Pani z obrazkami chyba nie polubiła Angie. I chyba była zła, że miły Roger zrobił jej motylka i to z cukierkami… a przecież to był taki ładny obrazek! Blondynka nie rozumiała o co chodzi, atak ją zaskoczył. Alkohol, papierosy i buziaki, a także to całe połączenie dusz wprawiło ją w otępienie, no i nie spodziewała się zagrożenia w takim pozornie bezpiecznym miejscu. Straciła czujność, zaufała, że potwory jej nie dopadną, jeżeli pan z obrazkami będzie obok… jakby dziadek to zobaczył to pewnie dziewczyna latałaby przez cały tydzień z plecakiem wyładowanym kamieniami po piachu i w słońcu, żeby zapamiętała… bo karmić by jej nie karmił za bardzo, o wodzie w nadmiarze mogłaby pomarzyć. Błędy zabijały, a pozwoliła się rozbroić i jeszcze siedziała bez ochrony w obcym miejscu, przy obcych ludziach. Na szczęście wypracowane przez lata odruchy działały nawet mimo rozprężenia i skołowania… i jeszcze wujek był za drzwiami! N słuch brzmiało jakby i on się gniewał… czy teraz wszyscy już gniewali się na Angie? Vex też? Już nie będą razem jeździć moturem?

Przyjaciółka Rogera atakowała, wyciągając pazury do przeciwniczki, która w tym wszystkim nie założyła ani koszulki, ani spodni, ale tak było lepiej. Nic jej nie krępowało. No i kolejna zła pani… mogła porwać podkoszulkę z nietoperem, a to była bardzo ładna koszulka i wbrew temu co mówiła, blondynka bardzo ją lubiła. No i była od wujka.

Czarnowłosa Tess okazywała się atakować w niesamowitym zapamiętaniu. Angie czuła jak musi wysilić wszystkie swoje mięśnie by stawić jej odpór ale w końcu udało jej się choć na moment zbić jeden z jej nadgarstków. Czarnowłosą zachwiało, warknęła przy tym coś niezrozumiałego i choć zaraz wróciła do pionu to już wystarczyło nastolatce by wymusić na niej przejście do obrony. Tess miała wyraźnie trudności z nadążeniem za ruchami blondynki choć jej siły nie można było lekceważyć.

Do walczących dziewczyn doskoczył Roger.
- Tess! Przestań Tess! Co ty robisz?! Opanuj się! Tess do cholery jasnej przestań! - tatuażysta krzyczał do czarnowłosej chcąc przemówić jej do rozsądku ale choć udało mu się ją chwycić za nadgarstki więcej nie osiągnął. Dziewczyna z wydziaranym brzuchem i plecami nadal nie ustępowała. Angie udało się wykorzystać wsparcie Rogera. Siadła na tyłku i wbiła stopę przed siebie celując w brzuch między smoki Tess. Udało jej się i choć czarnowłosa zdołała złapać jedną ręką nogę nastolatki, drugie ramię ugrzęzło trzymane przez Rogera, a potem było już za późno. Wychowanka dziadka i Pustyni przerzuciła ją nad sobą przez chwilę czując jej ciężar balansujący na swojej stopie. Zaraz potem Tess gruchnęła o podłogę a Roger trochę po części też. Wykorzystał okazję i próbował siąść na kobiecie a Angie wreszcie zyskała okazję by odskoczyć od walczących i zyskać moment na cokolwiek. Drzwi znowu huknęły gdy wujek się już prawie przez nie przebił. Jeszcze raz, góra dwa i powinien dostać się do środka.

Pan z tatuażami mówił, że będzie mogła zostać i będą rodziną, a nawet przyjacielami. I ona i on i ci, którzy tu mieszkali, ale chyba nie powiedział prawdy. Przyjaciele nie atakowali się i nie chcieli skrzywdzić, a pani z obrazkami ewidentnie chciała to zrobić. W Angie się zagotowało, złość zacisnęła szczęki i spięła mięśnie. Tess zachowała się brzydko, jak wściekły pies, a te się usypiało nim zdążyły kogoś pogryźć… ją na przykład. Tylko chyba Roger byłby potem bardzo zły, bo się lubili i znali dłużej niż z Angie. Powinna ja trzymać na dystans, już wiedziała jak jest silna. Jej ręce same wyciągnęły się do kupki ubrań, gdzie wśród pomiętego materiału leżały nóż i pistolet. Wujek mówił jaki to model i rodzaj, ale nie pamiętała. Taki czarny i niewielki, z metalowo-plastikową obudową i robiący w ciałach czerwone, krwawiące dziury. Zawahała się, dusząc podszepty dziadka nakazujące błyskawiczne rozwiązanie problemu. Już nie była na Pustyni, ale wśród ludziów. Tutaj wypadało słuchać podszeptów wujka i za nimi dziewczyna poszła, łapiąc za opróżnioną prawie całkiem butelkę.

Tess szarpała się i wierzgała pod Rogerem jak dzika klacz na rodeo pod jeźdźcem. Rogerowi udawało się na niej utrzymać ale z najwyższym trudem. Podskakiwał na jej brzuchu, piersiach i biodrach mocując się przy tym z jej nadgarstkami. Angie podbiegła do nich ze złapaną butelką którą wcześniej tak wesoło opróżniała razem z Rogerem. Trzasnęła z góry na dół próbując trafić gdzieś w twarz czy głowę Tess. Przy tak wierzgającym i ruchomym celu dokładniejsze celowanie było nierealne. Butelka zahaczyła o splecione ze sobą ramiona Tess i Rogera gdy ci tarzali się już prawie po podłodze przekrzykując się wzajemnie i rozbiła się o podłogę tuż przy wierzgających, czarnych włosach Tess.

Drugi cios jednak był precyzyjniejszy albo bardziej fartowny. Połowa butelki trzasnęła gdzieś w bok głowy czarnowłosej przeciwniczki i ta jęknęła boleśnie i zwiotczała. Roger był tak zaskoczony, że wciąż trzymając nadgarstki Tess upadł właściwie na nie, przyszpilając je do ziemi.

Drzwi zaś trzasnęły raz jeszcze, otwarły się z hukiem i trzasnęły znowu o ścianę. A wraz z trzaśniętymi drzwiami wpadł do środka wujek Zordon.
- Angie! - krzyknął próbując ogarnąć scenę w pokoju. Z naguśką blondyneczką, Rogerem ubranym w spodnie siedzącym okrakiem nad naguśką brunetką.

Dopiero kiedy pani z obrazkami znieruchomiała do Angeli zaczęły dochodzić inne niepokojące dźwięki. Odrzuciła połowę butelki ciągle ściskanej w dłoni i już miała zapytać się wujka co się dzieje, kiedy przypomniała sobie o czymś bardzo ważnym.
- Zobacz wujku, mam motylka! I ma cukierasy na skrzydełkach! - zakomunikowała z pełnią szczęścia, podnosząc przedramię i pokazując opiekunowi żeby lepiej zobaczył.

Wujek Zordon uniósł brwi w zdziwieniu widząc nowy dodatek pod zgięciem prawego łokcia nastolatki. Potrząsnął głową i pochylił się po jej ubranie.
- Ubieraj się! Prędko! Coś się dzieje na zewnątrz, musimy być gotowi do drogi! - ponaglił ją wręczając jej jej własne spodnie i podkoszulkę z nietoperkiem. Roger westchnął z ulgą ale Angie nie była pewna czy z powodu zachowania Tess czy wujka czy jej samej. Usiadł wygodniej na brzuchu Tess i spojrzał na nią niepewnie. Z boku głowy, tam gdzie trafiła ją butelka kierowana przez blondynkę widać było pęczniejące smużki o szkarłatnej barwie. Teraz gdy ucichła sytuacja w pokoju Angie usłyszała podniesione i zdenerwowane okrzyki i ponaglenia innych domowników. Nerwowa atmosfera musiała udzielić się wszystkim chyba a przynajmniej na tyle wielu by takie sprawiać wrażenie. Ale słyszała też to o czym mówił wujek. Coś tam było. Za oknami, w ciemności nocy. Coś potężnego, chyba dalej niż okna, farma i jeszcze dalej ale było na tyle potężne by wwiercać się drażniąco pierwotnym strachem pod czaszkę.

- Co to za gromy? Takie głośne - dziewczyna wzięła ubranie i z niechęcią, ale szybko narzuciła je na ciało. Zniknęła taka przyjemne swoboda ruchów, wróciły gryzące skórę szwy. Doskakała do wujka, wciągając jednocześnie spodnie, a kiedy to zrobiła objęła go ramionami i przycisnęła się mocno do mundurowej bluzy. Teraz już było dobrze, nic się nie stanie jak wujek stał obok - Bo ten pan co mówił w radyjku… wtedy na drodze jak już przejechaliśmy rzekę łódką. - zaczęła marszcząc brwi i gapiąc się spod paznokciowego ramienia na nieprzytomną panią z obrazkami i Rogera - Trzeba ją związać, mocno. Czymś mocnym, bo jest bardzo silna. Myślałam że mi zmiażdży tego motylka i kości. To jest ten jej gorszy dzień, jak się zmienia w potwora? Jak się obudzi to może znowu… być niemiła. Mówiłeś, że tu jesteście przyjacielami... i że będę mogła zostać, ale jak mam zostać jak ona mnie nie lubi? A z nią też się dzieliłeś duszą, to ja lubisz i… to ja już pójdę, a ty ją zwiąż. Porządnie. Rozwiąż jak odzyska rozum - dokończyła smutno, ale poderwała głowę, bo zmieniła wątek, a mówiła o czymś ważnym - Aaaa, ten pan z radyjka! On gadał że tu jakaś tama pęka. Czy to rzeka? Te gromy za oknem? - ścisnęła mocniej wujka, patrząc do góry na jego twarz w napięciu - Czy jak będzie źle to Roger może iść z nami? On jest miły… i robi obrazki i pokazał mi parę fajnych rzeczy. Chcesz zobaczyć? - na koniec się rozpromieniła.

Gdy Angie mówiła Roger zdołał wstać ale wciąż głównie patrzył się na leżącą bezwładnie Tess. Pokiwał głową twierdząco gdy Angie zapytała o gorszy dzień czarnowłosej kobiety. Ta wciąż żyła bo po brzuchu i piersiach widać było jej oddech. Wujek też kiwał głową gdy słuchał nastolatki i cierpliwie podawał jej kolejne elementy garderoby by jakoś przyśpieszyć jej ubieranie się. Zdołała już wciągnąć na siebie podkoszulkę i spodnie, zostały jeszcze buty a właściwie jeden gdy doszła w swoim ciągu myślowo - słownym do tego co mówił facet w radio.

- Tama! O kurwa tama puściła! - Roger wydawał się być jakby go ktoś pod prąd podpiął tak nim szarpnęło ta co powiedziała właścicielka wydziaranego motylka z czaszką i cukierasami.

- Dojdzie tu?! - zapytał go wujek krzycząc by przekrzyczeć rumor z zewnątrz i krzyki ludzi w domu.

- Nie wiem! Nigdy nie puściła wcześniej! - krzyknął Roger i schylił się by złapać bezwładną Tess. Wujek nie czekał tylko złapał Angie za rękę i pociągnął z powrotem przez drzwi na schody.

- Choć Angie, musimy trzymać się razem! Mamy samochód! Musimy uciekać! - krzyczał po drodze wujek gdy zaczynali zbiegać po schodach. Angie jeszcze zdążyła zauważyć jak Roger dźwigając Tess też wybiega z pokoju.

Napięcie w ruchach wujka udzieliło się i blondynce. Skoro on się bał, to znaczy robiło się źle.
- Nadchodzi woda? - zapiszczała biegnąc obok niego i ściskając go za rękę coraz mocniej. Nie chciała się utopić, a najbardziej bała się o biegnącego obok blondyna. Nie mogła mu się stać krzywda, bez niego… nie chciała niczego bez niego - Wujku gdzie Vex? Trzeba iść po Vex! I karabin, nie mam karabinu dziadka. I Mewa! Patyk! I knuja! Potopimy się? Topienie bardzo boli?

- Nie utopimy się! Ale musimy… - wujek prawie krzyczał gdy zbiegali po schodach. Wokół był półmrok rozświetlany przez jakąś świecę tam, inną lampę tu.

Gdy zbiegli na parter z większego pomieszczenia jakie mijała nastolatkę idąc wcześniej na górę wyskoczyła jakaś para ludzi. Prawie zderzyliby się z nimi ale biegnąca na przedzie potężna sylwetka wujka Zordona odepchnęła ramieniem jedną z nich i ta z jękiem upadła na podłogę. Obok musiała być dziewczyna bo zapiszczała przestraszona. Zaraz za zbiegającą parą zbiegał Roger. Jego bose stopy wydawały inny odgłos na deskach niż tupiące odgłosy biegnącego wujka.

- Roger! Co się dzieje?! Roger! Co to za facet?! - dziewczyna sądząc po głosie musiała być młoda i nieźle przestraszona.

- Tama poszła! Do samochodów! Wszyscy do samochodów i spieprzamy do Dew! - Roger na chwilę zatrzymał się u podnóża schodów by krzyknąć tak głośno jak mógł. Dziewczyna przez chwilę znieruchomiała ale zaraz pomogła chłopakowi którego trącił wujek powstać do pionu. Reszta hałasów w domu też jakby przybrała na sile gdy wszyscy co usłyszeli i to co za oknami i to co krzyczał Roger ruszyli się z miejsca. Na podwórku ktoś nawet już odpalał jakiś silnik. Angie zaś wciąż ciągnięta za rękę przez wujka Zordona już wpadała przez tą dawną pralnię do garażu.

Nie dane było Rononnowi się przespać. Zbliżający się huk przypominał burzę, która zacięła się na jednym jedynym, stale rozbrzmiewającym
odgłosie wyładowania elektrycznego. Przez chwilę nie mógł zdecydować, gdzie jest góra, a gdzie dół, ale po krótkim liściu na twarz rozbudził się całkowicie. Zwłaszcza że siniaki spotęgowały efekt. Widząc zdziwienie ale i szybką reakcję, sam również zaczął się ogarniać. Poprzednio nawet nie wyciągał nic poza prowiantem z plecaka, ale buty i płaszcz były zdjęte. Nie było tu czasu na skomplikowane myślenie. Założył je czym prędzej widząc wpadającą do garażu i również pakującą się Vex. Pomagał jeszcze bez słowa zebrać rzeczy siostry. Wiedział że w takich chwilach sprzeczki rodzinne schodzą na nieco dalszy plan. Chwilę później do pomieszczenia wbiegli Angie i Zordon.
To samo pytanie chciał zadać wbiegającej parze, ale uprzedziła go motocyklistka. Liczył na to, że chociaż oni mają jakieś nikłe pojęcie, skąd ten huk.

- Ta tama chyba poszła! - odkrzyknął Vex Pazur podbiegając do swojego posłania. Przez otwarte drzwi do wnętrza domu słyszeli jak jakiś męski, zdenerwowany głos też krzyczy każąc wszystkim zbierać się do samochodów. Towarzystwu w garażu nie trzeba było tego powtarzać. Mewa skoczyła do swoich betów a że z równie pośpiesznej ewakuacji z lokalu po przeciwnej stronie rzeki nie zdążyła zabrać zbyt dużo więc i teraz większość rozchełstanych betów miała już na sobie. Black Cross również się nie ociągali. Ci z kolei niewiele przynieśli ze sobą z samochodu więc i niewiele teraz mieli do pakowania.

- Wezmę ci to! - dryblas o blond dredach wziął tej bladej, czarnowłosej dziewczynie torbę, wyglądającej na niezbyt lekką. Oboje wybiegli w ciemność za tym który był u nich kierowcą. To jakby ocuciło Mewę.

- Rononn! Nie mamy samochodu! - syknęła ze strachem w głosie siostra łapiąc brata za ramię. Przyjechali z Melody jej czy nie jej kombiakiem. Tym który nie tak długo po tym marynarz tak skutecznie unieruchomił. Jej samej zresztą nie było widać w garażu. Zza ścian słychać było odgłosy powszechnej i pośpiesznej ewakuacji. Krzyki i ponaglenia przestraszonych ludzi, stukoty po podłogach i schodach, trzeszczenia dech, upadki jakichś przedmiotów widocznie sceny podobne do tej z garażu nie rozgrywały się tylko w nim.

- Bierz wszystko i do samochodu! Biegnij za mną! - wujek Zordon ponaglał Angie sam dając przykład gdy po prostu zgarnął swoją broń i rzeczy na siebie i na ręce nie zwlekając z ubieraniem tego wszystkiego.

- Wiem, że nie mamy! - odkrzyknął siostrze. Zarzucił plecak na ramię, pochwycił kaburę z bronią i pomógł Mewie zabrać część rzeczy - Czasu na myślenie też nie. Zordon! Macie jakieś miejsca? Tylko na czas ucieczki!? - monter spróbował jeszcze złapać najemnika nim zniknie w ciemnościach nocy.

Vex wsiadła na motor i odpaliła silnik. Hałas poniósł się po garażu, a gdy wykręciła oświetliła drogę do miejsca gdzie na Sama i Angie czekało auto.
- Ruszajcie się.

Zła woda się zbliżała i tak strasznie buczała, nie dając o sobie zapomnieć! I ludzie latali jak oparzeni, ale to porównanie chyba nie pasowało, skoro ogień nie był mokry, tylko gorący. Wyszło na to, że to nie ludzie zasadzkowali... tylko niedobra, głupia i popsuta tama. Angie widziała jedną podczas podróży z wujkiem, ale tamta była bardzo olbrzymia i już spsuta jak przejeżdżali...
- Gdzie uciekniemy? Zdążymy? Czy w złej wodzie są potwory? A Roger? Zapasy? Ciocię Ellie też zmyje? Idziemy do bryka? Tego niemiłej pani? Możemy zabarać Vex? Żeby jej też nie zmyło? Co to jest Dew? - blondynka piszczała, depcząc Pazurowi po piętach i targając naręcze szpeju z karabinem na poczytnym miejscu gdzieś na plecach. Najchętniej wskoczyłaby na wujka i nakryła kocem żeby odgrodzić się od strachów. Kocyki były bezpieczne, a jak się zapaliło jeszcze latarkę to od razu robiło się lepiej. Jak w jaskini, a jaskinie było dobre. Tylko tutaj nie było żadnych.

- Mamy! Za mną! - wujek Zordon odkrzyknął w biegu Rononnowi i Mewa nie czekając od razu zaczęła biec za nim i blond nastolatką. Najemnik biegł na początku tego małego peletonu niedbale obwieszony swoimi rzeczami. Dzięki reflektorowi Spike mieli oświetloną drogę do pobliskiej stodoły. Na podwórku zapanował podobny chaos jak do tej pory słyszeli wewnątrz domu. Samochody odpalały, ruszały, ludzie darli się i przekrzykiwali poganiając się nawzajem, wyzywając od idiotów, czasem wskakując już do ruszających pojazdów. - Angie do samochodu! Nie bój się nic nam nie będzie! Ale pogadamy w samochodzie! Okey!? - krzyknął wujek do nastolatki. Musiał krzyczeć by być słyszalny przez narastający z każdym krokiem hałas i chaos. Ale nagle zatrzymał się stosując całą grupkę. Z szopy z której niedawno wyszła Vex a wcześniej on sam ukazały się światła wyjeżdżającego samochodu.

- Stój! - krzyknął desperacko wujek choć czy kierowca mógł go usłyszeć w tej kakofonii nocnych dźwięków i potężniejącego wciąż grzmotu było dość wątpliwe. W plamie światła jaką dawał reflektor Spike widać było szarawą, wielokolorową sylwetkę wyjeżdżającego sedana. Vex rozpoznawała, że to ta maszyna jaką Melody oferowała niedawno Pazurowi w zamian za zostawienie kombiaka. Ford Taunus. Z dwulitrowym V6.

Sedan już jechał całkiem żwawo gdy zatrzymał się o kilka kroków od czteroosobowej grupki.
- Wskakujcie! - z ciemności pojazdu doszedł ich ponaglający głos Melody.

Wujek nie czekając ruszył do pojazdu.
- Wskakujcie! - ponaglił pozostałą trójkę bezładnie wsiadając obok kierowcy i kładąc swój dobytek sobie na kolana. Pozostałej trójce pozostawała tylna kanapa pojazdu.

Widząc, że grupa ładuje się do pojazdu, Vex ustawiła się wśród pojazdów opuszczających podwórze. Wolała nie jechać sama bo nie znała okolicy, do tego… Zerknęła na auto Melody, do którego wsiadł Sam. Przeklęła cicho. To nie tak, że się przywiązała. To nie może być tak. To tylko towar, który trzeba dostarczyć do Teksasu. Spike powoli toczył się przez podwórze, czekając aż Melody ruszy.

Widząc kto prowadzi samochód Rononn przeklął w duchu. Nim zdążyła zaprotestować, chwytał siostrę za bark i wpychał ją na tylne siedzenie. Na pewno znów będą po drodze cyrki, ale liczył na to że w obliczu zagrożenia te dwa kuguary będą ze sobą współpracować. W razie czego poprosi Angie o pacyfikację jego siostry…

- Wujku gdzie Roger?! Nie widzę Rogera! Nie możemy go zostawić, zrobił mi obrazek i dał pół batonika! - Angela nadawała cienkim, przerażonym głosem, pakując się na tylną kanapę. Głowa chodziła jej dookoła, ale w świetle rzucanym przez motur nigdzie nie widziała pana z obrazkami. Dobrze chociaż, że Vex nic nie było, ani się nie zgubiła. Siedziała sztywno na powycieranym siedzisku, przytulając karabin. Niedobrych ludziów i potwory mogła utrupić, ale złą wodę? Na złą wodę nie działały kule.

- Poradzi sobie! I tak już nie mamy więcej miejsca! - odkrzyknął wujek Zordon przekręcając głowę w bok by choć kątem oka spojrzeć na siedzącą za nim nastolatkę. Melody za kierownicą miała nieco lepszy kąt widzenia a widząc, że są w komplecie ruszyła raźno do przodu. Wkrótce jednak i ona i Vex musiały się zatrzymać. Przy bramie zrobił sie prawdziwy kocioł. Melody zazgrzytała zębami zdając sobie sprawę, że gdyby olała sprawę otwartej bramy jak zrobili niedawno to jej koledzy to obecny karambol byłby pewnie choć trochę mniejszego kalibru. Tymczasem jakiś samochód czy dwa chyba próbowały staranować zamknięte przez nią bramę, nie do końca się chyba udało i jakoś się zakleszczył. W niego wjechał kolejny a może dopiero wtedy się zakleszczyły. Ludzie w samochodach krzyczeli, trąbili klaksonami, samochody warczały, dał się słyszeć łomot dartych blach i hamulców. Przez to wszystko przebijał ten groźny łoskot, głośniejszy nawet od tego moto zbiegowiska przed nimi. Angie nigdzie nie widziała Rogera. Jeśli wybiegł z domu to musiał pewnie wsiąść do jakiegoś pojazdu. A jeśli wsiadł to nie wiedziała do którego.

- Trzymajcie się, pojedziemy na skróty! - Melody nagle podjęła decyzje widząc, że to coś co się do nich wszystkich zbliżało będzie pewnie szybsze niż ten korek przed nimi się sam rozładuje. Dodała gazu i skręciła w bok. Kolejne biegi zgrzytały gdy zmieniała na coraz wyższe i silnik podobnie wył na coraz mocniejszych obrotach. Kierowca zasuwała prosto w jakąś ścianę, bardzo pstrokatą co ukazywały światła pojazdu. Zmieniła bieg po raz kolejny przyspieszając gdy już ściana była tak blisko, że nie było mowy by dała radę wyhamować. I nie hamowała. Angie dostrzegła jeszcze z bardzo bliska przed maską jakieś osiatkowane ogrodzenie, kawałki blachy falistej, chyba jakaś dykta a potem wszystko to poszło w drzazgi, przeleciało po masce, uderzyło w szybę, posypało się po dachu, wokół drzwi, niektóre fragmenty zafurkotały nawet wewnątrz kabiny rozcinając komuś kawałek skóry czy uderzając mocniej o ubranie ale właściwie nic chyba nikomu się nie stało.

A potem przed reflektorami ukazała się wolna, płaska przestrzeń dawnego pola albo łąki. Melody zabuksowała pojazdem pakując go w dość łagodny i długi skręt. Kierowała sie ku ciemnym bryłom osady przez jaką przejechali wieczorem. Tam gdzieniejgdzie prześwitywały jasne prostokąty okien.

Huknęło, brykiem zatrzęsło i posypały się śmieci. A potem znowu jechali, bo przestój był chwilowy, ale taki głośny! Prawie jak pomruki gromów z daleka.
- Ała! - Angela złapała się za głowę, kiedy coś twardego zdzieliło ją w bok czaszki. Przyłożyła rękę do tego miejsca, ale nie wyczuła niczego mokrego, znaczy nie krwawiła. Szybko wystrzeliła do przodu, obejmując od tyłu wujka i wciskając nos w kołnierz jego munduru - Jesteś ranny?! Boli?! Trzeba pomocy?! Powiedz coś! - gadała gorączkowo, macając odsłonięte fragmenty blondyna w tym samym celu w jakim wcześniej sprawdziła siebie.

- W porządku Angie, jestem cały. A ty? - wujek pokiwał głową i starał się uspokoić nastolatkę. Zapytał znowu starając się przekręcić głowę do tyłu ale z podobnym skutkiem jak przed chwilą. W tej pozycji mógł ją jednak pokrzepiająco i pocieszająco złapać za rękę i to właśnie zrobił poklepując ją dla dodania otuchy.

- Vex jedzie za nami? - zapytała szybko Melody sama zbyt zajęta by oglądać się na to co zostało w tyle. Jazda po polu skutkowała licznymi podskokami na nierównościach więc pojazdem trzęsło i chwiało przy wtórującym mu dźwiękach skrzypiącego metalu. Pojazd chyba zjeżdżał w stronę drogi która jawiła się jako jaśniejsza smuga ale na tyle łagodnym łukiem by nie wytracić zbytnio prędkości.

Vex mimo, że na chwilę utknęła w kotle aut, widząc, że wykręcają sama obróciła Spika. Przejazd po zgliszczach, które pozostawiła za sobą Melody nie był łatwy. Chwilę manewrowała by nie uszkodzić kół motoru. Gdy jednak ostatnie śmieci zostały za nią dodała gazu i szybko dogoniła ich ustawiając się niedaleko jednak tak by jej światła nie oślepiały Melody. Starała się wymijać większe nierówności nie tracąc prędkości.
Motocyklistka klęła cicho wyraźnie zirytowana. Chciała jechać szybciej, znaleźć się jak najdalej. Jednak ani nie znała trasy, ani nie chciała oddalać się od… niemal rąbnęła w kierownicę Spika. Szepnęła ciche przepraszam i skupiła się na prowadzeniu, czasem tylko zerkając czy ktoś nie jedzie za nimi.

Rononn siedział cicho na kanapie łypiąc na Mewę i ukradkiem grożąc jej, sugestywnie pokazując ‘usta na kłódkę’. Miał już naprawdę dosyć jej paranoi odnośnie aktualnie prowadzącej pojazd.

Blondynka z karabinem za to ciągłe nadawała, dzielą uwagę między trzymanie się wujka, a rozglądanie przez rozbite okna. Trzęsła się i pociągała nosem, wczepiając palce mocno w ubranie opiekuna.
- Wujku gdzie Roger? A jak coś mu sie stanie? Ta pani z obrazkami tym razem jego zaatakuje? Albo zła woda go porwie? Co to Dew? - powtórzyła uparcie, zapuszczając żurawia tam gdzie inne bryki przed bramą.

Vex przeklęła widząc, że auto skręca. Teren cały czas był płaski i zaczynała mieć obawy czy uda się im odnaleźć schronienie. No i nagle pojawił się budynek. Teraz już bez skrępowania rzuciła “Kurwa” i zaczęła się rozglądać, czy uda się schować gdzieś Spika, przynajmniej na tyle by nie porwała go woda.
Nie widząc żadnego konkretnego schronienia dla swego partnera, ruszyła w kierunku drzwi, zwalniając tak by pozostali mogli się schować. Przystanęła zgarniając, opuszczoną przez Angie rzecz. Podniosła prostopadłościenny przedmiot, który okazał się być krótkofalówką. Wrzuciła ją do jednej z sakw i widząc jak ostatnia osoba znika we wnętrzu budynku, dodała gazu i wjechała do środka.
Zatrzymała się dopiero wewnątrz korytarza.
- Tutaj się będziemy chować? - Spytała, wydobywając z sakwy krótkofalówkę i wyciągnęła ją w stronę blondynki. - Zgubiłaś coś Angie.

Rononn obejrzał się na wjeżdżającą do środka Vex. Uniesienie brwi w podziwie pozostało niezauważone, z powodu braku/nikłego światła oraz oczywiście, niemal niezdejmowanej maski przeciwgazowej.
- Najlepiej to chyba jak najwyżej. Pewno niższe poziomy zaleje. Dach może? - odparł monter obeznany z wylewami rzeki. Oczywiście, nie w takiej skali, ale rzeka to rzeka. Czasem wylewa.

Obwieszona szpejem blondynka pociągała nosem i szybko przebierała nogami za wujkiem. Na razie uciekli złej wodzie, ale na jak długo? I co ważniejsze gdzie był pan z obrazkami? Zgubili ich w mroku, rozdzielili się i Angie bardzo się smuciła i martwiła i w ogóle wzrok uciekał jej za okno... ale było za hałaśliwie i źle poza budynkiem, żeby myśleć o poszukiwaniach. Teraz chciała schować się w kącie, nakryć kocem i z latarką przeczekać aż zrobi się lepiej, no ale nic nie zapowiadało poprawy. Do tego wujek chyba się na nią gniewał... za tego motylka. Tylko przecież to był bardzo ładny motylek i miał cukierki i czachoobrazek, no ale wujek nie wyglądał na zadowolonego, potem też nie mówił nic do Angie, tylko krzyczał z knują i w rezultacie zostali sami, bez miłego pana z takimi ślicznymi obrazkami.
Do w miarę rzeczywistego klimatu przywołało ją dopiero wołanie zza pleców. Przystanęła, przekręcając kark w stronę miłej Vex. Uniosła pytająco brwi, nie do końca rozumiejąc. Zgubiła coś? Coś...
- Radyjko! - krzyknęła i zrzuciwszy manele na ziemię, doskoczyła do motocyklistki, praktycznie wyrywając jej prostokącik z rąk. Prawie zgubiła radyjko! Szybko przypięła bardzo ważną rzecz do paska od spodni i dopiero wtedy skoczyła do przodu, rzucając się na miłą Vex. Wpadła na nią z impetem, oplatając ciasno ramionami i przyciskając się do niej z wdzięcznością.
- To moje radyjko, dziękuję! Jakby trzeba było się porozumieć z wujkiem, a ja bym je zgubiła to byłby jeszcze bardziej zły niż jest teraz, a tak może będzie się mniej gniewał. Bo to bardzo ważne radyjko, wujek ma drugie i my czasem rozmawiamy na odległość i przez ściany - nadawała nerwowo, podejmując próbę wytłumaczenia jak bardzo znaleziony przedmiot jest dla niej ważny.

Motocyklistka zachwiała się na motorze, z którego nie zdążyła zsiąść. Dopiero gdy pierwszy szok minął objęła zestresowaną Angie.
- Wobec tego, dobrze, że nie zginęło. - Pogładziła blond czuprynę. Zerknęła też na Sama, czy rzeczywiście był zły. W sumie nie miała pojęcia co wydarzyło się nim pojawiła się w garażu i zaczęła się ta cała ewakuacja. Ale… może będzie lepiej jak ewentualnie spyta później. Opuściła wzrok z powrotem na Angie. - To co idziemy się schować w bezpiecznym miejscu?

Jasna czupryna pokiwała energicznie na znak zgody, ale zaraz zaczęła kręcić się przecząco.
- Ale tam został Roger! Ze złą wodą! - znowu zaczęła piszczeć, tym razem Vex do ucha. Trzęsła się i nie wyglądało jakby miała zamiar się odkleić - On też jest bardzo miły! I nie ma go tu… a jak go porwie fala?! Jak nie umie pływać?! Ciemno jest, a woda mokra to gasi światła i niesie różne brzydkie rzeczy! Konary, kamienie! Trupy! Jak on sie utrupi tam? Albo go niemiła Tess utrupi?! Była bardzo zła i się na mnie rzuciła! Ale ją uspokoiłam butelką! O tu - puknęła palcami w skroń drugiej kobiety - Tylko ona się w końcu obudzi… a zachowywała się… była bardzo niemiła. Możemy pojechać po Rogera? Zobaczyć czy jest cały i nic na niego nie zasadzkuje - ostatnie powiedziała do wujka, łypiąc na niego spod potarganej grzywki.

Vex otworzyła szerzej oczy. Czy dobrze zrozumiała, że Angie przywaliła jakiejś Tess butelką w łeb? Spojrzała lekko zaskoczona na wujka.
- Wiesz Angie… Roger jest dorosłym człowiekiem i ma pod opieką sporo ludzi… na pewno zabrał ich gdzieś by się ukryli. Bo… skoro jest miły to jest też raczej odpowiedzialny, prawda? - Kurierka czuła, że wolałaby już nie opuszczać schronienia. - A skoro się ukryli to raczej ciężko będzie ich znaleźć, tym bardziej, że woda już chyba powinna być w tamtej okolicy.

- On jest odpowiedzialny - nastolatka przytaknęła, wracając do mniej stresujących tematów. Zwolniła też odrobinę chwyt, ale ciągle trzymała mocno - Dużo go pytałam, a on odpowiedziował i tłumaczył i się nie denerwował na mnie, tylko mówił że rozumiałam… a potem o jakiś ćmach. Że jestem ćmą i będę szukać cukierków a potem mnie ktoś spali. Albo się sama spalę… i że nie znajdę domu. Takiego miejscowego - posmutniała - I mówił coś o Dew, ale nie wiem gdzie to jest. Może Mewa będzie wiedziała? - Zapaliła się do tego pomysły i nagle zeszło z niej powietrze. Ściszyła głos i dalej nadawała szeptem żeby tylko miłą Vex i wujek słyszeli - Albo ta knuja. Nie lubię jej. Celowała do wujka, jest niemiła i jeszcze kłamała Rogerowi żeby nas wyrzucił i zrobił krzywdę. Bo chciała to coś co wujek im zabrał. To… urzędzenie? Ona by za nie z nas trupy zrobiła, gdyby tylko mogła… a my z nią tu przyjechaliśmy - burknęła motocyklistce w kołnierz.

- Najważniejsze, że jesteśmy bezpieczni, prawda? - Vex uśmiechnęła się ale w jej głowie szalał mały tajfun. Była osobą, która nie lubiła wiedzieć za dużo, a teraz jej głowa została wypełniona masą informacji. - A skoro Roger jest odpowiedzialny tak jak mówisz, to na pewno sobie poradzi.

- Na pewno sobie poradzi? - Angela zadała jeszcze jedno pytanie, przekrzywiając głowę żeby móc patrzeć Vex w twarz. Sapała przez nos, zaciskając usta i niepewnie marszcząc brwi - My też sobie poradzimy? To… może chodźmy już - obróciła głowę gapiąc się w ciemność i na stare, ceglane ściany.

- Nie jestem na ciebie zły Angie. Po prostu byłem zaskoczony a potem wszystko się posypało. - powiedział wujek słysząc chyba o czym rozmawiały obydwie kobiety. Sam przez ten czas stał chwilę przy oknie obserwując co się dzieje na zewnątrz. Z ciemności dobiegały krzyki ludzi, ryki zwierząt, też nacechowanych strachem i nerwowością. Słyszeli silniki odjeżdżających i przejeżdżających pojazdów. Ale najbliższe musiały być kilka domów albo ulic dalej bo pod oknami żaden nie przejechał. Ale gdzieś dalej widać było światła jadących pojazdów. Nawet kilku. Chyba z tej samej strony co i oni właśnie przyjechali.
Angie widziała jak wujek położył swoje graty na stole i wrócił do okna z karabinem. Wycelował w ciemność. Wiedziała, że ma na nim taki fajny celownik który pozwala widzieć w nocy. Na zielonkawo. Chociaż obraz śnieżył i było raczej widać sylwetki a nie detale to i tak pozwalał na lepsze widzenie niż samo ślepienie się w ciemną noc. Wtedy bardziej słuch się przydawał.

- Będziesz do kogoś strzelał? - zapytała niepewnie Melody obserwując plecy celującego przez okno najemnika.

- Tylko patrzę. O cholera! Fala idzie! Na górę! - Phoenix odpowiedział spokojne ale chyba ledwo w to powiedział musiał dostrzec to o czym mówił. Bo oderwał się od okna i biegiem ruszył do “swojego” stołu. Po ciemku, po nocy a wewnątrz budynku było jeszcze ciemniej pośpiech nie był wskazany w obcym budynku. Ale jednak nadciągająca groźba wydawała się groźniejsza. Wujek zapalił latarkę na swoim karabinie i oświetlił wąskim promieniem najbliższe schody. Poczekał aż wszyscy wbiegną i sam też wbiegł na piętro.

Na górze słychać już było narastającą panikę w sąsiedztwie. Inni najwyraźniej też zdali sobie sprawę z nadciągającego wreszcie niebezpieczeństwa. W naturalny sposób wszystkich kusiły okna. Przynajmniej Mewa się tam zawiesiła z przejęciem oparta o parapet. Pazur też tam podbiegł. Z okna widać było ruchomą ciemność. Wyróżniała sie nawet wśród ciemności nocy. Zupełnie jakby ktoś na ziemię nasuwał czarny dywan. Tylko czoło fali załamywało się trochę, odblaskami na resztkach księżycowego światła dając znać gdzie się znajduje. Widzieli też jak uderza i wprowadza chaos w światłach pojazdów jadących na drodze. Przewracała je tak łatwo jak dzieciak przewraca zabawkowe samochodziki. Ale nie zakryła ich. I światła po minięciu fali dalej były widoczne. Była więc szansa, że nie jest zbyt wysoka.
Obserwatorzy szybko przekonali się sami. Fala zdawała się sunąć złudnie powoli choć z bliska zdawała się przyśpieszać. Widzieli i także słyszeli jej groźny pomruk gdy rozbijała, przesuwała lub uderzała o napotkane przeszkody. Była już blisko ulicy która prowadziła do więzienia. Rononn poczuł jak pod wpływem napięcia siostra kurczowo złapała go za ramię. Pewnie dla dodania sobie otuchy. Ale jej paznokcie nieprzyjemnie mocno wbijały się w jego skórę.

- Angie. Chodź do mnie Angie. - wujek Zordon oderwał głowę i wzrok od tego co działo się za oknem i objął opiekuńczym gestem nastolatkę. - Wszystko będzie dobrze. Tylko spokojnie. - powiedział pozwalając jej wtulić się w siebie. Jego wzrok chyba spoczął też na Vex. Przynajmniej tak dziewczyna z Det miała wrażenie bo po ciemku widziała tylko blady owal jego twarzy. Ale zaraz Sam wyciągnął drugą dłoń w jej stronę w zapraszającym geście.

Vex stała obok rzeczy zdjętych ze Spika. Nie bała się, nie lubiła bać się rzeczy, na które nie miała wpływu, tyle że… Na dole został jej przyjaciel. Zacisnęła dłonie na kurtce, krzyżując ręce na piersi. Martwiła się… cholernie się, martwiła. Widząc wyciągniętą w swoją stronę dłoń, na początku nie wiedziała co ma zrobić. Chwilę wahała się, ale w końcu podeszła do Sama i dała mu się objąć.

Fala zaś przelała się przez ulicę i nie zwalniając uderzyła w Forda jakim przyjechali. Maszyna huknęła jak to uderzony tępym przedmiotem metal ma w zwyczaju. Fala z chlustem przelała się przez jej maskę i otwarte szyby przesuwając ją samą o szerokość pojazdu. Samochód chyba w coś przy tym uderzył bo przekrzywił się gdy moc wody dalej przesuwała go w kierunku domu gdzie schroniła się grupka uciekinierów. Prawie od razu fala dotarła do budynku i ludzie wewnątrz i poczuli i usłyszeli jak fala uderza w ściany budynku. Jak huknęło, chyba jakieś dechy czy coś pękło, jak woda wdarła się do środka i tam z dołu, gdzie przed chwilą byli przewala się przez stoliki, meble czy co tam było. A potem nie czuła na wrażenie lub szkody jakie wyrządziła potoczyła się dalej, w głąb lądu. Wszystko zdawało się cichnąć. Ludzie, krzyki, ryki zwierząt, silniki pojazdów i szum oddalającej się dali. Noc znów zdawała się uspokajać i wracać do normy.

- Chyba już przeszła. - odezwała się pierwsza Melody. W napięciu jakie zapanowało w pomieszczeniu jej głos wydawał się brzmieć jakoś dziwnie. Jakby ludzie ze strachu bali się odezwać by nie ściągnąć na siebie nieszczęścia. - I pewnie zalała silnik. - westchnęła nieco smutniej i ciężej wskazując ruchem kciuka na dół na pojazd jakim przyjechali. Głowy wyjrzały przez okno na pokancerowana osobówkę. Już wcześniej nie sprawiał wrażenia w pełni sprawnej. Fala zalała ją gdzieś w połowie wysokości więc silnik pewnie też. Teraz też stała w wodzie choć już niższej. Ale fala rzuciła ją w jakieś zagłębienie więc akurat przód był zanurzony dość mocno. Rononn i Vex wiedzieli, że to jeszcze nie przesądza o sprawności pojazdu taki dość krótkotrwały kontakt z wodą. Ale też na pewno żadnej maszynie to nie pomagało. Zwłaszcza ani nowej ani w pełni sprawnej już wcześniej.

- Roger sobie na pewno poradzi. I w Dew właśnie jesteśmy. Tu jest Dew. - odpowiedziała Melody opierając się plecami o ścianę. Wydawała się być przybita i zmęczona. Zrobiła ruchem dłoni dookolny gest mając na myśli pewnie okoliczne budynki bo gdy się zbliżali jadąc drogą wyglądało właśnie na początek jakiejś osady.

- Na razie spróbujemy tu zostać. - zaproponował Pazur patrząc na zebrane twarze. - Nie wiemy czy będą kolejne fale. - dodał jakby dla uzasadnienia swojego pomysłu. - Dlatego musimy sprawdzić czy jest tu bezpiecznie. - powiedział do otaczających go plam twarzy. - Chodź Angie, sprawdzimy to. - poklepał po przyjacielsku ramię nastolatki dając znać, że chce ją zabrać na obchód.

- Pójdę zerknąć co ze Spikiem. - Vex narzuciła na ramię plecak, w którym miała kilka niezbędnych rzeczy. Niby zaparkowała motor w głębi korytarza i drzwi przejęły główny impet, ale… nerwowo zerkała w stronę schodów. Niewiele zobaczy, ale musiała tam pójść.

Rononn głaskał siostrę po ramieniu. Również czuł niepokój, ale nie tak mocny by otępiało umysł. Po przejściu fali nastała względna cisza, przerywana jedynie odgłosami krzątaniny i nieznacznym szumem przetaczającej się wody. Zbiornik musiał być wielki skoro czoło fali mknęło dalej w głąb lądu. Na szczęście brak kolejnych dźwięków dewastacji okolicy, zwiastował brak następnych. To go trochę uspokoiło. Można by powiedzieć, że najgorsze za nimi. Widząc zbierającą się Vex klepnął w ramię swoją siostrę.
- Chodź, pójdziemy pomóc. Może nie będzie potrzebna, ale i tak. Przypominam, że nie mamy transportu. Zapewne przeczekamy do rana i woda wsiąknie w wyschnięte podłoże. Jutro pewno mnóstwo błota zastaniemy. Vex! Chcesz pomocy? Nie obiecuję, ale zalane silniki na kutrach już naprawiałem. - zapytał jeszcze motocyklistkę.
Po chwili namysłu spojrzał na siostrę - Masz może latarkę wśród swoich klamotów?
Nie czekając zbytnio na odpowiedź siostry Rononn rozpoczął spokojny marsz w stronę wyraźnie zmartwionej Vex.
- A, jeszcze jedno. Nie radze się kąpać w tej wodzie bez dobrych gumiaków. Niby to nie Missi, ale jej dopływ. Skażona tak czy inaczej będzie. A na pewno niech wam do głowy nie przyjdzie z tego pić. - uprzedził mimochodem monter.

- Chętnie skorzystam z porady... - Vex uśmiechnęła się do Patyczaka. - ale zazwyczaj nie pozwalam nikomu dotykać Spika. Jednak jeśli na niego zerkniesz będę wdzięczna.

- Się nie narzucam. Ale jeśli będę mógł pomóc to pomogę. - odparł po prostu.

Wujek był lepszy niż najlepszy kocyk. Taki duży i ciepły i gdy ją obejmował, Angie powoli zaczynała się uspokajać, a przynajmniej nie panikowała bardziej. Jak to robił, że mimo złej wody, nerwów i niepewnego miejsca pozostawał spokojny? Wiedział co mówić i mądrze mówił. Nie znali terenu, wypadało go zabezpieczyć. Sprawdzić czy nic brzydkiego nie czai się w kątach, a jak czai to posprzątać. Układał plan podczas gdy blondynką telepało gdzieś pod jego opiekuńczym ramieniem. Tuliła się do niego i karabinu przez cały atak wody i do Vex kiedy tylko podeszła. Razem było... tak dobrze. Jak w rodzinie. Angie bardzo chciała mieć rodzinę, nawet jeżeli była tą ćmą o której wspominał Roger.
- Tutaj jest Dew? - spytała niemiłej pani, przełamując niechęć. Ciągle się na nią gniewała za mierzenie do wujka i późniejszą pogadankę za zamkniętymi drzwiami. Blondynka składała powoli fakty, przypominając sobie tamto zajście. Knuja wypadła na korytarz bez spodni. Angie i pan z obrazkami ściągnęli spodnie żeby się poprzytulać... czyli knuja też się chciała z nim tak pobawić, ale ją wywalił... i dobrze jej tak.
- Gdzie może być Roger? - dodała jeszcze jedno pytanie i popatrzyła do góry, na twarz wujka. Coś czuła, że prócz zwiadu chodzi o pytania. Wujek lubił dużo wiedzieć, najlepiej wszystko, a sam mówił że zaskoczył go widok jaki zastał w pokoju pana z obrazkami - Poszukamy ich? Żeby sprawdzić czy nic im nie jest? Mogą potrzebować pomocy, albo ich coś raniło. Może ich bardziej zalało? Tamte bryki na drodze - pokazała palcem w ciemność gdzie stały zalane maszyny - Jak sprawdzimy czy tu nic nie zasadzkuje to mogę po nich iść? Pokazać że tu sucho i bezpiecznie i można przenocować... albo niech kłamczucha idzie - palec przeniósł się na niemiłą panią. - Będzie szybciej.

- Nigdzie nie idę. Mam dość. Roger z resztą pewnie gdzieś tu będzie. Zadekuje się i rano go będzie można poszukać. - Melody rzuciła zrezygnowanym głosem i powoli osunęła się po ścianie zmieniając pozycję na siedzącą. Położyła ramiona na kolanach i na nich złożyła swoją głowę chowając w nich twarz tak, że opadające włosy zasłoniły jej ramiona i kolana. Przez chwilę ta zmiana przykuła spojrzenia ale właściwie prawie każdy miał coś innego do zrobienia.

Blondynce i wujkowi Paznokciowi przypadł w udziale zwiad i zabezpieczenie domu.
- Chodź Angie przejdziemy się. Jak ogarniemy sprawę zastanowimy się co robić dalej dobrze? - powiedział spokojnie wujek kładąc jej uspokajająco dłoń na ramieniu. - Weź mój pistolet. Ma latarkę. - dodał i wyjął z kabury na udzie swoją rezerwową broń podając nastolatce. Gdy pstryknęła przełącznik z broni wystrzelił jasny, wąski snop ostrego światła. - Zaczniemy od góry i idziemy w dół. - wyjaśnił jej jaki ma plan i sam też pstryknął latarką w swoim karabinie i pojawił się podobny wąski, świetlny stożek jak na pistolecie.
A potem ruszyli. Wujek mimo swoich rozmiarów poruszał się cicho i płynnie. Choć Angie zawsze się wydawało, że ona potrafi robić to jednak chyba lepiej. Szli tak jak swego czasu nauczał ją dziadek a i wujek też z tym miał podobnie. Obok siebie gdzie każde z nich miało wycelowaną broń w inną stronę by się nawzajem osłaniać. Teraz po ciemności nocy było to jaskrawo widoczne gdy dwa świetlne promienie i plamy rozświetlały kolejne fragmenty korytarzy, ścian i przejść tego budynku. Szli czujni i w skupieniu, krok za krokiem, przejście za przejściem, korytarz i pomieszczenie za pomieszczeniem.
Dwa promienie jaskrawego światła wyławiały kolejne fragmenty i tajemnice budynku. Stare meble, klekoczące na wietrze żaluzje, szelest rozdeptywanych kawałków gruzu i zgrzyt szkła, toczone z cichym brzdękiem przez wiatr puszki, szum fal uderzających o budynek z dołu. Sprawdzili jedno skrzydło piętra i okazało się puste. Same stare drzwi, popękane i przegniłe meble, rozrzucone stare papiery, jakieś kartki wciąż poprzyczepiane do tablic ogłoszeniowych, stare bazgroły na ścianach i ślady po dawnych ogniskach. Wszystko to nie różniło się od wielu budynków jakie Angie widziała wcześniej. Ot kolejny budynek porzucony wiele lat temu i szabrowany i przejściowo użytkowany przez każdego kto się przez niego przez te dekady przewinął. Sprawiał jednak na tyle solidne wrażenie, że nic nie groziło chyba zawaleniem czy podobnymi atrakcjami.

Wracając znów minęli te pomieszczenie gdzie wcześniej dość przypadkowo wbiegli po ucieczce przed falą. Obecnie dostrzegli tam jedynie Melody. Reszta gdzieś poszło, pewnie na parter skąd dochodziły ich głosy i odgłosy. Melody podniosła twarz ale zaraz zasłoniła je ręką przed ostrym światłem.
i- wujek odezwał się do niej a ona w odpowiedzi kiwnęła głową. Potem faktycznie przeszli dalej.

Drugie skrzydło piętra wyglądało podobnie jak te pierwsze. Nie był to widocznie za duży budynek choć wyraźnie większy nić choćby dom Rogera. Był jednak pusty i zdewastowany no i poszabrowany. Choć pewnie wciąż można by tu znaleźć coś ciekawego jakby dokładniej przejrzeć albo mieć fart. Pokoi czy gabinetów było na tyle dużo, że pewnie każdy z nich mógłby zająć jeden i jeszcze by puste zostały. Piętro jednak wydawało się pozbawione zagrożeń i zostawał do sprawdzenia parter. Zeszli po schodach i na samym dole okazało się, że woda rozlewa się cienką warstwą chlupocząc cicho przy każdym kroku. Zastali pozostałą trójkę przy mutorze. Dość chyba się męczyli bo jedynym źródłem światła okazała się zapalniczka jaką miała Mewa. Właśnie zgasła i Mewa skarżyła się, że parzy ją w palce.

Angie lubiła światełko wujka, już parę razy widziała je w akcji. Niby nic szczególnego - podługa tuba ze szkiełkiem na końcu, ale wystarczyło kliknąć guzik i zaraz robiło się trochę jasno, jakby ktoś przemycił kawałek dnia prosto w środek nocy. Bez tego sprawdzanie szło by ciężko i było niemożliwe. Chyba że z tym celownikiem wujka co barwił świat na zielono, ale jego mieli tylko jednego i to wujek go używał. Ludzie nie widzieli w ciemności, a obcy teren lubił być złośliwy i niebezpieczny i nie chodziło tylko o zasadzkujące potwory. Mogli trafić na ukruszony kawałek podłogi, przegniłe deski i sterty złomu, a dzięki światełku widzieli po czym chodzą i co czai się w kątach. Akurat w budynku który zajęli nic się nie czaiło, był pusty i cichy i zniszczony. I śmierdział kurzem i mułem z rzeki, naniesionym przez złą wodę. Był też zapach rdzy i piachu, ale innego niż na pustyni. Ten wydawał się brudny, nosił w sobie cząstki benzyny i ludzi. Starych kości i resztek jedzenia wysuszonych w starych puszkach. Chodzenie obok wujka było super! Blondynka lubiła tak z nim chodzić, wtedy stanowili zespół. Wiedzieli co robić i dopełniali się, mieli też ochronę pleców… no i wujek tak nie tupał.

Przeszli na parterze obok trójki skupionej przy motorze. Parter wydawał się być inny. Góra wyglądała jak jakieś biura. No było w każdym razie dużo biurek i innych takich. Dół zaś też miał sporo ale trafili na całe skrzydło gdzie były ściany z krat i drzwi z krat. Wciąż tam były prycze z przegniłymi materacami. Musiał być też jakiś magazyn bo było sporo pólek i wieszaków. Wujek westchnął cicho gdy promień latarki na chwilę zatrzymał mu się na charakterystycznych wieszakach na broń. Obecnie całkowicie pustych i zapuszczonych jak i reszta budynku. W tej części z kratami okna też były małe i zakratowane. Inne na parterze i piętrze nie.

Wreszcie Angie usłyszała jakiś ruch. Dała znać wujkowi i ten też się zatrzymał i wycelował we wskazaną stronę. Ten ruch nie pasował do tego co ich dotąd ich otaczało. We dwójkę ruszyli ostrożnie w tamtą stronę. Ruch okazał się jakąś, małą szczurkowatą kulką. Gdy padło na niego ostre światło pisnął cicho. Zaraz potem następne i gdy podeszli bliżej okazało się to być małym kociakiem. Poruszał się jeszcze niezdarnie trzęsąc zdawałoby się za dużo głową i gibając się na łapkach z trudem dźwigającym jeszcze ciało. Zaraz też doszło ich miauknięcie. Ze schodów prowadzących do piwnicy wybiegł kot. Pewnie kotka. Czarna. Zadarła ogon do góry i mrużąc oczy przed światłem miauknęła patrząc na ludzi. Zadarła ogon do góry i wróciła na schody prowadzące do piwnicy. Zatrzymała się po kilku stopniach, obejrzała w tył i znów miauknęła. Angie była prawie pewna, że chce zaprowadzić ich do gniazda by uratować swoje młode. Była też pewna, że koty, nawet zdziczałe, nadal preferowały ludzkie osady i trzymały się blisko nich. Ale widzieli światła w pobliżu, w innych budynkach więc to pasowało. No i wiedziała też, że kotka nie założyłaby gniazda na odchowanie młodych w miejscu które uznałaby za niebezpieczne. Więc w pobliżu musiał być względny spokój i nie być żadnego drapieżnika jaki mógłby zagrozić jej czy młodym.

Zła woda zaskoczyła nie tylko ludzi, ale i zwierzęta. Nikt nie powiedział czarnej mamie, że przyjdzie fala, więc zakładanie gniazda w piwnicy to zły pomysł. Zwykle nie było fal, ani tamy nie pękały. Nigdy nie pękały tutaj, wedle tego co mówił pan z obrazkami… no ale stało się. Wszędzie było mokro, a młode kiepsko pływały. Angie też kiepsko pływała aż do czasu jak wujek ją nauczył, bo nie miała gdzie wcześniej się naumieć. Na pustyni nie było tyle wody żeby móc się w niej w całości zamoczyć i jeszcze stracić grunt pod nogami.
- Ona ma małe, tam na dole gdzie woda - powiedziała do opiekuna gapiąc się na czarną kulę sierści. Mama nie chciała pozwolić żeby jej dzieci spotkała krzywda, byli rodziną. O rodzinę się dba. Trzeba było jej pomóc, blondynka nie widziała innego wyjścia. Zachowując odpowiednią odległość żeby nie siać paniki, podążyła za zwierzakiem przyświecając światełkiem po podłodze.

- Dobrze. I tak nam została już tylko piwnica. - zgodził się wujek. Kocia mama była wyraźnie podekscytowana reakcją ludzi o czym świadczył jej zadarty w górę ogon, częste zatrzymywanie się i sprawdzanie czy ludzie podążają za nią i pewne prowadzenie w głąb piwnicy. Światło wyłaniało z mroków odbłyski wody. Tu jej było zdecydowanie więcej. Kocia mama nie prezentowała się obecnie zbyt godnie i dumnie z tym przemoczonym futerkiem ale chyba miała inne obecnie priorytety niż tradycyjną, kocią niechęć do wody. Woda zaś wlewała się do środka przez piwniczne okienka. Nieustannie więc jej poziom się podnosił choć obecnie ludziom sięgał gdzieś jeszcze poniżej kostek. Woda na zewnątrz jednak obiecywała, że będzie podnosił się nadal.

Kocia mama wskoczyła w końcu na krzesło, z niego na biurko.Tam pokręciła trochę tyłkiem i ogonem wyraźnie przymierzając się do skoku i w końcu skoczyła na meble. Tam przeszła po nich i doszła do rogu pomieszczenia. Na chwilę zniknęła Angie z oczu ale musiało tam być gniazdo bo słyszała piszczenie kociaków. Czarna kotka zaraz pojawiła się ponownie patrząc tym razem z góry na dwójkę ludzi i pokręciła się na skraju szafy.

- Chcesz czynić honory czy ja mam sięgnąć? - zapytał z uśmiechem wujek patrząc na nastolatkę. Był wyższy więc pewnie dałby radę po prostu sięgnąć na szafę ręką. Angie musiałaby podsunąć sobie krzesło.

- Mogę?! - zapiszczała podekscytowana i aż się jej oczy zaświeciły. Małe futerka! Mogła je wziąć i przenieść! Kotki były takie miękkie i malutkie i bardzo je lubiła. W ogóle lubiła małe futerka takie jak króliczki i szczeniaczki i szczurki. Na pustyni miała co najwyżej myszki, ale to też bardzo rzadko. Rozejrzała się za krzesłem gotowa na przeniesienie kocich dzieci.
- Ma szczęście - powiedziała nagle, pokazując czarną mamę - Ma gniazdo… też chciałabym mieć gniazdo. Swoje własne… żeby nie być sama. Bo mam tylko ciebie wujku, ale ty odejdziesz i nie będę już miała nic - przyciągnęła mebel pod szafkę, rozchlapując wodę - Zazdroszczę jej.

Na szafie znalazła gniazdo. Pistolet tutaj okazał się poręczniejszy od karabinu bo mogła go położyć na meblu i oświetlić co tam jest. Była kotka i jakieś koce albo ubrania. Na nich i w nich zaś poruszały się małe, puchate, piszczące kuleczki. Kocia mama wzięła jedno w nich w zęby i przyniosła na skraj mebla. Przed twarzą nastolatki wylądował mały kociak. W ubraniach było jeszcze dwa. Razem więc z tym którego kotka zdążyła wynieść na górę w miocie było cztery kocięta. Kotka pozwoliła wziąć człowiekowi wszystkie trzy kociaki. Angie przy okazji znalazła ciekawostkę leżącą dotąd w zapomnieniu na szafie. Mogła zeskoczyć już z krzesła z trójką kociąt w ręku. Kocia mama zeskoczyła na biurko sama i dalej już plątała się w pobliżu nóg blondynki zadzierając i ogon i głowę do góry miaucząc czasem. Razem wrócili na górę schodów gdzie pierwszy z kociaków dołączył do swojego kociego rodzeństwa.

- No to chyba zostałaś kocią mamą - uśmiechnął się wujek gdy wracali na górę. Kotka towarzyszyła im prawie jak przyklejona gdy dzeiwczyna szła z jej kociętami. Trzeba było je jednak gdzieś ułożyć.

- Musimy im znaleźć miejsce na noc i dać coś do jedzenia. Mamy coś do jedzenia? Też bym coś zjadła, jestem głodna… ale one pierwsze. Zobacz jakie są… ładne. Mogę je zatrzymać? - nadawała jak najęta, szczerząc się pełnią szczęścia - Będę się nimi opiekować. Wiesz że umiem, nie będą miały źle. Tutaj jest dużo wody i będzie szlam… mogą pojechać z nami?

- Coś do spania i jedzenia. Dobry pomysł Angie dla nas też. I tak, są bardzo ładne. - wujek znów się uśmiechnął, podszedł do nowej kociej mamy i pogłaskał puchate główki. - Wyjmij jakiś koc czy coś takiego. Ona już ich pewnie umości jak trzeba. - wskazał na kręcącą się pod nogami kotkę. - Ale nie wiem czy zabieranie jej dzieci to dobry pomysł. Zobacz jak jej na nich zależy. - wskazał na dorosłą kotkę. Pochylił się i złapał czarnego zwierzaka na ręce. Potem wyprostował się i podstawił pod dłonie nastolatki matkę kociąt. Ta wychyliła łepek i powąchała kotki a potem zaczęła je lizać. - Zadbajmy o nie na tą noc a rano, przyda im się trochę spokoju. A rano zobaczymy jak sytuacja będzie wyglądać. - powiedział wujek przygladając się kociej gromadce na ich rekach.

- Tak… masz rację. Nie można ich zabierać i rozdzielać, są rodziną. Zależy im na sobie… przynajmniej... - dziewczyna posmutniała, usta wygięły się jej w podkówkę. Trzymała futerka czując jak grzeją i się ruszają. Żywe, puchate szczęście, ale nie dla niej.
- Nie wrócisz po mnie prawda? - spytała i wbiła wzrok w podłogę - Pojedziesz do bazy i nie wrócisz. Rozdzielimy się. Dlatego jedziemy do cioci… chcesz żebym miała gniazdo, ale to nie moje gniazdo. Żadne takie nie będzie bez ciebie.

Wujek Zordon westchnął. Położył kotkę na ziemi i ta odbiegła na chwilę ale zaraz wróciła z zadartym do górę łebkiem patrząc na Angie i trzymane przez nią kociaki.
- Chodź zrobimy im miejsce do spania. - powiedział wujek kładąc dłoń na ramieniu nastolatki. Podszedł do swojego plecaka i wyjął z niego jakąś bluzę i rozłożył ją w rogu. - Połóż je tutaj. Zobaczymy czy będą chciały tu leżeć. - dodał klepiąc rozłożoną bluzę.

Dziewczyna pokiwała głową i niechętnie, ale ułożyła czarne kulki na ubraniu. Przy ostatniej się wstrzymała, głaszcząc miękki grzbiet i nie myśląc o niczym prócz dotyku sierści na wnętrzu dłoni, ale i na ostatnie futerko przyszedł czas.
- A mogę zatrzymać jednego? - zapytała odkładając je tam gdzie pozostałe - Będę o niego dbać i polować. Nie będzie głodny, obronię go. Nie mówi… ale to nic. Mogę mówić za niego… nie musi mówić - powtórzyła i zacisnęła pięści, wstając powoli - Ty też nie chcesz do mnie mówić. Nie odpowiadasz, a pytam...nie musisz odpowiadać. Ja już wiem wujku - wzruszyła ramionami nie unikając patrzenia na opiekuna.

- Możesz zatrzymać jednego. - ten się zgodził, głaszcząc ostatniego kociaka palcem po czubku głowy. - Chyba są jeszcze za małe na polowany pokarm. Raczej mleko. - powiedział obserwując jak kotka zaczęła mościć się na jego bluzie i owijać wokół mniejszych kociąt. Gdy skończyła zaczęła je lizać i mruczeć. Z ciemności pokoju, z kąta dochodziło ciche, kojące, kocie mruczenie. - Jak chcesz możesz obok nich spać dzisiaj. - zaproponował podopiecznej obserwując plamę kocich kształtów na swojej bluzie.
- Ale Angie. - zaczął tak jakby miał teraz tą ważniejszą część do powiedzenia. - Nie mam wyboru. Muszę cię zostawić u cioci Elle. A potem wrócić do swojej jednostki. Inaczej będę zbiegiem i dezerterem. A nie chcę. - powiedział siadając na ziemi i opierając się o ścianę. Milczał chwilę wsłuchany w kocie mruczando pod bokiem. - Został mi rok Angie. Rok do końca kontraktu. Jak się skończy to przyjadę do was do Teksasu. Do ciebie i cioci Elle. I zostaniemy razem. Ale nie teraz. Teraz muszę wrócić jak cię odstawię do cioci Elle. Rozumiesz? - powiedział i na końcu skierował twarz w stronę nastolatki najwyraźniej patrząc na nią w ciemnościach tak jak ona na niego.

- Wiem co to dezerter. Dziadek mi opowiadał, że jak był taki jak ty - duży i dorosły - to też pracował w wojsku. Co to wojsko też wiem i ta no... hierarchia. I przysięga i rozkazy - blondynka też spoważniała, podchodząc do wujka. Stanęła nad nim i długo mu się przyglądała z góry, a rzadko mogła to robić bo był taki wysoki! Ale teraz siedział, a ona stała więc mogła… dziwne uczucie.
- On ich ścigał, tych dezerterów. Bardzo skutecznie, ale on był skuteczny i najlepszy i najmądrzejszy na świecie. Tak jak ty. - powiedziała i się wzdrygnęła - Łapał ich i… robił egzekucje. Bardzo brzydkie egzekucje, czasami jeszcze… z nimi rozmawiał tak.. Że ich bardzo bolało. Robił im rany żeby żyli, ale żeby… cierpieli. To… tego też mnie uczył - zrobiła krok stając nad opiekunem i usiadła mu na kolanach twarzą w twarz - Nie chcę żeby ktoś po ciebie przyszedł i ci to robił, a potem… żebyś się zmienił w kości. Strasznie dużo tu ludziów, nie mam tyle kul żeby cię obronić przed każdym, to trzeba zrobić tak żeby nie było trzeba - położyła mu ręce na ramionach jakby chciała dodać otuchy. Na nią to zwykle działało. Uśmiechnęła się do kompletu i pocałowała go w czoło - Jak obiecujesz że wrócisz to poczekam, ile miesiąców będzie trzeba. Już raz czekałam i przyjechałeś, a okropnie długo cię nie było. Widziałeś kreski na ścianach - pogłaskała go po krótko ściętych włosach - Co wieczór robiłam jedną zanim się położyłam… no ale zabrakło mi ściany, to potem robiłam na drugiej, ale ona też się zaczynała kończyć - spochmurniała, ale szybko wzruszyła ramionami wracając do siania pogody ducha po okolicy - No ale przyjechałeś to już nie było potrzebne. Jak tyle czekałam to i rok poczekam jak trzeba. A potem będziemy razem… a może Vex też tam być? Bardzo ją lubię, jest taka miła i kochana i nie krzyczy i ma motur - ostatnie dodała bardzo wymownie, patrząc wujkowi w twarz z odległości paru centymetrów - Skąd wziąć mleko dla futerka? I już wiem jak będzie miał na imię - zrobiła pauzę i klasnęła w ręce - Dziadek! Albo Aleksiej… albo Termos, bo jest taki cieplutki. W sumie jeszcze nie wiem. Które lepsze? - poprosiła o poradę w tej ważnej kwestii.

Wujek uśmiechnął a nawet roześmiał się cicho ale naprawdę wesoło. Spojrzał w dół na koci kącik i siedział na tyle blisko by znów pogłaskać zwierzaki. Kocie legowisko uspokoiło się i dało się z tego miejsca dojść solidną porcję kociego mruczanda i ciamkania gdy małe dossały się do pokarmu.
- Nie śpiesz się z imieniem. Na pewno coś wymyślisz. Pomyśl sobie jakąś scenkę gdy gdzieś po drodze musiałabyś go zawołać. Zobaczymy w dzień, może któryś z nich przypadnie ci do gustu i znajdziesz mu imię od razu. - poradził jej wujek i oderwał dłoń od mruczących zwierzaków. Spojrzał teraz na siedzącą mu na kolanach blondynkę.
- Nie bój się Angie jak wrócę teraz to nikt po mnie nie będzie przyjeżdżał i nie będzie chciał mnie trupić ani my nie będziemy musieli nikogo trupić. - powiedział łagodnie chyba z łagodnym uśmiechem bo choć tego po ciemku nie widziała słyszała to po jego głosie. Pogłaskał ją przy tym po policzku. - Teraz jak będziesz chciała to u cioci też możesz robić kreski. No może nie w mieszkaniu. Ellie ma ładny dom, duży i zadbany, powinien ci się spodobać. I na pewno pomoże ci liczyć. I jak będę mógł to list wam wyślę to ci przeczyta. - mówił spokojnie i łagodnie dzieląc się z nastolatką swoimi pomysłami na nadchodzącą przyszłość.
- Ale czy Vex pojedzie z nami to nie wiem. Jej się trzeba zapytać. Nie możemy zdecydować za nią. - wujek wrócił do kolejnego pytania postawionego przez podopieczną. Zamilkł na chwilę i kiwał lekko głową jakby się nad czymś zastanawiał. - Ale rozmawiałem z nią. I chyba nie jest niechętna temu pomysłowi. Na pewno we trójkę by nam było raźniej. No i fajniej. - dodał po chwili zamyślenia. - Ale by dostać się do Teksasu musimy i tak z powrotem jakoś przebyć rzekę, najlepiej z samochodem. Ostatecznie znaleźć jakiś po drugiej stronie. - wrócił spojrzeniem do plamy twarzy nastolatki i już mówił jakoś tak poważnie jak zwykle gdy mówił o swoich najbliższych planach. - Jak nas przez noc nie zaleje rano spróbujemy wrócić nad rzekę i zobaczyć jak to wygląda. Potem zastanowimy się co trzeba zrobić by wrócić na drugą stronę. - wujek jak zwykle miał plan na to co trzeba zrobić.

- Mhm... no dobrze. A na pewno się nie gniewasz za Rogera i obrazek? Wyglądało jakbyś się gniewał… nie bądź zły, nie chcę żebyś był zły i smutny. Jak jesteś smutny to mi też się robi smutno - nastolatka wstała, uwalniając blondyna od dodatkowego ciężaru. Wcześniej pracowali, więc nie było miejsca na rozmowy, ale teraz chciała porozmawiać na ważny temat, bo i tak przed tym nie ucieknie. Jak przed przeziębieniem, palącym żarem słońca, sensacjami brzucha po zjedzeniu zbyt dużej ilości cukierków. Albo bólem ran kiedy robiło się nieostrożnym.

- Nie jestem zły jestem poważny. - jakoś tak powiedział, że nadal wyglądał i brzmiał poważnie ale jednak czuła, że to był taki żart. Mimo, że się nie uśmiechnął. Milczał chwilę. - Jeśli jestem zły to na siebie, że cię nie upilnowałem. Tylko zadaję sobie pytanie czy jest cię przed czym pilnować. - powiedział po chwili zastanowienia. Spojrzał na nastolatkę i przyglądał jej się chwilę. - Powiedz Angie co tam się działo u Rogera w pokoju jak z nim byłaś? - zapytał jak to wujek, poważnie i spokojnie.

Chyba wujek się martwił… ale czym? Przecież nic się nie stało, pan z obrazkami nie zrobił jej krzywdy i był taki miły! I jeszcze zrobił obrazek i w ogóle blondynka bardzo miło wspominała cały pobyt w jego pokoju nawet ten atak pani z obrazkami tego nie mógł zepsuć.
- Upilnować? Coś się stało? Przecież nic mi nie jest, niemiła przyjaciółka Rogera nie zrobiła mi nic złego - zaczęła niepewnie robiąc się nagle mała i zaczęła kopać piętą w podłogę, nie patrząc na blondyna - Nooo… bo ja poszłam go przeprosić. Bo on się chyba przestraszył jak się spytałam czy zasadzkuje, a przecież powiedziałeś że jak czegoś nie wiem i nie rozumiem to mam pytać… no to spytałam, a on podskoczył i potem krzyczał i był zły… sam widziałeś - wyjaśniła pokrótce jak widziała sprawę, znaczy zaczęła wyjaśniać - Nie chciałam żeby się gniewał, dał nam dach i pozwolił zostać, nie wygonił na noc i potwory. Jak ty się zacząłeś myć, to… bo miałam jeszcze jednego batonika! Tego dobrego, z karmelem i orzechami… pomyślałam… no nie miałam nic innego żeby mu dać na przeprosiny, a zawsze mówisz że jak coś się źle zrobi, albo komuś przykro to trzeba przeprosić - uniosła wzrok szukając w jasnej kuli głowy wujka jego oczu.
- No ale w pokoju była już knuja… i ona tak brzydko mówiła! Żeby Roger nas wywali, tobie zrobił krzywdę i zabrał to coś co tak wszyscy chcą! I kłamała o Puzzle’u i o nas też! I była niezadowolona bo Roger kazał jej sobie iść. Potem ją wywalił przez drzwi z opuszczonymi spodniami, bo je zdjęła żeby się z nim poprzytulać i dzielić duszami… chyba. Tak mi się wydaje… dobrze, że Roger ją wywalił, nie nas. Nie lubię jej, mierzyła do ciebie, a potem mówiła te rzeczy. Jest zła i niedobra, nie dawaj jej tego urządzenia - nadawała gorączkowo, wyłamując nerwowo palce.
- No a potem sobie poszła, to zapukałam. I przeprosiłam. I dałam batonika, a Roger go wziął… on ma takie ładne obrazki! Takie jak ty… tylko trochę inne, ale też na skórze i na plecach i na piersi. Pozwolił mi je pooglądać, te co Tess ma też! Bo on robi obrazki - dodała poważnie i z namaszczeniem, jakby to była najważniejsza część w jej wypowiedzi - Ma takie zeszyty i w nich i ch dużo bardzo! Opowiadał komu który robił i pokazywał gdzie dokładnie. No i powiedział że jak chcę to mi zrobi taki obrazek, a chciałam. Bardzo chciałam… lubię obrazki - wyciągnęła przedramię i zjechała wzrokiem na motylka z cukierkami. Trochę piekł, ale był super.
- Był taki miły, jak ty. Dużo tłumaczył bo dużo pytałam i się nie denerwował, ani nie robił przykrości… i jeszcze zjedliśmy razem batonika. Podzielił się, a to przecież był jego prezent - uśmiechnęła się na samo wspomnienie - Tess spała, nikt nie patrzył… a ja go lubię, to mu usiadłam na kolanach, jak pokazywał obrazki z zeszytu. Pamiętam co mówiłeś w barze. Zdjęłam koszulkę żeby mnie po niej nie macał i żebym nie była puszczalska… nie musisz się gniewać ani martwić - zapewniła szybko i nawijała dalej.
- Powiedział że jak chcę to mogę tu zostać, że oni tutaj są jak rodzina i mają obrazki i się lubią… ale potem Tess mnie zaatakowała. Chyba była zła… bo my się łączyliśmy duszami. Próbował wyjaśnić co to dusza, ale dalej nie rozumiem, ale chyba jest w spodniach… no i tak dziwnie mi się zrobiło w brzuchu i gorąco, a on spuchł. Dał mi fajkę i butelkę i potem przytulił i dał buziaka, ale inaczej jak ty. Zrobiło się jeszcze dziwniej i tak… nie wiem - wzruszyła ramionami - to było… bardzo miłe, ma takie miłe ręce. I ładne obrazki i miękkie usta i nie ma blizny od ognia na karku jak ty, jest całkiem inny… nawet pachnie inaczej i inaczej oddycha - zagryzła wargi i posmutniała. Nie wiedziała co dzieje się z panem z obrazkami, zaczynała się mocno martwić. Westchnęła cicho - Miałeś rację, jak się siedzi komuś na kolanach kogo się lubi to jest fajnie… no i my tak siedzieliśmy. Przytulaliśmy, a potem spytał czy chcę się z nim połączyć duszami… ale do tego trzeba było zdjąć spodnie. To zdjęłam, on też. Jak na niego usiadłam to mnie kujnął tam na dole. - poklepała się po spodniach - Najpierw było dziwnie, trochę bolało, ale potem przestało i zrobiło się jeszcze cieplej i tak… jakby ktoś tam postawił takie słońce o tu - położyła wujkowi rękę na kroczu - Chciałam jeszcze raz, ale Roger miał robić obrazek. To robił obrazek… no i obudziła się Tess i się na mnie rzuciła. Była jak wściekły pies, warczała i leciała z pazurami. Chciałam ją… uśpić. Jak dziadek uczył - przyznała cicho i skrzywiła się - Ale mówiłeś że już nie jesteśmy na pustyni tylko wśród ludziów i nie wolno robić trupów… to ją uspokoiłam. Tą butelką co piliśmy wcześniej z Rogerem… no i potem weszłeś do pokoju i… i resztę już wiesz - skończyła i zacisnęła usta, czekając na reprymendę.

Wujek usiadł na jakimś starym biurku przez co nie wydawał się Angie taki wysoki jak wtedy gdy stał i był o głowę wyższy od niej. Teraz jak siedział na tym biurku głowy mieli mniej więcej na jednym poziomie. Czasem nią pokręcił, czasem ją przekrzywił, kilka razy wyglądało jakby oglądał sufit choć po ciemku przecież nic sensownego dostrzec tam nie mógł. W końcu gdy nastolatka skończyła swoją relację chwilę milczał przypatrując sie jej.
- Jesteś rozbrajająca Angie. - powiedział w końcu chyba nawet się trochę uśmiechając. Potem wstał i stare, już nieźle nadkruszone przez czas biurko zatrzeszczało. Wujek podszedł do okna i oparł się na szeroko rozstawionych dłoniach o parapet. Znowu nie odzywał się spoglądając na świat zewnętrzny za oknem.
- Czyli Roger cię zbajerował, napoił wódą i rozdziewiczył. I zrobił obrazek. - powiedział w końcu wciąż zapatrzony w świat za oknem. Wzruszył ramionami co na tle okna było zauważalne. - Chyba powinienem być zły. - pokiwał głową. - Właściwie to trochę jestem. Ale cóż Angie. - powiedział i w końcu odwrócił się tyłem do okna i oparł się o parapet. - Dorastasz. Już raczej prędzej niż później i tak byś pewnie przeszła przez coś takiego. Dlatego nie wiem czy jest się sens wściekać czy na ciebie czy na Rogera. Choć jakoś i tak mam ochotę mu trzasnąć po gębie. Już z dwojga to chyba wolałbym tamtego Danny'ego. To jakiś zwykły chłopak chyba był.A ten Roger mi wygląda na niezłego numeranta. No ale trudno Angie, stało się. Jesteś cała, widzę, że ci się podobało więc chyba zostaje się cieszyć, że nie wyszło gorzej. - powiedział w końcu rozkładając swoje wielkie ramiona i głośno trzepiąc nimi w uda gdy wróciły do niego.

- Rozbrajająca? Co to znaczy? Że wzięłam od ciebie pistolet ze światełkiem? - blondynka skurczyła się w sobie czując się bardzo nieszczęśliwa i zagubiona. Przecież sam go jej pożyczył, nie dał. Nie rozbroiła go na stałe, tylko na chwilę no i miał jeszcze karabin. - Jest twój, nie chcę go! To było tylko do pracy, żeby sprawdzić, proszę! - Szybko wyciągnęła broń zza paska i położyła ją na biurku, słuchając co mówi. Był zły, sam tak powiedział! Zły na Angie i nie wiedziała dlaczego! Nie patrzył na nią tylko gdzieś za okno… i jeszcze chciał bić przez nią pana z obrazkami!
- Wujku nie trzaskaj Rogera, on nie zrobił nic złego. Nie zmusił do niczego… A Danny nie robi obrazków i nie jest taki duży… to ja musiałabym go chronić, nie on mnie. Rozdziewiczył? Chodzi o obrazek czy to siedzenie na kolanach? Ale przecież… nie miałam koszulki i… numerant? Co to numerant? - Tego też nie rozumiała, coś bardzo ważnego jej umykało. Zrobiło się jej zimno, strasznie i jakoś tak źle. Skoczyła więc do przodu, wyciągając ramiona i wpadając z impetem na blondyna. Objęła go i przytuliła jak zawsze kiedy się bała i zagubiła w dziwnym świecie którego nie pojmowała. Za dużo dziwnych reguł, wymagań. Do tego zła woda, ciemność i nerwy też dołożyły swoje. Zamrugała bo straciła ostrość widzenia i obraz się rozmazywał przez wilgoć w kącikach oczu. Mokre krople spłynęły po policzkach, wsiąkając w materiał munduru.
- Przepraszam wujku, nie chciałam żebyś był zły i się gniewał! To było złe?! Zrobiłam coś złego?! Tobie przykrość?! Nie chciałam… przepraszam! - miauczała przez łzy, wzmacniając uścisk żeby wujek nie odszedł i jej nie zostawił. - Już mnie nie l-lubisz, tak? M… mam sobie iść?

- Nie mów głupot Angie. Nie płacz, nie stało się nic złego. - Pazur uspokoił płaczącą nastolatkę ocierając jej kciukiem łzy ściekające po policzkach. Przyciągnął ją do siebie i przytulił. Z bliska różnica między ich gabarytami wydawała się jeszcze większa i choć Angela do drobnych nastolatek się nie zaliczała przy ponad sześciostopowym najemniku o głowę wyższym od niej wydawała się drobniutka. - Rozbrajająca tak się mówi czasem gdy ktoś nam coś powie i kompletnie nie wiemy co odpowiedzieć. Zwykle jeśli chodzi o coś zabawnego albo dziwnego. Albo jak dzieci czasem mają, że się spytają czy powiedzą coś, co w ogóle nie wiadomo co powiedzieć i jak to traktować. - wyjaśnił głaszcząc dłonią po jasnej głowie. Nieco przekręcił się tak, że opierał się o parapet i obejmował w ramionach blondynkę.
- A numerant to taki ktoś kto robi numery. - powiedział po chwili wahania. Wyglądało jakby sam się zastanawiał jak to wyjaśnić pytającej. - Tacy ludzie najczęściej szukają albo wpadają w kłopoty. Dlatego inni nie przepadają za nimi i wolą się trzymać z daleka. Ja na przykład wolałbym się trzymać od niego z daleka. Bo właśnie wygląda mi na numeranta. Boję się, że może nam wykręcić jakiś numer. Jak nie to dlatego, że mu tak lepiej pasuje a nie, że coś nas lubi czy, że jest fajny. Był dla ciebie miły mówisz. No cóż. - powiedział i na chwilę odchylił dłonie jakby w minimalistycznej wersji gestu rozkładania ramion. - Chciał pewnie wziąć co ty chciałaś dać. Zgraliście się więc akurat na ten wieczór. Jakby było inaczej to nie wiadomo czy by było tak miło. - trochę spoważniał i mówił jakby chciał ostrzec czy uprzedzić Angie przed Rogerem.

- Ale przecież batonika dostał od razu zanim weszliśmy do pokoju. Mógł go wziąć i zamknąć drzwi i kazać spadać… no nie powiedział ani razu że jestem głupia. Pokazywał kotki w paski w zeszycie, mówił że się nazywają tygrysy. Dziadek takie miał na całej ręce… takie obrazki. I motylka co lata nocą też nie musiał robić. Ćmy… mówił o ćmach, że jestem ćmą i robię jakieś femorony - dziewczyna pociągnęła nosem, łapiąc wujka Paznokcia za szyję. Skorzystała że przysiadł na parapecie i z premedytacją wpakowała mu się na kolana, zakleszczając udami w pasie. Siedziała trochę jak na panu z obrazkami, ale teraz nic jej nie wariowało w brzuchu. Było spokojnie, miękko i ciepło. Bezpiecznie, gdy wujek ją trzymał i z nią rozmawiał. Uspokajała się w miarę gadania, licząc po cichu jego oddechy do tylu, do ilu umiała, a potem zaczynała od nowa - Jak znaleźliśmy cię z dziadkiem na pustyni też miałeś kłopoty. Cały byłeś w kłopotach. Dziadek też się bał, że będziesz… no wiesz - mruknęła smutno, kładąc mu czoło na barku - Rozdziewiczyć to siedzieć na kolanach czy co? Robienie obrazków? Alkohol? Buziaki? Roger mówił że jak się dzieli duszą to się staje silniejszym. Że to wzmacnia… chcę się podzielić z tobą. Żebyś był silny i nic ci się nie stało i żebyś nie miał już takich kłopotów jak przy spalonych brykach na piasku - przekręciła się żeby móc spojrzeć blondynowi w twarz. Z tej odległości prawie widziała jego oczy, ale było za ciemno żeby dostrzec ich wyraz.

- Jak żeście mnie znaleźli na pustyni to nie było to samo. - wujek pokręcił głową nie zgadzają się na takie porównanie. W końcu przestał i zastanawiał się nad czymś. Wzruszył ramionami. - A może i to samo. - uśmiechnął się głosem, twarzą pewnie też ale nie było to teraz tak wyraźne jak głos. - A rozdziewiczanie to chodzi o robienie czegoś pierwszy raz. Zwykle chodzi o seks. I o rozdziewiczanie dziewczyn. Jak dziewczyna nie uprawiała jeszcze seksu czy jak to ten Roger mówi, “nie dzieliła się jeszcze duszą”, to mówi się, że jest dziewicą. A ten pierwszy seks, to właśnie mówi się, że została rozdziewiczona. - wyjaśnił jak mógł wujek i sięgnął dłonią po nogę nastolatki. Przesunął ją trochę na swoich udach tak, że teraz siedziała na nich bokiem do niego.

Zgadzało się z tym co mówił pan z obrazkami, że tylko za pierwszym razem boli, a potem już nie. Teraz to miało sens... chyba. Tak przynajmniej się blondynce wydawało, że rozumie... w większości. No w każdym razie pokiwała głową na znak że właśnie łapie co blondyn tłumaczy. Pogłaskała go przy tym po policzku, a taki gładziutki i miły miał! Musiał się niedawno golić, zanim nadeszła zła woda. Pachniał też mydłem... no i wujkiem. Nie umiała opisać tego zapachu, ale rozpoznałaby go z zamkniętymi oczami pośrodku tłumu innych ludziów.
- Acha - podsumowała, w międzyczasie prostując plecy i bez ostrzeżenia dała wujkowi buziaka, ale nie takiego jak do tej pory, tylko takiego jak pokazywał Roger: długiego, mokrego i prosto w usta, jednocześnie obejmując go ramieniem za szyję i przyciskając do siebie. Skoro teraz już nic nie bolało, a to całe dziele czy seks jak to wujek nazywał, było takie przyjemne... miał za sobą ciężki dzień, a ona chciała być miła. No i żeby się już nie gniewał.

Z początku było jak z Rogerem. Poczuła na swoich ustach jego usta a pod ramionami jego kark, szyję i plecy. Ale nie objął jej tak jak Roger. Szybko przerwał pocałunek odsuwając dziewczynę od siebie.
- Angie! Co robisz?! - powiedział jakimś dziwnym, niecodziennym u niego głosem. Jakby był zaskoczony. I jeszcze zdenerwowany albo speszony. - Nie rób tego, nie ze mną. To nie wypada. Dla mnie jesteś jak córka. Jak własne dziecko. Którego nie mam a które chciałbym mieć. Jesteś cudowną dziewczyną i wyrośniesz na cudowną kobietę. Ale ty i ja to jak rodzic i dziecko Angie. A rodzicie i dzieci się tak nie całują. Ani nie dzielą duszami. Wspierają się i troszczą o siebie w inny sposób. - wyjaśnił wciąż chyba zaskoczony i skonfundowany wujek. Głaskał przy tym podopieczną po głowie w uspakajającym geście.

-A-ale to takie przyjemne i miłe... i chciałam być miła, żebyś się nie gniewał i był silny! Bo to dzielenie wzmacnia - po minie Angeli widać było smutek i niezrozumienie. Siedziała jak na panu z obrazkami i nawet dała wujkowi takiego samego buziaka, ale dziwne ciepło i ruch w brzuchu się nie pojawiły. Chyba... chyba z wujkiem to nie działało - To... nie możemy się tak przytulać od środka? Szkoda... bardzo cię uwielbiam, jesteś najlepszym wujkiem na świecie i takim ładnym i silnym i mądrym. Po co ci dziecko? Masz mnie. Ja jestem twoja - westchnęła - A pójdziesz ze mną na drogę tam gdzie bryki? Chciałabym... sprawdzić czy Rogerowi nic nie jest. Znaleźć go, bo się martwię. On jest naprawdę miły... i powiedział ze jak zostanę to mi zrobi obrazek z pająkiem na całe plecy. Takim w pajęczynie... byłabym jak ty. - uśmiechnęła się niepewnie znowu się pochylając i dając wujkowi buziaka, ale takiego normalnego. W policzek. Tak chyba mogła, skoro byli rodziną.