Selda, będąc super taktowną damą, którą w tym momencie jest, pominęła fakt, iż jej przyjaciółka sobie ten rozkaz gdzieś tam pomyślała w tej swojej blond łepetynie, a nie wymówiła na głos, tak jak powinna. Zamiast tego zmaterializowała megafon na zewnątrz altany, który przekształcił myśl w słowo słyszalne, aby grupa docelowa mogła doznać objawienia i uwierzyć. Naszej istocie 5D nie drgnęła powieka na treść lakonicznego polecenia, zamiast tego wzięła się za obiad, patrząc jak cała grupa ważniaków zabiera się do wyjścia pomiędzy kęsami. Niestety, ludzie pod wpływem nieprecyzyjnego rozkazu poruszają się nieco niezdarnie, więc w drzwiach zrobił się momentalnie zator, który pracownicy "Le Piciotto" musieli rozładować, wyciągając pojedyncze osoby za ręce i nogi z zakorkowanej masy ludzi. Zrobiło się też niezłe zamieszanie w sprawie rachunków, bowiem ci klienci byli tak odcięci od świata rzeczywistego, że wyglądało jakby zbiorowo walnęli sobie porządne wiadro, ale menedżer jakoś to ogarnął, choć mocno się spocił z powodu tego bałaganu. Pomruczał też coś pod nosem na dwie damulki, które zostały na sali dla VIPów.

- To było kapitalne danie. Idealna kompozycja wyważonej jajecznej puszystości w połączeniu z solidną cierpkością chrzanu i dyskretną aksamitnością zmielonych migdałów - czarodziejka już skończyła swoją porcję, wycierając buzię chusteczką. - Cała gama smaków idealnie pasuje do siebie, niczym funkcja Fjerrta w połączeniu ze zbiorem liczb nienaturalnych. Ech, nie pytaj, to sprawy techniczne istot z piątego wymiaru.

Wstając zgrabnie z krzesła, zabrała swoją torebkę i podchodząc do Astralki, położyła jej dłoń na ramieniu.

- Muszę skorzystać z toalety. Za chwilę zadzwoni nasz wspólny znajomy, a ja nie chcę z nim rozmawiać będąc w nieprzyzwoitej sytuacji. Odbierz proszę, i jak będzie chciał czegoś za dużo, to powiedz, że interesują cię tylko zwrotne konkrety - następnie się zmyła, płosząc kelnerów stojących przy wyjściu.

Istotnie, toporny, aczkolwiek klasyczny aparat telefoniczny, taki z ery impulsowych rozdzielni (ale bez dołączonego kabla), zostawiła na stole; wygląda jakby w połowie był eteryczny, ale to chyba po to, by Lucie mogła bez niepotrzebnych problemów podnieść słuchawkę. Słuchawkę, która właśnie teraz zaterkotała. I jeszcze raz, a potem znów. Cholera, rzeczywiście ktoś dzwoni na gorącą linię wprost do księżniczki-bogini. Może główna protagonistka odbierze, tak jak Seldzia ją prosiła?

Na początku była cisza, choć nie do końca, bowiem dało się usłyszeć chyba dźwięk odbezpieczanego pistoletu i małą szarpaninę, po tym jak ktoś komuś tego gnata przystawił do skroni. Coś tam, coś tam, jakieś jęki i wreszcie ktoś się odezwał.

- No elo, m-mordeczko! - toż to nasze dresiwo z firmy kurierskiej; jego głos taki trochę speszony. - Pamiętasz mnie? Dostarczyłem c-ci tę pakę co w chuj ważyła? Dałaś mi napiwek... aha, właśnie, już go przejarałem i nieźle się porobiłem, mówię ci, ale była ja-... ała! Kurwa!

Jakieś hałasy aksamitnie spuszczanego oklepu.

- Dobra, już d-dobra! S-Słuchaj, bejbe, jest akcja o życie i na fakcie, bez kitu: muszę odzyskać to gówno, które ci przyniosłem. To była porobiona akcja, c-coś poszło nie tak w listach przewozowych i dostarczyłem gdzie nie trzeba. Wpadnę po nią i będę za jakieś pół godziny, bo... uch... stoję w korkach, tak właśnie. Będziesz na miejscu? Dogadamy się jakoś, co nie?

- Wygląda na to, że kłopoty z policją jeszcze się na dobre nie skończyły, bo teraz doszły problemy z gangsterami. Wszyscy chcą cię teraz wsadzić za kratki lub zabić, a to tylko dlatego, że ja coś sobie od nich pożyczyłam albo dałam im coś czego dać nie powinnam. Och, twoje życie to jeden wielki bałagan, Lucie. Na normalność będziesz musiała jeszcze nieco poczekać - Selda westchnęła ze swojego krzesła; wróciła na miejsce niczym zjawa, nie dając znać w żaden sposób, że jest obok dopóki się nie odezwała.

- Nie musisz mi mówić czego dokładnie chciał kurier. Już to sobie pobrałam z otwartej księgi twojego umysłu - wyciągając paczkę fajek marki "Hard Dry West" z torebki, odpaliła jednego, wypalając połowę w ciągu kilku chwil. Ani odrobinę nie zebrało jej na kaszel.

- Swoją drogą, to nie była Beretta F92S, tylko CZtka 75, ale mniejsza o to. Zapomniałam ci wspomnieć, ale pierwsza kompresja twojej jaźni zajęła mi 84 godziny i w międzyczasie parę spraw potoczyło się swoim torem. Nasz chłopaczyna na 100% umrze, jeśli nie stawimy się w twoim lokum w ciągu następnych 35 minut, a jego zwłoki rozpuszczą w kadzi przemysłowego kwasu - nie mając popielniczki na stole, po prostu położyła kiepa na obrusie, niewiele sobie z tego robiąc.

- To znaczy, możemy naszego skarbeńka zignorować, ale dzięki niemu jesteśmy takimi wspaniałymi przyjaciółkami, więc to tak jakby też twoja sprawa; krótko mówiąc przydałoby się go uratować, nie sądzisz? - jej oczy zrobiły się lekko wilgotne, więc wytarła je delikatnie chusteczką.

Istota 5D zdążyła się już przyzwyczaić się do nawałnicy przypadkowości, która, zdaje się, jest permanentnym elementem umysłu Lucie, a czyni z niej fantastyczny element komediowy tego, jakże poważnego, scenariusza, ale na wątek o "bara bara" uniosła brew. Wygląda na to, że dla naszej blond bohaterki uczucia i cielesne żądze są nierozerwalne, przez co może "stosunkować" się tylko z tymi, z którymi związały ją niezwykłe przeciwności losu i dosadne emocje; nie "migdalenie się z byle" kim, zwłaszcza z żywotnymi przystojniakami ze studia filmów dla dorosłych, to oczywisty przejaw standardów i siły woli, trzeba przyznać. Pominęła milczeniem wybór kandydata o IQ wartości okołozerowej na swojego potencjalnego kochanka, czy może nawet coś więcej, ale w końcu są przyjaciółkami, a przyjaciele się wspierają, więc pora uratować tego koleżkę!

Przywołując swoją diamentową kartę z kieszeni menadżera restauracji, w procesie szybkiej transmogrifikacji wyczarowała gruby plik lokalnych i legalnych środków płatniczych. Wychodząc z sali dla VIPów, wcisnęła je w dłonie pierwszego lepszego kelnera, płacąc za wszystko, resztę zostawiając jako napiwek; tutaj można zobaczyć jak wyglądają oczy wychodzące komuś z orbit. Przechwytując Lucie przed wejściem, złapała ją za rękę, strącając jakiś dziwny cyfroblat odmierzający czas w prawym górnym rogu ekranu.

- Pan prezydent Putin nie przyśle po ciebie samolotu do centrum Paryża, złotko. Lepiej będzie jeśli skorzystasz z bardziej niezawodnych i niepowodujących międzynarodowych incydentów linii lotniczych. Moich, krótko mówiąc - zmieniając swoją formę w tą postaci z komiksu, Supermana precyzując (kolejny ułomek wiedzy z głowy pani dziennikarz), złapał swoją Lois Lane za biodro, po czym uniósł ich oboje w powietrze, pozwalając niewinnie drgać swojemu rozpoznawalnemu loczkowi.

Wrzaski, które temu towarzyszyły i towarzyszą, są słyszalne nawet z wysokości stu metrów, taki dym urządziła kolejna pokazówka. Nonszalancko uśmiechając się w stronę księżniczki, rzekł zaczepnie.

- Proszę zapiąć pasy, pani reporter z wielkiego miasta. Odlot za 3, 2, 1... - prędkość 5 Machów na dzień dobry powinien zdmuchnąć ją z miejsca, ale silna ręką trzymała ją solidnie. Niestety, porywy wiatru na wysokości 5 kilometrów n.p.m. zdążyły zerwać jej wszystkie włosy z głowy, a także pomogły pogubić wszystkie ubrania, a do tego pokryć ją grubą warstwą lodu. Fajnie, że podróż trwała mniej niż minutę, gdyż właśnie po 60 sekundach wlatywali do lokum Lucie przez okno od strony kuchni. Nie zdążyła nawet odtajać, kiedy została przywrócona do pełni zdrowia, wyglądu i garderoby przez Selda, który chwilowo bawił się w strojenie w superherosów przed lustrem.

- Szafir jest na stole, a twoi goście za chwilę tu będą. Przywróciłem i ulepszyłem ci mięso, żeby nie było problemów z handlem. Tylko nie rób cyrków, bo nie chce mi się później zdrapywać twojego loverboya ze ścian do wiaderka, okej? - zaordynował, po czym wrócił do przymierzania ciasno przylegających, spandeksowych kostiumów. Kto by pomyślał, że to będzie takie fajne?! Może sam powinien zostać jakimś Gigamanem, czy innym Staluchoczłowiekiem?

"Lucjan" zapukał na drzwi zaraz po wypowiedzeniu przez laskę "zrozumiałam", czyli czekania było tyle co nic. Mało tego, dres-kurier nawet sam sobie otworzył! Ale to nie koniec niespodzianek, bo zaraz za nim we wrotach portalu do miejscówki Lucie stanęło dwóch wysokich dresów, o błyszczących, łysych głowach i z syndromem ABS (Absolutny Brak Szyi). Zacięte miny podwórkowych urwisów dodają im pewnego uroku, a potężne muskulatury, widoczne pod ortalionem, wskazują na zamiłowanie do siłowni i specyfików anabolicznych.

- G-Graba! O, widzę, że ma-... - kurier nie zdążył dopowiedzieć, gdyż jeden z jego nowych ziomków wpakował mu nóż, który równie dobrze może być małą maczetą, w plecy. Nie skasowało go to od razu, ale osunął się na podłogę, robiąc co w jego mocy, by za szybko się nie wykrwawić, co pod presją publiczności może się okazać całkiem trudne. To chyba tyle, jeśli chodzi o brak cyrków; kolejny dym wchodzi w życie reporterki bez przeszkód jak woda w gąbkę.

Szybki strzał z bejzbola w głowę, a wyprowadzony z gracją przez jednego z gości, powinien wyłączyć blondynkę z gry na paręnaście najbliższych minut. Niestety, albo stety, zależy jak na to patrzeć, nie stało się nic. Nawet nie bolało, ani nie odepchnęło trzymającej szafir.

- Co do kurwy? - mruknął jeden z osiedlowych rycerzy i poprawił kolejnym ciosem, tym razem wykorzystując w pełni swoją wprawę w broniach kibolskich. Hmm... no nic i tym razem, choć sama fala uderzeniowa powinna urwać jej łeb u bioder. Fajnie i w ogóle, ale może jednak pora przerwać zabawę panom i zając się dwudziestoma centymetrami stali sterczącymi Lucjanowi z pomiędzy łopatek. Biedaczek traci kolory.