- Wywiad, mówisz? Czemu nie? Tylko że zadasz mi swoje pytania po drodze, bo właśnie teraz się zwijamy. Wystarczy już twoich czterech kątów na chwilę obecną - nici z pozostania na miejscu, na to wygląda.

Po ponownej transformacji, w zabójczo przystojnego gościa z przedtem, lecz tym razem w mniej formalnym stroju (bo garniak jednak zbyt ogranicza ruchy, a wyluzowany, lecz stylowy ubiór wyciągnął z głowy "Astralki", tak jak zwykle), jeszcze raz przeglądnął się w lustrze, po czym w jakiś sposób spowodował, że to zniknęło na jej oczach. Szybkim krokiem wyszedł z lokalu, przenikając przez drzwi niczym duch, wyciągając swoją nową kumpelę zza stołu bez żadnego ostrzeżenia.

- Jakbyś miała jakieś problemy z poruszaniem się, to nie kłopocz się myśleniem przestrzennym, tylko po prostu idź. Tak jak zawsze to robiłaś, nawet mimo iż nie masz nóg, okej? Dzięki, wiedziałem że to dla mnie zrobisz - rzekł podczas spaceru w dół ulicy, podczas którego wielu ludzi zaczęło mu strzelać fotki. Dźwięki odpalanych zdjęć szybko przeinaczyły się w irytujący chór, więc stał się transparentny ku wielkiemu zdziwieniu gawiedzi, która przez chwilkę stała z szeroko rozdziawionymi gębami.

- Widziałaś go??? To musiał być jakiś wyjebiaszczy aktor! Albo model! Szukaj jego Insta! Iiiii! - zapiszczały dwie nastolatki, obezwładnione zdjęciami swojego nowego idola.
- To chyba był syn Copperfielda i Predatora! Widzieliście jak zniknął?! - trzech gości było wybitnie zaskoczonych takimi umiejętnościami.
- Dzień Sądu nadchodzi! Pomiot Szatana stąpa po ziemi! - wyjęczała nawiedzona babcia, szybko gromadząc wokół siebie kłębuszek jej podobnych.

Ogólnie, pojawienie jak i zniknięcie wprowadziły spore zamieszanie w okolicy; połowa z obecnych będzie o tym zdarzeniu wspominać do końca swego życia i jeden dzień dłużej. Taki los BNów.

- Swoją drogą, mam wrażenie, że nie do końca wiesz co się dzieje. Nie zrobiłem z ciebie żadnego astralnego, czy eterycznego bytu, ani nie jesteśmy w innej rzeczywistości. Jesteś skompresowanym umysłem, któremu nadałem taką półprzeźroczystą, niematerialną formę, bo inaczej twoja psyche nie dałaby rady cię utrzymać w całości bez ciała i rozpłynęłabyś się. Tak po prostu - przemówił do dziewczyny, wchodząc w boczną alejkę, gdzie mogą być z dala od wścibskich oczu, a on w trybie mięsnym.

- Wiem że zapytasz, więc od razu ci powiem: jestem tu na urlopie, ale musiałem skądś wziąć fizyczną postać, jako że nie dam rady nic zrobić w tym wymiarze bez podpięcia się najpierw pod jednego z tutejszych. Ale widzę, że nie strzeliłaś zbyt dużego focha z tego powodu, więc jestem pewien że zostaniemy super przyjaciółmi. Możesz mi mówić Seld, lub Selda... moje prawdziwe imię ma 473.5^71 bitów długości, więc skróciłem je specjalnie dla ciebie - wyciągnął dłoń w jej kierunku, oferując w komplecie uśmiech pełen perliście białych zębów. W dobrym tonie byłoby się zrewanżować swoim prawdziwym mianem; "Astralka" niezbyt dobrze będzie się odmieniać przez przypadki.

- Ale ty wiesz, że wszystko co dzieje się w twoich myślach jest do mojego wglądu, tak długo jak jesteśmy połączeni? - spojrzał na nią z przechyloną głową, w momencie wiedząc jak odnieść się do tych wszystkich osobistych wstawek. - Jull niczym żul? Maria od Santany? Zelda? Może jeszcze elf? - moment później był księżniczką Zeldą, odwalając najlepszy tej wymyślonej postaci cosplay na świecie w ciągu najbliższych paru milleniów, w pełni zgodny z wymyślonym oryginałem w najmniejszym nawet szczególiku.

- Nie wymyśliłam sobie imienia, w przeciwieństwie do ciebie - warknęła, zwężając oczy w wąziutkie szparki pełne głębokiego wzburzenia. - Lucie Leroux, tak? Brzmi jak tania prostytutka albo gwiazda porno z całą kolekcją chorób wenerycznych.

Moment później zmieniła się sceneria, na taką ekskluzywnego studia do kręcenia filmów dla dorosłych. Nasza "(Z)(S)elda", w stroju greckiej matrony sprzed wieków (obowiązkowy wieniec oliwny), siedziała wygodnie rozłożona na leżance reżysera, karmiona krewetkami na patyczkach przez asystentkę w bikini. Cały pokój był pełen ekwipunku do filmowania: kamer, oświetlenia, mikrofonów, i ludzi którzy te wszystkie sprzęty oporządzali. Głównym punktem zbornym tego miejsca było wielkie łóżko wyłożone czerwonym aksamitem i zroszone płatkami białych róż; wiecie, luksus przede wszystkim, a do tego zapach cytrusowych perfum. Na łóżku leżała, z szeroko rozłożonymi nogami, jaskrawa gwiazda biznesu o niekwestionowanej pozycji... Lucie Leroux!

A przynajmniej tak jest napisane na ogromnym plakacie obok pani reżyser.

Nie sposób też nie wspomnieć o trzech wielkich gościach i ich niekonwencjonalnie pokaźnych knagach, gotowych do akcji. Wszyscy trzej panowie są niebezpiecznie blisko naszej głównej protagonistki, a co więcej, ich dłonie, które są na jej ciele, ona odczuwa w pełni. Cokolwiek się dzieje, dzieje się w 100% na fakcie i takoż też jest percypowane. To co stać się może, również istnieje ryzyko (albo pewność, zależy jak na to patrzeć), że będzie doskonale odczute.

- To co, słońce? Możemy kręcić? - nonszalancko spytała kobieta na leżance, przegryzając kawałek sera. - Czy może coś jeszcze masz mi do powiedzenia?

Naszej "Zeldzie" wyskoczyła wielka, pulsująca ledwo kontrolowaną furią żyłka na czole; ilość błazeństwa wylewająca się z ekranu przepełniła bufor nawet istoty 5D, a to nie lada wyczyn. Już podnosiła ręce, by wymazać dziewczynę w jej obecnej formie z zapisów czasu i przestrzeni, choćby miało to skutkować powrotem do Heksuna, ale właśnie wtedy asystentka wraziła jej wielkiego prażonego kasztana wprost do buzi. Odpowiedzią było kasłanie, które skutecznie zatrzymało nadciągający Armageddon. Pokonując chwilowe trudności z oddychaniem, wzięła serwetkę z rąk uśmiechniętej kobiety, która o mało co jej nie zgładziła (choć mając już ogólne rozeznanie w potędze tej istoty, to raczej nie ma możliwości aby kopnęła w kalendarz z powodu zakrztuszenia).

- Uch... ostatni raz transfiguruję przedmioty, żeby robiły za prawdziwych ludzi - powiedziała z wyniosłą godnością, po czym pstryknęła palcami i asystentka powróciła do swej prawdziwej formy: zardzewiałego pręta, który z hukiem upadł na beton.

Tak, beton, bowiem całe studio było wciąż tym samym zaułkiem, tylko odpowiednio przekształconym; rozmaite sprzęty i postaci były niczym innym jak rozmokłym kartonem, workami pełnymi śmieci, czy nawet przeżartym brudem materacem jakiegoś bezdomnego.

- Następnym razem będę przeobrażać realnych ludzi w inne, równie rzeczywiste, gładkoskóre małpki. Tak, przynajmniej nie będzie trzeba tworzyć kodeksu etyczno-moralnego od zera w ich głowach... - wycierając buźkę chusteczką, schowała ją do kieszeni. - Dosyć tych bredni, moja droga.

Pięć sekund później, ktoś mógłby zapytać co dwie, wstrząsająco atrakcyjne, damy o oczywistym szlachetnym rodowodzie, odziane w wieczorowe sukienki i obładowane platynową biżuterią, robią w ciemnym zaułku pełnym żuli? Ale to tylko jakieś kapryśne "bóstwo" i jej najnowsza zabawka. Tzn. na chwilę obecną chyba tak to wygląda z zewnątrz.

- Nieźle, Lucie - skwitowała formę swojej partnerki do kolacji, oglądając ją od stóp do głowy. - Jak mówiłam wcześniej, najpierw coś zjedzmy, a potem omówimy wszystko przy stole. Zrobiłam twoje tymczasowe ciało z nieruchomych fotonów, więc nie będziesz miała większych problemów z manipulacją otoczeniem... a teraz proszę, daj mi swoją kartę płatniczą. Masz ją w torebce - istotnie, na ramieniu świeżo zrobionej "księżniczki" jest stylowa torebka, a w środku wszytko czego potrzebuje nowoczesna dama w wielkim mieście. Pieniędzy najbardziej, więc zaraz odbędzie się cudowne rozmnożenie.

- Zwolnij, kochanie. Jesteś teraz księżniczką Lucie, a kobietom królewskiej krwi nie przystoi nieopanowanie - odpowiedziała z dostojnym uśmiechem, zręcznym ruchem biorąc przekazaną kartę. Podnosząc ją do góry, trzymała ten magiczny kawałek plastiku pod światło, aż po chwili począł się jarzyć blaskiem. Po kilku sekundach blask zniknął, zostawiając ulepszoną kartę: kredytową, w wersji hiper ultra luksusowo-diamentowej, bez limitu na koncie. Swoisty "róg obfitości", zamknięty w parudziesięciu centymetrach kwadratowych.

- Tym razem bez szwindli; zapłacę swoimi osobistymi funduszami, które przeniosłam z przyszłości - rzekła, biorąc swoją najnowszą przyjaciółkę pod ramię. - Ale wracając do twego pytania: zjemy co tylko zechcesz, choć pierwsze danie zamawiam ja. Po tym wszystkim co dotychczas przeżyłaś ze mną, to chyba najlepszy sposób, aby ci wszystko wynagrodzić. Możesz jeść ile chcesz, ale powoli, bo coś może się nie złapać w fotonową powłokę i nie poczujesz żadnego smaku, a tylko narobisz bałaganu. To jedyne zastrzeżenie... i jeszcze diademy dla nas obu - dokładnie tak, we włosach obu pojawiły się (znów platynowe) nakrycia głowy, będące oznaką władzy książęcej.

Wychodząc z zaułka, zamiast na typowej ulicy typowego miasta typowej dziennikarki Lucie, znalazły się na szerokim deptaku w centrum ogromnej metropolii. Wysokie wieżowce, których końca nie sposób dostrzec z poziomu betonowego gruntu, mnóstwo ludzi pędzących ku swemu przeznaczeniu, ale jednak znajdujących czas, aby oczyma wielkimi jak spodki gapić się na dwie wytworne damy znakomitego rodu, oraz paparazzi, którzy zwęszyli okazję, zalewając wysoko urodzone błyskami fleszy (co jak co, ale Selda potrafi się wdzięczyć i pozować do zdjęć; znów dzięki wiedzy z głowy swojej najnowszej przyjaciółki).

Dodatkowo, kobieta z szafiru umieściła je tuż przed wejściem do okazałej restauracji "Le Picotto", gdzie ceny zaczynają się od czterocyfrowych liczb. Bez kitu, w środku siedzą sami dziani goście, konsumujący sadzone jajka z nigeryjskich pustułek grenlandzkich albo homary z dna Rowu Mariańskiego, czy degustujący florenckie wino z XIII wieku albo inne, mocno wymagające pod względem opłat, dania. Ba! Mają tu nawet trzech goryli przed automatycznie rozsuwanymi drzwiami, a jeden z nich zaczął nerwowo szeptać do mikrofonu na widok eleganckich pań S&L. Księżna o brązowych włosach (czyli Selda) gustownym krokiem skierowała się do restauracji, ciągnąc panią blond Leroux za sobą.

W wejściu restauracji ustawili się chyba wszyscy pracownicy, włączając w to szefa kuchni, recepcjonistę, kelnerów i kelnerki, gościa od monitoringu, a nawet jakiegoś losowego elektryka pod krawatem, który właśnie przeprowadzał na obiekcie naprawy; wszyscy postawieni na baczność przez entrée "arystokratek". Główny menadżer zaczął się pocić, gdyż Selda przeciągała ciszę, uśmiechając się do niego w milczeniu, a on nie zaryzykuje kariery odzywając się pierwszy. Na szczęście dziwaczna istota wsadziła mu kartę kredytową w kieszeń marynarki, rozładowując sytuację.

- Dzień dobry, un ami. Najlepszy stolik i dwa razy specjalność szefa kuchni na start. Bez przystawek, ale proszę przynieść butelkę "Tāmen shāle sauté" albo jeśli nie ma, to innego, najdroższego wina z ryżu. Jeśli Astral-... yhm, Lucilla czegoś sobie zażyczy, proszę spełnić jej zachciankę. Na razie to wszystko, o reszcie dam wam znać po zjedzeniu obiadu, podczas którego proszę nam nie przeszkadzać. I zamknij buzię, słońce - szczęka menadżera była niebezpiecznie blisko podłogi, a to dlatego że nieczęsto doświadczają tu tak zdecydowanych, dzianych klientów, którzy od razu wiedzą czego chcą, nawet jeśli detale pozostają w gestii pracowników.

Obie zostały doprowadzone do stolika pośrodku sali dla VIPów, gdzie samo miejsce znajduje się na niewielkim wzniesieniu elewacji, wewnątrz stylizowanej po grecku altany z kolumienkami z białego marmuru, owiniętymi winoroślą. Trochę dalej jest nawet fontanna i zespół muzyczny grający właśnie antyczny "Epos o Gilgameszu". Widać, że tutaj słowo VIP traktują na serio. Kładąc swój tyłek na krześle, Selda poczekała aż kelner wykona całą potrzebną ceremonię otwarcia wina i się zmyje (to dobry moment dla Astralki, by i ona zajęła miejsce przy stole), po czym podniosła do góry swój, pełny już kieliszek.

- Twoje zdrowie, Lucie żurnalistko, z imieniem po babci i sławnej tenisistce zarazem - sprecyzowała nasza dama, wychylając szkło i jednym duszkiem połykając całość alkoholu, nie bawiąc się w degustację. - Pytałaś kim jestem, więc w skrócie: jestem istotą z piątego wymiaru, gdzie mam swój dom. Podczas gdy ty egzystujesz i operujesz w trzech "aspektach" rzeczywistości, pod moim władaniem jest jeszcze czas i przestrzeń. Nie będę ci zapeszać głowy faktami z mojej aktualności, dodam więc tylko, że tematyka wiązań i sił atomowych, elektromagnetyzmu oraz grawitacji, plus związane z nimi wszelkie zwyczajowe przykrości i dylematy, nie są dla mnie żadną przeszkodą.

Ugryzła się w język, bowiem w jej głowie to wytłumaczenie brzmiało lepiej. - Może inaczej... traktuj mnie jako potężną czarodziejkę z przyszłości, która stoi na straży tej części wszechświata. Mam do dyspozycji magię za pomocą której potrafię transformować ludzi, zwierzęta i przedmioty w co tylko chcę, przywoływać rzeczy, mieszać w głowach, znikać i pojawiać się, teleportować, zsyłać burze i gromy, nabijać karty płatnicze pieniędzmi oraz wiele innych. Choć to kim jestem, jest mniej ważne od tego dlaczego tu jestem, a o to też pytałaś, a co wiąże się z pytaniem po co jesteś mi potrzebna. Jestem tu, bo wygląda na to, że za niedługo ktoś przyzwie na Ziemię istotę 4D z przyszłości, która nie powinna się tu znaleźć, a narobi porządnego zamieszania. Niestety, nie mogę bezpośrednio ingerować nawet w poważne sytuacje takie jak ta, bez uprzedniego zespolenia się z istotą rozumną, której problem będzie dotyczyć, pośrednio lub bezpośrednio, bo zabrania mi tego moja... hmm... "umowa o pracę".

Wypiła kolejny kieliszek wina, oblizując wargi. - Potrzebowałam ciała fizycznego i kopii informacji z twojego umysłu, żeby "zagnieździć" się w tym wymiarze i móc działać. Tylko nie myśl, że jestem pasożytem, który po wykonaniu misji cię zabije. Nie, nawet ci zapłacę za użyczenie mi siebie. To było tak urocze, trzymanie wielkiego szafiru z wyskakującymi pytaniami, który dostałaś od nie wiadomo kogo, zamiast ucieczki, że zasługujesz na wynagrodzenie. Serio - puściła oczko w stronę swojej interlokutorki. Informację o tym, że to świetna okazja, by zrobić sobie urlop i zakosztować wszystkich przyjemności 3D zostawiła chwilowo dla siebie.

Zalew nowych informacji, tak, można to tak nazwać. Wszakże niecodziennie dostaje się info, że jakiś pozaplanarna czarodziejka, podróżniczka w czasie i kosmiczna obrończyni wzięła cię pod swoje skrzydła. W trybie wymuszonym, gdzie de facto masz gówno do gadania, ale jednak. Może następnym razem Lucie nie będzie przyjmować niezamówionych paczek, to wtedy nie będzie musiała robić za czyjś zasób fizyczny i umysłowy. Ale chyba nie jest tak źle, w końcu Selda powiedziała po co tu jest, więc pewnie prędko zrobi co trzeba i wszystko wróci do normy?

- Naczynie? Interesujące porównanie - księżniczka o brązowych włosach oparła podbródek na mostku ze swych dłoni. - Jesteś amforą na wino mojego życia, pudełkiem na biżuterię mojej próżności, skrzynią na towary mojego jestestwa, a także, ponad wszelką wątpliwość, wspaniałym strumieniem przyjemności i odskocznią od rygoru monotonii, skarbie.

Nasza blondynka poczuła się jak wtedy, gdy Selda po raz pierwszy zaczęła manipulować nią po wyjściu z klejnotu. Wiesz, rozdzieranie neuronów, kompresje umysłowe, te raczej nieprzyjemne sprawy, lecz tym razem to była tylko chwilka bólu, bowiem zaraz potem Lucie stała się glinianym, smukłym naczyniem, tylko po to by przekształcić się w hebanowe pudełko, potem urosnąć do rozmiarów okutej metalem skrzyni, a następnie zostać żyjącą cieczą i rozlać się po podłodze, spływając po schodkach altany wprost pod nogi zaskoczonej kelnerki o źrenicach malutkich jak główki od szpilek. Goście sali dla VIPów zamarli w ogłupieniu, widząc niespodziewaną sekwencję transfiguracji na żywo, sztućce z brzdękiem powypadały im z rąk, nie wiedząc jak zareagować. Dyskomfort bycia ciałem ciekłym szybko ustąpił, gdy istota 5D przywróciła swą przyjaciółkę na krzesło w fotonowo-człowieczej postaci z błyszczącym diademem.

- To magia, moi drodzy - Selda opowiedziała głośno na niezadane, ale cisnące się na usta pytanie ich mimowolnej widowni, która na te słowa wstała i zaczęła klaskać gromkie brawo. Owacje i podniecenie było tak wielkie, że przywołały menedżera restauracji, ale ten widząc, że źródłem larum są królewskie gwiazdy, szybko zamknął salę dla postronnych, a sam się ewakuował. To MUSI być jakiś test z centrali, nie ma innej możliwości. Chcą zobaczyć jak się zachowa, czy wybuchnie, czy się nadaje. Ale on wie lepiej, niż mieszać się w takie sprawy, więc będzie się trzymał z daleka.

Jakieś dwa tuziny eleganckich pań i panów otoczyły stolik składu nowoczesnych prestidigitatorek S&L. Wszyscy koniecznie chcieli wycałować rączki oraz dostać autograf, a sami oferowali zaproszenia do swoich okazałych rezydencji i multum miłych słówek, pytając równocześnie o to jak ta sztuczka została zrobiona. Czy to były hologramy, a jeśli tak to gdzie są projektory? Jak Lucilli udało się tak zniknąć na oczach wszystkich? Czy to elitarny trailer najnowszego filmu sci-fi albo fantasy, i kiedy premiera? Selda nie zdradziła żadnych szczegółów, a tylko zbyła wszystko uśmiechem i zręcznymi autografami (w tym z dedykacją dla Myrona). Nie trzeba chyba mówić, że od naszej Astralki też chcą autografów i las dłoni podsunął jej notesy i wieczne pióra, patrząc artystce w oczy i prawiąc wyszukane komplementy.

- Mówiłaś iż nie masz super mocy... a co powiesz na super moc skupiania na sobie uwagi śmietanki społeczeństwa? - zapytała telepatycznie Selda w przerwie pomiędzy rozdawaniem podpisów, umieszczając słowa wprost w głowie swej tymczasowej towarzyszki na śmierć i życie. Do tego kelnerka wreszcie się wyrwała z szoku i przyniosła im obiad w postaci jakiegoś super puszystego omletu z wyszukanym sosem (pani kelner nie miała szansy sprecyzować, bowiem została odsunięta przez snobów od stolika po tym jak dostarczyła papu). - A teraz przetestuj swą drugą zdolność: rozkazywania namolnym szpanerom. Spraw, aby się stlenili, bo za chwilę nie będzie czym oddychać. No, dalej, zobacz sama jakie to łatwe... wystarczy że przekażesz im swoje życzenie w stanowczy sposób.