Każdy wiedział skąd wzięła się Absinthe. Jak wielu innych, szukała azylu po wznowieniu nagonki na mutanty. Nieliczni wiedzieli również, że naprawdę nazywała się Absinthe Virgo, gdyż miała to wpisane w swoim dowodzie i paszporcie. Nikt nie był za to jej znajomym, nikt z nią nie trzymał, nie kumplował się. Większość czasu spędzała w swoim pokoju, stroniąc od kontaktu z uczniami, sporadycznie odpowiadając przed gronem pedagogicznym.

Nie wyróżniała się znacznie pośród innych nastolatków. Jej poglądy można było wyczytać z twarzy, podkreślone smoliście oczy, czarna szminka, rozjaśniane końcówki włosów, krzyż który nie reprezentował jej wiary, ale i tak go nosiła. Byłą gotką i miało być to widoczne, ale brakowało jej wciąż poświęcenia wymaganego do pełnej transformacji w członka rodziny Addamsów lub inną personifikację królestwa ciemności.

Gdyby nie musiała, nie stawiałaby się na zajęciach. Coś za coś, jeżeli chciała mieć dach nad głową, musiała odbębnić swoje minimum, a potem mogła zaszyć się w swojej norze, zniknąć w pokoju na kolejne godziny, wychodząc tylko w porach, kiedy prawie nikogo nie było w części mieszkalnej. Najbardziej wyczuwalnymi piętnami jej obecności stanowiły aromatyczna woń jedzenia tak wcześnie rano lub tak późno wieczorem, że większość spała oraz gra na gitarze dochodząca z jej pokoju zamkniętego na cztery spusty.

Wydawało się, że dziewczyna posiadała moc manipulacji czasem. Czy tego chciała, czy też nie, ponieważ czasami jej moc uruchamiała się samoczynnie i po każdym spotkaniu trzeba było dwa razy sprawdzić, czy nie zgubiło się jakiegoś drobnego przedmiotu. Te potrafiły znikać lub przenosić się bez wkładu Absinthe, jakby mało było jej uprzykrzających życie mocy, bowiem tych miała aż dwie. Virgo podobno widziała przeszłość w formie widmowego echa wszystkiego, co ruchome. Dużej wyobraźni nie potrzeba by dojść jak bardzo to upierdliwe.

Na szczęście nie wszystkie aplikacji jej mocy były utrapieniem. Potrafiła przenosić obiekty a nawet osoby w przeszłość, co wyglądało jak teleportacja i tylko dzięki skanowi Cerebro udało się ustalić dokładnie, że nie o takiej relokacji była mowa.

Nie tylko w przenośni Absinthe zdawał się żyć w innym świecie. Ostatnią z jej wykrytych możliwości był dziwny stan w jakim bytowała. Zdawała się ważyć tyle, co nic, chociaż masa jej ciała wykazywała coś zupełnie innego. Potrafiła nawet chodzić po wodzie, chociaż problemu z podniesieniem ciężarów nie miała.

Taka była Absinthe Virgo. Samotniczka z wyboru wykazująca tylko jedną emocję - wieczne niezadowolenie i dezaprobatę.

Huk eksplozji wybudził Collina ze snu. Mężczyzna usiadł na łóżku próbując strząsnąć resztki snu. Sięgnął po butelkę whiskey stojącą na nocnym stoliku i pociągnął łyk. Na zewnątrz panował rwetes jakby cała szkoła była postawiona na nogi. W sumie nie dziwne, nie? Ktoś właśnie wysadził coś w okolicy.

Lynn zerwał się z łóżka, wsunął nogi w cichobiegi i doskoczył do okna. Nic nie zobaczył, jego okna nie wychodziły na tę stronę. Za drzwiami ktoś krzyczał próbując dodać sobie nieco przez wrzucanie przecinków tu i ówdzie. Collin znał takich. Sam był po trzydziestce, swoje już widział, w wojsku odbębnił służbę, znał więc ten typ okrzyków. Tym niemniej nie stosując się do niego otworzył drzwi wchodząc na oświetlony korytarz. Przechodząc obok łóżka mimowolnie rzucił okiem na naładowany akumulator stojący pod łóżkiem. Poczuł pewien wstyd zmieszany z zażenowaniem. Codziennie, kiedy nie używał swoich mocy musiał rozładowywać nadmiar energii gromadzonej w ciele poprzez upuszczenie ładunku elektrycznego. Mógł tego nie robić, ale następnego dnia cholernie bolały go mięśnie. To zaś sprawiało, że chętniej sięgał po alkohol, sex, czy inne używki. Ładowanie akumulatora było więc sposobem na (i to dosłownie) rozładowanie napięcia. Może dlatego Collinowi kojarzyło się to z masturbacją i wywoływało zażenowanie ilekroć spojrzał na czarną skrzynkę? Zupełnie jakby był nastolatkiem chowającym nieudolnie przed rodzicami świerszczyki.
Mężczyzna potrząsnął głową i zamknął drzwi za sobą zostawiając za sobą wszelkie poczucie winy. Wydawało się, że panuje tu hałas jak po ataku terrorystycznym. Mierzący ledwo ponad metr siedemdziesiąt, czarnowłosy Collin nie wystawał na tyle z tłumu by poprawnie ocenić sytuacje, więc ruszył w kierunku głównego hallu. Miał na sobie luźne dresowe spodnie koloru szarego i pasującą do nich koszulkę na ramiączka. Był dobrze zbudowany, ale bez fajerwerków, ani model na wybiegu, ani atleta. Tym niemniej mięśnie wyraźnie wypychały przylegającą do ciała koszulkę.


Przeciśnięcie się przez hordę mutantów nie było łatwe, ale na szczęście prawie każdy chciał skorzystać ze swoich mocy, co powodowało, że przeciskanie było dużo łatwiejsze. Coś jak zmiana pasów na zakorkowanej trzypasmówce.

Absinthe wyszła za resztą, ale sama nie wiedziała po co dokładnie. Nie posiadała widocznych mocy, a straszyła co najwyżej fryzurą, bo nie miała czasu się rano uczesać. Stanęła gdzieś w tyle i zrobiła taką samą minę, jak zawsze. Miała szczerą nadzieję, że jej nie widać.