- Ktoś nie śpi, żeby ktoś spać mógł.
To była jedyna odpowiedź na jaką mógł liczyć John Taylor, gdy poddał w wątpliwość śmierć zakładników. Doktor musiał w swoim życiu zbłądzić, ale miał w sobie pokłady dobra, których być może sam nie dostrzegał, ale wyraźnie rezonowały w towarzystwie Oppenheimera, Langforda,…Melody. Został stworzony by nieść ukojenie a nie śmierć i rozpacz. McCoy nie najął go by stał się mordercą, lecz by morderców utrzymał przy życiu.
Ze swoich obowiązków jak na razie wywiązywał się doskonale.
A Martha Farrens i maszyniści jeśli usłyszeli coś czego nie powinni usłyszeć, nigdy już nikomu o tym nie opowiedzą. Zapłacili wysoką cenę za spokój jaki towarzyszył szubienicznikowi, w czasie dalszej podróży przez prerię. Sekrety McCoya były na razie bezpieczne i o ile Paluch Berger albo stara wdowa nie zmartwychwstaną tak pozostanie.
Kolejny obóz, który rozbili pozostawiał wiele do życzenia, ale Oppenheimer sypiał w gorszych warunkach i nie zamierzał narzekać. Zasiadł przed ogniskiem by rozgrzać stare kości. Płomienie rosły, z mroku wyłoniła się dwie szare ćmy, jedna ślepo podążała za drugą. Pierwsza zdążyła odlecieć, drugą strawił ogień. Właśnie wtedy usłyszał śmiech Melody. Było coś przerażającego w tej szczebiotliwej radości połączonej z bezrefleksyjnym zabijaniem. Bardziej przerażającej niż głębokie blizny na szyi i martwe oko wypełnione krwiakami. Jak alienista zafascynowany obłędem, w milczeniu obserwował dziewczynę. Widział jak próbuje przymilać się do Elizabeth. Co zrobi jeśli ta odrzuci jej przyjaźń, zrani jej uczucia? Jakie konswekwencje czekają Dixon i do czego jeszcze zdolna jest Melody?
- Jeżeli chcemy mieć jakieś szanse by dobrać się do złota, powinniśmy wykoleić pociąg – odezwał się ochrypłym głosem, gdy dziewczyna wspomniała o planach - Katastrofa kolejowa oznacza ofiary, ofiary oznaczają chaos, chaos oznacza dezorientację w szeregach wroga. To wszystko daje nam przewagę, przynajmniej na początku.

Jechali prerią, a Dixon nie odzywała się do nikogo. Nie miała na to ochoty. Przez całą drogę nie było widać czerwonoskórych. Z jednej strony doskonale, z drugiej… żałowała, że nie mogła władować komuś kulki w łeb. Może wtedy trochę puścił by jej para. Podróż ciągnęła się, a jedynym co zakłócało ich wędrówkę były zwierzęta, tam piesek preriowy uskoczył do swojej norki, tam żuk toczył swoją kulkę, a gdzie indziej jeszcze spacerował skorpion szukając swojej ofiary.

Robiło się ciemno, więc i trzeba było szukać miejsca na nocleg. Tym razem Indianin nie wykazał się swoimi umiejętnościami terenowymi, więc i Dixon postanowiła poszukać czegoś lepszego, chociaż bardziej zrobiła to, aby odizolować się na nieco dłużej, nie musieć wchodzić w rozmowy z innymi, co jednak jej się nie udało. Melody pogalopowała za nią.

-Słuchaj… ja wiem, widzę to w twoich oczach - Palnęła prosto z mostu Melody - Zabiłam ich, tak. Ale oni już byli martwi. Pan Arthur zarżnął kogoś nożem w wagonie pasażerskim… kto tam był? Bo ja w sumie nie wiem… a potem szedł do nich z mordem w oczach, i zakrwawionym nożem. Podjęłam błyskawiczną decyzję. Oszczędziłam im cierpień? To tyle całego tematu. Z tej sytuacji nie było dobrego wyjścia… jesteś na mnie wściekła?
- Nie, nie jestem - Odpowiedziała beznamiętnie Elizabeth - Nie było innego wyjścia. Trzeba było ich zabić, tak… nie przejmuj się tym - Mówiła chociaż jej wyraz twarzy był nieco martwy.
- Jak ty się czujesz? Przeżyjesz?
- Boli, ale chyba tak… no… "Doc" gadał, że tak - Melody się do niej szeroko uśmiechnęła.
- Boli… ale do akcji chyba nie dasz rady podejść? Prawda? - Zapytała cicho ognista - Oppenheimer chciał cię zabrać, gdzieś… w sumie nie powiedział gdzie.
- Jeszcze zostało kilka dni, wyliżę się całkiem? - Dziewczyna pokiwała głową - On? Gdzie? Aha…
- Nie wyglądasz jakbyś miała się wylizać. Takie rany goją się tygodniami, nie dniami - Skrzywiła się nieco Dixon - Mówił jedynie coś o północnym kierunku, że jak nabierzesz sił to chce cię gdzieś zabrać, gdzie się całkiem wyliżesz. Skwitowałam to jedynie tym, że sama o tym zdecydujesz… ale jak mam być szczera, wydaje mi się, że nasz żywy trup ma nieco racji, nie wyglądasz na okaz zdrowia. Dasz radę galopować? A jednocześnie przy tym strzelać?
- Dzisiaj na pewno nie… może już coś z tego jutro? A pojutrze, i tak dalej, będzie lepiej i lepiej? To miłe, że się martwisz… - Melody uśmiechnęła się słodko do Elizabeth.
- Wiesz, że to mocna rana? Dużo się wykrwawiłaś. Naprawdę uważasz, że w ciągu 5 dni wrócisz do formy? - Dixon rozglądając się na boki przeklęła pod nosem - Ech… już mnie dobija ten smród, a dzisiaj znów się nie umyjemy, żadnej wody…
- Pozostaje mieć nadzieję na lepsze jutro - Cicho zachichotała dziewczyna - A… "szwajki" można przewietrzyć… - Teraz już zaśmiała się głośniej.
- Szwajki, szwajki - Zamruczała Dixon - Tyłek by się przewietrzyło - Tym razem i ona się zaśmiała.
Melody spojrzała na nią z uniesionymi brewkami.
- Jak ty coś powiesz… - Dołączyła do chichotów.
- A nie? Jak jechałyśmy same w wagonie to chociaż ciut prywatności, a teraz? Znowu wszystko jak na talerzu.
- Ech, mogłyśmy se kupić namiot? - Mrugnęła do niej rozmówczyni.
- Namiot? - Dixon zrobiła dziwną minę - Chyba sama będziesz go rozkładać jak już. Ja do takich rzeczy mam dwie lewe ręce.
- To będą 4 i sobie poradzimy! - Melody wyszczerzyła ząbki.

- Czyli wysadzić tory dynamitem? - Melody spojrzała na starszego mężczyznę, lekko się uśmiechając.
- Owszem, dynamitem – potwierdził przypuszczenia dziewczyny Oppenheimer.
- No ale… McCoy gadał, że w pociągu mogą być i pasażerowie… - Dziewczyna zmrużyła oczka, wpatrując się w Arthura, i już się nie uśmiechała, mając poważną minę.
- McCoy nie chciał, abyśmy używali dynamitu. Z tego co pamiętam, nie chciał, aby sztabki walały się po prerii - przypomniał James - ale proszę kontynuować. Mam inny pomysł, ale z chęcią posłucham waszych, zanim przedstawię własny- rewolwerowiec uśmiechnął się pod nosem, siadając z kubkiem wypełnionym kawą.
- Tak, będą tam pasażerowie. Podobnie jak karabinierzy i marshalle, którzy każdego dnia ryzykują życiem by nakarmić swoje żony i dzieci. Nie widzę, pomiędzy nimi żadnej różnicy frau – głos Arthura stał się zimny, pełen goryczy. Wbił wzrok w dziewczynę, która z jakichś powodów próbowała go umoralniać. - Nie byłoby mnie teraz tutaj, gdybyś nie ostrzelała stacji w Arkansas pełnej kobiet i dzieci… - ostatnie trzy słowa wyraźnie podkreślił - ….i sama nie ucierpiała. Żeby się dostać z powrotem do pociągu zabiłem dwóch niewinnych żołnierzy. Nie ma już dla różnicy ile osób zginie dla naszej sprawy Herr Langford mnie uświadomił, że przed naszym pryncypałem nie ma ucieczki. Jeśli napad się nie powiedzie, resztę swojego życia spędzimy oglądając się za siebie. Wybór jest więc prosty. My albo oni. Czy ktoś ma z tym jakiś problem? Czy ty Melody masz problem z tym, że mogą zginąć niewinni ludzie? Jeśli tak to dlaczego ostrzelałaś stację? Dlaczego zabiłaś maszynistów?
- Dla mnie to bez różnicy - Odezwała się Elizabeth - Czy przy tym zginie jedna, dwie, a może dziesięć, czy pięćdziesiąt osób. Każdy żywot jest identyczny. A jak nam się nie uda i McCoy będzie nas ścigał? Nie widzę problemu, aby odwrócić sytuację. Dla mnie to nie byłby problem. Dla Jamesa zapewne też, jak dobrze widziałam to i nie powinno być problemem dla ciebie Arthur - Spojrzała na niego wymownie - Dla Melody tak samo. Nie wiem jak podchodzi do tego John, ale skoro jest w naszej paczce, to chyba też nie powinien mieć większych skrupułów, podobnie jak nasz były wspólnik "Gato", który nie dotarł do końca… ale braku skrupułów chyba mi nie odmówicie?
-Hah, myślałem, że pogadamy o pomysłach, a nie o to, kto jest bardziej bezlitosny - James parsknął z niesmakiem i wyciągnął sobie wygodnie nogi tak, aby były bliżej ogniska.
- Co innego, strzelanie do uzbrojonych, a co innego, do bezbronnych… a ja, panie Arthurze, strzelałam na peronie wysoko PONAD głowami kobiet i dzieci, żeby tylko siać panikę… - Melody wpatrującej się w twarz Oppenheimera, na smukłej szyjce zaczęła pulsować jakaś żyłka - A zabijając obsługę lokomotywy, oszczędziłam im cierpień od pańskiego noża… - Dziewczyna przeniosła wzrok w ognisko.
- Langford ty naprawdę musisz być takim ignorantem? - Dixon wróciła do kpiny rewolwerowca nie chcąc wcześniej przerywać Melody - Nie bez powodu poruszam kwestie skrupułów i litości. Padł pomysł, aby pozabijać wiele ludzi, może nawet dziesiątki, jak nie setki. Zależy jak wielki to pociąg, a wykolejenie go może spowodować wiele trupów. Jeżeli ktoś w naszej bandzie w trakcie akcji rzuci się z litością, że tak nie można, go cały plan pójdzie się jebać jak pies z suką. Skoro według ciebie to nie jest rozmowa o pomysłach, to wstań, przejdź się na stronę, może jak coś przestanie ci naciskać od wewnątrz, to może zaczniesz trzeźwo myśleć - Tym razem to ona parsknęła, po czym zaczęła grzebać w torbie.
- Niektóre rzeczy są koniecznością - powiedział John - a zabijanie tych, co nam nic zrobić nie mogą, nie jest. Wykolejenie pociągu zapewne ułatwi nam życie - mówił dalej - ale to nie znaczy, że mamy zabić każdego, kto tym pociągiem jedzie.
Przerwał na moment.
- Niestety nie możemy odczepić wagonów pasażerskich, poza tym nawet nie wiemy, jak wygląda skład pociągu - mówił dalej. - A co do wykolejenia, to chyba lepiej rozmontować tory, niż wysadzać je dynamitem, co chyba jednak bardziej rzuca się w oczy. Chyba że dynamit ma wybuchnąć tuż za lokomotywą, ale nie bardzo wiem, jak byście chcieli to zrobić.
- Dobry by był wysoki nasyp - dodał - ale to chyba za duże wymagania. No i miejsce w miarę odległe od tego, które wskazał McCoy.
- Przyjmijmy że tak było – rzucił cicho do Melody szubienicznik po czym zwrócił do pozostałych - Elizabeth ma rację. Nie znając swoich ograniczeń, możemy się paskudnie sparzyć. Może się okazać, że największym wrogiem wcale nie okażą się żołnierze. Dlatego pewnie kwestie trzeba było wyjaśnić. Czekam panie Langford na twoją propozycję. Tym razem dla przykładu wszystkie nasze pomysły poddamy pod głosowanie.
- Pan pozwoli, że przerwę… - Melody wzięła jakiś patyk, po czym zaczęła nim grzebać w ognisku, a w końcu przeniosła wzrok na moment na Oppenheimera, ale następnie na Johna - Dynamitem można z daleka, jest taka… skrzyneczka z wajchą… no i są druty. Można to ustawić nawet 200 metrów dalej, i z daleka, z ukrycia, w odpowiednim momencie trzasnąć dynamitem… - Przez jej usteczka przeleciał drobny uśmieszek.
- Jak rozumiem, masz w jukach tę skrzyneczkę, tudzież parę setek metrów drutu - spytał, bardzo uprzejmie, John. - Tudzież wspomniany dynamit. W ilości odpowiedniej?
- No… nie… ale to przecież można kupić w każdej dziurze, w każdym sklepie? - Melody błysnęła ząbkami - A ile dynamitu, nie wiem… no ale to będzie pewnie niewiele? Jak to walnie, to szynę wykrzywi, a wtedy pociąg się wykolei?
- Jeżeli chodzi o dynamit - Dixon wyciągnęła trzy sztuki ze swojej torby pokazując reszcie - Jeden McCoyowy, dwa moje. Na wysadzenie szyny powinno wystarczyć. Co do skrzynki… a ktokolwiek z nas ma takie zasoby, aby ją kupić? Ewentualnie sprzedać to co udało nam się zebrać… ale sama nie wiem.
-Dlaczego kupić? Jeśli jest potrzebny, możemy zabrać siłą ze sklepu. - James pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Ale trzy laski nie wystarczą. Na jeden tor idzie po kilkanaście. Tuzin to minimum aby wygiąć tor na tyle, by wykoleić pociąg. Dziesięć jest potrzeba na średniej wielkości sejf w banku. Trzydzieści, by rozwalić wzmacniany wagon pocztowy albo wrota do bankowego skarbca. - podpowiedział James dla którego wysadzanie wzmacnianych drzwi, kas czy sejfów w bankach nie było czymś nieznanym.
- Jeśli pociąg będzie jechał szybko, uda się przewrócić skład i osłabić ochronę. Ale obstawiam, że nie całą, więc dojdzie do strzelaniny. My będziemy mieć jedynie prerię, oni rozbity pociąg, który musielibyśmy przeszukać wagon po wagonie, walcząc z każdym kto ma broń, bo będzie bronił siebie, rodziny, pieniędzy….Jeśli pociąg będzie jechał powoli, to możemy nie osłabić ich tak bardzo, jeśli się nie przewróci. Walczyć z całym pociągiem? Niby można. Przeszukiwanie wraku pociągu wagon po wagonie też chwilę zajmie. Problem będzie też, jak wagon ze złotem przewróci się tak, że będzie potrzeba jeszcze wiecej dynamitu aby się do niego dostać - James spokojnie przedstawiał hipotetyczną sytuację, jakby myślał na głos.
- Proponowałbym nieco inaczej. Pojechać wzdłuż torów, znaleźć miejsce do zatrzymania pociągu, jechać dalej aż do jakiejś stacji na trasie z Denver do Kansas, i wtedy jedna grupa wsiada do pociągu jako pasażerowie, druga bierze konie i cofa się do wybranego miejsca. Pasażerowie sprawdzają, gdzie jest ochrona i ładunek, odłączają odpowiednie wagony lub wybijają tych, co trzeba wybić, po czym przejmują lokomotywę i zatrzymują pociąg. Reszta podjeżdża z końmi, ładujemy towar i uciekamy. Mniej ofiar, więcej roboty, ale jest bez wybuchów, bez chaosu, bez dynamitu. No, może nie całkiem bez dynamitu. To co mamy wystarczy, aby szybko odpiąć wagon w czasie jazdy. Inaczej się też walczy w jadącym pociągu. Jest wąsko, więc przewaga liczebna nie ma znaczenia. Tak bym się do tego zabrał, mając kilku ludzi i konie, a nie mając za wiele dynamitu - James dopił kawę, zamyślając się jeszcze bardziej.
- A opcję wysadzania zostawiłbym jako plan awaryjny. Nie wykluczają się - dodał, skręcając kolejnego skręta.
Oppenheimer wyciągnął nóż i z namaszczeniem zaczął go ostrzyć. Na stali wciąż znajdowały się ciemnobrązowe zakrzepłe plamy, pamiątka po ostatnim spotkaniu z Marthą Farrens.
- Podoba mi się pańska koncepcja herr Langford. Rozpoznanie to brakujący a i pewnie kluczowy element tej operacji. Ewentualna eliminacja wroga wymagała będzie dyskrecji, której nie zagwarantuje broń palna, więc chcę znaleźć się w tym pociągu, gdyby reszta zgodziła się na ten pomysł. Zmieniłbym jednak detale. Jedna grupa zostaje w ustalonym miejscu gdzie dojdzie do napadu, druga znajduje stację i wsiada do pociągu.
Melody wzdrygnęła się na widok noża, i odgłosów ostrzenia go… ściągnęła buty metodą noga o nogę, świecąc dziurawą skarpetką, i wystającym z niej dużym palcem stopy. Po chwili ściągnęła i owe skarpetki, i trochę zbliżyła nogi do ogniska, ogrzewając je sobie… od czasu do czasu poruszając palcami stóp, to w górę, to w dół.
- Ten plan… jest równie dziurawy, co moja skarpetka - Parsknęła, cały czas wpatrując się w ognisko - Jest wiele niewiadomych, które też mogą nam sprawić problemy. Nie wiemy, czy kogoś w ogóle wpuszczą do pociągu, czy zabiorą broń. Czy będą przeszukiwać kieszenie? Czy pociąg w ogóle się zatrzyma na jakiejś stacji, to może być ekspres… a w ogóle, na jakiej?? Przecież my znamy tylko miejsce, gdzie mamy na niego czekać, a nie wiemy… z której strony tak naprawdę nadjedzie? Czy przyjedzie z zachodu, czy ze wschodu? No i wtedy na które, niby stacje się udać? - Wzruszyła ramionkami.
- Wystarczy dotrzeć do jakiejkolwiek stacji z Kansas City do Denver, broń można ukryć… - a na wspomnienie Melody o kierunku pociągu pokręcił z niedowierzaniem głową - czy pani słuchała McCoya? Pociąg miał być z Denver do Kansas City. Więc pewnie będzie jechał z zachodu. I tak, jest wiele niewiadomych, i dobrze byłoby je zamienić w wiadome. Siedząc na prerii nie wiemy nic. A i tak mając dynamit, możemy po prostu wysadzić pociąg.
Oppenheimer nie przestając ostrzyć noża przysłuchiwał się uważnie wymianie zdań. Melody wyraźnie nadawała ton rozmowie. Korygowała, prostowała i przypominała główne założenia planu McCoya. Wydawała się wiedzieć więcej niż pozostali, co stało w sprzeczności z jej roztargnieniem i infantylnym usposobieniem. Pomysł z drutami, wskazanie słabych punktów w planie Langforda, to robiło wrażenie. Ale też rodziło pytania. Wisielec kątem oka zaczął przyglądać się dziewczynie. Od początku podejrzewał, że w ich grupie jest zaufany człowiek McCoya. Pod uwagę brał Melody i Gato. Ten drugi już nie żył i okazał zbyt głupi by dożyć końca podróży. Za to ona…
A co jeśli nie ma żadnego brata, ani farmy, pomyślał, nie spuszczając z niej wzroku. Przez głowę przeszła mu dość niepokojąca myśl. Komu McCoy zaufał by bardziej niż własnemu dziecku? Chociażby nieślubnemu? Kto byłby mu bardziej wierny niż własna córka? Po kimś musiała odziedziczyć intelekt i przebiegłość. Raczej nie prostym farmerze z Teksasu. Chciał się mylić, ale wrodzona podejrzliwość znów nie dawała mu spokoju. Skończył ostrzyć nóż i schował go za rękaw kurty.
- Dobrze. Może niech inni się wypowiedzą. Plan Langforda ma swoje wady i zalety i jest ryzykowny. Wykolejenie z kolei to chyba najprostszy sposób by osiągnąć cel. Ktoś jeszcze ma jakieś propozycje?

- Wykolejenie pociągu to, według mnie, najlepsza opcja, bo opanowanie pociągu w parę osób to... różnie może z tym być - powiedział John. - Ale... skąd będziemy wiedzieć - spojrzał na pozostałych - czy wysadzamy tory pod odpowiednim pociągiem? Nie wiemy, o której pojedzie, bo "przed południem" to dość szeroki zakres.
Przez moment się zastanawiał.
- Teoretycznie... Podczas wojny żołnierze z ochrony zwykle jechali wagonem bez ścian - mówił dalej. - Lora, czy jakoś tak. Platforma na kołach, worki z piaskiem... taki ruchomy okop. Może to by coś dało - spróbował wyjaśnić własne wątpliwości.
- Dlatego wolałbym najpierw znaleźć stację i rozeznać się co tu jedzie i kiedy. To ziemię Indian i teoretycznie każdy pociąg może być z żołnierzami. A propos- James zerknął na indianina - To pewien problem nad którym nie do końca planujemy. Indianie.
- Z tym może być problem - Przytaknęła Dixon, która także zdążyła już sobie ściągnąć buty oraz skarpetki, a stopy miała zbliżone do ognia - Tego nie przewidzimy. Ostatnio było ich tylko kilku i to każdy z toporkiem lub łukiem. Gorzej jak trafi się ich więcej i będą mieli broń palną. Przy dużej przewadze, nawet nasze umiejętności nas mogą nie uratować. Jednak co do planu, mamy kilka dni, można udać się na stację i dowiedzieć się tego i owego. Jeżeli będzie potrzeba to nawet przy użyciu siły. Tylko ktoś wie dokładnie, gdzie jest najbliższa stacja od naszego docelowego punktu?
- Nie musi być najbliższa - powiedział John. - W końcu na każdej stacji na tej linii powinni wiedzieć, kiedy i jakie pociągi jeżdżą. A pytać każdy może.
- W sumie to ma być pociąg osobowy - Przypomniała Elizabeth - Można zapytać o której przyjeżdżają pociągi z Kansas do Colorado oraz z Colorado do Kansas, najlepiej aby zapytały o to dwie inne osoby, aby nie wzbudzać podejrzeń. No i oczywiście informacja, czy można się do nich dosiąść, po godzinach przyjazdu i odjazdu powinniśmy dojść, o który pociąg nam chodzi.
- W sumie i tak szukamy też jakiegoś miasteczka. “Dziury” - James popatrzył znacząco na Melody, a ta błysnęła ząbkami - Z tym co mamy, nie wysadzimy pociągu, więc liczę, że tak jak panienka Melody nam tu mówi, znajdziemy dynamit w każdej dziurze. Być może będzie tam i przystanek kolejowy, jak znajdziemy już ów przemiły dla oka zakątek wypizdowa. Radziłbym wszystkim sprawdzić dziś sprzęt, w szczególności broń. Być może trzeba będzie nieco postrzelać. Jakby ktoś potrzebował karabinu, Spencer pana Gato jest przy jukach jego konia.
- To na obecną chwilę chyba wszystko mamy ustalone? - Dixon spojrzała po wszystkich zgromadzonych - Udajemy się do blisko znajdującego się miasta naszego pierwotnego celu, tam robimy zapasy i dowiadujemy się tego co jest nam niezbędne i korygujemy plan o to, w zależności czego się dowiemy?
Oppenheimer skinął twierdząco, nic do dodania już nie miał.

Sugestia dana kompanom została przez samego rewolwerowca wdrożona od razu w czyn. Resztę wieczoru spędził on na sprawdzaniu swojej broni.
Wpierw Schoefield, potem Colt, potem Winchester, na końcu nieco przestarzałe jak na gust Jamesa uzbrojenie łowcy nagród. Rewolwerów nie czyścił, bo pamiętały czasy wojny domowej. Spencer zaś był niezłym nabytkiem, o ile ktoś potrzebował dobrego karabinu.

Pieczołowicie czyszcząc oba rewolwery i oba karabiny zastanawiał się nad dalszymi możliwościami. Zarówno jego pomysł, jak i pomysł Oppenheimera miały wiele niewiadomych. W obu przypadkach potrzebne były informacje. W planie Oppenheimera, przeforsowanym przez resztę brakowało jeszcze jednego czynnika. Dynamitu.
James wiedział, że potrzebują go naprawdę sporo. Aby wysadzić pociąg w taki sposób, aby wyeliminować możliwie największą ilość pilnujących wojskowych należało wysadzić lokomotywę, i to ładunkiem bezpośrednio pod pędzącym pociągiem. Wtedy wagony podpięte do eksplodujacej lokomotywy powinny zderzyć się ze sobą, przynosząc śmierć lub rany wszystkim pasażerom bez wyjątku. Sytuacja na pewno daleka od ideału, bo rewolwerowiec, dla którego napady na banki i pociągi nie były czymś niezwykłym widział sytuacje, gdzie wagon przewożący ładunek był w takim stanie, że nie dało się otworzyć drzwi. Dlatego materiału wybuchowego musiało być dużo. Zatrzymanie pociągu wybuchem przed lokomotywą nie wchodziło w grę. Nawet samo uszkodzenie torów i teoretycznie wywrócenie lokomotywy i wagonów nie gwarantowało masowej śmierci wszystkich pasażerów.
“Wtedy wyroją się z wagonów i przewaga liczebna przeciwnika mającego osłonę we wraku pociągu zrobi swoje. Atak w kilku na otwartej przestrzeni skończy się podobnie do wcześniejszej akcji indian”, pomyślał .
Chwilowo jednak postanowił nie zastanawiać się nad negatywami, a skupił się na pozytywach.
Wyjął butelkę whisky, i postanowił znieczulić się nieco konkretniej, korzystając z faku, że doktor zmienił mu opatrunek na świeży.

Ellsworth, miasteczko będące podręcznikowym przykładem ludzkiej ostoji na Dzikim Zachodzie. Saloon, sklep, stacja kolejowa, były nawet wisielce rewolwerowców, których palce na spuście zaświerzbiły w złym momencie. Mierząc miarą wschodniego wybrzeża, Ellsworth było obelgą dla cywilizacji, ale na tej tutaj rubieży i dla jej mieszkańców urastało do rangi poważnego ośrodka. Dla Nahelewesy było zaledwie przystankiem, jakich widział już wiele. Zobaczyć jeden, to zobaczyć wszystkie. Tutaj przynajmniej agorafobia już nie dawała o sobie tak znać, jak w bardziej zaludnionych mieścinach i tliła się jedynie jak zgaszone ognisko.

Podczas gdy większość z jego kompanów poszła do sklepu oddawać się w objęcia kapitalizmu, który sięgał nawet tutaj, Czirokez skierował kroki na stację kolejową, w ramach rozeznania się w miejscowym realpolitik. Rozpoznanie było czynnością niezbędną i Wesa przeprowadzał je na swój specyficzny sposób. Najpierw najzwyczajniej w świecie przyglądając się przechodniom i strzyżąc uszami, nasłuchując w poszukiwaniu plotek i wieści. Później, gdy już przyszła kolej na konkretniejsze działanie, przydybał parę czarnoskórych tragarzy, którzy właśnie zarządzili między sobą przerwę w robocie, odpalając tytoń w papierkach. Wesa stawiał na solidarność "kolorowych".

- W czymś pomóc? - Jeden z tragarzy przywitał go chłodno. Podejrzliwe spojrzenia spoczęły na Wesie.

- Szukam informacji, przyjacielu - Wesa zmusił się do uśmiechu, mimo dymu gryzącego w nos i oczy. - Jak wygląda droga przez ziemie Indian? Wyznajecie się może na tym, jakie plemiona osiadły się w okolicy?

Elizabeth po wstępnych ustaleniach grupy rozejrzała się po miasteczku. Mogli zaznać tutaj trochę wygód… tak, ale w pierwszej kolejności obowiązki, później przyjdzie czas na przyjemności.
- To jak? Ktoś idzie ze mną sprzedać te badziewia, aby zarobić na sprzęt, czy nie ma chętnych? - Rzuciła do towarzystwa, po czym pociągnęła swojego wierzchowca, aby po chwili w rękę złapać i za drugą uzdę, konia należącego do denata.
- Wolnego. Konia Gato chcę zatrzymać, aby wiózł skrzynki. Może trzeba będzie szybko uciekać. Sprzedamy jego zbędne graty. Miał nieco broni - James złapał za uzdę konia Gato z drugiej strony. Dodatkowy koń stanowił atut, z którym zamierzał rozstać się dopiero, kiedy nie byłoby innego wyboru.
- A kto tu powiedział, że zamierzam sprzedawać konia? - Zapytała zdziwiona Dixon - Przecież nie będę tego tachała na plecach do sklepu. Nawet nie mam jeszcze pojęcia, gdzie on jest. A koń się przyda, to na pewno, a jak po sprzedajemy to co mamy, powinno nam starczyć na to co potrzebujemy.
- Ale gitary chyba nie sprzedacie? - Wtrąciła się wyjątkowo cichutkim, słodkim głosikiem Melody, robiąc smutną minkę.
- Zobaczymy. Zależy, czy dadzą tutaj normalne ceny za te towary, czy głodowe - Odparła Elizabeth - To skoro tak boisz się o wierzchowca, to chodź z nami - Powiedziała do Jamesa.
- Tak, ty też idziesz - Mrugnęła do Melody, na co ta błysnęła ząbkami - Skoro tak ci zależy na gitarze, to może uda ci się wynegocjować wyższe ceny.
James przytaknął - Przejdę się. Przypilnuję, aby was nie wykiwano przy kupnie. Dwie kobiety kupujące materiały, których używają mężczyźni potrafi podbić cenę - James założył nowy, czarny kapelusz zagrabiony z pociągu i przejął wodze konia Gato z ręki Elisabeth.

Trio(a może i kwartet? Bo Arthur? :PPP) po kilku chwilach odnalazło duży General Store, i weszli do środka…

Było się w jednym, było się w każdym. Towarów taka masa, że aż głowa bolała, no ale właśnie przynajmniej niemal wszystko było tu na miejscu.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - Spytał sprzedawca. A gdzieś tam między regałami kręcił się i jakiś młodzik w fartuchu, chyba jego pomocnik…
- Chcielibyśmy kupić kilka towarów - Powiedziała Elizabeth uśmiechając się do sprzedawcy i wypinając pierś - Oraz kilka sprzedać. Jest taka możliwość?
- Noooo… jest, tak - Facet zerknął w cycki dziewczyny, na jej uśmiech, a potem i uśmiech Melody.
Dzwonek nad drzwiami zabrzęczał, ale tak jakoś inaczej…niepokojąco…gdy za Elizabeth, Melody i Langfordem wszedł Oppenheimer rzucając do środka długi cień. Powolnym krokiem zbliżył się do lady, drewniane deski zajęczały pod naporem okutych żelazem butów. Mężczyzna miał rozpięty kołnierz, bruzda pod gardłem mężczyzny była czerwona, głęboka i straszna. Szubienicznik stanął obok kobiet i rewolwerowca.
- Uznałem, że potowarzyszę paniom w zakupach – rzucił cicho do Melody i Elizabeth, zakładając ręce za plecy – W tym miasteczku nie jest bezpiecznie, podobno zabito szeryfa i jego zastępcę. Nikt nie przyjdzie z pomocą, gdyby doszło do jakichś niefortunnych zdarzeń.
Można było odnieść wrażenie, że druga część wypowiedzi wcale nie była skierowana do kobiet. Mimo to Arthur nie odwracał od nich wzroku.
- Proszę, kontynuujcie.
- W sumie dobrze, że się Arthur zjawiłeś, pomożesz nosić worki i skrzynki - Dixon się uśmiechnęła - A dodatkowa para rąk się przyda. To co? Najpierw sprzedamy co mamy do sprzedania, a później zakupy - Zaproponowała dziewczyna po czym skierowała się do konia, aby znosić zbędne im rzeczy i złapała za pierwsze co miała z brzegu, czyli worek z kawą, który zaniosła na ladę w sklepie.
- Mamy takich pięć - Oznajmiła mężczyźni Elizabeth - No chłopy, nie obijać się, sama mam to wszystko tachać?
- To ja też pomogę… z czymś lekkim - Melody uśmiechnęła się do Elizabeth, spojrzała wymownie na Oppenheimera i Jamesa, po czym ruszyła się do konia na zewnątrz sklepu, obładowanego tobołami…
- Służę pomocą frau – szepnął Oppenheimer po czym zabrał się do dźwigania towarów.