Uprzedzenia i dawne niesnaski lubiły brać górę nad rozsądkiem. Były momenty, w których patrzenie przez pryzmat doświadczeń wypaczało światopogląd, zaburzając logiczny obraz otaczającego świata. Pechowo przeszłości nie dało się wymazać. Żyła własnym życiem, przepływając w ludzkim ciele razem z krwią. Człowiek musiał pamiętać, czasem tylko to mu pozostawało - tych kilka nikłych jak smugi papierosowego dymu strzępków zagrzebanych na samym dnie, w najdalszych zakamarkach mózgu. Stare zadry, kolce i ciernie. Pozornie rzeczy bez znaczenia nad którymi już dawno przeszło się do porządku dziennego godząc pokornie z minionymi faktami, w praktyce zaś kładły się one zimnym cieniem tuż na granicy widoczności, wciąż o sobie przypominając. Fatum rozrywające ciało od środka irracjonalnym przeczuciem nieuniknionej tragedii, jaka wcale nadejść nie musiała, ba! Zazwyczaj nic na to nie wskazywało, leczmuga czerni ciągle czaiła się tuż za plecami, dysząc złowrogo w kark ciągle tą samą pieśń.
To tylko iluzja, ułuda. Kłamstwo rosnące na kłamstwie. Wszystko zawsze kończy się tak samo. Już to przerabiałaś, pamiętasz?

Blade ręce zawisły luźno wzdłuż tułowia, barki opadły przyciśnięte niewidzialnym ciężarem. Przekleństwem Alice było to, że rzadko udawało się jej o czymkolwiek zapomnieć. Momentami czuła się przez to staro, zbyt staro jak na użytkowane aktualnie niespełna dwudziestoletnie ciało. Każdy mijający dzień zostawiał swoje piętno, dokładając kolejne wiadomości, imiona i analizy zdarzeń do posiadanych już danych. Aktualizowała je, weryfikując na bieżąco, lecz i tak tkwiły w dziewczynie wszystkie, nawet te przedawnione… a może szczególnie one? Dziwnym trafem nie potrafiła odnaleźć w sobie opcji automatycznego czyszczenia pamięci podręcznej. Kolejna wada fabryczna modelu którą przyjmowała z bólem, nie mogąc nawet wysłać reklamacji producentowi. Teraz jednak przestawało to mieć znaczenie. Patrząc za odjeżdżającymi cerberami nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, który podobny złodziejowi zakradł się na piegowatą twarz i pozostał tam jeszcze długo po tym, gdy auto Hektora zniknęło między okolicznymi, rozsypującymi się budynkami. Gangerzy zaskakiwali ją co krok, lecz wbrew najgorszym obawom nie miało to nic wspólnego z atmosferą terroru, czy przykucia łańcuchem do starego silnika gdzieś w zatęchłej, zapleśniałej piwnicy. Pomimo powszechnej opinii nie byli głupi, doskonale widzieli co przywlekło się z nimi z Cheb i przyjęli to wraz z całą dobrocią inwentarza. Zamiast karceru zafundowali lekarce namiastkę prawdziwego domu. Dbali o potrzeby, co prawda według swojej logiki, ale starali się zapewnić wszystko czego potrzebowała. Doskonały przykład stał właśnie przed nią, strasząc gangerowy ogół prześwitującym spod błota horrorem w kolorze fuksji... a to raptem sam wierzchołek góry cudów, ten ostatni. Ani razu nie usłyszała gróźb karalnych skierowanych pod swoim adresem, prócz tych kilku treningów albo momentów kiedy prawie wlazła komuś niechcący pod koła. Za każdym razem jednak wiedziała że to tylko słowa i nie zmienią się w czyny… bo była swoja. Trywialne stwierdzenie, ale podnosiło na duchu pozwalając optymistyczniej spojrzeć na życie.

Niewiadomo kiedy wiatr przyniósł do jej uszu echo tubalnego śmiechu jednego z pracujących jeńców. Igłę poczęły dławić wyrzuty sumienia. Była wygodnickim tchórzem, innego wytłumaczenia nie znajdowała. W jednej sekundzie olśnienia ten prosty fakt dotarł do niej z całą mocą. Niczym przerażony nocnymi ciemnościami dzieciak lękała się widm i upiorów, zamiast brać pod uwagę to, co liczyło się najbardziej. Gdyby jakimś cudem udało się namówić Runnerów do podróży w przeciwnym niż Cheb kierunku, wszyscy by na tym skorzystali. Ridley i jego przetrzebieni zimowymi walkami pobratymcy zyskaliby coś więcej niż czas. Być może gdy Guido dostanie w ręce swój złoty bilet, przestanie zawracać sobie głowę ukrytą wśród lasów i jezior Minnesoty osadą, lub chociaż da się przekonać do pokojowego rozwiązania ciągle jątrzącego się problemu.
Może. Jeśli. Albo. Gdyby. - równanie posiadało całą masę niewiadomych, elementów zmiennych i czystych domysłów. Równie dobrze cholerny Wilk mógł ją wyśmiać i zignorować. Bez namacalnych dowód lekarce przyszłoby zatańczyć na ślepo, ale co jeżeli się uda? Zyskałaby szansę na sprowadzenie do Detroit namiastki cywilizacji i wyposażenie remontowanego szpitala w porządną aparaturę medyczną. Taką przedwojenna. Odzyskałaby również swoje laboratorium, odczynniki chemiczne, zapasy leków i dyski z danymi. Z czymś takim łatwiej opanować zarazę gnieżdżącą się w Bunkrze na wyspie. Nikt z Det nie wiedział co prócz wirusa i dóbr materialnych znajdowało się w skrytej pod ziemią Puszce Pandory. Dalton wskazywał objawy podobne do cholernej eboli. EBOLI ! Jak niby jedna naiwna dusza miała zapobiec epidemii której przecież nie dało się kontrolować?! Przypadek niemożliwy do realizacji, nie przy środkach jakimi Savage aktualnie dysponowała. Powinna się przygotować najlepiej jak tylko była w stanie.
Powinna zrobić wiele rzeczy…

Z przyzwyczajenia spojrzała na wyświetlacz telefonu sprawdzając godzinę. Urządzenie podarował jej jeszcze w zimie reporter nowojorskiej gazety, Zdravko. Przez te kilka miesięcy zrosła się ze srebrnym prostokątem i dbała lepiej niż o siebie samą. Widząc jak jest późno miała ochotę zakląć szpetnie, w porę się jednak zmitygowała. Wypadało już podjeżdżać pod magazyn Jednookiego i pukać w pordzewiałe drzwi frontowe. Znowu dawała ciała... ale przecież nie czyniła tego ze złej woli czy międzyludzkiej złośliwości. Obróciła się na pięcie i w pośpiechu puściła się biegiem do szpitala, a masa trybików w rudej głowie mieliła zawzięcie kolejne prawdopodobne scenariusze, układając plan czynności do wykonania. Wbiegała na schody pokonując po trzy-cztery stopnie i nawet się nie potknęła...Taylor byłby dumny. Przekroczywszy próg swojego gabinetu już wiedziała co zrobi. Sytuacji ogólnej to jednakże nie poprawiało.
- Spóźnię się… jak Boga kocham, już jestem spóźniona! Spóźnianie jest wyrazem braku poszanowania dla drugiej osoby, a także jej czasu… - mruczała pod nosem, przewalając pospiesznie rzeczy na półkach. Nie znosiła się spóźniać i robiła wszystko, by podobne incydenty zdarzały się jak najrzadziej. Niestety ostatnio ciągle żyła w biegu i nawet latając na złamanie karku od świtu do zmierzchu trafiała sytuacje, w których mijała się z wyznaczonymi terminami. Nie potrafiła się rozdwoić, być w kilku miejscach na raz, a standardowa doba definitywnie zawierała zbyt mało godzin jak na jej gust. Winna być dwa razy dłuższa, wtedy może w końcu dziewczyna znalazłaby chwilę żeby, niczym zwykły człowiek, po prostu się wyspać. Już nie pamiętała kiedy ostatnio udało się jej zmrużyć spokojnie oczy na całą noc. Zazwyczaj sen morzył Alice tuż przed świtem, gdy zbyt ciężka głowa nie była już w stanie utrzymać się w pionie i lądowała na rozrzuconych na blacie biurka książkach, planach, czy papierzyskach pokrewnych. Zawsze miała coś do sprawdzenia, douczenia, poprawienia lub przygotowania. Wszystko dopinała na ostatni guzik bez miejsca na błędy, bo te wymagały dodatkowej puli czasu oraz uwagi, aby rzeczone niedociągnięcia naprawić.

Gorączkowo szukała więc tych kilku drobiazgów potrzebnych do realizacji pierwszego z ustalonych naprędce podpunktów nowego harmonogramu: ubicia targu z Mario. Bez nich wyciągnięcie od informatyka czegokolwiek mogło okazać się żmudne i trudne. Wystarczyło, że wizyta u niego wbijała się zadrą w napięty grafik, pożerając lwią część zasobów czasowych jakie lekarka chciała przeznaczyć chociażby na zjedzenie obiadu, przebranie się i doprowadzenie do stanu względnej używalności nim nadejdzie wieczór. “Ostatnia Wieczerza” przed starciem z Huronami zapowiadała się na kolejną popijawę w chmurach narkotykowego dymu, przeplataną motywującymi przemowami dowódcy, końcowymi ustaleniami, utyskiwaniem na coś co się nawinie akurat pod rękę i z całą masą mniej bądź bardziej niewybrednych dowcipów. Ruda myślała o niej w kategorii imprezy rodzinnej, na której trzeba się pojawić, uśmiechać i uprzejmie przytakiwać, lecz czyni się to z przyjemnością bez nerwowego zaciskania zębów lub uważania na każde słowo bądź gest. Luźna atmosfera, chwila oddechu od ciągłej bieganiny - spędzanie czasu z resztą gangerów już dawno przestało ją przerażać.
Przygotowane poprzedniego dnia ubrania czekały złożone w pedantyczną kostkę na rogu szafki tuż przy okna. Przypuszczając że nie wróci już do kliniki, spakowała je do torby chcąc przebrać się w samochodzie. Jako że nie robiła za kierowcę znajdzie chwilę akurat jadąc w kierunku kręgielni. Od święta nawet ona mogła zdjąć ozdobiony szwajcarskim krzyżem uniform i “mieć wolne”. Teoretycznie. W praktyce zwołane przez Guido spotkanie zamierzała potraktować jako szansę dorwania upartego, wiecznie kombinującego na swoją modłę dowódcy sam-na-sam. Mieli do pogadania, a skoro w końcu zebrała się w sobie i była gotowa przedstawić alternatywy odnośnie planowanej wyprawy, musiała to załatwić jeszcze dziś. Wyrzucić z siebie i mieć spokój. Ten ostatni rzadko gościł w jej umyśle, przygnieciony toną obowiązków oraz stresu. Życie w ciągłym biegu odbijało się na człowieku nie tylko piętnem fizycznym. Każdy potrzebował zwolnić obroty chociaż na parę godzin...lecz jeszcze nie teraz.

Żeby nie było zbyt nudno i spokojnie kolejny nadprogramowy przestój czekał na parterze. Widząc co się wyprawia Igła pokręciła zmęczoną głową. Chris radził sobie coraz lepiej, ale wciąż trzeba było dużo pracy by móc uznać go za lekarza. Mimo to starał się i dziewczyna bardzo to doceniała. Mogła też w końcu z kimś porozmawiać na tematy medyczne, co już samo w sobie stanowiło bardzo miłą odmianę od glanowania, rozwalania frajerów na poboczach oraz innych pokrewnych aktywności, serwowanych jej regularnie przez szeroko pojęty gagnerowy ogół w skondensowanej dawce. Sytuacja na korytarzu zrobiła się bardziej niż groteskowa, Alice czuła się w obowiązku zareagować. Od startu wyplenić złe nawyki, by młody lekarz nie przyswoił ich sobie i nie powielał w przyszłości. Zakorzenione sekwencje odruchów ciężej zmienić i zaprogramować na nowo, dlatego lepiej do razu uczyć się wersji poprawnych. Oszczędność środków.
- Panowie, proszę o spokój i powagę! To nie tor wyścigowy tylko szpital! - podniosła głos i zeskoczyła z ostatnich dwóch stopni, lądując na posadzce korytarza. Spojrzała na towarzystwo mrużąc oczy, lecz zamiast zacząć ich rugać przybrała uprzejmą minę i z godnością ruszyła w ich kierunku - Wszelkie radykalne ingerencje pokroju amputacji, zabiegów operacyjnych bądź czynności wymagających oddziaływania i wprowadzania znaczących modyfikacji bezpośrednio w ciele pacjenta wpierw należy skonsultować ze mną. Chris, podziwiam twój zapał i jestem dumna że tak poważnie podchodzisz do swojej roli, jednak wciąż jeszcze wiele musisz się nauczyć. Po tak drastyczne środki sięgamy tylko i wyłącznie, gdy nie ma już innego rozwiązania. Zawsze wpierw trzeba próbować metod konwencjonalnych… odłóż więc tą piłę z łaski swojej. Obrzęk nie zawsze kończy się zakażeniem Od tego jesteśmy by tak się nie stało, rozumiesz? Po pierwsze nie szkodzić, pamiętaj o tym. Będziesz lekarzem, nie rzeźnikiem - jest diametralna różnica. Pacjenta musisz traktować z szacunkiem, pamiętając że jest człowiekiem i to cierpiącym na dodatek, przez co sam zazwyczaj nie potrafi sobie poradzić. Przychodzi do nas po pomoc, a my mu jej udzielamy, wedle naszej najlepszej wiedzy. Odpowiedzialność za jego zdrowie, bezpieczeństwo, godność, samopoczucie, a także życie spada na nasze barki. Chciałbyś żeby twoja mama skręciła kostkę, a ktoś kto miał ją postawić na nogi...tą nogę jej uciął, kiedy kontuzja zaliczała sie do niegroźnych i dało się obejść bez trwałego uszkodzenia ciała? Dlatego patrz uważnie i zawsze słuchaj tego co poszkodowany mówi. Dzięki wywiadowi idzie o wiele szybciej postawić trafną diagnozę - o to przecież chodzi, prawda? - przystanęła tuż przy swoim pomocniku, marszcząc brwi. Efekt groźnej miny psuł ten drobny szczegół, że aby spojrzeć mu w twarz musiała zadrzeć głowę do góry, ale nic nigdy nie było idealne.

Cała piątka mężczyzn zamarła zaskoczona nagłym pojawieniem się rudowłosej lekarki. Pierwszy odzyskał mowę jej najbardziej zaawansowany medycznie pomocnik.
- No! Tu się nie biega, słyszałeś?! W szpitalu nigdy nie byłeś? - od ręki zareagował słysząc, że główna siła medyczna gangu Guido wsparła logikę jego argumentów. Zdawał się aż promienieć z dumy i satysfakcji gdy mówił do powalonego gościa najwyraźniej nie obytego ze szpitalnymi normami zachowania.

- Znaczy… wkurzył cię? Mamy mu wpierdolić? - spytał jeden ze strażników i ochroniarzy placówki patrząc niepewnie to na lekarkę to na pacjenta. Najwyraźniej nie byli pewni jak zakwalifikować tą jej gadkę o bieganiu, urazach, i czymś w ogóle dla nich nie zrozumiałym. Więc gangerskim zwyczajem chętni byli rozwiązać sprawę po gangersku, mianowicie sklepać źródło kłopotów i zamieszania.

- No właśnie, weź mu coś powiedz! On mi chciał ujebać nogę, głupi skurwiel! - wydarł się interesant i z nową werwą zaczął się szarpać z Tom’em. Tuż nad nimi stała dwójka ochroniarzy nadal niepewna, czy mu spuścić łomot od ręki, czy wziąć za chabety i zrobić to na zewnątrz... a może zawlec gdziekolwiek indziej?

- No ale jak? Traktuję go z szacunkiem. - rzucił nadąsanym tonem Chris wskazując piłą faceta na ziemi. - Obejrzałem mu tą nogę, zobaczyłem obrzęk i zaczerwienienie, no to dla jego dobra chciałem mu amputować tę nogę. I jak mówiłaś o tym zaufaniu i takich tam. Powiedziałem mu to, żeby nie był zdziwiony i nawet go wcześniej nie przypiąłem do łóżka i zobacz jak on się zachowuje. Żadnego respektu i szacunku dla prawdziwego lekarza… - poskarżył się na krnąbrnego pacjenta. Widać z jego perspektywy wyglądało to całkiem inaczej i musiał powstrzymywać się coby nie wykorzystać okazji i nie postąpić zgodnie z miejscową tradycją.

- Tak, a mnie nazwał głupim chujem… - dołożył swoje trzy grosze Tom. Puszczenie zniewagi mimo uszu było bardzo mało gangerskim zachowaniem i przynosiło ujmę na dzielni bo oznaczało bycie mięczakiem. Tyle już z skórzano-ćwiekowanej logiki załapała podczas pobytu tutaj, więc i wiedziała, że chłopakom nie było wcale łatwo tak od ręki zignorować całe życie doświadczeń i nawyków.

- Bo jesteś głupim chujem! Mówię wam, że mnie noga napierdala, a ten mnie łapie a drugi leci z piłą! No kurwa miałem dać sobie ujebać nogę!? - wtrącił powalony facet który też widać miał pretensje i całą listę zażaleń do pracowników medycznego ośrodka.

Igła poczekała aż dwójka sanitariuszy wyłoży swoje zażalenia i przedstawi jej swój punkt widzenia. Kiwała głową, wodząc wzrokiem od Toma do Chrisa i zahaczając przy okazji przelotnie o leżącego. Odchrząknęła żeby oczyścić gardło z drobnych kłaczków.
- Nie trzeba nikogo bić, nie kłopoczcie się panowie. Dziękuję za czujność. Dalej poradzimy sobie bez konieczności uciekania się do środków przymusu bezpośredniego. - zwróciła się wpierw do ochroniarzy, posyłając im ciepły uśmiech. Co prawda widziała ich drugi raz na oczy, ale dobre wrażenie i kultura to podstawa zawierania nowych znajomości. Nie dziwiła jej decyzja o zmianie ochrony akurat wtedy, kiedy już zaczęła przyzwyczajać się do poprzednich rezydentów szpitala. Poprzednią zdążyła polubić, a nawet dać się ograć w karty. Poker - to właśnie ludzie Big Mike’a nauczyli lekarkę podstaw tej jakże pasjonującej, nastawionej na kooperację gry.

-Spokojnie - zwróciła się do przyduszanego pacjenta, a jej głosie pojawiły się zatroskane nuty. Kucnęła tuż obok i dodała - Jestem Alice...albo Brzytewka, mów jak ci wygodnie. Powiesz mi jak ci na imię i co dokładnie się stało z twoją nogą, pozwolisz ją obejrzeć? Zbadam cię, dam leki. Nie trzeba będzie nic ucinać i o ile zastosujesz się do wytycznych za parę dni przejdzie.

- Spider. Mówią na mnie Spider. - burknął w końcu nieco spokojniej gdy się nad nim nachyliła. Tom posłał jej pytające spojrzenie najwyraźniej nie wiedząc czy puścić delikwenta czy nie. Dwaj ludzie Viper też czekali na polecenia wciąż nie wiedząc czy mają spuszczać ten łomot już czy jeszcze nie i czy Brzytewka ma jakieś życzenia co do tego łomotu. Chłopaki w spuszczaniu owego łomotu okazywali się nadzwyczaj elastyczni i kompatybilni co do życzeń klienta i potrzeb sytuacji. W końcu robili to całe życie, mieli masę doświadczenia.

Chris nabrał powietrza i machnąwszy piłą szykował się do dalszego objawienia światu swego niezadowolenia, lecz Savage go ubiegła. Czekał na nią Jednooki, lecz jeśli dałaby podkręcić konflikt istniało prawdopodobieństwo, że nie opuści kliniki jeszcze przez godzinę. Na szczęście miała swoje sposoby na uspokajanie agresywnego towarzystwa.
- Leczenie choroby zależy w głównej mierze od jej przyczyny, amputacja nie jest w tym wypadku wskazana. Tu trzeba działać prewencyjnie, zapobiegawczo. Kończyny amputujemy tylko i wyłącznie w przypadku kiedy jest to absolutnie konieczne, nigdy wcześniej. Staramy się skupić na znalezieniu źródła problemu i rozwiązaniu go. Wykryłeś obrzęk, z tego co zrozumiałam, ale wiesz czemu się pojawił. Widzisz… obrzęk to rodzaj opuchlizny pojawiającej się w obrębie tkanki podskórnej oraz podśluzówkowej, wynikający z nagłego zwiększenia się przepuszczalności naczyń krwionośnych skóry i błon śluzowych. Wydostające się z "dziurawych” naczyń osocze przenikające do przestrzeni międzykomórkowej powoduje powstanie obrzęku. Za jego powstanie odpowiadać mogą bardzo różnorodne mechanizmy. Wymieniamy następujące postacie: alergiczną, pseudoalergiczną, niealergiczną oraz idiopatyczną...znaczy się o niedającej się ustalić przyczynie. Rozpatrzmy wpierw przypadek alergicznej postaci obrzęku, związanej ze zwykłym uczuleniem. Objawy obrzęku pojawiają się w ciągu od kilku minut do dwóch godzin od kontaktu z substancją powodującą uczulenie przykładowo: lekiem, pokarmem, jadem owada, lateksem. Nawet u połowy chorych objawem współistniejącym jest pokrzywka. Zwiększona przepuszczalność naczyń krwionośnych wynika zaś między innymi z nagłego wyrzutu histaminy – substancji chemicznej zawartej w białych krwinkach, mastocytach. Histamina, dostając się do krwi, powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych. Reakcja ta odbywa się za pośrednictwem przeciwciał IgE. Wiadomo jednak, że histamina może być uwalniana z mastocytów bez udziału przeciwciał. Dzieje się tak w przypadku obrzęku naczynioruchowego pojawiającego się po kontakcie z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi czy środkami kontrastowymi. Najczęstszą przyczyną kłopotów w tej grupie jest aspiryna. Istnieją także postacie obrzęku, które nie mają nic wspólnego z reakcjami uczuleniowymi, a zwiększona przepuszczalność naczyń krwionośnych wynika z całkowicie innych zaburzeń.Wiadomo także, że może on towarzyszyć innym chorobom przewlekłym z kręgu chorób układowych tkanki łącznej, a także nowotworów hematologicznych: białaczek, chłoniaków, szpiczaków. - wzruszyła na koniec ramionami w sposób jaki podpatrzyła o Hektora i Paula gdy mówili o oczywistych oczywistościach. Obróciła się do prawie okulawionego faceta, dając Tom’owi znak aby się z niego podniósł- Bądź proszę tak dobry i pozwól mi rzucić okiem na tą nogę. Wiadomo że diagnozę zawsze najlepiej potwierdzić, a trochę się spieszę.

- Ale wiesz… Jakby co to możemy go stłuc coby nie zostawić śladów… - powiedział niepewnie jeden z ochroniarzy przerywając pierwszy chwilę dłuższej i kłopotliwej ciszy jaką piątka mężczyzn powitała wywód lekarki. Nawet Chris zamilkł i przyglądał się jej z wybitnym brakiem zrozumienia. Mimo, że był najbardziej zaawansowany w sztuce medycznej z nich wszystkich, to o większości tak skomplikowanych rzeczy jakie właśnie wymieniła miał mikre pojęcie. Tymczasem dwaj ochroniarze zdawali się być rozczarowani tym, że nie pozwala im wypełnić obowiązków, przyjemności i hobby w jednym. Z ich punktu widzenia gdyby sklepali i wywalili frajera na zewnątrz problem by zniknął. A tak koleś nadal samym swoim byciem psuł dzień pozostałej czwórce rezydentów szkoły którą Brzytewka uparcie próbowała przerobić na placówkę zdrowia.

Spider odetchnął z ulgą kiedy w końcu obcy facet zlazł mu z klaty. Wzruszył ramionami najwyraźniej dając znak, że dziewczyna może rzucić okiem na jego nogę. Ta zaś faktycznie była obrzęknięta i w niezdrowym kolorze. Centrum punktu zapalnego znajdowało się na łydce. Wyglądało jakby zahaczył nią o pręt albo coś podobnego, wskazywały na to krawędzie zbyt poszarpane jak na eleganckie i ostre ciecie od noża lub podobnie zaostrzonego przedmiotu. Samo w sobie zranienie było niezbyt poważna i nie zagrażało życiu. Sądząc po barwie wciąż tętniącego żywą czerwienią strupa nie mogło powstać dalej niż dobę temu. Gorzej było z tym obrzękiem. Najwyraźniej wdało się zakażenie. Skórka wokół rany nabrzmiała i stała się ciepła w dotyku. Zakażenie nie pasowało do rany bo wyglądało jak sprzed kilku dni. Albo rozwijało się nienaturalnie szybko. Wyczuła zapach świeży zapach środków dezynfekujących. Pewnie jej pomocnicy przemyli i odkazili ranę zanim zdecydowali się na numer z amputacją.

Oglądała kończynę kiwając głową i zagryzając wargę jakby nie mogła się zdecydować czy babrać się w tym osobiście, czy wydać zastępcy garść poleceń. Wybrała to pierwsze.
- Powiedz, opuchlizna przypadkiem nie pojawiła się przed tym jak się zraniłeś? Od jak dawna sie utrzymuje? Miewasz zawroty głowy, widzisz podwójnie? Próbowałeś w tym grzebać samodzielnie...przemyłeś czymś chociaż? Masz inne rany? Chorujesz na coś przewlekle... znaczy bierzesz na coś regularnie leki? - zadawała kolejne pytania ujmując twarz mężczyzny w dłonie. Sprawdziła temperaturę, na razie na czuja bez termometru chcąc zobaczyć czy facet ma chociaż stan podgorączkowy - Piłeś coś, ćpałeś... ale czy zażywałeś podejrzane substancje nie tylko psychoaktywne?

- A jest ktoś kto nie bierze prochów? - odpowiedział pytaniem na pytanie - Przemyłem bimbrem. Wczoraj i jak wstałem. Wczoraj tylko piekło, dziś jak wstałem to wyglądało o tak. - wskazał brodą w kierunku swojej nogi. - No to przyszłem tutaj a ci dwaj od razu kurwa z piłą lecą do mnie! - teraz wskazał stojących nad nimi nadal asystentów lekarki. Dawaj ochroniarze widząc, ze nic tu po nich odeszli powolnym krokiem nieco rozczarowani, że tyle krzyku o nic i jeszcze żadnego glanowania nawet z tego nie ma.
- I nie mam żadnych omamów ani nic nie brałem! Nie biorę jak jestem na robocie. - jak całkiem spora część populacji najwyraźniej nie lubił gadek w tym stylu. Dłonią zaś Alice wyczuła lekko spocone i rozgorączkowane czoło. Ale czy był to efekt bieżącej sytuacji, czy taki już przyszedł to w tej chwili ciężko było jej jednoznacznie określić.

-Na robocie? - podłapała temat - Potrzebuję informacji żeby postawić prawidłową diagnozę. Tak więc: w jakich warunkach przyszło ci ostatnio pracować?

- Chodzę tu i tam… co to ma wspólnego z moją nogą? Spadłem. Podłoga sie zarwała i spadłem. Nadziałem się na jakiś pręt. Bolało ale dało się wytrzymać. Wróciłem do domu. A jak wstałem to wyglądało o tak. - facet zrobił się nagle dziwnie oschły i wręcz nerwowy słysząc pytanie o okoliczności otrzymania rany. Zaczął wodzić spojrzeniem po korytarzu najwyraźniej unikając patrzenia na niewielkiego rudzielca. Miała wrażenie, że zdecydowanie nie ma ochoty się rozwodzić nad tym detalem.

Zamknęła oczy i odliczywszy w myślach do pięciu, ponownie je otworzyła.
- Posłuchaj skarbie, nie wnikam w twoje zobowiązania ani w to czym się na co dzień zajmujesz, dla kogo pracujesz i na czym owa praca polega. Chodzi mi o miejsca w których ostatnio przebywałeś. Możesz odpowiedzieć nawet ogólnikowo, bez wchodzenia w detale. Jeżeli mi nie pomożesz źle się to skończy. Nie chcesz chyba stracić tej nogi, prawda? A stracisz ją nie od piły, tylko przez gangrenę lub tężec. Spałeś w piwnicy, albo gdzieś gdzie jest wilgotno i brudno? Chris, bądź tak miły i przynieś mi z ambulatorium czystą strzykawkę i dwie buteleczki z szafki. Z niebieską i z zieloną naklejką. Tom, skocz z łaski swojej po bandaże i gazy. - zwróciła się do pomocników. Jakiś czas temu darowała sobie umieszczanie na opakowaniach fachowych nazw lub składu danych specyfików, stawiając na oznaczenie łatwe do przyswojenia i zapamiętania. Niebieska butelka zawierała środki przeciwzapalne, zielona morfinę. System był prosty i co najważniejsze działał. Fachową terminologię zamierzała wprowadzić gangerom w odpowiednim czasie.

Jej asystenci oddalili się niezbyt zadowoleni ale jednak i tak raźniej niż para niepocieszonych ochroniarzy. Usłyszała jak Chris skarżącym się tonem mowi do Toma coś w stylu, że już by dawno było po amputacji i mieliby spokój. Dziwnym zbiegiem okoliczności zabrał ze sobą piłę jakby miał nadzieję, ze jednak trafi się okazja do jej użycia albo o zgrozo, żeby przypadkiem Alice nie amputowała nią niczego jak jego nie będzie w pobliżu.

- Nie martw się - wyciągnęła rękę i ścisnęła lekko przedramię rannego - a teraz powiedz jak naprawdę było. To ważne, nie chcę zrobić ci krzywdy. Jestem tu po to żeby ci pomóc. Na tym polega moja rola, jesteś moim pacjentem. Odpowiadam za ciebie. Wszystko co mi powiesz zostaje objęte tajemnicą lekarską i masz moje słowo że zachowam to dla siebie, nie nadużyję twojego zaufania wykorzystując w jakikolwiek sposób. To sprawa miedzy tobą a mną i nikim więcej. - gdzieś na dnie zielonych oczu pojawiło się zmęczenie. Przecież naprawdę nie chciała mu szkodzić, wręcz przeciwnie. Mogła machnąć ręką i pozwolić Chrisowi się nad nim poznęcać, co skończyłoby się u gościa kalectwem, jednak pamiętała słowa przysięgi i działa wedle nich. Mimo oblekającej plecy gangerskiej skorupy.

Spider nadal wyraźnie się wahał co odpowiedzieć.
- Nie no nie spałem w piwnicy, u siebie spałem. No podłoga zawaliła się, pręt jak pręt… czysty nie był… ale przemyłem bimbrem wtedy i po powrocie i jak wstałem… - zaczął chcąc zyskać na czasie przed podjęciem decyzji. Dopiero gdy już słychać było kroki wracających pielęgniarzy zdecydował się powiedzieć cos więcej.
- Byłem w Zakazanej Strefie. - szepnął przestraszonym tonem.
Zakazana Strefa. Niegdyś strefa należąca do Schultz’a ale zamknięta przez niego i to nie dla zabawy. To co tam się działo i lęgło sprawiało, że ten jeden z zakazów Ted’a akceptowała raczej większość populacji Det. Mimo to strefa kryła swoje tajemnice i skarby która nadal wabiły śmiałków. Jedną z niewielu pewnych i potwierdzonych informacji o tym miejscu było jej permanentne skażenie wszelakim biochemicznym świństwem jakie przed wojną i po wojnie wyprodukował człowiek, przemysł oraz natura.

Lekarka drgnęła, jednak udało się jej zachować opanowanie i pocieszajacą minę. Chłopak nieźle się załatwił. Cholera raczyła wiedzieć co przytargał ze sobą do szpitala oraz jak to się skończy dla jego organizmu. Mógł umrzeć, mógł zacząć chorować w sposób który uniemożliwiać będzie trzymanie go razem z resztą społeczeństwa. Dla własnego dobra i dobra najbliższej okolicy nie powinien się przemieszczać, tylko odpoczywać i zbierać siły aby wspomóc organizm w walce z obcymi bakteriami.
-Dziękuję że mi zaufałeś. Wszystko będzie dobrze, nie denerwuj się. Dostaniesz odpowiednie leki, poleżysz parę dni i ci przejdzie - próbowała głosem przekazać mu tyle otuchy ile tylko była w stanie z siebie wykrzesać. Poczekała aż ciągle nadąsany Chris przekaże jej to po co go wysłała i z marszu przystąpiła do pracy. Założyła rękawiczki, ujęła pierwszą buteleczkę, po czym wbiła igłę w korek.
- Dostaniesz coś na wzmocnienie, przeciwzapalnego i znieczulającego - tłumaczyła najprościej jak potrafiła, ciągnąc za tłoczek i napełniając strzykawkę mętnobiałą cieczą - Dodatkowo podam ci antybiotyk żeby ograniczyć dalszy rozwój infekcji. Przemyjemy ranę, zabandażujemy ją i zgłosisz się pojutrze. Parę tabletek weźmiesz w domu. Popijesz je wodą, będziesz unikał przed najbliższe dwie doby alkoholu. Wyśpisz się, zjesz porządnie i pojutrze z samego rana zgłosisz się bezpośrednio do mnie. Z rana...czyli koło dziesiątej najpóźniej, zrozumiałeś? - zakończyła pytaniem, zabierając się za robienie pierwszego zastrzyku. Pacjent pokiwał głową potwierdzając przyswojenie informacji. Robienie zastrzyku i zakładanie opatrunku poszło już gładko. Niedługo potem chłopak usiadł wreszcie i zaczął naciągać spodnie najwyraźniej zbierając się do domu. Savage raz jeszcze powtórzyła mu co ma robić, kiedy się zgłosić. Dała też swojemu zastępcy kolejny plik zapisanych odręcznie kartek papieru z przykazem że po meczu sprawdzi co z podarowanej ściągawki uczeń zapamięta. Wymieniła jeszcze parę standardowych uprzejmości, zawołała jednego z ludzi Viper. Samochód może i posiadała, lecz dalej przecież nie potrafiła prowadzić…




Alice uwielbiała norę Jednookiego. Przypominała jej jaskinię skarbów gromadzonych przez szalonego pirata tuż przy brzegu morza: niebezpieczną, trudno dostępną, lecz pełną niespodzianek i fascynujących okazów. Zapomniane antyczne artefakty zalegały na półkach, piętrzyły się stosami przy każdej ze ścian. Jeśli człowiek wiedział czego szukać mógł tu znaleźć prawdziwe perły nie tylko wybuchowe. Dobry przykład stanowił miernik laserowy. Dziewczynę zdziwił fakt, że stary saper go nie wziął. Może nie był mu potrzebny? Mimo wszystko nie przypominała sobie, aby kiedykolwiek szedł na akcję bez niego. Zawsze mawiał, ze profilaktyka nie boli i tu zgadzali się stuprocentowo. Zapomniał? Przez ostatnie zaaferowania “tajnym projektem” mogło wypaść mu z głowy. Zapakowała cudeńko na górę torby, kładąc je z namaszczeniem na złożonych ubraniach. Przeszukała wzrokiem pomieszczenie, lecz prócz tej o banku, innych wiadomości dla siebie nie odnalazła. Wyciągając więc nogi podreptała do warującego w samochodzie Marcusa, tego mniej agresywnego człowieka Viper. I tak się spóźniła, a skoro z nauczycielem mieli lekcję w terenie, szybciej dotrze tam na czterech kółkach niż swoich przykrótkich kopytach. Do banku nie było aż tak daleko, jednak co bryka to bryka. Nie dość, że się siedzi a nie idzie to jeszcze nie trzeba dźwigać tej ciężkiej torby. Przy gabarytach Alice właściwie mało co nie było ciężkie albo wielkie. Poza tym podróż autem była znacznie bardziej “po detroidzkiemu” niż pieszo. Oznaczało też poniekąd stopień ucywilizowania danego człowieka, coś jak dawna różnica pomiędzy jedzeniem sztućcami lub rękami.
Kierowca piczkowozu, jak go nazwali Paul z Hektorem, dojechał do banku o którym mówiła ale gdy byli na miejscu zobaczyli maszynę Jednookiego na drugim końcu ulicy. Podjechali więc tam. Z bliska widzieli jeszcze dwie maszyny i z tuzin ludzi, wszystkich ubranych i przystrojonych na runnerową modłę. Znaczy się swoi. Furgonetka sapera stała nieco na uboczu, dwa pozostałe pojazdy zatrzymano w poprzek drogi a gangerzy znajdowali się od ich strony. Stali i poruszali się nieco niespokojnie, wypatrując czegoś co chyba mogło być po zewnętrznej stronie tej improwizowanej barykady. Łazili z bronią w łapach choć na razie panowała cisza i bezruch.

- O jesteś wreszcie. Nie wzięłaś może mojego dalmierza? Zostawiłem cholernika bo mi wpakowali te wezwanie… - przywitał ją starszy mężczyzna z opaską na oku wskazując kciukiem za plecy na żołnierzy przy samochodach. W przeciwieństwie do nich zdawał się być spokojny i zamiast prawie stałego elementu w wyposażeniu Runnerów w postaci palonego skręta trzymał w ustach wykałaczkę. Mawiał, że palenie dla sapera to wyjątkowo szkodliwy nałóg.

- Ej, Jednooki, długo jeszcze? Chuj wie kiedy oni przyjdą, a jest nas ciut mało. - zawołał jeden z Runnerów. Łącznie było ich pół tuzina z czego większość stała przy samochodach.

Gangerzy wyglądali na w pełni gotowych do odparcia niespodziewanego ataku. Nie wróżyło to dobrze. Musieli opuścić swoją enklawę i teren wpływów, wchodząc na ziemie sporne gdzie rządziło prawo tego, kto miał lepszą broń i lepsze umiejętności w czynieniu bliźnim krzywdy. Czym prędzej więc Alice zaczęła grzebać w przewieszonej przez ramię torbie, ograniczając powitanie do szybkiego kiwnięcia głową każdemu po kolei.
- Jestem, przepraszam za spóźnienie. Wypadło mi coś w szpitalu. Musiałam nadprogramową chwilę tam zostać... tak, mam. Zastanawiałam się właśnie czemu go nie wziąłeś. - wyrzucała z siebie w pośpiechu kolejne słowa, a gdy skończyła wcisnęła saperowi w ręce wspomniane ustrojstwo.
- Jaki jest plan na dziś, w czym mogę ci pomóc?

- O właśnie, tego potrzebowałem! Chodź do tatusia dziecinko. - uśmiechnął się jowialnie starzy już wiekiem facet, kiedy podała mu zapomniany przedmiot. Przestał najwyraźniej dumając swoją flegmatyczną naturą nad jej pytaniem.
- Plan dnia… rozbijamy bank dzisiaj. - rzekł kiwając głową i drapiąc się po brodzie. - No i tę ruderę. - odwrócił się teraz do niej tyłem i wskazał na kilkupiętrową kamienicę.
- A dokładniej to ty wysadzisz. - dodał spokojnie podając jej coś co dotąd trzymał w dłoni. Gdy sięgnęła po kostkę owiniętą w starą gazetę wiedziała od razu co to jest. Plastik. C4. Heksogen. Istniało kilka nazw, od ręki dałaby radę rozrysować jego wzór strukturalny. Póki go nie podłączono można było nim nawet rzucać, podpalony powinien się raczej palić niż wybuchnąć. Powinien. To już wiedziała po poprzednich lekcjach u sapera. Zastanawiająca była jednak ilość. Kostka wydawała się zdumiewająco mała jak na ogrom budynku do wysadzenia. Saper jednak wyszedł wcześniej właśnie z niego, więc pewnie go sobie obejrzał. Najwyraźniej uznał, że taka ilość powinna wystarczyć do tego zadania.

Dziewczyna przełknęła ślinę, ale zaraz się uspokoiła. Dostała nieuzbrojony pakunek, na razie nawet ze swoim pechem nie powinna zrobić krzywdy sobie i okolicy. Teoretycznie…
- Mam sama znaleźć ścianę nośną i pod nią podłożyć ładunek, czy już masz miejsce upatrzone? - spytała, choć w jej głosie ciekawość mieszała się z obawą. Westchnęła i dorzuciła szybko nurtujące ją pytanie - Nie boisz się że coś sknocę i wszystko zawali się nam na łeb, wybuchnie, zacznie płonąć… i to niekoniecznie w tym miejscu które sobie upatrzyliśmy? Druga rzecz: czy teren został zabezpieczony i sprawdzony pod kątem bezpieczeństwa osób postronnych? Ktoś tam może mieszkać, a jak to wysadzimy… - zawiesiła niedopowiedzianą część w powietrzu, patrząc saperowi prosto w pozostałe oko. Każdy miał swoje priorytety, ona także.

- To rudera, nie zawali się sama jak jej nie pomożemy. Pójdę z tobą, ale ty masz porozmieszczać i podłączyć co trzeba. Prztyczek jest w samochodzie. Nie powinno tam nikogo być. Masz tu jeszcze latarkę bo tam w chuj ciemno jest. - podał jej wyjętą gdzieś ze swojego kostiumu z nieskończoną zdawałoby się ilością kieszeni i schowków kątówkę. Wygodną bo można było ją wsadzić w kieszeń czy przyczepić, a świeciła prosto pozostawiając wolne ręce. Sam miał przynajmniej jedna mocowaną do hełmu.

- No rany, Jednooki... ona musi to robić teraz? Nie możesz raz dwa wszystkiego podłączyć, wyjebać to cholerstwo i wracamy do domu? Kiedy indziej się pobawicie dla relaksu, teraz jesteśmy w robocie. Chuj wie kiedy przyjdą ale przyjdą na pewno. Sam wiesz jak wtedy wszystko się jebie. - facet który odezwał się wcześniej znów zaczął mówić i patrzył z wyraźną niechęcią na poczynania pary saperów. Znajdowali się poza swoją strefą - czujne i nerwowe zachowanie było więc zrozumiałe i jak najbardziej na miejscu, tak samo jak niecierpliwość. Mężczyzna rzucił niedopałek skręta i przydeptał go butem rozglądając się przy okazji po okolicznych budynkach by na koniec zerknąć w stronę ustawionych w barykadę samochodów. Jakby na zawołanie ich załoga spięła się jak na komendę, bo dopadli maszyn i wycelowali broń. Najwyraźniej zauważyli coś czego się spodziewali i bardzo im się nie podobało.

Coś tu śmierdziało i to mocniej niż Alice sobie życzyła. Nagła nerwowość i czujność u ludzi z pozoru wiecznie wszystko olewających i podchodzących do życia z radosną beztroską, ścinała krążącą w żyłach krew. Musiało być poważnie, bardzo poważnie...nie powinna marnować czasu na czcze dywagacje, tylko załatwić wszystko od ręki i wrócić do siebie.
- Zróbmy to raz-dwa. - ściskając kostkę Plastiku ruszyła w kierunku zdewastowanej kamienicy. Kiedy odeszli poza zasięg słuchu reszty, obróciła zaniepokojoną twarz ku starszemu mężczyźnie.
-Powiedz proszę... o co chodzi? Kto może przyjechać i dlaczego tyle z tym zachodu i stresu? Chłopakom grozi niebezpieczeństwo? Jesteśmy na terenie… konkurencyjnej organizacji?

- Jesteśmy na niczyim terenie. W Ruinach. Tu zawsze coś, ktoś, jakoś komuś grozi. - odparł spokojnie saper włączając swoja latarkę przy hełmie. Do tego wydobył kolejną i trzymał w lewej ręce. W prawej niósł zwój kabla który ona miała podłączyć gdy już rozłoży co trzeba. W międzyczasie dalmierz zniknął w plecaku. - Gas Drinkers. Przenikają jakoś na obrzeża naszej strefy. Guido kazał się tym zająć. Jak zawalimy tą ruderę zasypie przejście którym wychodzą. To ich powinno zniechęcić. - wyjaśnił flegmatycznie sprawiając wrażenie, że kompletnie się nie przejmuje tym o czym mówi.
- No Brzytewka, zaczynasz. - wskazał zapraszająco na wnętrze budynku. Stali już w głównym wejściu. Na parterze panował półmrok. Widziała też wejście do piwnicy gdzie wyzierała kompletna plama ciemności.

- Kurwa, zaraz tu będą. Hank kazał was pilnować. - wysapał jakiś młody Runner dobiegając do nich z bronią w łapie. Wodził spojrzeniem bardziej po ulicy niż po specach. - Chcecie tam wejść? Kurwa ale ciemno, macie jakąś latarkę? - spytał gdy puścił im żurawia przez ramie krzywiąc się na widok tego co zobaczył. Saper wyjął bez słowa kolejną latarkę, tym razem dość małą.

Alice zaczepiła swoje źródło światła na kołnierzu kurtki. Niewielka żaróweczka zamrugała, po czym rozjarzyła się z pełną mocą, posyłając przed właścicielkę skoncentrowany snop blasku. Przynajmniej mogła asekurować się rękami podczas balansowania na kawałkach gruzu. Jeszcze tego brakowało żeby złamała nogę w podobnej sytuacji. Już nawet nie ucieszyłaby się z podobnego zdarzenia, mimo że wyłączyłoby ją z konieczności brania udziału w meczu z Huronami. Teraz liczyło się kompletnie co innego - nie mogła przez swoją głupotę narażać innych na zarobienie porcji ołowiu w trzewia. Gas Drinkersi… z tego co zdążyła się dowiedzieć też byli gangiem z tym, że w swoje szeregi werbowali osoby dotknięte przeróżnymi chorobami popromiennymi. Mutantów jak teraz mówiono, ale Igła nie pochwalała rozdzielania na ludzi i nieludzi. Nie pochwalała jeszcze wielu innych zagadnień współczesnego świata, lecz czas ani miejsce nie skłaniały do filozoficznych rozważań.
- Znajdźmy tą ścianę nośną, podłóżmy co trzeba i znikajmy stąd - mruknęła, próbując przebić wzrokiem panujące wewnątrz budynku egipskie ciemności - Jeżeli uszkodzimy podstawę reszta kamienicy runie bez większego problemu. Zasada domina, domku z kart, słabych punktów konstrukcyjnych i je…. ech, tak wiem. Marudzę. - wyszczerzyła się nagle wesoło - Obsadźmy parter...Jednooki, byłeś tu już. Jakieś propozycje, porady, sugestie od czego zacząć? W końcu ty tu jesteś wykwalifikowanym specjalistą, ja się dopiero uczę i z chęcią przyjmę wszelkie rady.

- Dziecino ty tu jesteś dzisiaj od wyburzania, ja tylko podaję ci kabelki. - uśmiechnął się łagodnie. Gdyby nie piracka opaska wyglądałby pewnie jak dobry wujaszek, tylko że w stroju sapera. Weszli do środka i zamilkł. Maszerował dostojnie o krok czy dwa z tyłu. Jeszcze za nim osłaniał ich młodzik z bronią w jednej i latarce w drugiej ręce. On najczęściej zostawał kilka kroków z tyłu, jakby spodziewał się pościgu.

Zdołali obejrzeć chyba z połowę parteru kiedy z zewnątrz dobiegły ich odgłosy walki. Najpierw jedna palba, potem nieregularne wystrzały.
- Spokojnie, mamy czas. Mamy cały czas jaki potrzebujemy. - mruknął uspokajająco Jednooki widząc, że młodzi podopieczni zareagowali nieco nerwowo. Alice znalazła coś co wydawało się jedną ze ścian nośnych, ale jak na jej wiedzę kostka plastiku którą dostała nie wystarczała do naruszenia konstrukcji wystarczająco poważnie, by liczyć na zawalenie budynku.

To nie była robota dla niej, definitywnie i bez dwóch zdań nie nadawała się na podobne zabawy - teraz dotarło to do Savage z całą powagą. Dobiegające z oddali strzały nie pozwalały się skupić, zwracając myśli ku pozostałych na zewnątrz ludziom. Wszyscy czekali narażając swoje życie i zdrowie, podczas gdy ona nie miała pewności co robić. Pośpiech był złym doradcą, Jednooki raz po raz to powtarzał, ale jak zachować spokój w podobnej sytuacji? Puls lekarki przyspieszył, szumem krwi w uszach dając znać że osiąga właśnie górne dopuszczalne granice. Oddech stał sie płytki i urywany. Czuła spływające po karku kropelki potu, blade dłonie ściskające pakunek drgały delikatnie. Chciała jak najszybciej oddalić się z przeklętej ruiny i wrócić w dobrze znane rejony zdewastowanej szkoły, nawet jeśli oznaczałoby to ganianie uzbrojonego w piłę Chrisa po wszystkich piętrach. Rzuciła saperowi zdenerwowane spojrzenie, pokręciła głową i szła dalej. Nie mogła dać plamy, nie gdy wszyscy patrzyli jej na ręce i wciąż testowali. Wystarczająco dołujące były dla niej brak sprawności bojowej, wiedzy mechanicznej i robienie wiecznie za piąte koło u wozu. Element do obrony, zbędny balast i problem sam w sobie. Jeżeli któregoś pięknego dnia miała przekonać gangerów o tym, że nie jest aż tak do końca nieprzydatna, musiała coś w tym kierunku zrobić. Czekanie na cuda od wieków nie przynosiło pożądanych efektów, prócz wyglądania jak idiota. Człowiek sam odpowiadał za swój los, mieszanie w to sił wyższych zahaczało o zbędną spychoterapię, a tego Savage nie trawiła równie mocno co konieczności biegania z karabinem po polu treningowym Strzelnicy.
-Na to chyba mamy za mało materiałów - - wskazała brodą upatrzoną ścianę i szybko podjęła wędrówkę - Szukajmy dalej. Gdzieś musi być odpowiedni punkt.
Miała ochotę głośno protestować, ale zacisnęła usta. Wszystko byłoby do zniesienia gdyby nie obca ciemność. Orientacja w terenie nie zaliczała się do mocnych stron Alice, wzbudzając dziwną pewność, że potrafiłaby się zgubić na zamkniętej, jednokierunkowej ulicy...a co dopiero znaleźć po ciemku punkt krytyczny w ostrzeliwanym budynku.

- Żadna sztuka wysadzić bunkier półtonówką, sztuka wysadzić go półgramówką. - saper pozwolił sobie na jedno ze swoich powiedzonek jakimi często raczył otoczenie, zwłaszcza jak chodziło o coś do wysadzania, czy materiały wybuchowe. Na pewno przecież miał przy sobie lub w samochodzie więcej C4 prócz tego co jej dał na ulicy. Z tej zaś dochodziły nadal odgłosy strzelaniny. Tężały i cichły naprzemiennie, jednak wyglądało na to, że chłopaki na zewnątrz ciągle mają do czego strzelać. Musiało być tych mutasów więcej niż kilka sztuk.

Igła szukała dalej. Wcale nie było tak łatwo. Wewnątrz panował półmrok, co chwila natykali się na jakieś zapuszczone wyposażenie walające się tu i tam począwszy od zagubionych szuflad, po przewrócone szafki i zapadnięte łóżka. Każdy sprzęt mógł skrywać jakieś potworności, a dające nadzieję i otuchę promienie latarek zdawały się dziwnie wąskie i nie świecił tam gdzie sie chciało w danym momencie. Strzelanina za ścianami i świadomość, że za chwilę coś może wpaść i ich rozszarpać również nie pomagała w koncentracji. Zdołali jednak przejść przez cały parter. Już miała całkiem dobrą orientacje w układzie pomieszczeń, niestety chyba coś przegapiła. Znalazła ze dwie ściany które jeśli by się ruszyło to powinny się zapaść i pociągnąć za sobą piętro które runęłoby na parter, a to z kolei powinno nadwyręży konstrukcję na tyle, żeby runęła sama - właśnie tak to powinno być, lecz wciąż wychodziło jej, że powinna mieć więcej plastiku, druga kostkę co najmniej. Bez tego efekt końcowy prawdopodobnie odbiegać będzie od pierwotnych założeń. Widziała, że saper pytająco uniósł brew czekając na jej reakcję. Młody wodził promieniem latareczki po podejrzanych kątach najwyraźniej mając dość przebywania w miejscu gdzie wróg mógł się czaić na każdym kroku. Nie byli w końcu u siebie tylko w Ruinach.

Znowu pokręciła głową i na sztywnych nogach podjęła dalszą wędrówkę. Cała jej niewielka osoba rwała się do ucieczki. Byle dalej od nieprzyjaznego terenu, zagrożenia, strzelanin i niepewności czy kolejny krok nie wpakuje ich prosto w pułapkę. Przeprowadzane raz po raz wyliczenia ciągle mówiły to samo - zadania nie dało się wykonać, nie w tym miejscu...ani w kolejnym. Przez moment do głowy zapukało lekarce że ten test zafundowano jej na specjalne życzenie wyższej władzy: "jak nasz dziwoląg zachowa się w warunkach wysoce niesprzyjających"? Piegowate policzki poczerwieniały i zapiekły jakby ktoś zdzielił ją w twarz. Szczęśliwie w panującym mroku ciężko było to zauważyć reszcie, tyle dobrego.
-Szukamy dalej - przez ściśnięte strachem gardło wydostały się dwa proste słowa. Na więcej nie było co liczyć, nie w takiej chwili. Parter został sprawdzony, można było przeoczyć jakiś gambel ale nie coś tak wielkiego jak ściana. Nie natrafili na żadne niedostępne pomieszczenia mogące kryć uszkodzone elementy murów ułatwiających wybuchową rozbiórkę. Wszelkie drzwi były z reguły otwarte lub ich nie było lub z biegiem czasu utknęły wypaczone czasem i wilgocią w wiecznym zdawałoby się przymknięciu. Zostawała piwnica.

W piwnicy od razu zrobiło się jeszcze mniej przyjemnie. Półmrok zniknął zastąpiony całkowitą ciemnością. Widać było tylko wąski wycinek tego co oświetlały latarki. Oględziny czy szukanie czegoś w tym miejscu zapowiadały się jeszcze bardziej zniechęcająco. Chłopak który im towarzyszył zaklął ledwo zobaczywszy gdzie muszą wejść. Jedynym nieco pozytywniejszym aspektem zmiany lokacji było wytłumienie odgłosów walki przez mury i ziemię bowiem teraz zdawały się dobiegać jakby nagle oddaliły się od nich znacznie. Wąskie światła latarek odbijały się od wody która zbierała się na podłodze od niewiadomo jak dawna. Chlupotała z lekka przy każdym kroku mimo że nie głębokością nie odbiegała od standardowej kałuży. Kątówki wyłaniały kolejne fragmenty ścian, korytarzy i piwnic, zasyfione wszystkim czym się dało przez ostatnie dwie dekady: od spray’ów, maźnięć pędzlem, oczadzeń od dymu, odstrzelonych kawałków murów aż po jakieś krwisto - brunatne plamy prawie na pewno organicznego pochodzenia. Do tego dominował wszelaki grzyb, mech... gdzieniegdzie nawet kępki cherlawej, bladej trawy. Lekarka miała wrażenie, że błądzą niewiarygodnie długo, a podziemia są niesamowicie wielkie. Choć to musiało być subiektywne wrażenie wywoływanie stresem i napięciem.

Dziurę znalazła balansując już na skraju paniki. Najpierw zorientowała się, że nie ma ściany - strumień jasności lizał gruzy i osuwiska ale w tak zrujnowanym budynku nie wyróżniały się one niczym szczególnym, zwłaszcza jak widziało sie tylko ich fragment. Zatrzymała i oświetliła obszar sunąc promieniem po hałdach okazało się, że musiały się zawalić czy może ktoś kiedyś rozwalił cały ciąg piwnic. W tym jedną ze ścian nośnych. Na przeciwko, po drugiej stronie, znalazła jedną ścianę nośną. Do jej wysadzenia już ta jedna kostka powinna wystarczyć. Zawali się jedna, druga wyparowała, pójdzie tak samo jak to planowała wyżej. Właściwie gdyby założyła ładunek na piętrze też by się zawaliło. Wówczas byłby to fart, a tak obejrzała całość terenu i zdobyła pewność. Zostawało uzbroić paczkę i ją podłączyć. Wielki kamień ciążący na dnie serca Igły drgnął i przesunął się w dół ku żołądkowi, by tam zostać strawiony przez kwas solny i enzymy zajmujące się na co dzień rozkładaniem ciężkostrawnych pokarmów. Tak, to wyglądało dobrze. Poprawnie. Właśnie tego szukała. Raz jeszcze przeliczyła w głowie ilość C4 i w końcu pokiwała rudą łepetyną z satysfakcją. Byle tylko wszystko umocować poprawnie i nie nadziać się na nic, co mieszkało w głębi rozpadliny. Skoro Gas Drinkers'i przedostawali się pod granicę strefy podziemiami, bardzo prawdopodobne iż wykopywali się właśnie stąd. Dziewczyna modliła się w duchu, by żaden z nich nie pojawił się w najbliższym sąsiedztwie eksplozji. Nie miała pewności czy przez przypadek kogoś nie zabije - ta myśl ciążyła jej bardziej od panującej dookoła ciemności, presji czasu i dalekich huków karabinów.
- Tu jest dobrze. - szepnęła do sapera po czym dodała odrobinę głośniej -Możemy nie być tu sami, będę zobowiązana jeśli przypilnujecie moich pleców. Postaram się uzbroić ładunek jak najszybciej. - skończywszy mówić dotarło do niej jak niedorzecznie to zabrzmiało. Ona... lekarz... miała uzbrajać C4 i wysadzić coś w powietrze. Paranoja…
Z drugiej strony, gdzieś w głębi z głębi duszy wypełzały macki radosnego oczekiwania. Czy się uda, czy naprawdę zaraz zrówna z ziemią tony cegieł, prętów zbrojeniowych i betonu? Wizja kusiła na swój pokręcony sposób i działała na wyobraźnię do tego stopnia, że piegowate oblicze ozdobił promienny uśmiech, a zielone oczy zalśniły podnieceniem.

Saper delikatnie uśmiechnął się i lekko skinął głową. Ona ruszyła uzbrojona w kostkę plastelinopodobnej masy która w tej chwili mogła co najwyżej lekko zaboleć jeśli by się nią w kogoś rzuciło. Ot, kawałek szarawego ciasta. Tylko zapach z bliska miał całkiem inny, ale kto z daleka poczułby zapach? Mocowała właśnie swoją plastelinkę do ściany wpychając ją gdzie trzeba celem zoptymalizowania efektu wybuchu jak to mawiał jej jednooki nauczyciel, kiedy z góry dobiegły ich jakieś krzyki. Cała trójka spojrzała w tamtą stronę ale widzieli tylko pusty korytarz.

- To Hank, sprawdzę czego chce! - krzyknął krótko młody i pobiegł rozchlapując wodę w rytm swoich kroków. Widzieli jeszcze oddalający się promień latarki. Alice wróciła do przerwanej czynności, kończąc podpinać bombę jak należy. To była raczej ta prostsza część roboty i najmniej ryzykowna. Teraz jednak Jednooki podał jej trzymany dotąd zwój drutu jaki miała podpiąć. Właściwie też prosta sprawa raczej lecz świadomość, że od tego momentu jeden nawet przypadkowy impuls elektryczny może wzbudzić ładunek do intensywnego choć diablo krótkiego życia, działała na bardzo wielu adeptów sztuki saperskiej bardzo deprymująco.

Miała już w ręku końcówkę druta gdy wrócił młody. Właściwie nie wrócił zbiegł tylko po schodach na dół i darł się już w biegu.
- Kurwaaa! Spierdalamy! Przedarli się! Są już w środku! Są w budynku! Wypierdalamy stamtąd! - darł się biegnąc w ich stronę, a odgłosy strzelaniny faktycznie jakby się przybliżyły. Prawie w tym samym momencie usłyszeli trzask łamanego drewna i odgłos jakby coś ciężkiego wpadło w wodę. Taką jak mieli pod nogami.

- Spokojnie. Podłącz kabel. - mruknął swoim flegmatycznym tonem saper. Usłyszała jednak kliknięcie odpinanej kaburę i klekot odbezpieczanej broni.

Wszyscy tu zginiemy. - przebiegło Igle przez znerwicowaną łepetynę i nie było to pocieszające. Na dobrą sprawę jej nauka praktyczna mogła właśnie dobiegać końca, podobnie jak plany, marzenia, założenia, cele i życie ogólnie. Słysząc krzyki gangera prawie poderwała się do biegu, ale i tak zdawała sobie sprawę że na tych krótkich nogach, z całkowitym brakiem orientacji w terenie, czy choćby bez przeszkolenia wojskowego jej szanse na wydostanie się z budynku w jednym kawałku są bardziej niż marne. Trening na Strzelnicy dało się zaliczyć jako zabawę - męczącą, przyprawiającą o czarną melancholię i rozważania na temat własnej osoby, ale zabawę. Nie żywy, szczerzący groźnie metalowe kły, otwarty konflikt w którym znajdowali się teraz. Jednooki zaś swoim zwyczajem wydawała się mieć gardłowość problemu w bardzo głębokim poważaniu. Nie tracił nic ze standardowej maniery człowieka który na wszystko ma czas... może w tym tkwił klucz do sukcesu? Skupić się na własnej robocie, odstawiając na bok czynniki na które nie miało się wpływu. W zespole każdy miał swoje zadanie - to właśnie Taylor próbował lekarce wbić do rudego łba przez ostatni tydzień...i do diabła z tym co nie wchodziło w zakres kompetencji danego członka grupy.
Spokojnie… pilnuj swojej roboty. Nic nerwowo. Na resztę i tak nie masz wpływu - wałkowała raz po raz, skupiając się na pracy rąk. Taka była jej rola, tylko to się liczyło. Jeśli mieli zostawić tu kości i tak je zostawią, lecz przynajmniej Savage przejdzie na drugą stronę tęczy z poczuciem dobrze wykonanej roboty
-Dużo masz jeszcze heksogenu? - spytała cicho nie odwracając się od uzbrajanej bomby, chcąc zająć mózg czymś konkretnym i z ciekawości pośrednio.

- Wystarczająco coby z całej tej ulicy został jeden, cholerny lej. - rzekł odwracając się do niej plecami, w kierunku ich nadbiegającej jednoosobowej eskorty i z której doszedł podejrzany hałas. W tym czasie Alice zdołała umocować drut w plastiku podpinając go pod detonator wedle wcześniejszych słów sapera znajdujący się w jego samochodzie. Teraz ona musiała trzymać zwój drutu i rozwijać go delikatnie aby nie wyrwać końcówki z wybuchowej plasteliny, bo cała robota poszłaby na marne. Mogli już wracać na górę. Szła za saperem, chłopak z eskorty też był już blisko.

- Zjeżdżajcie na górę, będę was osłaniał! - krzyknął, jednak ich nieproszony gość miał widać własny pomysł na tak prędko umykających mu gospodarzy. W wąskim promieniu latarki lekarki saper po prostu zniknął zmieciony przez ciemną smugę. Światełko na jego hełmie zatoczyło łuk i teraz oświetlało rozchlapywaną wodę. Do medyczki doszedł też wściekły, zwierzęcy warkot i smród sierści nasyconej piżmem, chemikaliami, brudem i świeżą krwią. Bydle musiało skoczyć z ciemności na Jednookiego i przywaliło go swoim cielskiem. Tak sądziła na słuch, gdyż w pierwszej chwili niewiele widziała. Atak był tak nagły i niespodziewany, ganger nawet nie zdążył wystrzelić ze swojej broni.




Walka zaczęła się jak zwykle: szybko i niespodziewanie. Trzask i chlupot jaki przed chwilą usłyszeli nagle przemienił się w agresywnego bydlaka który wyłonił się z mroku, obierając pierwszy cel jaki mu się nawinął. W tym wypadku było to starszawy saper. Na nic zdała mu się trzymana broń, gdyż przeciwnik powalił go i przygniótł swoim ciężarem wyjąc przy tym opętańczo niczym szalone zwierzę, a nie człowiek. Przywalony człowiek prawie od razu zawtórował mu boleśnie. Alice nie czekała na młodego żołnierza Runnerów. Próbowała zepchnąć stwora z Jednookiego, jednak w skaczącym świetle latarki widziała głównie jego wierzgając, okryte strzępami łachmanów plecy. Zarówno napastnik i ofiara siłowali się w śmiertelnym zwarciu - to też nie ułatwiało jej zadania. Jednak udało się chwycić te śmierdzące, brudne ubranie. Teraz musiała go odrzucić czy zwalić, co wydawało się karkołomnym dla niej zajęciem. Wyczuwała już charakterystyczne dźgające ruchy mutanta próbującego najwyraźniej dźgnąć sapera jakimś nożem. Dopadł ich eskorciarz, zaatakował kolbą nie mając czasu zmienić broni. Tłukł nią mutanta usiłując go trafić. Coś musiało się przebić bo raz i drugi śmierdziel jęknął boleśnie, lecz napędzany żądzą krwi i walki nie puszczał pierwszej ofiary. Wszyscy rozchlapywali brudną, zimną wodę zalęgającą na podłodze piwnicy, ale nikt na to nie zwracał uwagi. Runnersów była trójka, przeciwnik jeden, warunki walki ciężkie. Prawie nic nie było widać, promienie latarek równie często oświetlały wroga, oślepiały ich nawzajem lub bez sensu puszczały zygzaki po brudnej ścianie i wodzie. Walka przypominała chaos w którym każdy rozpaczliwie usiłował zrobić swoje. Jednooki przygnieciony ciężarem, dźgany bezlitośnie ostrzem nadal usiłował się odepchnąć, wyślizgać, lub chociaż zablokować cios. Lekarka schwytała co prawda przeciwnika ale żywy, wierzgający ciężar to nie była jakaś torba do przerzucenia o czym świadczył krwawiący nos i rozbite wargi, gdy za którymś razem przypadkowo dostała czymś po twarzy. Ale nie puściła. Chłopak walił swoją bronią raz trafiając w cel, a raz jedynie w ciemność tuż obok niego. Sam łachmaniarz wił się rozpaczliwie usiłując dobić powaloną ofiarę i nie dać się zatrzymać wysiłkom pozostałej dwójki.

Jednak był sam a ich była trójka. Alice poczuła jak mutas pchnięty przez sapera, uderzony przez żołnierza zachwiał się i wówczas uległ nawet jej wątłym ramionom. Udało się wreszcie zwalić go i wyzwolić sapera. Wówczas śmierdziel ruszył od razu na nią i w wąskim promieniu latarki jego odziana w łachmany ręka z jakimś pobłyskiem metalu tylko jej śmignęła, a ona poczuła uderzenie. Sapnęła głucho, zielone oczy zrobiły się wyjątkowo wielkie. Obce ciało zagłębiło się w miękką tkankę brzucha, na parę dobrych sekund oślepiając ostrym bólem promieniującym z prawego boku.
Dźgnął ją! Ale żeby to zrobić musiał odwrócić się tyłem do żołnierza co wystawiło go na jego atak. Ten odepchnął go od niej posyłając go gdzieś w ciemność. W wąskim świetle latarki widziała, że saper ciężko trzymał sie za brzuch. Mimo to zdołał już wstać na własne nogi.

- Spierdalajcie! Będę was osłaniał! Brzytewka, zabierz Jednookiego! - wydarł się chłopak. Jako jedyny z ich trójki nie wyglądał na rannego i miał broń w ręku. Z ciemności dobiegł ich warkot i chlupot kroków najwyraźniej wróg nadal żył i był w stanie chodzić.

Dziewczynie nie trzeba było dwa razy powtarzać. Stanęła chwiejnie na nogach, a wytworzona w reakcji obronnej organizmu adrenalina wyostrzyła jej zmysły do nieznośnego poziomu. Widziała wyraźniej detale wyławiane z mroku przez uwieszoną na kurtce kątówkę. Łapiąc po drodze zwój drutu podbiegła do rannego sapera i przełożywszy jego ramię przez swoje barki, pociągnęła go za sobą.
- Oprzyj się na mnie, będzie ci łatwiej - poprosiła pospiesznie, próbując zignorować cieknącą po brzuchu stróżkę krwi. Jeszcze stała, znaczy żaden żywotny organ nie oberwał, inaczej już by się wykrwawiała. Z drugiej strony wyzwolona podczas starcia adrenalina łagodziła część bólu, dając ciału szansę na wydostanie się z niebezpiecznego terenu. Uczucie to było złudne i niebezpieczne. Ból był naturalnym mechanizmem obronnym, wskazywał że coś nie gra i które konkretnie miejsce potrzebuje opatrzenia… o tym jednak przyjdzie jej myśleć gdy znajdą się bezpiecznie poza piwnicą - Trzymaj się mnie i uciskaj brzuch. To ograniczy krwawienie do minimum. Spokojnie, nic ci nie będzie - nawijała do towarzysza ciągnąc go w stronę wyjścia. Musiał sam się jej trzymać, jako że ręce zajęte miała szpulą stalowej linki.

- Spierdalajcie! - wrzasnął wyraźnie zdenerwowany młodzik wodząc pożyczoną latareczką po korytarzu. Mutas był tuż za rogiem, złapać w wąski promień latarki było go cholernie trudno. Słychać było tylko jego charczenie, złośliwy chichot i chlupot rozchlapywanej wody pod jego nogami. Saper w międzyczasie wydobył nóż. Razem rzucili się biegiem w kierunku zbawczej plamy światła wpadającego z klatki schodowej. Zdawało się, że jest niemożebnie daleko, choć przecież nie mogło znajdować się dalej niż tuzin czy dwa kroków od nich. Przecież to kamienica, nie jakaś fabryka. Wciąż jednak zdawało się, że w ostatniej chwili coś im przeszkodzi się wydostać.

Młodego słyszeli jak z początku ruszył zaraz za nimi, niestety obszarpaniec zwęszył okazję do ataku więc by nie wystawiać na cel bezbronnych pleców zatrzymał się.
- O kurwa jeszcze jeden! - wrzasnął nagle ze strachem i zaraz dobiegła ich seria z broni. W wąskim korytarzu piwnicy kanonada ogłuszała. W międzyczasie lekarz i saper dobiegli do klatki schodowej. Już widzieli światło dzienne na górze i teraz ten parterowy półmrok zdawał się być środkiem dnia i to pogodnego. Kanonada za nimi ustała ale światełko latarki młodego latało opętańczo na wszystkie strony gdy najwyraźniej zakręciło karuzelę na podłodze. Dobiegły ich rozpaczliwe stęknięcia z wysiłku człowieka i jakieś sapanie niczym wielkiego zwierza. I szczek uderzającego o metal, metalu. Młody był najwyraźniej w starciu i nie mógł podążyć za nimi. Byli już na tyle blisko ulicy, że ponownie słyszeli strzały z ulicy. Tam walka również wciąż musiała trwać. Nie było bezpiecznego miejsca. Dokładnie tak jak ją zawsze ostrzegano przed tymi Ruinami.

Jedno wiedziała na pewno - nie mogli go zostawić na pastwę losu. Swoich się nie zostawiało, a tym bardziej nie skazywało na śmierć poprzez rozszarpanie przez… no właśnie. Jakim cudem ludzki materiał genetyczny zdegenerował się do tego stopnia i to w tak krótkim czasie? Przecież na to potrzeba było paru pokoleń. Albo wojny atomowej wraz z jej wszelkimi następstwami takimi jak skażenie, radiacja i opady toksycznego deszczu. Drinkersi posługiwali się narzędziami, prymitywnymi ale zawsze, przejawiali inteligencję na tyle wysoką by działać efektywnie wobec lepiej wyposażonego przeciwnika, lecz to drugie potrafiły i zwierzęta. Ewolucja, przystosowanie do nowych, śmiercionośnych warunków. Adaptacja przy niesprzyjających okolicznościach przyrody - cała masa rozważań na potem. Teraz musieli działać.
-Jak nie wypali to wracamy. Nie zostawię go! - spojrzała na faceta bez oka i sięgnęła do kieszeni kurtki szukając znajomej kuli granatu. Dostała go od przy pierwszej lekcji żeby przyzwyczaić się do obecności broni w swoim najbliższym otoczeniu. Co prawda “jej bombka” nie wybuchała i robiła raczej za atrapę, lecz liczył się efekt psychologiczny. Granaty wybuchają, zabijają. Coś takiego powinien pojąć nawet ktoś o ilorazie inteligencji szympansa, szczególnie jeśli wychował się w Ruinach i cyklicznie stykał z formacjami używającymi materiałów wybuchowych. Plan nie należał do górnolotnych, ale w tej chwili nie liczyła się logika. Mógł zadziałać albo i nie, zależy ile z ludzkiego rozsądku skażeni gangerzy posiadali w swoich czaszkach.

- E tam, to rzuć! - wysapał zziajany saper zdecydowanie nie nawykły do takich szaleństw i upodobań jakie miało młodsze pokolenie Runnerów. Widząc, że sięga do kieszeni wydobył skądeś własną zabawkę. Dobiegł ich bolesny okrzyk walczącego chłopaka zwiastujący, że pewnie oberwał i to porządnie. Zawleczka i łyżka a potem ruch ramieniem. Jeszcze nigdy nie zdawało jej się, że tak proste czynności mogą trwać tyle czasu.

- Granat! - krzyknęła ostrzegawczo, pojemnik poszybował korytarzem prawie od razu znikając z pola widzenia. Usłyszała jeszcze jak odbija się od ściany czy sufitu, młody znów wrzasnął. Dobiegło ją jakieś szamotanie i rozchlapywanie wody połączone z odgłosami zdyszanych, żywych istot z których jedna koniecznie chciała uśmiercić drugą. Ale znikł dźwięk metalicznych uderzeń, po chwili w ciemności nastąpiła eksplozja. Zdumiewająco cicha jak na granat. Rozległ się syk i zespolony z tym odgłos kaszlnięć i charkotu. Potem kroki. Chybotliwe, niepewne kroki dobiegające z ciemności w towarzystwie tego kaszlu. Jednooki stał razem z nią na dole schodów i też czekał na to co się wyłoni z ich wyłoni z promieni ich latarek. Człowiek czy mutant. Po ciemku i po wybuchu pojemnika z gazem na słuch obaj mogli wydawać podobne dźwięki. Pod wpływem drażniącego działania gazu nawet w dzień można było iść jak ślepy paralityk, gdy się nic nie widziało a żarło i piekło niemiłosiernie.
- Nie upuść drutu. Trzeba to wysadzić. - wysapał saper oparty o róg korytarza stopniowo unosząc w kierunku korytarza z jakiego przybyli ramię z wyciągniętym nożem. Drugą wciąż kurczowo trzymał sie za brzuch w który najwyraźniej oberwał.

Z nerwów żółć podeszła lekarce do gardła. Przełknęła gorzko-palącą ślinę i pokiwała energicznie głową dając saperowi znak, że zrozumiała i polecenie wykona bez szemrania. Stała w miejscu, a kolejne sekundy wlokły się niemiłosiernie, zupełnie inaczej niż zazwyczaj kiedy to uciekały dziewczynie niewiadomo kiedy, zmieniając się w minuty i godziny których ciągle miała za mało.
- Ozwij się - powiedziała zgodnie z gangerowym zwyczajem, podpatrzonym jeszcze w Cheb. Pamiętała swoje zagubienie kiedy w postrzelanym kościele Taylor kazał się jej “ozwać” a ona nie miała pojęcia jakiego zwrotu użyć. Na szczęście miała u boku parę kawalarzy.

To co się zbliżało nie zareagowało na jej słowa. Dalej słyszała odgłosy kasłania bliskie wymiotom i chwiejne kroki. Zdawałoby się, że niepewność trwa wiecznie. Obie latarki złowiły chwiejny ruch. To był ten chłopak. Człapał powoli po omacku najwyraźniej oślepiony działaniem gazu które było tak silne, że jedyną sprawna ręką przyciskał kurczowo do twarzy. Drugą na pewno miał nie sprawną bo zwisała mu bezwładnie wzdłuż tułowia. Jego broń majtała mu się na rzemieniu wokół bioder. Szorował barkiem wzdłuż brudnej i chropawej ściany próbując utrzymać kierunek po omacku. Całą sylwetkę miał zgięta od gazu, kiedy to człowiekowi nierzadko zbierało na wymioty pod tak silnym stężeniem chemikaliów. To coś też tam wciąż gdzieś było. Teraz gdy sytuacja się nieco rozjaśniła nadal z ciemności dochodziły jakieś posapywania i jęki których widoczny chłopak już nie mógł wydawać. Najwyraźniej gaz na przeciwnika również podziałał choć oczywiście nie mógł go na stałe wyeliminować z walki.

-Masz i przygotuj manierkę z wodą - rzuciła do starszego mężczyzny wciskając mu zwój drutu. Młody znajdował się za daleko od nich, a zbyt blisko przeciwnika. Sam, oślepiony i ranny narażał się na atak w plecy w każdej chwili. Jednooki był saperem, Alice zaś lekarzem - każde miało swoje priorytety i nawet nauka nowego fachu tego nie zmieniała. Rzuciła się pędem na spotkanie kulejącego chłopaka, owijając szalik wokół ust i nosa. Oczy co najwyżej mogła zmrużyć.

Znów miała wrażenie, że czas zakrzywia swój bieg i tempo. W miarę jak się zbliżała widziała gangera co raz wyraźniej. Pomagał jej zwłaszcza w miarę nieruchomy promień światła sapera bo jej przyczepiona do piersi latarka skakała na wszystkie strony w rytm kroków. Była prawie pewna, że chłopak ja usłyszał bo zatrzymał się i chyba usiłował coś dojrzeć przez praktycznie ślepe powieki. Gaz już tutaj zaczynał działać bo też od razu poczuła łzawienie i pieczenie oczu, musiała odruchowo szybko mrugać powiekami. Złapała go pod ramię i razem zaczęli kuśtykać w stronę światełka jakie im dawał czekający na nich saper. Nieduża rudowłosa kobieta dźwigająca pod ramię zgiętego, okaleczonego i oślepionego mężczyznę z rozchlapywaną przy każdym kroku brudną wodą na podłodze. Dopadli do rogu gdzie wspomogły ją w wysiłkach ramiona rannego sapera. Zginając się we trójkę z chłopakiem w środku zaczęli wspinaczkę po schodach. Ta okazała się niebywale trudna bo mimo pospiechu potykali się co chwila. Wypadli na większą, płaska przestrzeń holu. Już widzieli światła dnia w oknach które zdawały się jasne jak w promienny poranek. Słyszeli też odgłosy nadal trwającej walki.

- O kurwa! - wrzasnął ten facet co wcześniej tak ponaglał Jednookiego do pośpiechu. Akurat przeładowywał magazynek przy jego furgonetce, więc stał zwrócony w stronę z której wyszli. Od razu podbiegł, wziął od nich chłopaka i pociągnął do auta.- Wsiadajcie do środka, ja poprowadzę! Spierdalamy stąd! -

Saper i lekarka uwolnieni od ciężaru prawie bezwładnego młodziana mogli poruszać sie samodzielnie. Widzieli, że reszta gangerów nadal kitra się za samochodami i strzela do przemykających tu i tam sylwetek. Te odpowiadały wrzaskiem, wojennym zawodzeniem i ciskanymi przedmiotami. Savage widziała kilka leżących na ulicy w kałużach krwi sylwetek w łachmanach. Walka trwała nadal i chyba tylko uzbrojenie w broń palną tej bardziej cywilizowanej strony zdawało się zachowywać chwiejną równowagę. Dzikusów i mutasów było zdecydowanie więcej, a przy tak małej liczbie obrońców utrata każdego mogła przeważyć szalę na ich niekorzyść.

- Nie! Musimy to wysadzić! Inaczej wszystko na marne! - Saper zaprotestował całkiem głośno i stanowczo. - Brzytewka. Podłączaj. Dzisiaj ty wysadzasz. Mówiłem ci. Masz co potrzeba. I módl się by te skurwysyny na dole nie przerwały kabla. - wyspał zmęczony saper opierając się ciężko o ścianę furgonu. Wskazał na jedną z ław do siedzenia, gdzie leżało małe pudełeczko. Detonator. Potrzeba było jeszcze chwilę by podpiąć druty. Potem lekki ruch gałką i będzie wielkie bum. Jeśli faktycznie kabel pozostał cały. W pełnym świetle starszy ganger wyglądał fatalnie, krwawił z rany na brzuchu i z nogi. Pewnie dlatego miał takie problemy z poruszaniem się i dźwiganiem młodego.

- Nosz kurrrwaaa! - zaklął Hank aż się obracając prawie w miejscu z uwieszonym na szyi balastem. Najwyraźniej decyzja sapera zaskoczyła go. - No chuj, to i tak trzeba spierdalać! Róbcie co trzeba bo nas tu kurwa zeżrą żywcem! - rzucił do nich i otworzył drzwi od szoferki po stronie pasażera i wcisnął na nie bezwładne ciało.
- Odwrót! Zwijajcie się! My to wysadzimy skurwysynów! Odwrót kurwa! - wydarł się przebiegając przed przód pojazdu do pozostałych sił eskorty. Sam wsiadł na miejsce kierowcy i zaczął odpalać brykę. Tamci zaś zrobili to samo u siebie. Moment później maszyny warknęły i z rykiem przejechały obok odpalonej ale wciąż stojącej furgonetki. Zostali sami. Triumfująca horda skierowała swój gniew i ciskane przedmioty ku ostatniemu z pojazdów Runnerów. Słyszeli jak o blachę odbijają się jakieś przedmioty. Alice czuła, jak zaczynają się jej działać to na nerwy i zdecydowanie nie jest to atmosfera sprzyjająca pierwszemu, poważnemu uzbrajaniu ładunku wybuchowego zdolnego wysadzić kamienice w powietrze. Na domiar złego ich zastępczy kierowca jeszcze zaczął strzelać przez okno, a z kroku czy dwóch w zamkniętej puszcze brzmiało to ogłuszająco.

Pośpiech, stres, niesprzyjające warunki i dwóch rannych czekających na pomoc medyczną. Swojej rany nie liczyła, choć ciepła czerwona plama na lekarskim uniformie w większej mierze należała do niej samej. Miała inne zadanie niż użalanie się nad sobą, akurat w tym zestawieniu znajdowała się na szarym końcu, gdzieś w ogonku listy ważności.
-Przyłóż to do brzucha i przyciśnij zaraz się tobą zajmę - rzuciła Jednookiemu szalik, zaczynając walkę z kablami. Niepewność wwiercała się rozgrzanym prętem w rudą czaszkę zaraz za lewym uchem, swoje trzy grosze dokładał Hank i jego rzygająca ołowiem broń. Co jeśli coś spieprzyła, właśnie coś spieprzpa albo zaraz spieprzy? Całe szaleństwo okaże się niczym więcej poza zbędną fatygą, na dodatek zmarnują zapasy c4, o ludzkim cierpieniu i niepotrzebnym bólu nie wspominając

- Spokojnie. To stary bankowóz. Ale nie możemy zamknąć drzwi. - wymruczał saper i wskazał głową na tyle, otwarte wrota furgonetki. Faktycznie nawet jakby zamknęli to by przycięli kable. Tak samo jakby ruszyli od razu jak chciał Hank.

- Kurwa! - Ten właśnie zaklął i wściekle rzucił najwyraźniej pustą klamka o przednia szybę, gdzie odbiła się i spadła znikając pomiędzy siedzeniami szoferki. Szef eskorty nie tracił jednak czasu i z zawieszki przy dachu chwycił jakąś strzelbę i po chwili z niej zaczął strzelać. Z tyłu również nie było lepiej. Saper stęknął i sięgnął z półki kolejny pistolet. Drugą rękę miał całą upaćkaną we własnej krwi, przeciekającej mu między palcami. Krwawienie nie wyglądało na zagrażające życiu, ale jednak krwawiło nadal. Tak samo jak i jej trafienie. Gdzieś w oddali huknęły kolejne strzały. Widziała jak te dwa pojazdy z ich eskorty zatrzymały się gdzieś w połowie ulicy znów tworząc barykadę. Runnerzy zza nich najwyraźniej wznowili ostrzał. Ale ona miała swoja robotę.

Drut już był. Teraz szybko nożyk i zedrzeć końcówki izolacji by odsłonić goły przewód. Prościzna. Pod warunkiem, że nie robiło się tego w takich warunkach jakie ona miała. Jednooki wystrzelił tak blisko, że na siatkówce oka zakodował jej się odblask wystrzału i prawie od razu poczuła chemiczną woń spalonego prochu. Zaraz potem strzelił ponownie i jeszcze raz, a sylwetka z siekierą która się do nich zbliżała się w ekspresowym tempie przewaliła się wreszcie po którymś strzale.

Teraz jeszcze poluzować nakrętki i zawinąć odkryty drut o śrubę. Potem przykręcić by nie wypadł. I już. Teraz wziąć drugi kawałek drutu i…

Nagły huk metalu o metal rozległ się nie dalej niż metr od niej a na nadprożu pojawiła się włochata, zielonkawa łapa z siekierą. Zaraz potem pojawił się zakrwawiony łeb z wyszczerzonymi, zdegenerowanymi zębami. Pistolet huknął szybko dwa razy i twarz Alice opryskała gorąca galaretowata maź.

Zawinąć drugi drut i przykręcić. Właściwie jak wszystko zrobiła dobrze to gotowe. Szybko przekręcić gałkę i gdzieś od z boku dobiegło ich głuche huknięcie zagłuszające wszystko.

- No wreszcie! Spierdalamyy! - wydarł się Hank. Prawie od razu furgon zgrzytnął i ruszył z impetem od razu wchodząc w wiraż nawet nie dając czasu zamknąć im tylnych drzwi. Musiał w końcu zawrócić do swoich by budynek nie odgrodził ich po niewłaściwej stronie granicy. To dało im moment i okazję zobaczyć co się działo dalej bo budynek który ostatnio wizytowali był przez tą chwilę naprzeciw nich. Dochodziło z niego juz tylko echo eksplozji. Budziło się również inne, niezwykle krótkotrwale ale jednak jakże widowiskowe życie budynku. Dymu po pierwszej eksplozji prawie nie było widać, ognia nie widziała w ogóle. Ale widziała ruch. Najpierw powoli coś poruszyło się w ścianach, potem co raz więcej aż w końcu cały parter poruszył się w dół a ściany zaczęły tracić spoistość, łamać się na mniejsze fragmenty które z trzaskiem i łoskotem zaczęły opadać i znikać w świeżo wzbudzonej chmurz pyłu. Całość zaczęła się zsuwać w dół i znikać z pola widzenia w chmurze drobin zbliżającej się do nich błyskawicznie. aż w końcu jej czoło wpadło przez otwarte wnętrze pojazdu pochłaniając go i od wewnątrz i od zewnątrz. Oślepiony kierowca nie zwalniał jadąc na pamięć. Przy uderzeniu zwłaszcza pasażerów z tyłu zaatakowała dotkliwie burza fragmentów gruzu, cegieł i kamieni uniesiona falą uderzeniową. Zaczęli się krztusić i kaszleć póki pojazdem nagle nie szarpnęło, a nimi nie rzuciło w przód razem ze wszelkim ustrojstwem we wnętrzu skrzyni pojazdu. Samochód zaczął kręcić bączki, znów w coś uderzył i znieruchomiał ostatecznie. Silnik zgasł. Pogrążyli się prawie w całkowitej ciemnej mgle z którego nie dochodził żaden odgłos.
Prócz kaszlu i spluwania.

- O kurwa… Myślałem, że już po was… Wyglądało, że was zmiotło. - rzekł zdziwiony jeden z Runnerów który pomagał im doprowadzić się do porządku. Mgła, a właściwie wzburzony wybuchem pył i gruz już w sporej mierze opadły. Gdy się przetarło szyby furgonu dało si dostrzec coś ze świata zewnętrznego. Poza tym furgon od środka i od zewnątrz łącznie ze swoją żywą zawartością pokrywał siwy osad zupełnie jak po opryskach. Widzieli też swoje dzieło - zamiast wcześniejszego widoku pustej ulicy zdecydowanie bliżej znajdowało zawalisko widoczne w tych miejscach, w których kurz trochę opadł.

- Mówiłem, że jedna kostka wystarczy. - mruknął Jednooki patrząc na lekarkę - Nieźle ci poszło dziecino. Nadajesz się na sapera.
Wszyscy ranni jednak nadal krwawili. Widziała jak wypływająca krew robi na ubraniach błotnistą mieszankę w połączeniu z tym pyłem.

- Hej Toby?! Toby żyjesz? Hej, obudź się! Wstawaj! Nie zasypiaj! - Hank też doszedł do siebie i potrząsał tym chłopakiem który zdawał się być podejrzanie niemrawy i bezwładny.

Igle zachciało się płakać. Wszystko ją bolało, była potwornie zmęczona, brudna i najchętniej zwinęłaby się w kłębek na zasyfionej podłodze... tyle że nie mogła tego zrobić. Skończyła jedno zadanie, drugie już wisiało nad rudym karkiem, tym razem o wiele gorsze. Przecież młody ucierpiał przez nią.
-Dajcie go na tył, szybko. - wychrypiała, a krew z rozbitych warg dostała się do ust, metalicznym smakiem podrażniając żołądek.

Dwóch mężczyzn sapiąc i klnąc pod nosem ułożyło nieruchome ciało tuż przed lekarką. Ona w tym czasie szarpała się ze sprzączką paska. Jedną parą rąk da rad opatrywać jedną osobę naraz, pomocy zaś potrzebowała cała trójka łącznie z nią…ale wszystko po kolei. Jeszcze wytrzyma, wstrząs krwotoczny następował po utracie powyżej jednej czwartej ilości krwi krążącej normalnie w ciele. Czas przepływał dziewczynie dosłownie między palcami, ciągle jednak miała go jeszcze trochę. Obwiązała paskiem brzuch na wysokości rany, zagryzła wargi i mocnym szarpnięciem ścisnęła go. Pociemniało jej przed oczami, ból przygiął tułów do ziemi i gdyby nie wystawiona przed siebie ręka wyrżnęłaby zębami o brudne deski, krew jednak przestała ciurkać. Dysząc ciężko zabrała się za Toby’ego. Nie musiała go dotykać żeby wiedzieć jak bardzo jest źle. Klatka piersiowa nie poruszała się, rany już nie krwawiły. Liczyła się każda sekunda. Zadziałał odruch, wpojone i zakodowane w mięśniach odruchy. Mózg wydał tylko prostą komendę, reszta potoczyła się automatycznie. Odchylić rannemu głowę dzięki czemu udrażniało się jego drogi oddechowe, rozpocząć serie trzydziestu uciśnięć klatki piersiowej. Zakończyć zatkaniem nosa i wtłoczeniem w jego płuca porcji powietrza za pomocą dwóch solidnych wydechów… i jeszcze raz. I znowu. I po raz kolejny, aż do skutku. Dopiero przywróciwszy pacjentowi podstawowe funkcje życiowe lekarka zabrała się za paskudnie poszarpaną brzucha. Fruwający w powietrzu brud nie ułatwiał jej pracy, nie narzekała jednak ani nie poddawała się. Chcąc skupić myśli na czymś innym niż wyrzuty sumienia, zaczęła gadać. Jak zawsze kiedy się denerwowała.
- Nieźle oberwał, stracił też dużo krwi. Ustabilizuje go, ale czy odzyska przytomność przekonamy się dopiero za kilka godzin. Jak wiadomo krwotoki działają na organizm bardzo destrukcyjne, uniemożliwiając jego prawidłową prace. Możemy wyodrębnić kilka ich rodzajów, podzielić na żylne, tętnicze i miąższowe. W przypadku krwawienia z żył, krew wypływa ciągłym, ciemnoczerwonym strumieniem . Jeśli zraniona żyła łączy się z raną powłok szerokim kanałem to krwawienie może być długotrwałe i obfite z uwagi na współistniejące krwawienie z powłok. W przypadku urazu małych naczyń żylnych zazwyczaj dochodzi do samoistnego zatrzymania krwawienia czemu sprzyja zapadanie się ścian żyły, krzepnięcie krwi i zamknięcie skrzepami kanału rany. W przypadku uszkodzenia tętnic krew wypływa z rany falami. Krew tętnicza zawiera tlen, który nadaje jej barwę jasnoczerwoną. Krwawienie miąższowe powstaje w wyniku uszkodzenia większej liczby naczyń włosowatych, zdarcia i oddzielenia się skóry, uszkodzenia mięśni lub zranienia narządów miąższowych. W krwawieniach miąższowych krew spływa z całej uszkodzonej powierzchni…

-Co ty nie powiesz. - usłyszała gdzieś po lewo głos Jednookiego, jak zawsze zadumany nad sprawami umykającymi większości śmiertelników.

Wzruszyła ramionami, nie przerywając ani pracy, ani słowotoku. Im więcej mówiła, tym spokojniejsze sprawiała wrażenie. Uwalane szkarłatem i szarością dłonie przestały drżeć, oddech oraz tętno wróciły do normy. Skrzywiła też lewy kącik ust w imitacji uśmiechu, co przy zalanej krwią i pobrudzonej siwym pyłem twarzy z resztkami mózgu mutanta na policzkach…wyglądało co najmniej niepokojąco.
- Ogólnie da się je sklasyfikować jako: niepostępujący, gdy uruchomione mechanizmy kompensacyjne są wydolne i zapewniają minimalny przepływ krwi przez narządy obwodowe; Postępujący, gdy wydolność mechanizmów kompensacyjnych ulega zmniejszeniu lub jest niewystarczająca dla przeciwdziałania utrzymującej się przyczynie wstrząsu, co doprowadza do postępującego niedokrwienia narządów obwodowych; nieodwracalny, gdy niewydolność mechanizmów kompensacyjnych powoduje niedokrwienie, niedotlenienie i martwicę komórek prowadzącą do niewydolności narządów. Na początku organizm radzi sobie ze wstrząsem dzięki tak zwanej centralizacji krążenia. Polega ona na ograniczeniu zaopatrzenia w krew mniej ważnych dla przeżycia części ciała takich jak: skóra, mięśnie kończyn, jelita i zapewnienia go dla życiowo ważnych narządów: mózgu, serca i płuc. Co ważne, usunięcie przyczyny wstrząsu w dwóch pierwszych etapach umożliwia przywrócenie prawidłowej funkcji układu krążenia.

- Mhm… niedokrwienie mówisz - saper na bank nie słuchał dokładnie tego co nawijała, ale wyłapywał pojedyncze zwroty dając lekarce poczucie, że nie mówi do ściany. W przeciwieństwie do niego reszta Runnerów strategicznie oddaliła się na bezpieczną odległość, woląc ponownie stawić czoła czającym się w Ruinach mutantom, niż potokowi obcobrzmiącej terminologii.

-Tak, dokładnie! - Savage ucieszyła się wyraźnie i podjęła podrzucony właśnie wątek – Niedokrwienie to lokalne zaburzenie ukrwienia będące skutkiem ograniczenia lub całkowitego zatrzymania dopływu krwi do tkanki lub narządu. Następstwem tego stanu jest niedostateczna podaż tlenu i składników odżywczych. W efekcie dochodzi do hipoksji… czyli niedotlenienia, niedożywienia, a ostatecznie do martwicy tkanek dotkniętych procesem niedokrwiennym. Przyczynami niedokrwienia jest działanie nerwów naczynioruchowych, zmiany anatomiczne zwężające lub zatykające światło tętnic: zakrzepica, zator, ucisk oraz wstrząs prowadzący do ogólnego niedokrwienia. Następstwem niedokrwienia może być zanik narządu, zmiany zwyrodnieniowe, stłuszczenie, włóknienie oraz martwica. W przypadku mózgu to bilet na pociąg pospieszny na tamten świat, albo w bardziej optymistycznej wersji - do ośrodka opieki społecznej, hospicjum. Mózg jest najwrażliwszym na niedotlenienie i niedokrwienie narządem naszego organizmu. Pozbawiony tlenu i substancji energetycznych ulega nieodwracalnym uszkodzeniom już po 4 minutach. Prawidłowe ukrwienie mózgu nie zawsze oznacza, że organ ten otrzymuje odpowiednią ilość tlenu. Objawy niedotlenienia mózgu mogą wystąpić nagle jako zawroty lub bóle głowy, zaburzenia widzenia, omdlenia i utrata przytomności. Problemy z koncentracją, pamięcią, kojarzeniem faktów - swego rodzaju "ociężałość umysłowa", uporczywa senność, nawet zaburzenia psychiatryczne mogą być objawem długo utrzymującej się hipoksji. W stanach chorobowych przebiegających ze zmniejszeniem prężności tlenu we krwi lub ze spadkiem zdolności krwi do transportu tlenu... niedokrwistości właśnie. Zmiany niestety są nieodwracalne, dlatego trzeba uważać i profilaktycznie nie przeciążać dodatkowo organizmu, by dać mu szansę na regenerację i nie zmuszać do tłoczenia krwi w obszary o mniejszym priorytecie, takich jak kończyny przykładowo.

Saper kiwał flegmatycznie głową, wolną ręką sięgając do kieszeni kurtki. Wyciągnął z niej niewielkie pudełeczko, a z niego wykałaczkę.
-Ciekniesz dziecino. - zauważył, wsadzając drewienko w żeby ruchem tak powolnym jakby zajmował się rozbrajaniem przedwojennej miny.

-Spokojnie, mam czas. - odpowiedziała prostując ostrożnie plecy. Założyła Toby’emu ostatnie opatrunki i przeniosła się do przytomnego towarzysza. Czerwona, plama na jej brzuchu mimo zaciśniętego paska ciągle rosła, ale nie było się co dziwić. Tymczasowe rozwiązanie miało spowolnić problem, nie go rozwiązać. – Zajmę się tobą, potem połatam siebie. Młody potrzebuje odpoczynku, trzeba go przewieźć do kliniki. Jeżeli ma przeżyć nie może tu zostać. - mruknęła wyraźnie zmęczona, pomagając mu ściągnąć z grzbietu wierzchnie okrycie. Wyburzenie kamienicy stanowiło zadanie dodatkowe. Celem dwójki saperów na dzień dzisiejszy ciągle pozostawał bank…tylko co spieprzy się tym razem?
Alice nie miała siły zgadywać.



Bank of America. Oddział w Detroit. Tak przynajmniej pisało nad wejściem przez które przeszli. Opatrzeni przez rudą lekarkę i wzmocnieni przez zawartość jej torby będącej dla przeciętnego mieszkańca strefy tak tajemniczą, że prawie magiczną, jakoś zdołali przeżyć, utrzymać się na nogach, a nawet zrobić to po co tu przybyli. Furgonetka została na zewnątrz. Tak samo jak jeden z samochodów i większość ich eskorty pod komendą Hanka. Tylko drugi pojazd pojechał do jednego z najlepszych punktów z serwowaną pomocą medyczną w okolicy: kliniki Brzytewki. Ona sama jednak miała robotę razem z Jednookim. Jak się dowiedziała właśnie od niego zleconą bezpośrednio przez Guido – znaczy ważną. Tak ważną, że z powrotem przyjechała nie jedna a trzy bryki. Już z daleka rozpoznała furę Taylora. Czyli było naprawdę poważnie, Hank też to czuł widać. Od razu zbladł i przełknął nerwowo ślinę, kierując prędko dopiero co zaczętego fajka. Oblizał wargi i wycierał intensywnie w dłonie w spodnie. Bał się…i miał czego.

Taylor wysiadł z pojazdu trzaskając wściekle drzwiami. Na przywitanie Hanka prawie nie zareagował, od razu podchodząc do Alice i Jednookiego. Zlustrował ich od góry na dół zatrzymując spojrzenie na świeżych opatrunkach. Patrzył przenikliwym, srogim wzrokiem i na oko Savage był wkurzony tym co widzi. Sprawiał wrażenie jakby potwierdziło się coś, co dopiero przypuszczał.

- I wtedy wycofaliśmy się i udało nam się zawalić przejście ale Toby oberwał i… - Hank chyba starał się mówić konkretnie o ich ostatniej misji, ale łysy zastępca Guido brutalnie mu przerwał.

- Ty wszawy gnoju! - jego pięść wystrzeliła do przodu, z impetem zanurzając się w żołądku młodszego szarżą Runnera aż go zgięło w połowie.
- Jedyny kurwa prawdziwy saper… - wydyszał z wściekłością trafiając go z drugiej strony w bok głowy która u przygiętego gangera stanowiła w tej chwili dość łatwy, prawie nieruchomy cel.
- I jedyny kurwa prawdziwy lekarz… - teraz pięść zaatakowała z góry na dół prosto w odsłonięte, hankowe plecy. Siła ciosu była tak wielka, że uderzony upadł i by nie stracić równowagi musiał przyklęknąć na kolano.
- A ty chujku dajesz im nożami po bebechach ciąć?! - wrzasnął trafiając podeszwą buciora prosto w twarz Hank’a i posyłając go w końcu na ziemię.
- I to kurwa Brzytewkę, jak ona startuje jutro w Meczu Otwarcia! - sapnął na koniec, gdy na moment spojrzał na kobietę z tej dwójki speców i znów odwrócił wzrok na powalonego podwładnego posyłając mu na pożegnanie kopniaka w żebra.

-Taylor…nic nam nie jest. Możemy wykonać powierzone zadanie zarówno dzisiaj, jak i jutro. - dziewczyna próbowała patrzeć łysolowi prosto w oczy, co stanowiło wyjątkowo ciężkie zadanie jako że facet cały czas pozostawał w ruchu, ogarniając wzrokiem cały teren – Zobaczysz, wezmę kąpiel i parę tabletek. Usunę też fragmenty obcej tkanki mózgowej z włosów i będę jak nowa. – z zadowoleniem odnotowała, że w miarę jak mówiła przestawał sapać przez zaciśnięte zęby.

Potem już poszło dość sprawnie, jak zawsze gdy Taylor przejmował dowodzenie w terenie. Podwładni Hanka pomogli mu się pozbierać i zostali na zewnątrz jako ochrona. Do zawalonego na ulicy budynku wcale nie było tak daleko, lecz nadal nie znajdowali się u siebie, tylko w Ruinach. Gdy problem zniknął mu z zasięgu wzroku, Taylor nieco się uspokoił. Zabrał ze sobą z ludzi z którymi przyjechał i odtąd jakiś dryblas trzymał się w pobliżu sapera z wyraźnym przykazaniem łysego szefa, że ma go kurwa zabrać nawet diabłu spod ogona jeśli trzeba. To samo przykazanie dostał wysoki blondas względem lekarki. Obaj byli poważni i przejęci swoją rolą, bliskością Taylora i tym co się stało z Hankiem. Pozostali pod wodzą łysego poszli szpalerem w trzewia banku by po jakimś czasie wrócić na zewnątrz, że “jest ok”. Para speców mogła ruszyć do środka. Drogę pod skarbiec przebyli w milczeniu. Dopiero pod pancernymi wrotami Jednooki przerwał cisze.
- Chujowo wyszło. - mruknął do Alice – Nie sądziłem, że tam sie tak spierdoli. - wskazał głową gdzieś na kierunek z którego przyszli ale zgadywała, że chodzi mu o ta akcje z wysadzaniem tamtego domu.
- Hank miał to zrobić. Sam ze swoja ekipą. Zawalić przejście, ale zobaczył moja brykę to przyleciał po pomoc…i tak czekałem na ciebie, no to sobie pomysłem „co mi tam”. Fajnie tak blok wysadzić, no nie? No ale widzisz, czasem się już tak pierdoli na tej jebanej wojnie. - zakończył niezbyt wesoło, wsadzając między zęby kolejna wykałaczkę. Jednooki był raczej małomówny. Przynajmniej jak gadał z obcymi, czy nawet z większością Runnerów. Jak na Runnera to nawet nie za dużo przeklinał, lecz chyba po ostatniej akcji też miał niesmak.

- No ale to Hank. my mieliśmy swoja robotę. - rzekł wskazując wyjętą na moment z ust wykałaczką na oświetlone latarkami trzewia banku i wielkie, ogromne wręcz, koło w ścianie. Drzwi do skarbca. Wiedział od razu, ze to musi być to. Duże na tyle, że wielkolud może i dałby radę sięgnąć do górnego brzegu, choć pewnie i tak musiałby podskoczyć choć trochę. Ona nawet nie miała co marzyć o takim wyczynie.

- Pancerna stal. Kulo i kwasoodporna… o temperaturze i standardowych wybuchach nie wspominając. Zobacz, tu w ramach próby użyłem granatu. Oczywiście nic nie dało ale doświadczenie empiryczne musi być. – nawijał kuśtykając w stronę celu. Zatrzymawszy się wskazał na poszatkowane i osmolone miejsce w drzwiach. Savage Była obyła się już z wybuchami na tyle, aby rozpoznać ślad po wybuchu granatu, a nawet domniemywać, że był to standardowy, odłamkowy granat bojowy. Sądząc po ułożeniu rysów i dziur po odłamkach musiał wybuchnąć tuż przy powierzchni drzwi. Mimo to tylko trochę zdrapał im lakier czy emalię. W epicentrum wybuchu odłamki nie przebiły się dalej niż z pół centymetra.

- Palnik acetylenowo-tlenowy? – lekarka podążała o krok za nauczycielem, uważnie przyglądając się wszystkiemu po kolei. Bez Taylora za plecami mogła pozwolić sobie na przyciśniecie ręki do zranionego brzucha. Zdawała sobie sprawę, że to tylko wrażenie, ale serio jakby mniej dzięki temu bolało.

- Są oczywiście palniki. Palnikiem dałoby się przebić, zwłaszcza jakby zacząć od zawiasów. - rzekł wskazując na osmolone i nadtopione fragmenty. Tu ślady zniszczeń były znacznie silniejsze, choć powstałe w inny sposób wyglądały całkiem inaczej. Część rygla została nadtopiona i zastygła na powrót zimna stal ściekała w dół od niego niczym stopiony, stalowy wosk. - No ale jak widzisz to trwa. Trzeba mieć masę palników i butli. Nadaje się na plan rezerwowy ale niezbyt na główny. - rzekł wskazując gdzieś na podłogę na której faktycznie mogła dostrzec charakterystyczne butle.
- No i jest niezawodny, szybki i dość tani termit. Nadawałby się świetnie. Przepaliłby sie w końcu przez wszystko, no ale lubi grawitację i ściekać na dół…a robota jest jak widzisz zdecydowanie bardziej w pionie niż poziomie. Jakbyśmy znaleźli właz z podłodze czy coś takiego no to świetnie no ale jak tak… - wskazał markotnie na praktycznie pionową ścianę ze stali jaką stanowiła płyta wrót do sejfu.
- No ale dzięki paru łebskim facetom którzy już od dawna nie żyją mamy ładunki kumulacyjne. No a przynajmniej tak to cacuszko nazwałem. - sięgnął do skrzynki, wyjmując paczkę wielkości piłki lekarskiej. Podrzucił ją lekko w dłoniach i podał lekarce.

Właściwie wziąwszy bombę do rąk musiała stwierdzić, że jest zdecydowanie cięższa. Chyba cięższa od całego jej plecaka z medycznymi przyborami, do tego przez brak wygodnego uchwytu cholernie nieporęczna.
- Spora zabawka, sam ją zrobiłeś? – zadała nurtujące ją pytanie.

- Mhm. Udało mi się zmajstrować te cacuszko, ale oczywiście wedle moich obliczeń jest za słabe żeby przebić się przez tak grubą warstwę pancernej stali. - uśmiechnął się jowialnie jakby mówił dokładnie co innego. - Ale czas na empiryczne doświadczenie. Przygotuj co trzeba, już wiesz jak. - dostrzegła w skrzyni drut, detonator i nadajnik radiowy, a sama puszka miała zamontowane magnesy. Choć jak jej kiedyś wspominał wcześniej, nawet w połączeniu ze stalą nie to takie niezawodne rozwiązanie.
- Myślę, że nie da to maleństwo rady. Więc od razu zastanów się jak tą konserwę otworzyć. - uśmiechnął się saper siadając wreszcie na jakiejś skrzynce i przyglądając się jak jego uczennica przygotowuje ładunek.

Tym razem skupienie przychodziło o wiele prościej, jako że powietrza nie rozrywał huk karabinowych salw, zaś obecność Taylora i jego ludzi gwarantowała komfort spokoju psychicznego bez konieczności nerwowego oglądania się przez ramię w oczekiwaniu na atak ukrytego przeciwnika. Niebo a ziemia w porównaniu do poprzedniej fuchy.
- Uwierz mi, myślę o tym od dobrych kilku miesięcy. - dziewczyna westchnęła przecierając oczy wierzchem dłoni. Przez masę pyłu i najróżniejszych substancji z jakimi zetknęła się przez ostatnią godzinę wciąż pozostawały zaczerwienione. Piekły też niemiłosiernie, zmuszając ją do intensywniejszego niż zazwyczaj mrugania. Zamilkła na kilka uderzeń serca, wyraźnie zbierając do kupy hasające szaleńczo w rudej głowie myśli. Jednooki pojmował więcej od przeciętnego, wychowanego po wojnie człowieka. Pamiętał i kojarzył fakty stanowiące dla reszty czystą abstrakcję co ułatwiało ustalenia i dyskusje wszelkiej maści, niwelując konieczność wykładania łopatologii albo rysowania co bardziej skomplikowanych elementów celem przybliżenia ich idei w sposób najprostszy. Podjęła więc szybko temat nie przerywając przy tym pracy - To z czym przyjdzie nam się mierzyć diametralnie odbiega nie tylko od aktualnych, lecz nawet przedwojennych standardów bezpieczeństwa. Za priorytet stawiano tu zapewnienie ochrony zawartości schronu wraz z jego personelem, czasem tajemnic czy projektów o kluczowej wartości dla bezpieczeństwa bądź obronności państwa. Nie mówimy o piwnicy pokręconego bogacza z paranoją odnośnie końca świata, ale o prawdziwym kompleksie wojskowy. Miejsca takie budowano celem odizolowania i zabezpieczenia danego terenu przed czynnikami zewnętrznymi dużo bardziej destrukcyjnymi niż ludzie z ciężkim sprzętem. Promieniowanie jonizujące, ekstremalne temperatury, długotrwałe wystawienie na wysoce szkodliwe warunki atmosferyczne i skażenie zdolne pozbawić życia w mgnieniu oka - starano się myśleć o wszystkim. Specjalne przypadki wymagają specjalnego nakładu środków, prawda? Zawiasy montuje się od środka, od zewnątrz zostawia idealnie płaską powierzchnię hermetycznie szczelną na łączeniach. Same drzwi nie dość że ciężkie i absurdalnie grube, mają zamki hydrauliczne i osobne zasilanie na wypadek awarii głównej sieci energetycznej. Na wyjścia ewakuacyjne bym się nie napalała, bo nawet jeśli istnieją są równie dobrze obwarowane… ale to tylko system. Każdy system ma swoje słabe i mocne strony. Często jest nim rodzaj ukrytej furtki. Panelu sterowania umieszczonego poza kompleksem na wypadek gdyby wszyscy rezydenci wyszli z domu. Dzięki niemu weryfikuje się tożsamość i poziom uprawnień danej osoby i wedle tego otrzymuje bądź nie dostęp do wnętrza. Może to być kod liczbowy, sekwencja kilkunastu cyfr. Skaner siatkówki oka, linii papilarnych albo kodu DNA… ale bez wiedzy na temat jego dokładnej lokalizacji to szukanie igły w stogu siana. Może gdyby udało się porozmawiać z kimś, kto tam mieszka… - parsknęła nawet nie siląc się żeby dokończyć absurdalną myśl. Żadna ze stron nie będzie raczej głosować za pokojowym rozwiązaniem sprawy. Miejscowi nie pozwolą wynieść swoich rzeczy bez sprzeciwu, na ich dobrowolną współpracę również nie liczyła. Jednak proponowanie porwania i tortur nie wchodziło w grę. Ludzi nie traktuje się w ten sposób.

- Tak, można z kimś porozmawiać na temat otwarcia. - nieoczekiwanie zgodził się saper kiwając flegmatycznie głową. – Bo widzisz jak my to otworzymy po naszemu to tego się już potem tak elegancko nie zamknie. - rozłożył dłonie w przepraszającym geście. Miał rację - dziurę robiło się całkiem szybko, a zalepić ją potem to już niekoniecznie szło tak łatwo.

- Skoro mamy wolniejszą chwilę chcę cię o coś zapytać, poradzić się. - zaczęła ostrożnie dobierając słowa. Przerwała pracę i spojrzała na sapera znad plątaniny kabli - Jak w najszybszy, najbezpieczniejszy sposób usunąć dużą ilość gruzu? Spore kawałki zbrojonych murów, masa mniejszych odłamków. Powiedzmy coś parokrotnie większego niż to, co zawaliło w Cheb na autobus. Jak mój szpital. Okoliczny teren jest otwarty i dość… tak się zastanawiam czy najprościej czegoś takiego nie wysadzić. Haczyk tkwi w tym, by nie uszkodzić piwnicy pod zawaliskiem.

- No cóż. Tak czysto hipotetycznie to niewiele rzeczy na tym świecie jest szybsze od wybuchów. - uśmiechnął się pozwalając sobie na drobny, saperski dowcip, chwalący ich specjalizację. –Ale detalicznie nie wiem jak to wygląda. Z grubsza zależy od tego jaki jest teren. Wiesz, twardość gleby, gruzu, ile metrów i takie tam czy jest luźne czy zbite, czy da się wejść do środka czy nie… wiele zmiennych. Można myśleć na dwa podstawowe sposoby. Trzeba umieścić ładunek tak głęboko kupy gruzu jak się da, silny ładunek. Wówczas siła eksplozji wytworzy strefę wolniejszą od gruzu, część się znowu osypie i powstanie lej. W razie potrzeby powtórzyć. - uśmiechnął się znowu najwyraźniej nic by nie miał przeciwko wysadzaniu czegoś po kolejnym wysadzaniu.
- Można też zrobić na odwrót. Nie przebijać się w górę tylko w dół. Zakłada się wówczas ładunek kierunkowy. Wybuch wybija gruz na dół. Jeśli gdzieś na dole jest pusta przestrzeń to pewnie tam. Takie odetkanie korka. Gorzej jak nie ma wolnej przestrzeni bo wówczas gruz nie ma gdzie uciec więc zostaje wąska studnia która z czasem nie rzadko obsypuje się, zmienia w lej aż w końcu zostaje niewielki dół tylko. Więc trzeba by mieć precyzyjny namiar na to co jest pod spodem by się tak wstrzelić. No i jeszcze kwestia tego, że po takim przebiciu gruz zwala się na to co jest pod spodem. Jak tam są większe pomieszczenia i przestrzeni to raczej nie powinno być tragedii. Tylko to co będzie tuż pod korkiem oberwie tym korkiem, ale to najszybszy sposób i pod względem zużytych materiałów najtańszy. - chyba na serio zaciekawił się tym zagadnieniem. Lubił takie saperskie łamigłówki choć jak zawsze powtarzał było takie łamigłówki właśnie, a na ulicy czy wojnie potrzebny był konkret i wówczas wcale nie musiało być jak w takich umysłowych zabawach.

- Trzecią opcją jest szukanie dziury w całym. Jeśli to jakaś budowla to powinna mieć schody czy korytarze. Nimi najczęściej da się dojść najdalej do jakiegoś momentu nawet jak jest zawał. Jak jest miejscowy to nawet nie jest trudne przebić się nawet niewielkim ładunkiem. Kwestia wytrzymałości terenu. Zawały są najczęściej w najsłabszych miejscach konstrukcji więc z wszelkimi wybuchami trzeba uważać, żeby sobie wszystkiego nie zwalić na łeb. Można spróbować. Jak się nie uda to coś z tego co mówiłem wcześniej można spróbować. - dodał machając nieco swoją wykałaczką ale chyba w końcu się “spaliła” bo wyrzucił ją i sięgnął po następną. – No ale takie tam dyrdymały, robota jest. Zakładaj ten ładunek i spadamy stąd. Trzeba sprawdzić jak ta niunia znosi takie hardcorowe pieszczoty. - rzekł wskazując na drzwi wykałaczką i podnosząc się ociężale ze skrzynki.

- A gdybym dała ci plan tego miejsca i dostarczyła potrzebne informacje? - spytała cofając się o dwa kroki i krytycznie przyglądając się bombie. Zmrużyła oczy, przekrzywiła kark i prychnęła niezadowolona, ponownie zabierając się do walki z przewodami. Odpięła je i podłączyła raz jeszcze, tym razem poprawnie - Schematy piwnic, przybliżoną wielkość zawalonego budynku, specyfikację terenu?

- No cóż. To by na pewno pomogło. Z mapą podziemi można pochodzić na powierzchni i poplanować co nieco. Na przykład jakby podziemne budowle wystawały poza obrys gruzowiska nie ma sensu grzebać się z nim, tylko od razu tam zapukać. Z drugiej strony to tylko mapa, nie wiadomo jak to wygląda pod ziemią. Może być zawalone czy zatopione. Pod ziemią zawsze jest woda. Dlatego metro miało wszędzie pompy kiedyś i służby do walki w nadmiarem wody…w kopalniach to samo. Pod ziemią zawsze jest jakaś woda. W końcu spływa w dół no nie? A poza tym mapa to mapa. Jakbyś wzięła mapę tego sektora to ten budynek co żeśmy go niedawno wysadzili nadal stały, a ulica była przejezdna, no nie? - starszy facet skrzywił się nieco gdy to mówił. Nadal dominował w nim spokój i flegmatyzm. Podawał jej opcje i mówił o różnych wariantach, lecz jak zwykle nie chciał deklarować w ciemno. Wiedziała, że lubił mapy, szkice i jak miał do nich dostęp przy robocie zawsze był bardziej zadowolony, gdyż zazwyczaj ich brakowało i trzeba było sprawę wyceniać na oko nierzadko pod obstrzałem.

Przynajmniej jej nie wyśmiał. Jeszcze...ale co się dziwić? Dostał raptem garść informacji, bez zagłębiania się w kłopotliwe szczegóły. Alice uniosła kciuk do góry dając znak, że wszystko przygotowała, teraz już tak jak być powinno. Już miała odejść w ciszy i pozwolić saperowi na dalsze zabiegi, lecz naraz stanęła w miejscu i obróciła się bezpośrednio w jego stronę.
- Po meczu podrzucę ci wszystko co pamiętam. Pewnie pytanie o papier milimetrowy jest bezcelowe i naiwne…

- Mhm… - mruknął saper również chowając się za jakiś załom. – Fire in the hole! - wrzasnął a echo bankowych lochów poniosło jego głos dalej. Nieliczni Runnerzy z ekipy Taylora którzy jeszcze zwlekali z odejściem, czmychnęli w trzewia budynku. Tylko dryblas i blondas wciąż trzymali się blisko pary speców. Gdzieś w pobliżu zauważyli schowanego za rogiem Taylor’a. Potem wszystko zeszło na drugi plan. Z dopiero co opuszczonej przez ludzi strefy dobiegł ogłuszający huk eksplozji. Sekundę później dotarła do nich fala odłamków i chmura kurzu. Znów rozległy się pokasływania tu i tam.
Zostało czekać. Przez ten czas towarzyszący im Runnerzy zdążyli zapalić fajkę czy dwie bowiem Jednooki się nie spieszył jak zwykle, a widać nie uśmiechało mu się włazić w tą chmurę.
W końcu dał znak, że można wejść do środka. Większość pyłu już opadła choć nadal w pomieszczeniu było dość mglisto. Nie było jednak przewiewu jaki panował na otwartych przestrzeniach więc opar opadał smętnie powoli. Poruszali się więc ostrożnie, po omacku stawiając kolejne kroki. Obliczenia sapera okazały się słuszne. Wybuch był potężny i mimo, że była to typowy przeciwpancerny ładunek obliczony na przebijanie się przez pancerze nie dal rady sforsować opancerzonych drzwi. Wypalona i trochę nadtopiona dziura okazała się na tyle duża, że człowiek na czworakach pewnie dałby radę spokojnie przez nią przejść. Dalej jednak zwężała się stopniowo i wciąż ciepłe w dotyku, poszarpane krawędzie tego nietypowego leja stopniowo zbliżały się do siebie. Wybuch przebił się gdzieś na półtora metra czy nawet trochę więcej. Mimo to żadnego prześwitu po drugiej stronie nie widzieli. W przekroju ujrzeli kolejne warstwy drzwi i ich mechanizmów, ukryte za pancernymi warstwami, jednak jako całość drzwi stały nadal.

- No to sprawa właściwie załatwiona. Damy radę jeśli będzie trzeba. - Jednooki oglądał i macał wybitą i wypaloną dziurę z wyraźnym zadowoleniem. Taylor który zaglądał mu przez ramię ewidentnie spojrzał jeszcze raz w głąb leja który był lejem a nie dziurą, po czym przeniósł pytające spojrzenia najpierw na sapera, potem na jego uczennicę najwyraźniej czekając na jakieś wyjaśnienia.

Wyłapawszy sugestywną minę nauczyciela, Alice domyśliła się komu przypadnie w udziale wyłożenie wszelkich wyjaśnień. Nie miała nic przeciwko temu, poczuła się doceniona i traktowana jak równy członek grupy, a przecież wiedzą odstawała od mentora w stopniu w jakim Chris odstawał od niej. -Tak, poszło dobrze - zgodziła się z przedmówcą, wciąż na dobrą sprawę nie mogąc wyjść z podziwu dla mocy ładunku. Powinien przebić się najdalej na metr pancernej stali, jednak poczynił spore zniszczenia na głębokości prawie dwukrotnie większej. Został czymś wzmocniony - czym konkretnie nie wiedziała, ale to akurat dało się w swoim czasie nadrobić. Przeniosła wzrok na kapitana i zaczęła tłumaczyć:
- Zobacz Taylor - wskazała radośnie ręką na imponujący metalowy lej - Udało się poważnie naruszyć konstrukcję drzwi, wgryźć się w nią na półtora metra jednym małym ładunkiem. Jeżeli zastosujemy większy tym samym zwiększymy jego pole rażenia...czyli przebijemy się na wylot, tylko po co? W tej chwili naszym zadaniem nie było przedostać się przez tą przeszkodę, lecz sprawdzić czy poradzimy sobie z właściwym problemem, tym na wyspie. W fazie testów nie trzeba korzystać z pełnej dawki środków, to czyste marnotrawstwo. Aktualnie ciężko wyprodukować podobny syntetyk, oszczędność jest więc kluczowa...to jak ze sprawdzaniem broni. Kupujesz nowy karabin i żeby sprawdzić jego sprawność wystrzelisz jeden mag, może dwa. Do tego nie potrzeba całej skrzyni amunicji...bo po co? Jeżeli jest wolny od wad wykryjesz to po kilku strzałach. Mam rację? - ostatnie pytanie skierowała do żującego wykałaczkę flegmatyka i dalej nawijała już do niego - Chyba że wysadzamy to dzisiaj. Wtedy połowa pracy za nami. Na próbę obejścia zabezpieczeń od strony software raczej nie mamy szansy, nie wygląda na to żeby jakakolwiek elektryka w okolicy działała, szczególnie po takim wybuchu. Najszybciej skończymy podkładając drugą bombę. Pogłębi to otrzymane już uszkodzenia. Pozostałe opcje to tak jak mówiłeś: palniki, termit. Z tym że ten ostatni lubi grawitację. - zakończyła powtarzając usłyszane kwadrans wcześniej słowa.

- Ja tam może głupi jestem, ale jak dla mnie żeby przejść to musi być dziura. A nie ma. - łysy facet wskazał na wciąż dymiący lej który może i imponujący, jednak faktycznie nie przebił się na druga stronę drzwi. - Guido kazał sprawdzić czy mamy coś co wyjebie dziurę by wejść do środka. Jak dla mnie na razie nie mamy. I tak mu powiem jak wrócimy. Chyba, że coś z tym chujostwem zrobicie jeszcze. - Tylor zdawał się nie dość, że nie mieć poczucia humoru odkąd tu przyjechał i w ogóle to teraz jeszcze chyba się naburmuszył nie mogąc za bardzo pojąć czemu brak dziury jest sukcesem jak miała być dziura, a nie ma. Machnął więc obojętnie ręką i odszedł zabierając swoich ludzi najwyraźniej zostawiając resztę roboty specom.

- No mniej więcej tak jak mówisz. - odezwał się Jednooki przenosząc wzrok z pleców odchodzącego gangera na lekarkę o w tej chwili popielatych włosach. - Mam jeszcze jeden ładunek. Można je połączyć w jeden, ale wówczas nie wiadomo jak okolica zniesie takie naprężenia. Wiesz, głupio by było odkorkować przejście jakby się cały przedsionek zawalił, no nie? Ciężko zgadnąć jak to tam na tej Wyspie wygląda, nie byłem tam. Mówili, że rzucali granat i nic no ale granat to pikuś przy tej dziecince. - wskazał na kolejną trzymaną półkulę z zamocowanymi do niej magnesami. Wyglądała tak samo ciężko i nieporęcznie jak poprzednia. - Drugi ładunek powinien się przebić. Tak przynajmniej wynika z moich wyliczeń, ale jest szansa przebić się od razu jednym ładunkiem. - uśmiechnął się tajemniczo pokazując trzymany pojemnik wypełniony pozornie nieciekawą masą. Najwyraźniej miał radochę z kolejnej zagadki jakiej jej zadał. Sprawiał takie samo wrażenie jak przy tej zawalonej kamienicy gdy uważał pozornie niewykonalne zadanie za takie do zrobienia.

Alice zmrużyła oczy, przyglądając się rozmówcy z żywym zaciekawieniem. Raz jeszcze spojrzała na uszkodzone wrota, masę walającego się dookoła gruzu i znów skupiła się na puszce.
- Chodzi o miejsce zamieszczenia? - podzieliła się pierwszym pomysłem - Jeżeli pierwszy ładunek znalazłby się w drzwiach, a nie na nich siła kinetyczna wybuchu skumulowałaby się, od razu rozsadzając je od środka. Wybuch nastąpiłby w mniejszej przestrzeni, mniej energii poszłoby bezcelowo w eter. Gdyby udało zdobyć się nitrocelulozę zrobienie niewielkiego otworu nawet w pancernej blasze poszłoby dość gładko i bezproblemowo.

- Ale to nadal są dwa wybuchy. Czyli dwie operacje podejścia, założenia ładunków, odwrotu, wysadzenia i znów powrotu…a jeszcze trzeba czekać aż się ustanie wszystko jak widzisz. Teraz jest właściwie spokój, ale jak będzie tak jak w kamienicy? Wyobrażasz sobie powrót i zakładanie ładunków w takich okolicznościach? Nieee... w sytuacji bojowej nie ma co ryzykować i się rozdrabniać. Trzeba załatwić sprawę od ręki tak prędko jak się da. Drugiej okazji może nie być. - saper zdawał się być sceptycznie nastawiony do takiej koncepcji i najwyraźniej wierzył, ze sprawę da się załatwić za jednym razem tym ładunkiem który właśnie jej podał i w tym pomieszczeniu jakim byli.

-Nie musimy przechodzić konkretnie przez drzwi, prawda? - posłała mu połowiczny uśmiech, jako że druga jej część ust została rozbita i dopiero co przestała krwawić.

- Mamy przebić się na drugą stronę. To nam zlecił Guido. - mżczyzna nie przestawał się równie krzywo uśmiechać, lekko jednak kiwając głową.

-Drzwi to nie tylko to co widzimy, ale i konstrukcja wewnątrz ściany. Najmocniejsza jest od frontu - myślała na głos, sięgając w międzyczasie do kieszeni po paczkę papierosów. - Dlatego nie patrzmy na front, lecz na pozostałe ściany pudełka i tam szukajmy słabszych elementów. Jeśli furtka jest zaminowana wycina się przejście w płocie. Byłeś już tutaj. - ostatnie zdanie dorzuciła wymownie. Jednooki uwielbiam stosować wszelkie przewagi, ale i zmuszał do myślenia. Uwielbiała to.

- Byłem. To ja kazałem zamknąć te drzwi. Właściwie można by je chyba jeszcze otworzyć jeśli nic nie pieprznęło od tego wybuchu, nie o to przecież chodzi w tym doświadczeniu. Twoje rozumowanie jest poprawne, jednak w tamtym Schronie nikt z nas nie był i nie znamy innego wejścia. Choć jestem pewny, że jest. Musi nam roboczo wystarczyć to co wiemy w tej chwili. Ten ładunek i te pomieszczenie - to jest wystarczające aby dostać się do środka. - przedmiotu podsumował całą sytuację. Zdawał się przykładać wielką wagę do odpowiedzi swojej uczennicy. Nie popędzał jej tylko żuł z tym swoim flegmatyzmem tą wykałaczkę i czekał co zaproponuje.

-Dół albo góra - mruknęła zatykając fajka za ucho - Możemy wyrwać dziurę pod albo nad drzwiami. Tam konstrukcja powinna być słabsza

- Mhm… a jeśli góra jest za wysoko a na dole nie ma miejsca? - saper drążył saperskie zagadnienie dalej. Kiwnął głową w stronę pancernych drzwi. Na dole prawie wtapiały się w podłogę bo jakaś powierzchnia płaska do łażenia musiała być. Zaś na górze to chyba trzeba by taszczyć ze sobą drabinę by zamontować cokolwiek ponad nimi.

Dziewczyna kiwała głową w rytm słyszanej wypowiedzi i burknęła pod nosem coś co brzmiało jak “mellon”. Parsknęła przy tym, poważniejąc zaraz potem.
- Wtedy pozostaje powierzchnia boczna. - dodała już wyraźnie i zrozumiale- Trzeba podłoży ładunek na ścianie.

Saper uśmiechnął się delikatnie i kiwnął głową.
- Żelbet nawet najwytrzymalszy jest słabszy od pancstali. Podłóż ładunek pod ścianę. Niedaleko drzwi to po drugiej stronie też raczej będzie pusta przestrzeń. - odparł wskazując na miejsca o których mówił.

Igła wstała i zatknąwszy niepodpalonego fajka w zęby, zabrała się do pracy.
-Nie obrazisz się, jeżeli nie wrócę z tobą do magazynu? Jeżeli nie wezmę kąpieli w trybie pilnym zadrapie się na śmierć - stęknęła podnosząc ciężką, wybuchową paczkę. Jednooki skinął głową na znak, że nie ma nic przeciwko, co ją ucieszyło. W pierwotnym planie zaraz po wizycie w banku miała jechać do Mario celem wydrukowania paru zdjęć i mapy. Teraz koniecznie musiała wrócić do siebie – kolejny podpunkt wskoczył złośliwie pomiędzy główne punkty harmonogramu… czasu jednak wciąż miała tyle samo. Wchodząc do banku widziała chylące się ku zachodowi słońce, a wieczór stał pod znakiem zebrania kadrowego na które Alice stuprocentowo się spóźni.
Dobrze chociaż, że miała ten cholerny samochód.