Odbijał się echem od górskich szczytów i zasiewał lęk w sercu. Jego specyfika sprawiała, że trudno było określić skąd dochodzi.
- Ocho, chyba próbuje rozmawiać z nimi - stwierdził Rainbow żartobliwym tonem o Alexis, starając się jakoś rozluźnić napiętą atmosferę.
- Nie powinna się tak wydzierać. Cholera wie co jest w tych lasach - syknął Dada.

GATE 2

Legioniści szeptem wymienili między sobą dwa zdania, po czym Mayers podszedł do Küchler i go szturchnął, budząc. Niemiec powoli zaczął zbierać się z podłogi.
- Zbieramy się - powiedział dowódca gdy uwaga wszystkich spoczęła na nim. Godzina odpoczynku nieco przymuliła cywili, którzy chwilę poruszali się jak muchy w smole, kiedy pakowali swoje rzeczy do plecaków.
Wkrótce wszyscy stawili się przed portalem, gotowi podjąć drugą próbę zbadania biblioteki.
- Zostań tu - nakazał Yung, patrząc na Claire.
- Nie ma mowy, idę z wami - odparła z determinacją dziewczyna, spoglądając po Normandzie i Mikailu, szukając u nich poparcia.
- No niech będzie... - zgodził się, bez przeciągania dowódca.

W portal pierwsi weszli Legioniści. Zaraz za nimi cywile.
Miejsce wyglądało jak księgarnia podczas remanentu. Wielkie księgi, całe ich mnóstwo, walało się po podłodze. Jakieś czterdzieści metrów od portalu znajdowała się sterta wysoka na półtora poziomu biblioteki, jakby sowy uwzięły się na coś co tam leżało. Pomimo ogólnego bałaganu, nie wyglądało by któraś z ksiąg uległa jakiemuś uszkodzeniu.
Sowy natomiast...
Obsadziły najwyższy poziom w bibliotece i na całe szczęście nie wyglądały na zainteresowane gośćmi.

- Ulala... Ile tu książek... Taka mega mega biblioteka - skomentowała z podziwem Claire, rozglądając się w koło. - To wy ten bałagan narobiliście? - zapytała patrząc po mężczyznach.
Legioniści z początku byli spięci, z bronią gotową do użycia. Widząc jednak, że sowy odpuściły, powoli opuścili karabiny.
- Tak, wychodzi na to, że nie można od nich wymagać za wiele bo w zemście... zarzucą cię wiedzą na śmierć - powiedział Mayers.
- Przydałoby się to posprzątać. Żeby nie zezłościć właściciela - zauważyła dziewczyna i pochyliła się nad najbliższą księgą. Otworzyła ją i przekartkowała. - Eh, nie jest po angielsku, ale są tu chyba jakieś schematy... Ale te szlaczki są nieczytelne - pokręciła głową.
W tym czasie Mayers, zwyczajem wojskowego, zaczął obchodzić najbliższe ich regały.
- Zobaczcie - zwrócił uwagę, wskazując na coś między nimi. Po podejściu do niego, każdy mógł zobaczyć ślady zniszczeń, jakby coś wybuchło. Książki były nienaruszone, ale same regały były przywęglone. Po chwili przyglądania się, szło zauważyć, że te uszkodzenia powoli, ale się "regenerowały".

GATE 1 - Leokadia i Claude-Henri

Zasada wierzenia w rzeczy niewiarygodne dopiero po ich zobaczeniu była bardzo odpowiednia dla badających dziwny, obcy świat. Legioniści nie zatrzymywali ich więc para skierowała się w kierunku, z którego przybył Erick. Cokolwiek stało się z Alexis nie wróżyło źle, z uwagi na to, że po lesie nie poniósł się krzyk pożeranej Henrietty. Chwilę szli wzdłuż ściany, napotykając kamienie z symbolami, a następnie weszli między drzewa.

Wtem rozległ się ryk czegoś dużego. Pasowało do smoka. Do odmienionej Alexis. Jego echo odbijało się ponad koronami drzew, przyprawiając o gęsią skórkę. Odruchowo para zatrzymała się, ale zaraz opanowali się, uśmiechnęli do siebie dodając sobie nawzajem tym otuchy i ruszyli dalej. Niewiele później dostrzegli Henriettę, stojącą z aparatem naprzeciw sporego smoka, o złotych łuskach, metalicznie połyskujących w promieniach słońca. Blondynka rozglądała się, a złoty jaszczur miał głowę skierowaną do góry.

GATE 1 - Alexis

Początkowa niepewność Henrietty wkrótce w pełni przeszła w fascynację. Pokręciła różnymi gałkami przy swoim aparacie i po znalezieniu odpowiedniego ujęcia, dało się usłyszeć charakterystyczne cyknięcie. Po nim następne. I następne.
- Jesteś piękna. Te łuski się tak pięknie mienią... - mówiła przy tym kobieta.
Panna Sorel w tym czasie skupiła się na sobie, przymykając oczy. Czuła jak energia coraz swobodniej przepływa w jej ciele, zupełnie jakby synchronizowała się z nią. Ból w grzbiecie ustępował, a siły jej wracały. Alex odniosła wrażenie, jakby przyzwyczajała się do tej "formy" swojego ciała, bo w jakiś dziwny sposób dodatkowe kończyny przestawały być jej obce.

W końcu skończyła się klisza.
- Jaka szkoda - skomentowała Henrietta z zawiedzioną miną.
- Alexis, na prawdę nie możesz mówić? - podpytała blondynka. - Może to tylko... Kwestia zapanowania nad wymową, nad układaniem języka w ustach? - zasugerowała.

Nim jednak Alex-smoczyca mogła "odpowiedzieć" po całej okolicy rozległ się donośny ryk. Ale nie był to byle jaki ryk. Odbijał się echem od górskich szczytów i zasiewał lęk nawet w sercu odmienionej Sorel. Niestety jego specyfika sprawiała, że trudno było określić skąd dochodzi.
Alex zamrugała oczami ze zdumienia, bo zrozumiała przekaz jaki niósł za sobą ten głos.
"Wynoś się".

Zaintrygowana tym odkryciem, dopiero po chwili zauważyła, że grono jej widzów powiększyło się o dwie kolejne osoby. Claude-Henri i Leokadia, trzymając się za ręce, stali wpatrując się w nią.

GATE 1 - Arthur

Starszy chorąży Higginson bardzo długi czas wpatrywał się w symbol widniejący na białej budowli. Była ona wysoka, kwadratowa z czterema niewysokimi wieżami w każdym rogu na których były kopulaste dachy. Główna bryła budynku była zadaszona w stylu kopertowym.
Wszędzie w koło była cisza, nagrobki i nawet jednej żywej duszy nie mógł dosłyszeć. W końcu Arthur zdecydował się, że sprawdzić wnętrze mauzoleum. Tuż przy głównym wejściu dostrzegł posąg z szarej skały, przedstawiający jakiegoś wojownika, w pozie odpoczynku, z jedną ręką opartą na kolanie. Sylwetka ta nie miała głowy, a coś co mogło być hełmem zbroi było roztrzaskane, a od góry w posąg wbity był wielki dwuręczny miecz, przebijający się swym ostrzem przez plecy "wojownika". Na szczycie, czyli na rękojeści, siedział nieruchomo wykonany z mieniącego się kamienia ptak. Kiedy mężczyzna się zbliżył, zauważył, że o ile ptak jest figurą to miecz wyglądał na prawdziwy.

Nie tracąc więcej czasu, Higginson ruszył dalej. Wrota były uchylone i wystarczyło zajrzeć do środka. Legionista szedł pewnym krokiem, ale uważnie się rozglądał. Zatrzymał się kiedy usłyszał jak coś u góry drapie o metal. Natychmiast uniósł głowę i zatrzymał się, kątem oka szukając osłony. Szuranie powtórzyło się, a po nim rozległ się gardłowy pomruk.
Instynktownie Arthur, zaczął się cofać, za miejsce do osłony obierając postument, na którym stał dziwny pomnik. Skrył się za nim i tylko wyjrzał by sprawdzić o co chodzi.
Pomruk przeszedł w warkot, aż w końcu mężczyźnie ukazał się ten kto robił tyle hałasu.

Był to biały, najprawdziwszy jaszczur. Smok, a może wywern. Gadzina wdrapała się na kopułę dachu jednej z wież i groźnie bulgotała pod nosem. Węszyła, jakby pochwyciła jakiś trop. Legionista przyglądając się zauważył, że smok był ranny. Zastygła krew pokrywała jego szyję, łeb i cały prawy bok. Obrażenia wyglądały jakby zadane zostały ostrym narzędziem, albo... Szponami.
Na szyi jaszczura widać było łańcuchy owijające jego szyję, wbijającą się w skórę między łuskami. Po chwili biały gad wyprostował się, prezentując przy okazji obręcze na przednich łapach, coś jakby olbrzymie kajdany, od których zwisało kilka ogniw grubych łańcuchów. Smok nagle skierował łeb w kierunku, gdzie krył się Higginson i wyszczerzył zęby. Nie schodząc z dachu nastroszył grzebień i uniósł skrzydła, przez co jego sylwetka nabrała potęgi. Ale też odsłonił się cały, ukazując skalę swoich obrażeń. Lewe skrzydło wyglądało na przetrącone, może nawet złamane.

Gad zaryczał, a jego głos poniósł się echem. Głos był potężny, budzące w sercu grozę tak dużą, że nawet Arthur zwątpił i mocniej zacisnął dłonie na karabinie.