Wreszcie epicka akcja! John wreszcie dostał zastrzyk adrenaliny, który potrzebował. Dawno nie latał samolotem, ani nie skakał na spadochronie, ale jak widać umiejętności nie zardzewiały aż tak bardzo.


Spadając starał się zapamiętać topografię, szczególnie charakterystyczne punkty i miejsca lądować Rafa i Kimberly. Lądując John obserwował ostatni czaszę spadochronu. Nie zamierzał tak łatwo odpuścić przeciwnikowi. Miał tylko nadzieję, że Raf i Kimberly będą po drodze, albo znajdą siebie nawzajem.

John poczuł niemiłe ściśnięcie w żołądku. Widział już raz teleport i wiedział kto potrafi operować taką magią. Pamiętał też słowa Raydena o trwałości Osnowy oddzielającej światy i magicznej wyspie, gdzie ta bariera się zacierała. Obserwował uważnie przybysza zimnym wzrokiem oceniając potencjalnego przeciwnika.

- Chuj ci do tego - odpowiedział patrząc uważnie spod brwi. - Tutaj sprawy mają się inaczej, nawet dla pozaziemców znających geografię Ziemi. - Podejrzenie Johna wzbudziła zbyt dobra znajomość Ziemi. Gościu musiał tu przybyć w konkretnym celu, a to że trafił na nich nie wydawało się przypadkowe. Oczywiście, mógł próbować się wkupić po tym, jak rozwalił samolot, więc tym bardziej Doe był ostrożony. - Tutaj mamy taki zwyczaj, że jak wpadasz, to się przedstawiasz i mówisz kto cię nasłał, albo wyciągniemy to z ciebie siłą - powiedział dostrzegając ruch Rafa. Sam nie był spięty jak czarny ninja, wręcz przeciwnie, zrobił kilka luźnych kroków stając nawet bokiem, jakby nie uważał czarnego za przeciwnika.
- Shang Tsung? Quan Chi? Gadaj. -

Zabójca skierował wzrok na czarnoskórego mężczyznę. Nie spodziewał się, że usłyszy z jego ust imiona czarowników. Musiał sporo wiedzieć, chociaż nie wyglądał, ani na mnicha z Shaolin, ani na Lin Kuei. Kim więc był? Fowler nie wykluczał żadnej, nawet najbardziej niewiarygodnej możliwości. Już sam fakt, że z siedmiu miliardów Ziemian trafił akurat na przedstawicieli wtajemniczonej garstki, był mocno podejrzany. Czy to mógł być przypadek? A może akolita tylko udawał głupka, a wysłał go tu z nadzieją, że ta trójka go zabije?

Jeśli tak, istniały tylko dwie możliwości, w których mógłby wiedzieć, gdzie ci ludzie przebywają. Albo byli sługusami jego pana, albo na tyle potężnymi wojownikami, że korzystnym było ich obserwowanie. Oczywiście jedno nie wykluczało drugiego, chociaż nie wydawało się prawdopodobnym, by władcy innych światów wysyłali do ziemskiego swych najpotężniejszych wojowników. Łatwo ściągnęliby na siebie uwagę tutejszych bogów. No i czy Fowler by ich w takim razie nie znał? Druga alternatywa była łatwiejsza do sprawdzenia. A jeśli jednak służyli temu, przed którym Fowler uciekał, musi ich zabić, bo gdy dotrą do nich rozkazy ich pana, ruszą za nim w pościg.

- Dość głupi zwyczaj, śmiem twierdzić - powiedział pustym głosem. - Jednak twe słowa były odważne. Potrafisz potwierdzić je czynem?

Rozluźnił mięśnie i zaczął delikatnie przenosić ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Poruszał palcami u obu rąk, gotując je do chwycenia za broń, lub zaciśnięcia w pięści. Po ostatnich wydarzeniach daleko mu było do najwyższej formy, ale ze sługusami powinien sobie poradzić. A jeśli byli kimś potężniejszym to przynajmniej nie będzie skazany na los zbiega, kryjącego się w zakamarkach jak szczur.

- Dość głupi zwyczaj, śmiem twierdzić - powiedział pustym głosem. - Jednak twe słowa były odważne. Potrafisz potwierdzić je czynem?
- Walcz! - odpowiedział John nie przejmując się puszeniem się przeciwnika.
Dwa razy nie musiał powtarzać. Nie wiedzieć kiedy w ręku zabójcy pojawił się długi nóż dai-kunai z przymocowanym do niego cienkim łańcuchem. Zamaskowany mężczyzna szybkim ruchem posłał go w stronę czarnoskórego.

[media]https://vignette.wikia.nocookie.net/mkwikia/images/3/39/Scorpion_Spear-.png[/media]

John złapał łańcuch i pociągnął przewracając ninję. W kilku krokach skrócił dystans i zaatakował wstającego przeciwnika celując w głowę.
Fowlera zaskoczył refleks jego przeciwnika. Gdy tamten pociągnął za łańcuch, stracił równowagę i poleciał do przodu. Przekoziołkował jednak i błyskawicznie stanął na nogi, lecz wróg był już przy nim, gotowy do zadania ciosu. Tylko dzięki szkoleniu i refleksowi, pierwszy cios nie spadł na jego głowę. Ninja podbił rękę przeciwnika przedramieniem. Następnie zablokował silne uderzenie na korpus, odepchnął rękę zmierzającą ku jego prawemu kolanu i przeskoczył nogę, która starała się go podciąć. Łysy mężczyzna poruszał się niezwykle szybko, ale niepowodzenie jego ataku musiało wytrącić go z równowagi. Fowler wykorzystał to, pchnął przeciwnika do tyłu, a następnie przysiadł i sam podciął jego nogi.
On również wstał błyskawicznie, lecz nie wiedział, że czeka na niego niespodzianka. Zabójca, pomimo bólu spowodowanego złamanym żebrem, skoncentrował się, spomiędzy zaciśniętych palców jego prawej dłoni zaczęło się wyłaniać zielone światło. Pięść uderzyła w prawy bok murzyna. Cios, który powinien pogruchotać jego kości i nawet jeśli nie zakończyć walki, to ją rozstrzygnąć.

Uczestnictwo w Turnieju i trening pod okiem Liu Kanga przygotował Johna na wiele technik nie znanych ludzkości. Doe próbował uniknąć ciosu, jednak wokół było zbyt dużo światła, by mógł uciec. Zamiast tego wokół torsu pokawił się gęsty, kleisty cień, który znacznie zamortyzowała zabójczy cios. Mimo to, szpieg poleciał w tył upadając na plecy. Stęknął, ale nie było czasu na narzekania, w jego kierunku ponownie poleciał łańcuch, jednak zbyt wolno. John uniknął dai-kunai, chwytając łańcuch i podciągając się na nim wystrzelił z pistoletu, który znalazł się w drugiej ręce.
Ninja próbował się uchylić, ale było za późno. Pocisk rozorał mu skórę na lewym ramieniu. Piekący ból ogarnął całą rękę, lecz zamaskowany wojownik starał się o tym nie myśleć. O wiele bardziej wyczerpało go użycie ostatniej techniki. Techniki obosiecznej. Krople potu pojawiły się na jego czole, a oddech stał się dłuższy. Murzynowi zaś postanowił odwdzięczyć się tym samym. Sięgnął po ukryty za pazuchą sho-kunai, którego klingę wcześniej posmarował trucizną i posłał go w kierunku wroga.
John strzelił ponownie, ale tym razem był za wolny. Ostrze wbiło się w ramię.
- Masz już dość? - spytał ninja pewnym siebie tonem
- Motherfucker! - syknął. Wyjął ostrze i odrzucił je na bok. Teraz się ostro wkurwił. Ruszył w kierunku przeciwnika skracając dystans, zanurkował pod przelatującym ostrzem i wystrzelił lewą ręką w kierunku twarzy przeciwnika. John zawsze był praktykiem przedkładając skuteczność nad styl. Blok przeciwnika niewiele dał, bowiem zamiast uderzenia Doe sypnął piachem w oczy. Przeciwnik się zatoczył w tył jednak John nie dał mu szans na pozbieranie się. Zrobił wypad do przodu uderzając prawym sierpowym w szczękę. Był zły, nie zatrzymał się tam, ale pociągnął rękę dalej, następnie poprawił dwoma krótkimi uderzeniami na wątrobę i nerkę. Przeciwnik skulił się mimowolnie, jednak John jeszcze nie skończył. Kopnął nisko pod kolano aż strzyknęło niemiło i oszczęnym półobrotem przyłożył piętę do policzka Fowlera posyłając go na ziemię.
Walka była zakończona. John podszedł do leżącego ninji. - Masz już dość? - sparodiował ninję, ale w głosie Johna słychać było złość. Miał ochotę zajebać drania, ale oprócz tego, że szybko się gotował, równie szybko stygł. Wziął głębszy oddech uspokajając się i dodał:
- Teraz gadaj! Co tu robisz i czemu rozwaliłeś nam samolot! -

Świat zawirował wokół Fowlera, a on sam z wieloma obolałymi punktami na swoim ciele, wylądował na ziemi. Jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała, gdy ciężko oddychał. Mógł jeszcze wstać, mógł walczyć dalej, ale po co? Mógłby stawić opór jeszcze przez minutę, może dwie, a potem znów wylądowałby na ziemi. Pozostawało czekać na nieuniknione. Tylko że... ono nie nadchodziło.

- Teraz gadaj co tu robisz i czemu rozwaliłeś nam samolot?! - spytał tamten.

W pierwszej chwili zabójca myślał, że się przesłyszał, to zdanie nie miało sensu. Jaki znowu samolot? Nie odpowiedział od razu, wpatrywał się tylko niewidzącym wzrokiem w korony drzew i myślał najszybciej jak w tym stanie potrafił.

Najwyraźniej czarnoskóry brał go za kogoś kim nie był. Niby wiedzieli o takich ludziach jak Tsung i Chi, a nie potrafili odróżnić jednego zabójcy od drugiego. Napad kaszlu spowodował ból w prawym boku, przez który zgiął się lekko z grymasem na twarzy, ale po chwili jego głowa znów opadła na ziemię. Jak mógł dać się pokonać takim jak oni?

Kim oni w ogóle są? Z każdą chwilą odsłaniali przed nim kolejną wskazówkę dotyczącą ich tożsamości, a jednocześnie tylko bardziej się maskowali, bo nowa podpowiedź zdawała się zaprzeczać poprzedniej. Najnowszą była broń używana przez czarnoskórego. Pistolet. No i był jeszcze ten tajemniczy samolot, o który pytali. Musieli być więc Ziemianami, a przynajmniej murzyn nim był. Istniało więc niewielkie prawdopodobieństwo, że służą temu przed kim Folwer uciekał.

W końcu stwierdził, że może odpowiedzieć na ich pytania. Nic go to nie kosztowało, szczególnie że i tak nie znał na nie odpowiedzi:

- Logika, przyjacielu - odpowiedział butnie. - Najpierw pytasz co tu robię, a potem stwierdzasz, że zniszczyłem wam samolot. No to chyba sam sobie odpowiedziałeś na pierwsze pytanie - krótki śmiech, który przerodził się w kolejny atak kaszlu. - Kurwa... - jęknął z bólu. - Zaś odpowiedź na drugie brzmi: jaki znowu samolot?