Powrót do Warszawy był... dziwny. Dziwny nastrój chwycił Kornela w szpony już od pierwszych chwil wejścia do pociągu i chłopak resztę podróży spędził w swego rodzaju katatonicznym marazmie, reagując nader oszczędnie na zajścia wszelakie. Nawet na wścibską babę, która wprosiła się do przedziału i mogła nastręczyć ich problemów przez rozpoznanie ich twarzy, ale tym kłopotem sprawnie zajął się prorok i Posłuszny mógł oddać się słodkiemu nicnierobieniu. Nawet odejście Roxy - oczywiście jak to w jej stylu kulturalne i eleganckie - skwitował zaledwie krótkim pożegnaniem.

Podczas odsiadki w Czersku wiele razy wyobrażał sobie powrót w glorii i chwale w tak dobrze sobie znane, rodzinne strony, ale jak to zwykle w życiu bywało rzeczywistość zweryfikowała (błędne) założenia. Wszystko było... inne. Kornel nie był do końca pewien czy zmieniła się Warszawa, czy on sam, a może i jedno, i drugie? Jakby nie było, górnolotne plany powrotu na znajome tereny oraz ponowne spotkania ze znajomymi i ukochanymi twarzami Tumak zepchnął daleko na drugi plan. Raz, że nie chciał niepotrzebnie ich narażać; dwa, pomoc Neosanacji w pozostaniu na wolności nadal pozostawała warunkowa; trzy, naprawdę, ale to naprawdę miał ochotę pomóc w tej całej akcji uderzenie w serce Alternatywy. Jak mityczna hydra w miejsce jednej urżniętej głowy zaraz wyrosną dwie kolejne, ale dobranie się do i wypuszczenie na światło dzienne najskrzętniej skrywanych i najciemniejszych sekretów reżimu mogło okazać się nie lada iskrą, być taką która miała rozpętać nie lada pożogę, godną najniższych kręgów piekielnych.

Kornel przyjął od Wojciecha laptop ze szczerą aprobatą wymalowaną na twarzy, odpalając sprzęt bez chwili wahania i zaraz zaczynając stukać w klawisze. Kolejne okienka błyskały na ekranie, kościste palce wprowadzały coraz to nowe adresy internetowe i ciągi kodów równie dobrze mogące być szyfrem Enigmy dla niewtajemniczonych. Skupiony na swojej pracy Tumak nie ignorował jednak zupełnie towarzyszy, planu wysłuchując z najwyższą dozą uwagi, acz nie odrywając oczu od laptopa.

— Alarmy mogę wyłączyć, kamery zapętlić — oznajmił pewnym siebie tonem, mącąc ciszę. — To nie powinno być problemem, ale mogą mieć w prokuraturze jakieś swoje wewnętrzne, zamknięte systemy. Do nich mogę się dobrać tylko na miejscu. Dam wam listę sprzętu, który będzie nam potrzebny, nic wielkiego lub podejrzanego, powinniście dostać bez problemu na mieście. Sprawdźcie w "Noctopolis", o ile dalej mają otwarte. Tylko wyślijcie kogoś młodego, a nie jakiegoś starego capa, to punkowy klub.

Kornel oderwał wzrok od ekranu, zdając sobie sprawę z tego, że nie zdołał w porę ugryźć się w język i potoczył spojrzeniem po towarzyszach, z których każdy jeden mógłby w sumie być jego ojcem.

— Bez urazy - parsknął przepraszająco. — Poza tym, mogę rozesłać parę fejków po forach i innych stronach o tym, że szykuje się jakaś akcja i tak odciągnąć uwagę od Szucha. Pytanie tylko, czy łykną przynętę, ale zawsze zostaje oldskul. Parę wybuchających samochodów i zrobi się taki pierdolnik, że nawet alarm na Szucha raczej nic nie da.

Tumak odchylił się w krześle i przeciągnął ze stęknięciem.

— Dane zgramy na fizyczny nośnik — oznajmił — i w tym samym czasie odpalę przesył na nasze serwery. Bo może być tak, że ta akcja to bilet w jedną stronę.

Kornel skrzywił się wieloznacznie i wzruszył ramionami, wracając do klepania w klawiaturę. Co miał do powiedzenia, to powiedział.

Robert leżał zapakowany w czarny worek. Czuł się jak pierdolony kot Schrodingera. Nie do końca żywy, nie do końca martwy. Od rana miał przeczucie, że coś może pójść nie tak, i choć nie wierzył w przeczucia, tym razem się sprawdziło. Rozmowy które usłyszał potwierdziły, że coś się spierdoliło, chociaż nie był pewien co. Wiedział jedno. Muszą wejść do środka. On musi wejść do środka. Bo jeśli tak się nie stanie, przestanie być potrzebny Neosanacji. Wojciechowi towarzyszył niebezpieczny człowiek, zabójca, czy może raczej kat i egzekutor. Wystarczyło jedno słowo, jeden rozkaz.
Nie odważył się odezwać, nie odważył się nawet ruszyć, bojąc się, że jeden ze strażników to zauważy. Leżał więc w tym worku, dusząc się i pocąc.

Niby tylko trzy dni, a dłużyły się niemiłosiernie niczym te pierwsze tygodnie w areszcie w Czersku, jakby czasoprzestrzeń postanowiła im spłatać metafizycznego psikusa. Może też była to zasługa swego rodzaju aresztu domowego, jaki Kornel narzucił samemu sobie - nie uśmiechało mu się w końcu zostać rozpoznanym po raz n-ty i choć czuł przemożną chęć wyruszenia na miasto, odwiedzenia starych śmieci i znajomych bliższych lub dalszych, te przyjemności odłożył sobie na później. Podobnie jak bardziej nieco bardziej przyziemne plany zmiany imidżu, mające zapobiec byciu rozpoznanym przez losowe osoby. Nie miało to sensu teraz, przed wizytą w prokuraturze.

Worek był niewygodny jak diabli, ale to nie było zaskoczeniem. Posłuszny znosił gorąc wyciskające zeń poty, koncentrując się na biciu własnego serca i metodycznych oddechach, które odliczał w myślach. Nie, żeby miał problemy z klaustrofobią - ciasna przestrzeń, choć niekomfortowa, nie wzbudzała w nim niepokoju i nie skracała oddechu; całość samokontroli poszła jednak w zwyczajne trwanie w bezruchu. Nie lada wyczyn dla Kornela, który zawsze musiał poruszać się w jakiś, najmniejszy nawet sposób. Katorgę znosił jednak z zaciśniętymi zębami.

Którymi zazgrzytał, gdy okazało się, że nie miało być wcale tak łatwo, jak rysował to nie tak dawno prorok. Szok-horror, Tumak nie był zaskoczony tą niespodzianką. Prędzej zniecierpliwiony impotencją decyzyjną, którą przejawili bracia w sławie. Jakby nie było, przekroczyli linię horyzontu zdarzeń i nie mogli się wycofać teraz.

— Zero obiekcji - sarknął Tumak. — Wjeżdżajcie już, zanim zapocimy się na śmierć w tych workach i serio będziecie wwozić stygnące trupy.

Dunin Wilkosz wrócił do miejsca, z którym zbudował swoją karierę i które opuszczał pięć lat temu w kajdankach. Przemykając ciemnymi korytarzami w uniformie sprzątacza czuł się jakby śnił, jakby żył życiem innego człowieka. Jego miejsce było za biurkiem, a jednak znalazł sobie motywację by wejść w skórę włamywacza. Krew wrzała w tętnicach a serce biło jak dzwon. Poprowadził ekipę na klatkę schodową, a na pytanie Wojciecha, wyciągnął z kieszeni wymięty papier. Była do odręcznie narysowana mapa budynku. Nikomu nie zdradził wcześniej układu pomieszczeń, gdyby to zrobił mógłby przestać być potrzebny.
- Nie możemy poruszać się w większej grupie, to zwróci czyjąś uwagę – zwrócił się do przywódcy – Tu się rozdzielamy. Zaznaczyłem na mapie archiwum, o tej porze nikogo tam nie ma. Bez problemu je znajdziecie, zajmuje cały korytarz. Jak już będziecie w środku sami zdecydujecie czego potrzebujecie. Wszystko jest tam ułożone alfabetycznie, nie zgubicie się. Tylko nie zapominajcie o mojej teczce.
Wcisnął mapę w dłoń Wojciecha po czym zwrócił do Tumaka i Wiśniewskiego.
- Ja i Kornel idziemy do serwerowni. Tutaj będą większe schody, bo musimy przejść przez pokój ochrony. Tadeusz już pokazał, że jest mistrzem odwracania uwagi, więc musi jakoś wywabić stamtąd strażników. Ale bez szaleństw i wszczynania alarmu, okey Wiśnia? Jak tylko się ich pozbędziesz z ochronki, wtedy do akcji wchodzę ja i Tumak.

Kornel wygrzebał się z torby z dobrze widoczną i nieukrywaną ulgą na twarzy, oddychając głęboko. Prędko przebrał się w zapewniony strój sprzątacza, krzywiąc tylko gdy marny materiał okazał się być tak niewygodny i drapiący, jak przypuszczał. Westchnął cicho, podwijając rękawy i grzebiąc w jednej z toreb ze sprzętem, podczas gdy prorok wykładał im plan.

— Jedna z kamer może im zaszwankować — oznajmił konspiracyjnym szeptem, stukając znacząco w odpalany właśnie laptop. Na ekranie zaraz też pojawiła się charakterystyczna siatka systemu moniturującego, pod który Tumak był podpięty od trzech dni. — To powinno wywabić jednego z nich. Powiedzcie tylko, która ma zaszwankować.

Mundurek sprzątacza uwierał miejscami, gdzieniegdzie nawet o wiele za dużo, ale cóż poradzić. Zagryzając zęby i powstrzymując przemożną chęć zrzucenia z siebie kombinezonu, który planował po tej całej akcji spalić w morzu benzyny, Kornel stukał w klawiaturę i przeglądał kamery, by wreszcie wybrać taką, której awaria wyciągnęłaby ciecia na znaczną odległość od pokoju ochrony.

— Bułka z masłem — sarknął pod nosem, wciskając laptop z powrotem do torby ze sprzętem.

Ale zaraz wyskoczyła kolejna przeszkoda do pokonania, w postaci zgredowatego strażnika, który nie opuścił oficyny. "Quelle surprise," westchnął w myślach Kornel, wysłuchując narzekań.

— Panie, kazali sprzątać, to sprzątamy! — Tumak uniósł się teatralnie, rozkładając ręce. — My tu nie rządzim, ze skargą to może pan iść do, tego... Jak mu tam... Uhhh...

Z twarzą pomarszczoną w wyrazie pozorowanego nagłego ataku amnezji wybiórczej, Kornel stukał czubkiem buta o podłogę i pstrykał palcami w stronę Dunina-Wilkosza, zrzucając na niego obowiązek splecenia jakiegoś kłamstwa. Prorok miał w tym większe doświadczenie. W końcu zbudował na tym swą karierę!