Siedząc w kulbace długo się nie odzywała. Myślała nad przebiegiem spotkania oraz nad wydarzeniami, które miały za niedługo się dziać. Uśmiechnęła się sama do siebie, gdy spojrzała na Melody i przypomniała sobie, kiedy ta wyrwała na koniu do przodu niczym pocisk. "Porywacza." Pomyślała. Podobnie jak ona w jej wieku próbowała pokazać mężczyznom, że jest im równa i w większości przypadków kończyło się tak jak dzisiaj. Salwa śmiechu z ich strony. W końcu jednak nauczyła się tego i owego, a ona sama przez jej porywczy charakter oraz akcje dorobiła się ksywki Wildfire.

Przez całą trasę trzymała się z tyłu. Nie ufała żadnemu z nich, więc chciała mieć ich wszystkich na oku, nie zostawiając nikogo za plecami. Wyczekiwała momentu, aż Melody, bo to właśnie z nią chciała najbardziej porozmawiać, znajdzie się z tyłu całej kolumny, tuż przed nią. Gdy tak się stało, odczekała chwilę, a później popędziła lekko konia, aby zrównał się z jej wierzchowcem, a po chwili zagadała.

- Cześć - powiedziała najbardziej normalnie jak tylko potrafiła. - Jak się jedzie? - nie spojrzała na nią, a na unoszące się nad nimi słońce. Pociągnęła też prawie niezauważalnie za lejce, aby jej koń zwolnił kroku, mając nadzieję, że chęć prowadzenia rozmowy i ją zmusi do tego samego. Chciała oddalić się na tyle od reszty, aby ci ich nie usłyszeli.
- Tyłek mnie już boli - Melody parsknęła, wpatrując się w twarz Elisabeth - a co?
- Nic konkretnego - powiedziała odwracając twarz w jej stronę i uśmiechając się - Mnie trochę też, ale przyzwyczaiłam się do tego. Pracowałaś wcześniej dla McCoy'a?
- Robiło się to i owo… - Melody wyszczerzyła ząbki - A ty?
- Dla niego nie, ale wiele różnych akcji przeżyłam. Jak się z nim pracuje? Zawsze jest taki pewny siebie?
Dziewczyna spojrzała na moment jakby nieco zaskoczona na rozmówczynię…
- No tak. Twardy jest, i pewny. I lepiej mu nie zaleźć za skórę, nie wybacza błędów. Ale jak to się gada, jak wilk syty, to i owca cała - Zachichotała.
- Z jednej strony może i lepiej, wiadomo czego można się po nim spodziewać - odpowiedziała Dixon, ukazując zęby w uśmiechu - A propo wilków, co o nich myślisz - kiwnęła głową w stronę mężczyzn jadących przed nimi.
- Pan Arthur jest trochę straszny, i chyba wiele wycierpiał w życiu… - Melody pokiwała głową, jakby w zrozumieniu - A nasz doktorek nie luuuubi indianów, ale za to lubi młode i ładne panienki - Cicho zachichotała.
- Mnie też jego widok nie zachwycił, ale wydaje się, że może mieć twarde jaja - zaśmiała się trochę głośniej - A jak już jesteśmy przy jajach, w razie czego wiesz jak celnie wymierzyć w nie kopniaka, czy będziesz potrzebować kilku lekcji? - ponownie zaśmiała się patrząc na dziewczynę.
- Ordynarna jesteś - Zaśmiała się Melody na pierwsze słowa Elisabeth - A co do kopa w-co-trzeba, poradzę sobie - Mrugnęła - A ty co, taaaka bojowa?
- Przebywanie dłuższy czas w męskim gronie sprawia, że zaczynasz mówić jak oni - Dixon ugryzła się kłem delikatnie w język, kiedyś sama nie lubiła takich słów, ale kiedy to było - Nie bojowa, a praktyczna. Nie wiem jak ty, ale ja dużo spędzałam czasu z chłopami, wiem jak mogą się zachowywać, a szczególnie w długich podróżach i przy młodych kobietach, szczególnie ładnych. - spojrzała jednoznacznie na Melody.
- Umm… jeden czy drugi próbował, teraz są pod piachem - Melody wzruszyła ramionkami - Ja się tam nie boję - Uśmiechnęła się.
- To dobrze, cieszę się - Elizabeth zastanawiała się, czy dziewczyna zwyczajnie tak mówi, czy może rzeczywiście tak jest, lecz wierzyła w tę drugą wersję. - Ale jakbyś coś potrzebowała, to przychodź śmiało. Jako jedyne kobiety w tym męskim gronie musimy się wspierać - puściła do niej oczko.
- Noooo… tak. Lepiej się w sumie trzymać razem, kto tam wie… - Błysnęła ząbkami Melody - A ty już sporo narozrabiałaś w życiu?
- Yhym… - Ognista zacisnęła lekko wargi i przytaknęła - Ostatnie lata były dość owocne w rozrabianiu - szczególny nacisk dała na ostatnie słowo, a po nim roześmiała się. - Ale nigdy nie było to na taką skalę jak dzisiaj. I po raz pierwszy idę do większej roboty z ludźmi, których nie znam. Spójrz - pokazała ręką na indiańca - Mówiłaś, że doktor nie przepada za nimi, nie tylko on. Nie raz przed nimi uciekłam i nie jednego zabiłam, kiedy musiałam, a mimo to jakoś bardziej jestem pewna jego niż kilku z pozostałych - przejechała wzrokiem po każdym z mężczyzn, a na koniec spojrzała na nią z uśmiechem, dając znać, że w tym momencie nie chodzi jej o nią.
- Ja tam im nie ufam ani trochę… znaczy się, "czerwonym". I czarnuchom też nie, i meksykom też nie - Melody wyszczerzyła ząbki, i na moment powierciła się w siodle - Głodna jestem i mnie tyłek boli - Parsknęła.
- Ja tam nie robię sobie takich ograniczeń, nie ufam nikomu - Elizabeth uśmiechnęła się i uniosła brwi - I chyba nie jesteś przyzwyczajona do siodła. - było to bardziej stwierdzenie niż pytanie - Musisz wytrzymać do zmierzchu, jak mamy wyrobić się na pociąg to musimy podążać bez przerwy. Jutro powtórka, więc tyłek nie odpocznie za długo. Może przydałoby się lepsze siodło? Ja w nim nie oszczędzałam.
- Nie no, ja umiem jeździć! - Melody pokazała jej język - Tylko… no, mniejsza z tym. Po obozowaniu będzie lepiej, serio.
- Pewnie - Dixon chciała jeszcze coś dodać, ale tym razem udało się jej ugryźć w język - Jeśli można wiedzieć. Czemu zdecydowałaś się na to zlecenie? Oczywiście nie licząc prawdopodobnej kulki w łeb przy odmowie. - przypomniała sobie zimny wyraz twarzy McCoy'a w trakcie oddawania strzału. - Chodzi mi o to, czemu w ogóle zdecydowałaś się przyjść na spotkanie.
- No jak to czemu? Dla kasy! McCoy się pierdołami nie zajmuje, więc od razu byłam pewna, że chodzi o coś grubego. A właśnie, co sobie kupisz za twoją część? - Melody się wesoło uśmiechnęła.
- I kasa sprawiła, że nie było żadnych obaw? - spojrzała na dziewczynę znacząco - Bo u mnie były, ale kończące się fundusze przechyliły szalę niepewności. - Dixon zastanowiła się chwilę patrząc w dal - Myślę nad kupnem ziemi gdzieś w mieście na dom lub po prostu dom, może też jakiś interes. Na pewno nie będzie to tanie, dlatego mam nadzieję na większy udział. - spojrzała na dziewczynę i znów się uśmiechnęła - Nie mam pojęcia jednak co by to mogło być, poza bandyckim stylem życia oraz hodowlą bydła na niewielu rzeczach się znam. A ty w co zamierzasz zainwestować? - powiedziała zawadiacko Elizabeth.
- W sumie nie wiem… albo przewalę wszystko, albo może… hmmm… jakiś sklep otworzę? - Zaśmiała się wesoło Melody.
- Sklep? Zbyt mało szalone dla mnie, ale przewalić… to też jest myśl - zaśmiała się razem z nią. - Nie wiem jak ty, ale ja muszę zatrzymać się za potrzebą - powiedziała w poszukiwaniu jakiegoś krzaka, czy kaktusa w pobliżu, za którym mogłaby się na moment skryć. - Przy okazji chociaż na chwilę oderwę tyłek od siodła i rozprostuję nogi.
- Umm… to idź, ja poczekam na ciebie - Powiedziała Melody rozglądając się po okolicy. Co prawda wyciągnęła czubki butów ze strzemion, ale nadal siedziała na swoim rumaku.

Elizabeth skierowała wierzchowca do najbliższego kaktusa, a gdy się zbliżyła zeskoczyła z niego, aby załatwić za nim swoją potrzebę. W sumie bardziej niż potrzeba wypróżnienia pęcherza, była chęć sprawdzenia reakcji dziewczyny i uznała, że uzyskała połowę sukcesu. Miała nadzieję, że pójdzie z nią, jak to zwykle robią kobiety, choć nie rozumiała tego zupełnie. Jednak fakt, że poczekała, a nie pognała rumaka w dalszą drogę mogła uznać za małe osiągnięcie.

Gdy skończyła, napiła się jeszcze łyk wody z bukłaka, sprawdziła umiejscowienie swojej broni, a gdy była pewna, że każda jest na swoim miejscu, ponownie wskoczyła na grzbiet konia i kłusem skierowała się do dziewczyny.

- Od razu lżej - powiedziała z uśmiechem, gdy zbliżyła się do Melody - Widzę, że masz Winchestera. Nie mogę tylko dopatrzeć, czy taki sam jak mój. - wskazała na swoje plecy - Ja mam model '73, a ty?
- Będzie ten sam! - Powiedziała z uśmiechem dziewczyna - Znany… chodź jedziemy, bo jeszcze nam uciekną, i zgarną wszystko dla siebie! - Zaśmiała się głośno.
- To może mały wyścig? - powiedziała stając w strzemionach - Kto dobiegnie jako drugi do ostatniego jeźdźca, ten oporządza oba konie na obozie? - spojrzała pytająco na Melody.
- No nie wieeeeem… - Powiedziała dziewczyna, ale nagle spięła konia i wystrzeliła do pozostałych wśród własnego śmiechu, mała oszustka…

Elizabeth nieco zdezorientowana i zaskoczona, jak została wykiwana, straciła krótką chwilę, nim ponownie opadła na siodło i spinając konia, aby ten przeszedł w galop, a następnie w szybki cwał, a sama przyjęła pozycję w półprzysiadzie.

Gregory dzięki sztuczce udało się uciec na niecałe pół stai w akompaniamencie ciągłego śmiechu, lecz Dixon nie zamierzała odpuścić. Z każdą chwilą zmniejszała dzielący je dystans, ale postać, która wyznaczała metę, robiła się coraz większa.

Ognista krzyknęła głośno na konia, mając nadzieję, że ten jeszcze przyspieszy i nawet wydawało jej się, że tak się stało. Po kilku sekundach dzieliło je już tylko kilka łokci. Dixon zaczynała równać się z Gregory, która zobaczyła ją kątem oka i także mocniej spięła swojego wierzchowca, nie pozwalając się wyprzedzić, a zaledwie zrównać się ze sobą i właśnie w tym momencie przebiegły jednocześnie z dwóch stron jeźdźca, którego nawet nie rozpoznały.

Elizabeth pociągnęła za wodze spowalniając tempo biegu konia, przechodząc kłusem do stępu, a ostatecznie do zatrzymania go. Koń zarżał i pociągnął łbem do przodu, krocząc niespokojnie w miejscu. Dixon przyłożyła rękę do jego szyi, próbując uspokoić. Parsknął ponownie, ale przestał wierzgać.

Rozejrzała się i ruszyła w stronę dziewczyny, która także uspokajała swoje zwierzę.
- No nieźle - powiedziała Dixon trochę cięższym głosem - Wychodzi na to, że każda zajmuje się swoim koniem - uśmiechnęła się szeroko - Gdybyś nie oszukała, miałabym trochę wolnego… ale jakby nie patrzeć, wszystkie chwyty dozwolone. Następnym razem nie dam się - zaśmiała się cicho.
- Jaaaa? Oszukiwaaać? - Melody zamrugała niewinnie oczętami, udając niewiniątko, i w końcu też się roześmiała. Po chwili napiła się z manierki.
- Ale umiesz jeździć, nie ma co - Uśmiechnęła się do Elisabeth.
- Ty też nieźle sobie radzisz - powiedziała z uznaniem. Może jednak ta młódka będzie twardsza niż jej się wydawało - To w drogę. - powiedziała, po czym machnęła lejcami ruszając w dalszą drogę zostawiając za sobą jedynie dziewczynę… która się po chwili z nią zrównała.
- Chcesz coś słodkiego? - Spytała Melody, grzebiąc po kieszeni… i w końcu wyciągnęła małe papierowe zawiniątko, które po chwili rozwinęła, pokazując Elisabeth jego zawartość.

Sama wzięła jeden z miętowych cukierków, po czym trzymała go w ustach, prawie jak papierosa.

- Czemu nie - uśmiechnęła się sięgając po miętusa, którego od razu w połowie włożyła do ust. - Dziękuję. Ja niestety nie mam nic w zamian - mówiła lekko niewyraźnie trzymając słodkość w buzi - ale postaram się coś kupić w Dallas. Trzeba czymś uczcić ten jakże oszałamiający wyścig. - zaśmiała się głośno.
- Dobra, dobra… to żaden tam handel wymienny - Uśmiechnęła się Melody - A w Dallas to sama polecę jeszcze po jakieś słodkości - Zachichotała.
- Przez ciebie ja też muszę - też zachichotała - Lubię słodkości, ale zwykle ich nie jem, ale… ale jak już spróbuje to nie mogę się pohamować, żeby jeść więcej - zaśmiała się jeszcze głośniej. - Znasz jakiś fajny sklepik w Dallas ze słodkościami?
- Nigdy tam jeszcze nie byłam, nie mam pojęcia… - Melody wzruszyła ramionkami, i zaśmiała się, przez co mało jej nie wyleciała miętowka z ust - Ach! Ojej… - Dłoń błyskawicznie przytknięta do ust temu zapobiegła, a przyglądająca się temu wydarzeniu Dixon zaśmiała się w głos, wcześniej łapiąc w palce miętusa ucząc się na błędzie dziewczyny - …ale pewnie tam mają jakieś General Stores, to i będą słodkie…
- To jeżeli nie masz nic przeciwko - powiedziała Elizabeth kiedy udało jej się uspokoić już napad śmiechu - To możemy poszukać ich na miejscu razem. Będę też potrzebowała poszukać sklepu z amunicją, za pieniądze McCoy'a chce dokupić sobie kilka naboi. Nigdy nic nie wiadomo.
- Możemy iść do sklepów razem, nie ma sprawy - Melody się miło uśmiechnęła.
- To fajnie - odpowiedziała z uśmiechem - Wiesz, będę szczera. Z początku byłam sceptyczna do twojej obecności przy tej akcji, ale teraz cieszę się, że jesteś. Pozory jednak mogą chyba mylić, a i czas może inaczej zleci przy innej kobiecie, a nie ciągłym towarzystwie wielu mężczyzn.

Melody po raz pierwszy zmarszczyła brewki, i spojrzała na Elisabeth dosyć poważnie.
- Co masz na myśli? Odnośnie mnie tutaj?
- To znaczy - Dixon spojrzała pytająco - Bo nie do końca zrozumiałam pytanie.
- Nooo… przed chwilą powiedziałaś, że nie bardzo mnie tu widziałaś na początku. A czemu to tak? - Wyjaśniła Melody.
- Nie miej mi tego za złe, ale nie wyglądasz na kogoś kto zajmuje się takimi rzeczami na co dzień. Sama na początku też nie byłam orłem w rozbojach, więc wiem z czym to się je. Ale jak już mówiłam, pozory mylą, a przynajmniej na razie.
- Pozory mylą, tak - Melody pokazała jej język, i uśmiechnęła się - Nie każdy… musi strasznie wyglądać? - Zachichotała - Potrzebuję parę blizn? Klapkę na oku? - Zaśmiała się głośniej.
- O, klapka na oku to byłoby coś… - Dixon przez chwilę zrobiła zamyśloną minę, a później pół serio, pół żartem rzuciła do Melody - A to co mówisz, oznacza że ja wyglądam strasznie?
- Hmmm… - Mruknęła dziewczyna, i zaczęła przyglądać się Elisabeth z góry do dołu, i przeciągała owe oględziny i przeciągała… z narastającym powoli, rozbawionym uśmieszkiem na ustach.

Dixon próbowała zachować powagę, ale mimowolnie uśmiechnęła się.
- Ktoś tu chyba naprawdę chce nosić klapkę na oku - kończąc zdanie śmiała się.
- No co?? - Powiedziała niby oburzona Melody, i też się roześmiała.
- A nic, jedźmy pani NIE-straszna.
- No to jedźmy, pani straszna - Zaśmiała się Melody.

Elizabeth do końca podróży już się nie odzywała. Próbowała znaleźć kogoś ponownie do rozmowy, ale nikt, z kim chciałaby zamienić słowo, aby móc go zrozumieć, poznać jego plany nie pojawił się na ogonie kolumny, a tego nie chciała opuszczać.

Gdy zbliżała się pora wieczorna mieli rozkładać obozowisko, ale indianin postanowił znaleźć lepsze miejsce, co udało mu się. Z płaskiej prerii trafiliśmy na zbiornik wody ze świeżą trawą. Dixon ucieszyła się, bo sama pewnie nigdy by nie trafiła na takie miejsce, chyba że przypadkiem. Obozowanie w tym miejscu gwarantowało większy odpoczynek koniom, a to później mogło przełożyć się na szybszą podróż kolejnego dnia, a więc więcej czasu w Dallas przed odjazdem pociągu.

Ruszyli w końcu, zostawiając ranczo McCoya daleko za sobą. Z garścią nabojów rzuconych pańskim gestem i biletami na pociąg w dłoniach. Nahelewesie nie uśmiechała się podróż pociągiem, metalową bestią napędzaną ogniem, ale cóż robić. Mus, to mus. Jakoś sobie poradzi. Na pewno lepiej niż Melody, która wyrwała się do jazdy z godnym podziwu zapałem, tylko że nie w tą stronę co trzeba. Wesa pokręcił tylko głową, cmokając na konia i uderzając piętami, machając na nieobytą w kierunkach dziewczynę.

Nahelewesa prowadził, jakżeby inaczej. Nie było lepszego kandydata, który pasowałby na awangardę całego orszaku. Indianin wysforował się daleko na przód grupy, wyciągając twarz ku słońcu i czerpiąc przyjemność ze świeżego powietrza oraz jazdy konnej. To był jego żywioł, a nie ociekające bogactwem gabinety i rozmowy towarzyskie. Nawet niechęć do odwracania się plecami do białych tutaj jakby zelżała, bo Wesa jechał na takiej odległości, że wątpił czy któreś z nich byłoby w stanie trafić stado bizonów, a co dopiero jego. Prowadził więc, wypatrując niebezpieczeństw i od czasu do czasu zerkając do tyłu, czy aby ktoś się nie zgubił.

Wędrówka miała się kończyć, trzeba było zrobić postój na noc. Tutaj już Wesa był bliżej towarzyszy podróży, którzy szykowali się do rozkulbaczania wierzchowców i rozkładania dobytku. Zeskoczył jak i oni, ale z kwaśną miną obejrzał okolicę, która do obozowania nadawała się średnio. Wystawiona na żywioły, nieprzyjazne oczy i bez źródła wody. Nie, nie pasowało mu.

- Tutaj nie - zawyrokował zwięźle. - Znajdę inne.

I, chwytając lejce swojego kasztanka, ruszył na przełaj przez teren, nie czekając na odpowiedź. Stąpał ostrożnie, prowadząc konia, wśród wysokiej trawy i krzewów, akcentowanych gdzieniegdzie wysokimi badylami wyrastającymi z kłączy. Wesa kluczył nierównym terenem, mając baczenie na potencjalnie skryte w zielono-brązowych kryjówkach grzechotniki i wypatrując śladów jakiejś większej zwierzyny, która mogłaby chcieć im uprzykrzyć nocleg. Szczęście i duchy musiały jednak nad nimi czuwać, bo nie dość że żadne zwierzę nie wyskoczyło mu na spotkanie, to Wesa usłyszał też szmer wody.

Widok, jaki ukazał mu się na szczycie drobnego pagórka sprawił, że Nahelewesa uśmiechnął się pod nosem. Szerokie źródełko, z jednej strony skryte za zielonym morzem wysokich do pasa krzewów i trawy. Indianin poklepał kasztanka po szyi i nakazał mu czekać, a sam ruszył z powrotem swoimi śladami, by sprowadzić resztę do znacznie bardziej nadającego się na obóz miejsca. Nie bawił się w kulturalne rozmowy i zapraszanie towarzystwa do ruszenia w jego ślady - gdy tylko miał na nich dobry widok, gwizdnął przeciągle, by zwrócić na siebie uwagę i machnął rękoma, nawołując ich do ruchu.

Wesa skorzystał z chwili odosobnienia, by przemyć twarz w źródełku i zgarnął wodę w złączone dłonie, kojąc pragnienie jednym ciągłym haustem. Później wziął się za ściąganie siodła i własnego dobytku z końskiego grzbietu, gdy wierzchowiec poszedł w ślady właściciela i sam zaczął siorbać wodę. Gdy już zaczęli rozbijać obóz, Wesa podobnie jak co niektórzy ruszył zbierać opał na ognisko. Wrócił z naręczem chrustu i gałązek, które bezceremonialne walnął na rosnący stos i przysiadł na obrzeżu bandy, wyciągając i pałaszując suszone mięso.

Później wziął się za strzały, wsłuchując się w kiełkujące rozmowy.

Gato, człowiek znany jedynie pod tym jednym i nic nie mówiącym imieniem a znaczącym tyle co "kot" jechał konna na przedzie kolumny, zaraz za indiańcem. Wesą, zdaje się.

Mówił tyle co nic. Właściwie, to wszelkie zaczepki na rozmowę kwitował prostym i nic nie mówiącym "Później", czy innym "Nie teraz", a widać było po nim, że raczej o niczym nie myśli... bardziej rozglądał się czujny niczym myśliwy upolować jakąkolwiek ofiarę. Niczym wygłodniały wilk gotowy rzucić się jeleniowi do gardła i rozszarpać kłami tętnice... a wszystko z niemalże obojętnie surową twarzą. Tylko te oczy. Czujne, ale też mające w sobie coś nadzwyczaj ciemnego kryjącego się za zielonymi tęczówkami.

Nie mniej proste, surowe słowa padły. Proste, surowe i trzeźwe. Jakby nie było jeszcze nie pił... jeszcze! Zamierzał jednak to nadrobić przy najbliższej okazji.

Kiedy czerwonoskóry odnalazł przyjemne miejsce noclegowe on bez ceregieli skinął z uznaniem głową, a kiedy wszyscy zaczęli się rozgaszczać stał na tak jakby wachcie z karabinem w dłoniach obserwując perymetr. Dopiero chwilę później przed snem, a nie trwało to długo, po posiłku skromnym zajął się czyszczeniem swojej broni. Widać było w tym wprawę godną fachu.

Sen był istotny, ale myśl jego uciekała do zapotrzebowania którym musiał się zająć w najbliższej mieścinie... oraz do kluczowej kwestii. Woda oznaczała zwierzynę. Zwierzyna znaczyła skóry i mięso. Skóry to moneta, a mięso to żarcie i moneta. Trofea zawsze dobre jeśli da radę...

Co tu dużo mówić, nikły uśmiech zawitał na dość surowej twarzy, ale wie wiadomo było, czy to z powodu myśli o monecie, czy dlatego, że wzrok spoczął w okolicach dwóch kobietek z ich małej ekspedycji... jedna przyjemnie młoda, druga z dużymi walorami...

Droga do Dallas nie powinna obfitować w atrakcje, jednak James nie docenił panny Melody, która już od początku rozpoczęła ją od klasycznego faux pas. Nie, aby James był tym który parsknął czy się zaśmiał. Stoicko wskazał prawidłowy kierunek i pokręcił jedynie głową.

Jechali stępa, wolno i jak zwykle nudno. Pogoda o tej porze dopisała, choć właściwie James mógłby być wdzięczny, że nie padało. Maj w Teksasie potrafił być deszczowy, i rewolwerowiec z zadowoleniem obserwował rzadkie i gdzieniegdzie pojawiające się chmury.
Pozostawało zaufać rdzennemu mieszkańcowi tych ziem, czyli indianinowi, co do którego James nie był uprzedzony, jak większość amerykanów. Jako rdzenny brytyjczyk nie urodził się w koloniach, więc większość problemów, jakie koloniści mieli z indianami i jakieś zadawnione niechęci i niesnaski jakoś mu umykała. I o ile większość nowej bandy jechała w pewnym oddaleniu od śniadego człowieka każącego się zwać Wesa, James wysforował się lekko w jego kierunku. A może jego Bessie spodobał się kasztanek indianina?

Bessie była dobrym koniem. Kilkuletnia klacz rasy quarter horse dobrze sprawdzała się na teksańskiej prerii i jak James mógł zauważyć, nie jadła i nie kosztowała go za wiele. Koń bywał szybki, szczególnie w galopie, który choć krótki czasem ratował życie, a czasem pozwalał zarobić na chleb.

Popas nie wniósł niczego konstruktywnego. Może poza faktem, że Wesa okazał się niezłym tropicielem znajdując całkiem dobre miejsce na obóz, zaś nowej bandzie brakowało doświadczenia w rabowaniu pociągów a niektórym jak przypuszczał James brakowało doświadczenia w rabowaniu czegokolwiek.
Niektórzy zawieszali wzrok na jedyne dwie kobiety znajdujące się w ich bandzie z lubieżnością graniczącą z brakiem profesjonalizmu i rewolwerowiec zastanawiał się przez pewien czas, czy podejrzenia Oppenheimera o tym, że McCoy ich bezczelnie wystawił nie są czasem prawdziwe?
Na rozmyślaniach o potencjalnym planie i intencjach McCoya zeszło mu aż do jego warty na którą wstał z właściwym sobie stoickim spokojem.
Skręcił jeszcze papierosa, nastawił w garnku kawę, aby była gotowa na sam koniec wartowania i pobudkę, oporządził konia, zaczął zwijać swoje manele. Małe, drobne prace nie wymagające uwagi, ale nie pozwalajace zasnąć, a wręcz pozwalające się rozbudzić i pobudzić krążenie. Potem dzień zaczynał się jak zwykle. Wpierw ranny śpiew ptaków, potem łuna na horyzoncie oznajmiająca nadejście dnia. Gdyby James był naturalistą, byłby przeszczęśliwy mogąc to doświadczanie opisać. Na szczęście nie był.
Co prawda James wiedział ,że za całe lata spędzone w kulbace i na prerii przyjdzie mu zapłacić jakąś wredną chorobą na starość, rewolwerowiec powtarzał sobie w myślach.
Jeszcze nie dziś.

Oppenheimer przygotowując się do kolacji poszedł nad strumyk. Zawinął rękawy koszuli pod łokcie a potem z namaszczeniem obmył twarz z kurzu. Zwilżył i przeczesał włosy do tyłu a potem wrócił do ogniska, przynosząc po drodze trochę chrustu i wysuszonych roślin.
Usiadł na złożonej kurtce, ściągnął z piersi skrzyżowane pasy wypchane nożami a potem z dystynkcją włożył pod kołnierz koszuli chustę, która miała mu służyć za serwetę. Nawet w dziczy nie zamierzał rezygnować z dobrych manier.
W ciszy przysłuchiwał się rozmowom. Gato w swoim nieokrzesaniu, wzbudzał w nim odrazę, chyba nawet większą niż czerwonoskóry. Tamten przynajmniej milczał.
- Co myślicie o planie herr McCoya? – zapytał w końcu, bo nie interesowało go co kucharzyna ma do powiedzenia na temat swojej fasoli. Choć Oppenheimer mówił półszeptem jego głos wybił się ponad dźwięk trzaskających w górę płomieni.

- Z pewnością jest lepszy niż fasolka na ciepło - rzuciła ironicznie patrząc na Gato, który gotował kawę - Jednak planem za bardzo tego bym nie nazwała, a jedynie jego zarys. Żadnych szczegółów, o te musimy zadbać sami.
- Ktoś z was robił już pociąg? - zapytał James moszcząc się wygodniej i czekając na kawę.
- Ja tylko dyliżans - Powiedziała Melody szczerząc ząbki.
- W tej materii nie mam doświadczenia - powiedział John.
- Zdziwiłabym się, jakbyś miał - Zachichotała dziewczyna, przygotowując sobie posłanie do spania.
- Jakieś pościgi się trafiały, ale nie na pociąg… i nie na taką gotówkę - odpowiedziała Dixon rozkładając koc na ziemii.
Arthur tylko pokręcił głową nie wdając w żadne zbędne szczegóły.
- Nie, pociągu jeszcze nie - Powiedział Gato, i zarechotał - Sami porządni obywatele?
- Też nie - rzucił Wesa gdzieś z obrzeży grupy, gdzie przeglądał i poprawiał strzały w kołczanie.
- Mamy teraz czas i warunki, by wymienić się pomysłami i wybrać jakiś - powiedział John.

W tym czasie Gato w końcu zagotował kawę, po czym nalał jej sobie do kubka.
- Na planowanie, jak to zrobić, jest w cholerę czasu… a jeśli się nie mylę, Arthur w sumie pytał, co sądzimy ogólnie o planie McCoy'a… no chyba, że już serio planujemy szczegóły, i tamten temat już zamknięty? I przy okazji, kawa jest z moich zapasów, nie od naszego "szefa". Więc jeśli ktoś chciałby się poczęstować, oczekuję coś za coś. Mała wymiana towaru, jakaś drobnica, lub coś podobnego… do przyjaciół nam jeszcze daleko - Gato wyszczerzył zęby i usiadł ponownie na swoim miejscu.

Gato jednak nie był takim półgłówkiem na jakiego wyglądał, stwierdził Oppenheimer.
- Dobrze. W takim razie ja zacznę. To co za chwilę powiem, mogłoby się naszemu pryncypałowi nie spodobać, więc zanim przejdę do sedna muszę złożyć pewną deklarację. Jeśli znajduje się wśród nas szpicel, oczy i uszy herr McCoya to musi wiedzieć, że jego pracodawca, na mój temat nie wie prawie nic. Nie wie, że jestem bardzo cierpliwy i długo pamiętam urazy. Zdrajca może próbować się przed mną ukrywać, ale to nie jego będę tropił. Konsekwencje poniesie rodzina. Cała. Trzy pokolenia wstecz, każdy stopień pokrewieństwa. Chcę, żeby była jasność w tym temacie zanim wybierze strony. To nie jest czcza groźba ani przechwałki, tylko obietnica.
Podłożył drwa do ognia wzniecając płomienie, cienie tańczyły na okrutnej twarzy.
- A teraz do sedna. Po tym co zobaczyłem do tej pory nigdy nie uwierzę, że ktoś taki jak McCoy wybrałby do tej roboty osobę, której mylą się nawet kierunki. Bez urazy frau Gregory, ale taka jest niestety brutalna prawda. Wykonałem dla McCoya jedno zadanie, podobnie jak Melody. Zakładam więc, że z wami jest podobnie. To mi każe przypuszczać, że jesteśmy niestety grupą dla odwrócenia uwagi, przeznaczoną do odstrzału a prawdziwy napad został zlecony bardziej zaufanej i doświadczonej ekipie. To tylko moja teoria i mogę się mylić, natomiast wiele rzeczy mi się nie zgadza i trochę mnie to niepokoi.

Melody zamrugała oczkami i spojrzała zdziwiona na Oppenheimera.
- Nie można się pomylić? Nie mam kompasu w głowie - Pisnęła.
- Nie chodzi tylko o ciebie frau – odpowiedział Oppenheimer - Dwa dolary na drogę, garstka amunicji, trzy laski dynamitu, wyżebrane przez Gato. McCoy nawet się nie próbuje dbać o pozory. Albo rzeczywiście jest ignorantem, któremu w życiu dopisało wyjątkowe szczęście. Sami oceńcie.
- Ignorantem z pewnością nie jest - powiedział John. - Ma łeb na karku, inaczej nie miałby takiego majątku. No i potrafi dobierać sobie ludzi. Chociaż nie zawsze - dodał z uśmieszkiem.
- Uważasz, że powinniśmy odpuścić? - Spojrzał na Arthura.
- Nie. Napadniemy na ten pociąg – w źrenicy Oppenheimera odbijał się pomarańczowy płomień – Mam swoje rachunki do wyrównania. Ale zrobimy to na naszych warunkach.
- W tym miejscu, gdzie proponował McCoy, czy całkiem gdzie indziej? - Spytał zaciekawiony Gato, popijając sobie kawkę.
- Nie wiem – odpowiedział szczerze Aryjczyk – Na początek ustalmy czy w pociągu znajdują się ludzie McCoya. Jak już będziemy w Dallas sprawdzajcie listy gończe, zapamiętujcie twarze. Mamy jeszcze czas wszystko przemyśleć. Na razie miejcie na uwadze to co powiedziałem.
Spojrzał na Melody.
- Możliwe, ze przed chwilą zabrzmiałem nieco grubiańsko panienko, ale wierzę, że stać cię na więcej niż bycie przynętą. Nie żyw urazy.
- Nie jestem przynętą… - Burknęła dziewczyna ze skwaszoną minką, wysilając się jednak na uśmiech.

- Ludzie McCoy'a w pociągu? Wątpię… - Powiedział Gato - McCoy to gracz. My jego pionki. I dlatego my, a nie jego ludzie, żeby nie było z nim żadnego powiązania, żadnych śladów. A i jednocześnie to człek interesu. Dał nam kość, a my mamy się nią zająć. I oszczędza na środkach… w końcu inaczej byśmy wszystko dostali na srebrnej tacy? - Gato znowu się w denerwujący sposób zarechotał - Ale ja tam z takim czymś mogę żyć…

- Chciałbym się mylić herr Gato. Chciałbym spoglądać na świat w tak prosty i nieskomplikowany sposób jak pan – skwitował Arthur – Życie jednak nauczyło mnie ostrożności. McCoy nie ukryje swojego udziału w sprawie, jeśli nas złapią. Gdy ludziom kostucha zagląda w oczy, gdy wisi nad nimi pętla stają się wyjątkowo wylewni. Jak pańskim zdaniem zabezpieczył się przed tym nasz pryncypał?
- A jak skończył "Piącha"? - Gato wzniósł toast kawą.
- Jak będą ci wieszać pętlę na szyi, nie będziesz myślał jak skończył "Piącha" - skwitowała Dixon. - Dla wyjaśnienia Panie Oppenheimer, mówiąc że zrobimy to po swojemu, chce Pan zwyczajnie zmienić plan, czy wykiwać McCoy?

- Tylko jeśli on zechce wykiwać nas frau Dixon. Jestem honorowym człowiekiem i dotrzymuję umów. I tego samego bezwzględnie oczekuje od innych. Jeśli ktoś próbuje grać znaczonymi kartami ja wyciągam swoje.
Spojrzał na leżący obok pas z nożami
- Proponuję trzymać się ustaleń herr McCoya, ale zachować czujność. W razie potrzeby zaczniemy improwizować i korygować jego plan.

Nahelewesa, który odłożył strzały i od jakiegoś czasu przysłuchiwał się uważnie wymianie zdań, parsknął pod nosem.
- Atsilvquodi aniyonegi - cokolwiek by to nie znaczyło, ton głosu Indianina wskazywał na mieszankę rozbawienia, niedowierzania i kpiny.
- A może by tak, aby każdy zrozumiał?! - powiedziała z wyrzutem Ognista - Jak masz coś ciekawego do dodania to mów po ludzku, a jak nie to lepiej w ogóle się nie odzywaj - Dixon nie lubiła kiedy indiańce mówili przy niej w swoim języku, a szczególnie jeżeli brzmiało to tak jakby mogli ją obrażać.
- Honor białych - wycedził Wesa powoli i z grymasem, jakby samo połączenie tych dwóch słów zostawiało w jego ustach kwaśny posmak. W chwilę później splunął gdzieś w bok.
- Coś ci nie pasuje? - Elizabeth spojrzała w miejsce gdzie splunął, a później na Wesę.
- Dzikie psy ujadające na pierwszy obcy dźwięk - Wesa oparł łokcie o kolana i nachylił się w stronę grupy - i naiwne myślenie, że drapieżnik nie jest drapieżnikiem.
Wskazał gestem Oppenheimera, ale wzroku na niego nie przeniósł.
- On dobrze mówi. Nie wiemy, czy McCoy nie zdecyduje że nie jesteśmy mu potrzebni, gdy już damy mu to, co chce. I nie powinniśmy o tym zapomnieć. Atsilvquodi aniyonegi - powtórzył, jakby na przekór Ognistej. - Ganolvvsgv atselvsga. Jak wiatr. Raz jest, raz nie ma.

- Jeśli założymy, a powinniśmy, że wśród nas jest oko i ucho McCoy'a - powiedział John - to lepiej omówić wszystko jak już będziemy w pociągu. Wtedy nikt, celowo czy przez przypadek, nikomu nie zdradzi naszych planów.
Aryjczyk skinieniem zgodził się z doktorem, nic już nie mówił. Przyglądał się Gato… który po kilku sekundach nawiązał kontakt wzrokowy.
- Hę? - Odezwał się brodacz wielce elokwentnie.
Oppenheimer nic nie odpowiedział. Wyciągnął ostrzałkę by ukołysać swoje dziesięciocalowe, lśniące czystą stalą dziecko do snu. Był to rytuał powtarzany codziennie od wielu lat. Jedno, żywe oko wpatrywało się w wypolerowany metal, drugie, martwe nieruchome wciąż zawieszone było na usłużnym, spolegliwym, bezrefleksyjnym kucharzynie.

Melody siedząca na swoim kocu wyciągnęła pakunek, po czym zaczęła jeść suchary, popijając wodą z manierki. Ściągnęła również buty metodą noga o nogę, świecąc dużym palcem prawej stopy, w dziurawej skarpetce. Wpatrywała się gdzieś w horyzont, powoli jedząc…

- To chyba wszystko na daną chwilę mamy ustalone - wypaliła po krótkiej chwili Dixon z wypełnioną buzią czymś co, przypominało smak fasoli z puszki, była na zimno, nie zamierzając dawać satysfakcji Gato - Nikt nikomu nie ufa, dla mnie tutaj nic się nie zmieniło. Żeby uniknąć celowej czy przypadkowej zdrady - mówiąc to spojrzała na Joha - proponuje, jak już dotrzemy do miasta, tam też trzymać się w dwójkach… i jednej trójce. Wtedy będzie wiadomo, że ktoś nie rozmawia z niepowołanymi osobami.
- Jak na razie nie bardzo jest z czym się wygadać - stwierdził John. Otworzył puszkę, której zawartość miał zamiar podgrzać. Z kawą Gato mógł sobie robić, co chciał, ale ognisko nie było prywatną własnością miłośnika handlu. - Ale jeśli chcesz, to możesz mnie pilnować. Zapraszam.

- Wybacz, ale jestem już umówiona z Melody, zgadaliśmy się w trakcie marszu. No chyba, że któryś z panów chce do nas dołączyć, bo nie ufa odseparowanym kobietom? - spojrzała po całym towarzystwie.
- No chyba nie zabłądzicie w wielkim mieście - powiedział, z lekkim uśmiechem, John.
- Mogę się dorzucić z fasolką? - Spytała po chwili wahania Melody, trzymając własną puszkę w dłoni - A co do Dallas, mi to tam obojętne - Wzruszyła ramionkami, lekko uśmiechnięta.
- Jeśli to do mnie, to zapraszam. - John wysunął w stronę Melody patelnię. - Chyba że chodzi ci o kawę.
Melody wstała, po czym podała Johnowi puszkę.
- Tak. A ja rano zrobię placki, ok? - Uśmiechnęła się.
- Kobieta wielu talentów. - John również się uśmiechnął. - Bardzo starannie wyczyszczę patelnię - zapewnił.
Odebrał od dziewczyny puszkę.
- Ja mogę zrobić kawę rano. Do śniadania - zaproponował James, aby Gato nie był stratny na kawie - Mam też puszkę z gęsimi wątróbkami jakby ktoś chciał. Przepyszne - dodał z ironią i podał swój kubek kucharzowi. Planu Oppenheimera nie komentował, bo nie było czego. Plan McCoya też nie istniał bo był tak ogólnikowy, jak tylko było to możliwe. James postanowił przespać się z tematem.

Cykanie świerszczy, wycie kojotów, trzaskające płomienie, chrapanie Gato. Taka oto symfonia towarzyszyła Ognistej i Oppenheimerowi w tą piękną bezchmurną księżycową noc na teksańskiej pustyni, gdzie pełnili swoją wartę.
- Myliłem się co do ciebie, Elizabeth Dixon – rzucił beznamiętne mężczyzna przerywając panującą między nimi ciszę. Podłożył do paleniska, ogień wystrzelił w górę.
- A co takiego dokładnie o mnie myślałeś Oppenheimer - powiedziała Dixon siedząc po turecku odrywając na chwilę wzrok od rozłożonego przed sobą zestawu do czyszczenia broni i Winchestera na kolanach.
- W dużym skrócie, nie przepadam za nacjami kupieckimi frau Dixon, głównie semitami – odpowiedział Arthur siadając z powrotem na kurtce – Targowanie się o pieniądze uważam za dość uwłaczające zajęcie. Proszę nie brać tego do siebie, to tylko moje osobiste odczucia, wynikające z poczucia estetyki. Tak czy inaczej patrzyłem na ciebie przez pryzmat tego niefortunnego, i jak myślę nieprzypadkowego pokazu chciwości. Domyślam się, czemu miało ono służyć, ale na razie zachowam to dla siebie. Niemniej frau wydajesz się osobą przenikliwą. Gdy ten głupiec posłużył się przykładem nieszczęsnego herr Bergera wytrąciłaś mu argumenty z ręki. Dobrze mieć po swojej stronie, kogoś kto myśli samodzielnie.
- Masz rację - potwierdziła wcześniejsze słowa rozmówcy, z zadowoleniem kiwając sama do siebie głową z uzyskanej pracy przy broni, którą następnie zaczęła składać - Pokaz chciwości nie był przypadkowy, który de facto nie był pokazem chciwości, ale jego cel także zachowam dla siebie. A przykład "Piąchy"... wystarczy mieć odrobinę rozumu, aby wiedzieć, że McCoy nie będzie rozpaczał, kiedy z naszej misji wróci jak najmniej ludzi, a po jej wykonaniu nawet żaden. Gato jednak chyba ma inną perspektywę.
- Pytanie czy to jego własna dziecięco naiwna perspektywa, czy może raczej perfidna próba odwrócenia uwagi i sprowadzenia nas na manowce – zastanawiał się głośno mężczyzna. Nie przejmował się tym, że Gato może podsłuchiwać. Może nawet lepiej jeśli pewne prawdy trafią do jego uszu i dadzą mu do zastanowienia – Głupota i infantylizm to bardzo wygodne przebranie dla zdrajcy.

Oppenheimer odgonił rękę krztuszący dym, unoszący się znad palących się drewienek, spojrzał na winchester, który Ognista najpierw trzymała na kolanach a teraz zaczęła składać.
– Jestem świadomy, że moje towarzystwo nie zawsze bywa pożądane, ale nie musisz się obawiać frau. Uwolniłem się dawno temu od wszelakich namiętności, z mojej strony nic ci nie grozi.
- A czy ja wyglądam na kogoś kto się boi? - spytała i spojrzała na niego zdziwiona, dostrzegła że patrzy na broń - To? Nie dopowiadaj sobie. Broń to jest coś co potrzebuje odpowiedniej uwagi. Jeżeli zbyt mało jej poświęcasz czasu, to tego czasu następnym razem może nie być ci wiele dane… a propo towarzystwa. Wybacz, ale życie nauczyło mnie nie bawić się konwenanse - pokazała palcem po swojej szyi - Za co? I jakim cudem przeżyłeś?

Mężczyzna zamyślił się na chwilę, pojedynczy mięsień zadrgał na twarzy, pełzały po niej cienie.
- Za namiętności – odpowiedział enigmatycznie na jej pytanie – A jak przeżyłem? Wasz Bóg mnie opuścił, więc pewnie to sprawka diabła.
Zamilkł i nic już więcej nie powiedział gapiąc się pustym wzrokiem w ognisko.

Elizabeth pogrzebała kijem w ognisku, polana zaświszczały, a iskry buchnęły w górę.
- Tajemniczy jesteś - powiedziała krótko kobieta.
- Pewne rzeczy lepiej zostawić w spokoju – mruknął cicho – Rozumiem, ty nie masz żadnych tajemnic frau, jesteś przejrzysta jak górski potok?
- Tego nie powiedziałam, każdy ma tajemnice - zrobiła krótką przerwę - Jednak ty mało się odzywasz. Mało komentujesz. Ogólnie mało mówisz.
- Ja tak tego nie postrzegam. Mówię kiedy odczuwam taką potrzebę. I nie pamiętam, by ktokolwiek prócz frau Melody dzielił się historiami swoich blizn, więc twoja ocena nie do końca jest sprawiedliwa. Wiesz o mnie tyle samo co ja o tobie Elizabeth.
- Może… - powiedziała przeciągle po krótkiej chwili zastanowienia - Może jedynie takie odebrałem wrażenie. Żeby nie było… szanuję twoją dyskrecję. Co do mnie, często zwyczajnie za późno ugryzę się w język, zanim coś powiem, ale nigdy nie żałuję tego co wyszło z moich ust.

Elizabeth wypowiedziała samospełniającą się przepowiednie. Rzeczywiście resztę czasu ponury Oppenheimer milczał pochłonięty własnymi myślami. Tylko czasem się poruszył by wrzucić drew do ogniska. Po kilku godzinach wstał jakby nigdy nic a potem podszedł do jednego ze śpiących mężczyzn. W ciemnościach na chwilę zniknał z oczu Dixon, ale Ognistej wydawało się, że czegoś szuka, albo coś sprawdza. Po chwili znów pojawił się w polu widzenia i w dość niesalonowy sposób trącił pochrapującego towarzysza butem.
- Koniec warty, twoja kolej, wstawaj herr Gato - powiedział.

Dixon korzystając z osłony nocy i z faktu, że większość spała, wyciągnęła z juków pakunek i oddaliła się od obozowiska trzymając się źródła wody. Gdy stwierdziła, że na pewno jest już sama, rozebrała się do naga i weszła do wody, której chłód spowodował na jej ciele gęsią skórkę. Chwilę popływała, a później obmywa się z kurzu i błota. Wychodząc później na brzeg, przysiadła chwilę na kamieniu rozczesując włosy w czekaniu aż wyschnie. Na koniec włożyła czystą bieliznę i założyła codzienny ubiór upewniając się, czy każda broń i każdy nabój jest na swoim miejscu, po czym wróciła do obozowiska, ułożyła się na swoim legowisku i poszła spać z nożem pod ręką.