Na zachodnim skraju Pól Elizyjskiej, w 8 dzielnicy Paryża znajduje się plac Charles’a de Gaulle’a i stojący na nim pomnik. Łuk Triumfalny to ważny element architektury Paryża. Powstał on dla uczczenia pamięci tych, którzy walczyli i polegli za Francję w czasie wojen rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Niestety stolica Francji kojarzona jest głównie z maszkaradną wieżą stali, którą zbudowano specjalnie na paryską wystawę światową w 1889 roku, a nie z tym pięknym architektonicznym dziełem jakim jest ów Łuk Triumfalny.

Jak każdego roku o tej porze, w stolicy Francji było gorąco, a na ulicach roiło się od mieszkańców przemierzających ulice w celu zajęcia się swoimi obowiązkami, jak również pełno było obcokrajowców, którzy przyjechali do miasta miłości by spełnić swoje marzenia lub też popaść w syndrom paryski, gdy nie odnalazło się w tym mieście tego co zachwalały kolorowe magazyny czy Hollywoodzkie produkcje filmowe i okazywało się ono być równie szare, brudne i zwykłe co każde inne miejsce na Ziemi.
Lato 2016 roku było słoneczne i parne, przez co przebywanie w godzinach popołudniowych w nieklimatyzowanych pomieszczeniach stanowiło nie lada utrapienie. Poranne godziny szczytu zaczynały ustępować i na ulicach auta w końcu mogły zacząć poruszać się, zamiast stać w sięgających horyzontu korkach.

Na poboczu, niedaleko Łuku Triumfalnego, stały cztery pojazdy - sądząc po śladach na karoserii i ubytkach w niej trzy z nich musiały brać udział w zdarzeniu drogowym, natomiast temu ostatniemu dach rozświetlały błękitne światła ostrzegawcze.

W wozie policyjnym siedziało dwóch policjantów, którzy właśnie skończyli spisywać zeznania taksówkarza, który wjechał na rondzie wprost w dwa inne pojazdy.
- Émilien, jak nic gość jest naćpany, zabieramy go na badania - odezwał się ten o ciemniejszej karnacji i gęstą brodą. Drugi mundurowy, o bladej twarzy i zupełnie łysej głowie skrzywił się.
- Ta, albo nam alkomat się znowu zepsuł… - mruknął w odpowiedzi Émilien i jeszcze raz spojrzał w swoje notatki.
Według słów taksiarza, do zderzenia doszło w wyniku jego próby wyminięcia kobiety jadącej konno, która dostrzegł przez przednią szybę, gdy ta pojawiła się, wedle jego zeznań, na samym środku ronda otaczającego Łuk Triumflany. Niestety nikt, ani poszkodowani w zdarzeniu, ani będący w okolicy świadkowie nie potwierdzili tej wersji, tak samo jak nie znaleziono, żadnej niewiasty jadącej konno przez centrum Paryża pomimo, że taksiarz podał bardzo dokładny opis kobiety i jej wierzchowca.

W pewnej chwili mundurowy o śniadej cerze złapał się za głowę i potarł skronie.
- Łeb mi pęka… - westchnął i oparł się.
- Pewnie ciśnienie spada, spoko Mustafa, jeszcze tylko dwie godziny i koniec zmiany - pocieszył go kolega, odkładając blankiet druków mandatów. -Jak nic dzisiaj burza będzie
- Chyba zgłupiałeś, patrzyłeś w niebo? Jest czyste jak łza
- Ta, ale nie masz wrażenia, że powietrze jest ciężkie jak przed burzą? Nienawidzę lata, wolę zimę - zaczął marudzić Émilien, podkręcając mocniej klimatyzacje w radiowozie.
- Dobra, skończmy z nimi i jedziemy coś zjeść - odparł Mustafa i wysiadł z auta. Drugi z policjantów sięgnął do schowka, z którego wyciągnął papierową torebkę, kryjącą w sobie pączka z dziurką, oblanego różowym lukrem. Wgryzł się w niego i dopiero wtedy wziął do ręki radio z zamiarem zameldowania, że kończą czynności przy wypadku. Wtedy rozległ się przeciągły, dudniący huk i nagle wyłączyła się cała elektronika w radiowozie.
- Co do… - syknął Émilien i spojrzał na swój telefon, który również się wyłączył.

Tymczasem śniady mężczyzna ruszył pewnym krokiem w kierunku gorączkujących się uczestników zderzenia pojazdów i już otworzył usta by ich uspokoić, gdy jego uwagę przykuł pomnik. Coś we wnętrzu Łuku Triumfalnego mieniło się. Policjant zatrzymał się i przyglądał temu zaskoczony i zafascynowany. Taksówkarz, kierowca toyoty hatchback oraz kierowca nowego mercedesa klasy S doskoczyli do mundurowego, lecz ten nie zwracał na nich uwagi. W końcu i poszkodowani powiedli wzrokiem w ślad za spojrzeniem policjanta.

Biznesmen ubrany w drogi garnitur, którego stojący nieopodal mercedes miał przerysowany cały bok, upuścił iPhona ze zdumienia. Drogie urządzenie mobilne roztrzaskało się na bruku, ale jego właściciel tego nie zauważył. W powietrzu rozszedł się świeży zapach ozonu.

Wojsko i wszystkie służby porządkowe zostały postawione na nogi, a w porze obiadowej Łuk Triumfalny został otoczony szczelnie przez opancerzone wozy i żołnierzy uzbrojonych w długą broń. Francuzi mieli zdecydowanie lepszy czas reakcji niż Japońskie Siły Specjalnie niespełna rok wcześniej i to pomimo chwilowej awarii elektroniki w promieniu kilometra od Łuku Triumfalnego.
Lecz tu, w Paryżu, nic nie przeszło przez połyskującą srebrzyście barierę, jaka pojawiła się w przejściu pomnika. Nikt nie zaatakował, nastała jedynie nerwowa cisza.

Zupełnie nic się nie wydarzyło.

Doktor Hubert Bernhardt miał wybrać się na długo planowane wakacje. Obiecywał je żonie już od ponad roku. Mieli razem polecieć na dwa tygodnie do ciepłych krajów, gdzie przynajmniej była pewność, że człowiek sobie nie odmrozi tyłka w lodowatym morzu mimo środka lata, jak to zwykle było nad Bałtykiem. Niestety odkąd tylko dowiedział się o tym co wydarzyło się we Francji on już wiedział, że szykowała mu się ostra awantura. Zastanawiał się jeszcze ostatkiem optymizmu czy uda mu się przebookować wycieczkę, ewentualnie uzyska zwrot wpłaconego zadatku. W zamyśleniu chodził w tą i z powrotem, wzdłuż ściany gdzie znajdowały się okna. Zdecydowanie dr Bernhardt nie mógł znaleźć sobie miejsca.

Nie był jednak sam. W przestronnym pomieszczeniu wydzielonym na szczytowym piętrze biblioteki Wojskowej Akademii Technicznej przy okrągłym stole zasiadało jeszcze kilka osób. Hubert określał ich mianem przyjaciół, bo wiele razem przeszli odkąd ponad rok temu założył ten zespół. Była to zbieranina naukowców, niektórzy z nich nosili wojskowe mundury. Przyglądali mu się, zakładając, że doktor właśnie szuka genialnego rozwiązania, którego od niego oczekiwali.

- Postawiłem w stan gotowości wszystkich świętych - odezwał się jeden z gości.
Bernhardt pokiwał głową i podszedł do swojego fotela, na którym zasiadł i ciężko westchną.
- Dzięki Andrzej, ale najważniejsze, żeby jak najszybciej się tam dostać - stwierdził Hubert, splatając dłonie. Wzrok skierował na leżący obok telefon.
- Francuzi nie chcą się dzielić żadną informacją, zbywają nasze prośby o dopuszczenie nas do Wrót - głos zabrała jedna z dwóch kobiet. Była to szczupła szatynka o długich lokowanych włosach. Pomimo kilku siwych pasemek włosów wyglądała dużo młodziej niż jej 45 urodziny, które raptem miesiąc wcześniej obchodziła.

Bernhardt mruknął ponuro. Zapowiadała się im wszystkim powtórka z Tokio. Japończycy też robili wszystkim pod górę by tylko nie dzielić się jedyną w swoim rodzaju zabawką. Czemu więc Francuzi mieliby być lepsi? Jak to mówią angole: miej nadzieję, że wydarzy się najlepsze z możliwych, ale szykuj się na najgorszy scenariusz. Czy jakoś tak. Jednak tym razem zespół dr Bernhardt miał sposób na szybkie załatwienie sobie wejściówek.
- Spokojnie, skontaktuję się z moim dobrym znajomym, doktorem Zelenką i...
- Szefie - odezwał się nonszalancko rozwalony na swoim fotelu młodzieniec o krótko ostrzyżonych blond włosach. Wyglądał jakby dopiero co ukończył studia, a może nawet nadal nim był. Osobnik ten wyraźnie starał się mieć poważną minę, ale ciężko mu było maskować zadowolenie, radość wręcz. - Moje obliczenia się sprawdziły.
Hubert pokiwał głową w zadumie.
- Tak Łukaszu, miałeś rację. Pojedziesz do Francji z pierwszą ekipą - zapewnił chłopaka.

Uśmiech blondyna poszerzył się, a na jego twarzy pojawiła się ekscytacja.

Miejscowość Laudun koło Avignonu nie była najbardziej urodziwym regionem Francji. Chyba nawet ciężko było znaleźć widok, który można było uznać na ładny. Wszędzie w dolinie rozciągały się jednorodne winnice, a samo miasto wrastało w zbocze wzgórza. Nudny i monotonny krajobraz. Tu stacjonowała jednostka 1 Cudzoziemskiego Regimentu Inżynieryjnego, na którego barkach spoczywało organizowanie szkolenia uczestników projektu GATE-Paris. To tu sprawdzano kondycję każdego, często starając się zniechęcić ochotników.
W trakcie miesięcznego szkolenia, każdy oduczał się polegania na elektronice i przyzwyczajał się do życia bez bieżącej wody i spania w namiocie, nie mogąc za bardzo liczyć na chwilę dla siebie. Marsze, rozmowy z psychologami, specjalistami od przetrwania w trudnych warunkach, testy psychologiczne, fizyczne… Zajęcia były tak intensywne, że uczestnicy zwyczajnie po nich nie mieli sił nawet na luźne pogadanki. Często w środku nocy organizowane był alarmy, po których od razu uczestnicy musieli zapakować do plecaków co najważniejsze i udać się na kilku kilometrowy marsz bez celu. Po takich “atrakcjach” uczestnicy oceniani oni byli przez legionistów i dostawali od nich wskazówki co do ustalania priorytetów w ocenie co uznaje się za “najważniejsze”. Tworzono też symulacje ataku wrogich osobników. Legioniści bawili się przednio, cywile już zdecydowane mniej.
Wszystko to miało przygotować uczestników na wyprawę, na to by zwiększyć ich szanse na przetrwanie.

Całe mnóstwo ochotników odpadało w pierwszym tygodniu szkolenia. Jednak ci którym udawało się przetrwać do końca mieli prostą drogę do Wrót.
Dosłownie, ponieważ od razu po zakończeniu szkolenia każdy pakował co miał, przechodził ostatnie przeszukanie wraz z zainwentaryzowaniem ich własności, by w końcu wsiąść do autokaru Legii i pojechać prosto do Paryża. Do Wrót.

Alexis

Będąc kelnerką miało się okazję do podsłuchiwania rozmów. Dzień w dzień w restauracji w której pracowała pojawiały się nowe twarze, a wraz z nimi nowe opowieści. Bliskość francuskiej biblioteki narodowej zapewniała pewną ilość gości, których tematy nie ograniczały się do mody czy ogólnie pojętej rozrywki. Właśnie podsłuchując takie osobistości Sorel dowiedziała się, że Legia Cudzoziemska prowadzi nabór do projektu mającego na celu przekroczenie Wrót i badania świata za nimi. Dziewczyna wiedziała, że to szansa dla niej. Musiała tam się dostać. Nie mogła wytrzymać do końca swojej zmiany i zasłaniając się złym samopoczuciem zerwała się szybciej z pracy. W domowym zaciszu upewniła się, że nie śni i zaaplikowała, nie zrażona nawet informacją o braku możliwości używania elektrycznych urządzeń.

Cały tydzień nerwowych wyczekiwań uwieńczony został otrzymaniem listu. A w nim znajdowało się zaproszenie na szkolenie. Nawet nie zastanawiała się, tylko zaczęła pakować.
Na miejsce dostała się autobusem zorganizowanym przez Legię. Wraz z nią na szkolenie przyjechało wiele młodych osób, chcących, tak jak i ona, na własne oczy zobaczyć świat za Wrotami. “Atrakcje” zorganizowane przez wojskowych sprawiły, że u zapał wielu gasł i liczebność uczestników szybko topniała. To jednak nie dotyczyło Alexis. Jej samozaparcie nie tylko sprawiło, że dotrwała do końca, ale nawet zyskała sympatię Legionistów.

Arthur

Higginson ledwo co wrócił z Dżibuti i jedyne co zaprzątało jego głowę to jak spędzi najbliższe dwa tygodnie urlopu. Słyszał pogłoski o pojawieniu się Wrót, ale dopiero po powrocie do Francji na własne oczy zobaczył zasieki jakie zorganizowało wojsko wkoło Łuku Triumfalnego. Miał jednak zgody przełożonych nawet na opuszczenie kraju oraz ich zapewnienie żeby się nie interesował, bo mają dość ludzi w zabezpieczaniu wrót, więc nawet zagraniczne wycieczki stały przed nim otworem. Cieszył się tak raptem dwa dni. W tym czasie Legia stała się odpowiedzialna za operacje badania świata za wrotami. To chyba było do przewidzenia, bo podobnie jak Japonia, Francja również z automatu uznała teren za nimi za swój własny.

Rozkaz do Arthura przyszedł i nie wypadało z nim dyskutować. Każdy Legionista miał wbite w głowę, że rozkaz to rzecz święta i nikt nikogo nie będzie pytał o zdanie. Ale ze wszystkich rozkazów jakie w życiu otrzymał Duńczyk, czy aby na pewno ten miał być najgorszy?
Spędził kolejne trzy miesiące na opracowaniu i poprowadzeniu dwóch tur szkoleń dla cywili, jakich mieli przygotować do projektu GATE-Paris.

Claude-Henri

Claude-Henri Regnaud de Saint-Jean d’Angély był znudzony życiem. Miał na swoim koncie licencję lotniczą, udział w wyścigach samochodowych. Był urodzonym zdobywcą i bardzo cierpiał z powodu urodzenia się zbyt późno by odkrywać nowe lądy i za wcześnie by móc poznawać kosmos. Jego serce zabiło mocniej gdy doszły go wieści o Wrotach w Japonii, lecz zaraz zostało ono złamane gdy okazało się, że nie ma szans na przekroczenie stopy przez tamten portal.
Wmawiał sobie, że to go nie dotknęło, lecz w głębi duszy czuł wielkie rozczarowanie - miał coś niezwykłego na wyciągnięcie ręki, ale musiał obejść się smakiem. Uczucie podobne do zawodu miłosnego.

Jakie więc musiało być jego zaskoczenie, gdy w kolejnym roku media rozwrzeszczały się z informacją o portalu. Tym razem Wrota powstały w Paryżu. Swoim oczom nie mógł uwierzyć, gdy okazało się, że prowadzony jest nabór na uczestników projektu. Rzucił wszystko i wykorzystał każdy kontakt jaki posiadał, by dostać się.

Już we Francji okazało się, że Legia przyjęła jego kandydaturę z otwartymi rękami a jego umiejętności uznane za bardzo przydatne. Szkolenie nie przysporzyło mu problemu, czym zaskoczył nawet Legionistów je prowadzących.

Erick

Wciąż był świeżynką w szeregach Legionistów. Oczywiście nie oznaczało to, że jakkolwiek odstawał od pozostałych. Flanigan na niejednej wojnie był, nie raz po dupie oberwał, a przede wszystkim doskonale wiedział na czym ten świat stał. Znał mroczne strony ludzi oraz to czym jest prawdziwe braterstwo. To przecież sprawiło, że znalazł się tu i teraz. Legia dawała drugą szansę, nowe życie i Erick nie miał problemu by się za to odwdzięczać. Wciąż jednak problem stanowiło dla niego ślepe wypełnianie rozkazów, niemożność wniesienia sprzeciwu. Pocieszające dla tego obywatela RPA, było przynajmniej to, że jego przełożeni nie byli głupimi ludźmi.

W dniu kiedy aktywowały się Wrota w Paryżu, Erick został wezwany w trybie pilnym. Razem z jednostką, do której należał, w pełnym oporządzeniu i z bronią zaopatrzoną w ostrą amunicję, został wysłany do ochrony terenu otaczającego Łuk Triumfalny. Dowódcy spodziewali się ataku i na to nastrajali swoich podwładnych. Flanigan prawie z pierwszego rzędu przyglądał się Wrotom, stacjonując przy nich przez kolejne trzy tygodnie. Wielu jego kolegów zostało skierowanych do zabezpieczenia pierwszej grupy zwiadu, który w 2 miesiącu przeszli przez falującą taflę portalu. Jego jednak nie wybrano. Zamiast tego skierowano go na miesięczny “turnus” w czeluściach dżungli Gujany Francuskiej.

Po powrocie dostał raptem dwudniową przepustkę, by zaraz ściągnięto go do Paryża, z rozkazem uczestniczenia w zabezpieczaniu grupy cywili, z którymi Legioniści mieli przemierzać świat za Wrotami.

Jacqueline

Czy można było uciec dalej niż do innego wymiaru, świata? Z posiadanej przez ludzkość wiedzy można było spokojnie stwierdzić, że nie. O Wrotach dowiedziała się z telewizji, jak chyba każdy. Ale o projekcie i rekrutacji poinformowana została na uniwersytecie. Legia poszukiwała profesorów lingwistyki, a dodatkowe wymagania sprawiały, że byle dziadek z tytułem nie miał szans ich spełnić. Inna sprawa czy w ogóle takiemu by się chciało wyjść z klimatyzowanej biblioteki.

Jadąc autokarem w towarzystwie innych szczęśliwców, którzy dostali zgodę na udział w projekcie, przyglądała się mijanym drzewom. Na kolanach trzymała futerał z aparatem fotograficzny. Liście były pożółkłe, a słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Pogoda była wyjątkowo piękna i ciepła jak na pierwsze jesienne dni. Żółte i czerwone liście które zwracały na siebie uwagę Jacqueline przywodziły złe wspomnienia i tylko upewniały ją, że podjęła właściwą decyzję.

Leokadia

Do udziału w projekcie GATE-Paris zaczął zachęcać ją nauczyciel akademicki, który był promotorem jej pracy inżynierskiej. Dziewczyna zainteresowała się i nawet nie zrażała ją informacja o zakłóceniach jakie miały występować za Wrotami, a które sprawiały, że elektronika szalała. Co więcej chęć wyjaśnienia tego zjawiska tylko bardziej ją zachęcała do udziału. No i była jeszcze ta późniejsza rozmowa z doktorem Zelenką...

Mężczyzna był dziwnym człowiekiem. Był czechem, co poznała od razu z akcentu i choć jej promotor mówił o nim w samych superlatywach, zachwalając prawie jak półboga to doktor okazał się być bardzo zwykłym, ale miłym mężczyzną po czterdziestce. Przez całą rozmowę Leokadia odniosła wrażenie, jakby ważył każde słowo które wypowiadał. Wyglądało na to, że nie chciał albo nie mógł za wiele powiedzieć. Doktor Radek Zelenka rozmawiał z nią głównie o jej pracy i o tym, że taka osoba jak ona bardzo przydałaby się w projekcie. Czyżby to ją ostatecznie przekonało?

Jednakże projekt miał swoje warunki wstępne, których nie szło przeskoczyć i posiadanie statusu naukowca nie polepszało jej sytuacji. Szkolenie w Laudun było wykańczające fizycznie i chciało się to rzucić w cholerę.

Mikail

Magia zawsze go fascynowała, szczególnie jeden konkretny jej rodzaj. Jego hobby uważane było za dziwactwo, a wiele jego opracowań nie traktowano z powagą. Również jego plany co do nowych publikacji naukowych sprawiały, że wielu jego kolegów z uniwersytetu stukało się po głowie.

Jednak po pojawieniu się Wrót we Francji na twarzy doktora Küchlera coraz częściej widniał uśmiech satysfakcji. To on miał rację, a nie ci palanci, ślepi na wszystko to co nie wytłumaczone i wymaga kreatywnego myślenia. Mężczyzna na spokojnie zaczął planować swoje kolejne ruchy. Próbował ominąć to niepotrzebne nikomu szkolenie, lecz Legioniści byli nieugięci. Mikail zagryzł więc zęby i postąpił zgodnie z ich procedurami.

Xavier

Informację o pojawieniu się Wrót w Tokio w pierwszej chwili wziął jako głupi żart. Później przez długi czas niedowierzał, aż zdecydował się zobaczyć je na własne oczy. Udało się, choć nie było szans podejść do nich blisko i choćby ich dotknąć. Opowieści o tym co znajdowało się za nimi były tak bardzo niewiarygodne, że Cartier po prostu musiał doświadczyć tego osobiście. Łapał się każdej sposobności, ale Japończycy byli nieugięci. Xavier czuł się niczym dziecko stojące przed witryną sklepu z cukierkami - miał pieniądze, żeby kupić ciastko, ale cóż z tego, skoro sklep i tak był zamknięty?

Zawiedziony jak jeszcze nigdy w swoim życiu, porzucił marzenia o badaniu nieznanego świata. Nie mogąc się pogodzić z tym, ciężko było mu wrócić do swoich obowiązków.

Nadzieja zapłonęła w nim na nowo, gdy sytuacja z Japonii powtórzyła się we Francji. Było to prawie jak spełnienie marzeń.
Jakież było jego zaskoczenie, gdy z całą determinacją uderzył wszędzie tam gdzie sięgały jego kontakty, a w odpowiedzi... otrzymał zaproszenie na szkolenie organizowane w Laudun.

Wczesnym wieczorem jednego z pierwszych jesiennych dni, autobusy po trwającej pół dnia drodze, zajechały przed Łuk Triumfalny. Zatrzymały się, a dwa wozy opancerzone rozjechały się, robiąc miejsce. Autokary przejechał za ogrodzenie oddzielające Wrota od miasta i tam dopiero zaparkowały. Pasażerowie zaczęli wysiadać z nich, a następnie czekali na wydanie bagażu osobistego, który jechał w luku bagażowym autokarów. Każdy przy pasie miał kaburę z bronią. Uczestnicy ubrani byli w wygodne stroje składające się z czarnych butów za kostki, spodni z kilkoma kieszeniami w kolorze khaki, brązowego podkoszulka z nadrukiem “GATE-Paris”, ciemnozielonej bluzy oraz kurtki w tym samym kolorze.

Legioniści wyróżniali się z tego tłumu swoimi szarozielonymi mundurami z motywem moro i beretami o intensywnym kolorze zieleni. Kierowali cywili do Łuku Triumfalnego.
Portal oświetlony był wielkimi reflektorami, a wszędzie w koło niego kręciło się mnóstwo ludzi, doglądających rozstawionego sprzętu mającego monitorować wszystko to co tylko przychodziło do głowy naukowcom.

Dzień przed wyjazdem, każdy uczestnik został poinformowany jak miało to teraz wyglądać. Szóstkami mieli przestępować przez wrota. Na drugiej stronie czekali już na nich ludzie z Bazy Zero, stacjonujący przy wrotach. W drogę do ich docelowej Bazy Pierwszej mieli wyruszyć dopiero 12h później. Ponoć potrzebna była aklimatyzacja, bo ludzie różnie reagowali na podróż Wrotami. Medycy już na nich czekali po drugiej stronie.

To był ostatni moment na wycofanie się. Jednak nikt nie zdecydował się z tego skorzystać.

Uczucie towarzyszące podróży przez Wrota było nie do opisania. Trochę jak wystąpienie z własnego ciała, a trochę jak przebiegnięcie kilku kilometrów. W żołądkach niektórych pojawiło się uczucie przypominające dolegliwości lokomocyjne. Każdemu zrobiło się zimno, jakby dopiero co wyszedł z kabiny kriogenicznej. Powietrze tu było rześkie i lekkie, tak różne od paryskiego smogu. Aż chciało się nim zaciągnąć pełną piersią. Pierwsze co ujrzeli to wnętrze olbrzymiej jaskini. Spoglądając za siebie dostrzegli, że po tej stronie wrota były jakby płaskorzeźbą wykutą w gładkiej wcześniej ścianie i doskonale odwzorowywało wygląd Łuku Triumfalnego. Podłoże wydawało się być lite, niczym wylana równo betonowa posadzka. Przestrzeń przy wrotach miała rozmiar szkolnego boiska do piłki nożnej.
Do zafascynowanych i zaaferowanych podróżą nowych gości tego świata szybko doskoczyło do nich kilku Legionistów, ponaglając ich by zrobili miejsce dla kolejnej grupy.

Sklepienie jaskini było bardzo wysokie. Znajdowały się tu prowizoryczne budynki, masa nierozpakowanego sprzętu, kilka jeepów, w tyle nawet można było dostrzec zwierzęta juczne. To co wszystkim rzuciło się w oczy to obecność sprzętu elektronicznego i elektrycznych źródeł światła. Wszyscy przecież od początku mówili, że elektronika nie działa. Każdego to zaskakiwało i budziło pytania
Po kwadransie wszyscy znaleźli się po tej stronie. Medycy doskoczyli do grupy 60 osób pozostając w gotowości na wypadek wystąpienia problemów.

I one pojawiły się. Kilka osób zemdlało, kilku pociekła krew z nosa. Mikail był jednym z pierwszych osób, które zaniemogły. Upadł bez przytomności i dwóch legionistów w towarzystwie medyka odciągnęło go od pozostałych. Medyk nie wyglądał na mocno zaniepokojonego, więc można było uznać, że nie było to coś poważnego. Jacqueline poczuła, że swędzi ją nos. Sięgnęła dłonią i wtedy dostrzegła, że cieknie jej krew. Wyciągnęła chusteczkę i przyłożyła sobie tamując krwotok. Podobnie zareagowała Leokadia, choć jej krwotok szybciej ustąpił. Ku swojemu zdziwieniu nawet Arthur poczuł zawroty głowy. Claude-Henri, Xavier i Erick nie odczuli żadnych problemów, co więcej mieli wrażenie jakby wypili energetyk.
Alexis natomiast ogarnęła euforia i zarazem dziwny wewnętrzny spokój jakiego nigdy wcześniej w życiu nie widziała.

Leokadia i Arthur w pewnej chwili zwrócili uwagę na rozmowy toczące się tuż przy wrotach. Głosy należały do grupy naukowców, którzy stojąc przy Wrotach żywo dyskutowali o jakiejś fluktuacji energii. A mówili bardzo dobrze obojgu znanym języku polskim. Leokadia dostrzegła tam znaną jej twarz doktora Zelenki.

- Witajcie! Jestem Philippe Eluard i jestem szefem ten wyprawy - uwagę wszystkich zwrócił na siebie mężczyzna, który stanął między nowoprzybyłymi, a wrotami. Akurat w momencie kiedy świadomość odzyskał Mikail i z pomocą medyka zaczął się podnosić z ziemi.

- Cieszy mnie niezmiernie, że dołączyliście do nas. Jak już pewnie zauważyliście znajdujemy się w jaskini. A raczej wrota znajdują się w tym olbrzymim kompleksie jaskiń. Kończy się ona wyjściem na powierzchnię, jednak miesiąc spędziliśmy na odkopywaniu go - mówił dalej, a gdzieś z boku kilku Legionistów prychnęło, dając do zrozumienia kto tak naprawdę naginał z łopatą. - Zostało wam powiedziane, że elektronika w tym świecie nie działa. Tak to prawda, bo poza granicami tej jaskini tak właśnie z jakiegoś powodu się dzieje - jeden z naukowców z grupy, która mówiła w języku polskim przewrócił oczami. - Część z was za dwanaście godzin wyruszy do Bazy Pierwszej by wesprzeć grupę tam stacjonującą. A teraz udacie się na odpoczynek. W kolejnej jaskini znajdują się przygotowane dla was namioty. Dobrze wykorzystajcie ten czas, bo marsz do waszego celu zajmie wam cały dzień, bo niestety teren uniemożliwia nam używania ciężkiego sprzętu - po tych słowach kilku Legionistów podeszło do przybyszów. Od razu podeszli do kobiet biorąc ich torby na ramię, by pomóc im przejść do wspomnianej komnaty tego kompleksu jaskiń.

Grupa została przeprowadzona środkiem obozowiska rozbitego przed wrotami. Można było dostrzec budynek pełniący funkcję punktu medycznego i niewiele dalej znajdowała się stołówka, gdzie kilka osób miało akurat przerwę na posiłek. Dwóch legionistów pomachało do grupy, rozpoznając wśród oprowadzających żołnierzy, swoich kolegów.

W końcu dotarli do przewężenia i za nim znaleźli się w drugiej jaskini. Stały tu rozbite czteroosobowe namioty z przygotowanymi już posłaniami. Dochodziło tu światło z sali Wrót, ale każdy namiot miał własne oświetlenie.

[MEDIA]http://pruvodcevyzivou.cz/wp-content/uploads/2017/09/podzim-700x336.jpeg[/MEDIA]

Jesień była dla niej ciężkim okresem. Październik zawsze przywoływał wspomnienia, a w złoto czerwonych liściach widziała jedną twarz. Zapach umierających drzew przypominał tamten wieczór, a Jacqueline nie chciała pamiętać. Paradoksalnie te najprzyjemniejsze mgnienia przeszłości - smakujące szampanem i tortem cytrynowym bolały najbardziej. Sprawiały, że powietrze wydawało się cięższe, szalik za ciasno zawiązany, a płaszcz stanowczo za gorący. Unikała wspomnieniogennych części Londynu, ale nie mogła uciekać w nieskończoność, w końcu strach i poczucie goryczy ją dopadało i przyduszało swoim ciężarem, a ona nie potrafiła się uwolnić.
To zaburzało postrzeganie rzeczywistości, zakotwiczało niepotrzebnie umysł w przeszłości, która tak naprawdę nie powinna mieć już znaczenia. Była tym czym była czyli dniami minionymi. Wedle mniemania panny Summer ludzie stanowczo zbyt wiele uwagi poświęcali temu co już było, z drugiej strony było to całkowicie ludzkie i naturalne. Tym bardziej drażniło jej rozsądek, bo wspomnienia i ich wpływ na świadomość jednostki były nierozerwalną częścią jestestwa rasy ludzkiej i ciężko było z tym walczyć. Mimo to starała się, bo wiedziała, że emocje i uczucia są zawsze złymi doradcami, a ich podszepty zazwyczaj sprowadzają na manowce. Człowiek poddający się emocjom był jak wędrowiec ściągnięty na moczary śmiertelną ciekawością przez błędne ogniki - kolejnym głupcem w bagnie.

Z tego też powodu nim zgłosiła się do projektu GATE-Paris rozważyła wszystkie za i przeciw, na spokojnie. Zrobiła nawet jedną z tych głupich tabelek "za" i "przeciw", by mieć wszystko czarno na białym. Mając zebrane wszystkie dane szybko doszła do wniosku, że w jej obecnej sytuacji najlogiczniejszym wyjściem będzie wyjechać i zdecydować się na ten krok. Nie była to zachcianka krwawiącego serca, a poukładanego umysłu.
W końcu, nieważne jaki obrót obrałyby sprawy za Wrotami, Jacqie nikomu nie sprawi przykrości swoim zniknięciem nawet jeśli miałoby to się skończyć jej śmiercią, a dzięki temu posunięciu ona być może będzie w stanie znów zacząć oddychać.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=hvbl66d-PXk[/MEDIA]

Stała pod salonem jubilerskim oglądając cienką bransoletkę z białego złota, która ledwie kilka dni temu była jeszcze zupełnie innym rodzajem biżuterii. Zakładając bransoletkę czuła ulgę, zupełnie jakby ktoś w końcu zdjął jej z piersi leżący na niej kamień.
Nie była w stanie zupełnie wyrzucić swojej przeszłości, ale mogła ją przetopić i zmienić w całkowicie coś nowego, ładnego, gustownego, a jednocześnie nienachalnego. Przynajmniej na dzień dobry, uniknie smutnych, współczujących i tych zakłopotanych spojrzeń ludzi, którzy nie bardzo wiedzieli jak zareagować na jej przeszłość. Większość mówiła coś głupiego o współczuciu, nawet go nie odczuwając, inni mówili, że im przykro kiedy tak naprawdę rozmyślali o tym co jeść na brunch. Tym sposobem również i ona nie będzie czuła ciężaru biżuterii, który w pewien sposób od razu przypisywał ją do grupy społecznej, w której ona nie chciała się znajdować. Inni zaś nie będą zadawali głupich pytań i wygłaszali poprawnie społecznych frazesów, które w rzeczywistości nie znaczyły nic. Rozpocznie wszystko od nowa z całkowicie czystą kartą.
Pewna swojej decyzji jak nigdy w życiu, narzuciła na plecy wygodny plecak ze stelażem i wrzuciła go do bagażnika czekającej na nią taksówki. Na końcu drogi dostrzegła dziecko bawiące się balonikiem. Zatrzymała się na kilka chwil, bo to mógł być ostatni taki widok w jej życiu. Wyjęła z futerału analogowy aparat firmy Canon i przykucnęła by lepiej ująć całą scenę. Nikły, blady uśmiech wykwitł na jej wargach gdy nacisnęła spust, tym samym otwierając migawkę, by ta pochłonęła światło i wypaliła obraz na kliszy. Chwilę jeszcze spoglądała za małym człowiekiem i jego balonikiem, a później bez słowa wsiadła do taksówki cicho zamykając za sobą drzwi.
Nie pożegnała się z Londynem. Pożegnanie oznaczałoby, że ma zamiar tu wrócić.

[MEDIA]http://www.arabianbusiness.com/sites/default/files/styles/full_img/public/images/2013/07/16/London%2Btaxi.jpg.jpg[/MEDIA]

Panna Summer była już gotowa do wyjazdu, przeszła całe szkolenie, w błocie, pocie, masie siniaków i zadrapań. Nie poddała się, choć niektórymi wieczorami miała ochotę krzyczeć. Nie wysiłek tak ją wykańczał, ten potrafiła sobie zaserwować sama, w trudnych górskich terenach z siodełkiem pod tyłkiem i parą pedałów pod stopami. To nie ból ją przerażał i to nie zakwasy sprawiały, że miała ochotę wyć. Namacalność jej decyzji dopiero na szkoleniu dała o sobie znać. To, co zamierzała zrobić było przerażające, ale wiedziała, że to jedyny sposób by jej umęczony wspomnieniami umysł w końcu mógł odpocząć. Znalezienie się w innej rzeczywistości bez znajomych zapachów, widoków i smaków miał nadać jej życiu nowego znaczenia. Musiała w to wierzyć.
Kiedy jechała do wrót po szkoleniu spoglądając na jesienny krajobraz utwierdziła się w decyzji całkowitego zerwania z przeszłością. Nie była tego pewna wyjeżdżając, bo jej ludzka część podświadomie nie chciała by wspomnienia umarły, ale fizyczny ból uświadomił jej, jak lepszy jest od tego psychicznego. Już nie miała wątpliwości.

Wrota były takie jakimi spodziewała się je ujrzeć. Oczywiście widziała je w internecie i w doniesieniach medialnych. Ale zobaczyć coś na ekranie, a móc stanąć obok tego i spojrzeć na to własnymi oczami było czymś zupełnie innym.
Platynowłosa, trochę za chuda kobieta oglądała wrota, nie poświęcając zbytniej uwagi towarzyszącym jej osobą. Tylko kobieta o włosach w kolorze szafirów zwróciła jej uwagę. Kobiety, które lubiły nietypowe odcienie włosów musiały być odważne, w końcu łamały podstawowe konwenanse społeczne. Lub chciały nimi coś przykryć, ale Jacqueline nie miała się o tym przekonać, aż do momentu przejścia przez Łuk Triumfalny, a może i nigdy. Cała reszta wydawała się być całkowicie zwyczajna żeby nie powiedzieć nieciekawa. Oczywiście Jacqueline zdawała sobie sprawę, że do programu nie zakwalifikowałby się byle jaki Smith czy Brown, ale to nie wykluczało przeciętnych osobowości. Sama nie uważała siebie za taką, ot kobieta, której życie wykoleiło się na tylu płaszczyznach, że nie było sensu już kłaść nowych torów.
Mimo pewności swojego postanowienia nie chciała jeszcze opuszczać dobrze jej znanego świata, choć jeden wdech więcej, jedno spojrzenie, wciąż to samo niebo.. Przedłużała tę chwilę, zupełnie jak dziecko nim wskoczy do zimnego basenu - jednocześnie podniecone i sparaliżowane tym co nastanie. Białowłosa chciała dobrze zapamiętać t chwilę, bo być może kiedyś te wspomnienia pozwolą jej przetrwać zimną noc.

Była w drugiej szóstce. Popatrzyła za pierwszą, która przeszła przez wrota, a słysząc drącego się na nich jakby byli mięsem armatnim, Legionistę, aż odetchnęła z ulgą, że typowy mięśniak poszedł przodem. Nie to żeby miała coś do wojskowych, uważała, że to ludzie, którzy wiedzą co robią i w sytuacji zagrożenia powinna zdać się na ich osąd, ale jak pokazał długowłosy mężczyzna nie byli najlepsi w komunikacji społecznej. Nie musiała mu jednak zwracać uwagi bo to nie do niej darł się jak na jednego ze swoich półgłówkowatych podwładnych. Mogła w ciszy i bez zbędnych wrzasków kontemplować istotę wrót - potęgi, której oni nie potrafili jeszcze zrozumieć.
Kiedy nadeszła ich kolej przejścia przez wrota, Jacqie zarzuciła na plecy plecak, poprawiła zapięcia, w pasie i nad biustem. Upewniwszy się, że plecak dobrze leży, a ciężar nie jest oparty jedynie na jej barkach ruszyła w kierunku Łuku Triumfalnego. Cóż za ironia - pomyślała.
Pochwyciła spojrzenie brodatego mężczyzny, w mundurze legionisty. Swoim zwyczajem nie uśmiechnęła się, tylko spoglądała na niego zimnymi oczami, a lodowce zamknięte w błękicie jej tęczówek przepłynęły z wolna. To trwało chwilę, ledwie jedno mgnienie i Erick nie mógł być pewien czy kobieta popatrzyła na niego, czy po prostu zobaczyła coś za nim, przypadkowo kierując spojrzenie w jego kierunku.

Przejście przez wrota było surrealistyczne. Spadanie i unoszenie się jednocześnie, coś jak jechanie w dół góry z pełną prędkością roweru bez hamulców. Po chwili lingwista mogła też odczuć jego skutki. Krwotok z nosa niezbyt obfity, był jednak dokuczliwy. Przyłożyła więc chusteczkę do nosa i pozwoliła obejrzeć się lekarzowi polowemu - tak na wszelki wypadek. Wedle jej domysłów, był to jedynie efekt uboczny zmiany świata, biorąc pod uwagę, to jak wiele mogło się stać była to niewielka cena za zmianę swojego położenia we wszechświecie, a może i nawet wymiarze, czy czasoprzestrzeni. Jacqueline poprawiła plecak i grzecznie podziękowała w płynnym francuskim za pomoc, zaoferowaną jej przez jednego z Legionistów. Nie po to przeszła mordercze szkolenie by teraz posiłkować się mięśniami mężczyzn, szczególnie w chwili, gdy była całkowicie zdolna by samej przenieść swój bagaż. Plecak był wygodny, a ona po podróżach jakie zwykła odbywać wcześniej była przyzwyczajona do noszenia go.
Korzystając z chwili samotności i momentu rozprzężenia po przemowie dowódcy całej ekspedycji Jacqie mogła skupić się na obserwacji otoczenia i poznawania go. Palce świerzbiły aby otworzyć futerał i wyciągnąć z niego aparat, nie chciała jednak tak na dzień dobry nachalnie wpychać ludziom obiektywu przed twarze, zaniechała więc tego pomysłu. Pozostawiła jednak przy sobie apart. Odstawiła plecak do jednego z namiotów, w którym jeszcze znalazła miejsce i który zajmowany był przez inne kobiety a potem z aparatem w pokrowcu zawieszonym na szyi udała się na przechadzkę po jaskini co by rozejrzeć się i zaznajomić z terenem. Dodatkowo spacer miał tez przyzwyczaić jej płuca i ciało do zawartości tlenu w powietrzu, a rozprostowanie kości miało być tylko dodatkiem.

Lodzia kochała kiedyś miejscowość Laudun koło Avignonu. Ten urodziwy zakątek z doliną winnic kojarzył jej się ze spokojnymi wiejskimi wakacjami. Dużą ilością wina i nic nie robieniem.
Kiedyś.
Teraz było zgoła inaczej.
Szkolenie uczestników projektu GATE-Paris zmieniło wszystko.
Ci w większości napakowani, durni mięśniacy bardzo skutecznie starali się zniechęcić ochotników. Lodzie również. Chociaż Lodzia czasami myślała, że ją przede wszystkim. Była wręcz pewna, że niejeden uwziął się akurat na niej. AKURAT NA NIEJ!
Szczególnie taki jeden wredny typ o ciemnych włosach i krzywym nosie. Lodzia nazywała go w myślach “Garbatonosym”. Za swój nieszczęśliwy, ciężki los na szkoleniu obwiniała różne czynniki. Swoje fioletowe włosy. Piegi. Niski wzrost. Drobną budowę. Wykształcenie. Garbatonosego. Pogodę. Właściwie wszystko... poza własną kondycją.
I chociaż całe mnóstwo ochotników odpadło w pierwszych tygodniach szkolenia jej (nawet mimo piegów) jakoś udało się przetrwać do końca. Chociaż kilka, kilkanaście, kilkaset razy miała ochotę rzucić to w cholerę to teraz mogła być z siebie dumna. Dała radę.

Stojąc już w kolejce by przejść przez Wrota Leokadia wciąż analizowała zawartość swojego plecaka. Czy podczas inwentaryzacji nie zabrali z jej dobytku czegoś istotnego? Wsadziła bowiem do niego trochę gadżetów. Oczywiście najważniejszych na świecie! No i solidny notes i zestaw długopisów. Już sobie wyobrażała samą siebie i te długopisy. Kiedy ostatnio napisała długopisem pełne zdanie? Chyba w liceum. Od czego jest przecież klawiatura? Ale tu miało jej nie być. Zero elektroniki! Nie zrażało jej to ale przerażało po trochu. No i ciekawiło. Ooooooj ciekawiło.

A jednak! Dziady wstrętne przeokropne. Gdy tylko zamyślona fioletowłosa przekroczyła Wrota okazało się, że informacje o elektronice były psikusem. Pierwsze co poczuła to pewne ukucie. Coś jak drzazga w bliżej nieokreślonym miejscu.
Od razu pomyślała sobie o doktorze Zelence i chociaż był półbogiem zwymyślała go w myślach jak zwykłego pasożyta. Rozmawiał z nią i NIC. Nic!

Aaaa to lepkie czerwone to krew.
- Co? krew? - wyrwało jej się z ust gdy ze zdziwieniem wpatrywała się w swoją dłoń. Krew leciała oczywiście z nosa i był to skutek przejścia przez Wrota. Dziewczyna przytomnie wyjęła chusteczkę by zatamować krwotok. Teraz dopiero dotarło do Lodzi jak na prawdę się czuje. Gdy była dzieckiem towarzyszyła jej choroba lokomocyjna. Przeszła z wiekiem. Ale teraz wspomnienie wróciło. Przeszły ją ciarki.

Krwotok już ustępował gdy Leokadia zwróciła uwagę na rozmowę toczącą się tuż przy wrotach. Głosy należały do grupy naukowców, którzy stojąc przy Wrotach żywo dyskutowali o fluktuacji energii. I był wśród nich doktor Zelenka! Ruszyła w jego stronę żywym krokiem.
Fluktuacja energii. Oczywiście. Przecież na krótką chwilę zbliżoną do czasu Plancka zasada zachowania energii może zostać złamana i może powstać wirtualna para cząstka-antycząstka. Kreacja wirtualnych cząstek nie prowadzi w większej skali do złamania zasady zachowania energii, bo cząstki te natychmiast znikają. Jeśli tutaj nie znikają one natychmiast to...

Leokadia już była nieopodal doktora Zelenki ale wtedy uwagę wszystkich zwrócił na siebie mężczyzna, który stanął między nowoprzybyłymi, a wrotami. Przedstawił się jako Philippe Eluard. Leokadia przystanęła by posłuchać co on ma do powiedzenia. Gdy mężczyzna zaprosił wszystkich by skorzystali z namiotów i udali się na spoczynek rozpoczęło się lekkie zamieszanie. Jakiś mięśniak chciał nieść jej plecak, ona chciała iść do doktora Zelenki i tym samym uciekła mięśniakowi.
- Doktorze Zelenka! Doktorze Zelenka! - fioletowłosa przedzierała się przez tłum by zrównać się z mężczyzną. - Energia elektryczna. Jest tu! - wskazała przy tym pierwszy pobliski dowód. - Jest tu cały czas? Niezmiennie? Agregaty? Alternatywne źródła?

Niestety doktor zbył ją brakiem czasu i zmęczeniem. Trzeba położyć się spać bla bla bla… jutro też jest dzień.

Udała się więc do namiotu. Kilka pierwszych do których zajrzała było już zajętych albo zarezerwowanych. Zastanawiając się czy te rezerwacje nie były kłamstwem Leokadia zajrzała do kolejnego namiotu…

W tym była tylko jedna osoba. Mężczyzna przedstawił się jako Claude-Henri. Kojarzyła go poniekąd. Był jedną z tych osób, którym szkolenie nie sprawiało problemu. Cóż, mimo rozmiaru bicepsa sprawiał wrażenie miłej i cierpliwej osoby. Po za tym namiot był wolny i nie zarezerwowany dla kogoś tam. Lodzia ucieszyła się, że nie musi dalej szukać i że będzie miała towarzystwo. Jakby to było, gdyby wśród tylu ludzi musiała sama mieszkać w namiocie. Z Henrim zjedli razem “kolację” czyli wojskowe racje żywnościowe. Wymienili się kilkoma słowami na różne tematy. Nie zwlekając bardzo długo, co byłoby nierozsądne z ich strony, poszli po prostu spać w oczekiwaniu na przygody dnia następnego.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=_iF7lkXKHlA[/MEDIA]

Doktor Küchler, Mikail Küchler, bo tak w pełni brzmiało jego miano był... nietypowym człowiekiem przed trzydziestką. Był psychologiem. Tak, ale też był okultystą i całe swoje życie zawodowe poświęcił na mariażu tych oby dziedzin. Teraz jednak podnosił się z kamieni wspomagany przez medyka w biłym kitlu. Uśmiechnął się delikatnie. Był osłabiony. Czuł to, ale to nie miało możliwości go powstrzymać przed pisaniem kolejnej, jak nie ciągu, nowych prac naukowych. Ten świat... był pełen możliwości!

Jednak nim doktor Küchler zgłosił się do programy jeździł po całej europie zbierając materiały i poszlaki dawnej wiedzy by wziąć je pod lupę i zestawić z tym co nazywało się "współczesną nauką". Współczesną! Dobre sobie. Większość wierzyła, że w niej nadzieja, że rozum zwycięży, że tylko w naukce znajduje się lekarstwo! Ha! Jednak te świetliste umysły rozumu pomijały ważna część wiedzy która w większości zaginęła w odmętach czasu. Wiedzy, która była przed pojawieniem się tak zwanych "naukowców". Jak można być tak ślepym by odrzucić swoją przeszłość? Zioła, kamienie, astrologię i całą resztę dziedzin tego co powoli się odradzało w bólu i niezrozumieniu?

Jednak, jego hobby miało też drugą zaletę, choć może i było to drugie hobby? Tak ciężko zdefiniować coś co przeszywa duszę człowieka i wyznacza mu cel. Mikail był pasjonatem rekonstrukcji historycznych późnego średniowiecza. Od młodego jeździł konno, a sztukę fechtunku znał też od dziecka, więc logiczne było, że i za kulturalną część się zaweźmie. Tak... te czasy minione były piękne. Może i w oczach wielu prymitywniejsze i ludziom się diametralnie krótko żyło, ale jednak... były piękne. Nie to co sztuczny i plastikowy świat znany z szeroko pojętej współczesności!

Tak czy inaczej, przeszedł szkolenie. Choć rozumiał, że jest niezbędne i znał podział grup i ich zależności, co de facto układało się w spójną całość, to jednak z chęcią by odpuścił niektóre elementy. Ciało miał w wzorcowej formie, więc była to bardziej formalność dla jego atletycznej budowy. Jazda konna i fechtunek swoje robiła jak by nie patrząc. Nie rozpaczał nad technologią, bo był... staroświecki. Zawsze wolał dotyk i zapach papiero. Być może dlatego, bo lwia część materiałów do jego prac naukowych nigdy nie pojawiła się w wersji elektronicznej? Albo to, że wolał załatwiać sprawy osobiście i nie jeden list w życiu napisał? Ciężko powiedzieć. W każdym bądź razie nie zrażał się się brakiem teraźniejszych zabawek. Ciekawiło go jak zareguje grupa badawcza... komu pierwszemu wejdzie w depresję, kto nabawi się naerwicy po odstawieniowej, jakie formy ucieczki od przerażającej wizji tego, że technologia nie działa, czy też to, jakie objawy odstawiennicze wystąpią w jego małej grupie... Nie mniej będzie zabawnie, a on miał dość długopisów, ołówków, wkładów i potężnie grubych, pustych zeszytów by to wszystko spisać!

Teraz jednak z leniwym uśmiechem słuchał słów naukowca, bodajrze francuza, lub belga, który "wprowadzał" ich w ten świat. Wiedział, że czasu jest mało, więc na dyskusje i rozmowy przyjdzie pora później. Teraz zalecał sobie odpoczynek by mieć siły na eksplorację tego nowego, niezbadanego skrawka innej płaszczyzny materialnej... ciekawe czy są tu jakieś zgrabne i ponętne istoty rozumne, choć... kilka kobiet które podejrzał na szkoleniu też wyglądały całkiem nieźle...