Marcel obudził się na podłodze. Czuł się niezbyt dobrze. Przede wszystkim było mu niewygodnie i zdecydowanie zmarzł. Poza tym, był cały mokry… od potu. Doskonale pamiętał, co przed chwilą mu się śniło.

Dalej leżał w tym samym miejscu jeszcze przez jakiś czas. Spokojnie, miarowo oddychał, patrząc stale w jeden punkt przed oczami. Którym była w tej akurat chwili noga sztalugi. Poruszył dłoniami. Bolały go stawy. Musiał wstać, żeby zażyć tabletki przeciwbólowe, choć spodziewał się, że tym razem mu nie pomogą. Miał wrażenie, że drobne chochliki przysiadły mu na palcach i zaczęły piłować je w strategicznych punktach. Kto wie, może mu już odpadły? Nie sprawdził tego ani razu. Nie miał na to siły.
Jednak robiło się coraz zimniej i w pewnym momencie przysiadł. Potarł oczy. Jego twarz przypominała bladą maskę bez wyrazu. Sięgnął dłonią do kieszeni bluzy, jaką miał na sobie. Chciał sprawdzić na ekranie komórki, która była godzina. I jaki dzień. Może spędził tutaj na tej podłodze cały tydzień? Tak właśnie się czuł.
Była dziewiąta pięć rano, czwartek, dwudziesty pierwszy marca. Wszystko się zgadzało. W pokoju panowała cisza i spokój… poza cichym pochrapywaniem, które co jakiś czas zaburzało sielankę.
W rogu pomieszczenia, z opuszczoną na kolana głową tudzież czapką z dzwoneczkami siedział (lub spał na siedząco) Stańczyk.

Och… nie…
Marcel naprawdę miał nadzieję, że błazen utopił się we śnie. I to lepiej od niego. Tak na dobre. Że już nigdy więcej go nie zobaczy. A tu jednak przykra niespodzianka. Poza tym wyglądało na to, że Feliński przespał tutaj całą noc do rana. Pewnie między innymi dlatego czuł się tak koszmarnie. Spał na podłodze w jednej pozycji i był cały zdrętwiały. Spostrzegł, że musiał przed zaśnięciem przykryć jedną sztalugę. Druga natomiast była cały czas odkryta i przedstawiała obraz, o którym opowiadał psychoterapeutce. Jednak dzisiaj dłonie tak go bolały, że raczej nie chwyci za pędzel. To wcale nie wprawiało go w dobry nastrój.
“Z drugiej strony mam dużo dzisiaj do roboty”, pomyślał. “Mógłbym i tak nie mieć na to czasu.”

Musiał dokładnie przeszukać mieszkanie w poszukiwaniu nadajników, które mogły zakłócić jego fale mózgowe w nocy. To by tłumaczyło ten dziwny sen. A co, jeśli znalazł się w programie telewizyjnym lub badawczym? Doszedł do wniosku, że w pierwszej kolejności trzeba wykluczyć obecność anten, kamer, dyktafonów i innych niepokojących urządzeń umieszczonych w najdziwniejszych miejscach. Potem opuka ściany, ustawi kamerę wycelowaną w Księżyc… Kto wie, co nagra się tej nocy? No i też musiał gruntownie przebadać samo swoje ciało w poszukiwaniu czipów generujących koszmary. Dużo roboty na dzisiaj. A miał jeszcze udać się na imprezę Babci Basi.

W pierwszej kolejności jednak spróbował wstać. Cichutko. Tak, żeby błazen się nie zbudził.
- Mam cię! Ha ha ha! - Stańczyk z impetem podskoczył na równe nogi, jednocześnie wskazując Marcela palcem. Feliński wzdrygnął się i cicho krzyknął przestraszony. - To co, dziś impreza? Masz już wszystko?
Marcel zmarszczył brwi. Stańczyk zmienił nieco swoje nastawienie. Wczoraj był opryskliwy i wulgarny. Dzisiaj nie przeklął ani razu, a wypowiedział już kilka słów. Co prawda niewiele ich było... ale jednak.
- Ty to sponsorowałeś? Ten fatalny koszmar? - mężczyzna zapytał go.
“Po co ja w ogóle wdaję się z nim w dyskusję”, pomyślał. “To droga prowadząca prosto na dno. I z powrotem do psychiatryka.”
- Koszmar? - zdziwił się błazen - Koszmar! Ty jeszcze nie wiesz, co to jest koszmar! - uradowany zaczął udawać zawodnika sumo. - To błaganie o pomoc, tylko czemu nikt nie wzywał pomocy?

Czyżby Stańczyk zmienił się w sfinksa zadającego zagadki? Marcel myślał nad odpowiedzią.
- Bo może już było i tak za późno? I nie dało się nic zmienić? Bo nie mogliśmy nic zmienić. W tym śnie. Tak właściwie z każdą chwilą było tylko coraz gorzej. Nie mogę jednak przypomnieć sobie śmierci.
Spojrzał nieufnie na błazna. Bez wątpienia tą dziwną rozmową chciał pomieszać mu w głowie. I odciągnąć od szukania kamer. Marcel wyprostował się nieco, wyobrażając swój mimowolny występ w spaczonym reality show.
- Brak zmian! Zmiany! Zmia-ny! Brak zmian jest tylko o tu - błazen wskazał głowę Marcela. - Śnił ci się sen o umieraniu? Biedactwo! Ale w nim to nie ty umierasz! Umieranie! - Stańczyk zachichotał jakby odkrył jakieś nowe fajne słowo.
- To nie ja umieram? Czyli jednak ktoś umarł? - mężczyzna otworzył usta zaskoczony. Następnie je zamknął. Zastanowił się. - To smutne.
Nie chciał, aby zginęła dziewczyna o kolorowych włosach. Albo jego nowy kolega, Karol. Była tam również blondynka, która akurat nie bała się śmierci.
- To piesek - uzmysłowił sobie nagle. - Piesek umarł?
To byłoby tragicznie smutne. Zwłaszcza że był taki mały i ładny. Ale nie miał skrzeli i to najwyraźniej okazało się jego gwoździem do trumny.
- O nie! - wesołek złapał się za policzki i przez chwilę wyglądał na absolutnie czymś zasmuconego. - To nie ja sponsoruję twoje sny, nie zabijaj więcej pieska! Biedny piesek… ha ha ha - oczywiście, cały efekt przejęcia musiał popsuć głośnym śmiechem.
- Ja? Ja bym nigdy nie zabił zwierzęcia - burknął Marcel. - Głupi jesteś.
Ale i tak poczuł się nieswojo.

Odwrócił się w stronę drzwi i ruszył w ich stronę. Musiał wziąć prysznic, zmienić ubrania. Potem śniadanie.Takie podstawowe rzeczy. Nauczył się je wykonywać, aż weszły mu w rutynę. Był jednak taki okres w jego życiu, kiedy kompletnie zapominał o swoich potrzebach życiowych i głównie leżał w jednym miejscu. To, że dzisiaj wstał z tej podłogi… I że w ogóle każdego dnia wstawał… było wielkim sukcesem. Odnoszonym za każdym razem.
- Jesteście? - rzucił, wychodząc na półpiętro, a następnie na spiralne schody.
Miał nadzieję, że wszyscy już sobie poszli. Nie miał dzisiaj ochoty przed nikim udawać człowieka.

Nikogo nie było.
Prócz błazna, który ciągnął się za nim.

Marcel westchnął z ulgą. Pewnie Iga była już w pracy, a Damian w szkole. Nie naszli ich też żadni goście, więc mężczyzna miał cały apartament dla siebie. Podszedł do lodówki. Wyjął z niej masło, żółty ser oraz dwa jaja. Następnie ukroił dwie kromki chleba i włożył je do tostera. Jaja miał ochotę ugotować na twardo. Włączył również ekspres do kawy, aby mógł już zacząć pracować. Tymczasem sam ruszył w stronę łazienki. Na razie jedynie skorzystał z toalety i umył zęby. Zapomniał to zrobić wczoraj wieczorem. Potem wrócił do kuchni. Przygotował do końca śniadanie i usiadł z nim przed telewizorem. Włączył pilotem aplikację youtube. Lubił oglądać jazdę figurową na lodzie. Jego faworytem był Yuzuru Hanyu.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=h-7rZ4G1f0w[/media]

Wyciągnął komórkę i sprawdził, czy otrzymał jakieś wiadomości. Raczej nie. Nie był w końcu najbardziej popularną osobą na świecie.
- Nuuuda - odparł błazen, siadając tuż obok Marcela. - To co dziś robimy, hę? - Marcel mógł zauważyć, że jego towarzysz tak naprawdę z zaciekawieniem wpatruje się w ekran.
Feliński podniósł dłoń i otarł pojedynczą łzę wzruszenia.
- Nie wiem, czemu zrobiłem się taki emocjonalny - powiedział, spoglądając na wspaniałe piruety. - To przez ten podkład. Muzyka klasyczna. Nasz wspaniały, polski Chopin.

Wtem przypomniał sobie o Konkursie Chopinowskim i poczuł się tak, jakby dostał obuchem w głowę. A także w brzuch. Oraz nerki. No i oczywiście krocze. Westchnął.
- A co dzisiaj robimy? To co zawsze, Pinky. Podbijamy świat - odpowiedział błaznowi.

W rzeczywistości zamierzał po śniadaniu i prysznicu przejrzeć mieszkanie w poszukiwaniu obcych wtyczek. Komfortowe przebywanie we własnym domu zdawało się kompletną podstawą.
Stańczyk również przetarł łzy, idąc w ślad za swoim przyjacielem.
- Nie łam się - powiedział poważnie, a wyglądało, że mówi do ekranu. - Ej ty! To może od razu weź ścierkę i przetrzyj kurze? - spojrzał teraz na Marcela.

Marcel zmarszczył brwi. Tak właściwie wydawało się to dobrą radą. Gdzie był haczyk? Czy to możliwe, że nie było żadnego? Może błazen chciał być jak na razie miły i pomocny, żeby Feliński przestał go podejrzewać o niecnoty. I kiedy tylko opuści gardę, zaatakuje celniej i dotkliwiej, niż kiedykolwiek wcześniej.
- Wiesz co? Chyba tak zrobię. I tutaj jest w sumie zagadka logiczna. Jak to poukładać. Planowałem teraz się wykąpać… ale po sprzątaniu najchętniej znowu wziąłbym prysznic. Zwłaszcza że idę na przyjęcie. Ale nie chcę tego robić dwa razy. Zdaje się, że jeszcze chwilę pozostanę w tych ubraniach - mruknął, spoglądając w dół na swoje ciało.

Włożył talerz do zmywarki. Nie wyłączył telewizora. Wnet kolejne wideo włączyło się, ukazując Yuzuru Hanyu podczas kolejnego występu. Tyle że teraz Marcel nie zwracał na niego większej uwagi. Czego nie można było powiedzieć o błaźnie. Ten bowiem został przed telewizorem.
Napił się kawy, po czym ruszył do szafki, w której znajdował się młotek. Wyjął go. Znalazł również opakowanie jednorazowych chusteczek do ścierania mebli. Tak uzbrojony ruszył wpierw do pracowni. Chciał dobrze opukać ściany w poszukiwaniu innego, niepokojącego odgłosu. Pożyteczne łączył z pożytecznym, planując przy okazji sprzątać. Zgodnie z sugestią Stańczyka.

Minęła niecała godzina. Stańczyk oglądał youtube’a. Co jakiś czas słychać było jak emocjonuje się, przeżywając to, co widzi. Plus taki, że nie chodził krok w krok za Felińskim.
Marcel z kolei stukał w ściany. Żadnej nie udało mu się jeszcze uszkodzić. Nie znalazł też nic niepokojącego co zmuszałoby go do większej rozbiórki mieszkania. Sprzątanie, w tym wycieranie kurzy, szło doskonale.
Przez okna wpadały promienie słońca zwiastujące ładną wiosenną pogodę. Z youtube’a co jakiś czas leciała muzyka klasyczna. Spokój, piękna muzyka, piękna pogoda. To wszystko napawało jakimś entuzjazmem. Marcel poczuł, że jego niepokój lekko przygasza się. Wszystko szło dobrze. Stańczyk go nie napastował, on sam produktywnie spędzał czas, opukując ściany. Zaczął czuć się coraz bardziej bezpiecznie.

Wnet dało się słyszeć stukanie i szuranie. Dźwięki te dobiegały z korytarza i odbiegały od "ktoś po prostu przeszedł". Ktoś tam coś kombinował.
- To nowy sąsiad - odparł Stańczyk. - Może powinieneś mu pomóc? - błazen niechętnie oderwał się od ekranu.
Marcel zerknął na niego. Skąd ten wiedział, kto znajdował się za zamkniętymi drzwiami na korytarzu? Przecież sam Feliński nie posiadał takiej informacji, natomiast Stańczyk był niczym więcej, jak rezydentem jego głowy. Czyżby posiadał swoje własne zmysły, które przekraczałyby zdolności postrzegania Marcela?
“Nie, to byłoby szaleństwo”, doszedł do wniosku Feliński.
Ruszył prosto do drzwi. Chciał sprawdzić, czy osąd Stańczyka był prawidłowy. Choć po części zamiast sąsiada, spodziewał się zobaczyć starą cygankę, otuloną pięcioma warstwami barwnego materiału. Rzucającą na niego kolejną klątwę. W sposób nierozsądnie głośny próbującą zesłać na niego kolejny sen tej nocy…

Za drzwiami faktycznie znajdował się mężczyzna - tak, jak zapowiedział Stańczyk. Wysoki, patyczkowaty szatyn o nieprzeciętnej urodzie. Ubrany w ciekawy, modny sposób.
Mocował się, ze sporym pudłem, które próbował przepchnąć w stronę drzwi od sąsiedniego apartamentu. Szło opornie, chociaż mogła to być kwestia taktyki. Z kieszeni od jego spodni wystawał różowy pompon. Dokładnie taki sam, jaki przy swoich kluczach nosiła właścicielka apartamentu i jego niedawna lokatorka.
- Jest modelem - błazen bąknął pod nosem, nie odrywając oczu od youtube’a. - Model! Mooooodel. Modelik. Hi hi hi. Ma kontrakt na pół roku w Warszawie. A wczoraj wieczorem oglądał Mushishi. Ha ha ha - to sprawiło, że Stańczyk zgiął się wpół i zaczął rechotać ze śmiechu, przypominając żabę. A później bić brawo, bo Yuzuru Hanyu właśnie dostał bardzo dobre punkty za swój występ.
Marcel dał się rozproszyć tymi brawami. Zerknął w stronę ekranu telewizora na młodego mistrza łyżwiarstwa, po czym znowu przeniósł wzrok na nieznanego szatyna.
- Dzień dobry - rzucił. - Będzie pan naszym nowym sąsiadem? - zapytał.

Dość pospiesznie odłożył młotek na szafkę niedaleko drzwi wejściowych. Nie chciał wyglądać niepokojąco. Ludzie zazwyczaj czuli się niezręcznie, kiedy trzymał w dłoniach potencjalne narzędzie zbrodni. Choć ten facet jeszcze raczej nic o nim nie wiedział. Totalnie rozumiał, dlaczego Iga zasugerowała, że był gejem. Jego ubrania stanowiły wręcz dress code homoseksualizmu. Feliński uśmiechnął się lekko.
- O dzień dobry - odpowiedział mężczyzna. Miał ciepły, sympatyczny głos. Przestał na chwilę pchać pudło. Wyprostował się i przetarł rękawem czoło. - Konrad Sikorski - przedstawił się, po czym zrobił krok do przodu, wyciągając dłoń w stronę Marcela. Uśmiechnął się przy tym, co sprawiło, że na jego policzkach wykwitły małe dołeczki.
Takie dołeczki zawsze były urokliwe, zarówno o kobiet, jak i mężczyzn. Feliński przez chwilę spoglądał na nie. Następnie wyciągnął dłoń w stronę mężczyzny. Mężczyzna ścisnął ją na chwilę i puścił.
- Marcel Feliński - powiedział. - Skąd pan się przeprowadził do nas? Z okolic Warszawy, czy może z dalszych stron? - zapytał.
Zerknął w dół na pudło, a potem z powrotem na twarz nowego sąsiada.
- Z dalszych stron - odpowiedział model. - Mam nowy kontrakt tu w Warszawie, póki co na pół roku. Wcześniej na dłużej zatrzymałem się w Paryżu. Tu mam rodzinę, więc cieszy mnie powrót w stare kąty.
Marcel uśmiechnął się.
- Nowy kontrakt w Warszawie, wcześniejsza praca w Paryżu… - zawiesił głos. - To brzmi całkiem dobrze. I ciekawie. W takim razie… qu’est-ce que tu fais dans la vie? - zapytał Feliński.
Co znaczyło dosłownie “co robisz w życiu”, a zwyczajowo było to pytanie o zatrudnienie. Marcel zabłysnął, jak gdyby znał francuski jak drugi ojczysty język, natomiast prawda była taka, że znał może pięć zdań w tym języku. Nauczył się ich na zajęciach w liceum wraz z “quelle est ta nationalite”, “quelle heure il est” i kilkoma podobnymi.
- Je m'occupe de la modélisation - odpowiedział mu rozmówca, płynnie po francusku. Uśmiechnął się, piękne dołeczki znów pojawiły się na jego buzi - Et toi?
- Zajmuje się modelingiem, pyta czym ty - wyjaśnił mu Stańczyk, który właśnie pojawił się za plecami Marcela. Błazen zaczął cmokać pod nosem. - No, no, no, no, no…
“Nie cmokaj, błaźnie, czemu cmokasz”, pomyślał Marcel.

Czy to był przypadek, że jednej nocy miał tak przedziwny sen, a następnego dnia pojawił się nowy lokator mieszkanie obok? Na pewno nie. Bez wątpienia Konrad był jednym z naukowców mającym opisywać jego zachowanie w tym eksperymencie. Twierdził, że przybywał z Francji. Może to była półprawda i naprawdę pochodził z obcego kraju, tylko była nim Rosja. Kilka słów wypowiedzianych po francusku jeszcze nic nie znaczyło. Marcel pomyślał, że musi zaprzyjaźnić się z Sikorskim, żeby poznać prawdę.
- Ja jestem malarzem. Byłym pianistą. Widzisz, ty jesteś modelem, ja jestem malarzem… - Feliński zawiesił głos. - Czy to przypadek, że się poznaliśmy? Nie sądzę - uśmiechnął się do niego.
Naprawdę nie sądził. Choć z kompletnie innych powodów, niezwiązanych ze sztuką.
- Jak chcesz, to mogę ci pomóc z tymi pudłami - powiedział. - Daj mi tylko pięć minut.

Akurat tyle, żeby wziąć codzienną dawkę paracetamolu, popić ją i przeczesać włosy.

- Wierzę w przeznaczenie - odpowiedział Konrad, uśmiechając się. Jego słowa wywołały atak wesołości u błazna. - Oh, to było naprawdę wspaniale, gdybyś mógł mi pomóc - dodał z widoczną ulgą - poczekam, oczywiście.
Marcel pokiwał głową.
- Zaraz wracam - powiedział i przymknął drzwi.
Ruszył prosto do łazienki, żeby przeczesać włosy. Nie było to konieczne do noszenia pudeł, ale dawało mu to również trochę czasu na myślenie. Zażył tabletki i popił je wodą.
- Czemu zaśmiałeś się, jak powiedział, że wierzy w przeznaczenie? - Marcel zapytał Stańczyka podejrzliwie. Zerknął lekko w jego stronę.
Stańczyk znów się zaśmiał, choć wyjątkowo krótko.
- Bo pomyślałem sobie, że z jednej strony to bzdura, a z drugiej strony coś w tym jest. Paradoks. Lubię paradoksy, są takie zabawne - Stańczyk zaśmiał się znów, jakby przypomniał sobie wyjątkowo śmieszny paradoks. - Twój model zawsze marzył o własnym akcie. Malowałeś kiedyś akt? - zapytał, po czym zarechotał jak żaba.
Marcel zaniemówił. Spuścił wzrok, dając się zbić z pantałyku.
- Nie… nigdy - odpowiedział.
Nigdy też nie widział na żywo zupełnie nagiego ciała. Kompletnie speszył się i zapomniał, co miał robić.
- Sam jesteś paradoksem. No i bywasz zabawny. Choć rzadko. Może jest coś w tym, co mówisz - mruknął wreszcie Feliński i ruszył w stronę drzwi.
Zdjął z wieszaka kurtkę i założył ją. Był marzec i na zewnątrz panowały niskie temperatury. Pewnie Konrad przenosił te pudła z zaparkowanego samochodu.
- Jesteś tu jeszcze? - zapytał, wychodząc na korytarz. Nie mógł przestać myśleć o tym akcie. Cholerny Stańczyk!

Model siedział na swoim kartonie. Wyglądał przy tym jakoś dostojnie, jakby pozował do… zdjęcia?
- Jasne, przecież obiecałem, że poczekam - odpowiedział, a jego wzrok padł na uczesane włosy Marcela, jakby wychwycił tą drobną różnicę. - Zresztą, ciężko by było tak szybko pójść gdzieś z tym kartonem.
Po tych słowach wstał ze swojego dobytku.

Słońce padało przez okno w klatce schodowej wprost na prawy profil Konrada. Druga strona jego twarzy była lekko zacieniona. Subtelna gra światła i mroku podkreślała kości policzkowe chłopaka, zarys szczęki, harmonijne rysy twarzy… To był wyjątkowy moment. Marcel żałował, że nie miał w głowie aparatu fotograficznego, którym mógłby go uwiecznić. To niesamowite, jak bardzo ludzie się różnili. Jeden mężczyzna mógł być grubym, spasionym wąsaczem męczącym się na oddziale pulmonologicznym z POChP, a drugi młodym, szczupłym i pięknym ucieleśnieniem Adonisa. I niby jeden gatunek homo sapiens oraz ta sama płeć..
- Czyli jesteś takim prawdziwym modelem - Marcel zawiesił głos. - Który chodzi po paryskich wybiegach w dziwnych ubraniach? - uśmiechnął się. - Teraz jest taki wysyp samozwańczych, instagramowych modelów, że aż ciężko uwierzyć, że ma się przed sobą kogoś prawdziwego. Powiedz mi, co mam robić - dodał, patrząc na pudło.
- Tak. Faktycznie chodzę po wybiegach - przytaknął. - Co do tego pudła, to sam nie wiem. Możemy je we dwóch spróbować przepchać do mieszkania. Albo jeden z nas będzie pchał, a drugi ciągnął. Tak, chyba tak będzie lepiej.
- Ty… wciąż mówisz o noszeniu pudeł, prawda? - Marcel zmarszczył czoło.
Następnie lekko zmieszał się, kiedy uświadomił sobie, że to najpewniej zostało odebrane jak flirt. Uznał, że będzie konieczna szybka zmiana tematu. Konrad zdążył zaśmiać się w bardzo przyjemny, sympatyczny sposób.
- Ostatnio oglądałem Mushishi, bardzo mi się podobało - skłamał Marcel, przypominając sobie, co mówił błazen. W rzeczywistości wcale tego anime nie oglądał, choć już wcześniej wiedział, że istniało.
Ustawił się w pozycji za pudłem, co sugerowało, że zamierzał je pchać.

Model nie zmienił jednak pozycji. Wydawał się zaskoczony tym, co powiedział Marcel. Do tego stopnia, że na chwilę zapomniał, co ma robić.
- Niesamowite - powiedział w końcu. - Na którym jesteś odcinku? Ja wczoraj wieczorem też to zacząłem oglądać. Co za niesamowity zbieg okoliczności. Koniecznie musimy pooglądać razem - Konrad uśmiechnął się, ukazując dołeczki. Dopiero wtedy ustawił się w pozycji do ciągnięcia kartonu.
Siłą mięśni dwóch mężczyzn dużo łatwiej było go zaciągnąć pod drzwi apartamentu.
Marcel myślał. A może niegdyś zaczął oglądać to anime?
- Myślę, że pierwszy odcinek mówił coś o duchu jakiejś babci? Podobało mi się, ale wydawało mi się to nieco egzaltowane. I nie oglądałem dalej. Obejrzałem zamiast tego Opowieści z Ziemiomorza. Stworzone przez studio Ghibli na podstawie powieści Ursuli le Guin.
Nikt nie mógł gniewać się na Studio Ghibli.
A tym bardziej na Ursulę le Guin.

Marcel wyszukał wzrokiem Stańczyka. Przekazywał mu informacje o świecie… których nie mógłby dowiedzieć się w żaden inny sposób! Jak to było możliwe?
Feliński od dłuższego czasu chorował na schizofrenię.
Ale jak można było akurat to wytłumaczyć?!
Bo najwyraźniej błazen nie był zwykłym objawem choroby...

Stańczyk stał w drzwiach apartamentu Marcela, oparty o framugę. Prawdopodobnie jednym okiem oglądał stąd nadal włączony telewizor, jednocześnie będąc dość blisko Marcela, by nad nim czuwać.
- Czytałem cały cykl tych książek, ale nigdy nie oglądałem filmu - przyznał Konrad. - Zaciekawiłeś mnie. Myślę, że to dobra propozycja na jakiś długi wieczór.
Konrad okrążył karton, by otworzyć kluczami drzwi do apartamentu.
- A oglądałeś może Makowe Wzgórze? - zapytał podczas tej czynności.
- Nie, ale oglądałem Spirited Away… no i Totoro, Hauru, Mononoke, Kiki… Nie jestem wielkim koneserem. To prawda. Ale może dzięki temu będziemy mogli obejrzeć razem coś nowego dziś wieczorem… Ostatnio mam w nocy bardzo dziwne koszmary i chyba potrzebuję trochę normalnych interakcji międzyludzkich, żeby po nich odtajać.
“Choć wieczorem planowałem udać się do kliniki… Zrobić rezonans magnetyczny albo tomografię komputerową w poszukiwaniu wszczepu, który zesłał na mnie ten dziwny sen”, pomyślał Marcel. “Może jednak spędzę ten wieczór z nowym kolegą, nie obawiając się ataku ze strony Rosjan? No ale w sumie tak, on sam może być nadal rosyjskim naukowcem”.

- W takim razie możemy razem obejrzeć Makowe Wzgórze. Jeszcze nie oglądałem go. Przyszło mi na myśl, bo to ten sam reżyser - Konrad otworzył drzwi do apartamentu i wetknął klucze do kieszeni. Wrócił na swoje stanowisko do pchania kartonu. - Koszmary? Mogę zapytać, czym się zajmujesz?
- Jestem malarzem. Cholernie dobrym. Ale wcześniej byłem pianistą… też cholernie dobrym. Ale Rosjanie musieli mi to odebrać… - Marcel zawiesił głos.
Nagle uświadomił sobie, jak to musiało brzmieć. Na pewno kompletnie szalenie.
- To znaczy byłem świetnym pianistą aż do czasu urazu - spojrzał na swoje dłonie. - Okazało się, że uraz nie był dość dotkliwy, żeby mnie kompletnie sparaliżować. I chwyciłem za pędzel - wyjaśnił. - Czasami mam wrażenie, że to jedno i to samo. Malowanie i granie na instrumencie. Tylko zakamuflowane w kompletnie inny sposób - zawiesił głos. - Może masz jeszcze jakieś ciężary do przeniesienia? - zapytał.
Zazwyczaj nie poruszał takich filozoficznych, wydumanych tematów w rozmowach z nieznajomymi i pewnie dlatego poczuł się niezręcznie.

- Malarz! Niesamowite - odparł mężczyzna. Po tych słowach bez ogródek zmierzył Marcela wzrokiem. Dosłownie przyjrzał mu się od stóp do głowy, jakby sam oglądał jakiś obraz. Chwilę dłużej zatrzymał wzrok na dłoniach - To bardzo przykre, co cię spotkało. To z tego powodu masz koszmary?
Karton znalazł się w środku pomieszczenia. Apartament był lustrzaną wersją domu Marcela.
- Jeszcze jedno pudło jest w aucie - dodał model, odpowiadając na pytanie.
Marcel uśmiechnął się smutno.
- Tak… można tak powiedzieć po części, że z tego powodu - nie chciał dokładnie opowiadać, w jaki sposób jego dłonie zostały uszkodzone. - Choć ostatnio mam niezależnie zupełnie inne sny - sprecyzował. - Czasami przydarzają nam się rzeczy, nad którymi nie mamy zbyt wiele kontroli - dodał.
Zamilkł na moment i spojrzał na ręce.
- Aż tak rzucają się w oczy? - Feliński zaśmiał się. Dość niezręcznie. - Ale na razie dają radę i to jest najważniejsze. I wciąż mogę pewnym uchwytem trzymać pędzel. A także pudła. Powinniśmy udać się w stronę twojego samochodu, skoro masz jeszcze bagaże - Marcel lekko uśmiechnął się do Konrada.
- Chodźmy - odpowiedział model.
Poczekał, aż Marcel przejdzie przez wciąż otwarte drzwi, po czym zamknął je na klucz. Razem skierowali się do auta.
- Nie rzucają się tak bardzo w oczy. Twoje dłonie - dodał po drodze Konrad. - Pierwsza w oczy rzuciła mi się twoja kształtna żuchwa i harmonijne rysy twarzy. Jesteś bardzo przystojny - mężczyzna uśmiechnął się, zerkając na Marcela.
- Ja… przystojny? Serio? - zapytał Feliński. - Wcale nie czuję się zbytnio atrakcyjny. Ale dziękuję.
“Chyba że mówisz to wszystko tylko po to, żeby zdobyć moje zaufanie. A tak naprawdę masz złe intencje”, pomyślał. “Pieprzony Rosjanin.”
- Ty z kolei jesteś w bardzo oczywisty sposób piękny - rzekł. - Czy chciałbyś kiedyś być modelem do mojego obrazu? Nie maluję takich prostych portretów, więc najpewniej nieco przerobiłbym cię. Mógłbym dodać ci aureolę i miecz. Poza tym skrzydła. Już jakiś czas temu chciałem namalować tryptyk ukazujący upadek Szatana. Widzę to jako trzy obrazy. W pierwszym jest pięknym aniołem, choć czerwony błysk w oku sugeruje kiełkujące ziarno zepsucia. Na drugim walczyłbyś ze swoimi dwiema spierającymi się stronami. Jestem najbardziej podeksytowany właśnie tym obrazem, chciałbym uwiecznić cały ten niepokój, szaleństwo, zmartwienie, przemianę… Trzeci i ostatni obraz ukazywałby cię już po transformacji jako króla piekła. Oczywiście zapłacę ci część przychodu za obrazy - powiedział, aby nie było niedomówień. - Mieszkamy blisko, więc szłoby to całkiem sprawnie - rzekł, opierając się o samochód Konrada.
- Brzmi rewelacyjnie - odpowiedział model. - Z największą przyjemnością. Chętnie zobaczę kiedyś twoje prace.

Jak się okazało, model jeździł niebieską Toyotą Yaris Hybrid. Była zaparkowana tuż pod apartamentowcem. Miała francuskie blachy. Lekka rysa na lakierze po lewej stronie przy tylnym kole trochę odbierała mu blasku. W aucie faktycznie znajdowało się jeszcze jedno pudło, podobnych gabarytów, co poprzednie.
Stańczyk niezadowolony z oddalenia się od tv poczłapał za nimi.
- Następnym razem dobrze byłoby pakować swoje rzeczy w mniejsze pudła - rzucił Marcel. - Te są chyba na wózek widłowy. I tak jestem pod wrażeniem, że udało ci się to poprzednie tak daleko samemu zanieść.
Spojrzał z niechęcią na kolejną porcję bagażu. Na szczęście było już tylko jedno.
- To znaczy, jeśli będzie następny raz… W sumie wprowadzasz się tutaj na stałe? - zapytał. - Czy tylko na jakiś czas? Czy może jeszcze nie wiesz?
- Na razie mam kontrakt na pół roku - odpowiedział model - a później zobaczymy.

We dwoje wyciągnięcie pudła z auta poszło dość sprawnie. W takim samym układzie jak poprzednio zaczęli pchać / ciągnąć je w stronę apartamentu.
- Nigdy więcej takie duże pudła. Słowo daję - powiedział Konrad. - Takie miałem po prostu pod ręką. Teraz już wiem, że to kiepski pomysł. Cóż, uczymy się na błędach.
- Obyśmy w życiu popełniali tylko takie błędy - Marcel zaśmiał się, lekko sapiąc. - Może to dobrze, trochę intensywniejszych ćwiczeń fizycznych dla nas - dodał, choć wcale nie był zadowolony. - Miło było mi, że mogłem ci pomóc - rzekł, kiedy już zanieśli pudło na miejsce.
Wyprostował się i przeciągnął. Potrzebował chwilę, żeby złapać oddech.
- Dzisiaj idę na imprezę… taką za dnia, rodzinną. Dość szybko powinienem wrócić. Jeśli chcesz, to możesz wpaść do mnie dzisiaj wieczorem… powiedzmy o dwudziestej? - zaproponował. - Zaproszę kilkoro znajomych i będziemy świętować twoje pojawienie się w bloku. Byłoby miło, gdybyś poczuł się tu jak w domu - dodał. - Jesteśmy sąsiadami w wielkim mieście, ale to nie oznacza automatycznie, że musimy się nie znać - uśmiechnął się.
“Bo musimy się poznać”, pomyślał. “Czy to przypadek, że wprowadzasz się naprzeciw akurat mojego apartamentu? Nie sądzę!”
Marcel rzecz jasna przez cały ten czas spodziewał się wszelakich złych intencji. Ale w tej właśnie chwili jedynie uśmiechał się przyjacielsko.
- Ale żeś sobie to wymyślił - zarechotał błazen. Nic jednak więcej nie dodał.
- Świetnie! Bardzo chętnie i bardzo dziękuję. Co mam przynieść? - Konrad wydawał się być zadowolony z propozycji.
- Siebie - zaczął Marcel. - A także… może chłopaka… albo dziewczynę? Jeśli masz? Oraz przyjaciół. Możemy wyprawić małą imprezę. Nie boję się jej - powiedział odważnie.

Choć wcale nigdy nie organizował przyjęć. Miał nadzieję, że Iga sama wszystko ogarnie i podekscytuje się tym, że jej brat wyszedł z taką inicjatywą. Feliński robił dobrą minę do złej gry. Bał się, że zaraz zaatakuje go panika i wszystko odwoła. Ale naprawdę chciał zobaczyć, w jakim gronie obracał się Konrad.
Model uśmiechnął się lekko, a towarzyszył temu mały błysk w oczach.
- Aktualnie nie mam żadnego chłopaka, czy partnera - odpowiedział najpierw na pierwsze z pytań.
- Co, zainteresowany? - zarechotał błazen, szczerząc zęby w głupkowatym uśmiechu. Po tym podskoczył kilka razy jak królik, doskakując aż do drzwi apartamentu Marcela. - Yuzuru Hanyu, zaraz wrócę - powiedział do drzwi przesuwając po nich tęsknie palcami i przytykając policzek do ich zimnej powierzchni z takim utęsknieniem jakby te drzwi były samym Yuzuru Hanyu. Marcel przeniósł wzrok na błazna. Tak właściwie kompletnie rozumiał jego zaciekawienie łyżwiarstwem figurowym. Sam je przecież podzielał.
“Zainteresowany, ale nie tak, jak ci się zdaje”, odpowiedział mu w myślach na inny temat.

- Mogę zaprosić mojego starszego brata, jeśli zechce przyjść - kontynuował Konrad. - Mieszka tu w Warszawie. Mam też przyjaciółkę nie stąd, przyjedzie do mnie na weekend. Na pewno chętnie cię pozna. Inne kontakty raczej zaniedbane, długo siedziałem w Paryżu.
Marcel kalkulował w głowie.
- Rozumiem… czyli myślisz, że lepiej byłoby urządzić imprezę w ten weekend, kiedy przyjedzie twoja koleżanka? Bo na razie mamy czwartek - mruknął. - Moglibyśmy spokojnie przełożyć przyjęcie na jutro, jeśli pojawi się akurat w piątek. Może to będzie nawet lepiej. Spokojnie kupię wszystkie niezbędne rzeczy w sklepie i nie będę spieszył się. Bo mam dzisiaj urodziny, czy tam imieniny babci. A że jestem bardzo rodzinnym wnusiem, to się pojawię - dodał.

Marcel sam nie chciał przyznawać się przed sobą, jak bardzo ten Paryż robił na nim wrażenie. Pewnie w rzeczywistości było to takie samo miasto, jak każde inne. Jednak wyobrażał sobie stolicę romansu, sztuki, dobrego wina i muzyki… Prawdziwej magii.

- Czyli jutro o dwudziestej, u mnie? - zapytał.
- Dobrze. Tak, tak zdecydowanie będzie lepiej. I większa pewność, że mój brat będzie mógł być. Tylko wiesz, chyba lepiej bym się czuł, mogąc coś przynieść. Zrobię jakieś drobne przekąski, okej? - zaproponował.
Błazen oderwał nos od drzwi i z zaskoczeniem zaczął patrzyć na Konrada świdrującym spojrzeniem. Po tym zaśmiał się pod nosem.
- Zapytaj się go o tą znajomą - poprosił błazen.

Marcel zmarszczył czoło, patrząc na Stańczyka. Z perspektywy Konrada mogło to wyglądać, jak gdyby ciągle zerkał w stronę drzwi prowadzących do swojego mieszkania… co mogło oznaczać, że bardzo chce opuścić swojego rozmówcę i wrócić już do siebie. Niekoniecznie było to prawdą.
- Twoja znajoma też jest modelką? - zapytał uprzejmie. - Mieszkaliście razem w Paryżu?
Nie mógł poprosić go o podanie imienia oraz nazwiska tak znienacka i w sumie bez powodu. Byłoby to dziwne. Marcel spędził lata, starając się nauczyć, jak ukrywać przed ludźmi, że nie był normalny.
- Nie, Marta nie jest modelką. Dam znać, czy zdąży przyjechać w piątek, albo raczej dam znać, jakby miało jej nie być, bo wydaje mi się, że nie będzie to dla niej problem - Konrad popatrzył też w stronę drzwi. - To wszystko ustalone - uśmiechnął się - więc… do zobaczenia.
Błazen zaś choć nic nie skomentował, zaczął pokładać się ze śmiechu, tak mocno, że położył się na podłodze i śmiejąc się trzymał za brzuch i machał nogami niczym chrabąszcz, który upadł do góry nogami.
- No z czego się śmiejesz? - warknął Marcel, spoglądając na Stańczyka.
Dopiero po chwili uświadomił sobie, jak to musiało wyglądać z perspektywy Konrada.
- W sensie… jakie masz ulubione komedie? Ja jestem fanem Przyjaciół. Widziałem wszystkie odcinki. Nieważne. Może wymienimy się numerami telefonów? - zaproponował. - Mieszkamy niedaleko, ale i tak dobrze jest móc kontaktować się na odległość.
Uśmiechnął się nieco niepewnie do Konrada. Miał nadzieję, że nie wydał mu się zbyt dziwny. Choć też nie łudził się.
Model faktycznie zmarszczył brwi przyglądając się Marcelowi jakby nie za bardzo zrozumiał, co się teraz wydarzyło. Nie skomentował nic, tylko wyjął telefon z kieszeni.
- Dobrze, wymienimy się numerami telefonów - powiedział.
Błazen powoli uspokajał się, a gdy panowie wymienili się numerami i ostatecznie pożegnali, niecierpliwie przebierał nogami, czekając na powrót do apartamentu. Gdy weszli już do środka od razu udał się przed włączony youtube.

Marcel natomiast w pierwszej kolejności ruszył do lodówki. Wyjął z niej jogurt. Wyrzucił wieczko i wziął też łyżeczkę z szuflady. Następnie spróbował zwykłej, truskawkowej jogobelli, siadając obok błazna.
- Co takiego cię rozśmieszyło z tą Martą? - zapytał. - Pięknie wygląda w tym brokacie. W sensie Yuzuru - mruknął, oglądając mistrzowstwa z 2014. - Marta - przypomniał nagle. - Odpowiadaj!
- Mówiłeś, że nie wierzysz w przypadki - odpowiedział błazen, spoglądając na Marcela. - Pamiętasz Martę ze swojego snu? - nie czekał jednak na odpowiedź, wiedział że pamięta. - Ta, o której myślał twój model, ma identyczną twarz.

Feliński otworzył usta i je zamknął. Następnie znów je otworzył. Skoczył na równe nogi. Wyciągnął w górę dłoń z palcem wskazującym jakiś nieokreślony punkt w oddali.
- Wiedziałem! - krzyknął. - Miałem rację! Miałem cholerną rację! Ja zawsze mam rację! - każde zdanie punktował ruchem tej samej ręki.
Usiadł z powrotem i chwycił na w pół zjedzoną jogobellę. Wziął do ust pełną łyżeczkę i zamyślił się, patrząc jak Yuzuru wykonał poczwórnego pirueta.
- Miałem taki dziwny sen. Następnego dnia wprowadza się nowy, przystojny sąsiad. Przypadek? Może. Okazuje się, że ten nowy sąsiad zna i sprowadzi dziewczynę z mojego snu… Przypadek? - zapytał błazna. - Czy to może być kolejny przypadek? Czy to zwykłe zrządzenie losu? - spojrzał na Stańczyka. Milczał przez dobrych dziesięć sekund, myśląc. - Tak właściwie skąd ty wiesz takie rzeczy? - zapytał. - Że to akurat ta Marta? - Marcel wydął wargi podejrzliwie. - Jesteś z nimi w spisku, szumowino… - szepnął.
Stańczyk zaśmiał się głośno.
- Szumowino! SZUMOWINO! Ha ha ha! - przeturlał się po tapczanie trzymając za brzuch. - Wiem, bo o niej pomyślał. Ta sama twarz, inna fryzura. Wiem też, jak się poznali, chociaż o tym nie myślał. Jesteś ciekawy?
- W sensie… na serio nawet wiesz, jak się poznali? - malarz powtórzył za Stańczykiem.

Nie chciał przyznać się do tego przed diabłem… ale tak. Ciekawiło go to. To wszystko było tak surrealistyczne, nawet jak na jego standardy. Głównie dlatego, bo ta psychoza była dziwnie zintegrowana z rzeczywistością. Wyjątkowo nie utrudniała mu funkcjonowania, ale je… wspomagała. Skoro dowiadywał się rzeczy, których nie mógł wiedzieć. Ale czy tak było naprawdę? A może jednak to wszystko było tylko kolejnymi urojeniami?
"Dowiem się tego jutro na tej imprezie, jeśli Marta… ta akurat Marta… rzeczywiście się na niej pojawi."

Dodatkowo Marcel poczuł się trochę samotnie. Właściwie bardziej samotnie, niż zazwyczaj. Bo chciał komuś o tym wszystkim opowiedzieć, ale nie miał komu. Bo nikt z jego bliskich mu nie uwierzy i jedynie zacznie wypytywać o regularne przyjmowanie leków. Marcel nie chciał, aby ludzie martwili się o niego. I też nie chciał zmagać się z ich zmartwieniami, ale to już była kompletnie inna kwestia.
- No jak się poznali? - zapytał.

- Spotkali się 12 maja 2002 roku, o godzinie 18:53. Ciekawe, czy to pamiętają? - Zastanowił się błazen. - W warszawskiej naleśnikarni Bastylia na jednym z pierwszych comiesięcznych spotkań Niedzieli z Lambdą.
- Niedzieli z Lambdą? To jakieś koła zainteresowań? - zapytał Marcel. - Przedziwnie dokładne posiadasz dane… - zawiesił głos, delikatnie zagryzając wargę.
Wziął komórkę i włączył przeglądarkę. Chciał dowiedzieć się, czy ta naleśnikarnia w ogóle istniała. Sam w niej nigdy nie był.
Google pokazało lokalizację restauracji, ale koło niej był napis "zamknięte na stałe". Drugi wpis z 2016 roku informował o zamknięciu po 15 latach tejże naleśnikarni.
Błazen zerknął Marcelowi przez ramię, jakby sam był ciekawy.
Następnie Feliński wpisał “Niedziela Lambda Warszawa”. Ciekawiło go, co to mogły być za kluby. Wyobraźnia podpowiadała mu dwie osobne, ekskluzywne, tajne sekty erotyczne. Spotykały się na luksusowych orgiach i tego dnia spotkanie miało miejsce w tej akurat naleśnikarni. To akurat nie do końca pasowało, jednak… kto wie, co mogło się mieścić w piwnicy budynku. Zamilkł na chwilę i zagryzł wargę, kontemplując tę hipotezę. Wątpił, żeby się potwierdziła, ale zabawnie było myśleć w ten sposób.

Wyświetliło się wiele odnośników do strony lambdawarszawa.org, żaden jednak nie dotyczył niedzielnych spotkań. Były za to informacje o sobotnich spotkaniach przy planszówkach, warsztaty z trudnych emocji, wspólne pisanie listów i informacje wikipedii na temat Stowarzyszenia Lambda Warszawa. Marcel zaczął je czytać. Czyli była to najstarsza działająca polska organizacja LGBT. Potem sprawdził datę pierwszego spotkania Konrada i Marty. To była niedziela według strony z kalendarzami. Stańczyk twierdził, żespotkania miały miejsce co miesiąc i było ich przynajmniej kilka… Czym jednak była organizacja Niedziela? Bo to była chyba jednak organizacja. Na pierwszy rzut oka kojarzyło się to z czymś religijnym. Ale czy stowarzyszenia religijne i związane z mniejszościami seksualnymi naprawdę chciałyby się spotykać? Feliński próbował wyszukać coś na temat Niedzieli w Warszawie, ale oczywiście nie wyskakiwało nic konkretnego.

Założył nogę o nogę. Zaczął bezmyślnie ssać łyżeczkę. Już dawno temu zjadł jogurt. Patrzył na ekran telewizora, ale w rzeczywistości nie oglądał jazdy na lodzie. Przez pewien czas miał w głowie kompletną pustkę. Potem zaczął myśleć o Konradzie. Wcześniej też nie miał wątpliwości, że mężczyzna był gejem, ale jeśli już… to teraz ostatecznie się rozwiały. Prawdopodobnie Marta mogła lubić kobiety, albo kobiety i mężczyzn. Marcel zauważył również, że nie wiedział wcześniej, czym zajmowała się Lambda… o której podpowiedział mu Stańczyk… natomiast kompletnie pasowała do Konrada. Czy to był już finalny dowód, że błazen nie był zwykłym przywidzeniem?
- Jesteś duchem? - zapytał go, przenosząc wzrok na śmieszka. - Który mnie nawiedza?

Po tym jego umysł znów uciekł w stronę Konrada. Przypomniał sobie, jak ładnie wyglądał jego profil w świetle na klatce schodowej. W tym jednym momencie. Marcel starał się zapisać lepiej ten obraz w pamięci, bo potem może na serio go namaluje. Choć mógł po prostu poprosić nowego sąsiada o pozowanie. Ale czy powinien?
Co to by oznaczało?
Dalej ssał łyżeczkę, spoglądając na błazna.

- Duchem? - zdziwił się Stańczyk. Spojrzał na Marcela i przez chwilę widać było, że zastanawia się nad odpowiedzią - I tak i nie - powiedział w końcu - jeśli szukasz nazwy, to bardziej jestem twoim aniołem stróżem - po tych słowach uśmiechnął się od ucha do ucha, wyglądając przy tym co najmniej jak zwariowana osoba.
Brwi Marcela błyskawicznie ruszyły ku górze.
- Czy wszyscy aniołowie są tacy, jak ty? - zapytał. - Czyżby w Niebie nie było żadnych egzaminów, które należałoby zdać, aby dostać licencję na sprawowanie opieki nad śmiertelnikami? - zmrużył oczy. - Wiesz, w nie wszystkich aspektach przypominasz niebiańską istotę… - zawiesił znacząco głos.
Słowa Marcela rozweseliły błazna. Nie pierwszy raz dziś zaczął turlać się ze śmiechu.
- Moja forma - zaczął wyjaśniać, gdy się uspokoił - zależna jest od ciebie. - Resztę pytań pominął i nie wyglądało na to, że ma zamiar na nie odpowiedzieć. - Jesteś gotowy na imprezę u babci? - zmienił temat - Czy powinieneś coś dla niej mieć?
- Cholera - mruknął Feliński.

Oczywiście, że nie przygotował żadnego prezentu dla babci. Spojrzał na zegar. Która była godzina? Może zdążyłby udać się do jubilera? Dzięki malarstwu miał nieco zaoszczędzonych pieniędzy. Nie przepuszczał na zbędne rzeczy… może prócz alkoholu. Większość szła na spłatę kredytu.
- Nazwę cię moim diabłem stróżem - zadecydował Marcel.

I znów pomyślał o Konradzie. Czy powinien zrobić jakiś ruch w jego kierunku? Feliński nigdy nie wykazywał inicjatywy. Był biseksualny i zawsze wydawało mu się, że jeśli znajdzie się w jakimś związku, to będzie on z kobietą. To znacznie wygodniejsze. Nie chciał być cierpiącym na schizofrenię gejem. Jeszcze brakowałoby tylko, żeby był żydem… i może czarnoskórym. Marcela jak najbardziej pociągały kobiety i doceniał ich piękno. Jednak doceniał również piękno mężczyzn i Konrad bez wątpienia był zjawiskowy. Może byli sobie przeznaczeni? Ale czy istniało coś takiego jak przeznaczenie?
“Jeśli zacznie mnie podrywać, to spróbuję mu nie przywalić”, Marcel zdecydował.

Ale też były inne naglące sprawy - jak na przykład przyjęcie babci Basi.
Było bodajże o 16. Feliński uznał, że albo uda się do jubilera - o ile będzie na to czas - albo weźmie obraz ze ściany i ruszy prosto do mieszkania babci. Taki prezent byłby warty dużo, dużo więcej, niż chciałby wydać u jubilera. Dlatego szczególnie nie podobała mu się ta opcja. Z drugiej strony babcia nie miała innych wnuków prócz niego i Igi. Wszystko zostałoby w rodzinie.
“Chyba nie powinienem myśleć tak strategicznie, jeśli chodzi o prezenty.”
Błazen zarechotał pod nosem.
- Diabeł stróż - powtórzył - podoba mi się.

Pokarm duchowy to nie wszystko, gdy się ciężko pracuje, więc Karol w końcu zamknął drzwi balkonowe i zamówił pizzę. A potem włączył komputer, a po chwili włączył też dźwięki w telefonie. Mimo wszystko nie mógł być nieobecny dla całego świata.
Rozsiadł się w miarę wygodnie i dopiero teraz przypomniał sobie sen... Tudzież osoby tam występujące. Co prawda tylko jedna przedstawiła się w pełni, ale co szkodziło spróbować i sprawdzić, czy panna Marta istnieje w rzeczywistości. Bo w końcu skądś musiał wziąć to imię i nazwisko... Chociaż mógł je poznać w całkiem innej kombinacji.
Niezawodne Google wyrzuciło ponad 27 tysięcy wyników, co zajęło mu niecałe pół sekundy. Wypluło też garść fotografii...
Jednak na żadnej z kilku pierwszych przykładowych grafik nie było tej Marty, której szukał. A pod nimi napis "Profile Marta Jakubowska | Facebook", później było kilka odnośników do różnych Mart Jakubowskich, które zaistniały z różnych powodów w jakiś artykułach. Była jakaś skrzypaczka, jakaś wicedyrektor, trenerka hip hopu i tym podobne.
Niestety, żadna z nich nie pasowała wiekiem do współpasażerki. Podobnie jak i garść fotografii. Przed przejściem do działu Grafika kliknął w Profile.
Otworzyła się strona Facebooka, od razu na wyszukaniu wszystkich Mart Jakubowskich jakie mają tu profil. Karol nawet nie musiał zbyt wiele skrolować. Zielone neonowe włosy były nie do pomylenia. Marta Jakubowska istniała naprawdę i miała swój profil na najpopularniejszym serwisie społecznościowym.

To mogła być przyczyną tego, że dziewczyna pojawiła się w jego śnie. Tyle tylko, że nie kojarzył, by kiedykolwiek widział ten profil... Ale pamięć bywała zawodna, w przeciwieństwie do podświadomości.
Czy miał do niej napisać "Hej, przyśniłaś mi się", co pewnie zostałoby uznane za kiepskiej jakości podryw, czy może zadać pytanie "czy śniła ci się ostatnio podróż w zalewanym wodą przedziale?".
To wymagało zastanowienia się.
Kliknął w zdjęcie profilowe.

Na profilu Marty, prócz zdjęcia profilowego przedstawiającego zielonowłosą dziewczynę, było też zdjęcie w tle. Rysowany ręcznie obrazek dwóch całujących się kobiet.
Profil był zabezpieczony, prywatny, więc większość informacji była ukryta. Nie było widać więcej zdjęć.
Wiadomo było, że dziewczyna mieszka aktualnie w Szczecinie.
Widoczne były osoby, które ma w znajomych.
A następnie kilka publicznie udostępnionych postów: premiera nowego teledysku Brokatowych Dam, do tego kilka artykułów z queer.pl, Lambda Szczecin, wyborczej i wysokich obcasów dotyczące LGBT+, weganie i wegetarianie polska o cierpieniu zwierząt, zmiany klimatyczne i ocieplenie klimatu.
Panna Marta miała, jak widać, ciekawe zainteresowania, nie do końca pokrywające się z zainteresowaniami Karola, ale przecież nie chodziło o wspólne bieganie na manifestacje...
Kliknął w Wyślij wiadomość, a facebook uprzejmie go poinformował, iż Ty i Marta nie jesteście połączeni na Facebooku.
Karol uśmiechnął się lekko, po czym wpisał wiadomość-pytanie:
Karol: Czy śniła ci się ostatnio podróż w przedziale zalewanym wodą?
I nacisnął ENTER.
Odpowiedź przyszła bardzo szybko.
Marta: Tak! I byłeś w tym śnie. Ale dziwne.
Karol: Nie wierzę w sny... bo są dziwne Pamiętasz inne imiona?
Pytanie dopisał by się upewnić, czy dziewczyna go nie wkręca.
Marta: Marcel, gość przebrany za Stańczyka i kobieta z psem, która się nie przedstawiła albo nie pamiętam jej imienia.
Karol: Nie przedstawiła się.
Karol: Nie wiem, czy się cieszyć, czy wprost przeciwnie.
Marta: Jak się dziś czujesz? Po tym śnie?
Karol: Dziwnie. Teraz jeszcze dziwniej. I cieszę się, że to był tylko sen
Odpisał szczerze, ale że nie widział związku między czytaniem w myślach a wspomnianym snem nie poruszał tego tematu. Nie mówiąc o tym, że nie chciał, by ktokolwiek wiedział o jego nowym darze.
Marta: Nie wydaje mi się, że to był TYLKO sen. To nie jest normalne.
Karol: Nie będę cytować znanego powiedzenia
Karol: Śniły mi się już różne rzeczy, czasem po parę razy, ale wspólny sen dwóch osób jest sprzeczny z naturą...
Karol:
Marta: Ciekawe czy tylko dwóch.
Karol: Sądzisz, że ktoś z tamtej dwójki też to śnił?
Był pełen wątpliwości, których wystukane literki nie mogły przekazać.
Marta: Skoro nasza dwójka tak, to dlaczego pozostali nie? Tylko mamy za mało danych by ich odszukać. Może ktoś jeszcze wpadnie na pomysł, żeby poszukać mnie na FB. Tylko co z tego? Zrobimy zlot śniących razem czy co?
Przez moment milczał.
Karol: Może cię odszukają...
Karol: Ale najwyżej możemy porównać wrażenia i przypuszczenia. A ja jestem ciekaw, kto i dlaczego nas w to wrobił.
W tym momencie przypomniał sobie opowiadanie z dziedziny sci-fi. O człowieku, który w swym umyśle tworzył fantastyczne światy i potrafił w nie wprowadzać innych. Autora nie pamiętał, ale tytuł? Telepata?
Szybko sprawdził, a googelek tym razem okazał się niezawodny i już w pierwszej linijce wypluł odpowiedź.
Telepata - John Brunner (163060) - Lubimyczytać.
W międzyczasie pojawia się odpowiedź:
Marta: Ja również jestem ciekawa kto
Marta: Kiedyś nie wierzyłam w zjawiska paranormalne
Marta: Dalej mam wątpliwości
Marta: Ale ostatnio jest dziwnie
Karol: Dowiedzieć się, że byliśmy w tym samym śnie, to dziwne - odpowiedział na serię wiadomości.
Tym razem odpisanie zajęło Marcie nieco więcej czasu.
Marta: Nie tylko to
Karol: A co dziwnego Ci się przytrafiło?
Po chwili dodał kolejne znaki zapytania.
Karol: ???
Marta: Myślę, że w życiu byś nie uwierzył
Karol: Po takim śnie jestem w stanie uwierzyć w telekinezę i piromancję
Napisał to patrząc na znajdujące się parę linijek wyżej słowa "zjawiska paranormalne".
Po naciśnięciu na Enter uświadomił sobie, że ostatnie słowo pomylił z innym, ale na poprawki było za późno, a na upartego i tak mogło pasować.
Tym razem odpowiedź nie nadchodziła. Karol widział jak kilka razy w okienku pojawił się obrazek piszącego długopisu, ale zaraz znikał. Znów się pojawiał i znikał. Jednak Marta musiała albo długo pisać odpowiedź albo pisać i kasować. Na pewno nie wcisnęła entera.
Karol: Taka mroczna tajemnica?, napisał, lecz wykasował te słowa, nim je wysłał.
Przez moment zastanawiał się, co napisać, by skłonić swą rozmówczynię do zwierzeń. W końcu jaką miała gwarancję, że on nie rozgłosi tego po całej sieci? Żadnej.
Karol: Boisz się, że komuś coś wyklepię?.
Karol: Czy że Cię wyśmieję?
Marta: To drugie
Marta: To chyba nie temat na messengera
Karol: No to poczekamy do kolejnego snu... Jak sądzisz.... będzie?
Marta: Moim zdaniem tak
Marta: Poczekajmy
Karol: Może powinniśmy się umówić na godzinę z pójściem spać , napisał.
Marta: Ha ha ha
Marta: Może być 22?
Karol: Chodzisz spać z kurami? To za wcześnie... Może co wieczór o jedenastej?
Marta: 22.05...?
Karol: Niech Ci będzie Specjalnie nastawię budzik
Marta: Okej To ja też
Karol: No to pa ,
Zakończył rozmowę.

Marta zniknęła w otchłani internetów, a Karol zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek będzie miał odwagę przyznać się do tego, że potrafi czytać cudze myśli.
I jakoś w to wątpił. Bo sam też unikałby każdego, kto potrafiłby grzebać mu w mózgu, nawet gdyby tamten umiał się przed tym powstrzymywać.
Dźwięk domofonu przerwał mu rozważania na temat "Zgubne skutki czytania w myślach".
- Pizza! - usłyszał w charakterze odpowiedzi na "Słucham?"
Nacisnął przycisk i po chwili w progu jego mieszkania pojawiła się panienka w czapeczce z logo pizzerii.
- Siedemnaście złotych - powiedziała. - Gotówką czy kartą?
W międzyczasie myślała o czekających ją korkach, w których będzie musiała stać, by dojechać do kolejnego klienta, oraz o wczorajszym pierwszym pocałunku z chłopakiem, który, miała nadzieję, że ją naprawdę lubi.
Dwadzieścia złotych znalazło się w dłoni panienki.
- Reszty nie trzeba - powiedział.
Napiwek nie był co prawda wielki, ale z pewnością było to lepsze, niż nic. I dziewczyna go doceniła, nie tylko uśmiechem, ale i przelotną myślą.

Pizza nie była ulubionym daniem Karola, ale nie zajadał się nią codziennie. A największą jej zaletą było to, że nie trzeba było kiwnąć palcem przy jej szykowaniu.

Kolejny ciąg ćwiczeń związanych z budowaniem muru i tworzeniem w nim okienek przerwał dźwięk oznaczający przyjście sms-a.
"Wpadnę po pracy", zapowiedziała się Lena.
"Czekam niecierpliwie! Wolisz pierś z kurczaka czy gołąbki?", odpisał.
“Gołąbki, dzięki!”, otrzymał odpowiedź od Leny.
"Będą czekać "
Wysłał, a potem, zamiast znów zacząć budować bariery mentalne, zaczął się zastanawiać nad wadami i zaletami otrzymanego niedawno daru.
Przede wszystkim trzeba było trzymać buzię na kłódkę.
Udoskonalić mur.
Przemyśleć sprawę wykorzystania daru... i nienadużywania go.
Czy to sprawdziłoby się w teleturniejach? Albo przy negocjacjach?
Przemyśleć sprawę Leny...
Nie, Lena powinna znaleźć się na pierwszym miejscu. A nuż Kasia miała rację, a on był idiotą, który przegapił oczywistą oczywistość? Może trzeba by było wykorzystać dar w słusznej, chociaż zdecydowanie prywatnej sprawie? Czy byłoby to nadużycie?
A może powinien mieć coś z tego, że się tak musi męczyć? I że głowa mu pęka?
No i, poza tym, jaką miał gwarancję, że to nie zniknie do rana? Może trzeba było korzystać z okazji, a nie narzekać, po fakcie, że przepadła...

Oderwał się na chwilę od rozważań, bowiem na przyjazd Leny należało się przygotować, zwłaszcza że obiecał jej obiad. Na szczęście znał parę dobrych adresów.
Chcesz kulinarnej rozpusty?
Zroluj sobie kurze biusty!
Takie cycki zrolowane
są przez smakoszów kochane!
Tak głosił jeden z reklamowych sloganów, a chociaż rymy nie były najwyższych lotów, to "kurze cycki zrolowane, przyprawami posypane" były przepyszne. Przynajmniej jemu smakowały. I nie był do końca pewien, czy czasem Lena nie skubnie trochę z jego porcji.

- Gołąbki i roladki z piersi kurczaka - powiedział. - Po jednej porcji. Do tego dwa razy pyzy i bukiet surówek. Na szesnastą. - Podał adres. Poczekał, aż rozmówczyni po drugiej stronie powtórzy zamówienie, potwierdził, że chodzi o kluchy na łachu. - Dziękuję - powiedział, po czym się rozłączył.
Popracował trochę, a potem wyszedł na balkon i, walcząc z wszechobecnym gwarem cudzych myśli, zaczął budować kolejny mur.

Dzwonek domofonu sprawił, że z muru sypnęło się parę cegieł, lecz reszta konstrukcji stała, dając odpór napływającym z okolicy myślom.
Karol zamknął drzwi balkonowe, po czym pospieszył do domofonu.
- Gołąbki i kurze cycki! - usłyszał.
Minutę później odbierał od dostawcy pojemniki z jedzeniem.

Budowanie wirtualnego muru było bardzo wyczerpujące i Karol miał wrażenie, że zmęczył się bardziej, niż gdyby na budowie targał taczki pełne cegieł. Ale chociaż umierał z głodu, postanowił cierpliwie poczekać na Lenę.

Zbliżała się już godzina szesnasta. Marcel dobrze wiedział, że będą spóźnieni. Zresztą Stańczyk ostrzegał go przed tym w chwili, kiedy Damianek odmówił zjedzenia obiadu, zaś Iga nie chciała dać za wygraną, wiedząc, że u babci chłopak naje się słodyczy. Teraz już wszyscy siedzieli w samochodzie, do celu dzieliło ich zaledwie kilka przecznic, ale jak na złość łapali się na serię czerwonych świateł.
- Lepiej jechać w prawo i ominąć główną drogę - oznajmił Stańczyk, dla którego też znalazło się miejsce w samochodzie. Chociaż ciekawą zagadką z pewnością było to, co zrobiłby błazen, gdyby nie miał gdzie usiąść.

Marcel przez chwilę wyobrażał sobie błazna, który próbuje usiąść mu na kolanach. Zrobiło mu się niedobrze na tę myśl. Zastanawiał się przez chwilę. Bał się, że jak będzie teraz korzystał ze wskazówek Stańczyka, to zacznie żyć pod jego dyktando. Z drugiej strony to sam Feliński miał nadzieję dotrzeć do babci Basi jak najszybciej. Diabeł stróż nie miał w tym żadnego interesu.
- Tu jest często korek, tak mi opowiadał nowy sąsiad - rzekł. - Skręć może tutaj w prawo i omiń główną drogę. Tak Konrad najczęściej dojeżdża do pracy.
Dlaczego miałby rozmawiać z nim na takie tematy? Marcel miał nadzieję, że Iga o to nie zapyta.

Pogładził futerał, w którym znajdował się obraz dla babci. Przedstawiał rusałkę siedzącą w estetycznej pozie wśród krzewów malin. Jej rękę ociekała czerwoną cieczą. Próbowała jej, liżąc koniuszek palca wskazującego. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że to sok z owoców. W rzeczywistości było to coś zupełnie innego. Zdradzał to zagadkowy uśmiech skrzydlatej, który mógł równać się z uśmiechem Mona Lisy. A poza tym rozrzucone maliny wśród krzewów, co sugerowało niedawne szamotanie się w nich. Detalem przez mało kogo zauważanym była trzecia ręka w kompozycji. W pierwszej chwili wydawała się należeć do rusałki, jednak w rzeczywistości była większa, bardziej blada i męska…
- Jak tam w pracy? - rzucił Marcel, odrywając wzrok od obrazu. Mógł go obserwować dzięki przedniej części futerała z prześwitującej, bezbarwnej folii.

Iga poprowadziła auto według jego wskazówek. Fala czerwonych świateł, na którą wcześniej trafili, zmieniła się w szczęśliwe przyjeżdżanie na zielonym. Faktycznie ruch był tu mniejszy i jechało się sto razy płynniej. Marcel był tym trochę zaskoczony… ale nie do końca. Zastanawiał się, czy przyjdzie kiedyś taki dzień, kiedy przyzwyczai się do wskazówek błazna.
- Beznadziejnie. Mój szef mnie tak irytuje, że w końcu kiedyś coś mu wygarnę. Serio. Dziś przeglądałam ogłoszenia, siedząc na kiblu. W sensie, gdzie szukają pracowników - odpowiedziała Iga. Nie zadając niewygodnych pytań o Konrada.
- A co takiego robi? - zapytał Marcel. - Wiem, że łatwo tak mówić, ale nie ma sensu brać jego słów do siebie. Niektórzy ludzie są toksyczni i nie ma w tym żadnej naszej winy - rzekł. - Pozwól, żeby spływało to po tobie, jak woda po kaczce. Choć robisz rozsądnie, szukając nowego miejsca. Nikt nie chce pracować w takim środowisku i ty na pewno na to nie zasługujesz. Jesteś inteligentna i wiele firm cieszyłoby się z twojej pracy - dodał. - Uważaj na jezdnię - dodał.
Nie chciał, aby kobieta rozproszyła się rozmową i na przykład trafiła w jakiś słup. Błazen powiedział mu tuż po przebudzeniu, że ktoś umarł. Może pomylił się i ktoś dopiero miał kopnąć w kalendarz. Marcel nie chciał, aby to był ktoś z jego rodziny.
- Przecież cały czas uważam - odparła Iga.
- Szefuncio lubi klepnąć w pupkę - zaśmiał się błazen. - Pupka! Jak to brzmi. PUPA! Dupa! Dupka. Pupka. Pu. Pa. Pa. Pa. Ra. Pa. Pu.
Marcel westchnął głębiej. Jeśli to było fizyczne molestowanie, to Iga rzeczywiście powinna była opuścić tę pracę. Tylko to byłaby duża drama i Feliński miał nadzieję, że może to klepanie było bardziej przyjacielskie… niż seksualne? I dałoby się to wyperswadować temu bossowi? Chandler też dostawał klapsa w pracy i nie było to aż tak dramatyczne. Z drugiej strony życie nie było sitcomem.

- Jest toksyczny - odpowiedziała Iga - tak jak mówisz, ma głupie teksty, nie docenia tego co robię, zawsze widzi tylko minusy. Dużo by mówić. Źle się tam czuję - Iga skręciła w prawo, z daleka widać już było dom babci pod który zaraz mieli zaparkować. - Cieszę się, że mam pracę. Spoko zarabiam. Nie wiem czy ją lubię, ale nie jest ciężka i nie pochłania.
- O jesteśmy! - Damianek uniósł głowę znad smartfona na którym grał przez większość drogi, zapewne w ogóle nie rejestrując o czym rozmawiają.
Marcel praktycznie zapomniał o jego istnieniu. Oczywiście, jego siostrzeniec zdawał się nie ogarniać. Jednak dzieci potrafiły być naprawdę inteligentne i rozumieć tyle samo, co dorośli. A może i więcej… na swój sposób. Nie można ich było nie doceniać tylko dlatego, bo lubiły oglądać kreskówki i bawić się pluszakami. Marcel zawsze myślał o nich jak o młodych dorosłych, których trzeba było przeprowadzić przez pierwsze lata życia na Ziemi. A nie jak o bezmyślnym planktonie, który po prostu był gdzieś obok. Aż przekształci się w coś bardziej zaawansowanego.
- Jeśli byłoby bardzo źle, to możesz stamtąd odejść - powiedział do siostry. - Mieszkacie u mnie i życie tak naprawdę nie kosztuje was zbyt wiele… nie licząc jedzenia i tego typu rzeczy. I mogę spokojnie was utrzymywać przez jakiś czas. To nie tak, że mam jakąś inną rodzinę na głowie. Albo że kiedykolwiek będę miał jakąkolwiek inną rodzinę - mruknął nieco ciszej. - Ale jeśli nie byłoby aż tak źle… to najpierw znajdź inną pracę i wtedy zmień swoją obecną. Koniec końców nie chodzimy do pracy, żeby być docenianym i szanowanym. To cholernie ważne, oczywiście. Ale naszym głównym motywem jest przeżycie i utrzymanie się. Jeśli na konto wpływa pensja, to głównie to powinno cię interesować.
Zamilkł na moment. Przypomniał sobie o klapsach.
- Jeśli jednak sądzisz, że zostają przekraczane bardzo ważne granice… to nic tam po tobie.
Iga spojrzała krótko na brata. Nie powiedziała jednak nic. Akurat podjechali pod dom babci. Parkowanie na kopertę nie było jej mocną stroną, chwilę więc to potrwało.
- No to jesteśmy - rzekł błazen - domek babuni - zachichotał.
Cała trójka wyszła z auta i udała się w stronę bramki wejściowej, która była dziś otwarta na oścież. Przechodząc przez mały ogródek znaleźli się pod drzwiami wejściowymi. Iga wyciągnęła dłoń w stronę domofonu, ale nie zdążyła zadzwonić. Drzwi otworzyły się, a w nich stanęła starsza, siwa osoba. Babcia Basia. Uśmiechnęła się szeroko na ich widok i otworzyła drzwi.
- No nareszcie! Chodźcie, chodźcie moi kochani - zaprosiła ich do środka, otwierając szeroko drzwi i stając z boku, by każdy mógł swobodnie wejść do środka. Pierwszy wszedł Damianek, którego babcia zaczęła obściskiwać już przy wejściu utrudniając je reszcie. - Moje słoneczko - powiedziała przytulajac go do siebie.
- Miło cię widzieć, babciu - Marcel uśmiechnął się do starszej pani.
Babcia Basia była promykiem słońca. Pewną siebie, aktywną kobietą regularnie jeżdżącą z przyjaciółkami na wszystkie pielgrzymki, a nawet uprawiającą nordic walking. Nie pomogło to jej jednak zrzucić wagi głównie ze względu na miłość do jedzenia. Potrafiła dodać śmietanę do każdego posiłku, niezależnie od wszystkiego. I też kochała tradycyjną polską kuchnię opartą na samych tłuszczach i węglowodanach. Odpowiednią dla chłopów i chłopek ciężko pracujących od rana w polu, już mniej dla mieszczuchów XXI wieku. Marcel schudł piętnaście kilogramów, odkąd wyprowadził się od rodziny.
- Czy zaprosiłaś dużo ludzi? - zapytał i nachylił się, żeby obcałować ją w oba policzki.
- Nie - odpowiedziała babcia. - Pomyślałam sobie, że czym mniej tym swobodniej będzie można sobie porozmawiać. Wasza mama już tu jest, ale zaszyła się w kuchni. No wchodźcie, co tak stoicie.
- Wszystkiego najlepszego babciu - powiedziała Iga, jednocześnie schylając się by ucałować babcię.
- Tutaj mam dla ciebie obraz - dodał Marcel. - Jak ci się nie podoba, to powiedz śmiało. To piękna wróżka w polu malin - wyjaśnił, choć wystarczyło po prostu popatrzeć na płótno, aby to dostrzec.
Poczekał, aż Iga skończy witać się z babcią. W tym czasie zerknął w stronę kuchni.
- Mamo, jesteśmy! - krzyknął.
Następnie odwrócił się do starszej pani i zaprezentował obraz.
Pomyślał, że to w sumie miło się złożyło. U jubilera kupiłby jakieś perły, czy inne błyskotki… Które co prawda wciąż byłyby dobrym prezentem, ale ten miał duszę. Dużo więcej charakteru.
Babcia pokiwała z uznaniem głową, przez dłuższy czas przyglądając się obrazowi.
- Dziękuję, to naprawdę wspaniały prezent. Doceniam to - ucałowała dodatkowy raz Marcela.
- Przydałoby się go od razu gdzieś powiesić - mruknął błazen znudzonym tonem, jednocześnie grzebiąc sobie w uchu.
- Jestem! Już idę - usłyszeli głos matki, który dobiegał gdzieś z kierunku kuchni.
Marcel uśmiechnął się do Stańczyka. Chyba po raz pierwszy raz w swoim życiu. Nie dziwiło go, że halucynacja mogła nie być ekstremalnie podekscytowana tą imprezą.
- Jeśli masz młotek albo wiertarkę, to mógłbym od razu go powiesić - rzekł do babci. - Wolałbym, żebyś nie rozwaliła sobie palców, próbując to zrobić potem sama.
Poza tym zerknął w stronę kuchni dość niepewnie. Chciał zobaczyć się z mamą, ale nie do końca z jej nowym partnerem. To było dla wszystkich niezręczne, to pierwsze spotkanie. Marcel chciał zachować się w pełni dojrzale w tej sytuacji, ale i tak do głowy przychodziło mu trochę typowo nastoletnich myśli. Które były nieodpowiednie dla mężczyzny w jego wieku.
- Wspaniała myśl! - babcia bardzo się ucieszyła - Zaraz ci wszystko dam - powiedziała.
Z kuchni wysunęła się głowa mamy. Uśmiechnęła się szeroko i szczerze na jego widok. Pana Romana nie zauważył.
- Nie ma go. Pracuje - poinformował go Stańczyk w chwili gdy mama podeszła by przytulić najpierw Marcela, gdyż znajdował się najbliżej.
Babcia w tym czasie przywitała się z Igą.
- Jak dobrze was widzieć - powiedziała mama.
- Nie pamiętam, kiedy ostatni raz cię widziałem - odparł Marcel. - Spotykamy się stanowczo za rzadko, przykro mi z tego powodu - rzekł. - U mnie bardzo dobrze, świetnie sobie radzę - rzekł może nieco zbyt prędko. Co zabrzmiało raczej podejrzanie.
Rozejrzał się po kuchni.
- A gdzie twój nowy partner? - zapytał. - Miałem nadzieję go poznać - rzekł, co było częściowo prawdą. Nie cieszył się na to spotkanie, ale też chciał, żeby do niego doszło. Przypominało to lepki plaster, który trzeba było szybko zedrzeć, aby mniej bolało.
- Oh no wiem - jęknęła mama, wyraźnie niezadowolona - niestety kolega się rozchorował i Roman musi teraz robić nadgodziny. Skończy dopiero o osiemnastej robotę. To już trzeci dzień. - Mama odsunęła się od Marcela - Cieszę się, że świetnie sobie radzisz - powiedziała lekko przymrużając przy tym oczy. Nic więcej nie dodała, gdyż Damianek wyminął Marcela by wpaść w babcine ramiona.
Gdy wszyscy już się przywitali, babcia zaczęł poszukiwania wiertarki w schowku pod schodami. Mama zaciągnęła Igę i Marcela do kuchni by pomogli postawić jej wszystko na stół.
- Babcia zaprosiła ciocię Felę i ciocię Basię. Nikogo więcej - powiedziała mama gdy zostali sami w kuchni.
- To miło, kameralnie - odpowiedział Marcel. - Dawno nie widziałem się z ciociami - dodał. - Ciekawe, kiedy będą. Pewnie niedługo przyjdą - rzekł, ustawiając talerze na stole.
A potem sztućce. Miał nadzieję, że nie pomylił ich kolejności. Ciocia Fela była szczególną fanką savoir-vivre’u.
- Dobrze ci u niego? U Romana? - sprecyzował. - Ma ładny dom? A może mieszkanie?
Zerknął na Stańczyka zaciekawiony, czy da mu i tym razem wskazówkę. Marcel chciał się upewnić, że ten mężczyzna szanował jego mamę.
Stańczyk ze szczególnym zainteresowaniem przyglądał się jak Marcel równo układa sztućce.
- Ciocia Fela co? Lepiej nie siadać koło niej - polecił Stańczyk.
Marcel zerknął na niego i skinął mu głową powoli. Następnie zerknął na swoją rodzicielkę.
- Mieszka w bliźniaku, ma bardzo przyjemny ogródek - odpowiedziała mama. - To nie jest jakiś szczególnie duży dom. Na dole jest kuchnia, toaleta i salonik z którego wychodzi się na ogród. A na górze łazienka, sypialnia i gabinet.
Mama podała Idze sałatkę by ta mogła postawić ją na stół.
- I jaki on jest ten cały Roman? - zapytała dziewczyna - Jak ci się z nim mieszka? - powtórzyła pytanie Marcela na które mama nie udzieliła odpowiedzi.
- Cóż… dobrze mi się z nim mieszka. Dzielimy się obowiązkami, rozmawiamy, czytamy te same książki i czasami chodzimy do teatru… - mówiła mama.
- Czyli nudy - podsumował Stańczyk.

Marcelowi jednak zdawało się, że trochę nudy było wskazane w życiu. Dzięki rutynie ludzie mogli czuć się bezpiecznie. Tak właściwie opis jego mamy wcale nie brzmiał w jego uszach źle. Ciekawe, jakby to było mieć taką osobę w swoim życiu. Zastanawiał się przez chwilę na ten temat i doszedł do wniosku, że chyba jednak nie byłby w stanie z nikim prowadzić tak spokojnego życia. Nawet gdyby bardzo chciał. On po prostu tak nie funkcjonował.
- To cieszę się, jeśli jesteś szczęśliwa - rzekł Marcel, kończąc układać sztućce. Być może nawet zrobił to dobrze. - A jak w pracy? Zawsze chciałaś być kosmetyczką - przypomniał sobie.
Ilona kochała wszystko, co było związane z utrzymywaniem piękna. Maseczki, kremy, makijaże, najróżniejsze środki… Zawsze znała się na wszystkim. Marcel pamiętał, jak w młodości przychodziły do niej wszystkie koleżanki. Robiła im hybrydę, bo jako jedyna miała wszystkie niezbędne składniki oraz bardzo drogą i profesjonalną lampę UV. Nie mogła jednak przez całe życie założyć salonu, gdyż nie miała albo pieniędzy, albo czasu na odpowiednie kursy. Dopiero z czasem zebrała odpowiedni kapitał, dzięki któremu była w stanie spełnić marzenia.
- Idealnie - oznajmiła mama, spojrzała przy tym na Marcela i uśmiechnęła się tak, że jej oczy zaiskrzyły przy tym. Stańczyk nie musiał potwierdzać, było widać, że mówi szczerze - sporo klientek, a czym więcej tym lepiej.
- Wiadomo - odparł jej syn i uśmiechnął się lekko do niej. Było coś wyjątkowego w obserwowaniu ludzi, którzy mówili lub myśleli o swoich pasjach.
- Mam wiertarkę - babcia weszła do kuchni niosąc czarną plastikową walizeczkę. Widocznie nieco ciężka, sądząc po sposobie w jaki babcia z nią szła, kroczek po kroczku.
- Strasznie stara - ocenił Marcel. - Oby działała - dodał. - Pewnie jest jeszcze z czasów, kiedy dziadek żył - mruknął. - Pewnie pochodzi z wcześniejszych lat osiemdziesiątych. Zaraz zobaczymy, czy uda się przykręcić śrubę do ściany - uśmiechnął się lekko do babci. - Musisz mi tylko wskazać miejsce, gdzie widziałabyś obraz. Gdzie będzie ci najbardziej pasował.
Podszedł do babci i przejął od niej sprzęt. Następnie otworzył walizeczkę. Wyciągnął wiertarkę i ruszył z nią do kontaktu, aby przekonać się, czy nadawała się do użytku.
Wiertarka o dziwo działała, chociaż wygląd miała naprawde wiekowy.
- Gdzie by go powiesić - zastanawiała się głośno babcia i zaczęła wędrować po mieszkaniu w poszukiwaniu pomysłu.
- Salon nad tapczanem - zaproponował Stańczyk chodzący za nią krok w krok.
- Ooo może tu, w salonie - powiedziała chwilę później babcia - lepiej na przeciwko okna czy nad tapczanem jak myślicie?
- Może nad tapczanem? - powiedział Marcel. - Będzie cię strzegł, kiedy będziesz na nim zasypiała - uśmiechnął się. - I nie będą ci się śniły żadne koszmary. Myśl o nim jak o wyjątkowym łapaczu snów - zaśmiał się.
- A co ty sądzisz? - zapytał Igi. - Dobre miejsce?
Następnie ruszył w stronę błazna i nawiązał z nim kontakt wzrokowy.
“Dlaczego tu?”, zapytał w myślach.
- Bo tam nie przewiercisz żadnego kabla - błazen wzruszył ramionami. - Chyba, że chcesz? - spojrzał na niego podejrzliwie. - Poza tym rozejrzyj się, to spoko miejsce - w uśmiechu pokazał Marcelowi wszystkie swoje zęby. - Światło słoneczne nie pozwoli farbie wyblaknąć.
Iga w tym czasie przyglądała się po mieszkaniu.
- Taaaak, myślę że to spoko wybór - powiedziała w końcu.
- To zostało już tylko zdanie babci do poznania - Marcel uśmiechnął się.
- Oczywiście kochanie, to będzie wspaniałe miejsce - potwierdziła babcia.
Następnie skinął głową błaznowi. To wyjaśnienie było dla niego jak najbardziej zrozumiałe i zgadzał się z nim. W następnej kolejności ruszył z powrotem do kuchni do mamy.
- Już nieco zgłodniałem… kiedy pojawią się ciocie? - jęknął.
- Za chwilę będą, dzwoniły, że spóźnią się tylko chwilę. Możemy zacząć jeść bez nich jak skończysz wieszać obraz i jeszcze ich nie będzie - wyjaśniła mama.
Marcel sam nie był do końca pewny, czy powinni zwlekać z obiadem, czy też nie. Z drugiej strony od tej decyzji nie zależały ludzkie życia. Przywiercił śrubę, a potem umieścił nad tapczanem obraz. Nagle pomieszczenie zaczęło wyglądać kompletnie inaczej. Niby drobny szczegół, a kompletnie zmienił charakter wnętrza. Na lepsze, jak Marcel miał nadzieję.
- Co takiego jest do jedzenia? - zapytał, oceniając swoją pracę. W tym celu zrobił kilka kroków do tyłu i zerknął na ścianę. - Wszystko, co gotujesz, babciu, jest pyszne - dodał.

Babcia i mama przygotowały sporo jedzenia. Zapewne zakładały spakowanie im zapasów gotowców do domu na wynos. Były pierogi, bigos, pieczeń, kotlety i czerwona kapusta, która była specjałem babci. Gdy mama postawiła na stole ostatnią miskę, tą pełną ciepłych ziemniaków wszyscy usłyszeli dzwonek do drzwi.
Spóźnione ciotki narobiły trochę zamieszania. Po pośpiesznym przywitaniu się ze wszystkimi usiadły razem z nimi do stołu.
Ciocia Fela usiadła pomiędzy babcią a mamą, zaś ciocia Basia między Igą a Marcelem.
Stańczyk nudził się. Wobec czego większość czasu podpierał ściany. Udawał, że łapie muchy. Bawił się swoimi stopami. Liczył kwiaty na kaflach w kuchni.
- Wspaniałe pierogi - milczenie podczas którego wszyscy jedli przerwała ciocia Fela.
- Dziękuję bardzo - odpowiedziała babcia - zrobiłam ich tak wiele, że chętnie dam ci trochę jutro na obiad.
- Oh, dziękuję - odpowiedziała ciocia, po czym jej wzrok padł to na Marcelu to na Idze. - Chociaż im mogą się bardziej przydać. Które z was gotuje w domu, co? Bo wy nadal mieszkacie razem?
- Tak - przyznał Marcel. - Ale wygodnie nam się żyje razem - dodał. - Przynajmniej w miarę - zerknął na siostrzeńca, który często potrafił być nieznośny. - Wiadomo, jakie dzisiaj są czasy. Mieszkania są bardzo drogie, a po co Iga ma wynajmować, skoro ja posiadam tyle pokojów. Trochę zaszalałem, wybierając apartament - przyznał.
Całe życie mieszkał w niewielkim mieszkaniu babci z nią, mamą, Igą i potem jej dzieckiem. Było tam mało miejsca i kiedy się stamtąd wyrwał, chciał oczywiście wielkich komnat i zbytecznej przestronności. Szybko jednak okazało się, że mieszkając samotnie nie funkcjonuje aż tak dobrze i dlatego cieszył się, że miał Igę i Damianka blisko siebie.
- A co słychać u cioć? Jak zdrowie? - zapytał. - Babciu, masz może pierogi z truskawkami? - zerknął w bok, kończąc swoją porcję bigosu.
Jak był dzieckiem, babcia zawsze robiła trzy rodzaje pierogów. Z ziemniakami, z kapustą oraz właśnie z truskawkami, jeśli miała je w zamrażalniku. A często miała, gdyż uprawiała je na działce. Wcale obradzały obficie i dlatego zostawiała je głównie dla wnuków. Były okrągłe, czerwone owoce prześwitywały przez nie i zazwyczaj babcia posypywała je cukrem.
- Oczywiście kochanie, pierogi z truskawkami - babcia podniosła się, żeby podać odpowiedni talerz z pierogami. - Marcel zawsze lubił pierogi z truskawkami, prawda kochanie? Pamiętam jak co niedziela wstawał z samego rana i o niczym innym nie mówił, tylko o wspólnym lepieniu pierogów.
- Tylko nie wszystkie truskawki przetrwały żeby zostać włożone do pierogów - dodała Iga.
- Bo ty je podjadałaś - zaśmiała się mama.
- Wiecie, że kazirodztwo jest prawnie zabronione? Tak tylko pytam, nie żebym coś insynowała. Wyglądacie na szczęśliwą rodzinę - ciotka nie dała zmienić tematu na rodzinne wspominki, kontynuując ten który chodził jej po głowie.
- Tak kończą ludzie, którzy nie zaznali nigdy prawdziwej miłości - odparł coraz mniej znudzony błazen - jej małżeństwo było ustawione.
Marcel zakrztusił się na słowa ciotki.
- Kochana ciociu, może kupię ci słownik języka polskiego. Przeczytasz definicję i dowiesz się, że wspólne mieszkanie to nie jest kazirodztwo. Wymaga to kompletnie czego innego.
Cały poczerwieniał na twarzy. To było ekstremalnie niegrzeczne ze strony tej kobiety. Marcel nie przywykł do tego, żeby ludzie obrażali go tak po prostu. W sumie najgorsze w tym było, że Damianek siedział przy stole i słuchał. Nie wiadomo, co będzie później powtarzał. Feliński zacisnął dłonie na poręczy krzesła, chcąc się uspokoić.
- Damian nie zna tego słowa - odezwał się Stańczyk - ale obawiam się, że może zapytać o jego znaczenie później, jeśli nie zapomni.
- Może ciocia zapomniała, że mam partnera. Szczepana - odparła Iga w obronnym tonie. - Zresztą nawet gdybym nie miała to nie cioci sprawy. Lepiej patrzeć na własny talerz.
- Spokojnie. Nie denerwujcie się tak, ja tylko pytam - powiedziała wcale nie poruszona niczym ciocia. - A czemu z nim nie mieszkasz tylko nadal bratu siedzisz na karku? - kontynuowała.
- Daj im już spokój - odezwała się babcia, tonem jakby pytała o dołożenie komuś pierogów.
- A u ciebie co słychać, kochaniutka? - ciotka zwróciła teraz oczy na mamę Marcela, najwyraźniej gotowa za prośba gospodyni odpuścić młodzieży.

Marcel rozejrzał się w poszukiwaniu wina, albo innego alkoholu. Niczego takiego nie przyniósł. Jeszcze wyszedłby na pijaka. Skoro został bezpodstawnie posądzony o kazirodztwo, to po przyniesieniu alkoholu najpewniej miałby zdiagnozowany alkoholizm w tym towarzystwie. A jednak miał nadzieję, że mama albo babcia kupiły coś mocniejszego. Miał zdecydowaną ochotę napić się i to był dobry moment, żeby nalać czegoś wszystkim do kieliszka. Wszystkim, może prócz bardzo bezpośredniej cioci, która mogłaby stać się jeszcze gorsza. Miał wrażenie, że to nie zostało wypowiedziane wcale w tonie żartu, a nawet wtedy byłoby okropne. Nie jeden znajomy Marcela wciąż mieszkał z rodzicami, wszystko zależało od finansów. Nie znaczyło to przecież, że mieszkał z nimi, gdyż uprawiali razem seks w trójkącie. Wynajęcie mieszkania często było zbyt drogie, nieproporcjonalnie drogie do korzyści związanych z usamodzielnieniem się. Ciotka zdawała się tkwić w jakimś kompletnie innym, własnym świecie.
- Zostało w kuchni - Stańczyk wskazał drzwi od kuchni po czym udając żabę w podskokach, które wyglądały bardzo dziwacznie w wykonaniu kogoś w jego wieku udał się do kuchni - aha. Tu jest.
- Tak, tak… u mnie w najlepszym porządku - odpowiedziała mama, tonem kogoś komu nie chce się z córką gadać - mogę cioci pokazać jak ślicznie zrobiłam klientce paznokcie, gdzieś tu mam zdjęcie.
- O nie trzeba kochaniutka, takie rzeczy w ogóle mnie nie interesują - odpowiedziała ciotka.
- Jasne, ciekawsze jest szukanie skandali tam gdzie ich nie ma - powiedziała z przekąsem druga ciocia.
Marcel wstał i ruszył do kuchni. Nalał sobie kieliszek wina. Miał już z nim wrócić, ale po prostu wypił go haustem i nalał sobie drugi. I jego też od razu pochłonął. Zauważył pierogi z truskawkami. Nałożył je sobie i wrócił do pokoju.
- Może jeszcze ktoś ma ochotę na te z truskawkami? Bo zostały. Damianek? - spojrzał na siostrzeńca.
Z pewnym przyciskiem wypowiedział jego imię, jakby chcąc przypomnieć, że jest tu dziecko, które nie powinno być świadkiem tego typu kłótni. Choć jak tak teraz sobie przypomniał, to ta ciotka zawsze była opryskliwa. Stańczyk próbował ją usprawiedliwić, twierdząc, że nie zaznała nigdy prawdziwej miłości. Ale nie ona jedna i na pewno nie ostatnia. Przez nią przy stole zapanowała nieco gęstsza atmosfera.
Tymczasem wino zaczęło działać.
- A co, jeśli powiedziałbym, że mam chłopaka? - uśmiechnął się do cioci. Tej wrednej.
Pierwszy zareagował Stańczyk. Zaczął śmiać się głośno pokazując palcem ciotkę, a konkretnie jej twarz.
Nic dziwnego, mina ciotki w tej chwili była bardzo zabawna. Zdziwienie mieszało się ze zmieszaniem. Ciotka kilka razy zamknęła i otworzyła usta niczym rybka wyłowiona ze stawu. W każdym razie nie odwzajemniła uśmiechu ani nic nie zdołała powiedzieć.
- Ciocia z pewnością zapytałaby wtedy, czy dobrze ci się z nim układa i czy jest miłym człowiekiem - babcia przerwała ciszę.
- Tak, chętnie. Nie wiem czy jeszcze zamieszczę, ale dla tych pierogów warto sprawdzić - Damianek wyciągnął ręce po miskę - mogę je zjeść przy telewizorze?
- Tak, idź - odpowiedziała mu Iga, która w gęstniejącej atmosferze wolała nawet by syn siedział przed tv. Jednocześnie zerkając na brata analizującym jego słowa i zachowanie wzrokiem.
- To byłby skandal! - zaczęła w końcu oburzona ciotka Fela.
- Oczywiście, że by był, skoro go nam jeszcze nie przedstawiłeś - babcia znów stanęła w opozycji do ciotki - Felu, czy przypadkiem nie słyszę jak dzwoni twój telefon? Znów zostawiłaś go w kurtce?
Mama nic nie mówiła.

Marcel był bardzo pozytywnie zaskoczony postawą babci. Nigdy by nie pomyślał, że zrozumiałaby to i przejawiałaby oznaki tak postępowego myślenia. Nie wiedział, co myślała jego mama. Jej milczenie mogło wiązać się z brakiem akceptacji albo z szokiem. Związanym z tym, że miał chłopaka, albo z tym, że miał w ogóle kogokolwiek.
- A to, że choruję na schizofrenię i byłem wielokrotnie w szpitalu… czy to nie był skandal? - Marcel zapytał ciocię, biorąc kolejny łyk wina. - Wiem, że o tym się głośno nie mówi, ale wszyscy o tym wiedzą. Czy to nie pasuje do twojego obrazu naszej rodziny? To, że mam chłopaka, wydaje ci się jeszcze bardziej szokujące? Czy może mniej? Jak to widzisz?
Uśmiechnął się i jego uśmiech był tym bardziej bezczelny, że wydawał się serdeczny. Nie zjadliwy, tylko serdeczny. Co nie pasowało do tonu, którym się wypowiadał. Cieszył się tylko, że był niezależny finansowo i jego życie tak naprawdę nie zależało od tego, co sądziła jego rodzina. Miał swój dach pod głową i własne jedzenie w lodówce. Potrzebował pieniędzy, aby utrzymywać tę niezależność i właśnie dlatego nie mógł się leczyć. Musiał dalej tworzyć.
Co nie znaczyło, że nie zależało mu na zdaniu rodziny. O tym jednak w tej chwili nie myślał i dopił drugi kieliszek wina do końca.
- To oczywiste - odpowiedziała ciocia Fela - choroby się nie wybiera, biedaku. A teraz wychodzi na to, że dalej powinieneś się leczyć. Jeśli psychiatrzy ci nie pomogą, dam ci namiary na dobrego księdza. Bo to wstyd i grzech wielki. A o popieraniu tego nie wspomnę - ciotka spojrzała teraz na babcię Barbarę, jednocześnie wstając od stołu a następnie ruszając w stronę korytarza wyjściowego, gdzie pewnie była jej kurtka z wcześniej wspomnianym telefonem. Marcel miał nadzieję, że ją założy i po prostu wyjdzie, a telefon odbierze już w drodze do domu.

W międzyczasie czasie Damianek wybył do innego pokoju z miską pierogów, których nie przełożył na talerz i widelcem. Mama zaś nadal milcząca wymknęła się do kuchni.
- No i było wino i się zmyło - rzekł Stańczyk, zaś Marcel przez otwarte drzwi mógł zauważyć, że mama poszła po resztę wina. Aktualnie czyniąc dokładnie to co on wcześniej, szybko wypijała kieliszek by nalać sobie kolejny i z tym drugim wrócić do jadalni.
- Wiem, że się upiłem, ale jakoś kompletnie nie żałuję - powiedział Feliński do Stańczyka. Choć Iga mogłaby uznać, że mówi to do niej. No bo do kogo innego. - Może będę żałował, jak wytrzeźwieję. Przypomnij mi wtedy, że wszystko zdarzyło się dokładnie tak, jak powinno się wydarzyć. Nawet jeśli w rzeczywistości nie mam żadnego chłopaka i najpewniej nie będę miał… - mruknął.
Ale wtedy wróciła jego mama.
- Co o tym wszystkim sądzisz? - zapytał ją neutralnym, ale trochę napiętym tonem. Nie wiedział, czy zaraz na nią wybuchnie, czy też wręcz przeciwnie. Ciężko mu było wyłapać jej nastawienie do niego i w ogóle całej sytuacji. - Oprócz tego, że cieszysz się, że Roman nie mógł przyjść - uśmiechnął się kącikiem ust.
- Synku - zaczęła mama - synku - powtórzyła, jednocześnie podchodząc kilka kroków w jego stronę - kocham cię.
Wyglądało na to, że nie ma nic więcej do dodania w tej sprawie.
To wyglądało zbyt dobrze, aby mogło być prawdziwe.
- Ale…? - zapytał, ale jednak się do niej nieco uśmiechnął.
Po części oczekiwał, że było jakieś “ale”. Ale nie możesz tak postępować. Ale nie możesz zachowywać się w ten sposób. Ale nie możesz mnie ciągle zawodzić. Ale chciałabym, abyś zmienił się i swoje postępowanie.
- Nie ma "ale". Po prostu. Kocham cię - odpowiedziała mama. Po tych słowach upiła łyk wina.
- To takie wzruszające - odparł Stańczyk, który w tym momencie zaniósł się szlochem i zaczął ocierać łzy, jak zwykle z pewną teatralną przesadnością, chociaż nie było w tym nic ironicznego ani sztucznego.
Babcia wymknęła się z pomieszczenia za cioci Felą. Zaś Iga milczała przyglądając się to Marcelowi to mamie.

Mężczyzna wziął sobie nieco więcej bigosu. Zamdliło go nieco po cukrze na pierogach i winie. Choć w sumie najbardziej winna mogła być tutaj rozmowa. Zignorował Stańczyka. Tak właściwie zgadzał się z nimi. To było wzruszające.
- Ja ciebie też. Was obie - powiedział Marcel. - Całą rodzinę, nawet ciocię Felę. Chyba czasami zachowuję nieco zbyt intensywnie… Nie jestem już nastolatkiem. Przepraszam - mruknął. - Pewnie inaczej widziałyście tę kolację. Przynajmniej nie było nudno - uśmiechnął się półgębkiem.
Podniósł serwetkę i oczyścił nią wargi.
- To żeś bałaganu narobił - skomentował Stańczyk.
- Chcesz już wracać do domu? - zapytała Iga. Sama wyglądała na kogoś, kto chętnie by się już zmył. Przyglądała się Marcelowi z troską.
- Najedliśmy się, napiliśmy, pogadaliśmy… - mężczyzna zawiesił głos. - Może my już pójdziemy, a ty chwilę zostaniesz z babcią, na wypadek gdyby zrobiło jej się smutno? - zaproponował mamie. - Mogłybyście razem obejrzeć te tureckie seriale na TVP. Albo nagrania z Barw Szczęścia z Damiankiem - rzekł.
Oczywiście, że cała rodzina uwielbiała oglądać własne dziecko w telewizji. Nawet Marcel obejrzał jeden odcinek, po czym się znudził.
- A my byśmy już poszli - powiedział Idze. - Przed wyjściem przeproszę ciocię, mimo że nie sądzę, żebym miał ją za co przepraszać. Ale mimo wszystko, dlatego bo jest starsza.
“Jaki przykładny, poprawny ze mnie chłopak nagle się zrobił”, Feliński uśmiechnął się do siebie półgębkiem.
- Ciocia już poszła - oznajmiła babcia Felińska w chwili gdy wróciła do pokoju, sama. - Spakuję wam pierogi i coś jeszcze - powiedziała, najwyraźniej słysząc, że oni też chcą uciekać.
- Okej, poproszę Damianka żeby przyszedł ubrać buty - Iga wstała powoli.
- Może niech zostanie? - spytała mama - Odwiozę go później do domu - zaproponowała.
- Mamo pozwól! - wszyscy usłyszeli głos chłopca z drugiego pokoju. To nasuwało na myśl, że dziecko nawet będąc w pokoju obok faktycznie przecież wszystko słyszało. Iga przez chwilę się wahała. W końcu jednak skinęła głową.
- Dobrze, ale odwieź go jeszcze dziś - uprzedziła swoją mamę - jutro szkoła.
Skoro wszystko zostało ustalone Iga pożegnała się krótkimi buziakami z mamą i nieco dłuższym przytulaniem z babcią, po czym poszła ubierać buty.
Nikt nie komentował ani wyjścia cioci, ani decyzji o powrocie do domu Igi i Marcela, ani nawet sytuacji która miała kilka chwil temu miejsce.

Marcel znalazł butelkę wina, która została. Obejrzał się dookoła. Nikt nie widział. Wypił wszystko do końca. Poczuł lekką nienawiść do siebie. Alkohol pomagał mu nie przejmować się tym wszystkim. Ale wiedział, że trunek był zły… bo był zły. Miał zły efekt na zdrowie. I na psychikę, patrząc długotrwale. A jednak tylko on potrafił go pocieszyć w takich chwilach i kompletnie uspokoić. Dodać mu otuchy i odwagi. Czasami miał wrażenie, że potrzebował bardzo dużo odwagi, aby przeżyć każdy kolejny dzień. Lekko chwiał się, tak myśląc. Zjadł dzisiaj trochę, ale i tak był mocno wstawiony.
- Wiesz, że cię kocham, prawda? - zapytał Igi, lekko kładąc się na jej ramieniu.
Naprawdę ją kochał. Wierzył, że bez niej byłby kompletnie sam. Czułby samotność, której nikt nie mógłby zapełnić. Czy Konrad mógłby? Może. Potencjalnie. To były czyste spekulacje.
- Chodźmy już do auta - poprosiła Iga, nie odpowiadając na jego pytanie. Ponieważ był o nią oparty, powoli ruszyła w stronę samochodu dając mu sygnał by podążał z nią.
Błazen, szedł krok w krok za nimi.

Gdy wsiedli (czy raczej gdy Iga wsadziła Marcela i sama wsiadła) do auta, Iga pomachała stojącej u progu babci i ruszyła. Nic się nie odzywała.
- Interesujące - powiedział pod nosem błazen - twoja siostra ma żal do mamy i babci, że tak łatwo zaakceptowały twoje słowa i zachowanie.
- Hmm? - mruknął Feliński i spojrzał na niego. - Niby dlaczego? - szepnął.
To, że się nawalił, miało taki plus, że mógł coś mamrotać pod nosem i Iga nie uznałaby to za przejaw choroby psychicznej. Tylko po prostu alkoholu. A w każdym razie tak sobie pomyślał. Normalnie zacząłby teoretyzować na podstawie tych słów Stańczyka. Teraz jednak jego mózg nie był zbyt chętny do myślenia.
“Jak mogłeś się tak nawalić”, pomyślał do siebie Marcel. “Po co chwyciłeś to wino na sam koniec?”, zapytał sam siebie. “Będziesz miał jutro strasznego kaca. I dobrze ci tak, pacanie.”
- Co? Mówiłeś coś? - spytała Iga, która najwyraźniej uznała, że mówi do niej tylko, że ona nie dosłyszała.
- Uważa, że gdyby ona obraziła ciotkę albo powiedziała, że jest homoseksualna, a oczywiście nie jest, albo upiłaby się na imprezie urodzinowej babci to zarówno mama jak i babcia nie byłyby takie wyrozumiałe jak dla ciebie. Takie to niesprawiedliwe, że traktują ją inaczej - wyjaśnił Stańczyk. - Ale wiesz, na twoim miejscu siedziałbym cicho i przełożył tą rozmowę na kiedy indziej - poradził.
Mężczyzna uśmiechnął się smutno do błazna. Teraz ten był już nawet jego doradcą od spraw rodzinnych. Marcel doceniał to bardziej, niż chciałby przyznać.
“Zdaje mi się, że jak dzisiaj o tym z nią nie porozmawiam, to jak wytrzeźwieję… na pewno tego nie zrobię. Z drugiej strony czy każda sprawa musi być obgadana?”, pomyślał.
- Nic takiego - powiedział Feliński głośno do Igi. - Jestem wdzięczny, że jesteś za kierownicą i doprowadzisz nas bezpiecznie do domu. Przepraszam, jeśli czasami straszny ze mnie egocentryk - dodał, tak właściwie zmieniając temat.
Mógł powiedzieć więcej, ale posłuchał rady Stańczyka. Z jakiegoś powodu stopniowo ufał mu coraz bardziej.
Iga akurat stanęła na czerwonym świetle. W związku z tym mogła spojrzeć na Marcela. Przyjrzeć mu się chwilę dłużej i westchnąć.
- Nie musisz przepraszać - powiedziała odwracając wzrok na czerwone światło - głupia ciotka, popsuła nam rodzinne spotkanie. Mam nadzieję, że więcej babcia jej nie zaprosi tego samego dnia co nas.
- Tak. Ale też trafiła na podatny grunt. Chyba jestem ostatnio zestresowany z wielu różnych powodów i potrzebowałem jakiejś konfrontacji. Miałem przedziwny sen, który mógł być czymś więcej, niż tylko snem - rzekł. Na trzeźwo nigdy by czegoś takiego nie powiedział. - A potem rozmawiałem z tym nowym sąsiadem i jego obecność wiele komplikuje. Myślę, że może być rosyjskim naukowcem, albo jeszcze gorzej, moim przyszłym chłopakiem. Jeśli wszystko pójdzie źle, a może dobrze. Wyobrażasz to sobie? No i potem jeszcze ten tekst o kazirodztwie. Sam nie wiem, czemu mnie aż tak wytrącił z równowagi… mruknął. To były tylko słowa… - ziewnął i potarł dłonią oczy. Robił się śpiący.
- Tylko mi tu nie zasypiaj - powiedziała Iga - zaraz będziemy w domu, nie dobudzę Cię a spanie w aucie jest uwierz, niewygodne.
Faktycznie, byli kilka skrzyżowań przed ich apartamentem.
- Z tym sąsiadem to na serio? - zapytała, znów wykorzystując czerwone światło by zerknąć na brata.
Mężczyzna ocknął się.
- Organizujemy imprezę. To znaczy mam nadzieję, że ty organizujesz - zaśmiał się lekko. - Ja jestem kiepski w takich rzeczach. Ile razy w życiu byłem na imprezie… - mruknął. - Nie jest moim chłopakiem. Powiedziałem to, żeby wkurwić ciotkę. Ale wydaje mi się, że podobam się mu. Nie wiem, co z tym robić i czy robić coś w ogóle - rzekł. - Z drugiej strony mam dużo czasu na zastanawianie się - dodał, pocierając oczy. - Bo chodzi o to, że wolę kobiety od mężczyzn, ale mężczyzn również lubię.
Iga z początku nic nie komentowała. Dojechali już prawie pod dom, gdy znów się odezwała.
- Mam wrażenie, że mama szczerze cieszyłaby się gdybyś miał kogokolwiek. Nie ważne jakiej płci - powiedziała Iga.
- A Szczepan zdecydowanie nie zaakceptowałby chłopaka - oznajmił Stańczyk, zupełnie jakby dokańczał niewypowiedziane przez Igę myśli.
To trochę obchodziło Marcela, ale nie do końca. Chciał już znaleźć się w łóżku.
- Mam nadzieję, że ty również cieszyłabyś sie - rzekł cokolwiek, byle coś odpowiedzieć.

Iga zaparkowała i pomogła mu znaleźć się w apartamencie. Dzięki niej wszedł po schodach na półpiętro i nie spadł z nich. Nie zabił się.
- Że tak upiłem się samym winem… musiało być bardzo mocne… - mruknął. - Dobranoc. Dziękuję - rzekł do siostry.
Wszedł do swojej sypialni. Szybko rozebrał się. Nawet nie składał ubrań, tylko rzucił je na podłogę. Następnie padł na łóżko i błyskawicznie zasnął.

Kolejny dzwonek zastał go przed ekranem komputera.
- Słucham? - powiedział, gdy znalazł się przy drzwiach i podniósł słuchawkę.
- To ja - usłyszał znajomy głos.
Nacisnął przycisk i po chwili Lena stała w progu jego mieszkania.
- Cześć - powiedziała przechodząc przez drzwi. - Masz te gołąbki? - zapytała od razu, myśląc o tym, jak bardzo jest w tej chwili głodna, a do tego całkiem padnięta.
- Jeszcze w kuchni, a zaraz będą na stole - zapewnił ją, witając ją krótkim przytuleniem i buziakiem w policzek. - Rozbierzesz się - spytał - czy aż tak umierasz z głodu?
Uśmiechnął się lekko.
Lena odwzajemniła przytulenie i chętnie przyjęła buziaka, myśląc przy tym jak miłe, ciepłe i miękkie są usta Karola.
- Oh, bardzo - odpowiedziała dziewczyna i od razu zaczęła się rozbierać, myśląc o tym, że jutro ubierze inne buty, bo te po całym dzisiejszym dniu obtarły jej pięty.
- Może cię zanieść? - Karol odwiesił kurtkę Leny, po czym, nie czekając na odpowiedź, podniósł dziewczynę. - Wyglądasz na zmęczoną - powiedział, robiąc krok w stronę pokoju.
Lena zaśmiała się głośno, zachowanie Karola rozweseliło ją. Objęła go za szyję, przytulając się, by czuć się bezpieczniej i na pewno nie spaść. Jednocześnie myśląc o tym, że trochę waży.
Po chwili bezpiecznie wylądowała na fotelu.
- Ściągnij buty i się rozgość - zaproponował. - Za chwilę podadzą do stołu - zażartował. - Nie pozwolę ci umrzeć - zapewnił, po czym do niej się uśmiechnął.
Dziewczyna zgodnie z jego prośba zajęła się ściąganiem butów. Gdy odstawiła je obok fotela zaczęła śledzić wzrokiem poczynania Karola.
A Karol wybrał się do kuchni, by zająć się obiadem.
Dania gorące nie były, ale wystarczyła chwila w mikrofali, by uzyskały odpowiednią temperaturę.
- Smacznego - powiedział Karol, stawiając na stole gołąbki, kurczaczki i pyzy, a do tego bukiet surówek.
Lena zabrała się w pierwszej kolejności za gołąbki.
- Spoko są nawet - uznała. - Nie myślałeś żeby kiedyś spróbować zrobić samemu? - zapytała.
Karol przez moment spoglądał na dziewczynę, potem na gołąbki, potem ponownie na Lenę.
- Prawdę mówiąc to nie - przyznał. - Nigdy nie miałem odpowiedniej motywacji - dodał. - Może w takim razie spróbujesz kurczaczka? - zaproponował.
- Może później, gołąbki są okej. Po prostu badam twoje zapędy kulinarne - odpowiedziała. Jednocześnie zastanawiając się, czy Karol cokolwiek robi sam w kuchni, czy tylko żyje na gotowcach. Szukała w pamięci, czy i kiedy przyłapała go na gotowaniu czegoś.
- Moje zapędy kulinarne... - powtórzył powoli. - Jak na razie wystarczały mi takie drobiazgi jak naleśniki czy makaron z jajkiem. Poza tym rosół i zupa pomidorowa... I to chyba wszystko…
- I jajecznica - dodała Lena po czym na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Przypomniała sobie jak przyłapała Karola na podśpiewywaniu pod nosem podczas smażenia jajecznicy czemu towarzyszyły jakieś spontaniczne i nieco sztywne ruchy bioder.
Ta wizja zaskoczyła Karola, któremu nie zdarzało się śpiewać, chyba że przy ognisku.
- Pewnie liczysz na uzdolnioną kulinarnie partnerkę - dodała, nieco poważniej. - Kasia umie gotować? - zapytała, zastanawiając się, czy tak właściwie Kasia podoba się Karolowi czy nie.
- Kasia? A co ma Kasia z tym wspólnego? - Spojrzał na nią z zaskoczeniem. - I skąd pomysł, że mi potrzebna żona-kucharka?
Lena poczuła się spanikowana, nie powinna była wracać do tych tematów. Kasia wciąż chodziła jej po głowie. Niby Karol się wytłumaczył, ale co z tego, skoro Lena wciąż miała w uszach głos Kasi szukającej w jego mieszkaniu swoich gaci. Z jednej strony chciała mu wierzyć i ufać, a z drugiej strony czuła się tak zazdrosna, że sama nie rozumiała swojego zachowania. Nie odpowiedziała nic, wsadzając do ust gołąbka i udając (po części udając), że nie ma jak odpowiedzieć.
Kasia chodziła Lenie po głowie, a Karol nie bardzo wiedział, czy ten temat kontynuować i jak go wybić z głowy przyjaciółki.
- Chciałabyś ze mną poeksperymentować w kuchni? - zaproponował, próbując zmienić temat na bardziej neutralny, chociaż trochę zbliżony do poprzedniego.
- Chcesz coś razem ugotować? - zdziwiła się Lena, jednocześnie wyobrażając ich sobie wesoło przyrządzających wspólnie dobrą kolację, z uśmiechami na twarzach jakby występowali w jakiejś reklamie. - Fajny pomysł. Podoba mi się.
- To może - Karol przełknął to, co miał w ustach - ustalimy sobie menu i w sobotę zajmiemy się wspólnym szykowaniem obiadu?
- Zgoda - Lena odpowiedziała od razu. - Co w menu? - zapytała, bardzo ciekawa czy Karol ma jakiś pomysł i co wybierze.
Karol przez moment wpatrywał się w nią z namysłem.
- Gołąbki raczej odpadają... Dwa dania? Rosół, czy zupa pomidorowa? A na drugie...Z pewnością nie naleśniki. - Uśmiechnął się. - Zapiekanka też odpada... Coś z kurczakiem? A może wolisz indyka?
- Wolę kurczaka, indyk zwykle wychodzi mi zbyt twardy - wyjaśniła Lena. - Rosół to całkiem niezły pomysł. A gdyby z mięsa po rosole zrobić potrawkę z kurczaka?
- Brzmi całkiem apetycznie. - Karol skinął głową. - W takim razie w sobotę zapraszam na wspólne zakupy, a potem do kuchni. Co ty na to? A w piątek proponowałbym kolację... W ramach dobrego wstępu do kulinarnych eksperymentów?
"A w niedzielę zostawię u ciebie kapcie i szczoteczkę do zębów" przeszło Lenie przez myśl. Który to pomysł Karolowi, w zasadzie, przypadł nawet do gustu, chociaż nie powiedział tego głośno.
- Niech będzie - powiedziała głośno. - Kolacja pizza?
Spojrzał na nią z wyraźnym oburzeniem.
- Ranisz moje serce. Wymyślę coś specjalnego - zapewnił.
- Zgoda - Lena uśmiechnęła się. Nie mając nic do dodania skupiła się na jedzeniu obiadu. Zastanawiała się w myślach w co się jutro ubrać. Czy powinna być to jej czarna ulubiona bluzka, czy lepiej ta niebieska z dekoltem. Jeansy? Spódnica? Wyobrażała sobie siebie w różnych kreacjach. Tych bardziej w stylu "przyjaciółka przyszła spędzić z tobą trochę czasu" jak i tych, w których prezentowałaby się bardziej kobieco i wyzywająco, ale niezbyt przesadnie.
Karol z zainteresowaniem "przyglądał się" tym pomysłom, był jednak bardzo daleki od dzielenia się z Leną swoimi pomysłami. Zarówno tymi, które dotyczyły stroju, jak tymi, które związane były i innymi, nie tylko kulinarnymi, sprawami.
- Co powiesz na godzinę dwudziestą? - zaproponował. Taka godzina dałaby mu dużo czasu tak na przygotowanie mieszkania, jak i specjalnej kolacji.
Oderwał się od jedzenia i z zainteresowaniem zaczął się przyglądać Lenie.
- Może być - powiedziała, choć pora wydała jej się w pierwszym momencie nieco późna, szybko znalazła w głowie plusy takiej godziny. Zdąży przynajmniej odpocząć i przygotować się.
- Świetnie... - Karol uśmiechnął się do swej współbiesiadniczki. - I jak tam twoje biznesowe spotkanie? - spytał, zmieniając temat.
Przez myśli Leny przeleciało kilka wspomnień.
- Lepiej niż oczekiwałam - odpowiedziała w końcu. Pokrótce opowiedziała też o przebiegu tego spotkania, z czego wynikało, że zupełnie niepotrzebnie wcześniej się stresowała. Wszystko bowiem miała zapięte na ostatni guzik i była znakomicie przygotowana.
W międzyczasie dziewczyna odstawiła pusty talerz na stół.
- Pomogę ci pozmywać - zaproponowała.
Karol pokręcił głową.
- Siedź i odpoczywaj - poprosił. - Zrobię ci herbatę, a ty sobie posiedzisz, odetchniesz po trudach dnia. - Uśmiechnął się do niej.
Sprzątnął ze stołu, a po chwili czajnik coraz głośniejszym gwizdem oznajmił swą gotowość.
- Czarna, czy z jakimiś rozpustnymi dodatkami? - spytał Karol, stawiając na stole talerzyk z ciasteczkami.
- Poproszę rozpustne dodatki - powiedziała Lena, która widząc ciasteczka zamarzyła o słodkiej herbacie do słodkich ciastek.
Karol usłyszał też charakterystyczny dźwięk messengera. Oznajmiający, że ma nową wiadomość.
- Już, już... - powiedział, co równie dobrze mogło oznaczać herbatę z dodatkami, jak i 'prośba' do messengera, by raczył poczekać.
Po chwili przed Leną pojawiła się herbata w eleganckiej filiżance tudzież, pasująca stylem do filiżanki, cukiernica.
- Łyżeczka czy dwie? - spytał.
Lena zmierzyła wzrokiem filiżankę, po czym uśmiechnęła się lekko.
- Jedną, poproszę.
- Smacznego - powiedział, gdy spełnił jej prośbę.
Rozsiadł się w fotelu ze swoją herbatą, po czym sprawdził komórkę by zobaczyć, kto śmie mu przeszkadzać.
Wiadomość pochodziła od zielonowłosej Marty.
Marta: Hej. Znalazła mnie Wiktoria (ta dziewczyna z psem). Nazywa się Wiktoria Różewicz.
Lena przyglądała się mu, oczywiście zastanawiając się z kim Karol może teraz pisać. Nic jednak nie powiedziała, po prostu sama zetknęła na telefon, by zająć czymś ręce. Spojrzała na zegarek i zaczęła rozmyślać o zakupach które musi jeszcze dziś zrobić.
Karol nie zamierzał jej, przynajmniej na razie, informować o tym, że poznał kogoś, kto wcześniej wystąpił w jego śnie. Miał dość kłopotów z powodu Kasi, a wspominanie Lenie o kolejnej dziewczynie byłoby co najmniej mało rozsądne.
Karol: Później...
Wysłał wiadomość, po czym spojrzał na Lenę.
- Jakie masz plany na wieczór? - spytał.
- Muszę zrobić zakupy i trochę posprzątać - odpowiedziała dziewczyna. - A ty?
- Chętnię się z tobą przejdę, a potem... muszę popracować. Odprowadzę cię, jeśli nie masz nic przeciwko temu - zaproponował.
Być może nie była to najlepsza okazja na ćwiczenie 'odporności' na nowo zdobyty dar, ale kiedyś i tak musiał zacząć. A gdyby nie dał rady, to pomocna dłoń Leny z pewnością byłaby przydatna.
- Jasne, chętnie - odpowiedziała Lena. Upiła kilka ostrożnych łyków herbaty i wzięła jedno ciastko. - Nad czym dziś będziesz pracować?
- Jako że ostatnia rozmowa zakończyła się sukcesem, mam ciekawe zlecenie - powiedział. - A sama stale mi powtarzasz, żebym nic nie odkładał na ostatnią chwilę.
Uśmiechnął się do niej.
- Jakie zlecenie? Czego dotyczy? - dopytywała Lena.
Opowiedział jej o biznesowym spotkaniu, o kolejnej propozycji i złożonym projekcie, którego realizacja miała przynieść spory zastrzyk gotówki - nie tylko jemu, ale i jej. Jeśli, oczywiście, Lena zachce mu pomóc, tak jak to było przy poprzedniej pracy. Która to praca przyniosła korzyści w brzęczącej monecie... albo raczej o wzroście kwot widocznych na ich kontach. To zaś było na tyle zachęcające, że Lena już, na pół żartem, zaczęła planować, na co wyda zarobione w przyszłości pieniądze.

W miłym towarzystwie czas płynął szybko. Zbyt szybko, można by rzec.
- Muszę iść - powiedziała Lena, zrywając się z fotela i zastanawiając się, czy pomóc Karolowi przy zmywaniu i czy Karol się nie rozmyślił i czy zechce ją odprowadzić.
- Zaraz się ubiorę i możemy iść - powiedział obiekt jej rozmyślań.

---

Poznań, 21.03.2019, czwartek, wieczór

---

Do domu wrócił po dwóch prawie godzinach, bowiem połączenie zakupów i spaceru musiało zająć nieco czasu.
Walka z cudzymi myślami odebrała spacerowi znaczną część przyjemności, ale w sumie doświadczenie należało uznać za zakończone powodzeniem.

Ledwo znalazł się w domu włączył Mac'a i napisał do Marty.
Karol: Dobrze, że Cię znalazła. To już jesteśmy w trójkę
Marta: Też się cieszę
Marta: Wygląda na to, że Wiktoria też pamięta sen
Karol: Czy ma jakieś pomysły na przyczynę takiego wspólnego snu?
Marta: Nie
Karol: Czy umówiłaś się z nią na kolejny sen?
Karol: Kim ona jest, gdzie mieszka?
Marta: Jest z Warszawy
Marta: Można tak powiedzieć
Marta: Chyba spróbuje spać z łomem, ciekawe czy będzie miała go w śnie
Karol:
Karol: Wezmę pod poduszkę zestaw małego majsterkowicza
Karol: I paczkę krówek
Karol: A Ty? Jak się przygotujesz?
Oczywiście był pewien, że te przygotowania nic nie dadzą, ale pożartować można było.
W tym momencie Facebook wyświetlił Karolowi nowe powiadomienie: "Marta Jakubowska chcę Cię dodać do grona znajomych." Które mógł zaakceptować lub zignorować.
Zaakceptował zaproszenie bez chwili wahania.

Marta: Sama nie wiem
Marta: Myślę, że wystarczy jak wy spróbujcie
Marta: Chociaż mam nadzieję, że paczka krówek da radę
Karol: Nie zjawiliśmy się w pociągu w piżamach... Na szczęście
Karol: Przygotowania mogą nie na wiele się zdać
Marta: Zastanawiałeś się co zrobimy jeśli to się powtórzy?
Karol: Chyba pora zacząć się niepokoić... W magię nie wierzę, w Hypnosa też nie
Karol: I nie bardzo wiem, co można by zrobić. Współpracować?
Marta: A co jeśli się nie powtórzy?
Karol: A czy chciałabyś powtórkę z rozrywki?
Karol: Jeśli się nie powtórzy, to przez parę dni czy tygodni będziemy to wspominać, a potem uznamy za sen
Marta: Jasne :P uwielbiam tonąć …
Marta: A tak serio, bardziej się zastanawiam nad sensem i celem, czy na przykład nie spróbować się jakoś spotkać.
Marta: Może nie wybiegajmy w przyszłość, zobaczymy co będzie
Marta: Muszę zaraz kończyć, jutro jadę na wycieczkę do Warszawy jeszcze muszę się spakować
Karol: Przyjemnej wycieczki i kolorowych snów
Karol: Pa
Marta: Pa!

Marta się rozłączyła, a Karol zaczął szukać warszawianki, Wiktorii Różewicz.
No i rzeczywiście była taka kobieta. Na dodatek na zdjęciu profilowym była całkiem do siebie podobna. To znaczy do tej ze snu. Mieszkanka Warszawy, z widoczkiem tegoż miasta w tle.
I mieli 1 wspólnego znajomego. A dokładniej znajomą - Martę.
Chwilowo jednak Karol odpuścił sobie rozmowę z Wiktorią, pozostawiając tę przyjemność do jutra, bowiem sny to jedno, ale twarda rzeczywistość miała swoje twarde prawa. Z tego też powodu po zakończeniu poszukiwań Karol odciął się od facebooka, a potem, z przerwą na kolację, pracował prawie do dwudziestej drugiej.
I chociaż nie wierzył w to, że o tak wczesnej porze zapadnie w sen, to - zgodnie z obietnicą - pod kołdrą znalazł się mniej więcej o umówionej porze.
Ale zasnął dopiero po kilku minutach.