Blaszane złomy, fragmenty robotów, mechaniczne zabawy i mnóstwo smaru, zębatek… nie. To nie był świat San Marino, tylko… jej Żywych, z Plamą na czele. Skoro wroga nie dało się zastrzelić, albo zarżnąć nożem nie za bardzo miała tu co robić. Robocie truchło nigdy nie żyło na ludzką modłę, nie posiadało duszy. Nie dało się dotknąć jego wyblakłego widma, porozumieć się z nim. Tym bardziej rola oczaszkowanej Runnerki w tym całym pierdolniku była czysto symboliczna.

- Źle wyglądasz. - zazezowała w dół, tam gdzie mokra i coraz bardziej trzęsąca się ruda głowa. Każdego z zebranym nad wykopaliskami dręczył chłód, ale ten jeden przypadek trząsł się najbardziej, szczękając do kompletu zębami, a przy mikrych gabarytach przywodził na myśl wyjątkowo nieszczęśliwego i przemoczonego kociaka.
- Powinnaś odpocząć - domruczała. Dzieciak nawet miała dzwonek na szyi, który to dźwięczał przy każdym poruszeniu karkiem. Brakowało tylko kłębka włóczki.

- Z...zaraz… p-pójdę - lekarka wysiliła cała piegowatą fizjonomię, by sie uśmiechnąć, co wyszło… miałko i blado. Doskonale zdawała sobie sprawę z reguły szybszego wytrącania ciepła przez mniejsze obiekty, szczególnie biorąc pod uwagę wysoce niesprzyjające warunki, przemęczenie oraz rany. Niczym stado niechcianych krewnych, w głowie Savage pojawiały się urywki ze slajdów, a w uszach brzmiało echo starczego, skrzekliwego głosu, wykładającego z tą specyficzną nieśmiertelną powagą kolejne zagadnienia zakresu termoregulacji.

“Struktura nerwowa zwana ośrodkiem termoregulacji jest odpowiedzialna za ustalenie odpowiedniej temperatury i podjęcia decyzji o działaniach mających na celu jej podniesienie lub obniżenie. W przypadku infekcji, naturalną odpowiedzią organizmu jest wzrost temperatury. Ośrodek termoregulacji podwyższa swój punkt nastawczy na wyższy. Organizm zaczyna dążyć do osiągnięcia nowego, wyższego punktu nastawczego. Następuje chwilowa hipotermia, podczas której jest intensywnie produkowane ciepło, na przykład poprzez drżenie mięśni. Trwa to do osiągnięcia temperatury wyznaczonej przez ośrodek termoregulacji. Po podaniu leków przeciwgorączkowych punkt nastawczy obniża się, następuje chwilowa hipertermia z intensywną utratą ciepła do osiągnięcia punktu nastawczego. Gorączka i anapireksja są stanami, w których organizm kontroluje temperaturę narzuconą mu przez ośrodek termoregulacji. Hipertermia i hipotermia są przykładami stanów, w których, niezależnie od narzuconej temperatury, organizm ze względu na niewydolny mechanizm utrzymywania ciepła, lub skrajne warunki zewnętrzne, nie jest w stanie utrzymać odpowiedniej temperatury, co może być niebezpieczne dla zdrowia.”

Drobnym ciałem wstrząsnął kolejny dreszcz, dłonie drżały niczym we wspomnianej gorączce, lecz w przypadku Alice był to po prsotu pierwszy stopień hipotermii, nic więcej.
- T-trzeba t-to sprawdzić - doszczękała, wskazując brodą na zagrzebane w błocie szczątki.

Nożowniczka nie wyglądała na zadowoloną z odpowiedzi. Skrzywiła się, spluwając w bagienną wodę, po czym objęła się ramionami żeby chociaż trochę utrzymać uciekające ciepło.
- Leje kurwa - burknęła na wszelki wypadek, jakby dziwna małolata tego nie ogarniała - Mróz idzie i do chuja Stanleya mamy za sobą ciężki dzień. Idź coś zeżreć i się ogrzać.

Savage pokręciła głową, wzdychając ciężko i przymykając na moment piekące niczym wszystkie nieszczęścia oczy. Dużo by oddała, by móc na spokojnie i z czystym sumieniem zrobić te kilkanaście kroków do ogniska, znaleźć kawałek suchego koca. Przebrać się w ubranie które nie zalatuje wilgocią i gnijącą rzeką, a potem wpaść na kolizyjną z mężem i wepchnąć mu skostniałe dłonie pod kurtkę.

Na wspomnienie czarnowłosego mężczyzny bladą niczym u trupa twarz przeciąć żywszy uśmiech. Guido zawsze grzał jakby trawiła go wewnętrzna gorączka, lub ktoś podkręcił mu fabrycznie potencjometr na wyższą niż u normalnego człowieka temperaturę.

- N-naprawd-dę dz-dzięk..kuję, ale n-nie lubię zostaw-wiać prac-cy w połow-wie - wzruszyła ramionami, wskazując brodą na maszynę.

- To gówno ci nie ucieknie, a z pełnym kałdunem i bez delirki łatwiej ogarniesz - San Marino przewróciła oczami, a potem machnęła ręką - Kurwa no, możesz być trochę mniej uparta? Dobra… jebać. Pilnujcie jej - burknęła do speców i machnęła na parę połamanych patafianów - A wy ruszcie dupy, to nie cyrk. Przydacie się kurwie na coś. Idziemy po żarcie - wskazała polową kuchnię pod plandeką i zeskoczyła na gruz, po drodze wpadając z premedytacja na Pazura.
- Tobie też coś przynieść do żarcia? - spytała, trącając go ramieniem.

- I co teraz? Teraz wybuchnie tak? Nie no… Jakby miało wybuchnąć to chyba by już pierdolnęło nie? A jak dopiero teraz zaczął odliczać? No chyba by coś cykało… A jak jest ciche? Nie no zobacz, wszystko ustało to chyb cykanie też nie? Jak jakieś było. A ja ma jakieś chujowe chujostwo co działa nawet jak reszta syfu nie? To spierdalajmy. A jak ma czujniki ruchu? Zobaczy ruch i nas rozjebie. A czujniki ruchu nie są na prąd? A jak ma własne baterie? Weź się kurwa przymknijcie obydwaj! Ty, Plakatowy ty się chyba znasz na tym nie? To jak jest? Jebnie czy nie jebnie? - po tym gdy Brzytewka odłączyła jakiś przewód który wyglądał jej na przewód zasilający do akumulatora albo podobnego źródła energii nastała cisza. Cała, dziwna maszyna zamarła w jakąś sekundę zanim ktokolwiek zdążył cokolwiek zrobić czy powiedzieć. Cisza jaka nastała przez ten pracujący dotąd silnik i obsypujący się złom zdawała się szczególnie ogłuszająca i wwiercać w uszy, serca i duszy. Pokancerowana przez ostatnie walki, zmarznięta i przemoczona grupka zastygła z petami w gębach, w pół ruchu i pół słowa, niczym zwierzęta złapane na drodze w promienie reflektorów. A zaraz potem zaczął działać strach i obawy gdy tak stali zalewani przez kolejne fale ulewy i wsłuchiwali się w tą nocną ciszę i łomot rozbryzgujących się o wszystko i wszystkich kropel ulewy.

Pierwsi głos odzyskali Bliźniacy. Niektórzy Runnerzy włączali się do tej wymiany zdań ale dominowała dwójka komediantów. Aż znając ich naturę do końca nie można było być pewnym czy sobie tak świetnie odgrywają i pogrywają z resztą strojąc sobie żarty jak zwykle, tym razem strasząc resztę czy to jednak tak na poważnie. Reszta też zdawała się ulegać czarowi tych hipnotycznych rozważań wpatrując się w ciemności w zamarłą i cichą bryłę maszyny. Przez to, że nie wiedzieli kompletnie czego się spodziewać nikt chyba nie wiedział jak traktować tą gadaninę Bliźniaków. W końcu inicjatywę przejął Krogulec, uciszając ich i pytając Pazura o zdanie.

- Zostawmy to. Na godzinę czy dwie. Jak nie wybuchnie no to chyba już nie powinno. - zaproponował w końcu Nix ale też w głosie pobrzmiewała mu niepewność. W końcu “znał się” na tych robotach tak samo jak pewnie każdy z nich. Odpowiedź najemnika była chyba na rękę reszcie bandy bo całkiem ochoczo zabrali się wcielanie tego planu w życie.

Spotkali się z resztą bandy w tym z Guido i San Marino w domu. Na parterze jak na warunki bytowe okolicy było całkiem sucho. Znaczy woda była w takiej mniejszości, że była tylko w kałużach nie głębszych niż podeszwa buta a nie do kolan czy do pasa jak na zewnątrz. W blasku ognia było ciepło i przytulnie. Wymrożone i przemoczone ulewą ciała chłonęły chciwie żar z żywego ognia. Guido uśmiechnął się widząc Alice i bez ceregieli posadził ją obok siebie. Nix rozejrzał się za Emily i usiadł po drugiej stronie ogniska. Przy ognisku siedziała opatulona kocem Boomer która zapadła w letarg odsypiając ekstremalne przeżycia. Oczywiście nie mogło zabraknąć Bliźniaków których co prawda nikt nie zapraszał ale gdy się dosiedli chyba każdemu zrobiło się weselej.

Dosiadł się też Krogulec tworząc właściwie wspólnie krąg najważniejszych i najbarwniejszych osób w przemoczonej i poszatkowanej ołowiem bandzie. Najpierw wszyscy zajęli się jedzeniem które San Marino miała zanieść na tą kupę gruzu ale jak właściwie wszyscy wrócili do zrujnowanego domu utopionego trochę mniej w bagnie niż reszta dawnej farmy.

- Nie jest źle. Chociaż ta druga jest rozpieprzona. - rozmowę zaczął szef bandy wskazując na dwie sztaby złożone przy jednej ze ścian. Widać było dwa ciężkie karabiny maszynowe. Oraz taśmy i skrzynki z amunicją. Sądząc po głosie i twarzy Guido widocznie liczył na coś więcej. Ale też i był zadowolony, że mają cokolwiek. Widocznie wciąż jeszcze kalkulował zyski i straty nie mając do końca wyrobionego zdania. - Jest jeszcze jeden. Jakiś granatnik. Chłopaki próbują go wymontować. Zobaczymy. - pokiwał głową i łyżką trzymaną w ręce dając wyraz swoim nadziejom. Też nim trzęsły dreszcze jak i każdym przy ognisku i pewnie w reszcie bandy. - Szkoda, że miał rozjebane dwie wieżyczki, tam na pewno też było coś ciekawego. - westchnął żałując, że ten towar nie wpadł w ich łapy. - Potem sprawdzimy ten drugi. - wskazał łyżką na mrok po drugiej stronie farmy gdzie osiadł na bagnie ten transportowiec rozsadzony przez ekipę podwodnych saperów.

- A może rano to sprawdzimy? W dzień będzie lepiej widać i może tak lać przestanie? - zapytał Krogulec patrząc z powątpiewaniem na szefa gdy z równie widocznym wahaniem napatrzył się w ten zalewany ulewą mrok nocy. Reszta widocznej bandy też wyglądała jakby potrzebowali jak nie wakacji to chociaż dnia wolnego.

- Rano musimy być z powrotem na Wyspie. - odparł lakonicznie szef wsadzając do ust łyżkę do ust i łykając kolejną porcję ożywczo ciepłego gulaszu. Krogulec nie sprzeciwił się otwarcie ale skrzywił się i przesunął dłonią po brodzie.

- Nie wiem czy ludzie tyle wytrzymają. - powiedział w końcu z wahaniem. Bliźniacy i Nix też popatrzyli na Guido uważnie wyczuwając, że może dojść do spiny.

- Wytrzymają. Jak my wytrzymamy to oni też. A my jeszcze trochę wytrzymamy. Odpocząć będzie można w Bunkrze. Jak wrócimy do swoich. Jak wrócimy do domu. - Guido zareagował zaskakująco łagodnie jak na niego. Nie krzyczał, nie wyzywał, nie groził, nie bił, nie strzelał za to uśmiechnął się łagodnie beztrosko stukając łyżką o dno menażki z której pracowicie wygrzebywał końcówkę ciepłego posiłku. Brzmiało całkiem swobodnie i łagodnie. A jednak dało się wyczuć w lot, że nie zamierza ustąpić w tej materii. W końcu więc mniej lub bardziej skwapliwie wszystkie głowy pokiwały na znak zgody. Chociaż entuzjazmu nie było ani widać ani czuć. Ludzie, nawet ci z wewnętrznego kręgu, mieli dość i byli u kresu sił.
- Obejrzałem tamten pokój. Da się tam rozpalić ogień. Jest mały szybciej się nagrzeje. - powiedział wskazując na sąsiedni pokój. W nim dwóch gangerów rozpaliło już ognisko i właśnie walczyli o to by nie zgasło i rozpaliło się na dobre. Co w tej okolicy i pogodzie nie było takie oczywiste. - Chłopaki znaleźli pompę. Mamy więc czystą wodę. - łyżka szefa wskazała gdzieś na jedną ze ścian pewnie pokazując kierunek za nią a nie nią samą. - Mówili też, że ogrzewanie w transporterze zaczęło działać. - powiedział rozglądając się po twarzach z uśmiechem. - Kazałem tam umieścić rannych z garażu. Brzytewka zajrzyj tam czy jest okey. A potem wracaj tutaj i zasuwaj tam do pokoju. - wskazał na pokój który Runnerzy szykowali do ogrzania. - Tam wejdzie z pół tuzina. Będziemy spać na zmianę. Pozostali zasuwają przy wrakach. Wy zasuwacie w pierwszej turze. Potrzebuję was wszystkich sprawnych przed świtem. Macie czas do północy. Reszta może spać po drodze. Ale was chcę mieć na nogach i przytomnych więc zasuwajcie do wyra póki jest okazja. Bo jak nas tu ranek zastanie to będzie chujnia z grzybnią. - Guido przedstawił im swój plan na najbliższe, nocne godziny jaki widocznie sobie w międzyczasie wykoncypował.

Źródło nieskażonej wody pitnej pośrodku zalanego deszczem bagna bezapelacyjnie stanowiło pozytyw, jeden z niewielu na jakie mogli liczyć. Drugim był ogień, trzecim posiłek. Czwartym możliwość chwilowego co prawda, lecz odpoczynku - ułożenia ciała w poziomie i zamknięcia oczu. Krótkiej, jakże potrzebnej do normalnego funkcjonowania drzemki… w sąsiedztwie owiniętych brezentem trupów towarzyszy broni, gdzie za kołysankę miały robić odgłosy nocnej natury przeplatane z jękami ciężko rannych ludzi. Teatrum wojny w przerwie między finałowym aktem, nie zapowiadającym się inaczej niż krwawy dramat.
W naprędce sporządzonej liście Savage piątym pozytywem został chwilowy spokój. Cisza przed burzą. Ostatnim zaś, tym najważniejszym - bliskość rodziny. Niepełnej, zdekompletowanej odległością oraz perturbacjami mijającego dnia, gdy pozostawało mieć nadzieję, że brakujące, elementy mają się dobrze i też są bezpieczne. Nadzieja… czasem nic innego nie pozostawało.
Każdy człowiek bowiem borykał się w życiu z jedną prawdą, której nigdy w pełni nie pojmie. Musiał przerabiać wciąż te same lekcje, popełniać takie same błędy, zanim ich sens dotarł wreszcie do jego świadomości: czas i miejsce nie miały znaczenia. W hierarchii wartości realiów w których przyszło im żyć pojęcie domu jako stacjonarnej placówki zacierało się przez zbyt niestabilną sytuację, wypełnioną kurzem Pustkowi i ołowiem, wymieszanym z ludzkim odium. Szaleństwem mieszkającym tuż pod skórą, a przez brak scentralizowanych norm prawno-obyczajowych, wychodzącym przy każdej możliwej okazji.
Rozpamiętywanie przeszłości, wieczne porównywanie zalet minionego świata do tego co Los pozostawił rasie ludzkiej po wojnie… było błędem rudej lekarki. Trzymała się go, zapadając w marazm i melancholię. Wszak nie dało się nic poradzić na to, że czas nie należał do wartości stałych - poruszał się, uciekał między palcami bez tendencji do robienia zwrotów o sto osiemdziesiąt stopni. Nieme modlitwy o zawrócenie jego biegu były skazane na porażkę w stopniu identycznym co próba zawrócenia rzeki wierzbową gałązką.
Alice odstawiła pustą menażkę, przekręcając się i lawirując przestrzenią, aż finalnie usadowiła się czarnowłosemu gangerowi na kolanach, opierając głowę o unoszącą się miarowo pierś. Po długich godzinach w chłodzie, deszczu, a także szarpiącym nerwy strachu o los najbliższych; po ciężkim dniu, zarwanej nocy i masie kumulujących się w rudej czaszce lęków; po wybuchach euforii związanych z wziętym na moście ślubem i szybkim przywróceniu do krwawej rzeczywistości strzałach… czuła się wymordowana ponad wszelkie przyjęte normy. Wciąż pozostawało tak dużo do zrobienia, tylko zdradliwe ciało nie chciało się słuchać. Powoli zapadało w letarg, odłączając po kolei coraz to nowe podsystemy, aż nie pozostało nic poza prostą rejestracją najbliższej okolicy, lepkim całunem wyczerpania otępiającym zmysły i chrzęstem tłuczonego szkła w głowie.
“Wrócić do domu”... pojęcie tak proste i trudne do zrozumienia zarazem.
Nie chodziło o budynek, ani epokę. Chodziło o ludzi. Tych, którzy sprawiali, że życie nabierało barw i smaku. Jednostki nadające sens istnieniu, napędzające do działania. Te, dla których warto było przejść przez najgorsze piekło, pokonać wszelkie przeciwności i nie kończyć aktywności własnej na posiadaniu nadziei, lecz walce. Aby któregoś dnia wspólne marzenia z niematerialnego widma stały się namacalną rzeczywistością.
Zielone oczy odruchowo powędrowały do góry, przyglądając się wiszącej ponad ryżą czupryną twarzy, a blade oblicze rozjaśnił uśmiech. Może i wedle dawnych standardów ich noc poślubna odbiegała od normy… ale to były dawne standardy. Grunt, że teraz mieli siebie i mogli się tym cieszyć, chociaż te parę godzin. Tyle… i aż tyle musiało im wystarczyć, gdyż pojęcie szczęścia dało się zdefiniować na wiele sposobów jako termin wybitnie względny.
- A co z tobą? - spytała cicho, chowając skostniałe dłonie pod wilczą kurtką - Ty również musisz odpocząć. Zebrać siły i podładować baterię. Odpocząć, nim ruszymy w drogę powrotną. Zmęczenie opóźnia czas reakcji, otumania, a przyda się działać w pełni sprawie. Zobaczę co u chłopaków i niedługo wrócę. Nim wyjedziemy spróbuję jeszcze z tym robotem, teraz nie myślę trzeźwo - zrobiła poważną minę, przybierając lekarski ton i dorzuciła - Poza tym sama nie zasnę, potrzebuję asysty w tej jakże skomplikowanej operacji. Coś kojarzę, że jako asysta medyczna radzisz sobie wyjątkowo dobrze.

- Taa… - czarnowłosa głowa pokiwała jakby potwierdziło się po jej czerepem jakieś podejrzenie albo inna teza. Szef bandy zrobił miejsce na kolanach dla swojej żony i dokończył wcinanie resztek kolacji z menażki. Wyskrobywał i jadł żarłocznie jak wilk. Jak to tylko głodni i świetnie znający głód ludzie potrafią. Skończył i odłożył menażkę razem z łyżką przy ognisku. Sięgnął do kurtki po swoją, srebrną papierośnicę i otworzył ją. Z bliska Alice dojrzała, że zostało tam już tylko kilka ostatnich zgrabnych papierosów które tak lubił. Wyjął dwa i odpalił je podając jeden jej a drugi sobie. Właściwie przestał się odzywać paląc tego papierosa, trzymając żonę na kolanach i przytulając ją do siebie wolną ręką. Wpatrywał się gdzieś w przestrzeń, czasem na nią ale wydawał się być nieobecny i zamyślony. Za to jego tors bardzo przyjemnie sycił ciepłem skostniałe dłonie lekarki.
- Dobra, chodź do garażu. - powiedział w końcu gdy papierosy skończyły się i oboje wstali do pionu. I poszli przez te zalewane ulewą bagno do garażu. Tam szef i pokładowy lekarz obejrzeli, pogadali, poklepali po ramieniu tych kilku najciężej rannych. Pod wodzą ich obojga zostali przeniesieni do transportera. Z grzejników ciężko było powiedzieć, że pracują na pełnych obrotach i jest ciepło ale chociaż nie było lodowato jak na zewnątrz. Transporter więc szybko posłużył za nocne schronienie członkom bandy. Gdy się pozamykało włazy mogło być tam całkiem znośnie.

Guido jednak nie miał zamiaru słuchać żadnych głupot o grzebaniu w jakiś robotach w tą ulewę i po ciemku. Od tego byli już wyznaczeni ludzie. Obrał więc kurs powrotny na rozpadający się od nadmiaru bagiennej zgnilizny dom dawnych farmerów. Gdy wrócili na parter pokój wyznaczony jako sypialny był już w sporej mierze zapełniony. Jedyne łóżko zajęli Pazury. A właściwie to ruga para nowożeńców przeniosła ledwo kontaktującą Boomer która i tak zapadła w odrętwienie na te łóżko. I sami zalegli obok. Był jeszcze materac rozłożony przy ognisku i tam Guido rozłożył się na nocleg ze swoją żoną. Tuż obok leżał jakiś inny pocięty pociskami Runner. Tak samo jak ognisko było okupowane z każdej strony przez gangerów którzy próbował chociaż zdrzemnąć się w jego cieple.

Warunki wedle dawnych standardów noclegowych urągały wszelkim wartościom. I tym turystycznym, i tym o wygodzie, BHP, zdrowia czy jakimkolwiek innym. W tym zdezelowanym i przegniłym pokoiku, przy otwartym ogniu, na rozpadającym się łóżku, przegniłym materacu i improwizowanych posłaniach zamiast jak to dawniej było spać jedna czy dwie osoby teraz rozłożyło się z pół tuzina. Wszyscy byli jednak wycieńczeni więc zalegli pokotem zasypiając prawie natychmiast mimo takich niesprzyjających warunków. Alice też czuła jak momentalnie ciepło z ogniska i od bliskiego mężczyzny otępia ją, usypia. Wreszcie wychłodzony i przesilony organizm zyskał możliwość zregenerowania sił, albo chociaż spowolnienia tempa ich odpływu. Wystarczyło położyć głowę na zgiętym ramieniu. Objąć większe, grzejące nawet mimo chłodu dookoła ciało. Wtulić twarz w pachnącą skrętami kurtkę, po raz ostatni złączyć wargi w niemej wersji "dobranoc"... na tyle starczyło lekarce energii, gdy niby po prostym, mało skomplikowanym mrugnięciu jej powieki nie otworzyły się ponownie.

Wychodziło na to, że goguś w białym gajerze jest równie enigmatyczny, co zamknięta i zalakowana talia kart - nowych i jeszcze nie używanych, więc tym bardziej nęcących. Zwłaszcza łapy poważnego, pełnoprawnego doradcy biznesowego. Prosto z Vegas.
Panna Faust z uwagą zapamiętywała kolejne info o nowym celu i choć na gębie miała firmowy uśmiech, to w duchu pozostawała poważna. Wydawało się jej, że od ostatniej wizyty w Grzeszniku minęły całe wieki. Wystarczyło parę dni aby narobiła sobie nowych wrogów, problemów… i sojuszników. Chyba przyjaciół, o ile poważny przedsiębiorca mógł używać równie bzdetnych i wyświechtanych zwrotów.

Głupoty wyleciały jej z głowy ledwo przekroczyła próg gabinetu. Coś ścisnęło ją w dołku na widok zarośniętej, ryżej gęby z czerwonymi plamami po wódzie i równie przechlanymi gałami.

- Brat! - przywitała się z nim, przełażąc przez pokój żeby z uczuciem cmoknąć go w czubek durnej głowy. Pomachała też pannie Forlov, rzucając w nią ciepłym, szerokim wyszczerzem, a potem zwróciła się do Kapelusznika.
- To z gabinetem to zajebisty pomysł! - nie zanegowała niczego co ruda menda gadała, ani do końca nie przyznała racji żadnej stronie, zaczynając gdzieś od środka. Lampiła się to na jedno, to na drugie z rodzeństwa, ale częściej oczęta jej uciekały do Egora - Tu w chuj miejsca, jebnij sobie własny. Książki sobie poukładasz, barek własny skompletujesz. I nikt nie będzie marudził że syf zostaje po testowaniu dziewczynek. A co tam u ciebie? Lecisz do Xaviera? - spytała na koniec Anny.

- Nigdzie nie lecę! Na pewno nie do Xaviera. Mam rozmowę o pracę. - Anna obróciła się napięcie na swoich fioletowych butach słysząc co powiedziała blondynka. W pierwszej chwili wyawała się nadal wzburzona co się też ulało i na smukłą blondynkę w błękitach ale jednak w końcu wydawała się trochę zmieszana za ten wybuch bo starała się chyba złagodzić ten wybuch.

- Masz rozmowę o pracę? Z nowymi dziewczynkami? A ja?! - Egor wydawał się poruszony tym pominięciem i do tego jakby te wcześniejsze podejrzenie mu się sprawdziło.

- A ty masz szlaban! - fuknęła z nową falą złości gospodyni lokalu. - I słyszałeś co Julia mówi? Własny gabinet to dobry pomysł! A ona się przecież zna na biznesach. - brunetka wskazała wymownym gestem na blondynkę wciąż patrząc na rudowłosego brata. Ten klapnął z rezygnacją dłońmi o uda jakby obydwie uknuły jakiś spisek przeciw niemu. Za to jego siostra z miną zwycięzcy odwróciła się do wyjścia. Egor zaś opadł z powrotem na jej fotel z samczym fochem na twarzy.

- No już brat, nie spinaj się bo ci żyłka pierdolnie - panna Faust westchnęła współczująco, klepiąc ryżego pojeba bo głowie czułym gestem. - Nie nakręcaj się, bo jakbyś miał własne biuro to nikt by ci libacji i testów nie przerywał. Ani nie wyganiał w połowie posuwania nowego sprzętu… właśnie. Mam sprawę do Max - popatrzyła na Annę i puściła jej oko - Poza tym przyszłam też tobie podziękować za przemelinowanie mnie i tego kwadratowego zjeba. Pamiętam o tym co ci obiecałam, pracuje nad tym - przypomniała i zaznaczyła że pamięta - A jak będziesz wolniejsza możemy się przejechać po mieście. Moją furą - wyszczerz się jej poszerzył.

- O, Angel. - Anna pokiwała żwawo ciemną głową na znak, że też pamięta tą niepowetowaną stratę nad jaką tak bolała już w czasie aukcji. - Oj, bardzo by nam się tutaj przydała. Takie cudo potrafi rozsławić lokal daleko poza dzielnicę. A pojechała do tych brudasów… Szkoda, że nie wiedziałam wcześniej bo bym wzięła więcej papierów. - wspomnienie o tamtej zmutowanej blondynce z aukcji nadal musiało być żywe u Forlow. I przy okazji chyba zapomniała się dalej gniewać na Egora.

- No jakby ci się udało jakoś ją zorganizować albo chociaż zrobić deal czy cokolwiek by ją odzyskać no to byłabym wniebowzięta. I nie bój się, nie będziesz stratna na tym interesie. - Anna pokiwała wreszcie głową i uśmiechnęła się wreszcie pierwszy raz odkąd Julia weszła do jej gabinetu.

- Ale ta Max też jest świetna. Tak jak już tutaj widziałam co potrafi no nie żałuję, że wydałam na nią papiery. - powiedziała gdy widocznie przypomniała sobie, że panna Faust wspomniała jeszcze o nowej kobyłce w jej stajni. - No i chcesz coś od niej? No w porządku, to pogadaj. Powinna być chyba jeszcze w swoim pokoju a jak nie to pewnie dziewczyny wiedzą gdzie jest. - Anna nie robiła trudności w spotkaniu z Max. Egor zaś siedział ze skrzyżowanymi na piersi ramionami i usilnie udawał, że nic a nic go ta rozmowa nie obchodzi ani nie dotyczy.

- Luz niuńka, pracuję nad tym. Ale… mam prośbę. - blondynka gładko przeszła do biznesów, siadając na biurku po stronie Egora. Założyła nogę na nogę, lampiąc się na Rosjankę przez ramię - Za parę dni odbędzie się deathmatch. W starej cementowni w Downtown. Stary Zgred się zgodził i nawet za bardzo nie marudził. Wystartuje parę ekip. W tym Dziki. W duecie z Blue Angel. Jakby twoje dziewczynki zapodały klienteli temat. Chcemy roznieść info po mieście.

- Oo. - Annę najwidoczniej zaskoczyły te wieści. - I Dziki będzie w jednym duecie z Blue Angel? - ta wiadomość zdziwiła chyba Rosjankę najbardziej. W końcu jednak przyjęła to do wiadomości i zaczęła trawić tą informację. - Dobrze, że ty chociaż coś mówisz o tym. - Anna uniosła głowę by wymownie spojrzeć na brata z pretensją. - Dobrze, powiem dziewczynom by puściły ploty. - powiedziała w końcu ale na twarzy miała trochę nieobecny wyraz gdy pewnie już główkowała jak to wykorzystać na swoją korzyść.

- To świeża sprawa - Blue poczuła się w obowiązku stanąć za Ruskiem i wyjaśnić parę detali - Wczoraj skończyliśmy ogarniać co i jak. Wiesz jak jest ze Zgredem. Zanim coś postanowi trzeba odstawić szopkę z tym gównianym ciastem, kawą i całą pierdolencją. I tak: Dziki i Angel w jednym teamie. Najlepsze gwiazdy tego sezonu. Oczywiście nie musze mówić kto wpadł na ten genialny pomysł - wyszczerz jeszcze mocniej się jej poszerzył, gdy skromnie zatrzepotała rzęsami, odgarniając jasne włosy za plecy.
- Mam z tobą dogadać detale, brat - zwróciła się do rudego, przejmując od niego flaszkę i mocząc ryja w gorzale póki on jej nie wysuszył.

- Świetny pomysł. - rosyjska bizneswoman przyznała rację blondynce patrząc już nieco przytomniej a widząc pozę dziewczyny z Vegas nawet się lekko zaśmiała z tak postawionej aluzji. - A jak to załatwiałaś możesz coś wspomnieć tam i tu o “Grzeszniku”? Pewnie się tłumy zwalą do Downtown ktoś je będzie musiał pomieścić i obsłużyć prawda? Muszę pogadać z Allysą, może jakieś stoły i namioty uda się skołować. - powiedziała już bardziej do siebie niż do pozostałej dwójki zupełnie jakby odhaczała sobie w głowie punkty do załatwienia. Potem wyszła ale jak przystało na bizneswoman a nie rozwścieczoną osę.

Egor prychnął wciąż niezadowolony z przebiegu rozmowy ale nie chcąc inicjować kolejnej kłótni zrobił to już do zamkniętych drzwi.
- To o czym chcesz pogadać? - zapytał rozpierając się wygodniej na fotelu i patrząc w górę na siedzącą na biurku blondynkę. Wydawało się, że woli szybko zmienić temat na jakikolwiek inny.

Panna Faust zrobiła zbolałą minę, wyjmując z kieszeni paczkę fajek. Wystawiła ją do Kapelusznika, a potem sama wyłuskała fajkę i podpaliła żeby móc w spokoju zajarać, skoro Anna zmyła się z rewiru dzięki czemu zniknęło ryzyko że znowu zacznie piłować mordę.
- Pojebało się brat - westchnęła ciężko, pozwalając aby maska samozadowolenia spadła z wytapetowanego pyska - O tym deatchmatch chcę pogadać. Co, jak i kiedy… - zrobiła przerwę - I mam prośbę. - wzięła go za rękę, ściskając mocniej - Zgred mówił o niespodziance-niewiadomce. Ty jesteś jego człowiekiem od wyścigów… posłuchaj - westchnęła, zaciągając się od serca - Jadę z Angel w jednej furze, Zgred się na nią zasadził. Będzie chciał zdjąć, a jak ją to i mnie. Jeżeli się czegoś dowiesz… co to za niespodzianka, daj mi cynę, co? Wolę wiedzieć zawczasu z czym idę na parkiet i na ile może mnie rozjebać w tańcu.

- Ach tak… - Egor złapał w mocny, pewny uścisk dłoń Blue gdy usłyszał jak wygląda ta cała afera z jej punktu widzenia. Zastanawiał się nad czymś intensywnie. - Oczywiście, że dam ci znać jak tylko się czegoś dowiem, dziewuszka! - zapewnił ją gdy może dotarło do niego, że jego milczenie może zostać niewłaściwie odczytane.

- Ale na razie nic nie wiem. Z “Ambasadora” przyszło polecenie, że mamy się nie wtrącać i dalej robić swoje na ligowe Wyścigi. Jakbyśmy mieli wziąć udział pewnie by nam o tym powiedzieli. No ale właśnie w barwach szefa ma wystąpić Dziki i ta federacka lambadziara. - Egor machnął ręką jakby Blue Angel stała obok i wskazywał właśnie na nią. Najwyraźniej wciąż nie przepadał za Federatką.

- Ale skasować ją… - Kapelusznik urwał i oparł swoją rudą głowę na ramieniu a te oparł o poręcze fotela. Zastanawiał się chwilę nad tym. - Teraz niestety nie. Stary wydał rozkaz a Steve tego pilnuje. Więc to oficjalne. Niestety. Ktoś teraz skasuje tą niebieską przybłędę no to pewnie będzie White Handowi się tłumaczył. A raczej White Hand jemu. W odpowiednim kalibrze. - Egor mówił zamyślonym głosem lekko obracając fotel w jedną i drugą stronę gdy analizował możliwości i sytuację.
- Ale sprawa jest dość świeża więc może nie do wszystkich to dotarło jeszcze o tym cofnięciu wyroku. - przyznał po chwili zadumy wpatrzony w blat biurka upstrzony zawartością rozsypanej popielniczki. - Ale wiesz, ona tym swoim wygrywaniem pewnie zalazła za skórę niejednemu. Więc niekoniecznie w Downtown mamy monopol na jej głowę. - powiedział przenosząc wzrok w górę na siedzącą na biurku bizneswoman w kolorach błękitu.
- I jakby chciał jednak nadal ją skasować to mi to trochę się nie klei. Wiesz, jak stary się na kogoś zaweźmie to wręcz dba by było wiadomo, za co, i że od niego. Zresztą Steve też. No ale tym razem może… - główkował dalej nad tym zagadnieniem. - Ale wiesz. Jakby te deathmatch wypalił to byłby złoty interes. A wtedy ten Dziki i ta cała “lady” to by byli jak kury od złotych jajec. No wiesz, szkoda im łeb ukręcać przynajmniej póki znoszą te złote jajca. A w ogóle to się nieźle wkręciłaś wiesz? Jako stary przyjaciel rodziny dam ci dobrą radę. Zainwestuj i zadbaj o ten deathmatch. To wtedy też dla ciebie może być to złoty interes. Wyrobisz sobie markę i takie tam. - na koniec zaciągnął się papierosem i przysunął sobie przewróconą popielniczkę. - Widziałaś jaka kochana siostrzyczka? Parę butelek i jakie sceny robi. I teraz jeszcze poszła testować jakieś nowe focze. No powiedz dziewuszka, kto by jej lepiej przetestował niż ja? No jak brat, z braterskiej miłości przecież to dla niej robię a nie dla siebie. - Rosjanin ulał swoje żale pod adresem siostry i jej niesprawiedliwego traktowania.

Panna Faust słuchała pilnie, kiwając jasnowłosą głową w rytm tego, co słyszała. Rzeczywiście, z perspektywy przedstawianej przez Kapelusznika dało się dostrzec to, co do tej pory umykało, no ale w końcu on był stąd. Znał wszelkie niuanse i resztę hierarchii zaplutej dziury o nazwie Det.
- Do wczoraj rana chciał ją skasować. Sam Rączka mi dał fuchę, pamiętasz? No ale plany się zmieniły - rozłożyła bezradnie ręce. biznes bywał nieprzewidywalny - Wiem brat… i dzięki - przyznała szczerze, bez zbytniego pierdolenia - Kto nie ryzykuje, ten nie gra, a wiadomo. Do stołu podchodzisz tylko jak stawka jest odpowiednio wysoka. Wiesz że tatko znał się ze Starszym z Downtown? - zmieniła nagle temat, wyjmując rodzinną fotę i kładąc ją na blacie.
- On mi załatwił operację ręki, jebany ma całą dokumentację - prychnęła, biorąc drugiego łyka. Jakoś po wódzie lepiej się jej myślało - A Annie przejdzie. Poboczy się, pomarudzi i odpuści. Na dobrą sprawę… jakieś focze chyba będę mogła ci podesłać jak cię złapie posucha - posłała mu uśmiech rodem z reklamy przedwojennej pasty do zębów - Wróciłam do gry, Mordo. Jak wyjrzysz za okno zobaczysz moją nową furę. Ta niebieska.

- O job twoju… - Kapelusznik wydawał się kompletnie zaskoczony gdy Blue położyła przed nim fotkę z dawnego świata. Z dawną rodziną z której obecnie już niewiele zostało. Wziął w dłoń fotografię i przyglądał się jej z uwagą na tyle dużą, że pochylił się nad nią i wyprostował z rozwalonej dotąd pozycji.
- To Howard miał takie chody? O cholera… Ze Starszym? Ciekawe… - popatrzył w zamyśleniu na Julię lekko machając trzymanym zdjęciem. Z tą miną wydawał się jak żywcem zdjęty z grymasu jego siostry gdy też zaczynała coś kalkulować czy główkować.
- To musiałaś wywrzeć na nim niezłe wrażenie. Mnie się nigdy nie przyznał, że znał szefa. I to tak. - powiedział znowu unosząc zdjęcie nieco do góry bo na nim była ewidentnie urlopowa, sielska i rodzinna scena na jaką obcych się nie zaprasza. - I nawet o twojej ręce wiedział. I brał w tym udział? - kolejne rewelacje wymusiły na kapeluszniku skorzystania z butelki. Ale nawet gdy nalewał sobie w kieliszek to wciąż zdjęcie położone na biurku absorbowało jego spojrzenie i myśli.
- No, no, to niezły numer był z tego Howarda. - powiedział wracając do wygodnego opierania się o fotel. Dłoń zamarła mu na chwilę z napełnionym po brzegi kieliszkiem gdy nadal widocznie intensywnie myślał o całej tej sprawie.
- Ciekawe, że cię poznał. No bo na tym zdjęciu to jesteś całkiem mała. - powiedział wskazując na blond brzdąca siedzącego na kolanach też wówczas o wiele młodszego Starszego. Dorośli mniej się w końcu zmieniali przez dekadę czy dwie niż małe dzieci, których dopiero czekała cała metamorfoza w dorosłego człowieka.
- Myślisz, że Robert o tym wie? - zapytał wskazując kieliszkiem na leżącą fotografię. Z wprawą wieloletniego operatora kieliszków w prawie magiczny sposób udało mu się nim poruszyć a nie wylać ani kropli.

- Nie wiem czy Robert wie... może i tak, a może i nie - panna Faust pokręciła głową i rozłożyła ręce - Stary skurwiel wie od kiedy jestem w mieście, musiał dostać cynę. Wiedziałam kurwa że ktoś mnie obserwuje i to nie paranoja. Poza tym dał mi robotę - przeszczepy wróciły do tułowia, krzyżując się na kobiecej piersi - Lexa to nie człowiek, a organizacja... i mam ją znaleźć. Rozprowadzają prochy po Det. Zajebistej jakości, jak przedwojenne. Podróby, niedoróbki wojskowych stymulantów. Nieźle kopie, testowałam. A w ogóle to słyszałam że popierdalasz z Handem na pokerka. Wkręć mnie, chce z nim pogadać. - wyszczerzyła się nagle tym specyficznym uśmiechem biznesowym, po którym ktoś kto znał ją tak dobrze jak Egor mógł śmiało rozpoznać jakie to biznesy chodzą blondynie po głowie. W odwodzie miała jeszcze Max... przed wieczorem. Bo wieczór ponoć miała spędzić w dybach, a jeszcze wypadało wdepnąć do Dzikiego i przekazać info od Szarika. Czasu mało, roboty dużo... i jeszcze zaschło jej w mordzie.
Kurwa jego mać.

Stan zawieszenia między jawą, a śmiercią trwał… za krótko. Żywi mówili na to sen, San Marino wolała inną nazwę - czuwanie. Czas gdy ciało odpoczywało, a duch trwał w gotowości słuchając i czekając na inne zbłąkane dusze. Tym razem też jedna się znalazła, połączona ze światem materialnym za pomocą zniszczonego portfela ze zdjęciem i dokumentami, chociaż akurat ten umarły nie należał do zbyt zaborczych. Nie pchał się Mówcy na siłę w spektrum postrzegania, błąkając się na obrzeżach, wyczuwalny nie bardziej niż czyjś czujny wzrok zza winkla, gdy czasem idzie dostrzec poruszenie samym krańcem oka. Tuż przy zewnętrznym kąciku.
Zimno. Wilgoć. Czerń. Oddech zmieniający się w parę, zapach zbutwiałego drewna i bagna, wdzierające się przez nos aż do samego wnętrza czaszki. Niewygodna, twarda podłoga pod ciałem i drugie ciało tuż obok: ciepłe, żywe, oddychające miarowo pod szorstkim kocem barwy zgniłej zieleni. Albo brązu. Albo mieszanki obu tych kolorów. Pod nim dwoje ludzi z Krukiem pośrodku, przycupniętym na wysokości ich piersi i łypiącym smolistymi oczodołami na Więź, która nie miała prawa powstać. Ale powstała i miała się dobrze.
Wraz z powrotem świadomości pojawiło się znużenie, ból obitych mięśni i ten inny. Rozrywający umysł od środka - pokłosie zbyt długiego przebywania w świecie Popiołu. Gdzieś w dalszej perspektywie szamanka słyszała szum ulewy. W bliższej zaś poruszenie, przyciszone głosy i skrzypienie starego materaca. Głos Plamy, która mówiła… co nie było żadną nowością. Głos Diabła, odpowiadającego sennie, a potem z rozbawioną uwagą.
W jeszcze bliższej perspektywie, tej znajdującej się na wyciągnięcie ręki też zachodziły zmiany. Miarowy oddech łaskoczący czubek głowy zmienił się w serię krótkich sapnięć i westchnienie. Pomruk budzącego się do życia Żywego.
- Udajmy że przekroczyliśmy Barierę i zamieszkaliśmy wśród Popiołów - wyszeptała nie otwierając oczu, za to przyciskając się do Pazura na przekór konieczności wzięcia się za robotę.

- A trzeba do tego wstawać? - zapytał Nix sennym głosem i przecierając oczy wolną ręką. Westchnął gdy pewnie do niego też dotarł już ból egzystencjalny i cała przegniła, zimna i mokra rzeczywistość do jakiej powracali. Widocznie też wolałby się budzić w innej scenerii i okolicznościach. Po omacku jednak poprawił swój chwyt przyciągając trzymaną kobietę nieco bliżej o siebie.

- Właśnie nie trzeba - odmruczała, wciskając twarz pod koce i narzuty - Zostajemy i udajemy martwych aż zrobi się cieplej. Wstanie słońce, przestanie padać, a widma odejdą. Dopisze nam szczęście to nas nie zakopią, tylko zostawią w cholerę. Albo… może kamuflaż? Znasz się na kamuflażu? Zamaskuj nas… udamy że się zgubiliśmy…

Nix półprzytomnie prychnął z rozbawienia wciąż nie otwierając oczu.
- No pewnie, że nas tu nie zakopią. - powiedział uśmiechając się cicho. Jedna jego dłoń przyciskała do siebie kibić swojej żony. Druga wylądowała gdzieś w jej włosach przeczesując je leniwymi ruchami. - Tu jest tyle wody, że nic się nie da zakopać. - dodał po chwili jakby zdradzał jej wielki sekret.

- Nie bój się Śliczny - Otero ułożyła się wygodniej, nadstawiając głowę na głaskanie jak duża, oczaszkowana wersja cmentarnego kota - Co ma wisieć nie utonie, a co spłonąć wnet dziś spłonie… ale to nie nasz dzień na dołączenie do korowodu Duchów. - objęła go jeszcze mocniej, na granicy przyduszania w pasie. - Myślisz że Plama wystawi nam… - zamilkła, słuchając szeptów przy uchu - … lewe zwolnienie? Kiedyś… tak się robiło. Jak się nie chciało iść do roboty. A wy co robiliście w jednostce jak pogoda była chujowa i nie chcieliście świechtać poligonu?

- Lewe zwolnenie? - Nix otworzył jedno oko by łypnąć nim na żonę. Znowu chyba go to rozbawiło. Nieco przemodelował ich pozycję tak, że przesunął ją bardziej na siebie tak, że teraz właściwie bardziej leżała na nim niż obok niego. - U nas nie było lewizn. Pokazywali bramę do świata zewnętrznego i cały czas się darli nam na uchem, że nie musimy tutaj być. Że tam jest fajniej, lepiej, nikt się nie drze, nie polewają cię wodą ze szlaucha, nie robisz nieskończoność pompek, nie przeciągają cię po błocie pod drutami i w ogóle takie tam. I ludzie korzystali z tego wyproszenia. Aż zostali tylko ci których nic na świecie nie mogło zatrzymać by zostali Pazurami. Szóstka. Z naszej grupy została nas na końcu szóstka. Z 83. - podłożył sobie ramię pod głowę i chyba trochę odpłynął w głąb własnych wspomnień. Chwilę gdy to mówił uśmiechał się łagodnie ale wzrok gdzieś błądził mu w mroku przegniłego sufitu. Dłoń przesuwająca się przez włosy po skórze głowy San Marino też zdawała się zwalniać i poruszać bardziej samowolnie bez udziału świadomej woli właściciela.

Nożowniczka wzdrygnęła się w pewnym momencie opowieści, otwierając wreszcie oczy i wpatrując się w twarz najemnika z bliskiej odległości niecałej dłoni. Gładziła go po włosach i patrzyła, też zaczynając się uśmiechać. Moze i było zimno, może i mieli przejebane. Może nawet nie dożyją do następnej północy, ale mimo tego Pete wciąż potrafił rozczulać, gdy się tak lampił gdzieś w przeszłość, zostawiając ciało na zimnej podłodze.
- Polewali was wodą - powtórzyła ironicznie, mrużąc oczy - Ze szlaucha - doprecyzowała żeby nie zostawiać niedomówień, ani niejasności - Ile wypadków miała wasza kadra tak średnio w roku? Chyba… zabiłabym takiego gnojka który spróbowałby podobnej sztuczki. Był taki jeden, ale… - zacięła się, dobry humor i czar chwili prysły. Wzruszyła zbywająco ramionami - Używał wiadra. W końcu go zarżnęłam. Kiedy… odechciało mu się heheszków.

- Och, nie wątpię. - Pazur roześmiał się i pocałował żonę w usta. Przesunął palcami po jej policzku po czym znów powrócił głowa do swojego ramienia a drugą dłonią zawędrował na jej grzbiet. Palce mężczyzny zaczęły bawić się przesuwając się nieśpiesznie po okrytym kawałku skóry między kurtką a spodniami. - Ale wiesz co? - najemnik znowu podniósł nieco głowę by spojrzeć na twarz szamanki. - To już za nami. - skrzywił nieco wargi co pewnie miało znaczyć, że to przeszłość którą nie powinni się teraz obciążać.

Czarnowłosa głowa przekrzywiła się na bok, gdy San Marino łapała lepszą perspektywę. Kiwała potakująco w rytm słów swojego Żywego aż nagle zrobiła ironiczną minę, pochylając się aż zetknęli się nosami.
- Nie ma mowy - stwierdziła gładko i prawie bez złośliwej radości - Znajdę kawałek węża i zrobię ci odpowiednią pobudkę, kiedy nie będziesz się spodziewał. Żebyś z wprawy bojowej nie wyszedł, o szkoleniu pamiętał i innych plakatowych sprawach. Skoro już na mnie poleciałeś i cię wyrwałam… wiesz, jakby trzeba było ostudzić zapał, coś wymyślimy - zagryzła wargi aby się nie roześmiać.

- Taakk? - Peter uniósł brwi, potem pokiwał w zamyśleniu głową, wykrzywił jeszcze do tego wargi i w ogóle całościowo dawał znaki i świetlne i dymne, że się nad czymś poważnie zastanawia. W końcu widocznie się zastanowił wystarczająco poważnie bo się odezwał coś jeszcze. - Kurde a mnie się zawsze wydawało, że małżeństwo to wiesz, żona przynosi swojemu mężowi bambosze i piwo do ręki a on siedzi w fotelu przed telewizorem cholera nie mam telewizora, wiesz kochanie, musimy skombinować jakiś telewizor. - najemnik jak zaczął mówić to mówił płynnie, i monotonnie, i prawie niezmiennym tempem tak, że łatwo i gładko szło odruchowo łyknąć różne tematy i detale jakie poruszał jakby były jednolitym ciągiem myślowym. Na końcu spojrzał na twarz żony i pokiwał głową by podkreślić jakie ważne jest zdobycie tego telewizora do szczęśliwego pożycia małżeńskiego.

Szamanka westchnęła ciężko, przybierając zawiedzioną minę i nawet jej to zgrabnie wyszło.
- Kto ci takich głupot naopowiadał? Bambosze? Telewizor? I co byś tam oglądał? - wyprostowała się nagle, siadając na nim okrakiem, a głowę obróciła gdzieś w bok i ciemność w kącie pokoju. Chwilę z nią mamrotała, marszcząc czoło i krzywiąc usta, aż kiwnęła jej głową i wróciła do leżenia.
- Ligę superbowl ? Puchar Europy? Olimpiadę? Cokolwiek to jest, ale nie martw się. Po to masz mnie, żebym ci prostowała światopogląd. Na tym polega małżeństwo - westchnęła i zaczęła tłumaczyć bardzo powoli, aby odpowiednie fakty dotarły pod pazurową kopułkę, tak dotąd nieoświeconą i niedoinformowaną.
- Widzisz… wyrwałam cię dlatego, że mundury są idealnymi kandydatami na mężów. Umieją słuchać i wykonywać rozkazy. Do tego przywykli do paskudnej kuchni… albo sami gotują, więc żona w spokoju może zająć się ważnymi sprawami - mówiła łagodnie, głaszcząc lekko zarośnięty policzek męża kciukiem - Na przykład zajmować się zgrają kotów, czyścić broń… rozmawiać z Duchami.Iść na wódkę z kumplami z pracy. I telewizor? Nie potrzebujesz telewizora kochanie, lepszy laptop. - wyjaśniła i tą niejasność, uśmiechając się czule - Ogarniemy laptopa… widzisz? Jak to milo i szybko pyka, jak to nasza wspólna decyzja?

- Hmm… laptop? - Peter zmrużył oczy i zmarszczył brwi z zastanowieniem jakby na poważnie zastanawiając się nad tym co mówiła. Ponieważ siadła na nim okrakiem wychodząc poza zasięg jego dłoni to jego dłoń i palce zaczęły się przesuwać po tej części jej anatomii do jakich sięgnęła w tym wypadku było to jej udo.
- No, może, może… Ale wiesz, telewizor to taka klasyka. Amerykańska tradycja i styl życia. - przeniósł wzrok z uda Emi na jej twarz by podkreślić swoje racje chociaż dłonią nie przestawał się bawić jej udem.
- I mundurowi słuchają rozkazów i sami gotują? A żona może iść na wódkę? Z kumplami? - zmrużył oczy sprawdzając czy dobrze zrozumiał sens wypowiedzi małżonki. - Hmm… Ale to jak mundurowi są tacy zajebiści to właściwie po co im żona? Jak i tak wszystko robią sami? - popatrzył z przekorą w oczach i drwiącym uśmieszkiem na czarnowłosą szamankę jaka na nim siedziała.
- I mówisz, że to ty mnie wyrwałaś? Tak? Hmm… No wiesz, ja to jakoś inaczej pamiętam. Wiesz, takie rozmaślone spojrzenia, wpadanie w ramiona i takie tam ochy i achy… no tak, tak, tak jakoś to było… - pokiwał głową jakby przypomniał sobie wydarzenia z ostatniej nocy i wieczoru. - O jakoś tak właśnie. - powiedział gdy nagle popchnął kolanem w jej tyłek tak, że opadła na niego. A on wtedy złapał ją przytrzymując przy sobie. - Dokładnie tak. W same ramiona. - pokiwał głową w zadowoleniu i z ciepłym uśmiechem i na ustach i w oczach patrząc na twarz jaka znowu była w zasięgu jego twarzy.

- Po co żona? - kobieta zaśmiała się krótko na manewr zmiany pozycji. Chętnie dała się położyć, objąć i ledwo padła na klatę w mundurze, zostawiła pocałunek na środku czoła Petera.
- Jak to po co? - wróciła gładko do prostowania światopoglądu, udając że wcale nie ma z tego masy radochy. - Żona jest po to, żebyś mógł się chwalić przed kumplami, że jakaś w końcu cię chciała… i wspaniałomyślnie adoptowała, aby użerać się w obu światach. - westchnęła rozdzierająco dając znak jak jej z tym faktem ciężko. Chciała dodać coś jeszcze, ale z posłania obok rozległo się nagle rytmiczne stękanie, przetykane odgłosami ciamkania i mokrego ssania. Szamanka odwróciła twarz w tamtym kierunku i zaśmiała się cicho, wskazując mężowi głową drugi rozentuzjazmowany barłóg.
- Poza tym za coś takiego żonie nie musisz płacić - wyszczerzyła się, przechodząc na szept i zawisając mu nad twarzą - Ani płakać, ani prosić. Poza tym możesz mieć ten mundur i być zajebisty, ale dzieciaka sam sobie nie zrobisz - teraz już szczerzyła się bezczelnie od ucha do ucha - Koledzy też ci nie pomogą… no chyba że masz żonę. A koledzy są niezgorsi, ona się czuje zaniedbana i takie tam historie, wiadomo jak bywa…. i co? Jakie maślące wzdychania, jakie lecenie… co ty brałeś że takie zwidy załapałeś - popatrzyła na niego w parodii groźnej miny - I najważniejsze. Dlaczego się nie podzieliłeś ze swoim Mówcą?

- Hmmm… - tym razem z ust leżącego najemnika rozeszło się dłuższe westchnienie gdy w myślach obrabiał to co powiedziała leżąca na nim żona. Też na chwilę odwrócił wzrok by zerknąć na drugą parkę, tą zajmującą i zajmującą się sobą na kanapie. Wrócił jednak spojrzeniem z powrotem do twarzy przed sobą. Palcami zaczął znowu poprawiać i odgarniać czarne loki spadające z głowy na twarz szamanki.
- I nie muszę płacić za takie coś i jest pod ręką tak? Hmm... - pokiwał głową obracając w głowie ten pomysł. - No… No okey, niezłe… - zgodził się w końcu kiwając głową i pacnął palcem czubek nosa szamanki. - I mówię o tych maślących spojrzeniach jakie miałaś wcześniej. Widocznie nie widziałaś samej siebie. Ale możesz zaufać swojemu mężowi. I uwierzyć mu jak było. - Pazur pokiwał głową z przekonaniem by przekonać do tych słów i leżącą na nim kobietę. - Właściwie… To teraz też masz te rozmaślone spojrzenie… - doprecyzował trochę odsuwając głowę na ile mógł by spojrzeć na twarz kobiety z ciut lepszej perspektywy. - I miałbym z tobą podzielić się z tobą tym towarem? Ehh, no dobra, niech będzie… czekaj, czekaj, jak to szło… - Nix zmarszczył brwi i wolną dłonią przesunął palcami po krawędzi szczęki San Marino. Potem przesunął ją ku jej brodzie, ustom i w końcu podrażnił przez chwilę jej wargi delikatnym dotykiem jakby próbował coś tam wymacać, znaleźć czy namierzyć.
- Aaa… już chyba wiem jak to szło… - pokiwał głową ucieszony i po chwili jego palce przy ustach Emily zostały zastąpione przez jego wargi.

- To jest ironia, nie rozmaślenie. Jak laska tak na ciebie patrzy nie znaczy, że jej miękną kolana… - nożowniczka zdążyła wymruczeć zanim nie została zamknięta skuteczniej niż przez odpowiednią ripostę. Ledwo ich usta się zetknęły przez zimne, blade ciało przeszedł prąd. Złapała twarz poniżej w dłonie, unieruchamiając ją i przypuszczając własny atak językiem w głąb wrogiego terytorium. Całowała mocno, długo, aż nawet jej zaczęło brakować tchu, chociaż w nieoddychaniu miała całkiem niezłą praktykę, jako ktoś nie do końca żywy. Zabierała na zapas to co jej dawał, korzystała z tak chętnie i wdzięcznie podstawionej podpuchy już nie udając że cała scena nie robi na niej żadnego wrażenia.
- Tym razem nie mamy kamery - parsknęła gdy wreszcie musiała się od niego oderwać, co wykorzystała inaczej. Puściła jego głowę, zamiast niej chwytając bluzę munduru, a konkretniej guziki. Najchętniej by je zerwała, byle szybciej… no ale potem będą potrzebne. Szkoda.

- Ooo… to jak laska się we mnie wślepia to to nie jest maślenie? O cholera a już myślałem, że tyle lasek na mnie leci… - Peter całkiem udanie udał zmartwionego tym swoim odkryciem jakiego dokonał dzięki oświeceniu przez swoją małżonkę. Przez chwilę dał się biernie rozbierać ale w końcu dobra passa San Marino się skończyła. - Tyy, czekaj, czekaj… coś mi tu nie gra… - powiedział gdy podniósł nieco głowę i popatrzył na już rozpięty przez czarnowłosą kobietę mundur i jej dłonie myszkujące już po jego podkoszulce i tuż po. Facet wydawał się promieniować żywym ciepłem jak jakiś żywy grzejnik. - A już wiem! No źle się do tego zabierasz. - powiedział kręcąc głową i nieco podnosząc wzrok ku twarzy właścicielki tych dłoni. Znowu ją złapał, tym razem za ramiona i pociągnął do siebie, że znowu wylądowała na nim. Ale na tym nie skończył. Obrócił ją jeszcze wzdłuż osi tak, że nadal na nim leżała ale tym razem plecami.
- O, i teraz tak jeszcze tylko trochę tutaj… - wymruczał mężczyzna i teraz jego dłonie zaczęły błądzić po torsie kobiety swobodniej rozpinając i rozsuwając to co miała na sobie by dostać się do tego co miała pod spodem.

- Jakoś… będziesz musiał z tym żyć. Myślenie… nie zawsze wychodzi, nie dygaj. Każdy tak ma - mruczała ospale, przymykając oczy. Bez szemrania dała się wyłuskać z koszuli i płaszcza, a potem podkoszulki i stanika, korzystając z okazji aby w najlepsze i za całkowitą darmochę grzać plecy o jego pierś. W międzyczasie zajęła dłonie rozpinaniem spodni. Najpierw swoich, bo miała bliżej, wygodniej i nie trzeba było do tego odklejać się od termofora pod spodem.
- Nie gadaj że tego też cię panowie w mundurach uczyli. Szkolenie na Pazura, gdzieś w zimnym, obskurnym rowie. Indywidualne, dogłębne… numer lekcji 69 - zaśmiała się, ulegając podszeptom otaczających ich widmowych postaci, które widziała tylko ona. - I co, dużo takich do ciebie wzdychało? Ten mundur, ta buźka z plakatu - westchnęła, wciągając na siebie koc i nakrywając ich oboje - Będę musiała ogarnąć noże. Dużo noży. trucizny… na wypadek jakby jakaś się przypałętała i mi się nie spodobała. Nie lubię blondynek, nie jarają mnie, więc takiej na trzecią nie zaprosimy.

- Nie lubisz blondynek? - Nix też chyba podłapał ten żar dyskusji, tematów i czynności jakie właśnie przerabiali i to nawet ze sporym zaangażowaniem. Oddech znacznie mu przyśpieszył i dłonie też chciwie wędrowały po coraz bardziej odkrytym a wreszcie całkiem odkrytym ciele żony. Przytrzymywały za jej boki, przesuwały się ku jej brzuchowi, niżej, tam w te wrażliwe miejsce między udami, i wyżej, ku jej piersiom, i jeszcze wyżej ku szyi, twarzy i ustom. - I mówisz na weźmiemy jakąś na trzecią? - Pazur mówił już trochę jakby miał problemy z koncentracją bo czynności ruchowe jakie właśnie przerabiali znacznie bardziej przykuwały jego uwagę.
- Okey, okey… - pokiwał głową i przesunął się ustami bliżej ucha, potem policzka i przesunął go drugą dłonią w swoją stronę tak by się mogli swobodniej pocałować. - Zawsze wiedziałem, że jesteś zajebista! - zamruczał cicho w przerwie między pocałunkami. - Ale wiesz, chwilowo tej trzeciej nie mamy… - pokiwał głową przerywając pocałunki i zgarnął kosmyki czarnych włosów jakie przykleiły się do twarzy Emily. - Ale wydaje mi się, że możemy przerobić tą lekcję 69. Nie jestem pewny czy wszystko pamiętam ale… - wyszeptał do jej ucha po czym zaczął całować jej kark. - Zostań tu na chwilę co? - zaproponował nieco unosząc ją tak, że musiała opierać się na własnych kończynach. W tym czasie on z ustami i dłońmi zaczął przesuwać się pod nią i jej plecami schodząc do coraz niższych partii jej ciała.

- Oczywiście że jestem zajebista. I niesamowita. - San Marino zgodziła się z mężem, skoro wreszcie przynajmniej ten punkt szkolenia opanował. Pozostałe szły mu nieźle, ale zabierał się za nie od złej strony. Mimo tego wykazywał takie zaangażowanie, że przerwanie mu odpadało. Nożownika wygięła tułów w łuk ku górze, ułatwiając mu zejście do parteru i tego co tam sobie wymodził pod kopułką.
- Trochę nie w te mańkę, ale i tak może być - wymruczała łaskawie, zamykając oczy z nieobecnym uśmiechem. - Na początek może być - dodała zaraz, przekrzywiając kark aby rzucić okiem co tam się pod nią wyprawia.

- Rzeczywiście chyba coś pochrzaniłem. Coś mało zawinięte wyszło te 69. - powiedział w końcu Nix coś jakoś specjalnie jednak nie zdziwiony. Zdążył w międzyczasie zejść do strategicznie ważnych rejonów anatomii czarnowłosej kobiety. I zabawił tam dłuższą chwilę odrabiając tam zarówno prace ręczne jak i egzamin ustny. Ale w końcu widać zorientował się, że jego samego w tej nie do końca udanej 69 ma kto obrabiać. Pokiwał więc głową i wyciągnął rękę w stronę żony by ta mogła mu ją podać. Potem trochę ją pociągnął i teraz ta klasycznie odwrócona pozycja była już bardziej klasyczna właśnie.
- Teraz chyba powinno być lepiej. A nie się tam gdzieś opieprzasz na wysokościach jak twój mężczyzna tak ciężko pracuje w pocie czoła. - dopowiedział z satysfakcją wracając do przerwanych na chwilę manewrów tylko w nieco innej pozycji.

- Opieprzam? - szamanka prychnęła poprawiając się wygodnie na materacu i pokręciła głową gdzieś między jego udami - Mam cię po palcu prowadzić co, gdzie i jak? Sama sobie zrobić dobrze, zanim ogarniesz w którą stronę co się robi? Nawet zacząłeś z dupy strony - rzuciła tonem skargi, całując porośnięte włosami podbrzusze - Ale dobrze, niech będzie. Żebyś potem nie gadał że cię żona niczego przydatnego nie nauczyła i pozwoliła chodzić takiemu nieogarowi - zgodziła się wreszcie na rozpoczęcie lekcji, zabierając się za to samo, co niedawno widziała na posłaniu obok. Czarnowłosa głowa poruszała się rytmicznie w górę i w dół, dzieląc uwagę, siłę i pieszczoty z drugim ciałem, tym poniżej. Sól i zapach mężczyzny wypełniły jej nozdrza, tak jak ciepłe ciało usta, drażniąc zmysły. Pracowała pilnie, z zaangażowaniem, pokazując jak poprawnie brać się za właściwą część zabawy.

Gdzieś tam od strony podbrzusza i ud kobiety doszło ją zadowolone westchnienie mężczyzny. Nix na chwilę przerwał swoje manewry ciesząc się przyjemnością serwowaną przez Emily.
- Oj, nie marudź. - powiedział w końcu a jego dłonie zawędrowały z powrotem do jej wypiętych pośladków. Jego dłonie wydawały się w porównaniu ze skórą z jaką się stykały kontrastująco gorące. - Jakoś coś nie narzekałaś jak było od tej dupy strony. - powiedział zaczepnie przesuwając dłońmi po tych samych rejonach po jakich przed chwilą wędrował dłońmi i ustami tylko w odwrotnej pozycji. Podrażnił się z żoną przesuwając znowu po samym, głębokim centrum jej pośladków. A w końcu zaczął się znowu rewanżować przyjemnością z tej bardziej tradycyjnej strony.

Pełne usta stłumiły pierwsze jęki, ruchy nożowniczki stawały się pospieszne, niecierpliwie.
- Nie narzekałam, bo musiałam przyciąć komara - oderwała się żeby mruknąć mało składnie i wrócić zaraz do zabawy w lizanie, ssanie i prace ręczne. Nadstawiała się też z drugiej strony, głośnym stęknięciem reagując na każdy dotyk i oddaną pieszczotę. Koc zleciał na ziemię, chyba żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Nie zamierzali też przerywać szkolenia, gdy ciśnienie rosło, nadając ruchom nerwowości i wyczekiwania.

- Przyciąć komara? Czy ja cię nudzę? - Nix jak na złość przerwał swoje manewry pozostawiając w miejsce rozgrzane i zawilgocone po manewrach swoich dłoni, ust i języka tylko chłodny powiew płynący gdzieś od strony mrocznych bagien. - Może chcesz coś na pobudzenie? - zapytał po chwili irytującego czekania i przesunął dłonią po wypiętym pośladku szamanki. A potem trzepnął go otwartą dłonią aż rozległ się charakterystyczny, klaszczący odgłos.

- Co… taki jesteś cwany i twardy? - nożówniczka też przerwała zabawę, rzucając pełne pretensji spojrzenie za plecy - Ledwo dzień temu się ohajtaliśmy i już chcesz żonę bić? Może zamiast tego telewizora ci ogarnę koszulkę na ramiączka - prychnęła i dodała złośliwie zaciskając mocno rękę na śliskim od śliny penisie aby przypomnieć że też może przypadkowo coś mu zrobić - Żonobijkę. A dla siebie chłopobijkę. Bo jak na razie nie pokonałeś mnie w walce, Śliczny.

- Au. - Nix syknął cicho gdy dłoń żony zacisnęła się na jego wrażliwym miejscu. Potem jednak z wesołym błyskiem w oku spojrzał na małżonkę. - Ależ Emi. - westchnął z wyrzutem patrząc poważnie w oczy żony. Przy tym przybliżył twarz do jej pośladków i pocałował miejsce które przed chwilą uderzył.
- Ja cię nie biję. - powiedział jakby to wyjaśniało wszelkie sprawy i wątpliwości. - Ja jedynie cię instruuję i pobudzam. Dla twojego dobra. Tak z miłości. - powiedział przez ten czas zahaczając o wciąż wypięte pośladki a to ustami, a to zębami, a to językiem. - Ale wiesz co? - powiedział nieco odsuwając się od Emily i gładząc znowu dłonią jej pośladki. - Jak ci tak na tym zależy to więcej cię nie będę pobudzał i instruował. Powiedz tylko słowo. - popatrzył na nią z wyczekującą radością.

- Widać że nie masz doświadczenia i trzeba ci pokazywać po palcu co i jak. - gangerka sapnęła zrezygnowana, wychyliła tułów do tyłu, praktycznie siadając na gadającej twarzy Pazura - Przestań marudzić - stęknęła, samej też wracając do zabawiania jego, siebie i dla wspólnej przyjemności.

- No to pokazuj, pokazuj, zobaczymy co z tego wyjdzie. - odparł i wrócił do swojej doli dzielenia się przyjemnością. Z zaangażowaniem wczuwał się w obrabianie i ręczne i ustne dolnych uroków swojej żony. Zabawiali się tak jeszcze nawzajem przez chwilę ale Pazurowi widocznie to już nie starczało.
- Wiesz co? Teraz chodź, ja ci coś pokażę. - Pazur trochę popchnął a trochę pociągnął San Marino tak, że najpierw trochę jakby z niego zleciała a potem jego ręce nakierowały ją z powrotem twarzą do niego. - Taka surwiwalowa sztuczka. Nadziewanie na patyk. - wysapał już porządnie rozochocony i dyszący z podniecenia. Po czym zaczął nakierowywać Emily by połączyć te ich dwie części które dotąd z takim uczuciem i zapałem wzajemnie sobie obrabiali.

- A czy ja ci padlinę przypominam? - ofukała go podczas przekręcania, jakoś specjalnie nie protestując - Przecież się myłam. Wczoraj - dodała z pretensją, ładując mu się na kolana i sam moment gdy w nią wszedł kwitując głośnym jękiem.
- Nie rób siary, tylko bierz się do działania. Co tak siedzisz jakby ci nigdy żadna kobieta nie wlazła na kolana. Jesteś chyba Pazurem, a nie jakąś popierdółką, co?

- O. Taka mocna jesteś? Taka pyskata? No to zobaczymy. - powiedział Nix z prowokującym uśmieszkiem. Zaczęli podskoki w pulsującym rytmie gdy kobieta co chwilę podskakiwała na leżącym mężczyźnie. On sam albo trzymał ją za boki, biodra albo błądził co jakiś czas dłońmi po jej ciele. Ale jakoś piersi w magiczny prawie sposób zdawały się przykuwać jego uwagę i zainteresowanie. W końcu rozgrzane wcześniejszymi zabawami ciała zaczęły zbliżać się do punktu kulminacyjnego. Pazur wyczuwając, że ten kluczowy moment jest tuż, tuż wygiął się w łuk ale prawie w ostatnim momencie przewalił skoncentrowaną na przeżywanej przyjemności żonę na bok i zaraz potem władował się na nią przygniatając ją swoim ciężarem. Jeszcze kilka ostatnich prawie niekontrolowanych ruchów i mężczyzna wygiął się w łuk nad kobietą w jęku przyjemności i ulgi. Chwilę tak pulsował wyprostowany nad nią aż wreszcie zziajany opadł na nią. Pocałował ją jeszcze gdy zaczynał łapać oddech a w końcu ciężko przewalił się obok niej.
- Noo Emi… Jesteś niesamowita… - wymruczał z zadowoleniem.

- Mówiłam - nożowniczka wysapała, leżąc na plecach i łapiąc spazmatycznie oddech. Gapiła się ze szczęśliwą miną w dziurawy, popękany sufit, przyciągając do siebie Pazura i obejmując go czule. Jak niby miała się z nim rozstać na parę miesięcy? Puścić gdzieś samego na tak długo? Wytrzymać bez tej rozbrajającej gęby, dotyku. Obecności i ciepła. Durnego optymizmu przeganiającego trupią melancholię daleko poza horyzont.
- Nie chcę żebyś wyjeżdżał. Nie wytrzymam bez ciebie - powiedziała cicho, patrząc mu w twarz z bliska. Część o zbliżającej się zaraz walce ominęła. Wolała o tym nawet nie pamiętać.

- Ciii Emi. Będzie dobrze. Jakoś się z tego wszystkiego wygrzebiemy. - Pete uspokajająco szepnął do Emily i przyciągnął ją do siebie. Pocałował ją w usta. Tym razem czule i delikatnie jakby się pierwszy raz całowali na jakiejś starodawnej potańcówce albo jakby bał się ją spłoszyć czy zrobić krzywdę. Potem przytulił ją do siebie obejmując ramieniem i pozwalając by jej głowa opadła na jego pierś.

- Chcesz ten telewizor to ci go znajdę. Jakoś skołuję - gangerka chętnie z tego skorzystała, ciesząc się jeszcze paroma chwilami spokoju, normalności i szczęścia - Poszukam frajera z takim gamblem i go skroję… coś wymyślę. A tego browara to ty mi wisisz, nie myśl że zapomniałam - uśmiechnęła się, po omacku szukając jego dłoni - Tylko się nie roztyj i nie sflaczej od tego tv i piwa. No i prąd. Będzie potrzebny prąd żeby to łaziło.

- Ja ci wiszę piwo? - Nix spojrzał na kobiecą twarz tuż przed swoją twarzą jakby doszukiwał się jakiejś próby żartu czy ściemy. Ale w końcu na poważnie czy nie machnął wolną ręką bo drugą splótł palce z dłonią Emily. - No ale jak tak mówisz Emi to pewnie masz rację. Jak tylko będzie okazja to postawię ci je. - powiedział pogodnie przystawiając sobie jej dłoń do ust i składając na niej krótki pocałunek. - A z tym telewizorem daj spokój, jaja sobie robiłem. Po co komu taki ciężki złom? - roześmiał się ironicznie. - Ten twój laptop to o wiele praktyczniejszy i lżejszy. Wpakuje się w plecak i jest. A takie krówkso na pół ściany? No nawet w samochód by było ciężko. - powiedział niefrasobliwym tonem.

- Widzisz? Mówiłam że potrzebujemy laptopa - kobieta uśmiechnęła się zębato, przeczesując krótkie włosy najemnika - I dobrze, że to widzisz. Jednak dobrze podejmować wspólne decyzje, no nie? Od razu się kręci… a piwo. Ciągle mi wisisz piwo - pokiwała głową z namaszczeniem. i udała zastanowienie - Ty mi wisisz tego browara odkąd wleźliśmy do tego płonącego pierdolnika po starego Plamy. Za to, że ci kryłam dupkę… i jeszcze własną piersią chroniłam przed tamtym złamasem co go za długo na wędzarni trzymali - zamrugała sprzedając odpowiednią wersję i nie zapominając o Hektorze - A ten tv… może kiedyś, jak się zadekujemy gdzieś na jednym adresie. - wzruszyła ramionami żeby nie było że neguje wszystko co maż powie.

- Mhm. Dobrze mówiłaś Emi. - Nix uśmiechnął się zgodnie i pogodnie po czym pocałował żonę w skroń. - Z piwem widzę jak najprędzej musimy zawinąć do jakiegoś baru bo jak tak dalej pójdzie w tym tempie to się tego na skrzynkę uzbiera albo dwie. - roześmiał się rozbawiony tym swoim rosnącym, piwnym długiem. - Tv może kiedyś. Jak się gdzieś zadekujemy. - uśmiechnął się znowu i znowu wrócił spojrzeniem do oczu żony. Pacnął ją lekko palcem w czubek nosa. - A jak jest okazja i tak sobie planistycznie gadamy to masz jeszcze jakieś pomysły na przyszłość? - zapytał patrząc na Emily zaciekawionym wzrokiem.

- Jak się skończy ten burdel i wrócisz tu na stałe - zamyśliła się, uciekając w te pogodniejsze rejony Żywych bez wojny nad karkiem i zobowiązań wobec kompanii albo gangu. - Pojedziemy do twoich starych się pokazać. Niech im gul stanie, a co tam… Mówca nawet się umyje. Znowu - westchnęła dając jasny sygnał do jakich poświęceń jest gotowa - Zobaczą taką prawilną dupę w mundurze, do tego oficera Pazurów. I jeszcze z taką zajebistą żoną obok. Gały im wypadną, a jak twój stary będzie się sadził to mu obiję mordę. Z przyjemnością. Nie dam ci zrobić krzywdy, nikt więcej nie będzie cię gnoił. Mówca daje słowo. Przysięga na Popiół - teraz już szczerzyła się ewidentnie, głaszcząc go po policzku - I nie wiem jak to zrobisz, ale Mówca chce mieć dom. Na ziemi. Z ogrodem. Płyty nagrobne i dzwonki z kości sama zorganizuje. I piwnicę. Tylko będziesz musiał się przyzwyczaić do spadających rzeczy. Kroków na korytarzu, gdy nikogo na nim nie widzisz… Duchy potrafią być męczące dla Żywych, zwłaszcza gdy coś chcą… a ciągle chcą. Ale tym sobie tej ślicznej główki nie zawracaj - pocałowała go w czoło.- No i bimbrownia w piwnicy. Dla tej pary złamasów, żeby jak już przylezą w goście mieli gdzie się zamelinować i nie wkurwiali na piętrze.

- Ci dwaj? - Nix skrzywił się jakby akurat “o tych” dwóch wolał sobie zbyt często nie przypominać. Chwilę międlił gulę w ustach zanim odezwał się dalej. - Gorzelnia w piwnicy? Może w jakiejś szopie? Obok domu. Wiesz tak na wszelki wypadek. A ci dwaj to często by musieli przyłazić? Są wkurzający. - Pazur którego na chwilę myśli o gorzelni trochę odwiodły od Bliźniaków nagle znowu jakby sobie o nich przypomniał. Spojrzał pytająco na żonę jakby chciał sprawdzić czy może jednak nie żartuje przypadkiem.
- A dom spoko. Pełno tu domów. Zresztą wszędzie. Coś sobie wybierzemy. I z ogrodem i w ogóle. - z tą częścią ciemny i krótko ostrzyżony brinet chyba zdawał się zgadzać bez zastrzeżeń. Przyciągnął do siebie żonę mocniej i wpatrywał się gdzieś w mrok sufitu jakby tam szukał natchnienia albo coś myślał w tym temacie. - Pogadam z szeryfem. On jest miejscowy i wydaje się w porządku. Może coś mi podeśle za namiar. - mąż zwierzył się żonie ze swojego pomysłu. Znowu chwilę błądził gdzieś w tej sufitowej ciemności ze swoimi myślami. I chyba coś mu się przypomniało.
-Z moimi starymi no tak. Chciałbym tam pojechać i pokazać się. I z tym. - pokazał na leżący obok mundur na którym nawet w półmroku widać było nieco jaśniejsze oznaczenia oficera na kołnierzyku. - No i taką niesamowitą dziewczyną co mnie zechciała. - powiedział patrząc w drugą stronę na swoją żonę i przeczesując palcami jej czarne włosy. - Ale nie no bić czy co… Co jak co ale to jednak moi starzy. Mimo wszystko. A jak stary będzie się jednak sądził to chyba jestem już na tyle duży, że sam go trzasnę. Ale myślę, że ich zamuruję na nasz widok. Zobaczysz jak rozdziawią gęby ze zdziwienia. Wszyscy. - roześmiał się cicho z mściwą satysfakcją w głosie. - A ty? Chciałabyś gdzieś pojechać? Albo coś innego? - zapytał zerkając ciekawie na czarnowłosą kobietę leżącą obok.

- Szopa powiadasz… - nożowniczka zamyśliła się, rozważając ten wariant i kiwnęła na zgodę - Pasi, jak będą drzeć mordy albo coś odwalać to się im rzuci granat bez obawy że coś przebije się do części mieszkalnej - wyszczerzyła się złośliwie na myśl o dwójce złamasów i skrzywiła się - Ale flashganga, nie odłamkowy. Jesteśmy teraz z jednej krwi, siara tak jakbym ich zajebała. Jeszcze się przydadzą, no i… wkurwiają, ale to moi bracia. Masz szwagrów jak marzenie - zarechotała i ułożyła się wygodniej na jego piersi, patrząc mu w twarz - Pogadam z Diabłem. No… jakoś zagadam. Pozwoli mi iść gdzieś niedaleko… albo gdzieś na wyspie coś znajdziemy. Ale znajdziemy - zapewniła nie widząc opcji aby miało być inaczej - Widzisz? Ta wycieczka do twoich starych to zajebisty pomysł. Skrzykniemy chłopaków, damy po parę flaszek za fatygę to nas kopną gdzie trzeba. Lenin jest wkurwiający jak gada o tej swojej rewolucji, ale ma łeb na karku i często jest w trasie. A jak on to i Tweety. I tam jeszcze ktoś, żeby nie było nudno i po drodze żaden debil nas nie wziął za łatwy łup - szybko dołożyła własne spostrzeżenia i puściła mu oko. Wzięła oddech i spoważniała - “Co cię zechciała”? Kurwa Pete… tobie też mam pierdolnąć mowę motywacyjną? To raczej ty chciałeś mnie. Pazur i wiedźma. - skrzywiła się, dmuchając mu z premedytacją w szyję - Kto normalny brałby Mówcę pod swój dach? Widziałeś… - zamilkła na chwilę i nawijała dalej - Widziałeś co potrafię. Jak pojedziemy do twoich starych ten punkt pominiemy, co? Żeby nie robić… kłopotów. No i czy chciałabym gdzieś jechać? - tu się zamyśliła, skubiąc dolna wargę zębami - Chyba… chyba tak. Nie wiem, czy jest sens. Może wystarczy kartka i zdjęcie. Znak, że żyje i… wreszcie chyba… coś zrobiłam dobrze.

- Lenin i Tweety? To ci od furgonetki? - Nix zmrużył oczy chyba niepewny czy dobrze kojarzy osoby o jakich wspomniała Emily. W końcu kiwnął głową. - No tak, oni mogą być no i mają brykę. Ale wiesz, jakby co to na pewno znajdziemy inny transport. - dodał szybko chyba po to by się nie przejmować jeśli by ta opcja nie wypaliła. - A z tym chceniem. - uśmiechnął się i znowu przewalił żonę tak by bardziej leżała na nim niż obok niego. Złączył swoje dłonie gdzieś na pograniczu jej krzyża i pośladków zupełnie jakby tańczyli jakiś powolny taniec - przytulaniec. Tylko, że leżąc nieruchomo na starym zatęchłym materacu.
- Może pójdźmy na ugodę i powiedzmy, że oboje się chcieliśmy tak samo by żadne nie było poszkodowane. - powiedział uśmiechając się do jej oblicza. Na chwilę puścił jedną dłoń i znowu poprawił niesforne, czarne loki w opiekuńczym geście. - No powiedz. Gdzie byś chciała wysłać tą kartkę. Albo pojechać. - zapytał ciszej i łagodniej.

Czacha milczała uparcie przez dłuższa chwilę, skubiąc strupa przy obojczyku swojego Żywego. Wreszcie go zeskrobała i zdmuchnęła na ziemię.
- Mówca chciałby pojechać na południe. Tam mieszka Ojciec Frank… pastor. Pomagał Mówcy. Składał go i nigdy… nie wygonił. Próbował pomóc, ale Mówca nie chciał pomocy… bo w tym nikt mu nie pomoże. Nie zabierze głosów - powiedziała cicho, zabierając się za drugi strupek trochę niżej - Ale tam lepiej nie jechać samemu. Stamtąd blisko do - zgrzytnęła zębami, zajmując pozornie cała uwagę skrobaniem po skórze Petera - Po co zapraszać pogoń, albo dawać jej trop? Może… lepiej niech wszyscy sądzą, że Mówca przeszedł przez Barierę i nie ma go już wśród Żywych.

- Aha. - Nix chwilę słuchał i przyglądał się operacji zdrapywania małych strupków z własnego ramienia. Zastanawiał się chwilę nad tym mu powiedziała jego żona. W końcu wziął jej twarz w obie swoje dłonie tak, że musieli sobie patrzeć w swoje oczy. - Posłuchaj Emi. Jak chcesz pojechać do tego ojca Franka to pojedziemy. Resztą się nie przejmuj. Coś wymyślimy. - powiedział uśmiechając się lekko i pocałował żonę w usta. Gdy się odsunął puścił jej jeszcze wesołe i łobuzerskie oczko.

- Gdyby spytać Diabła... bo i tak będzie musiał pozwolić mi odejść… może da się ugadać paru złamasów. Na wszelki wypadek. Chciałbym… go zobaczyć - próbowała skopiować uśmiech, ale niezbyt jej wyszło - Żeby zobaczył że u mnie dobrze i się nie martwił. Ucieszyłby się. Ciebie polubił. Dał na drogę śliwowicę… kurwa, ta para zjebów wychlała już wszystko co dostałam na wyjazd ostatnio - wymamrotała z niechęcią i pokręciła głową - Tak, masz rację. Coś wymyślimy. Jak wrócimy od twoich starych… jak już tu wrócisz. Na stałe.

- Myślisz, że by mnie ten ojciec polubił? Przecież mnie nie zna. - Pazur oparł znowu głowę o jedno ze swoich ramion i widocznie się rozluźnił. Drugą ręką bawił się przejeżdżając spokojnym tempem wzdłuż kręgosłupa małżonki. Od kręgów na karku aż po wcięcie na pośladkach. - No tak, masz rację Emi. Wrócę tutaj to jakoś to po kolei ogarniemy. Załatwimy jedną rzecz potem kolejną. I jakoś wyjdziemy na prostą. Z tymi podróżami, z tym domem ogrodem, gorzelnią. No. Zobaczysz. Damy radę. - młody podporucznik Pazurów pokiwał głową z przekonaniem jakby najbliższe dni, tygodnie i miesiące miały być najeżone przeszkodami ale były one dla nich jak najbardziej do pokonania.

- Polubi cię, zobaczysz. Takiego zdolnego, miłego i jeszcze z plakatu? Kto by cię nie lubił? Poza tym skoro lubił nawet Mówcę… - uśmiechnęła się szybko zanim przyszłoby mu popaść w samozachwyt. Reszta planów co prawda nie wydawała się jej taka oczywista i szybka, ale i tak przytakiwała, ciesząc się z samej możliwości ich snucia. - Damy radę. Ze wszystkim. Jak już wrócisz. Rozjazdy, chałupa. Dzieci, dużo. Już ja ci znajdę zajęcie, będziesz miał co robić - wyszczerzyła się bezczelnie i parsknęła - Teraz moja kolej, jakie ty masz plany, co? Oprócz telewizora wielkości krowy i wysadzania moich braci?

- Ja? - pytanie chyba rzeczywiście zaskoczyło Petera. Zastanawiał się dłuższą chwilę wpatrując się znowu w sufit. Nawet ręka na plecach Emily zaczęła mu błądzić jakoś ospale i nieskładnie. - Cholera wiesz, nie wiem właściwie. Dotąd nie spodziewałem się, że dojdę aż tutaj. - powiedział w końcu. - Znaczy wiesz, całe życie chciałem być komandosem. Potem dowiedziałem się że w St. Louis są Pazury no to jak tylko dałem radę dotarłem w końcu do St. Louis i tam dostałem się na kurs wstępny. Udało mi się go skończyć, przeszedłem ten cholerny hell week, potem dwuletnie szkolenie i parę tygodni temu szef nas zgarnął na tą misję. W końcu dotarliśmy tutaj i no tutaj to się potoczyło szybko. A w końcu spotkałem taką niesamowitą laskę jak ty i się z nią ochajtałem a ślubu nam udzielił prawdziwy, wojskowy kapelan tak jak zawsze chciałem. Więc cholera nie wiem Emi. Nigdy nie spodziewałem się, że osiągnę tak wiele i tak szybko. Nawet tego, że już jestem podporucznikiem to się nie spodziewałem. Myślałem że dopiero jak wrócimy do St. Louis. - Nix mówił szybko po kolei omawiając jak i dlaczego jest zaskoczony przebiegiem ostatnich wypadków. Roześmiał się cicho na koniec by podkreślić jak sam bardzo jest zaskoczony i zdumiony tak nieoczekiwanym i błyskawicznym przebiegiem wypadków z ostatnich godzin, dni i tygodni.
- A dalej… Też chciałbym tu zostać skoro ty tu jesteś. Pogadam z szefem. On się zna i jest obcykany. Może coś wymyśli. Ale… - Pazur mówił po chwili zastanowienia wolniejszym tonem i widocznie pokładał jakieś nadzieje w swoim wielkim nie tylko gabarytami szefie. Na koniec się trochę zaciął i wyglądał jakby sobie coś uzmysłowił. Niezbyt przyjemnego. Popatrzył niezbyt wesołym wzrokiem na żonę. - Ale Pazury to rzadko służą w pobliżu domu. Chyba, że instruktorzy przy naszej bazie w St. Louis. A tak to nas rzucają tam gdzie jest akurat misja. - dodał ten niezbyt wesoły aspekt rzeczywistości Pazurów.

- Chciałeś żeby ślubu udzielił ci taki stary zgred w mundurze jak ten na moście? - San Marino zdziwiła się, unosząc się trochę do góry żeby mieć lepszy widok na jego oczy - To… chyba przypadkiem się udało - parsknęła zadowolona - Reszta też się uda. Juz jesteś podporucznikiem, do tego gadałeś przecież z Rewersem. Razem z Plamą. Ten wasz plan mu się spodobał, Daltonowi też. Coś z tego się wykluje, zobaczysz. Tutaj będą potrzebować szkoleniowców, a jakbyś przypadkiem miał tu dom i babę z wiankiem bachorów to raczej zadziała na plus. Chyba, że nie jestem jedyna i gdzieś tam masz inne ciepłe wkładki do wyra i tylko udajesz takiego porządnego - pokazała mu język - Poza tym taki światowy facet, do tego Pazur i podporucznik… zanudzisz się w takiej dziurze, z nudną żoną w domu która zacznie narzekać, albo gonić cię do nudnych, sztampowych zajęć. Naprawa zlewu, rąbanie drewna. Zobaczysz, zaczniesz z nudów pić w barach, ja będę latała po mieście i cię w nich szukała. Zaczną się awantury o której wracasz, albo że wyłazisz na piwo z kolegami. Znowu - zmarszczyła czoło, robiąc groźną minę żony-hetery.

Mąż owej groźnej żony - hetery roześmiał się rozbawiony jej pomysłami.
- Inne wkładki do łóżka? - roześmiał się cicho. - Może coś było. Ale nic poważnego. Zresztą kiedy? Najpierw byłem szczylem co ledwo zaczął coś kumać, potem przybyłem do St. Louis no a tam już dbali byśmy za dużo czasu na głupoty nie mieli. A ledwo się skończyło no to szef nas zgarnął tutaj. - Peter streścił w największym skrócie swoje przygody z wkładkami do łóżka. - A poza tym no daj spokój. W gruncie rzeczy wychowałem się na farmie. Poza farmą znam góry i polowania w lasach. A tu też są lasy. I woda. Sporo wody jak i u nas. Prawie jak w domu. No. I teraz ty tu jesteś. Po cholerę miałbym się gdzieś przenosić? No i właśnie dlatego mam nadzieję, że ten plan wypali. Jakby szeryf się wstawił i szef no to wiesz no to byłby spory plus. Wtedy no… kto wie? Może się uda. - Peter pokiwał głową w zamyśleniu obracając ten pomysł w głowie na wszystkie strony. Chyba nie chciał mówić na głos swoich nadziei by nie zapeszyć ale widocznie wiązał z tym planem spore nadzieje.

- Może coś było? - brwi szamanki podjechały do góry pokazując zdziwienie - No nie gadaj że taka zacna dupa chodziła sobie ot tak i żadnego ogonka rozmaślonych lasek za sobą nie ciągnęła, bo nie uwierzę - zrobiła powątpiewającą minę, susząc zęby - I jakieś były, nie? Przede mną? No dawaj Śliczny, pucuj się. Co tam wyrwałeś zanim nie odkryłeś w sobie pociągu do zwłok - przysunęła się, zawisając głową nad jego twarzą i odcinając od świata zasłonami czarnych włosów.

- No. Może coś było. Ale dawno, nieprawda i nie pamiętam. A ty cwaniaro? Tak sama się bujasz w takim obcisłym, skórzanym wdzianku całkiem bezpańsko? - Nix uśmiechał się trochę drwiąco a trochę bezczelnie aż w końcu zrewanżował się podobnym pytaniem żonie.

Ona za to nagle przestała się uśmiechać, robiąc się poważna i trochę skwaszona. Niechętnie stoczyła się z ciepłej klaty na materac obok, zgarniając przy okazji połowę śpiwora.
- Był Nick. Ale odszedł tam gdzie mróz i popiół. Razem z naszym synem. Widziałeś, pokazałam ci - mruknęła chropowato, zgarniając koszulę i mnąc ją w palcach - Potem… było. Ogień i stal. Kajdany. Tego… nie chcę pamiętać. - zarzuciła ciuch na grzbiet, zabierając się za zapinanie guzików - Teraz… jesteś ty. Mówca nie jest bezpański. Tak sądzi.

- Ciii, już dobrze Emi. Teraz jesteśmy razem to jakoś się wszystko ułoży. Będzie dobrze. Trochę się pokombinuje, trochę cierpliwości i jakoś wyjdziemy w końcu na prostą. - Nix widząc, że wspomnienia nie są dla małżonki zbyt miłe szybko przeszedł do terapii uspokajającej. Przytulił ją mocniej ramieniem do siebie i pocałował w czoło. Pozwolił by jej głowa opadła mu na pierś. - Teraz jesteś ze mną. A ja z tobą. Zaczniemy nowy rozdział. Razem. - dodał cicho i pozwalając dalej przemówić mowie ciała i wymianie wzajemnego ciepła, które niestety nie trwało długo. Poruszenie na barłogu obok był jakby znakiem, że laba się skończyła. Wpierw podniósł się czarnowłosy ganger, za nim rudy knypek. Po nich padło i na drugą parę.

Wstać do pionu, ubrać się. Zjeść cokolwiek ciepłego, siedząc apatycznie przy ognisku i przełykając jak automat, a potem wyjść na lodowatą ulewę i wpakować się do łodzi. San Marino zarzuciła kaptur na głowę ale i tak wystarczyła minuta żeby przemokła do wewnętrznych kości. Razem z nią mokła para złamasów, ta cała Vika, Billy Bob i jeden typ ,którego nożowniczka nie kojarzyła z imienia... ale i tak najbardziej pocieszający był widok Nixa tuż obok.

Jakby tego było mało, niematerialny chłód zaatakował ją gdy zaczynali odpływać.
- Pamiętaj że dałaś Słowo - głos Opiekuna zabrzmiał w głowie Mówcy, gdzieś na granicy widoczności, po prawej stronie, dojrzała charakterystyczne poruszenie mroku.

"Pamiętam" - odpowiedziała mu niechętnie, klepiąc schowany w wewnętrznej kieszeni płaszcza portfel Powela.

Pamiętała, znajdzie czas dotrzymać obietnicy. Musiała to zrobić.
Żywi, Umarli. Jakoś ogarnie się ze wszystkimi.

Ponoć w pytaniach na które nie ma odpowiedzi zawsze kryje się przynajmniej cień nadziei. Ludzki los, nawet pomimo zewnętrznego uwarunkowania zmiennymi otaczających realiów, wciskających go w sztywne i ustalone z prawdopodobieństwem do setnej części procenta tory… wciąż posiadał w sobie pierwiastek chaosu. Czysty, niczym nieskrępowany czynnik niewiadomy, potrafiący trzymać przy zdrowych zmysłach, gdy cała reszta racjonalności zawodziła. Nadzieja, wiara, optymizm - niosły człowieczą duszę przez najgorsze mroki nocy, aż jego oczy wreszcie miały szansę ujrzeć światło poranka. Świt lepszych czasów, koniec cierpień i smutków. Czas nowego życia, początku. Jeszcze jeden dzień w raju, okupiony krwią, bólem i łzami długiej drogi poprzez zimną czerń wojny świata po wojnie… detale, jakże nieistotne w ogólnym rozrachunku. Marzenia dające siłę, aby podnieść się do pionu o kolejnym upadku. Złapać jeszcze jeden oddech, choć płuca paliły żywym ogniem, zaś ciało coraz głośniej odmawiało współpracy, doprowadzone na krawędź wytrzymałości.
Szereg ran, zmęczenie, głód, wycieńczenie, niedożywienie, niedoleczone infekcje, dawne kontuzje, brak leków, brak bezpiecznego schronienia - noc na bagnach powitała mieszaną grupę ludzi swą najkoszmarniejszą twarzą, zamykając ich w lodowatej klatce lejących się z nieba, zamarzających na skórze kropli. W podobnych warunkach znalezienie suchego kąta zakrawało o cud z gatunku oraz kalibru rozstąpienia się morza czerwonego, bądź zmiany wody w wino…
W kalejdoskopie szaleństwa i przeciwności losu, gdzie jeden napotkany problem generował całe stado problemów pokrewnych ledwo naiwna dusza śmiała odwrócić wzrok na sekundę, dobrze było mieć stałe, trwałe punkty dające nadzieję, że walka ma sens. Żywy, namacalny dowód i przedsmak tego, jak kiedyś może wyglądać ta lepsza część życia. Kotwica, trzymająca przy zdrowych zmysłach, wlewająca światło tam, gdzie do tej pory szalał w najlepsze atramentowy mrok.
Dla niewielkiej, rudej lekarki kimś takim był mężczyzna przy którym się przebudziła, choć trafniejsze określenie brzmiało: który ją przebudził, potrząsając za ramię i mówiąc coś, czego otępiały resztkami sennej mary mózg nie zarejestrował. Było jej… dobrze. W miarę ciepło, cicho. Chwilowo nawet bezpiecznie. Wymęczone ekscesami ostatnich trzech dni mięśnie paliły żywym ogniem, stawy darły jakby ktoś przewiercił je wiertarką, zaś czaszkę wypełniał konglomerat tłuczonego szkła i żwiru. Mimo tego zdołała się uśmiechnąć, wygrywając walkę z opadającymi powiekami.
- W działaniu programu Brzytewka.exe wystąpił błąd krytyczny. Zostanie on zamknięty jako niestabilny i wymagający ręcznej rekonfiguracji. Prosimy przelogować się na konto administratora, aby dokonać koniecznych napraw - wyszeptała z cieniem żartu, przyglądając się drugiemu leżącemu ciału z uwagą.

- Taa… - Guido też wyglądał na etapie “zbierania się do wstania”. Leżał na starym, śmierdzącym stęchlizną łóżku i trzymał podany przez Krogulca kubek na piersi. Kubek z gorącą cieczą przyjemnie ogrzewał wychłodzone ciała. Czarnowłosy mafioz patrzył niezbyt przytomnym wzrokiem w czerń sufitu by w końcu przetrzeć drugą ręką śpiochy z oczu. Potem spojrzał w bok na leżącą obok żonę. Spojrzenie zaczęło się przesuwać od jej twarzy na jej habit i przykryte śpiworem resztę ciała.
- Konieczne naprawy? - zapytał nieco upijając z kubka gdy uniósł trochę głowę. - A jakie to są te konieczne naprawy co? - zapytał ze żwawszą i weselszą iskierką w oku. Podał Alice trzymany kubek by też mogła skorzystać. Druga para nowożeńców na materacu rozłożonym na podłodze też chyba przechodziła podobny etap wracania do nieprzyjemnej rzeczywistości. Też widocznie nie rwali się do tego by zaliczyć to na czas.

Lekarka z wyraźną ulgą przyjęła naczynko w zgrabiałe, lodowate jak nieszczęście dłonie i choć istniało pewne prawdopodobieństwo że go nie utrzyma, zachłanność wzięła górę nad rozsądkiem.
- Można wymusić ponowne uruchomienie programu, jeśli przestał on reagować, lub nie można go uruchomić ponownie w normalny sposób. Wykonanie tej czynności nie powoduje usunięcia żadnych ustawień ani informacji osobistych. - mruknęła sennie, a rysy piegowatej twarzy złagodniały. Dmuchnęła w kubek, i upiwszy dwa małe łyki, oddała go mężowi, dowódcy… mniejsza o nomenklaturę. Z miejsca zrobiło się dziewczynie lepiej, część życia powróciła do odrętwiałych członków.
- Można także przywrócić ustawienia fabryczne. Aby zachować ważne dane, należy jednak wcześniej utworzyć ich kopię zapasową na karcie pamięci lub w innej pamięci niewewnętrznej urządzenia na którym program zainstalowano - kontynuowała wypowiedź z wysoce poważną, skupioną miną, wślizgując się dłońmi pod gangerową kurtkę, gdzie definitywnie panowały bardziej sprzyjające warunki dla powrotu czucia, niż poza nią.
- W tym celu należy podpiąć nośnik pamięci zewnętrznej pod odpowiednie wejście. - drobne ciało przysunęło się do tego większego, wczepiając się w nie na podobieństwo pąkla. Dłoń z wytatuowaną czaszką kreśliła koła na poruszającej się miaro piersi gangera, schodząc coraz niżej poprzez brzuch aż do bioder i pasa spodni - Potem zaś przejść na sterowanie ręczne - w rozbawiony szept wdarł się dźwięk rozsuwanego suwaka. Zaraz też wścibska łapka zanurkowała na nowo odsłonięty obszar. - Poradzisz sobie, jesteś inteligentny oraz zaradny. Do tego masz smykałkę do zgłębiania… wiedzy.

- Hmmm? - leżący na łóżku ganger też upił gorącego płynu z kubka i popatrzył ironiczno - szelmowskim wzrokiem na manewry żony. Biernie się poddawał jej dłoniom. Pokiwał głową zupełnie jakby się nad czymś namyślał.
- I mówisz, że sobie z tym poradzę z tymi programami i w ogóle? - powtórzył wkładając sobie drugą rękę pod głowę jak pod poduszkę. Chwilę znowu milczał upijając kolejny łyk i pozwalając buszować po sobie dłoniom swojej żony. - No to myślę, że na mój prosty, uliczny rozum to najlepiej zacząć od tego by naoliwić co trzeba. - pokiwał czarnowłosą głową zgadzając się sam ze sobą i wyciągając kubek w stronę Alice.

- Dobrze kombinujesz… widzisz? - spytała lekko schrypniętym głosem, pochylając się do przodu aby zanurzyć kłapiący dziób w napoju bez konieczności przerywania zabawy z ciałem gangera. - Masz do tego talent, od razu wiedziałam. - wymruczała, gdy wreszcie przełknęła zawartość ust. Pod nakryciem temperatura zaczynała rosnąć, albo to lekarce naraz poczęło się robić coraz cieplej. Tętno jej przyspieszyło, słyszała w uszach echo mocnego pulsowania z okolic skroni, zaś dłoń pokonawszy złośliwe zapięcie spodni do końca, zabrało się za podrażnianie opuszkami najwrażliwszej części każdego mężczyzny - to chwytały pewnie budzące się ciało, to muskały delikatnie wzdłuż trzonu od nasady po czubek główki - Więc… zabrać się za to oliwienie, masz jakiś pomysł?

Guido pokręcił głową opartą na własnym, zgiętym ramieniu i westchnął z żalem. Potem przestał nią kręcić i lekko uniósł głowę.
- Moja droga. - zaczął zupełnie jakby był zmuszony tłumaczyć po raz kolejny coś oczywistego. - Masz niewłaściwą perspektywę i zadajesz niewłaściwe pytania. - powiedział z troską wpatrzony w twarz swojej żony a także zawartość swoich właśnie przez nią rozpiętych spodni.
- Powinnaś już wiedzieć, że najlepszy i najbardziej niezawodny sprzęt jest samosmarujący. - wyjaśnił z łagodną perswazją. Na chwilę uniósł brwi by podkreślić wymownym spojrzeniem i tą mimiką jakie oczywistości mówi. - Czyli jak potrzebujesz do tej ręcznej procedury nasmarowania to się weź i sama nasmaruj. Ja będę kontrolował czy robisz to we właściwy sposób. - wymowności tych oczywistości dopełnił gest wskazujący dłonią z kubkiem na zawartość spodni jaką już i tak Alice trzymała w dłoniach.

- Naprawdę? - lekarka zrobiła minę jakby nagle została jej przekazana prawda objawiona, do tej pory niedostępna dla jej wątłego umysłu ze względu na różnice kulturowe, czasowa, oraz obyczajowe oczywiście. Rude brwi powędrowały ku górze, między piegami zamieszkała niepewność i tylko zielone oczy lśniły maskowaną prowizorycznie uciechą, mrugając szybko.
- Nigdy bym na to nie wpadła sama, w kosmosie tego nie uczą - zrobiła smutną, zbolałą wręcz minę. Z najbliższej okolicy dochodziły przytłumione głosy rozmów, krzątanina zdradzająca bezpośrednią obecność sporej grupy osób, jednak ani on, ani ona zdawali się nie zwracać na to najmniejszej uwagi, tocząc dysputę na wyjątkowo istotny temat, tym razem niezwiązany z walką, a o niebo przyjemniejszy.
- Co ja bym bez ciebie zrobiła - domruczała wdzięcznie, z premedytacją wzmacniając nacisk dłoni i tempo zabawy pod śpiworem - Najpewniej zginęła marnie, taka niedouczona i nienasmarowana. Tylko… nie wiem jakbym miała sama się nasmarować. - głos zaczął jej szwankować, przetykany coraz cięższym dyszeniem, wzrok zrobił się rozkojarzony, zaś na dnie źrenic zamieszkał głód - Chyba musiałbyś mi pokazać.

- Nie, nie, nie, no coś ty. - czarna głowa leżącego na plecach mężczyzny pokręciła się w przeczącym ruchu. Upił znowu łyka z kubka i w ogóle wyglądał jakby usłyszał jakieś błazeństwo czy inną herezję. - Niesmarowany sprzęt nie ginie. Ani marnie ani nie marnie. - powiedział wyjaśniająco znowu unosząc nieco głowę na swoim ramieniu bardziej do pionu. Minę miał smutną zupełnie jakby trafiła mu się jakoś mało pojęta praktykantka czy inna stażystka.
- Nie nasmarowany sprzęt wysycha i zaciera się. - wyjaśnił prosto i znowu z tym odcieniem dobroduszności, że może wybawić z życia w niewiedzy kolejną duszyczkę. Dał jej chwilę na dotarcie tej wiedzy pod rudą kopułkę albo zrobienie odpowiedniej minki. - A pokazać… ehh, no dobra, niech będzie… - westchnął w końcu by dać wyraz swojemu ciężkiemu brzemieniu jakie przyszło mu dźwigać w tym krzewieniu odpowiedniej wiedzy. A potem jego wolna dłoń bez ostrzeżenia wylądowała na głowę praktykantki i nakierowała ją w stronę zawartości spodni którą już i tak trzymała w dłoniach.

Do dogłębnej praktyki oczy były idealnie zbędne, mniejsze ciało działało odruchowo w oparciu o znany schemat budowy anatomicznej. Krótkie, rozbawione sapnięcie po którym świat spowiła ciemność o zapachu wilczej sierści i skrętów. Skumulowane pod okryciem ciepło lizało zaczerwienione, piegowate policzki, gdy ich właścicielka posłusznie dała się sprowadzić na odpowiednią wysokość mafioza - tam, gdzie oczekujący na smarowanie, wspomniany sprzęt. Może i tak było lepiej? Przynajmniej odpadała konieczność łowienia kątem oka ruchów gdzieś w obrębie pomieszczenia. Im obojgu wpadła w dłonie okazji, grzechem jawiło się z niej nie skorzystać.
- Nie możemy na to pozwolić. Podrażnienia w warunkach polowych prowadzą do infekcji. Musimy być uważni i… dokładni - wychrypiała spod koca, zmieniając dłoń na wargi i język. Przejechała nim po całej długości prącia czując jak słony smak atakuje kubki smakowe, przy okazji burząc myśli i kierując je na jeden słuszny tor obłędu poza kontrolą.
Deszcz i wojenna słota zblakły, schowane łaskawie za barierą materiału śpiwora, gdy ruda głowa pracowała sumiennie, to unosząc się do góry ponad sterczącą, śliską główkę… to opadając nisko aż do samych bioder i zamykając ciało kochanka wewnątrz ust aż do gardła.

- Tak, tak… smaruj się, smaruj bo się zatrzesz i dopiero wtedy będzie syf… a z zatartym sprzętem to już chujostwo… - wymruczał z zadowoleniem leżący na plecach mężczyzna. Oddech też zaczął mu przyspieszać co było słychac jak i wdać po szybciej poruszającej się klatce piersiowej. Kubek wylądował mu na piersi na której go sobie postawił ale obecnie była to mało stabilna podstawa więc chybotał się i czasem coś z niego zabryzgiwało na koszulkę albo brzegi kubka. Guido jednak wydawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi oddając się na edukowaniu Brzytewki.

Lekarz pracujący na odpowiedzialnym stanowisku dużej, dobrze prosperującej firmy w wielkim mieście, do tego prowadzący organizację nowej placówki medycznej i nadzorujący stan zdrowia części rodziny na gościnnych występach. Naukowiec, chemik i farmaceuta. Powyższe wskazywało na powagę i stateczność. Opanowanie, równoznaczne ze skupieniem na pracy… tak. Taka właśnie Savage powinna być, tak się zachowywać. Przez zamroczony mózg przemknęła jej pojedyncza, natrętna myśl.

“Dobrze, że taty tu nie ma”.

O tak… bezapelacyjnie Tony mógłby mieć drobne obiekcje widząc co wyprawia jego dziecko.
Na szczęście został na brzegu, więc niewielki rudzielec w pełni zaangażowania mógł oddać się pogłębianiu wiedzy i szkoleniu w newralgicznej dziedzinie.
- Fascynujące. Co ty nie powiesz - rozbiła krótką przerwę tylko po to, aby rzucić rozbawione spojrzenie spod okrycia i dalej wrócić do zabawy… to znaczy ciężkiej pracy i edukacji od której zaczynała tracić oddech, a w podbrzuszu czuła nieznośny ucisk, wzrastający z każdym ruchem głowy albo otarciem języka.

- No. Się ma praktykę, się wie. - Guido wydawał się być całkowicie pewny swoich racji mimo, że leżał z ręką pod głową, mocno zaciśniętymi oczami. Kubek w końcu dopił jednym haustem i rzucił na podłogę przy łóżku. Sam mężczyzna był już nieźle pobudzony i opanowany przez żądzę więc niecierpliwie czekał na finalny etap tych smarowniczych warsztatów.

Niestety strona szkolona należała do tych niereformowalnych, nie tylko pod względem koloru owłosienia. Spod koca łypnęła para zielonych ślepi, lśniących uprzejmą uwagą, maskującą rozbawienie.
- Skoro posiadasz niepomiernie większe doświadczenie oraz obeznanie z tematem, znamionujące szeroko zakrojoną praktykę w tym jakże zbożnym i strategicznym zajęciu na pewno olśnisz biedną, naiwną i łatwowierną… niedoświadczoną studentkę bez odpowiedniej praktyki, na dokładkę z głębokiej prowincji - westchnęła teatralnie, podrażniając policzkiem lśniącą od śliny powierzchnię - Jaki jest następny punkt harmonogramu zajęć. Egzamin komisyjny?

- O patrzcie. Komisji jej się zachciewa. - prychnął Guido dla odmiany zerkając w dół swojego ciała by spotkać się z zielonym spojrzeniem wystającym spod koca. - Ale skoro zdajesz się na moje doświadczenie no to pewnie. Pomogę ci. - powiedział z nieco ironicznym tonem i spojrzeniem czarnowłosy mafioz. - Po pierwsze mówienie szkodzi rypaniu, a zwłaszcza obciąganiu. Jak gadasz to znaczy, że nie obciągasz. Jak nie obciągasz to znaczy, że tracisz wspólny czas przeznaczony na obciąganie. - powiedział mafioz przyjmując ton profesjonalnego nauczyciela. To mówiąc pogłaskał rudą głowę ale dłońmi nakierował ją z powrotem na właściwy tor wykonywania ćwiczenia o jakim rozmawiali.
- Po drugie praktykę albo talent w obciąganiu masz niezły więc nie psuj tego punktem pierwszym. Dobrze ci dotąd szło. Tylko punkt pierwszy. - dodał puszczając rudowłosą głowę i pozwalając Alice działać ze swobodą decyzji jaką miała dotąd i widocznie mu odpowiadała.
- Po trzecie no to szkoda kończyć zabawę na samym obciąganiu. - szef bandy sięgnął po piegowate ciałko kryjące się pod kocem biorąc je za ręce jak do tańca. Tylko nadal leżał na plecach a ją podprowadził nad swoje biodra. Tam odczekał aż przyjmie odpowiednią pozycję wciąż pozwalając korzystać ze swoich rąk jak z poręczy. Wydawał się być zadowolony i z siebie, i z niej, i z tego co zaraz miało nastąpić.

Gdyby każde ćwiczenia należały do tak przyjemnie absorbujących, może któregoś dnia Savage przestałaby wyglądać jak cherlawy konus, miast tego upodabniając się pod kątem fizycznym do pozostałych przedstawicieli rodziny. Niestety to co przyjemne, akurat w kontekście poziomym, trenowało niewielką partię mięśni, za nich nie chcąc się połączyć z ogólną tężyzną fizyczną. Lekarka chciała się podzielić z gangerem spostrzeżeniami nim do końca podniecenie i obłęd przepędzą resztki logicznego myślenia tak idealnie zbędnego przy aktywności, której się poddawała. Zupełnie jak przy niesieniu pomocy, jej świat skurczył się do przestrzeni dwóch metrów kwadratowych, wypełnionych nie pacjentem, a partnerem, kochankiem. Znów zbędna nomenklatura.
Pijana od endorfin chętnie przyjęła wyciągniętą dłoń, pomagającą przemieścić się ku górze, gdzie reszta niecierpliwego nauczyciela, wchodzącego na wyżyny stoicyzmu podczas misji krzewienia edukacji, gdyż wiadomo - nauka poprawnych procedur zawsze stanowiła istotę każdej nowo poznawanej albo aktualizowanej umiejętności.
- Jak leciała… ta procedura? - wydyszała ochryple, łowiąc rozszerzonymi źrenicami obraz przysuwający się do jej twarzy i te wilcze oczy, błyszczące w półmroku pełnym zadowoleniem jaśnie pana na włościach.
- Niesmarowany sprzęt się zacina? - dorzuciła ciężkim oddechem równając się z nim, przez co minęła z premedytacją obszar bioder, przygotowany z pietyzmem do dalszej zabawy. Rudy czynnik przeważył, układając w zwojach mózgowych dziewczyny nową ideę, zaś maligna podniecenia błyskawicznie zaakceptowała plan jako konieczny. Drobne ciało korzystało więc z pomocnych ramion, przemieszczając się po mafiozie do góry przez brzuch i klatkę piersiową. Tam się wyprostowało, przybierając pozycję siedzącą, lecz na tym nie skończyło, sunąć jeszcze wyżej - gdzie kark i głowa.
- Kimże bym była, gdybym nie zadbała o twoje nasmarowanie? - spojrzała w dół, drżąc na całym ciele i nie mogąc oderwać wzroku od widoku niecodziennego. Zwykle musiała gapić się do góry, zadzierając własny łeb. Teraz miała wielkopańską twarz dowódcy idealnie między rozłożonymi udami, choć aby kleknąć nad nim musiała balansować na rozklekotanej kanapie. Szczęśliwie pomagały w tym poręczę z wilczych łap. Puściła jedną, łapiąc przez mgnienie oka równowagę i podobnie jak on przed chwilą, tym razem ona zgarnęła go za włosy, przyciskając do siebie.

- I co? Taka spryciula z ciebie? Taka się tam ważna czujesz tam na górze? Zaraz cię sprowadzę do odpowiedniego poziomu. - Guido chyba w pierwszej chwili był zaskoczony krnąbrnym zachowaniem uczennicy ale szybko odnalazł się w nowej sytuacji i pozycji. Skoro w zasięgu rąk i ust znalazły się niespodziewanie niższe partie jej ciała zwykle skryte pod spodniami no to zaczął swoje ćwiczenia praktyczne tam gdzie było to możliwe. Pracował tak dobrą chwilę dokładnie prezentując różne możliwe triki i techniki jakie można było zastosować gdzieś między udami z jednej strony a brzuchem z drugiej. Ale w końcu chyba przypomniał sobie, że nie do końca taki numer miał pierwotnie w planach więc oderwał się, powiedział co swoje i bez większych trudności popchnął kobietę tak, że upadła plecami na niego.
- No. I widzisz jak to się robi? Się robi to się nie gada. - powiedział widząc, że partnerka wyrównała poziomem do niego. - A w ogóle to mogłabyś sama poćwiczyć. - podpowiedział jej następny ruch.

Odpowiedzi werbalnej się nie doczekał, nie pozwalało na to rozedrganie i rwący oddech, przetykany jękliwymi sapnięciami. Przez całą operację Savage ledwo dawała rade utrzymać się w pionie, przeszywane prądem ramiona miały problem z utrzymaniem reszty ciała na właściwym miejscu. Reagowała westchnieniem i głośniejszym pomrukiem na każdy ruch języka, dotknięcie rozgrzanej, nadwrażliwej wręcz powierzchni, zatracając się w przyjemności póki trwała nieprzerwanie, potężniejący z sekundy na sekundę. Już miała wrażenie, że widzi na horyzoncie spełnienie, zbliżające się z siłą huraganu. Wyciągało ku niej ręce, prawie oplatając drobną figurkę, pozwalając jej na te parę minut odciąć się od trosk, zapomnieć o bożym świecie. Wystarczyłoby jeszcze jedno ukąszenie, jeden ruch języka. W tym momencie jednak pieszczoty ustały, zmieniając się w strofujące słowa, dyktujące dalsze posunięcia, lecz jak mogła się skupić, balansując na granicy niespełnienia, gdy ciężko szło myśleć o czymkolwiek innym prócz fizyczności, dzielonej w tym małym wycinku czasu. Tu nie było miejsca na planowanie, wątpliwości. ani wstyd, pochowany głęboko pod czerwona gorączką.
Zdobyła się raptem na pokiwanie karkiem, a rozkojarzone oczy wodziły przy tym po suficie i ścianach, nie dostrzegając ich. zostało kierować się innymi zmysłami, z dotykiem na czele. Wbrew poradzie nie zabrała się za prace ręczne, tylko przekręciła pospiesznie, nerwowo okręcając o sto osiemdziesiąt stopni, aż wylądowała plecami na unoszącej się szybko klatce piersiowej mafioza. Tam łapała oddech przez cztery uderzenia serca nim usiadła na klęczki, unosząc biodra na tyle, by móc go dosiąść. Tym razem bez zbędnego gadania, nie znalazła na nie siły, ni chęci. Pociągnęła go za to za ręce, sugerując aby podniósł się do półpionu i usiadł.

Guido, szef, mąż i partner dał się pociągnąć za ręce. Zaraz znalazł się za nagimi plecami żony a ona mogła na nich poczuć jego również nagi tors. Był tuż za nią, a jego usta i oddech błądziły gdzieś nad jej ramieniem i przy jej policzku albo uchu. Dłonie czasem przesuwały się po jej skaczących piersiach, zsuwały niżej ku brzuchowi albo wyżej, ku jej szyi, twarzy i ustom. Jednak głównie trzymały ją w mocnym, zdecydowanym uścisku albo za boki albo za ramiona pomagając wgrać jej się we wspólny rytm. W tym samym rytmie skrzypiało mocno nadwyrężone łóżko a to rozchodziło się na podłogę. W tym jednak nieźle wspomagała ich druga parka zajęta sobą na materacu w drugim krańcu pokoju. Nie trwało to zbyt długo i rozgrzani już wcześniejszymi zabawami oboje poczuli, że zbliża się finalny moment. W końcu nadszedł. Chwila bezdechu, mroczków i błogiego oszołomienia. Chwila ulgi. Chwila oddechu. Chwila zapomnienia. Guido mokry, tym razem od potu a nie od tej cholernej, bagiennej wody albo deszczu, opadł z westchnieniem ulgi z powrotem na łóżko na jakim się niedawno obudzili. Przetarł spoconą twarz dłonią odzyskując oddech. I wreszcie stęknął sięgając po rzuconą gdzieś wcześniej kurtkę i z niej wyjmując swoją ulubioną papierośnicę. Z niej wyjął dwa papierosy, przypalił, podał zapalony swojej żonie i chwilę przyglądał się srebrnemu pudełku.
- Pierwsza rzecz na jaką mnie było stać. Mogłem mieć coś innego. Ale chciałem mieć coś ekstra. Coś innego niż wszyscy dookoła. W sumie głupie. Ale lubię ją. Przynosi mi szczęście. - powiedział niespodziewanie lekko unosząc srebrne puzderko na papierosy.

- To nic głupiego - lekarka żachnęła się i przyjąwszy tytoniowy rulonik, ułożyła się wygodnie na żywym materacu z opcją podgrzewania. Odgarnęła rudą strzechę na plecy aby nie przeszkadzała leząc do oczu i wpychając się między splecione ciała. Poprawiła skopany podczas miłosnych zapasów śpiwór, dbając o to, aby nie przypłacili tych paru minut bezruchu przeziębieniem, bądź innymi, niepotrzebnymi i nieprzyjemnymi powikłaniami.
- Nie wszystko co posiadamy musi być stricte bojowe, albo służyć… być użytkowe. Też ją lubię - wskazała brodą na srebrne puzderko, uśmiechając się pod nosem. Obcięła widoczną część gangera od czubka czarnowłosej głowy aż po obojczyki. Reszta ginęła pod jej ciałem albo okryciem - Przyjemny detal, stylowy i elegancki. Unikat wzbudzający zazdrość i pożądanie. Niezwykła - zrobiła chwilę przerwy, przybierając poważną minę profesjonalnego lekarza - Zupełnie jak twoja żona. - dodała lekkim tonem, jakby przechodziła do nowego detalu niedawno przeprowadzonego zebrania. Skryła uśmiech za profesjonalizmem, ściągając nieznacznie usta - Choć może ta ostatnia nie należy do szczególnie fartownych, lecz to detal, nieprawdaż? Jakoś w końcu udało ci się ją wyrwać… i nawet przesadnie nie protestowała. Twoja papierośnica miała w tym spory udział, tak samo jak te nieliczne, ale jednak występujące… szarmanckie odruchy. - zakończyła, zagrywając wargi aby nie roześmiać się na głos.

- Jakie odruchy? - Guido położył srebrne pudełko obok siebie i odpalił kolejnego papierosa.Trudno w tym półmroku było określić czy żartuje czy pyta na poważnie. Popatrzył na rozjarzoną końcówkę właśnie odpalonego skręta a potem znów jego wzrok z wzajemnością zdawał się pochłaniać go mrok kłębiący się pod sufitem. Czy widział tam jakieś obrazy z przeszłości czy myślał o przyszłości też trudno było określić.

- Szarmanckie - Savage powtórzyła powoli, aby tym razem nie mógł udać, że nie dosłyszał, a już na pewno nie przekręcił na modłę własną - Gesty i zachowanie dżentelmena, kulturalnego i dystyngowanego. Poza chwilami, gdy się zgrywa, aby dostać bukietem komplementów - westchnęła teatralnie, zaciągając się papierosem.

- Taa. Chyba pod zły adres z tym przyszłaś. - Guido prychnął z autoironicznym podejściem do tego wątku. - Brzmi jak czyste frajerstwo. - dodał zaciągając się znowu kolejnym machem skręta. Wypalił tak w milczeniu z pół fajka wciąż wpatrzony w mrok na suficie. W końcu pokręcił głową. - Ale się syf zrobił. Co się mogło spierdolić to się chyba spierdoliło. A nie wiadomo co jeszcze się spierdoli. - powiedział w końcu zaskakująco poważnym tonem tak mało pasującym do jego zwyczajowej błazenady i szpanowania którym zdawał się etapować prawie na każdym kroku i okazji.

- Mhmm… adres tak zły i frajerski że aż mi sił brakło i musiałam się położyć, aby z rozpaczy i zawodu nie zejść na zawał - ruda pokiwała głową z miną jakby mówiła o oczywistej oczywistości, poniekąd zgadzając się z mafiozem. Tylko pod koniec coś dziwnie się uśmiechała, patrząc wymownie na ich splecione ciała. Ujęła wilczą łapę za nadgarstek i stanowczo pociągnęła do góry, przyciskając do własnych ust. Trawa tak przez moment, nim ponownie zabrała głos, a między piegami zagościła lustrzana powaga.
- Żyjemy, udało się zniszczyć kutry. - przypomniała, ot aby odwrócić jego uwagę od melancholii i czarnowidztwa. Nie mógł popaść w marazm, potrzebowali go. Alice go potrzebowała - Ponieśliśmy straty, ale żyjemy i mamy sprzęt. Wracamy do domu - uśmiechnęła się ciepło, wtulając policzek we wnętrze wielkiej łapy - Nie da rady przewidzieć wszystkiego, ale będziemy reagować na bieżąco. Alea iacta est… - westchnęła cicho, ciesząc się z chropowatego dotyku na twarzy. Zamknęła oczy i dodała - Już nie ma odwrotu, została droga do przodu. Na Wyspę, do naszych… a miałam spytać, bo nie daje mi spokoju - podciągnęła się, lądując twarzą bezpośrednio przed twarzą męża - Kto cię uczył taktyki? Walk nocą. Tata mówił, że należą one do wyjątkowo problematycznych i ciężkich.

- Ulica. Jak się pomieszka trochę po sąsiedzku z brudasami za jednym rogiem i degeneratami Hegemona z drugiej to idzie sobie wyrobić to i tamto. - mafioz objął jedną ręką piegowate ciało a drugą stukał palcami po swojej klacie. Znowu wpatrywał się w sufitową czerń pochłonięty ponurymi rozmyślaniami. - Nie będzie lekko z tymi chłoptasiami pana prezydenta. Ich, tak raz, dwa się stąd nie wykurzy. Nawet jak teraz wszystko pójdzie gładko. - rzekł w zamyśleniu patrząc nad siebie. - No ale to będziemy się potem martwić. Teraz trzeba wygrzebać się z tego cholernego bagna i wrócić do tego kurnika Daltona. - westchnął otrząsając się z ponurych myśli i przecierając twarz dłonią.

- Możemy spróbować się z nimi porozumieć - Savage wypaliła nim zdążyła się zastanowić, a potem machnęła mentalnie ręką. Juz nie musiała ważyć i obrabiać każdego wypowiadanego zdania, przepuszczając wpierw dana myśl przez szereg filtrów. Pozostała prostota, szczerość. Szybkość komunikacji bez obaw o posądzenie o matactwa, bądź zwykłe knucie za plecami - Wypracować kompromis. Im też przedłużająca się walka nie jest na rękę, cokolwiek by nie mówili i jakiej propagandy nam nie wciskali. Ich pułkownik jest osobą decyzyjną na tyle, na ile decyzyjnym może być ktoś oddelegowany w teren.

- Taa. - prychnął Guido i pokręcił głową. - Już widzę jak z nami rozmawiają. Mhm. O czym? Na jakich zasadach wyniesiemy się z Bunkra i Wyspy? No to pewnie nawet by byli skłonni negocjować. Tylko widzisz, Brzytewka cukierek jest tylko jeden i my i oni chcemy go dla siebie. I ich i nas interesuje jak pozbyć się tego drugiego konkurenta. A to ciut utrudnia wszelkie negocjacje. - mafioz skrzywił się i wyprostował do pozycji siedzącej. Stare, przegniłe bagnem łóżko zatrzeszczało od tego nagłego ruchu. Czarnowłosy mężczyzna schylił się by sięgnąć po swoje przemoczone bagnem i ulewą spodnie. Skrzywił się gdy pewnie poczuł zimną masę ubrania jakie musiał na siebie nałożyć po raz kolejny. W kontraście do materiału, piegowate ramię które objęło go od tyłu przez biodra wydawało się wręcz gorące.

- Kto wie co przyniesie jutrzejszy dzień? Poza tym od rozmowy nic się nie stanie, a przynajmniej... dowiemy się czego konkretnie szukają. - lekarka przemodelowała się, przetaczając na bok i przytulając policzek do nagich pleców Kłaczka - Są inne drogi niż przemoc... choć nigdy nie należą do tych prostych i łatwych.

Krótka narada, wymiana paru zdań i przedstawienie planów, a potem przydzielenie obowiązków niewielkiej oraz wciąż w miarę sprawnej grupie przy ognisku - tak mniej więcej wyglądały pierwsze minuty po północy, na starej, opuszczonej i zalanej farmie. Czas naglił, jeżeli runnerowo-militarna grupa miała mieć choć cień szansy na przekroczenie jeziora i dotarcie do Jednookiego w Bunkrze, musieli zagęścić ruchy, aby wyrobić się ze wszystkim, co dali radę załatwić na tym brzegu. Savage przypadł w udziale transporter i sprawdzenie stanu najciężej rannych, nic niezwykłego. Wciąż ponoć była lekarzem, chodziły takie plotki.
- Jako lekarz kategorycznie odradzam przenoszenie najciężej rannych gdziekolwiek, a tym bardziej zabieranie ich z nami w ciężki teren, pod lufy wroga i niesprzyjające warunki. - odezwała się cicho, patrząc do góry, gdzie para wilczych ślepi obramowana mrokiem - Tych dwóch z transportera… przynajmniej im powinniśmy znaleźć suche, ciepłe miejsce. Tymczasowo. Rozeznamy sprawę pod ziemią i urządzimy im relokację. Inaczej istnieje zbyt duże prawdopodobieństwo, że na drugi brzeg dowieziemy zwłoki.

- No tu ich zostawić nie możemy. - Guido nieco rozpostarł dłonie dookoła siebie wskazując też wzrokiem na przegniłe ściany i sufit jakie ich otaczały. - To jak mówisz, żeby ich nie zabierać na Wyspę to co proponujesz? - zapytał szef bandy patrząc na siedzącą obok kobiecie z czerwonymi włosami.

Ta odpowiedziała mu uprzejmą miną, rozcierając skostniałe dłonie aby przywrócić im pełnię czucia. Niska temperatura nie odpuszczała, zaś jak powszechnie wiadomo małe obiekty wychładzały się szybciej i trudniej było je potem ogrzać. Szczególnie jeśli były rude.
- Nie chodzi o zostawienie tutaj - lekarka powiodła wymownym wzrokiem po sypiących się ruinach, by finalnie przygryźć wargę. Grupa runnerowo-pazurowa posiadała na stanie jednego lekarza, a on winien ruszyć do Bunkra… niestety spora część rodziny nie nadawała się do czynnej walki, parę jednostek należało skierować na zasłużony odpoczynek, lecz nie na bagnach. Oraz nie w trasie.
- Przychodzi mi na myśl tylko jedna alternatywa mająca największe szanse na optymalne rozwiązanie kwestii relokacji oddziału na Wyspę bez konieczności ryzykowania przenoszenia rannych - podjęła konwersację, odchylając nieznacznie kark do tyłu przez co utrzymanie z mężem kontaktu wzrokowego nie skutkowało bólem mięśni szyi - Znalezienie usytuowanego na uboczu, oddalonego od obozu Armii punktu. Zabezpieczenie go i przekształcenie w tymczasowy punkt medyczny. Paradoksalnie decyzja Daltona o ewakuacji mieszkańców działa na naszą korzyść. Zyskujemy teren sporych rozmiarów i o małej tendencji do zmiany w poligon dla… przypadkowych ataków bestii, tudzież… jednostek dotkniętych chorobami popromiennymi. Nie to co u nas w Det na ziemi niczyjej - kąciki ust drgnęły, gdy pojawił się celowo wątek Miasta Szaleńców.

Guido pokiwał głową i wyciągnął swoją papierośnicę. Chwilę wpatrywał się w nią i przesuwał po niej kciukiem ale nie otwierał.
- No a znasz takie odosobnione miejsce w którym można by zostawić naszych? - mafioz zapytał spokojnie patrząc na błyszczący w świetle ognia prostokącik.

- Wiesz kochanie… jakby ci to powiedzieć. Znajomość topografii najbliższej okolicy nie jest moją mocną stroną i nie chodzi tylko o dość zawężone spektrum percepcji u niektórych jednostek poniżej metra-pięćdziesięciu. Wiadomo, z dolnej perspektywy świat wygląda inaczej - Savage westchnęła, uśmiechając się tym razem z przekąsem i bez grama ironii - Niestety gdy ostatnio zimą odwiedziłam to dość urokliwie miasto, o niezaprzeczalnym uroku zbliżonym do sennej pocztówki z alpejskiej prowincji… oczywiście jeżeli pominąć regularną wojnę i masę ołowiu latająca w powietrzu równie gęsto co płatki śniegu… cóż. Brakło czasu na aspekty turystyczne. Zwłaszcza zwiedzanie w pojedynkę, zaś grupa miała inne priorytety do obejrzenia na trasie - drobne ramiona powędrowały do góry i wróciły na poprzednią pozycję. Dziewczyna odkaszlnęła, wracając zaraz do powagi - Dom Kate odpada. Kościół odpada. Komenda odpada. Może poprzednio zajęty przez nas punkt medyczny… ten w piwnicy magazynu - zasępiła się, a wzrok nagle uciekł jej ku Pazurowi w czapce.
- Nix skarbie, byłeś tutaj dłużej niż ja, a skoro przyjechałeś z tatą nie ma szansy abyś nie rozpoznał terenu. Propozycje? Sugestie? Właśnie… - wróciła wzrokiem do Guido - Tata jedzie z nami?

- Po cholerę? - Guido odpowiedział pierwszy, z miejsca i bez zastanowienia wpatrując się prosto w oczy Alice. Wcale nie wydawał się zadowolony z takiego pomysłu. Po chwili wzruszył obojętnie ramionami. - Będzie miejsce, i będzie chciał niech jedzie. Ale niech się nie wpierdala i nie robi głupich numerów. - powiedział w końcu grzebiąc patykiem w ognisku. Próba dowcipu Alice o zimowych wydarzeniach nie została ciepło przyjęta przez zgromadzenie przy ognisku. Wyczuwała, że znów są zirytowani tym, że pewnie ledwo albo wcale nie łapią o czym mówi i nie jest prostą, klarowną, odpowiedzią na proste pytanie.

- Jak dom Kate odpada to nie wiem. Wcześniej zatrzymaliśmy się w tym postrzelanym barze, w “Wesołym Łosiu”. Potem przeprawiliśmy się na Wyspę więc na łażenie nie mieliśmy dużo czasu. Właściwie w ogóle. No to może w tym “Łosiu”? I nie wiem czemu u Kate nie, wydawała się w porządku. - zapytany Pazur odpowiedział trochę widocznie niechętnie przyznając się do swojej niewiedzy i to przy gangerach a zwłaszcza Guido.

- “Łoś” odpada. Jest po wschodniej stronie, trzeba przejechać przez połowę miasta i to po stronie tych pizdusiów prezydenta by tam dotrzeć. A potem jeszcze wrócić. Już widzę jak nam pozwalają tam buszować. - mafioz od razu pokręcił przecząco głową i widać było, że jest na nie. Otworzył w końcu papierośnicę i wyjął z niej skręta. Na chwile umilkł gdy odpalał patykiem tego improwizowanego skręta a reszta czekała na ciąg dalszy bo chyba nie skończył. Gdy wydmuchnął pierwszego bucha palonego zioła wznowił temat. - Musi być szybko i przy rzece. Port czy coś. I po naszej stronie rzeki gdzie tych chłopaczków w mundurkach nie ma. I trzeba pewnie kogoś z nimi zostawić. - szef zawęził warunki jakie musi spełniać dana lokalizacja by mieli dalej o czym rozmawiać. Reszta towarzystwa przy ognisku zaczęła widocznie gorączkowo przeszukiwać własną pamięć by spróbować znaleźć coś co by temu odpowiadało.

- Pytanie jak Kate ustosunkuje się do naszej obecności po… nocnej autogościnie - Savage dorzuciła tonem wyjaśnienia. Miejscowa weterynarz nie wydawał się zadowolona widząc najazd gangerlandii na swój dom, łagodnie rzecz ujmując - Ewentualnie magazyn przy rzece, lub coś opuszczonego. Pytanie kto z grupy Taylora nadaje się do przeprawy, najmniej oberwał. Nie wiemy co się z nimi teraz dzieje.

- Czyli w tej chwili gadać o tym to psu w dupę. - skwitował Guido zaciągając się zielskiem znowu. Wydmuchnął kolejny buch i podał skręta Alice.

- Ta Kate wydawała się w porządku. I pożyczyła wam sukienki na ślub i w ogóle była miła. No i zna się na leczeniu. Nie wiem czy ktoś jeszcze się z miejscowych zna. I mieszka po zachodniej stronie rzeki. - Nix skorzystał z okazji i wyraził swoje zdanie o tym pomyśle. Guido obserwował chwilę jak Alice odbiera skręta ale widocznie słuchał uważnie co, kto mówi.

- To i tak trzeba wrócić do Taylora i reszty. Lenin i Tweety mogą ich zawieźć. I tak nie pojadą na Wyspę furą. Do tej Kate czy gdzie indziej. - podsumował szef i sądząc z tego jak mówił uważał temat za zakończony. Nix nie wydawał się mieć coś więcej do powiedzenia reszta chyba też. A jednak Nix się jeszcze odezwał.

- A co z Boomer? Można ją zabrać? - Pazur zapytał się o stan drugiego Pazura o los którego widocznie się niepokoił. Boomer po tak długiej ekspozycji na lodowatą wodę zdradzała wszelkie oznaki zaawansowanej hipotermii. Ale jednak udało się ją uratować prawie w ostatniej chwili więc w ciągu kilku godzin powinna dojść do siebie. Chociaż mogła złapać jakieś powikłania pobytu na bagnie w takich warunkach jak jakieś osłabienie czy gorączka ale z medycznego punktu widzenia to właściwie dotyczyło ich wszystkich.