Fowler był wewnętrznie rozdarty. Z jednej strony czuł dziką radość na widok ginących w cierpieniu shokanów, tak podobnych do tego, który wpakował go do klatki, z drugiej wolałby żeby to oni rozprawili się ze Scorpionem. Zdawał sobie oczywiście sprawę, że to niemożliwe, dlatego za kolejną miłą niespodziankę uznał tego szalonego brodacza, który najwyraźniej zamierzał się zmierzyć z demonem w pojedynkę. Takiego prezentu nie można było zmarnować.

Zabójca miał już zamiar zeskoczyć z muru, gdy w powietrzu rozległ się dziwny hałas. Helikopter, domyślił się na chwilę przed tym nim poczuł podmuch wiatru. Maszyna zawisła tuż nad nimi, ale kula ognia, wypuszczona nie wiadomo skąd, zmusiła ją do zmiany pozycji. Konkretnie do rozbicia się pośród drzew. Dwójka ludzi zdołała ją jednak opuścić przed katastrofą. W tej dżungli robiło się zdecydowanie zbyt tłoczno.

Fowler, nie oglądając się na towarzyszącego mu Rafa, zsunął się po ścianie muru i wylądował poza pierścieniem okalającym to chore, zawładnięte przez dziwnych shokanów, miejsce. Ruszył czym prędzej w stronę zarośli, gdzie miał nadzieję zniknąć, rozpłynąć się niczym sen. Przytomnie nie kierował się jednak w stronę śmigłowca, ani miejsca, w którym wylądowała dwójka jego pasażerów. Dzisiaj już raz zdecydował się na misję ratunkową i nie skończyło się to najlepiej. Nie popełni tego błędu ponownie.

Jego plan zakładał dotarcie do obozu, w którym wcześniej znalazł przewodnika...

John kontynuował pościg starając się nie zostać zauważony ani przez "siosty", ani przez strażników. Liczył, że sześcioręcy spróbują odciąć drogę dziewczynom i uda mu się cokolwiek dowiedzieć, jednak zawsze brał poprawkę na własne bezpieczeństwo. Fakt, że "jego" ochrona trzymała się na dystans mogło znaczyć, że idzie prosto w pułapkę, dlatego gdy kolejnym razem skrył się w cieniu użył swoich zdolności, by przenieść się do kolejnego wolnego miejsca i zgubić idącą za nim ochronę.

- Ciężko w to uwierzyć - odparł Fowler przez zaciśnięte zęby.

Kusiło go by rzucić się na nieznajomego. Skręcić kark, poderżnąć gardło, rozpruć brzuch i patrzeć jak wypływają z niego flaki. Powstrzymywała go jedynie świadomość, że stoi na z góry straconej pozycji, z powodu odniesionych niedawno ran i utraconego ekwipunku.

- Odejdź stąd, a rozważę możliwość, że mówisz prawdę.

- Więc ich szukaj, skoro taki z ciebie dobry samarytanin - warknął Fowler. - Czego ode mnie chcesz? Liczysz, że będę z tobą biegał po dżungli? Mam własne problemy - mimowolnie zacisnął obie pięści.

No i przesadził. Fowler z trudem powstrzymywał się przed zrobieniem czegoś głupiego, ale właśnie ogromna kropla przelała kielich goryczy. Trudno. Jeszcze jeden skalp Lin Kuei do jego kolekcji. Wolnym krokiem ruszył w stronę zamaskowanego wojownika. Jego oddech był spokojny, rytmiczny, ruchy pewne. Podszedł do przeciwnika na odległość kroku. Stał tam przez chwilę wyprostowany, wziął głęboki wdech i gdy wydawało się, że właśnie przemówi... Zadał cios.

Szybki prawy podbródkowy sięgnął celu, a pięść pięknie wbiła się w szczękę Lin Kuei, najwyraźniej kompletnie zaskoczonego. Wojownik wygiął się do tyłu, a Fowler wykorzystał to poprawiając okrężnym kopnięciem lewą nogą w bok. Ono również dosięgło celu, Shiray Ryu niemal usłyszał jak powietrze uchodzi przez usta jego przeciwnika. Zaskoczony mężczyzna próbował kontrować prawym prostym, nim jeszcze zdążył się wyprostować, lecz zabójca zbił bez trudu jego rękę, a po chwili bił na odlew w jego prawy policzek. Trzasnęło i głowa Lin Kuei odskoczyła w lewo. Jej właściciel pod wpływem uderzenia zrobił krok w tył, ale jednocześnie spróbował wyprowadzić kopnięcie prawą nogą. To zostało zablokowane przez lewe ramię Fowlera.

Nie dając się pozbierać wrogowi, ubrany na czarno ninja ruszył do przodu. Najpierw wykonał pchnięcie otwartą dłonią w klatkę piersiową przeciwnika, które jednak nie wyrządziło żadnej szkody prócz wytrącenia go z równowagi. Następnie szybko kucnął i prawą nogą uderzył szerokim łukiem w łydkę Lin Kuei, ale ten zdążył podskoczyć. Kontynuując obrót Fowler powstał i prostując lewą rękę wykorzystał swój impet do ataku w jego lewą skroń. Tamten najwyraźniej otrząsnął się już z zaskoczenia, bo zablokował ten cios, a wykorzystując odsłonięcie w jego wyniku boku Shiray Ryu, wyprowadził kopnięcie, które ścięło go z nóg.

Fowler po części odskoczył, a po części został odrzucony do tyłu. Przekoziołkował po ziemi, szybko wstając, po to tylko, by oberwać pięścią w twarz, nim jeszcze zdołał ją zobaczyć. Odruchowo zamknął oczy. Następny cios bardziej wyczuł, a raczej wiedział gdzie się go spodziewać. Zdołał go uniknąć w ostatniej chwili, odchylając się w prawy bok. Szczęście postanowił wykorzystać do kontrataku. Najpierw okrężne kopnięcie prawą nogą, potem lewy prosty w twarz i wreszcie kop z pół obrotu prosto w skroń.

Lin Kuei poleciał w bok. Wylądował na trawie, z której już się nie podniósł. Jedyne co zdołał zrobić to przeturlać się na plecy. Fowler podszedł do niego i popatrzył z góry w jego oczy. Chciał coś powiedzieć, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Pochylił się nad pokonanym przeciwnikiem. Zacisnął pięść i już miał wziąć zamach celem zadania kończącego ciosu, gdy ciało zamaskowanego wojownika rozpłynęło się w powietrzu. Shiray Ryu wpatrywał się przez jakiś czas w miejsce, w którym przed chwilą leżało. Teraz wiedział już kim był jego oponent. Jaka szkoda, że nie działał szybciej.

Na chwilę gniew znów nim zawładnął, gniew na samego siebie, ale szybko oprzytomniał. Nie pora na rozpamiętywanie błędów, trzeba działać. Cel się nie zmienił, obóz przewodnika.