Dawno się tak nie zmachał i o mały włos nie dostał palpitacji serca. Kręciło mu się we łbie i odczuwał poważny głód, a mięśnie najwyraźniej przez znacznie dłuższy okres czasu niż mu się wydawało nie miały okazji do ruchu.
Jego tymczasowe towarzystwo najwyraźniej uznało, że pierdoli go symbolicznie, bo się gdzieś zaszwendało. Trudno, musiał sobie jakoś poradzić sam. W przebłyskach większej przytomności zauważył, że zostawia za sobą krwawe ślady. Cicho westchnął. Zdjął szybko skarpety i równie szybko boso przebiegł na górę, nie zostawiając na dole niczego. Mimo iż kątem oka dostrzegł plecy kolegów, nie zatrzymywał się. Zamierzał trzymać się swoich postanowień.
Skoro towarzystwo zdecydowało się ujawnić tamtym - cóż, teraz to był ich problem.
Podłoga była zimna, ale pierdolić to - przeżył starcie z mutantami, to tą niedogodność też przeżyje. Teraz znajdował się piętro wyżej niż blondynka z kamratami.
Musiał się zmierzyć z nowymi niedogodnościami.
To piętro było o wiele czystsze niż poprzednie. Owszem, gdzieniegdzie waliły się łuski karabinowe, ale panowało też więcej światła i porządku. Korytarz był pełen jasnych płytek i ścian. Sanders stanął chyba w poczekalni - jak u dentysty. Dostrzegł fotel, połamane drzewko, którego nie potrafił zidentyfikować, nawet dostrzegł gazety. W pobliżu Sandersa znajdowała się też stróżówka, przy drzwiach której ujrzał przestrzelony elektroniczny zamek… świeżo przestrzelony. Ktoś tu niedawno był? Musiał się upewnić wpierw, że nikt tu się na niego nie czai bądź że przypadkowo na kogoś nie wpadnie. Gdy potwierdził, że pomieszczenie jest puste, postanowił wykorzystać chwilę na prowizoryczne zaopatrzenie ramienia. Sanders nie należał do wybitnych uzdrowicieli, ba! on nie posiadał nawet dostatecznej medycznej wiedzy, z czego powodu metaforycznie pluł sobie w brodę. Teraz naprawdę przydałby się porządny medyk, a tak - musiało na razie wystarczyć solidne przewiązanie rozszarpanego ramienia porcją bandaży. Tylko po to, by się nie wykrwawić - nie zamierzał eksperymentować z tym CeHa-coś tam.
Kiedy zaopatrzył się po swojemu, rzucił okiem na czasopisma. Wszystko medyczne - może nawet chętnie by je sobie poczytał, ale wiedział, że nie ma na to czasu. Były bardzo postrzępione, ale ciągle zdatne do czytania magazyny medyczne. Przedwojenne. Jest też kilka gazet powojennych - te są wydrukowane w widocznie gorszej jakości.
Nowojorskie. Po drodze zobaczył, że na ścianie był panel z cyferkami - wyrwany, ale ciągle go widać bo się majtał na dwóch kablach.
Sanders wszedł do stróżówki, gdzie dodatkowo znalazł plan ewakuacyjny tegoż piętra - przyda się, toteż rozpiska nie uratowała się przed chciwymi jankeskimi łapskami. Teraz można było łatwiej zwiedzać. Oko zwiadowcy wylapało coś jeszcze ciekawego - na podłodze przy wybitych szklanych drzwaich prowadzacych w prawa odnoge korytarza dostrzegl ślady. Prowadziły w obie strony, dużo śladów - na oko z 12 osób przetoczyło się przez ten korytarz. Trzynastą osobę ciągnięto - i w przeciwieństwie do reszty śladów jej odciski to zwykłe buciki, niewielkie jak u kobiety. Nie wojskowe trepy. Niektóre ślady były nowsze - trudno powiedzieć jak “nowe”, ale pewnie godzina, dzień… dwa dni? W dodatku ktoś nie wyłączył muzyki, bo mężczyzna usłyszał, jak jakiś sprzęt nadawał utwór właśnie zza tych rozwalonych drzwi. To nie było to samo, co słyszał na dole, w pokoju z abominacją. Nieważne, nie przyszedł na Mam Talent, nie musiał w tę muzykę wnikać. Inne kwestie zaprzątywały mu teraz łeb.
Trio, które wcześniej podsłuchiwał na dole, udało się do komór, gdzie wcześniej obudzili się jego towarzysze. Aczkolwiek chuj wie, czy ktoś z tego trio albo innych przydupasów tutaj się nie zaszwenda.
Postanowił zaryzykować.
Otworzył ostrożnie drzwi prowadzące w umuzycznioną odnogę korytarza. Po co ktoś chciał zostawiać włączony sprzęt? Czy to było celowe zagranie czy niedopatrzenie spowodowane pośpiechem? Wydawałoby się, że to pierwsze.
Tropiciel przyczaił się ponownie w stróżówce i rzucił okiem na zdobytą mapę. Jak na jego ucho, muzyka rozlegała się z okolic pomieszczeń socjalnych.
To ktoś tam mieszkał?
Cóż, nieważne, Sanders wchodził teraz do biura, które na mapie znajdowało się najbliżej rozzwalonych drzwi.
Biurka, jakieś kompy, dystrybutor z wodą, jakieś szafki. Ołówki, papierzyska, kubki, bardzo dużo notatek, ale to same ciągi cyfrowe i równania - typowe biuro. Człowiek na głodzie i pragnieniu kierował się czymś innym niż chęć zanurzania się w papierach. Ciemnowłosy w którymś biurku znalazł paczkę suszonego mięsa i krakersów, a woda w dystrybutorze nadawała się do picia. Nie omieszkał więc zaspokoić swój głód - przywłaszczył sobie jedzenie, które nadal było zdatne do jedzenia, a którego nikt nie tykał od paru miesięcy, a co do kubków - przydałoby się nie zostawiać po sobie śladów.
Tak więc naczynia pozostały nietknięte. Za to nie omieszkał wziąć sobie jeden ołówek i parę kartek papieru. Nie zamierzał przepatrywać papierów, które go przyprawiały o oczopląs i z których prędzej Abigail by odczytała cokolwiek. Haker z niego też był żaden, toteż cyfrowe maszyny zostawił tak samo w spokoju. Za to pusty słoik po cukrze, który stał w jednej z zakurzonych szafek, nie śmiał nie zabrać ze sobą. Opakowanie zostało natychmiast wykorzystane jako opakowanie na jad ścierwa, które zabrał ze sobą z piwnicy. Szczęście mu musiało dopisać - oczywiście Sandersowi, bo znalazł jeszcze jeden pusty słoik, który wypełnił krwią zdechlaka, Zwierza jednak nie wywalił; miał pewien głupi pomysł na wykorzystanie go. Choćby na sztuczki z zaskoczeniem przeciwnika.
W jednej szafce znalazł spodnie ubrania w lepszym stanie niż te, co miał na sobie. Za to dużego kosza na wywalenie swoich nie znalazł. Mimo to zdecydował się przebrać szybko - nie miał najmniejszego zamiaru szwendać się w dziadostwie, w które go odziano. Z braku laku stare odzienie poupychał do najmniej używanej szafy, zapychając przy okazji tamtejszą przestrzeń. Pozbył się lekarskiego kitla - acz nadal mógł być doktorem Sandersem.
Doktor Sanders - wyleczy cię kuracją z ołowiu i łatwopalnego kumpla z piwnicy.
Ponieważ w pomieszczeniu Sanders nie znalazł już nic godnego jego uwagi, postanowił pójść dalej, w kolejny korytarz... może znajdzie pierwszego “pacjenta”.
Albo prędzej pewnie sam nim zostanie - kolejny raz wrażenie obserwowania go przez kogoś dało mu się we znaki.

Abigail interesował coś kompletnie innego.
- Pół roku? - powtórzyła za najemnikiem robiąc przy tym wielkie oczy. Przespali pół roku, ale pod ziemią spędzić musieli o wiele więcej czasu. Ile dokładnie… i co zastaną na powierzchni gdy już stąd wyjdą? Jeśli stąd wyjdą. Może nie było to specjalnie długo, ale w powojennej zawierusze wystarczyło aby pozbyć się rodzin, przyjaciół. Tych wszystkich ważnych ludzi do tej pory przeplatających się przez ich życie. Na słowa Willa obudziła się w niej nadzieja. Wydawał się kojarzyć ich nowych znajomych, co dawało szanse na dogadanie się… jemu, ale nie jej. Ze swoją niebudzącą szacunku aparycją i niewielką posturą wykluczającą z automatu obsługę broni ciężkiej, stała na straconej pozycji. Nie znajdowali się na terenie przyjaznym ludziom, teraz liczyła się umiejętność radzenia sobie z przeciwnikiem i samodbania o własną dupę. Robienie za coś wymagającego ochrony odpadało, nie bez wyraźnego i sensownego powodu. Liczyć na człowieczeństwo w tym przypadku, nie liczyła. Lennox miał wyszkolenie i doświadczenie, co miała Ryan?
Ryan miała z nimi rozmawiać, po to wyszła z bezpiecznej kryjówki ciągnąc na dodatek pozostałe mrożonki. To był jej pomysł, jej plan… wypadało więc zabrać się do roboty. Inaczej cała akcja zakończy się oberwaniem kulką w łeb. Nerwowe ruchy najemników i ich nieprzyjazne podejście nie zwiastowały innego rozwiązania. Wykorzystała czas w jakim pozostali wymieniali się uwagami, skupiając uwagę na otoczeniu. Widziała uzbrojonych ludzi i ich więźnia, rzucającego blondynce ukradkowe i niezbyt przychylne spojrzenia. Pobita brunetka gapiła się na nią z taką miną, że gdyby spojrzenie mogło zabijać, Abigail padłaby martwym trupem tam gdzie aktualnie siedziała. Powinna ją znać? Kojarzyć z przeszłości? Pewnie tak, lecz posiniaczona twarz pozostawała dla niej obca, a jej widok wzmagał frustrację. Kolejna niewiadoma… szkoda, że tylko ten rodzaj informacji przewijał się przez najbliższą okolicę. Próbowała się skupić, przywołać z pamięci konkretne obrazy, ale prócz wzmożonego bólu głowy nie osiągnęła żadnego sukcesu.

Raz jeszcze przeleciała w pamięci wydarzenia od obudzenia się w lodówce, przypominając sobie krok po kroku to, co wiedziała. Pobudka, trup… identyfikator z własnym nazwiskiem przypięty do pobrudzonego lekarskiego kitla. Broń, krótka notatka zaadresowana bezpośrednio do niej, wskazująca jedyny trop jaki mieli - obietnicę zdobycia odpowiedzi na dręczące pytania. Po co ktoś zadał sobie tyle trudu, aby jej pomóc? W świetle tych informacji słowa bruneta z karabinem wydawały się jak najbardziej sensowne. Któryś z zahibernowanych musiał tu pracować. Wyglądało na to, że chodzi właśnie o nią i chociaż ta opcja nie była Ryan miła, musiała pogodzić się z faktami. Tylko jak wykorzystać je korzyść swoją i Willa?
- Burris, prawda? - zwróciła się do kolesia bez czapki, używając miana podsłuchanego u widzianej wcześniej trójki zwiadowców. Trafiła w dziesiątkę, mężczyzna drgnął i skupił cała uwagę bezpośrednio na niej. Stojący obok kapturnik zareagował podobnie, wpierw jednak obracając głowę w stronę dowódcy na krótką chwilę. Pociągnęła temat, starając się mówić spokojnie i z przekonaniem, którego jej brakowało… ale tamci nie musieli o tym wiedzieć. - Opatrywałam kiedyś twoich ludzi. William nie kłamie, naprawdę pracował dla Posterunku. Ja też, ale to było dawno temu. Możecie nas nie kojarzyć, często byliśmy w rozjazdach. Nie będę się powoływać na solidarność i prosić cię żebyś oszczędził nas ze względu na stare czasy, bo to bez sensu. - zrobiła krótką pauzę potrzebną na zaczerpnięcie oddechu i wyprostowanie pleców. Siedziała na podłodze, facet stał. Patrzył na nią z góry, ona musiała zadzierać głowę. Pozycja do negocjacji kłopotliwa, mimo to mówiła dalej. - Wiem co widzisz. Kolejny problem, może nawet niebezpieczeństwo. Ale nie jesteśmy dla was zagrożeniem. Wy też nie jesteście tu przez przypadek, szukacie czegoś albo kogoś. Poszukiwania chyba nie idą po twojej myśli, co? - wskazała wzrokiem pobitą kobietę.
- Z tego co rozumiem jesteśmy odcięci od powierzchni, zamknięci z czymś co tu żyje. Widzieliśmy ślady, to coś wielkiego i silnego. Było w stanie rozbić komory hibernacyjne żeby dobrać się do śpiących wewnątrz ludzi i zrobić z nich siekaninę. To jakiś rodzaj gadziny, pewnie mutanta pokrytego pancerzem z łusek ciężkich do przebicia. Czy jest sam… nie. Chodzi ich kilka sztuk. Teren jak widać nie jest bezpieczny, im szybciej kompleks odzyska swobodne połączenie z powierzchnią tym lepiej. Jeżeli będziemy współpracować, pójdzie nam sprawniej. William i Czart potrafią sobie radzić, przydadzą się wam. Cel mamy ten sam. Chcemy stąd wyjść, wrócić do domów. Jeśli po drodze uda się dowiedzieć dlaczego tu wylądowaliśmy tym lepiej. Wy chcecie coś zdobyć i też wyjść bez uszczerbków na zdrowiu. Załatwić sprawę przy najmniejszej ilości komplikacji… ale wasz informator postanowił to utrudnić. Kim ona jest, naukowcem? Członkiem personelu który tu pracował? Ważne, że nie chce współpracować, inaczej oszczędzilibyście jej razów. Ale to nie jedyna wasza opcja. Na górze jest komputer, ale żeby uzyskać do niego dostęp potrzeba hasła. Dogadajmy się.

Ledwo Abigail skończyła mówić, druga kobieta szarpnęła się do przodu i tylko ręka Ruska powstrzymała ją przed dalszym ruchem.
- Nu… spakojna, dziewuszka, spakojna. - rzucił rozbawiony, chwytając niesfornego więźnia za bark i wyszczerzył złośliwie klawiaturę żółtych od nikotyny zębów - Bo ja cje bede musiał inaczej uspokoić.

- Czyli jednak. - Burris mruknął z satysfakcją, jakby zachowanie obu kobiet potwierdziło jego wcześniejszą teorię. Wyglądał na wyjątkowo zadowolonego, pozwolił sobie nawet na szybki uśmieszek, po czym zrobił krok w stronę jeńców, rozkładając ręce w parodii bezradności - Sorry laleczko, ale jeśli myślisz, że dam ci broń w te małe łapki to chyba żeś blond łebkiem w ścianę przyjebała. Twoi funfle też jej nie dostaną, aż tak głupi kurwa jeszcze nie jestem. - warknął naraz ostrzej - Gdzie jest niby ten komputer i skąd o nim wiesz? Podobno nic nie pamiętasz.

Ryan zdusiła w sobie chęć żeby wychylić się do tyłu i zachować bez zmian odległość między nimi. Nie podobało się jej że koleś podchodzi. Z bliższego dystansu mógł zrobić coś głupiego bez większego wysiłku. Wystarczy jeden kopniak i straci zęby.
- Pamięć wraca, ale nie tak szybko jakbym chciała. Nie oczekuję że nas uzbroicie, tylko nie zabijecie i razem stąd wyjdziemy. Co potem to już zależy od ciebie, ale możemy ci się przydać.- odpowiedziała szybko - Komputer jest na drugim poziomie. W środku są informacje o wszystkich projektach nad którymi tu pracowano, wyniki badań, logi i rejestry. Terminal zabezpieczono hasłem. Podam ci je i pomogę wyciągnąć wszelkie dane. Potrzebujesz kogoś, kto w prosty sposób streści ci sens tych notatek. Nie będę stwarzać problemów, pójdę na pełną współpracę i niczego nie zataję w zamian za nasze bezpieczeństwo. Znam te korytarze, byłam tu… ale nie jako więzień. Har-Mageddon. Jesteśmy pod ziemią, w pozostałościach po silosie rakietowym. Jest tylko jedno wejście, teraz zapieczętowane. Innych nie ma, podobne rozwiązanie pozwala w razie kłopotów odciąć budynek od reszty świata. Kłopotów które jak widać nastąpiły. Amnezja jest przejściowa. To mi zostawiono broń… przepraszam Will, powinnam ci powiedzieć - obróciła się do Lennoxa i uśmiechnęła się gorzko - Bałam się, że kiedy się dowiesz, nie będziesz umiał mi zaufać. Wiesz jak mam na nazwisko… powiedz je głośno.

- Ryan - jej nazwisko wróciło z odmętów pamięci - Abigail Ryan, medyczka - wyrecytował, jakby składał meldunek ze stanu osobowego oddziału. Na wspomnienie broni - topornego rewolweru Kortha, odczuł bolesną stratę. Zostały mu tylko gołe ręce przeciwko ich Galilom. Zaczęło mu brakować swojego ulubionego pistoletu Hersthala kalibru czterdzieści pięć i karabinka z tej samej firmy. Wtedy nie bałby sie stawić czoła tym najemnikom, jeśli trzeba by było, wytłukłby ich wszystkich w ciemnościach tych katakumb. Uśmiechnął się do swoich myśli i odpowiedział najemnikom: - Naprawdę nam zależy tylko na tym by się stąd wydostać.

- Chcecie dowodów że nie kłamię i wiem czego szukać? Mam je w kieszeni. Pozwól mi je wyciągnąć, jestem na celowniku. - blondynka wypaliła kiedy tylko Lennox skończył mówić. - Mój stary identyfikator i list z instrukcjami zostawionymi przez osobę od klamki. Jestem jedna, was jest trójka. Zacznę kombinować to mnie zastrzelicie, co wam szkodzi?

- Patrz ją, już myśli o kombinowaniu - pierwszy odezwał się kapturnik, podpierając swoją wypowiedź skierowaniem lufy prosto w pierś Ryan. Kliknął odbezpieczany mechanizm, odkrytą część twarzy ozdobił wredny uśmiech. - I raptem wydostać się chcą… Posterunkowiec, jakiś kaszalot i cizia z tego pierdolnika. No się świetnie składa.

Dla odmiany szef grupy pozostawał spokojny. Wodził wzrokiem od klęczącego żołnierza do niewielkiej blondynki, czasem zahaczając o milczącego uparcie Czarta. Starał się nie okazywać radości, ale i tak patrzył na jeńców niczym na świąteczny prezent od losu. W końcu zaśmiał się pod nosem i pstryknięciem posłał dopalonego fajka pod ścianę.
- Chyba właśnie przestajesz nam być potrzebna. - westchnął z udawanym smutkiem, zwracając się do milczącej uparcie brunetki. Jakby na umówiony znak Rusek bez ceregieli zdzielił ją błyskawicznie pięścią w bok głowy. Kobieta krzyknęła i upadła na ziemię oszołomiona.
- Wyciągaj co tam masz, ale bez gwałtownych ruchów. Będziesz coś kręcić rozwalimy cię zanim zdążysz pierdnąć… a ty mordo siedź na dupie i pilnuj kumpla - warknął w kierunku Lennox’a - Może nawet się polubimy.

Abigail powoli sięgnęła do kieszeni spodni i po chwili poszukiwań wyciągnęła stamtąd prostokątny kawałek plastiku i złożoną na cztery kartkę. Zauważyła, że tylko się ruszyła, naraz dwie z trzech luf skierowały się bezpośrednio na jej pierś. Tylko rusek machał beztrosko swoją klamką William’owi z boku czaszki. Popatrzyła na oba przedmioty i bez słowa wyciągnęła je w stronę zainteresowanego.

Ten zgarnął je i chwilę obrała w dłoniach, wpierw przyglądając się identyfikatorowi, potem notatce
- Ryan… - mruknął pod nosem - Mówisz, że to twoje. Zobaczymy.
Fiszce poświecił więcej uwagi, przelatując wzrokiem po utrwalonych w niej słowach.
- Jest gówno warta - prychnął, chwytając papier miedzy kciuk a palec wskazujący lewej dłoni i zamachał nim kobiecie przed nosem. Rzeczywiście kawałek u dołu został wyrwany, kartka nie była kompletna. Na chuj mi połowa kodu?

- Jest tu - puknęła się palcem w skroń. Na korytarzu dyskretnie przedarła list chcąc się zabezpieczyć zarówno przed najemnikami, jak i towarzyszami niedoli. Jeszcze wpadliby na pomysł, że skoro mają hasło, Ryan nie jest im do niczego potrzebna. A tak kupiła sobie przynajmniej bezpieczeństwo. Chwilowe bezpieczeństwo - dostrzegła to w oczach Buriss’a, gdy minęło pierwsze zdziwienie i pojawiła się złość.

Jeszcze mniej rozumiał niż wcześniej z tego, co tu się dzieje i jeszcze mniej spodobała mu się cała sytuacja. Pewnie naszprycowali go jakimś porządnym chemicznym gównem z opóźnionym zapłonem. Albo wdało się zakażenie od tych mutasów i dlatego mu odpierdala. Niemniej chuj Fritzl musiał pójść na razie w odstawkę, ale jeśli go spotka, to przyrzekł sobie, że ten zjeb będzie marzył o zrobieniu mu z jego dupska przysłowiowej jesieni średniowiecza przy tym, co zostanie mu zafundowane. Sanders mimo niedogodności podniósł z podłogi kawał żelastwa, które mu służyło za broń i zamierzał udać się dalej. Kiedy usłyszał szmer dochodzący z korytarza, uświadomił sobie, że nie ma czasu na długie namysły.
Wtem - szmer uciszał się. Na podstawie nasłuchu doszedł do tego, że potencjalny pościg skierował się do pomieszczeń socjalnych, tam gdzie grała muzyka. Niby nie musiał się teraz martwić tamtymi trepami, ale nie znaczyło to, że dalsza droga była pozbawiona kłód.
Mężczyzna postanowił wejść do pomieszczenia oznaczonego popularnie jako kanciapa. Bliższe drzwi były zamknięte, lecz drugie nie, więc Sanders wślizgnął się do - jak się wkrótce okazało - swoistego legendarnego Sezamu. Co prawda hajsu tam nie znalazł, ale po kiego chuja był komu teraz hajs - prędko zarekwirował plecak, rękawiczki, buty, porządny oksydowany wojskowy nóż, gazową zapalniczkę, fajki, a nawet lekarstwa - nie tylko na jego chorobę, ale też takie na inne. W Sandersie chyba obudziły się żydowskie korzenie, bo jak żyd chciwie zabrał wszystkie lekarstwa, również na te choroby, na które facet nie cierpiał. Jeśli w Zjebanych Stanach było miejsce, które można było nazwać Edenem albo Rajem, to Sanders najwyraźniej właśnie do niego trafił.
W jego ręce wpadła też butelka wódki, złoty krzyż, złote obrączki, kawałek plastiku na smyczy… Andreas Kor-kurwa, dlaczego zagraniczni musieli mieć nazwiska, na których można było język sobie zwichnąć. Korghenberg…chuj z nim. Ciul powędrował do plecaka. Ręka Sandersa natknęła się też na wysokiej jakości świerszczyk (żałował tylko, że był w zbyt popierdolonej sytuacji, by mógł się zagłębić w lekturę), a także latarka i dwie zapasowe baterie. Na wszelki wypadek tropiciel przetrzepał buty, w razie jakby jakaś mała popierdoła zrobiła sobie wcześniej dom z obuwia. Szczęśliwie żaden matoł nie śmiał zagnieździć się w jego butach ani żadne mutactwo się w nich nie zalęgło. Wkrótce zwiadowca wyposażył się o wiele lepiej niż wcześniej. Jeszcze tylko na szybko odkaził rany, jakie nabył z potyczce z czarnołuskimi pokrakami - w czym pomogła apteczka, którą znalazł w pomieszczeniu. Jej zawartość również została zrabowana przez Sandersa. Woda utleniona poszła w ruch, nowe bandaże zastąpiły stare, zaś te stare wylądowały w jednej kieszeni wewnątrz plecaka. Kiedy facet sprzątnął pomieszczenie z przydatniejszych rzeczy, pozostały tylko zepsute okruchy jedzenia, naczynia oraz meble i Biblia. Nawet kurtka się nie uchowała przed rabunkiem.
Wyposażył się w latarkę oraz nóż (nożyce schował do plecaka) i ruszył naprzód, na spotkanie - z nieznanym, ale śmierdzącym jak znajome gadziny. Cały czas miał wrażenie, że coś go obserwuje - zaczynało to go denerwować.

Nie przeszedł dziesieciu metrów, gdy snop latarki wydobył z ciemności kałużę… na samym środku korytarza. Sporych rozmiarów plama gapiła się na niego z uprzejmym zainteresowaniem, błyskając okiem odbitego na powierzchni, syntetycznego światła. Poruszało się razem z ręką tropiciela, zaopatrzoną w, jak narazie, najskuteczniejszy środek oświetlania nieoświetlonego. Mógł spokojnie ja wyminąć i iśc dalej w stronę pomieszczenia ochrony - jak dumnie głosił napis na lekko wypłowiałej mapie. Dla bezpieczeńśtwa omiótł najbliższą okolicę kałuży, chcąc upewnić się, że jego nowa znajoma nie ma koleżanek poukrywanych w najmniej spodziewanych obszarach. Ściany i sufit byłby suche, reszta podłogi tak samo.. i tylko ślady niewielkich, jakby dzieciecych stópek niknęły w ciemności… tam gdzie zmierzał i on.
Odpierdalało mu. Czy aż tak, żeby mieć wrażenie, że kałuża szczyn gapi się na niego? Musiał iść dalej, znaleźć sposób na jak najszybsze opuszczenie tego przybytku chuj wie czego. Postanowił przejrzeć na szybko pokój ochroniarski - ciekawe, czy i kogo tam znajdzie?
Stopa za stopą, powoli i ostrożnie sunął wyznaczoną trasą, wymijając mokre elementy posadzki. Razem z ruchem światła po obu jego stronach to pojawiały się, to znikały metalowe prostokąty drzwi. Pociagnął za klamkę jedne, drugie, piate… i nic. Zamknięte na głucho. Gdy po prawo mignął mu czarny, wklęsły zarys wywarzonego skrzydła, zajrzał tam ciekawie i zaraz humor mu się spierdolił jeszcze mocniej. Ruina, rudera… masa szklanych okruchów na ziemi, trochę porozbijanych mebli i kabli powyrywanych ze ścian. Nie oszczędzono nawet żarówce, dyndającej pewno niegdyś u sufitu. Wszystko co kiedyś tam było zostało w pośpiechu wyniesione, zaś elementy nie nadajace się do transporetu zniszczono, zostawiając burdel na kółkach gorszy niż u pojebów z Detroit.
Pocieszające było to, że za demolkę najwyraźniej odpowiadali ludzie - tu i tam dostrzegał ślady wojskowych butów, odbite w zalegajacym na podłodze syfie. Wśród nich przewijała się i masa innego obuwia - istna orgia tropów. Widać czystkę robiono nie dość, że w pośpiechu, to jeszcze przy użyciu wszelkich dostępnych środków, zarówno sprzętowych, jak i ludzkich.
Wiedząc, że nic ciekawego tutaj pewnie nie znajdzie, Sanders opuścił pokój zamykając go tak jak poprzednio. Nie sprawdzał wcześniejszych pomieszczeń i przez krótką chwilę po głowie plątała mu się myśl, by zajrzeć do najbliższego pomieszczenia, znajdującego się po jego lewej stronie - znajdującego się najbliżej półkolistego korytarza; sam nie wiedział czemu.
Natknął się na pokój bliźniaczo podobny, jak ten który przepatrywał przed chwilą - zniszczone, stare laboratorium. Już miał wycofać się z uwagą na korytarz, gdy skacząca po ścianach latarka wydobyła z ciemności błysk. Wpierw jeden, potem drugi. Tropiciel drgnął, zamrugał i wróciwszy latarką te kilkadziesiat centymetrów wstecz, raz jeszcze wyłowił z ciemności dziwny kształt.
W pierwszej chwili wziął go za kupkę szmat, może nawet zniszczonych ubrań pokroju tego, co sam nosił teraz na plecach… lecz kupka śmieci drgała nieznacznie, a z plataniny kłaków i materiału, patrzyły na niego bystro dwa ciemne ślepia. Ludzkie, skryte między podniesionymi jak do obrony ramionami, pełne strachu, bólu i szaleństwa.
Dziecko… to chyba było dziecko, może pięcioletnie, o ile Sanders ogarniał jak powinno wygladać w podobnym wieku.
O ile nie wyciągnął noża w jego kierunku, to nie wycofał latarki. Nasłuchiwał, czy ktoś tu nie idzie. Na wszelki wypadek zamknął za sobą drzwi. Pierwsze co przyszło mu do głowy, to po jaką cholerę tu wszedł. Po drugie po kiego chuja tu wszedł. Po trzecie co do kurwy nędzy ten dzieciak robił w tym popierdolonym miejscu? Na nim też jakiś cwel bawił się w pana boga czy co?
- Siedź cicho, bo inaczej będę cię musiał zabić - odparł bez gródek Sanders, przy okazji drugą dłonią formując gest, który mógł oznaczać strzał w pukawki. Prosto w łeb, co więcej - bardzo prawdopodobny, rzeczywisty cel prosto w łeb. - Co ty tutaj robisz, skąd się tu wziąłeś? - zadał pytanie mieszance szmat i futra, starając się to zrobić już mniej surowym głosem.
W odpowiedzi dzieciak jeszcze mocniej skulił się w sobie i objął rękami. Cały czas jednak nie spuszczał wzroku z Sandersa, choć mrużył oczy, porażone jasnym blaskiem. Wydawał sie zbyt przerażony, aby sklecić sensnowie odpowiedź na ciag pytań, jakimi został zasypany. Po niemożliwie długiej chwili uniósł jedna, drżącą dłoń i wskazał nią podłogę, a może chodziło mu o niższe poziomy kompleksu? Ciemnowłosy opuścił latarkę, by jej światło nie raziło dzieciaka prosto w oczy.
- Przyszedłeś z dołu?
Kiwnięcie głową potwierdziło domysły tropiciela.
Sanders zrobił parę kroków w stronę dziecka. Drugą rękę opuścił, zaś latarką starał się nie świecić prosto mu w oczy. Nawet przykucnął przy malcu, żeby ten mógł cokolwiek powiedzieć.
- Co tam robiłeś na dole? - spytał dzieciaka, samemu się zastanawiając, czy młody nie leżał w jednej z luksusowych trumienek do pierdolenia obiektów badawczych.
Z bliska wreszcie zidentyfikował płeć smarka, upewniajac się, że to chłopiec. Dostrzegł jak umorusane usta poruszają się, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk, za to para drobnych rączek chwyciła go niepewnie za nogawkę, zaciskajac na niej kurczowo palce, aby przypadkiem duży człowiek nie postanowił odejść. Przerażenie i dziwny smutek były wyraźne w spojrzeniu załzawionych oczu. Strach, graniczący z jawnym obłedem, lecz i… nadzieja?
Wtem Sanders pożałował, że wszedł do tego pomieszczenia. Jeszcze będzie musiał robić za niańkę. Za jakie kurwa skarby? Czemu będzie mu dawał jakąkolwiek nadzieję, skoro sam w nią wątpił? W myślach westchnął. Miał świadka. Mógł mu wbić nóż w klatkę, aby pozbyć się ciężaru. By oszczędzić mu reszty życia, by nie został poszarpany przez łuskowate pokraki albo wykorzystany przez tamtych cweli. Mógł też go zostawić, malec był przecież tak przerażony, że nic by o nim nie powiedział. Nie widział w nim tym bardziej żadnego towarzysza - od zawsze pracował sam, a dziecko nie umiało przecież się bić ani nie posiadało żadnych umiejętności, które by mu pomogły się stąd wydostać. Jednak zrodziła się w nim pewna myśl - jeśli zabije dzieciaka, może zostawić znak po sobie, że tu był. I dzieciak jednak umiał się chować.
A może to była ta pieprzona litość? Jak on kurwa teraz siebie znienawidził za ten krok.
Najwyżej dzieciaka wyrzuci na pożarcie gadom czy coś.
Westchnął i orzekł:
- Ja tu nie zostaję młody, albo ze mną idziesz i starasz się mi nie robić problemów, albo tu siedzisz cicho i nikomu nic o mnie nie mówisz - postawił ultimatum. Nie żeby był jakimś mistrzem dyplomacji - chuj, nigdy nie był ani mistrzem dyplomacji, ani kurwiszonem z Apallachów, żeby pogrywać w misterne zagrania. - A jak pójdziesz ze mną, to nie obiecuję ci bezpiecznej drogi - postawił drugi warunek i czekał na decyzję małego.
Potargana głowką zakołysała się intensywnie w przód i w tył, zgadzając się na jego plan. Wydawało mu się, czy dostrzegł nawet cień uśmiechu? Nikły co prawda i ulotny jak dym ze zdmuchniętej świecy, ale kurwa dałby sobie rękę uchlastać, że właśnie tak było. Po widocznej chwili wahania smark odczepił prawą dłoń od dresowych spodni i wyciągnął ją w kierunku sandersowej łapy - tej ściskającej latarkę. Mężczyzna poczuł chłód przyjemnie kontrastujący z własną gorączką, albo wkurwieniem tak wielkim, że dosłownie gotowało mu krew w żyłach.
- Wstawaj - Sanders zdołał wygarnąć z siebie jeszcze jakąś tam nikłą cząstkę człowieczeństwa, żeby pomóc mu wstać. Nie zrobił tego najłagodniej, ale w tej sytuacji nie miało to znaczenia. Nie zamierzał wmawiać dzieciakowi, że świat jest tęczowy, a nie w barwach krwi, gówna, ołowiu i stali. Tak samo nie zamierzał mu robić fałszywych nadziei. Tak samo jak nie wiedział do końca, czemu stwierdził, że pomoże dzieciakowi. - Idziemy stąd.

Na górze chujnia,
na dole chujnia,
ja pierdolę.
sanders.~

- Szkurwa mać jebana~! - zaklął Sanders, zachowując się wyjątkowo niewychowawczo… a jebać wychowawczość, dzień dziecka się skończył, a raczej nigdy się nawet nie zaczął, więc Sanders miał na to tak czy siak wyjebane. Ważne, że było chłodno, chociaż jebało trupem. Czyli jednak znalazł się w burdelu dla nekrofilów i dla popierdolonych nekrofilów.
Zerknął w górę. Zobaczył dziurę w suficie, która miała gdzieś z 4 jardy szerokości i widniała 5 jardów nad podłożem. Gdzieniegdzie z tej wyrwy wystawały kable Przez tę dziurę wyglądał w dół młody, który nie wiedział, co ze sobą zrobić. Niby wystawiał łapę, jakby chciał na odległość wyciągnąć tropiciela z dołu, a potem zawahał się, patrzał się nerwowo na boki...
- Młody, nie schodź tu, jest chujowo - wybełkotał do smarkacza i swego nowego fana, który siedział na górze i lampił się na nieg. Chociaż posiadanie fanów miał raczej w dupie i nie było ono zbyt praktyczne, to ogrzewało w jakiś sposób czerwoną pompę tłoczącą krew i inny syf w jego ciele. I tak lepsza odmiana od typa, który celowałby mu w łeb z giwery. - Na razie się tam gdzieś porządnie schowaj i nie wystawiaj czerepa - orzekł, z sukcesem formując prosty, zrozumiały przekaz.
Źle mu się myślało od gorączki, więc nawet nie chciało mu się bawić w wymyślne strategie.
Mimo wszechobecnego smrodu czuł ulgę, bo chłodna woda studziła jego rozpalone ciało. Nawet by z niej nie wychodził, ale musiał. Jeszcze jakieś cwele tu przyjdą i wszystko w pizdu rozpierdolą. Postanowił przeczołgać się do takiego miejsca, żeby jakiś chuj z góry nie dostrzegł go od razu… a kto wie, może jak będzie miał broń i kutasiarz go nie zauważy, to Sanders zagra w Duck Hunta na jeden strzał. Może wyrucha fortunę, może w końcu skombinuje jakąś porządną klamkę z amunicją, a nie kurwa tylko ciągłe kombinowanie, czajenie się jak meks z koksem czy jakiś krewny Czarta, tylko mniej zajebany.
Jak ruszył się z miejsca, odkrył, że woda sięga mu do kostek. Reszta pomieszczenia wyglądała podejrzanie i była w chuj podejrzana. Woda śmierdziała trupem, tak jak reszta pokoju, w którym się znalazł. Zobaczył też leżące nieopodal przegniłe resztki czegoś, co chyba było kiedyś człowiekiem. Kości były potrzaskane, zmiażdżone, z wyssanym szpikiem. Typa zjedzono - ewidentnie, bez dwóch zdań. [Sanders] Pamiętał starcie z czarnymi gadzinowatymi pizdami, przez jedną z nich męczył go teraz ten syf. Przypomniało mu się po drodze parę rzeczy, jednak w obliczu sytuacji okazały się tak mało istotne… po kij mu to było, przecież nic i nikt z tego nie ruszy dupę specjalnie po niego. Chyba żeby mu wpakować ołów i to bynajmniej nie w celach terapeutycznych.
Jak Sanders tylko wycofał się z widoku z góry i upewnił się, że żadne kurestwo nie łazi mu na górze albo na dole, sięgnął po latarkę, by przetrzepać zawartość plecaka. Zerknął na lekarstwa, które wcześniej zajumał z kanciapy. Poza tymi na gorączkę sobotnią i paroma innymi nie rozpoznawał i nie wiedział, które było na co. Farmaceuci nie pierdolili się z prostym językiem; nie pisali “na kaca”, “na twoją starą” czy “chuj ci w dupę”, tylko stosowali jakiś żargon, jakby zmówili się z Molochem, żeby jak udupiać komuś życie, to na całego. Sanders co prawda nie wyjebał lekarstw, ale czuł w tym momencie zrezygnowanie. Im dłużej siedział w tym gównie, tym bardziej miał wszystkiego dość i miał ochotę wziąć rozpierdolić wszystko i wszystkich. Tyle że nie miał czym i jak. A przede wszystkim jak i kiedy.
Ciężko byłoby komukolwiek przyjść w odwiedziny, przynajmniej na pierwszy rzut sandersowego oka. Sterta gruzu, będąca niegdyś sufitem i kawałkiem korytarza, skutecznie odgradzała przejście w dalsze rejony podziemnego zadupia. Siedział zamknięty w groteskowym schowku na miotły, gdzie ze względu na dość beztroskie podejście do sprzatania, szczoty zastąpiono trupami… co kto wolał. Wielu zboków i pojebów kręciło sie po tym nie najlepszym ze światów. Siedział więc, pogrążony w ciszy i bezruchu, a każda z upływających sekund wlekła się niemiłosiernie, jak jakiś przedwojenny, brazylijski tasiemiec dla zdesperowanych gospodyń domowych.
Nawet się nie zastanawiał długo, co robić. Wszędzie był tylko gruz (cyganów brakowało, ale za nimi akurat nie tęsknił), poniszczone, zbutwiałe meble i jakieś tam śmieci w stylu puszki po konserwach. Kable, które sterczały z dziury były na tyle grube, że nie powinny się od razu zerwać. Te “liany” miały długość od 3 do 6 metrów. Gdyby Sanders zrobił porządny podskok, mógłby dosięgnąć choćby niektóre z nich. Dzieciak sterczał wciąż u góry, robiąc niemy doping Sandersowi. Facet jednak nie potrzebował żadnego dopingu - wolał mieć antybiotyk na ustrojstwo od mutasów z piwnicy. Niemniej nie widział też perspektyw, by siedzieć z trupami i zdychać w tym burdelu. Postanowił z niego spierdolić i nie korzystać z jego iście wątpliwych atrakcji. Rozpoczął operację wydostania się z tego trupiego szamba.
Na pierwszy ogień poszły najbliższe, syntetyczne jelita. Asekurując się pozytywnym myśleniem, podskoczył raz i drugi, wyciagając ręce wysoko nad głowę. Każdemu jego ruchowi towarzyszyło mlaskanie i chlupot, z jakimi obute porządnymi trepami nogi wydostawały sie i wracały w objęcia zimnej wody. Za trzecim razem chwycił jeden ze splotów i pociągając w dół, zerwał go, przynajmniej z jednej strony. Druga wciąż tkwiła podwieszona pod dziurawym sufitem tuż obok ściany z zawaliskiem.
To miał mały problem. Teoretycznie na niezbyt długo, jeśli zerwie drugi koniec tego długiego kabla. Za trzecią próbą gruby kabel został zerwany.
Teraz myśl, chłopie, gdzie to zategować. Sanders zaczął szukać wystających, wystarczająco wytrzymałych metalowych elementów wystających z okolic dziury. Dodatkowo elementy te musiały być zgięte tak, aby prowizoryczna lina nie wyślizgnęła się z zaczepu. Z okolic dziury w suficie wystawał pręt zbrojeniowy.
Zarzucił tam linę stworzoną z kabla. Póki co wszystko szło elegancko, tak jak powinno iść. Bez wytchnienia wdrapywał się na górę, a gdy już był o cal, by cieszyć się sukcesem, wówczas o mały włos brakowało, a znów by spadł na dół. Ostatecznie Sanders wydostał się z trupiego burdelu, a gdy wziął głębszy wdech, odplątał kabel od wystającego, zbawiennego pręta. Zwinął go i schował do plecaka.
Na górze czekało na niego nie tylko wybawienie ze skupiska denatów, ale również szczyl, którego warunkowo zabrał ze sobą. Grzecznie czekał, aż facet się ogarnie. Wygramolił się na nogi, pociągnął ze sobą smarkacza, żeby oddalić się od korytarza i zamierzał przeglądnąć pomieszczenie, które posiadało cenne łupy. Niemniej Sanders teraz zamierzał szukać czegokolwiek, co pozbyłoby się z jego ciała tej gangreny - póki jeszcze myśli trzeźwo i stoi na dwóch nogach.
Rozmyślania nad planem wybawienia własnej dupy przerwało mu szarpnięcie za rękę i po chwili jeszcze jedno. Dzieciak poruszał zamkniętą buzią jakby coś przeżuwał albo mielił ozorem za zębami. Widocznie walczył ze sobą, marszcząc brwi i wyginając usta w podkówkę, cały czas obserwując tropiciela z żywą uwagą, choć w ciemności rozświetlanej raptem snopem światła latarka, jego oczy przypominały dwa wypolerowane fragmenty węgla.
- Boli? - w końcu wydobył z siebie ochrypły, cienki głosik, przypominający pisk przytrzaśniętego drzwiami szczura. Wskazał przy tym paluchem na całokształt sandersowej beznadziei w postaci zasyfionych bandaży oraz innych pozostałości po srogim wpierdolu, jaki mu zafundowały łuskowate gadziny.
O, szczyl umiał mówić.
Sanders wzruszył ramionami.
- Nom - odparł od niechcenia. - Muszę znaleźć coś, żeby wyleczyć zakażenie - dodał, kierując się do pomieszczenia, które zamierzał przeszukać. Nie wiedział, ile mu czasu zostało, niemniej chciał wykorzystać ten, który miał, aby rozwiązać problem.
- Zakażenie… znaczy złe zarazki? - spytał, jakby chciał upewnić się do co własnej teorii.
Sanders wzruszył ramionami.
- Raczej choroba, takie cholerstwo - odparł krótko. Nie miał ochoty na rozmowę. Musiał działać. A być może nie wiedział, jak młodemu to wyjaśnić. - Chodź - rzucił, urywając rozmowę.
- Choroba - mała główka kiwała przytakująco. Chłopiec trzymał starszego mężczyznę za rękę, ale nie chciał iść dalej. Zamiast tego przyglądał mu się ślepiami cielaka. - Potrzebny zastrzyk. Ty chodź. - pociągnął kończynę, wskazując kierunek z którego przyszli.
- Gdzie idziesz?
- Tam gdzie zastrzyki. - odpowiedział enigmatycznie, a może nie potrafił wyjaśnić dokładniej o co mu chodzi.
- A są tam leki?
Odpowiedziała mu jeszcze większa ilość kiwania głową i cisza. Widać malec powiedział już wszystko co miało zostać powiedziane. Znów zasznurował usta, zaciskajac je w bladą, cienką kreskę. Pokazywał na korytarz, po czym przykładał palec do buzi w uniwersalnym geście zachowania ciszy.
Sanders westchnął.
- Prowadź - jednak jeśli smarkacz oszuka go, to ten dostanie co najmniej po uszach za robienie go w chuja.