Wujek też postanowił wspomóc wysiłki w pozbywanie się ciała. Złapał za nogi. Angie i ten pan co przeżył mieli do złapania ten kabel przeciągnięty przez ramiona nieboszczyka. Niosło się mniej wygodnie niż za grubsze od kabla ramiona ale przynajmniej nie trzeba było ich dotykać.
- To Ben. Mój kumpel. Znajomy właściwie. - mężczyzna zaczął mówić gdy wyszli we trójkę na zewnątrz. Nadal ciężko oddychał po tym całym zajściu a dźwiganie bezwładnego ciała pewnie nie pomagało uspokoić mu oddechu.

- Gdzie chcesz go zanieść? - zapytał wujek i mężczyzna zatrzymał się rozglądając się dookoła. Chwilę patrzył jakby sam się nad tym zastanawiał. Przez tą wodę dość trudno było zwyczajowo zakopać ciało w grobie.

- Tam go zaniesiemy. - powiedział w końcu wskazując na jeden z budynków po drugiej stronie ulicy. Mała wycieczka wznowiła marsz.

- Tato co robisz?! - z gołębnika dobiegło zaniepokojone pytanie Jane. Trójka dziecięcych główek nadal wypatrywała intensywnie w to co się dzieje przy domu.

- Nic! Zostań z chłopakami! Zawołam cię jak będziesz potrzebna! - krzyknął do niej mężczyzna zdenerwowanym tonem jakby przyłapano go na czymś wstydliwym. Żadne z dzieci nie odpowiedziało na te polecenie pozostając przy obserwacji dorosłych. - Ben jak przyszedł był w porządku. Zdenerwowany trochę ale w porządku. Mówił, że mówiłem by wpadł kiedyś no to wpadł. No tak mówiłem. Kiedyś. Ale no jak wpadł to przecież bym go nie wywalił na zewnątrz nie? Był normalny. Nic takiego. - facet który trzymał jeden kraniec kabla wznowił swoją opowieść gdy przechodzili przez zalaną ulicę. Na końcu wskazał na dyndającą pod wodą zdeformowaną postrzałami głowę.

Nastolatka słuchała, dzieląc uwagę między słowa, a złą wodę pod nogami. Rzuciła wujkowi przepraszające, skruszone spojrzenie. W ciągu doby pomagał pozbyć się drugiego zrobionego przez podopieczną trupa.
- Pani mama coś mówiła, że był… dziwny - przypomniała, po czym wzruszyła ramieniem, sapiąc przez nos. Ciężko się niosło, nawet we trójkę. Niewygodnie - Trzeba sprawdzić, może coś go ugryzło, albo raniło, to na skórze ma ślad… no i czy pana ugryzł, albo zadrapał? Mówił skąd przyszedł? - zazezowała na pana tatę, przybierając śmiertelnie poważną minę - Dużo ma pan takich kolegów? Często się kłóci z panią mamą i tłukuje rzeczy w domu? Robi wojnę tam, gdzie powinien być spokój… tak, że Jane boi się wracać do domu. Dom powinien być spokojny, bezpieczny. Do niego się ucieka jak jest źle i wrogi dookoła - w pewnej chwili zaczęła warczeć nieprzyjemne, nie spuszczając wzroku z mężczyzny - Macie młode, waszą rolą jest je chronić i tulać. Nie warczeć i gryźć się jak para wściekłych kojotów. Bo jak kiedyś się bardzo pokłócicie i Jane ucieknie tak bardzo, że się zgubi? Jest mała, miękka i delikatna. Nie umie się skradać, ani strzelać, ani trupić nożem lub zasadzkować. Nie umie zabijać - wyjaśniła bardziej zrozumiale - Nie obroni się i ktoś ją upoluje, albo coś. Złe ludzie które wyglądają jak potwory, albo dzikie zwierzęta.

Facet z którym Angie dźwigała kabel na jakim zawisło bezwładne ciało patrzył z coraz mniej rozumiejącym wzrokiem w miarę jak nastolatka rozpędzała się w swoim mini monologu coraz bardziej. Zerkał na wujka jakby ten mógł coś wyjaśnić bardziej o czym nastolatka mówi. Ale wujek nie odzywał się ani nie ingerował w dyskusję. Więc w końcu facet odpowiedział nastolatce.
- Nie bój się zajmę się Jane. Coś ci widzę nagadała. - powiedział z zastanowieniem obserwując idącą obok nastolatkę. Przeszli przez zalaną wodą ulicę, przeszli przez pierwsze podwórze i facet wskazał na jeden z podtopionych budynków. Tylko bardziej zawalony. - Tam go zostawimy. Zawali się coś na niego. - powiedział nakreślając swój pomysł na pozbycie się ciała.

- Nie boję się, jestem już duża i dziadek nauczył mnie jak się nie bać. - nastolatka opowiedziało mało przyjaźnie, ciągle gapiąc się na pana tatę - Jane mówiła że ciągle się kłócicie i tłuczecie rzeczy. Są… awantury? - tu spojrzała na wujka na krótki moment - Musi chować kubek z Bambim bo boi się że go potłukacie, a bardzo go lubi. Nie chcę, żeby się bała, lubię ją. Teraz odjadę, ale kiedyś wrócę. Do niej, odwiedzić ją, bo ludzie się odwiedzają i to normalne - mówiła z taką poważną miną jak pan z plakatu od którego dała wujkowi przezwisko - Wrócę i spytam się czy dużo się kłócicie i czy nadal się boi i musi uciekać do tajnej bazy. Wtedy przyjdę w nocy, kiedy jest ciemno i ludzie kiepsko widzą. Wtedy porozmawiamy inaczej, tak jak uczył dziadek. On potrafił tak rozmawiać, że ludzi bardzo bolało i byli bardzo nieszczęśliwi jak z nimi kończył, o ile ciągle oddychali… albo po prostu nie będę się tym razem bawiła w celowanie ponad ramieniem - prychnęła i potrząsnęła głową - wskazując na budynek - Trzeba go dać na piętro, żeby nie psuł wody… no i ścierwojady przyjdą jak zacznie śmierdzieć i zaczną go toczyć robaki.

Facet zerkał na nastolatkę która szła i dźwigała nieżywe ciało razem z nim i rozglądał się dookoła coraz bardziej nerwowo i niezrozumiale. W końcu widząc enigmatyczną postawę milczącego, rosłego najemnika który dźwigał nogi nieboszczyka za najlepsze wyjście uznał najwidoczniej nie zabieranie głosu. We trójkę zanieśli ciało na schody. Z nich przeszli do chwiejącego się i skrzypiącego pomieszczenia. Wyglądało i brzmiało jakby się mogło w każdej chwili zapaść. Tam zostawione ciało zostało zawalone gdy razem naparli na chwiejącą się ścianę. Ta stawiała opór tylko chwilę. Potem zaś zawaliła się a wraz z nią po chwili wahania uległo zawaleniu całe pomieszczenie grzebiąc pod stosem belek, drewna i dźwigarów ciało. Chwilę jeszcze wszystko się osuwało i chrobotało aż znowu znieruchomiało i ucichło tak samo jak gdy weszli tutaj z tym pogrzebanym właśnie ciałem.

- Ugryzł pana? Albo podrapał? Albo tą panią… Rice? - nastolatka wróciła do bardziej rzeczowych tematów, chociaż nadal daleko jej było do zwyczajowego rozsiewania optymizmu.

- Nie. Nie wiem. Nie, chyba nie. - tata Jane brnął przez wodę i właściwie dopiero teraz zaczął się oglądać po rękach. Podwinął rękawy a na skórze dłoni i ramion widać było jakieś rysy które mogły powstać podczas walki albo i z innej okazji. - Nic poważnego. - powiedział po chwili wahania gdy obejrzał swoje ramiona. Właściwie to w porównaniu do postrzałów jakie niedawno odnieśli wujek czy ciocia Angie to te zadrapania taty Jane wyglądały właśnie jak nic poważnego. - A z Rice nie wiem, pożarli się z rana i właśnie to mnie obudziło. Potem ona wyleciała a ja chciałem go uspokoić. Ale nie dało się. Nic do niego nie trafiało. W ogóle. Jakby w jakiś amok wpadł. Już nie miałem na niego siły. Trzasnąłem go butelką to go powaliło na jakiś czas. Ale teraz wstał i znów mu odwaliło. - gdy mężczyzna mówił widocznie od razu przeżywał świeże wspomnienia bo czuć było te nerwowe emocje znowu w jego głosie i twarzy. Widać już było ulicę za jaką zaczynał się kwartał w jakim mieszkali.

- Pani mama mówiła, że on był dziwny i panu to mówiła. Żeby go wywalić, a pan się śmiał… co mu było - nastolatka szła obok, a ręka jej drgała żeby chwycić za Misia. Nie wiedziała jak się przenosi taka wścieklizna, no oprócz tego że od ugryzień. - Pan to przemyje, żeby się… nie wdały te małe cosie co robią choroby… o! Mikroby! - przypomniała sobie i klasnęła w ręce, rozpogadzając się trochę. Miała powiedzieć jeszcze coś ważnego, lecz wtedy przypomniała sobie o czymś równie istotnym.
- A pan ma obrazki? - zapytała.

- Dobra przemyję. A Kate przesadza. W ogóle gdybym się jej słuchał to by mi zabroniła gościć kogokolwiek. Miała pretensję ledwo Ben przyszedł. A jak przyszedł to był w porządku. Pogadaliśmy, popiliśmy, pożartowaliśmy no było jak trzeba. Teraz rano coś mu odwaliło. Ale myślałem, że przez wódę. - tata Jane szedł przez wodę i wydawał się zamyślony. Nadal widocznie uwazał, że dobrze postąpił w nocy i właściwie ocenił sytuację. Dopiero co do poranka zdawał się mieć wątpliwości. - Jakie obrazki? - zapytał gdy już przechodzili przez zalaną ulicę. Wyglądało jakby innego rodzaje pytanie przypomniał sobie po chwili.

- Tatuaże. - odpowiedział spokojnie wujek idący z drugiej strony blondwłosej nastolatki.

- No mam. Co to ma do rzeczy? - tata Jane chyba nie dostrzegał związku między tematem toczonej dyskusji a pytaniem o “obrazki”.

- Nic - blondynka wzruszyła ramionami - Po prostu lubię obrazki… wujku! - obróciła się nagle do Paznokcia i złapała go za rękę, ściskając mocno - Trzeba powiedzieć Rogerowi! Ostrzec go, że to nie tylko Tess ma dzień potwora, bo on nie wie! A jak walczy na krótki dystans to mogą mu zrobić krzywdę… i innym też trzeba powiedzieć. Mamie od placków i tej pani spod studni! I znaleźć tą Rice, bo może ona też potworzasta jest, a jak się przytula z ludźmi bez koszulki to… - zacięła się, potrząsnęła głowa i powtórzyła najważniejsze - Trzeba powiedzieć Rogerowi… proszę - na koniec zrobiła wielkie oczy proszące oczy jak jedno rude futerko z plakatu co je widziała w ruinach. Takie z kapeluszem w łapach.

- Wrócimy do pani West to jej powiemy. - wujek skinął głową w kierunku gdzie szli bo już widać było i domy i podwórka z jakich wyszli. - Ta Rice to będzie lepiej jak się tutaj pan nią zajmie albo ktoś od Westów. Wiedzą gdzie jej szukać. - dodał lekko kiwając głową i zerkając na idącego z drugiej strony blondynki mężczyznę. Ten krótko wzruszył ramionami co mogło znaczyć bardzo wiele albo i nic. Potem Pazur jakby zaciął się o dobre kilka kroków nic nie mówił tylko brnął uparcie i w milczeniu przez zalane podwórze. - Spróbujemy wrócić do Pendleton i tam przebyć rzekę. Możemy wrócić pod straż, zatrzymać się i ostrzec Rogera. Ale co on z tym zrobi to jego sprawa. Ale jak go tam już nie będzie Angie to nie będziemy go szukać. Jasne? - wujek w końcu doszedł do najważniejszego dla nastolatki punktu i spojrzał teraz na nią z góry patrząc uważnie. Wydawał się być stanowczy i poważny. Jak często gdy o czymś mówił albo coś tłumaczył. Czuła, że najchętniej w ogóle by ominął Rogera szerokim łukiem. Ale skoro go prosiła i jej zależało mógł ulec jej prośbie. Ale nie aż tak by szukać Rogera po całej tutejszej osadzie. Nadal wydawał się być zdeterminowany by maksymalnie skrócić przerwę w podróży do Teksasu.

Angeli zrobiło się smutno, opuściła głowę i chwilę szła w ciszy. Wujek nadal nie lubił pana z obrazkami, a tej niechęci nie zmniejszyły ani placki z jabłkami i cukierem, ani chodzenie bez jego kostuszkowej obecności.
- Tak wujku - powiedziała w końcu łamiącym się głosem. Ciągle ściskała go za rękę, idąc tuż obok i gapiąc się w złą wodę. Pamiętała co mówił o ranach i o tym, że kończy mu się czas przepustki, a dodatkowe rany nie pomagały. Musieli dostać się do cioci… taki był plan. Dziewczyna bardzo lubiła Rogera, ale gdy w grę wchodziło dobro i życie wujka, decyzja mogła być tylko jedna, a tu chodzili ludzie z przestrzelonymi głowami! Koszmar! I to potworzasty!
- Nie chcę żeby dopadł cię potwór… a na nie trzeba dużo kul. Strzeliłam i wstał… a przecież trafiłam w głowę. Wierzgali i się bili, ten pan zasłaniał… musiałam strzelać nad nim. No to strzeliłam, jak dziadek uczył - wzruszyła ramionami - Upadł… a potem… sam widziałeś. Ilu takich zdążę utrupić bardzo na śmierć zanim skończą się naboje? Musi być normalny kaliber, te mniejsze odpadają… i głowa. Dobrze, że Roger je odcina. Widzisz? To nie takie złe. Też będę, mam maczetę - pociągnęła nosem i popatrzyła z ukosa na opiekuna, ale zaraz przeniosła wzrok na trzeciego z ich grupy - A może pan wie. Roger od obrazków… i ten… nooo… - zawahała się, bo nie wiedziała co powiedzieć więcej. Podrapała się po skroni, co pomagało myśleć - Ma czarne włosy, robi obrazki i koleguje się z Khainem. Mieszkał o tam - pokazała palcem kierunek z którego uciekali nocą - Może ma tu jakichś kolegów… żebyśmy wiedzieli gdzie mógł pójść.

- No Angie, ale świetnie ci poszło. - wujek objął nastolatkę ramieniem przyciągając ją do siebie bliżej. - Czegoś takiego nikt się chyba nie spodziewał. Jakbyś tam nie poszła do tego domu to nie wiadomo jak by się to skończyło. - powiedział gdy już prawie wrócili do obydwu podwórek z jakich niedawno wyszli. Przy gołębniku widać było mamę chłopców i tą pulchną Latynoskę.

- Roger Khainita? To nie, oni mają swoją chatę bliżej rzeki. Tutaj nikt z nich nie mieszka. No ale każdy ich zna. Przynajmniej jego. To mógł pójść gdziekolwiek. - tata Jane odpowiedział i wrócił przez zalane podwórze do swojego domu.

Blondynka obróciła się do wujka, gapiąc się na niego wymownie.
- Widzisz? Znają go tutaj, ale nie wygonili przez pół roku jak tu mieszka. Jakby się go bali, albo coś to przecież mogli mu zrobić wypadek, a tak sobie tutaj żyli i było okey - powiedziała całkowicie bez podtekstu i westchnęła z rezygnacją - Porozmawiasz z mamą Jane? Może ten Ben powiedział skąd przyszedł… tam może być więcej takich potworów jak on. Trzeba uważać, brać na muszkę zanim ludź podejdzie. Jak zacznie gadać, albo podniesie ręce to nie ma sprawy. Jak będzie tylko chciał podejść mimo lufy… wtedy triplet w głowę. - mówiła spokojnie, układając w głowie jak powinna się zachować na przyszłość. W pewnej chwili jej ciałem przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Odwróciła się całym ciałem do opiekuna i powiedziała smutno. - Oni tu umrą. Musimy jechać zanim to się stanie. Wszystkich nie utrupimy.

- Ale on powiedział skąd przyszedł. Znaczy Ben. - tata Jane najwyraźniej usłyszał co mówiła Angie i odpowiedział tak jakby to jego pytała i do niego mówiła. Wujek który chyba chciał coś jednak powiedzieć bo otworzył usta przerwał i spojrzał zaintrygowany na idącego obok mężczyznę. Ten chyba poczuł się wywołany do kontynuowania odpowiedzi bo mówił dalej.
- Przyjechał z jakimiś ludźmi co uciekali w nocy przed tą falą. Ale zalało im samochód więc zdechł. Ale w nocy tam grasowała jakaś wariatka. W ogóle jej odbiło. Musieli ją zastrzelić. Ale Ben nie czekał aż to przejdzie tylko zwiał przed siebie. Zresztą każdy uciekał kto mógł wtedy. Potem strzały ustały ale mówił, że już nie wracał sprawdzać co jest grane tylko przyszedł do mnie. - powiedział ojciec Jane mówiąc trochę nie uważnym tonem bo chyba nadal był dość zdenerwowany po tej walce i strzelaninie u siebie w domu. - A z tym Rogerem no nie przesadzaj panienko. Kto niby miałby go stąd wyrzucić? Chyba, że Piaskowe Psy. Inaczej to nie wiem kto by mógł po tej stronie rzeki. - dopowiedział swoje na temat Rogera pewnie nie chcąc tak zostawić tego co powiedziała blondynka.

- To pan i panie mamy nie lubicie Rogera? - Angie wydawała się żywo zainteresowana odpowiedzią. Patrzyła wyczekująco na pana tatę. - On jest taki miły przecież i robi takie ładne obrazki. I klekotać umie i batonikami dzieli.

- E tam, lubimy, nie lubimy. - tata Jane machnął ręką i w ogóle wyglądał jakby nie przywiązywał do tego większej wagi. - Mówię, że koleś jest za mocny by sobie go wziąć jak leszcza i go wywalić czy co. Więc nikt tego tu pewnie nie zrobi. Nawet jak go nie trawi. Mnie to w sumie zwisa nawet jak ktoś by go stuknął czy wyjebał stąd to będzie chwila spokoju i przypałęta się następny. Albo od razu zajmie jego miejsce. O. Jakby to Psy go stuknęły to by na pewno się tu rozpanoszyły. A tak to są sobą zajęci co jakiś czas. W sumie to jedni i drudzy są powaleni. - tata Jane mówił z zastanowieniem chyba na bieżąco się nad tym zastanawiając właśnie. Nie wyglądało, że jakoś osobiście lubi czy nie lubi Rogera albo czy w ogóle go zna. Raczej rozpatrywał sprawę jako relacje między dwiema bandami z ich osadą pośrodku.

Angela stanęła na chwilę jakby coś do niej doszło i zrozumiała bardzo ważną rzecz. Rzuciła wujkowi szybkie spojrzenie czy on też już wie, czy go to nie obchodzi i jakby nigdy nic podjęła marsz, zrównując się z miejscowym ludziem.
- A gdzie te Psy są? Daleko stąd? - zapytała najniewinniejszym głosem, całkowicie mimochodem, patrząc w niebo - Jak tam do nich dojść jakby ktoś chciał się z nimi bić?

- Są gdzieś w Almie. To na północ stąd. Pierwsza osada licząc od nas. Tak samo jak Khainici są na południe stąd. No a my jesteśmy pośrodku dlatego szarpią nas z obu stron raz jedni, raz drudzy a raz jedni i drudzy. - tata Jane mówił o tym z niechęcią i do wspomnianych ludzi widocznie nie żywił ciepłych uczuć. Wydawał się im niechętny. - Przesiadują w tamtejszym barze albo u siebie w starym markecie. Nie sposób nie trafić bo jedno i drugie jest tam sztuk raz. To każdy wam wskaże drogę jak zapytacie. Ale to tak słyszałem a sam tam nie miałem interesu jeździć. - powiedział jeszcze ojciec Jane.

- Market? A co to jest market? Coś do jedzenia? Jak krokiet? - blondynka przekrzywiła głowę, obserwując wujka zza potarganych włosów. Wiedziała gdzie jest północ - to był ten kierunek, że jak się stanęło plecami do słońca i widziało swój cień pod nogami… no to tam gdzie cień była północ. Może jakby się pospieszyła to wujek by nie zauważył, że zniknęła?

Tata Jane popatrzył na nastolatkę trochę zdziwionym wzrokiem. Potem zaś tak samo jak ona przekierował spojrzenie na jej wujka ciekaw co ten odpowie.
- Market to taki sklep. Kiedyś wymieniało się tam pieniądze na to co chciało się kupić. Ale teraz to pewnie miejsce gdzie można wymienić się coś na coś. Tak jak my po drodze wymienialiśmy się na różne rzeczy na to co nam było akurat potrzebne. - wyjaśnił cierpliwie wujek brnąc przez sięgającą prawie kolan wodę.

- Nie wiem czy tam się na coś wymienisz. Kiedyś to to był market a teraz to Psy tam siedzą. Znaczy może i na coś się wymieniają, nie wiem ale no chodzi o to, że urzędują w starym markecie. Tak ludzie gadają. - tata Jane pokręcił lekko ale szybko głową gdy usłyszał co wujek Angie do niej powiedział. Ten lekko uniósł brwi i mruknął coś kiwając do tego głową.

- Aaa! Taki sklep z rzeczami! Do wymiany! - nastolatka klasnęła w dłonie ucieszona że jeden problem z trudnym słowem się rozwiązał - To jedźmy wymienić rzeczy! Te po tych niemiłych panach spod pompy! Utrupiliśmy wszystkich to nie wiedzą tam w tym markiecie jak wyglądamy. - radość pękła i został smutek, gdy dodała do wujka - Naboje mi się kończą. I jedzenie by się przydało.

- Angie. Z tego co tu pan mówi, wynika, że tam ci panowie w tym markecie to koledzy tych któryś utrupiliśmy tutaj na stacji pożarnej. Raczej by się skapnęli jak by obcy przyjechali busem ich kolegów bez ich kolegów. - wujek przełknął ślinę ale zaraz potem zaczął tłumaczyć kolejną rzecz. Ale mina taty Jane nagle zrobiła się z bardzo wielkimi oczami.

- Ej zaraz! To wy się tam niedawno strzelaliście?! Z Psami?! Zabiliście wszystkich?! O kurwa mamy przesrane… - ojciec dziewczynki mówił z niedowierzaniem a na końcu wydawał się zrezygnowany i przygnieciony tym faktem.

- Noo… ale nie zabiliśmy wszystkich Piesów - Angie zaprzeczyła szybko i odwróciła się do pana taty - Tylko tak z dziesięciu… może jednego więcej, pan nie smuta! Teraz jest wojna i Arena Khaina i Roger pewnie do nich pojechał ich trupić, a prze… - za późno zorientowała się, że powiedziała za dużo. Kopnęła jakiś kamyk i zaczęła przestępować z nogi na nogę - No i… ale moglibyśmy tam podjechać. Nie musimy tam wjeżdżać brykiem do środka. Zostawimy pod miastem, albo coś… - wzruszyła ramionami.

- O matko. O w mordę. No to nie wiem co teraz będzie. Chyba, że ich sprzątniecie do reszty zanim się zorientują i tu przyjadą. - tata Jane jakoś niezbyt wydawał się pocieszony a nawet dalej wyglądał na zmartwionego. Wujek zaś pokiwał głową i położył Angie dłoń na ramieniu.

- My już lepiej pójdziemy. - powiedział wujek tak trochę chyba do Angie a trochę do taty Jane. Ten pokiwał głową i ruszył w stronę swojego domu. Wujek zaś dał znać, żeby ruszać w stronę domu Westów i gromadki przy gołębniku.

- To mamy sobie iść ot tak? - nastolatka popatrzyła na opiekuna ze smutkiem - Zostawić żeby ich tutaj pobili? A może… jakbyśmy ich tam utrupili całkiem. W tej ich bazie w markiecie to zdobędziemy rzeczy tak dużo, że kupimy łódkę i przejedziemy na drugą stronę. Jedzenie i broń też pewnie mają. No i bryki! Możemy ich w nocy podejść… jak się pośpią. Albo chociaż tych z baru… albo nie wiem. - zmarkotniała, patrząc na północ. Tam pewnie pojechał Roger o ile nie czekał i nie czyścił głów z mózgów pod pompą. - Wujku, a co to kowboj i szeryf? Albo lasso? Gwiazda szeryfa to coś tak ta gwiazdka taty małych chłopców? Albo te dziadkowe? Takie medale od Ojczyzny?

- Gwiazda szeryfa to taki znaczek. Nosi się go najczęściej wpiętego w klapę. - wujek wskazał mniej więcej na swoją kamizelkę taktyczną. Tam gdzie pod kevlarem miał mundur i na tym mundurze to by pewnie nad kieszenią na piersi było. - Noszą ją stróże prawa. Szeryfowie właśnie. By było wiadomo, że to szeryf. I ma kształt gwiazdy choć nieco innej niż miał twój dziadek albo pan West. Często ma sześć ramion a nie pięć. I pisze na niej “Sheriff”. - wujek cierpliwie tłumaczył brnąc przez wodę obok idącej podopiecznej.
- Lasso to taka lina. Wiąże się na końcu pętlę i jak ktoś umie to potrafi rzucić by ją zaczepić o coś. Często używają jej właśnie kowboje. Rzucając na szyję koniom gdy chcą je złapać. W Teksasie jest dużo kowbojów. I pewnie wielu z nich umie posługiwać się lassem. - powiedział, tłumacząc kolejną rzecz. Potem kilka kroków brnął przez wodę w milczeniu chyba nad czymś myśląc albo się zastanawiając.

- A oni jeżdżą na krowach? Rodeują? Ciocia Ellie jest kowbojem i jeździ na krowie? Czy każdy szeryf jest kowbojem? A kowboj szeryfem? Stróżą… a to prawo gdzieś ucieka? Aaa, nie. Pilnują spokoju, tak? Żeby się ludzie nie bili i nie byli niemili… to co co mają takie fajne kapelusze jak miski na głowę z daszkami? Pojedziemy do tych Piesów i ich wytrupimy? - wyrzuciła z siebie ciągiem litanię pytań, obejmując opiekuna w pasie i przytulając się do niego.

- Tak, niektórzy kowboje jeżdżą na rodeo i tak próbują ujeździć dzikie konie albo byki. To w Teksasie całkiem popularne. Może nawet trafimy na jakieś po drodze a jak nie i zostaniesz z ciocią Ellie to pewnie jakieś będzie w okolicy. A ciocia Ellie chyba nie jeździ na krowie. - wujek tłumaczył cierpliwym, spokojnym głosem choć przy ostatnim zdaniu lekko się uśmiechnął jakby wydało mu się to zabawne. - Ale jeździ konno i powozi bryczką. I ma rancho więc chyba można powiedzieć, że jest kowbojem. Też ma konie i krowy. Dużo krów. - doprecyzował co nieco status cioci Ellie.
- Ale nie każdy szeryf jest kowbojem i nie każdy kowboj jest szeryfem. Kowbojów najwięcej jest tu, na południu i w Teksasie właśnie. Ale szeryf to podobnie jak kiedyś policjant czyli wszędzie mógł się trafić. Bo pełnił podobną funkcję jak policjant. Obydwaj pilnowali porządku. By ludzie mieli gdzie zgłosić gdy ich ktoś pobije albo okradnie. Albo jak ktoś zaginął. Albo jak wypadek był. To starali się pomóc ludziom. - wujek dalej tłumaczył jak to jest i jak było kiedyś z tymi szeryfami i policjantami. Mówił trochę zamyślonym głosem.
- Nie wiem Angie czy pojedziemy do tych Psów. Dopiero co wyplątaliśmy się z jednej awantury z nimi. Nie wiem czemu mielibyśmy się sami pakować w kolejną. Nic o nich nie wiemy tak naprawdę. I nasza dwójka, no z Vex to trójka, to trochę mało by się mierzyć na całą bandę. A nie wiadomo ilu ich tam jest. No i mieliśmy jechać w przeciwną, do rzeki, sprawdzić czy da się wrócić do Pendleton. - Pazur szedł rozbryzgując wodę na boki tak samo jak idąca obok nastolatka o blond włosach. Gdy doszedł do punktu Psów mówił znowu tym swoim poważnym głosem i nie wyglądał na zbyt chętnego do wycieczki do siedziby Psów.

- Ale wujku… pobiliśmy się z nimi, utrupiliśmy ich kolegów. Słyszałeś pana tatę. Mogą tu wrócić i chcieć zrobić krzywdę tym ludziom. Mamie Jane i mamie West. Samej Jane, Jamesowi i Jackowi. Nie lubisz Rogera, tak. Ja rozumiem… ale on wie o tych niemiłych Panach i chyba się tam biją co jakiś czas. On i jego koledzy. To by było nas więcej niż ty, ja i ciocia… i Uzi, ale Uzi jest mały i nie umie strzelać. A nie zamruczy ich na śmierć - zrobiła smutną minę, obracając głowę tam gdzie gołębnik - My jedziemy, a oni zostają. Zrobiliśmy im kłopot. Będą się bić z naszej winy.

- Porozmawiamy o tym później dobrze Angie? To nie jest decyzja jaką możemy podjąć sami i tak pod wpływem chwili. Trzeba to przemyśleć. - wujek powiedział tak jakby chciał skończyć dyskusję ale zbliżali się już do gołębnika. Widać było panią West i panią Bradley, i dzieciarnię i tą głośną Latynoskę.

- Acha… - dziewczyna westchnęła i pokręciła głową - Jakby ten… jakby mnie nie było. Znaczy jakbym się zgubiła… to pewnie się zgubię jakoś na północy. Bo wiem gdzie jest północ - rzuciła do rozchlapywanej wody. - A mogę iść zobaczyć czy Roger jeszcze jest tam gdzie był? Wy pomówicie, a ja w tym czasie pójdę i wrócę. Będzie szybciej.

- Eh… Angie proszę cię wytrzymaj. Chodź z nami, porozmawiamy z mamą Jane i chłopców. Potem we trójkę porozmawiamy. Zobaczymy co dalej robić. Dobrze? - wujek zapytał i zaproponował inne rozwiązanie patrząc na idącą obok nastoletnią podopieczną.

- A on w tym czasie skończy patroszyć głowy i sobie pojedzie i go juz nie znajdziemy - burknęła smutno, obejmując się ramionami - Jeśli już nie pojechał. Im dłużej tu siedzę… tym większa szansa że już nie będziesz musiał się z nim spotykać. Że nie będziemy musieli sie z nim spotykać. O to chodzi, tak?

- Nie. Chodzi o to, że jak się rozdzielimy to niewiele trzeba by stracić sporo czasu by się z powrotem odnaleźć. Na przykład mam wrażenie, że jakby Roger tam nadal był i zaproponował ci podróż na te trupienie to byś zbyt dużych oporów nie miała. Tak czy siak niewiele właśnie trzeba byśmy potem z kolei musieli włożyć wiele wysiłku by się z powrotem odnaleźć i spotkać. A tak porozmawiamy tutaj z paniami, zastanowimy się po tym wszystkim co dalej z tym zrobić jak wszyscy będziemy na miejscu. - wujek mówił spokojnie ale jednak podopieczna znała go na tyle by wyczuć, że jest trochę zirytowany tym co właśnie powiedziała.

- Przecież powiedziałam że pójdę i wrócę! Nie słuchasz mnie! - Angie też zaczynała się denerwować, ale nie panowała nad sobą tak jak wujek. Podniosła trochę głos i wyrzuciła ramiona do góry - Jakby chciał jechać i trupić to nawet lepiej! To wtedy byśmy tu wrócili oboje brykiem i nie musiałabym moczyć spodni! Po co jechać na trupienie bez ciebie?! Przecież jesteśmy zespołem, no i masz karabin i jesteś wujkiem i Paznokciem! To lepsze niż nóż, topór albo tasak! Ty i ciocia mówcie z ludziami, ja mogę tam iść robić rzeczy, bo słów nie umiem!

- I choćby dlatego Angie powinnaś zostać. By mieć okazję nauczyć się czegoś nowego. Na przykład słów. Poza tym może wyłapiesz coś co ja albo ciocia przegapimy. - wujek nieco złagodził ton wypowiedzi i zatrzymał się patrząc na niższą i drobniejszą od niego nastolatkę. Chociaż akurat przy nim większość ludzi była niższa i drobniejsza.

- Dziadek tyle nie mówił… on działał. Karabinem, albo nożem, albo granatem, albo pistoletem… albo rękami, albo kawałkiem stalowej linki albo… - zacięła się, uparcie patrząc pod nogi i zaciskając pięści - Nigdy nie będę od słów. Dobra w mówieniu. I jak ty czegoś nie wyłapiesz, to ja mam to zrobić? Jak? - uniosła wzrok do góry i zadarła głowę bo chciała mu spojrzeć w oczy - Przecież jesteś Paznokciem, a ja jestem tylko Angie. No i masz ciocie. Jesteście mądrzy, ja dobrze strzelam - wzruszyła ramionami - No i zasadzkuję, ale teraz jasno. Można iść szybko… a może zobaczę coś po drodze? Coś z ważnych rzeczy. Albo takiego kolejnego potworoludzia którego trzeba ubić bardzo. I Rice. Powinni znaleźć i złapać Rice. Bo też może być potworzasta. Ta pani na drodze… pan tata chyba mówił o Tess. Trzeba spytać czy była goła. Jak goła to ona. Ona została potworem w nocy, ten Ben dziś. To… no chyba jak gorączka, albo przeziębienie. Musi się rozwinąć. Roger nie wie… - pokręciła głową na sam koniec.

- Twój dziadek miał tylko ciebie. A wtedy byłaś mniejsza. Młodsza. Nie było tylu ludzi jak teraz wszędzie dookoła i byliście sami, we dwoje. Tyle słów więc nie było potrzebne jak teraz gdzie wszędzie są jacyś ludzie i wszystko co zrobimy też będzie ocierać się jakoś o jakichś ludzi. - powiedział wujek tłumacząc kolejną rzecz. Zatrzymali się na chwilę zanim dołączyli do miejscowych rodzin które chyba zbierały się wrócić do domu Westów.

- I tak, ten pan całkiem możliwe, że mówił o Tess. Prawie na pewno. I gorączka. Tak, to też może tak działać jak mówisz Angie. Z tą Rice też może tak być choć raczej to już chyba Bradleyowie sami sprawdzą najlepiej. No sama widzisz Angie ile wyłapałaś z rozmowy i własnych obserwacji. Ze słów Angie. Chodź do reszty. Porozmawiamy z nimi. Chciałbym byśmy byli razem przy tej rozmowie. - wujek popatrzył na odchodzących do domu ludzi, w tym i obie mamy, i ciocie, i dzieci a ci zerkali na nich pewnie ciekawi kiedy dołączą czy nie. - Zajedziemy pod stację jak będziemy wracać. Może Roger tam będzie. A może nie. Martwisz się o niego ale nie zmienisz tego czy on tam jest czy nie w tej chwili. Minęło dość krótko więc myślę, że nadal może tam być. Coś jak odjeżdżaliśmy nie wyglądał by mu się gdzieś spieszyło. - wujek wskazał gdzieś w stronę gdzie mniej więcej była stacja choć stąd jej nie było widać.

- Ale oni się mnie boją wujku - nastolatka w końcu powiedziała co jej leży na wątrobie poza panem z obrazkami, który tam zalegał stale i nieprzerwanie odkąd się rozdzielili… a nawet wcześniej też tam już był. - Mama Jane się mnie boi. Słyszałeś jak krzyczała… wcześniej też. Jak strzeliłam pierwszy raz. Chyba nie widuje często trupów, ani obcych co jej strzelają w kuchni… oni nawet broni nie mieli przy sobie - prychnęła nie dowierzając jak można było w ogóle chodzić bez czegokolwiek do obrony co strzelało. Ona sama miała mały pistolet tak na wszelki wypadek. I drugi pistolet też… i karabin. I teraz jeszcze dwa dodatkowe, a i nożem mogła rzucić. Byle nie Misiem, bo Misiem się nie rzucało - Nie wiadomo kiedy skończymy mówić, ile to zajmie. On może tam teraz być, ale za pół godziny już nie. Nie będzie tych głów czyścił do wieczora.

- Jesteś negatywnie nastawiona Angie. Jesteś na nie. I przez całą sytuację patrzysz przez ten pryzmat. W ogóle nie starasz się spojrzeć na to z drugiej strony. Mama chłopców mogła się przestraszyć ale tej strzelaniny co ją słyszała. Nie ciebie jako ciebie. Inaczej nie poczęstowała by nas plackami. I herbatą. A chłopcy nie przyprowadzili by cię do domu. A słyszałaś co mówili. Że jesteś fajna. O mnie tego nie powiedzieli. A teraz zobacz. Zapraszają nas na herbatę. Tak się nie postępuje z ludźmi których się naprawdę boi. Ich się nie zaprasza i pozbywa się przy pierwszej okazji. Oni tak nie postępują Angie. Są dla nas mili. Wypada więc być miłym dla nich. Na przykład przyjmując zaproszenie na herbatę i słuchając co mają do powiedzenia. I nie oznacza to, że się nas nie boją. Naszej broni i tego co możemy nią zrobić. Zwłaszcza im. Ale widocznie ufają nam na tyle, że jednak właśnie zapraszają nas do domu na herbatę. - wujek mówił tym razem szybciej i bardziej zdecydowanym tonem. Raz za razem dodając kolejne zdania i argumenty. Na końcu zamilkł i czekał na to jak zareaguje na to wszystko jego podopieczna.

- Nie dałeś im postrzelać. Dlatego tak powiedzieli - blondynka bardzo powoli posuwała się do przodu, tam gdzie wejście do domu. Westchnęła cichutko - Dobrze wujku, pójdziemy mówić. Razem.
Przecież jeszcze zdąży się zgubić na północy, tam gdzie Piesy i markiet... i może pan z obrazkami.

Mówienie z miejscowymi ludziami zajęło dużo czasu, którego i tak przecież nie mieli za wiele jeśli chcieli jeszcze złapać pana z obrazkami tam, gdzie go zostawili. Znaczy Angie chciała, ale wujek i ciocia robili jakby wszystko, ale nie tą jedną rzecz. Nagle zapomnieli, a dokładnie wujek zapomniał, że mieli przecież po rozmowie iść sprawdzić i zobaczyć, czy Roger ciągle czyści głowy i z nim porozmawiać. Zamiast tego poszli do tej ugryzionej pani… Rice.
Blondynka milczała uparcie gdy inni rozmawiali, gapiąc się spode łba na opiekuna. Uśmiechnęła się tylko w chwili, w której powiedział o jej pomyśle ze wścieklizną, a skoro tak wspomniał i poparł przy wszystkich, to chyba nie uważał go za głupi. Humor szybko się jej zepsuł, bo nagle wujek z ciocią się zawinęli żeby znaleźć Rice, a ona wycofała się rakiem, tłumacząc coś że zostanie z dzieciami. Poczekała aż para wujkostwa zniknie między domami i dopiero jakby się uspokoiła, a potem zrobiło się jej smutno. Fajnie, że poszli bezpieczyć okolicę, ale co z panem z obrazkami?
Decyzja w blond głowie zapadła szybko, uwaga zwróciła się na parę dzieciów.
- Poradzicie sobie jak pójdę na trochę? - spytała Jamesa, potem popatrzyła na Jacka - Nie będzie mnie krótko.

- A gdzie chcesz iść? - zapytał z wyraźnym entuzjazmem Jack a James pokiwał głową. Obydwaj zdawali się w lot wyczuwać zew przygody. Przynajmniej w porównaniu z nudnym siedzeniem w nagle pustym domu.

- Do kolegi. Pomówić z nim. - Angie wyjaśniła co i jak, wyglądając przez okno czy na pewno wujek z ciocią sobie poszli - Został przy pompie, tam gdzie się strzelaliśmy z Piesami.

- Ooo! Ale fajnie! To pójdziemy z tobą! - chłopcy wykrzyknęli radośnie i entuzjazm wydawał się z nich tryskać z każdym słowem. Doskoczyli do nastolatki jakby bali się, że ich tu zostawi i pójdzie sama.

Nie mogli z nią iść, tylko by ją spowalniali na tych krótkich nogach i przez złą wodę. No ale nie chciała być niemiła.
- Musicie mi pomóc tutaj - powiedziała bardzo poważnie, klękając na jedno kolano żeby zrównać się z nimi wzrostowo - Zostać i pilnować domu żeby nikt niemiły nie przyszedł i nie zabrał wam rzeczy. Albo placków - przy tym punkcie zrobiła się poważna wyjątkowo mocno - No… i jak wróci mój wujek, to przekazać mu gdzie i po co poszłam. To ważne, żeby się nie martwił. Bo on się ciągle martwi - spochmurniała, patrząc gdzieś za okno - A za to jak wrócę dam wam jeszcze postrzelać. Chcecie?

Chłopcy popatrzyli na siebie i na klęczącą przy nich blondynkę z jawnym rozczarowaniem. Unikali jednoznacznej odpowiedzi i blondynka wyczuwała, że domyślają się, że chce ich się pozbyć na czas tego wypadu. Dobrane argumenty chyba jednak mimo wszystko ich przekonały by w końcu smętnie ale pokiwali głowami na znak zgody i więcej nie domagali się współuczestnictwa w tej wycieczce.

Angela ucieszyła się, że nie robią problemów i chcą być zespołem. Wstała z kolan i po krótkiej zadumie odczepiła od pasa nóż, zabrany martwym już panom spod pompy. Położyła go na stole i chwilę drugą się zastanawiała czy może nie zostawić im pistoletu knui, ale zrezygnowała. Jeszcze sami by się postrzelili… wujkowi to by się nie spodobało. Przecież jej mówił że jak daje broń to bierze odpowiedzialność. Mogła pilnować jak byli obok, a się rozdzielali. Nie umiała być w dwóch miejscach na raz… na szczęście wujek też nie, a że był mądry i Paznokciem to jakby się dało, to by umiał. A jak nie umiał to znaczy że się nie dało. Proste, prawda?
- To zostańcie i pilnujcie tutaj. Jakby wujek wrócił wcześniej - ten duży w mundurze i z karabinem - to powiedzcie mu że poszłam po Rogera. Pod pompę. I niedługo wrócę. Zapamiętacie?

- No pewnie. Nie jesteśmy jakimiś małymi gówniarzami. - odparł wyniośle Jack jakby chciał zaznaczyć jak bardzo są ponad jakąś gówniarzerię. Obydwaj wydawali się jednak już pogodzeni z tym, że Angie nie zabierze ich na wycieczkę do starej stacji pożarniczej.

- Wole się upewnić, bo czasem sama mam problemy ze słowami i żeby je zapamiętać - Angela uśmiechnęła się szeroko i zarzuciła karabin na plecy. Droga do starej stacji straży pożarnej nie była ani zbyt długa ani zbyt skomplikowana. Ale gdy się ją szło o własnych nogach to jednak chwilę się szło i brnięcie przez rozchlapywaną wodę jednak było trochę uciążliwe. Ale jednak w miarę szybko spośród drzew, płotów i budynków nastolatka dostrzegła już znajomy, wystający kształt budynku dawnej straży pożarnej. Przyszła co prawda nie od frontu i z przeciwnej strony niż wcześniej zatrzymali się samochodami. Musiała jeszcze przejść kawałek już przy samym budynku a jednak gdy wyszła zza ostatniego rogu ujrzała wręcz sielski obrazek. Osobówka którą do tej pory jechali nadal stała jak ją zostawili a furgonetka Rogera właściwie również. Sam Roger dalej siedział w tylnych otwartych drzwiach vana i czyścił tą samą albo kolejną czaszkę i wydawał się tym całkiem zaabsorbowany.

Zdążyła! Jeszcze nie pojechał trupić dalej tylko czyścił głowy! Angela wypuściła z ulgą powietrze, pokonując ostatnie metry tak szybko jak tylko pozwalała zła woda. Dobrze, że utrupili tylu niemiłych panów, dzięki temu Roger miał co robić i wciąż tu był! Widok jego kostuszkowatej buzi bardzo ją cieszył, z czego pewnie wujek nie byłby zadowolony. W ogóle nie był zadowolony z niczego, co dotyczyło jej i pana z obrazkami.
- Roger! - krzyknęła zanim dotarła pod bryka, machając ręką na powitanie.

Roger podniósł głowę by sprawdzić kto go woła. Ale chyba rozpoznał od razu i głos i sylwetkę bo uśmiechnął się co na czaszkowato wymalowanej twarzy było widoczne bardziej niż na twarzy bez malowania.
- Witaj ponownie Ćmo. - powiedział uśmiechając się nadal ale nie przerywając czyszczenia czaszki.

Uśmiechował się! Znaczy cieszył się że ja widzi! To chyba znaczyło, że ją lubił… i dobrze, bo ona go lubiła bardzo mocno! Słysząc odpowiedź rozpromieniła się jakby znowu zjadła talerz placków z jabłkami od mamy Jacka i Jamesa. Nie patrząc na resztki z obrabianej właśnie przez mężczyznę głowy, podbiegła do niego, wieszając mu się na szyi i przytulając z całej siły. Nie zwolniła przy tym kroku, więc praktycznie go staranowała.
- Jesteś! Dobrze że jesteś, myślałam że jak wrócę to już cię nie będzie, że pojedziesz i już cię nie zobaczę, ani nie powiem… ważnej rzeczy! - nadawała z przejęciem, przyciskając się do niego mocno.

- Oj nie przejmuj się Ćmo. Przecież ci mówiłem, że jak nam Khain pisze spotkanie to się spotkamy choćby nie wiem co a jak nie no to się nie spotkamy choćby nie wiem co. - Roger przerwał czyszczenie czaszki i przytrzymał ją jedną dłonią do podłogi a drugą objął nastolatkę. - I co takiego ważnego chciałaś mi powiedzieć? - zapytał dobrodusznie jakby był rozbawiony albo zadowolony z Angie.

Kolega pana z obrazkami chyba ich na razie lubił za to lanie czerwonej wody do kubka, bo rzeczywiście coś w tym było. Pozwolił się im spotkać, zrobił tak, żeby się nie rozeszli nie w czas. Angela przykleiła się do bruneta, siadając mu na kolanach i oplatając nogami wokół bioder. Przez cały czas nie rozluźniła uchwytu na górnych częściach jego ciała, przez co przypominała pijawkę która znalazła żywiciela. Widziała takie robaki: długie, czarne i gryzące. Wujek mówił pijawki…
- Chciałam… musiałam cię znaleźć i powiedzieć! Ostrzec! Żebyś wiedział, bo jak nie wiesz to się nie obronisz i oni coś ci zrobią… zatrupią, albo zjedzą albo… a-albo - zacięła się, zamykając oczy i korzystając z ciepła jego ciała. I zapachu, bo pachniał bardzo ładnie. Prawie tak ładnie, jak wyglądał - Bo… bo tu jest jakaś choroba przez którą trzeba trupić bardzo, bo zwykłe trupienie nie… - wzięła wdech i spróbowała jeszcze raz, układając mniej więcej w szeregu co musi powiedzieć i wyjaśnić… jak wujek!
- Byliśmy w domu Jane, tutaj w okolicy. Jej rodzice się kłócili i tłukowali rzeczy, to wzięłam karabin dziadka i poszłam z nimi porozmawiać, ale onie się nie kłócili ze sobą tylko pan tata bił się z kolegą… no to wymierzyłam do nich i kazałam się uspokoić. On zareagował, ale kolega nie. A miałam ich na muszce, nie zdążyliby dobiec. Wystarczyło pociągnąć za cyngiel, bo ustawiłam triplet - nadawała w najlepsze, wykładając początek problemu i przechodząc do sedna - No ten kolega nie reagował. Tylko atakował. Wręcz. Nie słuchał, nie mówił, nie chciał uspokoić… to go uspokoiłam. Ołowiem. W głowę - wzruszyła ramionami - Odpadła mu część czaszki, coś się wychlapało z niej. Upadł… no utrupiłam go. Wiem na pewno, nie pierwszy raz przecież kogoś trupię. Ale on wstał! - Wyprostowała się, patrząc w pomalowaną w czaszkę buzię - On wstał Roger! Z dziurą w głowie! Poruszył się, a potem podniósł żeby znowu zaatakować. Dopiero jak dostał tripletem i urwało mu całą górę… o odtąd - dotknęła kości policzkowej pana z obrazkami - To już był bardzo martwy i się wreszcie przestał ruszać. Rozmawialiśmy z panem tatą Jane. Ten jego kolega… on wczoraj był z wami, znaczy nie z wami, ale tam gdzie wy… jak… kiedy… kiedy przyszła zła woda i Tess zaatakowała. Ona go ugryzła… i on też stał się potworem który chce tylko krzywdzić. To coś… to jest choroba. Wujek mówi że nigdy czegoś takiego nie widział. Żeby trupa trzeba było utrupić bardziej bo się rusza… ale się ruszał… no i on jeszcze ugryzł jakąś Rice, wujek z ciocia poszli ją znaleźć. A ja pobiegłam tutaj, żeby cię ostrzec. Walczysz toporem, na krótki dystans… mogą cię pogryźć, a jak cię ugryzą, to też się zmienisz w potwora, a wtedy będę musiała cię zabić bardzo, żebyś nas nie zjadł, a nie chcę cię zabijać bo bardzo cię lubię i jesteś taki ładny i silny i miły i masz śliczne oczy i tak pięknie rysujesz i… i wyglądasz jak kostuszek i nie krzyczysz ani się nie śmiejesz i się podzieliłeś batonikiem i… i… - zacięła się znowu, oddychając szybko i równie szybko mrugając bo jakaś woda jej wpadła do oka.

Roger siedział i słuchał opowieści nastolatki. Marszczył przy tym brwi jakby to pomagało bardziej się skupić. Czasem kiwał głową, czasem te kiwanie zamierało gdy coś usłyszał czego chyba się nie spodziewał usłyszeć, czasem patrzył na twarz mówiącej nastolatki a czasem na wodę na zewnątrz gdzie wciąż pływały wydłubane kawałki z czaszek. W końcu gdy Angie skończyła swoją relację Roger chwilę zastanawiał się wciąż trzymając ją jedną ręką a drugą dłubał nożem we wrębie podłogi jakby to pomagało mu zebrać myśli.
- A więc Khain jest dla nas bardzo łaskawy. Zesłał nam swoje błogosławieństwo na ociemniałych ludzi tutaj by mogli nam służyć za godnego przeciwnika na arenie. Cudownie. Po prostu wspaniale. Zwyciężyć na tak pobłogosławionej arenie to będzie dopiero coś! A gdzie oni są? Ci dotknięci błogosławieństwem? Zaprowadzisz mnie do nich? - Roger wysnuł swoje wnioski z tej opowieści siedzącej na nim i przy nim nastolatki. Wydawał się w przeciwieństwie choćby do wujka w ogóle nie zaniepokojony. Właściwie wydawał się nawet zadowolony z takich wieści. Popatrzył na koniec pytająco na nastolatkę jakby zaraz mogła go zaprowadzić do tych dotkniętych błogosławieństwem Khaina.

- Znaczy że ta wścieklizna to jest… bogłosławieństwo? Od Khaina? Żeby było więcej czerwonej wody do jego kubka - Angie upewniła się, że dobrze usłyszała. Jakoś jego spokój i opanowanie działały i na nią. Uspokajała się, oddech wracał powoli do normy. - Tess ugryzła go wieczorem. Uciekł i poszedł do domu Jane. Tam jeszcze pił z jej tatą i dopiero rano mu się zrobił dzień potwora. No i ugryzł Rice… czyyyli - zmarszczyła brwi przypominając sobie co mówili z wujkiem - To jest jak wścieklizna. Potrzebuje czasu żeby dojrzeć. Im więcej czasu minie, tym więcej będzie tych wrogów co ich mus trupić bardzo. A w ogóle to ile jest tych Piesów? - pokazała na głowę w bryku, do połowy już wyczyszczoną - Bo oni są w barze i markiecie gdzie się wymienia rzeczy, tak? Dużo ich jeszcze? Bo tak… no można by ich uśpić jak leci. To i miejscowi będą mieli spokój i kubek się napełni na czerwono.

- Tak. Tess okazała się championem Khaina więc zapoczątkowała wyjątkowe wydarzenia. Widocznie na tą arenę Khain ma specjalne plany. Uczestniczymy w epokowych wydarzeniach. - Roger wydawał się absolutnie pewny tego co mówi i wcale nie wyglądał na zmartwionego. Raczej na podekscytowanego.
- Tych kundli? - zapytał z wyraźną pogardą lekko stukając ostrzem noża o nagą czaszkę. Chwilę tak stukał jakby zastanawiał się nad odpowiedzią. - A zależy jak liczyć. - odpowiedział w końcu. - Takich jak ci tutaj to może jeszcze z tuzin, może trochę więcej. Ale jakby liczyć z kurwami i inną hołotą co tam się u nich pęta po obozie to jeszcze ze dwa razy tyle. - wyjaśnił w końcu jak to jest z tą liczebnością wrogiej bandy. - No i siedzą tam w tym swoim kurwim dołku pewnie. Znaczy dziś pewnie siedzą. Ale pewnie będą ciekawi czemu ich przygłupy wysłane tutaj nie wracają. Albo wyślą kogoś dzisiaj albo jutro z rana. - mówił jakby sam zaczął się nad tym zastanawiać co poruszyła właśnie nastolatka.

Nastolatka spochmurniała. Dużo… bardzo dużo ludziów do utrupienia. Poszedłby cały zapas kul to karabinu, a nie wiadomo co z przodu ich czeka, zanim dotrą do cioci Ellie.
- Dobrze, jakby to było w nocy. Można by ich wtedy po jednym odciągać i trupić, resztę wykurzyć i wystrzelać jak zaczną biegać i… - dwa szarifowe punkty straciły wyraz, robiąc się nieobecne i tak też patrzyły na pana z obrazkami. Słowa też zwolniły, kiedy Angie próbowała myśleć jak dziadek, przypomnieć jego lekcje - Sabotaż i dywersja. Wrogi da się wykurzyć ogniem, albo otruć. Zwabić w pułapkę, przygotować teren przed potyczką. - wzdrygnęła się, wracając głową do wnętrza bryka i kolan Rogera - Pojedziesz ze mną do domu Jane? Poczekamy na wujka, on ci powie więcej o tej niemiłej… błogosła… albo pojedziemy i spytamy chłopaków - uśmiechnęła się radośnie, zarzucając mu ramiona na szyję - Oni będą wiedzieli gdzie dom Rice to też tam pojedziemy i zobaczymy! Może b… - nagle przez jej ciało przeszedł impuls jakby ją raził piorun. Przestała się uśmiechać, za to popatrzyła na pana z obrazkami bardzo poważnie - Co to był za towar który wczoraj braliście wieczorem? Czy Tess też ktoś ugryzł albo zaatakował? No… tego dnia zanim przyjechaliśmy i weszłam ci przez okno.

- Dokończę robotę tutaj. I zobaczę co Khain da. Ten twój wujek za bardzo mnie korci. Wydaje się świetnym wojownikiem. Byłby wspaniałym przeciwnikiem na arenie i cudnym trofeum. Mam nadzieje, że nie okazałby się rozczarowaniem. - Roger zwierzył się ze swoich obaw co do bliższych kontaktów z wujkiem Angie. Uśmiechał się przy tym i kiwał głową. Wyglądało tak jakby obawiał się, że dłuższe sąsiedztwo z opiekunem Angie musi wywołać konflikt między nimi. - Lepiej by było by Khain pozwolił mu odejść z areny jeśli ci na nim zależy. - powiedział patrząc na nastolatkę uważnym a jednak z cieniem jakiś psikusów w spojrzeniu.
- A Tess nie, nikt jej nie ugryzł. Ale zacięła się przy wyjmowaniu towaru z tego wraku co żeśmy go znaleźli. Pierwszorzędny towar! Taki odlot! Wszyscy żeśmy się ujarali po same pachy i jeszcze wyżej! Bo poza tym to nie wiem. Chyba, że na odlocie ktoś ją użarł. Co w sumie też jest możliwe. - zastanawiał się nad tym faktem i wyglądało jakby się dłużej nad tym zastanawiał tym bardziej wydało mu się to prawdopodobne. W końcu przy odlocie to kto tam wie co się z człowiekiem dzieje. Zwłaszcza jak sam niezbyt pamieta ani nie ma kto inny pamiętać.

Blondynka pokręciła głową, biorąc twarz kolegi Khaina w dłonie i zmusiła żeby spojrzał prosto na nią.
- Wujek jest świetnym wojownikiem. Najlepszym. Takim jak dziadek - mówiła poważnie, gapiąc się w punkty oczodołów naprzeciwko - Ale nie będzie niczyim trofeum, bo zabiję każdego kto spróbuje zrobić mu krzywdę. Każdego, bez żadnych wyjątków. Jest też ciocia. Jesteśmy zespołem, rodziną i kto podnosi rękę na kogoś z niej, to ją straci. Przy korpusie. Więc lepiej znajdź inny cel, ten jest nietrupowalny - westchnęła z dziwnym smutkiem i potrząsnęła głową - Wrak? A gdzie ten wrak? Tam był ten towar?

- Więc lepiej Ćmo zabierz ich z areny. Może Khain będzie wam łaskawy. - Roger nie wydawał się zbytnio przejęty tym co mówiła Angie o wujku i rodzinie. - A wrak był zatopiony w starym dorzeczu. To teraz pewnie w ogóle go woda zakryła. - machnął ręką z trzymanym nożem wskazując gdzieś na południowy kierunek gdzie mniej więcej była rzeka przez jaką wujek tak głowił się jak przebyć na drugą stronę by dotrzeć do Teksasu.

- Zabiorę, ale nie teraz. Teraz musimy coś zrobić - dziewczyna skrzywiła się, patrząc na ręce. “Coś” w jej przypadku oznaczało więcej ciał w najbliższej okolicy - Są tam jakieś znaki charka… chraka… no takie po którym da się znaleźć tego bryka jak opadnie woda? - zadała kolejne pytanie i oparła czoło o jego czoło - Jak pojedziesz ze mną i potem pomówisz z wujkiem bez walki… to powiem ci gdzie szukać potworowatych ludzi. Zaprowadzę cię.

- Oj nie, to nie tak łatwo tam trafić. W sumie nie wiem co to było. Trochę jak jakaś łódka a trochę jak jakiś samochód. W sumie chuj wie właśnie. A poza tym no stare dorzecze. Same drzewa i woda. Nawet bez tej powodzi. Ciężko wytłumaczyć. - pomalowane brwi nad oczodołami Rogera uniosły się w górę gdy chyba zastanawiał się jak wyjaśnić drogę czy adres do tego wraku. W końcu widocznie się poddał nie wiedząc jak komuś kto nie zna okolicy wytłumaczyć drogę i adres na jeszcze bardziej zmienionym przez powódź terenie. - Znaczy gdzie mam z tobą jechać? - zapytał odwracając się w stronę nastolatki bo tej części chyba nie był pewny jak rozumieć.

- A na mapie byś umiał pokazać? - zaciekawiła się, schodząc mu z kolan i kucając obok. - Pojedziemy do… takiego jednego domu. Spytamy się o adres… bo oni będą znać. Tam się udamy, bo… - objęła ramionami zgięte kolana - Wydaje mi się… że… chyba wiem gdzie będzie następny potwór, ale trzeba się pospieszyć, bo może się obudzić. - dodała enigmatycznie.

- Na mapie? - Roger zastanowił się przez chwilę rozważając pomysł nastolatki. - Mogę tam pojechać. Znaczy normalnie teraz nie wiem czy się da. Ale na mapie to nie. Teraz na mapie to jedno a tu przed sobą masz co innego. - pokręcił głową i wyglądało, że nie przywiązuje do map zbyt dużej nadziei jako pomoc w nawigacji. - A jaki potwór? Ten dotknięty przez Khaina? To prowadź! - spojrzał z wyraźną nadzieją gdy sprawa doszła do spraw religijnych.

- No tak mi się wydaje, bo zobacz - dziewczyna wstała i wskoczyła w złą wodę - Wczoraj nie zwróciłeś uwagi, ale Tess po przebudzeniu już była dziwna. Wtedy co się na mnie rzuciła i chciała… no prawie zmiażdżyła mi rękę. Ugryzła Bena. - wyciągnęła najpierw jeden potem drugi palec, jakby na nich liczyła - Ben był normalny po ugryzieniu. Potem poszedł spać, a jak wstał… to już był potworem. Czyli coś z tym z tym spaniem. Pani spod pompy mówiła o… dziwnej śpiączce. Mama Jacka ia Jamesa tam poszła. Jak się pospieszymy… tylko adres. Trzeba sie spytać, ale chyba wiem kogo. Dlatego najpierw dom Jane.

- Dobra. - Roger chwilę wpatrywał się i wsłuchiwał w to co ma nastolatka do powiedzenia ale w końcu krótko skinął głową i schylony ruszył w stronę szoferki. - Ale gdzie tam idziesz, dawaj tutaj, podjedziemy, nie będziemy łazić w tym bajorze. - zawołał ją gestem a sam zaczął pakować się na siedzenie kierowcy. Zaraz też dały się słyszeć zgrzyty i sapania pojazdu przeplatane ze zgrzytami i sapaniem kierowcy gdy zmagali się z uruchomieniem pojazdu.

- A myślisz że to odpali? - wróciła się, wskakując do bryka. Przełożyła głowy pod ścianę i zamknęła drzwi żeby nie wypadły - To nie jest daleko. Pojedziemy prosto… pokażę drogę.

- No jak Khain da to odpali. - Roger zdawał się dość filozoficznie podchodzić do tematu a jednak chyba trochę się jednak denerwował, że nie może zapalić od ręki. Po chwili zgrzytania i parskania samochód wreszcie zajarzył na tyle, że gdy czujna noga kierowcy podgazowała go w odpowiednim momencie to moment krytyczny przemienił się w regularny rytm pracującego silnika.

Droga była ta sama jaką niedawno ciocia prowadziła autobus po Psach czyli prosta i niezbyt daleko. Właściwie gdy zajeżdżali przed dom Westów i Brandonów to okazało się, że wracają do niego też wujek, ciocia, ojciec Jane i ta pani co wcześniej tak szybko wyszła z domu.

Vex jechała nie odzywając się. Nie czuła się komfortowo w tym pojeździe. Po ostatnich widokach jakie zapewnił jej Roger miała wrażenie, że jej nozdrza są cały czas atakowane przez charakterystyczny zapach krwi. Usiadła dosyć blisko Sama, tak by jej ramię mogło delikatnie stykać z jego. Jakoś po humorach nastolatki wolała się nie przytulać do najemnika, więc tyle otuchy będzie musiało jej wystarczyć.

Gdy dotarli na miejsce rozejrzała się po okolicy. Nawet nie do końca była pewna po co tu przyjechali. Bo co właściwie planowali zrobić z tą nieprzytomną osobą? Odrąbać jej głowę? Wzdrygnęła się na samą myśl, jednak nie ruszyła się z miejsca.

Sytuacja wydawała się być dość niejasna dla obydwu stron. Jedynie Roger siedział za kierownicą jakby nic go to nie obchodziło. Sam po chwili zwłoki nieśpiesznie wysiadł z wozu i podążył za chłopcami w stronę suchego ganku. Tam jednak doszło do chwilowego zamieszania. Ten mężczyzna i kobieta którzy wyszli na ganek poza przywitaniem się z nowymi chyba niezbyt wiedzieli co zrobić czy zareagować na nowoprzybyłych. Zaś ci nowi chyba niezbyt wiedzieli co dalej robić.
- No to tutaj. - powiedział lakonicznie Ted wskazując gościom mniej więcej w stronę budynku gdzie wewnątrz były widoczne postacie. Widać było sylwetkę Kate jak pochyla się przy jakiejś leżącej postaci. - Mówiłem, że nic ciekawego. Bo oni chcieli zobaczyć. - wskazał na załogę furgonetki i tym jakby połączył obydwie grupki.

- Właściwie to co tu się stało? - zapytał wujek Angie patrząc na dwójkę palącą ręcznie skręcane papierosy na ganku. Dało się poznać po niezbyt regularnych kształtach nie umywających się do przedwojennych papierosów ze sklepu.

- Właściwie to nie wiadomo. - odpowiedział facet z zapytanej dwójki. - Znaleźli ją niedawno jak leży kompletnie nietomna. Jakaś laska. Nie wiadomo właściwie kto to. No nie dało jej się ruszyć na nic nie reaguje. No to posłaliśmy po Kate może coś poradzi albo powie mądrego. - wyjaśnił facet wskazując kciukiem przez okno na wnętrze domu. Tam zaś była już chwila i druga by ogarnąć scenkę. Zaraz przy drzwiach i oknach przy ganku były ze dwie osoby, potem przy jakichś drzwiach do pokoju pewnie stały jeszcze ze dwie. Całość wyglądała jak typowe zbiegowisko gdy tak wielu było mądrych, przestraszonych, niepewnych co robić ale za to miało mnóstwo rzucanych zza pleców uwag. Mamy Jane nie było widać tak jak i tej nieprzytomnej kobiety ale pewnie była w tym pokoju gdzie w otwartych drzwiach stali ci ludzie. Poradzić czy doradzić pewnie niezbyt mogli ale popatrzeć mogli.

Vex zerknęła na Sama, tak bardzo nie chciała tam wchodzić. Miała serdecznie dość łażących trupów, gryzionych ludzi i tej wszechobecnej krwi, którą tak jarał się Roger. Było tylko jedno ale… zerknęła na dwóch chłopców. Ich mama tam była.
- Wjedziemy, jeśli to ktoś od Rogera, może go rozpoznamy… - po chwili dodała trochę ciszej. - bo nie wiem czy to dobry pomysł by kostuszek tam wchodził.
Obawiała się głównie o wrażenie jakie może zrobić wymalowany facet. Już i tak wychodzili na dziwną grupkę, a to nie ułatwiało załatwienia czegokolwiek.

- Śpiąca, nie śpiąca… trzeba ją związać. Szybko. Zanim się obudzi - Angelę niepokoiło zbiegowisko w domu gdzie prawdopodobnie mógł być jeden z martwych-niemartwych ludziów. Szybko jednak przeniosła wzrok na ciocię i prychnęła - A może sama zostań? Tam może być walka, nie mówienie. Ty jesteś od mówienia, Roger od walczenia. On wie że trzeba uśpić śpiącą panią jeżeli się obudzi i będzie niemiła jak Tess. Wolę jego… przynajmniej nie jęczy, nie narzeka że brudno i czerwono, nie robi się zielony ani blady przy trupach - pokręciła głową, patrząc na wnętrze domu - Zostań z dzieciami, mów do nich. To… tu będziesz bezpieczna i się nie porzygasz. Ja idę - nie czekając na reakcję przestąpiła próg, z wiernym karabinem dziadunia na ramieniu. W końcu najpierw szła porozmawiać, prawda? Karabin był potrzebny do późniejszej fazy.

Vex przysłuchiwała się Angie z lekko zaskoczoną miną po czym odprowadziła nastolatkę wzrokiem. Prawdą było, że zrobiło się jej słabo ale narzekania jakoś nie mogła sobie przypomnieć. Jedno było pewne miała focha i chyba wypadałoby się dowiedzieć za co. Zerknęła na Sama nie do końca pewna co ma robić.
- Mogę zaczekać jeśli rzeczywiście nie będzie tam “mówienia”. - Zerknęła na auto, w którym nadal siedział Roger. Nie było co się kłócić, rzeczywiście był od walczenia. Choć przy niej przeciętny mieszkaniec pustyni mógł być niesamowitym żołnierzem.

- Angie! - syknął zdenerwowanym tonem wujek. - Jak ty się zachowujesz? Dlaczego jesteś niemiła dla Vex? Wstyd mi za ciebie. - ciemny blondyn w pierwszej chwili wydawał się kompletnie zaskoczony słowami nastolatki jakimi zwróciła się do motocyklistki. Ale gdy zareagował wydawał się właśnie zły i zdenerwowany na nastolatkę. - Zwłaszcza, że nie dała powodu do narzekania i marudzenia. - dodał zerkając na dziewczynę z Det.

- Kto chce niech idzie a kto nie niech zostanie tutaj. Ja tam zerknę jak już tu jestem. - powiedział spokojniejszym tonem wskazując na “tam” na ten otwarty pokój i “tutaj” na ganek gdzie stali i który wydawał się być w połowie drogi między pokojem w budynku a furgonetką przed budynkiem.

- O co wam chodzi z tym wiązaniem? Ona tak na serio? Kogo chcecie wiązać? - do rozmowy wtrącił się ten facet co wyszedł na papierosa gdy stężenie słów trójki gości nieco osłabło. Wskazywał papierosem na nastolatkę z karabinem i patrzył pytająco na całą trójkę. Z miny i tonu wynikało jakby pomysł z wiązaniem kogoś wydał mu się nie na miejscu albo dziwny ale jeszcze brał pod uwagę, że rozmówcy mogli mówić o czymś jeszcze innym i tak tylko przypadkowo wpasowało się to w rozmowę. Kobieta która też paliła papierosa obok wydawała się mieć podobne zdanie. Dwójka mężczyzn po wewnętrznej stronie okna też ciekawie zaczęła kierować uwagę i spojrzenia na nowoprzybyłych. Ted zaś starał się i w minie, i geście, i odległości zająć neutralną postawę nie angażując się w rozmowę po żadnej ze stron.

Vex poklepała Sama po ramieniu. Musiała przyznać, że jego reakcja dodała jej trochę otuchy. Momentami zaczynała czuć, że blond team trochę ją wyklucza.
- Nic się nie stało. - Uśmiechnęła się do najemnika, starając się go uspokoić. Kłótnie w ekipie to ostatnia rzecz jakiej teraz potrzebowali. - Wskakuj do środka, też zaraz zajrzę, choćby się przywitać.

Motocyklistka obejrzała się na faceta, który przyłączył się do rozmowy.
- Na razie chyba nie będziemy nikogo wiązać, przyszliśmy się dowiedzieć, o co chodzi z tą nieprzytomną osobą. - Uśmiechnęła się do mężczyzny starając się załagodzić pierwsze wrażenie.

Nastolatka zrobiła się czerwona, a potem pobladła i zacisnęła pięści. Podążyła za wujkiem szybkim krokiem, a gdy znaleźli się w domu doskoczyła do niego, łapiąc za przedramię i obracając twarzą do siebie.
- Chodzę między ludziami, próbuję pomóc. - zaczęła trzęsącym się ze złości i rozgoryczenia głosem, przechodząc na natarczywy szept - Nie jestem w tym dobra… ale się staram. Chronić ciebie, ciocię, Rogera. Małych ludzi i ich rodziny. Tych obcych co tu są, a ich nie znam. I nie chcę poznać. Bo człowieki to kłopot, a kłopoty powinno się eliminować. Robię co umiem, nie mówię ładnie i nie sypiam z tobą jak para… ty nie masz co narzekać. Dla ciebie jest dobrze. Jest w porządku - pokręciła głową - Co zrobię, co… zaproponuję to zaraz ciocia robi się biała, albo zielona jakby się miała porzygać. I mówi albo robi tak, że sama się czuję jak kłopot. - warknęła i wypuściła z sykiem nagromadzone powietrze - Trupy nie są ładne, ani czyste ani nie pachną kwiatkami. Ale trzeba je robić, z tych szalonych i chorych. Bo jak się tego nie zrobi, mogą zrobić krzywdę wam. To polowanie: my albo oni. Jak nie chcą umrzeć, to mus im obciąć głowy… bez komentarzy, bez zgorszenia. Bez patrzenia jak na oślizgłego robala. Nie jestem robalem. Jestem Angie.

- Angie. - wujek zatrzymał się już na korytarzu gdzieś w połowie drogi do tych otwartych drzwi przy których stało kilka osób. Więc znaleźli się też gdzieś w połowie drogi między tą dwójką przy drzwiach i ganku a nimi. Dzieliło ich parę kroków, zbyt blisko by uznać, że da się swobodnie porozmawiać. Wujek więc rozejrzał się i chwyciła za klamkę najbliższych drzwi. Te wyglądały tak zaniedbanie jak pewnie były bo trzeszcząc otworzyły się gdy najemnik je popchnął. Dał znać by nastolatka weszła do środka. Środek zaś okazał się jakimś starym pokojem hotelowym albo bardzo podobnym. Stare łóżko, jakieś boczne szafki przy nim, jedna większa przy ścianie i trochę wieszaków. No i pusto.
- Angie. - westchnął wujek gdy zamknął drzwi i przez chwilę byli sami w tym starym pokoju. Wyglądało, że wujek znów zastanawia się co i jak powiedzieć. - Angie, świat, świat ludzi, jest inny niż ten co znałaś do tej pory żyjąc na pustyni z dziadkiem. Czasami całkiem inny. Więc gdyby stosować takie metody jak na pustyni działały świetnie i się sprawdzały znakomicie tutaj można się wpakować w niezłe tarapaty. I swoich bliskich. Nie tylko tak, że ktoś wyciągnie broń czy zechce nas uderzyć. Ale też tak, że się obrazi, zrobi mu się przykro, zacznie nas nie lubić albo obgada za plecami. W krytycznej chwili może też przeważyć szalę na naszą niekorzyść. Albo korzyść. Gdy uzna, że nas lubi, że jesteśmy fajni, pomocni, że nam coś zawdzięcza czy coś podobnie. - zaczął mówić i mówił szybkim, zdecydowanym głosem chociaż dość cicho. Jakby zależało mu, by ludzie na korytarzu nie słyszeli o czym rozmawiają. Bo, że weszli we dwójkę do pokoju obok dość niespodziewanie to pewnie nie dało się przeoczyć.
- Vex zachowuje się całkiem normalnie. Jak na takie strzelaniny i kogoś kto nie rzeza się non stop. To raczej Roger nie jest standardowy. Zobacz co o nim mówią ludzie tutaj. Oni go znają dłużej niż my. Raczej dotąd nie słyszałem by ktoś pochwalił go za to kim jest lub co robi. Nie mówię tego byś się wściekała, że ja go nie lubię znowu. Bo nadal go nie lubię. Ale zwróć uwagę, że na tle tych innych ludzi zachowanie Vex nie jest jakieś nienormalne. Albo zachowanie ludzi podczas walki czy tuż po. Przypomnij sobie jak było. Jak się zachowali ludzie na stacji? Uciekli. I nie wrócili. Nawet Rononn i Mewa co przyjechali z nami. Tylko dwie osoby nam pomogły w walce z Psami Angie. Melody i Vex. Melody przypłaciła to życiem. Vex oberwała postrzał. Dwa razy. I została z nami. Walczyła i została z nami. Może więc reaguje na walkę inaczej niż ty czy ja. Ale ma prawo moim zdaniem. Cieszmy się tym, że możemy na niej polegać. I to gdy kule latają. A, że zrobi się zielona czy biała no rany Angie… No nawet jakby puściła pawia. Co z tego? Czy to zmienia jakoś jej udział w walce? A jak już nie chcesz myśleć, że pomogła nam no to w sumie wszyscy pomogliśmy Rogerowi. On nas wpakował w tą kabałę. Też mogliśmy odwrócić się i uciec jak reszta. A nie wiem czy poradziłby sobie z nimi wszystkimi sam. Może z Melody. - tłumaczył jak widział sprawę tej zieloności czy bladości Vex pod kątem statnich wydarzeń. Najpierw mówił szybko ale w miarę mówienia zwalniał. Kręcił ciemno blond głową to skrobał paznokciem starą futrynę drzwi przy jakiej stał. Na chwilę zamilkł jakby się nad czymś zastanawiał.
- A ludziom często jest przykro gdy wypomina im się jak się zachowali w chwili słabości. Więc są spore szanse, że jak tak głośno i bezpośrednio zwrócisz uwagę, że ktoś okazał słabość to łatwo kogoś urazić. Myślę, że były spore szanse, że Vex dotknęła ta twoja uwaga. Dlatego podniosłem na ciebie głos. Bo nie wydawało mi się zasadne. Nie zrobiła nic strasznego ani nagannego jeśli wziąć pod uwagę, że walczyła i zgarniała tam ołów razem z nami. A obcinanie głów standardem nie jest. Roger to robi ale trochę kraju razem przejechaliśmy. I sama wiesz, że to nie jest standard. Zwykle się zabija i zostawia ciało, rabuje czasem w cywilizowanych miejscach ktoś je pochowa na Pustkowiach zwykle rozwłóczą ciała padlinożercy. Ale nie obcina się zwykle głów. Więc to rzuca się w oczy i może wydawać się odpychające czy odrażające. Nie tylko dla Vex. Ja też nie pochwalam takich metod. A obcięcie głowy upolowanego zwierzęcia dla odmiany jest już całkiem popularne zwłaszcza jak nie był to byle okaz i jest się czym pochwalić. To sama wiesz, można spotkać po domach czy barach i z tym nikt nie powinien mieć problemów. Ale człowiek i ludzkie głowy to całkiem co innego. Dlatego dla mnie Vex zareagowała tak, jak pewnie spora ilość osób zareagowała by na jej miejscu. Nie dziw się temu. I prosił bym cię byś nie wytykała ludziom takich zachowań. Bo właśnie łatwo ludzi zrazić i zniechęcić do siebie. A nikt, ani ja, ani ty, ani twój dziadek, nie jest na tyle mocny i silny by walczyć z całym światem. I każdy kiedyś potrzebuje pomocy innych albo jest zależny od ich woli i opinii. No sama zobacz, jakby Vex po tamtej walce wkurzyła się i odeszła. Co dalej? Bez niej nie wiem czy byśmy poradzili sobie z autobusem a osobówka od Melody nie wiadomo ile by pociągnęła. Choćby taki detal. Ale rozciągnij to sobie na nie tylko Vex i nie tylko ten autobus. Każdy kiedyś potrzebuje pomocy innych. - wujek jeszcze bardziej zwolnił to co mówił i jak zwykle miał poważną twarz i głos jak ten plakat jaki kiedyś widziała Angie. Mówił i mówił, tłumaczył i tłumaczył więc widocznie mu zależało na tym by to wytłumaczyć nastolatce. Przejechał chwilę dłonią po czole przymykając oczy. Widocznie myślał nad czymś intensywnie czy to wszystko czy jeszcze coś. Ale najwyraźniej znalazł jeszcze coś.
- I nie zawsze metody które podpowiada nam doświadczenie bojowe są najlepsze. Sytuacja bojowa i zwykłe życie przenika się. Jedno płynnie przechodzi w drugie. Pod względem bezpieczeństwa może się wydawać łatwiej związać kogoś. Skuć. Zamknąć. Zastrzelić. Bo potem może być to trudniej zrobić. Bo ktoś może w tym czasie zrobić nam czy komuś innemu krzywdę. Ale nie jesteśmy robotami. I inni też nie. Widziałaś tego faceta na ganku jak się spojrzał na te wiązanie? On nie jest jakiś dziwny, zareagował tak jak pewnie zareagowała by większość ludzi. Ja prywatnie zgadzam się z tobą. Uważam, że jeżeli ta kobieta by miała tą dziwną wściekliznę bezpieczniej było by ją jakoś odizolować od reszty. Ale to trzeba sprawdzić bo nie wiemy teraz co jej jest. Może całkiem co innego. No ale może właśnie to. I nawet jak zaproponować to trzeba w jakiś cywilizowany sposób. Bo często taka bezpośredniość razi ludzi i mogą być na nie bo nie podoba im się taka bezpośredniość i osoba i zachowanie autora. Dlatego dobrze jest chociaż dodać “moim zdaniem” albo “ja myślę” czy “proponuje”. Wtedy to inaczej zaczyna brzmieć. Zwłaszcza jak nie jesteśmy prawem ani w walce nie rozkazujemy komuś mając go pod lufą. Bo wtedy to co innego. Walka to walka. Jak już ołów lata albo zaraz zacznie to jest co innego. Ale jak jest jak tu i teraz, że ludzie chodzą i rozmawiają no to wtedy jest co innego i takie metody rzadko się sprawdzają. Spójrz na mnie. Mam broń, umiem jej używać, mam mundur ale rzadko zaczynam od broni i rozkazów. Zwykle najpierw zwyczajnie rozmawiam. No nawet na stacji z Psami jak od początku było nerwowo też nie zacząłem od ołowiu. Bo była jeszcze szansa, że jakoś się wykaraskamy. Bo jak ołów już lata to zwykle ktoś obrywa. I możemy oberwać nie tylko tamci do których my strzelamy ale i my czy ktoś nam bliski. Dlatego moim zdaniem warto rozmawiać. - wujek wyłuszczył ostatni poruszony przez nastolatkę detal albo taki pewnie uznał. Mówił wolno, cicho i ze zmarszczonymi brwiami nadal zachowując powagę. Podpowiedział coś, coś zaproponował, zwrócił uwagę na to co jego zdaniem było niewłaściwe i omówił dlaczego. Teraz najwyraźniej skończył i czekał co powie i zrobi nastolatka.

- Zwykle kiedy strzelisz komuś w głowę i trafisz, to on nie wstaje. Zwykle kiedy ktoś cię atakuje to nie chce zagryźć, nie jak nie jest zwierzęciem. Też go widziałeś... i widziałeś ciało Tess. Ona najpierw spała... i nie budziła się chociaż powinna, bo... no bo powinna. Jak śpią wścieklizna się rozwija i budzą się już wściekli. Rice też pójdzie spać, a jak wstanie zacznie zabijać - Angela mruknęła do karabinu, nie patrząc na opiekuna. Słuchała co mówił, a dużo mówił i tłumaczył, a ona wiedziała większość. Że ciocia jest dobra i kochana, że im pomogła i nie uciekła. No i miała batoniki i też tłumaczyła… jak było spokojnie. Ale nie zapowiadało się spokojnie przez najbliższy czas - Możemy Rice związać, odizolacjować... i co dalej? Zaśnie, wścieknie się i wstanie wścieknięta, a wtedy już będzie trzeba ją uśpić na zawsze. Ten ktoś stąd... obudzi się, może ugryzie panią mamę i ona też zachoruje. Bedzie zjadać dzieci zamiast im robić placki, albo piec ciasta - mówiła powoli, wyciągając z kieszeni pojedyncze naboje i dopakowując je do magazynku. Straciła cztery na ostatniego trupa, wypadało uzupełnić.
- Jak powiem coś niemiłego i zrobię przykrość komuś to jest złe. Tak nie wolno, bo ludziów się nie przykrościuje, bo im smutno i to niedobre. Ale jak ktoś zrobi mi przykrość, to jest w porządku. Mnie można przykrościować i nic się nie dzieje, a ty krzyczysz - wzruszyła nerwowo ramionami, kończąc ładować maga. Podpięła go pod karabin i przeładowała, wprowadzając jeden nabój do zamka.
- Mówiłam... nie umiem słów, nie lubię ich. Nie jesteśmy na Pustyni, a szkoda. Vex lubi ciebie, bo jesteś Paznokciem i ładny i mądry i dobry i ciepły i najlepszy. Jakby mnie nie było to by ciągle się do ciebie tulała. No ale... niestety jestem. Dla ciebie została i walczyła. Naprawiała bryki, dla mnie była miła... bo mnie lubisz i chyba... chyba dlatego. - zarzuciła broń na plecy i wreszcie spojrzała na blondyna - Ty też robisz się przykry. Znasz ją jeden dzień i już bronisz bardziej. Słuchasz bo ona też umie słowa i cie buziakuje. Jeden dzień i może być przykra, nie dla Rogera. Dla mnie - pokręciła głową, ruszając drogą na korytarz. Zarzuciła kaptur na głowę, żeby nie widział mokrych oczu i drżących ust - Dziadek nigdy nie powiedział że się mnie wstydzi. Nawet jak niechcący wysadziłam zapasowe wyjście z domu... i jak przeze mnie złamał nogę. Nawet jak oberwał kulkę w ramię, bo byłam mała i nie chciałam zabijać... i jak na początku nie umiałam boląco rozmawiać z ludziami którzy do nas przyszli. Nie powiedział tego. Nigdy. Wolałabym nie mieć tej kamizelki i dostać. Zostać tam. Usnąć na zawsze. Tak byłoby lepiej. Już by nie bolało - wyminęła wujka na tyle szerokim łukiem, żeby nie musieć z nim wchodzić w kontakt i nie oglądając się do tyłu, pomaszerowała korytarzem. Musiało być tam z przodu drugie wyjście, a nie chciała się cofać. Wystarczająco długo to robiła - oglądała za siebie.